Michael's Shades of Blue: Loving You... Again Chapter 46

Tuesday, August 2, 2016

Loving You... Again Chapter 46 - Beginning of Nightmare

Posted by Seyren at 3:00 AM Labels: Loving You... Again

Chapter 46:

Beginning of Nightmare

Aulric’s POV

Pasukan na naman. Muli na naman akong naglalakad papasok sa gate ng Boubon Brother’s University ng mag-isa. Last year, bago din ako makapasok, sinalubong ako ni Shai na may ngiti sa labi. Napakalapad ng ngiti niya habang ako ay nasa normal kung, pag-uugali. Hindi ngumingiti, hindi sumisimangot. Iyung neutral lang.

Teka, tinatanong niyo ba sa akin kung asaan si Zafe? Iniwan ko. Kahit na sabay pa kaming natulog dahil sa mga ibang gawain, hindi ko siya inabalang gisingin. Magising siya mag-isa.

Pagkapasok ko, narinig ko ang isang pamilyar na tunog ng makina. Tunog ito na nagmumula sa kotse ni Zafe, at medyo kabisado ko na ang tunog na iyun. Sa wakas ay nagising na din siya.

Habang naglalakad sa hallway, agad na inakbayan ako ni Zafe. Nagkatinginan kami, at nagpalitan ng ngiti sa isa’t isa. Hindi na ako umangal o kung ano pa man, dahil iyun ang gusto niya. Pero bakit ganoon? Nararamdaman kong may kulang pa rin sa akin. Akala ko ba, ang storya na ito ay tungkol sa pagmamahalan, namin ni Zafe?

“Ahh! Andito na ang room natin,” wika ni Zafe.

Huminto kaming dalawa sa tapat ng isang classroom. Pumasok kami dito, at diretso kaming umupo ng magkatabi sa isang upuan. Medyo nailang naman ang ilan naming mga kaklase dahil sa nangyayari ngayon. Ahh! Baka mga bagong kaklase namin ito.

“Zafe, pwedeng humingi ng pabor?” tanong ko sa kaniya.

“Ano iyun?” lingon niya sa akin.

“Pwede bang huwag mong i-nominate ang mga sarili natin para maging Presidente, o Vice-President? O kahit alin man doon.” Ang tinutukoy ko kasi ay ang pag-self nominate niya sa aming dalawa last year. At iyung mga tarantado ko namang kaklase ay binoto kami.

“Umm, okay,” pagsang-ayon niya. “Pero paano naman ang mga kaklase natin? Paano kung i-nominate ka nila?”

Kinuha ko ang phone ko at kumonekta sa group page ng mga kaklase ko ngayon sa Facebook. Pinagbantaan ko silang lahat na may mangyayaring masama kapag na-nominate kami ni Zafe sa alin mang posisyon.

“Inayos ko na.”

“Ang galing,” ismid ni Zafe.

“Alam mo kung bakit ayokong magpa-nominate ngayon? Gusto ko kasi na madagdagan ang oras natin para sa isa’t isa. May Drama Club pa ako, may Basketball Club ka, at masyado na silang time consuming.”

“Tama ka,” pagsang-ayon ni Zafe. “Gusto ko iyang ideya mo.”

Bahagyang kinurot ni Zafe ang aking pisngi. Ginantihan ko na lang siya ng ngiti bago pumasok ang bago naming professor. At nagsimula na ang araw namin.

Naghiwalay na kami ni Zafe para puntahan ang aming mga sinalihan ng club. Agad naman akong pinapatawag ni Sir Arthuro, dahil may ipapagawa ito sa amin. Balak ni Sir Arthuro na i-redecorate ang aming room. Para daw kasi mabago ang atmosphere sa loob ng room. Dahil sa malaki ang clubroom namin, nagpasya si Sir Arthuro na maglinis kami by pairs. At ang kapares ko ay walang iba kung hindi si Caleb. Kami ang mamamahala sa Storage Room ng club, kung saan nakatambak ang ilan sa mga props na ginamit ng nakalipas.

Tahimik kami ni Caleb habang naglilinis sa Storage Room. Hindi man kapansin-pansin ang katahimikan sa aming dalawa, pero nahahalata ito ng ibang tao. Nagtatanungnan na nga ang mga kaklase namin kung ano ang nangyari sa aming dalawa. Nagpakawala na lang ako ng ngiti para sagutin ang tanong nila imbes na lantarang sabihin na galit pa rin siya, or sila sa akin.

Makalipas ang ilang oras, halos tapos na kaming maglinis. Isang kahon na lang ang natitira sa isang sulok, at ito na ang huli kong tsansa, marahil, para kausapin si Caleb.

“Kumusta si Shai?” tanong ko habang nakaharap sa huling kahon.

“A-Ayos naman,” nag-aalangang sagot niya habang patuloy pa rin na naglilinis. Teka, parang hindi galit sa akin ang taong ito. Nakakausap ko naman pala ng maayos.

“Wala ba tayong topic na mapag-uusapan kaya tahimik ka?” naiinis ko ng tanong.

“Medyo sensetive ngayon si Shai. Baka magalit pa iyun lalo kapag nakita tayong nag-uusap. Alam mo na. Iyung tungkol pa rin kay Andrew.”

“Pero, tapos na ang bagay na iyun. Hindi ba pwedeng magkasundo-sundo tayo?”

“Hindi daw pwede hangga’t hindi mo inaamin kay Shai na ikaw ang nagpakalat ng sikreto niya.”

Hindi ako makapaniwalang tiningnan si Caleb. “Wow! Ito ba ang dahilan kaya ayaw nilang makipag-usap sa akin? Gusto talaga na umamin ako? Caleb, may pride naman ako. Bakit ko aaminin ang isang bagay na hindi ko ginawa? Dapat nga, alam ito ni Shai sa lahat ng tao. Hindi ako kahit kailan nagkakalat ng sikreto sa ibang tao.”

Hindi ko namalayan na medyo nagtaas na ang aking boses. Tumingin ako sa paligid, at mangilan-ngilan nga ang nakatingin sa akin. Nabwisit na ako. Kaya pumunta na ako sa huling kahon para ilabas ito. Habang binubuhat ang malaking kahon, isang litrato ang nahulog mula rito. Ibinaba ko ang kahon at pinulot ito. Pagkatingin ko sa litrato, medyo pamilyar sa akin ang isang tao. Ito si, Dart Aguire? Member pala siya ng Drama Club?

Bigla ko naman naalala ang pagkikita namin ni Geoffrey sa restaurant.

「1 month ago…

Pagkapasok ko sa isang karinderya, hinanap ko agad si Geoffrey. Sinalubong naman ako ng mga taong, kumakain. At abalang-abala ang mga waiter nila sa pagse-serve ng mga order ng kanilang costumer.

Nang nagkakitaan na kami ni Geoffrey, sumenyas siya sa akin na puntahan ko siya. Umupo naman ako sa kabilang upuan tsaka pinatawag ni Geoffrey ang isang waiter. Bakit nga pala nakikipag-date ako ngayon kay Geoffrey? Ang totoo, may sasabihin daw siya sa akin na isang importanteng bagay kaya nandito ako. Ako naman ay interesado sa sasabihin niya, tapos may kasalukuyan pa kaming, deal. Kaya makikinig ako sa sasabihin niya.

“May anomalya sa pagkamatay ni Dart Aguire,” panimula niya.

“Anong ibig mong sabihin? Hindi ba’t anomalya na nga iyun ang pagkamatay niya?” sarkastiko kong saad.

“Hindi iyun.” Kumuha ng toothpick si Geoffrey at inilagay iyun sa kaniyang bibig. “Nagsagawa ng masusing autopsy si Christian sa katawan ni Dart Aguire. At lumalabas na iyung saksak na natamo niya, ay napatay siya, agad.”

Nagulat ako sa gusto niyang sabihin. “Kailan mo ito nalaman?”

“Sa kalagitnaan ng paglilitis sa iyo.”

“Bakit, hindi mo pa ito sinabi sa korte?”

“Aulric, nag-iisip ka ba? Kapag sinabi ko ang bagay na ito sa korte, hindi ka mapapawalang-sala. At hindi mo ba nage-gets, kayo ni Sharina ay pine-frame up. At iyung taong gumawa ng mga bagay na ito ay nasa paligid niyo lang.”」

“Ahh, si Dart Aguire. Hindi ko ba nasabi sa iyo na dati siyang member ng club na ito?” tanong ni Sir Arthuro na nasa tabi ko na.

Inilagay ko ang litrato sa kahon. “H-Hindi ko po alam.”

Nagsimula na kaming maglakad palabas.

“Naka isang taon lang siya sa club na ito. Tatlong taon bago ka pa nakapasok. Pero sa isang taong iyun, nadiskubre niya na hindi lang pala sa pagiging isang journalist siya magaling. Magaling din siya sa larangan ng pag-arte. At nakikita ko iyun sa kaniya. Hanggang sa, iyun nga, nagpasya siyang umalis,” kwento pa ni Sir Arthuro.

“What a coincidence. Isang tao na magaling umarte ang nag-confess na si Sharina ang naglaglag sa baby ni Isabela,” bulong ko sa aking sarili.

Nang nailabas ko na ang kahon, napatingin ako sa bawat tao na nasa paligid. Iyung totoong may kagagawan sa pagkakalaglag sa anak ni Isabela, at ang nag-frame up kay Sharina ay nasa paligid lang. Sino kaya sa mga taong ito? At bakit naman nila gagawin ang ganoong bagay sa amin? Anong, dahilan? Nakakainis! Ang hilig nila lumaban ng patago. Alam ata siguro nila na hindi nila ako kaya labanan, ng harapan. Bakit hindi nila kaya subukan?

Natapos na ako, o kami sa paglilinis ng clubroom namin. Pupunta sana ako sa cafeteria, nang naalala ko na baka nandoon din si Shai at kumakain ng tanghalian. Panigurado na magkikita kami, at, ano kaya ang susunod? Mag-aaway ba kami? Pero wala naman akong kasalanan. Ngayon ba ang tamang panahon para magpaliwanag sa kaniya?

Hindi na ako nag-atubili pa nang ang unang hakbang ko ay ang direksyon papunta sa cafeteria. Handa man ako, o hindi, heto na ako.

Nang nakarating na ako sa cafeteria, punong-puno ito. Grabe! Unang araw pa nga lang ng klase.

Humugot lang ako ng malalim na hininga at hinanap sila Shai. Gaya ng dati, nakita ko sila sa aming, karaniwang pwesto kapag kakain. At may isang puwesto na lang ang natitira. Sakto!

Dire-diretso akong naglakad papunta sa pwestong nakita ko na malapit kila Sharina. Kaya lang, kitang-kita ng dalawang mata ko na may isang babae ang pwersahang pinaupo ni Sharina. At iyung babae naman ay sumunod. Tinigil ko na ang paglalakad. Bwisit!

“Aulric,” tawag sa akin ng isang pamilyar na boses.

Lumingon ako para malaman kung sino ang tumatawag sa akin. Si Isabela pala, kasama ang kanyang mga bagong kaibigan. At may isang pwesto pa sila, na ilalaan para sa akin?

“Dito ka na,” yaya pa niya.

Napatingin ako kila Sharina. Sinulyapan niya ako, pero ibinalik niya ang kaniyang atensyon, sa kaniyang bagong kaibigan na pinulot lang nila dito sa cafeteria.

Tumungo na lang ako sa pwesto nila Isabela. Umupo agad ako at inilabas ang aking pagkain. Nagulat naman ang mga kasama niya sa ginawa ko. Napanganga sila. At, dapat nga ako ang mapapanganga. May kaibigan pa pala si Isabela?

“Girls, baka naman may pumasok na langaw sa ginagawa ninyo?” paalala ni Isabela sa mga kaibigan niya.

“Pasensya naman. Nagulat ako,” sabi nung isang babae. At nagpatuloy na sila sa kanilang pagkain.

Bumaling ng tingin si Isabela sa akin. “Aulric, sila-”

“Thank you, pero ayoko silang makilala. Mas maganda kung anonymous na lang sila para sa akin,” pagputol ko sa kaniya. May balak siyang ipakilala ang mga kaibigan niya sa akin.

“Fine!” rinig kong mataray na bulong ng isang kaibigan niya sa kaniyang sarili.

Habang kumakain, napansin kong tumitingin si Isabela sa mesa nila Sharina.

“May away ba kayo ng kaibigan mo?” tanong niya.

“Anong kaibigan ang pinagsasasabi mo? Doon ba ako nakaupo ngayon?” sarkastikong wika ko nang ubos na ang nginunguya ko sa aking bibig.

Nagpatuloy ako sa aking pagkain. Pero mukhang gusto talaga akong kausapin ng babaeng ito nang nakita ko siyang nakatingin sa aking kinakain.

“Wow, chop suey pala ang baon mo? Iyung mama ba ni Zafe ang gumawa niyan? Alam mo, napakasarap magluto ng mama niya ng chop suey.”

Nagtaka ako sa sinabi niya kaya inubos ko agad ang laman ng aking bibig. “Huh? Kilala mo ang mama ni Zafe?”

“Oo. Business partners kasi ang mga magulang namin,” pagkumpirma niya.

“Ganoon ba? Hindi ko alam. At tsaka, luto ko ito. Hindi ng mama niya,” pagtatama ko.

Nagulat siya. “Talaga? Pwede bang tumikim?” excited na tanong niya.

“Hindi,” pagtanggi ko agad. Hay, nako! Maling desisyon ata na makasabay sa pagkain ang babaeng ito.

“Speaking of Mama ni Zafe, kumusta naman ang relasyon ninyong dalawa?”

“Maayos naman, gaya ng mga karaniwang tao. Nakakainis lang na may nangungumusta sa relasyon namin. Para silang nag-aantay na maghiwalay kami,” pranka kong sagot.

Natawa si Isabela. “Nako! Hindi ako ganoon, Aulric. Hindi ko naman hinihintay na maghiwalay kayo o ano. Baka, kung si Colette pa ang nagtanong, ayun. Siguradong naghihintay iyun na maghiwalay kayo ni Zafe. Tsaka, alam mo bang may chismis akong nalaman? Patay na patay pa rin si Colette kay Zafe. At siguro, titigil lang ang kabaliwan niya kapag namatay na siya.”

“Mamatay na siya. Patay na patay nga siya kay Zafe. Si Zafe naman ay, patay na patay sa akin. At ako, kanino ba ako patay na patay?” Nagkibit-balikat ako.

Napangiti si Isabela sa sinabi ko. Matapos makipag-usap sa akin ay nakipag-usap naman siya sa kaniyang mga, bagong kaibigan. Habang nag-uusap sila, at ako naman na pinagpatuloy ang aking pagkain, nakatingin ako sa pwesto nila Shai. Napakasaya nila. Tawa sila ng tawa. At nagmumukha silang tanga dahil pinipilit nilang tumawa. Akala nila, hindi ko alam? Mukhang inaasar ako ng mga taong ito!

Sa wakas ay natapos na akong kumain. Inayos ko na agad ang aking pinagkainan at hindi na nagpaalam kay Isabela. Nagtungo ako sa harapan para bumili ng inumin, at sana naman ay may naglagay ng gamot sa aking inumin para mamatay ako.

Ilang minuto ang nakalipas, magkasama na kami ni Zafe. Pero nasa library na kami. Gusto kasi basahin ni Zafe, ang mga bagong balita, at comics sa isang pahayagan. Ako naman ay itinuloy ang aking pag-aaral, at binabantayan si Zafe. Habang nagbabasa kasi siya ng comics, paminsan-minsan ay hindi niya napigil na humalakhak. Kaya sinasaway tuloy kami ng librarian. At para hindi na masaway ng librarian, ako ang magiging moderator ni Zafe para naman mapigil ko ang paghalakhak niya. Imbes na ang librarian ang nagpapatahimik, ako na lang. At paano ko ginagawa iyun? Sa normal pa rin na paraan.

“Shh!” saway ko kay Zafe nang hahalakhak na naman ng malakas.

“Sorry,” paghingi niya ng dispensa. Ano ba kasi ang nakakatawa sa mga binabasa niyang comics?

Habang nag-aaral ako, nakaramdam ako ng tawag ng kalikasan. Humugot ako ng malalim na hininga at tumayo.

“Saan ka pupunta?” tanong ni Zafe nang napansin niya na tumayo ako.

“Huwag kang sumama sa CR,” saway ko agad.

Nakuha na niya ang ibig kong sabihin. Itinuon niya ulit ang pagbabasa sa dyaryo, pero hindi na comics ang binabasa niya.

Habang pabalik sa library, hindi ko naman inaasahan na makasalubong ang dalawa na sweet na sweet sa isa-isa. Napahinto sila Ricky at Shai, saka tiningnan ako. Ginantihan ko din naman ng tingin ang dalawa. Palagay ko, ito na ang tamang pagkakataon. Wala na kayong kawala sa akin.

“Nakakapagod na iyung ganito na nagkakasalubong tayo, tapos hindi na tayo nagpapansinan na parang wala tayong pinagsamahan,” litanya ko agad. Bumaling ako kay Shai. “Hindi pa rin ba tayo pwedeng mag-usap?”

Tumingin si Ricky kay Shai. Sumenyas naman si Shai na ayos lang at mag-uusap kami. Kaya umalis si Ricky at iniwan kami.

Nginitian ko naman si Shai. “So, sino iyung bagong kaibigan ninyo? Pwede ko bang malaman ang bagong pangalan niya?” tanong ko agad.

“Iyung bagong kaibigan ba namin ang pag-uusapan natin ngayon?” tanong ni Shai.

“Of course, siya. Kasi siya ang ugat ng hidwaan sa pagitan nating dalawa,” prangka at sarkastikong sagot.

“Well, hindi ito mangyayari kung hindi mo pinagkalat ang sikretong sinabi ko. Traydor ka.” Matigas ang pagkakasabi ni Shai sa mga salitang iyun.

“Well, wala namang makakalat na sikreto kung wala ding nagkalat,” matigas na tugon ko din.

“At ngayon, naglalaro na tayo ng sisihan?”

“Ikaw ang nagsimula nito. Ikaw ang unang nagsabi na dahil sa ikinalat ko ang sikretong sinabi mo sa akin. Pero, teka muna? Ako nga ba talaga ang nagkalat ng sikretong iyun?”

“Oo, ikaw talaga. Kinumpirma ni Andrew noong tinanong ka niya.”

Natawa ako. “Ang galing. Inamin ko daw,” sarkastikong wika ko sa aking sarili. “Teka, ire-review ko ang sinabi ko.” Inisip ko ang nangyaring sagutan namin ni Andrew. “Kung tama ang pagkakaalala ko, noong panahon na iyun ay nagpaka-scumbag ako dahil ayoko sanang problemahin din ang problema ni Andrew. Pero may inamin ba ako na ako talaga ang nagkalat ng sikreto?”

“Malamang? Paano naman kasi nalaman ng mga magulang ni Zafe ang bagay na iyun kung hindi muna manggagaling sa pinagsabihan ko ng sikreto?”

“Kaya ako ang dapat sisihin, ganoon ba? Hindi ba pwedeng nagsagawa ng sariling imbestigasyon ang mga magulang ni Zafe tungkol diyan sa sikreto ninyo? Hindi ba pwedeng, baka may isang tauhan ng pamilya ni Andrew ang nadulas at sinabi ang sikretong niya? Hindi ba pwedeng mangyari ang bagay na iyun? Sandali Shai, naitanong mo ba sa mga magulang ni Zafe kung paano nila nalaman ang bagay na iyun? Hindi ba pwedeng i-reconsider ang ibang mga factor at kailangan talaga na ako ang sisihin ninyo?”

Tumigil ako sa pagsasalita at humugot ng malalim na hininga. Dumaan ang katahimikan sa pagitan namin. Nag-ring naman ang bell hudyat na tapos na ang isang shift. At may pasok na kami ni Zafe. Wala na akong oras. Nagsimula namang magsilabasan ang mga estudyante sa kanilang mga classroom.

“Alam mo Shai, nakaka-disappoint ka. Akala ko, ikaw ang unang mag-iisip na hindi ko gawain ang magkalat ng sikreto. Kasi, mga ilang taon mo na akong kilala. Marami-rami ka na ngang sinabing nakakahiyang bagay, o sikreto sa akin. Pero lahat iyun, lumabas sa kabilang tenga ko. Hindi ko na nga maalala kung ano-ano ang mga bagay na iyun.”

“Dapat kasi, hindi ka nagpaka-scumbag sa pagsagot kay Andrew,” tugon ni Shai. “Hindi naman kasi mahirap ang itanggi ang bagay na iyun, hindi ba? Hindi naman kasi mahirap na sabihin ang mga salitang, hindi ko ginawa ang bagay na iyun. Andrew, wala akong pinagsabihan ng sikreto ninyo ni Shai.”

Iniwan ako ni Shai, pagkatapos niyang sabihin ang mga salitang iyun. Naiinis pa rin ako. Sa pag-uusap na iyun, walang kahit isang bagay ang natapos. Wala. Mukhang patuloy pa rin na magkakaroon kami ng kaunting civil war.

Nagpatuloy na akong naglakad pabalik ng library. Bago pa ako nakapasok sa pinto, nadatnan ko si Zafe. Dala niya ang mga gamit ko, at may kausap siya sa phone ko.

“Opo, nandito po siya,” wika niya sa kung sino man ang kausap niya sa phone ko. Lumapit siya sa akin at ibinigay ang aking phone. “Aulric, si, Tito Henry.”

Kinuha ko ang phone. “Bakit po? Uuwi na po ba kayo galing sa honeymoon ninyo?” Naglakad na kami ni Zafe papunta sa susunod na klase.

“Oo. Uuwi na ako,” tugon ni Tatay Henry. “Oo nga pala, sinabi sa akin ni Derek na hindi ka na daw umuuwi sa bahay. Ano to? Sa bahay ka na ni Zafe tumitira? May problema ba kayo ni Derek sa isa’t isa?”

Natawa akong tumingin kay Zafe. “Hindi naman po, at wala po kaming problema ni Derek sa isa’t isa. At tsaka naman po, kahit wala ako ay masayang-masaya naman si Derek. May mga kaibigan po siya.” At ako iyung wala.

“Bakit hindi mo kaya subukan makipagkaibigan sa mga kaibigan niya?”

“Ayoko po. Masyado pong mataas ang standards ko,” biro ko. “Sige po. Baka po mga bukas, uuwi po ako diyan. May mahalaga kasing dinner ang mga magulang ni Zafe, mamayang gabi.”

“Kilala mo ba kung sino?”

“H-Hindi ko po alam kung sino-sino.”

“Okay. Basta ha. Uwi ka bukas.”

“Opo, Tatay Henry. Ingat po kayo pag-uwi.”

Nang gumabi na, dumiretso na agad kami ni Zafe sa kwarto, at naligo na. Medyo naglaro-laro pa kami ni Zafe habang naliligo, at hindi naman maiaalis ang mga moment na nilalandi niya ako.

“Huwag. Hahanapin tayo ng Mommy mo mamaya,” natatawa kong tugon habang naghahahalik siya sa leeg ko mula sa aking leeg..

“Mamaya pa naman iyun. Masyado pang maaga,” pakiusap pa rin niya, at nagpatuloy na humalik sa leeg ko.

Masyado na akong nag-init sa ginagawa niya kaya pumayag ako. Gumanti ako ng halik sa kaniya. Pero maya-maya ay tinulak niya ako dahilan para mapahiga ako sa kama. Bahagyang bumanda pa ako sa kaniyang kama, at saka naman siya paumaibabaw sa akin. Nang naghiwalay ang mga labi namin, gumulong kami sa kama at nagpalit ng posisyon. Sinimulan ko ng ibaba ang paghalik ko sa katawan niya, hanggang sa nakalabas pa rin niyang pagkalalaki. Hubad pa kaya kami mula sa pagkakaligo namin.

Hinawakan ko ang kanyang pagkalalaki. Umungol si Zafe. Pero naging mas malakas ang pag-ungol niya nang nilagay ko na sa aking bibig ang pagkalalaki niya.

“Ang sarap, Aulric. Ahh!”

Habang nagtaas-baba ang bibig ko sa pagkalalaki niya, hinawakan ni Zafe ang aking buhok, at iginalaw ang kaniyang ibaba para gawing pansamantalang butas ng kanyang pagkalalaki. Nang tiningnan ko si Zafe, halos namumuti na ang mata niya sa sarap.

Nang halos naabot na niya ang rurok, pinatigil niya ako sa aking ginagawa. Sumenyas naman siya na bumangon ako at pumaibabaw sa kaniya. Muli na namang nagtagpo ang aming mga labi habang nakahawak ang kaniyang mga kamay sa aking puwitan. Habang naghahalikan kami ay umikot na naman kami para magpalit ng posisyon. Habang humahalik naman siya ay nararamdaman ko ang kanyang ngipin na medyo bumabaon sa aking balat. Gumanti naman ako sa pamamagitan ng pagbaon ng ilang mga kuko ko sa balat niya. Gutom.

Sinimulan na niyang bumaba ng paghalik, hanggang sa siya naman ngayon ang magtatrabaho sa akin. Napapikit na lang ako at ninamnam ang kanyang ginagawa. Nang natapos na siya, pinatuwad na niya ako. Dahan-dahan na pinasok ang tigas niyang pag-aari, at sinimulan ng gumalaw.

Natapos na kami sa aming ginagawa. Kasalukuyang nakahiga ako sa hubad niyang katawan, habang nakayakap siya sa akin.

“Aulric, kapag nakapagtapos na tayo, ano ang gusto mong gawin?” tanong ni Zafe sa akin.

“Hmm, gusto kong lumayo sa lugar na ito.” Umayos ako ng higa sa kanyang dibdib at nakipagtitigan sa kisame. “Gusto kong magtayo ng sarili kong grocery store, at imama-manage nating dalawa ang ating negosyo, iyun ay kung sasama ka nga sa akin.”

Napangiti si Zafe habang nakatingin din sa kisameng tinitingnan ko. “Siyempre naman. Sasama ako. Ako magiging trabahador mo ako, ako magbubuhat ng iyung mga binebenta sa umaga, ikaw naman ang bubuhatin ko sa gabi…”

“Trabahador talaga? Hindi co-owner? Gusto talaga, trabahador para magawa mo iyang mga kalibugan mo?” nagagalit kong saad.

“Nagbibiro lang.” Hinigpitan ni Zafe ang pagyakap sa akin. “Tapos, iyung magiging anak natin, sasalubungin tayo ng may ngiti, magtatanong kung kumusta ang araw natin, tapos tutulungan natin siya sa kanyang mga assignments. Pagkatapos noon, matutulog na dahil nakaisa na kanina.”

“Ano pala ang gusto mong ipangalan sa anak natin, kung lalaki o babae?”

Dumaan ang katahimikan sa aming dalawa. Marahil ay nag-iisip pa kaming dalawa kung ano ang magiging pangalan ng, anak namin sa hinaharap.

“Zaulric,” nasambit ni Zafe sa pangalan ng magiging anak namin.

“Anong klase namang pangalan iyan? Isang uri ba iyan ng mineral?” naiinis kong tugon.

“Iyun ang pinagsama nating pangalan, gaya nung ginagawa ng mga magulang ko. Zachary, Fe, kaya Zafe ang pangalan ko,” paliwanag pa niya.

“Baka naman ma-bully ang anak natin dahil sa pangalan niya?”

“Andyan ka naman. Tuturuan mo ang anak natin na maging katulad mo.”

“Hindi naman ata maganda iyun. Iyung tuturuan mo ang anak mo na maging katulad mo. Mas maganda kung may sariling ugali iyung magiging anak natin.” Bumuntong-hininga ako. “Pero, napakaganda ng pangalan. Parang bago, out of this world. Sana nga, mangyari.”

“Mangyayari talaga. May bagay ba na makakapaghiwalay sa atin? Wala ka naman sigurong atraso sa akin, wala din akong atraso sa iyo. Hindi ba?” tanong niya.

“Zafe, may bagay ka na kailangang malaman.”

“Hindi ka naman siguro mag-iimbento ng dahilan para maghiwalay tayo. Hindi kita palalabasin sa bahay ko,” matapang na pagkakasabi niya habang hinigpitan pa niya lalo ang pagkayakap sa akin.

“Iyung nag-frame up sa akin na ako daw ang naglaglag sa anak ni Isabela, hindi iyun si Sharina. Ayon sa kaibigan kong pulis, imposibleng nakakapagsalita pa iyung si Dart sa natamo nitong saksak sa dibdib. Ipinaliwanag pa ni Geoffrey sa akin kung bakit imposible nga. At ang konklusyon niya, iyung taong may kagagawan ng lahat ng ito ay nasa paligid natin.”

“Hindi si Sharina ang pumatay? Ibig sabihin nito…”

“Iyung tunay na gumawa ng bagay na iyun, nasa paligid lang natin. Hindi natin alam kung sino. Baka kamag-anak natin, kaibigan, kaaway sa eskwelahan, kaharap sa kainan, pwede kong paghinalaan lahat. At mukhang matalino ang taong may gawa nito. Alam na alam niya na madidiin ako, alam na alam din niya na madidiin si Sharina.”

“Kung ganoon, sabay nating aalamin kung sino ang taong ito. Mag-iimbestiga tayo?” pahulang tugon ni Zafe.

“Huwag na,” pagtutol ko. “Dagdag pasanin lang ang gagawin mong iyan para sa akin.”

“Bakit naman dagdag pasanin? Mahal kita kaya mag-iimbestiga din ako para sa iyo.”

“Alam ko naman iyun. Pero, iyung problema kasi ay sa akin lang pumapaikot. Ayoko naman na pati iyung pamilya mo ay madamay pa. Ayoko din naman na mapahamak sila, dahil lang sa may isang tao diyan sa labas na gusto akong, pahirapan?” pakumpas kong saad. “Pero kung gusto mong madamay ang pamilya mo, sino ba naman ako para pigilan ka?”

Biglang naputol ang pag-uusap namin nang tumunog ang phone ni Zafe. Alarm iyun para sa aming dalawa. Isang hudyat na mga ilang minuto na lang ay darating na ang mga hinihintay naming bisita.

“Maligo tayo ulit?” yaya niya.

Agad kaming bumangon tsaka naligo muli. Napakalamig ng tubig ang gumagapang sa aming balat. At umiinit ang tubig kapag niyayakap ako ni Zafe. Kaya lang, habang nakayakap siya ay sa ibang bagay naman lumilipad ang isip ko. Ang nagtatago kong kalaban, sino kaya iyun?

Kahit na sa sariling bahay nila Zafe kami kakain, nagsuot ang lahat ng pormal. Naglagay na rin kami ng gel sa ulo, para daw maging presentable kami sa aming mga bisita. Nakakaintindi ba ang pamilya niya ng sobra? Sobrang presentable kaya kami.

Nang bumaba na kami papunta sa hapag-kainan, nadatnan namin na abala ang mga katulong sa paglalagay ng mga pagkain sa mesa. Utos naman ng utos ang pinakamatanda sa kanila, si Aling Eva. Nakarinig naman kami ng isang busina ng sasakyan at biglang pumasok ang Mama ni Zafe sa eksena.

“Aling Eva, handa na ba iyung mga pagkain? In order na ba lahat?” tanong ng Mama ni Zafe sa matandang katulong.

“Opo Ma’am. Nakahanda na po lahat,” tugon ng katulong.

Bumaling ng tingin sa amin ang Mama ni Zafe. “Kayo Aulric? Ayos na ba kayo?” Hinawakan pa nito ang mga buhok namin. “Ayan! Okay na iyan! Parehas kayong gwapo. Doon muna tayo sa pintuan para salubungin ang ating mga bisita,” panuto nito sa amin. Nauna naman siya sa entrada ng bahay.

“Tara na,” yaya ko kay Zafe.

Pupunta na sana ako nang tumikhim si Zafe. Nakuha niya ang atensyon ko, pero ang ginawa lang niya ay ayusin ang kaniyang sarili.

“Gwapo ka na,” puri ko. “Iyun ba ang gusto mong marinig mula sa akin ngayon?”

“Hindi naman,” wika ni Zafe. “Matagal ko ng alam iyun. Ang, gusto ko lang naman na mangyari ay…” Nang natapos na siyang magkumpas habang nagsasalita, itinaas niya ang kaniyang kanang kamay.

Napangiwi ako habang nakatingin sa kaniya. Pagkatapos ay inilagay ang aking kaliwang kamay. Pagkadampi ng aking kamay ay mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko, habang hinahaplos-haplos pa ito. Nginitian ako ni Zafe, at mukhang masayang-masaya siya dahil nagawa na niya ang gusto niya. Kaya nagsimula na siyang maglakad papunta sa entrada ng bahay, para sundin ang sinasabi ng kanyang Mama.

Habang nasa entrada ng bahay, nalaman ko na kung sino ang mga bisita namin sa gabing ito. At medyo marami pala ang mga bisita namin. Kaya pala napakalaking mesa ang ihinanda ng kanyang Mama para sa okasyong ito. Ito ay sila Isabela, Colette, at kasama ang kani-kanilang mga magulang. Kaagad na binati ng Mama ni Zafe ang mga panauhin, at binati naman kami pabalik. Medyo nakakailang naman ang tingin ng kanilang mga magulang sa amin ni Zafe, dahil magkahawak ang aming mga kamay. At baka isipin pa ni Colette na insecure ako kaya magkahawak ang mga kamay namin. For her information, si Zafe ang may gusto na hawakan ang mga kamay ko.

“Pumasok na tayo,” yaya ng Mama ni Zafe sa mga bisita.

Nang nasa hapag-kainan kami, inayos ko na ang dapat na ayusin kapag nasa ganitong okasyon. Napaka-awkward lang dahil sa sinabi ng Papa ni Zafe sa akin.

“Aulric, pwede ka bang mag-lead ng prayer para sa amin?” pakiusap ng Papa ni Zafe.

Biglang napatingin si Zafe sa akin, dahil alam naman niya na hindi ko ginagawa iyun. Magsasalita na sana siya nang inunahan ko siya.

“Sure,” pagpayag ko.

“Sigurado ka bang ayos lang?” pabulong na tanong sa akin ni Zafe.

“Hindi naman ako mapupunta sa impyerno sa isang dasal lang,” pabulong ko ding sagot sa kaniya.

Ipinikit naming lahat, nilang lahat ang kanilang mga mata, at ipinaghalik ang kanilang mga palad. At nagsimula na akong magdasal, kaya lang ay nag-recite ako ng konti, at ipinagpasalamat ko ang mga bagay na nakahain sa mesa. Kawawanag mga nilalang. Idine-disregard nila iyung mga katulong na totoong nagluto ng mga pagkain namin. Dahil kung iyung mga katulong, hindi namin maipagpapasalamat na may makakain kami ngayon.

Nang natapos na akong nagdasal, sinimulan na nila ang pagkain. Bigla naman silang natahimik lahat habang patagong inoobserbahan ako ng mga itp kung paano ang gagawin ko sa beefsteak na nakalagay sa plato ko. Nahalata naman ito ni Zafe kaya natiiglan din siya, at palipat-lipat naman niyang tiningnan ako, at ang aming mga bisita na nakatingin sa akin. Nginitian ko naman silang lahat habang kinukuha ko ang isang tinidor, at isang maliit na kutsilyo. Itinusok ang isang parte gamit ang tinidor, at dahan-dahan na hiniwa ang steak sa pamamagitan ng maliit na kutsilyo. Nang nahiwa ko na, inilagay ko sa aking bibig ang karne, habang nakatingin sa kanila.

Nilunok ko naman ang karne saka nagsalita. “Subukan po ninyo ang steak. Luto po ito ni Aling Eva, at masarap ang pagkakaluto niya.”

Sumang-ayon naman silang lahat sa sinabi ko, tsaka isa-isang sinubukan ang beefsteak. Ngumiti naman si Zafe sa mga bisita, at kinain na rin ang steak na nakahain sa plato niya.

“A-Aulric, right?” tanong ng Mama ni Colette. “S-Saan mo natutunan iyan?” Mukhang ang tinutukoy niya ay ang aking table manners.

“Ano po ang ibig ninyong sabihin?” maang ko kunyari. “Ahh! Ang table manners ko po ba? Natutunan ko po iyun habang nagbabasa ng isang libro. Etiquette po ata ang title ng libro. Kaya pamilyar po ako kung paano po gamitin ang mga napakaraming kubyertos dito sa mesa.” Ayaw pa kasing sabihin na paano natutunan ng isang hampaslupang katulad ko ang pagkain ng steak na hindi ginagamit ang kutsara’t tinidor? Tandaan, magmumukha kang tanga kapag gumamit ka ng kutsara’t tinidor sa pagkain ng steak.

“I-impressive,” puri naman ng Mama ni Isabela. Si Councilor, hindi ko alam ang pangalan niya.

“Teka, hindi ba’t naging kaklase mo ang anak ko dati noong high school pa lang kayo? Tama?” tanong naman ng Papa ni Isabela. Si Mayor, hindi ko din alam ang pangalan niya.

“Yes. Totoo po iyun. Naging kaklase ko po ang anak ninyo,” tugon ko na may ngiti sa labi. “Kung tatanungin pa po ninyo kung totoo ang mga kwento niya tungkol sa akin, totoo po iyun."

Naguluhan na tiningnan ng Papa ni Isabela ang kanyang anak, tsaka ibinaling ulit sa akin ang atensyon. “Anong kwento sa pagitan ninyong dalawa?”

“Papa, noong high school ay hindi po kami magkasundo ni Aulric. Baliw na baliw po kasi ako noon kay Jin Bourbon, to the point na sinampal niya ako,” pabirong pagsingit ni Isabela. “Pero, past is past na po iyun. Nagising ako sa katotohanan na hindi ako ang taong gusto ni Jin.” Medyo awkward.

Pinagtinginan naman nila akong lahat, at na-picture ata nila sa kanilang mga utak kung gaano ako ka bayolente.

“Pero in good terms na kayo ni Isabela, tama?” singit naman ni Zafe habang nakatingin sa akin.

“S-So, totoo ba iyung binantaan mo ang buhay nung Mama ni Kristel?” tanong naman ng Mama ni Colette.

“Opo, totoo iyun,” pag-amin ko. “At may kwento po sa likod ng pagbabanta ko sa buhay nila, kahit na hindi naman talaga ako ganoon ka seryoso, pero nasindak ko sila.” Humalakhak ako saglit. “Noong nasa Boracay po kami ni Zafe, dala po ang kotse niya, naghahanap kami ng mapaparkingan ng kanyang sasakyan. Tapos, summer pa noon, kaya halos puno ang parking lot sa Boracay. Pero habang naghahanap kami, may isa namang sasakyan na hindi maayos ang pagkaka-park dahil sakop niya ang dalawang parking lot, tapos naka-slant pa ang posisyon ng kotse niya. Sa labas po ng kotse, nandoon si Kristel, nakikipag-usap sa kung sino mang tao ang kausap ng babaeng iyun. Lumabas naman si Zafe para pakiusapan siya, pero hindi alam ni Zafe na si Kristel ang taong iyun. Kaya lang, kahit na napakagwapo pa ni Zafe, hindi niya ito pinakinggan. Kaya nang bumalik na si Zafe sa kotse, ako na mismo ang lumabas at hinampas ang pagmumukha ni Kristel sa hood ng kotse. Nagbabakasakali na baka magising siya dahil hindi naman talaga tama ang ginagawa niya sa pag-angkin ng dalawang parking space. Ipinagmalaki pa niya na siya naman ang may-ari ng hotel sa malapit, pero hinampas ko pa rin ang mukha niya sa hood para magising siya.”

“Tapos, nalaman po ng Mama ni Kristel ang ginawa ni Aulric, pero si Sir Arthuro ay pinagtanggol siya sa Boracay. Kaya dito sa lugar natin, sinubukan nilang bawian si Aulric sa restaurant na pinagtatrabahuan niya, at tapos na po,” mabilis na pagkikwento ni Zafe.

Naliwanagan naman silang lahat at pinagpatuloy ang kanilang pagkain. Tiningnan ko naman si Zafe na nagkibit ng balikat. Mabuti na lang at nahalata niya na medyo nagiging madaldal ako sa pagkikwento. At bakit ang gustong gawing topic ng mga taong ito ay ako? Nakakahalata na ako.

“Ay! May naalala pala ako!” bulalas ng Mama ni Zafe.

Salamat sa Mama ni Zafe, nag-iba sila ng topic. Napunta sila sa mga dati nilang kaklse, at kung ano-ano pa. Pinag-usapan nila iyung nabuntis ni ganito, nabuntis ni ganiyan, at marami pang-iba. Pinag-usapan din nila ang tungkol sa kanilang, business.

Sa kalagitnaan ng pag-uusap nila, si Zafe naman ay may bagong pakulo. Nagsaksak siya ng parte ng steak sa isang tinidor, at itinapat iyun sa aking bibig. Nginitian ko naman siya at nagpasubo sa aking bibig. Awkward na nginitian ko naman iyung mga taong nakatingin sa amin, lalong-lalo na si Colette. At least, hindi ako ang nagmumukhang insecure sa kainang ito. Dahil si Zafe ang gumagawa. Mahal talaga niya ako.

Natapos na ang pagkain namin ng dessert, tinawag na ng Mama ni Zafe si Aling Eva.

“Eva, ihatid mo na sila Colette at Isabela sa kanilang kwarto,” utos ng Mama ni Zafe kay Aling Eva.

“Yes Ma’am,” tugon ni Aling Eva. “Sumunod kayo sa akin,” wika niya kila Colette at Isabela.

“Dito sila matutulog?” pabulong na tanong ko kay Zafe habang naglalakad kami, kasabay nila Colette at Isabela.

“Oo. Mag-uusap pa kasi iyung mga magulang ko ng kung ano-anong mga bagay. Kaya dito na sila matutulog,” pabulong din na sagot niya.

Nauna kami ni Zafe na nakarating sa aming kwarto.

“Magandang gabi sa inyo,” bati namin ni Zafe, kila Colette at Isabela.

“Good night,” bati din nila Colette at Isabela sa amin.

Pumasok na kami ni Zafe sa kwarto. Kaagad kong hinubad ang aking pormal na kasuotan, at umupo sa kama. Napakabigat sa tiyan iyung mga kinain kong pagkain. Dagdag pa ang pressure ng mga magulang nung mga babaeng iyun.

“Nabusog ka ba?” tanong ni Zafe habang hinuhubad din ang kanyang damit.

“Oo. Busog ako. Napakasarap magluto talaga ni Ate Eva,” paglalarawan ko.

Tiningnan ako ni Zafe ng malagkit habang umupo siya sa tabi ko. “Gusto mo, gumawa tayo ng paraan para matunaw iyang mga kinain natin?” Naglapat ang mga labi namin at saglit na sinipsip ang isa’t isa.

“Gusto ko ng matulog Zafe. Kanina ka pa,” pagpapaalala ko sa kaniya nang naghiwalay na ang mga labi na.

Nag-iwas ng tingin si Zafe, at pinagpatuloy ang paghuhubad ng kaniyang mga damit. “Oo nga. Kanina pa ako. Tara, matulog na tayo.”

Sumampa na siya sa kama at humiga na kaming dalawa. Inayos niya ang kumot para sa aming dalawa, at niyakap niya ako bago kami parehas nakatulog.

Sa kalagitnaan ng gabi, nakaramdam ako ng uhaw. Medyo malamig ang kwarto ni Zafe dahil sa aircon. Dahan-dahan na inalis ko ang kamay ni Zafe, na nakayakap pa rin sa akin. Tumayo ako at dahan-dahan na binuksan ang pintuan para pumunta sa kusina nila. Habang pababa ako ng hagdanan papunta sa kusina, nakita ko si Aling Eva na nasa gilid ng pasukan papunta sa kusina. Nakita naman niya akong pababa at sinalubong niya ako.

“Aulric, may kailangan ka ba?” tanong ni Aling Eva sa akin.

Kinusot ko ang aking mga mata. “Oo. Gusto kong uminom ng tubig. Nauuhaw ako.”

“Sumabay na tayo papunta sa kusina.”

Habang papalapit sa kusina, nakarinig ako ng mga boses na nag-uusap. Mukhang gising pa rin ang mga matatanda. Nadatnan naman namin sila na umiinom ng alak.

“Aulric, Aling Eva, kanina pa ba kayo dito?” naitanong ng Mama ni Zafe. “Anong ginagawa ninyo dito?”

“Kararating pa lang po namin. At tsaka po, nauuhaw ako. Iinom lang po kami ng tubig ni Aling Eva,” magalang na sagot ko.

“Ganoon ba? Sige. Uminom na kayo.”

Habang umiinom ako ng tubig kasama si Aling Eva, napapansin ko naman sa repleksyon ng maliit nilang oven na tinitingnan ako ng mga matatandang ito. Ano ba ang meron at pinagtitinginan nila ako?

Matapos uminom ay sabay naman kami ni Aling Eva na umalis sa kusina. Muli naman nagbatian kaming dalawa ng isang magandang gabi bago pumasok sa aming mga kwarto.

Shai’s POV

Ilang araw na simula nang pasukan, hindi pa rin kami nagbabati ni Aulric. Ang may kasalanan nito ay ang pride naming dalawa na parehas palang mataas. Dapat ay mag-sorry siya sa kaniyang mga sinabi sa akin bago ako makipagbati sa kaniya.

“Pwede bang magbati na kayong dalawa?” reklamo ni Isaac habang kinakain ang kaniyang baon.

“Magbati na kayong dalawa,” dagdag ni Camilla.

“Ano, Andrew? Gusto mo ba silang magbati?” tanong naman ni Caleb sa kaibigan.

“Aba, dapat lang! At tsaka, naayos na ang problema sa pamilya mo,” sagot ni Knoll.

Hindi makasagot si Andrew. Napipi naman kaming dalawa ni Ricky, na tahimik na pinapakinggan ang aking mga kaibigan.

“Alam mo Shai, tama sila,” pagsang-ayon ni Ricky sa sinasabi ng mga kaibigan ko. “Magbati na kayo. Marahil, matagal pa para kay Andrew na patawarin sila Aulric.”

“At take note. Walang inamin si Aulric na siya talaga ang nagkalat ng sikreto. Halos kilala niyo naman iyung tao. Kapag ang atensyon niya ay hindi talaga nakatutok sa atin, iyung naririnig niyan ay lumalabas sa kabilang tenga,” dagdag pa ni Isaac.

“Pero paano nalaman nung mga magulang ni Zafe? Paano? Paano?” tanong ni Andrew. “Bigyan niyo nga ako ng valid na sagot kung paano nalaman ng mga magulang ni Zafe na hindi ako ang totoong anak.”

“Hindi sa sinasabihan ko na wala kayong mga utak, pero malay mo ba naman. May sariling sources iyung magulang ni Zafe. Nag-imbestiga sila at naghanap ng paraan para agawin sa pamilya mo ang kompanya nila,” paliwanag ni Knoll. “Tandaan niyo. If there’s a will there’s a way.”

“Pero malinis ang pagkakabura namin ng pamilya ko sa mga sensitibong impormasyon.”

“Pasensya na pero there’s no such thing as malinis ang pagkakabura,” pagsalungat ni Ricky sa mahinang boses.

“Pero ang tanong naman talaga dito, may problema pa ba?” pagtatanong ni Camilla. “Wala na, hindi ba? Iyung mga sarili natin ang problema dahil, hindi tayo naniniwala sa tao. Yes, marahil ay napaka-scumbag sumagot ni Aulric, pero hindi naman siguro siya ang pinanggalingan ng impormasyon.”

“Teka? Paano kung ganito? Bakit hindi na lang natin ito pagbotohan?” suhestyon ni Isaac.

“Siguradong mananalo ang magpapatawad dahil ang dami ninyo,” bulong ni Andrew sa sarili.

“Payag ako,” sabi ni Knoll.

“Kayo Ricky, Shai, Andrew? Payag ba kayo?” tanong ni Isaac.

Humugot na lang ako ng buntong-hininga. “Ano ba ang magagawa ko?”

“Payag din ako,” dagdag ni Ricky.

“Ano, Andrew? Payag ka ba?” muling tanong ni Isaac sa kaniya. “Kung hindi kayo makapagdesisyon, idaan natin ito sa demokratikong paraan.”

Umiling si Andrew. “Game,” sagot niya.

“Okay. Simulan na iyan,” wika ni Knoll.

“Okay, kung sino ang gusto ng patawarin sila Aulric at Zafe, itaas ang kaliwang kamay,” sabi ni Isaac.

Kaagad na nagtaas ng kamay sila Isaac, Camilla, Knoll, Caleb, pati na rin si Ricky.

“Okay. Landslide victory?” komento ni Caleb.

Napailing na lang ako. “Paano ba iyan, Andrew? Wala na tayong magagawa dahil nakapagpasya na silang lahat,” sabi ko sa kaniya.

“Bahala kayo.” Iniligpit na agad ni Andrew ang kaniyang bag. “Aalis na nga ako. Malalim na ang gabi. Una na ako sa inyo.” Inilagay ni Andrew sa kaniyang likuran ang kaniyang bag at naglakad na paalis.

Nang umalis na si Andrew, pinagtinginan nila akong lahat, maliban lang kay Ricky. Ibinaba naman nila ang tingin sa phone ko, at ipinapahiwatig nila na tawagan ko si Aulric. Itinaas ko na lang ang magkabilang kamay hudyat na sumusuko na ako. Kinuha ko naman ang phone at agad na tinawagan ang phone ni Aulric. Siguradong sasagutin niya ito dahil wala na siyang pasok sa mga oras na ito.

Ilang ring lang sa phone ni Aulric, sinagot na niya agad ito.

“Hello?” bati ni Zafe sa telepono.

“Ibigay mo ang phone kay Aulric. May pag-uusapan kami,” utos ko sa boyfriend niya.

Narinig ko naman sila na may pinag-uusapang ibang bagay. Marahil ay report.

Ilang segundo ang nakalipas ay ibinigay na ni Zafe ang phone kay Aulric.

“Hello? Ano ang pag-uusapan natin?” tanong niya.

Inilagay ko sa loudspeaker ang phone ko. “Nakapag-decide na kaming lahat,” diretso kong sabi. “na makipagbati sa iyo.”

“Talaga? Lahat kayo, nakapag-decide din sa wakas na makipagbati sa akin?” pasarkastikong tanong pa niya.

“Hindi naman talaga lahat. Kami ni Andrew ay may reservations pa rin kung makikipagbati kami.”

“Hoy, makipagbati kayo. Napagbotohan na natin ito at kailangan ninyong sundin iyun,” angal naman ni Isaac.

Inirapan ko si Isaac. “Pero may reservations pa rin talaga kami.”

“Si Zafe? Kasama ba?” tanong ni Aulric.

“Hindi,” sagot ko.

“Kasama,” sabay-sabay ng sabi nila Isaac, Caleb, Knoll, at Camilla.

“Okay. Well, salamat. Kung may reservations pa kayo ni Andrew na makipagbati sa akin, okay lang. Basta ako, alam ko sa sarili ko na wala akong pinagsabihan ng sikreto ni Andrew. Wala. Kahit kay Zafe, wala akong pinagsabihan ni isang kaluluwa,” wika ni Aulric. “Ngayon, ibababa ko na ito. Busy kami ni Zafe gumawa ng report para bukas. Magkita na lang tayo bukas, at ililibre ko kayo.”

“Tsaka pala Aulric,” singit ni Ricky. “pakisabi kay Zafe na gusto ko siyang makalaro kinabukasan. Pakisabi sa kaniya na babawian namin si James. Hanggang ngayon pa rin kasi, gago iyung taong iyun.”

Narinig ko sa kabilang linya na sinabi ni Aulric ang sinabi sa kaniya ni Ricky. Narinig ko naman na natutuwa si Zafe at naalala pa siya ni Ricky.

“Naka-loudspeaker pala ako? Okay daw sabi ni Zafe,” tugon ni Aulric.

“Bye,” paalam ko kay Aulric at ibinaba ito agad.

“Okay. Ayos na ang problema. At sana ay magtuloy-tuloy ito,” komento ni Camilla na sinisimulan ng ayusin ang gamit nila ni Knoll. “Kaya tayo na at umuwi na. Medyo malalim na ang gabi. At mukhang tayo na lang ata ang tao dito sa unibersidad.”

“Oo nga. Sinisimulan na nilang patayin ang mga ilaw,” nagmamadali ding sabi ni Isaac.

“Magandang gabi sa inyong lahat,” paalam ni Caleb. Naglakad na siya papunta sa labas. “At sana naman ay kompleto na tayo kinabukasan. Kahit may reservations pa kayo,” pahabol pa niya.

“Oi, sabay na kami ni Camilla,” sabi ni Knoll nang hinabol si Caleb.

“Magandang gabi sa inyo. Kita na lang bukas,” paalam ni Camilla na kasabay si Isaac na lumabas.

“Ano? Tara na?” tanong naman ni Ricky na naghahanda ng umalis.

“Bakit, sumang-ayon ka sa kanila?” naitanong ko dahilan para tumigil si Ricky na magligpit ng gamit. “Bakit, gusto mo ng patawarin sila Aulric at Zafe?”

Umupo ulit ng maayos si Ricky. “Shai, kasi naman, dapat ay pinakinggan natin ang side nila. Pero hindi naman natin ginawa iyun. Tsaka naisip ko, mag-asawa na tayo. Paano kung sa atin naman nangyari ang bagay na iyun? May hindi tayo pinagkakaunawaan? Tapos basta-basta na lang tayo naghiwalay ng hindi man lang nag-uusap? Gusto mo ba iyun?” paliwanag ni Ricky.

Nasapo ko ang aking ulo. Biglang pumasok sa isip ko na napaka-careless ng ginawa ko kay Aulric. Tapos, umabot pa ng ilang buwan. Bakit hindi ko naisip na kausapin siya? Bakit nag-conclude ako na siya talaga ang may kagagawan ng nangyari kay Andrew?

“May point ka,” nasabi ko sabay inuuntog-untog ko ang ulo ko sa mesa. “Bakit kasi hindi ko ginawa iyun? Paano na lang kapag naging habit ko na ang ginagawa kong ito?”

“Hoy, tigilan mo na iyan.” Kinuha ni Ricky ang aking ulo at inilapag niya ito sa kanyang balikat. “Baka mabagok ang ulo mo bigla at magkaroon ka ng amnesia.”

“Walang nagkaka-amnesia sa pagbagok ng ulo sa mesa, Ricky.”

“Alam ko.”

Ipinikit ko ang aking mata habang nakalagay ang ulo ko sa balikat ni Ricky. Muli kong sinariwa ang mga alaala namin, iyung unang pagkikita namin, iyung nagkaroon kami ng koneksyon sa pamamagitan ni Aulric, hanggang sa biglang ikinasal ako kay Ricky, sa likuran ng bakuran nila.

Natawa ako. “Ricky, kung magkaka-amnesia ba ako, ano ang gagawin mo?” tanong ko.

“Ano ang gagawin ko?” pag-uulit ni Ricky sa tanong ko. “Umm, subukang ipaalala sa iyo ang kwento ng pag-ibig natin? Kung paano tayo nagkakilala, kung ano ang kinanta ko nang umamin akong may nararamdaman ako sa iyo, kung paano tayo biglang nagpakasal.”

“Bakit nga pala bigla tayong nagpakasal?” wala sa sarili kong tanong.

“Dahil gusto ni Papa na ipakasal tayo agad?” agad na sagot niya. “Sabi daw ni Papa, hindi maganda na titira tayo sa iisang bubong nang hindi pa tayo kasal. At mabuti na lang at hindi ka hinabol nung mga magulang mo nang nalaman nila na kasal ka na sa akin.”

“Ako? Hahabulin ng mga magulang ko?” Ngumiwi ako. “Malabo. Siguradong wala na akong gamit para sa kanila dahil sa may asawa na ako ngayon.”

“Iyung mga magulang mo ba, napatawad mo ba sila dahil sa mga pinaggagagawa nila sa iyo?” naitanong niya.

“Matagal na,” tugon ko. “Pero ewan ko lang sa kanila kung napatawad nila ako nang bigla akong nagkaroon ng asawa.”

“Alam mo, minsan ay imbitahan natin sila na, mag-dinner sa bahay. Kung sisipot sila, maganda. At kung hindi, okay lang.”

“Hindi magandang ideya iyan, pero ikaw ang bahala. Tsaka magbago nga tayo ng topic? Ayokong pag-usapan ang katangahan ko sa buhay. Kasama na doon ang mga magulang ko na hindi ako kahit kailan minahal.”

“Okay, change topic.” Hinaplos-haplos ni Ricky ang aking buhok. “Ano ang gusto mong pangalan sa anak natin, kapag nakabuo tayo?”

“Hoy, bawal iyan ahh? Sabi ng Papa mo, bawal muna magkaanak habang hindi pa tayo nakapagtapos,” pagpapaalala ko sa kaniya.

“Tanong lang naman sa pangalan. Hindi ko naman sinabi na bumuo tayo agad mamayang gabi.”

“Sinabi mo iyan! Dapat ay pangalan lang muna. Huwag muna iyung totoong bagay dahil hindi pa ako handa.” Nag-isip ako ng ipapangalan sa magiging anak namin. “Kapag lalaki, Tyrion. Kapag babae, Shaira?”

Natawa siya. “Okay lang iyan, Shai. May ilang taon ka pa para pag-isipan iyang mga pinili mong mga pangalan.”

Bumangon ako at marahang tinulak ang kaniyang balikat. “Bakit? Pangit ba iyung mga pinili kong pangalan? Hindi naman ahh!” sabi ko habang nakasimangot.

“Wala akong sinabi,” maang niya. “May sinabi ba ako? Baka ikaw ang nagsabi na pangit?”

“Nakakainis ka! Tara na nga! Saka na natin pag-usapan iyang mga plano sa hinaharap, sa bahay! Napakalalim na ng gabi at mukhang tayo na lang ang natitira sa unibersidad.”

“Oo. Tara na nga.”

Sabay naming niligpit ang aming mga gamit. Naramdaman ko naman na naiihi ako.

“Sandali. Punta muna ako ng banyo. Hintayin mo ako dito. Okay?” paalam ko kay Ricky.

“Okay. Hihintayin kita dito.”

Tinumbok ko ang daan papunta sa comfort room. Nang pinuntahan ko ang pinakamalapit na comfort room, sarado na ito. Napakamot ako sa ulo at nagpatuloy na lang ako lumakad. Doon tuloy ako sa pinakamalayo, iyung sa bandang pinakalikuran ng unibersidad.

Nang nakarating ako sa pinakalikuran, may ilaw pa akong nakita. Bukas pa ito. Mabuti naman at hindi pa sarado. Konti na lang kasi at mailalabas ko ng wala sa oras ang mga bagay na nasa loob ko.

Pumasok agad ako sa isang cubicle. Ilang segundo ang nakalipas ay may pumasok pa atang isa o dalawang babae sa comfort room. At may pinag-usapan silang bagay na hindi ko inaasahan.

“Nako! Sayang naman at hindi naagaw ng mga Neville ang kompanya nung mga Nassau. Konting push pa lang sana, kaya lang, wala ehh. Sayang iyung effort mo te,” wika ng isang babae sa kausap nito. “Biruin mo, narinig mo lang iyung sikreto ng pamilya Nassau habang katabi mo sila, Aulric at Shai ba iyun? Sayang talaga! Wala na tuloy iyung window of opportunity niyo para mag-expand ang business ninyo.”

“Hoy, huwag ka nga masyadong maingay! Mamaya ay may makarinig sa iyo, papatayin ko talaga kung sino ang makakarinig sa atin,” saway ng isang babae na may pamilyar na boses para sa akin.

Biglang pinigilan ko ang aking pag-ihi, at bahagyang itinaas ang aking mga paa, para hindi makita, o mahalata ng dalawang babae sa labas na naririto ako at naririnig ang kanilang sinasabi. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko sa aking mga naririnig. Diyos ko! Hindi ko kaya ang mga naririnig ko ngayon!

“Hoy, huwag ka naman magbiro ng ganyan. Tara na nga at hinihintay na ako ng driver ko.”

Bumukas ang pinto at lumabas na ang dalawa. Nakahinga naman ako nang maluwag dahil sa umalis na din sila. Ibinaba ko na ang aking paa at dali-daling umihi. Grabe ang tibok ng puso ko. Napakabilis.

Nang lumabas ako sa CR, dali-dali akong naglakad pabalik kay Ricky, nang may narinig akong kaluskos sa aking likuran. Napalingon ako, at tiningnan ang paligid ng mabuti kung may sumusunod sa akin. Mukhang guni-guni ko lang ata iyun.

Nagpatuloy na ako sa paglalakad. Pero mas maingat na kesa dati. Kailangan makasiguro ako na walang nakasunod sa akin. Kailangan ay makalabas ako sa unibersidad na ito na buhay.

Bigla ko namang naalala ang ballpen na may kalendaryo sa loob na niregalo sa akin ni Aulric noong pasko. Nakalagay ito sa aking bulsa, kasama ang isang ballpen. Kinuha ko ang dalawang ballpen sa bulsa ko. Kailangan mailagay ko man lang dito sa kalendaryo ng ballpen ko kung sino iyung isang tao na nagsiwalat ng sikreto ni Andrew.

Nang natapos na, ibinalik ko na ang dalawang ballpen ko sa bulsa at maingat ulit na naglakad. Mula naman sa malayo ay may nakita akong pigura na papalapit sa akin. Teka, kilala ko ang pigurang ito. Sigurado akong si Ricky ito.

“Shai, kanina pa kita hinihintay,” sabi niya habang patakbo na siyang lumapit sa akin dala-dala ang ilan sa mga gamit ko. “Tapos ka na ba?”

“Oo. Tapos na ako,” tugon ko.

Binigay sa akin ni Ricky ang mga gamit ko, tsaka tiningnan niya ako ng mabuti.

“Bakit pinagpapawisan ka?” Kinuha ni Ricky ang panyo na nasa bulsa niya at pinunasan ang aking ulo. “Mainit ba?”

“Oo. Medyo mainit doon sa CR. Tara na. Tsaka dalian natin.”

“Halika na. Marami pa tayong pag-uusapan pagdating sa bahay.”

Kahit sa dilim, kitang-kita ko ang mga ngiting ibinibigay sa akin ni Ricky. Iyung mga ngiti niyang iyun, sa akin lang niya ibinibigay. Sana, masilayan ko iyun ng habangbuhay. Hanggang sa aking pagkamatay.

Nang papalakad kami, napahinto ako dahil sa parang may bagay na pumasok sa likod ng ulo ko. Hindi ko alam kung ano ang bagay na iyun, pero biglang hindi na ako makagalaw. Si Ricky naman ay nakatingin lang sa akin, at maya-maya’y patakbong sinalo ang aking katawan. May mga sinasabi sa akin si Ricky, pero hindi ko na ito marinig. Teka, anong nangyayari sa akin?

Sinubukan kong magsalita, pero walang boses na lumalabas sa aking boses. Nakita ko naman si Ricky na inalog-alog ang katawan ko. Habang inaalog niya ako, nakita ko naman ang mga alaala ko noong bata pa ako, noong lumaki ako, hanggang ngayon. Nag-replay iyun sa utak ko, at tandang-tanda ko pa ang mga bagay na iyun?

Oo, medyo maraming mga masasakit akong naaalala dahil sa mga magulang ko, pero lahat iyun ay nabago nang naging kami ni Ricky. Salamat sa kaniya, at kahit papaano ay nabago ang pananaw ko sa mundo. Akala ko, makukulong ako sa isang fixed marriage, habang nakatingin kay Ricky mula sa malayo. Siyempre, siya talaga iyung lalaking gustong-gusto ko simula noong una. Kaya para mapalapit sa kaniya ay ginamit ko ang koneksyon ni Aulric kay Zafe. At dahil doon, nagkakilala kami ng mabuti, nag-uusap, at biglang nagkaroon ng magic sa aming dalawa. Pagkatapos, inamin niya na may gusto siya sa akin, at nang umalis ako sa mga magulang ko, sinalo niya ako, pinakasalan pa. Napakabilis at hindi makatotohanan. Pero ganoon si Ricky at ang Papa niya. At ang bawat oras na kasama si Ricky ay masaya talaga, para sa akin. Siya ang dream boy ko na nakuha ko, at mahal na mahal ko talaga siya. Oo nga pala. Si Aulric, patatawarin ko pa.

Nagulat na lang ako nang nakita ko pa na may pulang bagay ang lumabas mula sa noo ni Ricky, at bumagsak din siya sa akin. Nang pumatong na ang katawan niya sa akin, may patak ng tubig ang tumama sa aking mga mata. Isa, dalawa, at marami pang patak na sumunod. At iyun na ang mga huli kong alaala sa nangyari sa akin, sa aming dalawa ni Ricky.

Aulric’s POV

Parang unti-unting nawawalan ng buhay ang aking katawan matapos makita si Nanay, si Ricky, at si Shai na ibinababa na sa hukay. Pagkatapos namin gumawa ng report ni Zafe sa bahay ni Tito Henry, masamang balita na ang bumungad sa amin nang bumaba kami. Si Randolf, ibinalita niya na may sumaksak kay Nanay. Idinala niya daw ito sa pinakamalapit na ospital, pero hindi na namin ito naabutan doon. At kinabukasan naman, nakatanggap ako ng tawag kay Caleb na natagpuang patay sila Shai at Ricky sa school grounds ng unibersidad. May mga balang nakita sa kanilang ulo, at iyun ang dahilan ng kanilang pagkamatay. Kinabukasan ng mga balitang iyun, nagkagulo ang board of directors ng unibersidad dahil sa nangyaring krimen, nagdalamhati kaming mga kaibigan nila Shai at Ricky, si Tatay Henry naman ay halos buong araw na umiiyak. At sa pagitan ng paghikbi niya’y may parang sinasabi siya.

“Kagagawan nila ito. Hindi ko sila mapapatawad,” paulit-ulit na sinasabi niya nang naabutan ko siyang nagluluksa sa kwarto nila Nanay.

Punong-puno ng kalungkutan ang linggo ko ngayon. Pero, kinaya ko. Iniisip ko na lang na may random na loko-lokong tao ang gumawa nito, kila Nanay, Shai, at Ricky. Pero hindi pa rin naaalis sa isip ko na baka may tarantadong tao sa lugar namin ang may kagagawan ng lahat ng ito. Pero sa isang araw nangyari? Imposible.

Magdamag sa kwarto ni Zafe, ilang araw pagkatapos ng libing, wala lang akong ginawa kung hindi ay umupo sa tabi ng kama, at tumingin sa malayo. Iniisip kung ano ang maaari kong gawin sa taong gumawa ng lahat! Gusto kong malaman kung sino, pero ang mga pulis naman ay walang nalamang bago. Wala silang lead. Mas mabilis silang may nalaman nang ako daw ang pumatay sa anak na dinadala ni Isabela? Pero itong kaso ng pagpatay kila Nanay, Shai, at Ricky, ay hindi nila malaman-laman kung sino?

Bumukas ang pinto at pumasok si Zafe na may dalang pagkain para sa akin. Inilagay niya ito sa tabi namin at umupo sa tabi ko. Kagaya ko, tumingin din siya kung saan ako nakatingin, at malayo ang kaniyang iniisip. Marahil ay binubuhay niya sa kaniyang alaala ang mga nangyari sa kanila noon ni Ricky.

“Hindi talaga ako makapaniwala,” nasambit niya. “Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala. Bakit walang lead ang pulis sa mga nangyari sa bestfriend ko at sa kaniyang asawa?”

“Parehas tayo ng iinisip,” tugon ko.

“Sana ay panaginip lang ito.”

“Parehas tayo ng iniisip. Kaya lang, ito ang reyalidad.” Humugot ako ng malalim na hininga. “Kung mahuli nga talaga ng pulis iyung taong gumawa nito sa kanila, ano ang gagawin mo?”

Natahimik si Zafe at humugot din ng malalim na hininga. “Hindi ko alam. Babarilin ko din ba ang taong iyun sa ulo? Pero kung babarilin ko nga, hindi naman babalik sa akin ang best friend ko.”

Dahan-dahan na inilagay ni Zafe ang kaniyang mga bisig sa akin. Saka ibinaon ang kaniyang mukha sa aking balikat. Muli, nabasa na naman ng kaniyang mga luha ang aking balikat. Inilagay ko naman ang isa kong kamay sa kaniyang ulo at hinayaan siya.

“Ako, hahanap ako ng gamot para maging immortal. Tapos, ipapainom ko doon sa pumatay kila Nanay, Shai, at Ricky. Then, itatali ko siya sa basement. At doon, papatayin ko siya ng paulit-ulit, paulit-ulit, hanggang sa hihingin niya na mamatay siya. Pero hindi. Dahil immortal siya,” sagot ko sa aking tanong na puno ng galit.

“Gamot para maging immortal? May ganoon bang gamot?” natatawang tanong ni Zafe habang umiiyak. “Napakasama naman nung taong iyun. Ano ba ang ginawa nila Ricky at Shai sa kaniya? Bakit nila kinuha ang mga best friend natin?”

“Hindi ko best friend si Shai. Si Camilla ang best friend niya,” pagpapaalala ko. “At sigurado naman ako na walang ginawang masama si Shai at Ricky. Kilala natin ang mga taong iyun. Wala silang ginawang masama.”

Kumuha si Zafe ng panyo at pinangpunas niya ito sa kaniyang mga mata. “Alam mo Aulric, napakalakas mo. Hindi ka humahagulgol katulad ko. Nakaupo ka lang sa kwarto ko at nakatingin sa malayo.”

“Pero hindi naman ako lumalabas ng kwartong ito para harapin ang katotohanan na nawala ang tatlong tao na mahahalaga sa atin. Hindi ako malakas. Mahina din ako, katulad ninyo. It’s just, iba lang ang paraan ng aking pagluluksa. Hindi ako umiiyak, pero sa loob ko, nasasaktan ako. I mean, isang araw, maririnig natin ang mga balitang ito, pagkatapos lang natin gumawa ng project? Ginagago ba ako ng buhay na ito?” litanya ko. Sinuklay ng aking mga kamay ang aking buhok pa-itaas at umiling. Gusto kong magwala ngayon at magbasag ng mga bagay-bagay. Kaya lang, bahay ko ba ito?

“Tara, Aulric. Lumabas muna kaya tayo?” yaya ni Zafe.

Napatingin ako sa bintana. “Pero gabi na. Saan naman tayo pupunta?”

“Kahit saan. Basta, kahit anong lugar. Nababagot na ako dito sa bahay. Alangan naman puntahan ko ang patay kong best friend sa libingan niya para maglaro ng basketball,” sarkastikong sabi niya. “Tara na. Napakarami ko pa namang dalang pera ngayon lalong-lalo na sa credit card ko. Sabi ni Mama, lumabas-labas tayo at magpakasaya. Kalimutan muna natin sila, ng kahit isang araw. Pero alam naman natin na hindi sila makakalimutan.” Inilahad ni Zafe ang kaniyang kamay sa akin. “Sasama ka ba sa akin?”

Kinuha ko ang kaniyang kamay at tumayo. Lumabas kami ng bahay niya at pumasok sa kaniyang sasakyan. Habang nasa daan, biglang dumating ang napakalakas na ulan. Ramdam ko naman ang mainit na kamay ni Zafe na nakahawak sa aking kamay. Gusto niyang sabihin na magiging okay lahat.

Muli naman napatingin ako sa malayo. Iniisip na paano kung ako na ang susunod? Si Tatay Henry kaya, si Derek? Pero magkamali lang na ako ang susunod na target ng taong iyun. Gagawin ko lang ang lahat, maipagtanggol ko ang sarili ko.

Ilang minuto ang nakalipas, napansin ko na tapak ng tapak sa preno si Zafe. Binitawan naman niya ang aking kamay at sinubukan ang handbrake na nasa gilid niya.

“H-Hindi maaari. Ano ang nangyayari?” tanong ni Zafe sa kaniyang sarili. “Bakit ganito? Mine-maintain ko naman ito ahh?”

“May problema ba?” tanong ko.

“Iyung brake ng sasakyan ko, hindi gumagana. Mine-maintain ko ito at gumagana ito nang huli kong maintenance,” tugon niya.

Tumingin ako sa speed-o-meter ng sasakyan. Medyo mabilis ang pagpapatakbo ni Zafe, at nakatapak pa rin siya sa gas. Hindi gumagana ang brakes samantalang mine-maintain naman ito ni Zafe? Hindi kaya, kami na ang susunod?

“Zafe, huwag mo ng tapakan iyung gas,” utos ko sa kaniya.

Sinunod niya ang sinabi ko. “O-Okay. Pagkatapos? Ano na ang gagawin natin?”

“M-Mag-drive ka lang ng maayos. Siguraduhin mo na walang babangga sa atin ng kahit ano, at huwag kang-”

Hindi pa natapos ang pagsasalita ko, biglang may sumulpot na sasakyan mula sa gilid. Bago ko pa sabihin kay Zafe na huwag siyang lumiko bigla, ginawa na niya ito. Nagkaroon tuloy ng hindi inaasahang pangyayari ang ginawa niya. Gumilid ang sasakyan, at bumangga nga ito sa sasakyan na biglang sumulpot sa gilid. May parang bagay naman sa daan na biglang nagpalipad sa sasakyan, dahilan para gumulong-gulong ito sa lupa, at natigil ito nang bumangga ito sa isang building. At iyun ang huli kong naaalala bago ko ipinikit ang aking mga mata.

Zafe’s POV

Puting kalangitan agad ang aking nakita nang dumilat ako. Pagkatingin ko sa aking gilid, nakita ko si Mama na tuwang-tuwa na nagising ako. Lumabas siya ng kwarto at tinawag ata ang doktor. Napakasakit pa ng aking katawan, at nanghihina ako. Teka? Ano ba ang nangyari? Hindi ko masyadong naaalala.

Muli namang pinahiga ako ng doktor. May kinuha naman itong parang flashlight, at itinapat sa aking mga mata. Sa ginawa ng doktor, doon ko lang naalala ang nangyari sa amin ni Aulric. Napabilis ang takbo ng aking sasakyan, saka ko lang nalaman na sira ang brake ng sasakyan ko, at biglang may sumulpot na sasakyan sa gilid. Sinubukan kong iwasan ang sasakyan kaya agad kong iniliko ang sasakyan. Pero dahil sa ginawa ko, bumangga pa rin ako sa sasakyan, at gumulong-gulong kami. Iyun ang mga huling bagay na naaalala ko.

“Mama, asaan si Aulric? Kumusta siya?” tanong ko kay Mama habang tinatangka kong bumangon.

“Sir, magpahinga muna kayo. Hindi pa kayo magaling,” sabi ng Doktor habang sinisikap niya akong humiga.

“Mama, si Aulric? Asaan siya Mama?!” pasigaw ko ng tanong.

Nanlaki ang mga mata ni Mama. Umiling siya, at iniwasan niya ang aking tingin. Naiwan naman si Papa, at napakalungkot niya habang nakatingin sa akin, kagaya ni Mama. Hindi ko na sinubukang bumangon at tumingin kay Papa.

“Hindi siya nakaligtas. Naiwan siya sa sasakyan, at nasunog,” kwento sa akin ni Papa. “May isang tao ang tumulong sa inyo. Na-stuck kayong dalawa ni Aulric sa sasakyan. Pero iniutos in Aulric na ikaw muna ang iligtas. Babalikan pa sana ng nagligtas sa inyo si Aulric. Kaya lang, hindi na siya umabot. Sumabog na ang sasakyan mo.”

Natulala ako sa sinabi sa akin ni Papa. Hindi maaari. Mawala na ang lahat sa akin, huwag lang si Aulric.

Umiling ako at nagsimula ng tumulo ang luha sa aking mga mata. “Hindi totoo iyan, Papa! Sabihin mong nagbibiro ka lang! Hindi totoo iyan!”

ITUTULOY…

Author's note...

Nagpapasalamat ulit ako sa mga may-ari ng blog, sir Michael at kay sir Ponse sa mga kaibigan kong CO-Author na sila kuya Carlos, kuya Rye, kuya Jace and... kuya Alvin! Also kuya Peter! :D

Hey guys, pasensya na kung na-delay iyung kasunod na Chapter. Nag-promise pa naman ako na kahapon ko pa ipo-post iyung katapusan ng storya ni Aulric. Hindi ko kasi nalaman na magsasara iyung shop, at nakalagay pa naman sa phone ko iyung file. At kapag sarado iyung shop, wala akong Wi-Fi, hindi ko maipapadala sa Google Drive.

Pero heto na nga ang huling Chapter ni Aulric, sana nga ay magustuhan niyo.

Gaya ng sinabi ko, may update pa bukas. Bukas na ipagpapatuloy ang story ni Ren. Rest in peace Aulric.