Kung Kaya Mo Akong Mahalin 7

Chapter 7

-Yuri-

Pagdating ko sa faculty office, hinanap ko agad si Prof.  Wala na namang masyadong tao dun dahil past 5pm na rin naman.  Wala na rin ang secretary ng office kaya pumasok na ako ng opisina para hanapin ang cubicle ni Sir.

“Sir, good afternoon po.  Ako nga po pala si Yuri, estudyante sa isang section nyo po sa programming” panimula ko nang makita ko siya.  Mukhang me binabasa lang naman ito sa celfone nya nung dumating ako kaya naman hindi na ako nag-atubiling magsalita.

“Ah, I know about you.  Engr. Ramoso told me about your case.  In fact, I’m expecting you to come here even if it’s the start of the semester.  Don’t be shy with me Yuri.  Engr. Ramoso and I will try our best so you can past this course, with flying colors if you want, as long as you do your part on it.” Natuwa naman ako sa sinagot ni Sir.  Kahit papaano nagkaroon ako ng kaunting pag-asa para pumasa. 

Nagsimula na nga kaming mag-tutoran about sa computer.  Dahil hindi talaga ako pamilyar sa computer, itinuro lang nya ung mga actual parts na connected din sa itinuro nya kaninang lecture.  Nagbigay pa siya ng uses ng bawat parts na talagang naappreciate ko naman.  At least, hindi na ako bobo pagdating sa computer.  Pero dahil unang lesson ko pa lang ito, nagdecide na lang muna siya na ayun na lang ang ituro.  Nalibang na rin kasi kami sa pagkukuwentuhan about sa computer kaya naman hindi na namin napansin na dumidilim na pala sa labas.

Pagkatapos ng lesson, sinabihan ko lang si Sir na huwag maiinis sa magiging madalas kong pagpunta tuwing consultation hours nya.  Natawa na lamang siya sa sinabi ko.  Ang sabi pa nga nya, “Naku bibihira ang estudyanteng gumagamit ng consultation hours naming mga faculty.  Kung meron man, may itatanong lang about sa assignment o sa seatwork.  Kaya naman, welcome na welcome ka sa consultation hours ko.  I’m sure Engr. Ramoso has the same thoughts kaya huwag kang mahihiya.”  Nagpasalamat muna ako sa kanya bago ko tinungo ang sakayan pauwi sa aming bahay. 

Kahit halos madilim na ang buong paligid, naisipan ko na lang lumakad papuntang sakayan ng jeep deretso sa bahay namin.  Pwede naman akong sumakay papunta dun, pero naisipan ko na lang lumakad para maiprocess ko ang aking naaral sa aking utak.  Mga 20 minutes na lakarin lang naman ito kung dadaan ako sa shortcut. 

Kung tutuusin, hindi na safe maglakad sa shortcut ng ganitong oras sapagkat ang mga streetlights na dapat magbibigay liwanag ay pundi na.  Pero sanay na akong tahakin ang daan na ito dahil madalas rin naman akong maglakad dito.  Malakas rin naman ang aking pakiramdam sa paligid, at sa tuwing makararamdam ng masamang pangyayari ay kumakaripas ako ng takbo palayo dito.  Marami- rami na rin kasi ang nabiktima ng snatching at holdap sa lugar na ito kaya todo ingat talaga ako. 

Nasa kalagitnaan na ako ng shortcut ng mapansin ko na may naglalakad na babae sa aking bandang una na sinusundan ng isang lalaki na halos kasing taas ko lamang.  Mukhang hindi naman magkakilala ang dalawa dahil hindi naman sila nag-uusap at ang lalaki ay may isang metro ang layo mula sa babae.  

Walang anu-ano ay bigla na lang hinablot ng lalaki ang shoulder bag ng babae at kumaripas ng takbo papunta sa aking direksyon.  Mukhang gulat na gulat naman ang babae dahil ni hindi man lamang ito nakasigaw pagka-agaw sa kanyang bag.

Dalidali naman akong tumabi para bigyang daan ang lalaki.  Nakangiti pa nga ito sa akin habang tumatakbo.  Pero ng dumaan na siya sa aking tapat, mabilis ko namang iniharang ang aking paa sa dadaanan dahilan upang madapa ang snatcher.  Kinuha ko agad ang bag na naagaw at binantaan ang lalaking huwag nang uulit sa kanyang gawi. 

Pero nang makabawi ang lalaki, imbis na sumagot sa aking sinabi, bigla naman itong tumayo at binigyan ako ng suntok gamit ang kanang kamay.  Mabilis ko naman itong inilagan binigyan ng one, two punch sa mukha at hinawakan ang braso na ipinangsuntok gamit ang aking kaliwang kamay.  Mabilis naman akong pumuwesto patalikod sa kanya, hinawakan na rin ng aking kanang kamay ang kanyang braso na ipinansuntok at ibinalibag ang lalaki. 

Napaaray naman sa sakit ang snatcher pagtama ng likod nito sa lupa.  Nang bibigyan ko na ulit ito ng suntok sa mukha, sumigaw na ito ng tama na.  Tumigil na rin ako ng marinig ko ito.  Tumayo na rin ako ng ayos at binitawan na rin ang kamay nito.  Sinabihan ko na lang ulit ito ng sinabi ko kanina.  Imbes na sumagot, kumaripas na rin ito ng takbo palayo sa akin. 

Napailing na lang ako ng makita ko itong magtatakbo.  Tinungo ko na rin ang gawi ng babae upang ibalik ang bag na nakuha ng snatcher.  Tila natulala naman ito sa nakitang eksena.  Sinabihan ko na lang ito ng, “Miss next time huwag ka ng dumaan dito lalo na’t kapag ganitong oras.  Alis na rin tayo kasi baka balikan pa tayo ng mga kasama noon.” 

Naintindihan naman ito ng babae at sabay na naming nilisan ang lugar na iyon.  Nang masigurado na nyang nasa safe na lugar na kami, sa malapit sa sakayan ng jeep pauwi kung saan maraming tao, bigla naman itong nagsisisigaw ng “You’re Yuri, right?”  Tumango na lang ako at tiningnan ang reaksyon ng mga tao sa paligid. 

“Remember me, magkaklase tayo sa karate.”  Bigla ko namang ibinalik ang tingin ko sa kanya at nagulat na lang ako na ang babaeng ito ay ang babaeng nagtanggol pala sa akin sa PE kanina.  May kaliitan din siya, pero hindi maitatago ang kagandahan nito.  Matangkad pa ako sa kanya ng mga 1 inch, pero ang kaseksihan nito sa suot nitong blouse at palda (malamang nagpalit din ito ng damit pagkatapos ng PE).  Sa katangian nitong, maputing kutis, maliliit at bilugang mata na pinarisan rin ng maliit na ilong na may katamtamang tangos, masasabing maipapantay ito sa kagandahan sa sinasabing pinakamaganda sa school na si Katrina.  Hindi lang siguro sinuwerte sa height, kaya naman lamang pa rin si Katrina sa katangiang iyon. 

“Ikaw si Diana di ba? Ikaw ung katabi ko sa linya at ikaw rin ung nagtanggol sa akin mula sa mga babae kanina.  Naku, maraming maraming salamat talaga para dun.” Ang aking nawika. 

“Ano ka ba? That was nothing compared to your help back then.  And for that, maraming maraming salamat.  Hindi mo lang ako isinave dahil sa pagrecover ng bag ko, isinave mo rin ako sa galit ng mga magulang ko.  Kailangan mo rin akong samahan pauwi para naman makabawi ako sa iyo para dun.  At huwag kang tatanggi.  Alam ko namang parehas lang tayo ng way pauwi.  Lagi kaya kitang nakakasabay sa jeep.”  Ang kanyang deretderetsong litanya. 

“Naku, Diana, hindi puwede.  Masyado akong gagabihin.” ang pagtanggi ko sa kanyang paanyaya.  “Hindi kasi naghahapunan si ina hangga’t hindi ako dumadating.”

“Ang baho naman ng pangalang iyan. D na lang ang itawag mo sa akin.  Para bang Princess D.” ang maarte nyang pagtutol sa aking tawag sa kanya na ikinangiti ko naman.  “Ayan, mas guwapo ka kapag nakangiti ka.  Sumakay na tayo at sa jeep na lang tayo mag-usap para hindi tayo masyadong gabihin.”  Sumakay na rin kami sa nakaparadang jeep.  Nag-iintay pa ito ng ilang pasahero kaya hindi pa ito tumatakbo.

“Ganito na lang, tawagan mo na lang ang mother mo.  Sabihin mo dun ka na magdidinner sa amin”  ang kanyang pagpupumilit.  Sasagot na sana ako ng hindi pwede ng, “Ibigay mo nga yang phone mo sa akin at ako ang kakausap.”

Wala na akong magawa.  Masyadong mapilit ang babaeng ito.  Kaya naman ibinigay ko na lang ang cellphone ko sa kanya pagkacontact ko kay ina.  Nakinig kong nagpakilala siya bilang kaibigan ko, nakipagkamustahan saglit at nanghingi ng permiso para dun ako makidinner sa kanila.  Nangako pa nga ito na ihahatid ako gamit ang sasakyan nila.  Nakinig kong nagpasalamat ito kay ina at ibinalik na sa akin ang aking cellphone.

“It’s settled.  Doon ka raw magdidinner sa amin.  Mukhang tuwang-tuwa nga ang mother mo nang marinig na dun ka makikidinner sa amin.  Basta huwag ka lang daw magpapagabi ng husto”  ang sabi nya habang iniaabot ang celfone ko.

                “Alam mo, lagi kitang nakakasakay sa jeep pauwi sa atin.  Kaso mas una akong bumababa kaysa sa’yo o kaya naman nakasakay ka na kapag sumasakay ako pacampus.  Saan ba ang sa inyo?”  panimula niya sa aming usapan kasabay ng pag-andar ng jeep.  Tatlo lamang naman ang nakasakay maliban sa amin kaya malaya kaming nakakapag-usap. 

   Sinagot ko naman ang tanong niya.  Marami pa siyang itinanong ng tungkol sa pag-aaral tulad ng anong course ko, year level.  Pero napansin niya na sinasagot ko lang ang tanong niya na parang walang interes.  Ni hindi ko man lang nagawang magtanong pabalik sa kanya.  Siya na rin ang kusang sumasagot sa mga dapat kong itinatanong.

Nang makalayo na kami sa campus, biglang nagpalit naman ito ng topic at tinanong ako ng, “Ayaw mo ba talagang sumama sa bahay?” Napamaang na lang ako sa tanong nya.  Nang hindi siya nakakuha ng sagot, itinuloy niya ang kanyang sinasabi, “Kasi naman kanina pa ako dakdak ng dakdak dito pero para namang wala kang interes diyan.  Kung ayaw mo talaga, sige umuwi ka na lang”  Medyo naiinis nyang itinanong.

Hindi ko alam ang sasabihin ko.  First time ko naman kasing may nakausap ng matagal tagal kaya naman hindi ko talaga alam kung paano magpatakbo ng usapan.  Gusto ko sanang sagutin siya ng ‘oo’ pero naalala ko naman si ina.  Siya na kasi ang nag-uudyok sa aking makipagkaibigan at kapag umuwi ako agad, malulungkot na naman ito para sa akin.  Nag-isip lang ako sandali ng mga tamang sabihin bago ko siya sinagot.  Si Diana naman ay parang nagtampo dahil ni hindi na ito tumingin sa akin pagkatapos nyang magsalita. 

“Sorry D” ang panimula sa aking sasabihin.  Bigla naman itong humarap sa akin at tila nag-iintay pa ng aking sasabihin.  “Sa totoo lang, hindi pa naman ako nagkakaroon ng kaibigan kaya naman hindi ako sanay sa mga ganitong klaseng conversation”  pinili ko na lang aminin ang sitwasyon ko.  Kami na lang dalawa ang pasahero kaya naman hindi na ako nag-atubiling mag-salita.

Sinabi ko sa kanya ang lahat-lahat. Mula kung kailan ako nagsimulang magsanay, ang pagiging introvert, ang pagkamatay ni ama, pati na rin ang tunay kong pagkatao na naging dahilan kung bakit ako lumalayo sa tao.  Habang ikinukwento ko ang mga ito, tuluy-tuloy naman ang agos ng aking mga luha.  Hindi ko na pinansin ang magiging reaksiyon ni Diana o ang pagsulyap sulyap sa amin ng driver sa salamin.  Umiiyak man, nakaramdam naman ako ng pagkagaan ng loob.  Ang sarap pala ng feeling kapag me nasasabihan ka pa ng nasasaloob maliban sa iyong magulang!

                Si Diana naman ay naantig rin sa aking kuwento dahil habang nagsasalita ako, tuluy-tuloy rin ang daloy ng luha sa kanyang mga mata.  Nang matapos akong magsalita, nag-isip ito saglit ng sasabihin bago ito nagwika, “Alam mo, matagal na kitang crush.  Kaya lang naman ako nagcocommute dahil inaabangan kitang makasakay”  ang nakangiti niyang pagtatapat.  “Kaya naman noong iniligtas mo ako kanina, hindi ko na pinalampas ang pagkakataon na makilala kita.”

                Ikinuwento rin nya ang mga pagkakataon kung kailan kami nagkakasabay, kung paano siya pilit nagpapansin sa akin, at kung paano ko naman dinededma ang kanyang pagpapacute.  Medyo bumabalik na naman ang luha sa kanyang mga mata habang ikinukwento ito.  Marahil dahil ito sa pagkabigo sa pag-ibig.

                “Sorry kung ganito ako” ang malungkot kong sabi habang iniiwas ko ang tingin sa kanyang mga mata.

 Hinawakan naman niya ang aking mukha ng dalawa nyang kamay at nag wika ng, “Don’t get me wrong sa mga sinabi ko.  Hindi ako galit sa iyo kahit ganyan ka.  Bigo man ako sa iyo, natutuwa naman ako dahil magiging magkaibigan tayo.  So bestfriend na tayo?” sabay iniabot naman niya ang kanyang kamay. 

“Bestfriend” ang aking itinugon sabay abot sa kanyang kamay at sabay naman kaming nagtawanan ng parang mga baliw.  Kanina lang, umiiyak kami, ngayon nagtatawanan naman kaya panay ang sulyap sa amin ni manong driver.

Matapos ang ilang sandali, bumaba na rin kami sa jeep.  Habang naglalakad papuntang bahay nila, bigla naman itong nagsalita ng, “Alam mo, mas astig ka pa rin sa karamihan ng lalaki riyan.  Isipin mo, kaya mo silang bugbugin kahit sampu pa silang magkakasabay at ni hindi ka man lamang pagpapawisan.  Mas gwapo at macho ka pa sa kanila.  Kaya naman pumayag ka nang maging boyfriend ko.  Me boyfriend na ako, me bodyguard pa”  at sabay ulit kaming nagtawanan.

-Keith-

Hay!

Napakabusy ng araw na ito.  Simula kaninang umaga, kung anu-ano na agad ang inaasikaso ko.  Kahit start pa lang ng sem, ang dami agad hinihinging requirements mula sa OSA para sa tatlong student organization na ako ang head.  Kaya naman kapag me klase, nakikipagmiting na rin ako sa committee member na kaklase ko para makasave ng oras. Hindi na nga ako nakakapagfocus sa pakikinig kaya naman wala akong natutunan ngayon.  Buti na lang lahat ng klase ko ngayon ay sa lecture hall kaya naman kahit makipag-usap ako, hindi kami masisita as long as we keep our voice low.

Pagkadating ko sa lecture hall ng aming programming na klase, gustung-gusto ko talagang tumabi kay Yuri.  Binagabag kasi ako ng kanyang mga reaction kahapon ng mag meryenda kami.  Ang kanyang cute na paghingi ng patawad.  Ang kanyang napakagandang ngiti na tingin ko’y wala pang nabibigyan na kahit sino sa campus.  Ang kamay nitong nagdulot ng  kakaibang pakiramdam ng kami’y magkadaupang palad.  Sino bang mag-aakala na ang malahalimaw na hapong ito ay may ganoong side pala?  Tumatak sa isip ko ang mga ito. 

Noong una, inaamin kong ayaw ko talagang makipagkaibigan sa kanya.  Binalak ko lang naman talaga siyang turuan para na rin hindi ako mahirapan sa exercises namin.  Nainis pa nga ako sa kanyang pambabalewala noong kumakain kami ng meryenda at sa kanyang pabalang na sagot ng tinatanong ko siya.  Pero lahat ng ito ay nawala ng bigla na lang siyang humingi ng tawad.  Hindi mawala sa isip ko ang malabatang expression nito ng humingi ito ng sorry at ang pamumula nito.  Sa tingin ko, sincere talaga ito sa paghingi ng sorry kaya naman ng magpaalam na itong uuwi, hindi na ako nag-alangan pa para hingin ang kamay nito at yayain siyang maging kaibigan.  Hindi naman ako nabigo dahil kinuha nito ang aking kamay at binigyan ako ng napakagandang ngiti.       

Nagsisimula na ang klase ng dumating ako.  Si Yuri naman ay nasa bandang una at halatang halata na nakafocus sa pakikinig habang nag tatakedown ng notes.  Nakita ko rin ang secretary ng isa kong org kaya naman dito na ako tumabi.  Me ididiscuss ako sa kanya para sa miting namin bukas.  Habang nagkaklase at ka miting ko ang aming secretary, paminsaminsan kong binibigyan ng tingin si Yuri.

Natapos na ang aming klase.  As usual, wala na naman akong natutunan.  Inaayos ko na ang aking gamit ng mapansin kong dali-daling umalis ng lecture hall si Yuri.  Mukhang nagmamadali ito dahil ni hindi man lang ito lumingon sa akin.  Pagkaayos ko ng aking gamit (na ginamit sa miting at hindi sa klase), dalidali kong hinabol si Yuri upang mabati man lang sana.  Kaso sobrang bilis ng kilos nito dahilan upang hindi ko na ito maabutan.   

Pumunta na lang ako sa tambayan ng isa kong org at doon ipinagpatuloy ang aking mga ginagawa.  Nang makalipas ang halos isang oras, naisipan kong maglakad lakad para naman makahinga sa aking ginagawa.  Nang abot tanaw ko na ang faculty room, nakita ko namang pumasok sa pinto nito si Yuri.  Alam ko namang pupunta ito sa aming prof sa programming para magpaturo.  Susundan ko sana siya sa loob para man lang batiin ng bigla namang tinawag na ako ng aking orgmate dahil magsisimula na raw ang meeting.     

Mga past 6 na rin ng matapos ang meeting.  After nito, nakita ko ang text ng barkada para raw sabay sabay na kaming magdinner.  Nagyaya pa nga ang mga orgmate kong kumain pero tumanggi na rin ako kasi minsan lang naman kaming magkasama ng barkada.  Tinungo ko na ang lugar kung saan kami magdidinner.

 

Pagdating ko sa isang class na restaurant, nakita ko na rin silang lahat.  Buti naman kompleto ang barkada at wala rin silang kasamang mga girlfriends kaya siguradong diretso bonding na rin ito.  Bonding meaning inuman at barhopping. 

Lima lang naman kaming magbabarkada.  Pero dahil iba-iba ang course namin, minsan lang talaga kaming makumpleto.  Naging magbebestfriends din kasi kami since high school kaya naman hanggang ngayon solid pa rin kaming magkakaibigan.  Si Alexander Neil Razon, ang pinakamayaman sa amin.  Kumukuha siya ng business management na course.  Playboy pagwalang girlfriend pero stick to one naman yan kapag meron.  Si Andre Carlo Zubiri naman ang may pinakamalawak na lupain sa amin.  Haciendero sa Mindanao pero piniling manirahan sa Manila ng high school kung saan kami nagkakilakilala.  Kumukuha siya ng Agriculture na course.  Si Luke Ethan Gregory naman ay may dugong Amerikano.  May pharmaceutical business sa America ang pamilya pero piniling dito sa Pilipinas mag-aral.  Kacollege ko siya dahil Chemical engineering ang course nito.  Si Karl Marx De Vega naman ay mula sa pamilya ng prominenteng abogado.  Pinakaseryoso sa grupo at kumukuha ng course na Political Science. 

Nang dumating ako, nagkamustahan lang kami.  Kanya kanya kami ng kausap ng ilang sandali pa ay dumating na rin ang mga pagkain.  Umorder na pala sila bago pa ako dumating.  Habang kumakain, tuluy tuloy pa rin ang kuwentuhan hanggang sa matapos ang kainan.  Ilang sandali pagkatapos naming kumain lahat, bigla na lang nagsalita si Luke at tinanong ako.

“Pare, ano ung usap-usapan na nakita raw kayo ni Yuri na magka-usap sa may tapat ng computer room ng college natin kahapon?”  ang tanong nya sa akin.

“Si Yuri, ung pinag-uusapan natin nung Wednesday?” pag-kumpirma ni AN.  “Akala ko ba matalino iyon?  Parang hindi naman.  Ni hindi niya nakuha ung lesson namin kanina.  Simpleng puwesto lang ng kamay sa pagsuntok eh lagi siyang nagkakamali.  Napaiyak pa nga kanina kasi lagi siyang kinocorrect ni sensei.” 

“Napaiyak!?” naalarma ako sa sinabi niya. 

“Oh bakit parang concern ka diyan?” biglang tanong ni Karl Marx. 

“Ah hindi naman.  Eh parang laging blank ang expression nun.  Hindi ko lang maimagine na umiiyak pala un.”  ang mabilis kong sagot.  Pero sa totoo lang, concern talaga ako sa pag-iyak niya.  Ano kaya ang dahilan?  Itatanong ko na lang sa kanya.

“Actually, bigla na lang tumulo ang napakaraming luha sa kanyang mga mata.  Ni hindi nga nagbabago ang expression niya.  Mukhang hindi rin nya nga alam na umiiyak na pala siya kasi nung pinunasan nya ito sobrang daming luha na ang tumulo.” ang parang may pag-aalalang turan nito.

“Eh bakit parang concern ka rin?” biglang tanong rin ni Andre kay AN.

“Sa totoo lang, medyo nakakaawa un kasi parang pinag-iinitan ata ni babes eh.  Ewan ko lang, pero bago pa magsimula ang klase namin kanina nakita kong tinalapid siya ng mga katropa ni babes eh.  Pero alam nyo ba, imbes na madapa, ung nanalapid pa ang nasaktan.”  Ang kanyang pahayag.  “At saka nung pagkatapos ng klase namin, kung anu-ano ang pinagsasabi nung mga yun kay Yuri.  Pinuna pa ung pag-iyak ng tao.  Pero parang walang tao siyang narinig at umalis na lang bigla.”

Mas lalo pa akong nag-alala sa aking bagong kaibigan dahil sa narinig. Kilala ko si Katrina.  Hangga’t hindi ito nakakaganti hindi ito titigil.  Nakita ko na first hand ang pagkamaldita nito ng bigla nyang sinugod at pinagmumumura ang isa kong orgmate na nakatagisan nya lang sa isang debate sa isang subject.  Hindi ako nito napansin kaya naman derederetso lang ito sa patutsada ng masasakit na salita dito.  Hindi ko na ito sinabi pa kay AN dahil ayaw ko lang na pagmulan ito ng away naming magkaibigan.  Sigurado kasing ipagtatanggol lang nya ang girlfriend nya at ako naman ay ang aking orgmate kaya hindi ko na ito brinought up.

Sandali akong nag-isip ng sasabihin para sa isasagot ko kay Luke.  Humarap na rin ako sa kanya at nagsabing “Partner ko siya sa laboratory class ng programming course natin.  Akala ko, save by the bell ako sa course kong ito at hindi ko na kailangang gumawa ng exercises.  Kaso alam mo bang walang kahiyahiya siyang umamin na hindi pa siya nakakahawak ng computer sa buong buhay nya.” Natawa sila sa aking sinabi.  “Kaya iyon, inutusan ako ni Engr. na turuan ko raw si Yuri.”

“Nagkausap kami ng sarilinan at tingin ko ay ok naman siya kaya kinaibigan ko na rin.  Magtututoran kami sa Sabado sa apartment ko” ang aking naidugtong.  Humarap rin ako kay AN at sinabing “Pare, hindi ko alam ang nangyari kay Yuri pero sigurado akong matalino iyon.  Itanong mo pa kay Luke.  Baka may bumabagabag lang kaya naman hindi nakuha ang lesson nyo at umiyak na lang.  At saka pare, kaibigan ko na rin siya kaya naman sana pigilan mo ang girlfriend mo.”

May pagtatakang tiningnan ako ng barkada.  Alam kasi nila kung paano ako ipinahiya ni Yuri kaya hindi sila makapaniwala sa aking sinabi.  Ipinagkibit balikat ko na lang ang kanilang mapagtanong na mga tingin.