A Dilemma of Love 33 (Panibagong Kasunduan): Last Chapter

Title: A Dilemma of Love

Author: Menalipo Ultramar

E-mail: menalipodeultramar@gmail.com

1 (Umamin Siya, Umamin Ako,Nagka-aminan Kami!) 2 (Out-of-this-World Interrogation) 3 (‘Di Lahat ng RulerStraight, ‘Yung Iba Bendable!) 4 (Pagkabakla at Mga Pundasyon ng Bahay, Anong Connect?) 5 (The Reason I Like you, Naks!) 6 (Naging Kami!) 7 (Ang Limang Kasunduan!) 8 (Ang Kaibigan kong si Chong?) 9 (Ang Birong Hindi Biro, Bow) 10 (Second Monthsary Namin!) 11 (Bawal ang Babe at Honey?) 12 (Salamat, Habanera!) 13 (Ang Request ni Dad) 14 (The Natural Complementaries of Man and Woman, AnoDaw?) 15 (Third Monthsary Namin!) 16 (Ang Pagkidnap kay Chong) 17 (Ang Date saRooftop ng Company Building) 18 (Mga Pangarap at mga Bituin) 19 (Si Carl Alfred Santiago) 20 (Mga Pahiwatig ) 21 (Ang Makapagpapasaya kay Chong) 22 (Si Christopher Santos, Alyas Christie) 23 (Pag-aaway at Pagkakasundo) 24 (Pagkahulog) 25 (Ang Engagement) 26 (Ang Unang Submission Signal) 27 (Tadhana) 28 (Ang Dating Christopher Chong) 29 (Pagtataksil) 30 (Laro ng Puso) 31 (Mga Katwiran at mgaDamdamin) 32 (Sa Kapakanan ng Lahat)

--------------------------------------------------------------------------------

PASASALAMAT

1. Una’y MARAMING, MARAMING, MARAMING, MARAMING SALAMAT kay KUYA MIKE. Tandang-tanda ko pa nung nabasa ko ‘yung ‘Tol..I Love You’. Tulala akong nakatitig sa labas ng bintana ng classroom habang nagdidiscuss ang prof namin ng torque at moment sa Physics. Buti na lang walang recitation that day. At dahil depressed ako at nahalata ng kaibigan kong lalaki, sinubukan kong ikuwento sa kanya, pero ginawa kong tomboy si Warren…XD But anyhow, wala pa rin siyang paki. How I wished lumindol at that instant…

Lahat ng ito’y hindi imposible kung hindi ka pumayag na ma-ipost ko ang kwentong ito dito sa MSOB (kunwari pinakapilipili mo ‘yung ginawa ko at dumbfounded ka nung nabasa mo iyon…XD). I must say nga lang na medyo natakot ako’t parang hindi ka po naniwala na ako ang gumawa ng ‘Dilemma’. I guess natratrauma na talaga kayo Sir sa mga kumokopya ng kwento ng may kwento…XD

Pasensiya na pala Sir, at medyo kulang ang involvement ko sa MSOB, broadband na madalang iload lang po ang kaya ko’t madalas na nasa café lang ako XD. Parang naging pabigat pa tuloy ‘yung kuwento ko imbis na makahatak ng readers sa blog mo…XD

Anyhow, I won’t expect na mababasa niyo po ‘to. Mas active na po kayo sa Facebook eh…XD

Again Sir Mike Juha, maraming, maraming, maraming, maraming, maraming, maraming salamat!

2. Maraming salamat kila Nico, Mark13, ramy, alejojohn, mjap, jhay_jhay, foxriver, riley delima, robert_mendoza94, Josue Altoveros, anita baker, Marshy, rascal, caranchou, iansky, Keanu Reeves, Darkboy13, Lawfer, Kio, Antonio Cam, enzaree, patrickjr, silent reader, jd, dino, tzekai balaso, dino, tzekai balaso, andzmesia, rascal, ryan, Jims Gregorio, Brown Temptation, GDJ, hardname, kirk, drake, , MARK13, K!ng, rukiya, OGLUM, marc abellera, Leo, Daryl M. Sibangan, Migz, James at James Santillan. Bilang na bilang ko kayo sa kamay ko, at kung tutuusin dapat pa akong mahiya at taob na taob ako pagdating sa list ng commenters compared sa ibang writers. Kahit isang comment lang ang ginawa niyo, malaking tulong iyon sa akin. Bukod sa sarili kong resolve, ang comments niyo ang naging “deadline” at drive ko sa paggawa ng bawat chapters. Oo, hindi lang dahil sa comments kaya gumagawa ang mga author dito sa MSOB ng kwento, pero hindi niyo TALAGA alam kung anong nagagawa ng comments. APPRECIATION yun sa part ng author, at siguro alam niyo ang feeling kapag hindi ka appreciated. At ang mas masakit, kahit kailan hindi mo mafoforce na mabigyan ka ng appreciation. Isang maling hakbang sa kwento, isang maling salita, isang click lang sa mouse ang katapat ng ilang oras mong pinagpuyatan at inuna sa ibang bagay. Maraming MAGAGANDANG kwento sa MSOB ang hindi naiitutuloy dahil sa kawalan ng appreciation. Kaya hindi mo rin maisisi ang iba kung nagbibigay sila ng kondisyones bago tumuloy.

Maraming, maraming, maraming, maraming salamat sa lahat ng mambabasa ng kwentong ito, kahit na isang chapter lang o isang salita. Kahit na ‘yung title lang, salamat pa rin. Kahit pang-ookray na ang boladas ko daw maglahad ng kwento. XD Alam ko sa sarili kong wala naman talagang tatangkilik ng kwentong ito, kasi unang-unang, hindi nito kinukunsinti ang pangarap nating lahat…XD At hindi ko rin hangad na ulanin niyo ako ng comment na “ang ganda ng kwento.” Kapag ganoon ang nangyari, malamang na may mali sa ginawa ko, at ititigil ko ang Dilemma kahit na may 1000 comments na XD. Higit sa lahat gusto kong bumagabag ng isipan. Kaya overwhelmed ako at disturbed nang kahit papaano’y nagsimulang may mag-comment sa mga naunang chapters. Well I guess, parte ng pangarap nating habulin ng lalaking gusto natin at maging isang malaking romcom ang buhay…XD

Alam kong marami sa mga mambabasa ang bumitaw sa kwento, pagkatapos ng sampu, lima, o isang chapter. Mas lalo na siguro ng mabasa niyo ang kahalayan ng author nang hindi siya mag-update ng tatlong buwan. Pero sapat na ang sampu, lima, isa, o kahit sulyap lang para pasalamatan ko kayong lahat. Maraming salamat at kahit minsan lang ay hinayaan niyong madantayan ko ang inyong buhay.

3. Sa’yo na pinaghalawan ko ng katauhan ni Carl Alfonse Santiago, MASAYA KA! Joke lang. Kahit na walang anumang mangyari sa atin at hanggang sulyapan lang tayo, okay lang sa akin. Parang mas okay na manatiling ganoon. Sapat ng nakagawa ako ng ganitong kwento dahil sa nararamdaman ko sa’yo. Asahan mo na lang bukas ang epekto ng gayuma ko…
4. Sa’yo na pinangakuan ko ng una kong nobela, kung matatawag nga bang nobela itong ginawa ko, ito na iyon!
5. At lastly, sa aking KATINUAN at sa aking DAMDAMIN XD. It’s been a roller coaster ride for you two, up to heaven and down to hell XD, minsan sa planet B534 pa nga. You’ve both overcome insecurities and boastfulness in doing this work. Maraming beses na kayong nastress over failed quizzes dahil inuna niyong gawin ‘tong walang kapararakang kwentong ito. Maraming beses na rin kayong nag-overthink over commentless chapters. Maraming beses na kayong naging masaya at matibay sa pagpapatuloy kahit na mukhang walang kapupuntahan lahat. Maraming beses na rin kayong natuwa dahil ginagawa niyo ‘yung bagay na gusto niyo ng hindi dahil sa kung ano pa man kundi dahil gusto niyo lang.

Hindi ko maitatangging magka-iba kayong dalawa. Minsan naiisip kong parusang mag-kaiba kayo, at kung magpapatuloy tayong tatlong ng ganito’y wala tayong mararating. Tapos saka ko naman maiisip na hindi naman pala natin kailangang pwersahin ang sarili nating may marating, dahil in the first place, saan ba talaga tayo dapat naroon? Tayo-tayo lang rin naman sa sarili natin ang gumagawa ng kapupuntahan natin. Wala tayong KAILANGANG patunayan sa iba. Pero kung meron man, sana’y dalhin tayong tatlo ng pagkaka-iba niyo sa kung saan tayo dapat dalhin ng tadhana.

Pero mali ako sa pag-iisip ng ganoon, dahil sa pagkaka-iba niyo umusbong ang A Dilemma of Love, at sana’y hindi ito ang huli.

P.S. Try niyo namang magpakadalubhasa sa Mathematics. Nangungulelat na kayong pareho sa course niyo. Magkaiba man kayo, alam kong ayaw niyo pareho ng mediocrity. Try rin nating magpacheck-up minsan, kasi parang ‘’di na normal ‘tong pinaggagagawa natin.

---------------------------------------------------------------------

“It is only in the heart that one can see rightly; what is essential is invisible to the eye.”

- The Little Prince, Antoine De Saint-Exupery

----------------------------------------------------------------------

“I do.”

Pumatak sa malamig at marmol na sahig ng lumang simbahan ang luha ni Alfonse.

Tila nakahingang maluwag ang paring pinagpawisan ang noo. “Mylene, do you take Carl Alfonse, here present to be your lawful husband according to the rite of our Holy Mother, the Church?”

Nilingon ni Alfonse ang kanyang katabi nang nakakunot ang kilay at malamlam ang mga mata. Ngunit sa mata ni Mylene ay wala siyang makita kundi lubos na ligaya.

Unti-unting bumuka ang mga labi ni Mylene. Sa mga salitang magmumula dito matatapos ang lahat.

Napapikit na lamang si Alfonse.

“Tomboy ‘yang babaeng ‘yan!” Umalingawngaw sa loob ng simbahan ang isang sigaw na tinalupan ang iyak ng mga kampana, kasabay ng pagbalot ng liwanag sa buong simabahan.

Wari’y bumagal ang pagtakbo ng oras. Lumutang sa hangin ang himig ng biyolin, maski ang samyo ng bulaklak ay sandaling tumigil. Nakatuon sa eleganteng pinto ng lumang simbahan ang bawat gulat na tingin.

Itinuon ni Alfonse ang kanyang namumugtong mga mata sa landas ng ilaw. Sa tarangkaha’y naroon ang isang taong pasuray-suray maglakad, may maigising buhok, nakasumbrero, at may matigas na kilos. Datapwat hindi maikakaila ang paglapat ng malulusog na dibdib sa ordinaryong t-shirt na suot ng tao.

Nilingon ni Alfonse ang ama, ang ina, ang lahat ng tao. Ngunit maski sila’y nakatuon ang tingin sa babaeng bigla na lamang sumulpot sa kawalan.

“Hindi pwedeng matuloy ang kasal, dahil tomboy ‘yang babaeng ‘yan!” Ubod lakas ang sigaw ng babae.

Nagkasalubong ang tingin ni Alfonse at ng kanyang ama. Tila nagtatanong ang mga mata ni Carlos kung kilala ng anak ang babae. Walang naisagot si Alfonse kundi marahang pag-iling at ang kanyang nagtatanong ring ekspresiyon sa mukha.

“Putangina Alfonse, sino ‘yan?” Madiin ang pagkakapisil ni Carlitos sa balikat ng kapatid. Ngunit walang nadaramang sakit si Alfonse. Nakatunganga pa rin siyang nakatunghay sa babaeng nakadamit panlalaki.

Puno ng takot at hindi maipaliwanag na pagbalisa ang mukha ni Mylene ng lingunin ito ni Alfonse.

“Mylene, ‘wag mo ng lokohin ang sarili mo!” Halos magwala na ang babae. “Magpapakasal ka sa lalaki eh ako ang mahal mo!”

Lahat ng mata ng tao sa loob ng simbahan ng dumako kay Mylene. Bawat tinging iyon ay nakasusugat sa kanyang puso.

Tila gumuho ang buong simbahan sa mismong harap ni Fonse. Saka bumalik sa kanya ang lahat, ang araw na lumabas sila ni Mylene, ang oras na natulog ang babae sa loob ng kanyang kotse, ang pagkakataong nasulyapan niya ang cellphone ng dalaga, at ng makita niya ang litrato ng isang taong hindi makilala kung babae o lalaking nagsisilbing wallpaper ni Mylene.

Ang tomboy na nanggugulo sa kasal niya ay ang tomboy na nasa wallpaper ni Mylene.

“Tigilan mo na ako!” Mabilis na naglakad si Mylene papunta sa babaeng lasing nang hindi alintana ang mahabang belo ng kayang trahe. Unti-unting nabahiran ng dumi ang dalisay niyang damit. “Umalis ka na!”

Humalakhak si Desiree. “Bakit ako aalis, para makasal ka? ‘Di ako papayag! Lahat ng desisyon ko sa buhay palpak! ‘Di na ko papaya na maski sa’yo pumalpak ako!”

Hindi mapanatag na luminga-linga si Ferdinand Chua. Sa bawat paglinga niya’y may nakatanghod na matulis na tingin. “Pigilan niyo si Mylene!” pigil niyang sigaw.

Sa altar ay nakatulalang nakikinig si Alfonse, sa kanyang mga mata’y namumuo ang mga luha. Ang kanyang kamay ay nanginginig, naglalaro sa pantalon niyang sutla at kulay itim.

“Itigil ang kasal na itechiwa!” Mula sa liwanag ay humubog ang hugis ng isang taong buhaghag ang kulot at naka blond na buhok. Ang mukha niya’y tila plinasteran ng puti at pulang pintura, datapwat halata pa rin ang uka ng bawat tigyawat sa kanyang pisngi. Muli’y nakasisilaw ang kanyang suot na neon yellow na sando at leotard na leggings.

Sa pintuan ay nakatayo si Christie at nakapamewang.

Iilang grupo ng mga lalaki ang lumapit kay Desiree upang siya’y ilabas, ngunit siya’y nagpumiglas. “Kung kailangan kong tanggapin lahat ng  masasakit nilang salita tsaka pang-iinsulto, kakayanin ko! Mahal kita eh! Kaya ko naman isakripisyo lahat basta hingin mo! Kahit di mo na nga hingin eh, kasi mahal kita!”

Nakadama si Alfonse ng hindi maipaliwanag na pangingilabot. Tila bumilis ang daloy ng dugo sa kanyang katawang nais kumawala. Dinig niya ang malakas na tibok ng kanyang puso. Nakapagpapalaya. Nakapagpapasaya. Muli’y nadama niyang siya’y malaya, siya’y tila isang kandilang sumasayaw sa saliw ng hangin, maaari mang mamatay dahil na marahas na ihip, ikakagalak niya ito sapagkat ito ang kanyang nais.

Namalayan na lamang niya ang sariling tumatakbo papalabas ng simbahan.

“Si Juan naman ang pumili…” Muling sumagi sa isip ni Alfonse ang biro ng ama. 

Tila napakagaan ng kanyang mga paa. Wari’y may pakpak ang mga ito’t tila nakalutang sa kasiyahan si Alfonse.

“…Dahan-dahan niyang kinuha ‘yung batong pinili niya sa kamay ng hari, tapos alam niyo ba kung anong ginawa…”

Nadama niya ang dantay ng malambot na kamay sa kanyang brasong pilit siyang pinigil sa tuluyang pagtakbo.

“…alam mo ba kung ano ang ginawa ni Juan?” Sa salamisim niya’y banaag ang masayang mukha ng ama.

“Fonse, don’t do this…” Humigpit ang kapit ni Mylene sa braso ni Alfonse. Kulang na lamang ay lumuhod ang dalaga. “Matutuloy ‘yung kasal, itutuloy pa natin ‘yung kasal…”

Muli’y hahalakhak si Carlos ng ubod lakas. “Nilunok ni Juan ‘yung bato!”

“ ’Wag mong sabihing naging superhero si Juan…” Iyon ang laging komento ng nanay niyang walang palyang magpapatigil sa saya ng amang tila nawalan ng gana sa kawalan ng sense of humour ng asawa.

Hinawakan ni Alfonse ang kamay ni Mylene, mahigpit, puno ng pag-aalaga.

Nag-angat ng tingin si Mylene na tila nakahingang maluwag. Lalong humigpit ang kanyang pagkakayapos sa braso ni Alfonse, tila pasasalamat.

“I’m sorry, Mylene…” Tuluyang umalis si Alfonse

“Teh, anong ganap ditey? Anong kadramahan itetch?” Pauli-ulit na tinapik-tapik ni Christie ang matandang babaeng posturang-postura, ngunit iwinawalang bahala lamang ito ng hermana.

“Christie!” Naghuhulagpos na tumakbo si Alfonse papunta sa malaking pinto. Kumukumpas ang kanyang kamay na tila kinukuha ang atensiyon ng baklang makapal ang kolorete sa mukha.

Naiwan ang lahat ng tao sa simbahang hindi alam ang gagawin at biglang-bigla. Napa-upo na lamang na tila hapong-hapo si Ferdinand Chua. Ang babaeng sana’y ikakasal ay nakatulala na lamang sa gitna ng pulang carpet nang lumuluha.

Unti-unting lumapit si Desiree sa kanya. "Tama na, 'wag ka ng umiyak..." Saka niya inihilig sa kanyang balikat ang ulo ni Mylene.

Sa mukha ni Carlitos ay bakas ang matinding galit. Alam niyang tumakbo si Alfonse hindi dahil sa nasaksihang eksena kundi dahil sa sarili niyang dahilan. Wala siyang magawa kundi sumumpa sa hangin. Nadako ang kanyang tingin sa kanyang ama. Sa ‘di malaman na dahila’y nakangiti si Carlos ng napakatamis.

“…Mukhang nagets na niya ‘yung joke…” saka humingang malalim si Carlos.

-----------------------------------------------------------------

“Alam ba ni Papang ‘itong green niya ang ginamit mo…” Humihingal na pumasok si Alfonse sa loob ng van, katabi ni Alfred. Sumunod naman si Christie sa likod, katabi ni Sandra na medyo halata na ang pinagbubuntis.

Ikinambiyo ni Alfred ang sasakyan. “Si Papa ang nag-utos nito.” Ngumisi siya. Natulala na lamang si Fonse na tila nag-iisip.

“GAWWWDDDD! Kahit naman pala hindi umeksena ang beauty ko, hindi pa rin tuloy ang kasal! Sayang lang ang foundation ko!” Hindi mapigilang hindi matawa ni Sandra sa sinasabi ni Christie.

“Teka, paano niyo nakilalala ‘tong si Christie?” Aligagang-aligaga si Alfonse, tila hindi makapaniwala sa lahat ng nagaganap.

“Edi ba muntik na niya kayong idemanda ni Chong. Kaming dalawa ni Ronnie umayos nung gulo, kahit na buwisit pa ako nun kay Chong.” Nagpatuloy sa pagmamaneho si Alfred.

“CORRECT!!! MAY TAMA KA!!!” Halos mabingi ang tatlo sa lakas ng sigaw ni Christie. “Kung hindi lang talaga ako anghel na bumaba sa lupa, idinemanda ko na kayo…”

Ngunit hindi siya pinansin ng dalawang lalaki sa harap.

“Fred, puntahan natin si Chong…” puno ng pag-aalala ang tinig ni Fonse.

“Eh doon naman talaga tayo pupunta eh…” Tila napakahaba ng daang kanilang tinatahak.

“Hindi, parang may iba eh. Tinetext ko kasi siya kanina, tapos, tapos…” Kagat-kagat ni Alfonse ang kanyang labi. “Parang may kakaiba, ‘yung mga reply niya pare-pareho tapos walang connect sa tinetext ko…”

Naningkit ang mga singkit ng mata ni Fred. "Tinetext ko rin siya eh. Parang paulit-ulit din ang reply niya sa akin eh…” Nilingon niya si Sandra sa likuran. “Beh, paki-abot ‘yung phone kay Fonse…”

Inabot ni Alfonse ang cellphone mula kay Sandra, ngunit siya’y natigilan. Bumungad sa kanya ang screen na nanghihingi ng password.

“Maria Ozawa pa rin ang password niyan…” Nag-angat ng tingin si Alfonse. Nakangiti sa kanya ang kanyang kambal.

“Teh, tanggap mo ‘yun, Maria Ozawa ang password ng hubby mo?” Malisyosong tanong ni Christie.

“Ihahagis kita sa tabi!” Pabirong sabi ni Alfred.

Nakakunot noong binasa ni Alfonse ang mga text sa inbox ng kambal. Naroon ang mga mensaheng ‘Oo, pupunta ako,’ at ‘Ang kulit mo, pupunta nga ako! Okay lang naman kung civilian lang ‘diba?’ mula kay Chong. Walang labis, walang kulang.

“Parehas na parehas ‘yung reply niya sa ating dalawa.” Hindi maipinta ang mukha ni Alfonse. “Sinubukan mo na bang i-call?” Saka niya niya tinawagan ang numero ni Chong.

“Ilang beses na, walang sumasagot…” Patuloy sa pagmamaneho si Alfred.

At naputol ang tawag na puro ringtone lang ang nadinig niya.

“Shit, hindi sumasagot!” Muli’y tinawagan niya ang numero. Sa hita ni Alfonse patapik-tapik ang kanyang palad.

Ngunit wala pa ring sumasagot sa kanyang tawag.

“SHET!” Bulalas ni Christie. “Wait! Mukhang alam ko na ang ending nito.”

Natigil si Alfonse at Mylene sa inusal ni Christie. Maski nagmamaneho’y palinga-linga sa likod si Alfred.

Saka humalukipkip si Christie at pinapungay ang kanyang mga mata. “Popular ang ending na itey… Suicide!!” Maarte niyang sabi.

Napapreno ng ‘di oras si Alfred.

Nagulat sa narinig si Sandra.

Naglikot ang mga mata ni Alfonse at ‘di napakali.

Nabalot ng katahimikan ang kanina’y lugar ng ingay.

“Hindi, hindi magpapakamatay si Chong.” Pagbasag sa katahimikan ni Alfonse. “Masyadong maraming pangarap ‘yung taong ‘yun, hindi pa siya nakakapag board exam. Masyado siyang matalino para maisipang magpakamatay…”

“Ang serious niyo naman mga teh! Syempre nagjojoke lang naman aketch!” Iwinasiwas ni Christie ang kanyang buhaghag na buhok, tila magpapagaan ng nadarama ng lahat. Hinawakan ni Sandra ang kanyang kamay at saka ngumiting alanganin. “Sorry…” pabulong na nasabi na lamang ni Christie.

Muling pinaandar ni Alfred ang kotse. “Bakit niyo ba naisip na magpapakamatay si Chong, eh ang huling bagay na gagawin nun eh magpakamatay? Hindi ‘yun gagawa ng ganoon…”

Nakatingin lamang sa labas ng bintana si Alfonse, nakahalukipkip at kagat-kagat ang kanyang daliri.

“Tama si Beh, hindi niya gagawin ‘yun. Malakas na tao si Chong…” Nakangiting sabi ni Sandra pagkatapos hawakan sa balikat si Fonse.

Umayos ng tindig si Alfonse. “Tarantado ‘yung taong ‘yun pero hindi niya gagawin ‘yun, hindi siya magpapakamatay…” Saka niya muling kinagat-kagat ang kanyang daliri.

“Correct, nagawa nga niya akong jombagin eh!” pahabol sa sabi ni Christie.

Nakakunot kilay lamang na tiningnan ni Alfonse ang kawalan.

Nabalot muli ng katahimikan ng lugar lalo na sa puso ng bawat isa.

“ ‘Yan ‘yung bahay ni Chong!” biglang sigaw ni Alfonse. Kulang na lamang ay mapatalon sila Alfred sa pagkabigla. “Itigil mo!”

Tiningnan sandali ni Alfred ang bahay sa kanilang tabi, isang may kalakihang bahay na gawa sa semento, may ikalawang palapag at terasa. “Hindi ‘yan ang bahay ni Chong, sa ikalawang kanto pa…” nakakunot-kilay niyang sagot.

“ETO NGA IYON!” Lumakas ang boses ni Fonse. “Dito ko siya hinatid nung induction! Diyan siya nagpababa!”

“Sinundan ko na siya minsan at hindi siya diyan umuuwi…” Nanatili ang atensiyon ni Alfred sa pagmamaneho. “Hindi iyan ‘yung bahay na ‘yun, sigurado ako!”

Madiing hinimas ni Alfonse ang kanyang noo. “Putangina, ‘yun ‘yung bahay ni Chong!” ubod lakas niyang sigaw. Walang magawa si Christie at Sandra kundi ngumiwi.

“Bakit ba mas alam mo pa sa akin? Sinundan mo na ba siyang umuwi?!” Hindi na rin napigilan ni Alfred ang sumigaw.

“Ako mismo ‘yung kasama niyang umuwi! Kaya alam kong ‘yun ang bahay niya!” Pinalo ni Alfonse ang pinto ng sasakyan.

“Mas sigurado ako sa bahay niya dahil nakita ko mismong kasama niya ang nanay niya!” Bakas na ang galit sa mukha ni Alfred.

“Tang ina! Itigil mo na ‘tong sasakyan! Hindi ko na alam ang iisipin ko! Hindi ko alam ang gagawin kung nagpakamatay si Chong!”

Muli’y tumigil ang sasakyan.

Biglang nadinig ang marahang hikbi ni Alfonse, iilang luhang kanyang pinipigil ang tuluyang umagos sa kanyang pisngi. Pilit na pinunasan ng kanyang palad ang bawat patak ng luha.

“Hindi nga nagpakamatay si Chong, hindi niya gagawin ‘yun…” Hinaplos ni Alfred ang likod ng kakambal.

“Hindi ko alam, hindi ko alam…” Nagpatuloy ang kanyang pag-iyak. “Hindi ko alam kung magagawa niya ba ‘yun o hindi. Pero hindi ako magtataka kung magagawa nga niya ‘yun…”

Bumagsak na lamang ang balikat ni Alfred.

“Eh baka naman ini-echos lang kayo ni Chong. Baka isa sa bahay na na-sight niyo eh japeyk?” sabat ni Christie.

Napatingin si Alfred sa katabi at si Alfonse naman ay natigil sa pagluha.

“Tumuloy na tayo sa bahay na alam mo!” Biglang bulalas ni Fonse na puno ng lakas.

Kahit na hindi pa tuluyang nahihinto ang makina ng sasakyan at mabilis na bumaba mula rito si Alfonse.

“Nasaan ‘yung bahay?” Hindi niya alam kung saan idadako ang mga paa at paningin.

Matuling lumakad si Alfred. “’Yung kulay orange…”

Namasdan ni Alfonse ang tinutukoy ng bahay ng kanyang kuya. Gawa ito sa semento at kahoy, datapwa’t nangingibabaw ang huli. Hindi maitatangging may itinatagong kalumaan ang bahay sa likod ng pintura nitong lila, na kumukupas na rin. Purong kahoy ang bakod ng bahay na kasintaas ni Alfonse, ngunit hindi nito naikubli ang anyo at laki ng bahay na hindi salat para sa isang pamilya.

“Sigurado ka…” Natigil si Alfonse sa sinasabi. Tuluyang bumagsak ang kanyang mga balikat. Siya ay natulala na lamang sa kawalan.

Nasa harap niya ngayon ang isang babaeng naka-upo sa likod ng bakod at naka-itim mula ulo hanggang paa.

“O bakit?” sambit ni Alfred sa kapatid. Maski siya’y natigil sa nakita. Hinawakan niyang mariin sa balikat si Fonse. “Hindi siya nagpakamatay, hindi…”

“Heller…” sambit ni Christie na mistulang kinakain ang mga salita. “Manang na naka-itim, heller!”

Biglang tumayo ang babae mula sa upuan ng walang reaksiyon sa mukha. Tila natakot si Christie na inasal ng babae habang si Alfonse naman ay lalong kinabahan.

“Ano ‘yun?” Walang buhay ang tinig ng babae.

Sinubukang magmukhang masigla ni Christie. “Itetchiwa bang balur ni Chong?”

Kumunot ang kilay ng babae.

“Ah, eto po ba ang bahay ni Chong, Christopher Chong?” Pinandilatan ni Sandra si Christie.

Kinuyom ni Fonse ang kanyang palad.

Biglang lumiwanag ang mukha ng babae. “Ah, oo mga anak, pasok kayo…” Binuksan ng babae ang bakod.

“Ah manang, bakit po kayo kayo naka-itim? Ano pong meron?” Nag-aalangang tanong ni Alfred na pumasok siya sa tarangkahan.

Kaagad na nawala ang ngiti ng babae, saka niya tiningnan ang suot mula ulo hanggang paa. “Bakit anak? Bawal na bang magsuot ng itim ngayon? Pati ba mga damit nilagyan na rin ng MMDA ng coding?” Kalmanteng sagot ng babae.

 Pinigilang humalakhak ni Christie at Sandra. Sa mukha ni Alfred ay nabakas ang pagkapahiya. Gayunpama’y pumasok siya sa loob ng bahay. “Alam ko na kung kanino nagmana si Chong…”

Ngunit nanatiling walang kibo si Alfonse.

“Tita, nanay po ba kayo ni Chong?” wika ni Fonse. Mataman ang kanyang titig sa babaeng naka-itim.

“Ah, oo ako nga…” Ngumiti ang babae. “Matet ang pangalan ko…”

Sa kung anong dahila’y tila natigatig si Alfonse. Kumurap siyang paulit-ulit at tila nawawalan ng hininga. “Asan po si…” Kagat niya ang kanyang labi. “…si Chong?”

Tumaas ang kilay ni Matet sa narinig. “Hindi ba niya nabanggit sa inyo?” Tinapunan niya ng tingin sila Alfred, Christie, at Sandra ngunit wala siyang nakitang anumang pagsang-ayon mula dito. “Nasa Saudi na, doon magtatrabaho…”

Panlulumo ang tanging nadama ni Fonse.

“Upo kayo…” Pinagpagan ni Matet ang sofa sa sala. “Kuha lang akong maiinom ah…”

Walang kalakas-lakas na umupo si Alfonse sa sofang unti-unti nang nasisira. Dama niya ang paghaplos ng kamay ng kakambal sa kanyang likod at ang kamay ni Sandra sa kanyang balikat, ngunit wala siyang ibang madama kundi panghihina.

Karaniwan ang ayos ng loob ng bahay. May bakal na display kung nasaan ang telebisyon at altar na may tatlong imahen ng Sto. Nino. Sa paligid nito at may mga figurine ng anghel, oso, at kung ano-ano pa. Sa kusina’y may malaking larawan ng Last Supper. Lahat ng ito’y balot ng alikabok.

Nakasabit sa ding-ding sa harap ng sala ang mga larawan at diploma. Family picture, first communion, recognition day. May isang larawan na karga-karga ni Santa Claus ang isang batang nakangiti ng matamis. Tumayo si Alfonse at dahan-dahang lumapit sa larawan.

Si Chong ang batang iyon.

Hinawakaang isa-isa ni Alfonse ang mga medalyang nakasabit sa graduation picture ni Chong. Karamihan sa mga ito ay ginto at dadalawa lamang ang pilak. Pinaiikot niya sa kanyang mga daliri ang bawat medalya. Kahit lamang sa mga ito’y masabi niyang nasaling niya si Chong.

“Oh mga anak, kain lang ah, ‘wag mahiya…” Ibinaba ni Matet sa lamesa ang Spanish bread, platong laman ay chicken roll at bote ng soft drinks. “Pasensiya na kayo’t ‘yan lang ang meron, tira lang ‘yan kaninang tanghali eh…”

Walang ano-ano’y dumampot ng chicken roll si Christie. “Teh, ang sarap ah…”

Napangiti si Matet. “Recipe ni Chong ‘yan, tinuro lang niya sa akin…”

Si Alfonse ay na-alimpungatan sa narinig. Pagkalingon niya’y dumiretso sa kanyang mata ang isang kwartong nakabukas  at maka-agaw pansin.

Bawat hakbang ay puno ng buong galang, pag-iingat, at hinhin.

Matamang tiningnan nila Alfred, Sandra, at Christie si Alfonse.

Bawat tingin sa kawalan ay hindi maipaliwanag na damdamin.

Matamis ang ngiti sa labi ni Matet habang sinusundan siya ng tingin.

Bawat pamumuo ng luha ay hindi matanggap na pamamaalam.

Nasa harap niya ngayon ang isang kwartong laman ay pawang mga libro na nasa tatlong estanteng kasinlaki ng aparador.

Sinuri ni Alfonse ang bawat libro na naroon. History, Theory of Structures, National Geographic pamphlets, Hydraulics, 100 Psychology Concepts, Guinness World Book of Records, Did You Know That?, 100 Facts You Need to Know, A Quirky World: Surprising Infos About Earth, 1,001 Facts that Will Scare the S#*t Out of You: The Ultimate Bathroom Reader. Sa bawat marahan niyang hakbang ay dumadampi sa kanyang darili ang bawat librong karamihan ay trivia books.

“Koleksiyon ‘yan lahat ni Christopher…" Lumapit si Matet sa kanyang blanko ang mga titig. “Malay ko ba sa batang ‘yun. Mahilig ‘yun sa libro, pero ‘yung ganito kadaming libro, kulang na lang magtayo siya ng library…” Napahagikgik si Matet  ngunit nanatiling malamlam ang titig ni Alfonse “Sinimulan niyang ipunin lahat ‘yan nung nag-college siya, pero mas dumalas ang bili niya nung mga nakaraang buwan…”

Napuno ng pagtataka ang mata ni Alfonse.

“Kailan pa po siya umalis?”

“Mga ilang lingo pagkatapos ng graduation. Nagmamadali ngang umalis eh, eh may kamag-anak kaming engineer na nagtatrabaho sa Dubai kaya andaling naka-alis.” Biglang tumunog ang cellphone ni Matet sa kanyang bulsa. “Ikakasal ka ngayon diba?”

Kumunot ang noo ni Alfonse. “Paano niyo po nalaman?”

Lumamlam ang mga mata ni Matet. “Iho ‘yung mga suot niyo. Ikaw rin ‘tong nagtetext na ito ano? ‘Yung text mong ‘Bilisan mo. Malapit na ako sa simbahan. Sana magkita muna tayo…’ ngayon lang dumating…”

“Kayo po ‘yung nagtetext sa akin?” gulat na tanong ni Fonse.

Tila natauhan si Matet. “Ah, oo, ako nga… Bago kasi umalis si Chris nag-iwan muna ng dalawang text na irereply ko sa’yo kung magtetext ka. Kaya ‘yun, dalawang message lang ang paulit-ulit na sinesend ko sa’yo…” Napakamot siya sa leeg. “Pero sinabihan niya akong ‘wag ko daw gagamitin ‘yung dalawang text kapag malayo daw ang tanong. Ako na daw ang magreply basta walang shortcuts dahil ganon daw siya magtext. Pero ‘di ko sinunod para mahalata mo talagang may mali. ‘Wag kang magsusumbong ah, malilintikan ako sa batang ‘yun…”

Nabakas ang kalituhan sa kanyang mukha.

“Ikaw si Alfonse, iho?” Tinanguan lamang siyang marahan ng kausap. Iniharap ni Mayet kay Alfonse ang isang librong kulay white at green ito na hinahati ng orange na banner. Halatang kulay-kape ang mga pahina nito. “Pinabibigay niya kung sakaling pumunta ka daw dito. Maiwan muna kita ah.”

Kalipulan ng nakatuping papel ang naka-ipit sa bandang likod na pahina. Karaniwang bond paper.  Binasa niya ang pahina kung saan ito naka-ipit, at nakita niyang muli ang mga katagang matagal nang tumatak sa kanyang isip.

“According to research, reading trivias can suppress the hormone responsible for making us fall in love.”

Bigla’y napa-iyak si Alfonse, piping saksi ang mga librong nasa kanyang harap.

Sa kahoy na sahig ng kwarto’y nalaglag ang naka-ipit na sulat at ang letter ‘C’ na pendant ng kwintas na ipinagawa niya para kay Chong. Pinulot niya ang ito’t inilapag ang libro sa istante.

Hindi mapalagay ang kanyang mga kamay nang buksan niya ang sulat.

Mahal Dear Carl Alfonse Santiago,

                        Napansin mo bang ang korny ng simula, maski dear na ‘yung ginamit ko ang pangit pa ring pakinggan. Oh wait, dumudugo ‘yung cochlea ko…

                        Hindi ako sigurado kung mababasa mo pa itong sulat na ito. I wouldn’t be surprised kung nagpapakasasa ka ngayon sa piling ni Mylene at makalimutan mo na ako. Oh, well, such is life. Pero seriously, kung mababasa mo man ‘to, malamang nasa ibang bansa na ako, at malamang kasal ka na rin. Malamang rin na isinusumpa mo na ako dahil nalaman mong peke ‘yung bahay na pinagbabaan mo sa akin nung induction. Pwede ring bigla mo na lang akong maalala at saka mo na lang mabasa ito after 50 decades. Pero posible rin na hindi mo na ito mabasa kahit kailan. Alam kong hindi ‘yun imposible, at gaano man kasakit, tatanggapin ko. Pero susugal pa rin ako. Chances are all we have in a world full of uncertainty.

                        Ano nga bang dapat kong sabihin? Ah oo nga pala, gusto ko lang sabihin na panalo ka na. Nakuha mo na ang atensiyon, oras, resources, energies, values, at balun-balunan ng taong akala mo’y hindi mangyayari. Napasuko mo na ako. Tama ka na walang makakatiis sa iyo, kahit isang tao, at kahit sino makukuha mo basta gustuhin mo. Sobrang pogi mo pre eh!  Hindi mo na ako kailangang alalalahanin at hindi mo kailangang maghabol pa sa akin, kasi wala ka ng hahabulin at nasayo na ang gusto mo. At hindi ko na kailangan sabihin pa kung ano ‘yun dahil sa tingin ko may kaunti ka namang utak.

                        Pero kung kulang talaga sa bitamina ‘yang bungo mo, i-eexplain ko.

                        Provided na sumunod ang pasaway kong nanay sa bilin kong ipakita lang ‘tong sulat kapag dumating ka sa bahay, malamang nasa harap ka na ngayon ng kwarto kong puno ng libro. That’s my mini library. Pero ‘wag kang hungkag at ‘wag kang ma-overflatter, dahil 1/5 ng mga librong iyan ay binili ko nung 4^th year high school para makamove on kay Jasper! ‘Wag kang ngumiti, walang nakakatuwa. Baka bigla akong dumating diyan at ipagroller coaster kita!

                        Pero magseseryoso na ako.

Naalala mo ‘yung recording na naka-ipit sa notebook kong hiniram mo…

 “Thank you, thank you talaga…”

Muling isinukbit ni Chong ang gray na body bag sa kanyang kanang balikat. “Wala kang dapat ipagpasalamat…”

...sinadya ko ‘yun…

Bigla’y nasagi ng kanyang kamay ang notebook ni Chong. Tiningnan niya ito’t bukod sa kwaderno’y may nakaipit rin ditong nakaplastic na CD.

…hindi ko alam, simula’t sapul alam ko namang mangyayari ‘yun eh, na maeengage ka sa isang babae dahil ‘yun ang kalakalan sa pamilya niyo. Sa nagdaang isang taon, nakatatak na sa isip kong darating ang araw na iyon at wala akong magagawa kundi tanggapin ‘yun ng maluwag, na parang wala lang sakin. Pero ang sakit nung nakita ko ‘yung singsing sa loob ng bag mo. ‘Di ko alam kung bakit pero ang sakit. Gusto kong mag-sorry, kung hindi ko ginawa ‘yung hindi kayo magkakagulo ni Alfred at hindi ma-oospital ang tatay niyo. Pero parang at some point maganda na rin. Tingnan mo, napilit kang magpakasal kay Mylene.

                        Pero gusto ko ring magpasalamat sa’yo kasi kung hindi naging tayo, or at least naging tayo man lang sa imahinasyon ko, hindi ko mararanasan ‘yung mga sayang hindi ko naranasan noon. Nadama ko ‘yung mga ngiti na madalas sa overrated na mga dramas ko lang napapanood. At oo inaamin ko, kahit na hindi bukal sa loob ko, na kahit paano’y naging masaya ako habang magkarelasyon tayo.

                        Tandang-tanda ko pa ‘yung isinigaw mo nung sinabi kong gusto kita…

“Hindi pa ba sapat na dahilan yan para sa’yo? Gusto kita, ibig sabihin bakla ako. Okay?”

...tawang-tawa ako nun...

“EH GUSTO RIN NAMAN KITA EH!!!”

...’wag kang bolang, hindi kilig ang tawag doon! Pero tawang-tawa ako, or should I say tuwang-tuwa? Kaya siguro pinagtitinginan ako nung mga taong nakasalubong ko habang lumalakad kasi kulang na lang humagalpak ako sa tawa. Eh napapansin mo ba ‘yung gray kong body bag kapag nalalaglag, maski nung nasa canteen tayo at in-interrogate kita...

“…Can you please stop calling me Chong for God’s sake. Are we even close?” Saka siya tumayo ng diretso at isunukbit ang kanyang body bag sa kanyang kaliwang balikat.

…right-handed ako. Pero kapag nagkikita tayo at may ginagawa kang anumang kalokohan, nalilito na lang ako’t naisusukbit ko na lang sa kaliwa kong balikat ang body bag ko. Haaay, ang tanga diba. Pero alam ko ‘di mo napansin ‘yun. ‘Yung nakasulat na Alibata sa green na specialty paper, natatandaan mo? ‘Wag kang mabibigla pero pangulam ‘yun. Joke lang. ‘Hindi ko kailangan si Carl Alfred Santiago’ ang nakasulat doon. ‘Di ka man lang kasi nagresearch eh.

                        Maraming salamat din kasi kahit paano nakaranas ako ng date, pero kapag naalala ko ‘yun, napapa-iling na lang ako. Tapos mapapangiti. Nung nakasandal ako sa balikat mo…

“Chong...”

Pagkalipas ng isang minuto’y wala pa ring sagot si Chong. Inaalog na niya ang kanyang balikat para malaman kung anong nangyari dito.

…gising ako nun at pinipigilan kong ngumiti…

“Chong?”

Saka niya narinig ang paghilik nito.

…Hindi ko maintindihan ang sarili ko, dapat naiinis ako kasi kababawan ‘yun. Pero habang sinusulat ko ‘to ay hindi ko mapigilang ngumiti. Buset! Malamang tawa ka ng tawa ngayon! Eto pa, nung nasa Manila Bay tayo pagkatapos nating magpakain ng mga batang kalye at niyakap mo ako…

“Anong ginagawa mo?” Nagtatanong ma’y kalmante ang boses ni Chong.

Nakangiti lamang si Fonse habang nakasandal sa balikat ni Chong. “Niyayakap ka. Lagpas 3 months na tayo, diba sabi mo, kapag three months na tayo, pwede na kitang yakapin...” At saka siya uli ngumiti, bakas sa mukha ang lubusang saya.

…hindi ko alam pero muntik na rin kitang mayakap non…

“Ikaw lang ang natuwa sa ginawa mo...” Saka inayos ni Chong ang bag niyang nagulo sa pagkakayakap ni Fonse. “Manyak...”

… Aaminin kong biglang-bigla ako nun. Pagkayakap mo sa akin, parang may kuryenteng dumaloy sa katawan ko na hindi ko maintindihan. Kulang na lang mapapikit ako. At mahabaging langit! Buti na lang napigilan ko ang sarili ko. Nung nag-away tayo naalala mo?...

Tinangkang pigilan ni Fonse ang kanyang mga braso ngunit siya’y nahuli. “ANONG GINAGAWA MO?” buong lakas niyang sigaw.

…baka maweirduhan ka pero ang saya-saya ko nun…

“GINAGAGO kita. Hindi ba’t GINAGAGO kita?” Nakangiting sagot ni Chong. Saka niya iniabot ang kanyang kamay sa compartment at inihagis ang kanyang bagay na naabot.

…para kasi sa akin hindi tunay na magkarelasyon ang dalawang tao kung palaging nagkakasundo. Boring…XD Parang hindi normal, parang may mali. Parang kapag ganoon, walang patutunguhan. Kung magkasundong-magkasundo tayo, ibig sabihin tanggap natin ang lahat sa atin at wala tayong gustong baguhin sa isa’t isa. Hindi ganon ang pagmamahal para sa akin. At least, kapag nag-aaway tayo, nasusubok kung totoo ba talaga ang meron sa atin. Kaya hindi ko mapigilang ngumiti ng makababa ako ng van mo.

                        Sobra na ba? Maligaya ka na bang mabubuhay sa darating na sampung dekada dahil sa nababasa mo? Itodo na natin…XD

                        Naaala mo nung nakikipaghiwalay ako sa’yo pagkatapos nating pumunta sa Enchanted Kingdom…

“…Fonse…”  

…ginawa ko ‘yun kasi pakiramdam ko nahuhulog na ako sa’yo…

“…Maghiwalay na tayo…”

…Hindi ko na alam kung anong dapat kong maramdamam sa puntong iyon. Lahat ng bagay ginagawa mo para sa akin, ibinibigay mo sa akin, kahit kadalasan pinapakita ko lang sa’yong wala akong pake. Gusto kong sabihin sa sarili kong pinapatunayan mo pa rin sa sarili mong kaya mo akong pasukuin. Pero kahit anong pigil ko iba ang pumapasok sa isip ko. Para akong nasasakal na hindi ko maintindihan, kaya naisip kong habang maaga pa at kaya ko pa, umurong na ako.

                        Kaso wala. Walang nangyari.

                        Alam mo bang may tatlong ibig sabihin ang ‘Aloha’…

Lumingon muli si Alfonse. “Bakit? Maghihiwalay na naman tayo?”

“Hindi, uhmmm, Aloha.”

…’yung isa ay ‘Hello’, ‘yung pangalawa ay ‘Goodbye’, Alam mo kung ano ‘yung pangatlo?...

“Aloha. Sayonara. Goodbye…”

...I love you…

“Ah okay. Aloha!”

...pero sigurado naman akong ‘Goodbye’ ang ibig kong sabihin sa Aloha nun, kaya ‘wag assuming XD.

                        Totoo rin lahat ng narinig mo sa recording. Gusto ko talagang sa’yo magmula ang realization na hindi mo ako kayang panindigan, na tama ako sa iniisip kong kapag nakuha mo na ang gusto mo ay babalik na ang lahat sa dati, na parang walang nangyari, magkakasalubong tayong naglalakad ng walang pansinan. Gusto kong ikaw mismo ang makipagbreak sa akin. ‘Yun ang plano ko nung una. Pero nagbago rin nung huli. Mukhang hindi ka susuko eh. Assuming na kahit papaano’y may naramdaman ka talaga sa akin kahit kakapiranggot, mukhang hindi tatalab ‘yung gusto kong ikaw ang makipagbreak. Eh ilang beses na rin kitang nabwisit pero walang epekto. Kaya naisip kong ipagpapatuloy na lang ang relasyon natin hanggang makagraduate tayo, hanggang gusto mo ako, hanggang kailangan mo pa ako. Kesa naman sa ibang bakla ka pa pumatol, at least alam ko sa sarili kong hindi kita aabusuhin XD.

                        Halos mangilabot ako ng maisip ko ‘yun. Bakit nga ba hindi? Susulitin ko ‘yung ano mang namamagitan sa atin hanggang nandiyan pa, mararanasan kong kahit minsan sa buhay ko’y magkaroon ng boyfriend, and at the same time, maisasakatuparan ko ‘yung gusto kong magsawa ka sa akin at piliin mong magpakasal ka na lang sa babae. Aminin mo, effective.  Hitting three birds with one stone. Ngayon, naranasan kong kahit papaano’y maging masaya, kasal ka na, makakabuo ka na ng pamilya mo at ikaw naman ang magiging masaya.

                        Pero hindi rin pala, nakatama nga ako ng tatlong ibon, pero bumalik sa akin ‘yung bato. Ako ngayon ang nagkabukol. At ang matindi hindi sa ulo ang sakit kundi sa puso.

                        Pero okay lang, hindi mo kailangan mag-aalala o makonsensiya. Kasi ginusto ko ‘to, wala akong dapat sisihin kundi ang sarili ko.

                        Naalala mo ‘yung sinabi ko sa’yo sa Enchanted Kingdom, that ‘Love is Need’. Hindi ‘yun gaanong totoo. Well, medyo, kasi ‘yun ang karamihan ng pag-ibig na meron tayo ngayon. Pero meron ding mga taong umiibig na walang ibang hangad kundi ang ikabubuti ng mga minamahal nila. Mga taong handang magsakripisyo at masaktan para lang ipakita sa mahal nila ang landas na dapat nilang tahakin, na pwera sa pag-ibig na maaari nilang ipaglabang dalawa, napakarami pang landas na dapat piliin kung saan maaari silang maging tunay na masaya. Sila ‘yung mga taong handang pakawalan sa kanilang bisig ang taong minamahal nila dahil ang pag-ibig ay hindi mapanupil. Gusto kong maalala mo ako bilang ganon. Gusto kong maalala mo ako bilang taong naging susi ng kaligayahan mo, na sa bawat ngiti ng anak mo na nakapagpapasaya sa iyo ay maalala mo ako. At magiging masaya ako kasi sa tingin ko tama ang ginawa ko. Love is Sacrifice.

                        Assuming na gusto mo rin ako, and the feeling is mutual. Hindi pa rin ako matutuwa kung magka-happy ending tayo. Oo sasabihin ng nararamdaman kong dapat magkatuluyan tayo, pero paulit-ulit akong iuuntog ng utak ko at sasabihin niyang kahibangan iyon. Kasi para sa kanya, true love lamang iyon kung tragic ang ending. Magpafrontal lobotomy na kaya ako?

Wala naman talagang ‘happy ending’, meron at merong mawawala, hindi lang natin nakikita dahil masaya tayo sa ating nadarama. Darating din ang panahong mawawala ang saya na iyon, at doon masusukat ang totoong ‘happy ending’. Walang katapusan ang tunay na pag-ibig sapagkat ‘di tayo tiyak kung kailan ito nagsisimula. Ang pag-ibig na may dahilan ay ‘di pag-ibig kailanman.

See, simula’t sapol sumuko na ako, hindi ka lang naghanap at nagpatuloy kang naghabol sa kawalan. Hindi ko alam kung anong nakita mo sa akin. Hindi ko alam kung anong nakikita sa akin ng ibang tao. Pero kahit ano man ‘yun, maraming salamat kasi siguro dahil doon, naging parte ako ng buhay mo, at naipadama mo sa akin ang mahalin.

Masyado bang assuming nung sasabihin kong mahal mo ako? XD

‘Wag na ‘wag mong tatangkain na sundan ako. Oo, alam kong kaparaningan ‘yan pero alam kong possible ‘yan. Mayaman ka at maraming koneksiyon, matutunton mo ako. Pero malalaman at malalaman ko, at kapag nalaman ko, kahit na walang eroplano o barko, at paglangoy lang ang paraan para makalayo ako sa’yo, gagawin ko.Kilala mo ako! Maging masaya ka na kasama si Mylene, isipin mo ang mararamdaman niya kapag nalaman niyang may gusto ka sa kapwa mo lalaki? Siguro matatanggap niya, pero magiging masakit pa rin para sa kanya. ‘Wag na ‘wag kang gagawa ng hakbang na pagsisisihan mo.

Ayoko ko ring lokohin ang sarili ko , pero alam ko ang posibilidad na umatras ka sa kasal. BAHALA KA SA BUHAY MO! ISA KANG MALAKING BUWISIT KAPAG GINAWA MO IYON! Kapag nangyari ‘yun ako ang papatol kay Mylene, ang ganda kaya niya!

Kalabisan ba kung dinala ko ‘yung letter ‘F’ dun sa pendant ng kwintas na binigay mo? ‘Wag kang umasa na ginawa ko ‘yun para hindi kita makalimutan na parang sa mga teledrama. Ginawa ko ‘yun para hindi ko makalimutan ang lahat ng bagay na natutunan ko mula sa’yo. Isang beses sa buhay ko’y kailangan kong may mapanghawakan, mapanghawakan na tama ang ginawa ko at wala akong dapat ipangamba.

                        Siguro hinihintay mo pa rin na sagutin ko ang panlalandi mong ‘I Love You’ ano? SWELO MO! May natitira pa akong pride sa katawan ano, at may ego pa ako na iniingatan. Kaya manigas ka!

P.S. May pahabol sa likod ng trivia book. XD

Nanginginig at lumuluhang kinuha ni Alfonse ang trivia book na inilagay niya sa tabi ng istante ng libro. Puno ng luha ang kanyang mga mata. Dahan-dahan niyang binuklat ang huling pahina ng trivia book.

Muli niyang nasilayan ang ‘trivia’ na isinulat niya doon ilang buwan na ang nakakaraan. “Did You Know? …That Carl Alfonse Sy Santiago LOVES Christopher De Lara Chong…” Napangiti siya ng mapait.

Ngunit hindi maipaliwanag na silakbo ng damdamin ang kanyang nadama ng mabasa ang nasa ibaba ng mga linyang iyon.

“Did You Know? …That Christopher De Lara Chong LOVES Carl Alfonse Sy Santiago…”

Tumigil ang mundo ni Alfonse.

“…Pero may mga bagay na hindi natin hawak. May mga bagay na ayaw nating gawin pero kailangan nating gawin dahil ‘yun ang dapat sa atin. Sigurado akong naintindihan mo ako ng magpakasal ka kay Mylene. At siguradong mas maiintindihan mo ako kung mahahagkan mo ang panganay mong bagong panganak o habang pinagmamasdan mo ang lumalaki mong pamilya.

“Hindi-hindi ako makikipagkita sa iyo hanggang hindi ka pa rin marunong tumayo sa sarili mong paa. That's a deal! Magsimula ka sa direksiyon na ibinigay ko sa'yo. Siguro hanggang dito na lang talaga ang papel ko sa buhay mo. Pero sana wala kang pinagsisihang kahit anupaman. Sana wala, please.

“Paalam.”

Isang patak ng luha ang dumantay sa puting papel, pinakupas ang marka ng huling salitang iyon, hanggang sa ito’y tuluyang mawala.