Kuya Renan 23

By Michael Juha
getmybox@hotmail.com

***

“Ha??? T-totoo po???!!!” ang gulat kong sagot nang narinig ko mula sa bibig ni Ms. Clarissa na buhay raw ang aking itay. “N-nasaan po siya???” Ang dugtong kong tanong na nanginginig ang boses bunsod ng matinding pagkagulat at excitement. Tila himatayin ako sa nalaman.

“Bago kita sagutin, ano ba ang alam mo tungkol sa iyong ama?” ang kalmenteng tanong ni Ms. Clarissa.

“P-patay na raw ang aking itay. At… may kalaguyo raw itong isang b-bakla. Totoo po ba?”

“Hindi totoong namatay siya, Bugoy. Kalaguyong bakla ay… hindi rin totoo sa panahong iyon. Ang totoo ay napilitan o nalinlang lang ang iyong ama. Ang baklang iyon ang sumira sa pagkatao ng iyong ina. Ginawan niya ito ng kuwento na may ibang lalaki raw. May ipinakitang mga litrato na hubo’t-hubad sila ng lalaki, magkayakap sa ibabaw ng kama. At ikaw… na nasa sinapupunan pa niya ng panahon na iyon ay nadamay. Itinakwil ka ng iyong ama dahil nga sa paninira ng baklang iyon sa iyong ina. Kaya umalis ang iyong inay sa bahay ng iyong itay nang hindi na niya nakayanan ang lahat.”

“P-paano po ninyo nalaman ang kuwentong ito?”

“K-kapatid ko sa ina ang iyong inay. Half sister ko siya.”

“T-Tita kita sa totoong buhay?”

Tumango siya.

Napatitig na lang ako sa kanya. Nang niyakap niya ako, sinuklian ko ang kanyang yakap. “Tita…” ang sambit ko.

“Mommy.” Ang pagtama niya sa sinabi ko.”

Napangiti ako. “Mommy Tita…” ang sabi ko.

Natawa rin siya.

“B-bakit po h-hindi sinabi ng inay na may kapatid pala siya?”

“Ewan ko. Baka sa sobrang sakit na naranasan niya kung kaya ay gusto niyang makalimot. Maaari ring sinadya niya ito dahil ayaw niyang makita at maalala ang mga tao o bagay na kunektado sa kanyang paghihirap.”

“A-ang itay ko po? N-nasaan na siya?”

Hindi siya nakasagot agad. Tinitigan niya ako at pagkatapos ay binitiwan ang isang malalim na buntong hininga. “Mayaman ang iyong itay Bugoy. Sobrang yaman niya. May nakapagsabi na nasa Amerika na raw siya. May nakapagsabi naman na nasa Europe. Ang nakakita sa kanya ay kakilala ko at kaibigan din ng iyong inay, at alam ang kuwento nila. Nakita niya raw ang itay mo sa isang hotel nang magpunta siya ng France. Ngunit hindi niya siya nakausap. May isang kaibigan naman ako na nagsabing nakita rin daw ang itay mo ng kaibigan niya sa New York naman, sa isang restaurant.”

“G-ganoon po ba? H-hindi na kaya siya umuuwi rito?”

“Hindi ko rin masabi. Wala na kasing nakakakita sa kanya rito, eh.”

“Iyon pong kalaguyo niyang bakla, kasama pa rin kaya niya hanggang ngayon?”

“Maaari. Ang haka-haka ay baka nagpakasal sila sa Amerika o Europe eh.”

Doon na ako nakaramdam ng panlulumo, lungkot, at nagalit. “K-kawawa naman ang inay… Kahit pumanaw na pala siya, hindi pa rin pala niya nakamit ang hustisya.”

Niyakap ako ni Ms. Clarissa. “Di bale, nakapagpahinga na rin siya. Alam ko, sa kinalalagyan niya ngayon, mapayapa na siya...”

“Kawawa rin ako dahil kahit kung totoong buhay pa nga ang aking ama, malamang na hindi ko rin malalasap ang pagmamahal niya dahil itinakwil na niya ako eh. Kaya pala hindi man lang niya ako hinanap. Kaya pala balewala ako sa kanya. Kung tutuusin nga, dahil sa kanya kung bakit nagdusa ang inay, kung bakit heto ako, nagdusa. Kung darating pa ang pagkakataon na magkrus ang aming landas, susumbatan ko talaga siya, isusumpa ko pa siya!”

Hinaplos-haplos ni Ms. Clarissa ang aking likod. “Huwag naman Bugoy. Pakinggan muna natin ang kuwento niya. Baka may mabigat na dahilan kung bakit hindi na siya nagpakita.”

“Mahirap pong intindihin iyan, Mom. Lalaki siya. May pera. Bakit ang baklang iyon ang mas pinili niya? Ang sakit po… Ang sakittt!” Hindi ko na napigilan ang sarili na humagulgol.

“Sana ay mahanap din natin siya, Bugoy upang maliwanagan na ang iyong isip.”

“Sana po, Mom. Sana…”

“Nararamdaman ko na kung sakaling makita ka niya, makita niyang ganito ka na kalaki, ka-guwapo na kamukhang-kamukha niya at napakatalino pa, sigurado ako… hindi ka niya kayang itatakwil, Bugoy.”

“Marami siyang dapat ipaliwanag, Mom. Malaki ang utang niya sa aking inay at sa akin. Hindi ko siya tatanggapin kung hindi ako makuntento sa kanyang paliwanag.”

“Basta ang maipapayo ko, Bugoy, lawakan mo lang ang iyong pag-iisip. Isipin mo na kahit ano man ang mangyari, ama mo pa rin siya.”

Iyon lang ang laman ng rebelasyon ni Ms. Clarissa tungkol sa aking ama. Bitin, at imbes na ma-excite ako dahil buhay siya, nadagdagan pa ang sama ng loob ko sa kanya.

Lumipas ang ilang araw, tila may naghilahan sa aking isip kung hahanapin ko ba ang aking ama, o hayaan na lang na kalimutan ko siya. Parang gusto ko tuloy magtampo kay Ms. Clarissa dahil sa pagbunyag niya na buhay pa pala ang aking ama. Imbes na natahimik na sana ang aking isip sa pagkakaalam na patay na siya, hayan buhay nga siya ngunit ang sakit pala na malamang itinakwil ka ng taong dapat ay nariyan para sa iyo at ibang tao ang mas mahalaga sa kanya. Ang sakit… halos siya na lang ang laman ng aking isip.

Nang nasa harap ako ng computer ay ginoggle ko talaga ang name niya. Ngunit nakailang google na lang ako ay walang lumabas na pangalan niya. Kahit sa facebook ay wala rin. Kahit saang site ko na lang siya hinanap ngunit wala pa ring ganoong pangalan.

Nang sinabi ko ito kay Ms. Clarissa, sinagot lang niya ako na parang hindi raw iyon mahilig sa internet. Kasi siya man ay sinearch na rin niya ngunit wala siyang nakita. Wala akong nagawa. Sabi ko na lang sa sarili na marahil ay sinadya na rin ng tadhana na hindi ko siya makita dahil kapag nagkataon, baka hindi ko mapigilan ang aking sarili at kung anong masasakit na salita ang aking masabi sa kanya. Iyon na lang ang isiniksik ko sa aking isip.

Isang araw, nakatanggap ako ng text mula kay Albert, “Tol… nandito si Kuya Renan mo sa atin. Nasa bahay nina Cathy.”

Mistulang may sumabog na bomba sa aking harapan nang mabasa ko ang text na iyon ni Albert. “Kailan pa siya nand’yan ‘Tol?”  ang dali-dali kong sagot.

“Hindi ko alam ‘Tol eh. Nabalitaan ko na lang sa isa nating kaibigan na nakita rin daw ng kaibigan niya si Kuya Renan mo sa bahay nina Cathy.”

Dali-dali kong tinawagan si Albert. “S-sure ba siya na si Kuya Renan daw iyon? Nasa Gensan si Kuya Renan, eh.”

“Sure daw siya, ‘Tol dahil nakausap pa raw ng kaibigan niya si Kuya Renan mo.”

“Nariyan pa ba siya?”

“Hindi ako sigurado ‘Tol.”

“P-uwede mo bang i-confirm sa kaibigan natin? O may number ka ba sa kanya, ako na ang tatawag.”

Binigay ni Albert ang number ng kaibigan namin at tinawagan ko. Nang nakausap ko na, hindi na raw nila niya alam dahil hindi na siya nakabalik pa sa lugar nina Cathy.

“Ito ba iyong bahay nina ni Cathy na nasa highway, malapit sa bahay nina Mico?”

“Hindi. Lumipat na sila. Pinaalis sila roon, matagal na, ilang taon na ang nakalipas.”

“Saan na pala ang bahay nila?”

“Ang alam ko ay malayo-layo na ito sa highway. Sa may bandang patungo ng bundok.”

“G-ganoon ba?”

Sa pagkadismaya ko ay tinawagan ko ang numero ni Kuya Renan. Ngunit patay ito, hindi ma-contact. Lalo pa akong nalungkot. Naglalaro sa aking isip ang maraming katanungan. “Nagkabalikan ba si Kuya Renan at Cathy kung kaya ay inilihim niya ito sa akin?” “Bakit kailangan niyang balikan si Cathy gayong alam naman niya na ang babaeng iyon ang dahilan kung bakit muntik na kaming mamatay, nadamay pa si Mico at siya ring dahilan kung bakit nagkawatak-watak kami?” Bigla ko tuloy naalala ang Engineer C na sinabi ni Alex sa Gensan na ang tawagan nila ay honeypie ngunit nang tinanong ko si Kuya Renan tungkol doon ay lalaki raw ang engineer na iyon. Pareho kasi ang kurso nina Kuya Renan at Cathy, Engineer. Kaya hindi ko mawaglit sa isip na baka si Cathy iyon at nagsinungaling lang sa akin si Kuya Renan.

Doon ay mas lalo pa akong nadismaya. Iyon bang feeling na sinaksak ka ng patalikod ng mga tao. Nag-iisa ka na nga lang sa mundo, iyong mga taong nakapaligid pa sa iyo ay tila pinagkaisahan kang pagtaksilan. At lalo na iyong nag-iisang taong mahal mo na sana ay nariyan sa iyong tabi, kaagapay mo sa hirap na pinagdaanan, ngunit wala siya, at nagtaksil din sa iyo. Sobrang sakit.

Sinubukan ko uling magdial sa number ni Kuya Renan. Nag ring siya ngunit mas lalo pa akong nasaktan nang bigla rin itong pinatay. Nagdial uli ako. Ngunit tuluyan nang hindi ma-contact ang kanyang cp kahit nakailang subok ako.

Wala na akong nagawa kundi ang magmukmok sa kuwarto at umiyak. Nabuo na talaga sa isip ko na may pagtataksil na ginawa si Kuya Renan sa akin. Tila hindi ako makahinga sa aking naramdaman. Ang bigat ng aking dinadala, ang sakit sa dibdib, at wala akong masabihan. Gustuhin ko mang mag open kay Ms. Clarissa ngunit may pag-aalangan ang aking isip. Pati sa kanya ay takot na rin akong magtiwala. Kaya hindi ako lumabas ng aking kuwarto.

Nang sumapit ang alas 6:00 ng gabi, hinanap ko si Ms. Clarissa upang magpaalam na lalabas ako. Ngunit ang sabi ng katulong ay umalis daw si Ms. Clarissa. Ipinagbilin lang sa kanya na sabihin sa akin na kapag may kailangan ay tawagan ko lang siya.

Nagpahatid lang ako sa driver patungong mall. Nang naroon na ako, sumaglit ako sa isang restaurant. Magsisimula na sana akong kumain nang bigla nang may naramdaman akong kamay na ipinatong sa aking balikat, halos kasabay ng, “Musta po!”

Gulat kong nilingon ang pinagmulan ng boses. Nakangiti siyang tinitigan ako. Si Jake.

Mistulang nag freeze ako sa aking kinauupuan. Ang bilin kasi ni Kuya Renan sa akin ay mag-ingat ako kay Jake dahil may masamang balak ito sa akin at kay Ms. Clarissa kung kaya ay kung anu-ano na lang ang sinasabi niya laban kay Ms. Clarissa. Gusto kong maniwala sa sinabi ni Kuya Renan. Ngunit sa ginawa naman niyang pagtaksil sa akin ay hindi ko na alam kung saan ako magtitiwala.

“Ey… musta?” ang pagbati ko na rin sa kanya.

Tinumbok niya ang isang silya na nakaharap sa akin at doon ay naupo. “Na-miss kita, B-boss.” Ang sambit niya.

“Eh…” ang naisagot ko na lang. “Huwag nang Boss. Hindi ka na nagtatrabaho sa amin eh.”

“Nasanay na kasi ako.”

“G-gusto mong kumain? Mag-order tayo?” ang paglihis ko sa topic.

“S-sige nagutom din ako.” ang sagot niya sabay tawag sa waiter.

Nag-order siya ng pagkain niya. Tinitigan ko lang siya. Ang guwapo pa rin ni Jake. Clean-cut, makinis, malinis tingnan. Ang ganda pa ng kanyang katawan, proportioned ang hita na bumakat sa kanyang pantalon, matipuno ang dibdib, at biceps, chest out na parang isang militar. At ang galing magdala ng damit. Walang ipinagbago.

Nang makaalis na ang waiter, agad ko namang ibinaling ang aking paningin sa mesa.

“Uy… tinitigan mo ako ah!” ang sambit niya.

“Hindi kaya…”

“Nakita kita. Huwag kang magdeny.”

“Hindi nga, kulit mo.”

Tinitigan niya ako, iyong nagtatanong, nangongonsiyensyang titig.

“Okay, tinitigan kita. Ano ngayon?” ang mataray ko namang tanong.

“Crush mo pa rin ako?”

“Luh! Wala naman akong sinabing may crush ako sa iyo.”

Tinitigan niya akong muli. Iyong mistulang may higanteng question mark na nakalambitin sa ibabaw ng kanyang ulo, nangongonsiyensya uli ang mga mata.

Ibinaling ko ang aking paningin sa ibang direksyon, itinukod ko ang aking kanang braso sa aking baba, iginuri-guri ko ang aking kaliwang mga daliri sa mesa na kunyari ay inosente ako sa kanyang inasta, kinakagat-kagat ang labi, lumilipad ang isip.

“Okay, hindi mo ako crush, hindi mo ako na-miss, hindi ako nagi-exist, nag-iisa ka lang, wala kang kasama, wala kang kausap. Wala.” Ang pag basag niya sa katahimikan.

“Luh! Anong drama naman iyan?”

“Wala, naglalambing lang.” sabay bitiw ng isang pa-cute na ngiti.

“Hindi na ako pede maglandi, Jake. Alam mo iyan, di ba?”

“Oo naman. Naintindihan ko. Naglamabing lang ako dahil nga di na kita Boss, di kagaya noong dati na dapat ay behave ako. Sa trabaho naman ay seryoso ako. Pero sa mga kaibigan, depende rin sa kaibigan ay… makulit naman ako.” Ang sagot nyia. “Atsaka, kung makalusot lang din naman.”

Tawanan. Siya namang pagdating ng inorder niyang pagkain.

Nagsimula kaming kumain. “Hindi mo talaga ako na-miss?” ang tanong niya uli.

“Na-miss kita bilang bodyguard ko. Iyon lang.”

“Sa ibang bagay, wala?”

“Woi wag kang ganyan. Tapos na iyon. Kinalimutna ko na. Masaya na kami ng Kuya Renan.”

“Talaga?”

“Alam mo, ang kulit-kulit mo talaga ngayon, ibang level. Ba’t nag-iba ata ang ihip ng hangin?”

Tumawa lang siya ng malakas.

Na ikinaiinis ko naman. “Naka-drugs ka no?”

“Huh! Bawal sa akin iyan!”

“Ba’t makulit ka ngayon?”

“Di ba sinabi ko na sa iyo? Na-miss kita. Na-miss ko ang samahan natin, ang konting away. Na-miss ko ang katarayan mo… at iyong bagay na iyon na-miss ko rin.”

“Weeee!”

“At masaya ako na nakita kita rito at solo natin ang oras. Wala si Kuya Renan mo, wala si Ms. Clarissa. Walang istorbo.”

“Bakit? Ano bang mayroon.”

“Wala naman. Pero alam mo naman na may puwang ka rito sa puso ko, eh.”

Hindi ako nakakibo sa sinabi niya. Naalala ko pa iyong araw na sinabi niya sa akin ang naramdaman niya. At ramdam ko rin sa kaloob-looban ko na may nararamdaman din ako sa kanya. Hindi ko lang alam kung pagnanasa lang iyon, paghahanp kay Kuya Renan, o isang paghanga lang sa kanya. Pero alam ko, gusto ko rin siya. Kahit sa mga oras na iyon, naroon pa rin ang kiliti at kilig ko para sa kanya. Yumuko na lang ako.

“Pero, sa sinabi ko na…” hinawakan niya ang aking mga kamay na nasa ibabaw lang ng mesa, “…tanggap ko na kayo ni Renan ang nakatadhan para sa isa’t-isa. At okay lang iyon sa akin dahil kitang-kita ko naman na mahal ka ni Renan eh. At ikaw, alam kong mahal na mahal mo rin siya.”

Hinayaan ko na lang siya na hawakan ang aking mga kamay. Ngunit sa kaloob-looban ng isip ko, gusto kong sabihin sa kanya na may tampo ako kay Kuya Renan, na natakot ako sa relasyon namin. Gusto kong sabihin sa kanya na malungkot ako, na nasaktan ako sa ginawa ni Kuya Renan.

“M-may problema ka ba?” ang naitanong niya. Bigla kasi akong nalungkot at maaaring napansin niya ito sa aking mga mata.

“W-wala. Okay lang ako. Ano ka ba.”

“Sure ka?”

“Oo…”

“Happy ako na happy ka kay Renan.” Ang sabi niya habang binitiwan ang isang matipid na ngiti.

“S-salamat.”

“At mas okay na rin na ganito ang nangyari. Di na kita boss kaya pede na kitang kulit-kulitin at pangigilan, gaya nito…” kinurot niya ang magkabilang pisngi ko.

Hindi ako nagreact. Natawa na lang ako. Nandoon pa rin naman kasi ang feeling na na-kyutan ako sa kanya.

“Pangalawa, para focus na rin ako sa aking mission.” Ang dugtong niya.

“M-mission? Ano iyon?” ang tanong ko.

“Ang makahanap ng babae sa buhay ko. Hindi lalaki, babae. B-a-b-a-e” ang pag-empahsize niya sa salitang babae, sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.

“Baliw!”

Tahimik.

“Ano nga pala iyong sasabihin mo sa akin?”

“Naalala mo pa noong sinabi ko sa iyo na mag-ingat ka kay Ms. Clarissa?” ang seryosong sambit niya.

Tumango ako.

“Naniwala ka?”

“Di ko alam…” ang sagot ko. Nalilito naman kasi ako. Gusto ko pa nga sanang idagdag na hindi naniniwala si Kuya Renan sa sinabi niya at ako ay nagdadalawang-isip dahil mabait naman sa akin si Ms. Clarissa. Ngunit sinasarili ko na lang ito.

“Okay. Pagkatapos nating kumain ay sa isang bar tayo tutungo. Iyong inuman lang, iyong may privacy. Sasabihin ko sa iyo ang lahat.” Ang sambit niya.

Hindi na ako nagsalita pa. Iyon naman kasi ang pakay ko, ang mag-inom upang makalimot sa sakit na naramdaman. Itinuloy namin ang pagkain hanggang sa natapos. Nang hiningi na niya ang bill namin, bigla siyang humugot sa kanyang wallet. “Ako na, ako na!” ang giit ko. Alam ko kasing wala pa siyang trabaho.

“No, no… ako na. Promise may pera ako.”

“Okay… kung mapilit ka. Pero ako ang maglibre sa iyo sa bar mamaya.”

“Deal.” Ang sagot niya.

Lampas alas-7 na iyon ng gabi ng nakarating naman kami sa isang bar. Nag-order siya ng beer. Sa una ay wala kaming imikan. Maliban sa sama ng loob kay Kuya Renan, may kaba rin akong naramdaman na hindi ko mawari.

Nang nakatitig-apat na bote na kami, pansin ko ang pamumula ng kanyang mukha. “Lasing ka na ah.” Ang sabi ko.”

“Lasing ka d’yan. Ikaw yata itong lasing eh.” Ang sagot niya.

“Ano nga pala iyong sasabihin mo? Ituloy mo na.”

Biglang naging seryoso ang kanyang mukha. “Tungkol kay Ms. Clarissa…”

“Bakit ano ba ang tungkol sa kanya?”

“Sa sinabi ko, mag-ingat ka sa kanya. Palagay ko ay may masamang binabalak siya sa iyo. Hindi ko lang alam kung ano iyon.”

“B-bakit mo naman nasabi iyan?”

“Maniwala ka kaya kung sasabihin ko sa iyo ang totoo?”

“Oo naman. Bakit hindi?”

Muli siyang natahimik. Yumuko…

Nang muli siyang magsalita, mistulang may isang malakas na bombang ang narinig ko sa aking tainga. “Ang aking ama ay pinatay ni Ms. Clarissa. Ang yaman ni Ms. Clarissa ay yaman ng aking ama.”

“Oh my God!!!” ang pigil kong pagsigaw, ang aking kamay ay itinakip ko sa aking bibig gawa ng matinding pagkagulat.

“Kaya huwag kang magtiwala sa kanya. Ngunit huuwag kang magpahalata na may alam ka sa pagpatay niya sa aking ama. Baka mapahamak ka rin.”

“Oh my God… nananaginip ba ako? Ganyan ba talaga siya kasama?”

“Oo… kaya mag-ingat ka.”

“Paano mo ito nalaman?”

“Alam mo ang background ko di ba? Guamgawa ako ng mga intelligence works. May training ako niyan.”

“At sure ka talaga na siya ang pumatay?”

“Oo…”

“Paano.”

“Saka ko na ikuwento sa iyo. Basta ang importante ay mag-ingat ka.”

“Bakit niya pinatay ang iyong ama?”

“Dahil sa pera.”

“Sandali… Ang papa mo at si Ms. Clarissa ay mag-asawa o mag live-in?”

“Anak ako sa pagkadalaga ng aking inay. Iyan ang sabi ng aking kinikilalang legal na itay. Nabuntis ang aking inay noong teenager pa lang siya. Nagtrabaho ang aking inay noon sa isang fast food chain at doon sila nagkita. Akala ng inay ay seseryosohin siya ng aking ama ngunit nang nabuntis na siya, nawala itong parang bula. Hindi ko talaga alam ang tunay na pangalan ng aking itay. Palayaw lang ang alam ko sa kanya. Ngunit alam ng kinikilala kong ama ang address ng bahay. Nang natunton ko ito, ang nakausap ko ay ang katulong na nagsabi sa akin na wala raw ganoong pangalan sa bahay na iyon. Bago lang daw siya. Ngunit ang sabi ng mga kapitbahay ay doon nga raw siya nakatira ngunit matagal nang hindi nila nakikita. Iyong isang matagal nang katulong ng isang kapitbahay ay nagkuwento na may isang hatinggabi raw na nakarinig siya ng boses ng isang lalaki na nanghingi ng saklolo. Tapos biglang nawala ang tinig.”

“May solid evidence ka ba na talagang si Ms. Clarissa ang nagpatay sa kanya?”

“Sa ngayon ay wala pa. Ngunit alam ko, malapit na. Kung hindi niya ako sinesante ay malamang na lumabas na ang katotohanan.

“Wala namang nagsumbong sa kapulisan?”

“May nagreport sa pagkawala ng aking ama. Ngunit wala naman kasi silang ebidensya kaya walang nagawa ang mga pulis. At isa pa, makapangyarihan si Ms. Clarissa.”

“Nakakatakot pala siya...”

“Kaya mag-ingat ka.”

“E, ‘di noong nagtrabaho ka sa kanya ay may iba ka palang motibo?”

“Oo. Gusto kong malaman kung saan inilibing ang aking ama. Nang natiktikan niyang nanghalungkat ako ng mga dokumento sa drawer niya at nilitratuhan ko ang loob at labas ng bahay niya, doon na siya nagalit. At iyon, sinsesante ako.”

Tahimik.

“A-alam mo, T-tita ko siya…” ang sambit ko.

“Ha???” ang gulat na sagot ni Jake. “Kamag-anak mo siya?”

“Oo.”

Tinitigan niya ako. “At naniwala kang kamag-anak mo siya?”

“Parang... Tugma naman kasi ang lahat na sinabi niya tungkol sa aking inay eh. Kahit birthday ng inay ko ay alam niya. Alam din niya ang lugar ng inay ko, kung saan siya isinilang. At may litrato rin siya ng aking inay na magkasama sila.”

“G-ganoon ba? May sinabi ba ang iyong inay na may kapatid siya?”

“W-wala. Pero hindi rin kasi nagsasalita ang inay ko tungkol sa pamilya niya. Ang alam ko lang ay taga Palawan ang lahi namin. At iyon din ang binganggit ni Ms. Clarissa. Gusto nga niyang tumungo kami sa mismong lugar ng bahay ng mga magulang niya. Ikinuwento din niya sa akin ang pamumuhay nila noon, kung ano ang ikinamatay ng mga lolo at lola ko.”

“Baka totoo nga na kapatid siya ng iyong inay.”

“Kaya nga naguguluhan ako eh.”

“Basta mag-ingat ka pa rin. Hindi natin alam kung ano ang nasa isip niya.” Nahinto siya sandali. “K-kung gusto mo, sa akin ka muna sumama para sigurado ang iyong kaligtasan.”

Hindi ako nakasagot agad. “S-saan ka ba nakatira?”

“Nakikitira lang ako sa isang kaibingan.”

Napaisip ako. Kapag ganyan kasi ang status niya, alam kong mahihirapan lang kami. Magiging pabigat lang ako dahil alam kong wala naman siyang trabaho, at ako ay mag-aaral pa ng college. “K-kaibigan?”

“Oo…. Ngunit wala namang problema. Matalik kong kaibigan ang tinitirhan ko. Alam niya ang kuwento ng buhay ko. Mabait iyon. Wala kang problema doon. Malapit lang dito sa sentro ang bahay nila.”

“S-salamat na lang Jake. O-okay lang na kay Ms. Clarissa muna ako.”

O, sige… basta kapag may napansin kang hindi maganda, o namimiligro ang iyong buhay, tawagan mo ako kaagad ha?”

Tumango na lang ako.

“Kumusta na pala kayo ni Renan?”

Doon na biglang nagshift ang aking emosyon. Tila nabilaukan ako sa kanyang tanong. “Eh…” ang naisagot ko na lang.

“Bugoy… alam ko may problema kayo. Sabihin mo sa akin, makinig ako.”

“S-si Kuya Renan… nagpunta raw sa probinsiya namin at nasa bahay raw nina Cathy, iyong dating girlfriend niya noon. Nakakasama lang ng loob dahil di naman niya sinabi ito sa akin. At nang tinawagan ko pa, patay ang kanyang cp. Bakit ganoon? Ang sakit. Minsan ay naiisip ko na baka hindi niya talaga ako mahal eh.”

“Tol… lalaki kasi ang Kuya Renan mo. Madalang kang makakakita ng isang lalaking nai-in love sa kapwa lalaki. Kung ma in-love man ito, which is mahirap mangyari, malaking porsyento pa rin sa pagkatao niya ang maghahanap ng babae.”

Tila nagsisi ako sa pagsiwalat ko kay Jake sa aking problema. Lalo pa tuloy akong nasaktan sa kanyang sinabi. “Bakit ikaw, g-ganoon din ba?”

Tumango siya.

“Bakit mo ako niligawan? At bakit ang sabi mo sa akin ay mahal mo ako? Niloloko mo lang ba ako?”

“Hmmm… sasabihin na natin na pareho kami ng kaso ng Kuya Renan mo. Maaaring nagkaroon lang ng emotional attachment sa iyo iyong tao dahil malambing ka, makulit, mataray, iyong kuwento mo sa buhay at mga pinagdaanan mo ay sabihin na nating nakakahatak ng matinding simpatiya. Ngunit higit sa lahat, sweet ka at syempre, may hitsura. May mga ganyang sitwasyon kasi. Lalo na, may mga studies na may mga kaso ng straight na mga lalaki na ok lang makikipag-sex sa kapwa lalaki”

“Huh! May ganoon talaga?”

“Oo. Narinig mo na iyong mga ‘locker room’ stories ng mga lalaking football players, basketball players, o kahit magbarkada o magkaklase?”

“Naranasan mo na ba iyon?”

“Hindi. Ngunit may narinig akong mga kuwento ng mga barkada rin.”

“To the point na mahulog din ang loob nila sa isa’t-isa?”

“Oo... kapag sobrang attached na nila sa isa’t-isa. Pero over time, kapag nahanap din nila ang babae para sa kanila, kalimutan na nila ang experience na iyon sa buhay nila. May nabasa nga rin akong isang ‘confession’ sa isang site. Nang nasa college daw siya, grabe ang love niya sa kanyang professor na lalaki na siya lang ang laman palagi ng kanyang isip. Iyong description niya sa kanyang nararamdaman ay iyong ‘true love’ talaga na sinasabi. Nai-excite, kinikilig, pakiwari niya ay nasa heaven siya kapag tinitingnan siya nito o lalo na kapag kinakausap, at para siyang mamatay kapag hindi niya nakikita ang professor niya sa isang araw, mga ganyan. At hindi lang iyan, pinagnasaan niya ang kanyang professor at palagi niyang pinagpapantasyahan kapag nag-iisa siya. Kapag nga raw magkausap sila, hindi niya mapigilan ang tigasan siya. Ganyan niya ka in-love ang professor niya. Ngunit nang gumraduate na siya at nalimutan na niya ang professor niya, na-in love siya sa isang babae. Nagpakasal sila at nagkaroon ng tatlong anak. Kapag naaalala raw niya ang experience niya sa kanyang professor, natatawa na lang siya ngayon. Sabi pa nga niya, ‘Good thing hindi ako pnatulan ng aking professor. Kung pinatulan ako, baka nag-iba na ang takbo ng aking buhay.’”

“Grabe naman... Lalo tuloy akong naguluhan. Lalo akong nasaktan. Lalo mong pinatindi ang aking pagka-insecure…”

“Kung ano iyong totoo lang naman ang sinasabi ko, ‘Tol. Isiksik mo palagi sa isip mo na hindi mo siya kontrolado. Kahit siya, hindi niya kontroladio ang sarili niya. Kung sakaling magmahal siya ng babae, dapat ay open ka sa posibilidad na iyan. ‘Di ba sabi nila, kapag mahal mo ang isang tao, palalayain mo siya. Kung babalik man siya sa iyo, para talaga kayo sa isa’t-isa. Ngunit kung hindi man, may iba pang mas karapat-dapat para sa iyo…”

Hindi na ako kumibo pa. Hindi ko na rin napigilan ang lumuha. Nakaramdam kasi ako ng awa sa aking sarili. Hindi ko alam kung kanino magtitiwala. Si Ms. Clarissa na Tita ko raw ay may lihim at may balak na masama sa akin. Si Kuya Renan na siyang inaasahan ko na sana ay nariyan sa aking tabi ay mukhang iiwanan din pala ako. At si Jake, hindi ko alam kung seryoso ba talaga siya sa pagtulong sa akin. “U-uwi na ako, Jake.” Ang pagpapaalam ko sabay tayo.

“Sorry, kung nasaktan kita, ‘Tol… Gusto ko lang kasing open ka sa katotohanan, eh.”

“O-okay lang ako Jake. I understand. Salamat…” ang sagot ko na lang.

“Ayaw mo na bang makipag-usap sa akin?”

“Uuwi na ako. Baka hinahanap na ako ni Ms. Clarissa.”

“O sige, ihatid na kita sa labasan hanggang sa makasakay ka na ng taxi.”

“O-okay. Tatawagan ko na lang ang driver para sunduin ako.”

“Basta huwag mong kalimutan ha? Tawag ka sa akin pag may napansin kang hindi maganda.”

Tumango lang ako. Hinatid niya ako sa labasan. Hanggang sa dumating ang sasakyan ay umalis na rin si Jake.

Pagdating ko ng bahay ay naroon na si Ms. Clarissa na nakaupo sa isang sofa, nakangiti sa akin pagpasok na pagpasok ko pa lang. “Good evening Bugoy!” ang sambit niya. “Saan ka nanggaling?” ang dugtong niya.

“D’yan lang po. Gusto ko lang pong mag-bar na mag-isa.”

“Nag-enjoy ka naman?”

“Opo.” Ang sagot ko habang dire-diretso kong tinumbok ang aking kuwarto

“Kumain ka na ba? Baka nagutom ka.”

“Tapos na po.”

Akmang bubuksan ko na sana ang pinto ng aking kuwarto nang, “M-may sasabihin sana ako sa iyo, Bugoy.” Ang pahabol niya.

Ngunit nawalan ako ng ganang makipag-usap gawa sa mga sinabi sa akin ni Jake, tungkol kay Kuya Renan at tungkol din sa kanya. “Bukas na lang po, mom… pagod po ako.” Ang sagot ko na hindi man lang siya nilingon. Pakiwari ko ay isang kriminal si Ms. Clarissa na nagdamit-anghel, naghintay ng tamang timing upang makapambiktima.

Nang nasa loob na ako ng kuwarto, sinubukan ko uling tawagan si Kuya Renan, nagbakasakali na sana ay sumagot siya upang mapawi ang aking pangamba na tuluyan na niya akong ipagpalit sa iba, at nang maibahagi ko rin sa kanya ang aking mga nalalaman tungkol kay Ms. Clarissa.

Ngunit bawat dial ko sa numero niya ay wala raw itong coverage.

Doon na ako sobrang nagdamdam. Nasabi ko sa sarili ko na marahil ay niloloko lang talaga ako ni Kuya Renan. Di ko tuloy maiwasan na isisingit sa aking isip ang sinabi ni Jake na lalaki si Kuya Renan at dapat na magiging bukas ang aking isip kung sakaling darating ang panahon na iiwan niya ako para sa isang babae.

“Ayoko na sa iyo…” ang bulong ko sa aking sarili. Dahil sa matinding sama ng kalooban ko ay nakapagdesisyon na akong hindi na ako aasa pa kay Kuya Renan. At kung maaari ay hindi ko na rin siya kausapin o pansinin. Sa gabing iyon ay natulog ako na may matinding hinanakit kay Kuya Renan.

Kinabukasan sa aming agahan. “Bugoy, darating ang Kuya Renan mo mamayang gabi.” Ang sambit ni Ms. Clarissa.

Pakiwari ko ay naglulundag sa tuwa ang aking puso sa pagkarining sa sinabi ni Ms. Clarissa. Ngunit panandalian lamang ito. Nang sumagi sa isip ko ang ginawa ni Kuya Renan, napalitan ito ng inis. Ako na karelasyon niya ay hindi man lang tinawagan. “May pasorpresa ba si Mayor? Hindi na ba uso na tawagan ang jowa kung may importanteng balita? Sa nanay na ba ipinapadaan ang lahat?” Sa isip ko lang. Gusto ko nga sanang sagutin ng, “Hindi po ako na-inform.” Pero tahimik na lang ako. Bagamat may isang bahagi ng utak ko ang kumawala sa tuwa, pilit ko itong nilabanan.

Alas 6:00 ng gabi, muli akong nag-bar. Pinayagan naman ako ni Ms. Clarissa bagamat hanggang ala 8 lang daw ng gabi dahil nga darating si Kuya Renan. Sumang-ayon ako. Tinawagan ko si Jake. Subalit hindi siya available gawa nang nasa malayong lugar siya, may mahalagang inasikaso. Kaya ako na lang mag-isa ang nag-inom sa bar. Nang naka-tatlong bote na ako ng beer, nagpasya akong lumabas. Nasumpungan kong  puntahan ang plaza. Umupo ako roon at nagmuni-muni.

Habang nasa ganoon kaabala ang aking utak sa pag-iisip sa mga pinagdaanan ko, napansin ko ang isang lalaking nasa parehong edad ko at isang batang nasa anim na taong gulang na sa tinign ko ay mag-kuya. Ang kukulit nilang dalawa, ang iingay habang naglalaro. Pagkatapos nila sa seesaw, sa nag-swing naman sila. Habang ang bata ang nasa swing ang kuya naman niya ay siyang taga-tulak. Ang cute nilang tingnan. Pagkatapos sa swing ay inikot pa nila ang lahat ng laruan sa plaza kagaya ng slide, merry-go-round.

Napako ang aking mga mata sa kanila. Ngunit kung gaano sila kasaya, kabaligtaran naman ang aking naramdaman. Naawa ako sa aking sarili. Naalala ko naman ang aking mga masasakit na karanasan kung saan ay hindi ko naramdaman ang pagmamahal ng isang ama. Si Kuya Renan naman na sana ay nariyan sa aking tabi sa mga oras na iyon ay tila lalayo na rin sa akin.

Patuloy kong pinagmasdan ang magkapatid at lalo na sa bata. Maya-maya, habang naghahabulan sila, nadapa ang bata. Dali-dali itong pinatayo ng kanyang kuya at nang nakita ng bata ang tuhod na dumudugo, umiyak ito. Nataranta naman ang kanyang kuya, hindi malaman ang gagawin.

Dahil may hand sanitizer akong dala, nagtatakbo akong nilapitan sila at inabot ko ito sa kuya. “Bibili ako ng band-aid.” Dugtong ko pa. Malapit lang naman kasi ang drugstore, nasa gilid lang ng plaza.

Nagulat man sa bigla kong pagsulpot, tinanggap ng kuya ang hand sanitizer. “S-salamat pare.” Ang sambit niya.

Nang nakabalik na ako, kasalukuyang nalinis ng kuya ng bata ang kanyang sugat. Gusto kong matawa dahil ang bata ay humihikbi. Iniabot ko ang band aid. Habang inilapat ito ng kuya sa tuhod ng bata, ang bata naman ay hindi mapakali sa pagyayakap sa kanyang kuya. “Masakit kuyaaaaa.” ang sigaw ng bata.

Panay naman ang suyo ng kuya niya sa kanya.

Sobrang na-kyutan ako sa eksena nila. Iyong bata na kahit nasaktan at natakot ngunit buo pa rin ang  tiwala niya sa kanyang kuya at hinayaan niya itong ilapat ang band-aid sa kanyang sugat kahit nakaramdam siya ng sakit. Iyong ang tingin niya sa kanyang kuya ay parang hero o superman na hindi siya iiwanan sa ere at ipagtanggol siya sa lahat ng masasama.

May inggit din akong nadarama. Sa isip ko ay biglang sumagi na marahil ay masarap ang magkaroon ng kapatid na nakababata. Hindi ko maiwasang mangarap. “Siguro, kapag may little brother ako, hindi na ako malulungkot. Siguro, magmamature na rin ang aking pag-iisp…” ang bulong ko sa sarili.

Tiningnan kong muli ang magkuya na naglalakad palayo sa plaza. Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga.

Biglang sumagi sa isip ko si Albert. Agad ko siyang tinawagan at tinanong kung anong balita tungkol kay Jimjim. Ngunit hindi na raw sumipot pa ang bata sa lugar nila. Muli na naman akong nalungkot.

Maya-maya ay nagring muli ang aking cp. Si Ms. Clarissa. “Bugoy, nandito na ang Kuya Renan mo. Umuwi ka na ha? Saan ka ba naroon at ipasundo kita sa Kuya mo?”

“Huwag na Mom, pauwi na ako.” Ang sagot ko. Ngunit may iba akong balak. Imbes na umuwi, bumalik ako sa bar at doon ay nag-order ng kalahating case ng beer. “Maghintay kayo, huh!” ang bulong ko sa aking sarili.

Nakasampung bote ng beer na ako at pakiramdam ko ay umiikot na ang aking paligid. Nang pinilit ko ang aking sarili na tumayo upang pumunta ng CR at doon ay sumuka, na out-of-balance ako. Babagsak na sana ako sa semento nang naramdaman kong may sumalo sa akin.

“Iyan kasi… nag-iinom, hindi naman kaya ang katawan. Ano ba ang nangyari sa iyo?” ang narining kong boses.

Tiningnan ko kung sino ang sumalo sa akin. Nang nakita ko ang mukha niya, saka naman ako napasuka. Tumapon ito sa damit ko, sa pantalon, at ang iba ay tumapon sa semento.

“Tingnan mo. Sumuka ka na, nakakahiya ka, nagtitinginan ang mga tao sa iyo.” Ang sambit uli ni Kuya Renan na ang boses ay pigil ngunit halatang nainis.

Kahit hilong-hilo, sinagot ko siya. “Nakakasuka kasi mukha mo! At wala akong pakialam sa mga tao! To hell with them!”

“O siya, uwi na tayo.” Ang sambit niya habang akmang kakargahin niya ako sa kanyang bisig.

“Bitiwan mo ako! Kaya kong maglakad na mag-isa.” Ang mataray kong sagot.

Binitiwan nga niya ako. Ngunit natumba ako at bumulagta sa sahig.

“Sabi ko na nga ba eh!” ang sigaw niyang paninisi sabay tangka uli na kargahin ako.

“Don’t touch me!” Ang sigaw ko rin. At baling sa mga tao, “Hoy people, ito iyong kuya ko na sobrang sweet sa akin sa araw pero ‘wag ka, sinusungkit ako niyan sa gabi!”

Kahit lasing ako, ramdam kong natigilan ang mga tao at itinutok ang kanilang mga tingin kay Kuya Renan.

“Aba’t loko to ah!” ang sagot niya. At baling din niya sa mga tao, “Pasensya na po. Lasing lang po ‘tong utol ko…” sabay takip ng kamay niya sa bibig ko. Puwersahan din niyang kinarga ako sa kanyang mga bisig.

“Hindi ako lasing!” ang pilit kong pagsigaw habang pumapalag sa pagkarga niya sa akin. Ngunit wala akong sapat na lakas. Hanggang naipasok niya ako sa sasakyan. Nang nasa loob na kaming dalawa, agad rin itong pinaandar ng driver.

“Ang bastos ng bibig mo!” ang sambit ni Kuya Renan habang umaandar na ang sasakyan.

“Wala kang paki!” ang sagot ko.

Iyon lang. Wala kaming imikan hanggang sa nakarating kami ng bahay. Kinarga muli ako ni Kuya Renan papasok sa loob. “Tita, kakausapin ko lang muna ito sa kuwarto.” Ang sabi niya kay Ms. Clarissa habang karga-karga niya ako patungo sa aking kuwarto.

Sa loob ng aking kuwarto ay agad niya akong inilatag sa kama. Bagamat hilong-hilo ako, mulat pa rin ang aking isip. Naramdaman kong pilit niyang tinanggal ang aking T-shirt at pagkatapos ay binuksan ang butones ng aking pantalon. Nang hinila na niya ito pababa, umalma ako. “Ano bang gagawin mo? Nalilibugan ka na naman no? Ayoko ngang makipag sex sa iyo!” ang pilit kong pagsasalita.

“Tarantado!” sabay batok niya sa ulo ko. “Pupunasan ko yang katawan mo para matauhan ka!”

“Hayaan mo ako! Ayokong punasan mo katawan ko!”

Hindi na siya sumagot. Ngunit itinuloy pa rin niya ang paghubad sa aking katawan, halatang nagdadabog, puwersahan ang pag-hubad niya ng pantalon ko, pati na ang brief.

“Ayaw ko nga sabiiii.!” Ang pilit kong pagtutol.

“Huwag ka ngang maarte! Tangina, maglalasing nang hindi naman kaya!”

Wala na akong nagawa. Mapilit siya. Maya-maya lang ay nakita kong tumayo siya, tinungo ang shower room. Nang bumalik ay naramdaman ko na lang sa aking katawan ang mainit-init na pamunas. Pinunasan niya ang aking katawan mula sa mukha, sa leeg, sa dibdib, sa aking gitnang-katawan, pati ang aking singit at pagkalalaki ay hindi niya pinalampas. Hanggang sa paa. Nagmamaktol man ako, wala akong nagawa upang mahinto. Hanggang hindi ko na alam kung ano ang nangyari. Nahimbing ako.

Nagising ako kinabukasan dahil sa ingay ng pagbukas ng kuwarto. Nang iminulat ko ang aking mga mata at tiningnan ang wall clock alas 8 na ng umaga. Nakita ko si Kuya Renan na siyang pumasok, dala-dala ang tray ng pagkain. Hindi ko siya pinansin. Akmang tatagilid sana ako sa paghiga, ramdam ko naman ang sakit ng aking ulo at nasusuka ako. Dali-dali akong tumayo at tumakbo sa banyo. Doon ako sumuka.

“Sumuka ka na naman?” ang sambit niya nang nakabalik na ako at nahiga sa kama.

“Oo… nakita ko na naman pagmumukha mo eh. Nakakasuka.” Ang casual kong sagot.

“Ito naman. Sorry na kung may nagawa man akong hindi mo nagustuhan.”

Hindi ako umimik. Nanatili akong nakahiga, tinalukbong sa buong katawan ko ang kumot.

“Heto may gatas o… para malagyan ng laman iyang sikmura mo. Kagabi ka pa sumusuka. Halika, inom ka muna.” Ang sambit niya habang umupo sa gilid ng kama. “Ano bang gusto mo…” sabay hawi sa kumot na nakatakip sa aking mukha.

“Alak kung mayroon ka. Gusto kong mamatay sa kalasingan.”

Natahimik siya. “Ok, alam ko naman kung ano ang ikinagalit mo eh. Sorry na. Magpaliwanag ako.” Ang sambit niya. “May aaminin ako. Pero promise na hindi ka magagalit ah.”

“Paanong hindi ako magagalit, hindi mo pa naman sinabi, tanga!” ang bulyaw ko.

“Okay, aaminin ko. Pumunta ako sa probinsya natin…”

“See??? Sabi ko na nga ba eh! At pinuntahan mo roon si Cathy, di ba???” ang bulyaw ko.

“Oo…”

Doon na ako lalo pang nagdadabog. “At may nangyari na naman sa inyo? Tapos pinangakuan mo siya na kayo na uli? At pagkatpos niyan, hindi na naman ako makakauwi sa atin dahil ipapa-salvage na naman niya ako kapag bumalik roon. Ganoon ba? Bakit ka ba ganyan? Bakit ba lagi mo na lang akong sinasaktan at ipinapahamak???” ang bulyaw ko uli.

“Ito naman o. Patapusin mo nga muna kasi ako…” ang medyo takot niyang boses.

“Dalian mo kasi! Palalabasin kita rito sa kuwarto ko pag di ka nagsalita!”

“Singit nang singit ka kasi eh...”

“Tangina ako pa ang may kasalanan?”

“O sige, may ipapakita na lang ako sa iyo. Basta promise huwag kang magalit.”

“Maghubad ka na naman d’yan. Ipapakita mo na naman sa akin iyang matigas mong ari at ipasalsal sa akin para di na ako magalit?”

“Hindi iyan! Gago.” Doon na siya natawa.

“Hindi ako nagbibiro!”

“Opo. Narito na po!”

“Ipakita mo na! May pa suspense-suspense ka pa!”

Nang tumayo siya, dali-dali kong tinanggal ang kumot na nakatakip sa aking mukha. Nakita ko siyang lumabas ng kuwarto. Nang bumalik, hindi ako makapaniwala sa aking nakita na hila-hila niya pagpasok ng kuwarto. Isang bata.

“Jimjimmmmm!!!” ang sigaw ko. Dali-dali akong bumalikwas sa kama at niyakap ko ang bata. “Oh my God! Hanap ako nang nang hanap sa iyo! Saan ka ba nagtungo?”

Kitang-kita sa mukha ni Jimjim ang pagkagulat nang nalaman na ako pala ang nasa kuwarto. Kitang-kita ko rin ang tuwa sa kanyang ngiti. “Kuya!!!” ang sigaw din niya. “Hindi na po kasi ako nakabalik doon kuya kasi, tinatakot po ako ng mga bata. Papatayin daw po nila ako kapag bumalik sa lugar nila. Natakot po ako eh. Kaya doon na lang po ako naglagi sa kabilang lungsod.”

“Oh my God! Mabuti at…” nahinto ako nang sandali, nagtaka kung bakit kasama niya si Kuya Renan. Nilingon ko si Kuya Renan. “Ba’t kasama mo ’to?” ang tanong ko habang itinuro ko ang bata.

Dahil napansin niyang natuwa ako nang makita ang bata, binitiwan niya ang abot-taingang ngiti sabay pose ng pa-cute, iyong inilagay ang daliri sa ilalim ng kanyang bibig, nagpapa-imress. “Syempre… ako pa.”

Ngunit nainis ako sa inasta niya. Naalala ko pati ang galit ko pa sa kanya. “Bakit kasama mo siya???” ang bulyaw ko.

Doon na ako tuluyang nagulat nang sumingit si Jimjim, “Tatay ko po siya…”

Mistulang hinataw ng isang matigas na bagay ang aking ulo sa aking narinig. Tiningnan kong muli si Kuya Renan na nakangiting aso at nakapose pa rin ng pagpapa-cute. “Guwapo kaming mag-ama, di ba?”

Doon ko na siya kinurot sa tyan sabay tulak sa kanya sa kama. “Bakit di mo sinabi agad???” ang sambit ko habang nasa ibabaw kami ng kama, patuloy pa rin ang pangungurot ko sa kanya.

“Di ka naman nakikinig kasi eh!” ang sagot din niya habang sinasangga ng mga bisig niya ang aking pangungurot. “Woi! Nakatingin si Jimjim o!” ang dugtong niyang tumatawa.

Nahinto ako sa pangungurot. Nilingon ko si Jimjim. “Halika, higa tayong tatlo sa kama.

Nahiga si Jimjim sa gitna namin. Doon na ikinuwento ni Kuya Renan ang lahat. Ang ina ni Jimjim na si Cathy ay na-salvage dahil drug pusher at addict ito. Iyon din ang dahilan nang madaliang pagpunta ni Kuya Renan sa lungsod namin nang wala sa plano dahil may nakapagsabi sa kanya na ang anak niya kay Cathy na si Jimjim ay nagpalaboy-laboy na lang sa lansangan. At kung bakit hindi siya nakatawag sa akin ay na-snatch ang cp niya. Nang siya naman ang tumawag ay naka off ang cp ko. Sinadya ko naman talagang i-off ang cp ko dahil nga sa inis ko sa kanya.

“Ano, galit ka pa... Babe?”

“Ewan ko s iyo!”

Niyakap ni Kuya Renan si Jimjim at ako. Niyakap ko rin siya at si Jimjim na nasa gitna namin. Nagyakapan kaming tatlo sa ibabaw ng aking kama. Hinalikan ni Kuya Renan si Jimjim sa pisngi. Hinalikan ko rin sa pisngi ang bata.

Ang sarap lang ng pakiramdam. Pakiwari ko ay perpekto na ang aking lovelife. May Kuya Renan na ako, may bonus pang isang Jimjim.

Totoo nga ang sabi nila, ang sarap pala talagang magmahal.

(Itutuloy)