AUTHOR’S NOTE: Magandang buhay!
Unang una sa lahat ang aking pagbati pinakamamahal naming PINUNO, Pinunong BLUEROSE, HAPPY ANNIVERSARY! Bluerose Group, at Mga Ka-BLUE!
Isang taon na tayong magkasama-sama at sumusubaybay sa mga Kwentong Pag-ibig na inihahandog sa atin ng ating pinakamamahal na manunulat. Sa iyong unang anibersayo, Pinunong BLUE, hangad ko ang iyong tagumpay sa mga akdang iyong isinulat, isinusulat, at sa mga isusulat pa. Isa ka sa inspirasyon ko sa pagsusulat (hindi nga lang ako gaya mo na masipag at magaling). Mahal na mahal na mahal ka namin, Pinuno! God bless!
Salamat pa rin kila Sir Mike, Sir Ponse, at sa iba pang admins ng BLOG (MSOB) para sa patuloy na pagbibigay access sa akin, at oportunidad na ilathala ang aking akda.
Sa 113 members’ ng RYESTER. Na patuloy pa ring nakasuporta sa akin kahit ako’y tamad at masyadong matagal sa pagpopost ng updates and all. Maraming salamat pa rin! ‘Wag niyo akong iiwan! Or kung aalis man kayo, please… magpaalam kayo, para hindi masakit sa loob kong, paunti-unti kayong umaalis sa group. Lol! Drama ko!
Sa mga Co-RA’s, Friends, Readers, Commentators, Critics, at marami pang iba. Maraming maraming salamat!
Welcome pala MSOB Espren JAMES SILVER! Or matagal ka na talagang writer? Lol!
Happy Fiesta pala sa mga tiga-TABACO! Kamusta ang fiesta BAESTFRIEND?
BUNSOY NHE, ewan! Hindi ko na alam ang sasabihin sa ‘yo! Mababaliw na ata ako dahil sa ‘yo e! ‘Wag kang gagaya sa akin. Chos! Hindi naman pala magkatulad ‘yong experience natin.
FRANZ, heto na! Atat much ka e! So ‘yon! Dedicated ‘to sa ‘yo, bruha! Hahaha!
So ‘yon, may mga tao kang makikilala, makakausap, makakapalitan ng tawa, pero hindi mo sila mapipigilang umalis at hindi ka na muli pang kausapin. Wala lang. Hugot lang ‘to! :D Wala pa ngang naibabaon e, huhugot na agad. Lol!
Enjoy reading! :D
DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. All images, videos, and other materials used in this story are for illustrative purposes only; photo credits should be given to its rightful owner.
LOVE IS…
Rye Evangelista
theryeevangelista@gmail.com
PREVIOUS
CHAPTERS
ADD US TO YOUR
BLOGGER APP
(Reading List)
ADD ME UP!
KINDLY READ THESE STORIES TOO!
Crayonbox’s Starfish (On-going)
Gio Yu’s Final Requirement (On-going)
Axel De Los Reyes’ Love Game (Completed)
Ponse’s Ang MAGIC sa Coffee Farm (On-going)
Seyren Windor’s Loving You… Again (On-going)
Bluerose Claveria’s Just For A Moment (On-going)
Prince Justin Dizon’s Me And My Rules (On-going)
Rouge Mercado’s Way Back Into Love 2 (On-going)
Vienne Chase’s Strings From The Heart (On-going)
Apple Green’s (Jace Page) The John Lloyd Diary (Ongoing)
Cookie Cutter’s Gapangin Mo Ako, Saktan Mo Ako. 2 (On-going)
CHAPTER XXXVII
Riel’s POV
October 11 ngayon at isang linggo na lang ay pupunta na ulit kami ng Manila para sa nakaschedule na operasyon ko sa 18. Hindi ako namomroblema sa pag-atake ng sintomas ng sakit ko dahil sa mga ibinigay na gamot ni Dr. Febre sa akin.
Pero… habang papalapit ang araw na ‘yon ay hindi ko mawari sa sarili ko kung ano ang nararamdaman ko.
Itinatak ko sa isipan ko na hindi ko dapat masyadong alalahanin iyon, pero ano bang magagawa ko kung palagi iyong nasasagi sa isipan ko?
Ang tanging rason na naiisip ko ay hindi na naman talaga iyon maiaalis sa taong mayroong karamdaman.
It might not as serious as the other illnesses pero sabi ko nga, it’s in the brain, at sabi rin ni Doc Romero, hindi namin iyon dapat isawalang bahala. Ang utak ang isa sa mga importanteng organ sa katawan, if it’s not functioning well, para na tayo niyang lantang gulay.
Desisyon ko naman ‘tong patagalin pa ang agony ko e. Hindi ko dapat ‘to pinoproblema dahil ginusto ko ‘to. This is my preparation for the possible things that might happen during or after the surgery. Mas mabuti nang handa, kaysa, sumuong sa laban ng walang dalang sandata.
Finals ngayon at abala kami para sa huling exam. I’m with June, na nagsunog ng kilay almost all day ngayong linggo para lang sa exam, at si Yuki na kinasal lamang last September 14.
“Hoy!” Pagpansin sa akin ni Yuki. “Ang lalim na naman ng iniisip mo.” Dagdag pa niya.
“Sorry!” Pagpapaumanhin ko dahil sa pag-iisip ko na naman tungkol sa surgery next week.
Itinuon ko na lang mula sa aking kwaderno ang aking atensyon.
“Si Red, ano? Magkakasama rin kayo mamaya! Para namang hindi kayo magkasama sa iisang bahay niyan e!” Pagbibiro ni Yuki kahit alam kong iniiwas niya lamang iyon patungkol sa sakit ko.
“Tsk. Tsk. Tsk! Nagtatampo na sa ‘yo ang bahay ninyo! Hindi ka pa bumibisita ngayong buwan.” Ani June.
Simula kasi noong umuwi kami galing Palawan ay sa bahay na namin ni Red, na bigay nina Mama, ako umuuwi. Ipinagkatiwala ko ang pamamahala noon kay June, dahil naroroon pa rin naman sina Kuya Melvin, Ate Rose, Eli at Eri. May bago nga rin pala kaming border ngayon, si Kuya Ralph. Pero, hindi ko pa siya gaanong kilala.
Nabubusy ako sa pag-aasikaso sa asawa ko e, at syempre sa pag-aaral. Lol!
“Oo nga pala, ano?” Tugon ko.
“Pati iyon, matagal mo ring nasagot. Tsk. Tsk. Tsk.” Naiiling na saad ni June.
Sorry June. Lately kasi parang lahat ng bagay ay pinag-iisipan ko ng napakalalim. It’s like I’m on my adulthood and that, decisions should be think of thoroughly.
“O siya! Siya! Mag-aral na lang nga tayo! Kailangan nating paghandaan ang exam. Buti na nga lang at kayo ‘yong nakagrupo ko e. Ang swerte ko!” Masayang anunsiyo ni Yuki. Napapalakpak pa ito sa sobrang saya.
“Tss. Sabihin mo, swerte mo’t ikaw ‘yong pinili namin.” Ani June na naiiling. Pero hindi iyon pinansin ni Yuki.
“Pero! Pero! Riel! Tama na nga muna kasi ang pag-iisip tungkol kay Red, ha? Hula ko, kanina niya pa nakakagat ang kanyang dila dahil siya ang iniisip mo. Gawin mo na lang siyang inspirasyon mamaya sa exam.” Saad ni Yuki sabay kindat sa akin.
Napatango na lang ako sa sinabi niya.
“Teka June! Nagtatampo ka ba sa akin?” Nang maiproseso ko ang lahat ng sinabi niya kanina.
I think I’m really spacing out again.
“H-Hindi ‘no! Best friend mo rin kaya ako!” Tanggi nito. Pero, ayon sa pagkakasabi no’n, totoo ngang nagtatampo ang kaibigan ko sa akin. “Mag-aral na lang nga tayo! Kailangan natin ‘tong makuha, sayang ‘yong mataas na grade, nararamdaman ko kasing President’s Lister ako!” Aniya.
“Buti ka pa! Ito kasing si Riel, walang duda!” Napailing na lang ako sa sinabi niya. “Tss. Baka Dean’s lang ako e. I hate Math! Kahit inspired ako dahil ang gwapo ng Professor namin, wala e, ‘di talaga ako magaling sa Math! Grrrr! Wala kasi si Ate Xynth e!” Ani Yuki.
Practical exam namin mamaya. Kung ano man ang grade ng grupo ay gano’n din ang magiging equivalent individual grade namin sa exam. Swerte namin kasi, pinapili kami ng makakagrupo namin sa exam na ito. That’s why we end up together.
Pagkalipas ng isang oras ay naghanda na kami para sa susunod na subject, kung saan din ang pinakahihintay naming exam ang mangyayari. Required kasi na Chef’s Uniform ang suot kapag nasa loob ng kitchen, kaya’t ‘yon ang suot-suot namin ngayon. Actually, lahat pala kaming estudyante rito. Maging ang mga guro’y gano’n din.
Sa loob ng kitchen, sampung malalaking cooking quarters ang naroroon, usually groupings naman talaga kasi ang pagluluto. Unang sasalang ang section namin bilang kami ang Section 1 sa klase, 30 per section, kaya’t all in all, mayroong 30 groups ang mag-eexam ngayon.
1 hour and 30 minutes lamang ang subject na ito, kaya dapat naming pagsabay-sabayin ang bawat putaheng mabubunot namin. Isang appetizer, isang main course, at isang dessert.
Lahat ng putaheng itinuro sa amin ay pwedeng mailuto sa loob ng isang oras lamang o sa mas mabilis pa. Inihanda na naman kami ng mga guro namin dito sa Chua na dapat lagi kaming handa to multi-task. Gano’n ang mga Chef, anila.
“Argh! Sana madali lang ‘yong makuha nating dishes!” Ani Yuki.
Panay na ang taas-baba ng binti nito dahil sa kaba.
“Tigilan mo nga ‘yong binti mo! Lagi ka bang ganyan? Pati tuloy ako kinakabahan sa ‘yo e!” Asik ni June.
Ganyan si Yuki kapag kabado.
“Guys! Relax! Kaya natin ‘to!” Pag-eencourage ko na lang sa kanila. May 30 dishes bawat appetizer, main course, at dessert ang naituro sa amin. Napagkasunduan naming si Yuki ang magkakabisa ng sa appetizers, ako naman sa main course, at si June ang sa desserts.
Magandang strategy naman iyon ‘di ba? Napag-aralan ko naman iyong sa appetizer kahit papaano, baka kasi sa sobrang kaba ni Yuki ay makalimutan niya ang mga iyon. 30 recipes din ‘yon, at hindi namin alam kung alin ba sa mga iyon ang mabubunot namin.
“Relax, okay?” Pag-uulit ko.
Naging kampante naman ang dalawa sa sinabi ko. ‘Yong mala-jackhammer ngang binti ni Yuki ay paunti-unting bumabagal na rin.
“Mr. Dela Rama’s group!” Tawag ni Chef Shin.
Hudyat iyon na pwede na kaming bumunot ng aming lulutuing putahe. Pumunta naman ako agad sa harapan.
“Ariola na po, Chef!” Sigaw ni Yuki. Napalingon tuloy ang lahat sa kanila. Oo nga pala! Ariola na ako. Well, hindi naman mawawala sa pagkatao ko ang apelyido na ibinigay sa akin ng aking mga magulang, ‘di ba?
“Ay oo nga pala!” Ani naman Chef. “Sorry Mr. Ariola.” Pagpapaumanhin ni Chef. Ngumiti pa ito sa akin.
“Okay lang po, Chef.” Tugon ko.
May tatlong kahon sa mesa ni Chef, at may label naman iyon kung anong klaseng dish ba ang naroroon. Inuna kong kunin ang appetizer, sumunod ang main course, at huli ang dessert. Pagkatapos noon ay bumalik na ako sa cooking quarters namin.
Bubukasan lamang namin ang mga napiling papel kapag nagbigay na ng hudyat ang aming guro. Magbibigay pa kasi sila ng instructions.
Nang makabunot na ang lahat ay nagbigay na ng instructions si Chef Irene. Pagbabasehan sa pagri-rating ay ang pamamaraan sa pagluluto, creativity, at syempre ay ang lasa nito.
All for a total of a hundred percent.
Maglilibot-libot din sila para magtanong-tanong ng kung anu-anong bagay tungkol sa niluluto namin. Parang Master Chef lang ‘di ba? Naeexcite tuloy ako!
“You can now start!” Hudyat ni Chef Shin para sa pagsisimula.
“Yosh! Ako na bahala riyan! Papatikim ko na lang sainyo para sa kung ano man ang kulang.” Ani Yuki. Nabunutan naman ako ng tinik sa aking dibdib nang sabihin niya iyon.
Actually, isa iyon sa mga pinakamadali, pero, kailangan ng maingat na paggawa para hindi umiba ang lasa.
Para sa main course naman, Honey Mustard Chicken ang nakuha namin. Hindi ako nakapaghands-on nito dahil noong time din na ‘yon ay ‘yong nagleave of absence ako rito sa school. Pero, napag-aralan ko rin naman ‘yong recipe at proseso nito dahil sa binigay na pointers at notes ni June. Papatikim ko na lang sa kanila mamaya.
“Kaya mo? Hindi mo alam lasa niyan.” Tanong ni June.
“Mmm. Tikman niyo na lang mamaya para makasiguro tayo.” Tugon ko. Tumango naman ang dalawa sa akin.
Sa dessert ay Blueberry Cheesecake ang nakuha namin. Perfect! Si June kasi ‘yong highest noon sa paggawa nito noong nakaraang buwan lang, third lang ako no’n e.
“Leave it to me!” Confident na anunsyo niya.
“Ready?” Tanong ko.
“Ready!” Sabay naman nilang tugon.
Agad naman kaming pumunta sa ingredients area para sa mga kakailanganin naming mga rekado ng mga lulutuin namin.
-----
“Yes!!” Sabay-sabay naming sigaw sa labas ng kitchen nang matanggap namin ang rating namin sa pagluto.
9.5 ang nakuha naming rating mula sa mga niluto naming dishes. Not bad! Lol!
“Pano ba ‘yan? This calls for a celebration! Wooohoo!” Ani Yuki.
“Sure!” Masayang tugon ko.
“Sa’n tayo? Nga pala, kahit hindi mo alam ‘yong lasa no’ng Honey Mustard Chicken, nakakabilib na mas masarap pa iyon sa niluto namin noon!” Tanong naman ni June.
Napakibit-balikat na lang ako sa papuri ni June. “Woodstone?” Sagot ko na lang sa tanong niya kung saan kami magsi-celebrate.
“Go!” Ani Yuki. Tumango-tango naman si June. “Gusto niyo bang iinvite natin ang barkada? Parang despidida na rin para sa pag-alis namin papuntang Manila. Alam niyo na.” Paghingi ko ng opinyon nila.
Nagkatinginan naman ang dalawa. May mali ba sa sinabi ko?
“Naman e! Para namang hindi ka na namin makikita niyan!” Ani Yuki.
“Hala! Despidida lang naman sinabi ko ‘di ba?”
“Para kasing… alam mo na… may hint ng pamamaalam sa sinabi mo e.” Ani naman ni June.
Napaisip na rin tuloy ako. Dala-dala ko ang kalahati noong Blueberry Cheesecake na nibake ni June kanina.
Pamamaalam? Bakit? Pupunta lang naman kami ng Manila ‘di ba? Pamamaalam kasi baka andoon kami for two weeks. For the surgery… Ah… Okay… That seems like it nga talaga. Umiling na lang ako ng todo. Fudge!
“Hindi iyon gano’n! Ano ba kayo!”
Kaunting minutong walang imikan sa pagitan naming tatlo ang nangyari.
Nabigla na lang ako nang may humalik sa noo ko.
“How’s your exam?” Anito matapos niya akong halikan. “Hi June! Hi Yuki! Long time no see!” Dagdag pa nito saka nakipaghigh five sa mga kaibigan namin.
“Magsi-celebrate kami! Woohoo!” Ani Yuki. Parang iba sa kaninang atmospera ng pag-uusap naming tatlo.
“Bakit?” Natatawang tanong ni Red kay Yuki.
Nagpabalik-balik din ang tingin nito sa akin at kay Yuki para makakuha ng sagot.
“9.5 rating namin e. So… it’s a celebration!” Ani June na kinanta pa ‘yong part ng ‘it’s a celebration.’
Parang wala silang naisip kanina tungkol sa sinabi ko.
“Wow! Edi kayo na! Saan ba?” Gano’n pa rin siya, pabalik-balik ulit ang tingin sa amin ni June.
“Woodstone. Tawagan lang namin ‘yong iba, ha?” Ani June saka hinila si Yuki papunta sa malayu-layong distansya sa aming mag-asawa. Sinundan ko na lang sila ng tingin.
“May problema ba, Blueberry?” Ipinagsalikop niya na ang mga kamay namin.
Umiling lang ako ng todo. Hindi naman talaga ‘yon ang intensyon ko sa sinabi ko kanina e. Mapapaisip na naman ako nito ng matagal kaya’t ‘wag na lamang.
“Heto, oh!” Pakita ko sa kanya ng paborito naming dalawa na gawa ni June kanina.
“Gawa mo?” Masayang tanong niya.
Umiling ako. “Gawa ni June. Siya kasi ‘yong nakatoka sa dessert e. Pero… tikman mo, ito ang isa sa pinakamasarap na Blueberry Cheesecake na matitikman mo. June nailed this one. Swear!” Masayang paliwanag ko.
Agad niya itong kinuha at binuksan. Excited? Hahaha! Buti na lang at nakakuha ako ng disposable na tinidor doon sa kitchen. Hindi nga ako nagkamaling kakainin niya ito agad.
“Wow! Paturo ka kay June! Para igawa mo ako!” Anito.
“Di ba pwedeng si June na lang gumawa?” Biro ko.
“Eeee! Gusto ko gawa mo!”
“Si June na ang gagawa para gano’n din ang magiging lasa.”
“No! Gusto ko ikaw ‘yong gagawa!”
“Tss. Stubborn!” Binatukan ko na.
“Teehee!” Aniya. Umiiling na lang ako. “Sarap!” Saad niya nang makain niya ang pangalawang subo niya sa cheesecake. “June! Turuan mo si Riel nito, ha?” Sigaw niya sa mga kaibigan naming nasa malayo’t may kausap sa cell phone.
Sa una hindi makuha ni June ang sinasabi ni Red, nang iniangat naman ng asawa ko ang plastic container kung saan nakalagay ‘yong cheesecake ay tumango ito bilang sagot.
Parang batang nilalasap ang sarap ng pagkain kung makikita niyo ang asawa ko. Every single day na magkasama kaming gumigising sa umaga’y ganito ang nasusulyapan ko sa kanyang mukha.
Napapangiti na lang ako ng todo sa mga reaksyong ginagawa niya kapag nalalasahan na niya ang mga niluluto ko.
Sabi nila, mahirap daw ang buhay may asawa. Pero, sa experience ko nang mahigit tatlong buwan na rin, ay hindi ganoon. As long as nagtutulungan, nagdadamayan, nagkakasiyahan, nagkakaintindihan, may pagtitiwala at pagmamahal sa inyong tahanan; kahit gaano man kahirap, gaano man karaming problema ang dumating; hinding hindi mo mararamdamang gano’n ang buhay.
And siguro, hindi pa naman gano’n katagal ang pagsasama namin para sabihin kong gano’n nga. Whatever happens, kailangan, magkahawak-kamay pa rin kayo ng minamahal mo sa pagharap sa mga iyon.
Anak na lang naman ang kulang sa aming tahanan… at napagplanuhan na naman namin iyon.
“Natutuwa ka na naman sa reaksyon ko ‘no?” Anito sa malambing na boses. “Sasama ka pa sa celebration niyo, o uuwi agad tayo para sa parusa mo?” Dagdag pa niya.
“Ang pilyo mo talaga!” Binatukan ko na.
“Teehee!” With matching gesture gaya noong nakita niya sa pinanonood ni June na live action ng Yamato Nadeshiko noong nakaraang araw.
“Tss. Mamaya na lang pagkatapos.” Bulong ko sa kanya sabay wink.
Lol! Gusto ko naman pala.
“Susunod daw sila. Sino ba sa mga sasakyan ang dala mo, Red? Si Lance ba o si Blake?” Bungad ni June para sabihin kung ano ang naging desisyon ng barkada.
“Si Midorima, bakit?” Tugon naman nito.
“Sino si Midorima?” Tanong ko. Bagong sasakyan?
“Waaah! Midorima!” Ani June with matching sparkly eyes.
“Otaku pa more, June! Ikaw na! Sa Kuroko ‘yon ‘di ba? Tss. In love sa anime character?” Naiiling na sambit ni Yuki.
“E ba’t mo alam? Otaku ka rin ‘no?” Balik tugon ni June.
“Hello! H. E. L. L. O. Hello! Japanese po kaya ako! Midori, means green!” Sagot ni Yuki.
“But we’re not talking about the color, Japanese girl! It’s the name ‘Midorima’ itself! Duh! Character ‘yon sa Kuroko! Alam mo nga ‘di ba? Tss.”
“Whatever!”
Sagutan ng dalawa.
“Hep! Why are you fighting over that?” Pumagitna na ako sa dalawa.
Anong kaguluhan ‘to? Dahil lang sa Midorima’ng ‘yan nag-away na ang dalawang ‘to! Tss. Sino o ano ba kasi ‘yang Midorima’ng iyan?
“Sino o ano nga ba ‘yang si Midorima, Red?” Tanong ko na lang sa asawa ko.
‘Yong dalawa naman nag-iirapan sa hangin. Mouthing words to each other na hindi ko masundan.
“Our new car, Blueberry. Bigay ni Tito Vince and Tito Oning.” Masayang tugon ni Red sa akin. “Midorima is just its name. Kasi kulay green siya, at binase ko rin iyon sa pangalan no’ng isa sa mga generation of miracles sa Kuroko no Basuke.” Dagdag pa nito.
“Huh?” Sabay sabay naming reaksiyon.
“Yup! Let’s go and you’ll see its swag!” Anito.
Tunog ng pagunlock ng kotse ang narinig naming pagkarating lang sa parking lot ng school.
Laglag panga kaming tatlo nang makita namin ang bagong kotse ni Red. Ford Mustang! Syet! Ano ngang series ng model ‘to? Gaya no’ng Red Ford Mustang sa movie ng Need for Speed ‘to e! Argh! Is it Shelby? Whatever!
Green ang kulay nito, well medyo light ng kaunti pero green pa rin, gaya ng sinasabi sa pangalan nito, at may dalawang itim na stripes sa gitna simula bumper papunta sa rear nito.
“Yaman nina Tito Vince at Tito Oning! Pahingi nga ng number, gagawin ko silang Ninong para sa renewal of vows namin ni Ryou! Hihihihi! Dali, Red!” Ani Yuki. Nakalabas na rin ang cell phone nito para sa m]pagkuha ng number. Seryoso?
“Tss. Ano ‘yon? 25 years pa kaya aantayin nila para doon ‘no?! Ambitious frog! Kakakasal pa lang ninyo last month! Kaloka!” Ani June.
“Tss. KJ naman nito!” Ani Yuki.
“Totoong kaibigan lang, friend.” Ani June.
Napailing na lang ako sa dalawang ‘to. Pati ba naman iyon ay pag-aawayan. Lol! Gano’n naman talaga pala ang kaibigan. Kapag gusto mong magpasampal ng reyalidad, punta ka lamang sa mga kaibigan mo’t gagawin nila iyon ng walang pag-iimbot. Lol!
“Sa company ni Dad ‘to galing. Nirequest ko rin kasi ang kulay at design.” Ani Red. Nakita niya siguro ang pagkamangha ko sa bagong sasakyan niya.
“Paano na si Blake?” Naitanong ko out of the blue.
Maraming alaala ang nangyari kasama si Blake. Byahe, at marami pang iba. Isa sa mga pinakamemorable? Our first sex inside it. Lol! Hindi ko alam ang nangyari! Gosh! Nakakahiya pala ‘yong balikan! Doon kasi kami inabot ng init ng katawan. Hahahaha!
“We will still use him. Wanna teach you how to drive?” Aniya.
Umiling na lang ako. Sinundan ng tingin ko sina June at Yuki na iniinspect na ang kotse.
“Ayaw mo? Ayaw mong matutong magdrive?” Tanong ni Red.
Umiling pa rin ako.
Sana naman makuha niya ang gusto kong iparating. Lol!
“O-Okay! Hehehehe! Walang problema ‘yon! Paminsan-minsan gagamitin naman natin si Blake e. No worries! Mabuti na rin ‘yong hindi ka matuto sa pagmamaneho, para hindi ka umaalis mag-isa. Tsaka andito naman ako para ipagdrive lagi ang asawa ko.” Anito.
Napangiti na lang ako sa sinabi niya. Matalino ka parin Mr. Ariola. No doubt about it. Kaya nga mahal na mahal kita e.
Matamis na ngiti rin na nasilayan ko sa kanyang mga mata’t labi. Magkasama na kami sa bahay, umaga at gabi, but still, I can’t get enough of him. Hinding hindi ko siya pagsasawaan.
Ipinagdikit niya ang aming mga ilong at hindi ko mapigilan ang matunaw sa kilig na ipinapadama niya sa akin.
“Tara?” Pag-alok ko sa kanya. Baka kung saan pa ‘to umabot e.
Iniabot ng kanang kamay niya ang kaliwang kamay ko at pinagsalikop iyon. Ganito dapat ‘di ba? ‘Yong hindi nagkakasawaan sa bawat isa. Swerte ko lang siguro’t matino kahit papaano ‘yong taong minahal ko.
Malibog nga lang talaga. Kaya’t sasabayan ko na lang. Lol!
“I love you.” Aniya.
“I love you too.” Tugon ko.
“Landian na naman ‘to! ‘Wag sabi sa harap namin e!” Ani Yuki.
“Sa’n pala kami sasakay? Two-seater lang naman pala ‘tong kotse mo. Tss. Magara nga, hindi naman kapakipakinabang sa mga kaibigan! Ano ba ‘yan!” Ani June.
“Oo nga! Hmp!” Dagdag naman ni Yuki.
Napakamot tuloy ng batok si Red. At alam niyo na ang naisip ko tungkol doon. Hahaha!
“Sorry guys!” Ani Red sa dalawang kaibigan namin. “Hindi ko naman kasi iniexpect na magsi-celebrate kayo.” Pagpapaumanhin niya. “Teka! Tawagan natin si Eli.” Naisip niyang paraan.
Habang katawagan ni Red si Kuya ay naitanong ko kay Yuki kung sinu-sino na ang natawagan niya.
“Hindi sinasagot ni Josh phone niya. Si Bestie, after ng class nila ng 8 PM didiretso na lang din doon. Ang mag-asawang Santillan, papunta na ro’n kasama nila si Beegee. Si Eri, out of coverage siya kanina, I think, magkasama na naman ‘yong magkapatid ngayon.” Ani Yuki.
“Tinext ko naman si Eli, ‘okay’ lang naman ang sagot niya.” Napakibit-balikat na sagot dagdag ni June. “Kausap na naman ni Red e.” Dagdag pa niya.
“Antayin na natin ‘yong kambal rito. Papunta na sila.” Ani Red. Napalingon tuloy kami sa kanya.
Tanging tango na lang ang naisagot no’ng dalawa.
Josh’s POV
“Ah~ Sige pa, Babe~ Idiin mo pa~” Ungol ko.
“Ganito ba?” Nangti-tease na tanong nito.
“Ah~ Yup! Ang sharap~ ah~” Tugon ko.
Ipinagpatuloy lang nito ang ginagawa hanggang sa makarinig ako ng tunog mula sa mga buto ko. Argh! Ang sarap niya talagang magmasahe!
Ginawa ko talagang masahista ‘tong asawa ko ‘no? Wala akong magagawa kasi magaling naman talaga. Kaysa naman pumunta pa ako ng spa para lang magpamasahe, andito naman ang magaling kong asawa.
“Babe! Nararamdaman ko na.” Saad ko sa kanya. “You’re getting hard.”
Naramdaman ko na lang na pumatong siya sa likod ko’t bumulong sa aking tenga.
“Ituloy na natin ‘to?” Aniya saka hinalikan ang likod ng tenga ko.
Fuck! That sensation! May kuryeteng dumaloy sa buong pagkatao ko. Lol!
“Mmmm.” Excited kong tugon. Nagawa ko pa ngang kagatin ‘yong labi ko.
Dali-dali siyang umalis sa kama’t may kung anong hinahanap sa mga CD’ng nakalagay sa CD rack malapit sa player at TV namin sa kwarto. Nang makuha niya ang kanyang hinahanap ay isinalang niya agad ito sa player.
Agad din namang tumunog doon ang sensual music. Lol! Heto na naman siya sa kanyang fetish. Ahahahaha!
Pagkatunog niya no’n ay pumasok naman siya sa banyo. Napaupo tuloy ako sa kama. Ano kaya ngayon ang gagawin niya? Excited na ako!
Narinig kong nag-ring ang cell phone ko, pero hindi ko iyon inintindi. Alam kong maaga pa, and the hell I care about that! Kailangan may oras na sundin, gano’n? Mamaya ka na! Kahit importanteng tawag ka, mas makikinabang naman ako sa mangyayari ngayon!
Pakalabog na bumukas ang pinto sa banyo. Nagulat pa nga ako sa nagawang tunog noon e. Mas lalong nadagdagan ang gulat ko nang tumambad doon ang imahe ng asawa ko. Potashet! Potapepe! Ba’t ang sexy ng asawa ko?!
Unti-unti siyang sumabay sa saliw ng musikang tanging sa apat na sulok lamang ng aming kwarto maririnig. Fuck! Alam niyo ‘yong itsura ni Kim Chiu sa Bride for Rent no’ng nakita niya si Xian Lim sa kusina ng bahay ‘kuno’ nila bilang mag-asawa?
Gano’n na gano’n ‘yong reaksyon ko ngayon. Potashet! Quota’ng quota na ang isip ko sa kaka-bad words nito! Ang yummy ng asawa ko!
Hindi lang masahista ang asawa ko, macho dancer din po siya. Lol! Ganito ang mga nangyayari sa tuwing pareho kaming nagkasundo sa loob ng kwarto namin. Dito niya lang naman ‘to nagagawa e. Kapag nasa hotel, hindi niya ito magawa-gawa.
Pati ako napapasayaw na rin sa ginagawa niya. Argh! Nalalasahan ko na rin ang sarili kong dugo dahil sa kanina ko pa ito kinakagat. Argh! Temptation pa naman ‘tong asawa ko kapag nakahubad! Potashet! Potapepe!
“Are you ready?” Aniya gamit ang mapang-akit na boses.
Parang batang tumangu-tango na lang ako sa kanya. Sabik sa ibibigay na lollipop, bilang reward sa magandang ginawa. Lol!
Marahan siyang lumapit sa kinauupuan ko’t marahan ngunit malalim niya akong hinalikan. Sinagot ko naman iyon.
“Your lips are as sweet as cherries, Babe.” Aniya nang maghiwalay kami sa halikang iyon.
“I know… yours are like raspberries… my favorite!” Tugon ko.
Mapanuyang ngiti ang nakita ko sa kanyang mukha. Pilit kong inaabot ang kanyang labi pero, pilit niya naman itong inilalayo sa akin. Argh! Binibitin niya ako!
Nang hindi ko pa iyon maabot ay kinagat ko na lang ang aking labi. Fudge! Alam kong kasali ‘to sa foreplay, pero… WHAT THE EFF! Init na init na ako e!
Napasinghap na lang ako nang hinalikan niya ang aking leeg. Napatingala tuloy ako sa sensasyong naipadala no’n sa aking katawan. Marahas niya akong itinulak sa aming kama kaya’t napahiga na ako.
You like it rough, huh? I like that too! Lol!
Ipinagpatuloy niya lang ang ginagawa hanggang sa makarating ito sa aking dibdib.
“You like it?” Aniya sa mapang-akit pa ring boses.
“Hmmm.” Naisagot ko na lang.
Babe! Bilisan mo na! Lol! Anang isipan ko. Hindi ko magawang sabihin ‘yon verbally dahil sa sensasyong bumabalot na sa aking katawan. Sabayan pa ng musikang nakadadagdag sa atmospera ng ginagawa namin ngayon.
Muli niya akong hinalikan sa labi, nag-espadahan iyong aming mga dila.
Nakarinig na naman ako ng ring sa cell phone ko. Mamaya ka na sabi e! May ginagawa kami!
“Babe… Yuki’s calling.” Ani Riley. Saad nito sa pagitan ng kanyang paghalik sa aking leeg.
“Fuck! Mamaya na siya~ ah~ mas importante ‘to~ ooh~” Paano ko pipigilan kung ginagawa niya iyon nang ganito kasarap?
“Pick it up. It might be important. Sagutin mo na, but make sure not to make any unnecessary noise.” Aniya. Nanunuya. Fudge! Paano kong mapaungol ako dahil sa ginagawa niya kapag sinagot ko ang bruhildang ‘yon?
Bakit ba kasi wrong timing ‘tong haponesang hilaw na ‘to!
“Ah~” Napahawak ako sa aking bibig dahil nasagot na ‘yong tawag. Fudge! Riley! Ang sarap!
“Hello, Josh? Anyayare?” Tanong ni Yuki sa kabilang linya.
“Ah~ n-nothing! Just get to the point Yuki. Why did you call? Ah~” Tugon ko.
“Tss. Suplado! Wanna join? Woodstone. Dinner. Celebration para sa magandang grade namin sa Practical Exam kanina. Yey! Tinawagan ko na rin ang iba pa nating barkada. 8 PM. Anyayare?” Aniya.
Napaungol na naman kasi ako dahil sa paghimas ni Riley sa patotoy ko. Lol! Pero ‘wag kayo ‘no! Malaki at mahaba rin naman iyon!
“Ah… e… w-wala wala! Minamasahe kasi ako ni Riley e. Ang sharap sharap sa pakiramdam.” Sagot ko. Parang umakyat ata lahat ng dugo ko sa aking ulo dahil sa pagkakarinig ni Yuki ng ungol ko.
“Tss. Dalian niyo na. 7:30 na rin. 8 PM, okay? Don’t be late. At ‘wag na ‘wag niyong balaking hindi pumunta, ha?!”
“Ah~ Bruhang ‘to! Tinatanong mo lang naman kami kung gusto namin sumama ‘di ba? Ba’t naging compulsory na? Oh~ Batas ‘Te? Ganern?” Potashet Riley! Hindi ko mapigilan mapaungol dahil sa ginagawa mo!
“Creepy naman ng reaksyon mo sa pagmamasahe sa ‘yo ni Riley!”
“Oo na! Oo na! Susunod kami. 8 PM naman ‘di ba? Malapit lang naman kami. Bye!” Binabaan ko na lang siya agad. Potapepe! Kanina pa ako nagpipigil e. Argh! Bastos na kung bastos! Lol! Buti na lang hindi niya iyon napansin.
Tinapik ko si Riley para sabihing ako naman ang gagawa no’n sa kanya. Agad naman siyang pumanhik sa kama’t nahiga.
“So… anong sabi ni Yuki?” Aniya.
Mapusok ko siyang hinalikan bago ko sinagot ang kanyang tanong.
“Dinner with our friends. Sa Woodstone. 8 PM.” Sagot ko sa bawat pagitan ng halikan namin.
“It’s just a block away. We still have 20 minutes to finish this. ‘Wag mo akong bibitinin, Babe.” Dagdag ko pa.
Pinong tawa naman ang naisagot niya sa sinabi ko.
“Sabik, Babe? Ginawa lang natin ‘to kagabi, ah?” Aniya.
“Iba ‘yong kagabi, iba rin itong ngayon.” Tugon ko.
“Ah~” Ungol niya nang halikan ko siya sa leeg. “Aalis tayo. ‘Wag mo akong lalagyan ng kiss mark.” Dagdag niya.
“Hmmm.” Sagot ko na lang.
Nakarating ako sa utong niya’t doon ako nagtagal. Hinimas ko na rin ang patotoy niyang nagpupumilit lumabas sa kanyang boxer shorts. Fudge!
Hinuli ng mga mata ko ang mga mata niya. Sabik ka na rin ba, Babe? Napapangiti ako sa tuwing napapatirik ang kanyang mga mata.
Bago ako bumababa ay hinalikan ko siyang muli.
“I love you, Babe.” Saad ko sa kanya nang maghiwalay kami sa halikan.
“I love you too, Babe. To infinity and beyond.” Tugon niya.
At doon na nagsimula ang totoong laban.
Riel’s POV
“Anong ginawa niyong mag-asawa? 8:30 na, ah? Buti na lang wala pang naisiserve na pagkain. Naubusan na sana kayo.” Bungad ko kay Josh.
Mahigit tatlumpong minuto na rin kasi kaming naririto sa Woodstone kung saan kami magsi-celebrate, e kararating lang ba naman ng mag-asawang ito. Mabuti na lang at andito si Beegee baby, napaglibangan ko na naman.
“W-Wala!” Nagkatinginan pa ang dalawa. “Nakapag-order na ba kayo?” Dagdag pa niya saka umupo sa bakanteng upuang inilaan talaga namin para sa kanilang dalawa.
“Syempre! Ano sa tingin mo? Hihintayin namin kayo ng gano’n katagal? Hello! Hindi kami magpapagutom ‘no!” Asik ni Yuki.
“Tss. Bruhang haponesang hilaw!” Balik tugon ni Josh kay Yuki. “Masiba ka talaga! Buntis ka na ‘no?”
“Tse! Japanese naman talaga ako ‘no!” Sagot ulit ni Yuki. “Alam mo, pareho kayo ni June! Binubully ako! Huhuhuhu!” Arte pa nito.
“Ba’t ako nasali riyan? Nanahimik ako rito e!” Sigaw ni June. Inirapan lang naman ito ni Yuki.
“Kuya Ryou! Parusahan ang nasasakdal!” Pasaring na naman ni Josh.
Andito nga rin pala si Kuya Ryou. Susunduin niya raw kasi si Yuki. Since andito kami to celebrate, parte naman siya ng barkada dahil asawa siya ni Yuki, kaya’t inimbitahan na rin namin.
“Sorry, Riel! Late kami.” Ani Josh. Nagkatinginan pa silang mag-asawa’t tumawa sa bawat isa.
“Kasalanan ko.” Ani Riley.
“No! Kasalanan ko!” Pagbawi ni Josh.
“Alam ko na ang nangyari. Sige na! Okay na! ‘Wag niyo lang hayaang malaman no’ng chismosa.” Bulong ko sa kanila. Nag-wink din ako.
Nagkatinginan kami ni Red saka nginitian ang isa’t isa. Ganyan din kami minsan kapag kaming dalawa naman ang naiimbitahan sa mga gatherings na inoorganisa ni Mama. Alam kong galing sa matinding laban ang dalawang ito. Lol!
Nang dumating ang mga pagkain ay agad iyong nilantakan ng mga kaibigan ko, syempre ako. Gutom na talaga kami. Hahahaha! Buti na lamang at masasarap ang pagkain nila rito. Enough to satisfy our cravings and to fill our hungry tummies.
Kwentuhan sa pagitan ng mga subo ang hindi maiiwasan, lalong lalo na’t minsan na lang kami kung magkakasama. Buti si June, Yuki at ako ay palagi dahil sa school.
“Guys!” Anunsiyo ko nang matapos kami sa pagkain. “Last day of school na ito for the first sem. Alam niyo na ang sunod na mangyayari sa akin.”
Napatingin ako kay Red kasi hinawakan na naman niya ang kamay ko. As if may sasabihin akong hindi maganda patungkol sa mangyayaring surgery next week.
I’m being positive for almost every time na maiisip ko ang tungkol doon. Na magiging maayos din ang lahat. Pero… kailangan din naming i-consider lahat ng pwedeng mangyari. Just have faith in God.
Napailing na lang ako sa mga titig ng asawa ko saka siya nginitian. Think positive, right? But we have to set our minds to all the possibilities that may happen.
Sasabihin ko na sana ang gusto kong sabihin, pero… nakita ko sa mga mukha nila ang lungkot. Argh! Heto na naman tayo! Ibahin ko na nga lang!
“See you after two weeks, guys!” Pilit kong pinasaya ang pagkakasabi ko noon.
Mabuti na rin siguro iyon.
“We’ll be there on the 20th. See you.” Seryosong saad ni Kuya.
“Yup! Until 18 pa kasi pasok namin sa school e.” Ani Eri.
Tumango na lang ako sa kanilang dalawa. Nakita ko sa mga mata ni Eli ang intesity at animosity. Ayaw na ayaw niya kasing iniisip kong may mangyayaring masama sa akin. Sabi niya, magagalit siya ng sobra kapag susuko ako sa isang bagay nang basta basta lamang.
“Makikibalita kami. If kailangang pumunta doon, pupunta kami. Kaya mo ‘yan, Best! ‘Wag ka makakalimot sa nasa taas.” Ani Brett.
“Kaya mo ‘yan, Pars!” Ani Iris.
“Magkikita pa tayo next sem ‘no! Aasahan kita sa mga pagluluto natin. Nevermind June! Inaaway lang naman ako lagi e!” Rant ni Yuki. Nakapulupot na rin ito sa braso ng kanyang asawa. Ngumiti lang naman sa akin si Kuya Ryou.
“Wala akong pake kong bumagsak ka ‘no!” Ani June kay Yuki. Umirap pa ito sa hangin. “Ang bahay mo, kailangan mong bisitahin kahit once a month lang. I’ll be waiting, Besh!” Dagdag pa nito.
“Kaya mo ‘yan, Riel!” Ani Ate Xynthia.
Napangiti at nagkaroon ako ng lakas ng loob dahil sa mga sinabi ng aking mga kaibigan. I have faith in God. I just can’t stop thinking about the possibilities. Bahala na siya sa kung ano ang gusto niya pang mangyari sa buhay ko.
Sa Kanya naman galing ang buhay ko, kaya’t wala akong dapat ikagalit kung kukunin niya man ito, bagkus ipagpapasalamat ko na lang na binigyan niya ako ng pagkakataong maranasan ang mabuhay. I’ll be in debt if He will be giving me another chance to live.
Red’s POV
Loving can hurt
Loving can hurt sometimes
But it's the only thing that I know
When it gets hard
You know it can get hard sometimes
It is the only thing that makes us feel alive
Loving can hurt sometimes
But it's the only thing that I know
When it gets hard
You know it can get hard sometimes
It is the only thing that makes us feel alive
Tinatahak namin ang daan pauwi sa bahay namin ni Riel. Alas dose na rin ng gabi. Nagkayayaan kasing magkape muna ang barkada.
As usual, noong may available na Blueberry Cheesecake doon ay nag-order ulit kami ni Riel. Parang hindi ako kumain ng Blueberry Cheesecake kanina ‘no? Syempre ano pa ba ang kapartner noon? Edi Caramel Macchiato!
Ang lalim na naman ng iniisip niya simula noong bumyahe kami. Alam kong inisip niya ang saloobin ng aming barkada kaya’t sinubukan niyang maging positibo sa mangyayari. At nagpapasalamat naman ako ng malaki sa mga kaibigan ko, dahil, pinalakas nila ang loob ng asawa ko.
We keep this love in a photograph
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
Hearts are never broken
Times forever frozen still
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
Hearts are never broken
Times forever frozen still
Nasa labas ang tingin niya. Naisipan ko na lang i-off ang player.
“Ba’t mo sinara?” Agad niyang tanong.
Agad ko naman iyong ini-on ulit.
Natawa siya sa ginawa ko.
“Hindi ako galit ‘no! Ano ka ba!” Aniya saka tumawa pa rin.
I know! ‘Yon ang reaksyon ko kapag ginagawa ko ‘yon habang gano’n ang postura niya. Parang may reflexes akong agad itatama kung ano man iyong nagawa kong mali.
“Ang lalim na naman kasi ng iniisip mo.” Tugon ko’t ipinihit na ang kotse papasok sa loob ng aming subdivision.
“Dinarama ko lang ang kanta. Maganda kasi e.” Aniya.
So you can keep me
Inside the pocket
Of your ripped jeans
Holdin' me closer
'Til our eyes meet
You won't ever be alone
Wait for me to come home
Inside the pocket
Of your ripped jeans
Holdin' me closer
'Til our eyes meet
You won't ever be alone
Wait for me to come home
Kanta niya.
“Red…” Pagpansin niya sa akin.
“Hmmm.”
“Kahit anong mangyari… babalik ako, ha? Babalik ako, tandaan mo iyan…”
Hindi ko alam ang isasagot ko sa sinabi niya. Pero… ‘yon ang inaasahan kong sabihin niya sa akin. Sabi ko, I can’t live without him. Pero, hiniling niya sa akin noon na kung may mangyari mang hindi maganda, hindi ko kailangan itali ang buhay ko sa kanya.
That life is a wonderful gift that God has given to us. Kapag may pagkakataon pa’y dapat natin iyong pahalagahan at pangalagaan. Na may unang aalis talaga.
But, I have sworn, Riel’s my only one. Although forever doesn’t really exist, naniniwala na rin akong mayroon. My love for him has no end.
Loving can heal
Loving can mend your soul
And it's the only thing that I know (know)
I swear it will get easier
Remember that with every piece of ya
And it's the only thing we take with us when we die
We keep this love in this photograph
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
Our hearts were never broken
Times forever frozen still
So you can keep me
Inside the pocket
Of your ripped jeans
Holdin' me closer
'Til our eyes meet
You won't ever be alone
Loving can mend your soul
And it's the only thing that I know (know)
I swear it will get easier
Remember that with every piece of ya
And it's the only thing we take with us when we die
We keep this love in this photograph
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
Our hearts were never broken
Times forever frozen still
So you can keep me
Inside the pocket
Of your ripped jeans
Holdin' me closer
'Til our eyes meet
You won't ever be alone
Nasa harap na kami ng bahay pero ‘di pa rin kami bumababa ng sasakyan. Hihintayin pa niya sigurong matapos itong kanta.
“Makikiusap ako sa Panginoon na bigyan pa ako ng pagkakataon para mabuhay. Makikiusap ako na hindi ko kayang iwan ka agad. Maunawain ang Panginoon, alam kong pagbibigyan niya ako.”
“Hmmm.” Tanging naisagot ko.
And if you hurt me
That's OK, baby, only words bleed
Inside these pages you just hold me
And I won't ever let you go
Wait for me to come home [4x]
That's OK, baby, only words bleed
Inside these pages you just hold me
And I won't ever let you go
Wait for me to come home [4x]
Hinawakan ko na lang ang kamay niya ng mahigpit. Gusto kong ilipat lahat ng worries niya sa akin. Gustung-gusto ko pero, hindi naman iyon mangyayari. Kaya’t ang magagawa ko na lamang ay ang samahan siyang alalahanin iyon.
At kahit papaano’y alisin iyon sa kung ano ang kaya kong gawin.
Oh you can fit me
Inside the necklace you got when you were 16
Next to your heartbeat
Where I should be
Keep it deep within your soul
And if you hurt me
Well, that's OK, baby, only words bleed
Inside these pages you just hold me
And I won't ever let you go
Pinagsalikop ko ang aming mga kamay at hinalikan ang likod ng kamay niya.
“Andito lang ako lagi. Hindi kita iiwan.”
Ngumiti lamang ito bilang tugon.
“Maghihintay ako kahit gaano pa man katagal abutin ang pakikiusap mo sa Panginoon. Sinabi mong babalik ka, at naniniwala akong gagawin mo iyon. Pero… kung may mangyari mang masama. And let’s pray that nothing bad would happen.”
When I'm away
I will remember how you kissed me
Under the lamppost
Back on 6th street
Hearing you whisper through the phone,
"Wait for me to come home."
Hinalikan ko siya mula noo, sa kanyang ilong at masuyong halik sa labi ang nagtapos doon.
Riel’s POV
Magiging payapa ang pagtulog ko ulit ngayong gabi.
Red is my medicine. A drug I can’t live without.
Gano’n nga talaga sa pag-ibig, ano?
It’s more like an uphill battle. Maraming magiging hadlang, maraming magiging komplikasyon. Pero… kapag buong puso mong ibinibigay lahat, masusuklian din iyon ng maganda.
Itutuloy…
Thanks sa update. Sana Riel seen it through safely. Kawawa naman si Red kung maagangb ma viudo. God forbid.
ReplyDeleteSalamat Kuya Alfred sa patuloy na pagdrop ng comment. :D
ReplyDelete