LOVE AT FIRST KISS CHAPTER 7

By: INARO

Email: avanon1988@gmail.com

            Una po sa lahat gusto ko lang mag-sorry sa late update ko gawa po na nagkasakit ako this past few days and hindi tlga ako makabangon because of dehydration.

            Pangalawa po humuhingi po ako ng tulong para po makahanap ng trabaho abroad please e-mail me for my resume sa mga may alam po na pwede akong mag-apply. Maraming salamat po.

            Gusto ko po sana magpasalamat kila kuya Mike Juha at Dark Ken for giving me an opportunity na magsulat sa blog ninyo, salamat mga idol. Salamat na rin sa mga readers ng story ko namely: Ericka, patryckjr, caranchou, Darkboy13, robert_mendoza, iChaenix, Frostking, diumar, ThiSisMe, rascal at sa mga anonymous readers maraming salamat po sa mga comment niyo mapa-good or bad man ayos lang po yun!

            So guys sit back, relax and spread your love. 

--------------------------------------------------

LOVE AT FIRST KISS CHAPTER 7

January 2010, 4:40pm

            Ubos na ang slice cake at espresso ko, pati na rin ang muffins at fruitshake ni Jek-jek.

            “Sleeping Beauty ikaw ba yan?...” pagbibiro ko sa kaniya.

            “Adik…. Ahahaha…” pagtawa niya sa biro ko.

            “But seriously… a kiss?..” tanong ko sa kaniya.

            Huminto sa kakatawa si Jek-jek, bigla itong tumingin sa akin ng seryoso bago ulit nagsalita.

            “Yeah…. That special kiss… wala akong matandaan sa…” pagpapatuloy niya

            Jek-jek continue the story….

--------------------------------------------------

March 2006, 2:00am, Wednesday

            Nagising akong umiiyak at aligaga. Ngunit wala akong matandaan kahit isa sa masamang panaginip na iyon. Pinilit ko ang sarili na alalahanin ang mga nangyari ngunit sumakit lang ang ulo ko. Pero hindi ko alam kung bakit, bigla ko na lang hinawakan ang aking mga labi. Isang eksena ang pumasok sa aking isip. Isang halik, hinalikan ako sa aking panaginip. Niligtas ako ng halik na iyon mula sa isang bangungot.

            “Sino kaya siya?....” tanong ko sa aking sarili at nagpakawala ng isang buntong hininga.

            Pinilit kong balikan ang mga eksena pero wala talaga akong maalala. Napatingin ako sa buong paligid ng kuwarto hanggang sa nagawi ang mata ko sa kama ni Sir Ton-ton. Wala siya. Nag-iisa lang ako sa silid na iyon.

            Tumayo ako at lumabas. Bumaba ako sa hagdan at dumiretso sa kusina para uminom. May ilaw sa bahagi ng boarding house namin na iyon, nagpapahiwatig lang na may tao sa kusina. Si Sir Ton-ton pala, naabutan ko siyang naghihilamos. Wala itong damit pang-itas at naka boxer short lang siya.

            “Ehem….”pagsamid ko sa kaniyang likuran.

            Nagulat ito sa aking ginawa. Humarap ito sa akin na parang balisang-balisa. Nanginginig siya na para bang nahuli sa aktong may ginagawang masama. Nagkatitigan kami, pagkalito ang nakikita ko sa mga mata niya. Ilang minuto din yun at ako na ang bumasag sa katahimikan naming dalawa.

            “Sorry, nagulat ba kita?....” pagpapaumanhin ko.

            Ngunit ako naman ang nagulat sa naging tugon niya.

            “Sa susunod wag kang matutulog ng nakatihaya para hindi ka bangungutin..” pagkatapos niyang magsalita ay dali-dali itong umalis at umakyat na sa aming kuwarto.

            Naiwan ako sa kusina na litong-lito sa inasta ni Sir Ton-ton. Alam pala nito na binabangungot ako pero hindi man lang niya ako ginising. Minsan tuloy hindi ko na maintindihan ang pagiging masungit nito.

            Uminom na ako ng tubig at bumalik sa kuwarto. Nakahiga na si Sir Ton-ton marahil ay natutulog na ito. Humiga na rin ako at bumalik sa pagkakatulog. Tulad ng sinabi ni Sir Ton-ton, hindi na ako natulog ng nakatihaya.

            Lumipas ang ilang araw at gabi na paulit-ulit akong binabangungot hanggang sa maalala ko na ang bawat eksena sa masamang panaginip na iyon. Ang pagtakbo ko, pag-iyak at pagmamakaawa ko. ang lalaking humahabol sa akin, ang patalim, eskinita at ang dugo. Ngunit ang lubos na aking pinagtataka ay sa tuwing mapapaginipan ko ito ay magigising na lang ako sa isang halik sa aking panaginip. At sa bawat pag-gising ko pinagkikibit-balikat ko na lang ang mga ito.

            Lumipas din ang ilang araw at marami-rami na rin ang natutunan ko kay Sir Ton-ton sa pagtratrabaho sa Pizza Resto. Walang imikan at walang pakialamanan, yan ang samahan na meron kaming dalawa. Hindi mo aakalain na iisang bahay at kuwarto ang aming tinutuluyan. Isang malaking gap ang nabuo sa pagitan naming dalawa. Sa tuwing tatangkain ko na kausapin o makipagkwentuhan sa kaniya ay bigla itong iiwas at susupladuhan ako. Kinakausap lang ako ni Sir Ton-ton kapag tungkol sa trabaho.

            At sa mga ilang araw din na lumipas ay nasaksihan ko rin ang pagmamahalan nila Sir Ton-ton at Ma’am Akiko. Napakasuwerte nila sa isa’t-isa. Kitang-kita ko ang sweetness nila, mga simpleng holding hands, yakapan at mga nakaw na halik. Isang taon na silang may relasyon. Sa loob ng isang taon na iyon, sabi ng mga crewmates ko hindi man lang nag-away ang supervisor at manager namin. Galing sa mayaman na pamilya si Ma’am Akiko, ginagalang at tinitingala ang angkan nila, pero hindi naging hadlang ang mga ito sa relasyon nila ni Sir Ton-ton kahit galing naman ito sa mahirap na pamilya. Minsan tuloy hindi ko mapigilan ang ma-inggit sa kanila.

            Ngunit mapagbiro talaga ang tadhana, sa bawat saya ay may katumbas na kalungkutan. Ang masayang relasyon nila Sir Ton-ton at Ma’am Akiko ay biglang nagbago.

April 2006, 7:00pm, Saturday

            Araw ng Sabado noon, sobra akong napagod sa buong duty ko dahil sa dami ng customer. Day-off ni Sir Ton-ton. Nakakapanibago ang araw na iyon, dahil noon kahit day-off siya ay  pumupunta pa rin ito sa restaurant para yayain mag dinner or mag date sila ni Ma’am Akiko pero ni anino niya hindi ko nakita. Samantala si Ma’am Akiko ay buong araw na nagkulong sa kaniyang office.

            Palabas na ako ng Pizza Resto ng pinatawag ako ni Ma’am Akiko. Agad naman akong nagpunta sa kaniyang opisina. Pagpasok ko roon ay bumungad sa akin ang amoy ng alak sa buong silid. Nakaupo si Ma’am  Akiko sa swivel chair na halatang lasing na ito. Pinaupo niya ako sa harapan ng lamesa at kinausap ng seryoso. Nagtagal din ako roon ng mga sampunong minuto bago tuluyang umuwi.

            Hindi ako mapakali sa loob ng jeep na sinasakyan ko dahil sa mga sinabi ni Ma’am Akiko. Hanggang sa mga oras na iyon ay nakatatak pa rin sa akin ang itsura niya habang nagsasalita. Wasted, iyon ang nakikita ko.

            Nakarating ako sa boarding house at agad na hinanap si Sir Ton-ton ngunit wala ito. Tinanong ko ang mga kaboardmate namin ngunit wala din silang alam kung nasaan si Sir Ton-ton.

            Alas-diyes na ata ng gabi ng dumating si Sir Ton-ton, amoy alak din ito. Agad ko siyang kinausap dahil talagang nag-aalala ako sa mga nangyayari sa kanila ni Ma’am Akiko.

            “Kanina pa kita hinihintay….san ka ba galing?..”tanong ko  kay Sir Ton-ton

            “Wala kang pakialam….” Asik naman nito sa akin.

            “Kinausap ako ni Ma’am Akiko kanina….” Pagbabalewala ko sa kasungitan niya. Napatingin naman ito sa akin ng diretso na magkasalubong ang kilay.

            “Anong pinag-usapan niyo?...” seryoso nitong sabi.

            “Sabi niya…” ngunit hindi ko naituloy ang sasabihin ng biglang tumunog ang cellphone ni Sir Ton-ton. Hinugot niya sa bulsa ang cellphone at agad na sinagot.

            Kitang-kita ko ang pagbabago sa ekspresyon ng mukha ni Sir Ton-ton. Magkahalong kaba at takot ang mababanaag sa maamo niyang mukha.

            “Saang hospital?....” rinig kong tanong niya sa kabilang linya.

            “Sige salamat…” pinutol na ni Sir Ton-ton ang tawag at agad na lumabas ng boarding house.

            Litong-lito naman ako sa nagyayari hanggang sa natagpuan ko na lang ang sarili na sumusunod kay Sir Ton-ton. Naabutan ko siyang nag-aabang ng tricycle.

            “Ano bang nangyayari?...” nalilito kong tanong sa kaniya.

            Ngunit hindi niya ako sinagot. Sumakay din ako sa tricycle na pinara niya. Balisang-balisa naman si Sir Ton-ton. Ramdam ko ang panginginig ng katawan niya. Ilang minuto pa ang lumipas at nakarating din kami sa hospital na sinabi ng kausap niya kanina. Hindi ko malaman kung bakit naroon kami sa lugar na iyon. Dirediretso kami sa emergency room. Nakita namin si Dimples at iba pa naming mga kasamahan sa trabaho.

            “Asan siya?...” tanong agad ni Sir Ton-ton

            “Nasa loob pa po Sir…” sagot naman ni Dimples.

            “Ano ba ang lagay ng Ma’am niyo?...”

            Nagulat ako. Si Ma’am Akiko pala ang naroon. Sa sobrang kalasingan raw ni Ma’am Akiko ay na aksidente ito sa pagmamaneho. Pinilt daw nila na wag na itong mag drive pero matigas daw talaga ang ulo nito. Sobrang bilis daw ng takbo ng kotse niya at nawalan ito ng preno. Pagsasalaysay ng mga kasama namin sa trabaho.

            Hindi ko akalain na aabot sa ganito. Lahat kami ay hindi mapakali kahihintay sa paglabas ng doctor. Iba sa mga kasama namin ay pinauuwi na ni Sir Ton-ton dahil maaga pa ang pasok bukas. Naiwan kaming dalawa. Tahimik.

            Makalipas ang isang oras pa ay lumabas na rin ang doctor mula sa emergency room. Agad itong sinalubong ni Sor Ton-ton.

            “Doc..kamusta na po siya?...” balisang tanong ni Sir Ton-ton.

            “Im sorry to tell you this but she’s in coma…. Medyo malala ang head injury ng pasyente. Masyadong nabugbog ang ulo niya dahil sa pagkakabangga. Pero may mas malaking problema pa dito…” pambibitin ng Doctor.

            “Ano po yun Doc?....” kinakabahang tanong ni Sir Ton-ton. Nakikinig lang ako sa mga pinag-uusapan nila.

            “Tinamaan ng tubo ang atay ng pasyente at nadamage ito, kailangan siyang dalhin sa Germany as soon as possible to undergo stem cells or liver transplant….” Pagbubunyag ng Doctor.

            Doon na parehong tumulo ang luha namin ni Sir Ton-ton, hindi mapakapaniwala na may mga ganoong pangyayari sa tunay na buhay. Sobra talaga akong naawa sa kalagayan ni Ma’am Akiko. Kitang-kita ko ang panlulumo sa inasta ni Sir Ton-ton alam kahit hindi niya sabihin ay naguiguilty siya sa nangyayari.

Ilang oras pa ang lumipas at dumating na ang pamilya at kamag-anakan ni Ma’am Akiko at agad-agad na inasikaso ang mga papeles para dalhin si Ma’am Akiko sa Germany. Hindi raw alam ng mga Doctor kung hanggan kailan aabutin ang recovery nito.

Umuwi kami ni Sir Ton-ton sa boarding house na pasikat na ang araw. Pareho kaming walang imik at tulala. Pagkapasok na pagkapasok ko sa loob ng kuwarto namin ay agad ko siyang binalingan.

“Bakit?.... bakit ka nakipaghiwalay sa kaniya?...” seryoso kong tanong kay Sir Ton-ton.

“She does’nt deserve me….” Walang emosyon na sabi niya.

“And do you think she deserves this?.... ang maaksidente at mag-agaw buhay?..” sigaw ko na sa kaniya.

“Gusto ko lang siyang palayain at maging totoo sa sarili ko…”

“Ang selfish mo, maging totoo sa sarili mo?... sana nagging totoo ka rink ay Ma’am Akiko, sana sinabi mo sa kaniya kung bakit ka nakipaghiwalay, sana naman naisip mo na puwedeng mangyari ang ganito…” paninisi ko sa kaniya.

“Don’t blame me as if you know everything….”

“ Kahapon bago ako mag-out sa work kinausap niya ako, sabi niya sabihin ko raw sa’yo na mahal na mahal ka niya paulit-ulit niyang sinasabi sa akin yun. Sobrang sama ng loob niya dahil sa isang iglap bigla kang nagbago and worst nakipaghiwalay ka pa sa kaniya… ano pa?...ano pa ang hindi ko alam?!!!!...”

“It’s none of your business!!... bakit ka ba nakikialam?....bakit ba ang hilig mong guluhin ang buhay ko..” pag-sigaw pa niya sa akin. Tuluyan ng umiyak si Sir Ton-ton.

Napatitig ako sa ginawa niyang  pag-iyak. Sobrang hopeless nito. Nayanig naman ako sa mga huling salitang binitawan niya. Guluhin ang buhay niya? Hindi ko maisip kung paano ko ba nagulo ang buhay niya.

Hindi ko alam kung bakit parang may nag-udyok sa akin na lapitan siya at yakapin.

Niyakap ko siya ng mahigpit upang ipadama sa kaniya na andoon ako para makiramay sa mga pinagdadaanan niya. Marahil sa pagod ka-iiyak ay nakatulog ito sa aking mga bisig. Ako naman ay pinagmasdan ang kaniyang mukha.

“Ano bang meron ka at lagi na lang ganito ang nararamdaman ko sa tuwing ganito ka kalapit sa akin?....bakit ba hindi ko magawang magalit o magtampo man lang sayo… ano bang meron ka Ton-ton?” pipi kong tanong sa aking sarili.

Ilang minuto pa ang lumipas at hindi ko na namalayan na ako ay nakatulog na kayakap ang taong nagpapabilis ng tibok ng puso ko.

           

-itutuloy