By Michael Juha
getmybox@hotmail.com
***
getmybox@hotmail.com
***
“Oh... I-I’m
sorry, I didn’t recognize you.” Ang sagot ng principal na hindi na
makatinging-tingin kay Ms. Clarissa.
Tinanggap ni Ms. Clarissa ang pakikipagkamay ng principal. Nanatili silang nakatayo.
“May we go to the conference room?” ang mungkahe ng direktor.
“Dito na lang tayo, Mar. I’m really in a hurry. I have to catch up my flight back to Manila, may board meeting ako roon.”
“Ok...” ang sagot naman ng Direktor. Nang nilingon ko sina Anne sa sofa, wala na ang mga ito. Marahil ay nahiya nang malamang ang may-ari pala ng eskuwelahan ang kanyang tinarayan. Nang napansin ng Direktor ang bakanteng sofa, dinala niya si Ms. Clarissa roon.
Akmang lalabas na sana ako ng kuwarto upang hayaan silang mag-usap. Ngunit pinigilan ako ni Ms. Clarissa. “You stay Bugoy.” Ang sabi niya. Kaya nanatili akong nakaupo sa silyang nasa harap lang ng table ng principal.
“I’m here because my son...” turo ni Ms. Clarissa sa akin, “has been expelled from school by the principal.” Ang sabi ni Ms. Clarissa sa direktor.
Kitang-kita ko ang paglaki ng mga mata ng direktor. “Oh... I didn’t know this!” ang gulat niyang sagot. “I mean, I-I didn’t know you have a son!” ang dugtong niya na tiningnan si Ms. Clarissa.
“Well I have now... I just adopted him. The papers are under process with my lawyer but yes, he’s my son.” Ang sagot ni Ms. Clarissa.
“How come I didn’t know the expulsion?” ang tanong ng direktor sa principal. “And what’s the ground?”
“Er...” ang nasambit lang ng principal, halatang kinabahan. “I-I was about to present this matter to you.” Ang dugtong niya.
“So what took you so long to report this to me? Expelling a student from school is a very delicate issu. Why did you decide on your own?”
Doon ay hindi na nakasagot pa ang principal.
“Can we have a private talk?” Ang pagsingit na tanong ni Ms. Clarissa sa direktor.
“Yeah, sure. Let’s go to the conference room.” Ang sagot naman ng direktor na lumabas at pinasunod si Ms. Clarissa.
“Come with us, Bugoy!” ang sambit ni Ms. Clarissa sa akin.
Tumayo ako. Bago ako lumabas ng kuwarto, tiningnan ko pa ang principal na nakasimangot at di ako pinanasin. Hindi ko na lang din siya kinibo.
“I don’t like to pre-judge your choice for this principal but honestly, there is something strange about her. When I askd her if her decision to expel this guy...” turo ni Ms. Clarissa sa akin, “...was with your knowledge, she replied that she is not afraid of everyone, even the owner of the school! What kind of principal is that? There’s an air of arrogance.”
“She said that to you?”
“Yes! And I was petrified having to hear those words from her! I could not believe someone to say that, not even ot an ordinary parent.”
Sa pag-uusap nilang iyo ay lumantad pa ang ibang mga kababalaghang ginawa ng principal. May narinig na palang hindi kagandahang feedback ang direktor tungkol sa nasabing principal. Nabanggit din ng direktor na ang nagrecommend pala ng principal na iyon ay ang mga magulang ni Anne. Syempre, malakas nga ang pamilya nito sa school dahil sa kanilang malaking tuition fee kung kaya ay tinanggap siya sa pag-aakalang karapat-dapat ang nasabing principal. Ngunit may naririnig na raw na issues ang direktor sa ugali at mga ginagawang under-the-table transactions ng principal kagaya ng mga comissions galing book suppliers, sa mga mahihirap na scholars na hinihingian daw ng cash at tinatakot na ilaglag sa roll ng scholars, mga commissions sa contracts ng mga maintenance, at iyong pag-uugali na palaging galit at hindi nalalapitan ng mga estudyante at mga magulang lalo na ng mga mahihirap na estudyanteng scholars. Pati na rin daw ang mga teachers ay masama ang loob sa kanya dahil nagagalit na lang daw nang wala sa lugar at pinapahiya pa sila sa harap ng mga estudyante. Very unprofessional. Dagdagan pa ng mga kung anu-anong contributions na hinihingi sa kanila.
“Just complete your report, Dr. Duterte and let’s get him removed, within this week.” Ang sabi ni Ms. Clarissa.
“Yes ma’am.” Ang sagot naman ng direktor.
“By the way, Bugoy should not be expelled. Bugoy is not at fault. I was at Amanpulo the time the incident occured. There was no foul play and Bugoy had nothing to do with it. All the school can do is to extend help to Mico’s family in whatever capacity we can, but not to accommodate their deisre to expel Bugoy. It’s way too much for them to ask that. It’s not fair.”
“I understand.” Ang sagot ng direktor.
“And also, there is a misconception about the school’s mission to help the poor by having the rich ‘pay-it-forward’ by sharing their blessings to the less fortunate people. The student-children of the rich parents don’t seem to understand the true meaning of this principle. They think that just because they pay the school exorbitant tuition due to thier big earnings the school and the scholars owe them and subservient to what they desire. These students have become boastful and full of pride! They think that they own the school and are above the school’s rules! We need to re-educate them. I want to include the ‘pay-it-forward’ principle in the school’s curriculum, and I want to add a summer ‘immersion’ activity for all levels.”
“What do you mean by summer immersion?”
“Every summer, rich and poor students swap families. The poor scholars live as adoptive children of the rich families and vice-versa for 1 month. Children have to adopt to the ways and family responsibilities of their adoptive families.”
“Wow! Excellent idea!” ang sagot ng direktor.
“Yes. Para maranasan ng mga anak-mayaman kung ano talaga ang buhay ng mga mahihirap. Ma-realize nila na hindi pala madali ang buhay ng mga mahihirap at ma-appreciate nila ang kanilang blessings being rich, at magiging generous at understanding sa mga less-fortunate. Marealize nila na napaka-swerte nila sa buhay dahil mayayaman ang kanilang pamilya and at the same time, magiging happy sila na hayan, may napasaya silang pamilya, imbes na isipin nilang utang na loob sa kanila ng mga mahihirap na scholars ang pagbibigay nila ng mas malaking tuition fees sa school. Atsaka upang kapag professional na rin sila, may sarili nang paninidigan at or leadership roles ng society, mai-consider nila sa kanilang decision-making ang sitwasyon ng mga mahihirap. Hindi kagaya ngayon na ang nasa isip lang nila ay na pera nila ang dahilan upang makapag-aral ang mga scholars. Wala silang kaalam-alam sa buhay ng mga mahihirap nilang counterparts. On the part din ng mga anak-mahirap, maranasan din nila ang buhay ng anak-mayaman. Maaaring magiging motivation nila ito upang lalo ang magpursige sa buhay. Ma-inspire sila, at magsipag sa pag-aaral upang makamit ang kung ano man ang nakamit ng mga mayayaman. We will start from this batch. Itong mga graduating na ka-batch ni Bugoy ay mag-immerse one the month before graduation. Give them at least two weeks, isingit sa kanilang mga requirements.”
“Saludo talaga ako sa iyo, Ms. Espanto. Kaya sobrang successful ang mga businesses mo dahil hindi ka lang magaling, matulungin pa. You are the epitome of the Miss universe, 2015. Kumbaga, confidently beautiful with a heart.”
At doon na ako natawa sa pag-uusap nilang iyon lalo na nang sinagot pa siya ni Ms. Clarissa ng, “Charot!” Seryoso at professional na usapan na nauwi sa salitang beki. Talagang mag-best friends sila. Nagtawanan din sila. Ewan ko. Parang may naamoy akong pagka-beks ng direktor.
Pagkatapos nilang mag-usap ay nagpaalam na si Ms. Clarissa sa direktor. Ako naman ay sinabihan ng direktor na puwede na uling pumasok kinabukasan.
Nagmamadaling bumalik ng airport ni Ms. Clarissa. Hinabol niya ang flight ng eroplano pabalik ng Maynila. Ako naman, pagkatapos namin siyang maihatid kasama ko ang driver, ay balik na uli ako sa dormitory ko. Sobrang tuwa ko sa pagkakataong iyon.
Agad kong tinext si Kuya Renan sa mga nangyari. At siya man ay natuwa rin. Kinabukasan, nang nakapasok na ako sa school, pansin ko ang pagtitinginan ng mga ka-klase ko sa akin. Naroon din si Anne. Classmate din kasi kami. Tila nagbubulungan sila.
Dito ay nalaman kong siniraan pala talaga ako ni Anne sa mga estudyante ng school. Dahil nalaman na nilang i-adopt ako ng may-ari ng school, may mga lumalapit na sa akin, mga nakikipagkaibigan. Iyon iba ay feelign super-close na talaga sa akin. Kahit iyong nambully sa akin dati na kaibigan ni Anne ay lumalapit na sa akin. Nasabi ko tuloy na ganyan pala talaga kapag nasa taas ka, maraming makakakakilala at makikipagkaibigan sa iyo. Kahit iyong dati ay inaaway ka, haharangan ka, pagtatawanan, tatawaging bakla o kung anuo-ano ay magbabago rin kapag nalaman nilang may kapangyarihan ang mga magulang mo o anak-mayaman ka. Parang nagshift bigla ang pagkakalinlan nila sa akin. Kung dati ay notorious ang tingin nila sa akin dahil tangka ko nga raw na patayin si Mico, sa pagkakataon namang iyon ay naging famous na ako. Nakakapanibago at nakakailang dahil simple lang naman ang gusto kong tratment. Nasabi ko tuloy sa sarili na parang ang pa-plastik pala talaga ng ibang tao.
Kaya sa paglapit sa akin sa ibang mga alipores ni Anne ay nalalaman ko na ipinagkalat pala talaga ni Anne ang mga kuwento na hindi naman totoo, para lang siraan ako. Kagaya ng may sa demonyo raw ako, may lahing mangkukulam, nanggagayuma, ako raw itong atat na atat na ampunin ng pamilya ni Mico, di ko raw mababayaran ang sakripisyo ni Mico sa akin kahit buhay ko pa, ambisyoso raw ako, ginagamit ko raw si Mico at dahil nariyan na si Kuya Renan, gusto ko namang patayin. At marami pa siyang mga sinasabi. Partly ay totoo naman ang kanyang sinabi, tanggap ko iyong tungkol kay Mico na siguro ay kulang pa ang buhay ko para itumbas sa hirap na naranasan niya sa akin. Kaya nga gusto ko nang magpakalayo-layo sa kanya.
“So... mommy mo na pala ang may-ari ng school. Ano kaya ang mayroon sa iyo na gusto ka talagang ampunin ng mga mayayaman ano? Siguro ay may lahi kayong mangkukulam ano, marunong kang manggayuma!?” ang sambit ni Anne nang mag break time kami. Lumapit lang talaga siya sa kinaroroonan ko upang pagsabihan ako ng ganoon. “Tingnan mo si Mico, patay na patay sa iyo, hayun, mamamatay na nga siguro dahil hindi pa nagising. Ang papa ni Mico, gusto kang ampunin. Si Kuya Ren, patay na patay rin sa iyo. At ngayon, ang may-ari ng eskuwelahang ito, aampunin ka na rin. Mangkukulam!” ang sigaw niya sa akin.
Hindi na lang ako kumibo. Balwarte kasi nila iyon at kapag papatulan ko siya, baka kukuyugin naman ako ng mga kaibigan niya. Hindi ko rin siya masisi. Hindi biro ang nangyari kay Mico. At pakiramdam ko ay may kasalanan din ako. Kaya hinayaan ko na lang siya hanggang sa magsawa siya sa katatalak. Hanggang sa nagsawa rin siya. Ngunit bago siya umalis ay inilapit niya ang kanyang bibig sa aking tainga at binulungan ako, “Hindi ako hihinto hanggang hindi ko maiganti si Mico! Kung kailangang ipapatay kita, gagawin ko iyon!”
Doon na ako kinabahan. Pag-alis na pag-alis kaagad ni Anne ay tiniext ko si Ms. Clarissa at sinabi ang banta na iyon ni Anne. “Don’t worry Bugoy, mag-hire ako ng isang security detail para sa iyo.” Ang sabi lang sa akin ni Ms. Clarissa.
Ibinigay naman ni Ms. Clarissa ang ipinangako niyang security. Malaking tao, matangkad, sa tantiya ko ay 6-footer talaga at nasa 25 ang edad, mas matanda lang kay Kuya Renan ng isang taon. Jake ang pangalan
Tuloy lang ang aking pag-aaral. Medyo hindi lang ako masyadong kumportable dahil may security akong nakabuntot kahit saan ako magtungo, kahit pa sa CR. Kahit sa kuwarto ko ay doon na rin siya natutulog. Nagpalagay pa talaga ng isang higaan para sa kanya sa loob ng kuwarto ko. Iyan daw kasi ang bilin ni Ms. Clarissa, mahigpit daw akong babantayan. Parang nahiya rin ako sa eskuwelahan, lalo na kapag nakasalubong sina Anne at mga barkada niya na tila nangungutya ang mga tawa kapag nakitang hayan, may nakabuntot na parang presidential guard. Ang tawag na nga nila sa akin ay president.
In fairness, bagamat may pagka-masungit, mabait din ang bodyguard ko. At may hitsura pa. Iyong klaseng kahit nakasimangot ay cute pa ring tingnan. At maganda ang katawan. Athletic, expert sa martial arts, at sharp shooter ng baril. Hindi siya palaimik ngunit dahil syempre, nakakailang. Mahirap kaya ang may kasama sa kuwarto na hindi naimik. Parang nakakatakot din. Kaya ako na minsan ang nag-iinitiate na makausap siya kahit papaano. At doon, nakilala ko siya ng kaunti. Anak siya ng mag-asawang magsasaka sa probinsya, nakatapos ng Criminology ngunit imbes na mag-pulis, pinili niyang maging sepecialized security guard-body guard, para sa mga high-profile na pulitiko at mga VIP. Nag-aral din siya ng iba’t-ibang klaseng self-defence.
Kung tutuusin, nakakadistract din talaga siya sa aking mga routines. Hindi lang dahil nariyan siya palagi sa tabi ko, nakatingin o nagbabantay kundi dahil lalo ko pang na-miss si Kuya Renan. Halos magkahawig kasi ang kanilang postura, ang paglalakad, mga features ng mga mata at ilong. Tapos nariyan pang kapag sa umaga pagkagaling niya sa banyo, nakahubad lang o di kaya ay naka-brief. Siguro, akala niya ay lalaki talaga ako kaya para sa kanya ay no big deal ang ganoong anyo niya. Kaso nakakailang lang talaga.
May pagka-sweet din naman ang kumag kahit papaano. Siguro ganyan talaga ang mga bodygurad. May pagka-KJ ngunit sa banadang huli, mapapa-“Wow!” ka rin. Kagaya ng isang beses, maulan iyon. Sinabihan niya akong huwag dumaan sa bandang iyon ng kalsada. Sinuway ko nga siya. Aba, bigla ba naman siyang tumakbo upang harangang ako. Iyon pala ay may humarurot na sasakyan at dahil sa ulan, iyong nabuong maliliit na lawa ng tubig ay nagsitalksikan. Siya tuloy itong nabalot sa burak. Iyong kapag i-anticipate niyang uulan, may dala na siyang payong kaagad. Kapag umulan naman, papayungan niya ako. Kapag nasa bahay na kami, siya na ang magluluto ng pagkain kahit hindi inuutusan. Sa bahay naman, kusa siyang naglilinis, naglalaba, isasali pa ang mga labahan ko. Inaayos rin nitya ang mga gamit ko at mga gamit sa kuwarto. Iyong pupunta ako sa eskuwelahan tapos narealize kong hindi ko pala nadala ang charger at nang maalala ko ay bigla niyang iaabot ito sabay sabing, “Ito...” Iyong mga ganyan. May isang beses din, baha iyon. Namroblema ako kung paano lakarin ang daan patungo sa looban ng eskuwelahan. Sinabi niya na kakargahin niya ako sa kanyang bisig. Syempre, nakakahiya kaya tumalikod ako at lumayo sa kanya. Handa ko na sanang suungin ang baha na ang lalim ay halos hanggang tuhod. Ngunit hinabol niya ako at puwersahang kinarga na parang bata sa ibabaw ng kanyang balikat. Wala na akong nagawa kundi ang hablutin ang buhok niya sa sobrang pagkainis ko. “Sorry” ang sambit niya nang naibaba na niya ako sa loob ng eskuwelahan. “Ewan ko sa iyo!” ang padabog ko namang sagot. Nakakainis na nakaka-touched. Nakasimangot ang mukha ko ngunit kinikilig naman ang atay. Masarap din pala kapag may bodyguard.
Isang araw pagkatapos ng pagsusulit namin sa school ay napag-isipan kong mamasyal sa plaza ng syudad kung saan ay may observation tower. Mula sa observation tower na iyon ay makikita ang buong view ng siyudad. Gusto ko lang mag-unwind at ipahinga ang isip sa mga subjects na laman ng aking utak. Naupo ako sa isang sementong bangko at tahimik na tiningnan ang ganda ng view ng buong siyudad habang sinasariwa sa aking ala-ala ang mga nagdaan sa buhay ko, kasama na ang mga masasayang ala-ala namin ni Kuya Renan at pati na ang kinahinatnan ni Mico. Napabuntong-hininga ako, hinangad na sana ay magkita kamingmuli ni Kuya Renan at si Mico ay maging maayos na ang kanyang kalagayan.
Habang nasa ganoon akong pagmumuni-muni ay may biglang tumapik sa aking balikat. Nang nilingon ko, Si Jake pala, at nakangiti! “Ice cream, Boss!” ang sambit niya habang inabot sa akin ang isang cone ng ice cream. Nagulat naman ako sa kanyang inasta. Para bang “Wow... biglang nag-shift ang aura ng mokong mula sa pagkamasungit patungo sa pagka-friendly!”
“Salamat.” Ang sagot ko habang kinuha mula sa kanyang kamay ang ice cream.
“Huwag kang mag-alala, mahal ka pa rin noon.” Dugtong niya naang nakuha ko na mula sa kanyang kamay ang ice cream cone.
Tiningnan ko siyang may bahid na pang-ismid. Binitiwan naman niya ang isang nakakalokong ngiti. Noon ko lang siyang napansin na ngumiti. Kadalasan ay masungit kasi siya. “Waaahh! Anong pinagsasabi mo d’yan, ah!” Nakatayo pa rin siya sa gilid ng aking inuupuan.
“Wala, biro lang. Ito naman, masyadong seryoso.”
“Iyong iba d’yan, hindi seryoso. Ang sungit-sungit pa nga eh!”
“Woi!” ang expression niyang tila nagulat. “Bodyguard lang ako rito. Kumbaga, extra lang ako sa episode na ito. Di mo naman ako friend or best friend or something.”
“Extra...” ang yamot kong pagbulong. “Paano ka maging extra, eh, umeksena ka na nang bongga! Kumbaga inagawan mo na halos ang role ng leading man!”
Napangiti lang siya. Ewan kung napansin niya ang ibig kong sabihin, na nadidistract na ako sa kanya.
“At kung magin-seryoso man ako, wala kang paki dahil wala kang kaalam-alam kung gaano kaseryoso ang mga pinagdaanan ko.”
“May alam din naman ako, kahit papaano.”
“P-paano mo nalaman?”
“Nagtanong ako kay Ma’am Clarissa. SOP sa akin na magtanong sa background ng mga taong pangalagaan ko.”
Ako naman ang natahimik. “A-ano ang mga nalalaman mo tungkol sa akin?”
“Wala ka nang mga magulang... may nagmahal sa iyo at dinala ka rito ngunit ngayon, hayun siya, naroon sa ospital, na-comatose.”
Napaisip ako, natameme. “S-si Kuya Renan, kilala mo?”
“Ah, iyong jowa mo?”
At doon ay hindi na ako kumibo pa. May halong tuwa akong nadarama na alam pala niya ang kuwento ko at wala na akong itatago pa, at mapagkuwentuhan pa ako sa aking mga problema at saloobin. May kakampi ako kumbaga. Ngunit may inis din akong nadarama gawa nang alam pala niyang ganyan ako ngunit sa pagsa-shower niya sa umaga ay wala naman siyang kiyemeng nakahubad lang at sa harap ko pa.
“Ok lang iyan Boss...” ang pagbasag niya sa katahimikan.
“Hindi okay iyon.” Ang pabalang kong sagot. “Ikaw ba kung titibok ang puso mo sa kapwa lalaki ay okay lang sa iyo?” ang diretsahan kong sagot, feeling nakapunto sa isang argumento.
Natigilan siya sa aking tanong, tumingin sa akin na ang mga mata ay halatang nabigla at nag-isip. Maya- maya ay sumagot, “Kung puso ko ang nagsabing ang mahal ko kapwa lalaki, ano ba ang magagawa ko?” ang sagot niya at tumingin sa akin na tila feeling nakabawi. “’Di ba?”
“Hindi mo kasi naranasan kaya madali lang sa iyong sabihin ang ganyan.”
“Bakit? Ang pag-ibig ba ay may tama at mali? Ang pag-ibig sa lalaki para sa babae, o sa babae para sa lalaki ay tama samantalang ang pag-ibig sa bakla para sa lalaki, o lalaki para sa bakla, o bakla/tomboy para sa bakla/tomboy ay mali? May rule bang ganyan?”
“Oo, mayroon.”
“Saan?”
“Sa lipunan, sa mga moralista.”
“Ah... so isang grupo o iilang grupo lang ang mayroong ganyang rule. Paano naman iyong may mga bukas na pag-iisip? Paano iyong naniniwalang walang rule ang pag-ibig? Iyong mga nasa LGBT? Iyong mga liberal na tao? Hindi mo ba pakinggan ang kanilang paninindigan tungkol dito? Sa dinami-daming grupo sa mundo, anong grupo ba talaga ang tama sa kanilang paniniwala tungkol sa pag-ibig?”
Hindi ako nakaimik. Tama rin naman siya. Bagamat sa pag-iisip ng lipunang Pinoy ay maraming kontra sa lalaki-sa-lalaking pagmamahalan o babae-sa-babae, mayroon din namang bukas ang pag-iisip.
“Maswerte ka dahil may isang taong nagmahal sa iyo nang labis at handang ibigay ang lahat. At lalo pang mas maswerte ka dahil may isang tao pang nagmahal sa iyo at mahal mo rin samantalang iyong iba d’yan, wala na ngang nagmahal, niloloko pa. May iba namang nagmamahal nga ngunit hindi naman sinusuklian...”
“Uwi na tayo!” ang bigla kong nasambit. Hindi ko kasi nagustuhan ang kanyang sinabi. Inaamin ko namang tama siya sa parteng iton ngunit hindi naman ganoon kasi ka simple. Gaya ng kay Mico, nagmahal nga sa akin pero sobra naman iyong ginawa niya. Tuloy ay nalunod siya at ako pa ang masama. Kagaya ng kay Kuya Renan, mahal ko nga, mahal din ako ngunit ang daming gustong umeksena o humadlang. Sobrang sakit din.
Tumayo na lang ako habang walang imik na sumunod siya sa akin. Nang may naalala ako, “P-puwedeng mag-bar tayo? Kahit sa isang comedy bar lang. Gusto kong mag-enjoy kasi tapos na ang test namin.” Ang sambit ko.
“Okay. Doon tayo sa bar na malapit sa tinutuluyan mo.” Ang sagot naman ni Jake.
Dumaan kami ng comedy bar. Kahit papaano ay nag-enjoy din naman ako. Ngunit hindi ko nakontrol ang pag-inum. Bagamat pinipigilan ako ni Jake ayaw ko talgang paawat. Hindi kasi siya umiinum. Kaya ako lang mag-isa ang nalasing.
Halos hindi na ako makalakad sa sobrang kalasingan. Habang inalalayan ako ni Jake sa paglalakad, halos kakargahin na lang niya ako. Bale-wala lang din sa kanya na natsatsansingan ko siya. Iyon bang feeling na na-miss si Kuya Renan at gusto kong maglambing at maramdaman ang yakap niya. At dahil wala nga siya, parang sa isip ko ay siya na rin si Jake. Hinihigpitan ko talaga ang pagyakap sa kanya, minsan ay hahawakan ko ang leeg niya, dahil matangkad nga siya upang yumuko. At kapag ganyang nakayuko na siya, ididiin ko naman ang aking bibig sa kanyang pisngi. Siya naman ay walang pakialam, dedma kumbaga. Basta abala lanag siya sa pag-papatayo sa akin, sa paglalaya upang hindi matumba.
Nang nakarating na kami sa bahay, sinadya kong huwag muna kaming matulog. “Sa terrace muna tayo...” ang sambit ko.
“Lasing ka na. Magpahinga ka na.”
“Wala namang pasok bukas eh.” Ang sagot ko.
“Kahit na.”
Ngunit walang nagawa si Jake nang pinilit kong tumbukin ang terrace. Nakaupo ako sa silya at ang ulo ay isinubsob sa barandilya.
Umupo rin siya sa tabi ko. “Anong gagawin natin dito?”
“Kuwentuhan ah.”
“Okay...” ang maiksing tugon niya.
“Bakit ka masungit noong una?”
“Hindi naman masungit. Trabaho lang ang role ko sa iyo, di ba?”
“Ah okay...” ang sagot ko ring parang nabatukan.
“Na-miss ko ang Kuya Renan ko.” Ang paglihis ko sa topic.
“Babalik naman dito iyon, di ba?” ang sagot niya.
“Oo pero ilang buwan pa.”
Tahimik.
“Bakit ikaw, alam mo palang b-bakla ako, wala kang kiyemeng naghuhubad sa harap ko kapag ganyang pupunta ka ng banyo?”
“Eh... wala naman sa akin iyon. Bakit?”
“Anong bakit? Pumapatol nga ako sa lalaki, di ba? Di ka natatakot na ma-rape kita?”
Doon pumutok ang malakas niyang tawa. “Sa laking tao kong ito? Subukan mo kung kaya mo.”
“Sinabi mo iyan, ha? Wala nang bawian. Tandaan mo, wala si Kuya Renan...”
Hindi na siya sumagot. Binitiwana lang niya ang hilaw na ngiti. Ewan kung ano ang nasa isip niya. Pero hindi talaga ako nahiya. Paano kasi, sobrang cute niya. Bagamat may pagkamasungit, nakaka-challenge lang. “Naranasan mo na bang magkaroon ng relasyon sa kapwa lalaki?” ang naitanong ko.
Hindi niya sinagot ang tanong kong iyon. Bagkus, “Lasing lang iyan. Tara na tulog na tayo.” Ang sambit niya sabay tayo at hila sa akin.
Ngunit nagmatigas ako. “Ayoko. Sagutin mo muna ang tanong ko.”
Bumalik siya sa pag-upo at tumingin sa akin. “Wala. Sa babae lang ako may karanasan.”
“Nasaan siya ngayon?”
“Sino?”
“Iyong babae mo?”
“Nasa America na siya ngayon. Naroon na kasi ang kanyang mga kapatid at mga magulang.”
“May iba na siya?”
“Oo...”
“Namiss mo ba siya?”
Binitiwan niya ang isang malalim na buntong-hininga. “Oo naman.”
“O, e, ‘di tigang ka?”
Napangiti na naman siya. Hindi ako sinagot.
Tahimik.
“K-kapag may baklang magkakagusto sa iyo... papatulan mo ba?”
“Hindi.” Ang diretsahan niyang sagot, sandaling nahinto. “M-maliban na lang siguro kung... gusto ko rin siya.”
“Paano natin malalaman kung gusto mo rin siya?”
Nag-isp siya sandali. “K-kagaya ng kung hawakan niya ang kamay ko, hindi ako papalag...”
Hinawakan ko ang kanyang kamay. “G-ganyan ba?” ang tanong ko, sabay tingin sa kanya.
Bigla siyang napalingon sa akin at ngumiti. “Pilyo ka ah.” Sabay hugot sa kanyang kamay at kinurot ang pisngi ko.
“Hindi ka talaga papalag kahit ano ang gagawin sa iyo noong taong gusto mo rin?”
“Hindi... Pero para sa akin kasi, ang sex ay isang malalim na bagay na gagawin ko lang sa taong malalim na ang aming pinagsamahan o sobrang lapit na namin sa isa’t-isa. Ang sex kasi ay hindi dapat pilit. Hindi ito dapat ginawa dahil lamang sa gusto o sa libog. Kung libog lamang ito, puwede ka namang magparaos sa sarili, di ba? Masarap kasi ang sex kapag nagtatalik kayo na may emotional connection... Iyong feeling na iisa lang ang inyong puso at kaluluwa habang sabay ninyong akyatin ang ruruk ng kaligayahan.
“Ay... conservative.” Ang sagot ko. “Panis!” ang bulong ko rin sa sarili sa pagkadismaya sa kanyang sagot. Feeling ko kasi ay gusto kong magwala. At gusto ko siyang pagtripan. “So kung ako, ayaw mo?” ang diretsahan ko ring tanong. Siguro dahil sa epekto iyon ng alak.
“Kulit! Kulit!” ang sagot niya. “Tara tulog na tayo.” Dugtong pa niya. Doon na niya ako kinarga sa kanyang mga bisig patungo sa aking kama.
Hindi na ako pumalag. Nang naibaba na niya ako sa aking kama, tinumbok naman niya ang banyo. Hindi ko alam kung ano ang ginawa niya roon. Ngunit nang nakabalik na ay nakatapis na ng tuwalya. Marahil ay naghalf-bath siya. Tinanggal niya ang tuwalya at tumambad sa aking mga mata ang kanyang gitnang katawan na tanging brief lamang ang nakatakip. Mas lalo pa akong nag-inig sa nasaksihang iyon.
Maya-maya lang ay nakita ko na siyang humiga, nakatihaya at ipinatong ang isang bisig sa kanyang noo. Dahil hindi siya nagtakip ng kumot sa kanyang katawan, kitang-kita ko ang umbok sa kanyang brief. Lasing man ako ngunit lalong hindi ako dalawin ng antok. Sa ganda ba naman ng halos hubad na katawan na nasa aking harap na tila nanunukso pa, para akong nanginginig sa hindi maisalarawang kiliti. May kakaiba akong naramdaman na gusto kong ipalabas sa sandaling iyon.
Tumayo ako. Bagamat hilong-hilo pa at nahirapang maglakad, tinumbok ko ang kanyang kama at walang pasabing humiga roon sa mismong tabi niya.
Kitang-kita ko ang pagkagulat niya nang lumapat ang aking katawan sa kanyang kama. Ngunit imbes na magtanong siya o itaboy ako, ang tanging ginawa niya ay tahimik na umusog upang magkasya kaming dalawa roon. Inangat pa niya ang dalawa niyang braso at ipinatong ang mga ito sa kanyang noo upang hindi makaharang ang kanyang braso sa aking tagiliran. Pagkatapos ay hindi na siya gumalaw, nanatili sa kanyang posisyon na nakatihaya. Dahil sa hindi niya pagreact sa aking pagtabi. Tumagilid akong paharap sa kanya. Sa puntong iyon ay halos nakadikit na ang aking bibig sa kanyang pisngi. Alam kong nararamdaman niya ang pagdampi ng hangin ng aking hininga sa kanyang pisngi. Langhap ko rin ang bango ng toothpaste na kanyang ginamit sa pagto-tooth brush. Lalo pa akong naggigil.
Hindi pa rin siya gumalaw. Hindi ko alam kung ano ang nasa kanyang isip. Pero ang pananatili niyang walang imik ay lalo pang nagpaigting sa aking pagnanasa. Damang-dama ko ang malakas na kabog ng aking dibdib. Mistulang nawala ang aking hilo. Alam ko, hindi pa siya tulog.
Inangat ko ang isa kong kamay at ipinatong iyon sa kanyang dibdib. Hindi pa rin siya umimik ni gumalaw. Hinayaan pa rin niya ako. Naramdaman kong muli ang lalo pang paglakas pa ng kalampag ng aking dibdib.
Sa puntong ito ay iginalaw-galaw ko ang aking daliri sa kanyang dibdib. Hindi pa rin siya gumalaw. Hinaplos-haplos ko na ang umbok ng kanyang dibdib na nakapaligid sa kanyang utong. Hindi pa rin siya gumalaw. Hindi na ako nakatiis at hinalikan ko na ang kanyang pisngi. Malakas, malutong at may tunog pa.
Doon na siya gumalaw at tumagilid paharap sa akin, ang isa niyang braso ay ibinaba niya, isiningit sa ilalim ng aking ulo. Binitiwan niya ang isang matipid na ngiti. Bumulong. “A-ano ba ang gusto m-“
Hindi na niya naituloy pa ang kanyang sasabihin.Tila simbili ng kidlat ang aking ginawang pag paghalik sa kanyang bibig. Niyakap ko siya nang mahigpit habang nilaplap ko ang kanyang mga labi. Noong una ay ayaw niyang suklian ang aking paghalik. Ngunit dahil hindi naman niya ako itinulak o pinigilan, ipinagpatuloy ko ang pagsipsip at paglaro ng aking mga labi sa kanyang bibig. Ginalingan ko pa. Kumbaga, kayod-marino. Hanggang naramdaman kong gumanti na rin siya sa aming halikan. Niyakap niya na rin ako. Nagyakapan kami ng mahigpit. Doon ko na dahan-dahan na ibinaba ang aking isang kamay sa kanyang pagkalalaki. Nang nasalat ko na ang kanyang umbok, tila nanggalaiti na ito sa galit.
Hinimas-himas ko ito. Pinisil-pisil. Tila gumanti rin ang kanyang pagkalalaki sa bawat paghawak ko nito. Wala na akong sinayang pang panahon. Ipinasok ko ang aking kamay sa ilalim ng kanyang brief at doon ay malayang hinawakan ko nang buong buo ang kahabaan ng kanyang pagkalalaki. Mahaba ang kanyang pagkalalaki. Siguro ay mayroong 7 pulgada o mahigit pa at may katabaan din. Itinaas-baba ko ang aking kamay habang hawak-hawak ko ito.
Nang hindi ko na napigilan pa ang aking sarili, iginapan ko ang aking mga labi pababa sa kanyang leeg, dibdib, tiyan, pusod, hanggang sa umabot ito sa kanyang gitnang katawa. Doon ay tuluyan ko nang isinubo ang kanyang pagkalalaki sa aking bibig.
“Ahhhhhhhh!!!” ang narinig kong ungol ni Jake nang nakapasok ang halos buong kahabaan ng kanyang galit na galit na sandata sa kailaliman ng aking lalamunan. Binigyan ko talaga siya ng deep throat. Bagamat halos nasa kalahati lang nito ang naipasok sa aking bibig, ginalingan ko talaga ang pagtatrabaho.
Hanggang sa maya-maya lang ay mistulang nagdedeliryo na siya at idiniin pa niya ang aking ulo sa kanyang harapan. Nasamid ako at nasusuka na sa pagdidiin niya sa kanyang harapan sa aking bibig. Ngunit dahil naalipin na si Jake sa sobrang libog, kahit nasamid at nagsusuka, hinayaan ko pa ring ilabas masok ang kanyang pagkalalaki sa aking bibig. Hanggang sa naramdaman ko na lang na tila mas lalo pang lumaki ang kanyang pagkalalaki sa loob ng aking bibig at lumakas pa ang kanyang pag-ungol kasabay sa pagsambunot niya sa aking buhok, “Bosssss, ang sarap bosssss! Nariyan na, nariyan na!!! Shit. Ahhhhhh!!!” At naramdaman ko ang pagpulandit ng maraming katas sa loob nga aking lalamunan. Nilunok ko ang lahat nang iyon. Wala akong sinayang. Sa sobrang tigang ko ba naman. At kahit natapos nasiya, hinid ko tinanggal ang kanyang pagkalalaki sa loob ng aking bibig. Sinimot ko ang natitirang patak ng kanyang katas.
Maya-maya ay humiga naman akong patabi sa kanya. “Ako naman...” ang bulong ko.
“A-anong g-gagawin ko?” ang bulong niya rin.
“Kiss na lang tayo. Tapos, laruin mo sa kamay mo iyong akin.” Ang sagot ko.
Pagkasabi ko noon, agad niyang kinapa ang aking pantalon at binuksan ang butones noon. Nang mabuksan na, hinila niya pababa ang aking pantalon, kasama na ang aking brief. Sobrang nalibugan na ako noon kaya tigas na tigas na ang aking pagkalalaki. Hinawakan niya ito habang itinaas-baba ang kanyang kamay. Muli niyang inilapat ang kanyang mga labi sa aking mga labi. Pinaliguan rin niya ng halik ang aking mukha, leeg, at dibdib. Hanggang sa hindi ko na nakayanan ang sarap ng pagtaas-baba ng kanyang kamay sa aking pagkalalaki at pumulandit ang aking katas. “L-lalabasan na akooooo!!! Ang pigil kong pagsigaw.” Na mas lalo pa niyang binilisan ang paglalaro sa aking pagkalalaki.
Iyon ang huli kong natandaan. Ni hindi ko na alam kung pinahid ko ba o niya ang aking dagta na nagkalat sa aking tiyan at t-shirt.
Tinanggap ni Ms. Clarissa ang pakikipagkamay ng principal. Nanatili silang nakatayo.
“May we go to the conference room?” ang mungkahe ng direktor.
“Dito na lang tayo, Mar. I’m really in a hurry. I have to catch up my flight back to Manila, may board meeting ako roon.”
“Ok...” ang sagot naman ng Direktor. Nang nilingon ko sina Anne sa sofa, wala na ang mga ito. Marahil ay nahiya nang malamang ang may-ari pala ng eskuwelahan ang kanyang tinarayan. Nang napansin ng Direktor ang bakanteng sofa, dinala niya si Ms. Clarissa roon.
Akmang lalabas na sana ako ng kuwarto upang hayaan silang mag-usap. Ngunit pinigilan ako ni Ms. Clarissa. “You stay Bugoy.” Ang sabi niya. Kaya nanatili akong nakaupo sa silyang nasa harap lang ng table ng principal.
“I’m here because my son...” turo ni Ms. Clarissa sa akin, “has been expelled from school by the principal.” Ang sabi ni Ms. Clarissa sa direktor.
Kitang-kita ko ang paglaki ng mga mata ng direktor. “Oh... I didn’t know this!” ang gulat niyang sagot. “I mean, I-I didn’t know you have a son!” ang dugtong niya na tiningnan si Ms. Clarissa.
“Well I have now... I just adopted him. The papers are under process with my lawyer but yes, he’s my son.” Ang sagot ni Ms. Clarissa.
“How come I didn’t know the expulsion?” ang tanong ng direktor sa principal. “And what’s the ground?”
“Er...” ang nasambit lang ng principal, halatang kinabahan. “I-I was about to present this matter to you.” Ang dugtong niya.
“So what took you so long to report this to me? Expelling a student from school is a very delicate issu. Why did you decide on your own?”
Doon ay hindi na nakasagot pa ang principal.
“Can we have a private talk?” Ang pagsingit na tanong ni Ms. Clarissa sa direktor.
“Yeah, sure. Let’s go to the conference room.” Ang sagot naman ng direktor na lumabas at pinasunod si Ms. Clarissa.
“Come with us, Bugoy!” ang sambit ni Ms. Clarissa sa akin.
Tumayo ako. Bago ako lumabas ng kuwarto, tiningnan ko pa ang principal na nakasimangot at di ako pinanasin. Hindi ko na lang din siya kinibo.
“I don’t like to pre-judge your choice for this principal but honestly, there is something strange about her. When I askd her if her decision to expel this guy...” turo ni Ms. Clarissa sa akin, “...was with your knowledge, she replied that she is not afraid of everyone, even the owner of the school! What kind of principal is that? There’s an air of arrogance.”
“She said that to you?”
“Yes! And I was petrified having to hear those words from her! I could not believe someone to say that, not even ot an ordinary parent.”
Sa pag-uusap nilang iyo ay lumantad pa ang ibang mga kababalaghang ginawa ng principal. May narinig na palang hindi kagandahang feedback ang direktor tungkol sa nasabing principal. Nabanggit din ng direktor na ang nagrecommend pala ng principal na iyon ay ang mga magulang ni Anne. Syempre, malakas nga ang pamilya nito sa school dahil sa kanilang malaking tuition fee kung kaya ay tinanggap siya sa pag-aakalang karapat-dapat ang nasabing principal. Ngunit may naririnig na raw na issues ang direktor sa ugali at mga ginagawang under-the-table transactions ng principal kagaya ng mga comissions galing book suppliers, sa mga mahihirap na scholars na hinihingian daw ng cash at tinatakot na ilaglag sa roll ng scholars, mga commissions sa contracts ng mga maintenance, at iyong pag-uugali na palaging galit at hindi nalalapitan ng mga estudyante at mga magulang lalo na ng mga mahihirap na estudyanteng scholars. Pati na rin daw ang mga teachers ay masama ang loob sa kanya dahil nagagalit na lang daw nang wala sa lugar at pinapahiya pa sila sa harap ng mga estudyante. Very unprofessional. Dagdagan pa ng mga kung anu-anong contributions na hinihingi sa kanila.
“Just complete your report, Dr. Duterte and let’s get him removed, within this week.” Ang sabi ni Ms. Clarissa.
“Yes ma’am.” Ang sagot naman ng direktor.
“By the way, Bugoy should not be expelled. Bugoy is not at fault. I was at Amanpulo the time the incident occured. There was no foul play and Bugoy had nothing to do with it. All the school can do is to extend help to Mico’s family in whatever capacity we can, but not to accommodate their deisre to expel Bugoy. It’s way too much for them to ask that. It’s not fair.”
“I understand.” Ang sagot ng direktor.
“And also, there is a misconception about the school’s mission to help the poor by having the rich ‘pay-it-forward’ by sharing their blessings to the less fortunate people. The student-children of the rich parents don’t seem to understand the true meaning of this principle. They think that just because they pay the school exorbitant tuition due to thier big earnings the school and the scholars owe them and subservient to what they desire. These students have become boastful and full of pride! They think that they own the school and are above the school’s rules! We need to re-educate them. I want to include the ‘pay-it-forward’ principle in the school’s curriculum, and I want to add a summer ‘immersion’ activity for all levels.”
“What do you mean by summer immersion?”
“Every summer, rich and poor students swap families. The poor scholars live as adoptive children of the rich families and vice-versa for 1 month. Children have to adopt to the ways and family responsibilities of their adoptive families.”
“Wow! Excellent idea!” ang sagot ng direktor.
“Yes. Para maranasan ng mga anak-mayaman kung ano talaga ang buhay ng mga mahihirap. Ma-realize nila na hindi pala madali ang buhay ng mga mahihirap at ma-appreciate nila ang kanilang blessings being rich, at magiging generous at understanding sa mga less-fortunate. Marealize nila na napaka-swerte nila sa buhay dahil mayayaman ang kanilang pamilya and at the same time, magiging happy sila na hayan, may napasaya silang pamilya, imbes na isipin nilang utang na loob sa kanila ng mga mahihirap na scholars ang pagbibigay nila ng mas malaking tuition fees sa school. Atsaka upang kapag professional na rin sila, may sarili nang paninidigan at or leadership roles ng society, mai-consider nila sa kanilang decision-making ang sitwasyon ng mga mahihirap. Hindi kagaya ngayon na ang nasa isip lang nila ay na pera nila ang dahilan upang makapag-aral ang mga scholars. Wala silang kaalam-alam sa buhay ng mga mahihirap nilang counterparts. On the part din ng mga anak-mahirap, maranasan din nila ang buhay ng anak-mayaman. Maaaring magiging motivation nila ito upang lalo ang magpursige sa buhay. Ma-inspire sila, at magsipag sa pag-aaral upang makamit ang kung ano man ang nakamit ng mga mayayaman. We will start from this batch. Itong mga graduating na ka-batch ni Bugoy ay mag-immerse one the month before graduation. Give them at least two weeks, isingit sa kanilang mga requirements.”
“Saludo talaga ako sa iyo, Ms. Espanto. Kaya sobrang successful ang mga businesses mo dahil hindi ka lang magaling, matulungin pa. You are the epitome of the Miss universe, 2015. Kumbaga, confidently beautiful with a heart.”
At doon na ako natawa sa pag-uusap nilang iyon lalo na nang sinagot pa siya ni Ms. Clarissa ng, “Charot!” Seryoso at professional na usapan na nauwi sa salitang beki. Talagang mag-best friends sila. Nagtawanan din sila. Ewan ko. Parang may naamoy akong pagka-beks ng direktor.
Pagkatapos nilang mag-usap ay nagpaalam na si Ms. Clarissa sa direktor. Ako naman ay sinabihan ng direktor na puwede na uling pumasok kinabukasan.
Nagmamadaling bumalik ng airport ni Ms. Clarissa. Hinabol niya ang flight ng eroplano pabalik ng Maynila. Ako naman, pagkatapos namin siyang maihatid kasama ko ang driver, ay balik na uli ako sa dormitory ko. Sobrang tuwa ko sa pagkakataong iyon.
Agad kong tinext si Kuya Renan sa mga nangyari. At siya man ay natuwa rin. Kinabukasan, nang nakapasok na ako sa school, pansin ko ang pagtitinginan ng mga ka-klase ko sa akin. Naroon din si Anne. Classmate din kasi kami. Tila nagbubulungan sila.
Dito ay nalaman kong siniraan pala talaga ako ni Anne sa mga estudyante ng school. Dahil nalaman na nilang i-adopt ako ng may-ari ng school, may mga lumalapit na sa akin, mga nakikipagkaibigan. Iyon iba ay feelign super-close na talaga sa akin. Kahit iyong nambully sa akin dati na kaibigan ni Anne ay lumalapit na sa akin. Nasabi ko tuloy na ganyan pala talaga kapag nasa taas ka, maraming makakakakilala at makikipagkaibigan sa iyo. Kahit iyong dati ay inaaway ka, haharangan ka, pagtatawanan, tatawaging bakla o kung anuo-ano ay magbabago rin kapag nalaman nilang may kapangyarihan ang mga magulang mo o anak-mayaman ka. Parang nagshift bigla ang pagkakalinlan nila sa akin. Kung dati ay notorious ang tingin nila sa akin dahil tangka ko nga raw na patayin si Mico, sa pagkakataon namang iyon ay naging famous na ako. Nakakapanibago at nakakailang dahil simple lang naman ang gusto kong tratment. Nasabi ko tuloy sa sarili na parang ang pa-plastik pala talaga ng ibang tao.
Kaya sa paglapit sa akin sa ibang mga alipores ni Anne ay nalalaman ko na ipinagkalat pala talaga ni Anne ang mga kuwento na hindi naman totoo, para lang siraan ako. Kagaya ng may sa demonyo raw ako, may lahing mangkukulam, nanggagayuma, ako raw itong atat na atat na ampunin ng pamilya ni Mico, di ko raw mababayaran ang sakripisyo ni Mico sa akin kahit buhay ko pa, ambisyoso raw ako, ginagamit ko raw si Mico at dahil nariyan na si Kuya Renan, gusto ko namang patayin. At marami pa siyang mga sinasabi. Partly ay totoo naman ang kanyang sinabi, tanggap ko iyong tungkol kay Mico na siguro ay kulang pa ang buhay ko para itumbas sa hirap na naranasan niya sa akin. Kaya nga gusto ko nang magpakalayo-layo sa kanya.
“So... mommy mo na pala ang may-ari ng school. Ano kaya ang mayroon sa iyo na gusto ka talagang ampunin ng mga mayayaman ano? Siguro ay may lahi kayong mangkukulam ano, marunong kang manggayuma!?” ang sambit ni Anne nang mag break time kami. Lumapit lang talaga siya sa kinaroroonan ko upang pagsabihan ako ng ganoon. “Tingnan mo si Mico, patay na patay sa iyo, hayun, mamamatay na nga siguro dahil hindi pa nagising. Ang papa ni Mico, gusto kang ampunin. Si Kuya Ren, patay na patay rin sa iyo. At ngayon, ang may-ari ng eskuwelahang ito, aampunin ka na rin. Mangkukulam!” ang sigaw niya sa akin.
Hindi na lang ako kumibo. Balwarte kasi nila iyon at kapag papatulan ko siya, baka kukuyugin naman ako ng mga kaibigan niya. Hindi ko rin siya masisi. Hindi biro ang nangyari kay Mico. At pakiramdam ko ay may kasalanan din ako. Kaya hinayaan ko na lang siya hanggang sa magsawa siya sa katatalak. Hanggang sa nagsawa rin siya. Ngunit bago siya umalis ay inilapit niya ang kanyang bibig sa aking tainga at binulungan ako, “Hindi ako hihinto hanggang hindi ko maiganti si Mico! Kung kailangang ipapatay kita, gagawin ko iyon!”
Doon na ako kinabahan. Pag-alis na pag-alis kaagad ni Anne ay tiniext ko si Ms. Clarissa at sinabi ang banta na iyon ni Anne. “Don’t worry Bugoy, mag-hire ako ng isang security detail para sa iyo.” Ang sabi lang sa akin ni Ms. Clarissa.
Ibinigay naman ni Ms. Clarissa ang ipinangako niyang security. Malaking tao, matangkad, sa tantiya ko ay 6-footer talaga at nasa 25 ang edad, mas matanda lang kay Kuya Renan ng isang taon. Jake ang pangalan
Tuloy lang ang aking pag-aaral. Medyo hindi lang ako masyadong kumportable dahil may security akong nakabuntot kahit saan ako magtungo, kahit pa sa CR. Kahit sa kuwarto ko ay doon na rin siya natutulog. Nagpalagay pa talaga ng isang higaan para sa kanya sa loob ng kuwarto ko. Iyan daw kasi ang bilin ni Ms. Clarissa, mahigpit daw akong babantayan. Parang nahiya rin ako sa eskuwelahan, lalo na kapag nakasalubong sina Anne at mga barkada niya na tila nangungutya ang mga tawa kapag nakitang hayan, may nakabuntot na parang presidential guard. Ang tawag na nga nila sa akin ay president.
In fairness, bagamat may pagka-masungit, mabait din ang bodyguard ko. At may hitsura pa. Iyong klaseng kahit nakasimangot ay cute pa ring tingnan. At maganda ang katawan. Athletic, expert sa martial arts, at sharp shooter ng baril. Hindi siya palaimik ngunit dahil syempre, nakakailang. Mahirap kaya ang may kasama sa kuwarto na hindi naimik. Parang nakakatakot din. Kaya ako na minsan ang nag-iinitiate na makausap siya kahit papaano. At doon, nakilala ko siya ng kaunti. Anak siya ng mag-asawang magsasaka sa probinsya, nakatapos ng Criminology ngunit imbes na mag-pulis, pinili niyang maging sepecialized security guard-body guard, para sa mga high-profile na pulitiko at mga VIP. Nag-aral din siya ng iba’t-ibang klaseng self-defence.
Kung tutuusin, nakakadistract din talaga siya sa aking mga routines. Hindi lang dahil nariyan siya palagi sa tabi ko, nakatingin o nagbabantay kundi dahil lalo ko pang na-miss si Kuya Renan. Halos magkahawig kasi ang kanilang postura, ang paglalakad, mga features ng mga mata at ilong. Tapos nariyan pang kapag sa umaga pagkagaling niya sa banyo, nakahubad lang o di kaya ay naka-brief. Siguro, akala niya ay lalaki talaga ako kaya para sa kanya ay no big deal ang ganoong anyo niya. Kaso nakakailang lang talaga.
May pagka-sweet din naman ang kumag kahit papaano. Siguro ganyan talaga ang mga bodygurad. May pagka-KJ ngunit sa banadang huli, mapapa-“Wow!” ka rin. Kagaya ng isang beses, maulan iyon. Sinabihan niya akong huwag dumaan sa bandang iyon ng kalsada. Sinuway ko nga siya. Aba, bigla ba naman siyang tumakbo upang harangang ako. Iyon pala ay may humarurot na sasakyan at dahil sa ulan, iyong nabuong maliliit na lawa ng tubig ay nagsitalksikan. Siya tuloy itong nabalot sa burak. Iyong kapag i-anticipate niyang uulan, may dala na siyang payong kaagad. Kapag umulan naman, papayungan niya ako. Kapag nasa bahay na kami, siya na ang magluluto ng pagkain kahit hindi inuutusan. Sa bahay naman, kusa siyang naglilinis, naglalaba, isasali pa ang mga labahan ko. Inaayos rin nitya ang mga gamit ko at mga gamit sa kuwarto. Iyong pupunta ako sa eskuwelahan tapos narealize kong hindi ko pala nadala ang charger at nang maalala ko ay bigla niyang iaabot ito sabay sabing, “Ito...” Iyong mga ganyan. May isang beses din, baha iyon. Namroblema ako kung paano lakarin ang daan patungo sa looban ng eskuwelahan. Sinabi niya na kakargahin niya ako sa kanyang bisig. Syempre, nakakahiya kaya tumalikod ako at lumayo sa kanya. Handa ko na sanang suungin ang baha na ang lalim ay halos hanggang tuhod. Ngunit hinabol niya ako at puwersahang kinarga na parang bata sa ibabaw ng kanyang balikat. Wala na akong nagawa kundi ang hablutin ang buhok niya sa sobrang pagkainis ko. “Sorry” ang sambit niya nang naibaba na niya ako sa loob ng eskuwelahan. “Ewan ko sa iyo!” ang padabog ko namang sagot. Nakakainis na nakaka-touched. Nakasimangot ang mukha ko ngunit kinikilig naman ang atay. Masarap din pala kapag may bodyguard.
Isang araw pagkatapos ng pagsusulit namin sa school ay napag-isipan kong mamasyal sa plaza ng syudad kung saan ay may observation tower. Mula sa observation tower na iyon ay makikita ang buong view ng siyudad. Gusto ko lang mag-unwind at ipahinga ang isip sa mga subjects na laman ng aking utak. Naupo ako sa isang sementong bangko at tahimik na tiningnan ang ganda ng view ng buong siyudad habang sinasariwa sa aking ala-ala ang mga nagdaan sa buhay ko, kasama na ang mga masasayang ala-ala namin ni Kuya Renan at pati na ang kinahinatnan ni Mico. Napabuntong-hininga ako, hinangad na sana ay magkita kamingmuli ni Kuya Renan at si Mico ay maging maayos na ang kanyang kalagayan.
Habang nasa ganoon akong pagmumuni-muni ay may biglang tumapik sa aking balikat. Nang nilingon ko, Si Jake pala, at nakangiti! “Ice cream, Boss!” ang sambit niya habang inabot sa akin ang isang cone ng ice cream. Nagulat naman ako sa kanyang inasta. Para bang “Wow... biglang nag-shift ang aura ng mokong mula sa pagkamasungit patungo sa pagka-friendly!”
“Salamat.” Ang sagot ko habang kinuha mula sa kanyang kamay ang ice cream.
“Huwag kang mag-alala, mahal ka pa rin noon.” Dugtong niya naang nakuha ko na mula sa kanyang kamay ang ice cream cone.
Tiningnan ko siyang may bahid na pang-ismid. Binitiwan naman niya ang isang nakakalokong ngiti. Noon ko lang siyang napansin na ngumiti. Kadalasan ay masungit kasi siya. “Waaahh! Anong pinagsasabi mo d’yan, ah!” Nakatayo pa rin siya sa gilid ng aking inuupuan.
“Wala, biro lang. Ito naman, masyadong seryoso.”
“Iyong iba d’yan, hindi seryoso. Ang sungit-sungit pa nga eh!”
“Woi!” ang expression niyang tila nagulat. “Bodyguard lang ako rito. Kumbaga, extra lang ako sa episode na ito. Di mo naman ako friend or best friend or something.”
“Extra...” ang yamot kong pagbulong. “Paano ka maging extra, eh, umeksena ka na nang bongga! Kumbaga inagawan mo na halos ang role ng leading man!”
Napangiti lang siya. Ewan kung napansin niya ang ibig kong sabihin, na nadidistract na ako sa kanya.
“At kung magin-seryoso man ako, wala kang paki dahil wala kang kaalam-alam kung gaano kaseryoso ang mga pinagdaanan ko.”
“May alam din naman ako, kahit papaano.”
“P-paano mo nalaman?”
“Nagtanong ako kay Ma’am Clarissa. SOP sa akin na magtanong sa background ng mga taong pangalagaan ko.”
Ako naman ang natahimik. “A-ano ang mga nalalaman mo tungkol sa akin?”
“Wala ka nang mga magulang... may nagmahal sa iyo at dinala ka rito ngunit ngayon, hayun siya, naroon sa ospital, na-comatose.”
Napaisip ako, natameme. “S-si Kuya Renan, kilala mo?”
“Ah, iyong jowa mo?”
At doon ay hindi na ako kumibo pa. May halong tuwa akong nadarama na alam pala niya ang kuwento ko at wala na akong itatago pa, at mapagkuwentuhan pa ako sa aking mga problema at saloobin. May kakampi ako kumbaga. Ngunit may inis din akong nadarama gawa nang alam pala niyang ganyan ako ngunit sa pagsa-shower niya sa umaga ay wala naman siyang kiyemeng nakahubad lang at sa harap ko pa.
“Ok lang iyan Boss...” ang pagbasag niya sa katahimikan.
“Hindi okay iyon.” Ang pabalang kong sagot. “Ikaw ba kung titibok ang puso mo sa kapwa lalaki ay okay lang sa iyo?” ang diretsahan kong sagot, feeling nakapunto sa isang argumento.
Natigilan siya sa aking tanong, tumingin sa akin na ang mga mata ay halatang nabigla at nag-isip. Maya- maya ay sumagot, “Kung puso ko ang nagsabing ang mahal ko kapwa lalaki, ano ba ang magagawa ko?” ang sagot niya at tumingin sa akin na tila feeling nakabawi. “’Di ba?”
“Hindi mo kasi naranasan kaya madali lang sa iyong sabihin ang ganyan.”
“Bakit? Ang pag-ibig ba ay may tama at mali? Ang pag-ibig sa lalaki para sa babae, o sa babae para sa lalaki ay tama samantalang ang pag-ibig sa bakla para sa lalaki, o lalaki para sa bakla, o bakla/tomboy para sa bakla/tomboy ay mali? May rule bang ganyan?”
“Oo, mayroon.”
“Saan?”
“Sa lipunan, sa mga moralista.”
“Ah... so isang grupo o iilang grupo lang ang mayroong ganyang rule. Paano naman iyong may mga bukas na pag-iisip? Paano iyong naniniwalang walang rule ang pag-ibig? Iyong mga nasa LGBT? Iyong mga liberal na tao? Hindi mo ba pakinggan ang kanilang paninindigan tungkol dito? Sa dinami-daming grupo sa mundo, anong grupo ba talaga ang tama sa kanilang paniniwala tungkol sa pag-ibig?”
Hindi ako nakaimik. Tama rin naman siya. Bagamat sa pag-iisip ng lipunang Pinoy ay maraming kontra sa lalaki-sa-lalaking pagmamahalan o babae-sa-babae, mayroon din namang bukas ang pag-iisip.
“Maswerte ka dahil may isang taong nagmahal sa iyo nang labis at handang ibigay ang lahat. At lalo pang mas maswerte ka dahil may isang tao pang nagmahal sa iyo at mahal mo rin samantalang iyong iba d’yan, wala na ngang nagmahal, niloloko pa. May iba namang nagmamahal nga ngunit hindi naman sinusuklian...”
“Uwi na tayo!” ang bigla kong nasambit. Hindi ko kasi nagustuhan ang kanyang sinabi. Inaamin ko namang tama siya sa parteng iton ngunit hindi naman ganoon kasi ka simple. Gaya ng kay Mico, nagmahal nga sa akin pero sobra naman iyong ginawa niya. Tuloy ay nalunod siya at ako pa ang masama. Kagaya ng kay Kuya Renan, mahal ko nga, mahal din ako ngunit ang daming gustong umeksena o humadlang. Sobrang sakit din.
Tumayo na lang ako habang walang imik na sumunod siya sa akin. Nang may naalala ako, “P-puwedeng mag-bar tayo? Kahit sa isang comedy bar lang. Gusto kong mag-enjoy kasi tapos na ang test namin.” Ang sambit ko.
“Okay. Doon tayo sa bar na malapit sa tinutuluyan mo.” Ang sagot naman ni Jake.
Dumaan kami ng comedy bar. Kahit papaano ay nag-enjoy din naman ako. Ngunit hindi ko nakontrol ang pag-inum. Bagamat pinipigilan ako ni Jake ayaw ko talgang paawat. Hindi kasi siya umiinum. Kaya ako lang mag-isa ang nalasing.
Halos hindi na ako makalakad sa sobrang kalasingan. Habang inalalayan ako ni Jake sa paglalakad, halos kakargahin na lang niya ako. Bale-wala lang din sa kanya na natsatsansingan ko siya. Iyon bang feeling na na-miss si Kuya Renan at gusto kong maglambing at maramdaman ang yakap niya. At dahil wala nga siya, parang sa isip ko ay siya na rin si Jake. Hinihigpitan ko talaga ang pagyakap sa kanya, minsan ay hahawakan ko ang leeg niya, dahil matangkad nga siya upang yumuko. At kapag ganyang nakayuko na siya, ididiin ko naman ang aking bibig sa kanyang pisngi. Siya naman ay walang pakialam, dedma kumbaga. Basta abala lanag siya sa pag-papatayo sa akin, sa paglalaya upang hindi matumba.
Nang nakarating na kami sa bahay, sinadya kong huwag muna kaming matulog. “Sa terrace muna tayo...” ang sambit ko.
“Lasing ka na. Magpahinga ka na.”
“Wala namang pasok bukas eh.” Ang sagot ko.
“Kahit na.”
Ngunit walang nagawa si Jake nang pinilit kong tumbukin ang terrace. Nakaupo ako sa silya at ang ulo ay isinubsob sa barandilya.
Umupo rin siya sa tabi ko. “Anong gagawin natin dito?”
“Kuwentuhan ah.”
“Okay...” ang maiksing tugon niya.
“Bakit ka masungit noong una?”
“Hindi naman masungit. Trabaho lang ang role ko sa iyo, di ba?”
“Ah okay...” ang sagot ko ring parang nabatukan.
“Na-miss ko ang Kuya Renan ko.” Ang paglihis ko sa topic.
“Babalik naman dito iyon, di ba?” ang sagot niya.
“Oo pero ilang buwan pa.”
Tahimik.
“Bakit ikaw, alam mo palang b-bakla ako, wala kang kiyemeng naghuhubad sa harap ko kapag ganyang pupunta ka ng banyo?”
“Eh... wala naman sa akin iyon. Bakit?”
“Anong bakit? Pumapatol nga ako sa lalaki, di ba? Di ka natatakot na ma-rape kita?”
Doon pumutok ang malakas niyang tawa. “Sa laking tao kong ito? Subukan mo kung kaya mo.”
“Sinabi mo iyan, ha? Wala nang bawian. Tandaan mo, wala si Kuya Renan...”
Hindi na siya sumagot. Binitiwana lang niya ang hilaw na ngiti. Ewan kung ano ang nasa isip niya. Pero hindi talaga ako nahiya. Paano kasi, sobrang cute niya. Bagamat may pagkamasungit, nakaka-challenge lang. “Naranasan mo na bang magkaroon ng relasyon sa kapwa lalaki?” ang naitanong ko.
Hindi niya sinagot ang tanong kong iyon. Bagkus, “Lasing lang iyan. Tara na tulog na tayo.” Ang sambit niya sabay tayo at hila sa akin.
Ngunit nagmatigas ako. “Ayoko. Sagutin mo muna ang tanong ko.”
Bumalik siya sa pag-upo at tumingin sa akin. “Wala. Sa babae lang ako may karanasan.”
“Nasaan siya ngayon?”
“Sino?”
“Iyong babae mo?”
“Nasa America na siya ngayon. Naroon na kasi ang kanyang mga kapatid at mga magulang.”
“May iba na siya?”
“Oo...”
“Namiss mo ba siya?”
Binitiwan niya ang isang malalim na buntong-hininga. “Oo naman.”
“O, e, ‘di tigang ka?”
Napangiti na naman siya. Hindi ako sinagot.
Tahimik.
“K-kapag may baklang magkakagusto sa iyo... papatulan mo ba?”
“Hindi.” Ang diretsahan niyang sagot, sandaling nahinto. “M-maliban na lang siguro kung... gusto ko rin siya.”
“Paano natin malalaman kung gusto mo rin siya?”
Nag-isp siya sandali. “K-kagaya ng kung hawakan niya ang kamay ko, hindi ako papalag...”
Hinawakan ko ang kanyang kamay. “G-ganyan ba?” ang tanong ko, sabay tingin sa kanya.
Bigla siyang napalingon sa akin at ngumiti. “Pilyo ka ah.” Sabay hugot sa kanyang kamay at kinurot ang pisngi ko.
“Hindi ka talaga papalag kahit ano ang gagawin sa iyo noong taong gusto mo rin?”
“Hindi... Pero para sa akin kasi, ang sex ay isang malalim na bagay na gagawin ko lang sa taong malalim na ang aming pinagsamahan o sobrang lapit na namin sa isa’t-isa. Ang sex kasi ay hindi dapat pilit. Hindi ito dapat ginawa dahil lamang sa gusto o sa libog. Kung libog lamang ito, puwede ka namang magparaos sa sarili, di ba? Masarap kasi ang sex kapag nagtatalik kayo na may emotional connection... Iyong feeling na iisa lang ang inyong puso at kaluluwa habang sabay ninyong akyatin ang ruruk ng kaligayahan.
“Ay... conservative.” Ang sagot ko. “Panis!” ang bulong ko rin sa sarili sa pagkadismaya sa kanyang sagot. Feeling ko kasi ay gusto kong magwala. At gusto ko siyang pagtripan. “So kung ako, ayaw mo?” ang diretsahan ko ring tanong. Siguro dahil sa epekto iyon ng alak.
“Kulit! Kulit!” ang sagot niya. “Tara tulog na tayo.” Dugtong pa niya. Doon na niya ako kinarga sa kanyang mga bisig patungo sa aking kama.
Hindi na ako pumalag. Nang naibaba na niya ako sa aking kama, tinumbok naman niya ang banyo. Hindi ko alam kung ano ang ginawa niya roon. Ngunit nang nakabalik na ay nakatapis na ng tuwalya. Marahil ay naghalf-bath siya. Tinanggal niya ang tuwalya at tumambad sa aking mga mata ang kanyang gitnang katawan na tanging brief lamang ang nakatakip. Mas lalo pa akong nag-inig sa nasaksihang iyon.
Maya-maya lang ay nakita ko na siyang humiga, nakatihaya at ipinatong ang isang bisig sa kanyang noo. Dahil hindi siya nagtakip ng kumot sa kanyang katawan, kitang-kita ko ang umbok sa kanyang brief. Lasing man ako ngunit lalong hindi ako dalawin ng antok. Sa ganda ba naman ng halos hubad na katawan na nasa aking harap na tila nanunukso pa, para akong nanginginig sa hindi maisalarawang kiliti. May kakaiba akong naramdaman na gusto kong ipalabas sa sandaling iyon.
Tumayo ako. Bagamat hilong-hilo pa at nahirapang maglakad, tinumbok ko ang kanyang kama at walang pasabing humiga roon sa mismong tabi niya.
Kitang-kita ko ang pagkagulat niya nang lumapat ang aking katawan sa kanyang kama. Ngunit imbes na magtanong siya o itaboy ako, ang tanging ginawa niya ay tahimik na umusog upang magkasya kaming dalawa roon. Inangat pa niya ang dalawa niyang braso at ipinatong ang mga ito sa kanyang noo upang hindi makaharang ang kanyang braso sa aking tagiliran. Pagkatapos ay hindi na siya gumalaw, nanatili sa kanyang posisyon na nakatihaya. Dahil sa hindi niya pagreact sa aking pagtabi. Tumagilid akong paharap sa kanya. Sa puntong iyon ay halos nakadikit na ang aking bibig sa kanyang pisngi. Alam kong nararamdaman niya ang pagdampi ng hangin ng aking hininga sa kanyang pisngi. Langhap ko rin ang bango ng toothpaste na kanyang ginamit sa pagto-tooth brush. Lalo pa akong naggigil.
Hindi pa rin siya gumalaw. Hindi ko alam kung ano ang nasa kanyang isip. Pero ang pananatili niyang walang imik ay lalo pang nagpaigting sa aking pagnanasa. Damang-dama ko ang malakas na kabog ng aking dibdib. Mistulang nawala ang aking hilo. Alam ko, hindi pa siya tulog.
Inangat ko ang isa kong kamay at ipinatong iyon sa kanyang dibdib. Hindi pa rin siya umimik ni gumalaw. Hinayaan pa rin niya ako. Naramdaman kong muli ang lalo pang paglakas pa ng kalampag ng aking dibdib.
Sa puntong ito ay iginalaw-galaw ko ang aking daliri sa kanyang dibdib. Hindi pa rin siya gumalaw. Hinaplos-haplos ko na ang umbok ng kanyang dibdib na nakapaligid sa kanyang utong. Hindi pa rin siya gumalaw. Hindi na ako nakatiis at hinalikan ko na ang kanyang pisngi. Malakas, malutong at may tunog pa.
Doon na siya gumalaw at tumagilid paharap sa akin, ang isa niyang braso ay ibinaba niya, isiningit sa ilalim ng aking ulo. Binitiwan niya ang isang matipid na ngiti. Bumulong. “A-ano ba ang gusto m-“
Hindi na niya naituloy pa ang kanyang sasabihin.Tila simbili ng kidlat ang aking ginawang pag paghalik sa kanyang bibig. Niyakap ko siya nang mahigpit habang nilaplap ko ang kanyang mga labi. Noong una ay ayaw niyang suklian ang aking paghalik. Ngunit dahil hindi naman niya ako itinulak o pinigilan, ipinagpatuloy ko ang pagsipsip at paglaro ng aking mga labi sa kanyang bibig. Ginalingan ko pa. Kumbaga, kayod-marino. Hanggang naramdaman kong gumanti na rin siya sa aming halikan. Niyakap niya na rin ako. Nagyakapan kami ng mahigpit. Doon ko na dahan-dahan na ibinaba ang aking isang kamay sa kanyang pagkalalaki. Nang nasalat ko na ang kanyang umbok, tila nanggalaiti na ito sa galit.
Hinimas-himas ko ito. Pinisil-pisil. Tila gumanti rin ang kanyang pagkalalaki sa bawat paghawak ko nito. Wala na akong sinayang pang panahon. Ipinasok ko ang aking kamay sa ilalim ng kanyang brief at doon ay malayang hinawakan ko nang buong buo ang kahabaan ng kanyang pagkalalaki. Mahaba ang kanyang pagkalalaki. Siguro ay mayroong 7 pulgada o mahigit pa at may katabaan din. Itinaas-baba ko ang aking kamay habang hawak-hawak ko ito.
Nang hindi ko na napigilan pa ang aking sarili, iginapan ko ang aking mga labi pababa sa kanyang leeg, dibdib, tiyan, pusod, hanggang sa umabot ito sa kanyang gitnang katawa. Doon ay tuluyan ko nang isinubo ang kanyang pagkalalaki sa aking bibig.
“Ahhhhhhhh!!!” ang narinig kong ungol ni Jake nang nakapasok ang halos buong kahabaan ng kanyang galit na galit na sandata sa kailaliman ng aking lalamunan. Binigyan ko talaga siya ng deep throat. Bagamat halos nasa kalahati lang nito ang naipasok sa aking bibig, ginalingan ko talaga ang pagtatrabaho.
Hanggang sa maya-maya lang ay mistulang nagdedeliryo na siya at idiniin pa niya ang aking ulo sa kanyang harapan. Nasamid ako at nasusuka na sa pagdidiin niya sa kanyang harapan sa aking bibig. Ngunit dahil naalipin na si Jake sa sobrang libog, kahit nasamid at nagsusuka, hinayaan ko pa ring ilabas masok ang kanyang pagkalalaki sa aking bibig. Hanggang sa naramdaman ko na lang na tila mas lalo pang lumaki ang kanyang pagkalalaki sa loob ng aking bibig at lumakas pa ang kanyang pag-ungol kasabay sa pagsambunot niya sa aking buhok, “Bosssss, ang sarap bosssss! Nariyan na, nariyan na!!! Shit. Ahhhhhh!!!” At naramdaman ko ang pagpulandit ng maraming katas sa loob nga aking lalamunan. Nilunok ko ang lahat nang iyon. Wala akong sinayang. Sa sobrang tigang ko ba naman. At kahit natapos nasiya, hinid ko tinanggal ang kanyang pagkalalaki sa loob ng aking bibig. Sinimot ko ang natitirang patak ng kanyang katas.
Maya-maya ay humiga naman akong patabi sa kanya. “Ako naman...” ang bulong ko.
“A-anong g-gagawin ko?” ang bulong niya rin.
“Kiss na lang tayo. Tapos, laruin mo sa kamay mo iyong akin.” Ang sagot ko.
Pagkasabi ko noon, agad niyang kinapa ang aking pantalon at binuksan ang butones noon. Nang mabuksan na, hinila niya pababa ang aking pantalon, kasama na ang aking brief. Sobrang nalibugan na ako noon kaya tigas na tigas na ang aking pagkalalaki. Hinawakan niya ito habang itinaas-baba ang kanyang kamay. Muli niyang inilapat ang kanyang mga labi sa aking mga labi. Pinaliguan rin niya ng halik ang aking mukha, leeg, at dibdib. Hanggang sa hindi ko na nakayanan ang sarap ng pagtaas-baba ng kanyang kamay sa aking pagkalalaki at pumulandit ang aking katas. “L-lalabasan na akooooo!!! Ang pigil kong pagsigaw.” Na mas lalo pa niyang binilisan ang paglalaro sa aking pagkalalaki.
Iyon ang huli kong natandaan. Ni hindi ko na alam kung pinahid ko ba o niya ang aking dagta na nagkalat sa aking tiyan at t-shirt.
NAGISING AKO nang naramdaman ang sinag ng araw sa
aking mukha. Nang tiningnan ko ang wall clock ng kuwarto, alas 10 na pala ng
umaga. Babalikwas na sana ako ng, “Arrrggghhh!” ang sambit ko nang maramdaman
ang sakit ng aking ulo sanhi ng pagkalasing ng nakaraang gabi. “Shit!” ang sabi
ko habang hawak-hawak ng aking kamay ang aking ulo. Bumalik ako sa paghiga.
Doon ko na naalala ang nangyari sa nakaraang gabi.
Kinapa ko ang aking katawan at doon ko namalayang wala akong saplot. Wala na rin sa aking tabi si Jake.
“Gising ka na pala... kain ka na.” ang narinig kong salita. Nang nilingon ko ang pinanggalingan noon, si Jake pala. Naka-maong, iyong stone-washed na may mga butas-butas, walang sinturon. Lapat na lapat ang waistline nito sa kanyang baywang na walang kataba-taba. Naka-paa lang at galing sa kusina. “Naghanda na ako ng almusal. Kumain ka para manumbalik ang lakas mo at mawala iyang sakit ng ulo mo. May gamot din ako para riyan.”
Kinuskos ko ang aking mga mata at bagamat masakit pa rin ang aking ulo, tumayo ako, timumbok ang kusina. Nang mapansing nakahubad pala ako, dali-dali kong tinumbok ang aking drawer at kumuha ng short.
“Maligo ka muna. Hayan handa na rin ang bath tub, puno na ng maligamgam na tubig. Nariyan na rin ang sabon mo, shampoo, tuwalya, bathrobe, at bagong brief na kinuha ko mula sa drawer mo.” Ang sambit niyang seryoso ang mukha, hindi ko mawari kung galit, napilitan lang o nanumbalik ang kanyng natural na pagkamasungit.
Napatingin ako sa kanya. Naninibago kasi ako. Kahit ganyan siya ka maalaga, hindi niya ginagawa dati ang manghimasok sa mga ganyang personal na gamit ko, lalo na ang pagkuha ng brief. Tapos, iyong pagka-friendly niya noong nakaraang araw at gabi tapos biglang naging masungit uli.
“Bakit?” Ang tanong niya nang mapansin ang pagtitig ko.
“Wala...” ang maiksi kong sagot na dumiretso na sa banyo.
Inilublob ko kaagad ang katawan ko sa bath tub. Ang sarap kasi ng tubig na maligamgam. Tila na-relaexed ang aking katawan. May 20 minutos siguro ako sa loob ng banyao. Nang lumabas na ako, nakita ko siyang nasa harap ng hapag-kainan, tila malalim ang iniisip. Nang makita niya akong lumabas ng banyo, “Nariyan ka na pala Boss. Lika kain ka na. Hinihintay kita.”
Umupo ako sa kabilang upuan na kaharap siya sa mesa. Nakatapis lang ako ng tuwalya.
“Gatas o kape? Ang tanong niya.
“Ako na...” ang sagot ko. Hinayaan na lang niya ako. Kinuha ko ang aking baso at nilagyan ito ng gatas. Wala kaming imikan. Nakakabingi ang katahimikang namagitan sa aming dalawa.
“S-sorry sa nangyari kagabi.” Ang pagbasag ko sa katahimikan.
Tiningnan niya ako at pagkatapos ay yumuko. “Ok lang iyon. Wala iyon sa akin. Huwag mo nang isipin. No big deal.” Ang sagot niya.
Hindi na ako kumibo. Nahiya kasi ako lalo’t hindi ko alam kung ano ba talaga ang nasa isip niya. Na-miss ko lang naman si Kuya Renan at iyon pa ang nangyari. Para tuloy akong nagsisi.
ARAW NG PASUKAN. Ganoon pa rin naman ang setup sa amin ni Jake. Parang balik dati lang ang aming sitwasyon. Iyon masungit siya na sweet, KJ na maalalahanin. Pati ang mga ka-klase ko at school mates ay ganoon pa rin, may naging mga kaibigan at may mga lumalapit rin na mga kaibigan ni Anne. Ganoon pa rin daw si Mico, hindi pa nagising. At dahil alam ng direktor na aampunin ako ni Ms. Clarissa, naging close na siya sa akin. Tinatawag na niya ako sa kanyang opisina dahil minsan daw ay tumatawag si Ms. Clarissa at tinatanong siya kung ano ang aking sitwasyon sa school, kung may problema ba, mga ganyan. Sa kanya ko rin nalaman na nagresign na si Dr. Grace Binay. Alam daw niya kasing pinaimbistigahan siya at i-expel kung kaya ay siya na mismo ang nagresign. Pero tuloy pa rin ang imbestigasyon daw sa kanya at kung may pananagutan man siya ay haharapin niya dapat ito sa legal na proseso.
Anyway, masaya na ako sa set-up na iyon, maliban na lang sa status namin ni Mico at Anne. Alam ko, naghahanap pa rin si Anne ng paraan upang makaresbak.
Kinabukasan, ipinatawag ako ng direktor ng eskuwelahan. Doon ay sinabi sa ain ni Dr. Duterte, ang direktor ng eskuwelahan na nagsumite si Anne ng kanyang reklamo diretso sa opisina ng direktor ng eskuwelahan at gusto niyang ma-expel ako kung hindi man ay mabayaran o mapanagutan ko ang nangyari kay Mico.
Ipinaliwanag ni Dr. Duterte na huwag akong mag-alala dahil hindi raw kaya nilang i-expel ako gawa nang wala namang kinalaman ang eskuwelahan sa nangyari, hindi naman daw ito activity ng eskuwelahan. Iyan daw ang sinabi niya kay Anne.
Natuwa naman ako sa nangyari. Ngunit isang linggo pa ang lumipas, nagulat ako nang may ibinigay sa akin na subpoena. Hindi ko talaga alam kung ano iyon kaya nagtanong ako kay Jake. Ipinaliwanag niya na dapat daw palang mag-appear ako sa korte sa petsa at oras na nakalagay sa subpoena.
“A-ano ba iyan?” ang tanong ko.
“May kaso ka” ang sagot naman ni Jake. “Tawagan mo si Ma’am Clarissa at sabihin sa kanya ito para may abugadong maibigay sa iyo.” Dugtong niya.
“Ano ba kasi iyan, Jake?” ang tanong ko.
“Kapag may subpoena ka, either may kaso ka or may kaso na kailangan ang panig mo. Maaari ring ibestigasyon lang iyan at kailangan lang ang iyong nalalaman.”
“B-bakit mayroon ako niyan?”
“Hindi natin alam.”
“Makukulong ba ako sa ganito?”
“Kung may kaso ka at hindi mo madepensa ng maigi ang side mo ay makukulong ka, o depende sa parusa. Tapos, magkakaroon ka ng record at baka mahirapan kang makakuha ng mga police clearance, NBI, etc para sa trabaho mo.”
Doon na ako kinabahan nang todo. Sobrang takot ko. Sa buong buhay ko ay noon lang ako nakaranas ng ganoon. “S-sige, tatawagan ko na lang si Ms. Clarissa.” Ang naisagot ko na lang.
As usual, full support si Ms. Clarissa sa akin. Ramdam kong nainis na rin siya kay Anne dahil daw pinapahirapan ako samantalang hindi ko naman kasalanan ang nangyari kay Mico. “Don’t worry, papuntahin ko sa iyo ang abugado ko para matulungan ka. Magpunta siya para mapag-aralan ang kaso.Dadalo rin ako sa hearing. Huwag kang mag-alala, magaling ang abugado nating ito.
Dahil magaling din naman ang mga abugado nina Anne, nagtagumpay siang maiangat ito sa korte, sa akusasyon ni Anne na inattempt ko raw na patayin si Mico. Parehong nagmamadali ang mga kampo namin matapos ang kaso kung kaya ay natuloy ang paglilitis.
Kumpleto ang mga kamag-anak at kaibigan nina Anne sa paglilitis. Naroon din ang daddy at mommy ni Mico na gusto ko sanang kausapin ngunit nag-alangan ako gawa nang hindi ko alam kung gusto rin nila akong kausapin. Sa panig ko naman ay naroon si Ms. Clarissa at ang direktor ng school. Syempre, naroon din si Jake. Gusto sanang dumalo si Kuya Renan ngunit hindi raw siya pinayagan ng kanyang amo. Bagamat wala si Kuya Renan, medyo naibsan ang matinding takot ko sa eksenang iyon dahil naroon si Ms. Clarissa.
Nang tinawag si Anne sa witness stand ay inis na inis kami sa kanyang binitiwan na mga salita matapos siyang ipinakilala ng kanilang abugado at tinanong sa mga basic na detalye sa kanya gaya ng pangalan, edad, relasyon sa biktima, saan nag-aaral, etc.
“Maaari bang i-kuwento mo ang iyong nasaksihan kung ano talaga ang nangyari sa araw na iyon?” ang tanong ng kanilang abugado.
Tiningnan ko si Anne. Kitang-kitang handang handa siya sa eksenang iyon. Very confident at wala akong nakitang bahid na takot o kaba sa kanya. Bagkus, tila arogante pa ang dating niya.
Sinagot niya ang tanong. “Bago pa po nangyari ang insidente, ito pong si Bugoy ay piniperahan na po niya si Mico. Magaling po siyang magsalita magaling pong gumawa ng kuwento. Naeengganyo po ang lahat kapag nakakarinig sa kanya, naniniwala. Ganito ang ginawa niya kay Mico at sa daddy niya...”
“Objection your honor! The statement is purely opinion and has nothing to do with what happened that day!” ang pagsingit ng aming abugado.
“the statments are important your honor, to establish the background and the real intention of the suspect!”
“Objection overruled!” ang sigaw ng judge.
Nagpatuloy si Anne, “Iyon nga po, itong si Mico ay nabulag sa matatamis na dila nitong si Bugoy. At pati na ang kanyang daddy ay balak sanang ampunin siya, dahil nga magaling itong mambola. Pati nga ngayon, ang may-ari ng school namin ay balak na rin siyang ampunin...”
“Objection your honor, the last statement is irrelevant! I request to delete it from the record!” ang sigaw uli ng abugado namin.
“Sustained!” sagot ng judge. “Magfocus ka sa nangyari sa beach bago nangyari.” Ang dugtong ng judge.
“N-naging bulag-bulagan na po...”
“Objection..!”
“Sustained! Please go direct doon mismo sa insidente!”
“Nakita kong nagtatakbo si Bugoy patungo sa dagat at sinundan ni Mico. Sabi ko kay Mico na huwag nang sundan si Bugoy dahil hindi siya marunong lumangoy. Agn sagot naman sa akin ni Mico ay nagalit daw si Bugoy sa kanya kung kaya ay kausapin ko. Ito kasing pinsan ko ay natataranta na kapag nagalit itong si Bugoy kaya kahit ano ay gagawin niya dahil sa takot. At ang gusto ni Bugoy ay sa dagat daw sila mag-usap upang walang makakarinig sa kanilang pag-uusapan. Ngunit ang hindi akalain ni Mico ay lumangoy pa talaga si Bugoy sa malalim na malalim pa na parte patungo sa kabilang isla kahit alam niyang sinundan siya ni Mico at kahit alam niyang hindi marunog lumangoy ang pinsan ko... Kaya iyon nga po ang nangyari.” at doon na siya umiyak, humagulgol.
“This girl is a bitch!” ang bulong ni Ms. Clarissa sa kaibigan niyang director ng school.
“No further question your honor!” ang sambit ng abugado nila.
Tumayo ang aming abugado para sa cross-examination. “Nang sinabi mong magaling magsalita at manloko itong si Bugoy, paano mo nasabi ito? May patunay ka ba?” ang una niyang tanong.
“Di ba sa sinabi ko, aampunin sana siya ng daddy ni Mico? Paano niya na-engganyo ang daddy ni Mico? Wala na po siyang mga magulang.”
“Sinabi lang ba ito sa iyo ni Mico o ikaw mismo ang nakarinig na sinabi ito ng daddy ni Mico?” ang patuloy na tanong ng aming abugado.
“Sinabi po ito ng daddy ni Mico sa amin mismo.”
“May iba ka pa bang patunay na magaling talagang mambola si Bugoy?”
“Si Mico, di ba patay na patay siya kay Bugoy? Paano naging ganoon? Si Madam Clarissa, di ba aampunin na rin siya?”
Napalingon ako kay Ms. Clarissa na kalmante lang, tila hindi naapektuhan.
“Itong sinabi mong nagalit si Bugoy kay Mico, alam mo ba kung bakit?”
“Hindi ko po alam. Sa kanila niyo po itanong iyan.”
“Sigurado ka bang kay Mico talaga nagalit si Bugoy?”
“101% po!”
Tawanan ang mga taong sumusuporta kina Anne.
“May kilala ka bang ‘Renan’?” ang sunod na tanong ng abugado namin.
“Objection your honor!” ang sigaw naman ng abugado nina Anne.
“What is your objection?” ang sagot ng husgado.
“The question is irrelevant!”
“Your honor, I asked this question becasue I want to establish the fact that Bugoy was not angry with Mico! Bugoy was angry with something or someone else!” ang pagsingint ng aming abugado.
“Objection overruled!” ang sagot ng judge. At baling niya kay Anne na nasa witness stand pa rin, “please answer the question.”
Doon na natameme si Anne. “A, e...” ang nasambit niya habang tiningnan ang kanilang abugado, marahil ay nanghingi ng clue kung ano ang isasagot.
Nang tiningnan namin ang abugado nila, minuwestrahan niya si Anne na ang pahiwatig ay parang hinikayat niyang sagutin lang ni Anne ang tanong.
“K-kilala lang po sa pangalan. H-hindi ko po siya close.”
“Bakit hindi kayo close?”
“Hindi naman po namin siya kamag-anak, at hindi siya taga rito”
“So bale kilala mo lang talaga siya?”
“You’ve just repeated what I said.” Ang aroganteng sagot ni Anne.
Muling nagtawanan ang mga kamag-anak at kaibigan ni Anne.
“Silence!” ang sigaw ng judge.
Tumalikod ang aming abugado at may kinuha. Nang bumalik sa harap ni Anne, ipinakita niya ang mga ito, “Kilala mo ba ang lalaking niyakap at hinalikan mo rito?”
Kitang-kita ko ang paglaki ng mga mata ni Anne. Hindi agad nakasagot. May mga litrato kasi akong kuha sa aking cellphone noong birthday ko kung saan ay dumating si Kuya Renan sa aking mismong kaarawan. Iyong litrato na pini-print at pinalaki. Iyo iyong niyakap ni Anne si Kuy Renan at hinalikan sa pisngi, may mga kuha rin ako na habang nagsasayaw sila ng sweet kung saan ay mahigpit ang yakap niya kay Kuya Renan ay halos hahalikan na lang niya sa labi iyong tao. Mayroon din akong kuha sa Amanpulo kung saan ay magkatabi sina Anne at Kuya Renan at si Anne ay naka-akbay at may nakayakap kay Kuya Renan.
“Objection your honor! These questions are irrelevant!”
“Overruled!” ang mabilis na pagsagot ng judge.
“Sino ang lalaking ito?” ang tanong uli ng aming abugado.
“R-Renan?”
“Your honor, please include these as our evidences, for your annotatins...” ang sabi ng aming abugado sa judge. Kinuha ang mga ito ng court assistants.
“Bakit mo niyakap at hinalikan si ‘Renan’ kung hindi naman pala kayo close?” ang tanong uli ng aming abugado.
“Objection!”
“Sustained!” ang sagot ng judge. At baling sa aming abugado, “Please modify your question.”
Binago ang tanong. “May pagtingin ka ba... O may nararamdaman para kay Renan?”
“Objection your honor! These line of questioning is leading to nowhere!”
“Sustained!” ang sagot ng judge.
“No further questions your honor.” Ang sambit naman ng aming judge.
Doon na natapos ang pagtatanong kay Anne. Bumalik na sa upuan ang aming abugado at sinabihan naman si Anne na maaari nang umupo. Pagkatapos ay ako naman ang tinawag sa witness stand. Doon ko na naramdaman ang lalo pang pagkalampag nag aking dibdib.
Ang unang nagtanong sa akin ay ang aming abugado. Tinanong niya ang mga basic na impormasyon tungkol sa akin kagaya ng edad, saan nag-aaral, saan ang probinsiya ko, kung may mga magulang pa ba, at paano napunta sa Tuguegarao. Tinanong din niya kung paano akong nakapunta ng Amanpulo samantalang napakamahal magbakasyon don. Sinabi kong si Mico ang nagbayad noon bale regalo niya sa amin ni Kuya Renan.
“Maaari mo bang sabihin kung ano at sino si Kuya Renan sa buhay mo?” ang tanong uli ng aming abugado.
“N-nang mamatay po ang aking inay, sa kanya po ako inihabilin. Totoong kuya po ang turing ko sa kanya.”
“Totoo bang pinasunod mo ang biktima sa iyo sa dagat?” ang patuloy na pagtatanong ng aming abugado.
“Hindi po. Sinabihan nga po siya ni Kuya Renan na huwag tumuloy dahil si Kuya na ang bahala sa akin.”
“Nagalit ka ba kay Mico?”
“H-hindi rin po.”
“So bakit ka pumunta ng dagat?”
“Dahil masama po ang loob ko.”
“Kanino?”
Doon na ako nag-aalangan. Tiningnan ko si Anne. “K-kay Anne po.”
“Bakit?”
“D-ahil n-nakita ko po sa cp ni Mico ang mga ipinadala niyang litrato sa kuwarto nina Kuya Renan na hubo’t-hubad silang dalawa ni Kuya Renan at nagsiping.”
Doon ko naman narinig ang mga bulungan ng tao.
“So i-klaro ko lang. Hindi ka galit kay Mico, hindi mo pinasunod si Mico sa iyo, at wala kang masamang intensyon kay Mico. Tama ba?” ang tanong ng aming abugado.
“Opo. Tama po...” ang sagot ko.
“No further questions your honor!” ang sambit ng aming abugado at bumalik na siya sa kanyang upuan.
Tumayo ang abugado nina Anne. Doon ay mas lalo pa akong kinabahan.
“Itong sinabi mong masama ang loob mo dahil nakita mo sa litrato sa cp ni Mico na nagsiping sila Kuya Renan mo, maaari bang sabihin mo kung bakit masama ang loob mo sa kanya?”
“Objection your honor! The question is irrelevant!” ang pagsingit ng aming abugado.
“I just want to establish your honor if indeed he is angry with Anne.”
“Objection overruled!” ang sigaw ng judge. At baling sa akin. “Please answer the question.”
“K-kuya ko po siya. At wala po kaming sikreto.”
“Maliban sa pagiging kuya, ano pa ba ang relasyon ninyo?”
“Objection!” ang pagsingit uli ng aming abugado.
“Sustained.” Ang sagot ng judge. At baling sa abugado nina Anne, “Proceed with another question.”
Walang nagawa ang abugado nina Anne kundi lakdawan ang kanyang tanong. Nagtanong siyang muli. “I-klaro ko. Hindi ka galit kay Mico, tama ba?”
“Tama po.”
“Hindi mo rin pinasunod si Mico sa dagat, tama ba?”
“O-opo.”
“At wala kang masamang intensyon kay Mico, tama rin ba?”
“O-opo...”
“May ibang tao bang makapagpatunay na hindi ka nga galit kay Mico, na hindi mo pinasunod si Mico sa dagat, at na wala kang masamang intensyon kay Mico?”
Hindi ako nakasagot agad. Si Mico lang kasi ang may alam ng lahat.
“Tanong ko uli, Bugoy, ibang tao bang makapagpatunay na hindi ka nga galit kay Mico, na hindi mo pinasunod si Mico sa dagat, at na wala kang masamang intensyon kay Mico?”
“S-si M-Mico po...”
“Ngunit wala rito si Mico, di ba? At walang ibang makapagpatunay na totoo ang iyong mga sinabi. Paano namin malalaman kung nagsasabi ka nga ng totoo?”
Hindi na ako nakasagot pa. Pakiramdam ko ay nanlumo ako at kinain ng sobrang pagkabigo. Feeling ko kasi ay talo na ako. Wala na akong nagawa kundi ang yumuko, hinintay ang hudyat ng judge na pabalikin ako sa aking upuan.
Nang tiningnan ko ang kinauupuan nina Ms. Clarissa at Jake, nakita kong may ibinulong si Jake kay Ms. Clarissa. Agad namang kinalabit ni Ms. Clarissa ang aming abugado at binulungan.
“You may now return to your seat Bugoy.” Ang sabi ng Judge.
Tatayo na sana ako nang nagsalita ang aming abugado. “Excuse me, your honor. I have one request.”
“Go ahead.” Ang sagot ng judge.
“I learned from a reliable source that Mico has already been discharged from the hospital three weeks ago. According to my source, he’s now in good condition and all senses and bodily funtions have been restored and back to normal. We would like to request him to be our next witness.”
Lumingon ang judge sa kinaroroonan ng abugado nina Anne. “Is this true?” ang tanong niya.
Lumingon din ang tila nabigla na abugado nila sa kinaroroonan nina Anne. Hindi muna sila sumagot. Nagbubulungan muna sila na tila hindi inaasahan na may nakaalam na pala sa kalagayan ni Mico. Maya-maya lang ay tumango ang lola ni Anne.
Doon na sumagot ang abugado ng, “Yes, your honor.” Na tila nadismaya, maaaring hindi ipinaalam sa kanya na nakalabas na pala si Mico.
“Then bring him here in our next hearing.” Ang sambit ng judge. “The court is adjourned!” dugtong niya sabay dampot sa gavel at pinukpok ito, hudyat na tapos na ang hearing na iyon.
Tila nabunutan ako ng tinik sa pagtapos ng hearing na iyon.
“You’re a genius!” ang pagpuri ni Ms. Clarissa kay Jake nang nagtipun-tipon kami sa isang restaurant. Babalik na kasi kaagad si Ms.Clarissa at ang abugado sa Manila kaya doon muna kami kumain bago sila aalis. “How did you get your information?” ang dugtong na tanong niya.
“Nang nalaman ko po ang pangalan ng hospital, naalala ko ang hospital na pinagtatrabahuhan ng pinsan ko. At di nga po ako nagkamali. Siya pala mismo ang nurse naka-assign kay Mico. Doon ko nalaman sa kanya ang lahat.” Ang sagot naman ni Jake.
“Good job!” ang sambit din ng abugado. At baling niya kay Ms. Clarissa, “We need to have Renan come also as a witness.”
Lumingon sa akin si Ms. Clarissa. “Call Renan and tell him to come. Kung hindi siya papayagan ng kanyang employer, tell him to resign at dito na magtrabaho sa Maynila. If you need my help tell me, ako ang tatawag sa kanya.”
“O-opo...” ang sagot ko na lang.
Pagkatapos naming kumain ay umalis na sina Ms Clarissa at ang kanyang abugado. Inihatid namin siya sa airport.
“Ang galing mo!” ang pagpuri ko kay Jake nang nasa bahay na kami.
“Trabaho lang. May experience na rin ako dati sa amo ko na nagkaroon ng kaso eh.”
“Ah...” ang sagot ko. “Ang problema lang ay kung sa atin papanig si Mico. Baka inorient na nila siya kung ano ang sasabihin.”
“Iyon lang. Pero ang importante, pupunta siya. Ang abugado na ang bahala kapag naroon na siya.”
Pagkatapos naming mag-usap ni Jake ay agad kong tinawagan si Kuya Renan. Sinabi ko sa kanya ang lahat na nangyari sa kaso na sinimulan ni Anne. Sinisi ko pa siya. “Ikaw kasi... dahil sa mga babae mo, puro pahamak iyan sila. Palagi na lang ba akong ganito? Nagdurusa dahil sa mga babae mo na iyan? At ako pa talaga ang target nila!” ang sabi ko.
“Ito naman, sorry. Hindi ko ginusto iyan ah. Hayaan mo na. Darating ako. Pipilitin kong makarating.” Ang sagot niya.
“Dapat lang dahil kung hindi ka makarating, hindi na ako magpapakita pa sa iyo.”
“Oo, darating ako. Promise.”
Araw ng pangalawang paglilitis. Naroon na ang lahat, maliban kay Kuya Renan. Naroon din si Mico. Tila walang nagbago sa kanya. Ganoon pa rin ang kanyang pangangatawan maliban na lang sa tila malungkot siya. Ayaw rin niyang tumingin sa akin. Kapag tinitingnan ko ay yumuyuko siya o di kaya ay ibinabaling niya ang kanyang paningin sa ibang direksyon.
Gusto ko sana siyang lapitan at kausapin. Ngunit natakot akong baka hindi niya ako kibuin o ‘di kaya ay itaboy nina Anne. Pinayuhan din ako ng abugado at ni Ms. Clarissa na huwag muna akong makipag-usap kay Mico gawa nang hindi iyon ang tamang lugar upang kausapin siya.
Nagsimula na ang session ng korte at tinawag na si Mico sa witness stand. Kinabahan naman ako kung bakit hindi pa rin nakarating si Kuya Renan.
Nasa puntong tinatanong na si Mico sa mga basic na detalye niya ng kanilang abugado nang sa wakas ay sumulpot din si Kuya Renan at agad na tumabi sa akin, at walang pasabi na hinalikan pa ako sa pisngi. Nang tiningnan ko si Mico, nakita niya ang pagdating ni Kuya Renan at paghalik nito sa akin. Napansin kong yumuko siya.
“Kilala mo ba si Bugoy?” ang tanong sa kanya ng kanilang abugado.
“Tumango siya.”
“Maaari mo bang ituro sa amin kung nasaan siya?”
Itinuro ako ni Mico.
“Good” ang sabi ng abugado. “Ngayon, ano ang relasyon mo sa kanya?”
“K-kaibigan.” Ang sagot ni Mico.
“Kaibigan lang, wala nang iba.”
“Opo...”
“Bilang magkaibigan, nagkaroon din ba kayo ng tampuhan?”
“O-opo...”
“Sino usually ang madalas na nagtatampo, ikaw o siya?”
“S-siya po.”
“Sa araw ng iyong pagkalunod sa dagat, totoo bang masama ang loob niya sa iyo at hinikayat ka niyang sundan siya sa dagat?”
Doon na nahinto si Mico. Tinitigan niya kaming dalawa ni Kuya Renan, bakas sa kanyang mukha ang matinding kalungkutan. Habang inilingkis ni Kuya Renan ang isa niyang braso sa aking baywang at hinawakan ng isa niyang kamay ang aking kamay, halos sasabog naman ang aking dibdib sa ibayong kaba na baka idiin niya ako sa kaso. Tila nasa suspended animation ang aming tagpo habang naghintay sa kanyang sagot. Yumuko na lang ako, natatakot na baka hindi ko matanggap ang kanyang isasagot. Hinigpitan naman ni Kuya Renan ang kanyang pagyakap sa akin.
“Mico, uulitin ko ang tanong, sa araw ng iyong pagkalunod sa dagat, totoo bang masama ang loob niya sa iyo at hinikayat ka niyang sundan siya sa dagat?” ang paggiit muli sa tanong ng kanilang abugado.
“A, eh...” ang pag-aalangan niyang sagot.
“Totoo ba?” ang tanong uli ng abugado.
“Eh...”
(Itutuloy)
Kinapa ko ang aking katawan at doon ko namalayang wala akong saplot. Wala na rin sa aking tabi si Jake.
“Gising ka na pala... kain ka na.” ang narinig kong salita. Nang nilingon ko ang pinanggalingan noon, si Jake pala. Naka-maong, iyong stone-washed na may mga butas-butas, walang sinturon. Lapat na lapat ang waistline nito sa kanyang baywang na walang kataba-taba. Naka-paa lang at galing sa kusina. “Naghanda na ako ng almusal. Kumain ka para manumbalik ang lakas mo at mawala iyang sakit ng ulo mo. May gamot din ako para riyan.”
Kinuskos ko ang aking mga mata at bagamat masakit pa rin ang aking ulo, tumayo ako, timumbok ang kusina. Nang mapansing nakahubad pala ako, dali-dali kong tinumbok ang aking drawer at kumuha ng short.
“Maligo ka muna. Hayan handa na rin ang bath tub, puno na ng maligamgam na tubig. Nariyan na rin ang sabon mo, shampoo, tuwalya, bathrobe, at bagong brief na kinuha ko mula sa drawer mo.” Ang sambit niyang seryoso ang mukha, hindi ko mawari kung galit, napilitan lang o nanumbalik ang kanyng natural na pagkamasungit.
Napatingin ako sa kanya. Naninibago kasi ako. Kahit ganyan siya ka maalaga, hindi niya ginagawa dati ang manghimasok sa mga ganyang personal na gamit ko, lalo na ang pagkuha ng brief. Tapos, iyong pagka-friendly niya noong nakaraang araw at gabi tapos biglang naging masungit uli.
“Bakit?” Ang tanong niya nang mapansin ang pagtitig ko.
“Wala...” ang maiksi kong sagot na dumiretso na sa banyo.
Inilublob ko kaagad ang katawan ko sa bath tub. Ang sarap kasi ng tubig na maligamgam. Tila na-relaexed ang aking katawan. May 20 minutos siguro ako sa loob ng banyao. Nang lumabas na ako, nakita ko siyang nasa harap ng hapag-kainan, tila malalim ang iniisip. Nang makita niya akong lumabas ng banyo, “Nariyan ka na pala Boss. Lika kain ka na. Hinihintay kita.”
Umupo ako sa kabilang upuan na kaharap siya sa mesa. Nakatapis lang ako ng tuwalya.
“Gatas o kape? Ang tanong niya.
“Ako na...” ang sagot ko. Hinayaan na lang niya ako. Kinuha ko ang aking baso at nilagyan ito ng gatas. Wala kaming imikan. Nakakabingi ang katahimikang namagitan sa aming dalawa.
“S-sorry sa nangyari kagabi.” Ang pagbasag ko sa katahimikan.
Tiningnan niya ako at pagkatapos ay yumuko. “Ok lang iyon. Wala iyon sa akin. Huwag mo nang isipin. No big deal.” Ang sagot niya.
Hindi na ako kumibo. Nahiya kasi ako lalo’t hindi ko alam kung ano ba talaga ang nasa isip niya. Na-miss ko lang naman si Kuya Renan at iyon pa ang nangyari. Para tuloy akong nagsisi.
ARAW NG PASUKAN. Ganoon pa rin naman ang setup sa amin ni Jake. Parang balik dati lang ang aming sitwasyon. Iyon masungit siya na sweet, KJ na maalalahanin. Pati ang mga ka-klase ko at school mates ay ganoon pa rin, may naging mga kaibigan at may mga lumalapit rin na mga kaibigan ni Anne. Ganoon pa rin daw si Mico, hindi pa nagising. At dahil alam ng direktor na aampunin ako ni Ms. Clarissa, naging close na siya sa akin. Tinatawag na niya ako sa kanyang opisina dahil minsan daw ay tumatawag si Ms. Clarissa at tinatanong siya kung ano ang aking sitwasyon sa school, kung may problema ba, mga ganyan. Sa kanya ko rin nalaman na nagresign na si Dr. Grace Binay. Alam daw niya kasing pinaimbistigahan siya at i-expel kung kaya ay siya na mismo ang nagresign. Pero tuloy pa rin ang imbestigasyon daw sa kanya at kung may pananagutan man siya ay haharapin niya dapat ito sa legal na proseso.
Anyway, masaya na ako sa set-up na iyon, maliban na lang sa status namin ni Mico at Anne. Alam ko, naghahanap pa rin si Anne ng paraan upang makaresbak.
Kinabukasan, ipinatawag ako ng direktor ng eskuwelahan. Doon ay sinabi sa ain ni Dr. Duterte, ang direktor ng eskuwelahan na nagsumite si Anne ng kanyang reklamo diretso sa opisina ng direktor ng eskuwelahan at gusto niyang ma-expel ako kung hindi man ay mabayaran o mapanagutan ko ang nangyari kay Mico.
Ipinaliwanag ni Dr. Duterte na huwag akong mag-alala dahil hindi raw kaya nilang i-expel ako gawa nang wala namang kinalaman ang eskuwelahan sa nangyari, hindi naman daw ito activity ng eskuwelahan. Iyan daw ang sinabi niya kay Anne.
Natuwa naman ako sa nangyari. Ngunit isang linggo pa ang lumipas, nagulat ako nang may ibinigay sa akin na subpoena. Hindi ko talaga alam kung ano iyon kaya nagtanong ako kay Jake. Ipinaliwanag niya na dapat daw palang mag-appear ako sa korte sa petsa at oras na nakalagay sa subpoena.
“A-ano ba iyan?” ang tanong ko.
“May kaso ka” ang sagot naman ni Jake. “Tawagan mo si Ma’am Clarissa at sabihin sa kanya ito para may abugadong maibigay sa iyo.” Dugtong niya.
“Ano ba kasi iyan, Jake?” ang tanong ko.
“Kapag may subpoena ka, either may kaso ka or may kaso na kailangan ang panig mo. Maaari ring ibestigasyon lang iyan at kailangan lang ang iyong nalalaman.”
“B-bakit mayroon ako niyan?”
“Hindi natin alam.”
“Makukulong ba ako sa ganito?”
“Kung may kaso ka at hindi mo madepensa ng maigi ang side mo ay makukulong ka, o depende sa parusa. Tapos, magkakaroon ka ng record at baka mahirapan kang makakuha ng mga police clearance, NBI, etc para sa trabaho mo.”
Doon na ako kinabahan nang todo. Sobrang takot ko. Sa buong buhay ko ay noon lang ako nakaranas ng ganoon. “S-sige, tatawagan ko na lang si Ms. Clarissa.” Ang naisagot ko na lang.
As usual, full support si Ms. Clarissa sa akin. Ramdam kong nainis na rin siya kay Anne dahil daw pinapahirapan ako samantalang hindi ko naman kasalanan ang nangyari kay Mico. “Don’t worry, papuntahin ko sa iyo ang abugado ko para matulungan ka. Magpunta siya para mapag-aralan ang kaso.Dadalo rin ako sa hearing. Huwag kang mag-alala, magaling ang abugado nating ito.
Dahil magaling din naman ang mga abugado nina Anne, nagtagumpay siang maiangat ito sa korte, sa akusasyon ni Anne na inattempt ko raw na patayin si Mico. Parehong nagmamadali ang mga kampo namin matapos ang kaso kung kaya ay natuloy ang paglilitis.
Kumpleto ang mga kamag-anak at kaibigan nina Anne sa paglilitis. Naroon din ang daddy at mommy ni Mico na gusto ko sanang kausapin ngunit nag-alangan ako gawa nang hindi ko alam kung gusto rin nila akong kausapin. Sa panig ko naman ay naroon si Ms. Clarissa at ang direktor ng school. Syempre, naroon din si Jake. Gusto sanang dumalo si Kuya Renan ngunit hindi raw siya pinayagan ng kanyang amo. Bagamat wala si Kuya Renan, medyo naibsan ang matinding takot ko sa eksenang iyon dahil naroon si Ms. Clarissa.
Nang tinawag si Anne sa witness stand ay inis na inis kami sa kanyang binitiwan na mga salita matapos siyang ipinakilala ng kanilang abugado at tinanong sa mga basic na detalye sa kanya gaya ng pangalan, edad, relasyon sa biktima, saan nag-aaral, etc.
“Maaari bang i-kuwento mo ang iyong nasaksihan kung ano talaga ang nangyari sa araw na iyon?” ang tanong ng kanilang abugado.
Tiningnan ko si Anne. Kitang-kitang handang handa siya sa eksenang iyon. Very confident at wala akong nakitang bahid na takot o kaba sa kanya. Bagkus, tila arogante pa ang dating niya.
Sinagot niya ang tanong. “Bago pa po nangyari ang insidente, ito pong si Bugoy ay piniperahan na po niya si Mico. Magaling po siyang magsalita magaling pong gumawa ng kuwento. Naeengganyo po ang lahat kapag nakakarinig sa kanya, naniniwala. Ganito ang ginawa niya kay Mico at sa daddy niya...”
“Objection your honor! The statement is purely opinion and has nothing to do with what happened that day!” ang pagsingit ng aming abugado.
“the statments are important your honor, to establish the background and the real intention of the suspect!”
“Objection overruled!” ang sigaw ng judge.
Nagpatuloy si Anne, “Iyon nga po, itong si Mico ay nabulag sa matatamis na dila nitong si Bugoy. At pati na ang kanyang daddy ay balak sanang ampunin siya, dahil nga magaling itong mambola. Pati nga ngayon, ang may-ari ng school namin ay balak na rin siyang ampunin...”
“Objection your honor, the last statement is irrelevant! I request to delete it from the record!” ang sigaw uli ng abugado namin.
“Sustained!” sagot ng judge. “Magfocus ka sa nangyari sa beach bago nangyari.” Ang dugtong ng judge.
“N-naging bulag-bulagan na po...”
“Objection..!”
“Sustained! Please go direct doon mismo sa insidente!”
“Nakita kong nagtatakbo si Bugoy patungo sa dagat at sinundan ni Mico. Sabi ko kay Mico na huwag nang sundan si Bugoy dahil hindi siya marunong lumangoy. Agn sagot naman sa akin ni Mico ay nagalit daw si Bugoy sa kanya kung kaya ay kausapin ko. Ito kasing pinsan ko ay natataranta na kapag nagalit itong si Bugoy kaya kahit ano ay gagawin niya dahil sa takot. At ang gusto ni Bugoy ay sa dagat daw sila mag-usap upang walang makakarinig sa kanilang pag-uusapan. Ngunit ang hindi akalain ni Mico ay lumangoy pa talaga si Bugoy sa malalim na malalim pa na parte patungo sa kabilang isla kahit alam niyang sinundan siya ni Mico at kahit alam niyang hindi marunog lumangoy ang pinsan ko... Kaya iyon nga po ang nangyari.” at doon na siya umiyak, humagulgol.
“This girl is a bitch!” ang bulong ni Ms. Clarissa sa kaibigan niyang director ng school.
“No further question your honor!” ang sambit ng abugado nila.
Tumayo ang aming abugado para sa cross-examination. “Nang sinabi mong magaling magsalita at manloko itong si Bugoy, paano mo nasabi ito? May patunay ka ba?” ang una niyang tanong.
“Di ba sa sinabi ko, aampunin sana siya ng daddy ni Mico? Paano niya na-engganyo ang daddy ni Mico? Wala na po siyang mga magulang.”
“Sinabi lang ba ito sa iyo ni Mico o ikaw mismo ang nakarinig na sinabi ito ng daddy ni Mico?” ang patuloy na tanong ng aming abugado.
“Sinabi po ito ng daddy ni Mico sa amin mismo.”
“May iba ka pa bang patunay na magaling talagang mambola si Bugoy?”
“Si Mico, di ba patay na patay siya kay Bugoy? Paano naging ganoon? Si Madam Clarissa, di ba aampunin na rin siya?”
Napalingon ako kay Ms. Clarissa na kalmante lang, tila hindi naapektuhan.
“Itong sinabi mong nagalit si Bugoy kay Mico, alam mo ba kung bakit?”
“Hindi ko po alam. Sa kanila niyo po itanong iyan.”
“Sigurado ka bang kay Mico talaga nagalit si Bugoy?”
“101% po!”
Tawanan ang mga taong sumusuporta kina Anne.
“May kilala ka bang ‘Renan’?” ang sunod na tanong ng abugado namin.
“Objection your honor!” ang sigaw naman ng abugado nina Anne.
“What is your objection?” ang sagot ng husgado.
“The question is irrelevant!”
“Your honor, I asked this question becasue I want to establish the fact that Bugoy was not angry with Mico! Bugoy was angry with something or someone else!” ang pagsingint ng aming abugado.
“Objection overruled!” ang sagot ng judge. At baling niya kay Anne na nasa witness stand pa rin, “please answer the question.”
Doon na natameme si Anne. “A, e...” ang nasambit niya habang tiningnan ang kanilang abugado, marahil ay nanghingi ng clue kung ano ang isasagot.
Nang tiningnan namin ang abugado nila, minuwestrahan niya si Anne na ang pahiwatig ay parang hinikayat niyang sagutin lang ni Anne ang tanong.
“K-kilala lang po sa pangalan. H-hindi ko po siya close.”
“Bakit hindi kayo close?”
“Hindi naman po namin siya kamag-anak, at hindi siya taga rito”
“So bale kilala mo lang talaga siya?”
“You’ve just repeated what I said.” Ang aroganteng sagot ni Anne.
Muling nagtawanan ang mga kamag-anak at kaibigan ni Anne.
“Silence!” ang sigaw ng judge.
Tumalikod ang aming abugado at may kinuha. Nang bumalik sa harap ni Anne, ipinakita niya ang mga ito, “Kilala mo ba ang lalaking niyakap at hinalikan mo rito?”
Kitang-kita ko ang paglaki ng mga mata ni Anne. Hindi agad nakasagot. May mga litrato kasi akong kuha sa aking cellphone noong birthday ko kung saan ay dumating si Kuya Renan sa aking mismong kaarawan. Iyong litrato na pini-print at pinalaki. Iyo iyong niyakap ni Anne si Kuy Renan at hinalikan sa pisngi, may mga kuha rin ako na habang nagsasayaw sila ng sweet kung saan ay mahigpit ang yakap niya kay Kuya Renan ay halos hahalikan na lang niya sa labi iyong tao. Mayroon din akong kuha sa Amanpulo kung saan ay magkatabi sina Anne at Kuya Renan at si Anne ay naka-akbay at may nakayakap kay Kuya Renan.
“Objection your honor! These questions are irrelevant!”
“Overruled!” ang mabilis na pagsagot ng judge.
“Sino ang lalaking ito?” ang tanong uli ng aming abugado.
“R-Renan?”
“Your honor, please include these as our evidences, for your annotatins...” ang sabi ng aming abugado sa judge. Kinuha ang mga ito ng court assistants.
“Bakit mo niyakap at hinalikan si ‘Renan’ kung hindi naman pala kayo close?” ang tanong uli ng aming abugado.
“Objection!”
“Sustained!” ang sagot ng judge. At baling sa aming abugado, “Please modify your question.”
Binago ang tanong. “May pagtingin ka ba... O may nararamdaman para kay Renan?”
“Objection your honor! These line of questioning is leading to nowhere!”
“Sustained!” ang sagot ng judge.
“No further questions your honor.” Ang sambit naman ng aming judge.
Doon na natapos ang pagtatanong kay Anne. Bumalik na sa upuan ang aming abugado at sinabihan naman si Anne na maaari nang umupo. Pagkatapos ay ako naman ang tinawag sa witness stand. Doon ko na naramdaman ang lalo pang pagkalampag nag aking dibdib.
Ang unang nagtanong sa akin ay ang aming abugado. Tinanong niya ang mga basic na impormasyon tungkol sa akin kagaya ng edad, saan nag-aaral, saan ang probinsiya ko, kung may mga magulang pa ba, at paano napunta sa Tuguegarao. Tinanong din niya kung paano akong nakapunta ng Amanpulo samantalang napakamahal magbakasyon don. Sinabi kong si Mico ang nagbayad noon bale regalo niya sa amin ni Kuya Renan.
“Maaari mo bang sabihin kung ano at sino si Kuya Renan sa buhay mo?” ang tanong uli ng aming abugado.
“N-nang mamatay po ang aking inay, sa kanya po ako inihabilin. Totoong kuya po ang turing ko sa kanya.”
“Totoo bang pinasunod mo ang biktima sa iyo sa dagat?” ang patuloy na pagtatanong ng aming abugado.
“Hindi po. Sinabihan nga po siya ni Kuya Renan na huwag tumuloy dahil si Kuya na ang bahala sa akin.”
“Nagalit ka ba kay Mico?”
“H-hindi rin po.”
“So bakit ka pumunta ng dagat?”
“Dahil masama po ang loob ko.”
“Kanino?”
Doon na ako nag-aalangan. Tiningnan ko si Anne. “K-kay Anne po.”
“Bakit?”
“D-ahil n-nakita ko po sa cp ni Mico ang mga ipinadala niyang litrato sa kuwarto nina Kuya Renan na hubo’t-hubad silang dalawa ni Kuya Renan at nagsiping.”
Doon ko naman narinig ang mga bulungan ng tao.
“So i-klaro ko lang. Hindi ka galit kay Mico, hindi mo pinasunod si Mico sa iyo, at wala kang masamang intensyon kay Mico. Tama ba?” ang tanong ng aming abugado.
“Opo. Tama po...” ang sagot ko.
“No further questions your honor!” ang sambit ng aming abugado at bumalik na siya sa kanyang upuan.
Tumayo ang abugado nina Anne. Doon ay mas lalo pa akong kinabahan.
“Itong sinabi mong masama ang loob mo dahil nakita mo sa litrato sa cp ni Mico na nagsiping sila Kuya Renan mo, maaari bang sabihin mo kung bakit masama ang loob mo sa kanya?”
“Objection your honor! The question is irrelevant!” ang pagsingit ng aming abugado.
“I just want to establish your honor if indeed he is angry with Anne.”
“Objection overruled!” ang sigaw ng judge. At baling sa akin. “Please answer the question.”
“K-kuya ko po siya. At wala po kaming sikreto.”
“Maliban sa pagiging kuya, ano pa ba ang relasyon ninyo?”
“Objection!” ang pagsingit uli ng aming abugado.
“Sustained.” Ang sagot ng judge. At baling sa abugado nina Anne, “Proceed with another question.”
Walang nagawa ang abugado nina Anne kundi lakdawan ang kanyang tanong. Nagtanong siyang muli. “I-klaro ko. Hindi ka galit kay Mico, tama ba?”
“Tama po.”
“Hindi mo rin pinasunod si Mico sa dagat, tama ba?”
“O-opo.”
“At wala kang masamang intensyon kay Mico, tama rin ba?”
“O-opo...”
“May ibang tao bang makapagpatunay na hindi ka nga galit kay Mico, na hindi mo pinasunod si Mico sa dagat, at na wala kang masamang intensyon kay Mico?”
Hindi ako nakasagot agad. Si Mico lang kasi ang may alam ng lahat.
“Tanong ko uli, Bugoy, ibang tao bang makapagpatunay na hindi ka nga galit kay Mico, na hindi mo pinasunod si Mico sa dagat, at na wala kang masamang intensyon kay Mico?”
“S-si M-Mico po...”
“Ngunit wala rito si Mico, di ba? At walang ibang makapagpatunay na totoo ang iyong mga sinabi. Paano namin malalaman kung nagsasabi ka nga ng totoo?”
Hindi na ako nakasagot pa. Pakiramdam ko ay nanlumo ako at kinain ng sobrang pagkabigo. Feeling ko kasi ay talo na ako. Wala na akong nagawa kundi ang yumuko, hinintay ang hudyat ng judge na pabalikin ako sa aking upuan.
Nang tiningnan ko ang kinauupuan nina Ms. Clarissa at Jake, nakita kong may ibinulong si Jake kay Ms. Clarissa. Agad namang kinalabit ni Ms. Clarissa ang aming abugado at binulungan.
“You may now return to your seat Bugoy.” Ang sabi ng Judge.
Tatayo na sana ako nang nagsalita ang aming abugado. “Excuse me, your honor. I have one request.”
“Go ahead.” Ang sagot ng judge.
“I learned from a reliable source that Mico has already been discharged from the hospital three weeks ago. According to my source, he’s now in good condition and all senses and bodily funtions have been restored and back to normal. We would like to request him to be our next witness.”
Lumingon ang judge sa kinaroroonan ng abugado nina Anne. “Is this true?” ang tanong niya.
Lumingon din ang tila nabigla na abugado nila sa kinaroroonan nina Anne. Hindi muna sila sumagot. Nagbubulungan muna sila na tila hindi inaasahan na may nakaalam na pala sa kalagayan ni Mico. Maya-maya lang ay tumango ang lola ni Anne.
Doon na sumagot ang abugado ng, “Yes, your honor.” Na tila nadismaya, maaaring hindi ipinaalam sa kanya na nakalabas na pala si Mico.
“Then bring him here in our next hearing.” Ang sambit ng judge. “The court is adjourned!” dugtong niya sabay dampot sa gavel at pinukpok ito, hudyat na tapos na ang hearing na iyon.
Tila nabunutan ako ng tinik sa pagtapos ng hearing na iyon.
“You’re a genius!” ang pagpuri ni Ms. Clarissa kay Jake nang nagtipun-tipon kami sa isang restaurant. Babalik na kasi kaagad si Ms.Clarissa at ang abugado sa Manila kaya doon muna kami kumain bago sila aalis. “How did you get your information?” ang dugtong na tanong niya.
“Nang nalaman ko po ang pangalan ng hospital, naalala ko ang hospital na pinagtatrabahuhan ng pinsan ko. At di nga po ako nagkamali. Siya pala mismo ang nurse naka-assign kay Mico. Doon ko nalaman sa kanya ang lahat.” Ang sagot naman ni Jake.
“Good job!” ang sambit din ng abugado. At baling niya kay Ms. Clarissa, “We need to have Renan come also as a witness.”
Lumingon sa akin si Ms. Clarissa. “Call Renan and tell him to come. Kung hindi siya papayagan ng kanyang employer, tell him to resign at dito na magtrabaho sa Maynila. If you need my help tell me, ako ang tatawag sa kanya.”
“O-opo...” ang sagot ko na lang.
Pagkatapos naming kumain ay umalis na sina Ms Clarissa at ang kanyang abugado. Inihatid namin siya sa airport.
“Ang galing mo!” ang pagpuri ko kay Jake nang nasa bahay na kami.
“Trabaho lang. May experience na rin ako dati sa amo ko na nagkaroon ng kaso eh.”
“Ah...” ang sagot ko. “Ang problema lang ay kung sa atin papanig si Mico. Baka inorient na nila siya kung ano ang sasabihin.”
“Iyon lang. Pero ang importante, pupunta siya. Ang abugado na ang bahala kapag naroon na siya.”
Pagkatapos naming mag-usap ni Jake ay agad kong tinawagan si Kuya Renan. Sinabi ko sa kanya ang lahat na nangyari sa kaso na sinimulan ni Anne. Sinisi ko pa siya. “Ikaw kasi... dahil sa mga babae mo, puro pahamak iyan sila. Palagi na lang ba akong ganito? Nagdurusa dahil sa mga babae mo na iyan? At ako pa talaga ang target nila!” ang sabi ko.
“Ito naman, sorry. Hindi ko ginusto iyan ah. Hayaan mo na. Darating ako. Pipilitin kong makarating.” Ang sagot niya.
“Dapat lang dahil kung hindi ka makarating, hindi na ako magpapakita pa sa iyo.”
“Oo, darating ako. Promise.”
Araw ng pangalawang paglilitis. Naroon na ang lahat, maliban kay Kuya Renan. Naroon din si Mico. Tila walang nagbago sa kanya. Ganoon pa rin ang kanyang pangangatawan maliban na lang sa tila malungkot siya. Ayaw rin niyang tumingin sa akin. Kapag tinitingnan ko ay yumuyuko siya o di kaya ay ibinabaling niya ang kanyang paningin sa ibang direksyon.
Gusto ko sana siyang lapitan at kausapin. Ngunit natakot akong baka hindi niya ako kibuin o ‘di kaya ay itaboy nina Anne. Pinayuhan din ako ng abugado at ni Ms. Clarissa na huwag muna akong makipag-usap kay Mico gawa nang hindi iyon ang tamang lugar upang kausapin siya.
Nagsimula na ang session ng korte at tinawag na si Mico sa witness stand. Kinabahan naman ako kung bakit hindi pa rin nakarating si Kuya Renan.
Nasa puntong tinatanong na si Mico sa mga basic na detalye niya ng kanilang abugado nang sa wakas ay sumulpot din si Kuya Renan at agad na tumabi sa akin, at walang pasabi na hinalikan pa ako sa pisngi. Nang tiningnan ko si Mico, nakita niya ang pagdating ni Kuya Renan at paghalik nito sa akin. Napansin kong yumuko siya.
“Kilala mo ba si Bugoy?” ang tanong sa kanya ng kanilang abugado.
“Tumango siya.”
“Maaari mo bang ituro sa amin kung nasaan siya?”
Itinuro ako ni Mico.
“Good” ang sabi ng abugado. “Ngayon, ano ang relasyon mo sa kanya?”
“K-kaibigan.” Ang sagot ni Mico.
“Kaibigan lang, wala nang iba.”
“Opo...”
“Bilang magkaibigan, nagkaroon din ba kayo ng tampuhan?”
“O-opo...”
“Sino usually ang madalas na nagtatampo, ikaw o siya?”
“S-siya po.”
“Sa araw ng iyong pagkalunod sa dagat, totoo bang masama ang loob niya sa iyo at hinikayat ka niyang sundan siya sa dagat?”
Doon na nahinto si Mico. Tinitigan niya kaming dalawa ni Kuya Renan, bakas sa kanyang mukha ang matinding kalungkutan. Habang inilingkis ni Kuya Renan ang isa niyang braso sa aking baywang at hinawakan ng isa niyang kamay ang aking kamay, halos sasabog naman ang aking dibdib sa ibayong kaba na baka idiin niya ako sa kaso. Tila nasa suspended animation ang aming tagpo habang naghintay sa kanyang sagot. Yumuko na lang ako, natatakot na baka hindi ko matanggap ang kanyang isasagot. Hinigpitan naman ni Kuya Renan ang kanyang pagyakap sa akin.
“Mico, uulitin ko ang tanong, sa araw ng iyong pagkalunod sa dagat, totoo bang masama ang loob niya sa iyo at hinikayat ka niyang sundan siya sa dagat?” ang paggiit muli sa tanong ng kanilang abugado.
“A, eh...” ang pag-aalangan niyang sagot.
“Totoo ba?” ang tanong uli ng abugado.
“Eh...”
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment