DATI 9

by aparadorprince

https://www.facebook.com/aparadorprince

http://aparadorprince.blogspot.com

Part 1    Part 2    Part 3    Part 4    Part 5    Part 6    Part 7    Part 8

Author’s Note:

                Gusto kong magpasalamat sa lahat ng nagbabasa ng “Dati”, nakakaflatter at nakaka-overwhelm kasi ngayon lang ulit ako nagsulat matapos ang mahabang panahon. Haha. Anyway, this will be the last chapter na may flashback sa dulo. You’ll understand why I chose to do this, soon enough ;) Enjoy reading, moja!

P.S. Defense na ng thesis ko mamayang 2PM, wish me luck!

**aparadorprince

Dati – Part 9

Alas sais ng umaga nagising si Robert kinaumagahan, at napangiti agad nang makitang nakayakap sa kanya si Arran. The kiss last night was a bold move, yet he did not regret it. Nag isip-isip pa si Robert kung anong mangyayari mamaya, habang ineenjoy niya ang pagyakap ng kalapit sa kanya. “Mantika talaga matulog, no wonder hindi niya namalayan na nabasa pala yung higaan kahapon.” Mahinang usal niya sa sarili.

Arran didn’t seem to object when he kissed him, so he knows he’s not at all straight. Even Robert had issues with his own orientation but he’s over it. All he knows that he might be actually falling for the man beside him. Dahan-dahang inalis ni Robert ang braso ni Arran sa kanya, at pinagmasdan ang kalapit. He was sleeping soundly, with his lips slightly parted. He could not resist kissing them again, and god knows what he could do if he lost control of himself.

Hindi din siya sigurado kung bakit medyo arogante siya noong mga unang araw na kasama niya si Arran, ngunit iniisip na lamang niya na baka defense mechanism niya lang ito. O baka nais lang niya na mapansin siya nito. But from the first time he saw him a few days ago, he was undoubtedly attracted to this man. But will he continue with his ‘I-act-like-a-jerk-so-you-wont-notice-that-I-like-you’ scheme? Things will be difficult for him now that he already kissed the guy.

Ang problema lang, he would have to go back to Manila and soon get back on his life. Where would that leave him if that happens? His parents' printing press is doing well, even better than expected under his management. They were once discussing of expanding the business, ngunit hindi pa siya nagdedesisyon.

Robert dismissed all his thoughts, he was thinking about the future already. Hindi pa nga sya sigurado kung ano na ang magiging estado nila ni Arran matapos ang pag-amin niya kagabi. Bumalik siya sa pagkakahiga, malamig pa rin ang paligid at patuloy ang mahinang pag-ulan. Bumaling ng higa si Arran, his face away from Robert. It was a cue for him to hug Arran from behind and savor this cuddle, for he’s still unsure with what’s going to happen once Arran wakes up.

Nagmulat ng mata si Arran at tumingin sa relo. 8 AM. Nagtaka na naman siya kung nasaan siya ngayon, at biglang napabalikwas nang maalala niyang nasa kwarto siya ni Robert. Ginising nga pala siya upang lumipat ng mahihigaan bandang alas dos. Matapos ‘non… matapos ‘non… He kissed me! Ang naalala ni Arran. Pinamulahan agad siya ng mukha. Hinalikan siya ng masungit na mokong! Tumingin siya sa kama, at napansing wala na doon si Robert. Hindi niya alam ang gagawin kung dapat na ba siyang bumaba upang harapin ito, o manatili sa kwarto at hintaying lamunin siya ng lupa. Sure, he was attracted to him, but for Robert to reciprocate his feelings? He knew it was close to impossible.

But it happened last night, he kissed him. In this room, in this house. And the worst part is, he kissed back. Arran was too caught up in the moment, and allowed the kiss to happen. Napabuntong-hininga siya habang inaayos ang pinaghigaan. He would have to deal with it as soon as possible. Lalo na at dalawang araw na lang ay kailangan na niyang bumalik sa trabaho.

Bumaba siya at nakitang umiinom ng hot chocolate si Robert. Napansin siya agad nito at niyayang kumain. Ham, eggs at sinangag ang inihanda nito para sa agahan.

“Eat.” Robert commanded, without looking at him. He grimaced, is he back to his old jerk self?

Umupo na rin si Arran at nagsimulang kumain, unsure about what to say. He couldn’t even look at Robert, the mere thought of his kiss made him blush.

Bigla niyang naalala na naman ang nangyari kagabi, like a broken record. Nakatitig siya sa mukha nito ngunit biglang nagmulat ng mata si Robert. He pretended to be asleep then took a peek afterwards, and Robert was still looking at him intently. He closed the distance, called his name softly, and their lips met. Oh my.

Ngunit sa gitna ng pagrereminisce ni Arran, ay bigla niyang naalala ang tawag ni Robert sa kanya. Did he just call him by his pet name, Ran-ran? Robert seems to be cold and distant most of the time, if not arrogant. Napaisip siya, pilit na inaalala kung ano ang pangalang binanggit ni Robert.

He suddenly felt weird, what if Robert is his childhood friend? What if Robert is Biboy? He recalled Biboy’s real name – Roberto Hernandez Jr. This could be some freak coincidence, but he might be who he thinks he is.

Patuloy ang pagkain ni Arran habang nag-iisip, habang si Robert naman ay tahimik na pinagmamasdan ang katapat. Hindi niya rin alam kung ano ang dapat sabihin dito.

“Arran…” tawag nito. Tiningnan siya ni Arran and their eyes met once again. Bigla tuloy siyang na-conscious dahil napatitig agad siya sa tila inaantok na mata nito. Arran looks innocent at first glance, not until you’ll learn about his sharp tongue and sarcastic comments.

“Bakit?” tanong ni Arran sa kanya.

Robert could not find the right words to say. “Uhm… About last night…”, pagsisimula niya.

Bigla na namang kinabahan si Arran, afraid of what Robert is going to say. Hindi ba nito ginusto ang ginawang paghalik nito? Naguluhan ba siya? Na-possess? More importantly, will he talk about the kiss? He remained silent and waited for the guy to finish his sentence.

Robert was supposed to say something, but decided not to. “Forget it.”

Lalo lang nagtaka si Arran sa kinikilos ng kaharap. “Ano nga yun?” he asked. Napabuntong-hininga lang si Robert.

“I - I thought I would never get it off my chest. I’m sorry if I was rude to you these past few days, and I did not mean it. I was hoping that you…would forgive me.” Ang nahihiyang pag-amin ni Robert sa kanya. Arran chuckled, this tall man suddenly looked like a kid. Like… Biboy?

                Naghiwa si Arran ng ham at ipinagpatuloy ang pagkain. “Apology accepted.” He answered back while chewing. To be honest, hindi niya alam kung paano iha-handle ang sitwasyon na ito, yet he wanted to say it to Robert as well. He tried to say it coolly, but somehow it sounded like an unsolicited comment. All the while, he assumed that Robert will say that he likes him.

                Tiningnan siya ni Robert, “Really?” he asked.

                Arran finally managed a smile. “Yeah. I mean, I wouldn’t really talk to you if I didn’t like you.” Sagot niya. Alam niyang mahirap i-explain ang nararamdaman niya, what about that kiss? What if Robert is actually Biboy? Arran looked at his brown eyes, trying to recall Biboy’s eyes. Hindi niya maalala kung kulay brown din ba ang mata ng kababata.

                Robert smiled back, “I’m so relieved. Akala ko, you’d say stupid stuff again.” He said. Napasimangot si Arran sa narinig. “Idiot, I do not say stupid stuff.” Ipinagpatuloy nila ang pagkain ng almusal, nag-uusap minsan ngunit biglang tatahimik ang dalawa. Arran felt awkward about the situation, may hindi ba sinasabi si Robert sa kanya?

                Si Robert ang naghugas ng pinggan habang dumirecho si Arran sa sala, at nanuod ng TV. Hindi niya alam na pinapalabas ulit ng Channel 7 ang Mojacko. Naalala tuloy niya ang pagtukso ng mga kalaro niya, he used to be the chubby kid. Although he lost all his baby fats, he is still not as well-defined as Robert. Tiningnan niya ito mula sa kusina.

                Robert was tall, and no sign of fat whatsoever. He looked at his behind, and gulped. It was a delight to look at. Napailing siya sa naisip, at itinuon ang panunuod ng TV. Naalala niyang si Biboy ay si Sorao, at si Tin-tin ay si Miki. He never realized “Mojacko” could actually end up with “Sorao”. Inisip din niya ang nangyari nang minsang bumisita si Tin-tin o Kristine sa bahay nila Robert, tila naaasiwa pa rin ang lalaki, katulad pa rin ng dati -- kung siya nga talaga si Biboy.

                Natapos na si Robert maghugas ng pinggan at naglakad patungo sa inuupuan ni Arran. Umupo ito kalapit niya at ngumiti. Arran blushed at his gesture. “What are you watching?” tanong ni Robert sa kanya, bago tiningnan ang palabas. Hindi na nito nahintay ang sagot ni Arran at agad na nagkomento. “Wow, pinapanuod ko yan ‘nung bata pa ako.”

                Robert watched the TV program, his eyes fixed at the television screen. Hindi naman makapagconcentrate si Arran sa dami ng naiisip niya. Sabay nilang pinapanuod ang Mojacko ni Biboy noon, ngunit tila hindi naman na-open up ito ni Robert sa kanya. Nakalimutan ba niya ito?

                “Kailan ka pala babalik sa Manila?” narinig niyang tanong ni Robert, kahit nakatutok ang mata sa telebisyon. “Sa isang araw.” Sagot naman niya.

                Robert looked at him, making him conscious. This man is driving him mad. “I’ll visit you there sometime.” Saad nito, at ngumiti.

                Napangiti na rin si Arran at kinilig sa narinig. Wow, manliligaw ba si mokong? This is too good to be true. Nagpatuloy si Robert sa pagsasalita. “What do you want for lunch? I still have frozen chicken in the fridge.”

                “You know what my favorite chicken dish is.” Ang nakangiting sagot niya. Bahagyang tumaas ang kilay ni Robert, at nag-isip. Nagtaka naman si Arran sa nakitang reaksiyon nito. Hindi ba niya talaga naaalala?

                Robert scratched his chin. “Let’s see…” simula ni Robert. “You don’t eat vegetables, so that could mean that you like… fried chicken?” tanong nito kay Arran. Tumango lamang ang kaharap niya, at napatawa siya. “I knew it! For someone as childish as you, your favorite food is most likely to be like those of children too.” Pagtutuloy nito.

                Bahagyang kinaltukan ni Arran si Robert, nakasimangot. “Baliw ka.” Sagot niya.

“I know. I wanna make up for continuously cooking vegetables the past few days. Consider this as a peace offering.” Robert said as he smiled.

                Tumayo na si Robert patungong kusina. “Titimplahan ko na yung manok.” He started walking, then looked at Arran and smiled.

                Naiwanan muli si Arran sa sala, puzzled. Robert is definitely acting weird right now, plus the fact that he never opened up about the kiss last night. Baka naman naguguluhan lang si mokong? Kasi naguguluhan na rin siya rito, lalo na sa sariling nararamdaman. He might be betrayed by his own emotions before even realizing it.

                They ate lunch around one in the afternoon, and Arran could not complain about the fried chicken. It was absolutely delicious. Robert would just smile whenever he’d make compliments about the dish, then remained quiet afterwards. Lalo tuloy siyang nagtataka sa kinikilos nito.

                Si Arran na ang nagprisintang maghugas ng pinggan pagkatapos kumain. He felt sleepy, probably because he didn’t really doze off that much while he slept on the sofa. “Rob, pwede ba akong magsiesta sa kwarto mo.” Tanong niya rito habang tinatapos ang paghuhugas ng pinagkainan. Nakaupo lang ito sa sofa, at naglalaro ng PSP. “Bahala ka.” He said, not even looking at him.

                Napasimangot siya, Robert is back to his jerk mode. Ngunit mayroon na naman siyang naalala, hindi ba mahilig din si Biboy sa paglalaro noon? Ang pagkakaiba lang, Family Computer at Brick Game pa ang uso noong kabataan nila. Lalo siyang naguguluhan, ngunit hindi na niya masyadong inintindi. Nasosobrahan na naman siya sa pag-iisip, samantalang dapat ay ipinapahinga niya ang utak. Tinapos niya ang paghuhugas at dumirecho sa kwarto upang magsiesta.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                Alas-kuwatro ng hapon. Magkalapit si Biboy at Ran-ran sa ilalim ng puno ng mangga noong Sabadong iyon. Nasa gitna nila ang dalawang Basta’t Pinoy junk food. Sinabi na ng kanilang mga ina na lilipat sila Ran-ran ng bahay sa Maynila, at nalungkot sila sa balitang ito. Luluwas na sila Ran-ran madaling araw kinabukasan.

                “Malayo ba ang Maynila?” tanong ni Biboy sa kalaro. Nakatitig ito sa kawalan, hindi alam ang sasabihin. Hindi niya gusto na mahiwalay siya sa kalarong si Ran-ran.

                “Siguro, pero hindi naman sobrang malayo. Ikaw nga, pupunta ka sa ibang planeta kapag naging astronaut ka na ‘diba?” sagot naman ni Ran-ran. Mabigat ang loob niya na kailangan nilang lumipat ng bahay, ngunit kailangan din ng kanyang mommy na gawin ito para sa kanyang trabaho at naiintindihan naman ito ng bata.

                Nagbuntong-hininga si Biboy. “Pero baka naman hindi magkatotoo na maging astronaut ako. Baka nga dito lang ako sa compound tumira habangbuhay.” Tugon nito. Pumulot siya ng nalaglag na dahon mula sa puno at sinimulang pilasin ito. “Hayaan mo Ran-ran, sasabihin ko kay mama na pumunta din kami sa Maynila para bisitahin kayo.” Pinilit niyang ngumiti kahit alam niyang naiiyak na siya. Maaari kasing hindi naman talaga sila makapunta doon, kahit anong pilit niya.

                Tiningnan ni Arran ang kalaro. “Talaga, gagawin mo ‘yun?” tanong niya. Tumango lang si Biboy at ngumisi, dahilan upang ngumiti na rin siya. “Peksman.”

                Nagbukas si Biboy ng isang pakete ng junk food at nagsimulang kumain. “Mamimiss ko si Brownie.” Sabi niya habang ngumunguya. “Mawawalan na siya ng isang daddy kapag umalis ka.” Ang Tamagochi ni Ran-ran ang tinutukoy niya. Madalas na kasing ipinapahiram ni Ran-ran sa kanya si Brownie upang alagaan. Pareho nilang pinalaki ang alagang si Brownie, at gumagawa ng kwento tungkol dito. Minsan ay nagpunta daw ito sa bakanteng lote upang maghukay ng lupa, minsan naman ay bumibili ng Bazooka bubble gum sa tindahan ni Aling Nat.

                “Mamimiss ka din ‘nun. Pero mas mamimiss kita.” Ang malungkot na sagot ni Ran-ran. Tiningnan ni Biboy ang kalaro at nakitang tumutulo na ang luha nito. Tuloy-tuloy ang pagsinghot ni Ran-ran habang pinapahid ang luha. Pinipigilan lamang niya ito mula kanina ngunit hindi na niya magawa ngayon. Itinigil ni Biboy ang pagkain ng chichirya at inalo ang kaibigan. “Tama na, Ran-ran. ‘Wag ka nang umiyak.” Mahinahong sabi nito, kahit namumuo na rin ang luha sa mata niya. Ayaw niyang ipakitang nalulungkot siya sa harap ng kaibigan dahil baka lalong umiyak ito.

                “Hindi – hindi na ako sasama kay mommy sa - sa Maynila. Dito na lang ako, sa bahay nyo - ako titira.” Ang paputol-putol na sabi ni Ran-ran, pilit na pinipigilan ang pag-iyak. Patuloy naman na inaalo ni Biboy ang kaibigan upang hindi na ito umiyak.

                “Naku magagalit ang mommy mo Ran-ran. Hindi naman yata pwede yung gusto mo. Basta pupunta talaga ako sa bahay n’yo. Syempre hindi ka pwedeng mawalan ng hero.” Ang patuloy na saad ni Biboy. Nakita niyang tumitigil na rin ang kalaro sa pagluha. “Oh, ngingiti na ‘yan…”

                Tumingin lamang si Ran-ran sa kalaro at ngumiti, kahit namumula na ang mata sa pag-iyak. Pinagpatuloy ni Biboy ang pagkain ng chichirya niya, at binuksan na rin ni Ran-ran ang sa kanya. Tahimik ang dalawa habang inuubos ang kanilang junk food.

                “Ran-ran, tingnan mo oh! May singsing!” bulalas ni Biboy nang maubos ang Basta’t Pinoy niya. Madalas kasi ay may kasamang laruan sa loob ng chichirya, minsan naman ay piso ang makukuha mo. Natatawa si Biboy dahil ang madalas na nakukuha ni Ran-ran ay laruang palaka, dahil ayaw nito ng mga palaka. Siya naman ay madalas na nakakakuha ng tau-tauhan na ginagamit nila na taya kpag naglalaro ng Pog at Teks.

                Itinaas ni Biboy ang kamay, hawak ang laruang nakuha. Tiningnan ni Arran ang nasa kamay ng kalaro. Isang plastic na singsing, kulay berde ito at hugis star. Nababalutan pa ito ng mumo ng Basta’t Pinoy. “Ang ganda…” sabi nito. Inubos niya ang sa laman ng chichirya niya at napangiti.

                “Biboy, hindi na palaka ang nakuha ko!” saad niya at inilahad ang kamay sa kalaro. Singsing din ang nakuha niya. Kulay orange ito at may parehong disenyo katulad ng nakuha ng kalaro. Tumawa ng malakas si Biboy at ginulo ang buhok ni Ran-ran. “Ang galing, pareho tayo ng nakuha!” masayang pahayag naman nito. Pinaglapit nila ang dalawang laruan at tiningnan. May naisip si Biboy habang tangan ang berdeng singsing.

                “Ran-ran, sa’yo na lang ‘to. Diba paborito mong kulay ang green?” sabi niya habang isinusuot sa daliri ng kalaro ang singsing. Nakangisi lang si Ran-ran, at tumango. Natuwa siya sa binigay ni Biboy. Kinuha naman niya ang kaliwang kamay ni Biboy at isinuot ang nakuha niyang singsing.

                “Tapos sa’yo na rin to, kaso blue ang gusto mong kulay. Eh orange to.” Ang tugon naman ni Ran-ran, ngunit umiling ang kalaro. “Ayos lang ‘yan. Kahit anong kulay, basta ikaw ang nagbigay.” Sagot ni Biboy. “Basta huwag mo ‘tong iwawala ha, para lagi mo akong maaalala.” Nakangiting turan nito.

                Napatingin si Biboy sa langit, kakulay na ito ng singsing na ibinigay sa kanya ni Ran-ran. Malapit nang magtakip-silim, malapit na silang pauwiin ng mga nanay nila. At malapit na ring umalis sila Biboy papuntang Maynila. Tumayo siya at hinila ang kalaro. “Punta tayo sa bahay namin, may ibibigay ako.” Sabi niya habang nagsisimulang maglakad. Pinagpag ni Ran-ran ang shorts bago tahimik na sumabay sa paglalakad ng kaibigan.

                Dumirecho sila sa kwarto ni Biboy, at nagsimulang tumingin sa kanyang collection ng Matchbox. Dumampot siya ng isa at humarap kay Ran-ran, kinuha ang isang kamay nito. Iniabot ni Biboy ang isang asul na kotseng Matchbox. “Paborito ko ‘yan sa lahat ng kotse dito. Lagi mong iingatan ‘yan ha?” sabi nito.

                Tiningnan ni Ran-ran ang laruan. “Ang ganda naman nito. Syempre iingatan ko, bigay to ng hero ko eh!” masayang sambit naman niya. Narinig ng dalawa ang pagtawag ng ina ni Biboy.

                “Ran-ran, tumawag na ang mommy mo. Uwi ka na daw.”

                Napatingin sila sa isa’t-isa. Nagsimula na namang mabuo ang luha sa mata ni Ran-ran ngunit agad na nagsalita si Biboy. “Mula ngayon, huwag ka nang iiyak ha? Kasi ang tunay na Jetman ay hindi basta-basta umiiyak. Basta kapag nalulungkot ka, tingnan mo lang ‘yung Matchbox saka yung singsing. Tapos hindi ka na malulungkot, kasi maaalala mo ang hero mo.” Ang nakangiting sabi niya sa kaibigan.

“Mamimiss kita, Ran-ran.”

                Tumango lang si Ran-ran at nagpahid ng luha. Sandali siyang nag-isip at maya-maya ay may dinukot mula sa bulsa ng kanyang shorts – ang kanyang Tamagochi. “Sa’yo na lang ‘to, Biboy. Mamimiss ka kasi ni Brownie eh. Basta titingnan mo din ‘yan kapag nalulungkot ka, para hindi mo ako makalimutan.” Ang tugon naman niya, nakangiti.

                Nag-dalawang isip si Biboy ngunit mapilit si Ran-ran na tanggapin ang Tamagochi kaya kinuha na rin niya ito. “Aalagaan kong mabuti si Brownie.” Sabi niya sa kaibigan, may nabubuong luha na rin sa kanyang mata. Niyakap niya si Ran-ran ng mahigpit, at yumakap naman ang kaibigan pabalik sa kanya.

                “Mamimiss din kita, Biboy.”