The Tree The Leaf And The Wind 3: The Start Of Something New

The Tree, The Leaf, and The Wind

Chapter – 3

“The Start of Something New”

By: Jace Knight

Author’s Note:

Hi po. Maraming salamat sa patuloy na pagsubaybay sa akda kong ito. Salamat kela Vince, Jeff from Mindoro, Raffy, Ken, at sa iba pang naka-appreciate ng gawa ko. Anyways, sa mga nagtatanong through emails about myself, im originally from Zamboanga del Norte province (Bisaya brad!), but im currently in the Visayas area. I’m a third year Finance student, and I’m in a happy relationship with a much older guy. Yun lang muna. Send me your thoughts via email and fb at jaceanime@gmail.com. Enjoy reading guys! :)

========================================

== The Leaf ==

“Hi there! Im your partner. Kumusta?” Napatingin lang ako sa likod ko ng kalibitin niya ako. “We meet again.” Sabay ngiti niya sa akin.

“What?! Ikaw na naman? I love this day. I love my life.” Sarkastikong sabi ko.

“Wow naman! You love this day kasi magkakakilala na talaga tayo? Nice naman o.” sabay lipat ng upo sa tabi ko. “Ok. So let’s start this over again. Hi, im Yukito Ramirez. Pero Yui nalang for short.” Sabay ngiti sa akin ng ubod ng tamis…

Napasimangot naman ako. “Anak ng kwek kwek naman o! I was really paired with this annoying Japanese guy huh? Tsk.” Nasabi ko nalang ng palihim. Hindi ako tumitingin sa kanya, I was pretending na nakikinig ng music sa headphones na sinuot ko kanina pero wala namang itong tugtug kasi in-off ko kanina nung dumating ang prof namin.

Sa totoo lang, ayoko talaga magkaroon ng kaibigan. Siguro takot lang ulit magtiwala, whatever. Basta I really prefer working alone. Dati rati, pag ganitong mga group activities, sinasabihan ko nalang ang aking mga groupmates na ako nalang ang gagawa. At lahat sila, sumang-ayon naman.

“Haaay. I LOVE THIS DAY! Grabe! Ke malas malas mong lalaki ka.” Sabi ko sa sarili.

“Hey. I know na naging di masyado naging maganda ang introductions natin kanina, pero I’m very willing na simulan natin ito ulet.” Napabuntong-hininga siya at saka ngumiti ulit. “Ako nga pala si Yukito Ramirez, kung hindi mo narinig kanina.” Napangiti siya maya-maya. “Hey, alam kong hindi ka nakikinig ng music. Eto o...” Sabay taas ng end ng chord na hindi ko namalayang natanggal sa ipod ko.

Tsk. Bakit ba ang daldal ng lalaking ito? Ano ba kailangan niya? “What do you want?” walang kagana-ganang tanong ko sa kanya, without looking at him.

“Bakit ba ang sungit mo? You’ve heard Miss Tayko right? May presentation tayo sa Monday, at GROUP PRESENTATION yun. So we better do this together.”

“Kaya ko ng gawin yung magiging presentation natin. Madali lang yun. Ako na ang bahala.” Sabi ko at tumayo agad at naglakad palabas. I just gave him the cold shoulder. Naiinis ako sa kadaldalan niya.

Nahawakan niya naman ang braso ko. “What? So ano tingin mo sa akin, tau-tauhan lang na ipapasa sayo lahat ng dapat gawin? No way.”

“Ayokong may makulit at madaldal na umaaligid-aligid sa akin okay? Ako na ang gagawa nun. So please, bitiwan mo ako.” Irap ko sa kanya.

“Look. If you still insist of doing it all by yourself, Miss Tayko will hear about this. You wouldn’t want me to do that, do you?” Sarkastikong nasabi niya. “Group Activity nga diba?”

“Mr. Ramirez, I’m dully capable of doing the activity alone and I assure you---“

“No. Sa ayaw mo man o gusto, we will do it together.” Napabuntong-hininga siya, at ngumiti. “ So friends?” sabay abot ulit ng kamay sa akin.

Nilagpasan ko lang siya. “Go away!” pagsusungit ko.

Hinabol ulit niya ako. When will this man ever stop? Kumukulo na ang dugo ko.

“So you’re last name is Gonzales right? Ano first name mo?” He was walking by my side at nakangiti lang ng parang nanloloko.

Hindi pa rin ako umiimik. Direcho lang akong naglakad.

“Know what Mr. Gonzales? I’m not giving up on you. Ikaw lang kasi ang tumaboy sa akin ng wagas. Tas hindi pwede sa akin ang itaboy nalang ako ng basta-basta.”

Hinarap ko naman siya at sinamaan lang siya ng tingin. “I’m sorry if I’ve hurt your ego Mr. Ramirez. I’m just not comfortable having friends. There, happy?” At naglakad lang ulit sa gitna ng ground ng school. Maraming estudyante na ang nakakapansin sa amin. I can’t draw too much attention, kaya binilisan ko lang ang paglalakad. Akala ko hindi na siya sumusunod, ng biglang hinabol niya ako at hinarang ako sa dinadaanan ko. Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat. Sinamaan ko naman siya ng tingin.

“Hindi kita bibitawan hangga’t di mo pina-promise na magiging kaibigan mo ako at tayong dalawa ang gagawa ng activity.”

“Baliw ka na Ramirez. Let me go!” pagpupumiglas ko upang mabitawan niya ang mga balikat ko. Grabe, ang lakas ng mokong na ito. At isa pa, mas mataas ito sa akin. Nasa 5’7 lang ako, at sa tantya ko nasa 5’12 or 6’feet na ata siya. Pagtingin ko sa gilid, madami ng estudyante ang nakatingin sa amin. Nakakahiya.

“Promise me, and bibitawan na kita. Unless you still insist, may gagawin akong hindi mo magugustuhan.” Ngisi niya sa akin.

“At ano naman? Susuntukin mo ako?! Sige lang. Tingnan natin kung sino’ng mukha ang mababasag.” Tiim-bagang sagot ko.

“Promise me first. Pero kung ayaw mo talaga, hahalikan kita dito sa harap ng maraming tao.” Bulong niya sa akin.

“What?!” Bakla ba ang taong ito? Pero hindi naman halata sa kanya. Nagpumiglas ulit akong makawala sa kanya pero hindi ko magawa.

Aktong papalapit na ang mukha nya sa akin, at naririnig ko na rin ang pangangantyaw ng mga nakatingin sa amin ng “Kiss!” Wala na akong choice, ayokong mapahiya.

“Ok fine! I promise. Now get off me.”  Irap ko sa ko sa kanya.

Ngumiti lang ito sa akin ng ubod ng tamis. Kala mo naman nanalo sa Olympics. Makangiti, wagas.

“Good. So this is the start of our friendship.”  Naglakad naman ako ng mabilis, pero humabol ulit siya. Haay nako! Gusto ko ng suntukin ang mokong na ito.

“Ano nga ulit pangalan mo? When are we going to start making the presentation? Sa bahay nyo ba? Or sa amin nalang? Ano phone number mo?” Sunod sunod niyang tanong. Kinuha nya naman ang phone niya para makuha ang number ko.

This is really it! Ubos na pasensya ko. Pagod na akong makinig sa daldal niya. Hinarap ko ulit siya at sinamaan ng tingin. “Jay Denzel Gonzales.” Kinuha ko yung phone niya at dinial ang phone number ko. “I’ll just text you tonight. Happy?“ Tsaka iniwan na siyang nakatayo lang at ngingiti-ngiting parang baliw.

No choice na ako. I need to shut his trap. At hindi siya titigil kung palagi ko siyang susungitan. “Haay, sana hanggang dun lang yun.” Nasabi ko sa sarili. Ayoko talagang makipagkaibigan sa mga di ko kakilala. Napailing lang ako ng maalalang tinangka niya akong halikan sa harap ng maraming tao. Putek.

================

== The Wind ==

Yes! Nakuha ko rin sa wakas ang phone number niya. Hindi ko na siya kinulit pa, atleast, alam ko na ang pangalan niya, at ang phone number niya. Daig ko pa ang nanalo sa lotto sa kasiyahan ko. Ewan, hindi ko alam. Basta masaya ako.

Jay Denzel Gonzales huh? Simula ng marinig ko yan kanina, parang hindi na siya maalis sa isip ko. Haay ano ba to? Am I falling for him? Pero bakit sa kapwa ko lalaki? Siguro na challenge lang talaga ako sa kasungitan niya.

I was on my way home ng makita ko’ng naglalakad si Jay. Sinundan ko lang siya. Dala ko ang motor ko nun at ayokong mahalata niya ako. Kaya hinay-hinay lang ako sa pagsunod. Napansin ko namang naka-headphones na naman siya at nakikinig ng music. Maya-maya, huminto siya sa tapat ng isang 2-storey house na hindi naman masyadong kalakihan. “Siguro, bahay nila to.” Anang isip ko.

Pumasok siya sa gate at tumuloy sa loob ng bahay. Pero habang sinasara niya yung gate, napansin ko lang na nagpupunas siya ng mata.

“Umiiyak siya?” tanong ko sa sarili ko. Siguro nga. Kasi simula ng makita ko ang mga matang iyon kaninang umaga, puro kalungkutan lang ang nakikita ko.

Pumasok na siya sa loob ng bahay. At ako nama’y may naisip na plano. Pinaarangkada ko lang ang motor ko at pumunta sa may malapit na fastfood. Pagkatapos ng ilang minuto, I’m back here sa tapat ng bahay nila Jay. Nagdoorbell ako. Maya-maya pa’y may lumabas na matandang babae, na sa tingin ko’y nasa early 50’s na. “Mama ni Jay?” tanong ko sa isip ko.

“Yes hijo? Ano kailangan nila?” Tanong niya.

“Good afternoon po.” Pag yuko ko na nagpapahiwatig ng respeto sa Japan. “Ako po si Yui, classmate po ako ni Jay. Andyan po ba siya?”

.“Oo hijo, sigurado ka bang kaibigan ka niya?” May pag-aalinlangan sa mukha niya.

Napakunot naman ang noo ko. “Ahh, yes po. Actually, magka grupo kami sa klase namin sa English. Hindi niya kasi ako tinext kung kelan kami gagawa ng activity. Itatanong ko lang sana po?”

Bigla namang tumuwa ang ekspresyon ng matanda. “Ay ganun ba? Oh sige, pasok ka hijo. Aakyatin ko lang si Jayden sa itaas.” Anang matanda. Kita ko naman na nabuhayan ito ng loob. Ewan ko.

“Thank you po.” Naglalakad kami papasok sa bahay ng makarinig ako ng tunog ng violin. Napakalungkot ng tugtug. Si Jay kaya yun?

“Maraming salamat naman sa Panginoon at sa wakas ay nagkaroon na ng kaibigan ang alaga kong iyon.” Maya-maya’y nasabi ng matanda. “Pasensya ka na sa bahay namin hijo ha? Di kasi nagdadala ng mga kaibigan si Jayden dito. Sa tingin ko nga ikaw lang ang kaibigan niya. Napakamalungkutin kasi ng batang yun. Sige, feel at home ka lang jan ha? Aakyatin ko lang siya.” Sabi ng matanda at dali-daling umakyat sa ikalawang palapag ng bahay.

“What? Wala siyang kaibigan? At alaga, meaning, yaya siya ni Jay. Tas Jayden pala nickname niya. Interesting.” Nasabi ko lang sa isip ko. Napaupo naman ako sa may sala nila. Hindi kalakakihan ang kanilang bahay, pero well-maintained naman ito.

Inilibot ko lang ang paningin ko sa kabuuan ng bahay. May nakita akong mga photo albums sa ilalim ng center table. Kumuha ako ng isa, siguro naman hindi magagalit si Yaya nito. Hehehe.

Namangha ako ng makita ko si Jayden na maliit pa. Isa iyong picture kasama ang isang babae. Siguro mama niya yun. Maraming pictures na ang aman ay ang batang Jayden. Kitang kita sa mata niya nuon ang kasiyahan kasama ang mama niya. Siguro nasa 6 or 7 years old siya sa album na to.

Kumuha ulit ako ng isa pang photo album. Dito, nakita ko ang 11th birthday ni Jayden. Sila lang ng matandang sumalubong sa akin ang nakita ko sa picture. Masaya ang matanda, pero malungkot si Jayden. Nasaan nga ba ang mama niya dito? Tinitignan ko lang ang mga pictures niya sa pangalawang album at lahat ng nakikita ko sa kanya ay puro malulungkot na mga mata.

“Anong ginagawa mo dito?” Napalingon naman ako sa may hagdanan. Si Jayden.

Itutuloy