Love Is... Chapter 14

AUTHOR’S NOTE: Hi Guys! Sobrang saya ko. Alam niyo ba yun? Kasi andyan pa rin kayo kahit nawala ako ng sobrang tagal. Matagal na kasi para sa akin ang 2 weeks e. Di ba sabi ko sa inyo, hindi lalampas 10 days ang updates. Well, anyways! Magdiwang! Dahil may update! Yay!

2 days pa lang ang nakakalipas e, may update agad, no? Nakapangako ako e. So, dapat ko yung tuparin. Tamang tama naman kasi, napasaya niyo ako ng sobra. :D

Hindi pa sure ang update sa darating na Sunday, unfortunately, konting konti pa lamang ang tulog ko. Kaya, rest rest din pag may time, di ba?

But still, I’ll try harder guys! Mahal ko kayo e. Yie! Matats naman kayo! Add niyo ko sa FB at yung group ha. Show your love to me, please… :D Nasa baba lang yung mga links. Naisip ko kasing sa group ko na lang lahat ipopost ng mga teasers and teaser images. Kayo rin, hindi kayo updated. :D

Maraming salamat pa rin kila Boss Mike Juha, at Boss Ponse! Maraming maraming salamat po!

Kila Boholano Blogger, Alfred of T.O., Prince Justin, Anonynous #1, Anonymous #2, Rye (Na kapangalan ko. :D), Kay Yelsna (Heto na yung pangalawa! Haha!), Yoebo (Hi! Thanks sa pagcomment!) Anonymous #3, Jay 05, Angel, Trev, Bharu at Anonymous #4! Masaya ako sa mga nabasa kong komento mula sainyo. This chapter is dedicated to you guys. :D

SO MUCH LOVE LOVE LOVE FROM ME! Capslock + Bold Font para mas intense lalo!

Heto na! #LoveIs14! Enjoy reading!

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

LOVE IS…

Rye Evangelista

theryeevangelista@gmail.com

PREVIOUS CHAPTERS

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X

XI | XII | XIII

ADD ME UP!

FB Account | Rye Evangelista

FB Group | Rye Evangelista's Stories

KINDLY READ THESE STORIES TOO!

Gio Yu’s FINAL REQUIREMENT (On-going)

Vienne Chase’s BEAT OF MY HEART (Up-coming)

Jace Page’s THE TREE, THE LEAF and THE WIND (On-going)

Bluerose Claveria’s GEO – MR. ASSUMING (On-going)

CHAPTER XIV

Riel’s POV

Matapos ang kantang inialay sa akin ni Red, ay agad niya akong ipinagpaalam sa aming mga magulang para makausap. Pumayag naman sina Nanay Mel at Tatay Fred. Alam naman daw namin na may curfew kami. Kaya’t kailangan daw naming bumalik agad.

Pinagpahintay na lang muna ni Red ang mga kagrupo niya doon sa amin. 8:30 PM na nang makarating kami sa dalampasigan.

Ito na to. God has given me the sign I am asking. Handa na ako. I know na napakabilis, pero ayoko namang patagalin pa. Red deserves it already. Marami na siyang nagawa para sa akin. Para sa puso ko.

I think it is all enough to give him what he truly deserved.

Ang BIG WORD na ‘OO’.

Nakahiga kami ngayon sa buhanginan. Wala kaming imik buhat nang makarating kami rito. I don’t know how to start the conversation. Masyado pang contained ang utak ko ng sobrang saya dahil sa ginawa niya.

“Riel…” Pagpukaw niya sa sobrang tahimik na ambiance.

Napangiti ako. Pagtawag niya pa lang sa pangalan ko’y kinikilig na ako. Ala uy! Para naman atang babae ako kung umasta rito! Argh!

“Hmm…” Sagot ko. Tumagilid ako para makaharap siya. Nakatingin lamang siya sa kalawakang punong-puno ng nagkikinangang mga bituin.

“N-Nagustuhan mo ba yung ginawa ko?” Napakamot pa siya ng buhok nang sabihin niya ito. Nahihiya? Haha! Ang cute!

“Sobra.” Tipid kong tugon sa kanya.

Napatingin tuloy siya sa akin. Nabigla rin siya nang sobrang lapit ko sa kanya. Ewan. Gusto ko lang naman na maramdaman niyang pareho ang nararamdaman namin sa isa’t isa.

Pero, I am not pertaining to something ha! Oo, 18 na ako, at 19 na siya. Pero my gosh! Saka na lang yun, kapag matayog na tong relasyon na to! Sasagutin ko pa nga lang e.

Erase. Erase. Erase muna!

Napangiti ako sa reaksyon niya. Napaatras pa nga siya e. Tumagilid na lang rin siya paharap sa akin. Bakit hilig niya ang magkamot ng ulo? Haha.

“T-Talaga? P-Pasensya ka na kung hindi maganda boses ko ha?” Aniya.

“Hindi ah, maganda kaya! Pwedeng pang concert.” Pang-aasar ko sa kanya.

Okay lang sa akin no! Mas importante ang effort.

“Pinagtitripan mo naman ako e.” Tampu-tampuhan niyang tugon sa akin.

Parang bata to kung magtampo. Haha. Tumalikod pa talaga sa akin.

Mas lumapit pa tuloy ako sa kanya. Pwedeng magpakasweet na rin ako? Nakuha ko na naman yung sign ko e. Lalandi na ako ngayon. Pero siya lang yung lalandiin ko. Hahaha.

Niyakap ko siya habang siya’y nakatalikod sa akin. Naramdaman ko ang kanyang pagkagulat sa ginawa ko. Nanginginig pa nga siya e. Ang kyut kyut! Haha!

Katahimikan ang bumalot doon sa amin. Naestatwa lang siya sa pagkakayakap ko. Ang bango naman nito! Ang sarap amuy-amuyin!

Nagiging wild na ata ako! Grrr!

“Namiss kita.” Mahinang sambit ko.

Nagulat na lang ako nang napatayo siya bigla. Napaupo tuloy ako. Nasilayan ko sa kanyang mukha ang saya.

“Bakit?” Tanong ko. Napapangiti na rin ako.

“Alam mo, kakaiba ka ngayon. There’s something wrong.” Aniya.

“Huh? Anong kakaiba sa akin?” Tumawa na talaga ako sa tanong niya. Tumayo na rin ako at hinarap siya. “Jared Isaiah Ariola. May itatanong ka ba sa akin? It’s now or never.” Dagdag ko.

Napakamot na naman siya ng kanyang ulo. May kuto ba siya? Dandruff? Masyado atang makati ang ulo nito.

“Wala naman akong tanong. Bakit may dapat ba akong itanong sayo?” Clueless niyang sagot sa akin.

“Ayaw mo ba talagang malaman ang sagot ko?” Pangbubuska ko pa. Ano ba naman yan! Slow masyado!

“Ha? What do you mean na sagot? At ano ba talagang tanong yun?” Argh! Di pa rin gets!

“Yung tanong mo na tanging ako lang ang makakasagot! God! Red! Think! Pag ako, naumay, iiwan kita dito. At wag na wag ka nang magpapakitang muli sa akin!” Saad ko na parang naiinis.

Mas slow pa ba siya sa pagong? Grabe!

Nataranta naman siya sa sinabi ko. “Riel! ‘Wag naman ganun oh! Teka!” Untag niya sa akin.

Tumalikod ako dahil natawa ako sa kanyang reaksiyon. As if naman kaya ko yun no? What I did was just to make his brain work. Kapagka kasi ganun ang gagawin mo sa kung sino man, ganun na ganun talaga ang magiging reaksyon nila.

Narinig ko na lang ang mga bulong niya.

“Think. Think, Red! You don’t want to lose him, right?” Aniya.

Hindi ko mapigil ang pagtawa.

Napagitla ako nang sumigaw siya.

“Ah!” Parang nakakuha ng sagot sa tanong na masyadong mahirap sagutin.

Umikot siya sa akin para maharap ako. “Are you sure about this, Riel?” Aniya. “Handa ka na ba talaga?” Dagdag niya.

Tumango na lang ako.

“As in, talaga? Talagang, talaga?” Ang kulit!

Tumango na lang akong muli. Kainis! Sineryoso ko nga ang mood ko para dito e. Nako! Baka sa pamamagitan ng utot lumabas yung tawa ko. Gross! Natatawa na talaga ako sa ginagawa niya.

“Talaga? Ang akin lang naman e, yung kapag handa ka na talaga. Baka kasi nabibigla ka lang?” Aniya. Putek! Ang tagal!

“Goddammit! Itatanong mo ba o magkalimutan na lang? God! What is wrong with you! I am asking you to ask that fucking question, tapos ikaw pa tong mas marunong sa akin! Grabe! Ayaw mo ba o gusto!” Asik ko! Nangangati na kasi ang dila ko para sabihin ang word na OO!

Ang slow e! Pasalamat siya’t gwapo siya! At mahal ko pa! Hayst!

“Eto na nga! Di naman mabiro e. Gawin mo na ang lahat sa akin, ‘wag na ‘wag mo lang akong iiwan.” Wushu! Nagdrama pa ang gago!

“Ano na?!” Sigaw ko.

“Ito na nga!” Tumayo siya nang matuwid. “Ehem… Ehem…” Kakantang muli? Hahaha! “Gabriel Dela Rama, Can you be my boyfriend?” Hayst! Sa wakas!

“Yes!” Masaya kong sagot sa kanya.

“YES?” Tanong niya sa akin. Tumango naman ako. “YESSSSSS!” Sigaw niya.

Dali-dali ko siyang sinaway. Tinakpan ko na ang bibig niya.

“Wag ka ngang maingay! Wala tayo sa syudad no! Tsaka gabing gabi na! Makakaistorbo ka!” Tumango naman ito sa akin. Agad ko naman siyang pinakawalan.

Nagulat na lang ako nang pinagsalikop niya ang aming mga kamay.

Masanay ka na Gabriel Dela Rama! Simula ngayon. Opisyal na kayong dalawa. Mas marami pang sweetness na ipapakita yan.

Alam ko naman yun! It’s just that. Naninibago lang ako. Huh? Hahaha!

Hindi ko mapigilan na tingnan kung ano na ba ang reaksyon niya. Nagulat na lang ako nang nakatingin pala siya sa akin. Nagtapo ang aming mga mata. His eyes are showing happiness.

“Ang saya ko ngayon sobra. Pinasaya mo ako.” Pagkatapos niyang sabihin yun ay hinalikan niya ang aking kamay na hawak niya. Napangiti na lang ako sa ginawa niya.

“Mas masaya ako, kasi, kahit ang Panginoon, sangayon sa desisyon kong ito.” Tugon ko.

Nakita ko na lang na parang nagtatanong ang kanyang mga mata. Iniiwas ko ang aking mata sa kanyang mga titig. Matutunaw ata ako!

Bumuntong hininga muna ako. “I’ve asked God a sign, a sign which will prove an eternal love. At ibinigay niya yun kanina lang.” Pagpaliwanag ko.

Nanghinayang ako nang bitiwan niya ang kamay ko. Pero, napawi yung muli dahil sa ginawa niyang sunod. Niyakap niya ako mula sa likod at isinandal ang kanyang baba sa aking balikat.

“Harana? Yun ba yung sign na hiningi mo?” Aniya.

Tumango na lang ako bilang sagot.

“Alam mo bang hindi ko naman talaga yun naisip. Ang slow ko kaya pagdating sa pag-ibig.” Nagulat ako sa kanyang pag-amin.

“Buti na lang naitanong ko kay Tatay Roy iyon. Torpe nga ako di ba? Kaya mahina ako sa ganyan.” Napatango na lang ako. Okay lang naman sa akin. At least siya pa rin yung source kung bakit niya ako hinarana.

“E yung mga kung anu-anong pakulo kanina?” Naitanong ko bigla.

“Sila Andrea at Lexa. Ang mga kagrupo ko. Suportado nila tayo e.” Grabe! Dapat ko pala silang pasalamatan! They’ve made a special contribution.

July 25, 2020. Jared Isaiah Ariola and Gabriel Dela Rama

Isinulat niya sa buhangin. Ang laki nga e. Sana hindi pa mabura hanggang bukas.

“Starting today, palagi na akong nasa tabi mo. We’ll not make promises; instead, we’ll just do our best to keep this relationship going. You have your responsibilities, I have mine too. We just have to trust each other…” Aniya. Tumango naman ako.

Magkadikit ang aming mga noo. He’s stating his vow. I’ll be saying mine after him.

“Hindi lahat ng relasyon ay perpekto. Hayaan natin ang agos ng buhay upang maitayo natin ito ng napakatayog. Upang walang sinuman, o anuman ang makakapagpabagsak nito. No lies. No secrets.”

Natigil siya ng matagal. Akala ko mayroon pang sasabihin. Kaya naimulat ko tuloy ang aking mga mata. Nagkasalubong ang aming mga paningin. Tumango lamang siya sa akin. Para ipaalam na ako na ang magsasalita. Tumango naman ako sa kanya bilang tugon at ipinikit muli ang aking mga mata.

“We’ll have fights, pero dapat, bago matapos ang araw ay maaayos natin agad yun…” Dagdag ko. “I’ll make sure to be a faithful partner, and so are you. Starting today, we are one. You are mine, and I am yours.” Naramdaman ko na lang ang luha na dumadaloy sa akin pisngi. Nakakahiya nga e. Ang ikli ng vow ko.

Tears of joy ba ito. Sobrang kagalakan nga ang naihatid nito sa akin.

“I love you, Gabriel Dela Rama.” Aniya.

Napangiti naman ako sa sinabi niya. Kahit hindi niya naman sabihin, ramdam ko na e. All of my doubts, suddenly goes away somehow… Kanta ata yun! Haha! A Thousand Years?

Humiwalay ako sa kanya at pinahid ang daloy ng luha na nasa aking pisngi. Saka lang siya napamulat ng kanyang mata nang gawin ko yun.

Nagtagpo ang aming mga mata. Ngumiti ako sa kanya.

God has given me the chance to be happy again. Kahit wala na ang pamilya ko, nagkaroon akong muli ng mapagkukunan ko ng lakas sa araw-araw. Yung masasandalan ko sa buhay. Alam kong sisimulan pa lang namin ang kwento ng buhay pag-ibig namin ni Red. Isa lang ang maipapangako ko sa Panginoon, ito’y ang ingatan kung anong ibinigay niya sa akin.

“I love you too, Jared Isaiah Ariola.” Nakangiti kong tugon sa kanya.

Ngumiti na rin lang siya ng wagas dahil sa sinabi ko. Hindi pa po kami kinasal. Haha.

“Ah… e…” Napakamot ulit siya ng ulo. Aba! Matingnan nga isang beses ang ulo nito! Maalisan nga ng kuto kung meron. “P-Pwede na ba ulit kitang halikan?” Nag-init bigla ang aking pisngi sa sinabi niya.

Ito na! Haha! God knows how I fantasize every night to be kissed by him again! Grabe! Sorry po, Lord God, sa pagiging mahalay ko! Kiss pa lang naman e. Haha!

Tumango na lang ako. Pagkatapos kong gawin yun ay agad siyang lumapit sa akin. Hinawakan niya ang isang kamay ko.

“Thank you, Riel.” Aniya.

Napaangat ang ulo ko mula sa tinitingnan kong nakasalikop na kamay namin papunta sa kanyang nakangiting mukha.

“Para san naman?” Tanong ko.

“For accepting me. For saying, yes.” Sagot niya. Tumango na lang akong muli.

“You deserve it.”

Napaatras ako sa sobrang kaba. He’s making a move na! Ano ba ang dapat kong gawin? Pipikit? Lalapit? Maghihintay? Argh! And then he cupped my face…

Nalaman ko na lang na magkadikit na ang aming mga labi. Sa huli, ang nagawa ko na lang ay sagutin ang kanyang mga halik. Yung halik niya ngayon ay parang doon sa nangyari sa sala ng bahay. Pero ngayon, dahil sa kung anong meron ngayon ay naging mas espesyal.

Napayakap na lang ako sa kanya. Habang ang mga kamay niya nama’y nasa batok ko na. Grabe na to! Lumevel up! Super!

Natigil lang kami nang makarinig kami ng sipol. Hudyat yun ng curfew sa mga estudyanteng kasama sa Immersion. Pareho lang kaming napangiti. Kung wala sigurong curfew, umabot na kami kung saan. Mag-iisa’t kalahating oras na pala kami rito. Pero bakit ang bilis ata?

Tss!

Aggressive ang boyfriend ko e. Argh! Hindi pa ako handa. Haha! Joke! Ako po ang may gustong mangyari yun!

Salamat sa pito. Bow.

Magkahawak kamay kaming pumanhik pauwi sa bahay. Iniisip ko pa lang na magkasalikop ang aming mga kamay ay wagas na kasiyahan na ang idinudulot nito sa akin.

“Teka, sina Brett at Iris ba yun?” Biglang tanong niya.

Napatingin tuloy ako sa direksyon kung saan siya nakatingin.

“Parang... Aba! Nagmoment ata ang dalawa.” Saad ko nang makita ko ang dalawa. Magkaholding-hands pa talaga.

Oy! Wala na, okay? May Red na kaya ako!

“Teka.” Pagpigil ko kay Red. May nakita pa kasi akong isang tao na nakasunod sa magkasintahan. Pinilit kong aninagin kung sino yun. Buti nalang at may kaunting ilaw naman malapit sa dalampasigan.

“Si Eri? Anong ginagawa niya run?” Nagkibit balikat na lang si Red sa tinanong ko. Aba malay niya rin nga naman di ba? Haha!

Ikinibit balikat na lang namin yung mga nakita namin. I’m sure there’s an explanation to everything that’s happening. It’s not the right time to know about it.

Josh’s POV

Kami na ni Red. :)

Napabalikwas tuloy ako sa hinihigaan ko nang mabasa ko iyon! Oh my gulay! Tiningnan ko kung anong oras ba niya ito naisend sa akin. 10:30 PM pa kagabi! Shocks! Hindi pa yun masyadong matagal buhat nang makatulog ako ha!

Nabagot kasi ako kakaantay kay Iris kagabi. Ang tagal niyang magbanyo! Although, I’m not so sure if that’s what she did. Takot naman akong lumabas. Haha!

As in? Reply ko sa kanya.

Iniayos ko na lang yung hinigaan ko, habang inaantay ang reply ni Riel. Wala na rin si Iris sa tabi ko. No choice siya e. Mas okay na magkatabi kami kesa dun sa iba. Kahit papaano’y magkakilala naman ang Mommy ko at Mama niya. But, we’re not that close.

Yup! Officially in a relationship with Jared Isaiah Ariola. *-*

Kainis! May pasmiley smiley pang nalalaman! Nakakainggit kaya yun! Pero masaya ako para sa kanya. At last, Riel has been rewarded from all the struggles he surpassed. He deserves to be happy, after all.

Congrats! Kailan ang party? Haha! Reply kong muli.

Dumiretso muna ako sa banyo ng bahay bago ako nagpakita sa mga kasamahan ko. Nakakahiya namang humarap sa kanila nang hindi pa naghihilamos o nagsisipilyo no! Baka nga may natuyo pa akong laway sa pisngi. Kaderder yun. Tulo laway pa naman ako. Haha.

Thanks! Sige na, Joshy! May ginagawa kasi kami ng mga kagrupo ko. Later! :D

Hindi ko na lang rin siya nireplyan. Halata sa kanyang mga texts ang sobrang saya. Hayst! Buti pa siya! Hindi na niya kailangan mamroblema. Ako? Ayon! Napakalaki ng problema ko.

Pagkalabas ko ng kwarto ay nakita ko ang mga kagrupo ko na nasa sala ng bahay. Lahat din sila ay nakatitig sa akin. Baka nagulat lang sa paglabas ko na nagpupunas ng basa kong mukha.

I know right! Gwapo talaga ako! Lalo na’t pumayat na ako! Tss.

Natigilan na lang ako bigla sa ginagawa ko nang mapansin kong hindi pa rin nawawala ang titig nila sa akin. Hindi ko na tuloy napigilan magtanong.

“Bakit?” Sinipat ko pa ng tuwalya ko ang pisngi ko, kasi baka may trace pa ng natuyong laway dun. Pero, sinigurado ko namang wala na bago ako lumabas ng banyo e.

Kumunot ang noo ko nang ngumuso ang mga kagrupo kong babae sa akin. Hay nako! Mga babaeng to! Hindi kayo bagay mag pout ng lips! Kadiri! Hindi ko kayo pagbibigyan no! Mga bibe!

“Ano nga kasi? May dumi ba ako sa mukha or something? Wait! Asan pala si Iris?” Umiling lang sila. Patuloy pa rin ang pagnguso ng mga ito. Si Alvin, na kasamahan ko sa team ay pakamot-kamot lang ng ulo.

Tss. “Pwede magsalita na lang kayo? Hindi naman tayo naglalaro ng charade di ba? Mamaya pa kaya ang last activity.” Naiirita kong tanong.

“Sa likod mo.” Biglang sabi nung lalaki kong kagrupo.

Aba! Hindi naman pala sila pipi e. Nakakunot ang noo ko nang tumalikod ako para tingnan kung ano ba ang nasa likod ko. Umaga naman, wala naman sigurong multo di ba?

“Ay multo!” Bigla kong nasabi. Napaatras pa nga ako e.

Kumunot na rin ang noo niya dahil sa narinig sa akin. Argh! Paano niya nalaman tong bahay namin! Who the hell told him!

“Sa gwapo kong ‘to, multo na ako sa paningin mo?” Aniya. Itinuro niya pa talaga ang sarili niya.

“Oo, ay este hindi. S-Sorry! Nabigla lang talaga kasi ako.” Argh! Nauutal ako dahil sa presensya niya! Argh! Mahal Ako. Naalala ko na naman yung kanta!

Napansin ko ang hawak-hawak niyang tatlong bulaklak. Hindi ko alam ang uri noon. Some kind of a wild flower here, pero in all fairness magaganda naman. Ngumiti siya sa akin at inilahad ang kanyang hawak-hawak na bulaklak.

“Good Morning, Josh! Para sa’yo.” Aniya.

Naghiyawan naman yung mga kaklase ko. Napatingin tuloy ako sa kanila, pero sinimangutan ko lang sila. Natahimik na rin lang sila. Kanina ang tatahimik, tapos nang nakakita na ng palabas, naging lively agad. So kailangan ko palang magtatumbling sa harap nila para lang magsalita sila? Ganun?

Ano kami close? Nung mataba pa nga ako hindi nila ako pinapansin e! Tapos ganyan sila aakto. Kainis lang! Haha! Ang sama ko! Hohoho! Mabuti andun si Lea. At least may nakakausap ko. I’m not bitter though.

Nagbalik ako ng tingin kay Riley na iningunguso ang bulaklak. Tatanggapin ko ba o hindi? Argh! Lalabas na unfair ako sa kanya kasi bias lang ako kay Eli. Pero sinabi kasi ni Eli, na may the best man win daw. Kaya heto ako ngayon sa sitwasyon na to.

Dapat sana sinabi na niya lang na ako’y kanya na. Luh! Nananaginip ako ng gising! Tss. Oo na! Maghihintay na nga lang ako!

“Di mo ba kukunin ‘tong bulaklak? Aba! Pinaghirapan ko kayang hanapin yan! Tsaka nangangalay na rin tong kamay ko o!” Aniya.

“Sino ba kasing may sabing dalhan mo ako ng bulaklak? E hindi naman ako babae!” Pagtataray ko sa kanya.

Aba! Magbibigay tapos magrereklamo! Kapal huh!

Nagulat na lang ako nang kinuha niya ang kaliwang kamay ko’t ibinigay sa akin ang bulaklak.

“Galing sa puso ko yan, kaya espesyal yan.” Sabay talikod at labas ng bahay. Galing daw sa puso? May garden ba sa puso niya?

Hahaha. Em being so unfair to him. Peace!

“Saan ba yun dadaan? E andito kaya ang labasan!” Sa kwarto kasi ng bahay dumiretso. Ayun, nakita ko na lang na bumalik sa sala.

“Dito pala ang labasan.” Aniya.

Pagkalabas niya’y nagsitawanan naman yung mga kagrupo ko.

“Epic fail si Riley! Grabe! Hindi naman siya ganun kapag nasa court ah?”

“Oo nga e. Kay Josh lang pala siya tataob e! Hahahaha!”

Ay nako! Wagas makatawa tong si Cassandra! Lumapit ako sa kanila.

“Anong pinag-uusapan niyo girls?” Sabi ko.

Nag-iwas naman sila ng tingin sa akin.

“Teka! Tutulungan ko lang si Nanay doon sa kusina!” Biglang sabi ni Cassandra sabay tayo.

“Ay oo nga! Ako rin!” Saad naman ni Eunice. Agad lang kumaripas ng takbo yung dalawa patungong kusina. Si Alvin na lang ang naiwan. Nagkibit balikat lamang ito.

“Tara na Josh. Kailangan natin manguha ng panggatong. Wala na e. Kailangan para makapagluto tayo ng almusal.”

“O-Okay. Isasampay ko lang tong tuwalya ko.” Tugon ko sa kanya.

Tumango naman ito at lumabas na ng bahay. “Hintayin kita sa labas.” Aniya. Hindi na ako nakasagot dahil agad na siyang nawala sa paningin ko.

Argh! Ba’t pa kasi pumunta yung gagong yun dito! Napagmasdan ko na lang yung mga bulaklak na ibinigay niya sa akin.

Alam ko na naman na sweet pagdating sa akin si Riley. He’ll do whatever for me. Always to the rescue palagi siya sa akin. Kahit nga may date yun sa bruha niyang girlfriend, ehem, este EX-Girlfriend pala, ako pa rin ang priority niya.

Ha! Bestfriend over Girlfriend ang peg! Kaya pala ganun!

Nung hawakan niya ako? Argh! Parang may jolt! Alam niyo yun?

Hindi naman siguro masamang bigyan siya ng chance di ba? I mean, I’ll try… kong mahuhulog ba ang loob ko sa kanya, gaya ng sabi niya.

Yung puso ko, na kay Eli pa rin. Pero handa naman akong bawiin yun, kapag wala talagang mangyari sa inaasam ko. I don’t wanna see my self alone.

Inisip ko na kasi na, kung hindi ko pagbibigyan si Riley, baka sa huli mawala siya sa akin. Tapos naman, kung hintay lang ako ng hintay kay Eli, baka sa huli rin, umasa lang pala ako sa wala. Ang labas, magiging mag-isa na lang ako.

Kaya yun, give and take lang siguro to. Magdidesisyon ako kapag alam ko na kung sino ang karapat-dapat.

Eri’s POV

Argh! Ano na ba ang gagawin ko sa ngayon? Hayst! Ewan! Maghahanap na lang nga ako ng pwede kong habulin! I quit being Brett Santillan’s stalker! And soon, I’ll be Irishane Lim’s bestfriend!

Riley’s POV

Kainis! Ako na ngayon ang binubully ni Josh! Pasalamat siya’t mahal ko siya.

Binubully ko lang naman siya kapag may mga lumalapit sa kanyang mga babae o lalaki e. Pero, hindi yun nangangahulugan na galit ako sa kanya. It’s my way of telling people that he’s mine. Ewan. Ganun ako ka-possesive sa bestfriend ko. Mabuti nga’t hindi nagagalit sa akin.

Ngayon lang naman, kasi alam na niyang mahal ko siya. Alam ko na nahuli ako sa pag-amin. Pero, ganun pala talaga no? Kapagka may nakikita ka nang pinagtutuunan nila ng pansin, saka ka lamang kikilos.

Tinanggap ko ang hamon ni Elijah Martinez. I’ll play fair and square. Ayoko namang saktan ang kalooban ni Josh. Kahit papaano’y matalik na kaibigan ko siya. At mahal ko siya.

Ako lang ang dapat nagpapaiyak sa kanya. At syempre, kapag napaiyak ko na, ako rin ang magpapatahan sa kanya.

Eli’s POV

Alam niyo yung feeling na naiirita, dahil sa sayang ipinapakita ni Riel sa aming lahat? Mula pa kagabi pagkauwi niya ng bahay sinabi niya sa lahat na sila na ni Red. Tapos nang paggising namin sa umaga, hanggang dito sa hapag kainan, ay yun pa rin ang bukambibig nilang lahat.

Oo na, bitter na kung bitter. Nagseselos ako, pero ano pa nga ba ang magagawa ko. Sila na. Ayoko namang lumabas na mang-aagaw. Wala yun sa prinsipyo ko.

Mabilis kong tinapos ang pagkain ng almusal. Nagpaalam ako sa kanila na magpapahangin lamang ako. Alam ko na alam nila Nanay Mel at Tatay Fred ang pinagdadaanan ko ngayon.

Maaga pa naman para sa gagawing activity. Baka maalis ng simoy ng hangin dito sa isla ang sakit na nararamdaman ko.

Saan pa nga ba ako pupunta kung hindi sa dalampasigan. Ayaw ko naman sa gubat. Anong gagawin ko dun? Magpakaunggoy? Maglalambitin sa mga puno? Dito na lang sa dalampasigan. Masarap pa ang simoy ng hangin. Argh! Ang korny ng joke ko. Tss.

Pagkarating na pagkarating roon, mas lalo akong nairita. Nakita ko ang malaking July 25, 2020. Jared Isaiah Ariola and Gabriel Dela Rama. Argh! Dahil sa inis ko, hindi ko namalayang binubura ko ang mga nakasulat doon. Argh! Bitter nga ako.

“Eli!” Natigil ako sa ginagawa ko dahil sa tumawag sa akin. “Anong ginagawa mo? Teka… B-Bakit mo binubura?” Nag-iwas siya ng tingin sa akin. Argh!

Ito na nga ba ang sinasabi ko e! Argh! Ipinangako ko pa naman na kakalimutan ko na si Riel, para sa kanya. Tapos heto ako ngayon, si Riel pa rin ang nasa puso’t isipan ko.

“S-Sorry.” Nakita ko sa kanyang mukha ang lungkot.

Sana alam niyang hindi ganon kadali ang makalimot. Pero, paano nga ba ako makakalimot kung lagi na lang si Riel ang bukambibig at laman ng utak ko sa tuwing magkasama kami.

“Para san naman? Wala ka namang kasalanan sa akin ah.” Pinilit niyang ngumiti nang sabihin niya yun. Umupo siya sa buhanginan at nakatingin lamang sa malawak na karagatan.

Tumabi ako sa kanya. Nagulat nga siya sa ginawa ko e. Pagkakataon na siguro namin to para mag-usap ng masinsinan.

“Sorry talaga, Josh. Alam ko na nasasaktan ka. I mean… I really didn’t mean to hurt you. Dahil sa lagi mo na lang akong nakikitang hirap pa rin tanggapin ang nangyari sa amin ni Riel.” Panimula ko.

Tumango lamang siya. Pinagmamasdan ko ang ginagawa niya. He’s like enduring everything. Alam ko na nagseselos siya. Gaano na niya kaya katagal akong minamahal?

“Honestly, hindi ko lang pala gusto si Riel. Mahal ko na rin pala siya.” Dagdag ko.

Literal siyang natigilan sa sinabi ko. Nang mapansin niyang nakatitig ako sa kanya’y umiwas siya ulit.

“I’m sorry, Josh. Gusto na kita, pero wala pa ako sa punto na yung mapapasaya ka. Andito pa si Riel e.”

“Paano mawawala si Riel diyan sa puso mo, kung lagi mo na lang siyang inaalala. Oo, alam ko na palagi kayong magkasama ngayon. Okay lang naman yun e. Kung gusto mo talagang kalimutan ang nararamdaman mo sa kanya, magagawa mo yun. Ikaw lang naman ang makakagawa nun!” Aniya ng hindi ako tinitignan. Pumiyok pa siya. Is he crying? O naiiyak pa lang.

Hindi ako nakaimik sa sinabi niya. Sapul e. Tama naman siya. Sinasabi kong kakalimutan ko na ang nararamdaman ko sa kay Riel, pero andun pa rin ako. Hindi makaalis sa starting point ng moving on. Ang tanggapin kung ano ang wala na.

Hindi ko nga alam kong, nagmomove on na ba talaga ako o hindi e. Kaasar ang buhay ko! Katahimikan ang bumalot sa aming dalawa. Rinig ko ang hikbi niya.

“Sorry sa mga nasabi ko.” Aniya makalipas ang ilang minuto. Napalingon tuloy ako sa kanya. Pulang pula ang kanyang mga mata. Ako naman yung umiwas ng tingin sa kanya.

“Napuwing lang ako.” Palusot niya. Napuwing lang daw. E rinig na rinig ko kaya yung hikbi niya.

Nakakainis! Napaiyak ko pa tuloy siya dahil sa nararamdaman ko. God, pwede po bang siya na lang? Kung ganun lamang kadali di ba?

Kahit kasi sinabi niyang okay lang sa kanya na maging rebound, parang hindi ko naman maatim. Hindi tamang paraan yun. Masasaktan lamang kami pareho. At syempre higit siyang masasaktan sa aming dalawa. I don’t want to use him, just like that.

“Hindi naman ako nagmamadali e. Ang gusto ko lang ay yung matulungan kang mawala yung nararamdaman mong pagmamahal kay Riel. Yung bumalik ka sa dati. Yung kaibigan lang ang turing sa kanya. Naiintindihan ko naman, kung hindi pa sa ngayon. Marami pang pwedeng mangyari di ba?” Aniya.

“Yung move on na, Eli. Wala na e. Sila na ni Red. Gusto mo bang ikaw ang sisira sa sayang nararamdaman ngayon ni Riel? Alam mo bang hiningi niya ang tulong ko para, magbati kayo?”

Napailing na lang ako sa kanya sa sobrang gulat. So alam din pala ni Riel na may gusto sa akin si Josh.

Ayoko ko namang maging homewrecker e. Alam ko naman kung saan ako lulugar. I’m not dumb.

“Riel do care about you. Nasaktan din naman siya nung nibusted ka niya e. Kasi kaibigan ka niya. Kasi mahal ka niya. Hindi nga lang gaya ng pagmamahal niya kay Red. Pagmamahal… bilang isang mabuting kaibigan.”

Siguro nga we’re better-off being friends. Pero paano ko ba maiaalis sa sistema ko yung nararamdaman ko kay Riel? Hindi yun madali.

“Hindi mo naman kailangang alisin yung nararamdaman mo kay Riel. Hindi naman kasi yun talaga madali. You just need to accept na hanggang friends na lang kayo. Yun lang, kahit yun lang Eli, magiging masaya na ako. Kaibigan ko rin si Riel e. Gustuhin ko mang magalit sa kanya, dahil nga sa kanya ka pa rin tumitingin, hindi ko yun ginagawa…”

Paano niya ba nabasa ang mga iniisip ko?

Dahil sa kanya naiitindihan ko na ang lahat. Learn to accept, huh?

“Alam mo ba kung bakit?” Baling niyang tanong sa akin. Umiling na lang ako, hindi rin naman ako galit sa kanya. I have my reasons, he has his own too. Magkaiba naman siguro ang rason kung hindi namin magawang magalit kay Riel.

“Kasi, si Riel, inspirasyon ko. Kumbaga, tinitingala ko. Sa dami kasi ng pagsubok na nangyari sa buhay niya, matatag pa rin siya. He endured all the pain, tapos yun yung ginamit niya para maging lakas niya…”

Tumango ako sa kanya. Matagal na silang magkaklase ni Riel. Kumpara sa akin na kararating lang ngayong taon. Kaya naiintindihan ko kung saan siya humuhugot.

“Kaya sana… hindi muna siya makatanggap ng kalungkutan ngayon. He deserved what’s happening to him.”

Napabuntong hininga ako. Okay. Alam ko na ang gagawin ko.

“Salamat sa payo, Josh.” Hinawakan ko ang kanyang balikat para kunin ang kanyang pansin.

Nagkatitigan kami. Ngumiti ako sa kanya tanda ng lubos na pasasalamat sa kanyang paninermon sa akin. Napansin kong namula ang kanyang pisngi. Napangiti ako. Siya naman itong umiwas ng tingin sa pamamagitan ng pagyuko.

Ilang minute pa kaming natahimik doon.

“Magmomove on na ako. Pero sa ngayon, ayoko munang magdididikit kay Riel.” Tumango naman siya. Argh! Bakit gusto kong makita ang namumula niyang mukha?

In love ba ako? Gusto ko talagang makita e. Alam niyo yung sayang nararamdaman ko ngayon?

Dahan dahan kong inilapit sa kanya ang aking kamay. Gusto kong makita ang kanyang mukha. I want to... So bad. Pinipigilan ko ang sarili ko, pero kusa nang gumagalaw ang aking kamay.

“Josh…” Bulong ko. Napaangat siya ng tingin sa akin.

Namula siyang lalo nang makita niya ang nakalahad kong kamay. I suddenly find my hand caressing his red cheeks. Totoo pala ang blushing. Bakit ako nasisiyahan sa reaksyon niyang to? Ganon niya ba talaga ako ka gusto? Ka mahal? Ako? In love na rin ba ako?

“B-B-B-Bakit?” Aniya. Nagbalik ako sa reyalidad. Napangiti na lang ako sa aking naisip. In love na nga ako. Kailangan ba sabihin ko na, o iparamdam ko na lang?

“Pwede bang lagi ka na lang sa tabi ko?” Sabi ko.

Nanlaki ang kanyang mga mata. Hindi dahil sa sinabi ko, kung hindi dahil sa ginawa ko. Wala. Nawala ako sa aking sarili. I kissed him.

Ang makita siyang sobrang maapektuhan sa presensya ko’y nagpapasaya sa akin. I think I’m in love. Sana… ito na yung totoo.

Red’s POV

“Mom! Kami na ni Riel!” Excited kong balita kay Mommy. I want her and Dad to know about it first.

Kagabi ko pa sana sila gustong tawagan pero, alam ko na, nagpapahinga na sila nung mga oras na yun.

“Talaga, anak?” Excited niyang tanong. “Dad!” Tawag niya kay Dad.

“Yup!” Proud kong pagkumpirma.

“Oh my gosh! Anak, pag-uwi niyo, dito agad uwi mo ha? Sama mo si Riel. This calls for a celebration!”

Parang mas mataas pa ang kaligayahan ni Mommy kesa sa akin e. That’s why I love her, them. Narinig ko nga si Dad na sinabing ‘wag daw munang maexcite, 3 days pa kami rito sa Palawan e.

Natawa na lang ako sa pag-uusap nila. Sinungitan kasi Mom si Dad. ‘Wag daw KJ si Dad. Si Andrei, kasi hindi pa dinadala si Reese sa bahay. Kaya yun, excited si Mom na makita si Riel. Kahit lagi naman siyang nasa school.

Ang kasintahan ko. Yie! Kilig mats!

Sa wakas! Hindi ko sasayangin ang pagkakataong ibinigay sa akin ni Riel para makapasok nang tuluyan sa buhay niya. Gagawin ko lahat ng mga napagksunduan namin kagabi. At saksi doon ang milyun-milyong bituin sa langit.

“Anak, andyan ka pa ba? Reminiscing?” Aniya. Kilig na kilig pa ito.

Bumalik ako sa realidad. Napangiti na lang ako sa mga naisip.

“Ganun na nga, Mom. Are you a mind reader?” Sagot ko.

“Mag-ina tayo, kaya alam ko.” Nakitawanan na lang rin ako sa kanya. That’s one I know na totoo. Haha. Ganito rin kaya siya nung naging sila na ni Dad?

“So you mean to say, lagi kang out of this world when Dad’s crossed your mind?” Conclusion ko.

“Yup. You can imagine it that way.” Aniya saka tumawa.

“Kaya pala lagi kong nakakagat dila ko noon.” Rinig kong sabi ni Dad. Tumawa rin siya ng malakas.

Nakaloudspeaker pala sa kabilang linya.

“Huh? Bakit naman?” Tanong ni Mom. Haha. Hindi ba alam ni Mom yung expression na yun?

“Lagi ako sa isip mo. Lagi mong bukambibig ang pangalan ko.” Napailing na lang ako sa sinabi ni Dad. Sa tanda nilang yan, para pa rin silang teenagers sa paglalambingan.

“Naman! Buti na lang gumana yung pagdadasal ko gabi-gabi para lang maging tayo no!” At nagtawanan silang dalawa.

“I love you, My!” Paglalambing ni Dad.

“Oh! I love you too, Dy!” Tugon naman nito kay Daddy.

“Ako ang kausap niyo dito, ‘wag kayong maglambingan sa kabilang linya, baka kun saan pa umabot yan ha?” Pambubuska ko.

“Ahehehe. Sorry, anak. Basta ha?! Dito diretso niyo ni Riel sa Lunes. Okay?” Bilin ni Mom.

“Opo, My. Tatawag naman ako kapag pauwi na kami galing field trip.” Sagot ko. Lunes ng umaga kasi ang balik namin sa Manila. Tapos, byahe agad kami pauwing Bicol.

“Masaya kami para sa’yo, anak. Just make things easy for you both, yun ang sekreto para magtagal ang isang relasyon. Dapat walang makafeel na nasasakal sa relasyong inyong sinang-ayunan…” Payo niya.

Alam ko naman yun, kaya nga hindi kami nangako sa isa’t isa. But God knows how much I don’t want this relationship to end. Nakita ko na ang future ko na kasama siya. I can’t let that not to happen.

“Sabi mo nga, ikaw ang magbibigay ng saya muli kay Riel. I hope na magawa mo yun. Riel had enough losing his family, he deserves to be happy now.” Dagdag niya.

“Yes, Mom. Gagawin ko po ang lahat ng aking makakaya.”

“Good! Pagka kasi hindi mo yan nagawa, papaluin ko yang pwet mo! Matagal ka ng hindi nakakatikim sa akin!” Aniya.

“Mom! Hindi na po ako bata!” Nagtawanan kaming tatlo.

“Sige Mom. I just want you to know the good news. Tawagan ko na lang po kayo mamaya. Last activity na po kasi namin ngayong araw.” Pagpapaalam ko, 10 AM kasi mayroon kaming activity ulit.

“Sige, anak! Ingat kayo ha? Say my greetings to Riel, of course, Brett and Iris too. Paghahandaan namin yung pag-uwi niyo next week. Bye!” Anito. Halatang excited talaga siyang masyado.

“Bye, anak!” Pahabol ni Daddy.

“Bye, Mom, Dad! Ingat din kayo.” Huli kong pagpapaalaman sa kanila bago ko ibinaba ang linya.

Maswerte ako sa pamilya ko dahil tanggap nila kung ano ako. Tanggap nila kami ni Riel.

Riel will be my first and last. Kaya, ipapakilala ko rin siya sa buong pamilya ng mga Ariola. Pati na rin kina Tito Vince at Tito Oning.

Itutuloy…