Start Over 16

Auhtor's Note:

This is going to be the third-to-the-last chapter of this story. Maraming maraming salamat po sa patuloy na pagsuporta at pagsubaybay.


Abangan niyo po sana ang susunod kong gagawin, ang kuwento ni JM.


again, thank you :)


Happy Reading Guys.


Mahal ko kayo,
Alexander Chua
---------------------------------





Jekjek's POV:


"Putang ina naman oh, nagseselos ako alex!" sigaw ko sa mukha nito. Nagulat ako at napatigil sa mga lumabas sa aking mga labi, pansin ko rin ang pagka-bigla nitong si Alex.  I know he doesn't understand me,  I know he doesn't understand why I am acting this way. I can't blame him,  kasi mismong ako hindi ko na maintindihan ang aking sarili. Noong mapalayo siya sa akin, wala akong hinangad kundi makita muli ito at makasama. Akala ko rati, dahil tinuring ko itong parang nakakabatang kapatid pero habang patuloy ko siyang nakakasama araw araw, pansin ko ang aking kakaibang nararamdaman para sa aking kaibigan. Gusto ko lagi itong masaya, laging nakangiti. Nalulungkot ako pag nalulungkot siya, nasasaktan ako pag nasasaktan siya. Naging duwag ako sa aking nararamdaman, at mas pinili nalang na ilihim ito at ipagwalang bahala, pero ang sakit pala pag nalaman mong pagmamay-ari na ng iba ang puso ng taong iyong minamahal.

I didn't get a response from him but I know he isn't that stupid not to hear my last words and not to see how I really feel. I know he's confused and can't get the point of all these.  Ipinagpatuloy ko ang pag-inom at ang puta, parang kulang pa ito para maging manhid ang puso ko. Tulala pa rin itong si Alex, na parang hindi niya alam ano ang sasabihin o gagawin. Hindi ko naman gusto sanang pahirapan siya at makita akong ganito, crying and all these shits pero hindi ko na kasi kaya.  Gusto ko siyang yakapin at ikulong sa aking mga braso but I do not know if it will help, or worsen the situation.  Naiinis ako sa aking sa sarili kasi nagpadalos dalos ako. Gusto kong bawiin ang mga sinabi ko at itago nalang ang mga ito hanggang sa hindi ko na maramdaman. 

Pansin ko ang pamumuo ng luha sa gilid ng kanyang mga mata. Bigla itong tumayo at tumalikod pero hindi nakaligtas sa aking paningin ang palihim na pagpunas nito ng kanyang pag-iyak. Naglakad ito palayo at naiwan ako sa aking upuan. Itinuloy ko nalang ang pag-inom. 

Makalipas ang ilang minuto, hindi parin siya bumabalik kaya tumayo na ako at sinundan ito. Nakaupo si Alex sa may harapan, sa ilalim nang puno at nakatingala sa kalangitan. Tahimik ang mundo at parang sumasabay ang mga bituin sa aming sitwasyon.  The moon's cold and tired. At isabay mo pa ang malamig na ihip ng hangin sa kapaligiran.  Nilapitan ko siya at umupo sa tabi nito. Tahimik ang aking kaibigan, na parang ang lalim nang kanyang iniisip.  Maya maya pa, sinandal niya ang kanyang ulo sa aking balikat.

"jek, bakit?" biglang tanong nito. Isang napaka-kumplikadong tanong pero maliwanag pa sa buwan ang gusto nitong tukuyin. Hindi ko naman ginustong malaman nitong nagseselos ako, hindi ko hinangad na maramdaman pa niya ang sakit na aking nadarama nang marinig ang balitang may mahal na siyang iba. Alam ko wala akong karapatang magselos kasi naging duwag ako sa tunay kong naramdaman, natakot ako at mas piniling ilihim nalang lahat. Ito ata ang tanong na hindi ko kayang lusutan pa. Sana ganoon lang kadali lahat, sana ganoon lang kadaling sabihin at ipagsigawang mahal na mahal ko siya. .    

"Kung aaminin ko ba na minamahal kita kaya mo ba itong suklian? Kung ipagtapat ko sa iyo ang tunay kong nararamdaman, magiging masaya ka ba sa aking piling? Kung malaman mo ba ang lahat, hindi ka ba iiwas at lalayo? Kaya mo bang iwan ang taong mahal mo para sa puso ko?" mga tanong na naglalaro sa aking isipan.

Sadyang mapagbiro ang tadhana. Minsan hindi ko alam kung pinapaikot lang ako o pinapahirapan. Huli na ang lahat para sa aking pagmamahal,  may ibang laman na ang kanyang puso at ako naman ay nakatali pa sa aking asawa. Mas mabuti na nga sigurong itago nalang ito, nang walang ibang taong masaktan kundi ako lang. Hindi ko kayang saktan ang aking asawa at ang aking anak, at siguro habang buhay ko nalang ililihim sa aking puso ang pagmamahal ko sa aking matalik na kaibigan. Magiging mahirap at masakit, lalo na sa mga susunod na araw, buwan at sa susunod na taon. Pero ito ang tama sa mata ng karamihan, at kailangan kong panindigan ang mga pangakong binitiwan ko sa aking asawa. "Mamahalin nalang kita Alex, sa palihim kong paraan. Handa akong masaktan, makita lang kitang masaya kahit sa piling pa nang iba." bulong ng aking isipan. Pero hindi ako mawawalan ng pag-asa na sana balang araw dumating iyong tamang panahon na pagbigyan din itong aking pagmamahal, at magkaroon ako ng lakas ng loob na ipaglaban ito na hindi iniinda ang mararamdaman ng ibang  tao. Ngunit kung hindi man ako palarin, hindi ko pipigilang mahalin parin ang aking kaibigan, kahit sa panaginip nalang at sa aking ilusyon. Sapat ng may isang lugar sa aking buhay, na malaya ko siyang mamahalin at aangkinin, kahit pa man manatili na lang ito sa aking isipan habangbuhay.

Hindi ko siya sinagot at niyakap nalang ito. Sana maramdaman niya ang tibok ng aking puso, ang sinisigaw ng aking puso na hindi na kayang ilabas pa ng aking mga labi. Sana sa ganitong paraan malaman niya na mahal na mahal ko siya higit pa bilang isang kaibigan, at iniibig ko siya nang tapat at tunay.

"Kung nasasaktan ka kasi sa tingin mo mawawalan na ako ng oras sa'yo, nagkakamali ka." dugtong nito. 

Pinilit kong tumango para takpan ang tunay na dahilan kung bakit ako nasasaktan at nagseselos, ngunit kasabay ng aking pagtango ang luhang dumaloy mula sa aking mga mata, at ang kirot sa aking puso. 

Hahayaan ko nalang si Alex na isipin niyang ganoon lang kasimple at kababaw ang aking nararamdaman, na lahat ng ito'y isang takot lang na baka magbago ang aming pagkakaibigan, at mawalan ito ng oras sa akin. Hindi na niya dapat malaman pa na ang lahat ng ito ay dahil mahal na mahal ko siya, higit sa pagmamahal ko sa aking sarili at pamilya. Kung sana nalaman ko lang na babalik pa ito, sana nag antay nalang ako at hindi muna ipinangako ang aking puso sa iba, hindi sana ganito kahirap at kasakit. Kung sana malaya pa ako, hindi ko sana ikukubli ang pagmamahal ko sa kanya, at ipagsisigawan sa mundo kung gaano niya inangkin ang sawi kong puso.

"When joyce came back, I actually thought of the same thing, na lahat magbabago, na mawawalan ka narin ng oras para sa akin, but you proved me wrong. You're still here, and stayed the same. You never changed and cared for me even more."

"Our friendship means a lot to me. I will never, ever give this up to anything else. I would kill and die for you, you know that, right? " dagdag na tanong nito. Napatawa ako sa mga sinabi nito at lalo ko siyang niyakap.

"So please, stop worrying things, my heart may beat for someone else now, but deep down of it, there's ALWAYS you, a special place for you and forever you. Nothing will change, and I'm not either. Promise." 

Ang sarap pakinggan ang mga pangako nito. Mga pangakong sapat na para pawiin ang ano mang sakit na aking nadarama, Napangiti ako at nagkaroon ng lakas ng loob na tanggapin nalang ang lahat. Hindi ito pagkatalo, ngunit isang pagkakataon para lalo ko siyang mahalin sa sarili kong paraan. Isang paraan na tanging ako lang ang nakakaalam.

Hanggang ngayon, hindi ko parin alam kung ano ang sasabihin ko. Tila umurong ang aking dila at hindi alam kung ano ang kanyang bibigkasin. Humarap ako sa kanya at tinignan ito sa kanyang mga mata. Napakasarap pagmasdan ang malilit nitong mga mata, kumikislap na parang repleksyon ng buwan sa ilalim ng tahimik na karagatan. Hinawakan ko ang kanyang mga pisngi, malalambot ito na parang ulap sa kalangitan. Inilapit ko ang aking mukha at hinalikan ito sa kanyang noo.

"Sorry.. natakot lang ako na baka mawala ka na naman sa akin." bulong ko. Hindi ako nakarinig ng sagot nito hanggang sa maramdaman ko sa aking mga palad ang pagdaloy ng luha mula sa kanyang mga mata. 

"I have lost so many things in my life, alam mo 'yan, hindi ko kakayanin ang mawalan pa ulit, especially the person I treasure the most. Hindi ako mawawala sa iyo, at hindi ako papayag na mawala ka sa 'kin. Tandaan mo 'yan." sagot nito. 

At doon nga, nangako kaming walang magbabago sa aming pagkakaibigan at hindi namin hahayaang masira ito nang kahit ano pa man, o sino pa man. Parang nabunutan naman ako ng tinik pagkatapos ko itong makausap. Sapat na sigurong malamang may lugar din ako sa kanyang puso. Hindi man niya ako kayang mahalin gaya ng pagmamahal ko sa kanya, ang mahalaga masaya ito at nangakong hinding hindi ako iiwan. 

Inaya ko muna ito sa bahay para makapagbihis ako at samahan akong sunduin ang aking mag-ina. Medyo nagkatampuhan kasi kami ni Joyce kagabi dahil sa pagsagot sagot ko sa aking biyenan sa desisyon nitong sumunod ako sa America at doon manirahan.

"paano pag si Joyce mismo ang tumanggi sa desisyon mo?" tanong nito habang naglalakad kami papuntang bahay nila Joyce.

"hindi 'yon, nag-usap na kaming dito na siya mag aaral at titira kasama 'ko, pumunta lang kami kahapon sa bahay nila para magpaalam, tapos 'yung bakulaw na nanay niya pinagtaasan ako ng boses, kaya hindi narin ako nakapagtimpi at nasigawan ko rin." mahaba kong sagot. Naging suportado nito ang aking desisyon. Hindi rin maikakaila ang labis na tuwa nito sa pagsuway ko sa aking biyenan at hindi pagpayag na manirahan sa ibang bansa. 

Nang marating namin ang bahay nila joyce, iniwan ko muna si Alex sa may labas na nakaupo. Pumasok ako sa loob at hinarap ulit ang aking biyenan.

Hinanda ko ang aking sarili para sa ano mang pagbubulyaw na gagawin nito pero laking gulat ko nang bigla ako nitong yakapin at binulungan na ingatan ko daw ang kanyang anak at apo, at huwag gugutumin. Hindi naman ako nag aksaya pa ng panahon at nagbitiw ako ng pangakong habangbuhay kong aalagaan ang kanyang anak, at ang kanyang apo. Maya maya pa, lumabas na ng kuwarto itong si Joyce, may dalang malalaking bag, at buhat buhat itong aming anak. Nilapitan ko ito agad at ikinulong sa aking braso.

"hindi ko man kayang ibigay ang lahat ng luho na kinasanayan mo, pero handa akong pagsilbihan kayong mag-ina ko sa abot ng aking makakaya." bulong ko rito sabay gawad ng isang mainit na halik. Ramdam ko ang saya ng aking asawa, at ang aming anak nama'y tila naiintindihan ang aming sitwasyon, hindi ito mapigil sa pag-iyak.

Nagpaalam na kaming uuwi na sa bahay at sumang-ayon naman ang aking biyenan. Pagkalabas namin nang bahay, bumungad ang kanina pang nag aantay na aking matalik na kaibigan. Dali dali nitong kinarga ang kanyang inaanak at naglakad na kaming pauwi.

"li'l man, gusto mo bang matulog sa bahay, sa tabi ni daddy ninong? baka kasi need ng privacy ng mama at papa mo ngayong gabi, haha" parang batang nang-aasar itong si alex sa aking anak.

"ikaw talaga lex, huwag na, baka mapuyat ka lang diyan" sagot nitong si Joyce.

Kanit papaano, okay narin ang naramdaman ko. Ang mahalaga, nasa tama ang lahat, walang nasasaktan, walang nalulungkot. Hanggang ganito na lang siguro ang lahat, ang pasikreto kong mamahalin ang aking kaibigan, at tutuparin ang mga pangako ko sa aking asawa at anak.  Mahirap, pero hanggang dito nalang 'yon. 


ALEXANDER's POV.

While walking our way home, hindi ko maalis ang aking pag-alala kay Tyler. I still haven't heard anything from him since he left.  A lot of things running inside my head, and the fuck, the longer I don't hear from him, the more I lose my mind. "What happened to you, ty? Where the hell are you? Your grandmom, how is she? Is she okay? Why are you not calling me back?" these are some questions dancing back and forth of my mind. Ugh! I just got him, but I feel like he's too far again. I miss him, already. I want to see him. I want to see his face, his smile, his eyes. I want to wrap my hands all over him and show ty how much I fucking love him. "Pleae, call me.." whispers my mind. 

Nang makarating kami sa bahay nila jek, nagpaalam na rin akong uuwi na muna para makapagpahinga sila. Hinatid ulit ako nitong si jek hanggang sa gate.

"lex.." sabay hila sa aking kamay at yakap sa akin ng mahigpit. Niyakap ko rin ito at hinaplos ang kanyang likuran.

"masaya ako para sa'yo.." bulong nito. Napangiti ako. It's really nice to hear these words from jek, na parang finally, lahat perfect, lahat nasa ayos.  

"ako rin, masaya ako para sa 'yo at kay joyce.." sagot ko sa kanya. I know how he really wished this to happen, ang makasama ang kanyang mag-ina sa iisang bubong at makapiling ang kanilang anak. He really deserves this.

"bukas nalang ulit.." paalam ko rito at pumasok na ako sa loob ng bahay. 

Pagkapasok ko nang bahay, tulog na si Nay Cleng. The house's quiet, and dark. Dumiretso ako sa aking kuwarto at humiga na sa kama. Naipiling ako sa mga nangyari kanina. I never thought jek would act such way. I never imagined him getting that wasted and drunk just because he was afraid of lossing me and our friendship. He must really love me, like his own blood and I am so lucky having him in my life. 

Then, tyler crossed my mind again. I grabbed my phone and tried to call him for the nth time.

"The subscriber cannot be reached. Pleas try agai...." sabay pindot ng end button.

"Damn it, ty!" sigaw ko. What the fuck's happening to him? Why'd he cut our communication just like that? He knows I am waiting for his call. He knows I am worried. He knows I am expecting for his promise to reach me back. But god damn it, why is he making me go crazy like this? 

"Hi Joy.." unang bati ko. Tinawagan ko si Joy at nagbaka sakaling may balita ito.

"uy hello my friend, anong meron?"

"have you heard anything from tyler yet?"

"huh? di ba magkasama kayo?

"kaninang hapon kasi may tumawag sa kanya, isusugod daw yung lola niya, tas nagmadali siyang umuwi sa kanila, but until now, wala pa rin akong balita. Hindi ko rin siya makontak."

"ay shocks, totoo? sana ayos lang si mamita. Naku, huwag ka magpa stress much friend, he'll be fine. Baka tinopak na naman yong phone nun, lagi kasing naglolowbat, sinabihan ko na ngang magpalit na,siya lang 'tong matigas ang ulo kasi 'yon ung last gift ng dedbols niyang erpat." paliwanag nito. 

"sana nga joy, sana ayos lang siya.." 

"don't worry my friend, i'll call you back as soon as I hear anything from him.Okay? "

"Okay, thanks.."

Para naman akong nabunutan ng tinik sa mga narinig ko. I hope he really is okay.  I closed my eyes and think of the day I first met him. He's really handsome and so hot. His eyes are like candies for my troubled soul. His smile is even more beautiful than the rainbow after the rain. And the minute I got to hear his voice, my life suddenly just danced on its own. I knew I got attracted to him already. I knew he caught my heart the first time our eyes met. Then I remember when our lips first touched. It was magical. It was brief yet the feeling's never ending. I smiled when I recall how he got hit by jek for stealing it against my will. was it? Nah! Coz deep down, I knew I liked it more than everyone else did. I can't hide the butterflies I felt when he brushed his lips against mine, while the whole world sees us. He was never scared, and he never had second thought of it. Then I remember our second kiss, I was crying and frowning like a cat but he again swept my pain away with his own lips. I said, it meant nothing, but if he only knew how it mended my sufferings and pains. It was electrifying hot and full of sex and lusts. I wished I pulled him inside of the restroom and drove it to something deeper. His lips really know how to make my day and fill in the spaces and holes of my lost soul. Then I remember when he took me to the hill and let the Moon and stars see our love story. The third time I felt his lips with no hesitations and regrets. That night was one of my unforgettable and most romantic I ever had. He may be a jerk, but hellish swear, he's god when he kisses you. It's like the end of the world and all you could ever think of is to savor your last minute with the one you truly love. Sigh. "Tyler, I love you..and I am dreaming my next days with you.." I whisper.

Hanggang sa dalawin na ako ng antok. I wished to seven kingdoms that Ty's really okay, that when I open my eyes tomorrow, he's back and smiling at me again, like he always does. 

Nagising ako sa tunog ng aking cellphone. It's past 2 in the morning. I grabbed my phone from the table and saw tyler's calling. "Thank God.." I whispered.

"ty..."

"babe.."

"what happened?"

"she's gone babe.. she's gone..."

"no..no... no... I am sorry" 

Halos bagsakan ako nang lupa at langit sa mga narinig ko. I have been wishing of knowing this woman a li'l more. I met her twice sa church with Tyler, and I know how much she loves her grandson. I wish i could still tell her how happy I am with ty, and how willing I am to make him happy and spend the rest of my days with him. But I guess, sometimes we really don't get all the chances in the world. "May you rest in peace, grandmom. Don't worry about your tyler, I will take care of him.." says my mind. 

Hindi ako nakarinig ng sagot nitong si Tyler. Tahimik ang linya. Kahit malayo ito sa akin, ramdam ko ang sakit at bigat ng kanyang nadarama. Sigh.

"tyler.." bulong ko,

"I wish you here with me.." he said.


He's right. Of all people, it's me who should be with him at this time. I know exactly how he feels and I don't want him to face this alone.

"wait for me..I'm coming.."

"No babe, it's already late.."

"no, just wait for me..." I demanded.

"Okay, you drive safe. you promise?"

"yup, i'll see you in an hour."

"Okay. I love you.." his last words before he ended the call.


Dali dali akong nagbihis at lumabas nang kuwarto. Hindi na ako nagpaalam pa kay Nanay Cleng, at nag-iwan nalang ako ng note sa pintuan ng kuwarto nito.

It's gonna be more than an hour drive to his place. Salamat sa Waze App at kahit hindi ako masiyadong pamilyar sa lugar nila, madali ko itong mahahanap.

While driving, hindi parin maalis sa akin ang pagkalungkot. Sana makayanan ni Tyler ang lahat. I know he has lost a lot. I wish him to be strong and not to give up. "Wait for me, babe." bulong ko.

Tahimik na ang daan, mag aalas tres na ang madaling araw. Wala nang masiyadong sasakyan, kaya medyo binilisan ko ng konti ang pagmamaneho. I really want to see him the soonest. 

The sky is tranquil and soft. The stars are like crying and waving their diamonds. The moon's glaring like she knows something and trying to warn me. Weird.

After minutes of driving, I can feel my eyes closing. Shit! I feel sleepy. The smooth movement of the car is repetitive and it adds to my drowsiness. Damn it. Binuksan ko ang stereo and let my ears drown to John Legend's All of Me.

'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I'll give my all to you
You're my end and my beginning
Even when I lose I'm winning
'Cause I give you all of me
And you give me all of you, oh

Napalingon ako sa upuan, and saw my phone's lighting up. Tumatawag pala ulit itong si Tyler, hindi ko lang narinig dahil sa tugtog. Inabot ko ang cellphone, at tamang tamang sasagutin ko na sana ang tawag nito when I see a bright light. I hear horns and beeps. My eyes blinded with this white shine, and I couldn't see anything on the road. The closer I get, the faster my heart beats.And right before there's even a chance to react and move my way to another side, I felt the colossal impact. Everything went mute and my world seem to have slowed down. It felt like I was floating to the outer space, every single thing moved slowly and painfully. The grating screech of the metal as the steel dents and crumples like a piece of paper . The sickeningly dull impact of the head-on collision . The shower of diamonds. The squeal of tires, the deafening thud and crunch of metal on metal, the tinkling of broken glasses. The undying horns. All of them, clouded my ears for minutes.

I struggled to open my eyes. After the feeling of flying to air, I suddenly became aware of burning ache covering my entire body. I see my car's not moving anymore, but another one's in front of mine, crashed and on fire. I hear distorted voices and screams, but my ears still ringing with reverberating thunder. My head hurts like hell and I can't seem to move my hand. I tried so fucking hard to pull myself and lean my back against the seat. I can see smokes coming out of no where. "God.." I whispered. I can see crystals and glasses all over. I forced myself to come back to my senses and I was overwhelmed with agonizing fiery pain. I prayed deeply to move my hand and pick up my phone to call Tyler, but I still can't. Electrifying pain coursed through me, contorting my body. I cried and cried so deep. Then I see blood dripping down. I can see my blood.


"babe..." bulong ko hanggang sa mawalan na ako ng malay.