Kuya Renan 24

By Michael Juha
getmybox@hotamil.com

***

Part 24

Maaga kaming gumising ni Kuya Renan sa araw na iyon. Sa pagmulat ko ng aking mga mata ay ang puting kulay ng aming bed sheet, puting kulay ng pintura ng aming kuwarto, pating kurtina ng bintana. Maganda ang aking gising at pakiwari ko ay nakalutang ako sa ulap.

Tumagilid ako paharap sa aking katabi sa higaan. Nakapikit pa rin ang kanyang mga mata habang nakatagilid siya paharap sa akin, ang isa niyang braso ay nasa ilalim ng aking ulo. Napaka-inosente niyang tingnan, napakadalisay ng kanyang anyo habang natutulog.

Bahagyang inangat ko ang kumot na nakatakip sa kanyang katawan at naaninag kong nakahubad siya. Naalala ko pa ang aming ginawa sa nakaraang gabi. Dahil sa matinding kasabikan namin sa isa’t-isa, ilang beses naming sabay na pinawi ang matinding kasabikan namin sa isa’t-isa. Ilang beses naming pinagsaluhan ang tamis ng aming pagmamahalan. Hanggang sa napagod kaming dalawa hinayaan na lang naming matulog nang walang saplot.

Iginapang ko ang aking kamay sa loob ng kumot hanggang sa nahawakan ko ang kanyang pagkalalaki.

“Uhmmmm!” ang ungol niya nang nagising sa ginawa ko. Hinalikan ko siya sa bibig. Doon na siya tuluyang nagising. Kinuskos niya ang kanyang mga mata at tiningnan ako, hindi man lang niya tinanggal ang kamay kong nakahawak sa kanyang pagkalalaki. Hinayaan lang niya iyon kahit pinisil-pisil ko habang nakatitig sa kanya. Ngumiti lang siya. Iyong nakakabighaning ngiting may kasamang pakipagtitigan. Kung isang halaman lang ako sa umagang iyon, kahit isang mahogany na kahoy pa ako, marahil ay bigla na lang akong namumulaklak at pinag-aagawan ng daan-daang bubuyog sa sobrang tamis ng aking mga bulaklak bunsod ng kanyang ngiti.

Patuloy ko pa ring pinisil-pisil ang kanyang pagkalalaki. Hinayaan pa rin niya ako. Iyon bang pakiramdam na ganoon niya ako ka-pinagkatiwalaan sa maselang bahagi ng katawan niyang iyon na parang kinumpirma niyang akin lang iyon, at may karapatan akong hawakan iyon o kahit anong gawin ko roon – paglaruan, isubo, ipasok sa mamasa-masa at malambot na butas, huwag lang putulin o kaya’y prituhin. Parang iyon ang paraan niya nang pagbibigay niya sa akin ng sense of security o sense of ownership.

“A-anong oras na?” ang tanong niya sabay dampi ng kanyang bibig sa aking bibig. “Muwah!”

Ngunit hindi ko siya sinagot. Hinawakan ko ang kanyang ulo upang manatiling magdikit ang aming mga labi. Itinuloy niya ang kanyang paghalik sa akin. Hanggang naramdaman kong unti-unting lumaki at tumigas ang kanyang pagkalalaki. Hanggang sa tuluyang itinulak niya ang aking ulo patungo roon sa kanyang pagkalalaki.

Tinanggal niya ang kumot na nakatakip sa kanyang katawan at syempre, ano pa ba ang gagawin ko kundi isubo ko iyon. Kung sa pagkain pa iyon, di ko na tinikman pa ang mga side dish. Kumbaga, deretso lunok na lang sa ulam.

Isinubo ko ang kanyang pagkalalaki at inilabas masok sa aking bibig. Hanggang sa palakas nang palakas na ang kanyang ungol at mistulang nakoryente ang kanyang buong katawan. Hindi ko tinanggal ang kanyang pagkalalaki sa loob ng aking bibig. Wala pang limang segundo ay pumulandit na ang kanyang dagta sa loob ng aking bibig. Nilunok ko lahat iyon. Pinaghirapan ko ata iyon. Sabi rin kasi nila, kapag nilunok mo raw ang katas ng iyong mahal, lalo pa siyang mapalapit sa iyo. Ewan. Basta ang alam ko, parang lumalakas ang aking resistensiya kapag nalunok ko ang katas ni Kuya Renan.

Sabay kaming nagshower. Nang matapos na ay tinungo namin ang kuwarto ni Jimjim.

Tulog pa ang bata nang datnan namin siya sa kanyang kwuarto. Nakatihaya sa ibabaw ng kama, bahagyang tinakpan ang katawan ng kumot at ang kanyang mga mata ay nakapikit. Wala siyang kaalam-alam na sabilang kuwarto, may mga milagrong naganap sa amin ng papa niya.

Nang nasa gilid na kami ng kama niya, biglang, “Bulagaaaaa!” ang sigaw niya sa amin.

“Waahhh! Ginulat mo kami ah!” ang sambit ni Kuya Renan.

Tumawa lang ang bata sabay balikwas at niyakap ang kanyang ama. Nagyakapan silang dalawa. “Musta ang bunso ko?” ang tanong ni Kuya Renan.

“Panganay po ako pa.” Ang sagot ng bata.

“Ah, ayaw mo ba ng bunso na tawag?”

Nag-isip si Jimjim. “Ah... kahit ano na lang po.”

“Ah, ‘unico hijo’ na lang ang tawag ko sa iyo. Nag-iisa ka lang eh.”

“Ano po ba ang unico hijo?”

“Nag-iisang anak.”

“Ah sige po, pa... iyan na lang po.”

“Okay, kumusta ang unico hijo ko?”

“Okay naman po. Masarap tulog ko at malamig!” ang sagot ni Jimjim. Ang cute nilang tingnan habang nag-uusap ang mag-ama. Tapos, ako naman ang niyakap ni Jimjim. “Namiss kita Kuya Bugoy.” Ang sabi sa akin.

“Na-miss agad? Kagabi lang tayo nagkuwentuhan sa kuwarto namin eh!”

Tawanan.

Nang nasa hapag-kainan na kami, ang daldal ni Jimjim. “Nang nasa probinsya pa po ako, ang kinakain ko lang po ay tinapay kapag nagkapera ako galing sa mga inilaglag na barya ng mga tao sa dagat, iyong sinisisid ko po. Minsan din po, isda kapag nanghihingi ako ng isda sa mga mangingisda kapag dumadaong na sila sa aplaya sa madaling araw. Binibigyan nila ako.”

“Ba’t ang inay mo? Hindi ka ba niya inaalagaan?” ang tanong ni Kuya Renan.

Umiling si Jimjim. “Adik po kasi siya eh. Tapos lumipat na siya ng bahay, kasama po iyong lalaki niya. At may mga tao po palagi sa bahay nila, nagsa-shabu sila. Tapos po, maraming lalaki, may mga babae rin po.”

Napatingin sa akin si Kuya Renan. Ang kanyang mga mata ay bakas ang pagkaawa sa anak.

Niyakap ko si Jimjim gawa nang magkatabi lang ang upuan namin. “At least nandito ka na ngayon sa amin. Dito ay hindi ka magugutom at sagana ka sa pagmamahal.” Ang sabi ko.

“Opo. May papa, may kuya, at may lola po ako rito.” Ang sagot ni Jimjim.

Tawanan.

“Bakit nasaan ba ang lola mo sa mama mo?” ang tanong naman ni Ms. Clarissa.

“Patay na po siya eh. Nang nagkasakit posiya, ako lang po ang nag-alaga sa kanya, kasi pinabayaan na kami ng mama ko.”

Mistulang kinurot ang puso ko sa pagkarinig sa kuwento ni Jimjim. “Paano mo siya inaalagaan?”

Kapag nagkapera po ako, dinadalhan ko po siya ng pagkain, o bibilhan ko po siya ng gamot, sasabihin niya sa akin ang pangalan ng gamot.”

“Nang mamatay ang lola mo, sino ang nag-asikaso sa pagpapalibing sa kanya?” ang tanong ni Ms. Clarissa.

“Mga kapitbahay po. Tapos, iyak na lang po ako nang iyak kasi, wala na akong kasama sa bahay.”

Hinaplos ko ang ulo ni Jimjim. Bigla kong naalala ang nangyari sa akin nang pumanaw rin ang inay. Alam ko ang naramdaman niya. Pareho kami ng kalagayan nang pumanaw ang aking inay. Iyong feeling na nag-iisa na lang sa bahay. Bigla ko tuloy na-miss ang aking inay. Lihim kong pinahid ang aking mga luha.

“Alam mo, parehong-pareho kayo ng karanasan ng Kuya Bugoy mo. Nang pumanaw ang kanyang inay, nag-iisa na lang siya sa bahay.” Ang sambit ni Kuya Renan. “Hayan o, umiiyak tuloy ang kuya mo.” Sabay turo sa akin.

Tiningnan ako ni Jimjim. “Totoo po kuya?” ang tanong sa akin ni Jimjim.

“Oo. Kaya napaiyak ako dahil nararamdaman kita, at naawa ako sa iyo. Alam ko kasi kung ano ang nararamdaman kapag nawala sa iyo ang iyong inay at nag-iisa ka na lang.

Tumayo si Jimjim at lumapit sa akin. Niyakap niya ako. Isinubsob niya ang kanyang mukha sa aking gilid. Nang tiningnan ko siya, umiiyak na pala siya. “Ba’t ka umiiyak?”

“Namiss ko ang lola ko. Mahal na mahal ko ang lola ko eh.” Ang sambit niya. Doon na siya humagulgol.

“O sya, tahan na... narito naman ang papa mo at may bagong lola ka pa, di ba? At narito ako, kuya mo. Alagaan ka namin. Hindi na namin papayagan na mag-iisa ka pa.”

Nilapitan ni Kuya Renan si Jimjim at kinarga ito. “Sorry anak. Wala ako sa piling mo. Ngunit narito ka na sa amin, promise sa iyo ni papa na hinding-hindi kita iiwan. Alagaan kita. Tahan na anak...”

Muli pinaupo ni Kuya Renan si Jimjim sa kanyang upuan at ipinagpatuloy namin ang pagkain.

“Ang mama mo pala Jimjim, hindi ba siya tumulong sa iyo?” Ang tanong ni Ms. Clarissa.

“Dumalaw na lang po siya nang ililibing na po ang lola. Kasama po niya ang lalaki niya.”

Pagkatapos naming kumain ay ipinasyal namin si Jimjim sa mall. Tuwang-tuwa ang bata. Nang nasa sasakyan na kami, puri nang puri sa gara daw ng sasakyan, noon lang siya nakasakay ng ganoon. Nang nasa mall naman kami ay tila walang mapagsidlan ang kanyang tuwa. Minsan ay kinakarga siya ni Kuya Renan, minsan ay magkahawak-kamay kaming tatlo habang naglalakad. Minsan din ako ang kumakarga kay Jimjim.

Ang una naming ginawa ay ang pagpunta sa saloon at pinaayos namin ang buhok ni Jimjim. Tuwang-tuwa ang bata at sobrang daldal niya. Napakamasayahing bata talaga ni Jimjim. Kahit ang mga nag-aayos sa kanya sa saloon ay tuwang-tuwa sa kanya. Ang pogi raw na bata at nakaka-in love. Nang sinabi ni Kuya Renan na anak niya, may nagcomment agad na, “Kaya pala ang cute ng bata!”

Pagkatapos maayos ang buhok ni Jimjim ay litaw na litaw ang kanyang kapogian. At hindi maitatwa na hawig na hawig siya ni Kuya Renan.

Ang sunod naming pinuntahan ay ang department store. Binilhan namin siya ng damit, sapatos at iyon na rin ang aming ipinasuot sa kanya paglabas namin ng department store. Lalo pang pumogi si Jimjim. Nagmukha na siyang anak-mayaman sa kanyang postura. Bagamat sunog pa rin ang kanyang balat niya dahil sa palaging babad sa init nang nasa probinsya pa siya ngunit parang nagta-tan lang siya. Pagkatapos ay binilhan din namin siya ng mga gamit sa eskuwelahan. Sa Maynila na rin kasi siya mag-aaral.

Nang mapagod na kaming magshopping, kumain kami ng pananghalian sa isang restaurant sa loob ng mall Nanuod din kami ng sine. Parang isang family bonding lang ang nangyari. Tila kumpleto na ang aking lovelife. Halos wala na akong mahihiling pa sa buhay.

Bago kami umuwi ay kumain uli kami ng hapunan sa mall. Nang matapos na kami, lumabas ang pagkamaalalahanin ni Jimjim. “Pa… dalhan natin ng pagkain si Lola Clarissa.”

Napangiti si Kuya Renan at kinurot ang pisngi ng bata. “Ah, oo nga pala. Sige dalhan natin. Bakit mo naisip na dalhan siya?”

“Kasi po ganyan ginagawa ko palagi sa lola ko. Kapag nakakain po ako ng masarap, gusto ko rin po siyang makatikim.”

“Oww… ang sweet naman na bata nito!” ang sambit ko.

“O sige, bibili tayo. Ikaw ang magbigay ha?” ang sambit ni Kuya Renan.

Nang nakauwi na kami ng bahay ay naroon si Ms. Clarissa sa sala. “Lola, may pasalubong po kami sa inyo.”

“Ay talaga? Ano iyan, Jimjim?”

“Pagkain po. Masarap po iyan. Madami po akong nakain.” Ang sagot ng bata.

“Siya ang nagmungkahe na dalhan ka raw namin kasi sarap na sarap siya at gusto niyang matikman mo rin daw ang pagkain na iyan.”

“Ohhhh. Ang sweet naman ng apo ko!” ang sambit ni Ms. Clarissa sabay yakap sa bata at dampi ng labi niya sa pisngi ni Jimjim.

“Atsaka po lola, nanuod din po kami ng sine. Nakakatawa po iyong palabas. Di lang po kasi namin puwedeng dalhin ang palabas dito eh.”

Tawa naman kami nang tawa. “Hindi nga puwede dahil masyadong malaki iyong sinehan para dalhin natin sa bahay.” Ang biro ng kanyang ama.

Isang araw, malapit na ang simula ng klase. Tapos na rin akong magpa-enrol sa kursong Business Administration sa isang private school. Nag-malling kami ni Kuya Renan kasama si Jimjim. Mga alas 5 na iyon sa hapon at malapit na kaming umuwi. Dumaan kami sa isang restaurant. Nagpaalam si Kuya Renan na papasok doon at kausapin lang daw niya ang manager. Kaibigan daw niya.

“Sarado iyan ah! May notice na ‘Closed’ sa labas ng pinto, o.” Ang sambit ko. Napansin ko kasi na walang tao at nakasara pa ang mga pinto.

“Bukas iyan, tingnan mo sa loob, may mga waiters”

Nang inaninag ko sa harang nilang salamin, mayroon ngang mga waiters at abala sa paghanda. Pumasok si Kuya Renan sa loob. Wala pang sampung minuto ay lumabas agad.

“Manager na pala ang kaibigan mo?”

“Oo... at sinabi ko na lang na babalik sa isang araw kapag hindi na siya busy.”

Dahil napagod kami sa kaiikot naupo muna kami sa isa sa mga bangko. Nasa second floor kami noon.  Habang nasa ganoon kaming pagpapahinga, biglang may narinig kaming boses ng isang lalaking kumanta. Napalingon ako kung saan nanggaling ang boses. Wala sa second floor. Una ay isang boses pa lang ang maririnig. Tapos naging dalawa na, naging tatlo, naging apat, lima, hanggang sa nasa mahigit 30 na ang boses na narinig kong kumakanta. Dahil nasa ground floor ang pinagmulan ng kanta, dali-dali kaming sumilip sa mula sa barandilya ng second floor. Sumasayaw din pala sila. Flash mob!

“May mag-propose ata, Kuya!” ang sambit ko kay Kuya Rom.

“Baka nga! Tingnan natin.” Ang sagot niya.

Nasa second floor pa rin kami sa may barandilya habang nanunuod lang at nakikinig sa mga kumakanta at sumasayaw. Sa totoo lang, na-hook ako sa kanila hindi lang dahil sa posibleng may mag-propose kundi sa ganda ng kanilang boses at halos perfect nilang sayaw. Sobrang synchronized at ang gagaling pa nilang sumayaw. Parang mula sila sa isang dancing club, o sadyng may magaing na nag-choreograph sa kanila.

It's a beautiful night,
we're looking for something dumb to do,
hey baby, I think I wanna marry you.
is it the look in your eyes, or is it this dancing juice?
who cares baby, I think I wanna marry you.

well I know this little chapel
on the boulevard we can go,
no one will know, come on girl.
who cares if we ar trashed got a
pocket full of cash we can blow,
shots of patron, and it's on girl.
don't say: no, no, no, no-no,
just say: yeah, yeah, yeah, yeah-yeah,
and we'll go, go, go, go-go,
if you're ready, like i'm ready.

cause it's a beautiful night,
we're looking for something dumb to do,
hey baby, I think I wanna marry you.
is it the look in your eyes, or is it this dancing juice?
who cares baby, I think I wanna marry you.

I'll go get a ring let the choir
bells sing like oooh so whatcha wanna do?
let's just run girl if we wake up and you wanna break up
that's cool. no, I won't blame you.
it was fun girl. don't say: no, no, no, no-no,
just say: yeah, yeah, yeah, yeah-yeah,
and we'll go, go, go, go-go,
if you're ready, like I'm ready…

Excited ako na malaman kung sino at saan doon ang magpropose. Nang malapit nang matapos ang kanta, nilapitan ng isa sa mga sumasayaw na lalaki ang kasama rin nilang babaeng kumakanta at sumasayaw na walang kaalam-alam na para sa kanya pala ang flash mob na iyon, ang buong akala niya ay para sa ibang tao.

Nang nilapitan ng lalaki ang kasama, may isang lalaki sa audience na may dalang mga bulaklak ang lumapit sa lalaking nagpropose at inabot ang mga bulaklak. Ibinigay naman ng lalakkng nagpopose ang mga bulaklak sabay luhod at tinanong ang babaeng dancer ng, “Will you marry me?”

Kitang kita sa postura ng babae na umiiyak pa dahil sa pagkagulat. At sa halos 10 segudo na nakaluhod ang lalaki, tumango rin ang babae. Bagamat hindi namin narinig ang sagot gawa nang nasa second floor kami at maraming maingay na nanuod, alam namin na “Yes” iyon dahil nagpalakpakan ang mga kasama nila at tumayo ang lalaki at nagyakapan sila sabay sukbit sa singsing sa daliri ng babae.

Pagkatapos ay nagpalakpakan ang mga nag flash mob at nagtawanan. At doon na kami natawa ng may sumigaw na, “Practice lang po! Practice lang po!”

“Putcha! Naloko tayo ah!” ang sambit ni Kuya Renan.

Nang nasa ground floor na kami at handa nang umuwi, nagsimula na namang kumanta ang grupo.

It's a beautiful night,
we're looking for something dumb to do,
hey baby, I think I wanna marry you.
is it the look in your eyes, or is it this dancing juice?
who cares baby, I think I wanna marry you.

well I know this little chapel
on the boulevard we can go,
no one will know, come on girl.
who cares if we ar trashed got a
pocket full of cash we can blow,
shots of patron, and it's on girl.
don't say: no, no, no, no-no,
just say: yeah, yeah, yeah, yeah-yeah,

“Tara na! Practice lang naman iyan!” ang sambit ni Kuya Renan nang nakita niyang huminto ako at tiningnan ang mga kumakanta at sumasayaw. Nagustuhan ko kasi ang kanilang pagkanta at pagsayaw. Talagang magagaling sila.

Habang nanunuod ako, aksidente kong natisod ang isang lalaki na may dalang napakaraming puti at pulang rosas. Muntik na siyang matumba. Napatingin ako sa kanya. “Naglalako ba iyon ng bulaklak?” ang sabi ko kay Kuya Renan habang tiningnan ang nagdala ng bulaklak.

Natawa siya. “Malamang.” Ang sagot din niya. “Ok, mag CR lang muna ako sandali habang nanuod ka pa ha?” ang sambit ni Kuya Renan nang nakita niyang nakatunganga na akong nanuod at tinutukan ko talaga iyong lalaking sumasayaw na kunyari ay nagpropose din sa babaeng kasama nila sa una nilang practice. At nakita kong ang cute din pala niya at ang galing pang sumayaw. Hindi ko namalayan na humanga na rin pala ako sa kanya. Habang tinitigan ko siya, tumitingin din siya sa akin. Hindi ko tuloy maiwasan ang hindi kiligin.

Kasama ang marami pang nagma-malling, nakatayo lang akong nakatingin sa kanila, na-mesmerize sa ganda ng kanilang pagganap, hawak-hawak ko si Jimjim. Hinihintay ko talaga iyong portion na lalapit ang lalakingnagsasayaw sa babaeng kasama rin niya. Ngunit biglang pinutol nila ang kanta at doon na ako nagtaka. Lahat sila ay nag-freeze at ang mga kamay ay nakaangat at nakaturo sa aking kinaroroonan.

Akala ko ay bahagi lang iyon ng kanilang practice kaya nanatili akong nakatayo at nakatingin sa kanila, kagaya rin ng ibang nanunuod. Ngunit hindi sila gumalaw. Kaya nilingon ko na ang aking likuran dahil baka nakaharang ako sa kung sino man ang kanilang tinuturo. Ngunit nakita kong ang mga katabi ko ay dumestansya sa akin.

Tiningnan ko silang muli at hindi pa rin sila gumalaw at nanatiling nakatutok ang mga hintuturo sa akin. Pati ang lalaking kasama nila na hinangaan ko sa galing ng kanyang pagsayaw ay nakangiti pa sa akin, halos kikindatan na lang ako dahil inangat-angat pa niya ang kanyang kilay.

Nagulat pa rin talaga ako kaya lumipat ako ng lugar. Ngunit sinundan din nila ako sa kanilang pagturo.

“Kuya, ikaw ang tinuturo nila!” ang sambit ni Jimjim.

Sa sobrang kalituhan ay tumalikod na talaga ako at aalis na sana, daanan namin si Kuya Renan sa CR. Ngunit nang nakatalikod na kami ay saka namang tumugtog uli ang kanta. Muli akong lumingon sa kanila. Doon na biglang nanlaki ang aking mga mata. Si Kuya Renan ang nasa gitna nila at kasalukuyang sumasayaw!

Tawa nang tawa naman si Jimjim. “Si papa ay sumasayaw!”

Noong una ay hindi ko makuha ang meaning kung bakit siya sumayaw. Malayo kasi sa isip ko na magpropose siya sa akin dahil di naman puwedeng makasal kami at pangalawa ay underage ako. Ngunit nang matapos ang kanta, may dalawang babaeng iniladlad ang isang banner na may nakasulat, “Levi.. will you marry me?”

Doon na ako napaiyak. Ramdam ko ang panginginig ng aking kalamnan at tila hindi ako makahinga. At naramdaman ko na lang ang mga luhang dumaloy mula sa aking mga mata. Hindi ko lubos maisalarawan ang aking tunay na naramdaman. Iyong matinding tuwa, nininerbiyos, natakot, nahiya.

Lumapit ang isang lalaki kay Kuya Renan at ibinigay ang bulaklak sa kanya. Siya iyong lalaking sinabihan ko na naglalako ng bulaklak. Nang lumapit naman si Kuya Renan sa akin ay ibinigay niya sa akin ang mga bulaklak. Tapos, may hinugot sa kanyang bulsa atsaka lumuhod. “Will you marry me?”

Hindi kaagad ako nakasagot dahil sa sobrang pagkalito. Sa isip ko ay may mga tanong kung paano kami magpakasal? Maglalabimpitong taong gulang pa lang ako, underage at wala namang kasal sa PIlipinas?

Habang nasa ganoon akong pagkatuliro, narinig ko naman ang sigawan ng mga tao ng, “Yes! Yes! Yesss!!!” Tiningnan ko ang mga tao sa paligid na mas lalo pang nilakasan ang pagsigaw. “YES! YES! YESSSSSSSS!!!” 

Tiningnan ko uli si Kuya Renan. Halos manginig na ang tuhod niya sa kaluluhod. “Hindi ko maintindihan?” ang bulong ko sa kanya.

“Yes na! Tangina, nangangalay na ang tuhod ko!” ang pigil niyang pagsasalita, na ang mukha ay halatang pigil din ang pagkainis.

“Yes na Kuya! Kawawa naman si papa.” Ang sambit ni Jimjim.

Kaya wala na akong choice kundi, “Yes!” ang sagot ko.

Nagpalakpakan ang mga tao. Tumayo siya, isinukbit niya ang singsing sa aking daliri. At nang hinalikan niya ako sa bibig, doon na naghiyawan ang mga tao. Kinarga niya si Jimjim at nag-group hug kaming tatlo.

Pagkatapos noon ay minuwestrahan ni Kuya Renan ang mga dancers at sinabihan na sumunod sa kanya. Doon kami humantong sa restaurant kung saan ay sinabi niyang kaibigan niya ang manager. Alibi lang pala niya iyon dahil ang totoo ay nakipag-usap siya para sa isang dinner celebration kasama ang kanyang mga dancers.

At na-sorpresa uli ako nang nakita ko roon si Ms. Clarissa! Alam na pala niya ang lahat. Tawa siya nang tawa at binati niya ako at si Kuya Renan.

Masaya ang selebrasyong iyon. Syempre makukulit ang mga dancers ni Kuya Renan. Sinabi rin niya sa kanila na imbitado sila sa aming kasal.

Nang nasa bahay na kami, pinag-usapan namin ni Kuya Renan ang tungkol sa sinabi niyang kasal. Ang plano pala daw niya ay sa semestral break, third Saturday ng Disyembre.

Sumang-ayon naman ako. “Paano pala iyong kasal? Alam naman natin na hindi aprobado ang kasal ng kapwa lalaki sa Pinas?” ang tanong ko.

“Iyong legality naman ay okay lang kung wala iyon. Ang mahalaga ay iyong alam ng mga sponsors natin, mga kaibigan, at mga taong makasaksi sa ating kasal na nagmamahalan tayo. Importate rin na may vows tayo sa harap nila at sa harap ng isang religious person. At higit sa lahat, may pinipirmahan tayong papel, na nagsasaad sa ating mga pangako na ikaw ay para lang sa akin at ako, ay para lang din sa iyo, na may pirma rin ng isang ministro at mga sponsors and witnesses natin. Kahit walang legal effect ito, at least may masasabi tayo na hayan, ipingsudlong tayo sa pamamagitan ng ating mga vows sa loob ng isang kapilya at saksi ang mga tao na pinag-isang dibdib tayo sa lugar at araw na iyan.”

Napatango ako. “Paano ako, underage ako?”

“Nariyan naman si Ms. Clarissa para magbigay ng consent para sa iyo.” Ang sagot niya.

Kaya set na talaga ang aking isip para sa kasal naming iyon. Pinag-usapan din namin ang mga bisitang imbitahan, mga sponsors, catering, mga abay, damit... lahat na kailangan para sa kasal ay aming pinagplanuhan.

“Papa, puwede po palang magpakasal ang parehong lalaki?” ang tanong ni Jimjim sa kanyang papa.

“Puwede naman.” Ang casual na sagot ni Kuya Renan.

“Akala ko po babae at lalaki lang.”

“Alam mo Jimjim, hindi importante kung ano ang taong mamahalin mo. Kasi ang pagmamahal ay nararamdaman. Hindi siya nakikita, hindi siya natitikman sa bibig, hindi siya nahihipo sa balat. Kagaya lang din iyan kapag nakaramdam ka ng pangungulila. Nangungulila ka sa iyong kaibigan ka-klase. Hindi kailangang para lang sa kaibigang babae ikaw mangungulila, para rin ito sa lalaking kaibigan. Walang pinipili. Ganoon din ang pag-ibig. May mga taong nakaramdam nilto sa kapwa babae, sa kapwa lalaki, or kagaya ng karamihan, lalaki sa babae.”

“Ganoon po ba pa?”

“Oo ganyan iyan. Paglaki mo, malalaman mo rin iyan. At kahit sino man ang mamahalin mo, susuportahan kita.” Ang sagot ni Kuya Renan. “Pero si Kuya Bugoy mo ba ay gusto mo maging papa rin?”

“Opo!”

“Bakit?”

“Kasi po, mabait po siya. Noong una pa lang kaming nagkita ay pinakain niya po ako atsaka binigyan ng pera.”

“Wow! So wala kang tutol kung magpakasal kami ng papa mo?” ang tanong ko.

“Wala po. Masaya po ako. Kasi alam ko alagaan po ninyo ako. At alagaan mo po si papa. At paglaki ko po alagaan ko kayong pareho.”

Niyakap ko si Jimjim. “Ang sweet talaga ng batang ito.” Ang sambit ko. At kinarga ko siya. “Syempre naman. Aalagaan ka namin ng papa mo.”

At iyon... buo na ang aming isip sa pagpapakasal. Third Saturday ng Disyembre ang petsa at sa Baguio idadaos ang kasal. Sa isang simbahan na tinatawag nilang Metropolitan Community Church of Metro Baguio.

Isang buwan ang lumipas at nagsimula na ang aming klase. Wala naman akong problema. Nakapag-adjust ako kaagad. Mayayaman ang aking mga classmates at matatalino. Nagkaroon din ako ng mga kaibigan. Normal lahat ang takbo ng aking buhay estudyante. Si Jimjim naman ay inenrol namin sa Grade 1 dahil anim na taong gulang na siya at pumasa naman sa test kahit hindi siya dumaan ng pre-school. Si Kuya Renan naman ay nagtrabaho na rin sa isa sa mga kumpanya ni Ms. Clarissa. Siya ang senior manager ng engineering department. Dahil may experience na siya sa trabaho na iyon, okay naman daw ang takbo ng trabaho niya. Walang masyadong pressure at masaya siya sa kanyang ginagawa.

Hanggang sa isang araw habang ipinasyal namin si Jimjim sa Enchanted Kingdom, nabulabog kami dahil sa isang tawag. “Sir... nasa ospital kami ngayon, dinala namin si Ms. Clarissa rito dahil nagkaroon siya ng stroke!” ang sambit ng aming katulong.

Dali-dali naming tinumbok ang nasabing ospital. Nang naroon na kami, nasa ICU si Ms. Clarissa. May itinurok na mga tubo sa kanyang katawan at hindi siya makapagsalita.

Doon na nagsimula ang aming kalbaryo. Sa isang buwan na nasa ospital si Ms. Clarissa ay nagsalit-salitan kami sa pagdalaw. Nag-adjust kami sa aming mga schedules. Bagamat nahirapan ay pinilit naming damayan at maramdaman niya na kami ay nasa kanyang tabi lang at hindi siya iniwan.

Hanggang sa nakauwi siya ng bahay. May sarili siyang nurse, may physical therapist, at may sarili ring therapy room. Kaya kahit noong una ay hindi siya nakakalakad, kitang-kita na nag-improve siya paglipas pa ng isang buwan. Kung noong una ay hindi siya nakakatayo, nagagawa na niya ito hanggang sa paunti-unti na siyang nakakalakad. Magaling din kasi ang physical therapist niya, at stay-in pa. Kaya natututukan niya ang mga kailangang exercises rgimen ni Ms. Clarissa. Ganoon din sa kanyang pagsasalita. Kung noon ay hindi niya maibuka nang maayos ang kanyang bibig, paunti-unti na rin siyang naka-recover sa pagsasalita bagamat pautal-utal.

“Bugoy... I think ang stroke na nangyari sa akin at panunumbalik ng aking pagsasalita ay isang mensahe na dapat ay sabihin ko na sa iyo ang totoo...” ang pautal-utal na sabi niya sa akin habang nasa harap kami ng hapag kainan sa aming pananghalian. Malungkot ang mukha niya at mistulang balisa siya.

Medyo nagulat ako sa aking narinig. “A-ano po ang ibig ninyong sabihin Mom?” ang tanong kong nalito rin.

“S-sana lang ay hindi ka magalit sa akin...”

“B-bakit po ako magagalit sa inyo?” ang tanong ko.

“Ipangako mo muna sa akin na hindi ka magagalit.”

“Opo, Mom. Pangako ko po.” ang sagot ko bagamat hindi ko alam kung ano ang kanyang nagawa. “A-ano po ang totoo na sinabi ninyo, Mom?”

Binitiwan niya ang isang malalim na buntong hininga. At halos kasabay din noon ay ang pagbagsak ng kanyang mga luha. “A-alam ko kung nasaan ang iyong ama, Bugoy.”

“Po???!!!” ang sagot kong napasigaw at lumaki ang aking mga mata. “Nasaan po siya, Mom!!!”

(Itutuloy)