Starfish [Chapter 14]

Starfish

[Chapter 14]

By: crayon

****Lui****

8:45 am, Friday

July 04

Nagising ako sa malakas na pagpintig ng aking sentido. Bahagya kong iminulat ang aking mata para tingnan kung anong oras na pero agad din akong napapikit dahil awtomatikong umikot ang aking paligid. Damn! Mukhang maghapon akong pahihirapan ng hangover ko. Pinasya kong manatili pang nakahiga ng mahigit limang minuto bago ako tuluyang bumangon. Tahimik pang nakahiga si Kyle sa aking tabi. Pinasya kong gisingin siya para tanungin kung may balak pa siyang pumasok sa trabaho ngayong araw. Malamang sa matindi din ang kanyang nararamdaman na hangover sa ngayon.

“Kyle, wake up. Are you going to work?”, tanong ko rito habang bahagyang tinatapik ang kanyang mukha. Agad naman siyang nagmulat ng mata.

“Yes.”, maiksi nitong sagot habang hinihimas ang sentido marahil ay nararamdaman na din nito ang hilong nararamdaman ko.

“I’ll just prepare breakfast.”, paalam ko dito bago ako lumabas ng kwarto. Tumango lamang ito bilang sagot.

“Good morning!”, bati sa akin ni Renz. Hindi ko siya pinansin at dumiretso ako sa kusina para kumuha ng malamig na tubig. Pakiramdam ko ay kaya kong umubos ng isang pitsel na tubig.

“Good morning Kuya Lui.”,bati sa akin ni Sandy at Andrei habang kumakain sa may lamesa.

“Saan kayo---? Paanong ?”, taka kong tanong. Noon ko lamang napansin ang nakahain na mga pagkain sa lamesa. French toast, scrambled eggs, bacon, hotdogs, fried rice, juice.

“Kumain ka na. Huwag mong sabihing susubuan pa kita.”, natatawang sabi sa akin ni Renz. Lalong kumunot ang noo ko. Bakit biglang mabait sa akin ang kumag na ‘to?

“You cook all these?”, hindi ko makapaniwalang sabi.

“Yeah, kawawa naman si Andrei kung puro sunog na pancakes ang kakainin niya sa umaga.”, sagot ng aking kausap.

“Kuya kumain ka na, masayap din magluto si Kuyang mabait. Hindi sunog.”, nakangising singit ni Andrei. Sakto namang lumabas nang kwarto si Kyle at nagkukusot pa ng mata.

“Someone please make me coffee.”, pakiusap nito habang naglalakad patungo sa lamesa. Kikilos na sana ako para i-gawa ng kape si Kyle nang magpresenta si Renz.

“I got it. Kumain ka na lang dyan.”, wika nito sa akin. “One coffee for Kyle, comin’ right up!”, maligalig nitong sabi. Natawa naman si Kyle sa sinabi ni Renz.

“He cooked all these?”, tanong sa akin ni Kyle habang umuupo kaming pareho.

“I guess.”, sagot ko. “Sana lang walang lason yung akin.”, komento ko habang naglalagay ng pagkain sa aking plato.

“Here’s your coffee sir! Just the way you like it, less coffee lots of creamer and sugar.”, sabay naman kaming napatingin ni Kyle sa bestfriend niya. Hindi maipagkakailang good mood ito ngayong umaga.

“What?”, wika ni Renz nang mapansin ang tingin namin sa kanya ni Kyle.

“Naka-drugs ka ba kagabe?”, hindi ko mapigilang tanong.

“No.”

“Wala ka naman sigurong lagnat?”, umiling lang ito sa aking tanong.

“You’re not leaving, are you?”, tanong naman ni Kyle.

“No. What’s wrong with you two?”, nagkatinginan na lamang kami ni Kyle at nagkibit balikat.

Pinasya ko na lang na kumain dahil masyado pang masakit ang ulo ko para usisain ang kakaibang ikinikilos ni Renz. Hindi ko naman maiwasang ganahan sa pagkain dahil sa masarap na luto ng aking roommate. Malayo sa mga sunog na pancakes na inalmusal namin kahapon. Habang kumakain ay kapansin-pansin ang pagngiti ni Renz habang pinapanood na kumain si Kyle. Mukhang sabog ata ang isang to ah. Anu naman kaya ang tinira kagabe?

Wait. Hindi siya sabog kagabe. Lasing siya pero hindi siya sabog. Nakausap ko pa nga sya tungkol kay Kyle at nagkasundo pa kami na… Anak ng sakang na tipaklong! Lucas Willard! Anung sinabi mo kagabe sa lutang na to!

‘Fix yourself. If you want to compete with Aki, at least try to be at the same level with him. If you can do that, I might help you with Kyle. But there’s no way i’m going to let my friend end up with someone like you, not with the kind of person you are right now. No.’

‘Kyle listens to me. You know that you caused some misunderstanding between the love birds and Kyle turned to me for advice. Actually, he always do whenever it involves you and Aki. I can make you seem better than Aki. I’m good with words and Kyle trusts my wisdom. You can be ahead of Aki with my help. But again I won’t do that unless I see you fit as Kyle’s partner. Deal?’

Tinamaan na ng lintik! Kaya pala ang bait sa akin ng kumag na to. Nakuha pa akong batiin ng good morning kanina. Nag-ala chef pa ng del monte ngayon para lang magpa-impress kay Kyle kasi umaasa siyang tutulungan ko siya kay Kyle. Shit! Shit! Shit! Ginawan ko na naman ng panibagong problema ang sarili ko.

“Nakakatulala ba ang sarap ng luto ko?”, natatawang sabi ni Renz nang mapansing nakatitig ako sa kanya. Narinig ko namang natawa si Kyle sa biro nya.

“Actually, parang sinasakitan ako ng tyan. Hindi ko alam kung dahil sa luto mo o sa mukha mo.”, pang-aasar ko. Possible naman sigurong wala siyang natatandaan sa mga napag-usapan namin kagabi. Sobrang lasing siya at nagkakanda-suka pa sa lababo. Sana lang ay wala siyang natatandaan sa aming napagkasunduan.

“Hahahaha, don’t be rude. I didn’t throw up when you served us charred pancakes yesterday.”, sagot ni Renz. Hindi ko na lamang ito pinansin at bumalik na sa pagkain.

“Kuya Renz, ikaw na lang lagi magluluto ah?”, hiling ni Andrei. Sabay namang natawa ang magkaibigan sa sinabi nung bata.

“Lui, after work I’m going to pick up the kids, patulong naman sa mga gamit nila. Sasama ko sana sila sa bahay sa Bulacan.”, pagpapaalam ni Kyle.

“Sige ako nang bahala.”, sagot ko, wala din naman akong gagawin.

“Hanggang kailan kayo don?”, aligagang tanong ni Renz.

“Two days? Depende, kung ma-approve yung ire-request kong leave ngayon.”

“Okay.”, malungkot na sagot ni Renz.

Matapos kaming kumain ay naghanda na sa pagpasok sa trabaho si Kyle. Inasikaso ko naman ang aming pinagkainan, nakakahiya naman kung si Renz pa ang paghuhugasin ko.

“So what’s our plan?”, muntik ko nang mabitawan ang platong hawak ko nang magsalita si Renz mula sa aking likuran.

“What plan?”, maang-maangan ko. Umaasa pa din kasi akong wala siyang naaalala sa mga napag-usapan namin kagabi.

“You know what I’m talking about. The oplan make-him-fall-for-me-all-over-again. Any bright ideas?”, nakangiti nitong tanong.

“If I remember it right, I agreed to help you if and only if I see you deserving for Kyle.”, kalmado kong sagot. Kailangan kong malusutan to. Hindi ako kumportable sa ideyang tutulungan ko siyang agawin si Kyle mula kay Aki. Hindi ko alam kung sino ang unang sasakal sa akin oras na malaman ‘to ni Aki o ni Kyle.

“Right. I’m changing. I’m sure you can see that. I just cooked us a delicious breakfast. Isn’t that a good thing?”, kunot noo nitong sagot.

“It is but it’s not enough. What makes you think that a plate of bacon and eggs will convince me?”

“Fine, what else do you want me to do? Scrub the floor? Braid your hair? Talk to a spiritual advisor? What?”

“I don’t know.”

“What do you mean you don’t know? You have to know what to do.”, naiinis nitong sagot.

“I can’t think. Let’s talk later, when I’m a little sober. I had a rough night cleaning the kitchen because someone decided to spew his dinner here.”

“Okay.”, sumusuko nitong sagot saka tumalikod paalis. Nakahinga naman ako ng maluwag nang maglakad palayo si Renz. Hindi ko pa kasi alam kung paano ko siya matutulungan sa sitwasyon niya o kung gusto ko pa nga siyang tulungan. “And about that, I’m sorry.”, muling sabi nito. Napalingon naman ako sa kanya. Mukhang sinsero naman siya sa kanyang paghingi ng tawad. “And thank you.”, dugtong nito bago tuluyang umalis.

Naiwan naman akong nakatulala sa may kusina. Hindi ako sanay na mabait ito sa akin. Hindi bagay sa kanya.

****Renz****

10:02 am, Friday

July 04

Pinasya ko na lamang na maging mapag-isa na lang muna sa kwarto matapos kaming mag-almusal. Medyo masakit din kasi ang ulo ko buhat sa magdamag na pag-iinom. Gayunpaman ay hindi ko napigilang gumising ng maaga kanina at maghanda ng almusal. Npangiti na lamang ako nang maalala kung paanong ngumiti si Kyle kanina nang makita kung anong ginawa ko.

May pag-asa pa.

Malinaw na sa akin ang bagay na iyon ngayon. Tama si Lui sa mga sinabi nito sa akin kagabi. Mali ang ginagawa kong approach sa panunuyo ko kay Kyle. Nakalimutan ko na kung anong klaseng Renz ang nagustuhan niya noon. Kung gusto ko na mahalin akong muli ni Kyle ay kailangan kong maging karapat-dapat sa kanya. Bakit nga naman ako magugustuhan ni Kyle kung patapon ang aking buhay?

Mamaya ay kakausapin kong muli si Lui. Kahit na naiinis ako sa kayabangan niya ay hindi naman maipagkakailang matalino siya. At kung totoo nga ang sinabi niya na sa kanya lagi nagkukuwento ng mga problema si Kyle ay tiyak kong alam niya kung ano ang dapat kong gawin para mapalapit ang loob ni Kyle sa akin. Kailangan ko na lang siguro tiisin ang pagiging pang-asar nito. Siya lang naman kasi ang tanging taong nag-offer sa akin ng tulong na paibigin muli si Kyle.

Pero bakit nya nga ba ako gustong tulungan? Hindi ko maiwasang magtaka kung bakit bigla na lang siyang nagkainteres na tulungan ako samantalang lagi kaming nagbabangayan at nag-aaway. Wala din naman akong maalala kong ginawa para magkaroon siya ng utang na loob sa akin. Sandali akong nag-isip pero wala akong makuhang sagot. Tatanungin ko na lang siguro siya mamaya.

Kinuha ko ang aking cellphone. Kailangan ko nang dispatsahin ang aking sasakyan, kailangan ko ng pera. Naisip kong tawagan ang aking mga bagong kaibigan, baka sakaling may alam silang maari kong pagbentahan ng sasakyan. Gusto kong magsimula ng panibagong buhay. Para magawa iyon ay kailangan ko ng pera para ayusin ang buhay ko. May utang pa din ako kay Kyle na kailangan kong bayaran.

Ayon sa aking kaibigan ay tatawagan na lamang ako nito kapag may buyer na sila. Nami-miss ko na ang mag-sugal at bumatak.

No! Kailangan kong labanan ang tawag ng aking bisyo. Kung gusto kong mahalin akong muli ni Kyle ay kailangan kong makontrol ang mga ganitong bagay. Pinili ko na lamang na matulog para mawala sa isip ko ang mga bagay na ito.

****Lui****

10:18 am, Friday

July 04

Kanina pa ako nagkukulong dito sa kwarto ni Kyle. Hindi ako makapasok sa kwarto namin  dahil baka makita pa ako ni Renz at muling kulitin. Napabuntong hininga na lamang ako. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko at nasabi ko ang kasunduang iyon kay Renz kagabi. Mukhang matindi ang aking kalasingan at kung anu-ano ang lumabas sa bibig ko.

Natatandaan kong humingi sa akin ng tulong si Kyle na ayusin ang magulong buhay ng kanyang matalik na kaibigan. Napipilitan man ay wala na akong nagawa kundi ang umoo sa aking umiiyak na kaibigan. Kahit papaano naman kasi ay naaawa din ako sa kinahinatnan ni Renz. Pero mali, mali yung paraang naisip ko.

Una, malinaw sa akin na mahal na mahal ni Kyle at Aki ang isa’t-isa. Kahit na maging si Renz pa ang pinakamatinong tao sa mundo ay hindi niyon mababago ang pagmamahalan ng mag-nobyo sa isa’t-isa. You can be the most sought after bachelor in town but you can’t control a man’s heart. Love has a mind of its own. Sabihin na nating maayos ko nga ang buhay ni Renz, tiyak na oras na i-turn down siyang muli ni Kyle ay babalik lang uli siya sa dati niyang lifestyle: alak, sugal, drugs.

Pangalawa, tiyak na kapag nalaman ni Kyle o ni Aki ang ginawa ko ay magagalit sila sa akin. Oo, nagkakalabuan sila ngayon pero malinaw na mahal pa din nila ang isa’t-isa. Kyle is so done with Renz, after so many hurts, he finally moved on and loves someone else now. He’s helping Renz because he feels responsible for what happened to him. But if it comes to a choice between saving his bestfriend from his miserable life or losing Aki, I doubt if he’ll go for Renz. Aki, on the other hand, trusted me to look after Kyle. He was nice to me and did nothing to me but kindness. And what do I give him in return? I became an accomplice in oplan agawin-ang-bestfriend-ko-sa-mabait-nitong-boyfriend.

Arggghhhh!!!! Paano ko to aayusin?! Sarili ko ngang buhay wala pang maayos na direksyon eh, nakikigulo pa ako sa komplikadong buhay ng iba. I may have a big heart like Kyle but I also have a partially defective brain. Darn! Hindi ko naman pwedeng basta na lang bawiin ang inalok kong tulong kay Renz.

‘At bakit hindi?!?’, tanong ng magulong boses sa aking isip.

Kasi ano… baka kasi… uhmmm… ano…. Basta hindi ko pwedeng bawiin. Baka lalo lang gumulo ang sitwasyon. Baka biglang mag-suicide na lang yung retarded na kaibigan ni Kyle.

Mag-isip ka Lui. Matalino ka di ba!?! Gamitin mo ang utak mo.

Nasa malalim akong pag-iisip ng biglang bumukas ang pinto ng kwarto ni Kyle at pumasok si Renz. Kakambal ko ata ang malas talaga. Muli akong pumikit at hindi pinansin ang aking roommate. Baka sakaling lumabas na lang ito ng kwarto.

“May naisip ka na bang plano?”, tanong nito habang umuupo sa kama.

“Wala pa.”, sagot ko.

“Iniisip kong imbitahin si Kyle na magbaksayon somewhere. Magandang timing na ngayon ko na siya uli ligawan habang magkaaway pa sila ni Aki. Kung lalayo kami pansamantala baka makalimutan niya na si Aki at mabaling na uli sa akin ang atensyon niya.”,suhestyon nito. Hindi ko na kailangan pang idilat ang aking mata para malaman na nakangiti siya habang ini-imagine ang kanilang vacation ni Kyle.

“Hindi ka ba nakikinig sa mga sinabi ko sa’yo kagabi? Kahit na dalhin mo pa si Kyle sa Paris, Korea, Palawan, o Iraq hindi ka magugustuhan non kasi hindi ikaw ang mahal niya.”,masungit kong sabi.

“Eh anung gusto mong gawin ko? Hintayin na lang magkaayos na lang sila ni Aki? Perfect timing na nga yung nandito ko nakatira at magkaaway sila ni Aki eh. I have to do something NOW.”, sagot ni Renz.

“Nahulog ka ba sa crib nung bata ka? Para kang kulang-kulang mag-isip eh. What you’re suggesting is stealing Kyle from his boyfriend.”

“Isn’t that what we agreed to do?”, naguguluhan na sabi ng aking kausap.

“Yes, but not like that. You want him to fall in love with you, so he’ll choose you on his own free will. You don’t use their dire circumstances to your advantage, you’ll just be a temporary solution to their situation if you do that. What you want to accomplish is to have Kyle want you back regardless if their relationship is on the rocks or not.”, shut up now Lui. Kung anu-ano namang ang mga sinasabi mo sa kulugong kausap mo, lalo lang yang aasa at lalo mo lang paguguluhin ang sitwasyon.

“Eh ano ngang dapat kong gawin?”, naiinis nang sagot ni Renz.

“Uhmm… ano…. Magluto ka na ng tanghalian.”, nakangisi kong sabi.

“So you think Kyle would prefer a houseboy that can cook well over a CEO?”, sarkastiko nitong sagot.

“Stomach is the way to a man’s heart.”

“My grade school teacher taught me that the heart isn’t part of the digestive system. Besides, Kyle’s not going to be here for lunch.”, yamot nitong reklamo.

“Ang dami mong alam. Basta magluto ka muna kasi tyak na gutom na naman yung mga bata. Mag-iisip pa ako kung anong gagawin mong susunod, okay?”, hindi na sumagot pa si Renz at padabog na lamang na lumabas ng kwarto ni Kyle.

Nang makalabas si Renz ay hinayaan ko muna ang aking sarili na umidlip baka sakaling may maganda na akong maisip sa aking paggising.

Nagising ako mula sa aking pagkakahimbing ng makaramdam ako ng mabigat na bagay na dumagan sa akin.

“Kuya Lui, gising ka na.”, malakas na tawag sa akin ni Andrei habang nakadagan sa aking katawan.

“Bakit ba lagi mo na lang iniistorbo ang tulog ko?”, reklamo ko sa paslit.

“Bakit ba kasi lagi ka tulog ng tulog?”, ganting tanong ng matalas na bata.

“Bakit ba ang talino mo?”

“Bakit ba kasi ayaw mo pa tumayo?”

“Bakit ba kasi?”, natatawa kong sagot saka sinimulang kilitiin ang makulit na bata.

“Kakain na tayo sabi ni kuya Renz.”, humahalakhak na sabi ni Andrei.

“Tara na nga.”, binuhat ko na si Andrei patungong kusina at sabay-sabay kaming kumain na apat.

Hindi ko na itatangging masarap nga magluto si Renz. Napadami ang aking kain ng kanin dahil doon, maging ang mga bata ay maganang inubos ang kanilang pagkain. Halata din ang pagsisikap nito na magpakabait. Habang hinuhugasan ko ang aming pinagkainan ay kusa na niyang inayos ang mga bagay na dadalhin ng mga bata sa Bulacan. Pinaliguan niya na din ang mga ito.

Bandang alas sais ng hapon ay dumating si Kyle sa bahay. Sa Bulacan na daw sila maghahapunan ng mga bata. Nagiwan din ito ng pera at nakiusap sa akin na ako na ang mag-grocery ng pagkain namin para sa isang linggo dahil baka Lunes na daw sila makabalik ng mga bata. Halata sa ekspresyon ng mukha nito na labis pa din siyang apektado sa hindi nila pagkaksundo ni Aki.

Nang makaalis si Kyle ay tumambay na lang ako sa harap ng tv. Since kami lang naman ni Renz ang nasa bahay ay magpapadeliver na lang ako ng aming hapunan.

‘Kami lang ni Renz sa bahay...’

Naiwan ang mga katagang iyon sa aking isipan. Eh ano naman Lui? Bakit ka kinabahan bigla? Iniisip ko pa lamang siya ay sakto namang lumabas siya mula sa pagkukulong sa kwarto. Agad naman akong nagpanggap na nanonood ng tv. Gusto ko sanang pumasok sa kwarto kaso ayaw ko namang mahalata nito na iniiwasan ko siya.

Umupo ito malapit sa aking tabi saka ako tiningnan sa mukha. Para namang tangang biglang bumilis ang tibok ng aking puso, malakas ang buga ng hangin mula sa aircon pero pinagpapawisan ako. Sinubukan kong huminga ng malalim para kalmahin ang aking sarili at ituon na lang ang aking atensyon sa palabas sa tv.  Peo pakiramdam ko ay lalo lamang umigting ang tingin sa akin ni Renz. Bahagya ko pang kinunot ang aking noo para makita niyang abala ako sa panonood, baka sakaling maisip niyang wag na lang akong istorbohin.

“Seriously?! Phineas and Ferb? Disney channel?”, sarkastikong sabi ni Renz ng hindi ko siya pansinin.

“Ha?!”, taranta kong sabi.

“You’re watching Phineas and Ferb?”, para naman akong binatukan sa ulo dahil noon ko lang din napagtantong nasa pamabatang channel pala ako.

“Why not?”, defensive kong sagot para hindi naman ako magmukhang tanga.

“Kelang ka pa nagkainteres sa cartoons na hugis five star ang ulo?”, yamot nitong sagot saka inagaw sa akin ang remote. Hindi na ako nakipag-agawan dahil hindi din naman ako nanonood talaga.

“Bakit ba ang init ng ulo mo ha?”, tanong ko dahil bumabalik na naman ang saltik nito sa ulo pero hindi ako nito sinagot. Sa halip ay nagpalipat-lipat ito ng channel.

“Anung gusto mong kainin? Magpa-deliver na lang tayo.”, tanong kong muli kay Renz. Hindi na naman ito sumagot at nanatili lamang nakatingin sa tv.

“Chicken na lang?”, suhestyon ko pero hindi pa din ito nagsasalita.

“Ramen na lang kaya?”

“Tempura?”, pangungulit ko ng hindi ito sumagot. Nang mainis ako ay kinuha ko ang remote sa kanya at nilagay sa mute ang tv. Nakuha ko naman ang kanyang atensyon at nilingon ako nito.

“Anu bang problema mo? Nanunuod ako, hindi mo ba nakikita?”, maangas nitong sagot.

“Arirang?! K-pop? Heart-heart?! Kelan pa?”, sarkastiko kong puna sa kanyang pinanonood na Korean channel. Lalo lamang nainis ang aking kausap at tinalikuran lang ako pabalik sa kwarto.

“Anung klaseng topak ba meron ka ha?”, naiinis kong sabi. Pumihit naman ito paharap sa akin at kitang-kita ang pagsasalubong ng mga makakapal na kilay nito.

“Sabi mo tutulungan mo ko kay Kyle, eh ginagawa mo lang akong taga-luto dito eh.”, galit nitong sabi. Hindi naman ako nakapagsalita agad dahil sa pinakitang emosyon ng aking kausap.

“So, nagkakaganyan ka dahil umalis si Kyle at pakiramdam mo you miss your chance again?”, pag-aanalisa ko sa mga nangyayari. Hindi nagsalita si Renz pero alam kong tama ang aking hinala.

“It’s actually a good thing that Kyle isn’t here so we can talk about what you have to do. And let me make this clear, Kyle will not run back into your arms in a snap of a finger. Hindi ako magician. Tutulungan kita pero matuto kang maghintay. Tsaka hindi kita ginagawang taga-luto, nagkataon lang na ikaw ang marunong magluto sa ating dalawa. Kawawa naman yung mga bata kung magkaka-cancer dahil sa kakakain ng sunog.”, mahaba kong paliwanag. Nakita kong bumuntong hininga ang aking kausap bago muli nagsalita.

“Ramen na lang. Tawagin mo na lang ako kapag nandyan na yung pagkain.”, ma-awtoridad nitong sabi saka dumiretso sa kwarto.

“Pambihira! Retarded na bi-polar pa ang abnormal na to.”, wika ko sa aking sarili. Agad naman akong umorder ng pagkain naming dalawa. Baka kapag nalipasan ng gutom ang kasama ko ay bigla na lang akong pagsasaksakin ng kutsilyo. Sabi nga nila, pagtripan mo na ang lahat wag lang ang adik na walang batak.

Alas-nuwebe na nang dumating ang aming pagkain ni Renz. Tahimik pa din ito ng lumabas ng kuwarto. Hindi ko alam kong bakit ayaw ko pa tigilan ang pagsisinungaling ko dito. Lalo ko lamang siyang pinapaasa sa aking ginagawa.

“May tanong ako.”, tumango lamang si Renz bilang sagot. Abala ito sa paghigop ng mainit na sabaw sa ramen na inorder namin.

“Bakit hindi ka na lang mag-move on sa nangyari sa inyo ni Kyle?”, diretsa kong tanong.

“Tingin mo hindi ko sinubukang gawin yon?”, seryoso niyang sabi.

“But have you tried dating anyone after Kyle?”, pag-uusisa ko. Hindi ko kasi maintindihan kung bakit nagpapakahirap siya na mapansin ni Kyle. Naiintindihan ko naman na mahal niya ang kanyang bestfriend pero sa dami ng nangyari sa kanila, hindi pa ba siya napapagod na umasa?

“No. I didn’t take anyone seriously.”

“Pero paano kung hindi ka na talaga gusto ni Kyle? Anong gagawin mo?”, natigil siya sa pagkain at napatingin na lang sa akin.

“What’s with all these questions?”, masungit niyang sagot.

“Nothing, I just want to know you more so I can help you better.”, hindi na nagsalita pa si Renz at pinagpatuloy na lamang ang pagkain. Ako man ay ginawa na lang abala ang sarili sa paghigop ng sabaw.

So wala pa siyang ibang idinate na tao maliban kay Kyle. Hindi naman pangit ang isang to kaya malabo na walang nagkaka-interes dito na lalaki o babae. Paano nga siya makaka-move on kung puro si Kyle ang nasa isip niya. WAIT! That’s it!

“Let’s go out after we eat. Let’s party.”, nakangisi kong sabi kay Renz. Napatingin naman ito sa akin at kita ang labis na pagtataka sa mga titig na iyon.

“I don’t feel like going out. Ikaw na lang.”, walang gana nitong sabi.

“You want my help with Kyle, right?”, nanunukso kong sabi.

“So?”

“You do what I say. We’ll go out after this and were going to get drunk.”, hindi na nagkomento pa si Renz at tumango na lamang.

Pagkatapos naming kumain ay nag-ayos na kaming pareho ni Renz para sa aming lakad. Balak kong dalhin siya sa mga bar at mag-inom. Bakit ba ngayon ko lang naisip ang ideyang to? Hindi ko naman kailangan na tulungan pa si Renz na paibigin muli si Kyle, kailangan ko lang siyang tulungan na kalimutan ito. Kung magagawa niyang maka-move on mula sa pagmamahal kay Kyle ay di malayong ayusin na din nito ang kanyang buhay. Natulungan ko na siya ay nagawa ko pa ang hiling sa akin ni Kyle.

Paglabas ni Renz ng kwarto ay nakahanda na ito. Tumingkad ang kanyang kaputian sa suot na itim na long sleeves na tinernuhan ng itim na maong. Mukha siyang modelo sa kanyang porma. Ayaw pa daw umalis eh, todo naman kung magbihis. Napangiti na lamang ako sa aking naisip.

“Nabubuwang ka ba? Bakit nakangiti ka?”, takang tanong nito sa akin. Umiling na lang ako at nagpatiuna nang lumabas ng unit ni Kyle.

Siya na ang pinag-drive ko ng aking sasakyan. Malapit lang naman sa condo ni Kyle ang mga bar na pupuntahan namin. Nang makarating kami sa bar ay agad kaming umorder ng maiinom. Malakas ang tutog ng nakakaindak na musika sa bar na napuntahan naming. May kakapalan din ang dami ng tao dahil Friday naman.

“Why do we have to do this again?”, tanong ni Renz.

“We need to unwind.”,pagsisinungaling ko.

Naisip kong isang dahilan kung bakit hindi maka-move on si Renz ay dahil sa nawalan siya ng interes sa ibang tao mula ng makilala niya si Kyle. Baka sakaling may makilala kami ngayong gabe na makakatulong sa paglimot niya kay Kyle.

“Kung sakaling hindi mo nakilala si Kyle, anung klaseng babae o lalaki ang magugustuhan mo?”, kaswal kong tanong.

“Bakit ba kung anu-ano ang pumapasok sa isip mo?”

“Wala lang curious lang ako, para may mapag-usapan lang.”, lumagok ito ng alak bago sumagot.

“Gusto ko yung mas matangkad ako. Dati gusto ko yung maganda o gwapo, at sexy pero nung nakilala ko si Kyle hindi na ako masyadong tumitingin sa hitsura. Mas mahalaga na para sa akin yung ugali, responsible, independent, at honest.”, paglalarawan nito. Saglit naman akong luminga-linga at inobserbahan ang mga tao sa aming paligid.

“Yung babae na yun sa corner, yung nakasuot ng blue. Ganun ba yung type mo?”, turo ko sa babaeng nakita ko na sa tingin ko ay papasa sa panlasa ng kasama ko.

“No, mukhang masyadong maarte.”, walang ganang sabi ni Renz matapos lingunin yung babae.

“Eh yung kasama niyang naka-dilaw?”

“Not my type.”

“Can you see any girl in here that meets your standards?”, luminga-linga ito saglit at tiningnan ang mga tao sa bar.

“Wala.”, sigurado niyang sabi. Napainom na lang ako dahil sa taglay na kaselanan ng kausap ko. Kung tutuusin ay magaganda naman ang mga babaeng nakapaligid sa amin base sa aking panlasa.

“Choosy ka din no?”, hindi ko mapigilang komento.

“You know, if you want to flirt with those girls you just pointed to me, go ahead. You can leave me here, I don’t mind.”, pagpapaalis niya sa akin. Mahirap din talaga kausap ang isang to.

“How about that guy wearing black?”, turo ko sa lalaking posturang model na nakaupo malapit sa aming lamesa. Nayayamot man ay tiningnan na din ito ni Renz.

“What makes you think that he’s gay or bi?”, bara sa akin ni Renz. May punto naman siya, mukha ngang hindi naman tagilid ang isang iyon.

“Right, but he’s the like you would go for?”, paniniguro ko para at least alam ko na kung anong klaseng lalake ang magugustuhan niya.

“No.”, sagot niya habang magkasalubong ang mga kilay.

“Ang gulo mo din talaga kausap no.”, sumusuko kong sabi.

“If I say that I’d like to meet that guy wearing black, would you approach him?”, nakangisi nang sabi ni Renz.

“No!”, gulat kong sabi. “Ikaw ang may gusto siya makilala , eh di ikaw lumapit.”

“But you’re the one so eager to know the kind of people that I would like. Trust your gay radar, see if he’d like to meet me.”, nakangiting sabi ni ‘renz. Mukhang ako pa ngayon ang pinagtitripan nitong abno na to. Pero paano nga kung may gusto nga din yung lalaking nakasuot ng itim kay Renz at magustuhan din ito ni Renz? Siya na ang maaaring solusyon sa problema ko. Mag-iinarte pa ba ko? Wala namang mawawala sa akin kung magtatanong ako.

“D-do you think he’s gay?”, tanong ko kay Renz. Mas may alam naman siya sa mga katulad niya. Nakakahiya naman kung mali pala ako ng hinala.

“Hahaha! I don’t know, you tell me.”, humahalakhak na sagot nito. “Oh, tumayo na siya mukhang magsi-CR siya. Now is your chance.”, pamimilit pa nito sa akin. Lumagok lamang ako ng alak at tumayo mula sa aking kinauupuan.

Tinungo ko ang cr ng bar. Hindi na ako pumasok pa dahil hindi din naman ako naiihi. Pinasya kong hintayin na lamang yung lalaki sa labas ng cr. Wala naman masyadong tao ng mga sandaling iyon sa lugar na yon kaya nabawasan ng kaunti ang aking kaba.  May ilang minuto din sa loob ng cr ang lalaki bago ito lumabas. Sandali pa itong natigilan ng mapansin ako sa labas ng pinto. Mukha siguro akong tanga sa aking ayos dahil pinagmasdan pa ako nung lalaki ng may halong pagtataka. Nang hindi ako nagsalita ay umaktong aalis na ito.

“Uhmm, e-excuse me.”, nahihiya kong sabi. Nilingon naman ako nung lalaki at bahagya nang nakakunoot ang noo. Hindi ito nagsalita  at halatang hinihintay ang aking sasabihin. Huminga na lang ako ng malalim at nilakasan ang aking loob.

“Hi! I’m Lui.”, pakilala ko saka inilahad ang aking kamay. Inabot naman iyon ng aking kausap. “You have company?”, kaswal kong tanong.

“None, why?”, maiksi nitong sabi. Mukhang madami na itong nainom dahil naniningkit na din ang mata nito.

“Well, my friend back there wants to meet you, if you’re cool with that. He’s the guy wearing black long sleeves two tables from where you sit.”, imbita ko. Hindi man lang nag-abalang lingunin nung lalaki si Renz, sa halip ay lalong nagsalubong ang mga kilay nito.

“Do you think I’m gay?”, galit na sabi nung lalaki. Napansin ko namang napalingon sa amin ang ilang waiter dahil may kalakasan ang pagsasalita ng kausap ko. Bigla ding lumakas ang kabog nang dibdib ko dahil nakikita ko na ang pagkapahiya ko.

“Aren’t you?”, mukhang tanga kong tanong. Shit naman kasi. Hindi naman ako sanay na lumalapit sa mga lalaki sa bar. Buti sana kung babae ang pinag-uusapan walang problema sa akin. Hindi na nagsalita yung lalaki. Nagulat na lamang ako ng dumapo sa aking pisngi ang kanyang kamao. Napasandal naman ako sa digding sa aking likod. Anak ni Dionisia, ang lakas sumuntok ng isang ‘to ah! Lalapitan na sana kami ng mga waiter pero naglakad na palayo sa akin yung lalaki at bumalik sa kanyang lamesa.

Naiwan naman akong hinihimas ang aking panga. Tanaw ko mula sa aking lugar ang humahagalpak sa tawa na si Renz. May kulugo siguro sa utak ‘tong kaibigan ni Kyle na ‘to. Naisahan niya ako dun ah. Sa inis ko ay bumalik na ako sa aming lamesa. Naglabas lamang ako ng pera para pambayad at kinaladkad na paalis si Renz na walang tigil sa pagtawa.

“Hey, I thought we’re going to get drunk? Where are we going? Did you get his name?”, paulan niya sa akin ng tanong habang tinutungo namin ang pinag-parkingan ng kotse ko.

“Sa bahay na lang tayo iinom.”, naiinis kong sabi.

“But I wanted to meet that guy.”, nang-iinis pa niyang hirit.

“He’s too lousy for you.”

“From the way he punched your face he seems tough.”, nang-aasar pa din niyang sabi habang binubuksan ang pinto ng sasakyan. Hindi na ako nagkomento pa at nanahimik na lamang. Iniinda ko din kasi yung sapak sa akin. Mukhang matindi yung pinagdadaanan nung nakausap kong iyon at sa akin naibuhos ang galit sa mundo. Shit talaga.

Dumaan kami sa isang convenience store at bumili ng alak at pulutan. Pagdating namin sa unit ni Kyle ay inihanda namin ang aming iinumin sa sala. Nakita ko namang pumunta sa kusina si Renz para siguro kumuha ng yelo. Pagbalik nito ay may dala na itong yelo sa mangkok at face towel.

“What’s that for?”, tukoy ko sa tangan niyang bimpo. Hindi ito sumagot sa halip ay naglagay ng yelo sa bimpo at binalot ito.

“Wag kang malikot.”, utos nito sa akin saka dinampi sa namamaga kong mukha ang bimpo na may yelo.

“Arrrggghhhh!!!!”, may kalakasan kong sabi. Mabigat ang kamay nitong abnoy na ‘to grabe kung makadiin sa hawak na bimpo.

“Stop wailing like a baby.”, natatawa na naman niyang sabi. Tiningnan ko lamang siya nang masama saka inagaw yung hawak niyang bimpo.

“Lakas ba?”, tukoy niya sa suntok sa akin.

“Gusto mo sampolan kita?”, banta ko.

“Hahaha! I thought you’e smart. What makes you think he’s gay?”, usisa niya sa akin.

“I don’t know. How am I suppose to know? I’m not like you or Kyle.”

“Oh uminom ka muna, para mamanhid na yang mukha mo.”, wika niya sa akin habang inaabot ang aking tagay. Pansamantala kaming natahimik na dalawa. Ang awkward pala kapag ganitong kami lang dalawa ang magkasama. Wala kaming mapag-usapan dahil hindi naman kami gaanong magkakilala at wala din kami halos alam sa isa’t-isa.

“So why are you here? I mean why not get your own space? I know you can afford it.”, tanong sa akin ni Renz. Tiningnan ko lamang siya. Hindi ko alam kung dapat ba akong magkwento sa kanya. Hindi naman kami magkaibigan kung tutuusin, madalas ay magkaaway kaming dalawa.

“I ran away from home.”, maiksi kong sagot bago ko pa man mapagisipang mabuti kung tama bang magkwento ako.

“They found out that your gay?”, seryosong sabi ni Renz. Hindi naman ako makapaniwala na iniisip nga nitong silahis ako.

“I’m-not-gay!”, pagdidiin ko sa dati ko nang sinabi sa kanya.

“Fine, then why?”, pangungulit nito.

“You don’t have to know.”, naiinis kong sabi sa kanya.

“Ah, siguro nga nalaman nilang bakla ka.”

“That’s not it. No.”

“Bakit di mo sila kausapin? Malay mo tanggap ka naman nila.”, pagpapatuloy ni Renz.

“Hindi nga ako bakla.”, pag-uulit ko.

“Alam mo paano ka nila matatanggap kung hindi mo tanggap ang sarili mo.”, kunwari pa nitong pagpapayo.

“Hindi nga iyon ang issue.”

“Sa una lang naman mahirap yan, sa pagtagal masasanay ka din at mare-realize mo na mas masaya ka na umamin ka.”

“Whatever.”, sumusuko kong sabi. Ibang klase talaga ang sayad nito sa ulo. Hindi na nagkomento pa si Renz. Uminom na lamang akong muli ng alak. May sampung minuto din kaming tahimik na uminom bago ako nagsalita.

“I ran away because they want me to marry a stranger.”, hindi ko din napigilang kwento sa kanya. Wala din naman kasi kaming mapag-usapan.

“Sa tv lang yung ganun di ba?”, nagdududa niyang sabi.

“That’s what I tought. My parents are different. They care more for their business than what makes their only son happy.”, malungkot kong sabi.

“Only daughter you mean.”, pagtatama sa akin ni Renz. Napangiti na lang ako sa kakulitan nito.

“Whatever. The thing is I don’t want to get married yet. Who says that marriage is necessary to live a happy life. Lahat ba ng nagpakasal masaya sa buhay? Lahat ba ng nagpakasal tumino sa buhay? Hindi porke’t halos lahat ng tao sa mundo ay nagpapakasal dapat gayahin mo na. Magpapakasal ka hindi dahil iyon ang dapat mong gawin kundi dahil yun ang gusto mong gawin.”, litanya ko.

“Amen.”, natatawang sabi ni Renz.

“Alam mo wala kang kwentang kausap.”, reklamo ko. Tinawanan lang ako ni Renz. “Eh ikaw bakit ka pinalayas?”, tanong ko naman sa kanya.

“Isn’t it obvious? And they didn’t throw me out, it was my choice to leave.”, sagot niya.

“Why?”, hindi agad sumagot si Renz. Hinayaan ko lamang ito.

“Noong una, ayaw ko lang na may nakikialam sa mga ginagawa ko. Alam ko namang walang tama sa mga ginagawa ko at hindi naman ako nanghihingi ng tulong kahit na kanino. Gusto ko lang na hayaan nila ako sa ginagawa ko dahil iyon lang ang gusto kong gawin. Hindi ko alam kung bakit napakahirap intindihin non para sa mga taong nakapaligid sa akin. I don’t have to tell you this, I’m sure Kyle’s filling you up with the details.”, pagtitigil niya sa pagkekwento.

“Yes, but what I know is Kyle’s version of the story. I wanna know know the story from the character himself.”, pamimilit ko sa kanyang magpatuloy. Tiningnan naman ako nito sa mata.

Sa unang pagkakataon ay tila noon ko lang nakita kung sino si Renz. Halatang nanantya ang mga titig na iyon kung dapat ba siyang magpatuloy at magkwento sa akin. Sabi nila ‘the eyes are the window to a man’s soul’. Noon ko lang napansin ang lalaki sa likod ng mga matang iyon. Sa napakahabang panahon ay sinisikap ng matang iyon na magpanggap na okay lang ang nagmamay-ari sa kanya, na wala siyang iniindang problema, at na gusto niya lang na maging mapag-isa. Nang mga sandaling iyon ay unti-unting nawawala ang pagpapanggap, ang malaking harang na nakikita ng marami ay dahan-dahang nawawala, at ipinapakita sa akin ng matang iyon ang lalaking napapagal sa kalooban niya, ang lalaking matagal na kapiling ang kalungkutan, ang lalaking sabik sa atensyon ng minamahal, ang lalaking madalas na napapagkamalan na pariwara dahil sa nilamon na siya ng kawalan, kawalang pag-asa.

Pakiramdam ko ay ako ang naiiyak sa mga nangyayari. Hindi ako ang nagkekwento at hindi pa nagsisimulang magkwento si Renz pero labis-labis na emosyon ang ipinapahiwatig ng mga titig na yon. Hindi ko maiwasan ang malungkot at maawa sa taong nagmamay-ari ng mga matang nakatingin sa akin.

“I don’t know. I already forgot my version of the story.”, malugkot na sabi ni Renz. Muli siyang uminom ng alak.

“Halos isang taon na din akong ganito. Hindi ko alam kung anung gusto kong mangyare sa buhay ko. Gusto ko na ngang mapagod eh pero yung puso ko ayaw pang sumuko.”, simple niyang pahayag. Hindi ko naman alam ang gagawin. Nakaupo ako sa tapat niya habang nakatingin siya sa aking mga mata. Dapat ba akong lumapit sa kanya at hagurin ang kanyang likod? Dapat ba akong magsabi ng bagay na nakakatawa para maiba ang topic namin? Hindi sigurado kung hindi ako mapakali dahil sa kinukwento niya o dahil sa titig niya sa akin. Bumuntong hininga si Renz bago muling nagsalita.

“Umalis ako sa amin kasi ayaw kong pakialaman ako ng mga magulang ko, ayaw ko na problemahin pa nila ako, ayaw kong madamay pa sila sa kamiserablehan ko. Hindi ko naman gustong matulad pa ang pamilya ko sa mga dati kong kaibigan. Nasawa na sila sa akin. Hindi ko naman sila masisisi kasi hindi naman talaga ako nakikinig sa mga sinasabi nila sa akin. Hindi ko naman hiniling kahit na kanino ang tulong. Gusto ko lang talaga mag-isa. Yung inom, sugal, tsaka drugs, yun lang yung paraan ko para sandaling makalimot.”, yumuko si Renz habang nagkekwento. Bahagya naman akong nakahinga nang makatakas ako mula sa kanyang malulungkot na tingin.

“Akala siguro nila gustong-gusto ko yung mga ginagawa ko. Wala naman kasi ako masyadong pagpipilian. It’s either that or I drown myself in sadness. Sawang-sawa na ako maging malungkot. At alam kong si Kyle lang ang makakapagpasaya sa akin, that’s why you have to help me.”, masaya niyang sabi habang inaangat ang kanyang ulo mula sa pagkakayuko. May nakaplaster na ngiti sa kanyang mga labi pero bumalik na yung maskara ng kanyang mata. Wala ka na uling makikita kundi pagpapanggap.

“You don’t have to do that.”,wala sa sarili kong sabi.

“Don’t do what?”, taka naman nitong tanong.

“You don’t have to hide your sadness. I saw it in your eyes earlier but now you’re back to pretending you’re okay and you don’t care about the world.”, nakita ko namang natigilan siya sa aking ma sinasabi. “Walang masama kung ipapakita mo sa mundo na malungkot ka. It’s a reminder that you still know how to love.”

“I don’t want to look weak. I don’t want people to look at me with pity.”

“Sa ginagawa mo ba ngayon tingin  mo hindi ka kinakaawaan ng mga tao? You think you look strong?”

“Anung gusto mong gawin ko? Umiyak na parang bata?”, naaasar na naman nitong sabi.

“If that helps, yes. Cry if you must. I can close my eyes if it will make it easier.”, hindi sumagot si Renz sa halip ay nagsalin ito ng madaming alak sa baso at tinungga iyon. Saka niya ako tiningnan sa mata. Nakipagtitigan ako sa kanya hanggang sa parang ulan na isa-isang pumatak ang mga luha mula sa kanyang mata. Kapwa kami tahimik. Walang ekspresyon sa mukha ang aking kaharap. Tanging ang pag-agos lamang ng tubig sa kanyang pisngi ang tanda ng kalungkutang matagal niyang kinimkim. Muli siyang tumungga ng alak bago nagsalita.

“Sa totoo lang ay ayaw ko na. Hindi ko nga sigurado kung dapat kong ipagpatuloy pa ang ginagawa kong panunuyo kay Kyle. Ang iniisip ko na lang, patapon naman na ang buhay ko so wala na ding mawawala sa akin kung sakali mang walang ibungang maganda tong mga pinaggaga-gawa ko. Ang hirap nung pakiramdam na wala ka nang pag-asa. Ang hirap ngumiti kapag nawalan ka na ng dahilan na maging masaya. Alam kong pagkakamali ko na si Kyle ang ginawa kong sentro ng mundo ko, ng kasiyahan ko pero wala na akong magagawa. Nangyari na eh. Gusto ko mang bawiin yung puso ko, hindi na pwede. Umaasa na lang ako na isang araw ay matatapos na lang to, na isang araw gigising na lang ako na kaya ko ng ngumiti kahit wala si Kyle. Pero ang tagal eh, naiinip na ako, hindi ko na kaya yung araw-araw na ganito.”

“Sinubukan ko nang ibaling sa iba yung atensyon ko pero balewala pa din. Sa bawat taong nakikilala ko, si Kyle ang hinahanap ko. Sa bawat labing hinahalikan ko, si Kyle ang naaalala ko, sa bawat lugar o bagay na gawin ko si Kyle ang biglang sumusulpot sa isip ko. Sobrang mahal ko si Kyle Lui eh…”, humihikbing sabi ni Renz sa akin. “Sobrang mahal ko siya pero hindi na ako ang mahal niya.”

Wala akong nasabi kay Renz. Hindi na kami nag-usap pa hanggang sa maubos namin ang isang bote ng alak na binili namin. Tahimik lang ako habang pinagmamasdan siyang pakalmahin ang sarili mula sa paghikbi. Nang matapos kami ay tumayo na siya at pumasok sa aming kwarto. Naiwan naman ako at iniligpit ang aming pinag-inuman. Nang masigurong nakasara na ang pinto ay pinasya ko nang matulog.

Saglit akong natigilan sa harap ng pinto ng kwarto ni Kyle. Ang balak ko talaga ay dito ako sa kwarto ni Kyle matulog pero may nagtutulak sa akin na dun na lang sa kwarto kasama ni Renz ako magpahinga. Pero nakakahiya naman kung isisiksik ko pa ang sarili ko dun sa halip na makapagpahinga ng maayos si Renz. Sa huli ay pinasya ko na lang na matulog mag-isa sa kama ni Kyle.

Wala pang sampung minuto akong nakahiga ng bumukas muli ang pinto ng kwarto ni Kyle at bumungad ang mukha ni Renz. Napakunot naman ang aking noo sa pagtataka kung bakit siya nandodoon.

“Is there a problem?”, tanong ko dito.

“Can you sleep with me in our room? I’ll let you keep the lights on. Please?”, nahihiya nitong pakiusap. Hindi naman ako nakapagsalita dahil sa pagkabigla sa hiling nito. Tumango na lang ako bilang pag-sang ayon. Nauna na itong tumayo at bumalik sa aming kwarto. Sumunod naman din ako agad para makapag-pahinga na kami.

Nang makahiga na kami pareho ay biglang nawala ang antok ko. Bukas ang ilaw sa kwarto at kita ko ang makinis na balat ni Renz sa aking tabi. Nakasuot lamang ito ng shorts at nakapatong ang kanang kamay sa ulo katulad ng lagi nitong ginagawa. Pinagmamasdan ko ang marahang pagtaas-baba ng kanyang matipunong dibdib.

Kaninang kausap ko siya at umiiyak ay di ko maiwasang ikumpara siya kay Kyle. Noong makilala ko si Kyle noon ay pilit din niyang tinatakasan ang mga bagay na kinakaharap ngayon ni Renz. Ang pinagkaiba lang ay mas malalim ang pinaghuhugutan ng kalungkutan ni Renz. Matatag si Kyle at nagawa niyang maka-move on mula sa mga nangyari taliwas sa kanyang matalik na kaibigan na pakiwari ko ay malapit nang sukuan ang buhay. Kanina ko lang din naintindihan ang lalim ng pagtatangi niya para kay Kyle. Napakahirap ng kanyang sitwasyon.

“Can you hug me? Just this once.”, mahinang bulong ni Renz pero malinaw ko yung narinig. Hindi ko alam kung nalasing ito sa aming nainom o nanaginip lamang siyang muli ngayon. Hindi pa ako nakakapagdesisyon kung susundin ang kanyang hiling pero awtomatiko nang bumalot ang aking kamay sa kanyang katawan. Naramdaman ko din ang paggalaw niya mula sa pagkakatihaya para yumakap din sa akin.

Magkatapat ang aming mga mukha at kita ko ang bawat detalye ng mala anghel na mukha ng aking kaharap. Dapat ay naiilang ako sa aming posisyon pero kabaligtaran ang aking nararamdaman. Parang may nararamdaman akong kapanatagan sa aming pagkakahinang na dalawa. Yung kaparehong pakiramdam na naramdaman ko noong si Kyle ang umiiyak at niyayakap ko. Alam kong pagkatapos ng gabing ito ay maraming mababago. Aminado akong matindi ang pagnanasa ko na alagaan at pasayahin ang lalaking umiiyak sa aking harapan kanina.

“God, what’s happening to me? This can’t be…”, bulong ko sa aking sarili.

“Thanks, Lui.”, mahinang bulong ni Renz.

…to be cont’d…

AUTHOR’S NOTE:

Maraming salamat po sa paghihintay ng update ng STARFISH. Salamat din sa mga masusugid na mambabasa at mga nag-iiwan ng komento sa bawat chapter ng story na to. Sana po ay patuloy nyong tangkilikin ang kwento ni Renz. Pasensya na kung may mga typo error hindi ko na masyado na proofread eh, sabaw-sabaw na ang utak ko alas tres na ng madalig araw ng matapos ko to eh hahaha. Please feel comfy to leave comments, suggestions, or criticisms. You may also add/follow me on:

Facebook: kevinross0321@gmail.com (don’t look for my old fb accnt, that goes specifically to kris! Lol)

Twitter: @kivenross

Gmail/Google+ : crayonross@gmail.com

And this chapter is dedicated to a very good friend on Twitter. Happy Birthday Kris! Wish you well in life and on your oplan bagong-buhay-bawas-na-sa-party-kapag-weekends… hahaha God Bless Kuya. :P

Enjoy reading everyone!

Try not to judge others not because you’re better or worse than them but because you know so little on why they are who they are.

---crayon :))