DATI 7

by aparadorprince

https://www.facebook.com/aparadorprince

http://aparadorprince.blogspot.com

Author's Note:
            Para sa mga hindi pa nabababasa ang ibang chapters, pwede na kayong magbacktrack. Wala lang :)

Part 1    Part 2    Part 3    Part 4    Part 5    Part 6

**aparadorprince

DATI – Part 7

Kasama dapat sa plano ni Arran ang paghihintay ng lulutuin ni Robert para sa hapunan. He wants to make sure that Rob wouldn’t put vegetables in his dish. Kumakain naman siya ng carrots at patatas, pati repolyo kapag nasa nilaga ito. Maliban doon ay halos wala na siyang kinakaing gulay.

           Ang problema lang, habang naghihintay siya sa kanyang kwarto na makabalik si Robert ay nakatulog siya. Magaling na ang galos niya sa noo at braso, kaya maayos na siyang nakakabalikwas sa pagkakahiga. Nakadagdag pa ang makulimlim na panahon noong araw na iyon kaya napahimbing siya.

         Naalimpungatan na lamang siya bandang alas sais  y media nang maramdaman niyang basa ang kanyang shorts. Napangiti siya, naisip na baka nagka-wet dreams siya habang natutulog kahit na wala naman siyang naaalalang panaginip. Agad niyang kinapa ang kanyang harapan, kahit nakapikit pa. Basa ang buong shorts niya, maging ang kumot at ang kama.

“Shit!” bulalas ni Arran at biglang napabangon sa pagkakahiga. Did he just pee while he’s asleep?

Tinanggal niya ang kumot sa kanyang harapan at ininspeksyon ang basang bahagi ng shorts niya, maging ang kama. Nakakahiya naman talaga kung dito pa sa bahay ni Robert siya naihi sa pagtulog. Habang patuloy niyang tinitingnan ang shorts niya ay may pumatak na tubig sa ulo niya. Napatingala siya at napansing may namumuong tubig sa kisame ng kwarto. “May butas yata yung bubong.” He sighed with relief, but immediately frowned when he saw a puddle of water coming from the cabinet and on the other side of the bed. Bumabaha sa kwartong tinutulugan niya. Bumangon siya at binuksan ang tukador, only to find out that all his clothes were dripping wet as well. Ang kanyang underwear lamang ang natirang tuyo, dahil nakalagay ito sa resealable plastic bag.

          Arran grunted with disbelief, irritated that he might have to wash them again. He looked at the window and saw that rain was falling heavily. Mula nang makatulog siya ay bumuhos na ang malakas na ulan, at dinagdagan lamang ang himbing ng tulog niya. Hindi na niya namalayan na may mga tulo pala sa kisame.

                Agad niyang inilagay ang mga damit sa hamper na ibinigay ni Nanay Luisa sa kanya, at bumaba mula sa kwarto. Napansin niya si Robert na nagpriprito na ng lumpiang ipinangako niya. Napatingin ito sa kanya, at ngumisi ng nakakaloko.

                “Please tell me you didn’t pee on the bed.” Robert said, the grin still plastered on his face. Arran grunted again. “I did not, may tumutulong tubig sa kwarto. Basa yung kama, pati damit ko basa din. May dryer ba kayo?” tanong niya sa kaharap.

                Umiling lamang si Robert. “I wash my own clothes. In this kind of weather, malabong matuyo yang mga damit mo.” Sabi nito. Sandali niyang binalikan ang niluluto nito, habang si Arran ay naghanap ng hanger upang maisabit na lamang ang mga damit niya. He doesn’t want to wash his clothes, lalo na’t nabasa lang naman ang mga ito.

                “There’s a storm coming, umuwi muna si Nanay Luisa upang i-secure yung bahay nila.” Tuloy ni Robert habang hinahango ang mga lumpiang luto na. Pinamulahan si Arran sa narinig, ibig kasings sabihin ay dalawa lang sila sa bahay. “Do you think this is enough for the both of us?” tanong pa nito. Napatingin si Arran sa plato. Halos dalawang dosenang lumpia ang naluto na ni Robert.

                “Of course. That could feed a family of five.” Natatawang sagot niya habang itinutuloy ang paglalagay ng hanger sa mga damit. Pinatay na ni Robert ang stove at inilagay ang mga lumpia sa mesa. “I saw how you eat, pang-construction worker.” Komento nito.  Napasimangot si Arran sa narinig. Alam niyang may kalakasan siyang kumain ngunit masyado lang talagang harsh magsalita ang mokong.

                “Ikaw din naman.” Depensa nito. Robert snickered, and helped him bring his clothes outside the kitchen. May silong naman ang bahay niya kaya pwedeng doon muna isampay ang mga damit para matuyo, kahit medyo may katagalan.

                Pagkatapos nilang magsampay ay nagsimula nang maghain si Arran ng mga plato, at magsandok ng pagkain. Nagluto din si Robert ng soup. Nagsimula nang kumain ang dalawa.

                “So tell me, ano pala ang trabaho mo?” Robert asked him while chewing a mouthful of food.

                “Sa call center, kaso naka-leave ako ngayon. Nabunggo kasi yung kotse ko nung nakaraang araw.” Sagot naman niya bago kumagat ng lumpia. Malasa ang lumpia. Alam niyang may carrots at patatas ito maliban sa karne. Dahil kumakain naman siya ng mga ito ay hindi na niya pinansin at nagderecho sa pagkain.

                “I can see from your bruises. Kaso, you look like an elementary kid who got in a fight with that colored band-aid on your forehead.” Ang di mapigilang komento ni Robert na ikinagusot ng mukha ng kasama. May sugat pa kasi ang noo niya at pinagpasyahang lagyan ng kulay green na band-aid.

                “I do not.” Naiinis na sagot ni Arran. Mukhang normal na para kay Robert ang alaskahin siya, kaya hindi na rin niya masyadong dinidibdib ang sinasabi niya. He learned how to snap back at his witty remarks, especially with Ashley as his training ground for sarcastic comments.

                Ilang minuto pa ay natapos na kumain ang dalawa. Naka-anim na lumpia siya at humirit pa ng isa upang papakin. Natatawa lamang si Robert habang tinitingnan siyang kumain.

                “I told you, you eat like a construction worker.”

                Arran smirked and mimicked him. “I told you, you eat like a construction worker. Whatever.” Habang ngumunguya ng lumpia. “But this really tastes good. I appreciate it.” Ngumiti lamang si Robert at nagpasalamat. Nang matapos si Arran sa kinakaing lumpia ay nagulat siya sa tanong ng binata.

                “Ayaw mo bang malaman kung ano ang inilagay ko sa lumpia?” tanong niya.

                Kinabahan si Arran. Wala naman siyang nalasahang kakaiba sa lumpia. In fact, it was sumptuous. “Ano nga ba?”

                “I used fish instead of ground meat.” Pasimula nito. Napabuntong-hininga naman si Arran. “carrots, potatoes…” dugtong pa ni Robert.

                “Madalas naman ganun talaga ang lama-“ hindi na natapos ang sasabihin ni Arran dahil ipinagpatuloy ni Robert ang pagsasalita.

                “Asparagus, cabbage, mongo sprouts… And oh, nalasahan mo ba ang singkamas?” Robert finished his sentence victoriously. Napatulala lamang si Arran sa narinig. Puro gulay ang kinain niya, he was tricked. He wanted to throw up but his mind forbade him, especially when the lumpia tasted so good and he didn’t even notice the vegetables hidden on the filling.

                “Kumakain ka naman pala ng gulay eh, I should tell Nanay Luisa when she gets back.” Saad ni Robert habang inililigpit ang pinagkainan nila.

                Tumayo na si Arran at nagprisintang maghugas ng pinggan, nagpaubaya naman si Robert. “You’re a jerk.” Angil nito sa kaharap. Tumawa lamang si Robert. “I maybe am, but I made you eat vegetables.” He retorted.

                Itinulak ni Arran ang kalapit gamit ang kanyang baywang, at lumayo naman ang binata. Robert continued laughing. “And judging from your expressions earlier, you liked it very much.” Dugtong pa nito.

                Arran rolled his eyes. “Whatever.” Ipinagpatuloy niya ang paghuhugas ng mga pinggan habang si Robert ay nakatayo sa gilid ng lababo.

                “You look silly wearing that wet shorts.” Lumapit ito upang hawakan ang t-shirt niya. “Even your shirt is wet.” Dagdag na komento pa ni Robert. Na-conscious tuloy si Arran at hindi maiwasang mag-isip kung nagkikipag-flirt ba ang mokong sa kanya. As far as he’s concerned, straight guys aren’t fond of rubbing elbows with other guys, especially those they just met. He’s trying his best to play this game even though this hunk beside him is totally hard to resist. Yet there he was, closing the gap between them – literally.

                “What do you suggest then?” tanong ni Arran habang nagtutuyo ng kamay.

                Robert flashed his winning smile. “Ano pa nga ba? Eh di papahiramin kita ng damit.” Sagot niya.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                Nakasilip lang si Ran-ran sa bintana. Alas diyes na ng umaga, ngunit makulimlim pa rin ang langit. Dumagdag pa ang brown out sa buong compound. Kakatapos lamang niyang intindihin ang Tamagochi niya ngunit wala na siyang magawang iba.

                Lumapit ang kanyang mommy na si Rina. “Anak, isara mo kaagad ang mga bintana kapag umulan hane?” pakiusap nito sa kanya. Tumango lamang si Ran-ran at bumalik sa pagtitig sa labas. Wala namang ibang mga bata sa labas, at hindi pa din pumupunta si Biboy sa bahay nila. Naisip niya kung siya na lang kaya ang pumunta sa bahay nila Biboy, ngunit baka abutan siya ng ulan.

                Ilang saglit pa ay narinig na niya ang mabibigat na patak ng ulan sa paligid. Pinagmasdan ni Ran-ran ang unti-unting nababasang kalsada, maging ang marahang pagsayaw ng mga puno sa ritmong ibinibigay ng hangin sa mga ito. Napabuntong-hininga siya, naiinip mukhang wala siyang ibang gagawin maghapon. Ayos sana kung may kuryente dahil makakapanuod siya ng BTX.

                Lumakas ang buhos ng ulan at sinimulan na niyang isara ang mga bintana sa bahay nila. Matapos nito ay umupo na siya sa sofa at naglaro sa kanyang Brick Game. Hindi rin naman siya ibibili ng mommy Rina niya ng GameBoy.

                “Ran-ran! Ran-ran!” ang malakas na sigaw na mula sa labas ng pinto nila, kasabay ng malalakas ding mga katok. Tumakbo si Ran-ran upang buksan ang pintuan nang makita niya si Biboy, nakangiti at basang-basa ng tubig ulan.

                “Biboy! Bakit nagpaulan ka?” tanong ni Ran-ran. Hindi naman niya agad mapapasok ang kalaro dahil basa nga ito. “Mommy, nandito si Biboy. Basa sa ulan.” Tawag niya sa kanyang ina. Agad namang lumabas si Rina mula sa kusina at nagulat sa ayos ng kalaro. “Naku Biboy, baka magkasakit ka. Sandali at ikukuha kita ng tuwalya.” Ang agad na sinabi ni Rina at akmang paakyat na ng kwarto nang magsalita ang bata.

                “Sabi po ni mama, maganda daw po maligo kapag unang beses umulan kapag Mayo.” Paliwanag ni Biboy at tumingin siya sa kalaro. “Pwede din po bang maligo si Ran-ran sa ulan?” dugtong pa nito.

                Napaisip naman si Rina sa sinabi ng bata. “Sandali lang at kukuha ako ng baby oil.” Ilang saglit pa ay pinapahiran na ng baby oil ang likod ni Ran-ran. “Huwag kayong masyadong magbababad sa ulan. Maya-maya ay bumalik na kayo dito. Maliwanag?” paalala nito.

                Sumagot ng sabay ang dalawang bata. “Opo.”

                Ngumiti si Rina sa anak. “O sige, maglaro na kayo. Basta huwag kakalimutan ang bilin ko.” Ngumiti na rin si Ran-ran at hinalikan sa pisngi ang ina. “Thank you mommy. Tara na Biboy!” ang masiglang yakag nito sa kalaro. Agad silang tumakbo palabas ng bahay at naligo sa ulan.

                Tuwang-tuwa ang dalawa habang naliligo sa malakas na buhos ng ulan. Naghabulan rin sila at nagtatawanan. Ilang saglit pa ay lumabas na rin ang iba nilang kalaro upang sumabay sa paliligo at paglalaro sa ulan. Naglaro sila ng taguan. Ang mga kapitbahay naman nila ay sumilip na sa masayang sigawan at halakhakan ng mga bata sa labas. Napapangiti rin sila habang pinapanuod ang mga bata habang dinadama ang bawat patak ng tubig.

                Nagulat si Biboy nang biglang tumalon si Ran-ran sa isang naipong tubig sa kalsada at natalsikan siya. “Sorry Biboy.” Ang nakangiting turan ng kalaro.

                “Walang sorry-sorry!” ang sigaw niya at sumipa rin ng tubig na nasa daan papunta kay Ran-ran. Sumigaw si Ran-ran at gumanti sa kaibigan.

                Maya-maya ay may naisip si Biboy. “Dun tayo sa bakanteng lote, Ran-ran.” Suhestiyon niya. Tiningan lamang siya ng kalaro. “Anong gagawin natin dun?”

                “Eh di manghuhuli ng palaka!” ang nakangising bulalas ni Biboy.

                “Ayoko ng palaka, takot ako dun. Baka magkaroon pa ako ng kulugo.” Ang tahimik na sambit naman ni Ran-ran. Hinawakan ni Biboy ang balikat niya. “Sabi ng teacher ko sa Science, hindi naman daw totoo na magkakaroon ka ng kulugo kapag humawak ka ng palaka. Kaya tara na!”

                Tumango lamang si Ran-ran. “O sige. Pero hindi ako hahawak ng palaka ha? Sasamahan lang kita.” Ang pagsisigurado niya. Mahirap nang magkaroon ng kulugo.

                Hinawakan ni Biboy ang kamay ng kalaro at hinila. Sabay silang tumakbo papuntang bakanteng lote kung saan madalas silang maglaro ng Luksong Baka at Luksong Tinik. Dito din sila naglalaro ng Agawan Base dahil may dalawang puno sa magkabilang dulo ng lote na nagsisilbing base ng mga grupo.

                Sandali silang tumigil sa gitna ng ulan, at naghahanap si Biboy ng tunog ng mga palaka. Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa direksyon ng tunog habang si Ran-ran naman ay nanatili sa puwesto. Ayaw niya kasing mabulabog ang mga palaka, at ayaw din niya sanang lumapit sa mga ito.

                Nagulat na lang si Ran-ran nang biglang tumalon si Biboy padapa, dahilan upang maputikan ang asul na Shaider T-shirt nito. Narinig niya ang malakas na tawa ng kalaro habang tumatayo sa pagkakadapa. Nakahuli siya ng isang bullfrog, at agad na ipinakita sa kanya. Umiwas siya ng kaunti, ngunit tiningnan pa rin ang nahuli ni  Biboy.

                “Tingnan mo Ran-ran, ang laki ng palaka!” ang masayang sigaw ni Biboy. Ngumiti lang siya, kahit pakiramdam niya ay tinititigan siya ng palaka. Kinilabutan siya. “Biboy, ibaba mo na ‘yan.” SInunod naman ito ng kalaro habang patuloy ang pagtawa nito. Napansin ni Ran-ran ang putik sa mukha at damit nito.

                “Baka mapagalitan ka ni Tita Fe.” Ang nag-aaalalang sambit niya. Pinunasan naman ni Biboy ang putik gamit ang braso. “Sasabihin ko na lang na nadapa ako habang naghahabulan tayo.” Napakamot na lamang si Ran-ran, dahil baka lalong magalit ang mama nito at hindi na sila paglaruin pa.

                “Uwi na tayo.” Ang yakag ni Ran-ran sa kalaro. Sinang-ayunan naman ito ni Biboy at naglakad na pabalik sa kanilang bahay. Sinalubong naman sila ni Rina na may dalang dalawang tuwalya para sa mga bata.

                Tiningnan ni Ran-ran ang kalaro, basang-basa pa rin kasi ang damit na suot niya. “Biboy, papahiramin na lang kita ng damit.” Ang nakangiting suhestiyon niya. Sumang-ayon naman si Rina sa anak. “Oo nga naman Biboy, magkakasya naman siguro ang damit ni Ran-ran sa’yo.”

                Si Ran-ran mismo ang pumili ng ipapahiram niya kay Biboy. Isang puting T-shirt at asul na shorts ang ibinigay niya sa kalaro. Nilabhan naman agad ni Rina ang mga damit ni Biboy at sinabing balikan na lamang kapag natuyo na ang mga ito.

                Tahimik lang silang nakaupo sa sofa, nag-iisip ng maaari nilang gawin upang mapalipas ang oras.

                “Ran-ran, papayagan ka kaya ng mommy mo kung…” ang simula ni Biboy, habang tinitingnan ang mga kamay nito na bahagyang kumulubot dahil sa pagkakababad sa tubig ulan.

                “Kung ano?” ang tanong naman ni Ran-ran, hindi naiintindihan ang kalaro.

                Unti-unting iniangat ni Biboy ang tingin sa kaibigan. “Kung doon ka sa amin matutulog mamayang gabi? Meron kasi kaming VHS ng Casper. Pwede natin yun panuorin kapag nagkaroon na ng kuryente.”

                Nagpaalam si Ran-ran sa kanyang ina at pinayagan naman siya nito. Alas tres na ng hapon sila pumunta sa bahay nila Biboy dala-dala ang ilang piraso ng damit ni Ran-ran. Dala rin niya ang Tamagochi niya, at ang Shaider action figure.