Love Is... Chapter 40 [Finale]

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. All images, videos, and other materials used in this story are for illustrative purposes only; photo credits should be given to its rightful owner.

LOVE IS…

Rye Evangelista

theryeevangelista@gmail.com

PREVIOUS CHAPTERS

I | II | III | IV | V

VI | VII | VIII | IX | X

XI | XII | XIII | XIV | XV

XVI | XVII | XVIII | XIX | XX

XXI | XXII | XXIII | XXIV | XXV

XXVI | XXVII | XXVIII | XXIX | XXX

XXXI | XXXII | XXXIII | XXXIV | XXXV

XXXVI | XXXVII | XXXVIII | XXXIX

ADD US TO YOUR BLOGGER APP

(Reading List)

michaelsshadesofblue.blogspot.com

PS: Please support MSOBian

Writers and Stories!

Thank you!

CHAPTER XL

WHAT IS LOVE?

No One’s POV

“Kamusta, Mahal ko?” Tanong ni Red sa asawa.

It is as if sasagot ito sa kanyang mga tanong.

It has been almost two and a half years since Riel got in coma. As the story goes by, since nangako sila sa isa’t isa ay naghihintay pa rin si Red sa pagbabalik ng kaniyang asawa, without even the very least clue if Riel will be really coming back.

Sabi nga, ang paghihintay ang pinaka nakakabagot na gawain. Mayroon kasing mga instances na naghihintay ka ng napakatagal pero wala naman palang katuturan. ‘Yong naghihintay ka lang pala para sa wala.

Pero… hindi naman lahat nauuwi sa ganoon, ‘di ba? Mayroon din namang kasabihan na, kapag matiyaga kang naghihintay, ay darating din iyong inaasam mo eventually.

“Babalik ako, kaya… ‘wag… mo muna akong… iiwan, ha? Kung aalis ka na, siguraduhin mong andito ako, ha?” Pakiusap ni Red sa asawang wala pa ring malay hanggang ngayon.

Given the situation, wala naman kasi talagang kasiguruhan ang pagbabalik ng asawa, the fact that it has been two years now.

“Pangako ‘yan! Babalik ako. Pakihintay ako, Blueberry, please…”

But Red still holds on to that promise. Ang pangakong babalik ang asawa. Na gaano man katagal ito abutin, ay maghihintay siya. Na kailangan niya lang maniwalang tutuparin ni Riel ang pangako nito sa kanya.

“Babalik agad ako.”

Gusto niyang marinig ng asawa ang pinakapaborito nilang kanta. Kaya’t pinakiusapan niya ang kaibigang DJ sa radyo ng kanilang paaralan para ro’n. Ang kantang nagbuklod sa kanila. Ang kantang pati kanilang puso’y pinagkaisa.

The very least he can actually do for Riel. Since hindi naman siya ganoon kagaling kumanta at aalis din naman ito para sa kanilang Org Outreach, na hindi niya matanggihan dahil sa kanyang posisyon sa organisasyong iyon.

Unti-unting napuno ng himig ang apat na sulok ng kwartong iyon ni Riel dahil sa kantang ipinakiusap ni Red sa kanyang kaibigan. Memories replayed in Red’s thoughts since it is one of the smallest yet has the most meaningful value in their relationship.

Na dahil sa kantang iyon, naisulat ang pinakamagandang pahina ng kanilang kwento. Na lahat ng bagay sa pagitan nila’y dumaloy ng mas maayos kaysa sa mga pinagplanuhan niyang gawin noon.

Passenger Seat.

Anang isip ni Red.

He’s in deep thoughts, tears also fell from his eyes. He’s just too careful not to create a sound para marinig ng buo ng kanyang asawa ang kantang iyon.

Although he’s not so sure about it.

Hindi niya lang siguro lubos naisip noon na hahantong sa ganito ang lahat. All that comes to his mind was, God is punishing him thru this present situation because of what he did to Riel a long time ago.

Na inaako niya naman ng walang pag-iimbot dahil kahit napatawad na siya ni Riel, alam niya sa sariling naging marupok siya minsan. Patunay na ilang beses sa kanyang buhay ay nagkamali siya sa kanyang mga desisyon, nagpatalo siya sa takot at nilamon ng kanyang immaturity na wala namang ibinungang maganda.

Habang tumutugtog ang kanta ay hindi niya napapansing nagbubunga na pala ang paghihintay niya sa halos dalawa’t kalahating taon. Call it a miracle, but yes, nagkakaroon na ulit ng brain activities sa utak ni Riel.

Is it the song? O ang pangakong binitiwan niya sa asawa ang nagbalik sa buhay ni Riel?

Miracles do happen, sabi nga. Hindi lang natin iyon napapansin dahil hindi tayo naniniwalang nangyayari nga ang mga iyon. Well, God always provide. Lalong-lalo na doon sa mga taong naghihintay ng matiyaga at doon sa mga naniniwalang mayroon ngang milagrong ginagawa ang Panginoon.

“Naaalala mo ‘yang kanta, Blueberry?”

Unti-unting pumapasok sa isipan ni Riel ang mga sinasabi ng kanyang asawa. ‘Yong luha mula sa mata ni Red ang unang sensasyong nadama niya. It sent shivers down to his spine. It fully recovers him from a very long time of sleeping.

“Do you remember?”

Gustong-gusto niyang sagutin ang asawa pero, hindi niya iyon magawa.

“Babalik ako, Riel. Hintayin mo ako, ha?”

Pangakong binitiwan ni Red saka nilisan ang kwarto ng kaniyang asawa.

Deep inside of Riel’s thoughts ay umiiyak na siya. Naalala niya ang pangakong binitiwan sa asawa. Na umiiyak ang kanyang asawa dahil sa kanya.

Sa loob-loob niya’y itinatanong nito kung gaano na ba katagal naghihintay ang asawa sa kanyang pagbabalik? Ilang araw na ba ang binilang para lang sa pakikiusap niya sa Panginoon?

‘Yon ay hindi niya alam. Gusto niyang masagot lahat ng kanyang katanungan, lalong-lalo na ang tungkol sa mga pinagdaanan kanyang asawa dahil wala siya sa tabi nito. Dumaloy ang luha sa gilid ng kanyang mga mata. He even tried to move, but it seems he needs more time.

Isang araw pa ang dumaan at tuluyan nang nagkamalay si Riel.

“Riel!” Namutawi sa bibig ng kanyang mother-in-law.

Maging ang mga taong malalapit sa kanya’y matagal na ring naghihintay sa kanyang pagbabalik. Mga kaibigang, nasa malayo ma’y hangad ang kanyang pagkakaroon ng malay. Mga itinuturing na niyang pamilya na halos bukambibig sa Panginoon ang kanyang paggaling.

Nagbubunga nga lahat ng paghihintay. Sabayan pa ito ng pagdarasal sa Panginoon.

“Seth! Tawagan mo si Louie!” Agad na utos nito sa asawa nang makapasok ito sa kwarto ni Riel.

Hindi rin malaman ni Seth ang gagawin dahil sa nakitang magandang pangyayari. Natauhan lamang ito nang hawakan siya ng kanyang umiiyak na asawa.

Nakatingin lamang ng deretso si Riel sa kisame ng kwarto kung saan higit sa dalawang taon niyang pinagpirmihan. Iyon ang unang pagmulat niya, pilit na pinagtatagpi-tagpi ang mga alaalang kaya niya pang alalahanin hanggang sa mga oras na ito.

“Call Louie. Ako na ang tatawag sa anak mo!” Utos muli ni Helena sa kanyang asawa. “Thank God!”

Agad naman nitong sinunod ang asawa sa utos nito. Gano’n din ang ginawa ni Helena. Paroo’t parito ang kanyang lakad, pero out-of-reach ang kanyang panganay na anak.

“Papunta na si Louie.” Balita ni Seth sa butihing asawa. “How about your son?” Tanong pa nito.

Umiling lamang ito sa kanya saka pinuntahan ang son-in-law.

“Riel? Nakikilala mo ba kami?” Agad nitong tanong.

Ngumiti at tumango lamang ito sa kanya.

“Hay! Mabuti naman kung gano’n! Miss na miss ka na namin anak!” Niyakap nito ang son-in-law saka humagulhol sa may dibdib nito. Hinaplos lang naman ni Riel ang kanyang biyanan sa ulo nito. Nakangiti lamang sa gilid ang kanyang father-in-law.

Pagkalipas ng ilang minuto ay dumating na rin si Dr. Ferrer. Nagsagawa ito ng mga test para kay Riel para malaman kung okay na nga ba talaga ang kanyang pasyente.

“I can’t really tell what happened. I admit, hindi ito kayang maipaliwanag ng siyensya. Aaminin kong sa huli na namin inaako na totoo ngang may milagro.” Nahihiyang saad ng doktor.

Ngumiti lamang sa kanya si Riel dahil sa kanyang sinabi. No’ng unang pagkwento nina Helena, Seth, at Dr. Ferrer sa kanyang naging kalagayan sa loob ng dalawang taon ay lungkot ang nadama nito. It made him so worried.

Naisip niya kasing dalawang taon niyang pinaghintay ang asawa sa kanyang pagbabalik. Sa pagkakaroon niya ng malay. Naawa siya sa kanyang asawa dahil marami itong pinagdaanan na hindi siya kasama. Higit sa lahat, alam niyang puro kalungkutan ang tanging naihatid niya rito.

Pero, sinabi sa kanya ng mga in-laws na ‘wag na iyong isipin. All that matter is, bumalik siya. ‘Yon lamang ay magiging masaya na ang asawa.

“Salamat, Doc! Salamat din sa Panginoon.” Unang salitang lumabas sa mga bibig ni Riel. Kahit halos paos at medyo hirap ito ay nagawa na niyang magsalita. Maging ang mga taong kasama niya’y gulat sa kanyang pagsasalita.

Napatakip lamang sa kanyang bibig si Helena gamit ang kanyang mga kamay. Luha ng kagalakan ang dumadaloy mula sa kanyang mga mata.

“Ma. Tahan na po. Andito na po ulit ako.” Anito sa kanyang mother-in-law saka ngumiti.

“Masaya lang ako, anak.” Pinunas nito ang mga luha tumakas sa kanyang mga mata. “Hindi ko macontact ang asawa mo, I’m sure he will be the happiest. Kailangan niyang malaman ‘to agad.” Dagdag pa nito.

Umiling lamang sa kanya si Riel.

“Gusto ko po siyang surpresahin, Ma.” Anito na nakangiti.

“Alam mong umalis siya? Ibig-sabihin…” Tumango lamang si Riel sa tanong ng biyanan.

“If that’s your decision, kailangan nating pumunta sa ospital. You need further examinations para malaman kung wala na ba talagang mangyayari. Naging kampante tayo last time, hindi na natin pwedeng gawin iyon ngayon.” Ani Dr. Ferrer.

Sumang-ayon na rin lang doon ang mag-asawa kaya’t iyon na rin ang desisyon niya.

Nagbilin ang asawa sa mga kasambahay na kasama nila roon sa kanilang bahay tungkol sa kalagayan ni Riel. Base na rin iyon sa kagustuhan ni Riel. Tinawagan na rin lamang nila ang mag-asawang Santillan para sa balita since papunta na sila sa Manila.

Red’s POV

Wala ako sa sarili ko kinaumagahan. Nagpadala na naman ako sa bugso ng aking damdamin. Nagpatalo na naman ako sa gagong parte ng pagkatao ko.

Nakaupo ako ngayon dito sa buhanginan sa may dalampasigan, nag-iisip ng mga bagay-bagay tungkol sa nagawa ko na namang pagkakamali. Nagbalik rin sa akin lahat ng mga alaala noong iwan ko si Riel dahil sa immaturity ko.

Inuulit ko na naman ba ang pagkakamali ko noon? Pareho rin ang sitwasyon noon. Nagawa ko lang ngang magtagal ng dalawang taon sa paghihintay sa kanya dahil nagbitiw ako ng pangako sa kanya.

Mahal ko siya. Mahal na mahal.

Argh! Ano bang pumasok sa kokote ko kagabi?!

“Kape?” Pag-angat ko ng aking paningin ay si Tori iyon. Nakalahad na rin sa akin ang kanyang kamay na may hawak na paper cup.

Inabot ko lamang iyon mula sa kanya saka ibinalik sa walang hanggang view ng horizon ang paningin ko. Nahihiya rin ako sa kaibigan kong ito dahil sa nangyari kagabi. Halos hindi rin nga ako pinatulog ng isiping iyon.

Umupo na rin ito sa tabi ko.

“Salamat.”

“Tss.” Tugon niya saka sumimsim sa sarili nitong paper cup.

Umiling lamang ako sa tinuran niya. Nagkatinginan kami’t nagtawanan na lang.

“Salamat talaga.” Pasasalamat kong muli. Sumimsim na rin ako ng kape sa cup ko.

“Saan? Sa pagbigay ko ng kape o dahil sa pananampal at pagpapamulat sa ‘yo ng katotohanan?” Sarkastikong tanong ni Tori.

“Pareho.” Sagot ko na lang saka ngumiti sa kawalan.

I’ve came to my senses that night. Pasalamat ako dahil may kaibigan akong katulad niya.

“Dalawa’t kalahating taon ka na ngang naghihintay, susuko ka pa? Ang hina mo naman! Ako nga buong buhay ko, naghihintay ako sa pagbabalik ng nanay ko, sumuko na ba ako? Hindi ‘di ba? Dapat tuloy pa rin ang buhay!” Anito.

“Yeah. Napakalaking duwag ko ‘di ba?” Tugon ko na lang.

“2 years, Red. Dalawang taon na kitang kilala. Oo, iyakin ka. Oo, masyado kang madrama. Oo, ugok ka. Pero… ni minsan, hindi ko nakita sa ‘yo ang pagsuko. Alam mo ‘yon?” Aniya. Sumimsim muli ito ng kape. “Fuck! Ang init!” Reklamo nito.

Napailing na lang ako. Ibinalik ko na lang ang paningin ko sa dagat.

“You seem to be so fragile, yet, dahil sa pagmamahal mo sa asawa mo, hindi ka gano’n kadaling nababasag. You made yourself strong for the past two years, dahil alam mo at naniniwala ka sa pagbabalik ni Riel.”

Napatango na lang ako sa sinabi niya. Kilalang-kilala na nga niya ako. I guess, I made myself just like an open book for her to read and with that, nakagawa siya ng assessment tungkol sa pagkatao ko.

‘Yon kaya ang nagustuhan niya sa akin? Nagiguilty tuloy ako noong sinabi niyang gusto niya ako. Na binakuran niya ako sa mga babaeng nagkakagusto sa akin… na nagsakripisyo siya para sa akin dahil sa pagmamahal ko sa asawa ko.

Siya nga 22 years nang naghihintay sa ina, lumalaban pa rin sa buhay, tapos ako itong dalawa’t kalahating taon pa nga lang ay sumusuko na agad. I admire her for that.

Hindi nga ako nagkamaling pagkatiwalaan siya.

“Kaya nga kita nagustuhan e.” Aniya.

“Does it make me an asshole, Tori?” Tanong ko na lang saka tumawa. “Hindi halata sa ‘yong gusto mo ako, ha? Mas astigin ka pa kaysa sa akin e.” Dagdag ko pa.

“Tss. Respetuhin mo naman ang feelings ko ‘no! Ang dami ko kayang manliligaw. Saka! Hoy, lalaki! Babae po ako! Yes, boyish ako, pero… babae po ako, mali ka riyan sa inaakala mo, babae po ako!” Anito.

Kinanta pa niya ‘yong huling part habang iginigiling ang katawan. Napailing na lang ako saka inubos ‘yong laman ng cup ko.

“Sagwa!” Nag-acting pa ako na nasusuka.

Sinuntok lang ako nito sa braso.

“Pero… sorry Kulugo. May asawa na ako e.” Dagdag ko’t hinimas na lang ang braso ko.

“Gago! Alam ko! Kaya nga ‘di ko sinabi ‘di ba? Pasalamat na rin ako’t mas slow ka pa kaysa sa pinakamabagal na pagong sa mundo.”

“I’m sorry, Kulugo.”

“Tss. Ano ka ba? Ginusto ko ‘to kaya, wala kang kasalanan. Tsaka! Ang daming tao sa mundo ‘no! Hindi lang po ikaw ang gwapo! Hindi ko nga alam kay Riel kung bakit ka no’n nagustuhan e. Matalino nga, napakaslow naman. Pwe!”

Napailing na lang ulit ako.

“Gano’n naman talaga sa pag-ibig, ‘di ba? You don’t need to have a reason to love, or to be loved. Mahal mo dahil mahal mo… mahal ka dahil mahal ka, walang ibang dahilan.”

Tumango lang ito sa aking sinabi.

“Yeah. I guess.” Anito saka ngumiti.

Inilipat ko ang paningin ko sa kung saan naroroon ang mga kasama namin. Nahagip ko ang titig na titig sa direksiyon naming si James. Sinipat ko kung saan siya nakatutok, nagpabalik-balik pa nga ang tingin ko.

Sinubukan ko ring kumaway sa kanya pero hindi niya pa rin inaalis ang kanyang tingin. Nakabuo tuloy ako ng hypothesis. So, kung may hypothesis, dapat may eskperimento, ‘di ba? Lol!

Napailing ulit ako. Nagbalik ako sa pakikipagtitigan sa malawak na karagatan. Magkakalove life na ata ang kaibigan ko. Lol!

“Alam ko na kung bakit mainit ang dugo sa akin ni James.” Untag ko kay Tori. Gumagawa na kasi ito ng sand castle gamit ‘yong cup niya.

Marahas itong tumingin sa akin. Grabe! Parang papatay e. Narinig lang naman ang pangalan ni James. Akala ko, okay lang sa kanya ‘yong nangyari noon sa meeting? Bakit parang iritado siya sa narinig niyang pangalan?

“Huh? Ba’t naman nasali si James sa usapan natin?” Inis na tanong nito.

“Kasi… sa tingin ko… gusto ka no’n. Tingnan mo.” Inginuso ko sa kanya ang direksyon ni James.

Nang lingunin niya iyon ay agad lang napatid ang tingin ni James sa amin. Nagmadali itong pumasok sa isang tent na naroroon. That concludes my hypothesis. Lol!

Nakakunot noong tiningnan lamang ako ni Tori. Ngumiti lamang ako sa kanya.

“Ulol! Nakatitig lang, may gusto na agad sa akin? Malay mo ikaw pala gusto no’n. Lol! Teka! Kung gusto ako no’n, dapat nagpapagood shot siya, ‘di ba? Sinigawan kaya ako no’n! Edi bawas points ‘yon!” Sunud-sunod nitong saad.

“Alam naman niyang may asawa na ako, ‘di ba? So, wala iyon sa mga assumptions na mabubuo mo. Tss. Mas slow ka pa pala kaysa sa akin e! Ibig sabihin no’n nagseselos siya! Alam mo na. Lagi tayong magkasama e.”

“Selos?” Parang hindi makapaniwalang tanong nito saka natawa. “Syempre! Magkaklase kaya tayo halos araw-araw! Tsaka, Hello! As in, Hi! Best friends’ tayo! Sanggang dikit! Ganon!” Asik nito.

“Kaya nga—.”

“Red! Tori! Pack-up na! Babalik na tayo!” Sigaw ni Clau. Ang Treasurer ng Org.

“Tss. Dense ka rin pala e.” Umiling na lang ako sa kanya saka tumayo at nagpapagpag. “Tara na nga!” Pag-alok ko sa kanya.

“Tse! Dense mong mukha mo! ‘Di pa tayo tapos, ha?! Makikita mo!” Inis niyang tugon saka nagmadaling tumakbo papuntang Camp.

Napailing na lang ako sa inasta niya.

It’s good to have her as a friend.

Pauwi na ako, Riel.

Kailangan kong magsorry dahil sa naging kasalanan ko rito. You don’t deserve to be cheated. I’m really a jerk. Kaya’t okay na sa akin ang maghintay, kung iyon ang parusa ng Panginoon sa akin. Deserve ko naman iyon.

-----

Pagkarating namin sa university ay agad kong kinuha ang cell phone ko. Pagka-on na pagka-on ko palang no’n ay rumehistro ang pangalan ni Mom doon.

Please pick-up the phone.

Hindi ko mawari ang nararamdaman ko. Ito na nga ba ang kinakatakutan kong instances kapag iniwan ko ang cell phone? Nakalimutan ko kasing sabihin iyon kay Mom. Argh!

Nagulo ko na lang ang buhok ko.

“Anyare? Baliw lang, gano’n?” Tanong ni Tori.

Kinuha na niya rin sa safe ang cell phone niya.

“I need to go, Tori. Kinabahan ako bigla e.”

“O-Okay…” Anito, naguguluhan.

Nagmadali na lang akong tinahak ang pinto.

“Tawagan or text mo ako ha, kung ano man?” Sigaw nito.

“Okay!” Sigaw ko pabalik.

Tinatawagan ko sila, pero ni isa’y walang sumasagot.

Pagkarating ko sa bahay ay agad ko na lang ipinark ang kotse ko sa gilid ng bahay. Nagmadali akong pumasok sa bahay to find out something that’s bothering me. Ayoko ng kutob ko e. Almost and always may nangyayaring hindi maganda.

Wala akong makitang mga kasambahay sa paligid, kaya’t dumiretso agad ako sa kwarto ng asawa ko. Huminga na lang ako ng malalim nang nasa harap na ako ng pinto.

Sana mali ang kutob ko. Miss na miss ko pa naman siya. I want to hold his hands again. Ipagsasalikop kong muli iyon.

Pagkabukas ko’y parang slow motion lang ang nangyari. Tulala akong nilibot ang paningin sa apat na sulok ng kwartong iyon.

Wala ang asawa ko ro’n.

“Mom! Nasaan si Riel?” Sigaw ko mula sa kwartong iyon.

Agad akong lumabas doon at tinungo ang kwarto nila Mom. Ilang ulit akong kumatok sa pinto pero walang nagbubukas sa akin. Binuksan ko iyon pero, to my surprise, wala naman ang mga magulang ko ro’n.

Pero naroroon pa rin ang mga dala nilang gamit simula noong dumating sila a night before I left for the outreach. Nasaan kaya sila?

“Manang Ling? Rhea? Kris?” Sigaw ko sa loob ng bahay.

Wala pa ring sumasagot sa akin. Kahit na iyong mga nurse na umaasikaso sa asawa ko’y hindi ko rin makita roon.

“Mom! Mom!” Tawag ko pa rin.

Nalibot ko na ang iba pang kwarto pero wala ni isa kila Mom at Dad ang naririto.

Nang marating ko ang kusina ay doon ko nakita si Manang Ling. Kaya pala hindi ako marinig ay may nakalagay sa kanyang tenga. Sumasayaw-sayaw pa ito habang naghihiwa ng kanyang mga lulutuin.

Gusto kong tumawa pero mas nangingibabaw ro’n ang kabang nararamdaman ko.

“Manang Ling!”

“Ay-anak-ka-ng-nanay-mong—Sir!” Gulat nitong sigaw nang makita ako. “Nakauwi na po pala kayo!” Dagdag nito saka tinanggal ang earphones sa tenga niya.

“Nasaan ang asawa ko? Nasaan sina Mom at Dad?” Agad kong tanong muli.

“A-A-Ah e… Dinala po si Sir Riel sa ospital kahapon.” Anito.

Natulala na lang ako sa aking narinig. Pinanghinaan din ako ng tuhod.

“Sir! Okay lang po kayo?” Tanong nito. Tinulungan na rin ako nitong tumayo ng maayos.

“Okay lang ako, Manang. Ano pong nangyari kay Riel?” Kinakabahan kong tanong.

Umiling lamang ito sa akin.

“Wala po ako noong dinala si Sir Riel sa ospital e. Pinagpalengke po ako ni Ma’am. Bilin po nila na pumunta na lang po kayo agad doon kapag nakauwi na kayo.” Anito.

Agad ko na lang nilisan ang kusina para pumunta ng ospital.

“Mag-iingat po kayo, Sir!” Huli kong narinig.

Shit! Ano kayang nangyari?!

Brett’s POV

Maskin ako’y umiyak nang malamang nagkamalay na ang matalik kong kaibigan.

Nawala ang jet lag ko nang mabasa ko mula sa text ni Tita Helena na nagkamalay na siya. Maging si Iris ay hindi magkamayaw sa pasasalamat sa Panginoon sa pagbibigay kay Riel ng isa pang pagkakataon.

It seems, hindi naman gaya ng sabi ng lahat, nauunang kinukuha ang mababait na tao sa mundo.

Nang dumating kami kagabi sa ospital ay tulog si Riel. Sabi ni Tita Helena, pinagpahinga muna siya ng doktor dahil sa mga series of test na ginawa sa kanya. Bukas din after makuha ng results ay pwede na siyang umuwi.

Wala na kaming dapat ipag-alala pa. Riel is in good condition now. Makakaranas lamang daw siya ng maraming unusual na bagay. Simula rin next week ay magti-therapy na siya para sa kanyang tuluyang pag-recover.

Nagcheck-in na lang kami sa malapit na hotel dito sa ospital. Tinanggihan na muna namin ang offer ni Tita na umuwi doon sa bahay nila, para agad kaming makadalaw dito.

“Lalim ng inisip natin Best, ah?” Aniya.

Umiling lamang ako sa kanya.

“Miss na miss ka na kasi niyang kaibigan mong iyan Pars, e. Hindi kami pumapalya sa pagsimba bawat Linggo para lang ipagdasal ka. ‘Di ba, Beegee? Pati pagrorosaryo’y hindi niyan pinalalampas.” Ani Iris.

“Hon!” Saway ko na lang sa asawa ko.

“E bakit? Ikinahihiya mo ‘yon? G, oh? Si Brett.” Tugon ulit nito.

Ngingiti-ngiti lamang si Riel sa amin.

“Salamat, Best. Salamat, Mars. Alam kong lahat kayo’y nag-alala sa kalagayan ko.” Ani Riel. “Ikaw din, Beegee baby ko!” Dagdag nito saka hinalikan ang pisngi ng anak ko. “Buti kilala pa ako ni Beegee.”

“Lagi kasing pinapakita ni Brett sa kanya ‘yong picture ng barkada sa kanya. Isa-isa niyang pinapakilala ang ang mga Ninong at Ninang para raw kapag birthday at Christmas ay hindi niya makalimutan manghingi ng regalo, kaya ‘yon.” Paliwanag ni Iris sa kanya saka tumawa. “Tell Ninong, you love him, baby. Marami nang utang si Ninong Riel sa ‘yo e.” Biro pa nitong asawa ko.

“Ay wab you, Ninong!” Nagkatinginan lamang kaming mag-asawa nang sabihin iyon ni Beegee.

“I love you too, Beegee baby! Ang cute cute mo talagang bata ka! Hayaan mo, paggaling na paggaling lang ni Ninong, bibilhan kita ng maraming gifts!” Pinanggigilan na ang anak ko.

“Alam na ba ng asawa mo? How about Eli and the others?”

“Hindi pa alam ni Red.” Aniya. “Gusto ko siyang surpresahin e. May plano na kami nina Mama. Sina Kuya naman, tatawagan ko mamaya. Baka kasi may pasok iyon ngayon.” Napatango na lang ako sa kanya.

“Gusto mo ako na ang magsabi sa kanya?” Offer ko.

“Sige, sige, Best. Ikaw na ang bahala.” Tumango na lang ako sa kanya. Ipinagpatuloy na lang nito ang pakikipaglaro kay Beegee na ang atensyon naman ay nasa hawak na laruan.

“Guys! Kain na muna tayo!” Anunsiyo ni Tita Helena na kararating pa lang. Nasa likod naman nito si Tito na dala-dala ang mga pinamiling pagkain. “Nakauwi na ata ang asawa mo, Riel. Tumawag kanina, hindi ko lang sinasagot gaya ng sabi mo. Kaya nga nagmadali kami rito. Bahala na si Ling doon.”

“Tumawag na po ba si Manang Ling, Ma? Baka papunta na ‘yon dito.”

Nagpalipat-lipat lamang ang tingin ko sa kanila. Hindi ko maintindihan ang pinag-uusapan nilang dalawa.

“Basta Brett, Iris. Kung anuman ang gawin namin ngayon, sumakay na lang kayo, ha? ‘Wag KJ, Best! Napaka mo pa naman!” Pakiusap nito saka umiling.

Nagwink lang sa akin si Tita. Si Iris ay parang iniimagine ang mangyayari.

“Alam na rin ito ni Dr. Febre.” Dagdag pa ni Riel.

“Tss. Mga plano mo. Ikaw bahala. Just make sure, iiyak ng todo si Red, huh?” Saad ko na lang. Pinagtaasan lang ako ng kilay. Naghamon kasi ako e, ibig sabihin no’n ay game siya.

“Hello? Manang, bakit? Ah… Okay… Maraming salamat, ha?”

Lahat kami’y napatingin kay Tita Helena. Abot tenga ang ngiti nito.

“Riel! Papunta na ang asawa mo. Get ready, all of you!” Anunsyo ni Tita.

Napailing na lang ako. Mukhang alam ko na ang gagawin ng best friend ko sa asawa niya. They all know that Red is as gullible as ever. Pero, alam niya kayang kung gaano kadaling utuin si Red, gano’n din kadali nitong malaman ang hindi sa totoo?

Red’s POV

“Gabriel Ariola, please!” Agad kong tanong sa unang Nurse’s Station na nakita ko.

“Kaanu-ano niyo po ang pasyente?” Tanong noong nurse.

“Asawa ko.” Tugon ko.

Panay ang libot ko ng aking paningin baka makita ko man lang sina Mom.

“Room 311 po, Sir.” Anito.

“Salamat!”

Walang lingon akong umalis doon saka tinungo ang elevator. Abot-abot na ang kaba sa dibdib ko e. Simula pa noong nagdadrive ako papunta rito. Kung kailan ka ba naman kasi nagmamadali saka naman congested ang traffic.

Panay na nga ang mura ko sa kotse kanina. Tinatawagan ko sina Mom at Dad, gano’n din sina Brett at Iris, maging si Dr. Febre, pero hindi ako sinasagot. Halos ingay lang siguro mula sa busina ng kotse ko ang maririnig doon.

Nang nasa harap na ako ng elevator ay panay ang pindot ko roon, pero nasa 4^th floor pa iyon. Paglipat ko naman sa isa’y gano’n din. So, no choice. Sa hagdan na lang. Argh!

Hingal akong hinahanap ang kwarto kung saan naroroon si Riel. Gusto kong malaman ang kalagayan niya, pero may parte sa pagkatao kong hindi malaman ang gagawin. Hindi ko alam ang gagawin ko kung hindi maganda ang makikita ko roon.

Nang makita ko ang room na hinahanap ko’y katulad kanina sa bahay ay huminga ako ng napakalalim, para kalmahin ang sarili ko, at para na rin maibsan ang pagod sa pag-akyat ko sa hagdan. Heto na ‘to, possibilities: Magandang balita, at syempre masama.

Gulat ang lahat sa pagpasok ko roon sa kwarto. Tahimik lamang na nakatingin sa akin si Brett. Yakap-yakap naman ni Iris si Beegee. Si Mom ay hindi ko mawari ang nararamdaman. Dad’s just hugging her.

“How’s you trip, son?” Ani Mom.

“Anong nangyari, Mom?” Agad kong tanong.

“Kalma lang anak, okay?”

“Paano ako kakalma, when you’re not answering my damn calls and not telling me what’s going on? Nasaan si Riel? Nasaan ang asawa ko?” Gigil kong tanong.

Ang paggalaw ng ulo ni Mom sa direksyon ng patient’s corner ang tangi nitong ginawa.

“I’m sorry for yelling, Mom. I didn’t—.” Pagpapaumanhin ko.

Umiling lamang ito sa akin saka ngumiti. Is that a good response?

Dahan-dahan kong tinungo ang parte ng kwartong iyon, ang patient’s corner. Nakita ko roon ang likod ni Riel. With that sight, nabunutan ako ng tinik. Namuo rin ang luha sa paligid ng mga mata ko.

Nagkamalay na ang asawa ko! Nagbunga na lahat ng paghihintay ko!

Nakaharap ito sa bintana. I don’t know kung spacing-out na naman siya o kung anuman, kasi hindi niya man lang narinig na naririto na ako. O natural na iyon sa mga pasyenteng nagkaroon ng malay galing sa coma?

I want to hug and kiss him. Pero… may kung ano pa ring bumabagabag sa utak ko.

“R-Riel?” Tawag ko sa kanya.

Parang nag-slow motion ang mundo ko nang paunti-unti kong makita ang ngiti sa kanyang mukha. That smile I longed for. Ang mga mata niyang mapanuri ma’y puno naman ng katangian.

“Hi! Sino ka?” Tanong na nakapagpatulala sa akin. “Kilala mo rin ako?”

Lol! Joke lang. Acting lang iyon. Hindi talaga marunong umarte ang asawa ko! Ang dali-daling malamang umaarte lamang siya. Alam ko na ang gagawin ko.

Riel’s POV

Shit! Tama ba ‘tong panloloko ko sa asawa ko?

Argh! Nasasaktan ang kalooban kong nakikita ko siyang umiiyak ngayon sa harapan ko.

So, ‘yon! Kahit panalo ako sa pustahan namin ni Brett, nagiguilty naman ako sa ginagawa ko ngayon sa kanya.

“Ba’t ka umiiyak?” Tanong ko na lang. Umaarte pa rin ako.

Umiling lamang ito sa akin saka pinunas ang mga luhang tumakas mula sa kanyang mga mata at ngumiti. Unti-unti rin itong lumapit sa gilid ng kama ko saka naupo roon.

“Hi! I-I’m Jared Isaiah Ariola.” Aniya saka inilahad ang kamay nito para makipagkamayan. “Nice to meet you, Gabriel Dela Rama.” Dagdag nito.

Kinuha ko naman iyong kamay niya para makipagkamayan. Umakto rin akong parang naguguluhan sa mga nangyayari.

“Iyon ba talaga ang pangalan ko? Iyon din kasi ang sabi sa akin noong iba e. Nariyan pa rin ata sila. Kilala mo ba sila? Pasensiya ka na, ha? Hindi talaga kita matandaan e. Sabi ng doktor, may amnesia raw ako. Ano bang nangyari sa akin?”

Umiling lamang ito sa akin.

“Wag mo na iyong isipin. Ang mahalaga ay gising ka na. Buhay ka pa rin. Miss na miss na kita e.”

“Ano ‘yon?” Umiling lang ito sa akin.

Argh! Nagiguilty na ako! Hahahaha! Hindi niya pa rin binibitiwan ang kamay ko hanggang ngayon. Ramdam ko ang panginginig ng buo niyang katawan, pinipigilan niyang umiyak sa harap ko.

“Tutulungan kitang maalala lahat, okay lang ba ‘yon sa ‘yo?” Tanong niya.

Nakita ko sa kanyang mga mata ang sinseridad. Gaya lang noong una kong masuri ang kanyang mga mata. ‘Yong panahong naging hudyat sa pagbabago ng lahat sa pagitan namin.

Nagkatinginan lamang kami mata sa mata.

“Uhm… Jared, ‘di ba?”

“Red na lang.” Pakiusap niya. Tumango lang ako. Nag-iwas na rin ako ng tingin dahil nahuhulog na naman ako sa hipnotismong ginagawa ng kanyang mga labi. I can’t!

“Uhm… Red… ‘yong kamay ko, please. Nangangalay na ako e.”

“Sorry! Sorry! Sorry!” Pagpapaumanhin niya.

Gaya lamang noong dati, as if ikakagalit ko lahat ng ginagawa niyang paglalambing sa akin. Kinakailangan niya pa kasing humingi ng permiso sa akin para lang magawa ang gusto niyang gawin sa akin. Lol! Napakagentleman, ‘di ba?

That’s my, Red.

I miss him so much! Gusto ko na siyang hagkan!

“Pwede ba kitang yakapin?” Aniya.

Napatingin tuloy akong muli sa kanya. Nakagat ko rin ang labi ko dahil sa nagmamakaawang mga mata nito. I really can’t really resist this man.

Sure! Lol! Magpanggap ka muna! Kakasabi ko pa lang ngang gusto ko na siyang hagkan, hinihingi niya naman ngayon!

“Huh?” Tugon ko.

“Payakap, please? Miss na miss na kasi kita e.”

Miss na miss na rin kita, gago! Argh! I can’t! Pigilan mo pa! Iniwas ko na lang muli ang paningin ko para magmistulang nahihiya ako. Lol!

“S-Sige. Yakap lang naman, ‘di ba?”

Pagsulyap ko sa kanya’y tumango lang ito sa akin. Sumilay din sa kanyang mukha ang kasiyahan. The very first time again na nakita ko siyang ngumiti. It’s like ages ago! God!

Nagulat na lang ako nang yakapin niya ako bigla. Nagtagal iyon. Maskin ako’y ayokong bumitaw. Naipulupot ko na rin nga ang braso ko sa baywang patungo sa kanyang likod.

Ang maramdaman siyang muli ang hinahangad ko sa mga oras na ito. Maskin ako’y sabik sa kanya.

Sumunod doon ang malambot at matamis niyang mga labi na dumampi sa mga labi ko. Fudge! Sinasagot ko na rin iyon!

“Hindi ka talaga magaling umarte.” Aniya nang maghiwalay kami sa halikan na iyon.

“Huh?” Pagmamaang-maangan ko.

Ngiti lamang ang isinagot nito sa akin saka muli akong hinalikan. Wala na naman akong nagawa kundi sagutin itong muli.

Huli! Argh!

“Pfft!” Rinig kong bulalas na tawa ni Brett. “Panalo ako, Best!” Anito.

Oo na! Panalo ka na! Tss.

“Hon! Sssh! Tulog na si Beegee e!” Rinig kong bulong ni Iris.

“Hindi mo ata naloko ang asawa mo Riel, ah?” Ani Mama na nakangiti. Nasa gilid na sila ngayon ng kama ko. Maging sina Brett at Iris na hinihele si Beegee ay naroroon na.

Humiwalay sa paghalik sa akin si Red saka humiga sa kama.

Paano niya ba napansing nagpapanggap lamang ako? Kainis! Ako pala ‘yong naloko! Argh!

“Pa’no mo nalaman?” Tanong ko sa kanya. “Brett! Tinext mo siya ‘no?!” Sigaw ko naman sa best friend ko.

“Easy.” Aniya.

“Hindi, ah! Kahit tingnan mo pa cell phone niyan!” Sigaw naman pabalik ni Brett.

“Tss. Yabang! Edi wow! Pa’no nga?” Tanong kong muli.

Napatingin lamang ako sa mga kasama namin dito sa kwarto na umiiling lamang kay Red.

“Wag mo ng alamin!” Niyakap lamang nito ang bewang ko’t ibinaon ang mukha sa tiyan ko. “Masaya akong bumalik ka na, Blueberry. Tinupad mo ang pangako mo.”

“Drama! Ayokong umiyak! Tumigil ka!”

Napangiti na lang ako nang maramdaman kong namamasa na ang parte ng tiyan ko kung saan niya ibinaon ang kanyang mukha.

“Of course… nangako ako, ‘di ba? Sorry kung napatagal, ha? Mabuti na lang at hinintay mo ako.” Hinimas ko na lang ang kanyang likod.

Umiling ito ng todo.

“Stubborn!” Dagdag ko na lang.

Hinayaan kami nina Mama doon sa parte ng kwartong iyon. Ipinagpatuloy lamang nila ang pagkaing naudlot dahil sa pagdating ni Red. Tinawagan na rin nila Brett sina Kuya Eli. Nakausap ko na rin.

Pupunta raw sila sa Birthday ko’t Anniversary na rin ng kasal namin ni Red. Tatlong araw na lang din pala iyon mula ngayon.

‘Yon, tulog si Red sa tabi ko yakap-yakap pa rin ako. Pinunas ko na lang din ang mga luha sa mukha niya. Kahit tulog kasi ay umiiyak pa rin. It doesn’t matter kung nanalo ako o talo sa pustahan namin ni Brett. I never meant to make fun of Red naman e.

Gusto ko lang talagang surpresahin ang asawa ko. Itong bagong pagkakataong ibinigay sa akin ng Panginoon ay pangangalagaan ko’t ibubuhos ko para sa asawa ko.

Medyo may short-term memory loss lang nga ako. Natural daw iyon sabi ni Doc Louie. Himala nga raw na hindi ako nakaranas noong parang bumalik ako sa pagiging bata na walang kaalam-alam, ‘yon bang hindi pa marunong magbasa at magsulat.

Antok. Iyan ang pinakakalaban ko sa pagrerecover. Halos oras-oras ay inaantok ako. Dalawa’t kalahating taon na akong tulog e! Bakit gano’n?!

Kinaumagahan pagkagising ko’y wala na sa tabi ko ang asawa ko. Since hindi ko pa kayang tumayo at maglakad, hindi ko rin alam kung sinu-sino ang naroroon sa loob.

“Red… Mama… Papa… Brett… Iris?” Isa-isa kong tawag sa mga alam kong kasama ko rito.

Buti na lang at nakatilt na ang kamang hinihigaan ko.

“Ano ‘yon, anak? May kailangan ka ba?” Pagdalo sa akin ni Mama.

“Nasaan po si Red?”

“May binili lang. Babalik din daw. Narito na ‘yong pagkain mo, gutom ka na ba?” Tanong nito.

Tumango na lang ako sa kanya. Tatlong oras na ang nakalipas ay wala pa rin si Red. Pinatawagan ko na kay Mama, pero sabi niya, hindi raw ito sumasagot.

“Hi Tita!” Rinig kong bati kay Mama sa may sala.

“Hello, Victoria!” Tanong ni Mama. “Hinahanap mo ba si Red? Wala pa siya e, hindi rin sinasagot ang mga tawag ko.”

Victoria? Sino ‘yon? Pinagpatuloy ko lang ang pakikinig.

“No, Tita. Andito ako para bisitahin si Riel. I heard from Red, he’s okay now. Tsaka, please po, Tori na lang po, ha? Masyado naman po kayong pormal.”

Ako? Kilala niya ako?

“Oh? Sige!” Saad ni Mama.

Narinig ko na lang ang mga yapak nila papunta rito sa akin.

“Riel.” Ani Mama.

“Po?” Tanong ko.

“May bisita ka.” Tugon nito. Nakita ko naman doon ang isang magandang babae. Kaso, boyish nga lang. So, wala akong dapat ikabahala tungkol sa relasyon nilang dalawa ng asawa ko. Or is it not? Lol!

“Kamusta ka, Riel?” Aniya.

Napatingin lang ako kay Mama, pabalik kay Victoria.

“Riel, she’s Tori. Victoria Ramirez. Best friend ng asawa mo.” Pagpapakilala ni Mama.

Napatango na lang ako. Marami akong katanungan pero, hindi naman ata masasagot iyon agad.

Ngumiti lamang ako sa kanya.

“At least buhay pa rin.” Tugon ko saka tumawa. “Maraming salamat sa pagdalaw.”

Napatawa na rin ito. Umiiling din ito.

“Iwan ko muna kayo, ha? Get to know each other, first.” Pagpapaalam ni Mom.

“Upo ka?” Inilahad ko sa kanya ang upuan na nasa gilid ng kama ko. Umupo rin siya agad doon.

“Walang anuman! I’m happy that you’ve recovered. Ang daming kwento tungkol sa ‘yo ang narinig ko mula sa asawa mo. It’s nice to see you again, pero may malay na.” Aniya.

“Dinadalaw mo rin ako noong wala pa akong malay?” Gulat na tanong ko.

“Yep. Ipinakilala ka sa akin ni Red noong naging best friend na niya ako. Iyakin pala asawa mo, ‘no?”

Malapit nga siguro silang dalawa ng asawa ko. Dalawa’t kalahating taon na ang lumipas e. Masaya ako na kahit papaano’y may dumadamay kay Red noong wala akong magawa dahil wala pa akong malay.

“Don’t get me wrong, ha? Magkaibigan lang talaga kami ni Red. ‘Yon lang. Alam ko ang limitations sa pagitan naming dalawa. Baka kasi iniisip mong—.”

Umiling lamang ako sa kanya.

“Don’t worry. Nagtitiwala naman ako sa asawa ko e. Salamat, ha? For being with Red noong wala pa akong malay.”

“Wala ‘yon! Somewhat, magkapareho kasi noon ang sitwasyon namin ni Red. Siya na naghihintay sa ‘yo, ako na naghihintay sa nanay ko. Tapos na naman ang paghihintay niya e, narito ka na ulit.”

Napatango na lang ako. Napatingin ito sa kanyang cell phone saka ngumiti.

“Okay lang naman sa ‘yo lumabas, ‘di ba?” Tanong niya.

“Oo, bakit?”

“Malalaman mo mamaya.” Aniya saka kumindat sa akin. “Teka lang, ha?”

Naguguluhan man ay napatango na lang ako sa kanya. Saan niya kaya ako dadalhin?

Pagkaraan ng ilang sandali ay bumalik siya’t sa likuran niya’y may nurse doon na may tulak-tulak na wheelchair. Kinuha noong nurse ang dextrose ko saka inilagay doon sa pole na nasa wheelchair.

“Ready?” Tanong ni Tori.

Napatango na lang ulit ako sa kanya.

Kinarga ako noong nurse saka pinaupo doon sa wheelchair. Nakagat ko ang aking labi. Shit! Ang yummy noong nurse! Nafeel ko no’ng buhatin niya ako! Ang bango pa! Lol! Gumana na naman ang pagkamalandi ko.

“Hmmm. Nakita ko ‘yon.” Ani Tori.

Napayuko tuloy ako. Lol! Hindi ko naman itinatangging hindi ko iyon ginawa.

Tumawa siya ng malakas. “Biro lang! Masanay ka na sa akin, ha? Magkakasama pa tayo ng matagal. We’ll both get to know each other well.” Aniya saka kumindat.

Natawa na rin lang tuloy ako.

“Wag mong sabihin kay Red, ha? Mas yummy pa rin naman siya sa paningin ko.” Bulong ko sa kanya.

“Mmm!” Aniya sabay zipper na gesture sa kanyang bibig.

Nagpaalam lang kami kay Mama. Kinausap na rin naman siguro siya nitong si Tori kanina, kaya’t wala na itong masyadong katanungan pa sa paglabas ko. Alam din naman daw ito ni Doc Louie, kaya walang problema.

Tinutungo namin ngayon ang papuntang rooftop ng ospital. Aniya, maganda raw na makalanghap ako ng sariwang hangin. Mas maigi rin kasing sa rooftop daw kasi may garden doon.

“Salamat, Kuya!” Aniya sa nurse kanina. Tinulungan na rin kasi siya sa pagtutulak sa akin papunta rito.

“Wala pong anuman.” Tugon naman no’ng nurse saka umalis.

“Ang yummy naman talaga ni Kuya’ng Nurse, ano? Sayang! Hindi ko nakuha ‘yong pangalan at number niya! Shit! May nanliligaw pala sa akin ngayon!” Aniya.

Umiling lang ako sa kanya saka tumawa. Tumawa rin siya pagkarinig no’ng tawa ko.

“If you’ll get to meet him, ‘wag mo ring sasabihin, huh? Promise?” Pakiusap niya.

Inillapit niya pa sa akin ang hinliliit niya para sa seal ng isang pangako. Umiling akong muli saka ngumiti.

“Seriously? Hindi na tayo mga bata para diyan?” Saad ko saka tumawa. Inilapit ko naman ‘yong hinliliit ko para doon.

Tumawa naman siya. “It’s good to pretend we’re kids again, right? Ang sarap kayang maging bata ulit!” Sumang-ayon lang ako sa kanyang sinabi.

Marahan lang kung itulak ni Tori ang wheelchair na sakay ako patungo sa parang parke lang na garden dito sa rooftop. Kumpleto ito, may street lights, benches, fountain, lahat ng makikita mo sa isang parke ay naririto.

“Sorry kung may aaminin ako sa ‘yo, ha? ‘Wag ka sanang mabibigla at magagalit sa akin.”

Tumango na lang ako sa kanya kahit hindi ko nakikita ang kanyang mukha. Inilibot ko na lang ang paningin ko sa magandang istruktura at magagandang halaman. May mga palaruan din dito para sa mga bata tulad ng see saw, slides, monkey bar, at iba pa.

“Gusto ko ang asawa mo.” Paghahayag niya.

Natigilan ako sa aking ginagawa nang sabihin niya iyon. Akala ko, sinabi niyang wala dapat akong ikabahala sa relasyon nilang dalawa ng asawa ko. Bakit niya ito sinasabi sa akin?

“Patapusin mo muna ako, ha? ‘Di ba, sabi ko sa ‘yo, wala kang dapat ikabahala sa pagitan namin ni Red? Besides, alam na niya rin naman ito.”

Tumango na lang ako.

Itinabi niya ang wheelchair ko sa isang bench at naupo siya doon malapit sa tabi ko.

“Alam mo ‘yong kahit mayabang at gago siya, hindi mo mararamdaman sa kanyang left-out ka. ‘Yong welcome ka lagi. Nagustuhan ko rin siya noong nakita ko sa kanya ang dedikasyon bilang isang asawa.”

Sa loob-loob ko, ay sinang-ayunan ko ang sinabi niya. That’s Red for me, kahit gaano pa kataas ang ihi noon, hindi niya iisiping hamakin ang sinuman. ‘Yon bang tamang kayabangan lang dahil may ipagmamayabang naman talaga.

Hindi iyong nagyayabang para itaas ang sarili sa lahat.

“Kahit hindi na niya kinakaya ang pangungulila sa ‘yo, tinitiis niya dahil para iyon sa ‘yo. Inisip niya nga noong parusa ng Panginoon sa kanya ang paghihintay sa ‘yo ng matagal. Parusa dahil sa pagbigay sa ‘yo noon ng pasakit.”

Umiling lamang ako sa kanya.

“Sinabi ko sa kanyang, hindi na kaso sa akin iyon e. What was he thinking? Noong araw na sinabi kong oo, magpapakasal ako sa kanya’y ang araw ding nagwakas ang lahat ng nangyari noon. Babatukan ko ‘yon mamaya!”

Natawa na lang sa akin si Tori.

“Guess, hindi naman kasi gano’n kadaling alisin iyon sa isipan ng isang tao. Gano’n din ako e, feeling ko umalis si Mama dahil sa akin. Dahil ipinanganak ako. May mga larawan niya nga ako, pero… hindi ko pa rin siya nakikita hanggang ngayon.”

“Hangad ko ang pagkikita ninyo ng Mama mo.” Tanging nasabi ko sa kanyang mga inilahad.

“Argh! Ba’t ba tayo nagdadrama? Back to the topic! Tama nga ang sabi ni Red kapag tungkol sa bagay na iyon na ang pinag-uusapan ninyo. Masaya akong una ka niyang nakilala kesa sa akin. Hindi ko siguro kakayaning patawarin siya kung ako ang ginawan niya no’n. He’s a jerk! Ililibing ko siya ng buhay!”

“I know right! Halos isumpa ko kaya siya noong high school kami. Pero… noon ‘yon…” Inaalala ko ang mga nangyari noon. “Close nga kayo ni Red, ‘no? Knowing na sa akin at mga magulang lang naman niya siya nag-oopen-up.”

“I think so. Gano’n din naman ako sa kanya e.” Aniya saka nagkibit-balikat.

Napatango na lang ako sa kanya.

“Siya nga pala. May kasalanan ‘yon sa ‘yo. Itanong mo na lang sa kanya. Nasampal ko nga ‘yon dahil doon e. Sorry kung ginawa ko iyon, ha? You’ll understand kapag umamin na siya sa ‘yo. Ayokong ako ang magsabi e. Kaya pilitin mo. Alam kong hindi agad iyon magsasalita.” Kumindat ito sa akin.

Tumayo siya saka huminga ng malalim. “Papunta na raw siya. Ideya niya itong lahat. It’s nice talking with you, Riel. Sana maging magkaibigan din tayo. Nasa baba na kasi manliligaw ko e. Magdate raw kami ngayon. May pasok din kami ni Red mamayang 10:30, pakiremind na rin lang siya.”

“Same here, Tori. Let’s get to know each other well paglabas ko rito sa ospital. Naimbitahan ka na ba ni Red sa anibersayo ng kasal namin? Birthday ko rin, so iimbitahin na kita.”

“Talaga? Imbitado ako? Sige! Sure, sure! Heto na ang asawa mo. Maiwan ko na kayo.” Kumindat lang ito sa akin. Tumango naman ako bilang tugon.

“Nakita ko manliligaw mo.” Rinig kong saad ni Red sa kaibigan.

“Oo, ang tagal mo naman kasi! Kanina pa ‘yon nag-aantay. Tss. Ugok ka talaga!”

“Salamat, Kulugo!”

“O, siya!”

Nakagat ko lang ang labi ko nang marinig kong sumara na ang pinto doon dahil sa pag-alis ni Tori. Ayan na! Nafifeel ko na ang presensya niya. Argh! Malayo pa nga, naaamoy ko na. God! Pakalmahin mo po ako, please!

“Good morning!” Bulong nito sa tenga ko.

Tumaas ata lahat ng balahibo ko sa katawan dahil doon sa ginawa niya. Kainis ‘tong lalaking ‘to! Pumikit na lang ako para pakalmahin ang sarili ko. ‘Wag mo akong siniseduce! Nasa public na lugar tayo, gagong ‘to!

Naramdaman ko na lang na binuhat niya ako paalis sa wheelchair.

“Anong bang ginagawa mo?” Nakapikit pa rin ako. Ayokong matempt, grabe lang! “Yong dextrose ko!”

“Don’t worry.” Bulong ulit nito.

Tss. Ano naman kaya ang pumasok sa kokote nito?

Naramdaman ko na lang na umupo ito. Pilit ko pa ring nilalabanan ang sensayong nararamdaman ko dahil sa bango niya.

Isang smack ang nakapagpamulat sa akin. Tinapik ko na lang ang kanyang braso.

“Ang pilyo mo talaga!”

“Ba’t ka kasi nakapikit?” Aniya saka tumawa.

“Wag ka kasing pacute.”

“Wala na akong magagawa roon, kahit saang anggulo mo pa ako tingnan, cute na talaga ako. Hindi pala! Gwapo ako! Pinakagwapo sa mga mata mo.”

Umirap na lang ako sa hangin. Oo na, sinabi ko na nga ‘di ba? May ipagmamayabang naman talaga kasi.

“Acute kamo! Tss. Ano ‘tong pakulo mong ito?” Tanong ko.

“Pakulo? I just want to be alone with you.” Aniya saka may kinuha sa may likuran ko. Nang lingunin ko iyon ay isang bouquet ng mapupulang rosas ang tumambad sa mga mata ko.

“Para saan ‘to?” Tanong ko nang kunin ko matapos niyang iabot sa akin.

“Heto pa.” Aniya saka abot noong isang box ng galaxy chocolates.

“Valentines?” Tanong ko saka tumawa.

“Ganyan sana ibibigay ko sa ‘yo noong nagkamalay ka after the operation. Pero… pagbalik ko…”

Napatango na lang ako sa kanyang sinabi. Ang naalala ko lang noon ay umalis siya, inantok ako, kaya natulog ako… then poof! 2 years and a half akong in coma. Na nalaman ko lang nang nagkamalay na ako noong Linggo.

“Sorry…”

“Ba’t ka nagsosorry? Wala ka namang kasalanan, ‘di ba? Besides, wala naman akong sinisisi kung hindi ang sarili ko. Nagsimula lahat ng ‘to dahil sa akin—.”

“Ayan ka na naman! ‘Di ba sabi ko sa ‘yo, ‘wag mong iisiping kasalanan mo ang nangyari sa akin? Pinatawad na kita, kaya’t patawarin mo na rin ang sarili mo. I can’t believe na nariyan pa rin iyan sa isip mo. Hindi kita sinisisi sa lahat ng mga nangyayari, Red. Gusto ko lang na andito ka sa tabi ko.”

“Pero…”

“Gusto mo bang mapalo? Nako naman! It’s been ages! Naibaon ko na ‘yon sa lupa. Tumubo na iyon na matayog. Namunga na iyon ng maganda. So free yourself from the past. Ang importante itong ngayon.”

Paparusahan ko na talaga ‘tong asawa ko e! Argh!

“Okay... did you get along well with Tori?”

Tumango lang ako sa kanya. Ipinatong ko na lang ang ulo ko sa kanyang balikat. Hanggang sa may naalala ako.

“Teka! Sabi ni Tori, may kasalanan ka raw sa akin. Ano ‘yon, ha?”

Hinalikan na lang ako nito ng mapusok.

“Ano ‘yon?” Tanong ko ulit nang maghiwalay kami. Pero, imbes na sagutin niya ako ay hinalikan niya akong muli.

Wala naman akong magawa kundi ang suklian ang mga iyon. Tss. Ayaw umamin e. Kinagat ko na lang ‘yong labi niya.

“Ouch!”

“Sasagutin mo ako, o kakagatin ko ang labi mo?”

“You want it hard, huh?” Anito na may mapang-akit na mga mata. Kinagat na rin nito ang kanyang labi.

Nanlaki na lang ang mga mata ko sa sinabi niya. Inilibot ko rin ang mga mata ko sa paligid para malaman kung may kasama na kami ngayon.

“Don’t worry. Walang pupunta ngayon dito.”

Tinakpan ko na lang agad ng palad ko ang bibig ko.

“Aamin ka o hindi ka makakatikim ng halik sa akin?” Banta ko.

“Blueberry naman! Si Tori may sabi sa ‘yo, ‘no? Bwesit talagang Kulugo’ng ‘yon!” Nagulo niya na lang ang kanyang buhok.

“Aamin ka o walang kiss?”

“Argh! Naman e! Baka magalit ka sa akin, niyan!”

“Depende kung gaano kalala.” Nag-isip ako kunwari.

“E! ‘Wag na please?” Pakiusap niya.

“So… what is it?” Tinaasan ko na lang siya ng kilay.

“Kung magagalit ka sa akin, ‘wag ‘yong sobra ha?”

“Depende nga.”

Nagulo na niya lang muli ang kanyang buhok. Whatever it is, papatawarin ko naman siya e. Sabihin niya lang lahat. Argh! Oo na! Depende pa rin! Paano kung? Shit! ‘Wag naman! ‘Di ko kakayanin!

“I kissed a girl…” Aniya.

“And then what? You liked it?” Nagulat ako kaya nagseryoso ako bigla.

Nakaiwas lamang ang paningin niya sa akin.

“Look at me, Red. Did you… liked it?” Nakagat ko na lang ang labi ko matapos kong sabihin iyon.

“Of course not! Alam mo namang labi mo lang ang pinakagusto kong halikan! I’m under the influence of alcohol. May droga ring nilagay do’n sa binigay niya sa akin. Besides, hindi ako ang nag-initiate ng halik na ‘yon. Please… patawarin mo na ako. I didn’t mean to. Sorry na, Blueberry?”

Naitikom ko bigla ang bibig ko.

“Look. Hindi ko sinasadyang nawalan ako ng pag-asa sa paghihintay sa ‘yo. Lahat ng sinabi niya sa akin ay tama, pwedeng mangyari. I’m sorry if I’ve let loose my grip. Dahil na rin siguro iyon sa impluwensiya ng alak. Miss na miss na kita e. Aaminin ko sa ‘yong hindi masayang maghintay ng dalawa’t kalahating taon… alam mo ‘yan…”

Naguilty na lang ako sa sinabi niyang iyon. Hindi ata magandang magalit ako sa kanya, knowing na nakulong siya sa kalungkutang ako ang may gawa. It’s way longer than what I had experienced too.

“Sorry.” Sabay naming pahayag sa bawat isa.

“No. Kasalanan ko. I’m really sorry.” Aniya. Nakita kong may luhang dumaloy sa kanyang pisngi.

Iniharap ko ang mukha niya sa akin at sinalok iyon. Umiling na lang ako sa kanya.

“May kasalanan din naman ako.” Sabi ko saka pinunas ang namumuong luha sa kanyang mga mata. “I’m sorry.”

“Pinapatawad mo na ba ako?” Tanong niya.

Ngiti lamang ang isinagot ko sa kanya.

-----

“Happy Birthday, Happy Anniversary!” Bulong nito sa aking tenga. “Gising na mahal ko.” Dagdag nito.

Napangiti na lang ako sa sinabi nito. Yes, anniversary ng kasal namin ngayon, at the same time ay kaarawan ko rin. It’s our 3^rd wedding anniversary and my 22^nd birthday. Minsan nga naitanong ko sa kanya kung bakit niya isinabay sa birthday ko ‘yong kasal namin e.

Kung nagtitipid ba siya o talagang gusto niyang isabay sa kaarawan ko ang kasal namin. Ewan! Kahit ano pa man ang dahilan, okay lang naman din sa akin e. As long as, siya ang pinakasalan ko at siya ang taong unang babati sa kaarawan ko.

Isang mabilis na smack ang naramdaman ko sa labi ko. Ibinaon ko na lang ulit ang mukha ko sa unan.

“Hindi pa nga ako nagto-toothbrush e!” Reklamo ko sa kanya.

“Ako rin naman e.” Tugon niya saka tumawa.

“Bangon ka na. Marami pa tayong aasikasuhin ngayon. Or, gusto mo ng morning make-love ‘no?” Panunuya niya.

Kinapa ko ang kama para makakuha ng unan na ipanghahampas sa kanya. Nakakuha naman ako kaya hinampas ko agad iyon sa kanya.

“Uy… gusto mo ‘no? Game din naman si Junjun e! Tingnan mo. Let’s play a little bit? Maaga pa naman e.” Nanunukso pa rin nitong tanong. Hindi man lang natinag.

Aaminin ko na hindi pa rin namin ginagawa iyon. Nagrereklamo na nga siyang tigang na tigang na raw. Na hindi ko naman pinaniniwalaan. Sus! Lol!

Nag-aya siya noon doon sa rooftop, pero tumanggi ako kasi may pasok na siya noon, tsaka, may makakita nga ro’n sa amin, ‘di ba? Lumabas na rin naman ako no’n sa ospital pagkalipas ng ilang oras.

Pagbigyan ko kaya. Lol!

Nakakatayo na ako mag-isa pero kapag maglalakad na ay kailangan ko pa ng assistance o kaya naman ng tungkod. Para na tuloy akong matanda. Next week pa kasi simula ng therapy ko e.

Gusto ko na ring makita ang mga kaibigan ko. Naiinggit nga ako kay June kasi next year ay magtatapos na siya sa Chua, nevermind Yuki. Naiinip na agad ako sa pananatili lamang sa bahay. Ilang araw pa lang nga, paano kung abutin ito ng ilang buwan? Argh!

Naramdaman ko na lang ang pagpatong niya sa katawan ko.

“Silence means yes.” Panunukso niya.

Ngumiti lang ako sa kanya.

“So?” Tanong niya.

Tumango ako.

Naramdaman kong umalis muna siya sa kama. Narinig ko ang mabilis na yapak sa sahig at pag-click ng lock sa pinto. Napailing na lang ako’t ngumiti. Segurista talaga ‘tong isang ‘to. Ini-on niya rin ang music player namin doon. Mellow songs ang nagpiplay roon. Hahaha!

“Ready?” Tanong niya nang makabalik sa kama.

“Sabik na sabik?” Tanong ko rin saka siya tiningnan.

“Very.” Tugon niya saka ako hinalikan.

Mapusok. Sabik na sabik. Sinasabayan ko na lang ang paggalaw niya. Nasa ibabaw ko siya samantalang nakahiga lang ako.

Nang maghiwalay ang mga labi nami’y sinikap niyang matanggal agad ang sando ko. Boxer na rin lang naman ang tatanggalin sa kanya kaya hindi na ako nag-abala pa. Mamaya. Mamaya pa.

Pinilit kong pumaibabaw sa kanya. He’s being gentle, kaya tinulungan niya ako. Nagtawanan pa nga kami dahil nakita niya sa mukha ko ang paghihirap na gawin iyon. Wala akong magagawa e, hindi pa ako nakakarecover ng maayos.

Hinigit nito ang leeg ko kaya dumamping muli ang labi ko sa labi niya. Mas mapusok. Mas sabik.

I ended it. Naglakbay ang labi ko mula sa labi niya papuntang leeg, sunod ay sa kanyang collar bone, pababa sa mapupula nitong nipples. Napangiti na lang ako nang marinig ko mula sa kanya ang mga mumunting halinghing dahil sa ginagawa ko.

Hinihimas ko na rin si Junjun. Namiss ko siya, sobra! Lol!

Nagulat na lang ako nang hawakan niya ako’t pumaibabaw sa akin. Napahiyaw na lang ako sa sensasyong dumaloy sa katawan ko nang halikan niya ang leeg ko pababa. Ginagawa niya rin ang ginawa ko kanina sa kanya.

“Red~” Ungol ko.

“You like it, baby?” Aniya sa mapang-akit na boses.

“Hmm~” Tugon ko.

Hinihimas na niya rin kasi si Junjun ko.

Marahas niyang hinubad ang boxer ko. Napamulat na lang ako ng hawakan niya ang puno no’n saka hinalikan ang singit ko.

“What are you doing?” Tanong ko.

“Ayaw mo?”

Hindi ko alam ang isasagot ko.

Napapikit na lang ako nang maramdaman ko ang dila niya sa mga itlog ko papunta sa kahabaan noon.

“Ah~”

“Like it?”

“Hmm~”

Ipinagpatuloy lamang niya ang ginagawa hanggang sa maramdaman ko ang init ng kanyang bibig. Shit! I might come already! ‘Wag muna! Nagtaas baba ang kanyang ulo doon. Mapanuksong titig din mula sa kanya ang nakita ko.

Nahihiya akong ipakita sa kanya ang reaksyon ko sa ginagawa niya pero, hindi ko mapigilan. Fudge!

Tinapik ko siya para sabihing tumigil sa kanyang ginagawa. Hinila ko siya palapit sa akin kaya naghalikan kaming muli. Is this the taste of a morning glory? Lol!

What the eff am I thinking?

Ecstatic? It feels like heaven.

Sinikap kong paibabawan siya kaya’t siya naman ang nakahiga ngayon sa kama.

“My turn, baby.” Panunukso ko sa kanya.

Agad kong hinubad ang boxer niya kaya pumilantik mula doon si Junjun niya. Galit na galit! Napangiti na lang ako sa aking iniisip.

“Miss ka na niyan.” Biro nito.

“I bet.” Agad kong hinawakan iyon at nagtaas baba iyon gamit ang kamay ko. Matayog pa rin as ever itong si Junjun. Mayabang kasi may ipagmamalaki.

“Fuck!” Anas ni Red nang dilaan ko ang kahabaan no’n.

Pinagsawaan ko muna ang kanyang mga itlog pagkatapos no’n. Nasisiyahan ako sa nakikitang reaksiyon ng asawa ko. Lalong-lalo na no’ng isubo ko na ang tarugo niya. Iniisip ko palang na magagawa na namin ito regularly, ay nasisiyahan na ako. Pero hindi ako mahilig, ha? Slight lang! Hahaha!

Mura at halinghing mula sa kanya ang naririnig ko. Naalala ko tuloy ‘yong sa kwarto ko, ‘yong sa kwarto niya, ‘yong sa kubo, ‘yong sa Amanpulo. Ang mga ‘first’ na nagawa namin sa aming relasyon. Nagpapasalamat ako sa Panginoon dahil, binigyan niya pa rin ako ng pagkakataon para magawa namin lahat ng mga ‘first’ sa pagsasama namin.

What’s happening now, is also our ‘first’ here in Manila. Sa kwarto namin dito sa bahay nila. Lol! Hindi lang naman lahat ng ‘first’ na iyon ay sa tuwing nagtatalik kami. Marami pang bagay, I just opt not to share it with you. Lol!

“Is it okay if we’ll do it without the rubber?” Tanong niya nang nakaposisyon na siya para pasukin ako.

Marahan lang akong tumango.

“Don’t worry, ikaw lang naman sa buong buhay ko ang nakakasama ko sa ganito.” Reassurance niya pa.

Umiling ako. “May tiwala naman ako sa ‘yo e.” Tugon ko.

“Ready?”

“Please be gentle.”

“I will.”

Napapikit na lang ako nang maramdaman ko si Junjun doon. Ang sensasyong idinudulot noon ay sakit pero paunti-unti namang napapalitan ng ginhawa.

“Ah~” Ungol ko nang maabot nito ang dulo.

Hinalikan ako ni Red bago siya nagsimula sa pag-ulos doon.

“Harder~” Pakiusap ko.

Tinugon naman nito ang pakiusap ko. Ako na lang ata ang nag-iingay doon. Pasalamat na lang ako’t kami lang ang naririto sa bahay. Malayo naman ang kwarto nina Mama, kaya hindi ko iyon inaalala.

“Ah~ I’m coming, baby.”

“Hmm~ Ah~” Nakakahiya ang mga ungol ko. Lol! “Gusto ko na magka-anak, Red. Ah~”

“Then, bubuntisin na kita. Fuck! You’re really so tight! Heto na~ Ah~”

Marahan siyang pumatong sa akin. Pareho kaming hinihingal pagkatapos no’n. This is one of the best. Lol! Iyon pala ang feeling lalong-lalo na’t dalawa’t kalahating taon din ang nakalipas na hindi namin iyon nagawa.

“I love you, Blueberry. Forever.” Aniya.

“So may forever na ngayon?” Tanong ko.

“Yeah. Ikaw ang forever ko e.”

Napangiti na lang ako.

“Korny ka pa rin as always. Isa ‘yan sa mga nagustuhan ko sa ‘yo e. So, salamat dahil dumating ka sa buhay ko. I am truly thankful na pinapasok kita sa buhay ko. I love you too, Cheesecake. To infinity and beyond.”

Nagtapat ang aming mukha. Nagngitian lamang kami.

“I love you.” Aniya.

“I love you, too.” Tugon ko.

“I love you.” Saad ko.

“I love you, too.” Sagot niya.

Iyon lamang ang ginawa namin hanggang sa may kumatok sa pinto namin. Si Mama. Nagtatanong kung gising na ba kaming dalawa. Marami pa raw kasing gagawin. Sinabi na lang ni Red na maliligo muna kami. Kaya tinantanan agad kami ni Mama.

Pagtingin ko sa orasan ay mag-aala siete na. Inabot ng gano’n katagal?

Naulit ang paghaharutan namin ni Red sa banyo, kaya nakalabas kami sa kwarto ng halos mag-aalas otso na. Binuhat niya na nga lang ako sa halip na iabot sa akin ‘yong walking stick ko. Mapilit kaya pinagbigyan ko na.

Pagkarating lamang namin sa sala ay ang pagsabog ng confetti sa ere ang bumulaga sa akin. Naroroon na rin ang barkada. Kompleto. Naroroon din sina Tita Rina, Tito Armando at Joyce. Si Zeke, Dave at Seb rin ay naroroon. Pati na rin sina Mama, Papa at Andrei.

“Happy Anniversary! Happy Birthday!” Bulong ni Red.

“HAPPY BIRTHDAY, RIEL! HAPPY ANNIVERSARY SA INYONG DALAWA!” Sigaw naman ng lahat.

“Alam mo ‘to?” Tanong ko sa asawa ko.

Ngumiti lamang ito sa akin.

“What? Pinaghintay natin sila?”

“Okay lang ‘yon!” Kumindat pa ito sa akin.

Hinampas ko naman ang dibdib nito. Ang pilyo pilyo talaga nito!

Iniabot sa akin ni Mama ‘yong spare na walking stick ko dito sa sala nang ibinaba ako ni Red. Hindi kasi dinala ni Red ‘yong nasa kwarto dahil gusto niya raw akong kargahin na lang when needed. Edi wow! Hindi pa naman ako baldado e. Tss. Buti na lang may spare ako rito sa sala.

“Masaya akong nagbalik ka na, Riel.” Bungad sa akin ni Kuya saka ako niyakap.

“Sorry kung pinaghintay ko kayo ng matagal, ha?”

“Okay lang ‘yon. Narito ka na ulit. ‘Yon ang mahalaga.” Aniya.

“Riri!” Sigaw ni Eri. Nakapalibot na ang lahat sa akin. Umiiyak si June, Ate Xynthia at si Yuki.

“Ano ba kayo! Walang iyakan! Naman e! Andito na ulit ako! Wala na dapat drama! Kainis kayo!” Naramdaman ko na lang ang pagpatong ng mga kamay ni Red sa balikat ko.

Bwiset kasing mga ‘to!

“Kainis ka, Riel! Ba’t ngayon ka lang? Hindi mo alam ang hirap na dinanas ko kasama si Yuki!” Tanong ni June.

“Tse! Edi sana sinabi mong ayaw mo akong kasama!” Asik ni Yuki.

“Sus! Buti nga kayo, magtatapos na next year e.” Tugon ko sa dalawa. “Ate Xynth, tahan na, okay?” Agad naman nitong pinunas ang kanyang mga luha.

“Riri!” Humahagulhol na sigaw ulit ni Eri.

“Eri. ‘Wag OA, okay?” Ani Eli. Umirap lang naman sa hangin ang kapatid niya.

Isa-isa nila akong niyakap. Pagkatapos noon ay pinuntahan ko sina Tito Armando, Tita Rina at Joyce. Nag-iyakan kami ng sobra. Pangalawang pamilya ko sila simula noong namatay sina Ate Karisma at Kuya Terrence e. Sobrang malapit sila sa akin.

Sunod ay sina Dave at Seb. Hindi pa rin pala sila kasal dahil gusto nilang naroroon ako kapag mangyari iyon. Nakakatouch naman ‘tong dalawang ito.

“Riel.” Tapik ni Zeke sa balikat ko. “Masaya akong magaling ka na.” Saka ako nito niyakap.

“Not so tight, Bro.” Ani Red sa kaibigan. Napailing na lang ako.

Agad tuloy akong binitiwan ni Zeke dahil doon.

Pagkahiwalay lang namin ay kinabig agad ako ni Red saka inakbayan.

“Salamat, Zeke. Buti nakarating ka.”

“Inimbitahan kami ni Red e. Axel and the rest will be here later. Bumabyahe pa ang mga mokong.” Tugon nito.

Tumingin ako kay Red, at tumango naman ito para sa pagkukumpirma.

“Everyone!” Lahat kami’y nakuha ang atensyon ni Mama. “Let’s eat first? Malayo pa ang babyahehin natin e.”

“I thought, dito lang tayo sa bahay magsicelebrate? Saan tayo pupunta?” Agad na tanong ko kay Red.

“Surprise!” Aniya saka ngumiti.

Kinurot ko na lang sa tagiliran.

“Aray!”

“Ang dami mong alam e!”

Nagpapasalamat talaga ako ng sobra-sobra sa Panginoon. I get to see everyone again. Lalong-lalo na ang pagkakataong makasama pa ng matagal ang asawa ko.

God’s love is the best.

Minsan iniisip natin na hindi tayo mahal ng Panginoon, when in fact, umaapaw ang pagmamahal niya para sa atin.

Ang mga taong nakapaligid sa atin. Mga taong iniisip ang kapakanan natin kaysa sa sarili nila. Mga taong handang tumulong sa lahat ng oras. Mga taong naghahangad ng ating tagumpay. Mga taong kahit hatid ay kalungkutan at pasakit, naaayon lamang para tayo’y maging matatag.

Lahat-lahat. It’s just that, minsan ay iniisip nating hindi tayo mahal ng Panginoon dahil sa mga pasakit na nararanasan natin sa buhay.

Dahil sa pagmamahal na iyon ng Panginoon, nakilala ko ang taong magbibigay kulay sa buhay ko. He made me mad, cry, and laugh… even made me feel the most painful thing.

But in the end, he’s my medicine. The drug that made me recover. The light that stays with me in the darkness. The one who stayed and made me feel that I am needed.

Hindi na ako maghahangad pa ng iba. Saan man ako dalhin ng mga paa ko sa hinaharap, basta nasa tabi ko si Red, okay na ako.

-=2 Years later=-

No One’s POV

“Guys! Let’s rock on just like the old times!” Ani Leer.

“Yeah!” Sigaw naman ng kanyang mga kabanda.

Alumni Homecoming ngayon sa Arneyo University. As one of the famous band in their batch, nairequest silang magperform doon. ‘Yon ang naging dahilan para mabuong muli ang kanilang banda.

“The Fleet, kayo na po ang susunod.” Anunsyo noong floor director.

“Okay, salamat!” Tugon ni Riel. “Guys! Let’s do this!” Anito sa mga kasama.

Napansin nito ang matamlay na si Eli. Parang may bumabagabag rito.

“Liz, Leer, Jasper. Mauna na kayo sa stage. Susunod kami.” Bilin nito sa mga kabanda. Itinuro rin nito si Eli para malaman nila ang dahilan.

“Okay! Tara, boys!” Ani Liz.

Nang makaalis ang iba ay saka lang kinausap ni Riel ang itinuturing na nakatatandang kapatid.

“Are you okay, Kuya? Something’s bothering you? Kamusta pala ‘yong auditon mo sa Gaia Records?” Tanong nito kay Eli.

Umiling lamang ito sa kanya saka tumayo.

“Sabihin ko sa ‘yo, mamaya. Tara na?” Anito saka iniwan siya ro’n.

Naguguluhan man sa sinabi ni Eli ay hindi na niya muna iyon inintindi. Tinawagan niya muna ang asawa bago pumunta sa stage para malaman kung nasaan na iyon. Hiyawan mula sa crowd ang narinig nito nang makalabas ito mula sa back stage.

Gaya lamang noong unang pagkakabuo ng kanilang banda. Nagkakagulo pa rin sa kanila ang lahat. Halos siksikan na ang mga manonood doon sa field. Naglalakihang banners din ang iwinawagayway ng mga ito.

Hindi naman official band ang banda nila e, pero kung ituring sila’y parang isa sa mga sikat na banda ngayon sa Pilipinas.

Konting tune-up lang ang ginawa nila para sa kanilang mga instrumento.

“Kamusta kayo, Arneyo!” Bungad ni Riel sa madla.

Lalong lumakas ang hiyawan mula sa dagat ng mga tao. At least, kahit pilit ay nakita niya sa mukha ng kanyang Kuya Eli ang ngiti. Iniisip niya kung ang audition ba nito sa Gaia ang bumabagabag dito o may iba pa.

Sasabihin niya naman mamaya sa akin.

                                

Anang isipan ni Riel. Nagkibit-balikat na lang ito saka tumipa sa gitara. Sumenyas na rin ito sa mga kabanda.

“Okay! Let’s start the night with something relaxing, guys! Our first song is entitled No One Else Like You by Adam Levine. Enjoy!”

Woah
Oh, yeah

Is everything just right
Don't want you thinking that I'm in a hurry
I want to stay your friend
I have this vision that has got me worried
Because everyone wants someone
That's one cliche that's true
The sad truth's I want no one
Unless that someone's you

And looks like you
And feels like you
And smiles like you
I want someone just like you
Through and through
I'm forever blue
Because there's no one else like

Hindi na magkamayaw ang mga taong nanonood doon. Kahit pagod na’y ang masasayang mukha ng nakikinig sa kanila ang naging push nila para sa pagpapatuloy. Nakakaapat na silang kanta na dapat ay tatlo lamang.

“MORE!” Sigaw ng mga tao.

“Okay! Last two songs po!” Anunsiyo ni Riel. 11:45 na rin kasi.

Hindi niya pa rin makita ang asawa sa dagat ng mga taong nasa harap nila ngayon.

Kahit hindi siya makita ni Riel, si Red naman ay masayang nakikinig lamang sa tabi. Alam niya ring hinahanap siya ng kanyang asawa. Naririnig niyang kumakanta ulit ang kanyang asawa. Alam niyang isa sa mga passion ng asawa ang pagkanta, kaya’t kahit pagod na ito, alam niyang gusto nito ang ginagawa.

“Tell Me If You Wanna Go Home by Keira Knightley.” Anito.

Maybe
You don't have to smile so sad
Laugh when you're feeling bad
I promise I won't

Chase you
You don't have to dance so blue
You don't have to say I do
When baby you don't

Just tell me
The one thing you never told me
Then let go of me
Hell just throw me

Maybe if you wanna go home
Tell me if I'm back on my own
Giving back a heart that's on loan
Just tell me if you wanna go home

Iba’t ibang kulay ng ilaw ang sumasayaw sa saliw ng musikang tinutugtog ng kanilang banda ngayon. Sumasabay na rin sa kanila ang mga nakakaalam noong kanta. Sa kantang iyon, nakikita ni Riel na okay na ulit ang kanyang Kuya Eli.

Gaya niya, musika rin ang nakakapagpakalma kay Eli. Nang tumingin siyang muli sa dagat ng tao’y nakita niya ang isang pamilyar na mukha. Papaalis na iyon doon. Alam niyang sa Kuya niya ito nakatingin. Napatingin siya kay Eli pero nasa parte ito ng kanta kung saan ang basista ang bida.

Pabalik-balik lamang ang paningin nito sa dalawa hanggang sa hindi na niya makita ‘yong isa. Nagkaroon tuloy siya ng ideya sa pwedeng bumabagabag sa kanyang kaibigan.

“WOOH!”

Sigaw ng mga tao nang matapos ang kanta.

“Guys! Hindi ko makita ‘yong asawa ko e. Please, I need your help.” Anunsiyo ni Riel gamit ang mikropono.

Nang marinig iyon ni Red ay napangiti na lang ito.

Miss me?

Anang isip niya dahil sa paghahanap ng asawa sa kanya. Agad niyang tinungo ang unahang parte sa audience para makita siya ng kanyang asawa. Panay rin naman ang pagbigay sa kanya ng daan ng mga nakakakilala at nakakaalam.

Sumilay sa mukha ni Riel ang saya nang makita ang asawa.

Saan ka galing?

He uttered to Red.

Umiling lamang sa kanya ang asawa saka siya nginitian. Sumenyas din itong ipagpatuloy na ang pagkanta.

“Okay guys! For our last song. Last song na, ha? Miss ko na kasi ang asawa ko. Miss ko na rin ‘yong mga anak namin.”

Anunsiyo nito sa mga tao.

Hiwayan lang ulit ang isinagot sa kanya ng mga ito. Napagbigyan na sila ng sobra kaya’t naiintindihan nila ang pakiusap ni Riel.

“Ano nga ba talaga para sa atin ang Love?” Tanong nito sa madla. “We may say, Love is… blind. Love is… unconditional. Love is… etsetera, etsetera! Ang dami, ‘di ba?”

Nakatingin lamang ito sa pinakinspiration niya sa lahat. Ang kanyang asawa. As if ito lamang ang naroroon. Nagngingitian lamang sila sa bawat isa.

“But does it really matter kung ano sa atin ang pag-ibig? ‘Di ba, we can just be in love without any reasons? Gusto natin, dahil gusto natin. Mahal natin, dahil mahal natin. Mayroon pa bang dapat ibang rason?”

Tumipa siya sa kanyang gitara bilang hudyat sa kanyang mga kasama. Tumingin siya sa mga ito at saka ngumiti.

“Yeah… Maybe…” Naisip nito. Nagkibit-balikat pa nga ito dahil sa naisip. “Iba’t iba naman ang pananaw natin tungkol sa pag-ibig e. I don’t have any reason to think of any definition of love, naging akin na kasi ‘yong taong nakapagdefine no’n para sa akin.”

Namula ang kanyang pisngi dahil sa hiyawan mula sa mga nakarinig ng kanyang pahayag. Maging si Red ay pinagkakaguluhan na ng mga taong nakakaalam sa relasyong mayroon sila ni Riel.

“Let’s hear this song.”

When I was twenty two the day that I met you
When you took my hand through the night
It was getting late and you asked me to stay
And hold you until we see light
Shut the door and turn the lights off
And put up your dukes tonight

Cause this love is getting dangerous and I need some more tonight
Your touch is contagious you know what I need tonight
I can't run and I can't hide
I'll be wasted by the light
I'm undone but I'm alive
Don't ever wanna see the morning light

Nakapikit lamang buong sandali ng kanyang pagkanta si Riel. Iniaalay niya ito sa asawa. Tama na ang pag-iisip ng kung anu-ano pa.

When I was young in love when you were everything
We'd stay up and drink through the night
Laying on the roof I put my hands on you
You said our love will never die
Shut the door and turn the lights off
And put up your dukes tonight

He’s more than richer than the richest man in the world, because of Red’s love. He’s more than luckier than the luckiest lottery winner, because he has the best people he could’ve ask for. He has more than everything na pwedeng hilingin ng mga tao.

And if we go down with this ship
We go down together
And if we should die tonight
It's you and me forever
Forever you and I
Together until we die
And I'll be right next to you
Even on the other side

“Nag-enjoy ka ba?” Tanong ng kanyang asawa matapos ang event. Tumango lang si Riel sa tanong nito.

Pangiti-ngiti pa nga ito. He’s the happiest amongst the happy. Hindi niya alam kung anong reaksiyon ng asawa tungkol sa lahat ng kanyang mga sinabi.

“Kamusta ang mga bata?” Tanong niya nang makarecover siya sa kilig na nadarama.

“Tulog na sila. Pinatulog ko muna bago ako pumunta sa school kanina. Naro’n naman si Martha. Miss mo na ba sila?”

Tumango lang ulit ito sa asawa saka sumandal sa bintana para tanawin ang mga bituin.

“Thank you.” Ani Red sa asawa. Nakatutok lamang ito sa daan. He’s also thinking that he’s the happiest just like Riel.

“Para saan?” Lingon-tanong ni Riel sa asawa.

“For everything.” Simpleng sagot nito.

“No. Thank you.” Nagkatinginan lamang ang dalawa.

Nang makarating sila sa kanilang bahay ay ang kwartong nakalaan sa kanilang kambal ang agad nilang pinuntahan.

They’re a complete family now. Oo’t walang maituturing na ‘ilaw ng tahanan’ sa pamilya nila, pero, mas higit pa ang halaga noon kaysa sa doon sa mayroon.

“Pwede bang dito tayo matulog?” Pakikiusap ni Riel sa asawa.

Ngumiti lamang ito sa kanya. Sinundan lamang nito ng tingin ang asawa na papalapit sa crib ng kanilang mga supling.

Makikita sa dalawang bata ang katangiang pisikal ng kanilang mga magulang. Gared is like Red. Jariel is like Riel. Isang taon na rin magmula noong naisilang sila sa magkaibang surrogate mothers nito.

Hinalikan niya lang ang dalawa sa mga noo nito.

Niyakap ni Red mula sa likod ang kanyang asawa. Nakita niya kasing nag-i-emote na naman ito. Hindi siya makapaniwalang buo na sila. Isang totoong pamilya na sila. Lahat ng ito’y sobra pa sa hinahangad niya.

“Blueberry…”

“Sorry… hindi ko lang mapigilan.”

“Happy?”

“More than happy, Cheesecake.”

The End

AUTHOR’S NOTE: Magandang buhay! Rye here! Kamusta naman kayo? Sad ‘no? The story has ended. Pero okay lang ‘yan. Kailangan na talaga kasing tapusin e. Marami na ang nagrerequest. Lol! Mahaba na rin daw kasing masyado. Tsaka kailangan ko rin muna kasing magfocus sa pagre-review for board exam (LET). Anyways, hindi naman ako kagalingan. May mga susunod pa sana akong stories, pero, ‘wag na muna. Ayokong mangyari ang nangyari sa pagsulat ko nitong Love Is:

Una, ang delays sa pagpopost. Ayokong maghintay kayo ng matagal kung magpopost ako ng bago. May trabaho ako, may mga priorities ako sa buhay, etsetera, etsetera; Pangalawa, oo, people may come and go, pero, alam ninyo ‘yong feeling na nakakalungkot din naman sa part ko na paunti-unting nawawala ‘yong mga readers ko. Hindi na nga ako magaling, pinaghihintay ko pa kayo, so ‘yon. Deserve ko naman. Magpapahinga na lang muna siguro ako. Hindi ko alam kung mayroon pang naghihintay sa bago kong isusulat, pero kung mayroon man, I really appreciate it at ayokong mapagod rin kayo sa kakahintay sa akin at iwan ako, eventually; At Pangatlo, mahirap i-satisfy ang expectation ng mga readers.

Aside from focusing sa review for board, may mas personal pang rason. So I might, or oo, i-dideactivate ko na rin ang facebook at group ko. Sorry, kung umabot ako sa desisyong ito. Well, ipinapaabot ko ang lahat ng ito sa mga RYESTERS, at sa mga kaibigan ko sa Facebook. During or After the 14^th, expect that I’ll be out of your lives. Alam kong hindi ako kawalan. Lol! Drama ko! Yeah, ‘yan ang nararamdaman ko e. Hindi ko na ikocompare ang sarili ko sa ibang writers. Baka magalit rin siya sa akin e.

All in all, nagdrama lang ako. Lol! All is well, guys! No worries!

Unang-una ang pasasalamat ko kila SIR MIKE at SIR PONSE sa pagtanggap sa akin bilang isang MSOBian writer. Isang pribelehiyo ang maging bahagi ng pinakaprimyadong blog na ito sa LGBT Community. Magpapaalam muna po ako, hindi ko alam kung applicable din sa mga writers dito ang indefinite leave, pero kung aalisin man ninyo po ako bilang isang writer, ay tatanggapin ko po ng maluwag sa aking loob. Kapag babalik na po ako’y hihingi na lang ulit ako sainyo ng permiso.

Sa mga CO-RA’s ko: BLUEROSE, AXEL, VIENNE, COOKIE CUTTER, CRAYON, APPLE GREEN, SEYREN, JAMES SILVER, PRINCE JUSTIN, ROGUE, GABRIEL, at sa iba pa, Good luck sa mga naisulat na, isinusulat ngayon, at isusulat pa na mga kwento. Hanggad ko ang inyong tagumpay sa buhay!

Sa BTBBC, na hindi ko alam kung nagi-exist pa ba hanggang ngayon. Mas sikat na ata ang PABEBE Girls kaysa sa atin e. Lol! Aabot na sila kay Ellen. WTF! I miss you, guys! Alam na ninyo kung sinu-sino kayo.

Sa mga walang sawang NAGBABASA, NAGKOKOMENTO, at KINAIINISAN ang akda kong ito, MARAMING SALAMAT! Hinding-hindi ko kayo malilimutan. Until my next stories, guys! Aasahan ko pa rin naman kayo, ‘di ba? Special mention kila, Kuya ALFRED of T.O., FRANZ, JHARZ, MISHA, NINZ, DAVE, at mga ANONS.

Sa K-FED Family, BLUEROSE Group, MARAMING SALAMAT sa company na ipinaramdam ninyo sa akin. Although hindi ako active ay pinapansin ninyo pa rin ako. Lol! Maraming salamat!

RYESTERS! FB FRIENDS! Sorry kung dito na magtatapos ang lahat. Lol! Sana nakuha ninyo ‘yong username sa main account ko. Since idi-deactivate ko na ang fb account ni Rye Evangelista, masasama sa mawawala roon ang group. So, ‘yon. Lipat muna kayo sa BLUEROSE, naroroon naman ‘yong main account ko e. Sabi nga ni Blue doon, CLOSE CLOSE TAYO! (._.) [RE: Hindi ko pala kaya! Hahaha! Magla-lie low na lang siguro ako. Lol! Titiisin kong hindi muna magbukas ng account ni Rye. Masyado na rin kasing deserted ‘yong isa kong account, kaya, ‘yon na muna ang gagamitin ko until the board exam ends.]

BUNSOY, take good care of yourself. Please… kung maaari, magtira ka naman ng pagmamahal para sa sarili mo. Sabi nga, love yourself first. I know, hindi tayo tunay na magkapatid, but I do care about you. It doesn’t matter how long we’ve known each other, sentimental na tao rin ako e. Every bits of memories we have shared will never be removed. Parte ka na ng buhay ko, magpakailanman. If forever does exists.

BAETCH! Sorry kung hindi kita napagbigyan sa gusto mo. Hehehe! It’s my final, final, final, final, final decision. Pinag-isipan ko ng mabuti iyan, ha? Lol! You know how to contact me. Ewan… baka magpalit na rin ako ng number. Lol! Kung maaari kasi sana, gusto kong i-separate muna ang real life ko sa alter world na nakasanayan ko na ng sobra. It’s like an addiction, I’m happy yet it slowly killing me. Nakapagdadagdag lang ng stress ko sa buhay. Lol! Pero, syempre, kasali ka na rin naman sa real life ko e. So, ipapaalam ko pa rin sa ‘yo! ‘Wag ka ng magdrama riyan. Ikaw kasi ang gagawin kong medium, para malaman ang mga nangyayari sa alter world. Baka umuwi muna ako sa Andromeda. Lol! [RE: Nagbago ulit ang isip ko. Mababaliw ata ako! :D]

PS: Alam kong masyado na ‘tong matagal, lumipas na ang panahon, at nalimutan na ang mga pangyayari, pero, gusto ko lang itanong kung nagbabasa ba ng LOVE IS ‘yong script writer ng FOREVERMORE? Andito ka ba? Lol! Remember the scene noong nawala si Agnes sa gubat? ‘Yong nasa kubo sila ni Xander? It’s like what I have written doon sa scene nina Riel at Red. Mind you, nauna ko ‘yong isulat at i-post kaysa sa pagpalabas noon. Lol! Nevermind the scene wherein may nakita silang shooting star sa maulap na kalangitan (Lol! Is that even posible?) at ‘yong love scene no’ng dalawa nating bida sa kwento. Teehee!

If you want, you can follow me on WATTPAD, just look for the username shefupoteto o ‘yong pangalan ko mismo as a writer, Rye Evangelista. I’ll be posting the edited version of LOVE IS… there, soon. Might as well post some ‘one shots’ too, especially these short stories entitled BLINK and LOST JOURNAL ENTRY.

So there, ‘til we meet again, chinggus! I love you all!

It’s July 14, for the last time…