Ang Roommate Kong Siga [4]

By Michael Juha

getmybox@hotmail.com

fb: Michael Juha Full

***

Ang Mapa Ng Sri Lanka

Agad ko siyang nilapitan. Inalog ko ang katawan niya. Doon ko naaaninag na duguan pala siya. “Jerome! Jerommeeeee! Sagutin mo ako, tangina mo! Jeromeeeee!” ang sigaw ko.

Doon na ako nahimasmasan nang umungol siya.

“Tulungan niyo po ako! Tulungan niyo po ako!” ang sigaw ko nang may dumaaang mga estudyante.

Ngunit dahil kilala nga si Jerome na notorious na bully, hindi palakaibigan kaya siguro dinaanan lang nila kami. Ang iba ay nakiusyoso, may nag-video pa kahit med’yo may kadiliman sa parteng iyon. Hindi ko naman din sila masisisi. Ako man ay ganoon din siguro ang gagawin dahil sa inis ko sa kanya at sa awa ko na rin sa mga estudyanteng na bully at nabugbog niya.

Ngunit wala akong magawa sa pagkakataong iyon kundi ang tulungan siya. Hindi lang dahil ako ang kasama niya, ako ang ka-kuwarto nya, ngunit dahil siguro kahit sino man na may nagyaring ganyan na nangangailangan ng tulong ay dapat tulungan, regardless kung criminal siya, or rapist siya, magnanakaw… hindi importante ang issue niya sa buhay. Ang importante sa sandaling iyon ay kailangan niya ng tulong, at lalo na urgent ang kalagayan niya, maaaring between life and death. At kahit papaano din naman ay pinakitaan niya ako ng kabaitan sa araw na iyon sa pamamagitan ng paghatid at sundo sa eskuwelahan.

“Dalhin kita sa ospital!” ang sambit ko.

“Huwag na. Uuwi na lang tayo sa boarding house. Kaya ko ito.” Ang sagot niya habang pinilit ang sariling tumayo. Doon ko talag napansin ang tapang niya. Tila normal lang sa kanya ang nangyari. Feeling ko ay mas ako pa ang takot.

Ngunit kahit anong pilit niya, hindi niya kayang tumayo. Kitang-kita ko sa kanyang mukha na nasaktan siya habang pilit niyang igalaw ang kanyang katawan.

“Dalhin na nga kita sa ospital.” Ang sabi ko.

“Wala akong pera, ‘Tol. Wala akong pambayad. Sa boarding house mo na lang ako dalhin.” ang galit niyang sabi.

Hindi na ako umimik. Dahil wala namang tumulong at wala ring dumaang tricycle, kinuha ko ang bisekleta, pinatayo iyon at isinandal siya sa aking tagiliran. Sa kabilang tagiliran naman ay hinawakan ko si Jerome at pilit na ipinatayo. “Magbisekleta tayo. Kaya mong sumakay?” ang tanong ko sa kanya.

“K-kaya ko iyan.” Ang sagot niya.

Tinulungan ko siyang makaangkas muna bago ako sumakay. Nahirapan man at namilipit sa sakit, pinilit niya ang kanyang sariling maupo sa likurang upuan. “Kapit ka sa akin upang hindi ka malaglag.” Ang utos ko nang nakaupo na siya at handa ko nang patakbuhin ang bisekleta. Kumapit naman siya. Inilingkis niya ang kanyang braso sa aking baywang.

“M-may saksak ako sa may kaliwang balikat... sa bandang kilikili. Myroon din sa kanang braso nang nasangga nito ang saksak sana na sa dibdib ko tatama.” Ang sambit niya nang pinapatakbo ko na ang bisekleta.

“Yan! Tapos ang sabi mo ay huwag magpa-ospital. Gago ka!” at pinagalitan ko talaga siya. Dahil sa sinabi niyang iyon ay inilihis ko ang bisekleta sa daan patungo sa ospital imbes na sa daan patungo sa boarding house.

Nang napansin niyang lumihis ako ng kalsada, doon na siya nagalit, “Saan mo ba ako dadalhin? Dapat sa boardinghouse!” ang pilit niyang pagsasalita bagamat halatang nahirapan.

“Tumahimik ka nga!”

Hindi na siya nagsalita. Marahil ay nawalan na siya ng lakas dahil napansin kong lumuwag ang pagkapit niya sa akin. Dahil doon ay binilisan ko ang pagpadyak sa bisekleta. Hanggang nakarating kami sa ospital. Doon ko na nakita na halos mabalot ng dugo ang kanyang damit ast pantalon, at noon ko lang din naramdaman na may dugo rin ang aking kamay at basa ang aking likod.

Inasikaso naman siya kaagad ng mga taga Emergency. kinuha ang mga basic na information sa akin dahil halos mawalan na nang malay si Jerome.

Tinawagan ko ang aking inay. Hindi ko kasi alam ang aking gagawin. “Ma… si Jerome! Nabugbog at may saksak siya sa katawan! Nandito ako ngayon sa ospital ma!”

“Oh my… Sige nak, pupuntahan kita ngayon din. Hintayin mo ako!”

“Sir… kilala niyo po ba ang mga magulang o kamag-anank na nasaksak?” ang tanong sa akin ng nurse.

“Hindi po Miss eh.”

“Kailangan kasi niya ng dugo… dapat ay maabunuhan siya agad.”

Dahil wala akong ibang maisip, “M-miss, p-puwede kaya akong mag-donate? Kung puwede ang dugo ko?” ang nasambit ko.

Dali dali akong dinala sa laboratory at ineksamin ang aking dugo. Sa isip ko ay sana, pareho nga kami ng dugo ni Jerome upang hindi na siya gagastos pa sa pagbili ng dugo. Nang lumabas ang resulta, doon na ako natuwa dahil puwede raw akong magdonate ng dugo sa kanya!

Agad akong kinunan ako ng dugo. Doon na rin ako naabutan na inay sa laboratory.

“Kumusta ka na anak?” ang tanong ng inay na nakaupo sa gilid ng aking kama kung saan ako kinunan ng dugo.

“Okay naman, ma…”

“Akala ko ba ay galit ka kay Jerome.” Ang sambit ng inay.

“Walang choice ma. Roommate ko siya at nagkataong ako pa ang sakay sa bisekleta niya nang binugbog siya.”

“Sumakay ka sa bisekleta niya?”

“Opo ma. Mali-late na kasi ako sa test ko kaya niya ako hinatid. Tapos pag-uwi ay sinundo rin niya ako.”

“Mabait naman pala…” ang sambit ng inay.

“Siguro nga ma. Nang binugbog na siya, prinotektahan pa talaga niya ako. Inutusan niya ako na tumakbo upang hindi madamay. Nang may humabol naman sa akin na isa sa mga bumugbog sa kanya, hinabol din niya ito at sinipa, pinaulanan ng sinuntok. Kaya hayun, siya ang napuruhan.”

“Hmmm.”

“Tulungan natin siya, ma. Ayaw sana niyang magpa-ospital gawa nang walang pambayad. Hindi ko rin alam kung paano ma contact ang pamilya niya eh. Nakakaawa naman.”

“Okay anak. Tulungan natin siya sa mga bills niya sa ospital.” Ang sagot ng aking inay. “So… hindi ka na lilipat pa ng boarding house?”

“Lilipat ako, Ma… hintayin lang natin na gumaling na si Jerome. O kung may kamag-anak siya na tutulong sa kanya, puwede na akong umalis sa boarding house.”

“May kilala ka bang kamang-anak niya?”

“Hindi ko alam, ma eh. Magtatanong pa ako sa mga kasama namin sa boarding house.”

“Okay anak. Siguro naman kung susulpot ang mga kamag-anak niya ay matutulungan siya.”

Dahil hindi namin alam ang mga kamag-anak niya, ang inay muna ang nag-shoulder sa lahat ng gastusin ni Jerome sa ospital.

Mag-uumaga na nang tinungo namin ng inay ang kuwarto ni Jerome. Nakita ko ang dugo na dinonate ko sa bag na may tube patungo sa pupulsuhan ni Jerome kung saan naman ay nakaturok ang karayom sa kanyang ugat. May nakalagay ring oxygen tubes sa kanyang ilong. Nakabitin ang kanyang kanang paa na may semento dahil may bali raw ito. Naka hubad ang pang-itaas niyang katawan ngunit may bendahe ito dahil sa saksak sa kanyang balikat at braso na may bendahe rin.

“Ligtas ka na.” Ang sabi ko sa kanya.

“Puwede bang umalis na ako mamaya?”

“Tatalong araw ka pa raw dito. Obserbahan pa nila ang kalagayan mo.”

“Kahit bukas na lang?”

“Sasabihin ko sa doktor.” Ang sagot ko.

“Saan ba ang mga kamag-anak mo Jerome?” ang tanong ng inay.

Tiningnan niya ang inay atsaka ibinaling ang kanyang paningin sa kisame. “Wala na akong mga magulang, Steff. Kung mayroon man, wala silang pakialam.”

Nagkatinginan kami ng inay. Nahiwagaan sa kanyang sagot. “Anong ibig mong sabihin?” ang tanong uli ng inay.

“Ah, basta wala akong mga magulang.” Ang sagot uli niya na tila ayaw pag-usapan ang tungkol sa kanyang mga magulang.

“Ah okay...” ang sagot na lang ng aking inay. “Wala ka rin bang kapatid?” ang dugtong niyang tanong.

“Huwag na natin silang pag-usapan, Steff. Ayoko ng drama.” Ang sagot niya uli habang binitiwan ang isang pilit na ngiti.

“Okay, it’s up to you, Jerome. I’ll respect that kung ayaw mong sabihin.”

“Pasensya ka na pala doon sa inasta ko sa pag-invite mo sa akin.” Ang sambit niya sabay tingin sa akin, pahiwatig sa kanyang pang-aasar sa akin sa tagpo na iyon.

“Kay July ka manghingi ng sorry, Jerome. Siya ang nasaktan mo.”

Tiningnan ako ni Jerome. Tiningnan ko rin siya, iyong halatang may inis.

“Galit iyan sa akin eh.”

“Hindi iyan galit. Siya nga ang nagdala sa iyo rito, di ba? At iyang dugo na inabuno sa iyo” turo niya sa bag ng dugo na nakalambitin sa gilid ng kama niya. “Sa kanya iyan…” Ang sambit ng inay.

Napatingin si Jerome sa dugo ng bag. Pagkatapos ay ibinaling niya ang kanyang tingin sa akin, binitiwan ang isang matipid na ngiti. “Sorry…” ang sambit niya.

Ewan. Ngunit sa pagkarinig ko sa sorry niyang iyon ay tila lumutang ako sa ulap. Iyong may halong kilig na sobrang saya. Alam kong sa nature ni Jerome, wala sa bokabularyo niya ang salitang sorry. Para sa kanya ay isang weakling ang taong nagso-sorry. Ngunit binanggit niya ito sa akin.

Hindi ko sinagot ang sorry niya. Hindi naman sa hindi ko tinanggap iyon. Ngunit parang may nag-udyok sa akin na huwag ipakita sa kanya na kuntento na ako sa sorry niya.

“May galit pa talaga sa akin, Steff.” Ang sambit niya sa aking inay.

“At ano naman ang gusto mong isagot ko? ‘Thank you, come again’ ganoon? Tapos, pagbalik mo sa boarding house, ganoon na naman ang ugali mo!” ang mataray kong sagot.

Napangiti naman ang aking ina. Iyong ngiti na pilit itinatago.

“Bat’t ka napangiti, Ma?” ang inis kong tanong.

“Naala ko lang ang Tito mo, ang kuya ko. Parang ganyan din kami. Nag-aaway, nag-aasaran...”

“Hay naku Ma... hindi mo lang alam.” Ang sambit ko na lang.

“O sya, sya... huwag na tayong mag-argumento. Aalis muna ako upang makapaligo at papasok na sa work.”

Sumabay ako sa aking inay sa pag-uwi. May pasok pa kasi ako. Idinaan niya ako sa boarding house.

Alas 6 ng gabi nang matapos ang klase ko. Dinaanan ako ng aking inay at dumeretso kami patungo sa ospital. Nang mapansin ko ang mga prutas sa likurang upuan ng sasakyan, biniro ko siya. “Ang caring-caring mo naman!”

“Syempre, may karamdaman ang best friend mo.” Ang sagot din niyang biro.

“Ma!!! Ayoko ng ganyang biro ah! Hindi ko iyan puwedeng maging kaibigan.” Ang inis ko namang sagot.

“Ok, fine. Sasabihin na lang natin na dinalhan natin ng prutas ang kaaway mo.” Ang sarcastic ding sagot ng inay sabay tawa.

Nakitawa na rin ako. Nang may naalala ako. “Hindi ba kailangan niya ng mga personal na gamit sa ospital ma?”

“Ah oo nga pala. Baka kailangan niya ng tooth brush, tooth paste, shorts, brief. Kahit wala na siguro ang T-shirt at may damit naman uniporme ang mga pasyente.” Ang sagot ng inay.

“Okay. Bili na lang tayo ng tooth brush at tooth paste doon sa drugstore sa harap ng ospital. Iyong short at brief naman, baka need din niya ng T-shirt, daanan ko na lang sa boarding house.” Ang sagot ko

Kaya iyon ang ginawa namin. HInalungkat ko ang cabinet ni Jerome. Sobrang kalat ng mga gamit niya. Naghalo ang malinis at gamit na niyang mga damit at gamit. Kaya upang malaman ko kung bagong laba o kaya ay gamit na, inamoy ko talaga. Madali akong nakahanap ng bagong-labang t-shirt at shorts. Pero ang brief ay nagsawa talaga ako sa ka-aamoy. Di ko kasi malaman kung alin ang gamit na o hindi pa. Iyong iba, ay amoy singit at panis na polbos. Iyong iba naman ay parang may parteng inalmerol na may halong amoy panis na chlorox, iyong iba naman ay may bakat ng tila mapa ng Sri Lanka sa harapang bahagi ng brief. Mayroon ding may amoy NH3. Naghahanap nga rin ako kung mayroon siya noong may bakat at amoy ng durian eh. Ngunit in fairnees, wala pa siya noon. Pero nag-enjoy naman ako sa kaka-amoy sa kanyang brief. Sa totoo lang, tinigasan ako doon. Na-imagine ko lang iyong bakat ng harapan niya habang natutulog siya tapos hayun, inamoy-amoy ko na ang brief niya. Pero dahil galit ako sa kanya, nag-aalburoto pa rin ang isip ko. Parang may sumisigaw sa utak ko ng, “Galit ka sa mga bakla ha! Binubugbog mo sila??? Sige gaganti ako sa pamamagitan ng pag-aamoy ng mga brief mo! Tangina mo! Wala ka nang maipagmamalaki pa! Kilala ko na ang baho mo!” Parang ganoon. Sa pag-aamoy lang ng brief niya naipalabas ko ang aking galit sa kahayupan niya. Siguro ay masasabi kong achievement na iyon. Nagawa kong ipaghiganti at ipaglaban ang dangal ng mga bakla. Isa akong bayani. Puwede na akong gawan ng rebolto na itabi sa mga rebolto nina Lapu-lapu at Andres Bonifacio. May hawak silang itak samantalang ako ay may hawak na brief.

Pagbalik ko sa kotse ay dala-dala ko na ang mga personal na gamit ni Jerome.

“Uy... parang masaya ka ah! Nakangiti pa!” ang sambit ng aking inay.

“Fresh na fresh ang feeling.” Ang sagot ko.

“Bakit ano ba ang nasinghot mo?”

Napatingin naman ako sa aking inay. Iyong tingin na pahiwatig na kumukontra sa kanyang sinabi. At sinagot ko na lang siya ng, “Secret!” Siguro ay totoo nga ang sinasabi nilang sadyang matindi ang pang-amoy ng mga ina.

Nang dumating kami sa kuwarto ni Jerome, wala nang nakakabit sa kanya. Normal na siyang nakahiga. Kitang-kita ko naman sa mga mata niya ang ibayong tuwa. Bagamat hindi siya nagsasalita, ramdam ko iyon sa kanyang pagtitig sa akin.

“May dala kaming prutas Jerome.”ang sambit ng inay.

“Binili ng mama iyan.” Ang pagsingit ko.

“At may dala rin kaming mga personal mong gamit, si July ang kumuha niyan mula sa iyong cabinet.”

“Sa utos ng mama ko iyan.” Ang pagsingit ko uli.

Napatingin naman sa akin ang aking inay. Iyong tingin na nagtataka. “Di ba ikaw ang nagsuggest na magdala tayo ng personal na gamit niya?” ang sambit niya.

“Nabasa ko lang iyon sa isip mo, Ma. Kaya ako na ang nagsabi para sa iyo.” Ang sagot ko.

Napangiti na lang ang inay na napailing. Napangiti rin si Jerome. “Nakakahiya naman sa inyo.” Ang sabi niya.

“Talagang nakakahiya.” ang sambit ko. Gusto ko pa sanang dugtungan ng, “Bistado na kaya kita. Naamoy ko na ang lahat ng baho mo! At alam ko na ngayon na hawak mo ang lihim na mapa ng Sri Lanka! Wala ka nang maipagmamalaki pa!” Ngunit sa isip ko na lang iyon.

Nang nakita ng inay na pinilit ni Jerome na i-angat ang pang-itaas nyang katawan, agad na lumapit ang inay at tinulungan siya. Hinawakan ng inay ang kanyang dibdib, halos iangat na lang si Jerome.

May inggit naman akong nadarama. Nang nakaupo na si Jerome nang maayos, dinala ng inay ang prutas niya atsaka Pinakain si Jerome. Sinubuan niya ng ubas at kinagat naman niya.

Ngunit kunwari ay wala lang sa akin iyon. Dinampot ko ang magazine na nasa sofa at kunyari ay nagbabasa ako samantalang paminsan-minsang sinusulyapan sila.

“Kumusta na ang pakiramdam mo?”

“Ayos na ako, Steff. Kaya ko na ang katawan ko.”

“Mabuti naman. Ano ba talaga ang nangyari?”

“Naunahan lang ako. Binanatan ba naman ako ng dos por dos sa ulo kaya doon ako nanghina. Pero kahit papaano, may mga baling buto rin ang dalawa roon. Nadale ko ang dos por dos at iyon ang hinataw ko sa dalawa. Kaya nagsi-atrasan din sila. Kung hindi lang ako nasaksak ng mga iyon, kaya ko sila.”

“Sana naman Jerome ay huwag mo nang tahakin iyang magulong buhay...” ang sambit ng inay.

“Steff, simula pa lang noong bata pa ako, magulo na ang buhay ko. Sanay na ako. Maswerte nga’t kahit papaano ay nag-aaral ako. Ngunit baka mahinto rin ako. Ewan kung matatapos ko pa itong semester na ito.”

Doon ako naantig sa sinabi niyang iyon. Parang may malalim siyang pinaghugutan sa buhay. At iyong hindi na makapag-aral, mistulang may kumurot sa aking puso.

“Ah... bakit ka mahinto sa pag-aaral?”

“Isa, itong nangyari sa akin.”

“Pangalawa?”

“Pangalawa... ito pa ring nangyari sa akin.” Sabay tawa.

“Huwag mo ngang idaan sa biro ang kalagayan, mo Jerome.”

“Bata, okay lang ako, Steff. Salamat sa concern. Pipilitin ko pa ring makapag-aral syempre.”

Tahimik.

“Oo nga pala, pinayagan na akong makalabas ng ospital bukas. Hindi naman malubha ang sugat ko sa balikat at sa braso, at ang bali ko sa paa ay puwede namang sa bahay na magpagaling. Pati itong sugat ko sa ulo, gawa ng pagpalo nila ng dos-por-dos ay balat lang naman daw ang napinsala kaya wala ito. Literal na matigas talaga ang ulo ko.” Ang sambit niya sabay tawa.

“Ah ganoon ba? Mas mabuti. Bukas ay daanan ka uli namin dito at ihahatid ko kayo sa boarding house ninyo. May wheel chair naman ang kasama ko sa trabaho na hindi ginagamit, hihiramin ko iyon para magamit mo.” Ang sambit ng inay.

“Hindi na yata kailangan, Steff. Kaya ko na atang maglakad.”

“Kayang maglakad eh, may semento ka sa paa!”

“Kaya ko iyan...” ang sambit niya.

Paalis na kami nang, “Kung dito ka na lang kaya, July para may bantay si Jerome sa buong gabi.”

Napatingin naman ako sa aking inay. “Kaya niya iyan, Nay.” Ang sagot ko.

“Huwag na, Steff. Nakakahiya kay July.” Ang sambit ni Jerome.

Ngunit nang tiningnan ko siya, tila iba ang mensaheng ipinaabot ng kanyang titig sa akin. Mistulang nagmamakaawa.

Kaya “Sige na nga!” ang sambit  kong nagmamaktol.

Kaya nagpaiwan ako. Nang kami na lang dalawa ang nasa loob ng kuwarto, wala kaming imikan. Nakahiga siya sa kama at ako naman ay naupo sa sofa, kunyari ay nanuod ng TV bagamat hindi pumapasok sa isip ko ang aking pinapanuod. Sabagay, ganyan din kami sa kuwarto, walang imikan. Kapag nagkausap naman kami, murahan, bangayan. Paano, hindi ko pa rin malimutan iyong pagnakaw niya sa motorsiklo ko.

Maya-maya ay nagsalita rin siya. “Salamat sa pagtulong mo sa akin.”

Na sinupalpal ko naman ng, “Sa inay ka magpasalamat. Siya ang nagbayad ng bills mo sa ospital.”

“Iyong pagdala mo sa akin dito.”

“Hindi ko ginawa nang dahil sa iyo. Ginawa ko iyon dahil ayaw kong mamatay ka na ako ang kasama mo. Takot akong makasuhan, baka ako pa ang mapagbentangan na nakapatay sa iyo.”

“Iyong dugo mo na inabuno sa akin.”

“Hindi thank you, iyon, tanga! Idagdag mo iyon sa bayad mo sa motorsiklo ko na ninakaw mo!”

Napangiti siya. “Galit ka pa ba talaga sa akin?”

“Ano sa palagay mo? Ang motorsiklo ko ninakaw mo. Nasaan ang sinabi mong babayaran mo ako? Wala ka ngang pera eh! At iyong pangha-harass mo sa akin sa kuwarto? Iyong pambabatok mo sa akin? Iyong pamba-blackmail mo sa akin... na sasabihin mo ang lihim ko kapag hindi ako sumunod sa iuutos mo. Malilimutan ko ba ang mga iyon? Kung puwede nga lang ay babaliin ko pa yang isa mong paa eh.” Ang sabi ko. Ewan ko rin ba. Hindiko rin maintindihan ang sarili ko. Sa loob-loob ko ay may awa akong nadarama sa kalagayan niya ngunit sa ipinakita niyang kayabangan ba, o sadyang ganyan lang talaga ang mga matatapang o siga na lalaki, hindi nagpapakita ng kahinaan, kaya inis na inis pa rin ako sa kanya.

“Ahh. Shittt!” ang narinig kong daing niya. Pinilit pala niyang bumalikwas at tumayo.

“Saan ka ba pupunta?” ang tanong ko.

“Naiihi ako.” Ang sagot niya.

Dahil hindi ko rin natiis sa nakitang nahirapan siyang maglakad patungo sa banyo, agad ko siyang inalalayan. Nang nasa loob na siya ng banyo, walang kiyemeng hinila niya pataas ang kanyang damit pang-pasyente dahil mahaba ito at inipit sa kanyang baba. Tapos ay hinawi naman ng kanyang kamay ang kanyang brief upang lumabas ang kanyang ari. Ako na ang nagkusang tumalikod. Ganyan naman talaga ang mga lalaki. Kapag kapwa lalaki ang kasama, bale-wala lang kung makita ng kasama ang kanilang ari.

Nang matapos na siyang umihi abot-tainga ang kanyang ngiti na tila may nagawang kabulastugan.

“Bat ka nakangiti?” ang tanong ko

“Wala... naihian ko ang damit ko, pati na ang brief!” ang sagot niyang tumatawa. Marahil ay dahil nahirapan siyang igalaw ang kanyang isang kamay, dagdagan pa sa kanyang paang may semento kung kaya ay nagkaletse-letse ang kanyang pag-ihi.

“Eww.”

Paika-ikang bumalik siya sa kanyang higaan at pinindot iyong switch na pantawag ng nurse. Nang pumasok ang nurse, doon siya binigyan ng bagong damit.

Nang nakaalis na ang nurse, walang kiyeme pa ring hinubad niya ang kanyang damit pampasyente. Kahit hirap na hirap siya sa pagtanggal noon. Pati na ang kanyang brief. At itinapon pa talaga niya ang brief niya sa mukha ko.

“Salbahe ka!” ang sambit ko. Ang hindi lang niya alam ay nasinghot ko na ang iba’t-ibang klaseng amoy ng kanyang maruruming brief.

Tumawa lang siya.

“Hindi ka ba nahihiyang maghubad sa harap ko?”

“Bakit ako mahihiya? Nakita mo na ang pagkalalaki ko noong unang araw mo pa lang sa kuwarto natin, ‘di ba? Anong ikahihiya ko? Atsaka ikaw, kung gusto mong maghubad, puwede ka namang maghubad ah! Wala naman akong pakialam kung may bayag ka o wala.”

Hindi ko na pinatulan pa ang kanyang sinabi. Nang nakita kong magbihis na sana siya, doon na ako nagkumento. “Magbihis ka na hindi man lang naligo?”

Bawal mabasa itong semento sa paa ko at mga sugat ko, kaya hindi ako puwedeng maligo. Puwede sanang kahit punas na lang sa katawan. Kaso wala namang puwedeng pupunas sa katawan ko.” Ang pagpaparinig pa niya.

“E di, may isang tao naman siguro rito sa kuwarto na ito na kung pakisuyuan lang ng maayos ay baka papayag naman. Ba’t hindi ka makisuyo sa kanya?” ang sarkastiko kong sabi.

“Ah, talaga? Papayag kaya siya?”

“E di, subukan mo, tanga! Malay natin.”

“Nasaan pala siya?”

“Gago! Makaalis na nga rito! Mabuti pang sa labas na muna ako para may makausap namang matino.” Ang pagmamaktol ko.

“Huwag ka nang lumabas, bakla. Punasan mo muna ang katawan ko.”

Doon na lumaki ang aking mga mata sa sinabi niyang salitang “bakla”. Sa lahat ng ayaw ko pa naman ay iyong tawagin akong bakla. Nilapitan ko siya. “Anong sabi mo? Ulitin mo nga? Mag-ingat ka sa pinagsasabi mo, Jerome. Tandaan mo, tayong dalawa lang nang nandito sa kuwarto na ito. At sa kalagayan mong iyan ay wala kang kalaban-laban kung ano ang gagawin ko sa iyo. Puwede kong baliin iang kabila mong paa o kahit iyang isa mong kamay ay puwede kong hamablusin iyan. Nakita mo iyang flat TV? Lalanding iyan sa mukha mo kapag hindi ka umayos!” Ang pananakot ko.

Napangiti siya. “Ang harsh mo naman. Nakakatakot! Mas nakakatakot pa kaysa anim na lalaking nakasagupaan ko.” Ang sarkastiko niyang sabi. “Ang sabi ko lang naman ay punasan mo ang katawan ko.” Dugtong niya.

“Kung ganoon, huwag kang feeling amo at basta na lang utusan ako.”

“Paano ko ba sasabihin?”

“Ano ba ang sasabihin mo kapag nakikisuyo ka sa akin?”

“Punasan mo ang katawan ko, bakla.”

Doon ko na siya binatukan at pinaghahampas ang kanyang sinementong paa bagamat hindi ko naman nilakasan. “Bakla pala ha bakla pala! Tangina mo! Kahit ganyan na ang kalagayan mo, wala ka pa ring ipinagbago? Salbahe ka pa rin? Ulitin mo! Ulitin mo!”

At inulit nga niya. “Punasan mo ang katawan ko, bakla.”

“Hindi iyan, putangina! Ginalit mo talaga ako ah!!!”

“Ano ba dapat?”

“Lagyan mo ng please!!!” ang sigaw ko.

“Punasan mo ang katawan ko, bakla. Please...”

Napatitig na lang ako sa kanya. Sa isip ko ay hopeless talagang kausap ang isang salbahe.  “Ewan ko sa iyo, Jerome.” Ang sambit kong nagdadabog, tinumbok ang banyo. Naglagay ako ng tubig na mainit sa maliit na palanggana. Sinadya kong purong mainit na tubig ilalagay. Nang nasa kalahati na ng palanggana ang tubig, dinala ko ito sa kama ni Jerome. May labakara din naman akong dala, iyon ang ginamit ko.

“Purong mainit na tubig ito kaya huwag kang magmatigas d’yan kung ayaw mong malapnos ang balat mo!”

“Opo bakla.”

“Jerome! Hindi ka ba titigil sa katatawag sa akin ng bakla?”

“Tayong dalawa lang naman, dito, di ba? Sikreto natin iyan, bakla.”

“At paano kung masanay ka at magkamali iyang bibig mo” at tinampal ko talaga ang kanyang bibig “...at sa harap pa ng aking inay ikaw magkamali, aber?”

“Tangina ang sakit noon ah!”

“Paano nga kung magkamali ka?”

“Ako na ang bahala roon! Pati ang sikreto mo na super crush mo ako, sikreto rin natin iyon. Magkunwari na lang ako na hindi alam para hindi ka naman mahihiya sa akin. Promise di ko talaga alam na bakla ka!” Ang sarkastikong sagot naman niya na binitiwan pa ang nakakalokong ngiti na may pakindat-kindat pa, iyong kindat na nang-aakit.

In fairness, ang guwapo talaga ng mokong sa ginawa niyang pagpapa-cute. Lalo na sa kanyang binitiwang ngiti. Tila iyon ang kanyang ultimate na pamatay talaga! Ang sandata niya upang madisarmahan ang sino mang taong gusto niyang mabighani. Iyon pa lang yata ang pangalawa o pangatlong pagkakataong nakita ko siyang ngumiti. Ganoon kadalang siyang ngumiti, ngunit kapag ngumit naman ay tila mawawala ka sa sarili, mistulang maaalipin ka sa kanyang kapangyarihan. Sulit. At bagamat normal lang na pagpapa-cute niya, walang ka effort-effort, talagang litaw ang kapogian niya.

Napatitig ako sandali sa kanya. Nabighani. At... “Gago! Hindi na kita crush no! At wala akong crush na kawatan ng motorsiklo!” ang sagot ko namang pagdadabog sabay dampi sa mainit na labakara sa ibabaw ng kanyang tiyan, na dahil sa sobrang init ay nabitawan ko at dumikit sa ibabaw ng kanyang tiyan.

Napaigting naman siya at nataranata. At sa kanyang pagkataranta ay simbilis ng kidlat na dinampot niya ang labakara sa kanyang tiyan at itinapon ito sa sahig. “Tangina ang initttt!!!” ang sigaw niya.

Dali-dali akong tumayo at naupo sa sofa na hindi magkamayaw sa sobrang pagtatawa dahil sa bilis niyang gumalaw na akala mo ay hindi nabalian at nasaksak. Hanggang sa napaluha ako sa katatawa. “Parang hindi ka baldado sa bilis ng pagdampot at pagtapon mo sa labakara ah!” ang biro ko habang patuloy pa rin siyang pinagtatawanan.

“Bakla, kapag ako naman ang naka-isa sa iyo... humanda ka.” Ang pagbabanta niyang tumawa rin.

“Iyan ang sinabi ko sa iyo. Mag-ingat ka dahil tayong dalawa lang dito at kahit ano ang gagawin ko sa iyong baldado ka, wala kang magagawa.” Ang sambit ko habang tumatawa pa rin.

Natahimik na lang siya. Nakangiting tinitigan ako habang tumatawa. Ewan kung ano ang nasa isip niya. Na-kyutan ba siya sa pagtatawa ko, o gusto lang niyang manahimik.

“Talagang sinadya mong magpatawa upang mapansin ko iyang braces sa ngipin ano?” Ang paglihis niya sa topic.

Bigla akong nahinto sa pagtatawa. May braces kasi ako dahil iyong dalawang tulis na ngipin ko ay umusli sa linya.

“Kahit hindi ako pumapatol sa bakla, naku-kyutan ako sa braces mo. Braces mo ha, hindi iyang pagmumukha mo.” Ang dugtong niya.

“Ulol! Dati na akong cute. Kung alam mo lang, may mga secret admirer din ako.” Ang sabi ko. Totoo naman din na may mga secret admirers ako. Marami ring nagka-crush sa akin. Sa katunayan, halos limang libo na ang listahan ng friends ko sa fb at may mahigit limang libo pang nakapending na friend requests.

“Mga babae?” ang tanong niya.

“Alangan namang mga lalaki. Nagka-crush ba ang lalaki sa kapwa lalaki?” ang pabalang kong sagot.

“Mayroon! Iyong lalaking katulad mo.” Bahagyang nahinto siya. “Kawawang mga babae.”

Hindi ko na siya sinagot. Mistulang hinataw ang aking ulo ng matigas na bagay sa sinabi niya at bigla akong natauhan. Naisip ko kasi ang sinabi niyang kawawang mga babae na nagka-crush sa akin. Parang ako lang din, kawawa. Isang bakla na nagkaroon ng crush sa isang lalaki, na hindi lang bully at salbahe, imposible pang pumatol sa isang katulad ko. Tila may gumapang na lungkot sa aking sistema sa sinabi niyang iyon.

Tahimik na pinulot ko ang labakara na nasa sahig at nilabhan iyon sa banyo. Pagkatapos ay bumalik ako sa kama niya. Hindi na mainit ang tubig. Tama lang ito. Kaya itinuloy ko na ang pagpunas sa katawan niya.

Habang pinupunasan ay kinakausap ko siya. “Kapag magaling ka na, aalis na ako sa boarding house at lilipat na ako. May dating ka batch ako sa high school na sa schoolmate din natin, sa Education department naman siya. May isang bakante raw sa boarding house nila, puwede ako roon.” Ang seryoso kong sabi.

“Iiwanan mo na ako?”

“Oo. Di ba iyan naman palagi ang target mo? Ang takutin at i-bully ang roommate mo upang umalis? At least sa akin, hindi masisira ang record mo na walang tumatagal na roommate. Ikaw pa rin ang nag-iisang siga sa boarding house na iyan. Isa ka pa ring alamat sa pagpapalayas ng ka roommate”

Hindi niya pinatulan ang sinabi ko. Nanatili siyang tahimik.

“Wala ka ba talagang mga magulang? O kapatid na mag-aalaga sa iyo?” ang tanong ko. Gusto ko pa sanang sabihin na mas maaga akong aalis kapag may mag-aalaga sana sa kanya.

“Hindi ka ba naniniwala sa sinabi ko?” ang sagot niya.

“Parang hindi naman totoo.”

“Nasa iyo iyan kung ayaw mong maniwala. Atsaka okay lang naman kung walang mag-aalaga sa akin. Hindi mo obligasyon iyan, at wala kang obligasyon kahit na katiting sa akin. Kahit may mangyari pa sa akin ay hindi mo ako sagutin. Sino ba ako sa iyo? Ano ba kita? Di ba?” Ang seryoso niyang sabi.

Medyo natameme ako sa sinabi niyang iyon. Nahinto ako sa aking pagpunas sa kanyang katawan. Ang tanong niyang iyon ay mistulang isang sibat na tumusok sa aking puso. Tama nga naman siya. Wala akong obligasyon na alagaan siya. Wala kaming relasyon. Maliban sa ninakaw niyang motorsiklo ko, hindi na dapat ako nag-abala pa ng panahon, pagsisikap, pera, at kahit dugo ko sa kanya. Tila bull’s eye na natumbok niya ang pinakasentro ng mga katanungan kung bakit binibigyang halaga ko siya, kung bakit nanatili ako sa poder niya sa kabila ng kanyang pagkasalbahe, sa kabila ng hindi ko siya kadugo o kapamilya. Napabuntong-hininga na lang ako. “Bakit nga ba? Dahil ba crush ko siya? Iyon lang ba ang dahilan?” ang tanong ko sa sarili. Hindi ko na sinagot ang tanong niyang iyon. Pansamantalang itinabi ko ito sa aking isip bagamat nag-iwan ito ng malalim na marka.

Itinuloy ko ang pagpunas sa kanyang dibdib, patungo sa kanyang tiyan. Nang nasa may bandang gitnang katawan na ako itutuloy ko pa sana ito sa may singit niya ngunit biglang hinawakan niya ang aking kamay kaya nahinto ang aking pagpunas.

Napatingin ako sa kanya. Nakatingin din siya sa akin. Nagtitigan kami. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya.

Bigla kong hinablot ang aking kamay. “Tangina! Ang arte-arte! Huwag kang mag-alala, hindi ko pagsamantalahan iyang ari mo! At wala pa akong karanasan sa sex, lalo na sa kapwa lalaki. At kung gusto ko mang makipagsex, siguraduhin kong gusto rin ako ng lalaki! Hindi ako manyak. Hindi ako rapist! Hindi ako mapagsamantala!”

Hindi siya sumagot. Binitiwan niya ang aking kamay kaya itinuloy ko ang pagpunas sa kanyang singit. At syempre, dahil wala naman talaga akong masamang intensyon, pati ang ari niya at hinawakan ko at pinunasan ang kabuuan noon. Hindi naman siya tumutol. Hanggang pinunasan ko na rin ang kanyang bayag, ang kanyang singit patungo ng kanyang tumbong.

Sa totoo lang, nag-init ang aking katawan sa ginawa kong iyon. Iyon ang pinakaunang karanasan ko na makahawak ng ari ng lalaki. Iyon ang pinakaunang karanasan ko na sa harap ko ay nakatihaya ang aking crush, ipinagkatiwala sa akin ang kanyang sandata. Sa buong buhay ko ay hindi pa ako nakaranas ng sex. Sa nakita ko sa ang ari niya, nahawakan pa, kulang na lang na paglaruan ko ito sa aking mga kamay o isubo sa aking bibig. Ngunit syempre, sa sinabi ko na, hindi ako mapagsamantala at ayaw ko rin iyong pilit na pakikipagtalik. Nanggigigil at nasasabik man ako, nanaig pa rin ang hiya kung ipagpilitan ko ang aking sarili. Nanaig ang takot na baka pagkatapos ko siyang pagsamantalahan ay ipagkakalat niya na ginamit ko siya, at bababa ang pagtingin niya sa akin at alipustain niya ako. Tama nang alam niya na crush ko siya. Hindi ako bababa pa sa level na ako na mismo ang bumalahura sa pagkatao  at reputasyon ko. Iyon lang ang maipagmamalaki ko.

Nang matapos ko na siyang punasan kinuha ko ang brief na dinala ko para sa kanya. Doon na siya nagreact. “Parang wala yata akong natatandaang brief na ganyan...” ang sambit niya.

“Talagang wala dahil brief ko to!” ang sagot ko naman.

“Pinapasuot mo ako ng brief mo?”

“At ano ang ipapasuot ko sa iyo? Iyong mga brief mo na butas-butas? Iyong mapanghi? Amoy ewan? Puro marurumi?”

“Inamoy mo ang mga brief ko?”

“Jerome, kahit hindi ko pa amuyin ang brief mo, kahit nasa labas pa ng kuwarto ang tao, amoy na amoy na ang mabaho mong brief na nakatambak sa labahan mo!” ang mataray kong sagot. “Huwag ka nang mag-inarte. Limang beses ko pa atang nagamit iyang brief na iyan. Bagong laba iyan.” Ang dugtong ko habang sinimulan ko na itong isukbit sa kanyang paa. “Magpasalamat ka pa nga na kahit papaano ay may maisuot ka!”

“Wala kang buni?”

Tinampal ko ang bibig niya. “Kung may buni man sa ating dalawa, ikaw iyon dahil sa dumi ng mga gamit mo!”

Wala na siyang nagawa pa kundi ang isuot ang aking brief.

Iyon ang eksena namin sa ospital. Okrayan, bangayan, barahan, patutsadahan, at mayroon ding seryosohan at prangkahang usapan. Ngunit kahit ganyan kami, hindi ko maipagkaila sa sarili na iyon ang isa sa pinakamasayang gabi ng aking buhay. Kahit pagod ako at walang tulog, parang napakataas na aking energy. Ewan. Galit ako sa kanya ngunit may kakaiba akong naramdaman sa kaloob-looban ng aking puso.

Kinabukasan ay sinundo kami ng aking inay. Dahil wala namang pasok kung kaya ay hindi kami nagmadali. Ang inay naman ay may dadaluhan daw na meeting kaya hindi rin siya nagtagal.

Nang nasa loob na kami ng aming kuwarto. “Dahil baldado ka na, gusto kong ang rules ko ang masusunod sa kuwartong ito habang nandito pa ako.” Ang sambit ko habang nakahiga siya sa kanyang kama.

“Aba... exciting ito.” Ang sarkastikong sagot niya.

“Una, ako ang masusunod sa mga channel ng TV. Ako ang hahawak ng remote. Pangalawa, dahil baldado ka nga, papayagan kitang manigarilyo sa loob ng kuwarto ngunit kapag hindi ka na baldado, kung gusto mo talagang manigarilyo, sa labas. O mas maigi ay huwag nang maninigarilyo. Pangatlo, dapat ay walang kalat sa kuwarto na ito. Dapat ang lahat ay nasa basurahan. Dapat ay malinis ang sahig at lahat ng gamit. Kung may lumabag sa rule na ito, babalian ko ng buto sa binti o di kaya ay sasaksakin ko sa braso o sa balikat....”

Natawa siya dahil iyon ang mga natamong pinsala niya.

“Pang-apat, ang mga labahan ay dapat labhan kaagad. Hindi iyong ipinaghalo ang marumi sa malinis. Kapag may naamoy akong brief na mabaho, isasabit ko iyan sa labas ng pinto ng kuwarto na ito, at tatakan ko ng pangalan ng may-ari ng brief.”

Tumawa uli siya. Alam niyang siya ang pinatatamaan ko sa lahat ng rules na iyon.

“Approved ba ang rule na ito sa iyo, Dado?”

“Dado ka d’yan. Anong Dado?”

“Short for baldado. Dado!”

Natawa siya. “Okay. Approved sa akin iyan, bakla!”

Tawanan kaming dalawa.

Ngunit may pahabol siya. “Kapag gumaling na ako,  rules ko naman ang masusunod.”

“Yes, dahil kapag gumaling ka na. Bago na ang ka-kuwarto mo at siguradong takot iyon sa iyo.” Ang sagot ko rin.

Natahimik siya sa pagkarinig niya sa sinabi kong iyon. Tila may lungkot sa kanyang mga mata. Ngunit hindi ko na ito binigyang pansin.

Sumunod naman siya sa rule. Ngunit sa akin pa rin ang bagsak ng marami. Dahil baldado nga siya, ako ang naglilinis ng kuwarto, ako ang naglalaba ng aming mga damit, pati ang mga brief niyang halos inaamag na. Ako ang nag-aalaga sa kanya, nagdadala ng pagkain sa kuwarto para sa kanya na halos ay susubuan ko na lang, ako ang taga-bili ng kung anong gusto niyang ipapabili, ako ang taga-paligo sa kanya. Ako ang alila.

Pero sa kabuuan, happy pa rin ako. Akin ang lahat nang gawain ngunit unlimited ang motivation. Palagi kaming nag-aalaskahan ngunit sobrang inspired.

Isang araw ay may kumatok sa pinto ng aming kuwarto. Nang binuksan ko ay nakita ko ang lalaki na nasa 30 ang edad. May hitsura, maganda ang pangangatawan. Kasing tangkad ni Jerome. Makinis ang kutis, magarang manamit, at mamahalin ang kanyang mga suot na gamit. Sa tingin ko ay anak-mayaman siya o galing sa isang mayamang angkan.

“Sino po ang kailangan nila?” ang tanong ko.

“Nariyan ba si Jerome?” ang tanong niya.

“N-nandito po.” Ang sagot ko. At baling kay Jerome na kasalukuyang nanunood ng TV, “Jerome! May bisita ka!”

“Itanong mo ang pangalan. Kung siya si Allan ay huwag mong papasukin. Itanong mo kung ano ang pakay.”

“K-kayo po ba si Allan?”

Tumango ang lalaki.

Agad akong lumabas at isinara ang pinto. “Ang sabi ni Jerome ay itatanong ko na lang daw sa iyo kung ano ang pakay ninyo.” Ang sambit ko.

Kitang-kita ko sa mukha ng lalaki ang pagkadismaya. “Tsk! Tsk! Lintek na buhay ito, o...” ang narinig kong pagmamaktol ng lalaki. Agad niyang tinungo ang pinto at kinatok ito nang kinatok. “Jerome! Tol! Papasukin mo ako! Kausapin mo ako! Gusto kang makausap ni Dad!”

“Wag niyo akong gamabalain Tangina ninyooooooo! Wala akong pakialam sa inyoooo!” ang sigaw ni Jerome sa loob ng kuarto.

Ako mang ay nagulat sa inastang iyon ni Jerome. “S-sir, kung maaari ay bumalik na lang po kayo sa ibang araw. O puede ring kung may mensahe kayo sa kanya, ako na lang ang magsasabi kay Jerome.” Ang sambit ko.

May hinugot siyang sulat mula sa kanyang bulsa. “Pakibigay na lang ito kay Jerome” ang sabi niya.

Pagkatanggap ko ng sulat ay dali-dali ring umalis ang tao.

Agad kong ibinigay kay Jerome ang sulat. Binuksan niya ang envelope at binasa iyon. Pagkatapos niyang mabasa, galit na nagalit na nilamukos niya ang sulat at itinapon sa basurahan.

“PUTANGINA NILAAAAAAAA!!!” Ang galit na galit na sigaw ni Jerome.

(Itutuloy)

Ang Roommate Kong Siga [3]

By Michael Juha

getmybox@hotmail.com

***

Huwag Pamarisan, Adik Kami!

Nang pumasok si Jerome sa kuwarto upang iwanan muna ang kanyang mga gamit, doon ko na sinisi ang aking inay. “Ba’t mo ba inimbita iyon? Hindi pa natin kilala iyon!”

“Syempre, anak, gusto ko namang makilala ang friends mo. Lalo na ka-kuwarto mo. Kapag may nangyaring hindi maganda sa iyo, gusto kong siya ang mag-alaga sa iyo kung wala ako, o siya ang magreport sa akin kung need mo ng tulong. I need that. Alam ko namang may pagka-introvert ka at pihikan sa mga kaibigan. Gusto kong suportahna kung sino man ang mapipili mong kaibigan.”

“Hinid ko iyan kaibigan ma! And he will never be my friend!”

“Hindi mo kaibigan pero magkasama kayo sa kuwarto. In the long run ay magiging kaibigan mo rin iyan, nak. Or assuming na hindi mo magiging kaibigan iyan, siya ang unang taong makakaalam kung ano ang mangyayari sa iyo.”

“Yeah, right.” Ang sarkastiko kong sagot. Tama nga naman siya. Iyong Jerome na iyon talaga ang unang taong makakaalma kung ano ang mangyayari sa akin. Kagaya nang pagnakaw niya sa motorsiklo ko, kagaya ng pangha-harass niya sa akin kapag kaming dalawa lang sa loob ng kuwarto. At malamang, kapag napatay niya ako, syempre, siya ang unang makakalam. At baka siya lang ang tanging makakaalam. “Kaka bad-trip talaga kayo Ma.” Iyon na lang ang nasabi ko. Sinarili ko na lang ang lahat ng pagkadismaya.

Nang lumabas si Jerome mula sa aming kuwarto, nakangiti si Jerome na tiningnan kami. Hindi naman siya talaga ngumingiti kapag kami lang. At never ko pa siyang nakitang nakangiti. Palaging galit ang mukha na tila kaaway ang lahat ng tao sa mundo. Maliban na lang kung tulog saka ko makikita ang kampanteng mukha niya. Iyo pa lang ang kauna-unahang pagkakataon na nakita ko siyang ngumiti. At di ko maipagkaila sa sarili na kahit galit nag alit ako sa kanya, mistulang lumambot ang aking puso sa pagkakita sa ngiti niyang iyon. “Ang guwapo niya!” ang sigaw ko sa aking sarili. Nakasuot siya ng butas-butas na itim na jeans at puting rubber shoes. At kahit iyong suot niyang puting semi-fit na t-shirt na may print na “Kiss Me, I’m Yours!” na kupas na dahil sa kalumaan ay bumagay pa rin sa kanya. Ganyan tlaga siguro kapag sadyang guwapo ang isang tao, may tindig at porma, kahit ang pinakapangit na damit ay ipasusuot mo, babagay pa rin ito sa kanya at lilitaw at lilitaw pa rin ang kanyang kapogian. Dagdagan pa na sobrang confident siya sa kanyang sarili, lalaking-lalaki sa paglalakad at postura, pati sa pananalita.

Pinuri na naman siya ng inay. “Ang pogi-pogi talaga ng roommate ng anak ko!” ang sambit niya.

“Hi Steff! Sensya na sa damit ko. Sensya na, wala akong damit. Wala namang dress code ang restaurant, di ba?” ang sambit niya.

“Diyos ko! Ano k aba Jerome! Walang paki ang mga tao sa restaurant na iyon. Kahit maghubad ka pa ng pang-itaas wala silang pakialam. At granting na may dress code nga, di ka nila puweding palabasin. Sa guwapo mong iyan.” Ang sagot ng inay.

“Tara na ma. Sayang ang oras sa walang ka-kwenta-kwentang usapan.” Ang pagsingit ko naman.

Tumalima naman ang aking ina pagkatapos niyang muestrahan ng ngiti si Jerome na itinuro pa ako sa mata, na ang mensahe ay, “Nagseselos!”

Tinungo namin ang kotse ng inay na nakaparada sa glid lang ng kalsada, sa labas ng gate ng boarding house. Sa driver’s seat umupo ang inay, tumabi ako sa kanya. Si Jerome naman ay nasa likuran.

Nang nagsimula nang umandar ang sasakyan, “Ma, mag-ingat ingt tayo sa pagtitiwala sa mga tao…maraming traydor at ahas sa paligid.” Ang sambit kong patutsada kay Jerome na isinama pa talaga niya.

“Sa work ko, okay naman ang mga trabahante roon. Alam mo naman tayo, palakaibigan, palabiro, very approachable. Tuwang-tuwa nga sila na ako ang na-promote eh. Botong-boto silang lahat sa akin.” Ang sagot ng inay.

“Hindi iyan ang ibig kong sabihin, ma, iyong mga taong hindi pa natin lubos na kilala…” ang dugtong ko.

Na siya ring pagsingit ni Jerome.  At doon ako namula. “May point si utol July Steff.” At utol pa talaga ang tawag niya sa akin! “Kasi ako, iyong dati kong roommate, binibest friend ko iyon. Close ko talaga. Amputsa, naalimpungatan ko na lang isang gabi na umuwi akong lasing, ginapang ba naman ako! Nagising ako na subo-subo na niya ang ari ko! Matagal na pala akong pinagnasaan ng baklang iyon!”

Mistulang nabusalan ako sa sinabi ni Jerome. Sinilip ko siya sa salamin sa itaas ng driver at nang nagkasalubong ang aming mga tingin ay dinilaan ba naman ako! Nang-iinis talaga siya!

“Oh my God!!!” ang sagot ng aking inay. “Pati ba bakla ay hindi maka-resist sa kamandag mo? Ang lakas kasi ng dating mo. Talo mo pa nga iyang ibang artista d’yan sa tindi ng appeal mo!” ang sagot ng inay.

Natawa si Jerome. “Hindi naman, Steff...”

“Hindi naman Steff!” ang lihim kong paggagad kay Jerome.

“Anong ginawa mo sa baklang dating roommate mo?”

“Binugbog ko nga! Pinadugo ko ang ilong at bibig. Bnigyan k ong black eye, at ewan nabali ko ata ang buto noon sa kamay. Hayon, umalis.”

“Ang savage mo naman! Hindi mo na lang pinagbigyan.” Ang biro ng inay sabay tawa.

“Hindi ko kasi masikmura ang bakla!” ang sagot naman ni Jerome. Alam kong ako ang pinapatutsadahan niya.

At doon na ako muntik mabilaukan nang sumagot ang inay.“Dito kay July, makakasiguro kang hindi ka gagapangin nito. 101% sure ako dyan! Lalaking-lalaki ang anak ko” sabay patong ng palad niya sa ibabaw ng aking binti. At baling sa akin, “Di ba, nak?” ang tanong niya.

Nilingon ko muli si Jerome sa salamin sa may ulohan ng driver, nakatignin siya sa akin. At nang sinagot ko ang tanong ng inay ng “Syempre naman, ma! Ako pa!” nakita kongg ngumisi siya, iyong sarkastiko.

“At mabait pa itong anak ko, Jerome. Hindi ka mahirapan dito. Walang kaaway ito at napaka understanding na bata.” Ang dugtong pa ng inay.

Doon na umusog si Jerome sa likuran ng sandalan ko. Kumiling siya sa akin, halos tumayo na para lang maabot ako saka inilingkis ang kanyang dalawang braso sa aking leeg, feeling close. “Kaya nga close na close ko siya eh. Mag best friends actually kami. Sobrang bait niya, nakaka-touch!” At nilingon ako, “Di ba, Bes?” At “Bes” pa talaga?

At dahil sa inis ko sinagot ko na siya ng pabulong iyong pinipigil na galit. Halos hahalikan na lang kasi niya ako sa pisngi sobrang lapit ng aming mga mukha at natabunan ng mukha niya ang mukha ko sa paningin ng inay. “Fuck You!” at baling sa aking inay, “Bes pa talaga? Ang Bes ay para sa mga aha slang!”

Na sinagot din niya ng, “Di ba gumagapang naman ang mga ahas, Maggapangan nga din tayo minsan, Bes!” sabay bitiw ng malakas na halakhak.

Hindi na ako kumibo. “See Steff! Namula si utol!” ang malakas pa rin niyang tawa.

“Hindi kasi sanay iyan sa ganitong biro. Parang siya nga ang tatay ko eh. Sobrang seryoso niyan. Aloof, introvert. Pero alam mo, Jerome, pangalawa ka pa lang sa naging best friend niyan.” Ang sambit ng inay.

“Ma naman! Ba’t ako ang topic dito! Kainis!” ang pagtutol ko.

“O sige ako na lang ang pag-usapan niyo Steff.” Ang pagsingit din ni Jerome.

Nilingon ko siya at binulungan. “Ulol!”

Sinagot din niya ako ng pabulong. “Pangalawa na lang pala ako, Bes? Nakaka-insecure naman iyan…” At baling niya kay inay, “Sino naman Steff ang una niyang best friend?”

“Tyler ata iyon?” ang sagot ng inay.

Tiningnan ako ni Jerome at muli niya akong binulungan. “May Tyler ka na pala ha? Kuwento ka naman mamaya pag-uwi natin, Bes.” At baling niya kay inay, “Saan na ngayon si Tyler Steff?”

“Nasa US na. Doon na nag-aaral.”

“Ah…”

“Kaya solo ka nang best friend ni July. Gusto ko talagang magkaroon ng close friend iyan, Jerome kasi nagwo-worry akong mahilig mag-isa iyan eh. Iyong social life niya ay parang may kulang. Puro na lang pag-aaral, library, kuwarto, internet. Parang hindi normal ang ganoon. Di ba?”

“Ma… please stop it!” Hindi nakakatuwa iyan ah!” ang pagtutol ko.

Ngunti sinang-ayunan siya ni Jerome. “Tama ka diyan, Steff. Huwag kang mag-alala, ako ang bahala rito sa baby mo. Akong bahala kay utol.” Ang sagot naman ni Jerome na abot-tainga ang ngiting nakakalalaki habang nakatingin sa akin. At hindi talaga niya tinanggal ang paglingkis niya sa kanyang kamay sa aking leeg. Iyon pa ang unang pagkakataon na napansin kong madaldal siya, parang masaya na ewan, nang-aasar. Kapag kami lang kasi sa kuwarto ay tahimik lang siya at kapag nagsasalita, siguradong pananakot lang sa akin ang lalabas sa kanyang bibig. Mistulang nagpalit siya ng pagkatao. O ginawa lang niya iyon dahil may balak siyang masama.

Nanatili lang akong nakasimangot. Pinilit kong isingit ang isang kamay ko sa loob ng nakalingkis niyang bisig upang matanggal ang pagyakap niya sa akin.

Ngunit lalong hinigpitan niya ang paglingkis niya ng kanyang mga bisig sa akin. “Huwag kang pumalag, gago! Malilintikan ka. Hayaan mo lang ako!” ang pigil na pagsasalita niya, nakadikit ang kanyang bibig sa aking tainga.

“Yayain mo nga iyang si July sa mga outing mo Jerome. Sa mga night life kung may time ka.” Ang sambit ng inay.

“Gusto ko iyan, Steff! Hayaan mo, ilalabas ko itong si utol.” Ang sagot din ni Jerome.

Hindi na ako nagsalita sa sobrang inis ko. Ngunit sa isip ko ay sa oras ng kainan, isambulat ko sa aking inay ang pasabog na ninakaw ni Jerome ang motorsiklong bigay niya. Hindi pa naabutan ng kinabukasan, wala na sa kamay ko. “Tingnan ko kung magugustuhan pa niya yang hayop na ‘yan.” Ang pagmamaktol ko sa sarili.

Nang pumasok kami sa restaurant, ang upuan na pinili ko ay ang kaharap na upuan ng aking inay. Nag CR pa kasi si Jerome nang pumasok kami. Umupo na siya, ang pinili naman niya ay ang katabing upuan sa akin, sabay akbay sa akin.

“Sobrang happy talaga ako Steff na for the first time, nakabonding ko kayo. Lalo na itong si utol ko…” sabay lingon sa akin. “Di ba. Tol?”

“Tanggalin mo nga iyang kamay mo sa balikat ko. Ang bigat eh!” ang pagbara ko sa kanya sabay hawak ko sa kamay niya at tinanggal ito mula sa aking balikat.

Natawa naman ang aking inay. “Para talaga kayong magkapatid.”

“Huwag ka ngang tumawa d’yan ma. It’s not funny!”

PIlit naman niyang pinigilan ang sarili na huwag tumawa, nakatingin kay Jerome. Iyong parang nag-uusap ang kanilang isip at natatawa sila sa aking inasta. Parang ganyan na sila ka-close.

“Spoiled kasi itong utol ko, Steff. Kahit sa kuwarto, ako palagi ang nagpapaubaya sa kanya. Kagaya ng sa electric fan, kapag ayaw niya, papatayin niya iyan kahit naiinitan ako. Sa shower, dapat ay palagi siyang mauna. Minsan nga, nanghirap ako sa laptop niya, nagalit. Ngayon hindi na ako makakagamit dahil may password na.”

Bigla naman akong napalingon sa kanya. Iyon bang lumaki ang mga mata at hindi makapagsalita dahil na shock sa sobrang kasinungalingan niya. “Grabe ka ah! Nagbibiro ka ba? O ganyan ka talaga kasinungaling.”

“Uy, uy July. Huwag kang magsalita ng ganyan.” Ang sambit ng inay.

“Hindi kasi siya nagsasabi ng totoo, Ma.”

“Okay, ako ang sinungaling.” Ang sagot ni Jerome, iyong may paawa effect. At ang galing niyang umarte.

“What???” ang tanging nasabi ko na lang, hindi makapaniwala sa galing talaga niyang magtwist ng katotohanan.

“Okay, okay. Dahil magkakuwarto kayo, dapat ay mag-usap kayo kung may disagreement man. Tapos, ikaw naman July, huwag kang madamot sa mga gamit mo.”

Doon ay nadouble-shock naman ako, hindi makapaniwala na ako pa ngayon ang madamot at masama. “Ma… hindi mo alam ang pinagsasabi mo!”

“July… inay mo ako. Mas matagal na ako rito sa mundo.” Ang sambit ng inay

“Tama…” ang pagsingit naman ni Jerome na tumango-tango pa.

Sobrang disoriented talaga ako sa mga pangyayaring iyon. Sa pagsasalita lang niya ay tila nabago ang pananaw ng aking inay tungkol sa akin. Para akong nagkaroon ng culture shock, hindi alam kung ang utak ko lang ba ang naglalaro sa akin o nasa tamang lugar ba ako. Hindi ko rin alam kung ano ang nasa isip ni Jerome kung bakit ganoon ang inasta niya. Maaaring sumipsip lang siya sa aking inay, o alam niyang type siya ng aking inay at gusto niyang sirain ang aming relasyon, o gusto niyang gamitin ang aking inay sa kung ano mang maitim na balak ang nasa isip niya. At kung ano man iyon, doon ko napatunayan na manggagamit si Jerome. Magaling sa magpaikot at magmanipulte ng ulo ng tao. Magaling manloko. Manggagantso. Mananantso, Aliwaswas. Switik. Demonyo.

Hindi na ako nagsalita pa. Para kasing hindi ako pinaniwalaan ng aking inay. Hindi ko rin alam kung dahil sobra siyang humanga kay Jerome, nabulag lang siya sa kapogian ng ungas, o hospitality lang ang kanyang pinaiiral dahil siya ang nag-imbita rito. Ewan,di ko maintindihan.

At habang naghintay kami sa pagkain, pansin ko namang panay ang pagpapa-cute ni Jerome. Ang inay naman ay mistulangkinilig. Naalibadbaran ako. Nasusuka. Kung puwede lang sanang talian ang leeg ni Jerome at idugtong ang tali sa leeg ng aking inay at isabit silang dalawa sa bubong ng restaurant na iyon at lagyan ng paskil na “Huwag Pamarisan! Adik Kami!” ay ginawa ko na.

“Wow! Mukhang masarap ng mga pagkain dito, ah!” ang sambit ni Jerome nang inilatag na ng waiter ang mga pagkain sa mesa.

“Kaya dito ko kayo dinala kasi masarap talaga ang pagkain dito. Dinala ko na rito si July isang beses noong maliit pa siya. Ewan kung naalala pa niya.”

“Hindi ko na po naalala” ang sagot ko sa sobrang pagkainis bagamat tandang-tanda ko pa iyon. Nasa elementary pa ako noon, birthday ko.

“Ito tikman mo ang tom yum nila.” Ang dugtong ng inay sabay sandok sa sabaw gamit ang kanyang kutsara at talagang iniabot niya iyon sa bibig ni Jerome. “Tikman mo. Sabaw pa lang iyan, ha?”

At talaga namang hinigop ni Jerome ang sabaw na galing sa kutsara ng inay.

Doon na naman ako nandiri.

“Di ba?” ang tanong niya kay Jerome. Pagkatapos ay sumandok uli siya ng sabaw at sa akin din niya isinubo. Nag-aalangan man dahil sa inis, isinubo ko na lang ang sabaw na galing din sa kanyang kutsara. Ayokong mapahiya siya.

Inilapit ni Jerome ang kanyang bibig sa aking tainga, “Laway ko natikman mo. Lalo kang ma-in love sa akin niyan.” Ang bulong niya.

Marahil ay napansin ng aking inay ang paglaki ng aking mga mata pagkatapos akong bulungan ni Jerome, Nagtanong siya. “At ano naman ang pinagbubulungan ninyo?”

“Eh... ang bastos niya ma!” ang naisagot ko.

“Ano bang sinabi?”

“Sabi niya, parang mga bata daw kami na kailangan mo pang subuan.”

Napatingin ang inay kay Jerome na mistulang na-offend. Napangiti naman ako. “Ikaw lang ba ang marunong?” sa sisip ko.

“Eh.. ang ibig kong sabihin Steff ay napaka caring mo, napaka-maalalahanin. Napakaswerte ni July na nagkaroon ng mama na katulad mo.”

Napangiti naman ang inay na parang touched. “Huwag kang mag-alala Jerome. Mula ngayon, dahil best friend ka ni July, baby na rin kita.

Bigla akong napaubo. Parang gusto ko na ngang sumuka eh. Kaya doon ko na naisipang sabihin ang ginawang pagnakaw ni Jerome sa motor na ibinigay ng inay sa akin. “Ehem... Ma, napansin mo ba ang motorsiklo ko?” ang tanong ko.

May laman pa ang bibig ni Jerome nang sinabi ko iyon. Ngunit pinilit niyang lunukin ang pagkain nang mabilisan upang makasingit. “Oo nga pala, Steff... iyong motorsiklo ni Jerome, hiniram ko. Hinatid ko kasi ang aking itay sa kabilang lungsod dahil nagkasakit ang lola ko. Eh nasa liblib nalugar ang bahay ng lola ko at walang masakyan dahil hindi pa puwedeng pumasok ang tricycle o jeep. At gabing-gabi na kasi iyon. Ngayon, nagkataong na-flat ang gulong. Eh wala namang vulcanizing shop sa bukid kaya iniwan ko muna roon.”

“Ah ganoon ba? Okay lang iyan. At least nakatulong ang motorsiklo.”

“Ma… hindi siya nagpaalam sa akin! Basta na lang niya kinuha ang motorsiklo!”

“Nagpaalam kaya ako. Nasa shower ka nga noon eh. Kumakanta. ‘Think I’m in love again… grinning that silly grin.’” At kinanta pa talaga niya ang kanta ko noon. “Iyan ang kanta mo noon, di ba?”

“Oo. Iyan ang kanta ko. Pero wala po akong narinig na nagpaalam ka, BESSSSS!” ang sarkastiko kong pag-emphasize sa salitang “Bes”

“Nagpaalam lang ako. Huminto ka nga sa pagkanta sandali eh, at ang narinig ko ay ‘OK’. Kaya dali-dali kong kinuha ang motorsiklo mo dahil nga kailangang-kailangan!”

“Tapos, binenta mo. Iyan ang sabi mo eh.”

“Ito naman, hindi na mabiro. Joke lang iyon, Tol…” ang seryoso niyang sabi, na may paawa effect na naman.

“Okay, okay. Basta Jerome, kapag naayos na ang motorsiklo at hindi na ginagamit, isoli mo na lang ha?” ang sambit ng inay.

“Walang problema, Steff. Syempre, ayaw kong magalit sa akin itong si Utol.”

Dahil doon ay hindi na ako kumibo. Tinapos ko na rin ang aking pagkain. Dahil patapos na rin naman sila, tumayo ako. “Tapos na po ako!” ang sambit ko sabay walk out. Tinumbok ko ang pintuan ng restaurant nang hindi lumilingon sa kanila. Wala na akong pakialam sa naramdaman ng aking inay.

“July, saan ka patungo? Julyyyy!” ang sigaw ng aking inay.

Ngunit hindi ko siya sinagot. Nagmamadali ako sa aking paglalakad at nang nasa labas na ng restaurant, tumakbo ako patungo sa likuran ng katabign building upang hindi nila makita. Walang katao-tao sa lugar at nang makita ko ang isang sementong upuan ay doon ako umupo. At dahil sa sobrang inis at walang ibang mapagsabihan, napaiyak na lang ako.

Ngunit nakita pala ako ni Jerome at nasundan. “Nandito ka lang pala.” Ang sambit niya.

Lihim kong pinahid ang aking mga luha. Hindi ako nagpahalatang umiyak. “Umalis ka! Tangina mo!”

Ngunit hindi siya umalis. Bagkus, tinabihan pa niya ako sa pag-upo sa sementon bangko na inuupuan ko.

“Tangina, alis d’yan!!!” ang sigaw ko uli.

“Hinanap ka ng mama mo, o…” ang sambit niya.

“Hinanap pala eh. Di puntahan mo. Kayo ang magsama!”

“Sorry na. Pasensya na.” ang sambit niya na nanunuyo ang boses.

Doon na ako na nagwala. Tumayo ako at sinapak ang ulo niya. “Sorry? Napakasingunaling mo! Bakit mo ako ginaganito! Ginalaw mo ang laptop ko, ninakaw ang motor ko at pinalabas mo na pumayag ako, at ngayon ay gusto mo naman agawin ang atensyon ng inay ko? Ano ba an gplano mo? Sirain mo ang buhay ko? Mahal na mahal ko ang inay ko! Siya na lang ang tanging pamilya ko, bakit tangka mong sirain ang relasyon namin? Bakit ang sama-sama mo!!!” ang pagsisigaw ko habang hindi ko tinigilan ang pagsapak sa ulo, katawan, at mukha niya.

Hindi gumanti si Jerome. Hinayaan lang niya akong saktan siya. Hindi rin siya nagsalita. Nasa ganoon akong pagsasapak sa ulo at katawan niya nang, “July!!! Anong ginawa mo?” ang sigaw ng aking inay habang nagtatakbo at nilapita niya si Jerome. “Bakit mo siya sinaktan! Hindi lumalaban iyong tao pero patulo ymo siyang sinaktan?”

“Sa eskuwelahan, nanakit yan ng tao. Pinapadugo niyan ang ilong at bibig ng binu-bully niya. Sanay na iyan ma! Balewala iyan sa kanya. Halang ang kaluluwa niyan!”

“Huwag kang magsalita ng ganyan, July. Hindi kita tinuruan na manakit ng tao. Masama ang ginawa mo, July!” ang sigaw ng aking inay. Noon ko lang siya nakitang ganoon kagalit sa akin. Iyon ang pinakaunang pagkakataon na pinagalitan niya ako.

“That’s it. Ito ang unang pagkakataon na pinagalitan mo ako ma, dahil sa taong iyan!” ang sigaw ko habang itinuro si Jerome. “Hindi mo na ako mahal ma!” at tumakbo ako na nag-iiyak.

“July! Anak! Wait!!!” ang narinig kong sigaw ng aking inay.

Ngunit hindi rin ako nakalayo. Hinabol ako ni Jerome at sa pagkakataong iyon ay ako naman ang ginamitan niya ng lakas upang makabalik sa aking inay. Kahit nanlaban ako, wala iyon sa kanyang lakas. Nilock pa ng kanyang braso ang aking leeg at kinaladkad habang nakatihaya ako.

Nang nasa harap na kami ng inay, pipnatayo niya ako.

“Tama ang sinabi ng iyong anak. Sinungaling ako. Halang ang aking kaluluwa! Bully! At binubugbog ko ang mga estudyanteng mapagtripan namin sa eskuwelahan. Hinaharass ko ang anak mo! Blinackmail ko siya! Ginamit ko ang laptop niya nang walang paalam, pati ang motorsiklo niya ay ninakaw at binenta ko. Masama akong tao kaya iwasan ninyo ako! Hndi ako karapat-dapat para sa inyo!!!” ang sigaw ni Jerome sabay talikod at nagtatakbo na lumayo.

Hindi kaagad nakapagsalita ang inay habang pinagmasdan si Jerome na nagtatakbo palayo. “Oh my God…” ang sambit ng inay na halos matulala sa nalaman. “I’m sorry anak. I’m so sorry…”

Ay iyon, nag-iyakan kami ng aking inay. “I love you, ma…”

“I love you too, anak. Pasensya ka na na nasigawan kita. I was thinking na he was the right person na maging kaibigan mo. I was wrong!”

“Okay lang iyon ma…”

“I want yo to find a new boarding house as soon as possible, nak. Ayokong magdusa ka sa kamay ni Jerome.”

“S-sige ma. M-maghanap ako.”

Alas 8 ng gabi ay nasa boarding house na ako. Dahil may test ako kinabukasan, pinilit ko ang sarili na mag-aral bagamat halos hindi pumapasik sa isip ko ang aking pinag-aralan. Ginawa ko na lang din ang iba ko pang assignment. Natapos ako hanggang alas 10 ng gabi. Ngunit ayaw ako dalawin ng antok. Hanggang alas 12 na lang ng gabi, wala akong ginawa kundi ang mag-internet.

Hindi pa rin dumating si Jerome. Hanggang maga-alauna na lang ay wala pa rin siya. Nahiga na lang ako upang dalawin ng antok. Hanggang nakatulog ako.

Kinabukasan ay bigla akong nataranta dahil lampas alas 6 na ng umaga ako nagising. Dali-dali akong bumalikwas sa higaan at naligo. Ni hindi na lang ako kumain ng agahan dahil alas 7 kasi ang unang subject ko at iyong subject na iyon ay may pagsusulit. Nagbihis kaagad ako at nang nakabihis na, dali-daling lumabas ng boarding house. Alam kong mali-late na ako kapag lalakarin ko lang patungo sa eskuwelahan. At sa oras na iyon ay halos walang masakyang tricycle dahil iyon din ang oras ng sakayan ng mga estudyante sa elementarya, sa high school at sa college patungo ng eskuwelahan.

Nang nasa labas na ako ng boarding house at hindi malaman kung mag-abang ng sasakyan o magtatakbo patungo ng eskuwelahan, biglang sumulpot si Jerome. At may dalang bisekleta!

“Halika na! Angkas! Mali-late ka!” ang sambit niya.

HInid ko siya pinansin. Bagkus ibinaling ko ang aking paningin sa malayo, baka may ibang masasakyan na tricycle. Ngunit lahat ng dumadaan ay puro puno.

Dali-dali akong naglakad. Ngunit hinarang ni Jerome ang kanyang bike sa aking daanan.

“Sumakay ka na! Tangina! Ibaba mo ang pride mo at sumakay ka!”

Kaya napilitan na lang akong umangkas sa bisekleta niya. Wala akong choice eh. Mali-late na ako sa klase at sa test ko.

“Saan mo naman ninakaw itong bike na ‘to?” ang tanong ko.

“Hindi ko ninakaw to! Binili ko ‘to! Ito iyong sobra sa pera ng pagbenta ko sa motor mo.”

“Pera ko to? So akin to!” ang sabi ko.

“Atin.”

“Walang atin dahil aalis na ako sa boarding house na iyan! Sabi ng inay ay maghanap ako ng ibang boarding house dahil ayaw niyang makita ang anak niyang sinasaktan ng ibang tao!”

“Lalaki ka! Dapat ay tumayo ka sa sarili mong paa!”

“Oo, tatayo ako. Ngunit hindi magpaalipin. Hindi magpapa-bully!”

Hindi siya kumibo.

“Ba’t ka nagsinungaling kagabi? Ba’t ka nag-imbento ng kuwento? Sadya bang ganyan ka kasama?”

“Oo! Ganyan ako kasama! Putang-inang buhay tooooo!” ang sigaw niya, sabay paharurot sa kanyang bisekleta na tila isang motorsiklo ito na full speed. Pakiwari ko ay gusto niyang magpakamatay. Pati ang one way na daanana ang kina counter-flow niya at mistulang nagpatentero ang aming bisekleta sa mga sasakyan at tao.

“Jerome bagalan mo naman! Kung gusto mong magpakamatay, huwag kang mandamay!!!”

Ngunit hindi siya sumagot. Patuloy lang ang pagpaharurot niya sa kanyang bisekleta.

“Hinaan mo na Jerome, pleaseeee!!!” ang pagmamakaawa ko uli. Gusto ko sanang tumalon ngunit sobrang bilis ng pagpapatakbo niya at may mga tricycle at mga sasakyan pa kaming nakakasalubong. “Ano bang problema mo!”

Hindi pa rin siya sumagot. Kaya ang ginawa ko ay ang ilingkis nang mahigpit ang aking braso sa kanyang katawan. Bahagyang tiningnan niya ang aking kamay na nakalingkis sa kanya. Hindi siya pumalag sa aking ginawa at patuloy lang siya sa kanyang mabilis na pagpadyak. Mistulang humiwalay ang aking kaluluwa sa aking katawan sa sandaling iyon.

Hanggang sa wakas ay nakarating din kami sa eskuwelahan. Doon doon napawi ang aking takot. Pagbaba ko nang pagbaba sa bisekleta niya, imbes na magpasalamat ay sinapak ko ang ulo niya. Hindi siya gumanti. Nanatili lang siyang nakaupo sa bisekleta niya at tinitigan ako.

Tumalikod at nagmamadaling tinungo ang main door ng building. Bago ako pumasok ay nilingon ko siya. Naroon pa rin siya sa ganoon pa ring posisyon, tinitingnan ako habang pumasok sa building.

Maayos naman ang aking araw sa eskuwelahan. Pati ang test ay na perfect ko. Kaya masaya pa rin ako sa araw na iyon. Maga-alas 7 na ng gabi nang nakalabas na ako ng building upang umuwi. Nang nag-abang na ako ng masasakyan, nandoon na naman si Jerome, biglang sumulpot sa kanyang bisekleta.

“Sakay na!” ang sambit niya.

Nairita na naman ako nang makita ko siya. “Sinusundan mo ba ako?”

Ngunit hindi niya ako sinagot. “Sakay na!”

“Ba’t ako sasakay? Ayaw ko pang mamatay, gago!” ang sagot ko.

“Biglang sumungit ang kanyang mukha at tinitigan ako ng matulis. “Bakla! Sakay na!”

Gulat na gulat ako sa kanyang pagtawag sa akin ng ganoon. Napalingon ako sa aking paligid. Mabuti na lang at walang nakakakilala sa akin. “Sakay na bakla! Gusto mong mabugbog?” ang medyo nilakasan pa niyang boses.

Wala na akong nagawa kundi ang sumakay.

“Kumapit ka!” ang utos niya.

Inilingkis ko ang aking kamay sa kanyang katawan. Saka naman niya pinaharurot ang bisekleta.

“Balita ko’y binugbog mo raw ang isa sa mga kaklase ko.” Ang sambit ko.

“Mayabang na bakla. Nilalandi ako.”

“Eh kung hindi ka naman nagpunta sa lugar namin hindi ka sana lalandiin! At bakit ka ba nagpunta sa klase namin? Sino ang hinahanap mo?”

Hindi siya sumagot.

“Bakit ba pinag-iinitan mo ang mga bakla, Jerome??? Ano bang kasalanan nila sa iyo. Grabe ka naman! Wala ka bang puso? Kawawa iyong kaklase ko! Halos hindi makalakad!”

Iyon ang issue ko sa kanya sa pags

Malapit na kaming umabot sa boarding house nang nasa may bahagi na kami ng kalsada kung saan ay madilim at sira ang ilaw, may anim na kalalakihang biglang pumara sa aming sinasakyang bisikleta.

Doon na ako kinabahan.

Nang huminto na si Jerome. Agad siyang kinuwelyuhan ng pinakamalaki sa kanila. Agad na nanlaban si Jerome at kahit anim na malalaking tao ang kalaban niya, nahirapan silang patumbahin si Jerome.

Hanggang nahawakan siya ng apat na tao. Pinagsusuntok siya nang dalawa. Ngunit nakaalpas pa rin si Jerome.

“Tumakbo ka!” ang utos niya sa akin.

Kaya tumakbo ako ngunit nagsisigaw. “Saklolo! Saklolooooo!”

May mga nagsilabasang tao atsaka bumaik ako sa lugar na pinag-awayan. Nang nakabalik na ako, si Jerome na lang ang nakita kong nakabulagta sa may kalsada. Duguan, at tila hindi na gumagalaw.

“Jerome! Jeromeeeeeeee!!!”

(Itutuloy)