Love Is... 3

AUTHOR’S NOTE: [1] So, anong masasabi niyo tungkol sa Chapter 2? Hehe! Eto na! POV naman ni Red. Para malaman niyo kung saan siya nanggagaling. Waley na update to! Haha! Oh, Prince Justin, ikaw pala lahat to eh. :D Enjoy guys!

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

LOVE IS…

Rye Evangelista

theryeevangelista@gmail.com

CHAPTER III

“I don’t know if I can forgive you, just like that. Okay, nagpapasalamat ako na nailigtas mo ako sa holduper na yun. Utang ko sayo ang buhay ko. Pero… damn, I don’t know!” Napabuntong-hininga na lang ako.

Katahimikan ang bumalot sa loob ng kwarto na pinaggamutan kay Red.

Dumating na rin ang Mommy niya.

“Oh, Mr. Dela Rama, what happened here? Anak, okay ka na ba?” Sunod-sunod na tanong niya saamin. Pinayuhan ko kasi siyang tawagan ang Mommy niya kanina.

“Nailigtas po kasi ako ni Red sa holduper kanina. Imbes po na ako ang masaksak, siya po. Buti na lang, hindi naman po ganun kalala.” Tanging naisagot ko. Tumango na lang ito saakin.

“I’m okay, Mom.” Paninigurado nito sa ina. Nalipat naman ang tingin nito sa anak.

“Uhm… Alis na po ako. Baka po kasi hinahanap na ako ni Ate sa bahay.” Pagpapaalam ko kay Madaam.

“Ihahatid ka na namin iho.” Saad nito.

“Naku, wag na po. Kelangan po ni Red ng pahinga. Siya na lamang po ang alalahanin niyo.” Sagot ko rito.

“Sigurado ka ba?” Aniya.

Isang tango lamang ang naitugon ko sa kanya.

Naglipat ako ng tingin kay Red.

Nagtagpo ang aming mga mata.

Now I know. Sincere siya.

Pero di ko alam, hindi naman ganun kadali ang magpatawad di ba?

“Salamat ulit sa pagliligtas sakin…” I don’t really get it now. Bakit parang gusto ko siyang bigyan ng pagkakataon? Kasi, originally, gusto ko naman talaga siya? That, mali pala yung pagkakaintindi ko sa mga ginagawa niya sa akin?

“About sa napag-usapan natin…” I really don’t know. Seeing his eyes like that? It proves to me that he’s willing to lower his pride. He’s really sorry. Bakit kasi ang gwapo niyang mukha ang nakikita ko ngayon? Nagigiba tuloy ang pader na matagal kong itinayo sa pagitan namin. Aish! Kung anu-ano na naman ang iniisip ko! Erase! Erase!

“Pag-iisipan ko. It’s not that easy to forgive, but I’ll try to consider.” Huling salita ko’t tuluyan nang umalis doon. Naguguluhan man ako. Perhaps, I’ll have my time to think about it all over.

-----

Red’s POV

Yes! May pag-asa na akong mapalapit kay Riel! Este, Gabriel!

Riel daw oh? Close ba kayo? Tanong ng kabilang isipan ko.

Eh bakit ba? Pwede ko naman yung itawag sa kanya kahit sa sarili ko lang di ba?

You know what? 1 year na rin nung maisipan kong magpapansin kay Riel.

From a nice guy, turned to a bully ang drama ko noon.

Ewan ko nga ba.

Nagkainteres ako sa kanya nung dinala siya ni Brett noon sa birthday party ng kapatid kong si Andrei.

Naiinggit ako kay Brett kasi may kaibigan siyang masayahin, mabait, matalino, mapag-alaga, prangka, at maraming pang ibang katangiang pwedeng makita sa isang tao.

That day, sinabi ko sa sarili ko na gusto ko ring maging kaibigan si Riel.

Pero, hindi ko naituloy ang balak ko, nang mabalitaan na lang namin na namatay ang mga magulang niya sa aksidente.

Hindi ata tama ang pagkakataong yun para makuha ang atensyon niya.

Oo, mali na ipinagpaliban ko ang pagkuha sa atensyon niya’t maging kaibigan siya.

I saw him crying almost all day sa burol ng mga magulang niya, kasama ang kapatid.

Good shot na rin siguro na pwede ko sana siyang i-comfort, in that way, malalaman niyang pwede niya akong masandalan.

Pero tinanggihan ko iyon. I don’t want to take advantage para lang sa gusto kong mangyari.

Isa pang dahilan nun ay, kapag lalapit na rin kasi ako para damayan siya, lagi namang darating agad si Brett.

I don’t hate Brett because of that. Best friend siya. Sino naman ako para sa kanya di ba?

Matapos lang ang isang linggo pagkatapos ilibing ng kanyang mga magulang, nagkalat naman yung balita na bakla nga raw siya.

Imbes na mandiri ako sa kanya, hindi ko iyon nagawa sa dahilang pinahanga niya ako.

Oo’t kalat sa buong paaralan ang isyu na iyon. Pero, nanatili siyang matatag. Dahil na rin siguro tapos na siya sa pagkalugmok.

I know he tried so hard to be tough.

Kaya nga hindi man lang ako nandiri o umiwas sa kanya. Although, di niya naman ako pinapansin.

After a year, nawala nang parang bula ang isyu na yun. The school accepted who Gabriel Dela Rama is. Hindi man lahat ng tao, pero marami namang sumusuporta sa kanya.

Nahulog na rin ang loob ko sa kanya.

Does it make me gay, too?

I don’t care now.

Palihim pa lang naman akong nagmamahal sa kanya.

Wala pa naman ako noong pinagsasabihan.

That’s the time na isinakatuparan ko ang plano ko. Ginawa ko ang lahat para mapansin niya ako.

Para hindi na humaba pa ang usapan, isang halimbawa noon ay ang nangyari noong isang araw.

First day of school. Opening ceremony. Ang plano, kapag natapos nang magsalita si Riel, may bubuhos sa kanyang kung anong malamig, at doon naman ako papasok sa eksena.

Pero palpak lahat ng plano ko.

Nanlulumo rin ako minsan. Lagi na lang kasi. Hindi ko naman intension na ipahiya siya.

Gusto ko lang naman na mapansin niya ako. Yung taong tagapagligtas niya. Yung taong dadamay sa kanya. Pero lagi na lang akong nauunahan ni Brett.

Uulitin ko, hindi ako galit sa kanya. Ang bagal ko lang talagang kumilos.

Mabilis akong tumakbo patungong infirmary noon. Alam kong doon siya dadalhin ni Brett. It’s almost stereotypical when my plan turned-out like that.

Naiinis ako sa sarili ko. Sinaktan ko na nga siya, palpak pa lagi ang mga plano ko.

“GOD DAMMIT! BAKIT KA PA NAGPAPALIWANAG KUNG WALA KA NAMAN PALANG KINALAMAN?”

Sagot niya saakin nung sinabi ko kay Brett na wala akong kinalaman dun sa nangyari.

Natigilan ako dun. Napapansin niya nga ako, pero sa maling paraan naman.

Kapag pumapalpak kasi ang plano ko, wala akong nagagawa kundi akuin ang kasalanan.

I tried to fake smile, a sarcastic one, para maging masama sa paningin niya.

Ako nga naman ang may kasalanan di ba? Pero almost all the time, tinatanggi ko iyon.

Kung alam niya lang di ba?

But it’s no use now. Laging ako ang masama sa paningin niya.

Pagkatapos din ng unang araw ng pasukan, naisipan kong humingi sa kanya ng tawad.

I always do that whenever my plans turned-out like that. Pero, ni minsan, di ko pa iyon nagagawa. He’s always plugging-on his earpods and listening to songs stored in his iPod.

Lumalabas tuloy na para na akong stalker sa pinaggagawa ko.

Sinundan ko siya pauwi noon. He’s into walking talaga.

He’s always turning-down Brett’s offer para sumabay sa kanila. Pero, di naman natutuloy kasi sinusundo siya lagi ng kanyang fiancée.

As usual, nakikinig na naman siya sa kanyang iPod.

Halos sampung pulgada ang layo ko sa kanya sa tuwing ako’y susunod.

Nang sa ganun, makapag-isip na rin ako ng sasabihin sa kanya.

Malayu-layo na rin yung nalakad namin. Nang mapansin ko na sa pagkalampas namin sa isang iskinita, mayroong lumabas doong isang mama.

Sinundan nito paunti-unti si Gabriel.

Nagulat na lang ako nang humugot ito ng patalim at saka itinutok sa tagiliran ni Gabriel.

Naestatwa ako sa aking nakita. Hindi ito maaari! Nakita ko ring natigilan sa paglalakad si Gabriel.

“Holdup to. Ibigay mo sa akin lahat ng mga dala mo.” Saad ng mama sa kanya.

With that, nalaman kong holduper to.

Di pa rin si Gabriel gumagalaw. Marahil ay nag-iisip ng pwedeng gawin.

“Dali!” Muling pagsasalita nito.

Doon ko naman nabuo ang plano ko sa pagtulong sa kanya. Marahan akong lumapit sa kinaroroonan nilang dalawa.

Nakita kong nanginig ang katawan ni Gabriel sa sinabi ng mama.

Malapit na ako, nang magsalita muli ang mama.

“Kung ayaw mong itusok ko tong kutsilyo sa tagiliran mo, bilisan mo!” Anito.

What? Di pwede! Di pa nga ako nakakapag-sorry sa kanya, papatayin mo na siya?

Naalala ko tuloy na pinag-aral kami ni Brett noon nila Mama ng martial arts. Proteksyon na rin daw sa amin dahil hindi basta-basta ang pamilyang kinabibilangan namin.

Nang tuluyan akong makalapit sa likod ng mama, marahan ko siyang tinapik sa balikat. Napalingon naman ito sa akin.

Ginamitan ko siya ng mga napag-aralan ko noon. Pero, dahil sa isang maling galaw ko, nahiwa niya ang braso ko. Ang sakit!

Nainis ako sa ginawa niya kaya pinaulanan ko siya ng sipa hanggang sa nawalan ito ng malay.

Nakaharap na rin sa amin si Riel. Ang dami niyang sinabi, pero di ko na ito napansin ng magtuos kami nung holduper.

Nang iniangat nito ang ulo, nakita kong naguguluhan siya. Nagtatakang ang holduper na nasa likod niya’y nakahilata na sa daan.

“Eh?” Naibulalas nito. Natawa naman ako sa reaksiyon niya.

Mas iniangat niya ang paningin at doon niya ako nakita. Natigilan naman ako sa pagtitig niya.

Iba talaga ang epekto niya sa akin. Wooo! Love na talaga to! Sigaw ng puso ko.

Napailing ako sa iniisip. Sa ganitong pagkakataon pa talaga, huh?

Nagulat ako nang bigla niya akong yakapin. Medyo nadiinan niya rin ang sugat ko kaya napangiwi ako sa hapdi.

Napatagal naman siya sa pagkakayakap sa akin. Gusto ko pa sana, ang sarap sa pakiramdam na niyayakap niya ako, pero hindi ko na kaya ang sakit.

“Ouch!” Daing ko.

Napabitaw naman ito sa pagkakayakap sa akin. May dugo na rin yung uniporme niya. Ako? Nanghinayang sa pagtatapos ng yakapan namin. Aish!

“Ay. Hehe. Sorry!” Pagpapaumanhin nito sabay yuko-yuko. “Hala, parang gripo kung makabuhos ang dugo mo. Tara na sa ospital nang magamot yan.”

Mahigpit nitong hinawakan ang kaliwang kamay ko’t mabilis na pumara ng taxi.

Naging mabilis lamang ang byahe. Nalaman na lang naming nasa ospital na kami.

Nagamot na rin ang sugat ko. Tinawagan ko na lang si Mommy na naririto ako, gaya ng payo sa akin ni Gabriel.

Awkward moment.

Nakakapanis ng laway.

Ang torpe ko naman ata. Andito na ang grasya, wala pa akong ginagawa.

“Teka! Bakit ka nandun noong muntikan na akong maholdup? Stalker ka no?”

Nabigla na lang ako sa hindi inaasahang pagsasalita niya.

Nahiya ako sa di malaman na dahilan. Napayuko na lang ako.

Malalim ulit itong nag-isip. Mayroong patangu-tango pang gestures.

Spacing-out, or daydreaming just like what Brett’s always saying to him, o nag-iisip lang talaga gaya ng sinasabi niya naman pabalik sa best friend niya.

Hmm… I wonder what he’s thinking now.

“Ah… Eh…” Panimula ko.

“What?” Medyo pagsusuplado niya.

“Magsosorry sana ako sa’yo.” Mahinahon kong saad. Napabuntong-hininga na lang ako ng malalim.

Napataas naman ito ng kilay.

“Wow! The Great Jared Isaiah Ariola, magsosorry sa isang Gabriel Dela Rama? Bumaliktad na ba ang mundo?” Sarkastikong tugon nito.

Nahiya ulit ako sa kanya.

“You know what? I’m so sorry, okay? I didn’t mean to go that far. It’s supposed to be a prank, but it turned-out like that.” Mahinahon kong tugon sa kanya.

Prank nga lang ba yun?

Hayst! Alam ko na hindi simpleng prank lang yun para sa kanya. That’s what I think which can help me get his attention. Pero sobrang nakakagalit naman talaga lahat ng mga pinaggagawa ko sa kanya.

Hayst talaga!

I know, malaki ang kasalanan ko sayo, pero kung alam mo lang sana kung para saan yon, maiintindihan mo ako.

Sa isip ko na lamang iyon nasabi.

“Wow ha! Prank lang pala. Prank mong mukha mo! Let me enumerate all the things you’ve done to me. Ever since Junior years, almost every day kung ipahiya mo ako sa lahat. I get it. Ako ang napagdidiskitahan mo. Bored ka? That’s always your reason. But, what the hell? Tinitiis ko lahat ng yun. Kahit minsan okay lang naman. Sanay na kasi ako eh, pero minsan, di mo ba naiisip na nasasaktan din naman ako? And now? After all that you’ve done, magsosorry ka?” Umiiling na bulalas nito.

I know baby. Marami akong kasalanan sayo. Pinagsisisihan ko yun lagi.

If you just only knew.

BABY! HA! NAPAKALAKI MO KASING DUWAG JARED ISAIAH ARIOLA!

Sambit ng aking konsensiya.

“Sorry. Kung kailangan kong lumuhod, I will do that. Just forgive me. Okay? I’m so sorry. We’re schoolmates, or should I say classmates. Pero, you have never laid any attention on me…”

Sambit ko.

Hindi naman ako mapride eh. Duwag lang! Duwag!

Silence.

Nakayuko pa rin ako. Nahihiya ako sa mga pinagsasasabi ko. Pero totoo lahat ng yun.

Bumuntong-hininga siya.

“I don’t know if I can forgive you, just like that. Okay, nagpapasalamat ako na nailigtas mo ako sa holduper na yun. Utang ko sayo ang buhay ko. Pero, damn… I don’t know!”

Frustrations were present in his voice.

Damn! Bakit ba kasi yun ang naisip kong paraan? Ang tanga ko talaga!

Bakit ngayon ko lang to naiisip lahat? Magpapapansin na lang, sa maling paraan pa. Umabot pa ng isang taon?

Deym! What an arsehole I am!

Katahimikan ang namayani doon.

Bigla namang bumukas ang pinto ng kwarto kung saan kami naroroon. Pareho kaming napalingon doon.

Andito na pala si Mommy.

“Oh, Mr. Dela Rama.” Gulat na tanong nito kay Gabriel.

Di ko naman kasi sinabing kasama ko siya.

“What happened here? Anak, okay ka na ba?” Dagdag nito.

“Nailigtas po kasi ako ni Red sa holduper kanina. Imbes po na ako ang masaksak, siya po. Buti na lang, hindi naman po ganun kalala.”

Siya na ang nagpaliwanag kay Mommy.

Pinagmasdan ko lamang siya habang nagpapaliwanag.

Oh Gabriel! What the fuck did you do to me para magkaganito ako?

Hayst!

Tanging tango ang naging tugon ni Mommy sa kanya.

“I’m okay, Mom.” Pagkuha ko sa atensyon nito.

“Uhm… Alis na po ako. Baka po kasi hinahanap na ako ni Ate sa bahay.” Nakuha ulit nito ang atensyon ni Mom.

“Ihahatid ka na namin iho.” Pag-alok nit okay Gabriel.

Alam ko na ang mangyayari dito.

“Naku, wag na po. Kelangan po ni Red ng pahinga. Siya na lamang po ang alalahanin niyo.”

Sinasabi ko na nga ba! Kilalang-kilala na talaga kita. Yabang ko eh no?

Pero ano raw? Nag-aalala ba siya sa akin? Ang sarap namang isipin na ganun nga!

Heaven di ba? Galing pa sa bibig ng taong minamahal mo.

ASA! NAG-AASSUME KA NA NAMAN! DI YAN HEALTHY!

Pangaral ng aking konsensiya.

Oo na! Di ba pwedeng mangarap! Nakakainis ka naman! Panira ng moment!

“Sigurado ka ba?” Tanong ni Mom sa kanya. Isang tango lang ang naging sagot nito.

Nagulat na lang ako ng maglipat siya ng tingin sa akin.

Mabilis akong nag-iwas ng tingin, pero agad ko naman itong ibinalik.

Nagkatitigan kami. Nagtatantsayahan? Ewan. Nanindig lahat ng balahibo ko.

He’s like evaluating me.

“Salamat ulit sa pagliligtas sakin…” Pagsisimula niya. Natigil siya ng kaunti para mag-isip.

“About sa napag-usapan natin…” Dagdag niya.

Naguguluhan ba siya? May epekto na ba ako sa kanya?

I hope so!

“Pag-iisipan ko. It’s not like it’s easy to forgive, but I’ll try to consider.” Pagtatapos nito.

Tuluyan na rin siyang umalis sa kwarto yun.

“Yes!” Naisigaw ko!

Nagtataka naman si Mom na napatingin sa akin.

I’ll stop that plan! It’s time for a new one!

Itutuloy…

AUTHOR’S NOTE: [2] Ito po ay A/N na ginawa bago maisumite ang Chapter 3, 4, at 5. Sa mga oras din pong ito ay hindi pa naipo-post ang Chapter 2. Kaya! Magpapasalamat na lang muna ako sa mga nakalimutan kong pasalamatan noong lumabas na ang Chapter 1 ng librong ito, which is A/N sa Chapter 2.

Unang-una sa lahat ang pasasalamat ko kina Kuya Ponse at Kuya Mike, sa pagbigay sa akin ng pagkakataon na maipamahagi ang kwentong ito.

Kay Mark Lores, na sobrang nakalimutan ko ang pangalan kaya hindi ko naisama sa aking pasasalamat sa Chapter 2.

Kay Kierlan Fami, na lagi kong ka chat. Lagi na nga ba? Haha! Anime buddy ko po siya. Haha.

Sa aking mga kaibigang sina Jace, Bluerose at Vienne, Salamat sa lahat, lahat! Hindi ako magsasawang pasalamatan kayo. :D

Sa mga bagong mambabasa ng Love Is… na sina eppy2667, Angelo of Kuwait, Marvs, madztorm, franz, valintin olingay, Johnny Quest (calle aso), at sa humabol na si Prince Justine! Maraming salamat pagbabasa niyo!

Feel free to add my facebook account – https://www.facebook.com/theryeevangelista – and drop messages or whatsoever. It’s my pleasure adding you up.

You can also join the group – https://www.facebook.com/groups/ryeevangelistasstories/ – for teasers, updates, and activities. It will be more fun having you there.

Thanks for all the support guys! Kapit-bisig! :D