Love, Stranger (Chapter 4)

AUTHOR'S NOTE:

First, gusto ko pong ipaalam na may mga i-eedit ako sa naunang Chapter regarding some typo, grammar, and spelling (I'll edit this chapter later on, pinost ko lang po dahil sa request ng ilang readers. Hehe.). Pasensya na po tao lang po. It's up to you guys if you want to read it again. I'm planning to release this sa ebook (you can buy this sa BUQO soon pag tapos ko na) and plan ko ring gumawa ng full english version nito, depende po sa magiging pagtanggap niyo. Gusto ko makarating sa maraming tao at ibang lahi ang story na ito. This is something special at naniniwala ako sa mga aral at inspirasyon na mapupulot sa story na ito.

Second, Muli I would like to thank everyone na sumusubaybay sa "Love, Stranger". I promise na iimprove ko pa ang pagsusulat ko para sa inyo. ^_^ 

Sana po ay huwag kayong mahiyang magcomment regarding the story. Welcome rin po ang feedback and suggestion para maimprove ko pa ang pagsusulat ko. Please, please, comment lang po kayo. I accept any criticism as long as constructive at hindi bastos.

You can add me on my facebook, tara usap tayo. I want to keep in touch with you guys.
https://www.facebook.com/gabriel.montenegro.35

Please like my page na rin. Thanks in advance!
https://www.facebook.com/whitepal.gabriel

Again. FRIDAY - SUNDAY po ako nag-uupdate ng story. Once or twice a week. Depende po pag feeling ko bitin or maiksi ang latest chapter. Hehehe. :-D

Muli, MARAMING SALAMAT!
(Next post, babatiin ko ang ilan sa mga readers ko. Hehehe. One of my ways to thank you guys.)

(PREVIOUS CHAPTER CLICK HERE!)

======================================================================

CHAPTER FOUR

Hinubad ko ang suot kong black coat. Tumingin ako sa kanya, nakita kong tinanggal niya ang kanyang black jacket. Napalunok ako. Tumalikod ako sa kanya. Tinuon ko ang mga mata sa kulay gray na dingding ng CR. Bumilis ang tibok ng aking puso. Sobrang bilis. Parang sasabog ito. Hindi ako makahinga nang maayos. Nanlalamig ako. Pinilit kong pakalmahin ang nanginginig kong katawan, ngunit hindi ko magawa. Pinatong ko ang aking black coat sa lababong gawa sa granite.

Pasimple akong tumingin sa kanya. Topless na pala ang mokong. Ang ganda ng hubog ng kanyang katawan; medium built ito. Mabilis akong tumalikod, baka mahuli niya akong tumitingin at baka ano pang isipin. Lalong bumilis ang tibok ng aking puso. Lalo ako nanlamig. Hindi ako mapakali. Para akong naiihi na hindi ko maintindihan.

“Naiihi ako wait lang. Dami kong nainom na water eh.” sabi ko sabay lakad nang mabilis at pumasok sa isang toilet cubicle. Sinara ko ang pinto ng toilet cubicle, narinig ko ang paglapat nito. Inhale... exhale. Nakita ko ang isang high tech na toilet. Maraming beses na akong nakapuntang Japan ngunit naaaliw pa rin ako sa toilet nilang high tech na maraming switch na iba’t-ibang kulay. Inangat ko ang takip ng toilet. Binuksan ang butones at zipper ng aking pantalon. Naiihi ako pero alam kong hindi naman talaga. Marahil ay ganito lang ang nararamdaman ko dahil sa nakita.

“Shit Ray. Nahalata ba niya? Baka kung ano isipin niya. Nakakahiya. Putangina naman.” sigaw ko sa aking sarili. Sinarado ko ang butones at zipper ng aking pantalon. I look stupid. Pinindot ko ang flush ng high tech na toilet; kunwari ay umihi ako. Nagbitiw ako ng isang buntong hininga. Pilit kong pinakalma ang sariling hindi mapakali.

“Act normal.” bulong ko.

Lumabas akong cubicle. Bumungad sa akin ang makinis at magandang hulma ng kanyang likuran, broad din ang kanyang shoulders. Malapit ang kanyang mukha sa salamin habang ang kanang kamay niya’y hinihimas-himas ang kanyang mukha. Nanlaki ang aking mga mata. Napalunok ako. Muling bumilis ang tibok ng aking puso. Tangina bakit hindi pa siya nagsusuot ng damit? Muli akong tumalikod sa kanya at mabilis na naghubad ng damit. Binuksan ko ang aking leather crossbody bag at kinuha ang bagong biling souvenir shirt.

“Bro, nandiyan ka na pala. Kunin ko sa bag mo ‘yung shirt ko. Hehe.” sabay ngiti at bumakat ang dimples sa kanyang mukha.

“Oh my gosh.” sigaw ng utak ko. Nakabalandra ang maganda niyang katawan habang litaw na litaw ang dimples niya. Shit. I feel uncomfortable. Lalo akong hindi mapakali dahil nakabalandra rin ang aking katawan. Hindi kasi ako sanay na naghuhubad sa harap ng ibang tao. Kahit nasa bahay ako at kasama ang family, hindi ako naghuhubad ng pang-itaas. Kahit sando o boxer hindi mo ako makikitang nakasuot noon unless sa kwarto.

“Bro okay ka lang? May problema ba?” tanong nito. Nakatitig pala ako sa kanya. Tsk.

“Yeah. Um... Tanga ko nasa akin ngapala ‘yung shirt mo tapos iniwan kita ‘dyan.” sabay kamot ng ulo.

“Hehe. Okay lang. Mukhang ihing-ihi ka na eh.”

“Oo. Haba kasi ng pila sa Good shop eh, daming bumibili ng souvenir shirt, naubusan nga ako ng black di ba? Hehe.” sabi ko sabay abot ng white shirt niya. Kinuha niya ito.

“Buti na lang umabot tayo, last na kasi itong atin.” tinanggal niya sa plastic ang shirt. Pinagpag niya ito at umunat ang puting t-shirt. Kitang-kita ko ang paggalaw ng kanyang muscles. When I first saw him, parang may in-built magnet siya na kusa akong hinahatak palapit sa kanya, I like his aura. When I tried to get to know him, I failed, pero ang lakas ng dating ng personality niya sa akin. Ngayon pati ang katawan niya ay hindi ako pinaligtas. Hay.

Tumalikod ako sa kanya. Tinanggal ko sa plastic ang t-shirt ko at mabilis itong sinuot sa akin. Humarap ako sa salamin, nagustuhan ko ang design ng shirt na napunta sa amin. White ito na may printed design sa gitna na splash effect na kulay brown, nasa harap naman nito ang Tokyo city kasama ang Tokyo Tower. Nagustuhan ko rin ang Japanese characters na nakasulat sa gitna ng shirt. Tumingin ako sa kanya. Nakita kong parehas na parehas kami ng design na shirt.

“Parang couple shirt. Hihihi.” kilig na kilig at nagsusumigaw na sabi ng utak ko.

“Tara?” aya nito sabay suot ng black jacket. Tumango ako. Sinuot ko ang black coat ko. Lumabas kami ng CR.

Sumalubong sa aking tenga ang maingay na observatory ng Tokyo Tower. Medyo maraming tao at iba’t-ibang lahi ang nandito. Dinaanan namin ni Rome ang isang replica ng Tokyo Tower, kulay pink ito at dinikitan ng mga makikinang na bato. May heart pang nakadikit dito.

“Tokyo Tower Love Power Spot, another diamond veil.” Basa ko sa nakasulat sa ibaba ng replica. Kinuha ko ang aking cellphone at tinapat ito sa akin para magselfie habang nasa likuran ko naman ang pink replica ng Tokyo Tower. Click! Tiningnan ko ang aking cellphone. Nanlaki ang aking mga mata. Nakita kong sumingit sa likod ko si Rome. Tumingin ako sa kanya, alam kong matulis ang mga mata ko.

“Photo bomber ka! Muntik ka ng humarang sa background ko!” tukoy ko sa pink replica ng Tokyo Tower. Humalakhak siya.

“Ayaw mo ‘yun? May gwapo sa picture mo?” preskong sabi nito. Ayan na naman siya sa pag-angat ng bangko niya. Feelingero. Oo maganda katawan niya. Oo malakas ang dating niya. Pero hindi ko sasabihing gwapo siya. Iba ang gwapo para sa akin. If I will rate him one to ten, nasa seven point five lang siya.

“Haha! Gwapo mo nga. Ang laki mong harang na gwapo.” sarcastic kong sabi. Tinuon ko ang aking mga mata sa picture namin.

“So this is our first picture ever. At talagang kitang-kita pa sa litrato ang nakasulat na Tokyo Tower Love Power Spot. Lakas!” sigaw ko sa isip. Tinuon ng aking mga mata ang salitang Love sa picture na iyon. ‘Di ko tuloy maiwasang kiligin. Ano ba ‘yan!

Nagpatuloy kami sa pag-iikot. Dinaanan namin ang mga kulay pulang tela at maliit na bilog-bilog na parang bola na nakasabit sa ceiling, ang alam ko’y puno ng ilaw ang ceiling nito kapag gabi at nakadadagdag sa ganda ang mga bagay na nasabi kong nakasabit dito. Inikot ko ang aking mga mata at muli kong nakita ang malalaking bintana. Kita ko ang mga gusali ng Tokyo dito. Tumingin ako kay Rome. Nakita kong nakatingin din siya rito.

“Hey don’t look. Baka mag-panic ka na naman ‘dyan.”

“Grabe ito. Hindi naman.”

“Sana sinabi mong takot ka sa matataas na lugar para hindi na tayo umakyat.” wait, bakit ko sinabi iyon? Hala!

“E’ sayang naman. Maganda rin ang destination na ito.” hindi ko na lang pinansin ang sinabi niya.

Inikot ko ang aking mga mata. Nakita ko ang bilihan ng ticket sa Special Observatory. Mas mataas ng 100 meter ang Special Observatory kaysa sa Main Observatory na aming palapag ngayon. 250 at above sea level ito. What makes it special is pag nasa loob ka nito ay para kang lumulutang at naglalakad sa kalawakan. Futuristic ang setting. Ayon sa aking kaalaman ay mas maganda ito sa gabi, dahil may LED na nakalagay sa ilalim ng mga bintana at may iba’t-ibang kulay kagaya ng blue, green, at red.

“Umakyat ka na. Alam kong gusto mo.”

“Iiwan kita? Sino kasama mo?”

“Naks! Concern.”

“Hindi rin. Sayang kasi ticket mo.” kasama sa binayaran namin sa tour ang ticket sa Special Observatory.

“’Di bale na. Baka ikamatay ko pa ‘yan.” hindi ko napigilang matawa sa narinig.

Tahimik. Kinuha ko ang ticket sa aking crossbody bag. Winagayway ko ito sa kanyang mukha. “Sayang naman ang 700yen.” bakas sa boses ko ang pang-iinis. Ngumiti ako, ngiting nang-iinis.

Binuksan niya ang kanyang bag at kinuha ang ticket.

“Hindi na bale Ray... Baka mamatay pa ako dahil sa halagang 700yen lang. Madali naman kitain ‘yan.” pag-gaya nito sa tono ng aking boses at sa mukha kong nang-iinis habang winawagayway rin ang ticket niya sa mukha ko.

“Bwisit na ito.” sigaw ko sa isip ko.

“Gōman'na ka talaga.” madiin kong sigaw sa kanya. “Sige bye. Amagin ka ‘dyan. Pag nag panic ka ulit walang tutulong sa iyo.” sabi ko sabay tawa na nang-iinis. Naglakad ako papuntang elevator ng Special Observatory.

***

“Grabe Rome sobrang ganda doon! Ikaw kasi ang duwag-duwag mo. Sasamahan naman kita e'. Hehehe.” bakas sa tono ng aking boses ang pang-iinis. Habang ang mukha ko’y nakatutok sa kanya.

“No thank you.” sabi niya sabay bitiw ng sarcastic na ngiti. Tumingin ako sa ceiling ng elevator, umiilaw-ilaw ito, parang LED sa ilalim ng bintana ng Special Observatory.

“Nakikita mo ‘yan Rome? Ganyan na ganyan ilaw dun pag gabi! Sobrang ganda. Futuristic ang setting. Tapos para kang lumilipad! Para kang nasa outer space! Super saya!” I said in an enthusiastic tone. Alam kong nakaukit sa mga mata ko ang saya.

“Ray, dito pa nga lang sa bintana ng pababang elevator natatakot na ako e’. Sa kwartong parang lumulutang pa kaya?”

“Alam mo Rome, naiintindihan ko naman ang situation mo. But here’s the thing. You can overcome that fear. Alam mo ba ang takot ang pinakamatinding kalaban ng tao?” biglang naging seryoso ang aking boses.

“Bakit mo nasabi?”

“Because fear is a liar. Pinipigilan ng takot ang mga bagay na pwede nating magawa, at mga bagay na dapat ay maranasan natin. This applies to everything Rome.”

Tahimik. Seryosong nakatingin ang kanyang deep-set brown almond eyes sa akin. Parang malalim ang iniisip nito. Tahimik. Mistulang nakakabingi ang katahimikang bumalot sa amin sa sandaling iyon. Tanging tunog ng belt ng elevator lang ang ingay na naririnig namin.

“Pero minsan, ang takot ang magliligtas sa atin para hindi tayo magkamali ulit. Para hindi tayo masaktan. Para hindi tayo madurog. Ang takot ay hampas ng realidad.” pagbasag niya sa katahimikan. Parang nabarahan ng kung anong bagay ang aking lalamunan sa narinig. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Ang lalim ng hugot niya. Tama siya, ngunit alam kong tama rin ako.

Muli kaming kinain ng katahimikan.

Ilang saglit pa’y bumukas ang elevator. Nauna siyang lumabas. Naglakad ako at sinundan siya.

“Excited na ako bukas.” Pagbago ko ng topic. Tinapik ko ang likod niya.

“Saan?”

“Disneyland! It’s fun! Fun! Fun!” bakas sa boses ko ang energy at excitement.

“Para kang bata.” sagot niya. Tiningnan ko siya. Napansin kong seryoso pa rin ang kanyang mukha.

“Hindi rin. Ang ganda kaya ng Disneyland.” sabi kong nakangiti pa rin.

“So nagpunta kang Japan para sa Disneyland. Nakakatuwa naman. Sana nagpunta ka na lang ng hongkong or sa US.” iba na ang tono ng kanyang boses. I don’t like it. At hindi ko gusto ang pinupuntahan ng aming pag-uusap.

“Hindi naman dude. Teka nga, why are you so nega about Disneyland? It’s a place full of fun.” bakas sa boses ko ang pagkairita. Napaka-nega naman ng taong ito. Ewan ko, bwisit siya. Panira ng good vibes. Ang sarap sapukin.

“I just don’t like it. It sucks. It’s for idealistic people like you who believe in fairy tale and fun fun fun.” bakas sa kanyang boses ang inis. Matigas ito. Ginaya rin niya ang pagkakasabi ko kanina sa fun fun fun.

“What the heck?” sigaw ko sa utak ko. Anong problema nito?

“You know what. If you don’t like Disneyland, it’s okay. Just stay in your room. Huwag ka lang manira ng trip ng ibang tao.” matigas kong sabi. Mabilis akong naglakad at iniwan siya.

“Lakas makabad-vibes ng putangina. Bwisit. Leche. Lahat na gago siya.” sigaw ko sa sarili ko.

“Idealistic people like me who believe in fairy tale raw. Porket gusto ko magpuntang Disneyland ganoon na? Hindi ba pwedeng first time ko makapunta roon at excited lang ako? Nakakabanas siya.” sigaw ko sa sarili ko habang paakyat ng tour bus namin. Napansin kong upuan namin ni Rome na lang ang natitirang bakante. Kami na lang pala ang hinihintay.

“Ang galing! Siya pa rin katabi ko. Shit talaga. Kainis siya.” malakas kong sabi. Alam kong wala namang makakaintindi sa sinabi ko dahil iba’t-ibang nationality ang mga kasama namin sa tour kaya okay lang na magsisigaw ako para naman mabawasan itong inis ko sa kanya. Pagkaupo ko sa upuan ko katabi ng bintana ay nakita ko ang pagpasok niya ng bus. Poker face si kupal.

Tinuon ko ang aking mga mata sa bintana. Pinagmasdan ko ang mabilis na pagdaan ng mga sasakyan. Maluwag ang daloy ng traffic dito sa Japan. Isa ‘yan sa mga bagay na gustong-gusto ko rito. Kapuri-puri rin ang kalinisan ng bansang ito. Since I’m a nature lover, I really love kung papaano nila inaalagaan ang kanilang kapaligiran.

Ilang saglit pa’y naramdaman kong umupo siya sa tabi ko. Naramdaman kong umandar na ang bus. Narinig kong nagsasalita na ang aming tour guide. Ngunit ang aking mga mata’y nakatingin sa labas ng bus. Dinaanan ng aking mata ang mga gusali, sasakyan, at mga tao. Parang guhit ang mga ito sa aking paningin dahil sa bilis ng aming bus. Hindi uso ang bumper to bumper na traffic dito.

Naramdaman kong may kumakalabit sa akin. Alam kong siya iyon. Tumingin ako sa kanya.

“You want?” sabay abot ng isang chewing gum.

“Thanks.” Kinuha ko ito at binuksan. I never say no when it comes to food or stuff like this. Kahit inis na inis pa ako sa tao.

“Galit ka?”

“Hindi naman. Nainis lang. Hindi ko lang gusto na sinisira ang trip ko.” sabi ko sabay subo ng chewing gum.

“Sorry... Let’s not talk about it na lang.”

“Okay.”

Tahimik.

“Bakit ka ngapala marunong mag-hapon?” bigla niyang tanong.

“It has something to do with my work. And mahilig din kasi ako sa anime at manga eh.”

“Ako rin. Mahilig manood ng anime. Favorite ko Slam Dunk, Hellsing, at One Piece. Astig ‘yon.” biglang lumiwanag ang kanyang mukha. Napaka-light at positive rin ng kanyang boses. Malayo sa topaking siya na kaharap ko kanina.

“Ikaw Bro?”

“Seriously too many to mention.”

“Just pick your all-time favorite.”

“Detective Conan, Fate/Stay Night, Fushigii Yuugi, at syempre noong bata pa ako hindi mawawala ang Dragon Ball, Voltez V at Daimos.” tumingin ako sa kanya. Nakita kong ngumiti ito at bumakat ang dimples.

“Isip bata!” sabi nito sa akin.

Hindi ko na lang pinatulan ang sinabi niya. Tinuon ko ang ang aking mata sa aming tour guide. Kahit nakatingin ako dito ay hindi ko magawang intindihin ang mga sinasabi nito. Naisip ko lang na tama siguro na pangalan lang ang alam namin sa isa't-isa. It means that we're not friends, not even acquaintance. We're strangers. At since stranger siya sa akin, hindi ako dapat masaktan o mabwisit sa mga sasabihin niya if ever maulit ang nangyari kanina. Walang pakielamanan. Higit sa lahat, hindi ako maaattach kahit ang lakas ng attraction na nararamdaman ko sa kanya.

ITUTULOY

P.S. Nasa Wattpad po ang STORY na ito. Kung nagustuhan niyo po'y please vote (click the star) niyo po. JUST CLICK THIS TO DIRECT YOU TO THE PAGE. You can VOTE FOR EVERY CHAPTER, counted po ang bawat votes. Thanks! :-)