Look at me with Love Part 7 – Chances

Look at me with Love Part 7 – Chances

By: simonusimon

                “Ha? Sige po” wala sa sarili kong naisagot. Ako pa maghahatid dito, anu ba yan.

                Gabi na, may eksam pa ako bukas, pag sinuswerte ka nga naman. “Sir kaya nyu po bang tumayo?” tanong ko ditto habang nakaakbay sya sa akin para maalalayan ko sya, nakatungo lang si John nung mga oras na yun.

                “Kak-kaya ko namen e. hik”

                “ay lasyeng!” panggagaya ko, naiinis na kasi talaga ako, antagal ba naman dumaan ng dyip. Hay buhay nga naman. “sir pagaan naman kayo, ambigat nyu na po”

                Maya maya ay narinig ko na ang mahina nyan hilik.

                Patay, yan ang nasabi ko sa sarili ko. Panu koi to isasakay sa dyip.

                Habang wala pang dumadaan na maluwag luwag na dyip ay napagdesisynan ko munang maupo muna kami. Duon ko napagmasdan ang napakaamong mukha ni John. Ang maputi nyang kutis at ang napakabangong amoy ng kanyang pabango at katawan. Ngunit bakit parang malungkot ang ekspresyon ng mukha nya?

                Eh anu naman kung malungkot sya, di naman ako clown para pasayahin sya, tsaka may eksam ako bukas un ang dapat kong isipin. Sakto ay lumabas ang dyip sa isang kanto, mukhang bagong papasada palang ang dyip. Ayos, di nakakahiya ang kasama kong nalasing. Inipon ko ang lakas ko sa pagtayo ko. At di ko na malaman basta naiakyat ko sya sa dyip.

                Naalimpungatan sya nung maisakay ko sya sa dip, kaya medyo umayos na sya ng upo. Magkatapat kami sa likod ako ng driver. Sa sobrang pagod sa eskwela, trabaho at pagbubuhat ng lasing ay napaidlip ako. Nagising nalamang ako sa pagtigil ng dyip na sinasakyan ko.

                ‘Hala! Lagpas na ako. Andami ng sakay ng dyip! Ung kasama ko nasaan na?’ mga tanong sa isip ko. ‘Walastek di man lang ako ginising?’ at bumaba na nga ako ng dyip.

                Sumakay uli ako ng dyip pauwi dahil nga nakalagpas ako. Magbabayad na ako ng makapa ko na nasa akin pa pala ang wallet ni John.

                Maaga ako natulog, bukas ng umaga nalang ako mag-aaral. Ganun naman talaga ako mas maraming pumapasok sa isip ko pag ganun.

                Maaga din ako nagising para mag-aral, maaga pumasok at dumaan muna ako sa fastfood na pinagtatrabahuhan ko para idaan ang wallet ni John sa aking manager para kung dumaan man ito ay maibigay agad ang wallet nya. Nagpaalam narin ako sa aking manager na hindi ako makakapasok dahil alam kong madugo ang exam ko mamaya na aabutin ng mga tatlong oras.

                Paggising palang ni John ay ramdam na nya ang sakit ng ulo nya, di na nya matandaan kung paano sya nakauwi. Ang alam lang nya ay dumaan sya sa isang fastfood tapos ay di na nya alam ang sumunod na nagyari. Bumangon na sya para ayusin ang mga kailangan para sa libing ng kanyang yaya bukas.

                “Ate Linda, nakita mob a ung wallet ko?”tanong ni John sa kanilang katulong

                “Hindi po” maikling sagot nito.

                ‘Hay nawala ko na naman ata wallet ko, buti nalang pera at isang id lang nakalagay dun’ sabi nito sarili habang palabas ito ng kanilang bahay ng tumunog ang kanyang cellphone.

                ‘Hi sir, naiwan nyu po ung wallet nyu ditto sa fastfood naming and I belive sainyo rin tong car na nakaparada ditto sa amin’ ang nakalagay sa text message.

                Napangiti nalamang si John dahil buti nalang at hindi nya nawala uli ang kanyang wallet. Ilang beses na kasi syang nakakawala ng kanyang wallet. Agad na umalis si John para kunin ang kanyang wallet.

                “Good morning, ahm kayo ba ung nakakuha ng wallet ko? Maraming salamat.” Wika ni John sa manager.

                “Ahhh opo, actually di nyu naman po nawala talaga. Tinignan po kasi namin ung address nyu tapos nakalimutan na pong isauli sainyo nung naghatid sainyo” ang aking manager.

                “Ganun ba? Salamat. Teka sino po ung naghatid sakin? Para mapasalamatan ko naman po siya ng personal”

                “Naku wala sya, part timer lang kasi un, may pasok sya ngayon”

                “Ahh ganun po ba? Sige pakisabi nalang po, salamat”

                At umalis na nga si John na naguguluhan, naaalala nya kasi na mag-isa lang syang nakarating ng bahay nila.

                Kinabukasan, tanghali na ako gumising dahil wala naman akong pasok. Balak ko ding pumunta sa puntod ni Justin ngayon.

                Bandang hapon na ako pumunta sa sementeryo para di na masyadong mainit.

                Pagdating ko sa puntod ni Justin na may bulaklak na naman duon at isang kandila. Mukhang bagong sindi lang ang kanila. Luminga linga ako kung may tao sa paligid. Nakita ko ang isang kumpol ng tao, nakasilong sa isang tolda. Mukhang may inilinbing na kamag-anak.

                “Hmmm, Justin ha, may other man ka ata, lagi nalang pag pumupunta ako dito may mga bulaklak ka?”

                Nanatili pa ako doon ng ilang oras. Pauwi na ako ng marinig ko ang isang pag-iyak ng isang lalaki mula sa kaninang tolda. Mag-isa na lamang itong tumatangis. Nakaupo sa tapat ng isang puntod.

                “Yaya!” sigaw ng lalaking umiiyak.

                Nilapitan ko sya at kinulbit para abutan ng panyo ngunit hindi ito lumingon.

                Paalis na ako ng marinig ko ang salitang ‘SALAMAT!’ Lumingon ako para sabihing walang anuman ngunit nabigla ako sa aking nakita maging ang lalaki ay nagulat din.

                “John?”

                “Ikaw?”

                Sabay naming wika at sabay ding nagring ang aming cellphone.

                “What? Sige punta na ako dyan sa office” wika ni John

                “Tatay ni Justin? Dumaan sa atin? Nandyan pa ba? Sulat? Sige uwi na ako.”

                At nawala pareho sa isip namin ni John ang isat’t isa. Sumakay agad sya sa kanyang kotse at ako naman ay nagmamadaling lumabas ng sementeryo pauwi.

               

                Itutuloy…

Pls visit simonusimon.blogspot.com 

Add nyu din ako sa fb simonusimon@gmail.com

Ask me anything on http://www.formspring.me/simonusimon