DATI 2

By Aparador Prince

https://www.facebook.com/aparadorprince

http://aparadorprince.blogspot.com/

DATI - Part 2

Kakauwi lang ni Arran mula sa trabaho nang mapansin niyang walang tao sa bahay nila. Madalas namang nasa opisina din ang kanyang mommy bilang manager ng isang bangko, kaya sanay na siyang wala sa bahay ito. Ang kapatid naman niya ay nasa isa sa tatlong madalas na pinupuntahan nito, bahay ng barkada niya, sa mall, o nasa salon.

TL si Arran sa isang call center sa Makati. Madalas na maganda ang performance ng kanyang team kaya palagi niyang nakukuha ang magagandang shift sa opisina. Kung hindi morning shift ay mid-shift ang pasok kaya halos normal pa rin ang takbo ng buhay niya kahit sa call center siya nagtratrabaho.

Hinubad ni Arran ang sapatos at umakyat ng hagdan papunta sa kwarto niya. Nagulat na lamang siya nang madatnan sa kwarto niya ang kanyang kapatid na pinapakialaman ang toolbox sa ilalim ng kama niya. Napatingin din si Ashley sa kanya, at nagulat.

“HOY! UMALIS KA NGA SA KWARTO KO!” sigaw nito sa nakababatang kapatid. Obvious naman na hinahanap nito ang ebidensiya na pwedeng gamitin ni Arran na pang-blackmail sa kanya. Agad na tumayo si Ashley nang akmang susugurin na siya ng kapatid.

“Nasaan na yun kuya?!” pagdadabog ni Ashley sa kapatid.

“Syempre tinago ko na. Gamitin mo nga ‘yang kukote mo minsan. Lumiliit na yata ang utak mo sa kakakulay mo ng buhok.” Sagot naman ni Arran at kinaltukan ang kapatid. Agad naman siyang tinulak ni Ashley palayo.

“Aray! Sasabihin ko talaga kay mommy na bading ka. Lagot kang bakla ka.” Pagbabanta ng dalaga kay Arran. Matalim ang tingin nito sa kapatid.

“Edi sabihin mo. Tutal sooner or later, malalaman din ni mommy na buntis kang haliparot ka. Layas!” sagot naman ni Arran, nakangiti pa. Bigla-bigla niyang itinulak niya ng malakas ang pinto ng kwarto.

“PESTE KA!” narinig pa niyang sigaw ng kapatid sa labas. Hinayaan na lang ito ni Arran, at agad na nagpalit ng damit at nahiga sa kama upang makapagpahinga na. He’s been stressed out at work lately, although he could not lay a finger on what he really feels. Nagpapasalamat siyang rest day na niya ngunit heto at dinagdagan pa ng kapatid niya ang stress pag-uwi sa bahay. All he needs is a place to rest, and right now, his room is the only place that he can do that. Agad na nakatulog si Arran sa pagod at sa kakulitan ng kapatid niya.

Nagising siya sa malalakas na katok sa kanyang pinto kinabukasan. “Arran! Arran, gumising ka nga dyan!” Agad siyang umupo sa gilid ng kama, at masama ang gising. Ayaw pa naman niyang iniistorbo siya sa pagtulog niya. Ang kanyang mommy ang kumakatok, pinagbuksan niya ito.

“Ano yung sinasabi ni Ashley sa akin? May picture ka daw sa bar na nakikipaghalikan… sa lalaki? Bumaba ka nga at mag-usap tayong tatlo.” Mahinahon ngunit seryosong sabi ni Rina sa anak. Napakamot na lang ng ulo si Arran at sumunod sa kanyang ina sa pagbaba. Nakita niya ang kanyang kapatid na nakaupo sa sofa at nakangiti.

“I told you, mom. Kuya is kissing another guy. He’s definitely gay.” Agad na simula ni Ashley nang makaupo ang dalawa sa katapat na sofa. Agad niyang kinuha ang tablet niya at iniabot sa ina, laman nito ang ilang litrato na kuha sa isang bar dalawang lingo na ang nakaraan. Kasama ni Arran ang kanyang date na si Uno – isang freelance ramp model. The two have been dating for almost a month, and Arran is on the verge of having a relationship with the latter.

Agad na tiningnan ni Rina ang mga litrato, ngunit tila wala namang emosyon na rumehistro sa mukha nito. “Arran…” panimula niya. Ngunit nakita niyang matalim na ang tingin ni Arran sa kanyang kapatid.

Tumayo si Arran mula sa kanyang pagkakaupo, “That’s it, woman! Talagang ginagalit mo ako, you son of a bi – “

“Watch your language, mister.” Sermon naman ni Rina sa panganay.

Arran grunted loudly and stormed out of the living room, going upstairs. He couldn’t tolerate his sister’s attitude. To think na siya pa ang nag-out sa kanya. Patakbo siyang umakyat sa kwarto. Laglagan pala ha, tingnan lang natin, ang nasa isip niya.

Agad niyang kinuha ang travelling bag niya at nagsaksak ng mga damit at iba pang mga gamit niya. Tutuloy muna siya sa condo ni Uno, tutal ilang beses na rin siyang inalok nito na doon na tumira nang minsang ma-open up ni Arran ang sitwasyon sa bahay nila.

“Arran, bumaba ka rito. We have to talk.” Naririnig pa niya ang kanyang mommy na nagsalita habang nag-eempake siya. “Saglit lang, ‘my. May kukunin lang ako.” Sigaw naman niya pabalik.

Hindi niya nakalimutang kunin ang pregnancy test kit na itinago niya sa isa sa kanyang lumang sapatos. Agad din siyang bumaba matapos i-lock ang kwarto niya.

“Where are you going?” tanong agad ng kanyang ina, na hindi naman sinagot ni Arran.

“He’s probably going to his boyfriend, mommy.” Inis na sabad naman ni Ashley habang tinitingnan niya ang kapatid niya.

Tumigil si Arran sa paglalakad, sa gitna ng kanyang ina at kapatid. “You’re right, dear sister. I am going to my boyfriend’s condo. You should be doing the same.” Seryosong sagot niya.

Lalo lamang naguluhan si Rina sa nangyayari. Sanay na siyang nag-aasaran ang dalawa ngunit iba na ang sitwasyon ngayon. “What do you mean, Arran?” tanong niya.

“Ashley is pregnant, and here’s the evidence.” Tugon ni Arran, at inilapag sa mesa ang ebidensiya niya – ang pregnancy test kit na positive. Nanlaki ang mata ni Rina sa nakita.

“What is the meaning of this, Ashley?! Sino ang ama ng dinadala mo?” Nagtaas ang boses ni Rina sa anak.

“Relax ka lang mommy, baka malaglag ang baby ni Ashley. Oh pa’no sis, sisibat na ako.” Nakangiti niyang sabi sa dalawa. Dinampot niyang muli ang kanyang bag at nagsimulang maglakad palabas ng pinto.

“Arran, saan ka pupunta?” concerned na tanong ng kanyang ina.

“Somewhere far from that woman.” Sagot niya, at tinuro si Ashley. “We’ll talk soon, mom.” Tugon pa niya, at tuluyang isinara ang pinto.

Agad na sumakay si Arran sa kanyang kotse, isang kulay asul na Civic. Si Brownie, ang kanyang kotse, ang unang pinaghirapang bilhin ni Arran mula nang magtrabaho siya walong taon na ang nakaraan. At age 26, Brownie is still the only expensive thing he ever bought. Yung ibang tao, nakapagpagpundar na ng sariling bahay, ngunit ang kanyang kotse pa rin lang ang napag-ipunan.

Humarurot ang kotse ni Arran palabas ng bahay nila sa San Juan, patungo sa unit ni Uno sa Ortigas.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

“Buti na lang talaga at adobo ang ulam nyo. Masarap talaga magluto si Tita Fe. Kaso mas masarap sana kung fried chicken ang pagkain.” Komento ni Ran-ran matapos makapananghalian kasama si Biboy at Aling Fe. Lunes noon, at nasa trabaho ang mommy ni Ran-ran. Natatawa naman ang huli sa tinuran ng anim na taong bata.

Nalaman kasi ni Ran-ran na nagluto ang kanyang mommy ng chopsuey noong araw na ‘yon kaya naman agad siyang nagpalusot upang doon na kina Biboy kumain. Isang linggo na lang ang natitira at magsisimula na ulit ang pasukan sa eskwela.

“Ikaw talaga Ran-ran, humirit ka pa. O sige, magsabi ka kung kailan ka magtatanghalian dito para makapagluto naman ako ng fried chicken.” Malumanay na sagot naman ni Aling Fe, habang humahagikgik din si Biboy na katabi niya.

Tumayo na si Biboy mula sa upuan, at sinimulang iligpit ang mga pinagkainan. Kahit na siyam na taon pa lamang ito ay tinuruan na siya ng kanyang ina na maging masinop at matuto sa gawaing-bahay. “Masarap talagang magluto si Mama. Gusto ko nga paglaki ko masarap din ako magluto.” Tugon niya.

Akmang ililigpit na rin ni Ran-ran ang kanyang pinagkainan ngunit hinawakan siya ni Biboy sa braso. “Hep hep. Ako na ang magliligpit.” Sabi niya sa nakatingin na kalaro. Si Aling Fe naman ay nagsalita na rin. “Hayaan mo na kasi si Ran-ran, turuan mo din siya sa gawaing bahay. Malaki na rin naman siya.”

“Oo nga Biboy, hanggang tenga mo na nga ako oh!” Tumayo si Ran-ran at sinukat ang tangkad nila ni Biboy. Tumitingkayad pa siya upang mas maging malapit ang pagitan nilang dalawa, ngunit ginawa din ito ni Biboy kaya bumalik hanggang tenga ang tangkad niya sa kalaro.

Napasimangot naman si Ran-ran sa ginawa ni Biboy. “Kapag ako tumangkad kaysa sa’yo, hindi na kita kakausapin kahit kailan.” Banta nito sa kalaro. “Hindi na tayo bati.”

Tumawa naman si Biboy sa narinig at agad na ginulo ang buhok ni Ran-ran. “Ibig sabihin n’un, matagal pa tayong magiging magkaibigan. Kasi mas matangkad pa rin ako kaysa sa’yo.” Saad nito, na lalong nagpagusot sa mukha ng kalaro.

“Tama na yan. Biboy, turuan mo na si Ran-ran kung paano magligpit ng mga plato. Ako na ang maghuhugas ng pinggan. Punasan niyo na lang ang mesa tapos magsiesta na kayo.” Natatawang sabi ni Aling Fe, habang inaayos ang mga upuan.

Agad namang tumalima ang dalawang bata. Nang makalayo ang ina ni Biboy, agad na bumulong si Ran-ran sa kaibigan. “Ayokong matulog sa tanghali.”

“Narinig ko ‘yun, Ran-ran. Paano ka tatangkad kung hindi ka matutulog sa tanghali?” sagot naman ni Aling Fe mula sa kusina, at sumilip pa sa dalawa. “Sige, babantayan ko kayong dalawa matulog mamaya.” Sabi nito, at agad na bumalik sa kusina.

Siniko naman ni Biboy si Ran-ran. “Ikaw naman kasi eh, sinabi mo pa yun. Ayoko nga din matulog eh, gusto ko manuod nung Valiente. ‘Yan tuloy…” nakamangot na sabi nito sa kalaro.

Biglang napatungo si Ran-ran nang marinig ang kaibigan. “Ay, matutulog na lang ako. Ayoko nung Valiente. Nakakatakot yun eh.”

“Ha? Hindi naman ah!”

“Nakakatakot. Yung may sumisigaw sa simula. Basta, hindi mo bubuksan yung TV nyo ha?” nakangiting turan ni Ran-ran, at lumabas ang dalawang dimples sa magkabilang pisngi. Napangiti na rin si Biboy. Itinuloy ng dalawa ang pagpupunas ng mesa.

Katulad ng napag-usapan, naglatag na ng banig si Aling Fe at pinagsiesta ang dalawang bata. Agad na nakatulog si Biboy ngunit si Ran-ran ay gising pa rin. Nakapikit lamang ito at paminsan-minsan ay sumisilip sa kinauupuan ng ina ng kalaro. Natatakpan ng binabasang Liwayway ang mukha ni Aling Fe.

“Ran-ran, matulog na.” maikling paalala nito sa bata.

“Pano naman po ako matutulog, eh may araw pa. Di’ba po, sa gabi lang natutulog ang tao?” tanong ni Ran-ran kahit nakapikit pa ito.

“Maiintindihan mo rin ako paglaki mo Ran-ran. Maiisip mo na tama ang sinabi ko na kailangan matulog sa tanghali. Kasi tatangkad ka.” Paliwanag naman ni Aling Fe.

Nagmulat ng mata habang nag-isip ng palusot si Ran-ran. “Pinapainom naman po ako ni mommy ng Ceelin. Sabi niya, tatangkad daw ako dun saka lulusog.”

“Tingnan mo nga si Biboy, tulog na. Bakit di ka gumaya? Pag huli ka na natulog, mauunahan ka ni Biboy magising. Ibig sabihin, mas marami siyang oras para maglaro sa labas. Gusto mo ba yun?”

Umiling lang si Ran-ran at pumikit ulit. Ilang sandali lamang ay nakatulog na rin ito. Nang matiyak naman ni Aling Fe na nahihimbing na ang dalawang bata ay marahan siyang naglakad papunta sa kusina at nagsimulang maghanda ng lulutuing turon.

Alas tres-y-media nagising si Biboy, at dalawampung minuto naman sumunod si Ran-ran. Tahimik na dumirecho ang dalawang bata sa kusina.

“Oh, gising na pala kayo. May niluto akong merienda nyo, kain na!” ang masiglang bati ni Aling Fe sa dalawa. Tiningnan lamang siya ni Ran-ran at halatang inaantok pa. Si Biboy naman umupo na at nagsimulang kumain ng turon.

“Ran-ran, upo ka na din.” Sabi ni Biboy habang hinihila ang upuan na kalapit niya. Kinukusot-kusot pa ng kalaro ang mata ngunit umupo na rin ito at nagsimulang kumain.

Matapos nilang magmerienda ay lumabas na sila upang makipaglaro pa sa ibang bata. Maya-maya ay napatingin ang isang kalaro na si Tin-tin sa kanyang Baby-G na relo. Napangisi siya.

“4:30 na!”

Agad namang tumigil sa paglalaro ang lahat ng bata at sumagot ng koro.

“Ang TV na!”

Matapos nito ay kanya-kanya na silang takbo pauwi sa mga bahay. Si Ran-ran at Biboy naman ay bumalik sa bahay ng huli. Nasa opisina pa kasi ang kanyang mommy at nasa day care naman ang nakababatang kapatid na si Ashley, kaya di pa siya pwedeng umuwi.

Malakas ang tawanan ng dalawa habang pinapanuod ang programa. Matapos nito ay ini-off na ang TV at nagpatuloy sa paglalaro sa labas. Maya-maya ay dumating na si Rina mula sa trabaho, dumirecho siya sa bahay nila Fe. Agad naman siyang pinapasok ng huli at pinaupo sa sala.

“Mare, salamat talaga at binabantayan mo din si Ran-ran ha? Wala na kasi akong pambayad kung maghahanap pa ako ng yaya. Wala pa akong isang taon sa trabaho.” Paumanhin ni Rina sa kapitbahay na naging kaibigan na rin niya.

Natatawa si Fe sa tinuturan ni Rina. “Naku, huwag mo nang isipin yun. Parang anak ko na rin ‘yang si Ran-ran. Medyo makulit at matanong pero napagsasabihan naman.”

“Kaso, may sasabihin ako…” malungkot na sabi ni Rina. “Kailangan na naming lumipat sa Maynila kasi ako yung napili ng bangko na ipadala sa bago nilang branch. Assistant Manager na ako, sayang naman ang chance kung hindi ko tatanggapin.”

“Naku congrats, mare. Kaso, alam na ba ni Ran-ran?” nag-aalalang tanong ni Fe. Alam niyang malulungkot ang bata dahil malalayo na siya sa kinasanayan niyang lugar.

“Hindi pa nga eh. Kailangan na naming lumipat bago mag matapos ang June. Naayos na kasi yung uupahan naming apartment doon. Kapag nakaluwag-luwag, baka makabili na ako ng lote.”

“Basta huwag kang makakalimot na dumalaw dito. Ipasyal mo si Ran-ran, at siguradong mamimiss siya ng anak ko.” Nakangiting sabi ni Fe. Nag-iisip na siya kung paano niya sasabihin sa anak na lilipat na ng bahay ang paborito nitong kalaro.