By Michael Juha
getmybo@hotmail.com
***
Naghalikan kami.
Mapusok, nag-aalab. Sa wakas ay ipinaubaya rin ni Jake sa akin ang pagkakataong
iyon na malasap ang sarap ng kanyang halik.
Maya-maya ay tinanggal niya ang aking damit pang-itaas. Nagpaubaya ako. Tinanggal din niya ang kanyang t-shirt at muling naglapat ang aming mga labi. Gumapang ang kanyang halik pababa sa aking leeg, sa aking dibdib. Doon ay inilipat-lipat niya ang kanyang bibig sa pagdidila at pagsisipsip ng aking magkabilang utong.
Muli niya akong hinalikan sa bibig. Hinawakan niya ang aking ulo upang igiya ang aking bibig patungo sa kanyang leeg. Nagpaubaya rin ako sa gusto niyang mangyari. Pinaliguan ko ng halik ang kanyang leeg. Hanggang sa iginapang ko pa ang aking mga labi sa kanyang dibdib, sa kanyang tiyan, hanggang sa baba pa nito kung saan ay binaybay naman ng aking dila ang maninipis na hibla ng buhok na nakahilera patungo sa ilalim ng kanyang pantalon.
Dali-dali kong kinapa ang kanyang sinturon. Tinanggal ko iyon at inilaglag sa sahig. Pagkatapos ay binuksan ko naman ang kanyang zipper at doon na lumantad sa aking paningin ang naghuhumindig niyang pagkalalaki. Agad ko itong isinubo.
“Ahhhh!” ang mahinang ungol niya habang marahan siyang pagliyad.
Mas lalo pa akong nag-init sa narinig na ungol niya at pagliyad ng kanyang katawan, dahilan upang mas ibinaon ko pa sa ilalim ng aking lalamunan ang kanyang nanggalaiting pagkalalaki.
“Ang sarap boss… Ahhh!” ang pigil niyang sambit habang hinawakan ang aking ulo.
Hindi ako huminto sa paglabas masok ng kanyang ari sa aking lalamunan. Sa aking ginawang ganoong pagpapaligaya sa kanya, mistula akong isang gutom na aso na noon lang nakakulembat ng pagkain.
Walang humpay naman ang impit na pag-ungol ni Jake habang ikindyot-kadot pa niya ang kanyang gitnang katawan sa aking bibig. “Ang sarap mo boss… ang sarap moooooo.” ang bulong pa rin niya.
Maya-maya lang ay hinawakan niya ang aking magkabilang pisngi at hinila iyon palapit sa mukha niya. Nakaupo siyang lapat sa sahig ang kanyang puwet, ang dalawang paa ay nakabuka na nakalatag din sa sahig.
Dahil sa paghila niya sa aking ulo palapit sa kanya, tumingala ako sa kanya. Dali-dali siyang tumayo at hinubad ang kanyang pantalon kasama na ang kanyang brief. Tumayo na rin ako at mistulang may naghahabol sa bilis ng aking paghuhubad. Nang pareho na kaming walang saplot sa katawan, muli siyang umupo sa sahig, ang mga paa ay nakabukaka. Doon na niya ako hinawakan sa baywang atsaka ipinuwesto sa kanyang kandungan, nakaharap sa kanya ang aking dalawang paa ay nakalingkis sa kanyang baywang.
Ramdam na ramdam ko ang kanyang pagkalalaki na bumubundol-bundol sa tigas na tigas ko na ring ari. Niyakap niya ako nang mahigpit atsaka siniil ng halik.
“Umpphhhhh.” ang mahina kong ungol habang nilaro-laro niya ang aking mga labi at ipnasok sa kailaliman ng aking bibig ang kanyang dila. Ang sarap niyang humalik. Nakakalibog, nakakakiliti. Lalo ko pang hinigpitan ang aking yakap sa kanya.
Maya-maya lang ay ibinaba niya ang kanyang mga labi. Muli niyang sinipsip at dinilaan ang kabuuan ng aking leeg. Wala namang humpay ang aking pag-ungol. Nang nagsawa na siya roon, ibinaba niyang muli ang kanyang bibig sa aking magkabilang utong. Kinagat-kagat niya iyon. Doon ay hindi ko na magawang pigilin pa ang aking ungol “Ahhhhhh! Ahhhhhhh! Ang sarap Jake, ang sarappp!” ang halos pasigaw ko nang sambit. Nanginginig ako sa aking pagyakap sa kanya. Halos kakalmutin ko na lang ang kanyang balat. Tila mababaliw ako sa sobrang kiliti at sarap ng kanyang ginawa habang ginantihan naman niya ng ungol ang aking ungol. Doon ay naramdaman kong lalo pa niyang pinaigting ang pagkakagat at pagsisipsip sa aking mga utong. Tila alam niya ang aking weakness. O sadyang magaling lang talaga siyang magpaligaya.
Hanggang sa muli niyang itinulak ang aking ulo pababa sa kanyang pagkalalaki. Alam ko ang ibig niyang sabihin. Gusto niyang ipasok ko sa aking bibig ang kanyang pagkalalaki.
Dali-dali akong tumalima. Agad akong yumuko at isinubo ko ang kahabaan ng kanyang sandata. Muli siyang napaigtad at napa-ungol. “Ang sarap mo Boss! Ang sarap moooooo!” ang impit niya.
Lalo ko pang ginalingan ang pagsubo sa kanyang pagkalalaki. Malalalim na subo, kahit nabibilaukan ako, naghalo ang sipon, luha at laway at nanasusuka sa haba ng kanyang pagkalalaking pumasok hanggang sa aking lalamunan, ngunit dahil nakakalibog ang kanyang pag-ungol at ramdam ko ang tindi ng kanyang pagnanasa, mas lalo pa akong nalilibugan. Kaya mas ginalingan ko ang aking pagsubo sa kanyang sandata.
Ramdam ko ang tila pagdedeliryo ni Jake nang dahil sa pagsubo ko sa kanyang pagkalalaki. Nakatukod ang dalawa niyang kamay sa sahig habang ang kanyang puwet na nakalapat sa sahig ay ikinadyot-kadyot sa aking bibig. Nang sinilip ko ang kanyang mukha, nakaangat ang ulo sa kisame habang nakapikit ang mga mata, kagat-kagat ang mga labi na tila ninamnam ang bawat ulos ng aking bibig sa kanyang tirik na tirik na ari. “Ahhh! Ahhhh! Ahhhhhhhhhhh!” ang impit na ungol niya.
Hanggang sa muli niyang hinawakan ang aking magkabilang pisngi at pinatayo niya ako, pagkatapos ay pinatalikod. Nang nakatalikod na ako, itinulak niya ang aking ulo pababa. Alam ko na ang gusto niyang mangyari.
Tumuwad ako. Nang nasa ganoong posisyon, bigla akong napalunok nang naramdaman ko ang pagdampi ng kanyang bibig sa gitna ng aking umbok. Ang sarap ng kanyang ginawa. Tila naninindig ang aking balahibo sa sobrang kiliti sa ginawa niyang paghimod ng aking butas. “Ahhhhhh!” ang ungol ko. Sinisipsip at dinila-dilaan niya ang aking butas at idinudumbol-dumbol sa bukana ng aking butas ang kanyang dila.
Halos hindi ako magkandaugagaga sa kiliting dulot nito. Sa buong buhay ko ay noon ko lang naranasan ang ganoong hinihimod ang aking likuran. Ang sarap pala. Nakakadeliryo ang dulot na kiliti. Nawawala ako sa aking isip habang ganoong nakatuwad at itinukod ang aking kamay sa dinding, ang mga mata ko ay nakapikit sa sarap ng pagnamnam sa kakaibang sensasyon. Halos hindi ko namalayang kinagat-kagat no na pala ang aking mga labi.
“Ang sarap naman niyan, Jake… Ahhhh!” ang pigil kong pagsasalita. Sinagot lang niya ng ungol ang aking sinabi.
Maya-maya ay hininto niya ang kanyang ginawa at tumayo, hinawakan ng dalawang kamay niya ang tagiliran ng aking baywang. Doon ko na naramdaman ang pagdumbol-dumbol ng kanyang nangagalaiting pagkalalaki sa aking butas. Hanggang sa narinig kong dumura siya sa kanyang palad. Nang tiningnan ko ito, ipinahid niya ang dura niya sa kanyang pagkalalaki at sa aking butas.
Minasahe muna niya ang bukana ng aking likuran. Muli na naman akong napaungol lalo na nang marahan niyang ipinapasok ang isa niyang daliri rito. “Jake… Jake…” ang impit ko habang inilabas-masok na niya ito sa aking butas.
Muling idinampi niya ang kanyang bibig sa aking mga labi habang patuloy na inulos ng kanyang gitnang daliri ang aking likuran, ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki ay nanatiling nakadiin sa umbok ng aking puwet. Naghalikan kami na mistulang magsing-irog na ilang taong hindi nagkita, nag-uumapaw ang kasabikan sa isa’t-isa.
Hanggang sa naramdaman kong dalawa, tatlo, o baka apat na daliri na ang ipinasok niya sa aking butas.
Kumalas ako mula sa aming paghahalikan. “M-masakit…” ang sambit ko.
Ngunit imbes na sagutin ako sa aking daing, inilapat niya ang kanyang bibig sa aking utong at sinipsip iyon nang matindi. Alam niyang iyon ang aking weakness. Kapag ganoong sinisipsip ng matindi at sabayan pa ng pagkagat-kagat ang aking utong, tila mawawala ako sa aking sarili sa sarap na kahit gaano kasakit ang ang mararamdaman ko sa aking tumbong ay natatabunan ito at ibayong sarap at libog na lang ang aking mararamdaman. “Ahhhh! Ahhhh! Ahhhhh! Huwag mong tigilan, Jake. Ang saraaaaaapppppp!” ang impit ko.
Doon na sinimulang inilabas-masok ni Jake ang kanyang mga daliri sa aking butas.
Wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya. Halos mababaliw ako sa magkahalong sakit at sarap na aking naramdaman. Hindi ko na rin alam kung gaano kalakas ang aking pag-ungol. Parang nalimutan kong nakakagawa pala ako ng ingay. Pakiwari ko ay hindi ako lumulutang ako sa gitna ng kawalan. Sobrang sarap ng kanyang ginawa na hindi ko na alam kong sumisigaw na ba ako sa aking pag-ungol. Nang hinawakan ko ang aking ari, basang-basa na ito at tumutulo ang paunang dagta. Nilalaro ko na lang ang aking sarili habang patuloy na inilabas-masok niya ang kanyang mga daliri sa butas ng aking likuran.
Nang nilubayan niya ako, habol-habol ang aking paghinga. Muli niya akong hinalikan.
Maya-maya ay pumuwesto na siya sa aking likuran. At doon ko na naramdaman ang pagpasok ng kanyang ari sa aking lagusan. “Ahhhhhh!” ang sigaw ko habang hinawakan ko pa ang kanyang beywang. Inilingkis niya ang isa niyang braso sa aking katawan habang ang isa naman ay inilock sa aking ulo at ang kanyang bibig naman ay hindi magkandaugaga sa pag-abot sa aking dibdib at pilit na sinipsp-sipsip ang aking utong.
“Ahhhh! Ahhhh!” ang ungol ko na sinasagot naman ng mga ungol niya.
May ilang minuto kami sa ganoong posisyon. Mistula kaming mga kasali sa isang 500-meter dash na nag-uunahan patungo sa finish line at habol-habol ang malalalim at sunod-suod na paghinga habang tila walang humpay ang kanyang pag-ulos sa aking likuran. Ang sarap lang niyang magdala. Imbes na masasaktan, puro kiliti at libog ang aking naramdaman.
Muli niya akong hinila at pinatihaya sa sahig. Habang nasa ganoon akong posisyon, nakasampa si Jake sa akin, ang aking dalawang paa ay isinandal sa kanyang mga balikat. Nang nasa tamang puwesto na, muli niyang ipinasok ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki sa aking butas.
Napapikit ako sa magkahalong kiliti at sakit. “Ahhhhhhhhhhhhhhhh!” ang malakas kong pag-ungol nang tuluyan nang naipasok niya ang kahabaan ng kanyang ari sa aking kaloob-looban.
“Ang sarap Boss…” ang bulong niya habang nakatitig sa akin at pilit na inabot ng kanyang bibig ang aking mga labi. Hindi siya gumalaw. Hinayaan niyang nakabaon ang buong kahabaan ng kanyang pagkalalaki sa aking kailalaiman.
Naghalikan kami habang nasa ganoong posisyon. “Hmmmmm! Hmmmmm!” ang magkasabay na mga ungol namin. Sinamsam ko ang sarap na dulot ng pagbaon ng kabuuan ng kanyang pagkalalaki sa aking katawan. Bahagyang pinisil-pisil pa ng muscels ng aking puwet ang kanyang katabaan.
“Shiiit… ang sarap Boss. Ang sarap mo. Ahhh.” Ang mahinang ungol uli ni Jake.
Maya-maya lang ay umulos na siya. Doon na naman ako nagdedeliryo sa kanyang pag-ulos. Sa una ay marahan lamang ito, ngunit sa kalaunan ay binilisan na niya.
Mistula namang madurog ang aking mga buto sa puwersahan niyang pag-ulos. Tila isang galit at gutom na ulol na aso siya sa kanyang ginawa, walang pakialam kung magkabali-bali ang aking buto, walang pakialam kung mapadaudos kami sa aming puwesto o ma-outbalance. Ang lakas na pinakawalan niya ay tila hindi maaawat. Ang sarap lang niyang tingnan. Bakas sa kanyang mukha ang magkahalong kanyang puwersa at sarap sa kanyang ginagawa.
Wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya at namnamin ang paglabas-masok ng kanyang pagkalalaki sa aking likuran. Napaungol rin ako na tila wala ring pakialam sa aming paligid. Inabot ko ang aking pagkalalaki at nilaro-laro iyon. At sinabayan ko ang pabilis na pabilis niyang pag-ulos.
Hanggang sa hindi ko na kaya sarap na aking naramdaman at ramdam kong mararating ko na ang ruruk ng sarap, napasigaw ako ng, “And’yan na ako, and’yan na ako Jake! Jake! Jakkkkkeeeeeeeeee!!!” ang sigaw ko na sinagot rin niya ng, “Sabay tayo boss, sabay tayo. Ahhhhh! Ahhhhhh!!!”
Mabilis na sinalsal ko ang aking ari hanggang sa pumulandit ang aking katas sa ibabaw ng aking tiyan at dibdib, ang iba ay sa tiyan at dibdib rin ni Jake. “Ahhhhh! Ahhhhhhh! Ahhhhhhh!” ang ungol ko.
At halos kasabay rin sa ungol kong iyon ay ang kanyang impit ng, “Lalabasan na ako Bossss! Lalabasan na akoooo! Ahhhhhh!” At naramdaman ko na lang ang mabilis at malakas na pagulos niya sa aking likuran na tila wawarakin na lang ang aking likuran kasabay sa tila lalo pang paglaki ng kanyang pagkalalaki. Hanggang sa humina ang kanyang pag-ulos at tila pumipintig-pintig ang kanyang ari sa kaloob-looban ko. “hayan na Bosssss. Hayan naaaaaaaaaaaa!!! Uhhhhhhhhh! Ahhhhhhhh!!”
Dali-dali niyang hinugot ang kanyang ari na noon ay dumudura-dura pa. Dali-dali siyang pumuwesto sa aking uluhan habang nakaluhod at sinalsal niya ang kanyang tirik na tirik pang pagkalalaki sa aking mukha habang kasalukuyang malakas pumupulandit ang marami niyang katas sa aking noo, mata at bibig. Kitang-kita ko naman ang panginginig ng kalamnan ni Jake habang sinasalsal niya ang kanyang ari. Para siyang nakoryente. Nang tila huminto na ang pagpulandit ng kanyang katas, inilapit niya ang kanyang matigas pa ring pagkalalaki sa aking bibig. Halos hindi ako makakakita sa makapal na dagta na nagkalat sa aking mata, ilong, noo, at bibig, ang iba ay pumasok sa aking ilong at bibig. Mapakla ang lasa ngunit dahil sa sobrang libog ay nasasarapan ako.
Hinawakan ko ang kanyang pagkalalaki at isinubo ko ito at sinisipsip. Napaigtad muli si Jake at napaungol. “Ahhhhhh!!!” Sinipsip ko pa ito nang sinipsip bagamat ramdam kong nakikiliti na si Jake. Wala kaong pakialam. Hanggang sa muling lumiit na ito at ibinagsak ni Jake ang kanyang katawan sa aking tabi na tila naubusan ng lakas. Maya-maya ay tumagilid siya at sumampa sa aking katawan, sinadyang ikiskis iyon upang dumikit ang naghalong mga likido naming sa aming katawan. Hinalikan din niya ako, pinaglalaruan n gaming mga bibig ang katas na nanggaling sa kanyang pagkalalaki.
Tila lumutang ako sa langit sa sandaling iyon. Wala akong pakialam sa paligid, wala akong pakialam kung may tao bang makakarinig sa aming mga ungol at ingay.
Nang humupa na ang lahat, nanatili muna kami sa aming posisyon kung saan ay nakatihaya pa rin ako at nakasampa siya sa aking ibabaw, muli na naman niyang siniil ng halik ang aking mga labi. Nasa ganoon kaming paghahalikan nang bigla naman naming narinig ang malakas na ingay na nagmula sa tila hinambalos at puwersahang pagsara ng pinto.
Biglang kumalas si Jake sa aming paghahalikan. Dahil nakatihaya ako, hindi ko makikita ang pintuan. Tiningnan ko si Jake na mistulang natulala sa kanyang nakita. Dahil sa nakita ko sa mukha ni Jake, itinulak ko siya sa kanyang pagkadagan sa akin upang makita ko kung ano ang tila ikinagulat niya.
Nakabukas ang pinto at kitang-kita ko sa aking mga mata ang isang lalaking nagmamadaling naglakad palayo, tila nanggalaiti sa galit.
Tiningnan ko si Jake. “S-si K-kuya Renan ba iyon?”
Malungkot na tumango si Jake.
Doon na ako napasigaw. “Hindi mo agad sinabi!!!” Tumayo ako at dali-daling tinungo ang pinto. “Kuya Renannnnnnn!!! Kuya Renaaaaannnnnn! Kuyaaaaaaaa!” ang sigaw ko. Hanggang sa pintuan na lang kasi ako dahil nakahubad pa ako.
Hindi niya ako pinansin. Tuloy-tuloy lang siya sa mabilis na paglalakad.
Mistulang sasabog ang aking dibdib sa di maipaliwanag na naghalong naramdaman, takot, pangamba, panghihinayang, hiya, guilt, galit… di ko alam. Bumalik ako sa loob ng kuwarto. Siya ring pagkasalubong namin ni Jake na naka-damit na. “Hahabulin ko siya.” Ang sambit niya.
“Hintayin mo ako!” ang sambit ko rin.
Ngunit nagmadali si Jake at hindi na ako hinintay. Nang nakapagsuot na ako ng damit, dali-dali rin akong lumabas ng bahay. Nakita ko sa di kalayuan si Jake na hinahabol at tinatawag si Kuya Renan na kasalukuyang nakasakay na nag tricycle. Nang may dumaan naman na tricycle ay sumakay na rin si Jake.
“Hintay!” ang sigaw ko.
Ngunit tila hindi rin ako narinig ni Jake. Kaya wala na akong nagawa kundi ang bumalik sa kuwarto. Habang tinumbok ko ang pintuan upan bumalik na lang sa loob, napansin ko ang isang kumpol ng mga rosas na nasa loob ng basurahan.
Kinuha ko ang mga ito mula sa basurahan. Nang nakita ko ang card, binuklat ko at binasa ang nakasulat. “A surprise to my baby Bugoy. I love you and I miss you sooooo much! Happy Valentine! I have made up my mind, dito na ako titira. Nagresign na ako sa Gensan upang magsama na tayo at hindi na magkakalayo pa…”
Doon na ako napahagulgol. Dinala ko ang mga rosas sa loob ng aming bahay at doon ay itinuloy ang pag-iyak. Litong-lito ako sa bilis ng mga pangyayari. Sising-sisi sa aking ginawa. Wala na sanang problema at hindi na sana kami magkalayo pa. Ngunit sinira ko ang pagkakataon. Tila gusto kong parusahan ang aking sarili, saktan, iuntog ang ulo sa dingding.
Lumipas ang halos isang oras ay nakabalik na si Jake. Bagsak ang magkabilang balikat na animoy isang taong talunan at nawalan ng pag-asa.
Umupo siya sa silya sa harap ng study table. Nakayuko lang nang ganoon, ayaw magsalita.
“A-anong nangyari? Saan siya tumuloy rito?”
“Sa isang hotel sa downtown… ang maigsi niyang sagot.
“Nag-usap kayo?”
“Ayaw niya akong kausapin. Galit na galit. Gusto ngang makipagsuntukan eh. Hindi ko na pinatulan. Naintindihan ko siya.”
Tahimik.
“S-sorry sa nangyari. Totoong mahal kita, Boss. Pero nakonsyensya rin ako kay Renan. Ramdam kong mahal ka niya. Naging traydor ako sa mga mata ni Renan. Nagmukha akong oportunista. Kasalanan ko ang lahat.” Ang pagbasag niya sa katahimikan.
Mistula akong sinampal ng maraming beses sa sinabing iyon ni Jake. Sumingit sa aking isip ang mga ginawa ko sa kanya. “H-hindi Jake. Ako ang may kasalanan. Kung hindi kita tinukso, b-baka hindi tayo hahantong sa ganito.
“Ako pa rin ang may kasalanan, Boss. Kahit naman tuksuhin mo ako nang tuksuhin kung matibay ang aking paninindigan, hindi ako bibigay. Dapat ay inilagay ko ang lahat sa tamang lugar, sa tamang paraaan. Isa pa, underage ka. Sa legal na proseso, nasa akin ang mali.”
Hindi ako nakaimik. “S-sorry…” ang nasambit ko.
“Kay Renan ka mag-sorry, Boss. Mag-sorry tayo sa kanya.”
“P-puntahan natin siya sa kanyang hotel. Samahan mo ako.” Ang utos ko kay Jake.
Tumalima naman si Jake. Agad naming pinuntahan ang hotel kung saan naka check-in si Kuya Renan. Ngunit laking pagkadismaya namin nang malamang wala na siya roon. Ang sabi ng nasa front desk ay nag check-out na raw siya.
“May sulat pala siyang iniwan. Para raw ito kay ‘Levi?’ ang sambit ng nasa front desk sabay hugot sa isang envelope mula sa kanyang drawer.
“A-ako po iyon…” ang sagot ko.
Inabot ng front dest personnel ang nasabing sulat. Dali-dali ko itong binuksan at binasa,
“Dear ‘tol… Happy Valentine sa iyo. Sinadya kong hindi magtext o tumawag sa iyo dahil gusto ko sanang sorpresahin kita ngayong espesyal na araw ng mga puso. Ngunit ako pala itong masosorpresa sa nakita kong ginawa ninyo ng bodyguard mo. Mukhang enjoy na enjoy ka sa kanya. Ang malas ko lang. Wala akong kaalam-alam na pinalitan mo na pala ako. Miss na miss na sana kita at nakapagdesisyon na sana akong lisanin na ang Gensan at dito na tumira sa Tuguegarao kasama ka hanggang sa paggraduate mo kung saan ay lilipat naman tayo ng Maynila base sa sinabi ni Ms. Clarissa para sa atin. Pero di bale na lang, babalik na lang ako ng Gensan at doon na lang mamalagi. Huwag kang mag-alala. Hindi ako galit sa iyo. Marami akong mga pagkakamali na nagawa sa iyo, sa buhay mo. Kung hindi dahil sa akin ay baka hindi ka magkaganyan. Kung hindi dahil sa akin ay baka iba ang takbo ng buhay mo, baka hindi ka sa lalaki magkakagusto. Nagsisi ako ngayon na naging ganyan ka. Anyway, ngayong nariyan na iyan, kung saan ka masaya, okay lang sa akin. Masakit ito para sa akin. Ngunit wala akong magagawa. Siguro nga, tama sana ang una kong naging desisyon na huwag nang pumarito dahil may mahalagang responsabilidad ako sa Gensan. Pero pinili kita. Di bale, babalik na lang ako roon at ituloy ang una kong plano. Good luck sa inyong dalawa…”
Hindi ko lubos maisalarawan ang aking nadarama sa pagkabasa ko sa kanyang sulat. Biglang nagflash back lahat sa aking isip ang mga masasayang alaala namin ni Kuya Renan. Iyong mga bagay na ipinaranas at ibinigay niya sa akin, iyong mga pinagdaanan namin, iyong pagiging sweet at maalalahanin niya sa akin.
Hindi ko namalayang tumulo na pala ang aking mga luha. Naalala ko ang aking cell phone at tinawagan ko ang numero niya. Ngunit naka-off ito. “Puntahan natin siya sa airport Jake. Baka mahabol pa natin siya.” Ang sabi ko.
Agad ring sumang-ayon si Jake. Nang nakarating kami ng airport, nagtanong ako sa guwardiya kung may nakaalis na bang flight patungo ng Gensan. Hindi kasi kami pinapapasok sa loob gawa nang wala kaming ticket.
“Mayroong flight mga thirty minutes from now. Pero nasa pre-boarding lounge na ang mga pasahero.” Ang sagot ng guwardiya.
“P-puwede bang i-paging siya na sana ay makausap ko? Urgent lang po. Emergency po.” Ang pagmamakaawa ko pa.
Marahil ay naawa sa akin, pinayagan ako ng guwardiya na makapasok, pinaiwan lang si Jake sa labas. Agad kong tinungo ang customer service at nakisuyo na i-paging si Kuya Renan dahil urgent lang.
Pinagbigyan naman ako ng customer service. “Paging Mr. Renan Cruz. Someone is looking for you uergently. Please approach the customer serive” Ang lumabas na paging mula sa built-in speakers ng airport. Inulit pa ito ng dalawang beses.
Naghintay ako. Ngunit lumipas na lang ang 10 minutos ay wala pa ring Renan ang nagpakita. Hanggang sa ang narinig kong announcement mula sa built-in speakers ng airport ay ang pag-board na ng mga pasahero ng eroplanong patungo ng Gensan.
Bagsak ang aking mga balikat na naglakad palabas ng airport. Tila napakabigay ng aking mga paa habang pilit na inihakbang ko ang mga ito patungo sa exit ng airport.
Umuwi kami ni Jake sa aking accommodation na walang imikan. Mistulang gumuho ang aking mundo sa sandaling iyon.
“B-bakit hindi mo siya sundan? February 14 ngayon, Linggo. At malay mo, lalambot ang kanyang puso kapag nakita kang nag-effort para sa kanya sa araw na ito.” ang sambit ni Jake nang nasa loob na kami ng aming accommodation.
Napatingin ako kay Jake. Tila Nahimasmasan ako sa narinig kong mungkahi niya. Ngunit may problema. “H-hindi ko alam ang address niya sa Gensan eh. Atsaka, maga-absent ako nito. Malapit pa naman ang finals.” Ang sagot ko.
“Isang araw ka lang mag-absent. Balik ka kaagad bukas ng gabi. Sa address naman ay may alam ako.”
“P-paano mo nalaman?”
“Bodyguard mo ako. Di na iyan nakapagtatka. Trabaho kong pilit na alamin ang detalye ng mga taong nakapaligid sa iyo.” Ang sagot niya habang tinumbok ang kanyang locker at may kinuhang parang isang notebook atsaka binuklat ito. “Nandito nga…”
Kaya dali-dali kong tinumbok ang aking cabinet at nag-impake ng iilang damit at gamit. Tinungo ko ang banyo upang mag quick bath matapos kong mag-impake. Nang nakaupo na ako ng toilet bowl, napapikit ako sa hapdi habang pinilit kong dumumi. Nagulat pa ako dahil may dugong bumagsak sa inodoro at may dalawang buong dugo pang nalaglag. Nang pinahid ko ng tissue ang aking puwet, bumakat pa rin ang dugo. Ibis sabihin, nagdurugo pa ang aking likuran. May kaunting kaba akong nadarama. Naalala ko kung gaano ka-wild si James makipagtalik.
Hinatid ako ni Jake sa airport. Hindi na siya sumama sa akin sa Gensan gawa nang ayaw niya raw na makadagdag problema pa siya kapag nalaman ni Kuya Renan na kaming dalawa pa rin ang nagsama patungo roon. Hinayaan ko na lang din. Tama naman siya. Baka nga lalo pang magiging complicated ang lahat kapag naroon din siya. Hindi na rin ako nagpaalam pa kay Ms. Clarissa. Natakot kasi ako na baka hindi niya payagan.
Hindi ako mapakali habang naglakbay ang eroplano patungo ng General Santos City. Bagamat wala akong tulog dahil sa mga pangyayari at masakit ang aking katawan at mahapding mahapdi pa ang aking tumbong dahil sa mabangis na pakikipagtalik ni Jake sa akin, gising na gising pa rin ang aking diwa. Hindi ko maiwaglit sa aking isip ang mga pangyayari. Tila napakabilis, sobrang ironic. Halos hindi ako makapaniwalang sa araw ng mga puso, pinagtaksilan ko si Kuya Renan at nasaksihan pa niya ang aming mga ginawa ni Jake. Nagsisisi ako kung bakit nagpadala ako sa bugso ng aking damdamin at nagawa ko ang isang bagay na nakakasakit at mahirap tanggapin. Marahil ay hindi ko mapapatawad ang aking sarili kung tuluyan na akong iiwan ni Kuya Renan. Inihanda ko na rin ang aking sarili na tanggapin ang mga masasakit na salitang maaaring ibato niya sa akin, kahit ano, kahit magmakaawa pa ako, kahit parusahan niya ako basta mapatawad lang niya ako, handa kong tanggapin ang lahat.
Nang lumapag na ang eroplano sa airport ng Gensan, halos sasabog sa sobrang lakas ng kalampag ang aking dibdib. Hindi ako mapakali. Matindi ang kaba na aking naramdaman.
Nang nakalabas na ako ng airport, pumara ako ng tricycle. Ibinigay ko sa driver ang papel na sinulatan ni Jake ng address ni Kuya Renan. Ibinaba ako ng tricycle sa harap ng isang bahay na yari sa kahoy na pinaligiran ng malalaking kahoy. May kalumaan na ang bahay at halatang hindi na ito inayos dahil bahagya na itong nakatagilid.
“Tao po! Tapo po!” ang sigaw ko nang nasa bungad na ako ng kanilang hagdanan.
Tahimik.
“Tao po! Tapo po!” ang sigaw ko uli.
Nakailang “Tao po!” “Tao po!” na ako nang mula sa aking likod ay may nagsalita. “To, wala nang tao riyan. Lumapit na sila ng tirahan!”
Nilingon ko ang pinanggalingan ng boses. Isang matandang lalaki. “S-saan na po sila ngayon?”
“Hindi ko alam eh. May anim na buwan na siguro silang nakalipat. Ang may-ari ng lupa na iyan kasi ay darating na galing ng Canada at dito na yata manirahan, magpapatayo ng mansion diyan. Pati ang kaming mga kapitbahay niya ay nagsilipatan na rin gawa ng kasama kami sa mga pinapaalis.”
“G-ganoon po ba?” ang sagot ko.
Wala na akong nagawa kundi ang pumara uli ng tricycle. Nagpahatid ako sa isang hotel. Nang nasa hotel na, hindi na naman ako mapakali. Hindi ko alam ang aking gagawin. Sumagi sa aking isip na bumalik na lang ng Tuguegarao. Tinawagan ko si Jake. Sinabi ko sa kanya ang nangyari. Nagmungkahi siya na huwag akong umuwi at puntahan ang pinagtatrabahuhan ni Kuya Renan.
Muli akong nabuhayan ng loob. Tama siya, kung hindi ko matunton ang bahay niya, siguradong naroon siya sa kanyang pinagtatrabahuhan. Pinuntahan ko kaagad ang kumpanya niya. Bagamt araw ng Linggo iyon ay may nago-overtime na mga tauhan. Ngunit laking pagkadismaya ko na naman nang malaman na wala na raw si Kuya Renan sa kumpanyang iyon. May isang buwan na raw itong nagresign. Napa-isip tuloy ako kung ang pagresign niyang iyon ay dahil sa akin, dahil sa sinabi niyang desisyon na sasama na siya sa akin. Bigla na naman akong nalungkot.
Nagtanong-tanong ako sa mga kasamahan niya kung nasaan siya. Ngunit walang ni isa man sa kanila ang nakakaalam kung saan na siya nakatira. May isang nagpakilalang kaibigan niya ang nagbigay sa akin ng address ng bahay ng kanyang kapatid na lalaki. Kinuha niya rin ang number ko upang bibigyan daw niya ako ng update kung sakaling ma-contact niya uli si Kuya Renan.
Wala akong sinayang na sandali. Pinuntahan ko muli ang nasabing address. Isang apartment ang nadatnan kong address na itinuro sa akin. Hindi ito kalayuan sa sentro ng siyudad. Nang nag-tao po ako, lumabas ang isang lalaki na nasa mahigit 30 ang edad. Sumunod naman sa kanya ang isang may katabaang babae na halos kasing edad rin niya. Doon ko napagtanto na iyong lalaki ay siya iyong kuya ni Kuya Renan. May hawig kasi ang mukha nila, ganoon din ang tinding. May katabaan lang siya. May tuwa akong nadarama sa pagkakita sa kanya. Sa isip ko ay naroon din si Kuya Renan sa bahay niya.
Ngunit laking pagkadismaya nang tinanong ko na kung naroon si Kuya Renan.
“Wala siya rito. Matagal nang umalis sa poder ko. Mula nang mamatay ang inay ay hindi na rin siya nagpapakita pa sa akin…” ang sabi niya.
May kirot akong nadarama sa narinig na balita. Hindi lang dahil wala pala si Kuya Renan sa kanila kundi dahil sa nalamang patay na ang inay ni Kuya Renan. Kahit papaano kasi, mabait sa akin ang kanyang inay at itinuring niya akong bahagi ng kanilang pamilya. Simula nang mamatay ang tunay kong inay, sa kanila na ako tumira at minahal niya ako na parang isang tunay na anak.
Muling nanariwa sa aking isip ang mga alaala namin ni Kuya Renan at ng kanyang inay kung saan ay maituturing kong isang buong pamilya rin kami. Ang mga sandali kung saan ay masaya kaming nagsasama-sama sa pagkain, sa pagsimba, sa pamamasyal. Iyong nalulungkot ako lalo na kapag naaalala ko ang inay na pumanaw na at aaliwin niya ko at sabihin sa akin na naroon naman siya bilang nanay ko rin kaya huwag na akong malungkot.
Naawa rin ako kay Kuya Renan. Alam ko kung gaano kasakit ang mawalan ng inay. Muli ko na naman siyang naalala. Naalala ko ang pagkawala ng kanyang itay kung saan ay lungkot na lungkot siya at ako lang ang nasa kanyang tabi. Naalala ko rin ang pagkawala ng aking inay kung saan ay siya naman itong nagbigay sa akin ng lakas upang harapin ang buhay.
Hindi ko napigilan ang aking sarili na hindi mapaluha. Lihim na pinahid ko ang mga ito at pinigilan ang sariling huwag humagulgol sa harap nila. Nahiya kasi ako sa kanilang mag-asawa. Ngunit kung mistulang tinusok ang aking puso sa sinabing iyon ng kanyang kuya, tuluyan nang nadurog ito sa sunod niyang sinabi. “Si Renan ay umalis ng bahay dahil sa galit niya sa akin. Inakusahan niya kaming mag-asawa na pinabayaan namin ang inay nang ma-stroke ito, dahilan upang mamatay. Maagapan pa raw iyon kung inasikaso naming maige. Kaya hayun, umalis nang walang paalam. Sumama siya sa kanyang babae. Nag live-in na yata ang dalawa at hindi ko alam kung saan sila nakatira. Wala na akong pakialam sa kanya…” ang mataas na boses na sambit ng kanyang kuya.
Mistulang hinataw ng matigas na bagay ang aking ulo sa narinig. At ang naisagot ko na lang ay, “G-ganoon po ba? S-sige po, a-aalis na lang po ako.” at dali-dali na akong tumalikod gawa nang hindi ko na nakayanan ang sakit na aking nadarama. Tila gumuho ang aking munso sa sandaling iyon. Tila nawalan ako ng lakas. Nang nasa labas na ako ng gate, nagtatakbo ako sa kahabaan ng kalsada habang patuloy ang pagbagsak ng ang aking mga luha. “Ang sakit ng ginawa mo Kuya Renan! Tila ikamamatay ko ang sakit!” ang sigaw ko sa aking sarili.
Doon na sumagi sa isip ko ang kanyang sulat na una niyang plano na “responsabilidad” sa Gensan na ayaw sana niyang pumunta ng Tuguegarao dahil ditto ngunit pinili niya ako. “Iyon pala siguro ang dahilan… ang babae niya!” sa isip ko.
Nakarating ako ng hotel na lalo pang tumindi ang sakit na aking naramdaman. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin;, kung ituloy ko pa rin ba ang paghahanap sa kanya, kung mananatili pa ba roon o babalik na lang ng Tuguegarao. Ang daming bumabagabag sa aking isip. Naisip ko rin na na-karma ako sa pinaggagawa ko sa kanya, iyong nangyari sa amin ni Jake. Naihambing ko ang nakita niyang ginawa namin ni Jake sa nararamdaman kong may babae siya. “Ang sakit pala!” ang bulong ko sa sarili. Ngunit wala akong magawa kundi ang mag-iiyak.
Sabog talaga ang utak ko sa sandaling iyon. May naramdaman din akong hiya sa sarili. May isang bahagi ng aking utak na nakaramdam ng matinding pagsisisi. May isang parte rin na nagtanong kung bakit hindi niya ako ipinaglaban. Parang gusto ko na ring hayaan na lang din siya, kagaya ng ginawa niyang pag-iwan sa akin na hindi man lang ako kinausap. Nagtanong din ang isip ko kung mahal pa ba niya talaga ako. O kung magpaubaya na lang. Ang sakit lang. Parang gusto kong iumpog ang aking ulo sa dingding na semento ng aking kuwarto.
Naisipan kong tawagan si Jake. Ngunit “out of coverage” ang kanyang linya. Halos naka dalampung tawag din ako kay Jake ngunit palaging out of coverage area pa rin ang linya niya. Mistula akong sinakluban ng langit at lupa. Warak na nga ang aking puso, tila nag-iisa pa ako sa mundo.
Habang nasa ganoon akong kalituhan, sumagi sa isip ko si Mico. Naalala ko ang kabaitan niya, iyong pagiging kaibigan niya sa akin na naroon siya palagi sa tabi ko. Sa bawat hirap at saya ay hindi niya ako iniiwanan. May isang bahagi ng isip ko na nag-udyok na tawagan siya. Ngunit may isang bahagi rin na nag-alangang gawin iyon dahil ayokong umasa na naman siya. Ayokong muling makasakit ng damdamain. Ayaw kong muling masira ang buhay niya nang dahil sa akin.
Kaya tiniis ko na lang ang lahat ng sakit at hirap na aking dinadala. Dali-dali akong nag pack-up upang hahabulin ko na lang sana ang last flight sa araw na iyon pabalik ng Tuguegarao. Nahinto ako nang biglang nag-ring ang aking cp. Agad ko itong sinagot, nagbakasakaling si Kuya Renan iyon. “Hello?”
“Ikaw ba si Bugoy? Ako si Alex, ang best friend ni Renan. Hinahanap mo raw siya? Nagpunta ka raw sa planta kanina. Nagkataon naman hindi ako pumasok kanina.” ang sagot sa kabilang linya.
“O-oo. P-paano mo nakuha ang number ko?”
“Sa mga kasama namin sa trabaho. Kinuha ko ang number mo sa isa sa mga tauhan ng pabrika.” Ang sagot niya.
“Ah, m-mabuti naman. A-alam mo ba kung nasaan siya?” ang tanong ko.
“Hindi rin eh. Iyong number niya ay deactivated na kaya hindi ko rin siya ma-contact. Pero di bale, mahahanap ko rin siya at agad kong ipaalam sa iyo.”
“S-salamat.”
“Okay lang iyon. Anong plano mo ngayon?”
“Heto, hahabulin ko na lang ang huling flight pabalik ng Tuguegarao. May pasok pa ako bukas eh.”
“Bukas ng hapon ka na lang umuwi. Igagala muna kita sa mga night life dito sa Gensan. Puwede?” ang tanong niya.
“Eh…” ang naisagot ko. Nag-aalangan pa kasi ako. Ngunit naisip ko rin na baka sa pamamagitan niya ay may malalaman ako tungkol sa sinasabing babae ni Kuya Renan kaya, “S-sige…” ang naisagot ko.
“Good! Pupuntahan kita sa hotel mo at exactly 7 pm. Sabay na tayong mag-dinner. Okay lang ba?”
“Eh… o-okay.” Ang sagot ko.
“Saang hotel ka ba?” ang tanong niya.
Ibinigay ko ang pangalan ng hotel ko. Maga-alas 7 ng gabi ay nag-ring ang aking intercom at nang sinagot ko ito, may tao raw na naghahanap sa akin. Sinabi kong hintayin ako at bababa na ako.
Nakita ko kaagad sa lobby ang nagpakilalang best friend ni Kuya Renan. Pagbukas pa lang ng elevator ay nakatayo siya at nakatingin na sa akin. Sa tingin ko ay kasing-edad lang niya si Kuya Renan. Tila kilala niya ako dahil kaagad niya akong nginitian. Nakasuot siya ng puting sweatshirt na may tatlong stipes na asul. Stonewashed na itim na maong naman ang kanyang pantalon, naka sneakers na kulay asul. Matangkad na tao si Alex. Sa kanyang suot ay bakat ang matipunong katawan. Moreno ang kanyang balat, makinis, at sa kanyang tindig ay pansin ko kaagad ang ganda ng kanyang porma. Maganda siyang magdala ng damit. Parang isang modelo. Bagamat hindi siya kaguwapuhan, malakas ang kanyang appeal at dating. Lalaking-lalaki, pati sa kanyang pananalita. Siya iyong taong kahit hindi kaguwapuhan ang hitsura ngunit dahil sa ganda ng kanyang tindig at lakas ng appeal ay pakiwari mo, napakaguwapo na rin niya.
“Hi! Ikaw si Bugoy, di ba?” ang sambit niya kaagad nang nakalabas na ako ng elevator. Iniabot niya sa akin ang kanyang kanang kamay.
“Opo… Kayo po si Sir Alex?” ang sagot ko naman.
“Ako nga… Nice to meet you.” Ang sambit niya habang nag-handshake na kami.
“Nice to meet you too.” Ang sagot ko.
Pagkatapos naming mag meet-and-greet ay niyaya niya akong kumain muna sa mismong restaurant ng hotel dahil gutom na gutom na raw siya. Sumang-ayon naman ako. Habang kumakain kami ay unti-unting nakilala ko Alex. Siya pala ang production manager ng pabrikang tinatrabahuhan ni Kuya Renan at under niya si Kuya Renan bilang Chief Engineer ng departamento nila. Tinanong ko kung okay naman ang trabaho ni Kuya Rom. Sinagot niya ako na okay naman daw at masaya nga raw si Kuya Renan sa trabaho niya. Magaling daw itong magtrabaho kung kaya ay nalungkot siya sa biglaang pag-alis nito. Hindi na raw ito nagpakita pa sa pabrika. Ang resignation letter niya ay ipinakisuyo lang na ibigay sa HR. Wala naman daw itong kaalitan sa mg aka-trabaho niya. Lahat nga raw ng mga empleyado ay hanga sa kanyang pagka-palakaibigan at bibong kasama. Wala rin daw siyang narinig na problema ni Kuya Renan sa trabaho at sa kumpanya. Kaya nagulat silang lahat sa kanyang biglang pag-alis.
“H-hindi kaya dahil sa pagkamatay ng kanyang inay iyon, Sir?” ang tanong ko.
“Maaari. Kasi pagkatapos noon ay naging malungkutin na rin siya at hindi na sumasama sa akin kapag niyayaya ko sa aming mga gala.”
“S-saan naman kayo gumagala?”
“Iyong weekends, sa beach, kasama ang ibang tropa. Minsan field trip. Minsan bar. At kapag may birthday ang isa sa mga trabahante, sa bahay ng celebrant, inuman...”
Napangiti ako. “Kapag nalasing pa naman iyon ay bagsak talaga at minsan ay hindi alam ang mga ginagawa.” Ang sabi ko. Hindi na ako nag-“Sir” pa. Sinabihan niya akong ayaw niya ng “Sir”.
Natawa siya. “Sinabi mo pa! Minsan ay pinipigaln namin pero aya paawat minsan eh. Ilang beses na kaya namin iyong hinahatid sa bahay niya kapag ganoon. Iyong kinakarga na talaga!” sabay tawa. “Pero hindi naman palagi iyon. Siguro kapag ganyang enjoy lang siya, o baka malungkot din kaya parang gustong magwala.”
“Hindi pa rin pala siya nagbago…” ang bulong ko sa sarili.
Nang matapos na kaming kumain, niyaya naman niya ako sa isang bar. May kotse siyang nakaparada sa parking lot ng hotel. Dinala niya ako sa isang bar, iyong dimlight lang, may mahinang mellow music sa background habang may artificial falls naman sa gilid na may mga malalaking bato sa binabagsakan ng tubig at malalaking mga ferns. Iyong pang-relax na ambiance na puede rin sa mga magsing-irog. At dahil mahina lang ang music, libreng nakakapag-usap ng mahina ang mga dadayong customers. Actually, puwede ring gumawa ng kalaswaan o kabulastugan ang mga customers dahil may mga naka-cubicle na mesa na puwedeng piliin. At iyon ang pinili ni alex para sa amin.
Maya-maya ay tinanggal niya ang aking damit pang-itaas. Nagpaubaya ako. Tinanggal din niya ang kanyang t-shirt at muling naglapat ang aming mga labi. Gumapang ang kanyang halik pababa sa aking leeg, sa aking dibdib. Doon ay inilipat-lipat niya ang kanyang bibig sa pagdidila at pagsisipsip ng aking magkabilang utong.
Muli niya akong hinalikan sa bibig. Hinawakan niya ang aking ulo upang igiya ang aking bibig patungo sa kanyang leeg. Nagpaubaya rin ako sa gusto niyang mangyari. Pinaliguan ko ng halik ang kanyang leeg. Hanggang sa iginapang ko pa ang aking mga labi sa kanyang dibdib, sa kanyang tiyan, hanggang sa baba pa nito kung saan ay binaybay naman ng aking dila ang maninipis na hibla ng buhok na nakahilera patungo sa ilalim ng kanyang pantalon.
Dali-dali kong kinapa ang kanyang sinturon. Tinanggal ko iyon at inilaglag sa sahig. Pagkatapos ay binuksan ko naman ang kanyang zipper at doon na lumantad sa aking paningin ang naghuhumindig niyang pagkalalaki. Agad ko itong isinubo.
“Ahhhh!” ang mahinang ungol niya habang marahan siyang pagliyad.
Mas lalo pa akong nag-init sa narinig na ungol niya at pagliyad ng kanyang katawan, dahilan upang mas ibinaon ko pa sa ilalim ng aking lalamunan ang kanyang nanggalaiting pagkalalaki.
“Ang sarap boss… Ahhh!” ang pigil niyang sambit habang hinawakan ang aking ulo.
Hindi ako huminto sa paglabas masok ng kanyang ari sa aking lalamunan. Sa aking ginawang ganoong pagpapaligaya sa kanya, mistula akong isang gutom na aso na noon lang nakakulembat ng pagkain.
Walang humpay naman ang impit na pag-ungol ni Jake habang ikindyot-kadot pa niya ang kanyang gitnang katawan sa aking bibig. “Ang sarap mo boss… ang sarap moooooo.” ang bulong pa rin niya.
Maya-maya lang ay hinawakan niya ang aking magkabilang pisngi at hinila iyon palapit sa mukha niya. Nakaupo siyang lapat sa sahig ang kanyang puwet, ang dalawang paa ay nakabuka na nakalatag din sa sahig.
Dahil sa paghila niya sa aking ulo palapit sa kanya, tumingala ako sa kanya. Dali-dali siyang tumayo at hinubad ang kanyang pantalon kasama na ang kanyang brief. Tumayo na rin ako at mistulang may naghahabol sa bilis ng aking paghuhubad. Nang pareho na kaming walang saplot sa katawan, muli siyang umupo sa sahig, ang mga paa ay nakabukaka. Doon na niya ako hinawakan sa baywang atsaka ipinuwesto sa kanyang kandungan, nakaharap sa kanya ang aking dalawang paa ay nakalingkis sa kanyang baywang.
Ramdam na ramdam ko ang kanyang pagkalalaki na bumubundol-bundol sa tigas na tigas ko na ring ari. Niyakap niya ako nang mahigpit atsaka siniil ng halik.
“Umpphhhhh.” ang mahina kong ungol habang nilaro-laro niya ang aking mga labi at ipnasok sa kailaliman ng aking bibig ang kanyang dila. Ang sarap niyang humalik. Nakakalibog, nakakakiliti. Lalo ko pang hinigpitan ang aking yakap sa kanya.
Maya-maya lang ay ibinaba niya ang kanyang mga labi. Muli niyang sinipsip at dinilaan ang kabuuan ng aking leeg. Wala namang humpay ang aking pag-ungol. Nang nagsawa na siya roon, ibinaba niyang muli ang kanyang bibig sa aking magkabilang utong. Kinagat-kagat niya iyon. Doon ay hindi ko na magawang pigilin pa ang aking ungol “Ahhhhhh! Ahhhhhhh! Ang sarap Jake, ang sarappp!” ang halos pasigaw ko nang sambit. Nanginginig ako sa aking pagyakap sa kanya. Halos kakalmutin ko na lang ang kanyang balat. Tila mababaliw ako sa sobrang kiliti at sarap ng kanyang ginawa habang ginantihan naman niya ng ungol ang aking ungol. Doon ay naramdaman kong lalo pa niyang pinaigting ang pagkakagat at pagsisipsip sa aking mga utong. Tila alam niya ang aking weakness. O sadyang magaling lang talaga siyang magpaligaya.
Hanggang sa muli niyang itinulak ang aking ulo pababa sa kanyang pagkalalaki. Alam ko ang ibig niyang sabihin. Gusto niyang ipasok ko sa aking bibig ang kanyang pagkalalaki.
Dali-dali akong tumalima. Agad akong yumuko at isinubo ko ang kahabaan ng kanyang sandata. Muli siyang napaigtad at napa-ungol. “Ang sarap mo Boss! Ang sarap moooooo!” ang impit niya.
Lalo ko pang ginalingan ang pagsubo sa kanyang pagkalalaki. Malalalim na subo, kahit nabibilaukan ako, naghalo ang sipon, luha at laway at nanasusuka sa haba ng kanyang pagkalalaking pumasok hanggang sa aking lalamunan, ngunit dahil nakakalibog ang kanyang pag-ungol at ramdam ko ang tindi ng kanyang pagnanasa, mas lalo pa akong nalilibugan. Kaya mas ginalingan ko ang aking pagsubo sa kanyang sandata.
Ramdam ko ang tila pagdedeliryo ni Jake nang dahil sa pagsubo ko sa kanyang pagkalalaki. Nakatukod ang dalawa niyang kamay sa sahig habang ang kanyang puwet na nakalapat sa sahig ay ikinadyot-kadyot sa aking bibig. Nang sinilip ko ang kanyang mukha, nakaangat ang ulo sa kisame habang nakapikit ang mga mata, kagat-kagat ang mga labi na tila ninamnam ang bawat ulos ng aking bibig sa kanyang tirik na tirik na ari. “Ahhh! Ahhhh! Ahhhhhhhhhhh!” ang impit na ungol niya.
Hanggang sa muli niyang hinawakan ang aking magkabilang pisngi at pinatayo niya ako, pagkatapos ay pinatalikod. Nang nakatalikod na ako, itinulak niya ang aking ulo pababa. Alam ko na ang gusto niyang mangyari.
Tumuwad ako. Nang nasa ganoong posisyon, bigla akong napalunok nang naramdaman ko ang pagdampi ng kanyang bibig sa gitna ng aking umbok. Ang sarap ng kanyang ginawa. Tila naninindig ang aking balahibo sa sobrang kiliti sa ginawa niyang paghimod ng aking butas. “Ahhhhhh!” ang ungol ko. Sinisipsip at dinila-dilaan niya ang aking butas at idinudumbol-dumbol sa bukana ng aking butas ang kanyang dila.
Halos hindi ako magkandaugagaga sa kiliting dulot nito. Sa buong buhay ko ay noon ko lang naranasan ang ganoong hinihimod ang aking likuran. Ang sarap pala. Nakakadeliryo ang dulot na kiliti. Nawawala ako sa aking isip habang ganoong nakatuwad at itinukod ang aking kamay sa dinding, ang mga mata ko ay nakapikit sa sarap ng pagnamnam sa kakaibang sensasyon. Halos hindi ko namalayang kinagat-kagat no na pala ang aking mga labi.
“Ang sarap naman niyan, Jake… Ahhhh!” ang pigil kong pagsasalita. Sinagot lang niya ng ungol ang aking sinabi.
Maya-maya ay hininto niya ang kanyang ginawa at tumayo, hinawakan ng dalawang kamay niya ang tagiliran ng aking baywang. Doon ko na naramdaman ang pagdumbol-dumbol ng kanyang nangagalaiting pagkalalaki sa aking butas. Hanggang sa narinig kong dumura siya sa kanyang palad. Nang tiningnan ko ito, ipinahid niya ang dura niya sa kanyang pagkalalaki at sa aking butas.
Minasahe muna niya ang bukana ng aking likuran. Muli na naman akong napaungol lalo na nang marahan niyang ipinapasok ang isa niyang daliri rito. “Jake… Jake…” ang impit ko habang inilabas-masok na niya ito sa aking butas.
Muling idinampi niya ang kanyang bibig sa aking mga labi habang patuloy na inulos ng kanyang gitnang daliri ang aking likuran, ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki ay nanatiling nakadiin sa umbok ng aking puwet. Naghalikan kami na mistulang magsing-irog na ilang taong hindi nagkita, nag-uumapaw ang kasabikan sa isa’t-isa.
Hanggang sa naramdaman kong dalawa, tatlo, o baka apat na daliri na ang ipinasok niya sa aking butas.
Kumalas ako mula sa aming paghahalikan. “M-masakit…” ang sambit ko.
Ngunit imbes na sagutin ako sa aking daing, inilapat niya ang kanyang bibig sa aking utong at sinipsip iyon nang matindi. Alam niyang iyon ang aking weakness. Kapag ganoong sinisipsip ng matindi at sabayan pa ng pagkagat-kagat ang aking utong, tila mawawala ako sa aking sarili sa sarap na kahit gaano kasakit ang ang mararamdaman ko sa aking tumbong ay natatabunan ito at ibayong sarap at libog na lang ang aking mararamdaman. “Ahhhh! Ahhhh! Ahhhhh! Huwag mong tigilan, Jake. Ang saraaaaaapppppp!” ang impit ko.
Doon na sinimulang inilabas-masok ni Jake ang kanyang mga daliri sa aking butas.
Wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya. Halos mababaliw ako sa magkahalong sakit at sarap na aking naramdaman. Hindi ko na rin alam kung gaano kalakas ang aking pag-ungol. Parang nalimutan kong nakakagawa pala ako ng ingay. Pakiwari ko ay hindi ako lumulutang ako sa gitna ng kawalan. Sobrang sarap ng kanyang ginawa na hindi ko na alam kong sumisigaw na ba ako sa aking pag-ungol. Nang hinawakan ko ang aking ari, basang-basa na ito at tumutulo ang paunang dagta. Nilalaro ko na lang ang aking sarili habang patuloy na inilabas-masok niya ang kanyang mga daliri sa butas ng aking likuran.
Nang nilubayan niya ako, habol-habol ang aking paghinga. Muli niya akong hinalikan.
Maya-maya ay pumuwesto na siya sa aking likuran. At doon ko na naramdaman ang pagpasok ng kanyang ari sa aking lagusan. “Ahhhhhh!” ang sigaw ko habang hinawakan ko pa ang kanyang beywang. Inilingkis niya ang isa niyang braso sa aking katawan habang ang isa naman ay inilock sa aking ulo at ang kanyang bibig naman ay hindi magkandaugaga sa pag-abot sa aking dibdib at pilit na sinipsp-sipsip ang aking utong.
“Ahhhh! Ahhhh!” ang ungol ko na sinasagot naman ng mga ungol niya.
May ilang minuto kami sa ganoong posisyon. Mistula kaming mga kasali sa isang 500-meter dash na nag-uunahan patungo sa finish line at habol-habol ang malalalim at sunod-suod na paghinga habang tila walang humpay ang kanyang pag-ulos sa aking likuran. Ang sarap lang niyang magdala. Imbes na masasaktan, puro kiliti at libog ang aking naramdaman.
Muli niya akong hinila at pinatihaya sa sahig. Habang nasa ganoon akong posisyon, nakasampa si Jake sa akin, ang aking dalawang paa ay isinandal sa kanyang mga balikat. Nang nasa tamang puwesto na, muli niyang ipinasok ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki sa aking butas.
Napapikit ako sa magkahalong kiliti at sakit. “Ahhhhhhhhhhhhhhhh!” ang malakas kong pag-ungol nang tuluyan nang naipasok niya ang kahabaan ng kanyang ari sa aking kaloob-looban.
“Ang sarap Boss…” ang bulong niya habang nakatitig sa akin at pilit na inabot ng kanyang bibig ang aking mga labi. Hindi siya gumalaw. Hinayaan niyang nakabaon ang buong kahabaan ng kanyang pagkalalaki sa aking kailalaiman.
Naghalikan kami habang nasa ganoong posisyon. “Hmmmmm! Hmmmmm!” ang magkasabay na mga ungol namin. Sinamsam ko ang sarap na dulot ng pagbaon ng kabuuan ng kanyang pagkalalaki sa aking katawan. Bahagyang pinisil-pisil pa ng muscels ng aking puwet ang kanyang katabaan.
“Shiiit… ang sarap Boss. Ang sarap mo. Ahhh.” Ang mahinang ungol uli ni Jake.
Maya-maya lang ay umulos na siya. Doon na naman ako nagdedeliryo sa kanyang pag-ulos. Sa una ay marahan lamang ito, ngunit sa kalaunan ay binilisan na niya.
Mistula namang madurog ang aking mga buto sa puwersahan niyang pag-ulos. Tila isang galit at gutom na ulol na aso siya sa kanyang ginawa, walang pakialam kung magkabali-bali ang aking buto, walang pakialam kung mapadaudos kami sa aming puwesto o ma-outbalance. Ang lakas na pinakawalan niya ay tila hindi maaawat. Ang sarap lang niyang tingnan. Bakas sa kanyang mukha ang magkahalong kanyang puwersa at sarap sa kanyang ginagawa.
Wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya at namnamin ang paglabas-masok ng kanyang pagkalalaki sa aking likuran. Napaungol rin ako na tila wala ring pakialam sa aming paligid. Inabot ko ang aking pagkalalaki at nilaro-laro iyon. At sinabayan ko ang pabilis na pabilis niyang pag-ulos.
Hanggang sa hindi ko na kaya sarap na aking naramdaman at ramdam kong mararating ko na ang ruruk ng sarap, napasigaw ako ng, “And’yan na ako, and’yan na ako Jake! Jake! Jakkkkkeeeeeeeeee!!!” ang sigaw ko na sinagot rin niya ng, “Sabay tayo boss, sabay tayo. Ahhhhh! Ahhhhhh!!!”
Mabilis na sinalsal ko ang aking ari hanggang sa pumulandit ang aking katas sa ibabaw ng aking tiyan at dibdib, ang iba ay sa tiyan at dibdib rin ni Jake. “Ahhhhh! Ahhhhhhh! Ahhhhhhh!” ang ungol ko.
At halos kasabay rin sa ungol kong iyon ay ang kanyang impit ng, “Lalabasan na ako Bossss! Lalabasan na akoooo! Ahhhhhh!” At naramdaman ko na lang ang mabilis at malakas na pagulos niya sa aking likuran na tila wawarakin na lang ang aking likuran kasabay sa tila lalo pang paglaki ng kanyang pagkalalaki. Hanggang sa humina ang kanyang pag-ulos at tila pumipintig-pintig ang kanyang ari sa kaloob-looban ko. “hayan na Bosssss. Hayan naaaaaaaaaaaa!!! Uhhhhhhhhh! Ahhhhhhhh!!”
Dali-dali niyang hinugot ang kanyang ari na noon ay dumudura-dura pa. Dali-dali siyang pumuwesto sa aking uluhan habang nakaluhod at sinalsal niya ang kanyang tirik na tirik pang pagkalalaki sa aking mukha habang kasalukuyang malakas pumupulandit ang marami niyang katas sa aking noo, mata at bibig. Kitang-kita ko naman ang panginginig ng kalamnan ni Jake habang sinasalsal niya ang kanyang ari. Para siyang nakoryente. Nang tila huminto na ang pagpulandit ng kanyang katas, inilapit niya ang kanyang matigas pa ring pagkalalaki sa aking bibig. Halos hindi ako makakakita sa makapal na dagta na nagkalat sa aking mata, ilong, noo, at bibig, ang iba ay pumasok sa aking ilong at bibig. Mapakla ang lasa ngunit dahil sa sobrang libog ay nasasarapan ako.
Hinawakan ko ang kanyang pagkalalaki at isinubo ko ito at sinisipsip. Napaigtad muli si Jake at napaungol. “Ahhhhhh!!!” Sinipsip ko pa ito nang sinipsip bagamat ramdam kong nakikiliti na si Jake. Wala kaong pakialam. Hanggang sa muling lumiit na ito at ibinagsak ni Jake ang kanyang katawan sa aking tabi na tila naubusan ng lakas. Maya-maya ay tumagilid siya at sumampa sa aking katawan, sinadyang ikiskis iyon upang dumikit ang naghalong mga likido naming sa aming katawan. Hinalikan din niya ako, pinaglalaruan n gaming mga bibig ang katas na nanggaling sa kanyang pagkalalaki.
Tila lumutang ako sa langit sa sandaling iyon. Wala akong pakialam sa paligid, wala akong pakialam kung may tao bang makakarinig sa aming mga ungol at ingay.
Nang humupa na ang lahat, nanatili muna kami sa aming posisyon kung saan ay nakatihaya pa rin ako at nakasampa siya sa aking ibabaw, muli na naman niyang siniil ng halik ang aking mga labi. Nasa ganoon kaming paghahalikan nang bigla naman naming narinig ang malakas na ingay na nagmula sa tila hinambalos at puwersahang pagsara ng pinto.
Biglang kumalas si Jake sa aming paghahalikan. Dahil nakatihaya ako, hindi ko makikita ang pintuan. Tiningnan ko si Jake na mistulang natulala sa kanyang nakita. Dahil sa nakita ko sa mukha ni Jake, itinulak ko siya sa kanyang pagkadagan sa akin upang makita ko kung ano ang tila ikinagulat niya.
Nakabukas ang pinto at kitang-kita ko sa aking mga mata ang isang lalaking nagmamadaling naglakad palayo, tila nanggalaiti sa galit.
Tiningnan ko si Jake. “S-si K-kuya Renan ba iyon?”
Malungkot na tumango si Jake.
Doon na ako napasigaw. “Hindi mo agad sinabi!!!” Tumayo ako at dali-daling tinungo ang pinto. “Kuya Renannnnnnn!!! Kuya Renaaaaannnnnn! Kuyaaaaaaaa!” ang sigaw ko. Hanggang sa pintuan na lang kasi ako dahil nakahubad pa ako.
Hindi niya ako pinansin. Tuloy-tuloy lang siya sa mabilis na paglalakad.
Mistulang sasabog ang aking dibdib sa di maipaliwanag na naghalong naramdaman, takot, pangamba, panghihinayang, hiya, guilt, galit… di ko alam. Bumalik ako sa loob ng kuwarto. Siya ring pagkasalubong namin ni Jake na naka-damit na. “Hahabulin ko siya.” Ang sambit niya.
“Hintayin mo ako!” ang sambit ko rin.
Ngunit nagmadali si Jake at hindi na ako hinintay. Nang nakapagsuot na ako ng damit, dali-dali rin akong lumabas ng bahay. Nakita ko sa di kalayuan si Jake na hinahabol at tinatawag si Kuya Renan na kasalukuyang nakasakay na nag tricycle. Nang may dumaan naman na tricycle ay sumakay na rin si Jake.
“Hintay!” ang sigaw ko.
Ngunit tila hindi rin ako narinig ni Jake. Kaya wala na akong nagawa kundi ang bumalik sa kuwarto. Habang tinumbok ko ang pintuan upan bumalik na lang sa loob, napansin ko ang isang kumpol ng mga rosas na nasa loob ng basurahan.
Kinuha ko ang mga ito mula sa basurahan. Nang nakita ko ang card, binuklat ko at binasa ang nakasulat. “A surprise to my baby Bugoy. I love you and I miss you sooooo much! Happy Valentine! I have made up my mind, dito na ako titira. Nagresign na ako sa Gensan upang magsama na tayo at hindi na magkakalayo pa…”
Doon na ako napahagulgol. Dinala ko ang mga rosas sa loob ng aming bahay at doon ay itinuloy ang pag-iyak. Litong-lito ako sa bilis ng mga pangyayari. Sising-sisi sa aking ginawa. Wala na sanang problema at hindi na sana kami magkalayo pa. Ngunit sinira ko ang pagkakataon. Tila gusto kong parusahan ang aking sarili, saktan, iuntog ang ulo sa dingding.
Lumipas ang halos isang oras ay nakabalik na si Jake. Bagsak ang magkabilang balikat na animoy isang taong talunan at nawalan ng pag-asa.
Umupo siya sa silya sa harap ng study table. Nakayuko lang nang ganoon, ayaw magsalita.
“A-anong nangyari? Saan siya tumuloy rito?”
“Sa isang hotel sa downtown… ang maigsi niyang sagot.
“Nag-usap kayo?”
“Ayaw niya akong kausapin. Galit na galit. Gusto ngang makipagsuntukan eh. Hindi ko na pinatulan. Naintindihan ko siya.”
Tahimik.
“S-sorry sa nangyari. Totoong mahal kita, Boss. Pero nakonsyensya rin ako kay Renan. Ramdam kong mahal ka niya. Naging traydor ako sa mga mata ni Renan. Nagmukha akong oportunista. Kasalanan ko ang lahat.” Ang pagbasag niya sa katahimikan.
Mistula akong sinampal ng maraming beses sa sinabing iyon ni Jake. Sumingit sa aking isip ang mga ginawa ko sa kanya. “H-hindi Jake. Ako ang may kasalanan. Kung hindi kita tinukso, b-baka hindi tayo hahantong sa ganito.
“Ako pa rin ang may kasalanan, Boss. Kahit naman tuksuhin mo ako nang tuksuhin kung matibay ang aking paninindigan, hindi ako bibigay. Dapat ay inilagay ko ang lahat sa tamang lugar, sa tamang paraaan. Isa pa, underage ka. Sa legal na proseso, nasa akin ang mali.”
Hindi ako nakaimik. “S-sorry…” ang nasambit ko.
“Kay Renan ka mag-sorry, Boss. Mag-sorry tayo sa kanya.”
“P-puntahan natin siya sa kanyang hotel. Samahan mo ako.” Ang utos ko kay Jake.
Tumalima naman si Jake. Agad naming pinuntahan ang hotel kung saan naka check-in si Kuya Renan. Ngunit laking pagkadismaya namin nang malamang wala na siya roon. Ang sabi ng nasa front desk ay nag check-out na raw siya.
“May sulat pala siyang iniwan. Para raw ito kay ‘Levi?’ ang sambit ng nasa front desk sabay hugot sa isang envelope mula sa kanyang drawer.
“A-ako po iyon…” ang sagot ko.
Inabot ng front dest personnel ang nasabing sulat. Dali-dali ko itong binuksan at binasa,
“Dear ‘tol… Happy Valentine sa iyo. Sinadya kong hindi magtext o tumawag sa iyo dahil gusto ko sanang sorpresahin kita ngayong espesyal na araw ng mga puso. Ngunit ako pala itong masosorpresa sa nakita kong ginawa ninyo ng bodyguard mo. Mukhang enjoy na enjoy ka sa kanya. Ang malas ko lang. Wala akong kaalam-alam na pinalitan mo na pala ako. Miss na miss na sana kita at nakapagdesisyon na sana akong lisanin na ang Gensan at dito na tumira sa Tuguegarao kasama ka hanggang sa paggraduate mo kung saan ay lilipat naman tayo ng Maynila base sa sinabi ni Ms. Clarissa para sa atin. Pero di bale na lang, babalik na lang ako ng Gensan at doon na lang mamalagi. Huwag kang mag-alala. Hindi ako galit sa iyo. Marami akong mga pagkakamali na nagawa sa iyo, sa buhay mo. Kung hindi dahil sa akin ay baka hindi ka magkaganyan. Kung hindi dahil sa akin ay baka iba ang takbo ng buhay mo, baka hindi ka sa lalaki magkakagusto. Nagsisi ako ngayon na naging ganyan ka. Anyway, ngayong nariyan na iyan, kung saan ka masaya, okay lang sa akin. Masakit ito para sa akin. Ngunit wala akong magagawa. Siguro nga, tama sana ang una kong naging desisyon na huwag nang pumarito dahil may mahalagang responsabilidad ako sa Gensan. Pero pinili kita. Di bale, babalik na lang ako roon at ituloy ang una kong plano. Good luck sa inyong dalawa…”
Hindi ko lubos maisalarawan ang aking nadarama sa pagkabasa ko sa kanyang sulat. Biglang nagflash back lahat sa aking isip ang mga masasayang alaala namin ni Kuya Renan. Iyong mga bagay na ipinaranas at ibinigay niya sa akin, iyong mga pinagdaanan namin, iyong pagiging sweet at maalalahanin niya sa akin.
Hindi ko namalayang tumulo na pala ang aking mga luha. Naalala ko ang aking cell phone at tinawagan ko ang numero niya. Ngunit naka-off ito. “Puntahan natin siya sa airport Jake. Baka mahabol pa natin siya.” Ang sabi ko.
Agad ring sumang-ayon si Jake. Nang nakarating kami ng airport, nagtanong ako sa guwardiya kung may nakaalis na bang flight patungo ng Gensan. Hindi kasi kami pinapapasok sa loob gawa nang wala kaming ticket.
“Mayroong flight mga thirty minutes from now. Pero nasa pre-boarding lounge na ang mga pasahero.” Ang sagot ng guwardiya.
“P-puwede bang i-paging siya na sana ay makausap ko? Urgent lang po. Emergency po.” Ang pagmamakaawa ko pa.
Marahil ay naawa sa akin, pinayagan ako ng guwardiya na makapasok, pinaiwan lang si Jake sa labas. Agad kong tinungo ang customer service at nakisuyo na i-paging si Kuya Renan dahil urgent lang.
Pinagbigyan naman ako ng customer service. “Paging Mr. Renan Cruz. Someone is looking for you uergently. Please approach the customer serive” Ang lumabas na paging mula sa built-in speakers ng airport. Inulit pa ito ng dalawang beses.
Naghintay ako. Ngunit lumipas na lang ang 10 minutos ay wala pa ring Renan ang nagpakita. Hanggang sa ang narinig kong announcement mula sa built-in speakers ng airport ay ang pag-board na ng mga pasahero ng eroplanong patungo ng Gensan.
Bagsak ang aking mga balikat na naglakad palabas ng airport. Tila napakabigay ng aking mga paa habang pilit na inihakbang ko ang mga ito patungo sa exit ng airport.
Umuwi kami ni Jake sa aking accommodation na walang imikan. Mistulang gumuho ang aking mundo sa sandaling iyon.
“B-bakit hindi mo siya sundan? February 14 ngayon, Linggo. At malay mo, lalambot ang kanyang puso kapag nakita kang nag-effort para sa kanya sa araw na ito.” ang sambit ni Jake nang nasa loob na kami ng aming accommodation.
Napatingin ako kay Jake. Tila Nahimasmasan ako sa narinig kong mungkahi niya. Ngunit may problema. “H-hindi ko alam ang address niya sa Gensan eh. Atsaka, maga-absent ako nito. Malapit pa naman ang finals.” Ang sagot ko.
“Isang araw ka lang mag-absent. Balik ka kaagad bukas ng gabi. Sa address naman ay may alam ako.”
“P-paano mo nalaman?”
“Bodyguard mo ako. Di na iyan nakapagtatka. Trabaho kong pilit na alamin ang detalye ng mga taong nakapaligid sa iyo.” Ang sagot niya habang tinumbok ang kanyang locker at may kinuhang parang isang notebook atsaka binuklat ito. “Nandito nga…”
Kaya dali-dali kong tinumbok ang aking cabinet at nag-impake ng iilang damit at gamit. Tinungo ko ang banyo upang mag quick bath matapos kong mag-impake. Nang nakaupo na ako ng toilet bowl, napapikit ako sa hapdi habang pinilit kong dumumi. Nagulat pa ako dahil may dugong bumagsak sa inodoro at may dalawang buong dugo pang nalaglag. Nang pinahid ko ng tissue ang aking puwet, bumakat pa rin ang dugo. Ibis sabihin, nagdurugo pa ang aking likuran. May kaunting kaba akong nadarama. Naalala ko kung gaano ka-wild si James makipagtalik.
Hinatid ako ni Jake sa airport. Hindi na siya sumama sa akin sa Gensan gawa nang ayaw niya raw na makadagdag problema pa siya kapag nalaman ni Kuya Renan na kaming dalawa pa rin ang nagsama patungo roon. Hinayaan ko na lang din. Tama naman siya. Baka nga lalo pang magiging complicated ang lahat kapag naroon din siya. Hindi na rin ako nagpaalam pa kay Ms. Clarissa. Natakot kasi ako na baka hindi niya payagan.
Hindi ako mapakali habang naglakbay ang eroplano patungo ng General Santos City. Bagamat wala akong tulog dahil sa mga pangyayari at masakit ang aking katawan at mahapding mahapdi pa ang aking tumbong dahil sa mabangis na pakikipagtalik ni Jake sa akin, gising na gising pa rin ang aking diwa. Hindi ko maiwaglit sa aking isip ang mga pangyayari. Tila napakabilis, sobrang ironic. Halos hindi ako makapaniwalang sa araw ng mga puso, pinagtaksilan ko si Kuya Renan at nasaksihan pa niya ang aming mga ginawa ni Jake. Nagsisisi ako kung bakit nagpadala ako sa bugso ng aking damdamin at nagawa ko ang isang bagay na nakakasakit at mahirap tanggapin. Marahil ay hindi ko mapapatawad ang aking sarili kung tuluyan na akong iiwan ni Kuya Renan. Inihanda ko na rin ang aking sarili na tanggapin ang mga masasakit na salitang maaaring ibato niya sa akin, kahit ano, kahit magmakaawa pa ako, kahit parusahan niya ako basta mapatawad lang niya ako, handa kong tanggapin ang lahat.
Nang lumapag na ang eroplano sa airport ng Gensan, halos sasabog sa sobrang lakas ng kalampag ang aking dibdib. Hindi ako mapakali. Matindi ang kaba na aking naramdaman.
Nang nakalabas na ako ng airport, pumara ako ng tricycle. Ibinigay ko sa driver ang papel na sinulatan ni Jake ng address ni Kuya Renan. Ibinaba ako ng tricycle sa harap ng isang bahay na yari sa kahoy na pinaligiran ng malalaking kahoy. May kalumaan na ang bahay at halatang hindi na ito inayos dahil bahagya na itong nakatagilid.
“Tao po! Tapo po!” ang sigaw ko nang nasa bungad na ako ng kanilang hagdanan.
Tahimik.
“Tao po! Tapo po!” ang sigaw ko uli.
Nakailang “Tao po!” “Tao po!” na ako nang mula sa aking likod ay may nagsalita. “To, wala nang tao riyan. Lumapit na sila ng tirahan!”
Nilingon ko ang pinanggalingan ng boses. Isang matandang lalaki. “S-saan na po sila ngayon?”
“Hindi ko alam eh. May anim na buwan na siguro silang nakalipat. Ang may-ari ng lupa na iyan kasi ay darating na galing ng Canada at dito na yata manirahan, magpapatayo ng mansion diyan. Pati ang kaming mga kapitbahay niya ay nagsilipatan na rin gawa ng kasama kami sa mga pinapaalis.”
“G-ganoon po ba?” ang sagot ko.
Wala na akong nagawa kundi ang pumara uli ng tricycle. Nagpahatid ako sa isang hotel. Nang nasa hotel na, hindi na naman ako mapakali. Hindi ko alam ang aking gagawin. Sumagi sa aking isip na bumalik na lang ng Tuguegarao. Tinawagan ko si Jake. Sinabi ko sa kanya ang nangyari. Nagmungkahi siya na huwag akong umuwi at puntahan ang pinagtatrabahuhan ni Kuya Renan.
Muli akong nabuhayan ng loob. Tama siya, kung hindi ko matunton ang bahay niya, siguradong naroon siya sa kanyang pinagtatrabahuhan. Pinuntahan ko kaagad ang kumpanya niya. Bagamt araw ng Linggo iyon ay may nago-overtime na mga tauhan. Ngunit laking pagkadismaya ko na naman nang malaman na wala na raw si Kuya Renan sa kumpanyang iyon. May isang buwan na raw itong nagresign. Napa-isip tuloy ako kung ang pagresign niyang iyon ay dahil sa akin, dahil sa sinabi niyang desisyon na sasama na siya sa akin. Bigla na naman akong nalungkot.
Nagtanong-tanong ako sa mga kasamahan niya kung nasaan siya. Ngunit walang ni isa man sa kanila ang nakakaalam kung saan na siya nakatira. May isang nagpakilalang kaibigan niya ang nagbigay sa akin ng address ng bahay ng kanyang kapatid na lalaki. Kinuha niya rin ang number ko upang bibigyan daw niya ako ng update kung sakaling ma-contact niya uli si Kuya Renan.
Wala akong sinayang na sandali. Pinuntahan ko muli ang nasabing address. Isang apartment ang nadatnan kong address na itinuro sa akin. Hindi ito kalayuan sa sentro ng siyudad. Nang nag-tao po ako, lumabas ang isang lalaki na nasa mahigit 30 ang edad. Sumunod naman sa kanya ang isang may katabaang babae na halos kasing edad rin niya. Doon ko napagtanto na iyong lalaki ay siya iyong kuya ni Kuya Renan. May hawig kasi ang mukha nila, ganoon din ang tinding. May katabaan lang siya. May tuwa akong nadarama sa pagkakita sa kanya. Sa isip ko ay naroon din si Kuya Renan sa bahay niya.
Ngunit laking pagkadismaya nang tinanong ko na kung naroon si Kuya Renan.
“Wala siya rito. Matagal nang umalis sa poder ko. Mula nang mamatay ang inay ay hindi na rin siya nagpapakita pa sa akin…” ang sabi niya.
May kirot akong nadarama sa narinig na balita. Hindi lang dahil wala pala si Kuya Renan sa kanila kundi dahil sa nalamang patay na ang inay ni Kuya Renan. Kahit papaano kasi, mabait sa akin ang kanyang inay at itinuring niya akong bahagi ng kanilang pamilya. Simula nang mamatay ang tunay kong inay, sa kanila na ako tumira at minahal niya ako na parang isang tunay na anak.
Muling nanariwa sa aking isip ang mga alaala namin ni Kuya Renan at ng kanyang inay kung saan ay maituturing kong isang buong pamilya rin kami. Ang mga sandali kung saan ay masaya kaming nagsasama-sama sa pagkain, sa pagsimba, sa pamamasyal. Iyong nalulungkot ako lalo na kapag naaalala ko ang inay na pumanaw na at aaliwin niya ko at sabihin sa akin na naroon naman siya bilang nanay ko rin kaya huwag na akong malungkot.
Naawa rin ako kay Kuya Renan. Alam ko kung gaano kasakit ang mawalan ng inay. Muli ko na naman siyang naalala. Naalala ko ang pagkawala ng kanyang itay kung saan ay lungkot na lungkot siya at ako lang ang nasa kanyang tabi. Naalala ko rin ang pagkawala ng aking inay kung saan ay siya naman itong nagbigay sa akin ng lakas upang harapin ang buhay.
Hindi ko napigilan ang aking sarili na hindi mapaluha. Lihim na pinahid ko ang mga ito at pinigilan ang sariling huwag humagulgol sa harap nila. Nahiya kasi ako sa kanilang mag-asawa. Ngunit kung mistulang tinusok ang aking puso sa sinabing iyon ng kanyang kuya, tuluyan nang nadurog ito sa sunod niyang sinabi. “Si Renan ay umalis ng bahay dahil sa galit niya sa akin. Inakusahan niya kaming mag-asawa na pinabayaan namin ang inay nang ma-stroke ito, dahilan upang mamatay. Maagapan pa raw iyon kung inasikaso naming maige. Kaya hayun, umalis nang walang paalam. Sumama siya sa kanyang babae. Nag live-in na yata ang dalawa at hindi ko alam kung saan sila nakatira. Wala na akong pakialam sa kanya…” ang mataas na boses na sambit ng kanyang kuya.
Mistulang hinataw ng matigas na bagay ang aking ulo sa narinig. At ang naisagot ko na lang ay, “G-ganoon po ba? S-sige po, a-aalis na lang po ako.” at dali-dali na akong tumalikod gawa nang hindi ko na nakayanan ang sakit na aking nadarama. Tila gumuho ang aking munso sa sandaling iyon. Tila nawalan ako ng lakas. Nang nasa labas na ako ng gate, nagtatakbo ako sa kahabaan ng kalsada habang patuloy ang pagbagsak ng ang aking mga luha. “Ang sakit ng ginawa mo Kuya Renan! Tila ikamamatay ko ang sakit!” ang sigaw ko sa aking sarili.
Doon na sumagi sa isip ko ang kanyang sulat na una niyang plano na “responsabilidad” sa Gensan na ayaw sana niyang pumunta ng Tuguegarao dahil ditto ngunit pinili niya ako. “Iyon pala siguro ang dahilan… ang babae niya!” sa isip ko.
Nakarating ako ng hotel na lalo pang tumindi ang sakit na aking naramdaman. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin;, kung ituloy ko pa rin ba ang paghahanap sa kanya, kung mananatili pa ba roon o babalik na lang ng Tuguegarao. Ang daming bumabagabag sa aking isip. Naisip ko rin na na-karma ako sa pinaggagawa ko sa kanya, iyong nangyari sa amin ni Jake. Naihambing ko ang nakita niyang ginawa namin ni Jake sa nararamdaman kong may babae siya. “Ang sakit pala!” ang bulong ko sa sarili. Ngunit wala akong magawa kundi ang mag-iiyak.
Sabog talaga ang utak ko sa sandaling iyon. May naramdaman din akong hiya sa sarili. May isang bahagi ng aking utak na nakaramdam ng matinding pagsisisi. May isang parte rin na nagtanong kung bakit hindi niya ako ipinaglaban. Parang gusto ko na ring hayaan na lang din siya, kagaya ng ginawa niyang pag-iwan sa akin na hindi man lang ako kinausap. Nagtanong din ang isip ko kung mahal pa ba niya talaga ako. O kung magpaubaya na lang. Ang sakit lang. Parang gusto kong iumpog ang aking ulo sa dingding na semento ng aking kuwarto.
Naisipan kong tawagan si Jake. Ngunit “out of coverage” ang kanyang linya. Halos naka dalampung tawag din ako kay Jake ngunit palaging out of coverage area pa rin ang linya niya. Mistula akong sinakluban ng langit at lupa. Warak na nga ang aking puso, tila nag-iisa pa ako sa mundo.
Habang nasa ganoon akong kalituhan, sumagi sa isip ko si Mico. Naalala ko ang kabaitan niya, iyong pagiging kaibigan niya sa akin na naroon siya palagi sa tabi ko. Sa bawat hirap at saya ay hindi niya ako iniiwanan. May isang bahagi ng isip ko na nag-udyok na tawagan siya. Ngunit may isang bahagi rin na nag-alangang gawin iyon dahil ayokong umasa na naman siya. Ayokong muling makasakit ng damdamain. Ayaw kong muling masira ang buhay niya nang dahil sa akin.
Kaya tiniis ko na lang ang lahat ng sakit at hirap na aking dinadala. Dali-dali akong nag pack-up upang hahabulin ko na lang sana ang last flight sa araw na iyon pabalik ng Tuguegarao. Nahinto ako nang biglang nag-ring ang aking cp. Agad ko itong sinagot, nagbakasakaling si Kuya Renan iyon. “Hello?”
“Ikaw ba si Bugoy? Ako si Alex, ang best friend ni Renan. Hinahanap mo raw siya? Nagpunta ka raw sa planta kanina. Nagkataon naman hindi ako pumasok kanina.” ang sagot sa kabilang linya.
“O-oo. P-paano mo nakuha ang number ko?”
“Sa mga kasama namin sa trabaho. Kinuha ko ang number mo sa isa sa mga tauhan ng pabrika.” Ang sagot niya.
“Ah, m-mabuti naman. A-alam mo ba kung nasaan siya?” ang tanong ko.
“Hindi rin eh. Iyong number niya ay deactivated na kaya hindi ko rin siya ma-contact. Pero di bale, mahahanap ko rin siya at agad kong ipaalam sa iyo.”
“S-salamat.”
“Okay lang iyon. Anong plano mo ngayon?”
“Heto, hahabulin ko na lang ang huling flight pabalik ng Tuguegarao. May pasok pa ako bukas eh.”
“Bukas ng hapon ka na lang umuwi. Igagala muna kita sa mga night life dito sa Gensan. Puwede?” ang tanong niya.
“Eh…” ang naisagot ko. Nag-aalangan pa kasi ako. Ngunit naisip ko rin na baka sa pamamagitan niya ay may malalaman ako tungkol sa sinasabing babae ni Kuya Renan kaya, “S-sige…” ang naisagot ko.
“Good! Pupuntahan kita sa hotel mo at exactly 7 pm. Sabay na tayong mag-dinner. Okay lang ba?”
“Eh… o-okay.” Ang sagot ko.
“Saang hotel ka ba?” ang tanong niya.
Ibinigay ko ang pangalan ng hotel ko. Maga-alas 7 ng gabi ay nag-ring ang aking intercom at nang sinagot ko ito, may tao raw na naghahanap sa akin. Sinabi kong hintayin ako at bababa na ako.
Nakita ko kaagad sa lobby ang nagpakilalang best friend ni Kuya Renan. Pagbukas pa lang ng elevator ay nakatayo siya at nakatingin na sa akin. Sa tingin ko ay kasing-edad lang niya si Kuya Renan. Tila kilala niya ako dahil kaagad niya akong nginitian. Nakasuot siya ng puting sweatshirt na may tatlong stipes na asul. Stonewashed na itim na maong naman ang kanyang pantalon, naka sneakers na kulay asul. Matangkad na tao si Alex. Sa kanyang suot ay bakat ang matipunong katawan. Moreno ang kanyang balat, makinis, at sa kanyang tindig ay pansin ko kaagad ang ganda ng kanyang porma. Maganda siyang magdala ng damit. Parang isang modelo. Bagamat hindi siya kaguwapuhan, malakas ang kanyang appeal at dating. Lalaking-lalaki, pati sa kanyang pananalita. Siya iyong taong kahit hindi kaguwapuhan ang hitsura ngunit dahil sa ganda ng kanyang tindig at lakas ng appeal ay pakiwari mo, napakaguwapo na rin niya.
“Hi! Ikaw si Bugoy, di ba?” ang sambit niya kaagad nang nakalabas na ako ng elevator. Iniabot niya sa akin ang kanyang kanang kamay.
“Opo… Kayo po si Sir Alex?” ang sagot ko naman.
“Ako nga… Nice to meet you.” Ang sambit niya habang nag-handshake na kami.
“Nice to meet you too.” Ang sagot ko.
Pagkatapos naming mag meet-and-greet ay niyaya niya akong kumain muna sa mismong restaurant ng hotel dahil gutom na gutom na raw siya. Sumang-ayon naman ako. Habang kumakain kami ay unti-unting nakilala ko Alex. Siya pala ang production manager ng pabrikang tinatrabahuhan ni Kuya Renan at under niya si Kuya Renan bilang Chief Engineer ng departamento nila. Tinanong ko kung okay naman ang trabaho ni Kuya Rom. Sinagot niya ako na okay naman daw at masaya nga raw si Kuya Renan sa trabaho niya. Magaling daw itong magtrabaho kung kaya ay nalungkot siya sa biglaang pag-alis nito. Hindi na raw ito nagpakita pa sa pabrika. Ang resignation letter niya ay ipinakisuyo lang na ibigay sa HR. Wala naman daw itong kaalitan sa mg aka-trabaho niya. Lahat nga raw ng mga empleyado ay hanga sa kanyang pagka-palakaibigan at bibong kasama. Wala rin daw siyang narinig na problema ni Kuya Renan sa trabaho at sa kumpanya. Kaya nagulat silang lahat sa kanyang biglang pag-alis.
“H-hindi kaya dahil sa pagkamatay ng kanyang inay iyon, Sir?” ang tanong ko.
“Maaari. Kasi pagkatapos noon ay naging malungkutin na rin siya at hindi na sumasama sa akin kapag niyayaya ko sa aming mga gala.”
“S-saan naman kayo gumagala?”
“Iyong weekends, sa beach, kasama ang ibang tropa. Minsan field trip. Minsan bar. At kapag may birthday ang isa sa mga trabahante, sa bahay ng celebrant, inuman...”
Napangiti ako. “Kapag nalasing pa naman iyon ay bagsak talaga at minsan ay hindi alam ang mga ginagawa.” Ang sabi ko. Hindi na ako nag-“Sir” pa. Sinabihan niya akong ayaw niya ng “Sir”.
Natawa siya. “Sinabi mo pa! Minsan ay pinipigaln namin pero aya paawat minsan eh. Ilang beses na kaya namin iyong hinahatid sa bahay niya kapag ganoon. Iyong kinakarga na talaga!” sabay tawa. “Pero hindi naman palagi iyon. Siguro kapag ganyang enjoy lang siya, o baka malungkot din kaya parang gustong magwala.”
“Hindi pa rin pala siya nagbago…” ang bulong ko sa sarili.
Nang matapos na kaming kumain, niyaya naman niya ako sa isang bar. May kotse siyang nakaparada sa parking lot ng hotel. Dinala niya ako sa isang bar, iyong dimlight lang, may mahinang mellow music sa background habang may artificial falls naman sa gilid na may mga malalaking bato sa binabagsakan ng tubig at malalaking mga ferns. Iyong pang-relax na ambiance na puede rin sa mga magsing-irog. At dahil mahina lang ang music, libreng nakakapag-usap ng mahina ang mga dadayong customers. Actually, puwede ring gumawa ng kalaswaan o kabulastugan ang mga customers dahil may mga naka-cubicle na mesa na puwedeng piliin. At iyon ang pinili ni alex para sa amin.
“Isa ito sa paborito naming puntahan ni Renan.” Ang
sambit ni alex nang nasa mesa na namin kami at naghihintay na lang ng order
niyang beer at pulutan.
“Talaga? Kayong dalawa lang?”
“Kapag dito kami, kadalasan ay kaming dalawa lang. Minsan kasi ay may time na gusto niyang tahimik na lugar at makikipagkuwentuhan lang. May mga panahon naman talaga na ganyan tayo, di ba? Iyong gusto lang natin ng peace of mind, kasama ang taong close sa sa atin, iyong pinagkakatiwalaan natin, kundi man ay mahal natin. Ganoon din ako. Kapag ako naman ang sinumpong ng lungkot, o may problema, dito ko siya niyayaya.”
“Oo tama ka…” ang sagot ko. Gusto ko pa sanang sabihin na ganyan kami palagi noon. Kahit makulit iyon, maharot pero sobrang sweet din kapag sinumpong at dadalhin ako sa tahimik na lugar, doon kami magkukuwentuhan ng mga seryosong bagay. Minsan ay bibigyan ako ng payo, minsan ay pagagalitan din, pero kadalasan ay mauuwi iyon sa yakapan, sa halikan, at… iyon na.
“A-ano naman ang kadalasan ninyong pinag-uusapan?” ang tanong ko.
“Mga problema sa buhay, sa trabaho, sa pamilya…”
“Sa babae…” ang pagsingit ko.
Isang tawa ang kanyang isinukli sa aking sinabing iyon.
Tila nadismaya naman ako sa hindi niya pagpansin sa aking sinabi.
Hindi ko na iginiit pa ang puntong iyon. May takot din kasi akong kapag iginiit ko pa ang issue na iyon, baka hindi ko naman kakayanin ang kanyang isasagot. Baka sobrang masakit ito at magulat na lang siya kung bakit ako umiyak ng ganoon. Kahit magbest friends sina Kuya Renan, baka hindi naman siguro iyong sobrang lalim na magbest friends na kaya niyang sabihin sa kanya na may lihim na kasintahan siyang lalaki. Lalaki din kaya si Alex. Parang ang sagwa kung iku-kuwento pa ni Kuya Renan sa kanya ang tungkol sa amin. “Ikaw ba ay may girlfriend?” ang tanong ko na lang.
“Oo… kaso kahihiwalay lang namin. Kaya heto, broken-hearted.”
“B-bakit kayo naghiwalay?”
“Mga misunderstanding. Iyong sobrang possessive na ugali, hindi marunong umindtindi. Iyong kahit maliliit na bagay ay pinapalaki. Ayoko kasing para akong tinatalian. Kapag late lang ng kaunti dahil sa work, nagagalit. Kapag may tumatawag sa aking cp or nagtitext kahit mg aka-tropa lang, nagsususpetsa kaagad o di kaya ay pinagseselosan. Kapag hindi mo isusuot ang gusto niyang damit para sa iyo, nagtatampo. Mga walang kuwentang bagay.”
“G-ganoon ba?” ang sagot ko na lang. Para kasing kagaya ko lang ang tinutukoy niyang ugali ng babae. Ganoon din kasi ako kay Kuya Renan. Masyado akong seloso, masyadong possessive. Pero mahal ako ni Kuya Renan at naintindihan niya ako. Iyon lang siguro ang kaibahan.
“Kapag nalasing ka ba ay kagaya ka rin ng Kuya Renan mo na nakakatulog o nana-knock out?” ang paglihis niya sa usapan.
“Oo… ganoon din ako.”
“Ah… pero at least di ka kasing laki ni Renan. Kaya kitang kargahin.” Ang sabi niyang tumatawa.
Napangiti na lang ako. Napadami na kasi ang aming nainom at tila ayaw pa rin niyang huminto sa pag-inom. Ako naman, gusto ko pang makausap siya dahil nanunumbalik ang mga alaala ko kay Kuya Renan sa aming pag-uusap. At nasabi ko sa aking sarili na talagang mag best friends sila. Marami kasi siyang alam kay Kuya Renan. Kahit iyong mga kabulastugan, mga kakengkoyan.
Hanggang sa iyon, lasing na ako. Ngunit gising pa naman ang diwa ko at kaya ko pa naman ang aking sarili. At doon ko na diretsahang tinanong siya. “B-bakit mo ako dinamayan ngayon?”
Tila nagulat siya sa aking tanong. Binitiwan ang isang hilaw na ngiti at ang kanyang mapupungay nang mga mata ay nakatitig sa akin. “Bakit? Ayaw mo ba?”
“Hindi naman sa ayaw. Na-appreciate ko nga eh. Dahil sa iyo, may mga nalalaman akong mga bagay-bagay tungkol sa mga ginagawa ni Kuya Renan dito. Dahil sa iyo ay nalalaman ko ang kanyang trabaho at mga kaibigan.” Ang sagot ko. “Ikaw, bakit mo ako dinamayan?” ang paggiit ko sa tanong.
Bahagya siyang napahinto, yumuko atsaka tiningnan ako. “M-may alam akong kaunting bagay sa inyo ni Renan…” ang pag-aalangan niyang sabi.
“H-ha? A-ano?” ang sagot ko naman na nagi-inosentehan.
“Ikaw ang palagi naming pinag-uusapan kapag seryoso siya. Ibinunyag niya sa akin ang tungkol sa inyo, na na may relasyon kayo.”
“Sinabi niya iyon sa iyo?”
“Oo… Ipinakita pa nga niya ang litrato mo sa akin. Kaya kanina sa hotel, alam kong ikaw na iyon. At marami pa siyang sinabi tungkol sa iyo. Mabait ka raw ngunit makulit, at ikaw ang una niyang karanasan sa pakikipagtalik…”
“S-sinabi niya sa iyo iyon?”
“Oo… mag-best friends nga kami, di ba?”
Napangiti naman ako ng hilaw. “Naniwala na ako.” Ang sagot ko. “At ano naman ang impression mo nang sinabi niya sa iyo iyon?”
“Nagulat sa una, siyempre. Kalalaking tao, hunk, macho, guwapo, hinahabol ng mga babae, iyong iba pa nga ay nagpi-flirt… pero isang lalaki pala ang maswerteng minahal?” Natahimik siya sandal. “Ang swerte-swerte mo, sa totoo lang. Sa dami-daming nagka-crush kay Renan…”
Hindi ako nakakibo sa kanyang sinabi. Kasi naman, gusto kong isingit ang sinabing babae na sinabi ng kuya ni Kuya Renan.
“Ikaw ba ay naranasan mo nang ma-attract o ma-crush, o di kaya ay magmahal sa kapwa lalaki?”
“Sa palagay ko ay oo. Sa isang best friend ko. Iyong parang kakaiba iyong paghanga ko sa kanya. Nami-miss ko siya. siya lagi ang laman ng isip ko, at iyong naku-kyutan ako sa kanya na parang iyong nararamdaman ko para sa babae.”
“Anong nangyari?”
“Wala. Wala rin naman siyang nararamdaman para sa akin kaya wala… Pero kung siguro ay may ganoon din siyang nararamdaman sa akin, baka nagkarelasyon kami. Sobrang close kasi naming eh. Official na confirmation na lang na magkarelasyon nga kami ang kulang. Kahit mga tao sa paligid ay nagdududa na sa amin.”
“B-baka hindi mo talaga siya pinursige. B-baka kung sinabi mo sa kanya, nag heart-to-heart kayo ay bibigay din siya.”
“Actually, sinabi ko sa kanya ang lahat. Pero wala raw eh. Pero ang importante ay magkaibigan pa rin kami at hindi nawala ang respeto namin sa isa’t-isa.”
“Ay good naman.” Ang sagot ko.
Tahimik.
“Sabi mo, kahit maraming mga babaeng nagkaroon ng crush kay Kuya Renan at hindi siya pumatol sa kanya. Bakit may babae siya at sumama nga raw siya sa babae niya ayon sa kanyang kuya?”
Hindi siya nakasagot agad sa aking tanong. Para siyang nabigla. “S-sorry, Bugoy pero ayaw kong makialam tungkol riyan. K-kayo na lang ang mag-usap kapag nagkita na kayo, okay?”
Doon na ako bumigay. “Sabihin mo naman sa akin, Sir Alex please. Alam mo pala na may relasyon kami ni Kuya Renan, eh. Tulungan niyo na ako, Sir.” ang pagmamakaawa ko. Hindi ko na rin napigilan ang hindi umiyak lalo’t nalasing na ako at pakiramdam ko ay lumutang na ang diwa ko. Sobrang lasing na ako sa sandaling iyon at nagsimula nang magsuka.
Marahil ay narinig ng waiter ang aking pagsusuka kaya pinasok ang aming cubicle at binigyan kami ng maliit na balde. Narinig ko pang tinanong niya si Alex kung okay pa ba ako. Nakita kong tumango si Alex. Kaya umalis ang waiter at iniwan sa cubicle namin ang maliit na baldeng sukahan.
“Ang sakit-sakit po eh. Sabihin niyo na Sir kung totoo Sir… Hindi ka ba naaawa sa akin?” ang paggiit ko sa topic kay Alex nang nakaalis na ang waiter.
“Syempre, naawa ako sa iyo…” ang sagot niya.
“Kaya sabihin mo na sa akin kung totoo na may babae po siya.”
“Ayaw kong masaktan ka kasi…”
“So totoong may babae siya?” ang tanong kung tumaas ang boses.
“I mean, no comment ako.”
“Aalis ako kapag ayaw mong magsalita.” Ang pananakot ko. Siyempre, lasing na ako at hindi ko na halos mailakad ang aking mga paa, makonsyensya siya kapag may nangyari sa akin.
Napatingin na lang siya sa akin.
“So… may babae siya?”
At napilitan na siyang sagutin ako. “Oo… t-totoong may babae siya.”
Doon na ako napahagulgol. Mistulang tinadtad ang aking puso sa matinding sakit. “Bakit? Bakit ginawa niya ito sa akin kung mahal niya talaga ako? Bakit po???”
Tumayo si Alex at hinila ang isang upuan patungo sa tabi ng aking silya. “S-sorry” ang sambit niya nang nakaupo na siya sa kanyang silya. Inakbayan niya ako. Inilingkis ko naman ang aking dalawang braso sa kanyang baywang.
“Ang sakit naman… Sino ba ang babaeng iyon? Bago lang ba ang babaeng iyon? Mahal niya ba iyon? Saan na sila ngayon???” ang tanong ko habang patuloy ang aking pag-iyak. Tila isa akong helpless na paslit na nagmamakaawa sa kanyang itay.
“Hindi kita masagot. Hindi ko rin alam.”
Wala na akong nagawa kundi ang umiyak nang umiyak. Lupaypay na ang aking katawan, at pagod ang aking diwa. Humagulgol ako sa kanyang mga bisig. Alam ko, lasing na rin si Alex.
Habang nasa ganoon akong pag-iiyak, naramdaman ko naman ang paghahalik niya sa aking ulo, sa aking noo, sa aking pisngi at leeg. Tila naramdaman ko rin ang paglapat ng kanyang bibig sa aking mga labi. Ngunit dahil lupaypay na ang aking katawan at tila naubos na ang aking lakas, hindi ko na alam pa ang sunod na nangyari…
MASAKIT ANG aking ulo nang akoy magising. Nang iminulat ko ang aking mga mata, tila nagkaroon ako ng disorientation anong lugar iyong aking kinaroroonan. Nang Inikot ko ang aking paningin sa aking paligid doon ko naalalang nasa Gensan pala ako at iyon ang aking kuwarto sa hotel na iyon.
Nang tinanggal ko na ang kumot na nakabalot sa aking katawan, doon ko na rin nalaman na hubot-hubad pala ako. Tiningnan ko ang katabing kama. Nakita ko roon si Alex na nakahiga, may takip na kumot ang kanyang katawan.
Maya-maya lang ay nagising siya at tiningnan ako. “Gising ka na pala.” Ang sambit niya.
“B-bakit ako nakahubad?” ang tanogn ko kaagad sa kanya.
“Ah, oo. Pinunasan kita kagabi. Lasing na lasing ka. At sorry, dito na rin ako natulog. Mahirap magdrive dahil lasing din ako eh. Iniwan ko na nga lang ang aking kotse sa bar at tumawag na lang ako ng taxi. Gusto ko ring bantayan ka, samahan ka rito.”
“Ah… S-slamat. K-kinarga mo ako?”
“Oo… Ambigat mo pala.” Sabay tawa.
“S-sorry. Wala akong matandaan eh.”
“Lasing na lasing ka kasi.
“Ligo ka na. Kakain tayo ng almusal.”
Tumalima ako. Nang pinilit kong tumayo, doon ko na naramdaman ang sakit sa aking katawan at ulo. “Ouch!!” ang sambit ko. Ngunit tumuloy pa rin ako sa banyo.
Nang nasa loob na ako ng banyo, pilit kong binalikan sa aking isip ang nangyari sa bar na iyon nang nalasing na ako. At naalala ko ang eksena na tila hinalikan ako ni alex sa bibig. Bigla akong kinabahan. Inusisa ko ang aking katawan kung may tanda ba na nilapastangan niya ako. Ngunit wala naman akong nakitang kakaiba sa aking balat. Iyong hapdi sa aking tumbong ay iyon pa rin naman iyong nangyari sa amin ni Jake noong gabi bago ang gabing nakaraan.
Nang natapos na ako, niyaya na ako ni Alex na kumain ng agahan. Doon na rin ako nakapagdesisyon na huwag na munang bumalik sa Tuguegarao hanggang mahanap ko si Kuya Renan.
“Paano na lang ang pag-aaral mo? Graduating ka at candidate pa para valedictorian?”
“Wala na akong pakialam sa pag-aaral ko. Buo na ang pasya ko. Gusto kong makita si Kuya Renan at marinig mismo mula sa kanyang bibig na hindi na niya ako mahal.”
Mistulang natulala si Alex sa aking sinabi. “Hindi puwede iyan, Bugoy. Walang ganyanan! Masisira ang buhay mo!” ang tumaas niyang boses.
“Okay lang. Sirang-sira naman talaga ang buhay ko eh. Simula nang isinilang ako na walang ama, hanggang sa pagkamatay ng aking inay, hanggang sa nangyari sa amin ni Kuya Renan at pagtatago ko kung saan-saan na napunta dahil sa kanya, sa pagiging malandi at makati ko sa lalaki… sira na ang buhay ko. Kung isang balloon lang ako at hangin na pumasok dito ay ang mga masasakit na karanasan na nangyari sa buhay ko, matagal na sigurong sumabog ito. Maraming tao na akong nasaktan, hindi ako dapat pamarisan. Siguro naman, tama lang sa akin ang pahirapan ang sarili, maipakita ko man lang kay Kuya Renan na mahal ko siya, at na hindi mabuo ang buhay ko kung wala siya.” ang sabi kong tumulo ang mga luha.
“P-paano na lang kung mahal niya ang babae niya?”
“Tatanggapin ko. Pilitin ko ang aking sariling intindihin siya. ang mahalaga ay malalaman ko ang buong katotohanan.”
Natahimik si Alex.
“And I deserve it naman din kung hindi na niya ako mahal, di ba? Kasi malandi ako, kasi taksil ako, kasi manyak ako… hindi ako dapat pamarisan. Hindi ako deserving sa pagmamahal niya sa akin. Sa sinabi mo ngang sa haba ng pagtitiis niya na hindi niya pinatulan ang kahit sino mang babae o baklang naghahabol sa kanya, bakit hindi ko nagawa iyon? Kasalanan ko ang lahat. Dapat lang akong magdusa. At ngayong narito ako sa lugar niya, ipakita ko sa kanya na nagsisi na ako, na narealize ko na walang halaga ang buhay ko kung wala siya… Ngayon kung tutulungan mo ako, mas okay. Pero kung hindi, walang problema. Problema ko ito kaya haharapin ko itong mag-isa.” ang dugtong ko.
“H-hindi naman sa g-ganoon. M-may trabaho ako at hahanapin ako sa aking trabaho, lalo na ngayon na nagresign si Renan.”
“Well, fine, Sir. Ako na lang mag-isa ang maghanap sa kanya.” ang sambit ko sabay tao at tumbok sa elevator.
“Wait, Bugoy!” ang narinig kong sigaw niya.
Hindi ko na siya pinansin pa. tuloy-tuloy lang ako sa aking kuwarto at naghanda sa aking lakad. Bagamat hindi ko alam kung paano at saan ko siya hahanapin, determinado akong manatili roon hanggang magkaroon ako ng pag-asang makita siya.
Nakabihis na ako, dala ko na ang aking knapsack at handa nang lumabas ng kuwarto ng tumunog ang door bell. Binuksan koi to.
Si Alex. “Okay. Sasamahan kita. Tinawagan ko na ang aking assistant na baka hindi ako makakapasok ngayon dahil sa isang emergency.”
“Salamat.” Ang sambit ko habang dire-diretsong lumabas na ng kuwarto at inilock ang pinto ng hotel.
Sumakay muna kami ng taxi at pinuntahan ang bar kung saan nakaparada ang kotse ni Alex. “So alam mo kung nasaan siya?” ang tanong ko nang nasa loob na kami ng kotse niya.
“Hindi. Pero puntahan natin ang isa naming kaibigan. Baka may alam siya.”
Tinawagan niya ang nasabing kaibigan niya. Nag-usap sila sa salitang Ilonggo. Hindi ko maintindihan ngunit alam kong sinabi niyang puntahan namin ang kaibigan niyang iyon. Nang pinuntahan na namin, kagaya niya ay wala ring alam. Ni Hindi nga raw niya alam na may babae pala ang kaibigan nila. Nagulat ito nang tanungin ni Alex kung kilala at alam ba niya ang address ng babae ni Kuya Renan.
Dahil wala kaming nakuhang impormasyon tungkol sa address ni Kuya Renan, isang kaibigan nilang muli ang aming pinuntahan. At kagaya ng nauna, wala rin siyang alam. Hindi na raw kasi ma-contact ang number ni Kuya Renan at hindi rin ito nagti-text sa kanya.
Ilang kaibigan pa nila ang aming nilapitan ngunit wala pa rin kaming nakuhang impormasyon. May mga tinawagan din siyang iba pa ngunit parehong walang nakakaalam kung nasaan si Kuya Renan.
Nang naisip ko ang kuya ni Kuya Renan, iyon ang sunod na pinuntahan namin. Ngunit kagaya ng mga naunang taong nilapitan namin, wala rin itong naibigay na impormasyon. Galit pa nga siya dahil wala na raw siyang pakialam sa kapatid dahil nga sa pag-akusa nito na sila ang dahilan sa pagkamatay ng kanilang inay. May anim na buwan na raw itong hindi nagpakita sa kanila.
Doon na nagsimulang mag-init ang ulo ko. “Ang bagal-bagal mo namang magpatakbo!” ang bulyaw ko.
“Relax lang. Cool!” ang sagot naman niyang tila naintindihan na nag-init na ang ulo ko.
“Hindi ko kayang magrelax. Gusto ko nang Makita si Kuya Renan.”
“Matutunton din natin ang kinaroroonan ng loko. Kaya cool ka lang. Akong bahala.”
“Ikaw ang bahala, ako ang kawawa.”
“Walang mangyari Bugoy kung hindi na nga natin alam kung saan hahanapin si Renan, mainit pa ang ulo mo. Lalong lalaki ang problema mo. Relax…” ang pagpakalma pa rin ni Alex sa akin.
“Hindi ako makakapagrelax!”
Binitiwan ni Alex ang isang malalim na buntong-hininga. “Dapat nga sa iyo ay nag-aral ka ngayon eh…”
“Di ba sabi ko, hindi ako babalik ng Tuguegarao kung hindi ko makikita at makausap si Kuya Renan?”
“Sa akin ka ba nagagalit?” ang tanong niya.
“Ang bagal mo kasi. Ang hina mo. Taga-rito ka, best friend mo siya pero wala ka man lang kaalam-alam kung nasaan siya? Anong klaseng best friend ka?”
“Ito naman. Hindi naman porke’t best friend ay hawak ko na siya sa leeg. May kalayaan naman siyang gawin ang kung ano man ang gusto niya. Huwag nang mainit ang ulo please... Ihatid na lang muna kita sa hotel at magrereport ako ng trabaho, okay? Doon ako uuwi sa hotel mo mamayang alas 6 ng gabi at sabay na tayong mag-dinner. Pagkatapos, hahanapin natin siyang muli mamayang gabi.” Ang sabi ni Alex.
“Hahanapin mamayang gabi? Tapos lalasingin mo lang ako at pagsamantalahan?”
Biglang naging seryoso ang mukha ni Alex na tila hindi makapaniwala sa kanyang narinig. At dahil nasa high way ang aming sasakyan, naghanap siya ng mapaparadahan sa gilid ng kalsada. Nang nakaparada na siya, tiningnan niya ako. “Anong sinabi mo?” ang halatang nairitang tanong niya.
“Bakit? Hindi ba totoo? Akala mo ay wala na akong malay noong pinaghahalik mo ako sa noo at sa bibig ko kagabi? Akala mo ay hindi ko maramdaman ang sakit ng pang-upo ko sa ginawa mong panghahalay sa akin?”
Binitiwan ni Alex ang isang ngiting hilaw. “Alam mo, kung hindi ka lang bata, magagalit na ako sa iyo eh.”
“Di ba may ginawa ka naman talaga?”
“Wala Bugoy. Wala akong ginawa sa iyo. Maniwala ka. Paano mo nasabi iyan?”
“Alam ko dahil masakit ang katawan ko, dahil hinahalikan mo ako sa bar, at… masakit pa ang aking puwet.”
“Oh boy. No. Wala akong ginawa sa iyo. Maniwala ka…”
Doon na ako humagulgol. “Bakit pinaglalaruan lang ninyo ako? Bakit ninyo ako ginaganito?”
Tinanggal ni Alex ang kanyang seatbelt at niyakap ako. “Hindi. Wala akong ginawa sa iyo. Ako itong tumutulong sa iyo rito kaya tangalin mo sa isipan mo na pinagsamantalahan kita. Tinulungan kita dahil best friend ko si Renan, at dahil nag-iisa ka lang dito. Wala akong hangarin na pagsamantalahan ka.”
Hindi na ako kumibo pa sa kanyang sinabi. Basta sa kaloob looban ko talaga ay may ginawa siya sa akin.
“Ihatid na lang kita sa hotel. Alam kong stressed ka, at may trauma dahil sa nangyari sa iyo noong bodyguard mo, kaya kung anu-anong takot na lang ang pumasok sa isip mo. Magpahinga ka muna sa hotel upang mamayang gabi na natin uli hahanapin si Kuya Renan mo.” Ang sambit ni Alex.
Paaandarin na sana niya ang kanyang sasakyan nang bigla kong naisipang tanggalin ang aking seatbelt at buksan ang pinto ng sasakyan. Lumabas ako at nagtatakbong tumawid sa highway. Ayoko pang umuwi at gusto kong hanapin si Kuya Renan kahit maglakad pa ako.
“Screeeeeetchhh!” ang narinig kong ingay ng sasakyang biglaang nag-brake. At halos kasabay noon ay ang pagsalpok ng sasakyan sa aking katawan at ang aking pagkatumba.
Iyon ang huli kong natandaan.
NANG NAMULAT ang aking mga mata, nasa loob na ako ng hospital. Nasa gilid ng aking kama ko si Alex. Sa kanya ko napag-alamang nawalan ako ng malay-tao ng may limang oras. Wala naman daw malaking pinsala sa aking katawan maliban sa bali ng aking buto sa aking binti na magagamot naman daw sa pamamagitan ng pagsimento. Wala rin naman daw pinsala ang aking ulo. Puwede na raw akong makalabas kinabukasan.
“Maswerte ka pa rin. Hindi ka napuruhan.” Ang sabi ni Alex.
“Salamat. At sorry sa mga nasabi ko sa iyo.”
“Huwag kang mag-alala. Naintindihan kita. Alam ko ang naramdaman mo, maraming bumabagabag diyan sa isip mo kaya wala iyon sa akin.”
“Salamat…” ang sabi ko.
“Walang ano man. At oo nga pala, may dadalaw sa iyo mamaya.”
“S-sino?” Ang excited kong tanong. “S-si Kuya Renan ba?”
“Hindi ko kilala eh. Pero sabi niya, kakilala mo raw siya.”
“G-ganoon ba.” Ang sagot ko na lang na medyo na disappoint. “W-wala bang sinabing pangalan?”
“Sabi niya Jake daw ang pangalan.”
“J-Jake??? N-nakausap mo???” ang tanong ko. May namuong inis kasi ako na hayun, nagkamali ako sa kanya tapos sinu-sundan-sundan pa ako at baka lalo lang magkaletse-letse ang paghahanap k okay Kuya Renan. “Nakausap mo ba talaga siya? Paano niya nakuha ang numero mo?”
“Ewan. Bodyguard mo raw siya eh. Sinusundan ka raw pala niya.”
“Shittt!” sa isip ko lang.
Maya-maya lang ay sumilip ang nurse sabay sabing, “May bisita ka, Mr. Levi Sarmiento!”
Sinilip ni Alex ang nasa labas ng pinto atsaka pumasok uli. “Heto na pala si Jake, ang bodyguard mo…”
Ngunit laking gulat ko nang pumasok na ang nasabing Jake.
“Kuya Renan!!!!!!” ang sigaw ko. Na tatayo n asana kung hindi ko lang naramdaman ang sakit ng aking bali.
Dala-dala niya ang isang kumpol ng malalaki at mapupulang bulaklak. Nakasimangot siya, kahit kitang-kita ang tuwa at excitement sa aking mukha, at hindi magkamayaw na pagtatalon ko sa kama ay nanatili pa rin siyang nakasimangot.
“Labas na muna ako… ‘J-A-K-E! Ikaw na ang bahala rito.” ang pagpapaalam ni alex sa kaibigan niya, at ini-emphasize pa talaga ang pangalang Jake tapos, lumingon sa akin at kumindat sabay labas ng kuwarto.
“Kuya, sorry po. Sorry po, Kuya!” ang sambit ko.
Ngunit hindi siya sumagot. Lumapit siya sa aking kama at halos ihambalos na lang ang mga rosas sa aking dibdib.
Wala na akong nagawa kundi kunin ang kumpol ng mga rosas at amuy-amoyin iyon. Kahit papaano, naroon siya at binigyan pa niya ako ng rosas.
“Bukas paglabas mo, uuwi ka na ng Tuguegarao. Ihatid kita sa airport.” Ang sambit niya ang boses ay matigas.
“Kuya naman eh. Doon ka na umuwi.”
“Call me Jake…”
“Kuya?”
“CALL ME JAKE! Tangina!” ang sigaw niya ang mga mata ay nanlilisik pa.
Nagulat naman ako sa inasta niya. Noon lang niya ako sinigawan at noon ko lang nakitang ganoon siya kagalit sa akin. “J-Jake?” ang pag-aalangang kong sabi.
Hindi na siya umimik. Naupo siya sa silya sa gilid ng aking kama. “I-pack-up ni Alex ang iyong mga gamit sa hotel at i-check out na rin niya. Bukas ay ihahatid ka namin sa airport.”
Doon na naman ako napaiyak. “Kuya naman…”
“I said call me Jake! Kapag tinawag mo uli akong kuya, lalayasan na kita. Ang hirap sa iyo, masyadong matigas ang ulo mo! Hindi ka nakikinig! Sarili mo lang ang iniisip mo! I said JAKE! JAKE!!!”
Tahimik.
“A-alam kong nagkasala ako sa iyo… J-Jake. P-pero nagmamakaawa ako sa kuya ko. Mahal na mahal ko siya eh. Siya na lang ang natitirang taong alam kong tunay na nagmamahal sa akin. Siya lang ang taong nakagisnan kong tatay, kuya, kaibigan, simula pa noong bata pa ako. Nang mamatay ang aking inay, sa kany ako inihabilin. Siya ang naturingan kong nag-iisang pamilya. Nang dahil sa kanya ay nagpakatatag ako sa buhay kahit wala na ang aking mga magulang. Mahal na mahal ko po ang kuya ko. Sana ay hindi niya ako itakwil at hindi pababayaan dahil kung mangyari man iyon, mawawala na rin ng silbi ang buhay ko. Mahal na mahal ko po ang kuya ko…” ang sabi ko na halos hindi maintindihan ang sinasabi gawa ng paghikbi.
“Mahal mo ang kuya mo pero pinagtaksilan mo siya. Ganyan ba ang klase ng pagmamahal mo?”
“Hindi ko alam kung bakit ko nagawang magtaksil sa kanya, James. S-siguro dahil sa matindi kong pangungulila sa kanya. Siguro dahil sa sobrang kasabikan ko sa kanya. Hindi lang niya alam, walang oras na hindi siya pumapasok sa isip ko. S-siguro rin, d-dahil bata pa ako. D-dahil kailangan ko pa ng gabay. Kung puwede lang sanang huminto ako sa aking pag-aaral upang sumama na ako sa kanya, gagawin ko.”
Hindi siya umimik.
“Sana ay mapatawad niya ako.”
“Paano kung hindi ka na niya mahal? Paano kung mas mahal na niya ang babae niya?
“O-okay lang. Tatanggapin ko kahit masakit basta hindi lang niya ako pababayaan, basta ituring pa rin niya akong bahagi ng kanyang buhay at mga plano niya, kagaya ng pangako niya sa akin noon at sa namayapa kong inay na hinding-hindi niya ako pababayaan.”
“Kaya mo?”
“O-opo. Wala naman akong magagawa, di ba? Lalaki naman ang kuya ko. At… nagkasala ako sa kanya. Kasi, malandi ako, pumapatol ng ibang lalaki. Masama ako. Tama lang na ganito ang nangyari sa akin. Siguro, kahit magkadurog-durog pa ang aking mga buto sa aksidente sa paghahanap sa kanya, gagawin ko pa rin iyon kung iyan ang kailangan kong gawin upang mapatawad lang niya. Kahit ikamatay ko pa, gagawin ko.”
Hindi na siya umimik.
“Mapapatawad pa kaya niya ako, J-Jake?”
“Matulog ka na. Ihanda mo ang sarili bukas sa pag-alis mo rito.” Ang sagot lang niya, sabay tayo at tumbok sa pinto ng kuwarto at lumabas.
Iniwan niya akong umiyak. Maya-maya lang ay dumating naman si Alex, dala-dala ang aking mga gamit. “Paano niya nalaman na narito ako?” ang tanong ko.
“Nagkataong tumawag siya habang wala ka pang malay. Sinabi ko ang lahat. Tapos, hayun, sinabihan niya ako na Jake na raw ang pangalan niya sa iyo. Ano bang mayroon sa Jake?”
“S-siya iyong bodyguard ko na natukso ako… Siguro, kaya Jake ang gusto niyang itawag ko sa kanya at upang ipaalala sa akin ang nagawa kong kasalanan. Siguro rin, disiplina, na dahil sinabi niya, iyon ang susundin ko. Ewan…”
Tumango-tango lang si Alex. “Jake pala ang name noong bodyguard mo.” Ang sambit niya. “Dito pala ako matutulog at bukas ng mga alas otso ay i-labas kita rito, didiretso tayo sa airport. Doon na rin daw maghintay si Renan, er… Jake.”
Hindi pala siya rito matutulog?”
“Hahanapin daw siya ng ka live-in niya.”
“Ouch!!!” ang bulong ko sa aking sarili.
Kinabukasan ay nakalabas na ako ng ospital. Inihanda ko na ang aking sarili na umuwi muli. Masakit na uuwi akong hindi ako pinatawad ni Kuya Renan ngunit kahit papaano ay may pakunsuwelo pa rin akong maibalik ang dati niyang pagtrato sa akin, kung hindi man kasintahan, at least, kapatid.
Nang nasa airport na kami, naroon na rin si Kuya Renan, naghintay sa amin. Naka-wheelchair ako. Nang nasa harap na kami ni Kuya Renan, nagpaalam si Alex na aalis na gawa nang magrereport pa siya sa trabaho. “Bye Alex! Maraming salamat sa lahat!”
“All the time, Bugoy!” ang sagot niya habang yumuko siya at niyakap ako, hinalikan ang aking pisngi. “Kapag bumalik ka rito, text me or tawagan mo ako ha?”
“Opo Sir. At sorry po. Nag-isip ako ng masama sa iyo. Palagi na lang akong nagkakamali.”
“Okay lang iyan. Lahat ng tao ay nagkakamali.” Nahinto siya at tiningnan si Kuya Renan na iyong parang nananadya. “At dahil lahat ng tao ay nagkakamali, lahat ng tao rin deserve a second chance.” Tingin naman sa akin. “Ang importante lang ay natuto tayo sa ating pagkakamali, nagiging mature ang ating pag-iisip at approach sa buhay.” Nahinto muli siya at tiningnan si Kuya Renan. “Iyong mga taong hindi marunong magpatawad, mga evil iyon sila. Ang mga kaluluwa nila ay malulunod sa nagbabagang lawa ng apoy ng impyerno.” sabay pakawala ng tawa.
“O…o… Layas na kung lalayas ka! Ang dami pang satsat!” ang sagot ding biro ni Kuya Renan sa kanya.
Wala kaming imikan ni Kuya Renan habang tinutulak niya ang aking wheelchair patungo sa loob ng airport. Nang nagcheck-in na, doon na ako nagtaka nang dalawang ticket ang ibinigay niya sa check-in crew. Doon ko na-analyze kung bakit siya nakapasok ng airport. Akala ko ay may special pass lang siya upang i-assist ako. Napatingin ako sa kanya. Walang reaksyon ang kanyang mukha.
Tila naglulundag naman sa tuwa ang aking puso. Akala ko ay hanggang airport lang siya. Makakasama ko pa rin pala siya hanggang Tuguegarao.
“Sasama ka pala.” Ang tanong ko nang matapos na kami sa check-in at itinulak niyang muli ang wheelchair ko patungo naman sa pre-boarding area.
“Bakit ayaw mo? Takot kang makita ako ng lover mo?”
Hindi ako kumibo.
“Bakit ka natahimik? Masakit ba? O na-miss mo na siya?”
Hindi pa rin ako kumibo. Sa isip ko kasi ay may karapatan siyang manumbat dahil nasaktan ko siya. Kaya tatanggapin ko ang masasakit niyang sasabihin.
“Ang sarap siguro niyang kumantot no? Sarap na sarap ka eh. Dinig na dinig ko ang paghalinghing mo eh.” Ang dugtong niya. Hindi talaga niya ako nilubayan sa mga patutsada. Parang tino-torture niya lang ako.
Tumulo na naman ang mga luha ko. Pinahid ko ito. Natigil na rin ang pang-ookray niya. Siguro dahil nakita niyang umiyak na ako.
Wala na naman kaming imikan. Nang nangboard na kami, talagang kinarga na niya ako upang maka-akyat ng eroplano at makaupo sa aking upuan. Nang nasa himpapawid na kami at ihing-ihi na ako, kinarga niya akong muli patungo sa palikuran atsaka naghintay sa labas hanggang sa makatapos ako.
May halos isang oras na nasa himpapawid na ang eroplano at hindi na ako nakatiis sa katahimikang namagitan sa amin. “T-too bang may babae ka, J-Jake?”
Tiningnan niya ako. “Mayroon. Buntis na siya kaya naglive-in na kami. Malapit na rin kaming ikasal? Pinagbigyan lang niya ako na ihatid ka dahil sinabi kong responsabilidad kita at ikaw ay iniwan sa akin ng iyong inay.”
Hindi agad ako nakakibo. Mistulang tinusok ng sibat ang aking dibdib at pakiwari ko ay hindi ako makahinga. Ramdam ko ang pangingilid ng aking mga luha ngunit pinigilan ko ang mga ito na huwag bumagsak.
“Ako, m-mahal mo pa rin ba?” ang sunod kong naitanong.
(End of Part 18, 2 of 2)
(Itutuloy)
“Talaga? Kayong dalawa lang?”
“Kapag dito kami, kadalasan ay kaming dalawa lang. Minsan kasi ay may time na gusto niyang tahimik na lugar at makikipagkuwentuhan lang. May mga panahon naman talaga na ganyan tayo, di ba? Iyong gusto lang natin ng peace of mind, kasama ang taong close sa sa atin, iyong pinagkakatiwalaan natin, kundi man ay mahal natin. Ganoon din ako. Kapag ako naman ang sinumpong ng lungkot, o may problema, dito ko siya niyayaya.”
“Oo tama ka…” ang sagot ko. Gusto ko pa sanang sabihin na ganyan kami palagi noon. Kahit makulit iyon, maharot pero sobrang sweet din kapag sinumpong at dadalhin ako sa tahimik na lugar, doon kami magkukuwentuhan ng mga seryosong bagay. Minsan ay bibigyan ako ng payo, minsan ay pagagalitan din, pero kadalasan ay mauuwi iyon sa yakapan, sa halikan, at… iyon na.
“A-ano naman ang kadalasan ninyong pinag-uusapan?” ang tanong ko.
“Mga problema sa buhay, sa trabaho, sa pamilya…”
“Sa babae…” ang pagsingit ko.
Isang tawa ang kanyang isinukli sa aking sinabing iyon.
Tila nadismaya naman ako sa hindi niya pagpansin sa aking sinabi.
Hindi ko na iginiit pa ang puntong iyon. May takot din kasi akong kapag iginiit ko pa ang issue na iyon, baka hindi ko naman kakayanin ang kanyang isasagot. Baka sobrang masakit ito at magulat na lang siya kung bakit ako umiyak ng ganoon. Kahit magbest friends sina Kuya Renan, baka hindi naman siguro iyong sobrang lalim na magbest friends na kaya niyang sabihin sa kanya na may lihim na kasintahan siyang lalaki. Lalaki din kaya si Alex. Parang ang sagwa kung iku-kuwento pa ni Kuya Renan sa kanya ang tungkol sa amin. “Ikaw ba ay may girlfriend?” ang tanong ko na lang.
“Oo… kaso kahihiwalay lang namin. Kaya heto, broken-hearted.”
“B-bakit kayo naghiwalay?”
“Mga misunderstanding. Iyong sobrang possessive na ugali, hindi marunong umindtindi. Iyong kahit maliliit na bagay ay pinapalaki. Ayoko kasing para akong tinatalian. Kapag late lang ng kaunti dahil sa work, nagagalit. Kapag may tumatawag sa aking cp or nagtitext kahit mg aka-tropa lang, nagsususpetsa kaagad o di kaya ay pinagseselosan. Kapag hindi mo isusuot ang gusto niyang damit para sa iyo, nagtatampo. Mga walang kuwentang bagay.”
“G-ganoon ba?” ang sagot ko na lang. Para kasing kagaya ko lang ang tinutukoy niyang ugali ng babae. Ganoon din kasi ako kay Kuya Renan. Masyado akong seloso, masyadong possessive. Pero mahal ako ni Kuya Renan at naintindihan niya ako. Iyon lang siguro ang kaibahan.
“Kapag nalasing ka ba ay kagaya ka rin ng Kuya Renan mo na nakakatulog o nana-knock out?” ang paglihis niya sa usapan.
“Oo… ganoon din ako.”
“Ah… pero at least di ka kasing laki ni Renan. Kaya kitang kargahin.” Ang sabi niyang tumatawa.
Napangiti na lang ako. Napadami na kasi ang aming nainom at tila ayaw pa rin niyang huminto sa pag-inom. Ako naman, gusto ko pang makausap siya dahil nanunumbalik ang mga alaala ko kay Kuya Renan sa aming pag-uusap. At nasabi ko sa aking sarili na talagang mag best friends sila. Marami kasi siyang alam kay Kuya Renan. Kahit iyong mga kabulastugan, mga kakengkoyan.
Hanggang sa iyon, lasing na ako. Ngunit gising pa naman ang diwa ko at kaya ko pa naman ang aking sarili. At doon ko na diretsahang tinanong siya. “B-bakit mo ako dinamayan ngayon?”
Tila nagulat siya sa aking tanong. Binitiwan ang isang hilaw na ngiti at ang kanyang mapupungay nang mga mata ay nakatitig sa akin. “Bakit? Ayaw mo ba?”
“Hindi naman sa ayaw. Na-appreciate ko nga eh. Dahil sa iyo, may mga nalalaman akong mga bagay-bagay tungkol sa mga ginagawa ni Kuya Renan dito. Dahil sa iyo ay nalalaman ko ang kanyang trabaho at mga kaibigan.” Ang sagot ko. “Ikaw, bakit mo ako dinamayan?” ang paggiit ko sa tanong.
Bahagya siyang napahinto, yumuko atsaka tiningnan ako. “M-may alam akong kaunting bagay sa inyo ni Renan…” ang pag-aalangan niyang sabi.
“H-ha? A-ano?” ang sagot ko naman na nagi-inosentehan.
“Ikaw ang palagi naming pinag-uusapan kapag seryoso siya. Ibinunyag niya sa akin ang tungkol sa inyo, na na may relasyon kayo.”
“Sinabi niya iyon sa iyo?”
“Oo… Ipinakita pa nga niya ang litrato mo sa akin. Kaya kanina sa hotel, alam kong ikaw na iyon. At marami pa siyang sinabi tungkol sa iyo. Mabait ka raw ngunit makulit, at ikaw ang una niyang karanasan sa pakikipagtalik…”
“S-sinabi niya sa iyo iyon?”
“Oo… mag-best friends nga kami, di ba?”
Napangiti naman ako ng hilaw. “Naniwala na ako.” Ang sagot ko. “At ano naman ang impression mo nang sinabi niya sa iyo iyon?”
“Nagulat sa una, siyempre. Kalalaking tao, hunk, macho, guwapo, hinahabol ng mga babae, iyong iba pa nga ay nagpi-flirt… pero isang lalaki pala ang maswerteng minahal?” Natahimik siya sandal. “Ang swerte-swerte mo, sa totoo lang. Sa dami-daming nagka-crush kay Renan…”
Hindi ako nakakibo sa kanyang sinabi. Kasi naman, gusto kong isingit ang sinabing babae na sinabi ng kuya ni Kuya Renan.
“Ikaw ba ay naranasan mo nang ma-attract o ma-crush, o di kaya ay magmahal sa kapwa lalaki?”
“Sa palagay ko ay oo. Sa isang best friend ko. Iyong parang kakaiba iyong paghanga ko sa kanya. Nami-miss ko siya. siya lagi ang laman ng isip ko, at iyong naku-kyutan ako sa kanya na parang iyong nararamdaman ko para sa babae.”
“Anong nangyari?”
“Wala. Wala rin naman siyang nararamdaman para sa akin kaya wala… Pero kung siguro ay may ganoon din siyang nararamdaman sa akin, baka nagkarelasyon kami. Sobrang close kasi naming eh. Official na confirmation na lang na magkarelasyon nga kami ang kulang. Kahit mga tao sa paligid ay nagdududa na sa amin.”
“B-baka hindi mo talaga siya pinursige. B-baka kung sinabi mo sa kanya, nag heart-to-heart kayo ay bibigay din siya.”
“Actually, sinabi ko sa kanya ang lahat. Pero wala raw eh. Pero ang importante ay magkaibigan pa rin kami at hindi nawala ang respeto namin sa isa’t-isa.”
“Ay good naman.” Ang sagot ko.
Tahimik.
“Sabi mo, kahit maraming mga babaeng nagkaroon ng crush kay Kuya Renan at hindi siya pumatol sa kanya. Bakit may babae siya at sumama nga raw siya sa babae niya ayon sa kanyang kuya?”
Hindi siya nakasagot agad sa aking tanong. Para siyang nabigla. “S-sorry, Bugoy pero ayaw kong makialam tungkol riyan. K-kayo na lang ang mag-usap kapag nagkita na kayo, okay?”
Doon na ako bumigay. “Sabihin mo naman sa akin, Sir Alex please. Alam mo pala na may relasyon kami ni Kuya Renan, eh. Tulungan niyo na ako, Sir.” ang pagmamakaawa ko. Hindi ko na rin napigilan ang hindi umiyak lalo’t nalasing na ako at pakiramdam ko ay lumutang na ang diwa ko. Sobrang lasing na ako sa sandaling iyon at nagsimula nang magsuka.
Marahil ay narinig ng waiter ang aking pagsusuka kaya pinasok ang aming cubicle at binigyan kami ng maliit na balde. Narinig ko pang tinanong niya si Alex kung okay pa ba ako. Nakita kong tumango si Alex. Kaya umalis ang waiter at iniwan sa cubicle namin ang maliit na baldeng sukahan.
“Ang sakit-sakit po eh. Sabihin niyo na Sir kung totoo Sir… Hindi ka ba naaawa sa akin?” ang paggiit ko sa topic kay Alex nang nakaalis na ang waiter.
“Syempre, naawa ako sa iyo…” ang sagot niya.
“Kaya sabihin mo na sa akin kung totoo na may babae po siya.”
“Ayaw kong masaktan ka kasi…”
“So totoong may babae siya?” ang tanong kung tumaas ang boses.
“I mean, no comment ako.”
“Aalis ako kapag ayaw mong magsalita.” Ang pananakot ko. Siyempre, lasing na ako at hindi ko na halos mailakad ang aking mga paa, makonsyensya siya kapag may nangyari sa akin.
Napatingin na lang siya sa akin.
“So… may babae siya?”
At napilitan na siyang sagutin ako. “Oo… t-totoong may babae siya.”
Doon na ako napahagulgol. Mistulang tinadtad ang aking puso sa matinding sakit. “Bakit? Bakit ginawa niya ito sa akin kung mahal niya talaga ako? Bakit po???”
Tumayo si Alex at hinila ang isang upuan patungo sa tabi ng aking silya. “S-sorry” ang sambit niya nang nakaupo na siya sa kanyang silya. Inakbayan niya ako. Inilingkis ko naman ang aking dalawang braso sa kanyang baywang.
“Ang sakit naman… Sino ba ang babaeng iyon? Bago lang ba ang babaeng iyon? Mahal niya ba iyon? Saan na sila ngayon???” ang tanong ko habang patuloy ang aking pag-iyak. Tila isa akong helpless na paslit na nagmamakaawa sa kanyang itay.
“Hindi kita masagot. Hindi ko rin alam.”
Wala na akong nagawa kundi ang umiyak nang umiyak. Lupaypay na ang aking katawan, at pagod ang aking diwa. Humagulgol ako sa kanyang mga bisig. Alam ko, lasing na rin si Alex.
Habang nasa ganoon akong pag-iiyak, naramdaman ko naman ang paghahalik niya sa aking ulo, sa aking noo, sa aking pisngi at leeg. Tila naramdaman ko rin ang paglapat ng kanyang bibig sa aking mga labi. Ngunit dahil lupaypay na ang aking katawan at tila naubos na ang aking lakas, hindi ko na alam pa ang sunod na nangyari…
MASAKIT ANG aking ulo nang akoy magising. Nang iminulat ko ang aking mga mata, tila nagkaroon ako ng disorientation anong lugar iyong aking kinaroroonan. Nang Inikot ko ang aking paningin sa aking paligid doon ko naalalang nasa Gensan pala ako at iyon ang aking kuwarto sa hotel na iyon.
Nang tinanggal ko na ang kumot na nakabalot sa aking katawan, doon ko na rin nalaman na hubot-hubad pala ako. Tiningnan ko ang katabing kama. Nakita ko roon si Alex na nakahiga, may takip na kumot ang kanyang katawan.
Maya-maya lang ay nagising siya at tiningnan ako. “Gising ka na pala.” Ang sambit niya.
“B-bakit ako nakahubad?” ang tanogn ko kaagad sa kanya.
“Ah, oo. Pinunasan kita kagabi. Lasing na lasing ka. At sorry, dito na rin ako natulog. Mahirap magdrive dahil lasing din ako eh. Iniwan ko na nga lang ang aking kotse sa bar at tumawag na lang ako ng taxi. Gusto ko ring bantayan ka, samahan ka rito.”
“Ah… S-slamat. K-kinarga mo ako?”
“Oo… Ambigat mo pala.” Sabay tawa.
“S-sorry. Wala akong matandaan eh.”
“Lasing na lasing ka kasi.
“Ligo ka na. Kakain tayo ng almusal.”
Tumalima ako. Nang pinilit kong tumayo, doon ko na naramdaman ang sakit sa aking katawan at ulo. “Ouch!!” ang sambit ko. Ngunit tumuloy pa rin ako sa banyo.
Nang nasa loob na ako ng banyo, pilit kong binalikan sa aking isip ang nangyari sa bar na iyon nang nalasing na ako. At naalala ko ang eksena na tila hinalikan ako ni alex sa bibig. Bigla akong kinabahan. Inusisa ko ang aking katawan kung may tanda ba na nilapastangan niya ako. Ngunit wala naman akong nakitang kakaiba sa aking balat. Iyong hapdi sa aking tumbong ay iyon pa rin naman iyong nangyari sa amin ni Jake noong gabi bago ang gabing nakaraan.
Nang natapos na ako, niyaya na ako ni Alex na kumain ng agahan. Doon na rin ako nakapagdesisyon na huwag na munang bumalik sa Tuguegarao hanggang mahanap ko si Kuya Renan.
“Paano na lang ang pag-aaral mo? Graduating ka at candidate pa para valedictorian?”
“Wala na akong pakialam sa pag-aaral ko. Buo na ang pasya ko. Gusto kong makita si Kuya Renan at marinig mismo mula sa kanyang bibig na hindi na niya ako mahal.”
Mistulang natulala si Alex sa aking sinabi. “Hindi puwede iyan, Bugoy. Walang ganyanan! Masisira ang buhay mo!” ang tumaas niyang boses.
“Okay lang. Sirang-sira naman talaga ang buhay ko eh. Simula nang isinilang ako na walang ama, hanggang sa pagkamatay ng aking inay, hanggang sa nangyari sa amin ni Kuya Renan at pagtatago ko kung saan-saan na napunta dahil sa kanya, sa pagiging malandi at makati ko sa lalaki… sira na ang buhay ko. Kung isang balloon lang ako at hangin na pumasok dito ay ang mga masasakit na karanasan na nangyari sa buhay ko, matagal na sigurong sumabog ito. Maraming tao na akong nasaktan, hindi ako dapat pamarisan. Siguro naman, tama lang sa akin ang pahirapan ang sarili, maipakita ko man lang kay Kuya Renan na mahal ko siya, at na hindi mabuo ang buhay ko kung wala siya.” ang sabi kong tumulo ang mga luha.
“P-paano na lang kung mahal niya ang babae niya?”
“Tatanggapin ko. Pilitin ko ang aking sariling intindihin siya. ang mahalaga ay malalaman ko ang buong katotohanan.”
Natahimik si Alex.
“And I deserve it naman din kung hindi na niya ako mahal, di ba? Kasi malandi ako, kasi taksil ako, kasi manyak ako… hindi ako dapat pamarisan. Hindi ako deserving sa pagmamahal niya sa akin. Sa sinabi mo ngang sa haba ng pagtitiis niya na hindi niya pinatulan ang kahit sino mang babae o baklang naghahabol sa kanya, bakit hindi ko nagawa iyon? Kasalanan ko ang lahat. Dapat lang akong magdusa. At ngayong narito ako sa lugar niya, ipakita ko sa kanya na nagsisi na ako, na narealize ko na walang halaga ang buhay ko kung wala siya… Ngayon kung tutulungan mo ako, mas okay. Pero kung hindi, walang problema. Problema ko ito kaya haharapin ko itong mag-isa.” ang dugtong ko.
“H-hindi naman sa g-ganoon. M-may trabaho ako at hahanapin ako sa aking trabaho, lalo na ngayon na nagresign si Renan.”
“Well, fine, Sir. Ako na lang mag-isa ang maghanap sa kanya.” ang sambit ko sabay tao at tumbok sa elevator.
“Wait, Bugoy!” ang narinig kong sigaw niya.
Hindi ko na siya pinansin pa. tuloy-tuloy lang ako sa aking kuwarto at naghanda sa aking lakad. Bagamat hindi ko alam kung paano at saan ko siya hahanapin, determinado akong manatili roon hanggang magkaroon ako ng pag-asang makita siya.
Nakabihis na ako, dala ko na ang aking knapsack at handa nang lumabas ng kuwarto ng tumunog ang door bell. Binuksan koi to.
Si Alex. “Okay. Sasamahan kita. Tinawagan ko na ang aking assistant na baka hindi ako makakapasok ngayon dahil sa isang emergency.”
“Salamat.” Ang sambit ko habang dire-diretsong lumabas na ng kuwarto at inilock ang pinto ng hotel.
Sumakay muna kami ng taxi at pinuntahan ang bar kung saan nakaparada ang kotse ni Alex. “So alam mo kung nasaan siya?” ang tanong ko nang nasa loob na kami ng kotse niya.
“Hindi. Pero puntahan natin ang isa naming kaibigan. Baka may alam siya.”
Tinawagan niya ang nasabing kaibigan niya. Nag-usap sila sa salitang Ilonggo. Hindi ko maintindihan ngunit alam kong sinabi niyang puntahan namin ang kaibigan niyang iyon. Nang pinuntahan na namin, kagaya niya ay wala ring alam. Ni Hindi nga raw niya alam na may babae pala ang kaibigan nila. Nagulat ito nang tanungin ni Alex kung kilala at alam ba niya ang address ng babae ni Kuya Renan.
Dahil wala kaming nakuhang impormasyon tungkol sa address ni Kuya Renan, isang kaibigan nilang muli ang aming pinuntahan. At kagaya ng nauna, wala rin siyang alam. Hindi na raw kasi ma-contact ang number ni Kuya Renan at hindi rin ito nagti-text sa kanya.
Ilang kaibigan pa nila ang aming nilapitan ngunit wala pa rin kaming nakuhang impormasyon. May mga tinawagan din siyang iba pa ngunit parehong walang nakakaalam kung nasaan si Kuya Renan.
Nang naisip ko ang kuya ni Kuya Renan, iyon ang sunod na pinuntahan namin. Ngunit kagaya ng mga naunang taong nilapitan namin, wala rin itong naibigay na impormasyon. Galit pa nga siya dahil wala na raw siyang pakialam sa kapatid dahil nga sa pag-akusa nito na sila ang dahilan sa pagkamatay ng kanilang inay. May anim na buwan na raw itong hindi nagpakita sa kanila.
Doon na nagsimulang mag-init ang ulo ko. “Ang bagal-bagal mo namang magpatakbo!” ang bulyaw ko.
“Relax lang. Cool!” ang sagot naman niyang tila naintindihan na nag-init na ang ulo ko.
“Hindi ko kayang magrelax. Gusto ko nang Makita si Kuya Renan.”
“Matutunton din natin ang kinaroroonan ng loko. Kaya cool ka lang. Akong bahala.”
“Ikaw ang bahala, ako ang kawawa.”
“Walang mangyari Bugoy kung hindi na nga natin alam kung saan hahanapin si Renan, mainit pa ang ulo mo. Lalong lalaki ang problema mo. Relax…” ang pagpakalma pa rin ni Alex sa akin.
“Hindi ako makakapagrelax!”
Binitiwan ni Alex ang isang malalim na buntong-hininga. “Dapat nga sa iyo ay nag-aral ka ngayon eh…”
“Di ba sabi ko, hindi ako babalik ng Tuguegarao kung hindi ko makikita at makausap si Kuya Renan?”
“Sa akin ka ba nagagalit?” ang tanong niya.
“Ang bagal mo kasi. Ang hina mo. Taga-rito ka, best friend mo siya pero wala ka man lang kaalam-alam kung nasaan siya? Anong klaseng best friend ka?”
“Ito naman. Hindi naman porke’t best friend ay hawak ko na siya sa leeg. May kalayaan naman siyang gawin ang kung ano man ang gusto niya. Huwag nang mainit ang ulo please... Ihatid na lang muna kita sa hotel at magrereport ako ng trabaho, okay? Doon ako uuwi sa hotel mo mamayang alas 6 ng gabi at sabay na tayong mag-dinner. Pagkatapos, hahanapin natin siyang muli mamayang gabi.” Ang sabi ni Alex.
“Hahanapin mamayang gabi? Tapos lalasingin mo lang ako at pagsamantalahan?”
Biglang naging seryoso ang mukha ni Alex na tila hindi makapaniwala sa kanyang narinig. At dahil nasa high way ang aming sasakyan, naghanap siya ng mapaparadahan sa gilid ng kalsada. Nang nakaparada na siya, tiningnan niya ako. “Anong sinabi mo?” ang halatang nairitang tanong niya.
“Bakit? Hindi ba totoo? Akala mo ay wala na akong malay noong pinaghahalik mo ako sa noo at sa bibig ko kagabi? Akala mo ay hindi ko maramdaman ang sakit ng pang-upo ko sa ginawa mong panghahalay sa akin?”
Binitiwan ni Alex ang isang ngiting hilaw. “Alam mo, kung hindi ka lang bata, magagalit na ako sa iyo eh.”
“Di ba may ginawa ka naman talaga?”
“Wala Bugoy. Wala akong ginawa sa iyo. Maniwala ka. Paano mo nasabi iyan?”
“Alam ko dahil masakit ang katawan ko, dahil hinahalikan mo ako sa bar, at… masakit pa ang aking puwet.”
“Oh boy. No. Wala akong ginawa sa iyo. Maniwala ka…”
Doon na ako humagulgol. “Bakit pinaglalaruan lang ninyo ako? Bakit ninyo ako ginaganito?”
Tinanggal ni Alex ang kanyang seatbelt at niyakap ako. “Hindi. Wala akong ginawa sa iyo. Ako itong tumutulong sa iyo rito kaya tangalin mo sa isipan mo na pinagsamantalahan kita. Tinulungan kita dahil best friend ko si Renan, at dahil nag-iisa ka lang dito. Wala akong hangarin na pagsamantalahan ka.”
Hindi na ako kumibo pa sa kanyang sinabi. Basta sa kaloob looban ko talaga ay may ginawa siya sa akin.
“Ihatid na lang kita sa hotel. Alam kong stressed ka, at may trauma dahil sa nangyari sa iyo noong bodyguard mo, kaya kung anu-anong takot na lang ang pumasok sa isip mo. Magpahinga ka muna sa hotel upang mamayang gabi na natin uli hahanapin si Kuya Renan mo.” Ang sambit ni Alex.
Paaandarin na sana niya ang kanyang sasakyan nang bigla kong naisipang tanggalin ang aking seatbelt at buksan ang pinto ng sasakyan. Lumabas ako at nagtatakbong tumawid sa highway. Ayoko pang umuwi at gusto kong hanapin si Kuya Renan kahit maglakad pa ako.
“Screeeeeetchhh!” ang narinig kong ingay ng sasakyang biglaang nag-brake. At halos kasabay noon ay ang pagsalpok ng sasakyan sa aking katawan at ang aking pagkatumba.
Iyon ang huli kong natandaan.
NANG NAMULAT ang aking mga mata, nasa loob na ako ng hospital. Nasa gilid ng aking kama ko si Alex. Sa kanya ko napag-alamang nawalan ako ng malay-tao ng may limang oras. Wala naman daw malaking pinsala sa aking katawan maliban sa bali ng aking buto sa aking binti na magagamot naman daw sa pamamagitan ng pagsimento. Wala rin naman daw pinsala ang aking ulo. Puwede na raw akong makalabas kinabukasan.
“Maswerte ka pa rin. Hindi ka napuruhan.” Ang sabi ni Alex.
“Salamat. At sorry sa mga nasabi ko sa iyo.”
“Huwag kang mag-alala. Naintindihan kita. Alam ko ang naramdaman mo, maraming bumabagabag diyan sa isip mo kaya wala iyon sa akin.”
“Salamat…” ang sabi ko.
“Walang ano man. At oo nga pala, may dadalaw sa iyo mamaya.”
“S-sino?” Ang excited kong tanong. “S-si Kuya Renan ba?”
“Hindi ko kilala eh. Pero sabi niya, kakilala mo raw siya.”
“G-ganoon ba.” Ang sagot ko na lang na medyo na disappoint. “W-wala bang sinabing pangalan?”
“Sabi niya Jake daw ang pangalan.”
“J-Jake??? N-nakausap mo???” ang tanong ko. May namuong inis kasi ako na hayun, nagkamali ako sa kanya tapos sinu-sundan-sundan pa ako at baka lalo lang magkaletse-letse ang paghahanap k okay Kuya Renan. “Nakausap mo ba talaga siya? Paano niya nakuha ang numero mo?”
“Ewan. Bodyguard mo raw siya eh. Sinusundan ka raw pala niya.”
“Shittt!” sa isip ko lang.
Maya-maya lang ay sumilip ang nurse sabay sabing, “May bisita ka, Mr. Levi Sarmiento!”
Sinilip ni Alex ang nasa labas ng pinto atsaka pumasok uli. “Heto na pala si Jake, ang bodyguard mo…”
Ngunit laking gulat ko nang pumasok na ang nasabing Jake.
“Kuya Renan!!!!!!” ang sigaw ko. Na tatayo n asana kung hindi ko lang naramdaman ang sakit ng aking bali.
Dala-dala niya ang isang kumpol ng malalaki at mapupulang bulaklak. Nakasimangot siya, kahit kitang-kita ang tuwa at excitement sa aking mukha, at hindi magkamayaw na pagtatalon ko sa kama ay nanatili pa rin siyang nakasimangot.
“Labas na muna ako… ‘J-A-K-E! Ikaw na ang bahala rito.” ang pagpapaalam ni alex sa kaibigan niya, at ini-emphasize pa talaga ang pangalang Jake tapos, lumingon sa akin at kumindat sabay labas ng kuwarto.
“Kuya, sorry po. Sorry po, Kuya!” ang sambit ko.
Ngunit hindi siya sumagot. Lumapit siya sa aking kama at halos ihambalos na lang ang mga rosas sa aking dibdib.
Wala na akong nagawa kundi kunin ang kumpol ng mga rosas at amuy-amoyin iyon. Kahit papaano, naroon siya at binigyan pa niya ako ng rosas.
“Bukas paglabas mo, uuwi ka na ng Tuguegarao. Ihatid kita sa airport.” Ang sambit niya ang boses ay matigas.
“Kuya naman eh. Doon ka na umuwi.”
“Call me Jake…”
“Kuya?”
“CALL ME JAKE! Tangina!” ang sigaw niya ang mga mata ay nanlilisik pa.
Nagulat naman ako sa inasta niya. Noon lang niya ako sinigawan at noon ko lang nakitang ganoon siya kagalit sa akin. “J-Jake?” ang pag-aalangang kong sabi.
Hindi na siya umimik. Naupo siya sa silya sa gilid ng aking kama. “I-pack-up ni Alex ang iyong mga gamit sa hotel at i-check out na rin niya. Bukas ay ihahatid ka namin sa airport.”
Doon na naman ako napaiyak. “Kuya naman…”
“I said call me Jake! Kapag tinawag mo uli akong kuya, lalayasan na kita. Ang hirap sa iyo, masyadong matigas ang ulo mo! Hindi ka nakikinig! Sarili mo lang ang iniisip mo! I said JAKE! JAKE!!!”
Tahimik.
“A-alam kong nagkasala ako sa iyo… J-Jake. P-pero nagmamakaawa ako sa kuya ko. Mahal na mahal ko siya eh. Siya na lang ang natitirang taong alam kong tunay na nagmamahal sa akin. Siya lang ang taong nakagisnan kong tatay, kuya, kaibigan, simula pa noong bata pa ako. Nang mamatay ang aking inay, sa kany ako inihabilin. Siya ang naturingan kong nag-iisang pamilya. Nang dahil sa kanya ay nagpakatatag ako sa buhay kahit wala na ang aking mga magulang. Mahal na mahal ko po ang kuya ko. Sana ay hindi niya ako itakwil at hindi pababayaan dahil kung mangyari man iyon, mawawala na rin ng silbi ang buhay ko. Mahal na mahal ko po ang kuya ko…” ang sabi ko na halos hindi maintindihan ang sinasabi gawa ng paghikbi.
“Mahal mo ang kuya mo pero pinagtaksilan mo siya. Ganyan ba ang klase ng pagmamahal mo?”
“Hindi ko alam kung bakit ko nagawang magtaksil sa kanya, James. S-siguro dahil sa matindi kong pangungulila sa kanya. Siguro dahil sa sobrang kasabikan ko sa kanya. Hindi lang niya alam, walang oras na hindi siya pumapasok sa isip ko. S-siguro rin, d-dahil bata pa ako. D-dahil kailangan ko pa ng gabay. Kung puwede lang sanang huminto ako sa aking pag-aaral upang sumama na ako sa kanya, gagawin ko.”
Hindi siya umimik.
“Sana ay mapatawad niya ako.”
“Paano kung hindi ka na niya mahal? Paano kung mas mahal na niya ang babae niya?
“O-okay lang. Tatanggapin ko kahit masakit basta hindi lang niya ako pababayaan, basta ituring pa rin niya akong bahagi ng kanyang buhay at mga plano niya, kagaya ng pangako niya sa akin noon at sa namayapa kong inay na hinding-hindi niya ako pababayaan.”
“Kaya mo?”
“O-opo. Wala naman akong magagawa, di ba? Lalaki naman ang kuya ko. At… nagkasala ako sa kanya. Kasi, malandi ako, pumapatol ng ibang lalaki. Masama ako. Tama lang na ganito ang nangyari sa akin. Siguro, kahit magkadurog-durog pa ang aking mga buto sa aksidente sa paghahanap sa kanya, gagawin ko pa rin iyon kung iyan ang kailangan kong gawin upang mapatawad lang niya. Kahit ikamatay ko pa, gagawin ko.”
Hindi na siya umimik.
“Mapapatawad pa kaya niya ako, J-Jake?”
“Matulog ka na. Ihanda mo ang sarili bukas sa pag-alis mo rito.” Ang sagot lang niya, sabay tayo at tumbok sa pinto ng kuwarto at lumabas.
Iniwan niya akong umiyak. Maya-maya lang ay dumating naman si Alex, dala-dala ang aking mga gamit. “Paano niya nalaman na narito ako?” ang tanong ko.
“Nagkataong tumawag siya habang wala ka pang malay. Sinabi ko ang lahat. Tapos, hayun, sinabihan niya ako na Jake na raw ang pangalan niya sa iyo. Ano bang mayroon sa Jake?”
“S-siya iyong bodyguard ko na natukso ako… Siguro, kaya Jake ang gusto niyang itawag ko sa kanya at upang ipaalala sa akin ang nagawa kong kasalanan. Siguro rin, disiplina, na dahil sinabi niya, iyon ang susundin ko. Ewan…”
Tumango-tango lang si Alex. “Jake pala ang name noong bodyguard mo.” Ang sambit niya. “Dito pala ako matutulog at bukas ng mga alas otso ay i-labas kita rito, didiretso tayo sa airport. Doon na rin daw maghintay si Renan, er… Jake.”
Hindi pala siya rito matutulog?”
“Hahanapin daw siya ng ka live-in niya.”
“Ouch!!!” ang bulong ko sa aking sarili.
Kinabukasan ay nakalabas na ako ng ospital. Inihanda ko na ang aking sarili na umuwi muli. Masakit na uuwi akong hindi ako pinatawad ni Kuya Renan ngunit kahit papaano ay may pakunsuwelo pa rin akong maibalik ang dati niyang pagtrato sa akin, kung hindi man kasintahan, at least, kapatid.
Nang nasa airport na kami, naroon na rin si Kuya Renan, naghintay sa amin. Naka-wheelchair ako. Nang nasa harap na kami ni Kuya Renan, nagpaalam si Alex na aalis na gawa nang magrereport pa siya sa trabaho. “Bye Alex! Maraming salamat sa lahat!”
“All the time, Bugoy!” ang sagot niya habang yumuko siya at niyakap ako, hinalikan ang aking pisngi. “Kapag bumalik ka rito, text me or tawagan mo ako ha?”
“Opo Sir. At sorry po. Nag-isip ako ng masama sa iyo. Palagi na lang akong nagkakamali.”
“Okay lang iyan. Lahat ng tao ay nagkakamali.” Nahinto siya at tiningnan si Kuya Renan na iyong parang nananadya. “At dahil lahat ng tao ay nagkakamali, lahat ng tao rin deserve a second chance.” Tingin naman sa akin. “Ang importante lang ay natuto tayo sa ating pagkakamali, nagiging mature ang ating pag-iisip at approach sa buhay.” Nahinto muli siya at tiningnan si Kuya Renan. “Iyong mga taong hindi marunong magpatawad, mga evil iyon sila. Ang mga kaluluwa nila ay malulunod sa nagbabagang lawa ng apoy ng impyerno.” sabay pakawala ng tawa.
“O…o… Layas na kung lalayas ka! Ang dami pang satsat!” ang sagot ding biro ni Kuya Renan sa kanya.
Wala kaming imikan ni Kuya Renan habang tinutulak niya ang aking wheelchair patungo sa loob ng airport. Nang nagcheck-in na, doon na ako nagtaka nang dalawang ticket ang ibinigay niya sa check-in crew. Doon ko na-analyze kung bakit siya nakapasok ng airport. Akala ko ay may special pass lang siya upang i-assist ako. Napatingin ako sa kanya. Walang reaksyon ang kanyang mukha.
Tila naglulundag naman sa tuwa ang aking puso. Akala ko ay hanggang airport lang siya. Makakasama ko pa rin pala siya hanggang Tuguegarao.
“Sasama ka pala.” Ang tanong ko nang matapos na kami sa check-in at itinulak niyang muli ang wheelchair ko patungo naman sa pre-boarding area.
“Bakit ayaw mo? Takot kang makita ako ng lover mo?”
Hindi ako kumibo.
“Bakit ka natahimik? Masakit ba? O na-miss mo na siya?”
Hindi pa rin ako kumibo. Sa isip ko kasi ay may karapatan siyang manumbat dahil nasaktan ko siya. Kaya tatanggapin ko ang masasakit niyang sasabihin.
“Ang sarap siguro niyang kumantot no? Sarap na sarap ka eh. Dinig na dinig ko ang paghalinghing mo eh.” Ang dugtong niya. Hindi talaga niya ako nilubayan sa mga patutsada. Parang tino-torture niya lang ako.
Tumulo na naman ang mga luha ko. Pinahid ko ito. Natigil na rin ang pang-ookray niya. Siguro dahil nakita niyang umiyak na ako.
Wala na naman kaming imikan. Nang nangboard na kami, talagang kinarga na niya ako upang maka-akyat ng eroplano at makaupo sa aking upuan. Nang nasa himpapawid na kami at ihing-ihi na ako, kinarga niya akong muli patungo sa palikuran atsaka naghintay sa labas hanggang sa makatapos ako.
May halos isang oras na nasa himpapawid na ang eroplano at hindi na ako nakatiis sa katahimikang namagitan sa amin. “T-too bang may babae ka, J-Jake?”
Tiningnan niya ako. “Mayroon. Buntis na siya kaya naglive-in na kami. Malapit na rin kaming ikasal? Pinagbigyan lang niya ako na ihatid ka dahil sinabi kong responsabilidad kita at ikaw ay iniwan sa akin ng iyong inay.”
Hindi agad ako nakakibo. Mistulang tinusok ng sibat ang aking dibdib at pakiwari ko ay hindi ako makahinga. Ramdam ko ang pangingilid ng aking mga luha ngunit pinigilan ko ang mga ito na huwag bumagsak.
“Ako, m-mahal mo pa rin ba?” ang sunod kong naitanong.
(End of Part 18, 2 of 2)
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment