Author's note: Hi guys! Salamat sa patuloy na pagbasa nitong akda ko. Haha. Pasensya na kung ngayon na lang ulit ako nag-update nito, naging abala na kasi nitong mga nakaraang araw eh. Sa mga nagcocomment sa mga nakaraang posts ko, salamat po. Kahit "mhmm" lang yun, masaya na ko. Haha.
Muli, sana po ay patuloy niyo pang abangan ang mga susunod na kabanata nitong kwentong 'to. Enjoy reading~
Multi [Chapter 3]
Nagising ako sa isang malaking kama. Malamig sa loob ng kwarto. Nakakasilaw ang sinag ng araw sa aking kanan gawa nang may malaking terrace doon at nakabukas ang mga kurtina. Iniikot-ikot ko ang mga mata ko, nakita kong naka-hubad ako, at sa ayos ng kama, mukhang may isa pang taong nahiga sa kaparehong kama kung nasaan ako.
"FUCCCKKKKK!" ang sigaw ko sa gulat at pagkagalit nang makitang ganoon ang aking ayos. Narinig kong may parang nabitawang stainless steel na kung ano sa kusina sa kaliwa ko. At narinig ko nalang ang mga yapak ng isang nagtatatakbong nilalang.
"Q-que? (W-what?)" si Tavu! Kita sa mukha niya ang pag-aalala. Naka-boxer shorts lang ito at naka-sando na hapit na hapit kung kaya't maaaninag mo ang ganda ng katawan niya. Napahawak naman ako sa aking ulo. Bigla itong sumakit.
Nakita ko namang dali-daling lumapit sa Tavu sa kama at hinilot-hilot ang ulo ko. Ewan ko, kitang-kita sa mukha niya ang pag-aalala. Mokong na 'to, kahapon pa lang kami nagkakilala.
"Are you ok now?" ang tanong niya. Nakangiti na siya. Ang aliwalas ng mukha niya. Kumpleto ang ngipin. Napakaputi. May mga mapupulang labi. Dimples. Haaay.
"Si, (Yes)" ang sagot ko sabay ngiti. Bigla namang nawala ang ngiting iyon nang maaalala ko ang kalagayan ko na nakahubad.
"What the hell happened last night?" ang tanong ko nang may galit. Nakita kong napangiti siya. Siguro natumbok niya kung ano ang ikinapuputok ng butchi ko.
"You were so drunk last night that you even threw up on me while you were asleep. Crazy cute kid," sabi niya nang tumatawa-tawa pa, "So then I took off your clothing, and mine, it stinked. Next time, control it, baby boy, ok?" ang pagpapatuloy niya sabay tapik sa baba ko. Pagtapos nun, bumalik na siya ng kusina. Na-curious naman ako kung anong ginagawa niya dun kung kaya't sinundan ko siya.
"Desayuno? (Breakfast?)" ang tanong ko nang may pagkabigla. Ang bango ng amoy eh! Grabe. Parang professional chef lang 'tong kasama ko sa hotel.
"Si! (Yes!)" ang sagot niya nang may pagkabigla. Hindi niya siguro napansing nasundan ko pala siya. Agad-agad naman siyang naghanda na ng mga plato sa lamesa, kutsara, at mga tinidor.
"Gatas?" ang tanong niya nang tumatawa. Siguro napansin niyang mali pa ang pagkabigkas niya ng salitang iyon dahil ang narinig ko ay "gotas." Filipina ang nanay niya, Hispanic naman ang tatay niya. Dito na sila nanirahan sa Mexico gawa na din nang kagustuhan ng tatay niya. Galing siya ng Pilipinas din kahapon, doon nag-aaral at bumisita lang dito sa Mexico para sa Lolo niyang may sakit. Yun nga ang pupuntahan niya mamaya eh.
"Of course," ang sagot ko nalang. Hindi naman kasi ako sanay na kape o orange juice ang iniinom sa umaga. Gatas lang. Ewan ko ba, nasanay na kasi ako eh. Mula pagkabata palang gatas lang talaga. Sumasakit ang tiyan ko kapag iba ang naiinom ko tuwing umaga. Parang nasanay na ba ang sikmura ko sa set-up na ganoon.
Naupo na ako sa lamesa. Bigla nanamang sumakit ang ulo ko at napa-"awts" nalang ako sabay hawak dito gamit ang kaliwang kamay. Naalala kong nag-inom nga pala kami kagabi. Nasabi ko sa kanya ang mga problema ko, na ampon lang ako, ang problema ko kay Jen.. Nakinig lang naman siya, binibigyan ako ng tissue sa tuwing tutulo ang luha ko. Minsan, siya na ang magpapahid. Masyadong mabait si Tavu. He is a good listener. Magaling din siyang magbigay ng advice.
"You know what, baby boy, you should still consider yourself lucky. I mean, there are people in this world who doesn't have a mother, nor a father, nor even someone who will take care of them. Unlike you, eventhough you're not their own child, they treated you as one. They cared for you, loved you, and cherished you in their hearts. Don't jump-into-conclusion that you're the most unlucky child in the universe. There are some people who experiences more pain than you do, but they still manage to overcome it. You should, too. You're old enough to know that, baby boy," ang matalinhaga niyang payo sa akin. Napakamakahulugan. Hindi ko din akalain na ganun siya ka-fluent sa pagi-Ingles.
Bigla naman akong naluha sa sinabi niya. Tama kasi lahat eh. May mga tao diyan na walang magulang, walang tahanan, walang makain, walang damit at kung anu-ano pang meron ako. Napaka-swerte ko pa din pala na kahit ganito ako, may mga taong nag-aruga sa akin di tulad ng mga tunay kong magulang na inabandona lang ako.
Dito na nabuo ang desisyon ko na pagka-balik ko sa Pilipinas, imbes na magkimkim ng galit sa mga magulan ko, ay magpapasalamat na lang ako dahil sa pag-aaruga nila sa akin.
Mabait sila. Inalagaan nila ako. Binigay nila ang mga pangangailangan ko kahit di nila kaanu-ano. Itinuring nila akong isang tunay na bahagi ng pamilya nila.
"Anyways, cual es tu nombre completo? (What's your full name?)" ang tanong niya nang kumakain na kami sa lamesa. Ang lakas kumain ng mokong, pero wala naman masyadong taba sa katawan. Alaga kasi siguro ng pagwo-work out.
"Tee Champoonak, porque? (Why?)" ang tanong ko sa kanya.
"R-reaaally?!" ang tanong niyang gulat. Yung gulat na naka-nganga tapos biglang hulog ng kutsara sa kamay. Yun 'yun.
"Yes, why?" ang sagot ko, nakangiti. Hindi ko ba alam kung bakit gulat na gulat siya. Para bang pamilyar sa kanya yung pangalan. Ewan.
"Uhhh... b-because.. uhh, wait, does that mean you're the soon-to-be-heir of the company I'm currently working on for part-time?" sagot naman niya nang naka-kunot ang noo.
"HUH?! So you're working on TC Corporation?" Tee Champoonak Corporation ang pangalan ng kumpanya namin. Ewan ko ba, sabi ng mga magulang ko, para daw talaga sa akin ang kumpanya na yun kaya nila isinunod sa pangalan ko.
"Si, (Yes)" sagot niya nang nakangiti, "As a part-time secretary of your Dad when his full-time sec is not around, often on Thursdays and Fridays. Good thing though, so I can have extra income for my studies. And it means I have to take care of you more. I knew you're too familiar, have seen you somewhere, I know."
Tumango na lang ako. Ang liit nga naman ng mundo. Part-time secretary pa pala ng Dad ko ang nag-aalaga sakin dito sa bansang hindi ako pamilyar. Mabait naman talaga si Tavu eh, matalino, at higit sa lahat, gwapo. Naaalala ko pa nga kagabi, tinanong ko siya kung may girlfriend siya, tapos ang bilis niyang sumagot ng "No." Natatawa akong tinanong siya kung bakit, tapos eto ang sagot niya: "Well, girls are confusing. Besides, I wanna focus on my studies first. I can't slack now. Haha, it's crazy, I know."
Tapos sabi pa niya madami daw nagpaparamdam sa kanyang mga babae o kahit lalaki na nagpapakita ng motibo. Lalo na daw sa school niya.
At natapos kaming mag-agahan ng nagku-kwentuhan. Napagkwentuhan namin kung ano bang pakiramdam ng katrabaho si Dad. Sa totoo lang kasi, hindi ko pa nakakatrabaho ang daddy ko kahit palagi akong nasa opisina para na din mag-advise sa mga baguhan. Tinuruan na kasi ako ni Wendy, ang secretary ni Dad, kung paano gumawa ng paperworks, financial reports, at kung ano-ano pa. Ang sabi naman ni Tavu, mabait daw na boss ang Daddy ko. Mapagbigay, maunawain. Perfect boss, kung baga. Epitome.
"Do you wanna come with me?" ang tanong niya sa akin habang naghuhugas siya ng pinagkainan namin.
"Huh? Uhhh..." ang pag-aalinlangan ko. Hindi ko naman kasi kilala pa masyado si Tavu, mga kamag-anak pa kaya niya? Ang awkward.
"Come on, you don't know this country that much. You'll get shot if you're all by yourself. So it's better to have a Mexican-Filipino cutie with you," sabi niya sabay lingon sa kinaroroonan ko at kumindat.
"You are by far the most conceited person I have ever encountered, Mr...."
"Sanchez"
"Mr. Tavu Sanchez. But ok, I'll go with you." ang sagot ko naman sabay kindat sa kanya. Tawanan na lang kami.
Lumipas nga ang isang oras at handa na kami. Magi-stay daw kasi siya dun hanggang sa magflight-back siya papuntang Manila. Ako naman, ganun din, mananatili na muna ako doon ng dalawang araw hanggang dumating na ang pagbalik ko. 4-day ticket lang kasi ang binili ko.
Sa Coatzacoalcos pala naninirahan ang mga magulang niya. Anim na oras mula sa Mexico City. Namili na siya ng ticket para sa dalawa. Sabi ko ako na ang magbabayad, pero ayaw niya. Siya nalang daw. Ayaw niya daw na ang future boss niya ang manlibre sa kanya. Tumawa na lang ako.
Sumakay na kami ng bus. Wala naman masyadong katao-tao sa loob ng bus, kaya sa medyo likod na kami umupo. Yung pangdalawahan. Ako ang nasa may malapit sa bintana. Hindi kasi ako sanay na bumabiyahe sa mga pang-Public Transpos, palagi akong nasa sasakyan ko. Kaya kung sakaling mahilo ako at masuka, eh malapit lang ako sa bintana.
Hindi nga ako nagkamali. Wala pang isang oras ng biyahe namin, nahilo na ako. Umiikot-ikot na ang paningin ko, tapos nararamdaman ko na ang pag-ikot ng kalamnan ko. Napansin yata iyon ni Tavu kaya sabi niya ay magpahinga na muna daw ako at matulog dahil baka magkasakit pa ako.
Isinandal ko na ang ulo ko sa may headrest ng upuan ng bus, pinipilit na wag umakyat ang pag-ikot ng laman ko papunta sa lalamunan ko kundi lagot na. Limang minuto, sampung minuto, labinlimang minuto, at naramdaman ko ang kamay ni Tavu sa mukha ko at pinilit binuhat ang ulo papunta sa balikat niya para gawing unan. Nagpaubaya nalang ako. Nakatulog na lang ako nang hindi ko namamalayan.
Nagising ako sa tapik ni Tavu sa mukha ko. Nagsisibabaan na ang mga tao mula sa bus. Inikut-ikot ko ang mata ko sa paligid. Madilim na! Tiningnan ko ang relo ko: 7:24 PM. Late na pala.
"Are you hungry?" tanong niya nang nakangiti. Dun ko na lalo napansin ang dimples niyang pagkalalim-lalim at ang kagwapuhan niya.
"No, we can just dinner at your house. How long will we take it to get there?" ang sagot ko naman nang halatang kagigising lang.
Napangiti lang siya. Ginulo ang buhok ko. "Baby boy... I already called my brother to pick us up from here. All we have to do is wait and we'll be there in no time. 10 minutes to be exact."
At yun na nga, bumaba na kami ng bus. Hindi din katagalan at dumating na nga ang kapatid niyang lalaki. Matipuno, moreno, at halata ding Filipino-Mexican. Sa tantya ko, mga 21 years old na siya. Gwapo din ang kuya niya. Magagandang lahi. Sumakay na kami sa sasakyan ng kuya niya. Naupo si Tavu sa tabi ng kuya niya at ako naman ay nasa passenger's seat.
"Oh, eso es Tee, (Oh, that's Tee)" ang pagpapakilala sa akin ni Tavu sa kanyang kapatid. Nakita ko namang tumingin ang kuya niya sa may salamin sa gitna ng sasakyan sa taas, ngumiti, sabay sabing, "Hi, how are you?"
"Bien. Muy Bien. Tu? (Good. Very good. You?)" ang sagot ko naman. Kitang-kita ko naman ang pagkagulat sa mukha ng kuya niya. Nakwento kasi sa akin ni Tavu na wala daw siyang kaibigan dito sa Mexico. Sa Pilipinas, madami. Kaya siguro ganun ang naging reaksyon ng kuya niya pilipino ako, at marunong magsalita ng Spanish.
"Si, yo hablo Espanol, (Yes, I speak Spanish)" ang pagfollow-up ko sabay ngiti.
"Muy bien, muy bien. (Very good, very good)"
Nakarating kami sa isang mala-mansyong bahay. Malaki ang bakuran. Malalaki ang rehas sa harap ng bahay na akala mo isang palasyo. May malaki ding isang fountain na puno ng anghel at mga bulaklak. Makulay ang bukaran nila gawa na din ng mga makukulay na bulaklak. Pumarada ang sasakyan sa malaking pintuan ng bahay. Naka-abang mga maid nila sa pintuan.
"Recibe las bolsas, (Get the bags)" ang utos ni Tavu sa mga maid nila na agad naman nilang sinunod. Nahiya naman ako at kinuha ko nalang ang bag ko.
"Baby boy, let them do it," ang sabi ni Tavu na hindi ko naman sinunod.
"I insist," ang palagi kong sagot sa kanya kapag pinipilit niya akong bitawan ang bag para ipaghawak nalang sa mga maid nila.
Nakapasok na kami sa bahay nila. Malaki. Malawak ang loob. Napakaganda. Napakaraming pigurin na halatang mamahalin at imported. Noon ko lang napagtanto na napaka-simple at independent pala ni Tavu. Kahit hindi pa man siya nagpapaliwanag sa akin kung bakit ganoon siya mamuhay nang sarili lamang niya, alam ko na agad na isa lang siyang simpleng tao.
Inihatid niya ako sa isang silid. Malaki ito. May malaking plasma TV, sariling banyo, King-sized bed, sariling desktop, at punung-puno ng dekorasyon. Yun daw ang room niya.
"Can we just share rooms?" ang tanong niya. Hindi ko ba alam kung seryoso siya o hindi.
"Hahaha! You're crazy," ang sagot ko nang humahagalpak sa tawa dahil sa ekspresyon ng mukha niya. Para siyang isang batang nagmamaka-awa para sa isang kendi.
"I-I'm serious, baby boy," sabi niya naman sa akin. Parang naawa naman ako. Kaya um-oo nalang ako. Napa-Yay! naman siya at naglululundag sa kama nang parang bata. Tawa lang ako nang tawa. Nang mahimasmasan na siya, nagsalita na siya, "Let's go downstairs, dinner's served."
Bumaba na nga kami papuntang kusina. Parang piyesta sa bahay nila. Ang daming naka-handang pagkain. Napansin kong ang kuya niya, isang babae sa tabi ng kuya niya, na napag-alaman ko palang asawa niya at nagdadalang-tao, si Tavu, at ako lang ang nasa hapag-kainan. Nang tanungin ko sila kung nasaan ang kanilang mga magulang, nasa ospital daw at binabantayan ang Lolo nilang may sakit. Dahil nga malakia ng mesa, madaming pagkain sa hapag-kainan, ay niyaya na ni Tavu ang kanilang apat na kasambahay para saluhan kami sa pagkain. Nung una ayaw nila dahil nahihiya sila, pero kalaunan ay napapayag sila ni Tavu dahil nga nagpupumilit ito.
Naging maganda ang kainan naming iyon. Puro lang tawanan, kwentuhan. Agad ko naman nang naging close ang kuya niya at asawa nito, at ang mga kasambahay nila. Masasayahin silang tao.
Natapos ang hapunan namin at umakyat na kami ni Tavu sa taas. Pinauna na niya akong mag-shower at manonood na muna daw siya ng TV. Nang matapos ako, agad-agad naman siyang naligo na. Paglabas niya ng banyo, naka-boxer's shorts lang ito at fit na tank top. Napaka-ganda ng hubog ng katawan niya. Iniiwas ko naman agad ang paningin ko sa kanya dahil baka maghinala pa siya nang kung ano gawa na din nang dalawa lang kami sa kwarto.
"Tomorrow we would wake up early to visit my abuelo (grandfather), and then we'll do something fun after," ang naka-ngising sabi ni Tavu.
Itutuloy.
P.S - Sana po ay mas naunawaan niyo na ang mga dialogues gawa nang isinaling-wika ko na sila. :')
Muli, sana po ay patuloy niyo pang abangan ang mga susunod na kabanata nitong kwentong 'to. Enjoy reading~
Multi [Chapter 3]
Nagising ako sa isang malaking kama. Malamig sa loob ng kwarto. Nakakasilaw ang sinag ng araw sa aking kanan gawa nang may malaking terrace doon at nakabukas ang mga kurtina. Iniikot-ikot ko ang mga mata ko, nakita kong naka-hubad ako, at sa ayos ng kama, mukhang may isa pang taong nahiga sa kaparehong kama kung nasaan ako.
"FUCCCKKKKK!" ang sigaw ko sa gulat at pagkagalit nang makitang ganoon ang aking ayos. Narinig kong may parang nabitawang stainless steel na kung ano sa kusina sa kaliwa ko. At narinig ko nalang ang mga yapak ng isang nagtatatakbong nilalang.
"Q-que? (W-what?)" si Tavu! Kita sa mukha niya ang pag-aalala. Naka-boxer shorts lang ito at naka-sando na hapit na hapit kung kaya't maaaninag mo ang ganda ng katawan niya. Napahawak naman ako sa aking ulo. Bigla itong sumakit.
Nakita ko namang dali-daling lumapit sa Tavu sa kama at hinilot-hilot ang ulo ko. Ewan ko, kitang-kita sa mukha niya ang pag-aalala. Mokong na 'to, kahapon pa lang kami nagkakilala.
"Are you ok now?" ang tanong niya. Nakangiti na siya. Ang aliwalas ng mukha niya. Kumpleto ang ngipin. Napakaputi. May mga mapupulang labi. Dimples. Haaay.
"Si, (Yes)" ang sagot ko sabay ngiti. Bigla namang nawala ang ngiting iyon nang maaalala ko ang kalagayan ko na nakahubad.
"What the hell happened last night?" ang tanong ko nang may galit. Nakita kong napangiti siya. Siguro natumbok niya kung ano ang ikinapuputok ng butchi ko.
"You were so drunk last night that you even threw up on me while you were asleep. Crazy cute kid," sabi niya nang tumatawa-tawa pa, "So then I took off your clothing, and mine, it stinked. Next time, control it, baby boy, ok?" ang pagpapatuloy niya sabay tapik sa baba ko. Pagtapos nun, bumalik na siya ng kusina. Na-curious naman ako kung anong ginagawa niya dun kung kaya't sinundan ko siya.
"Desayuno? (Breakfast?)" ang tanong ko nang may pagkabigla. Ang bango ng amoy eh! Grabe. Parang professional chef lang 'tong kasama ko sa hotel.
"Si! (Yes!)" ang sagot niya nang may pagkabigla. Hindi niya siguro napansing nasundan ko pala siya. Agad-agad naman siyang naghanda na ng mga plato sa lamesa, kutsara, at mga tinidor.
"Gatas?" ang tanong niya nang tumatawa. Siguro napansin niyang mali pa ang pagkabigkas niya ng salitang iyon dahil ang narinig ko ay "gotas." Filipina ang nanay niya, Hispanic naman ang tatay niya. Dito na sila nanirahan sa Mexico gawa na din nang kagustuhan ng tatay niya. Galing siya ng Pilipinas din kahapon, doon nag-aaral at bumisita lang dito sa Mexico para sa Lolo niyang may sakit. Yun nga ang pupuntahan niya mamaya eh.
"Of course," ang sagot ko nalang. Hindi naman kasi ako sanay na kape o orange juice ang iniinom sa umaga. Gatas lang. Ewan ko ba, nasanay na kasi ako eh. Mula pagkabata palang gatas lang talaga. Sumasakit ang tiyan ko kapag iba ang naiinom ko tuwing umaga. Parang nasanay na ba ang sikmura ko sa set-up na ganoon.
Naupo na ako sa lamesa. Bigla nanamang sumakit ang ulo ko at napa-"awts" nalang ako sabay hawak dito gamit ang kaliwang kamay. Naalala kong nag-inom nga pala kami kagabi. Nasabi ko sa kanya ang mga problema ko, na ampon lang ako, ang problema ko kay Jen.. Nakinig lang naman siya, binibigyan ako ng tissue sa tuwing tutulo ang luha ko. Minsan, siya na ang magpapahid. Masyadong mabait si Tavu. He is a good listener. Magaling din siyang magbigay ng advice.
"You know what, baby boy, you should still consider yourself lucky. I mean, there are people in this world who doesn't have a mother, nor a father, nor even someone who will take care of them. Unlike you, eventhough you're not their own child, they treated you as one. They cared for you, loved you, and cherished you in their hearts. Don't jump-into-conclusion that you're the most unlucky child in the universe. There are some people who experiences more pain than you do, but they still manage to overcome it. You should, too. You're old enough to know that, baby boy," ang matalinhaga niyang payo sa akin. Napakamakahulugan. Hindi ko din akalain na ganun siya ka-fluent sa pagi-Ingles.
Bigla naman akong naluha sa sinabi niya. Tama kasi lahat eh. May mga tao diyan na walang magulang, walang tahanan, walang makain, walang damit at kung anu-ano pang meron ako. Napaka-swerte ko pa din pala na kahit ganito ako, may mga taong nag-aruga sa akin di tulad ng mga tunay kong magulang na inabandona lang ako.
Dito na nabuo ang desisyon ko na pagka-balik ko sa Pilipinas, imbes na magkimkim ng galit sa mga magulan ko, ay magpapasalamat na lang ako dahil sa pag-aaruga nila sa akin.
Mabait sila. Inalagaan nila ako. Binigay nila ang mga pangangailangan ko kahit di nila kaanu-ano. Itinuring nila akong isang tunay na bahagi ng pamilya nila.
"Anyways, cual es tu nombre completo? (What's your full name?)" ang tanong niya nang kumakain na kami sa lamesa. Ang lakas kumain ng mokong, pero wala naman masyadong taba sa katawan. Alaga kasi siguro ng pagwo-work out.
"Tee Champoonak, porque? (Why?)" ang tanong ko sa kanya.
"R-reaaally?!" ang tanong niyang gulat. Yung gulat na naka-nganga tapos biglang hulog ng kutsara sa kamay. Yun 'yun.
"Yes, why?" ang sagot ko, nakangiti. Hindi ko ba alam kung bakit gulat na gulat siya. Para bang pamilyar sa kanya yung pangalan. Ewan.
"Uhhh... b-because.. uhh, wait, does that mean you're the soon-to-be-heir of the company I'm currently working on for part-time?" sagot naman niya nang naka-kunot ang noo.
"HUH?! So you're working on TC Corporation?" Tee Champoonak Corporation ang pangalan ng kumpanya namin. Ewan ko ba, sabi ng mga magulang ko, para daw talaga sa akin ang kumpanya na yun kaya nila isinunod sa pangalan ko.
"Si, (Yes)" sagot niya nang nakangiti, "As a part-time secretary of your Dad when his full-time sec is not around, often on Thursdays and Fridays. Good thing though, so I can have extra income for my studies. And it means I have to take care of you more. I knew you're too familiar, have seen you somewhere, I know."
Tumango na lang ako. Ang liit nga naman ng mundo. Part-time secretary pa pala ng Dad ko ang nag-aalaga sakin dito sa bansang hindi ako pamilyar. Mabait naman talaga si Tavu eh, matalino, at higit sa lahat, gwapo. Naaalala ko pa nga kagabi, tinanong ko siya kung may girlfriend siya, tapos ang bilis niyang sumagot ng "No." Natatawa akong tinanong siya kung bakit, tapos eto ang sagot niya: "Well, girls are confusing. Besides, I wanna focus on my studies first. I can't slack now. Haha, it's crazy, I know."
Tapos sabi pa niya madami daw nagpaparamdam sa kanyang mga babae o kahit lalaki na nagpapakita ng motibo. Lalo na daw sa school niya.
At natapos kaming mag-agahan ng nagku-kwentuhan. Napagkwentuhan namin kung ano bang pakiramdam ng katrabaho si Dad. Sa totoo lang kasi, hindi ko pa nakakatrabaho ang daddy ko kahit palagi akong nasa opisina para na din mag-advise sa mga baguhan. Tinuruan na kasi ako ni Wendy, ang secretary ni Dad, kung paano gumawa ng paperworks, financial reports, at kung ano-ano pa. Ang sabi naman ni Tavu, mabait daw na boss ang Daddy ko. Mapagbigay, maunawain. Perfect boss, kung baga. Epitome.
"Do you wanna come with me?" ang tanong niya sa akin habang naghuhugas siya ng pinagkainan namin.
"Huh? Uhhh..." ang pag-aalinlangan ko. Hindi ko naman kasi kilala pa masyado si Tavu, mga kamag-anak pa kaya niya? Ang awkward.
"Come on, you don't know this country that much. You'll get shot if you're all by yourself. So it's better to have a Mexican-Filipino cutie with you," sabi niya sabay lingon sa kinaroroonan ko at kumindat.
"You are by far the most conceited person I have ever encountered, Mr...."
"Sanchez"
"Mr. Tavu Sanchez. But ok, I'll go with you." ang sagot ko naman sabay kindat sa kanya. Tawanan na lang kami.
Lumipas nga ang isang oras at handa na kami. Magi-stay daw kasi siya dun hanggang sa magflight-back siya papuntang Manila. Ako naman, ganun din, mananatili na muna ako doon ng dalawang araw hanggang dumating na ang pagbalik ko. 4-day ticket lang kasi ang binili ko.
Sa Coatzacoalcos pala naninirahan ang mga magulang niya. Anim na oras mula sa Mexico City. Namili na siya ng ticket para sa dalawa. Sabi ko ako na ang magbabayad, pero ayaw niya. Siya nalang daw. Ayaw niya daw na ang future boss niya ang manlibre sa kanya. Tumawa na lang ako.
Sumakay na kami ng bus. Wala naman masyadong katao-tao sa loob ng bus, kaya sa medyo likod na kami umupo. Yung pangdalawahan. Ako ang nasa may malapit sa bintana. Hindi kasi ako sanay na bumabiyahe sa mga pang-Public Transpos, palagi akong nasa sasakyan ko. Kaya kung sakaling mahilo ako at masuka, eh malapit lang ako sa bintana.
Hindi nga ako nagkamali. Wala pang isang oras ng biyahe namin, nahilo na ako. Umiikot-ikot na ang paningin ko, tapos nararamdaman ko na ang pag-ikot ng kalamnan ko. Napansin yata iyon ni Tavu kaya sabi niya ay magpahinga na muna daw ako at matulog dahil baka magkasakit pa ako.
Isinandal ko na ang ulo ko sa may headrest ng upuan ng bus, pinipilit na wag umakyat ang pag-ikot ng laman ko papunta sa lalamunan ko kundi lagot na. Limang minuto, sampung minuto, labinlimang minuto, at naramdaman ko ang kamay ni Tavu sa mukha ko at pinilit binuhat ang ulo papunta sa balikat niya para gawing unan. Nagpaubaya nalang ako. Nakatulog na lang ako nang hindi ko namamalayan.
Nagising ako sa tapik ni Tavu sa mukha ko. Nagsisibabaan na ang mga tao mula sa bus. Inikut-ikot ko ang mata ko sa paligid. Madilim na! Tiningnan ko ang relo ko: 7:24 PM. Late na pala.
"Are you hungry?" tanong niya nang nakangiti. Dun ko na lalo napansin ang dimples niyang pagkalalim-lalim at ang kagwapuhan niya.
"No, we can just dinner at your house. How long will we take it to get there?" ang sagot ko naman nang halatang kagigising lang.
Napangiti lang siya. Ginulo ang buhok ko. "Baby boy... I already called my brother to pick us up from here. All we have to do is wait and we'll be there in no time. 10 minutes to be exact."
At yun na nga, bumaba na kami ng bus. Hindi din katagalan at dumating na nga ang kapatid niyang lalaki. Matipuno, moreno, at halata ding Filipino-Mexican. Sa tantya ko, mga 21 years old na siya. Gwapo din ang kuya niya. Magagandang lahi. Sumakay na kami sa sasakyan ng kuya niya. Naupo si Tavu sa tabi ng kuya niya at ako naman ay nasa passenger's seat.
"Oh, eso es Tee, (Oh, that's Tee)" ang pagpapakilala sa akin ni Tavu sa kanyang kapatid. Nakita ko namang tumingin ang kuya niya sa may salamin sa gitna ng sasakyan sa taas, ngumiti, sabay sabing, "Hi, how are you?"
"Bien. Muy Bien. Tu? (Good. Very good. You?)" ang sagot ko naman. Kitang-kita ko naman ang pagkagulat sa mukha ng kuya niya. Nakwento kasi sa akin ni Tavu na wala daw siyang kaibigan dito sa Mexico. Sa Pilipinas, madami. Kaya siguro ganun ang naging reaksyon ng kuya niya pilipino ako, at marunong magsalita ng Spanish.
"Si, yo hablo Espanol, (Yes, I speak Spanish)" ang pagfollow-up ko sabay ngiti.
"Muy bien, muy bien. (Very good, very good)"
Nakarating kami sa isang mala-mansyong bahay. Malaki ang bakuran. Malalaki ang rehas sa harap ng bahay na akala mo isang palasyo. May malaki ding isang fountain na puno ng anghel at mga bulaklak. Makulay ang bukaran nila gawa na din ng mga makukulay na bulaklak. Pumarada ang sasakyan sa malaking pintuan ng bahay. Naka-abang mga maid nila sa pintuan.
"Recibe las bolsas, (Get the bags)" ang utos ni Tavu sa mga maid nila na agad naman nilang sinunod. Nahiya naman ako at kinuha ko nalang ang bag ko.
"Baby boy, let them do it," ang sabi ni Tavu na hindi ko naman sinunod.
"I insist," ang palagi kong sagot sa kanya kapag pinipilit niya akong bitawan ang bag para ipaghawak nalang sa mga maid nila.
Nakapasok na kami sa bahay nila. Malaki. Malawak ang loob. Napakaganda. Napakaraming pigurin na halatang mamahalin at imported. Noon ko lang napagtanto na napaka-simple at independent pala ni Tavu. Kahit hindi pa man siya nagpapaliwanag sa akin kung bakit ganoon siya mamuhay nang sarili lamang niya, alam ko na agad na isa lang siyang simpleng tao.
Inihatid niya ako sa isang silid. Malaki ito. May malaking plasma TV, sariling banyo, King-sized bed, sariling desktop, at punung-puno ng dekorasyon. Yun daw ang room niya.
"Can we just share rooms?" ang tanong niya. Hindi ko ba alam kung seryoso siya o hindi.
"Hahaha! You're crazy," ang sagot ko nang humahagalpak sa tawa dahil sa ekspresyon ng mukha niya. Para siyang isang batang nagmamaka-awa para sa isang kendi.
"I-I'm serious, baby boy," sabi niya naman sa akin. Parang naawa naman ako. Kaya um-oo nalang ako. Napa-Yay! naman siya at naglululundag sa kama nang parang bata. Tawa lang ako nang tawa. Nang mahimasmasan na siya, nagsalita na siya, "Let's go downstairs, dinner's served."
Bumaba na nga kami papuntang kusina. Parang piyesta sa bahay nila. Ang daming naka-handang pagkain. Napansin kong ang kuya niya, isang babae sa tabi ng kuya niya, na napag-alaman ko palang asawa niya at nagdadalang-tao, si Tavu, at ako lang ang nasa hapag-kainan. Nang tanungin ko sila kung nasaan ang kanilang mga magulang, nasa ospital daw at binabantayan ang Lolo nilang may sakit. Dahil nga malakia ng mesa, madaming pagkain sa hapag-kainan, ay niyaya na ni Tavu ang kanilang apat na kasambahay para saluhan kami sa pagkain. Nung una ayaw nila dahil nahihiya sila, pero kalaunan ay napapayag sila ni Tavu dahil nga nagpupumilit ito.
Naging maganda ang kainan naming iyon. Puro lang tawanan, kwentuhan. Agad ko naman nang naging close ang kuya niya at asawa nito, at ang mga kasambahay nila. Masasayahin silang tao.
Natapos ang hapunan namin at umakyat na kami ni Tavu sa taas. Pinauna na niya akong mag-shower at manonood na muna daw siya ng TV. Nang matapos ako, agad-agad naman siyang naligo na. Paglabas niya ng banyo, naka-boxer's shorts lang ito at fit na tank top. Napaka-ganda ng hubog ng katawan niya. Iniiwas ko naman agad ang paningin ko sa kanya dahil baka maghinala pa siya nang kung ano gawa na din nang dalawa lang kami sa kwarto.
"Tomorrow we would wake up early to visit my abuelo (grandfather), and then we'll do something fun after," ang naka-ngising sabi ni Tavu.
Itutuloy.
P.S - Sana po ay mas naunawaan niyo na ang mga dialogues gawa nang isinaling-wika ko na sila. :')
Hello. I'm glad that you put translations already. Is this a true story? Because if it is, kill me nooow. Haha. Badtrip eh ang yaman. Pengeng pera koya. Lol :D
ReplyDeleteganda... more Spanish translated words pa.. educational hehehe
ReplyDeletebigtym nmn mga characters, hirap maka_relate hehe.. pero xempre maganda nman ang kwento, SI!MUY BIEN...
ReplyDeleteAng galing ng flow ng story..and yeah gusto ko yung part pag nag uusap sila in Spanish :))
ReplyDeleteSana bukas may update na..haha!!