Rainbow's End 4

Good day to everyone :] Gusto ko pong magpasalamat sa blog na ito for letting me post my story. Hope you like it. I am very sorry sa napakalate na update. I was sick for a week due to respiratory infection and I needed to rest. I do hope you'll understand. Critiques and suggestions are highly appreciated. More power to MSOB!

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

CHAPTER 4

Days turned to weeks and weeks turned to months. Sabado noon ng umaaga at nagising ako dahil sa malakas na pag-alarm ng aking phone. Hinagilap ko ang pinagmumulan ng tunog at agad itong sinilip. Nawala ang pagkaantok na naraamdaman ko nang mabasa ko ang reminder na ini-set ko para sa araw na iyon.

It was the 8th year anniversary ng aming pagkakaibigan ni Trevor. Sariwang sariwa pa sa aking isipan ang unang araw nang aming pagkikita at pagkakakilala.

Baliktanaw...

Pasukan noon at kasalukuyan akong nasa grade 2. Malapit lamang sa aming bahay ang paaralan at paglalakad lamang ang kailangan para marating ito. I was on my way noon nang makita ko ang isang batang may hawak hawak na laruan at nakasandal sa isang poste na napapalibutan ng tatlo pang batang lalaking sa tantsa ko ay di hamak na mas malaki sa kaniya. May pagkausisero ako noong bata kaya naman lumapit ako ng bahagya. Hindi nga ako nagkamali, binubully nga ang batang nakasandal sa pader at pilit na kinukuha ang laruan niya.

Hindi naman ako mahilig makipagbasag ulo noong maliit pa ako pero kakaiba ang naramdaman ko nang marinig ko ang paghikbi ni Trev. Nakaramdam ako ng sense of responsibility at isinisigaw ng isang bahagi ng aking musmos na isipan na kailangan kong tulungan ang batang nasa aking harapan.

Dali dali akong naglakad at pumagitna sa kanila. Bakas sa mukha ng tatlong bata ang pagtataka at pagkainis.

"Hoy! bakit ka ba nangingialam ha?" ang sigaw sa akin ng batang mah katabaan.

"Ah-eh, wala naman hehe." sabay bitiw ko sa kanila ng isang nakakalokong pagngisi.

Kitang kita ko ang bakas ng pagkainis sa kanilang mga mukha. Napalunok naman ako at napaatras sa tabi ng umiiyak pa ding si Trev. Nilingon ko naman siya at nginitian par iassure siya na ayos lang lahat.

"Ano ba gusto mo ha, away gulo?" segunda naman ng isa pang batang may pagkagusgusin ang dating.

"Bakit ba pinagtutulungan niyo tong bata ha? Anlalaki niyo na eh, bakit di kayo maghanap ng kasing damulag niyo?" hindi ko na naisip pa ang mga pinagsasabi ko nang mga sandaling iyon. Kitang kita ko naman ang pagngingitngit ng tatlong kabataang nasa harapan ko.

Inundayan ako ng sapak nung batang mataba ngunit nakailag naan ako. Isa namang tadyak sa likod ang hindi ko inaasahang nasalo ko mula sa isa pa. Hindi ako nakikipagaway at wala ngang bahid ng kung anuman ang mga kamao ko. Ibayong sakit ang naramdaman ko at ako ay napaluhod. Akmang susuntukin nang isa pang batang bully si Trev pero mabilis ko itong naharangan. Hindi ko na alam ang aking gagawin noong mga sandaling iyon kaya naman niyakap ko na lamang ang umiiyak na si Trevor at ako na lamang ang sumalo ng lahat ng pambubugbog ng mga salbaheng batang kalye. Hindi rin nama nagtagal ang eksenang iyon, nakita kami ni tita Mitch, ang ina ni Trev, at dalidaling inawat ang mga bata. Tila natakot naman sila kaya naman dali daling nanakbo at umeskapo na.

"Trev! Trev! okay ka lang ba?" nakita ko ang bakas ng pag-aala sa mukha ni tita.

"O-opo ma, t-inulungan p-o ako nung bata." ang tugon naman nang umiiyak pa ding si Trev sabay turo sa akin.

"Naku, kawawa ka naman hijo! nadamay ka pa. Pero salamat na din ag tinulungan mo itong si Trev ko. Bagong lipat lang kasi kami dito at hindi ko akalaing ganire pala ang mga bata dito!"

"Ah, eh wala po iyon, turo po kasi sakin ni mama na tulungan daw ang mga nangangailangan." nginitian ko pa rin si tita Mitch kahit na ibayong pananakit ng katawan ang aking nararamdaman.

Napansin naman ni tita ang aking iniinda at gayundin ang school uniform kong nadumihan at napigtalan pa ng butones.

"Naku hijo ang bait mo naman, what's your name ba?"

"Ah, Clyde po, diyan lang po ako nakatira sa kabilang subdivision."

"Pasok ka muna sa bahay at tingnan natin yang mga galos mo pati na rin pala yang uniform mo eh aayusin ko na."

"Eh, nakakahiya naman po, maliit na galos lang naman po ito. Tsaka kay mama ko na lang po ito ipapaayos."

"Naku hindi pupuwede, ako na ang bahala sayo, tara pasok ka na." hindi na ako nakapalag pa dahil tuluyan na akong binuhat ni tita Mitch papasok sa kanila.

"Ah, kuya Clyde salamat nga....dun sa pagtulong mo sakin.." nginitian ko lamang si Trev dahil talaga namang natutuwa ako kapag pinagmaasdan ko yung mga mata niya. It reminds me of something and it relaxes me. Parehas kasi sila ng kulay ng mga mata ni tatay.

"Haha, ano ka ba, huwag mo na ako tawaging kuya kasi parang magkaedad lang naman tayo."

"Hehe, sige, simula ngayon ikaw na ang bagong bestfriend ko." sabay ngiti niya sakin ng napakatamis at pagyakap sa akin.

Kakaiba ang naramdaman ko nang mga sandaling iyon.Wala kasi akong nakababatang kapatid at tila uhaw ako sa ganitong uri ng atensiyon. May kung ano akong naramdaman sa aking dibdib nang mga sandaling iyon pero hindi ko pa matiyak kung ano dahil sa kamusmusan. Sa parehong paaralan na din ipinasok ni tita Mitch si Trev dahil nas panatag daw ang loob nito kapag kami ang magkasama. Naging magkaibigan na din ang aming mga magulang kaya naman halos saggang dikit na kami sa lahat ng bagay. Sa pagpasok, sa pagpasiyal, at maging sa paglalaro sa aming mga bahay.

Kapag sumasapit ang friendship anniversary naming dalawa ay palaging espesyal dapat. Dapat may gifts sa isa't isa o kaya naman ay may sorpresa. Ibayong kaligayahan ang naramdaman ko simula nang makilala ko siya. He added a rainbow into my life, a new flavor, a new slice. Mabilis na lumipas ang panahon at lumaki na kami ni Trev. He grew into a fine man, even finer than me. Naging mas malaki at matangkad na siya sa akin dahilan upang tila nagkapalit ang aming posisyon at ako naman ang ipinagtatangol niya kapag ako anh napapaaway at napapahamak. Noon ko lang din napansin ang nagbabago kong pagtingin para sa kaniya. Unti unti akong nagising sa katoyohanan na minamahal ko na pala ang pinakamatalik kong kaibigan at wala siyang kaalamalam.

Agad akong bumangon sa aking kama at tinawagan si Brent, ang kasalukuyang pinakamalapit kong kaibigan. Kilala na nito si Trev dahil sa madalas kong pagkukuwento sa kaniya. Hindi ko maiwasang pag usapan siya lalong lalo na kapag namimiss ko talaga siya.

"Hello Brent."

"Oh Clyde, napatawag ka?" bakas sa boses niya ang kalaliman dulot ng pagkaantok.

"Ah, eh, puwede ba akong magpasama sa iyo?"

"Saan naman?"

"Sa mall lang, may gusto lang sana akong bilhin."

"Hmm...ano namang bibilhin mo?"

"Mamaya ko na lang sasabihin. Magkikita ba tayo or susnduin mo na lang ako?"

"Ahm, sige sunduin na lang kita, give an hour."

"Okay, okay. Call me when you're near na ah?"

"Sige, sige, I'll hang up na. Bye."

"Okay! bye, thanks tol."

Agad akong bumaba. Rest day ngayon ni mama at naabutan ko siyang nagwawalis sa sala.

"Oh baby, aga mo ata nagising ngayon?"

"Ah, may lakad po kasi ako ma, anniversary namin ni Trev ngayon remember?"

"Ay, oo nga pala! Naku namimiss ko na talaga ang batang iyon. Babalik pa kaya sila kumareng Mitch dito sa Pinas?"

"Hindi ko po alam eh. Wala pa namang nababangit sakin si Trev tungkol sa ganyan."

"Hmm...ganun ba. Sana naman magbakasyon sila dito kahit minsan minsan."

"Sana nga po ma, sige po maliligo na ako at susunduin na ko ni Brent in an hour."

"Ah iyon ba yung poging pogi mong kaibigan?" natawa naman ako sa pagkakadescribe ni mama kay Brent. Paminsan minsan narin kasing dumadalaw sa bahay si Brent kapag wala siyang magawa sa bahay nila. Natutuwa naman sa kaniya si mama dahil bukod daw sa napakaguwapo, eh napakabait pang bata.

"Haha, opo ma. Siya nga."

Pagkatapos maligo ay agad akong naghalungkat ng aking isusuot. Maya maya pa ay nakarinig ako ng tatlong magkakasunod na busina. Sigurado akong si Brent na iyon kaha dali dali na akong bumaba upang magpaalam na kay mama.

"Ma, andiyan na po si Brent, alis na po ako."

"Cge, ingat ka baby."

Tuluyan na akong lumabas ng bahay at tinungo ang kotse ni Brent na nasa tapat na ng aming bahay. Nakababa ang salamin ng pintuan kaya naman kitang kita ko si Brent. Kahit may ilang buwan ko na siyang nakakasama ay ganoon pa din ang epekto ng kaguwapuhan niya sa akin. Ngunit sa kabila nito ay isang matalik na kaibigan lamang ang turing ko sa kaniya. Mahirap na kasi, nakakadala na. Binuksan ko ang pintuan at sumakay na.

"So, shall we go?"

"Oo, tara na." I smiled at him and he smiled back.

Binagtas namin ang daan papunta sa mall. Hindi naman maitatago ang pagtataka niya at wala pa rin siyang clue kung ano ang pakay ko.

"Hm, ano bang bibilhin mo dito Clyde?"

"Ah, bibili kasi ako ng cake para sa anniversary namin ni Trev."

Napansin ko namag nagbago ang timpla ng mukha niya nang marinig ang sinabi ko. Nawala ang kaniyang ngiti at naging blanko lamang ang ekspresyon. Kahit nagtataka ay hindi ko na lamang ito binigyan pa ng pansin.

"Ah, ganun ba? para pala kay TREV." bahagyang may diin ang pagkakabanggit niya sa pangalan ni Trev at parang alam ko na kung ano ang dahilan.

"Ah, eh, oo. It's our 8th year anniversary kasi."

Naging tahimik lamang si Brent at hindi ko mabasa ang tinatakbo ng isip niya nang mga sandaling iyon. Pinagkibit balikat ko na lamang and brushed off all assumptions in my mind.

Sandali lang ang naging biyahe sapagkat hindi naman traffic nang araw na iyon at isa pa ay talagang maaga akong umalis upang maiiwasan ito. He parked his car at bumaba na ako. Inaantay ko siyang bumaba pero hindi ito nangyari.

"Ahm, Brent, hindi mo ba ako sasamahan sa loob?"

"Hindi na, ikaw na lang ang bumilo niyang cake para sa BESTFRIEND mo, baka makabagal lang ako sa iyo."

"Hmm, galit ka ba? iba kasi ang tono mo eh, is there something wrong?"

"No, everything is fine. Just go ahead I'll wait for you here na lang. My head just feels a little fuzzy." he just gave off a smile and part of my heart know it's very fake.

Napabuntong hininga na lamang ako at itinuloy ko na kung ano ang totoong pakay ko.

Brent's POV

Hindi ko maalis sa sarili ko ang inis na nararamdaman. Hindi ko maitatangi ang aking pagseselos sa isang taong wala naman dito. Alam kong magkaibigan lamang sila ni Clyde at kaibigan LANG din naman ako kaya naman wala ako sa lugar to get jealous. I can not help myself from doing so though. I think I've already fallen for the guy.

Pakiramdam ko'y napakacompatible ko sa lalaking ito. Everything seems light whenever I am with him. My fears, my frustrations, and my insecurities. Lahat ng ito ay napapawi ng mere presence niya. Love, friendship, care, fun. Iilan lamang ito sa mga bagay na naranasan ko sa company ni Clyde na hindi ko man lang naramdaman sa piling ng aking pamilya. I know we're rich but we do not have a home and I know that no amount of money could afford those things.

My mind was occupied dahil sa selos na nararamdaman. Hindi ko na namalayan ang oras na dumaan habang nakikinig ng music sa aking phone. Nakita ko si Clyde kasabay ng bugso ng mga papalabas natao sa mall. He was holding a box of cake on his right and something on his left.

Clyde's POV

Pagkatapos kong bumili ng cake ay dumaan muna ako sa supermarket para bumili ng ice cream. It was Brent's comfort food at batid kong may dinaramdam siya kahit hindi niya pa aminin sa akin. What I bought was a simple greetings cake, vanilla flavored. Ito kasi ang paborito namin ni Trev. Nakasulag sa cake ang mga katagang "Happy 8th year anniversary bro! from your bestfriend Clyde :)". Plano ko kasing magtake ng pictures at iaattach ko ito kasama ng message na isesend ko sa kaniya para sa special day na iyon. I was excited and happy.

Paglabas na paglabas ko ng mall ay dumiretso agad ako sa parking area kung saan ko iniwanan si Brent. He's still there. Sitting steadily at nakasalpak ang earphones sa magkabila niyang tainga. Binilisan ko ang aking paglakad dahil bakas ko na sa kaniyang mukha ang pagkabagot.

"Hey, I'm done. Thank you very much for waiting. Here." Inabot ko sa kaniya ang plastic ng ice cream na hawak ko at kita ko ang kaniyang pagtataka.

"Ano to?"

"Ano pa ba sa tingin mo, eh di ice cream." Nakita ko namang napawi nang bahagya ang simangot ng kaniyang mukha. Dali dali niya itong binuksan nang parang isang bata.

"Are you bribing me?" Ang nakangiti niyang tanong.

"Kung ayaw mo eh di ako na lang ang kakain niyan." Akma kong inabot ang ice cream at agad niya naman itong iniwas.

"Hmpp, binigay mo na 'to kaya akin na 'to. Wala nang bawian. Blehhh!"

Hindi ko napigilang matawa sa napacute ma si Brent. Pakiramdam ko nang mga sandaling iyon ay isa siyang paslit. Ang softer side niya, at gustong gusto ko ito sapagkat sa bahagi ng pag kataong niyang ito siya pinaka vulnerable. Ngumiti ako sa kaniya hinalikan ko siya sa noo. Ito kasi ang gesture ko kapag kimocomfort ko dati si Trev noong mga bata pa kami. Hinawi niya naman agad ang mga labi ko sa noo niya ngunit alam kong nangingiti siya.

"Para saan naman 'yon ha?"

"Hmm, wala lang. Pakiramdam ko kasi may galit ka sakin eh. Pampawala ng inis mo sakin yang kiss na yan. Haha."

"Baliw ka talaga, hindi ako galit no, and who said that I am mad anyway?"

"It shows, for some reason I just feel it even if you do not tell me. Don't hide secrets from me please, i thought you're my bestfriend?" Seryoso kong tanong sa kaniya pero hindi ko pa din inalis ang ngiti sa aking mga labi.

"I'm not hiding anything, hindi ako galit okay? Isa pa, alam ko naman talaga kung sino ang bestfriend mo."

"Haha, finally."

"Finally what?"

"Inamin mo din sa wakas." Isang nakakalokong ngiti ang ginawad ko sa kaniya.

"Inamin ang alin?"

"You're jealous right?"

Umiwas siya ng tingin at binaling ang kaniyang attensiyon sa labas ng bintana.

"At bakit naman ako magseselos?" Pansin ko na ang bahagya niyang pagkainis sa aming usapan kaya naman itinigil ko na ang aking pangaasar sa kaniya.

"Hehe, nagbibiro lang naman ako. You're special to me Brent, keep that in mind."

Alam kong napangiti siya sa sinabi ko. Madali lang namang mahalin ang taong nasa harapan ko. Kahit minsan ay may pagkaisip bata ito, I can not deny the fact that he is insanely hot as hell. A brick of silence was between us as we sailed the road. My mind is still occupied dahil sa excitement ko para kay Trev at sa kung aning surprise niya para sakin for our anniversary.

I remembered the last time he surprised me. He arranged a simple private dinner date para sa aming dalawa and God knows kung gaanong kilig ang aking naranasan sa eksenang iyon. I literally felt like a girl at kung hindi lamang straight si Trev ay talagang iisipin kong may special feelings din siya para sa akin.

We reached home atlast. Kating kati na akong magtake ng selfie pics para sa message ko kay Trev. I asked Brent if he would like to stay in a while but he refused. Medyo sumama raw ang pakiramdam niya kaya naman hindi ko na siya inabala pa although I know he is just making up a cover para mapag isa na. Nagmadali akong pumasok ng bahay at dumiretso sa aking kuwarto. I dug up my closet upang maghanap ng damit na isusuot. I wore a cap and the bff shirt that Trev gave me on our last anniversary. I wanted to make him feel that even though he is far away, I still value him and our friendship, not to mention my feelings for him.

Kinuha ko ang aking digital camera and strike several poses. Aliw na aliw ako sa pagseselfie nang mga sandaling iyon. Nang matapos na ako ay agad kong pinili ang aking 10 best shots at sinave ito sa aking laptop. Dali dali akong naglog in sa aking facebook.

I scrolled through my notifications at may isang nakapukaw sa aking buong atensiyon.

"Trevor Martin Corpuz is in a relationship." Pakiramdam ko ay biglaang lumamig ang aking paligid. Kakaibang bigat sa aking dibdib ang nangingibabaw habang pinagmamasdan ko ang couple pictures nila. They look so good together. The girl was a FilAm and is indeed undeniably beautiful. Ano nga naman ang laban ng isang pamintang tulad ko sa isang tunay na babaeng ubod pa ng ganda. Kung sabagay, wala naman akong karapatang magselos dahil hindi naman ako pinangakuan, but still I could not help my self from feeling God damn hurt and jealous.

Pakiramdam ko ay nawalan ako ng lakas. Nawala sa isip ko ang ipinagdiriwang ko nang araw na ito. Ang kaninang kasiyahan at pagkasabik na nararamdaman ko ay bigla na lamang naglaho at natabunan ng paninibugho. Siguro nga ay hindi na ako dapat umasa pa na mahalin din ako ni Trev. Ito na ang sagot niya sa sinabi niyang pagiisipan pa niya ang mga bagay na nngyari sa amin. I was like blown away and shattered to pieces by a roaring storm...masakit, mahirap, the torture was unbearable.

Itinuloy ko pa din ang pagbati sa bestfriend. Although that time I was really hurting like thousand knives are stabbing my heart, I've sent my pictures and my special message to him, with an added note, "congratulations nga pala sa new relationship mo best." Labag man sa kalooban kailangan ko itong harapin at hindi dapat maapektuhan ang aking buhay.

I never did a thing afterwards, except crying. Lahat ng maiiyak ko ay aking ibinuga oara maibsan man lang ang bigat na daladala ng dibdib ko. Without thinking I called Brent. I calmed and and made myself steady.

"Hello Brent."

"Yow, Clyde what's up, NEED anything?"

"Hmm, I need your company, puntahan mo naman ako dito sa bahay please."

"You sound strange, what happened ba?"

"I just do not want to talk about it ngayon, gusto mo bang mag sleeover ngayon dito? Nagpaalam na ko kay mama at ok lang daw."

"Hmmm, you reallysound strange, I'll be there, antayin mo ako. Want me to bring anything?"

"Dala ka ng beer tsaka pagkain, mag movie marathon tayo at mag videoke."

"Wait a minute, eh hindi ka naman umiinom eh, what's with the sudden request?"

"Basta Brent saka ko na lang ikukuwento sayo. Antayin kita huh?"

"Okay , okay Clyde. Be right there in an hour."

After an hour, narinig ko ang boses ni Brent na kausap si mama. Sinabihan ko naman si mama na papuntahin na lang si Brent sa kuwarto ko sa oras na dumating na ito. Dali dali naman siyang umakyat at kumatok sa kuwarto ko. Pagkabukas na pagkabukas ng pintuan ay agad ko siyang niyakap ng mahigpit kasabay ng aking mahinang paghikbi.

"Cl-yde, what happened?" ang medyo gulat niyang tanong sa akin.

"I do not want to talk, I just wanna stay like this for awhile. I need a shoulder at the moment." ang tugon ko sa kaniya nang garalgal kong boses.

He wrapped his arms around me and hugged me tight. Somehow he made me calm down, lighten the weight of my chest, and made me felt secure in his strong arms. His scent was very hypnotic. I closed my eyes and savor the moment together with Brent. Kumalas siya sa akin at pinahid anmga luha sa namumugto kong mata. He held my cheeks and looked straight through my eyes like he wanted to enter my soul in order to know what I am thinking and what I am feeling. Finally, he talked...

"Just spill it out Clyde. I'm ready to listen...

Itutuloy...