DATI 5

By Aparador Prince

https://www.facebook.com/aparadorprince

http://aparadorprince.blogspot.com/

DATI – Part 5

Alas otso pa lang ng umaga ay nagising na si Arran mula sa pagkakahimbing. Maaga din siyang natulog dahil na rin sa pagod sa biyahe at sa lahat ng nangyari sa kanya kahapon. Pinagmasdan niya ang paligid, dahil nga kakagising lang niya ay inakala niyang nasa bahay sa San Juan pa rin siya. Napangiti lang siya nang naalala niyang nasa Laguna nga pala siya at nagbabakasyon.

Naligo na rin siya dahil may banyo naman sa taas ng bahay. Hindi pa halos tuyo ang buhok niya ng bumaba siya ng bahay. Nakagreen na boxer shorts, puting sando at tsinelas siya pagbaba, may dalang maliit na towel na ginagamit pangtuyo ng buhok. Napansin ni Arran na may isang lalaking nakahiga sa sofa, at naglalaro ng PSP. Napatigil siya sa pagkuskos ng buhok.

Pinagmasdan niyang mabuti ang lalaking nakahiga. Lagpas na ang hita niya sa sofa kaya halos 6 footer ito. Lean ngunit well-defined ang muscles. Moreno, bilugan ang mata at may mapupulang labi. Halata din na hindi pa siya nagshashave dahil sa stubbles nito. Nakahawi sa kaliwa ang buhok niyang lagpas sa kilay. Seryosong seryoso siya sa paglalaro ng PSP.

Nanatili si Arran sa puwesto niya nang dumating si Nanay Luisa mula sa pamimili sa palengke. “Oh Arran, gising ka na pala. Gutom ka na?” Napansin din ng nakahigang lalaki si Nanay Luisa kaya agad itong bumangon at nagmano sa matanda. “Kaawaan ka ng Diyos, hijo.”

Lalo lang napako si Arran sa pwesto nang tumayo ang lalaki, hanggang tenga ang tangkad ng lalaki sa kanya, at lalo lang gumwapo sa paningin niya.

Napansin ni Nanay Luisa ang pagtitig ni Arran kaya siya na ang nagpakilala. “Robert, naaalala mo si Arran? Siya yung kalaro mo nung bata pa kayo.”

Lumingon si Robert at nagkasalubong ang kanilang tingin. Arran saw his auburn eyes, intently looking at him. Nakita ni Arran sa expression ng mukha ni Robert na tila iniisip kung sino nga ba siya. Ngunit kahit siya ay naguguluhan din.

Inilahad niya ang palad niya. “I’m Arran, nice to meet you.” Nakipagkamay naman si Robert sa kanya. “Rob.” Maikling tugon nito. Agad bumitaw si Robert sa kamay niya.

“Robert, hindi mo ba siya naaalala?” tanong ulit ni Nanay Luisa sa matangkad na binatang kaharap niya.

“I see. Ikaw pala ‘yun.” Tila hindi interesadong sagot naman ni Robert. Medyo nainis si Arran sa inasal ni Robert. Kahit na hindi pa rin siya sigurado kung sino ba si Robert sa mga kababata niya ay nairita siya dito dahil sa kawalan ng interes na malaman kung sino siya. Muling bumalik si Robert sa sofa at ipinagpatuloy ang paglalaro ng PSP. Naisipan naman ni Arran na umupo sa katapat na single seater at inilabas ang cellphone. Tinext siya ng kanyang ina at nangungumusta. Nagrereply na siya nang marinig niya ulit ang malagong na boses ni Robert.

“Nanay, pakiiwan na lang po yung mga pinamili ninyo,  ako na po ang magluluto niyan.” Utos ni Robert, at iniwanan na nga ni Nanay Luisa ang mga bayong at nagsimulang magwalis ng bakuran. Tiningnan nito si Arran at nagsalita, “I hope you’re eating Pinakbet.”

Ngumiti lamang si Arran sa kanya. Hindi siguro alam ni Robert na ayaw niyang kumain ng gulay, mula pa noong bata siya. May naisip siyang plano, bibili na lang siya ng tinapay sa malapit na bakery at iyon ang tanghalian niya. Mas maswerte kung mayroong malapit na carinderia, at doon na siya kakain kung sakali. Magkamatayan man, hindi siya kakain ng gulay.

Tumayo na si Arran at nagsimulang magtimpla ng kape. Hindi kasi nagsisimula ang araw niya hangga’t hindi siya nakakainom nito. Umupo siya sa mesa at naramdamang tumayo na rin si Robert mula sa sofa at papunta sa kusina. Hindi niya alam ngunit parang na-conscious siya sa presence ng binata. Madalas naman siyang maghandle ng tao sa office nila kaya nagtataka siya sa inaasal niyang ganoon.

Kinuha ni Robert ang bayong at hinugasan ang mga gulay, hiniwa at nagsimula nang magluto. Ang bango naman… naisip ni Arran habang nagluluto si Robert sa malapit na kusina. Ngunit bigla niyang naisip na pakbet ang niluluto ng binata kaya napailing siya. Ayaw niya ng gulay, period.

Ilang minuto pang nanatili si Arran sa kanyang puwesto at nang maramdaman niyang tapos nang magluto ang binata, ay agad siyang tumayo upang isagawa na ang kanyang plano. Papalapit na si Robert dala ang mangkok na may laman na pakbet nang mapansin niyang naglalakad si Arran palayo ng dining area.

“Where are you going? Let’s eat.” Yakag nito sa kanya. Tiningnan ni Arran ang mangkok at halos bumaliktad ang sikmura niya sa nakitang pinaghalo-halong gulay. Isang gulay nga, ayaw na niyang kainin, paano pa ang ganitong sandamukal na gulay ang nakikita niya.

Ngumiti lang siya ng bahagya. “I’m fine. Bibili lang ako ng tinapay, mas sanay ako sa ganung breakfast.” Paliwanag niya at dali-dali siyang umakyat ng kwarto upang kumuha ng pera.

Naglakad-lakad si Arran sa kalsada habang naghahanap ng makakainan. May nakita siyang bakery ilang bahay mula sa tinutuluyan niya. Napangiti siya at nagmadaling maglakad, “Ayos!”

Dalawang Spanish Bread at Dalawang Pan de Asado ang binili niya mula sa bakery nang mapansin niya na may maliit na carinderia malapit doon. “Mukhang maswerte yata talaga ako.” Natatawang sambit niya.

Matapos bumili ng tinapay ay dumirecho siya sa carinderia. Puro agahan ang tinda nila. Itlog, maling, hotdog, embutido. Meron ding lugaw, sopas at spaghetti. Umorder siya ng spaghetti at dali-daling kinain ito. Ayaw niyang makahalata si Robert at Nanay Luisa sa kanyang modus operandi.

Bumalik na rin si Arran sa tinutuluyang bahay matapos ang limang minuto. Nagpunas pa siya ng labi dahil baka may naiwanang sauce ng spaghetti sa bibig niya at mabuking pa siya. Kumakain na si Robert ng niluto niya habang nasa harap ng TV at nanunuod ng Discovery Channel. Nasa mangkok ang kanin at ulam niya. Tiningnan nito si Arran nang maramdaman ang presensiya ng ibang tao. Ngumiti lang si Arran at itinaas ang papel na pinaglalagyan ng tinapay.

“Hindi ka kumakain ng gulay?” ang seryosong tanong ni Robert. “You’re old enough to know its nutritional value.” Dugtong pa nito bago sumubo ng kanin at pakbet.

Lagot, naisip ni Arran. Nag-isip ulit siya ng magandang palusot. “I told you, I only eat bread during breakfast. Pumili pa ako ng mukhang masarap sa bakery.”

Tumango lang si Robert bago nilunok ang nginunguyang pagkain. Ibinaba niya ang mangkok sa sofa at lumapit sa kanya. Ilang pulgada lang ang layo nito kay Arran na lalong ikinalakas ng kaba ng huli. Napalunok ng laway si Arran. Parte ng plano niya ang bumili ng mentholated candy bago umuwi para hindi siya maamoy na kumain na sa labas dahil ayaw niya ng ulam.

Tiningnan lamang siya ni Robert, seryosong seryoso ang mukha nito. Nagulat si Arran nang hinila nito ang suot niyang sando. “Kaya pala may mantsa ka pa ng sauce ng spaghetti sa sando mo.” Pinamulahan ng mukha si Arran at agad na hinila ang sando niya mula sa pagkakahawak ni Robert.

“Nanay Luisa, hindi pala kumakain ng gulay ang tenant mo. Maarte.” Ang sunod na sigaw ni Robert sa matanda. Lumabas naman si Nanay Luisa mula sa kusina. “Aba, hindi ko alam Arran. Pasensiya na, sa susunod magluluto na din ako ng karneng ulam.” Nakangiting tugon ng matanda. Ngumiti din si Arran ngunit agad na pinutol ni Robert ang tila na-solve na problema niya sa ulam.

“If he doesn’t eat vegetables, then so be it. That childish attitude doesn’t need to be tolerated.” Ang seryosong tugon ni Robert na ikinasimangot naman ni Arran. Gwapo ka nga, kaso napakasungit mo. Talo mo pa ang nagmemenopause, Naisip niya habang kaharap pa rin si Robert. Gusto niya sanang kaltukan ang mokong kung hindi lang ito matangkad. Lalo na kung hindi siya ang may-ari ng tinutuluyan niyang bahay.

Tiningnan lang siya ni Robert matapos umalis ulit ang matanda. “At least you’re not spoiled enough to request for meat.” Ngumiti ito at sa unang pagkakataon ay nakita niya ang maputi at pantay-pantay nitong ngipin. Ginulo ni Robert ang buhok ni Arran bago bumalik sa harap ng TV at ipinagpatuloy ang naudlot na pagkain.

Nagtitimpi lang talaga si Arran, dahil wala naman siyang choice. Siya ang nagnais na magbakasyon, pero ang pinagtataka lang niya ay kung bakit hanggang sa probinsya ay may nakabuntot na asungot.

-----------------------------------------------------------------

                Nakatambay ang dalawa sa tindahan ni Aling Nat. Bumili si Ran-ran ng Sunshine, Pompoms at Pritos Ring at kinakain ito habang si Biboy naman ay nakaupo kalapit niya. Hindi maipinta ang mukha ni Ran-ran habang ngumunguya ng junk food.

                “Sorry talaga Ran-ran. Hindi ko naman alam na ginisang patola ang ulam sa bahay namin.” Ang malungkot na saad ng kaibigan habang inilalagay ang Pritos Ring sa mga daliri at isa-isang kinain. Gulay kasi ang lulutuin ng mommy ni Ran-ran kaya ang madalas na palusot na naman nila na makikikain sa bahay nila Biboy ang ginawa nila. Nagtagumpay naman sila sa plano, ngunit gulay din pala ang inihanda ng mama ni Biboy para sa tanghalian. Kumain na si Biboy habang nagdahilan naman si Ran-ran na uuwi sa kanila dahil fried chicken ang ulam nila, at napagpasyahan ni Biboy na samahan ang kalaro.

                Nakasimangot pa rin si Ran-ran habang binubuksan ang isang pakete ng Sunshine. “Ayos lang Biboy. Hindi mo din naman alam na gulay ang ulam ninyo.” Ang matamlay na sagot niya. Alam niya na hindi nakakabusog ang kinakain niya ngunit napagpasyahan na lang niya na matulog sa tanghali para hindi niya maisip ang gutom. Sigurado naman siyang magluluto ng merienda ang kanyang mommy mamaya, kaya maiibsan ang gutom niya.

                “Sorry talaga…” ang patuloy na paumanhin ni Biboy sa kaibigan. “Bakit kasi hindi mo na lang subukan kumain ng gulay? Konti lang muna ang ulam tapos maraming kanin. Eh di busog ka nun!” dugtong pa nito.

                “Biboy, ang kulit mo. Ayoko ngang kumain ng lupa.”

                Kumunot ang noo ni Biboy. “Lupa? Ang sabi ko gulay. Atchoy ka na nga sa Tumba Lata kanina, bingengot ka pa.” tugon nito at binatukan ng mahina ang kalaro.

                Tiningnan lang ni Ran-ran ang kaibigan. “Saan ba galing ang gulay?” tanong nito habang kumakain ng green peas.

                Napaisip ng sandali si Biboy bago siya nagpaliwanag. Mukhang nakukutuban na niya ang susunod na sasabihin ni Ran-ran. “Sa… sa lupa. Pero hindi naman madu-“, hindi na nito naituloy ang sasabihin dahil agad na sumabat ang kalaro.

                “Eh ‘di may lupa ang gulay. Kadiri kaya ‘yun! Tinatapakan ng tao, tapos kakainin mo? Yak!” ang malakas na pagbibida ni Ran-ran, tila nagwagi sa isa na namang munting paligsahan ng dalawa.

                Sumilip naman si Aling Nat sa tindahan. “Ireng batang to, oo. Hoy Mojacko, alam mo bang gulay din yang green peas na kinakain mo, kaya kumakain ka din ng lupa.” Natatawang sambit nito sa batang may kakaibang pananaw tungkol sa pagkain. Mojacko ang madalas na tawag nila kay Ran-ran dahil medyo chubby ito, ngunit tila natutuwa pa ang bata dahil paborito naman niya si Mojacko.

Dumighay si Ran-ran bago nagsalita. “Alam n’yo po Aling Nat, masarap ang Sunshine. Hindi katulad ng gulay, kadiri ang lasa. Nakakasuka!” ang paliwanag naman niya sa tindera. Napatawa lalo ang tindera maging si Biboy sa pinagsasabi ng kaibigan. Mukhang hindi na talaga yata nila mapipilit na kumain ng gulay si Ran-ran.

Maya-maya ay dumaan ang kanilang kalaro na si Tin-tin at pumwesto sa harap ng tindahan. “Aling Nat, pabili nga po ng isang Coke 500.” Agad din niyang binati ang dalawang nakaupo sa gilid habang kinukuha ng tindera ang binibili niya.

“Hi Ran-ran, hi Biboy.” Ang nakangiting bati ni Tin-tin. Ngumiti din si Ran-ran sa kanya, ngunit nanatiling nakayuko si Biboy at hindi nakatingin sa batang babae.

“Tin-tin, laro tayo mamaya ng Snakes and Ladders sa bahay namin.” Ang yakag ni Ran-ran. Tumango naman ang kanyang kausap. “Sige ba, mamayang alas tres na lang. Baka patulugin pa ako ni nanay eh.” Dugtong pa nito.

“Ayos lang ‘yun, matutulog din naman kami ni Biboy sa amin. Di’ba?” sagot naman ni Ran-ran at siniko ang kanyang kalapit ngunit nanatili pa rin itong nakayuko. Tinapik ni Tin-tin ang balikat nito. “Biboy, sasali ka sa amin mamaya ha.”

“Syempre sasali ‘yan. Dapat palaging kasama ni Mojacko si Sorao.” Ang pagtitiyak ni Ran-ran sa kalaro. Dahil Mojacko nga ang tawag sa kanya ng mga tao sa compound nila, ay Sorao naman ang nakasanayang tawag naman kay Biboy dahil mas matangkad ito kaysa kay Ran-ran. Isa pa ay palagi silang magkasama, katulad ng magkaibigan sa cartoons.

Tumango lamang si Biboy ngunit hindi pa rin niya tiningnan ang kaharap. Bumalik naman si Aling Nat sa tindahan dala ang Coke 500 na binili ni Tin-tin. “O sige, mamaya na lang Ran-ran. Babay!” ang sabi niya bago tumakbo pabalik sa bahay nila.

Nang makaalis na si Tin-tin ay saka lamang nag-angat ulit ng ulo si Biboy at tiningnan si Ran-ran. “Dapat hindi mo na lang siya niyaya. Dapat si Iman o si Junior na lang. Si Beng-beng nga ayos na din kahit iyakin.” Ang seryosong sabi nito sa kaibigan na siya namang ikinagulo ng isip ni Ran-ran.

Dahil nga mayroon nang Mojacko at Sorao sa magkakalarong bata, ay hindi mawawalan ng katambal na si Miki at si Tin-tin ang tinutukso sa ganoong tawag. Nagsimula ang panunukso kay Biboy at Tin-tin nang minsang maglaro sila ng kasal-kasalan. Matapos ng larong iyon ay hindi na masyadong pinansin ni Biboy si Tin-tin. Kahit nga ang singsing na nakuha nila sa Bahay Kubo na junk food ay itinapon na ni ng batang lalaki.

Kiniliti naman ni Ran-ran ang tagiliran ni Biboy dahil mukhang hindi pa niya naiintindihan ang nararamdaman ng kalaro. “Uuy, crush mo si Tin-tin ‘no?” ang tanong niya ngunit pilit na inaalis ni Biboy ang kamay niya.

“Hindi ‘no. Ayoko nga sa kanya eh.” Ang seryosong sagot ni Biboy. Napansin na ni Ran-ran na tila ayaw makipagbiruan ni Biboy kung tungkol sa kanila ni Tin-tin, ngunit lalo siyang naguluhan. “Pero di’ba, kinasal nga kayo nung isang linggo? Si Iman nga ang pari eh.” Sunod na tanong ni Ran-ran.

“Basta hindi ko bati si Tin-tin. Sa susunod, huwag mo na siyang yayayaing makipaglaro.” Ang huling sinabi ni Biboy bago siya tumayo sa kinauupuan. Agad naman siyang hinabol ni Ran-ran habang inuubos ang huling pakete ng Pompoms.

                “Oo na, Biboy.” Ang tanging naisagot ni Ran-ran sa kalaro habang sinisimot ang junk food.

                “Sige ka, kapag niyaya mo pa si Tin-tin, hindi na rin kita bati. Hindi na ko makikipaglaro sa’yo. Gusto mo ba yun?” ang dagdag na tanong ni Biboy sa mas maliit na bata.

                Ngumiti si Ran-ran sa kalaro. “Syempre ayoko. Ikaw nga ang hero ko, tapos hindi ka makikipaglaro sa akin? Ayoko nga nun! Basta sasabihin mo kay mommy na kumain na tayo sa bahay ninyo kanina ha?” dugtong pa nito.

                Tinanggal naman ni Biboy ang mga naiwang mumo ng chicheria sa gilid ng labi ng kaibigan, at umakbay na kay Ran-ran. “Oo naman. ”

                Sabay na naglakad ang magkalaro papunta sa bahay nila Ran-ran.