Muli ay MARAMING SALAMAT!!!
Sa lahat ng nag-comment, mga nag-add sa akin sa FB, sa mga naka-chat ko at nag-email. hindi ko na kayo maiisa-isa pa pero salamat uli. Para sa inyo ang kwentong ito. Sana ay ituloy nyo pa rin ang pagsubaybay sa story ko.
you can also follow and read my story at:
rhojabrogar.blogspot.com
or add me at FB:
facebook.com/rhojanabrogar
or email me at:
riah_menina@yahoo.com
THANK YOU!!!
--------------------------------------------------------------------------
Parang panaginip lang ang lahat. Parang hindi totoo. Napakabilis ng mga pangyayari. Nung isang lingo lang, nakasabay ko sya sa LRT, ngayon nalaman kong sya pala si RJ at nagtapat ng kanyang pag-ibig. Hindi pa rin ako makapaniwala. Para akong nasa ulap at ayoko nang gumising pa.
Maiinggit si Rapunzel sa haba ng hair ko. Sabi nga ni Lorenso, palong-palo! Hahaha!
Para pa rin akong nangangarap nang bigla syang nagsalita.
Hindi ka pa ba nagugutom?, tanong nya.
Matagal-tagal na rin kami sa ganung posisyon. Nakaupo pa rin sa wall sa Intra habang nakasandal ako sa dibdib nya at nakayakap naman sya sa akin. Kahit hindi kami nag-uusap, kahit walang salitang lumalabas mula sa aming mga bibig ay puso naman naming ang syang nag-uusap.
Medyo gutom na nga ako, sagot ko.
Tara, akin muna tayo.
Kumain kami sa parang foodcourt ng Intra. Dati ay may ganun pa sa Intra pero parang wala na yata ngayon. Kahit maraming tao nun ay parang sarili lang naming ang mindo. Puno ng saya ang aming mga kwentuhan. Puno ng kaligayahan ang bawat kwento at alaala. Sa bawat ngiti, sa bawat halakhak, sa bawat kilig, isa lang ang alam ko at nararamdaman ko… Mahal ko ang taong na sa harapan ko ngayon.
Nasa harapan na kami nun n gaming bahay. Niyaya ko syang puamsok muna. Naglumilit kasi syang ihatid pa ako kahit sabi ko’y huwag na.
Hindi na. Sa sunod na lng, sabi nya.
Ikaw ang bahala. Text mo na lang ako pag nakauwi ka na ha? Ingat ka.
Oo. Pahinga ka na rin.
Papasok na sana ako sa loob ng bahay nang pigilan nya ako. Hinawakan nya ang kamay ko.
Sandali lang, sabi nya.
Bakit?
Wala man lang ba akong goodnight kiss?, at ngingiti-ngiti pa sya na parang nanunukso.
Dito? Ngayon na?, tanong ko.
Oo. Ayaw mo ba?
Gusto…kaya lang baka may makakita sa atin eh…
Wala naming tao ah, habang lumilingon-lingon pa.
Ah..eh…
Wala na akong nagawa nang bigla nyang kinabig ang kamay ko papalapit sa kanya. Isang matamis na halik ang muli nyang ibinigay sa akin. Kahit sandal lang yun ay damang-dama ko ang init at tamis nun.
Bigla syang natawa.
Bakit?, tanong ko.
Wala…wala. Para ka na naming natulala eh, at tuloy pa rin sa pagtawa.
Natawa na lang din ako.
Sige na, pumasok ka na.
Hindi ako halos makatulog ng gabing yun. Naiisip ko pa rin ang mga nangyari. Sadya ngang mapaglaro ang tadhana. Minsan hindi mo alam kung anong mawawala at dadating sa buhay mo. Wala pang isang taon mula ng isang pangyayari sa buhay ko ang nagdulot sa akin ng sobrang kalungkutan. Pero heto’t isang biyaya ang dumating sa buhay ko. Isang biyayang hindi ko inaasahan. Napakalaki ng pasasalamat ko.
Kinabukasan ay maaga akong nagising. Kahit wala akong klase sa umaga, pakiramdam ko ay punong-puno ako ng sigla sa araw nay un.
Maya-maya ay tumunog ang phone ko. Si Julius pala ang nag-text.
Julius: san k?
Red: d2 s hauz. Y?
Julius: punta aq jn
Ilang minute lang ay dumating na sa bahay si Julius.
Kayo na ba ni RJ, bungad nyang tanong.
Nagulat ako sa tinanong nya. Panu kaya nalaman ng lokong to ang tungkol sa amin ni RJ?
Pano mo nalaman?, tanong ko.
Nakita ko si RJ kagabi. Nagulat nga ako dahil alam kong hindi naman sya galing sa bahay kaya tinanong ko sya at kinwento nya ang tungkol sa inyo, paliwanag nya.
Parang wala akong alam na isasagot.
So, kayo na ba talaga?, tanong uli nya.
Ah..ehh… Oo., sagot ko.
Hay naku, sabi na nga ba eh. Expected ko nay an.
Ha? Panong expected?
Matagal ka na kasing gusto nun. Wag ka sanang magagalit pero nung una ayoko sana maging kayo.
Bakit naman?, naguguluhan kong tanong.
Naalala mo ba nung nagbakasyon sya dito dati? Gusto ka na nya nun pero pinigilan ko sya. Yun din ang dahilan kung bakit hindi na uli sya nagbakasyon dito. Ikaw lang naman ang inaalala ko nun kaya wag ka sanang magagalit. Napakabata mo pa kasi nun para sa ganung mga bagay kaya pinigilan ko sya, paliwanag nya.
Nabigla ako sa sinabi nyang yun. Pero syempre kaibigan ko sya at alam kong ako lang din naman ang inaalala nya.
Okay lang yun, Juls. Naiintindihan ko naman eh. Pero hindi na ako bata ngayon.
Alam ko yun. Masaya ka ba?
Oo naman no. Masaya talaga ako ngayon, kung alam mo lang.
Hindi lang Masaya nag haba pa ng hair ko. Hehehe!
Nung isang araw nga, nagpunta sya sa bahay. Hinahanap ka. Hindi ko alam kung bakit pero ang sinabi ko lumipat na kayo. Sorry ha? Hehehe
Adik ka! Bat mo naman sinabing lumipat na kami? Adik ka talaga!
Wala lang. hehehe! Kahit hindi kayo nagkita nun at pinigilan ko kayo dati, wala pa ring nangyari. Nagkatuluyan pa rin kayo. Destiny siguro talaga kayo.
Hindi ako naniniwala dati sa destiny, pero dahil sa sinabi nyang yun ay parang gusto ko na ngang maniwala. Kasi naman, dati pa pala yung nararamdaman para sa akin ni RJ kaya lang naudlot. Muli kaming nagkita sa LRT ngunit dahil na rin sa kalokohan ko, naudlot na naman. At muli ay nagkita kami sa hindi inaasahang pagkakataon. Hindi ko ma-explain pero kung totoo man ang destiny eto nga yun. Maniwala man ako o hindi, isa lang ang alam kong totoo. Mahal ko si RJ at sa pagkakataong ito, hindi ko na papalampasin pang muli.
No comments:
Post a Comment