Destination: SEOUL

Besides The K-Pop invasion and the popularity of KoreaNovelas...

Here are some Reasons why Seoul is on the top of the list of tourist destination:

1. Great Scenery

Seoul's magnificent and mesmerizing scenery doesn't fail to amazed and give awes to every tourist!

2. Culture

With Seoul's majestic and breath taking scenery comes with their very vibrant culture and traditions which many Filipinos are curious of.

Their Festival reflects their History that's why many Travelers often visit Seoul to catch and to experience celebrating the festivities with the locals.

The most popular tourist attraction for locals and Foreign who

are curious and want to know more about Seoul's history, tradition and culture is the

3. Food

Everyone who visited Seoul didn't passed their chance to taste and indulge themselves  to the wide varieties of local cuisine that Seoul can offer to their visitors!

Everyone knows that their cuisine tells and reflect Seoul's Culture and Tradition.

4. Shopping

I can't say anymore! Vacations and Trips isn't complete without buying yourself some souvenirs and pasalubongs! Seoul's busy streets can give you a wide variety of options where you can do your shopping!

Cebu Pacific now operates a straight flight from Manila to Seoul and back.

The brand new second Airbus arrive just in time for the launch of our long-haul operations this coming October 2013!  

(L-R) Usec Benjamin Martinez Jr, CEB President and CEO Lance Gokongwei, Ambassador Gilles Garachon of France, and Airbus SVP Sales for Asia-Pacific Jean Francois Laval celebrate the arrival of CEB’s brand-new Airbus A330 aircraft. — at Balagbag Airport, Manila.

Knowing Cebu Pacific, they always give promos, seat sales and contest to add more excitement on your future travels!!!

Just dont forget to like and add Cebu Pacific FB page to your Interest list so that your always updated and won't be missing out on their announcement!!!

Please Click The Links For More Of Cebu Pacific's Info's and Offers:

Cebu Pacific's Website: cebupacificair.com

Cebu Pacific's FB Page: https://www.facebook.com/cebupacificair

Cebu Pacific's FB App: Cebu Pacific Contest

THE BODYGUARD BY: JOEMAR ANCHETA

THE BODYGUARD

A novel by: Joemar Ancheta

Lumaki si Justine sa hirap. Pinagpapasa-pasahan siya ng mga kamag-anak para lang makatapos sa pag-aaral ngunit hindi isang kadugo ang itinuring sa kaniya kundi isang alila. Nagtiis siya para sa pangarap niya sa kaniyang mga magulang at kapatid. Gusto niyang maiahon sila sa hirap. Ngunit may madilim siyang nakaraan dahil sa pang-aabuso ng mga taong noong una ay pinagkatiwalaan niya. Ang masakit ay kung sino pa ang pinaghandugan niya ng respeto at tiwala ay sila yung gumawa ng hindi niya masikmura kaya sagad sa buto ang pagkamuhi niya sa mga katulad nila. Nabuo ang galit at hindi niya iyon nakakayanang kontrolin sa tuwing nakakakita siya ng mga alanganin.

Para sa kaniya, tagumpay na ding maituturing ang pagtatapos niya sa PNP lalo na nang nabigyan siya ng pagkakataong ipagtanggol at siguraduhin ang kaligtasan ng anak ng Pangulo ng Pilipinas. Ikakasal na siya sa kaniyang katipan na mahal na mahal niya. Abot kamay na niya ang pangarap na noon pa niya gustong makamit.  

Ngunit paano kung ang inililigtas niya sa kapahamakan at siya niyang binabantayan para mapabuti nito ang kaniyang buhay ay katulad din pala ng mga taong umabuso sa kaniya noon? Paano niya buum-buong ibibigay ang kaniyang serbisyo? Paano niya pipigilan ang kaniyang nagwawalang damdamin?



Si Liam ay anak mayaman. Isa siya sa mga kinaiinggitang may ginto na sa labi bago pa man siya iniluwal sa mundo. Sunod ang layaw, lumaking lasap ang karangyaan. Lahat ng maiibigan madali lang niyang makamit. Ngunit noon pa man ay may kakaiba na siyang nararamdaman sa kaniyang pagkatao. Dahil sa kaniyang pagmamahal sa pamilya ay minabuti niyang kumilos sa kung ano ang naayon sa kaniyang kasarian. Natatakot siya sa mapanlait na mata ng lipunan.

Ang tingin sa kaniya ng kanilang pamilya ay “Black sheep” at laging may dalang gulo at kahihiyan sa pamilya. Sa tuwing lumalabas ay siguradong may iuuwing balitang sumisira sa reputasyon ng kanilang pamilya. Lahat sinusubukan, alak, sigarilyo, droga at babae. Ngunit laging may kulang, lagi siyang may hinahanap. Bilang kaparusahan ay kailangan niyang maranasan ang buhay ng mga mahihirap. Buhay na hindi niya kailanman pinagdaanan.

Dahil doon ay pumasok sa buhay niya si Justine. Tanging Bodyguard na pinagkakatiwalaan ng Daddy niya ang siyang lagi niyang makakasama sa malayong probinsiya na walang kuryente at pahirapan pa ang komunikasyon.

Hindi siya makkatagal sa ganoong buhay. Kailangan niyang takasan ang mahigpit niyang Bodyguard, ngunit paano kung may nararamdaman na siyang paghanga sa akala niya ay nagbabantay para sa kaniyang kaligtasan? Paano niya tatanggapin ang pagiging iba ngayong tinutupok na siya ng iniiwasan niyang damdamin. Ang masaklap pa ay ikakasal na sa babae ang lalaking tanging minahal niya. Ang lalaking pinangarap niyang dumating ngunit malabong siya ay papansinin dahil sa paniniwalang isa siyang tunay na Adonis. Saan siya dadalhin ng pagmamahal na ito? Kailangan ba niyang ipaglaban sa kawalang pag-asa o kailangan niyang kalimutan at hintayin ang talagang para sa kaniya?

Samahan ninyo akong muli sa kakaibang kuwento ng pag-big ng katulad nating nasa gitna. Alanganin man tayo ngunit may kuwento naman tayong bumubuo sa ating pagkasino.

ABANGAN PAGKATAPOS NG ATING NOBELANG IF IT'S ALL I EVER DO SA BLOG NA ITO…..

http://joemarancheta.blogspot.com/

Na KAREN CARPENTER Lang 2

Part1

DATI 3

By Aparador Prince

https://www.facebook.com/aparadorprince

http://aparadorprince.blogspot.com/

DATI – Part 3

Nakarating na si Arran sa harap ng condo ni Uno. Hinanap pa niya sa bag niya ang susi ng unit nito, minsan na kasing binigyan ni Uno ng duplicate si Arran, madalas din naman kasi itong magpunta sa condo niya.

Tumatango at ngumingiti lang siya sa mga staff na nakakasalubong niya. Nakilala na rin nila si Arran sa madalas na pagpunta nito, ngunit barkada lang ang pakilala ni Uno sa kanya. Naiintindihan naman ni Arran na kailangan din protektahan ni Uno ang reputasyon nito.

'Untouchable' Chapter 1

Hello sa lahat! Unang-una, gusto kong magpasalamat sa lahat ng sumuporta sa una kong series, ang Unexpected. Sana ay suportahan niyo rin ang bago kong akdang ito.

Ikalawa, ay gusto kong magpasalamat ulit kay Kuya Mike for giving me the opportunity to publish this on his site. :)

Sobrang layo nito mula sa una kong series, dahil mas mature ang naging take ko sa story. Sana ay magustuhan niyo.

Ito na ang storya ni Gab, as promised.

Note: Maaring basahin ito kahit hindi nabasa ang Unexpected. :)

Happy Reading!

--

Chapter 1: What happened, Gab?

“What happened, Gab?” nag-aalalang bungad sa akin ni Trisha matapos niya akong pagbuksan ng pintuan ng unit niya. “Can I explain later? Sorry if biglaan ‘to.” nahihiya kong pahayag sa kanya. Tiningnan niya ako ng mabuti at napa-hinga ng malalim. “Kundi lang kita kaibigan. Nako, fine. Come in.” pag-anyaya niya sa akin sa loob. Agad-agad din naman akong tumalima, bitbit ang maletang naglalaman lahat ng gamit at ng mga damit ko.

“Can I get you anything?” simpleng tanong niya sa akin. “No. Thanks, Trish.” tugon ko. Pinaupo niya ako sa couch niya at tinabihan niya ako. Ipinatong niya ang palad niya sa balikat ko at masuyong nakipagtitigan sa akin. “Gab, ano ba talagang nangyari?” pagbabalik niya sa naudlot naming usapan. Napailing ako at yumuko. Ayoko kasing ikwento ang nangyari sa akin kani-kanina lamang sa bahay. Masyado kasing masakit, lalo na kapag iniisip ko kung sino ang taong nagbigay sa akin ng sakit na iyon.

Ngunit naging mapilit si Trisha at binantaan akong papaalisin niya ako kapag hindi ko sinabi sa kanya ang dahilan kung bakit ako napalayas sa amin.

“It’s my mom,” nanghihina kong pagsisimula. Nakatingin pa rin siya sa akin, hinihintay akong magpatuloy sa aking kwento. “She found out that I fell in love with a guy.” pagpapatuloy ko. Ang inaasahan ko ay magrereact siya, mabibigla. Alam kong alam naman niya ang tungkol sa pagkatao ko, ngunit alam din niya kung gaano ko iyon itinatago mula sa nanay ko. Ngunit imbes na iyon ang maging reaksyon niya ay nanatili siyang tahimik. Tumango lamang siya na parang hinihintay akong magpatuloy sa kwento ko, na parang hindi nakakabigla ang sinabi ko sa kanya. Ito ang gusto ko kay Trish. Napaka-understanding, at walang bahid ng panghuhusga ang pagkatao niya. Kaya siguro siya ang itinuturing kong pinakamatalik kong kaibigan ngayong college. Malamang ito rin ang dahilan kung bakit sa kanya ko napiling tumakbo ngayong oras ng pangangailangan ko.

“Naglilinis siya ng kwarto, then nabasa niya ‘yung journal ko. Doon ko lahat isinulat ‘yung mga gusto kong sabihin kay Josh na hindi ko nasabi sa kanya way back in high school. She threw a fit, told me that she has no son that’s gay…” napabuntong-hininga ako, dahil sa galit ko sa kanya. “Puta, Trish! In the first place wala naman ata talaga siyang anak bukod sa business namin. She was never a mother to me.” paglalabas ko ng sama ng loob. It’s true. I love her, because she’s my mother… but that’s it. Hanggang doon na lamang iyon. “I tried to explain to her na once lang naman nangyari iyon… kay Josh lamang, and that I still had attraction to girls, pero hindi siya nakinig. She never listened to me, Trish.” nanghihina kong pagtatapos.

Katahimikan.

It’s true. Eversince I admitted to myself that I was in love with Josh, new doors opened. Ngayon, I appreciate the beauty of loving both sexes, pero sad to say, I never entered into a relationship, neither planned to be in one. The last girlfriend I had was Therese, which went way back in high school. Tumagal kami ng tatlong lingo, pero matagal ko siyang niligawan. Anyway, but I had to admit that niligawan ko si Trisha, pero sinabi niyang we’re better off as friends, at mukhang tama nga siya.

“Sorry I had to crash your place, but don’t worry gagawa ako ng paraan. I just need to settle some things first and get everything back together.” pagpapaliwanag ko. “Hay nako, Gabby. It’s okay. You’re like a brother to me na rin naman. Don’t worry, you’ll get through this. Tutulungan kita.” pagpapalakas niya ng loob ko. Nagpasalamat naman ako sa kanya, sa pagiging mabuting kaibigan niya sa akin.

Nakilala ko si Trisha two years ago sa isang club. Bakasyon noon bago ako magcollege, at nagkayayaan kami ng mga pinsan ko na magparty. I saw her alone drinking in a corner, basically avoiding everyone. She was the girl in a black dress, with brown flowing hair and the longest legs in the world. I saw her beauty, but the most striking part of her was the sadness in her eyes. Hindi ko alam kung ano ang meron sa akin noong gabing iyon at naglakas-loob akong lapitan siya. Hindi ko alam nang dahil sa gabing iyon, na dahil sa ginawa ko, ay makakakita ako ng isang panibagong kaibigan. It was funny, because during my first day in college, nagkagulatan na lamang kaming dalawa na magkaklase pala kami. What are the odds, right?

Niyaya akong kumain ni Trisha sa labas, ngunit tumanggi ako dahil tinitipid ko ang pera ko. Knowing mom, she’ll have my credit card and all my other sources of money frozen. Oo, ganoon siyang klaseng ina. Mabuti na lamang at naisipan kong i-widthraw lahat ng laman ng mga account ko sa bangko bago magpunta sa condo ni Trisha.

Nagalit naman si Trisha, at sinabihang huwag na akong mahiya dahil libre naman daw niya at gusto daw niya akong i-cheer up kahit papaano. Sa huli ay napapayag na rin ako, ngunit sinabihan ko na lamang siya na isang fast food chain na lamang kami kumain para hindi ako masyadong makunsensya at manliit sa sarili ko. Pumayag naman siya and before I knew it, nakita ko ang mga sarili naming nagsasalo sa fried chicken at napakaraming French fries.

“Ano ng balak mo?” seryosong tanong niya bago humigop ng softdrinks mula sa straw niya. “Uhm, I think I need to get a job. ‘Yung gastusin ko sa school, I think hindi naman siya problema, dahil may sponsor naman ako. Thank God. Basta iyon pa lamang…” ngunit pinutol niya ang pagpapaliwanag ko. “No, I mean. With your mom? I mean, c’mon Gabby, she’s still your mom.” pagputol niya sa akin. “Yeah, pero call me a jerk, but… in some way, I’m actually relieved, because for once in my life I don’t have to deal with her. I mean, yes she’s there all right, pero hindi niya kasi ako tanggap, eh… which means she doesn’t love me enough.” pagrarason ko.

Again, wala akong nakitang bakas ng panghuhusga mula kay Trisha.

 

“Okay. I understand. Next question. Alam na ba ‘to ng bestfriend mo?” tanong niya. Natigilan ako sa tanong niya, dahil truth to be told, hindi ko pa ito nasasabi kay Josh. Nakilala ni Trisha si Josh nang isama ko siya sa surprise birthday party na inorganize ni Matt last year para kay Josh. Since then, naging magkaibigan na rin ang dalawa na siyang ikinatuwa ko. Masaya ako, dahil despite of everything that happened between us, parang ganoon pa rin ang estado ng pagkakaibigan naming dalawa. “I see.” tumatangong reaksyon ni Trisha na malamang nakuha na ang ibig sabihin ng pananahimik ko. Napabuntong-hininga ako. “I don’t want to trouble Josh with this. And isa pa, ayoko ng magka-issue pa with Matt.” pagpapaliwanag ko.

Maging ang buong istorya ng buhay ko noong high school ay alam ni Trisha kaya naman nagagawa kong ikwento sa kanya ang mga bagay na ito ng walang takot.

“I don’t see the problem there. Alam kong in good terms ka rin naman with Matt.” pahayag niya. “You don’t understand. If I tell Josh, he will be bothered, and Matt doesn’t want that. You know how protective he is of him. At isa pa, baka i-offer ni Josh na sa kanila ako tumira. Baka magkagulo lang.” pagpapaliwanag ko. Natigilan naman siya at sinabing may point ako.

Natahimik kaming pareho at nagpatuloy sa pagkain nang biglang…

“Oh my God! I think I have an answer to your problem!” biglaang bulalas ni Trisha. Nagtaka naman ako kaya tinanong ko siya. “What?”

“Give me two days. Trust me.” makahulugan niyang pahayag.

To my surprise, I did.

--

Lumipas ang dalawang araw at naging normal naman ang takbo ng buhay ko. Malaki ang naging pagkakaiba ng buhay high school ko, at ng buhay ko ngayon sa college. Kahit second year na ako ay relatively unknown pa rin ako sa buong student body. I chose to keep a low profile, ‘di gaya noong high school ako kung saan ako pa ang President ng student council. I just thought that from all the things that happened to me in the past na parang deserve ko ng katahimikan, ng break. Bale ang nangyayari lang ay sabay kaming papasok ni Trisha, at sabay uuwi sa unit niya.

Umuwi kami ni Trisha na pagod mula sa pilahan para sa enrollment. Nang tahakin namin ang daan sakay ang kotse niya ay tila nagtaka naman ako, dahil hindi sa direksyon papuntang condo niya ang tinatahak naming dalawa. “Save it.” pagpigil niya sa akin habang nagmamaneho bago pa ako makapagtanong, o makapagreact. Mukhang alam naman niya ang ginagawa niya, so I decided to go with the flow. Naisip ko na lamang na baka may kailangan siyang bilhin, o baka gusto niyang magdinner kaming dalawa sa labas.

And surprisingly, tama nga ako dahil tumigil kami sa labas ng isang… fine dining restaurant? Napaisip naman ako kung may okasyon bang dapat kaming i-celebrate, at dinala ako dito ni Trisha ngayong gabi. Mas lalo ko pang ikinagulat na may reservation ng naka-set si Trisha, which meant na pinaghandaan niya ang gabing ito. Lubos ko talagang ikinatataka ang mga kinikilos niya nitong nakaraang dalawang araw.

For instance, palagi siyang may kausap sa kanyang cellphone. At laging sinasabing huwag ko siyang istorbohin. Palagi siyang bigla na lamang nawawala, maging sa school ay hindi ko siya makausap ng maayos. I know something’s up, and she doesn’t want to tell me what it is. Nang makaupo na kami ay agad-agad ko siyang tinanong.

“Trish, spill it.” seryoso kong panimula. “Ano bang meron? You’ve been acting strange lately, and now this? Ano ba talagang meron?” pagpilit ko sa kanya. Ngunit parang walang naging silbi ang pangi-intimidate ko sa kanya, which is odd, because I get that a lot. “Napansin mo pala. Ok, basta dinala kita dito for an important reason. Pero bago ako magkwento, umorder at kumain muna tayo. I’m famished.” pahayag niya.

Pinagbigyan ko si Trisha, ngunit hindi ko inalis sa isip ko na dapat sabihin niya sa akin ang dahilan ng lahat ng ito.

Habang kumakain ay lalong tumitindi ang pagtataka ko dahil sa sunud-sunod na mga tanong ni Trisha. Hindi ako nabibigla with the fact na nagtatanong siya, ngunit dahil ito sa mga uri ng tanong niya. “Gabby, if magkakaroon ka ng mga kapatid, say… one brother, and one sister, would that be okay with you?” unang tanong niya. Just to save myself from arguments, sinagot ko na lang ang tanong niya ng deretsahan. Tumango na lamang ako at sinabi kong magiging masaya ako, dahil I’ve been dreaming to have siblings simula pa noong bata pa ako. “Oh, nice. Hmm, next question. Are you over him? Josh?” tanong niya. Hindi ko itatangging may kaunting kirot sa puso akong naramdaman dahil sa tanong niya, pero napapansin ko naman na nababawasan na ito sa paglipas ng mga araw.

“To be honest, yes, meron pa ring pain, because we’re still friends. Kapag nakikita ko siya kasama si Matt, hindi ko ikakailang nasasaktan ako, pero you know what, Trish? Mas masakit kapag kaming dalawa lang ang magkasama, kapag wala si Matt… because I want to hold him the way Matt does, but hindi ko kaya, at hindi pwede, dahil hindi siya akin.” pagtugon ko sa tanong niya. Naki-simpatya naman siya sa akin, but I cut her off. I’m flattered, dahil she shares my sentiments, pero ayokong kinaaawaan ako. “But Trish, it’s been two years since then. I have moved on na rin naman kahit papaano. And I’m more than grateful dahil in good terms kami ni Matt, at hindi siya hadlang sa friendship namin ni Josh.” pagredeem ko sa sarili ko.

Pero ang pinakatumatak sa aking sinabi ni Trisha ay nang tinanong niya ako kung anong mararamdaman ko kung magkaroon ako ng mga magulang na tanggap kung ano ako. “Dream on.” ang tangi ko na lang nasabi. Tila nagitla naman siya sa naging pahayag ko. “Don’t dare me, Gabby. I have my ways.” makahulugan niyang pahayag. Bago pa ako makasagot sa naging pahayag niya ay biglang tumunog ang cellphone niya. Nagtaka naman ako kung bakit biglang nagliwanag ang mukha niya.

Bagong boyfriend siguro, sabi ng isip ko.

“Hello po. Opo, nandito na po kami… Yes, yes I’m with him… and yes, he doesn’t know… nakikita ko na po kotse niyo… sige po.” and just like that, their conversation was over.

“Trisha, what is this all about? Tell me.” kinakabahan kong tanong sa kanya. Sa narinig ko sa phone conversation nila ay involved ako sa kung anumang kasunduan ang namagitan sa kanila.

“Dear, ‘di ba I told you the other day to give me two days to solve your problems? Well… I kind of managed to do it. Sana hindi ka magalit sa akin after ng gagawin kong ito.” kinakabahang pahayag sa akin ni Trisha na siyang lubusang ikinataka ko. Magre-react na sana ako nang makita ko ang isang pamilyar na mukha ang papalapit sa table namin—isang mukhang matagal ko ng hindi nakikita, ngunit kahit anong gawin ko ay hindi ko maiwaglit mula sa aking diwa.

Agad-agad ay naramdaman ko ang galit sa aking sistema. Bumilis ang tibok ng puso ko, gulung-gulo ang utak ko dahil sa mga ala-alang sunud-sunod na nagsusulputan, mga ala-alang kasama ang taong ito na nagdulot ng sakit. Galit kong ibinaling ang atensyon ko kay Trisha na mukhang hindi na mapakali ngayon. “Sorry, Gabby. I was just concerned.” paghingi niya ng paumanhin.

Naramdaman ko ang presensya ng taong kakarating lamang sa tabi ko. Hindi ko iniangat ang ulo ko. Pilit itinatanggi ng utak ko na kaharap ko ang taong iyon ngayon. Aaaminin kong kinakabahan ako, nagri-rigodon ang puso ko, nararamdaman ko ang mga butil ng pawis na unti-unting namumuo sa noo ko, kahit pa sobrang lamig sa loob ng restaurant.

“Ikaw si Trisha, hindi ba?” sabi ng malalim na boses. “Yes po. Thank you po at pinagbigyan niyo po ako, sir.” magalang na bati ni Trisha. “Don’t mention it. I’m glad na ako ang naisipan mong sabihan. Of course pupunta ako para sa kanya. Thank you.” pagpapatuloy ng boses. Naramdaman ko ang pagkagitla ng katawan ko, dahil sa narinig ko mula sa kanya. Mula sa paningin ko ay naramdaman ko ang pagbaling ng atensyon ng taong iyon sa direksyon ko.

“Gabriel,” masuyo niyang banggit ng pangalan ko. Hindi ko ikakailang may pananabik akong naramdaman para sa kanya, ngunit nang maalala ko ang ginawa ng taong ito, kung paano niya sinira ang buhay ko, ay agad-agad ulit akong binalot ng galit.

“Hi, dad.” mapait kong bati sa kanya.

--

Love. Sex. Insecurity. [Book 2 : Chapter 12]

Love. Sex. Insecurity.

[Book 2 : Chapter 12]

By: Crayon

****Kyle****

3:30 am, Saturday

June 03

Nakatulog akong may ngiti sa aking mga labi. Labis akong natutuwa dahil okay na kaming muli ni Renz. Parang wala nang bahid na nagkaroon kami ng pagkakatampuhan noon. Namiss ko din ang kumain sa labas at matulog na kasama siya.

Naalimpungatan ako mula sa aking pagkakatulog at namalayan kong wala na si Renz sa aking tabi. Bumangon ako para sana hanapin siya ng may matanaw akong anino sa gilid ng aming kama. Nang tingnan ko ay nadatnan ko si Renz na nakahiga sa carpet ng kanyang kama, nakapikit ang mga mata habang mabilis na hinihimas ang kanyang alaga. 

Hindi ko na napigilan ang matawa ng malakas ng makita siya sa kanyang ginagawa. Agad naman siyang dumilat ng marinig ang aking tawa. Halata ang pinaghalong gulat at hiya sa kanyang mukha. Sumakit ang aking tyan sa kakatawa. Dapat pala ay kinuhanan ko siya ng video sa kanyang ginagawa.

Nakita ko siyang bumangon at tumungo sa banyo. Bumalik naman ako sa aking pagkakahiga at natatawa pa din sa aking nakita. Makalipas ang mahigit sampung minuto ay lumabas si Renz at tumabi muli sa akin sa kama. Pinipigilan ko na ang aking pagtawa para hindi na siya masyadong mapahiya. 

Tumalikod na akong muli sa kanya. Naramdaman ko naman ang muling pagyakap niya sa akin.

"Nakatapos ka ba?", natatawa kong tanong.

"Hindi eh, kaw kasi eh.", sagot nito sa akin. Tumawa lang ako at bumalik na sa aking pagtulog.

Maya-maya ay naramdaman ko ang matigas na bagay na idinudunggol ni Renz sa aking likuran.

"Hoy Renz Angelo! Lumubay ka.", saway ko sa lalaking nakayakap sa akin.

"Isa lang please. Miss na miss kita Kyle.", wika nito sa aking tenga halata ang libog sa bawat salitang binibitiwan niya. Nangahas na din siyang halikan ako sa leeg. Alam kong kapag hindi ako tumutol ay bibigay agad ako sa nais niya.

"Renz, magagalit ako sayo.", seryoso kong sabi. Halos ayaw lumabas sa bibig ko ng mga pagtutol na iyon dahil may parte din ng sarili ko ang nagugustuhan ang ginagawa niya. 

Agad din namang tumigil si Renz nang marinig ang ikalawang pagtutol ko.

"Sorry...", mahina niyang bulong sa akin. Agad naman akong humarap sa kanya. Nakita ko siyang mataman na nakatingin sa akin. Dinampian ko ng isang mabilis na halik ang kanyang mga labi.

"Matulog ka na starfish...", pagkasabi noon ay iniyakap ko ang aking sarili sa kanyang katawan at isniksik ang aking mukha sa kanyang dibdib. Naramdaman ko ang paghigpit ng kanyang yakap sa akin at muli na akong nakatulog.

-------------------------------------------------

Pasado alas-nuwebe na ako nagising kinabukasan. Sinusubukan ko pa ring bumawi ng tulog mula sa dalawang araw kong pagpupuyat. Hindi ko na dinatnan si Renz sa aking tabi. Tinungo ko ang banyo upang makapaghilamos. Naghintay ako ng kaunti hanggang sa bumalik si Renz pero agad akong nainip at naisipan kong lumabas na ng kwarto nito. Pamilyar na din naman ako sa bahay nila kaya kumportable akong lumabas ng kwarto ni Renz.

Pababa ako ng hagdan ng matanaw ko ang ina ni Renz sa may dining area na naghahanda ng almusal.

"Good morning po tita!", magiliw kong bati sa ginang.

"Oh my God!", malakas na sambit ng ina ni Renz. "Ikaw na ba yan Kyle? You're looking great! Oh my! Was it 2 years that you're gone?", dire-diretsong wika ni Tita.

"Hehehe opo. Kayo din po very pretty pa din, parang di kayo tumatanda.", pambobola ko.

"Ay naku ikaw talaga! Marami kang utang na kwento sa akin ha! Mamaya ka na umuwe. Tara na dito at ng makakain ka na.", imbita niya sa akin na agad ko namang pinaunlakan.

"Kayo po ba ang nagluto ng lahat ng ito? Parang andame ah, may okasyon po ba?", tanong ko habang pinagmamasdan ang mga nakahain sa lamesa. May French toast, scrambled egg, bacon, hotdog, garden salad, fresh fruits, at kung anu-ano pa.

"Ay hindi ko nga alam eh, si Renz ang nagluto lahat niyan at ayaw pa nga magpatulong sa akin eh. Gusto daw niya siya ang may luto ng lahat, kaya pasensya ka na kung hindi kasing sarap ng luto ko.", mahabang sabi ni Tita.

"Ma, grabe ka hindi pa nga natitikman ng tao yung pagkain, sinisiraan mu na.", sabat ni Renz na kalalabas lamang mula sa kusina at may dalang tray ng pesto.  "Good morning Kyle!", masayang bati nito sa akin. Sinuklian ko naman siya ng isang malapad na ngiti.

"Bakit andami mong niluto? May bisita ba kayo?", tanong ko kay Renz.

"Wala, nakakahiya naman kasi sayo kung pa-uulamin kita ng tuyo baka sabihin mo ginugutom kita, hindi ka na uli bumalik dito sa amin.", biro ni Renz sa akin.

"Hahaha sobra ka naman."

"Tara kain na tayo.", wika niya sabay upo sa aking tabi.

"Tita, sabayan nyo po kami. Husgahan natin tong niluto ni Renz.", aya ko sa ina ni Renz.

Sumalo nga sa amin si tita at sabay-sabay kaming nag-almusal. Masaya ang aming naging kwentuhan habang kumakain, balitaan sa mga nangyari sa amin sa nakalipas na dalawang taon. Na-miss ko ding ka-bonding ang mommy ni Renz dahil likas itong magiliw at mabait sa akin.

"Mabuti naman iho at tinapos mo pa din ang iyong pag-aaral. Ako din ay nagpapasalamat dahil nagpapakatino na rin sa wakas ang bestfriend mo.", wika ng ina ni Renz.

"Ma naman nagdrama pa, baka kung anu pa ikwento mo kay Kyle ha.", singit ni Renz.

"Alam mo ba Kyle na bago magdesisyon na magnegosyo yan eh sobrang pariwara na yan. Halos gabi-gabi yang nag-iinom, minsan hindi pa umuuwe sa bahay. Balak ko na talaga siyang ipa-rehab noon kasi nababahala na ako.", napatingin naman ako kay Renz sa sinabing iyon ng kanyang ina.

"Hindi ko nga alam kung anong problema nitong batang ito eh. Ang hinala ko binasted ng nililigawan niya. Kilala mo ba yung pinopormahan nitong binata ko?", natatawang dagdag ni Tita.

"Hahaha hindi po eh, wala naman po siyang nababanggit sa akin. Pero mukhang okay naman na po siya ngayon.", sagot ko sa ginang. Hindi ko naman mapigilang isipin kung ganoon nga ang naging lagay ni Renz nung magkaaway kami at kung ako nga ba ang naging dahilan ng mga kalungkutan niya noon.

Matapos ang isang masayang almusal ay nanatili pa ako sa bahay nila Renz. Bumalik kami sa kwarto niya para maglaro ng xbox. Para kaming mga bata na nagpapaligsahan sa paglalaro. Nang magsawa ay nagpaalam na ako na uuwi na sa amin. Tumanggi na akong kumain ng tanghalian sa kanila dahil busog pa din naman ako mula sa kinain namin kanina. Inihatid lamang ako ni Renz hanggang sa terminal sa Cubao at nagpaalam na kami sa isa't-isa.

------------------------------------------------------------------------------

Nang makarating sa bahay ay binuksan kong agad ang aking laptop, na-miss kong bigla si Lui dahil ilang araw ko din siyang hindi nakausap dahil sa pagka-busy ko sa work. Sakto naman na naka-online din siya kaya agad kaming nag-video call.

"Kamusta ka bebe ko?", bungad sa akin ni Lui, abot tenga ang kanyang pagkakangiti.

"Bebe ka dyan, hehehe.", hindi ko mapigilang mapangiti sa kanyang biro. "Okay naman ako. Ikaw ang kamusta?"

"Ganun pa din, kita mo naman di ba? Poging-pogi pa din. Hahaha.", pagmamayabang niya sa akin.

Hindi ko namalayan ang pagtakbo ng oras habang kausap ko si Lui. Masaya naming ikinuwento sa isa't-isa ang mga nangyayari sa aming mga buhay. Kasama sa aming napagusapan ang bumubuti naming relasyon ni Renz.

"Ok, so in lababo ka na naman sa tukmol na yon? Ganun ba?", nagulat ako sa tanong ni Lui. Hindi naman siya mukhang nang-uusig o nagseselos sa halip ay ramdam ko ang concern niya sa akin bilang isang kaibigan.

Hindi agad ako nakasagot sa tanong niya dahil sa pagkabigla. Kahit kasi ako mismo ay hindi pa naisipang itanong ang bagay na iyon sa aking sarili. Sa nakalipas kasi na mga taon ay pilit kong tinanggap na maaaring hindi para sa akin si Renz. Dahil doon ay hindi ko pinagtuunan ng atensyon ang tinitibok ng aking puso nang muli kaming magkita ni Renz.

"Hindi ko alam, wala naman ako sinabing mahal ko na siya ah.", sagot ko kay Lui.

"Eh bakit ang tagal mo mag-isip?"

"Eh kasi nga hindi ko alam ang isasagot ko."

"Asus! The fact na napaisip ka sa tanong ko ibig sabihin kinokonsidera mo pa din na baka nga mahal mo pa yung bestfriend mo.", sermon sa akin ni Lui.

 

"Eh kung sakaling mahal ko pa nga siya, katangahan ba kung papayagan ko ang sarili ko na ma-in love pa din sa kanya?", seryoso kong tanong.

"Hmmm, hindi naman siguro. Kasi ganyan din naman ako sayo, mahal pa din kita kahit na alam kong di naman ako ang taong mahal mo.", nakangiting sabi ni Lui pero ramdam ko na may pagtatampo sa pahayag na iyon.

"Lui naman eh, di ba napag-usapan na natin yan?"

"Oo alam ko naman yon at hindi ko naman ipipilit ang sarili ko sayo. Mahirap lang talaga pigilan ang puso na magmahal. Alam mo yan kasi napagdaanan mo na ang ganito noon di ba?"

"Haayyyy. Tama ka pero sana wag mo isarado ang puso mo sa mga taong pwedeng magmahal sayo.", wika ko sa kanya na sinagot naman niya ng isang malakas na tawa. "Bakit ka natawa?"

"Wala para ka kasing tanga. Ikaw pa nagsabi sa akin ng ganyan samantalang nung broken hearted ka ganyang ganyan ang ginawa mo, inilayo mo ang sarili mo sa lahat ng taong nagmamahal sayo.", hindi naman ako na-offend sa sinabi niya. Natawa rin ako sa aking sarili.

"Hahaha kaya nga wag kang tumulad sa akin."

"Eh kamusta naman kayo nung isa mo pang kaibigan slash ex-manliligaw slash boss mo na ngayon?"

"Ayun ganun pa din. Akala ko mapaparesign na ako sa report na pinagawa niya sa akin. Buti na lang at natapos ko sa loob ng dalawang gabing wala halos tulugan. Hahaha. Tas kahapon binilhan niya ako ng pancake tsaka di na ako pinagtrabaho, siguro reward ko.", pagkukwento ko kay Lui.

"Malaki din talaga sira ng ulo mo no? Iyan pa ang isang bagay na hindi ko maintindihan sayo Kyle. Bakit ka nagtitiis sa kanya sa kabila ng trato niya sayo? Binigyan ka lang ng pancake parang wala na yung mga ginawa niya sayo."

"Malalim naman kasi yung pinaghuhugutan niya ng galit sa akin. Nasaktan ko siya noon, intentionally itinaboy ko siya palayo sa pagsasabing boyfriend na kita at di ko na siya kailangan. Gusto ko talaga na magkaayos kami. Maging magkaibigan uli, kaya kahit na nahihirapan ako tinitiis ko na lang kasi gusto kong makabawi sa kanya.", pagdedepensa ko sa aking sarili.

"Ewan ko sayo.", iyon lang ang nasabi ni Lui.

"Alam mo Lui kung sakaling magkagulo tayo at alam kong ako ang may kasalanan, gagawin ko rin to sayo. Lahat ng kayang kong ibigay para magkabati lang tayo gagawin ko."

"Weh? Pano kung hilingin ko na pakasalan mo ko?", pang-aasar sa akin ni Lui.

"Kung ganyan naman ang kundisyon mo, hahanap na lang ako ng bagong kaibigan. Yung tipong hindi takas sa mental na katulad mo.", pang-aalaska ko din sa kanya.

Matapos kami mag-usap ni Lui ay natulog akong muli. Kain, tulog, gym lang ang naging routine ko noong off. Napagod din talaga ako sa nagdaang linggo kaya sinikap kong bumawi ng lakas dahil tiyak na hindi rin magiging madali ang darating na linggo.

****Aki****

7:26 am, Monday

June 05

Katulad ng aking inaasahan ay dinatnan ko na si Kyle na nagkakape sa kanyang desk nang dumating ako sa opisina.

"Good morning Aki! Salamat pala doon sa pancakes last Friday.", magiliw na bati sa akin ni Kyle. Kaming dalawa pa lamang ang nasa silid na iyon at bakas sa kanyang mukha ang saya sa araw na ito. 

Sa halip na matuwa ay bumabalik na naman sa akin ang pamilyar na inis kapag nakikita siya, lalo na noong maalala ko na magkasama sila ni Renz noong Biyernes at mukhang masaya na naman silang dalawa. Iyon halos ang laman ng aking utak sa nakaraang dalawang araw. Kahit ako ay naiinis na sa nagiging takbo ng aking pag-iisip.

"How many times do i have to tell you not to call me by my nickname? I don't know if you're simply stubborn or stupid.", naiinis kong sagot kay Kyle. Hindi ko na napigilan ang emosyong kinikimkim ko sa nakalipas na dalawang araw. Alam kong nagseselos ako sa pagkakakita ko sa kanila ni Renz, sadyang ayaw ko lang aminin sa aking sarili. 

Nakita ko ang pagkapahiya sa mukha ni Kyle. Tila may mga nagbabadya pa ngang luha na tutulo mula sa mga mata nito. 

Para naman akong sinipa sa aking dibdib. Pamilyar ang pakiramdam na ito. Tandang-tanda ko ang epekto ng mga papaiyak na mga matang iyon sa akin. Ganitong-ganito ang aking nararamdaman noong minsan ko siyang masigawan sa aking condo dahil hindi siya kumain kahit na may sakit siya. Gusto kong kutusan ang aking sarili dahil sa aking nagawa.

Agad akong naglakad patungo sa aking opisina. Hindi ko inaasahan na makaramdam muli ng ganito kay Kyle. Yung feeling na frustrated ka sa sarili mo dahil napaiyak mo ang isang taong espesyal sa iyo.

Nanatili lamang akong nakatayo sa likod ng pinto ng aking opisina. Hinayaan ko mahulog ang tangan kong bag sa sahig. Pilit kong pinapakalma ang aking sarili pero paulit-ulit na bumabalik sa aking gunita ang papaiyak na mga mata ni Kyle. Sa tagal niyang nagtatrabaho sa akin at sa napakaraming beses kong pamamahiya sa kanya ay ngayon lang ako naging apektado sa kanyang reaksyon.

Shit!!!! Anu na namang ginawa mo Achilles?!! Pinikit ko ng mariin ang aking mata upang makapagisip. Ilang beses rin akong huminga ng malalim para kumalma. Nang idilat ko ang aking mata ay binuksan kong agad ang pinto ng aking opisina at naglakad patungo sa desk ni Kyle.

Nakayuko siya at matamang nakatingin lamang sa kanyang kape. Ramdam ko ang pagnanais niyang magtago para hindi ko siya mapansin. Lalo lang akong nainis sa aking ginawa dahil nararamdaman ko ng natatakot sa akin ng mga sandaling iyon si Kyle.

"Kyle?", mahina kong tawag sa kanya. Halos hindi pamilyar ang aking bibig sa pagbanggit ng kanyang pangalan. Parang kay tagal simula ng hayaan ko ang aking sarili na banggitin ang pangalan na iyon.

Nagtaas ng tingin sa akin si Kyle. Kita ang pagkabahala sa kanyang mga mata, tila naghihintay ng sermon mula sa akin.

"I'm sorry for what i said, i was just having a bad morning. Sorry if i had to take it on you.", paghingi ko ng paumanhin sa kanya. Tumango lamang siya bilang tugon pero alam kong kulang pa ang ginawa kong paghingi ng tawad, alam kong nasaktan siya sa aking mga sinabi.

"Ahmmm, ano... kung..... ano kasi... well....", hindi ko magawang ituloy ang aking sasabihin. "Ahhhh..... gusto ko kasi ng kape pwede mo ba ako itimpla?", tangina! Ang tanga ko!?! Bakit iyon ang lumabas sa aking bibig!?! Hindi ko intensyon na pagmukhaing nagsorry ako sa kanya para ipagtimpla niya ako ng kape. Gusto kung lumubog sa aking kinatatayuan, nahiya akong lalo sa aking sinabi...

Tiningnan ko ang reaksyon ni Kyle. Halata ang pagkalito sa kanya. Lalo akong nagsisi sa aking sinabi. Muli na sana akong magsasalita para bawiin yung sinabi ko ng mapalitan ng ngiti ang pagkalito sa mukha ni Kyle.

"Sige po sir, saglit lang po.", magiliw na sabi ni Kyle.

Tumayo siya sa kanyang lamesa at tinungo ang coffee table sa sulok ng silid. Naupo naman ako sa upuan sa harap ng kanyang lamesa. Mataman ko siyang pinagmasdan habang nakatalikod sa akin at gumagawa ng kape. 

"Tsaka pwede mo na akong tawaging Aki kapag tayo lang dalawa. Pasensya ka na talaga sa akin kanina.", lumingon lamang sa akin si Kyle at ngumiti. 

Base sa reaksyon niya ay mukhang hindi na siya nagdadamdam pa sa aking sinabi pero sa kabila noon ay hindi pa rin ako kuntento sa aking paghingi ng paumanhin. Kung tutuusin kasi ay hindi lang naman ngayon ko siya nasigawan at napahirapan.

Dinala sa akin ni Kyle ang tasa ng kape, agad ko naman itong kinuha mula sa kanya at nagpaalam na akong papasok na muli sa aking opisina.

Nang bubuksan ko na ang pinto ng aking opisina ay muli ko siyang nilingon. 

"Uhmmmm, Kyle?", hindi ko mapigilang kabahan sa aking ginagawa.

"Yes?", taka niyang tanong sa akin.

"Ano kasi... kung ok lang sayo.... i mean kung wala kang gagawin.... ahhh.... ano.... kasi..... hmmmm... pano ba?.... sana...."

"Ok lang po ba kayo sir?", nalilito nang sagot ni Kyle dahil sa pagkabulol ko ng mga sandaling iyon.

"Ah oo, gusto ko lang kasing ano.... aahhhmmm... sana sabay tayo maglunch mamaya.... kung ok lang naman sayo at wala kang plans later....", hindi ako magkandatuto sa pagbigkas ng mga salitang iyon. Parang may malaking batong nakabara sa aking lalamunan.

"Ah sige po. Wala pong problema."

"Ok sige, pasok na ako.", iyon na lang ang aking nasagot at dumiretso na ako sa aking lamesa.

Nang makaupo ako sa aking upuan ay ramdam ko ang mabilis at malakas na pagtibok ng aking puso kahit na hindi pa ako humihigop sa kapeng dala ko.

Kinuha ko ang aking laptop sa bag at binuksan iyon. Nakatunganga lamang ako sa screen ng aking laptop habang iniisip ang mga nangyare lang kanina.

Did i just ask him to lunch? Hindi ako makapaniwala sa imbitasyong ginawa ko. Maliban doon ay hinayaan ko siya na tawagin ako sa aking palayaw, as if im inviting him to be my friend again

Anu nang nagyare sa plano kong lumayo sa kanya at panatilihin ang aking distansya? Sa ginagawa ko ngayon lalo akong magiging vulnerable sa kanya. Inuulit ko lang ang mga pagkakamali na ginawa ko noon. 

Napabuntong hininga ako dahil sa sobrang gulo ng aking isip. Nang magtagal ay napagdesisyunan kong ito na ang huling beses na magiging soft ako sa kanya. Hahayaan ko siyang tawagin ako sa aking nickname pero dapat kong panindigan ang pagiging cold sa kanya. Ayaw kong maulit pa ang mga pagkakamali na nagawa ko noon.

Sa kabila ng pagtutol ng aking isip sa mga ginawa ko kanina ay di ko maitatanggi na tumatalon ang aking puso ng mga sandaling ito. Masaya ako na kahit sandali ay parang bumalik ang dati naming pagkakaibigan ni Kyle. Hindi ko rin mapigilan ang masabik sa lunch namin mamaya.

****Kyle****

10:05 am, Monday

June 05

Dalawang oras pa bago ang lunch pero hindi na ako makapaghintay. Kapansin-pansin ang aking pagiging masaya ng araw na iyon. Kahit si Sam ay binati ang pagiging masayahin ko ngayong araw. 

Hindi ko alam kung anung nangyare kay Aki at biglang nagbago ang pakikitungo niya sa akin. Kanina ay muntik niya na akong mapaiyak dahil sa panenermon niya sa akin, nagulat ako ng muli siyang lumabas ng kwarto at humingi ng tawad. Hindi ko din alam kung bakit niya naisipang magpatimpla ng kape sa akin. Basta masaya ako na maipagtimpla siya ng kape kanina. Matagal kong pinaghandaan yon kahit na araw-araw niyang tinatanggihan ang alok ko. 

Hindi ko ikinuwento kay Sam ang nangyare pati na ang plano namin na pagkain ng lunch mamaya. 

Nang tumuntong ang alas dose ay inaya agad ako ni Sam na kumain sa labas pero tumanggi ako. Hindi naman na nagtanong pa si Sam kung bakit. Nakita ko naman na pumasok ng opisina ni Aki si Lyka. Marahil ay aayain nitong kumain sa labas si Aki. Medyo kinabahan naman ako dahil baka makalimutan ni Aki ang pagkain namin ng sabay at sumama na lang kay Lyka. Ngunit wala pang limang minuto ay lumabas na si Lyka at nanghahaba ang nguso. Hindi ko naman mapigilang mapangiti sa isiping tinanggihan siya ni Aki na samahan dahil kakain kaming dalawa ng sabay.

Nanatili lamang ako sa aking lamesa habang hinihintay kong lumabas si Aki. Maya-maya lang ay narinig ko ang pagbukas ng pinto ng kanyang opisina. Agad akong lumingon sa direksyong iyon at nagtama ang aming mga mata. Agad naman siyang naglakad papunta sa akin at di ko maalis ang kabahan.

"Can you wait for me for a little more? I just have to drop by Mr Salvatierra's office.", paalam nito sa akin.

"Sure.", tipid kong sagot. Umalis siya agad at binalik ko na lang ang atensyon ko sa naiwang trabaho.

Mahigit labing limang minuto rin ang dumaan pero hindi pa nakakabalik si Aki.  Medyo naiinip na ako dahil excited na ako na makausap si Aki tulad ng dati. 

Kasalukuyan akong gumagawa ng isa pang report para sa board meeting na paparating. Binigyan naman ako ni Aki ng sapat na panahon para tapusin ang pangalawa kong report hindi tulad nung una. Pinagsusumikapan ko lang na matapos ito ng maaga para kung sakaling may gusto siyang ipabago ay may sapat pa akong panahon para maayos ito. 

Hindi ko na namalayan ang takbo ng oras dahil na-focus ang aking atensyon sa aking report. Nagulat na lang ako ng bumukas ang pinto, akala ko ay si Aki na yun pero mukha ni Sam ang bumungad sa akin.

"Hindi ka ba nag-lunch bebe?", tanong nito sa akin ng makita ako sa aking desk.

"Ah hindi pa. Busog pa naman ako eh.", sagot ko. Nang tumingin ako sa aking relos ay limang minuto na lang bago matapos ang aking lunch. Hindi ko mapigilang malungkot dahil hindi kami natuloy ni Aki.

Huminga lang ako ng malalim at bumalik sa aking ginawa. May tira pa naman akong biskwit mula sa kinakain ko kaninang umaga at pinasya kong iyon na lang ang kainin kasi medyo nagugutom din talaga ako.

Nang pumatak ang ala-una ay napalingon ako sa pinto sa matinis na pagtawa ni Lyka, kasunod nito sa likod si Aki. Mukhang kanina pa magkasama ang dalawa.

"Kyle, hindi ka ba naglunch?", takang tanong ni Lyka. Tumingin muna ako kay Aki bago sumagot.

"No, i'm good.", tinuro ko din ang biskwit na pinagtyatyagaan kong kainin ng mga oras na iyon. "Diet.", dugtong ko pa.

"Ok, dapat pala inaya natin si Kyle Boss para nasira ang diet niya. Ang sarap kasi Kyle ng pagkain dun sa kinainan namin at tiyak na di mo mapipigilan ang iyong sarili na kumain.", mahabang litanya ni Lyka, halatang intensyon nitong inggitin ako o kami ni Sam.

Ngumiti lang ako at binalik na ang aking tingin sa aking computer. Hindi na akong nag-abala pang tingnan si Aki. Di ko kasi mapigilang magdamdam. Masyadong obvious na pinagtripan nya lang ako at napakatanga ko para umasa.

"Ah, Kyle gusto mong pagpadeliver ka na lang namin?", tanong nito. Hindi ko alam kung bakit nagtatanong pa siya ng ganoon. Sa pagkakaintindi ko ay wala naman talaga siyang pakialam sa akin. Marahil ay isa na naman ito sa kanyang mga pakulo.

"Wag na po Mr. Del Valle. Busog na po ako sa biskwit na kinain ko.", pagtanggi ko. Hindi ko siya tiningnan dahil lalo lang akong maiinis.

Ang inakala kong masayang araw ko ay natapos ng may simangot ako sa labi. Siguro may mga bagay talaga na mahirap baguhin. Matitiis ko siguro yung mga bulyaw niya sa akin at pagpapahirap sa trabaho pero yung harapang pagpapamukha sa aking tanga ako tulad ng ginawa niya kanina ay sobra na. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko matatagalan ang ganoon pagtrato mula kay Aki.

....to be cont'd....

Author's note:

Waaaaaahhhh!!!!! sori po talaga kung ngayon lang nasundan yung post ko! alam kong sobrang tagal, pasensya na po talaga... sobrang dami ko po kasing ginawa ngayong buwan halos hindi ko na maisingit yung pagsusulat ko... 

Nais ko pong magpasalamat sa mga sumusubaybay sa story nila  Kyle, Aki, at Renz. sa mga lagi pong nag-aabang ng updates at palagiang nag-iiwan ng comment at feedback, thank you, thank you po talaga... :)

Kung mapapansin niyo po dalawa lang yung chapter ng update ko ngayon dahil po iyan sa suggestion ni Vien.Montillano (siya po ang sisihin niyo! hahahaha), naiintindihan ko po na nawawala ang momentum ng mga reader kapag sobrang tagal ng updates. Alam ko po ang pakiramdam noon dahil mambabasa rin ako. Salamat vien sa suggestion, makakatulong talaga yun para mas madalas ako makapagupdate. Bale ang mangyayare po ay baka dalawang post na lang ako per week, nagawa ko na po yung Chapter  13 &14 at nakaschedule na sila ng posting sa Friday, so sigurado pong may update tayo next week at hindi nganga! hahahaha

Salamat po sa pagsuporta at pagbabasa.... feel free to leave comments or feedback binabasa ko po lahat iyon.... sa mga nag-leave ng comment last time sori ngayon lang ako nakareply sa mga comment nyo hahahahaha...salamat na din po sa pang-unawa... Enjoy reading...!

--------crayon :)