Break Shot Chapter 12 (Admin Andrey's Story)

Mabibitin po kayo sa Chapter na ito. At patawad po kung kailangan ko kayong bitinin sa susunod pang chapter. Ako po ay kailangang umuwi sa Bicol. (Kung nais niyong malaman kung bakit, itanong na lamang kay Justyn Shawn. hehe). Ngunit una sa lahat, NAIS KO PONG IPAABOT ANG AKING TAOS PUSO AT ABOT LANGIT NA PASASALAMAT SA INYONG SUPORTA AT PAGMAMAHAL SA Break Shot. Ako po ay labis na nasisiyahan sa iyong mga komento (though maraming umiyak sa last chapter.) Maraming salamat po talaga. Hindi ko na po iisa-isahin kung sino yung mga nagcomment, pero kung nagcomment ka, SALAMAT with all my heart. :) Kita-kits na lang po tayo next week para sa next update at last chapter ng BS. I love you all.

P.S. Madami pong errors (typographical mostly) sa chapter na ito.

P.S#2. Next chapter na ang dedication at pasasalamat ko sa inyong mga comments. SISIGURADUHIN KO NA BABANGGITIN KO ANG INYONG PANGALAN SA HULING KABANATA. The best kayong lahat, lalo na yung mga SUPER HABANG comments...i feel extra happy when you do that. Im happy na nag-eefort kayo magcomment ng mahaba para saaking mahabang istorya. Sa susunod na chapter ko na lang kayo papangalanan. :)

Here goes.

I immediately stopped my tears from falling when the bell rang. It took me a little while before what Ella said completely registered in my mind. Gusto ko mag-focus sa pakikinig sa aming guro but my mind and my heart refused to do so. It keeps breaking inside...but I can't do anything but to endure and feel the pain as it flows through my whole being.




Didn't I told Kuya Liam to wait? Hindi ba sinabi kong kapag bumalik ako'y mangangako siyang mamahalin niya uli ako tulad ng dati?




Two periods had ended ngunit wala ni isang bagay na sinabi ng guro ay pumasok sa isip ko. My mind is having its own classes...I did alot of thinking...I wanted my mind to teach my heart how not to feel so bad so i won't hurt myself too much. Gusto kong maintindihin si Kuya...naghanap ako ng rason kung bakit, after all, nagawa niya pa rin akong saktan at ipagpalit sa iba. Gusto kong maintindihan kung bakit napakabilis niya nalimutan ang pag-ibig niya para sa akin...at isa lamang ang dahilang pilit na sumisiksik sa utak ko: nasaktan ko ng labis si Kuya.



Ngunit hindi ba sapat na din ang paghihirap na naranasan ko habang mag-isa kong pilit na inaalam ang natatanging lihim ng buhay? Hindi ba pinaglaban ko naman ang nararamdaman ko para kay Kuya? Hindi ba ginawa ko naman ang lahat para mapatawad niya ang pagkakamali ko?





Marahil ay sapat na iyon.





Sa huli, hindi ko kailangan magsisi dahil alam kong ginawa ko ang lahat. Tulad ng ginagawa ko sa mga naging karelasyon ko, ginawa ko lahat para sa huli ay wala akong regret. Sinubukan ko na lahat...kaya marahil, kung talagang ayaw na ni kuya, wala na akong pagsisihan at matatanggap ko na maluwag sa aking puso. Iyan ang gusto kong matutunan ng puso ko. Iyan ang pilit kong sinasabi sa kanya, na wag na siyang masaktan...na wag na siyang mabiyak...dahil hindi ko na makayanan ang sakit...the pain was crucifying...I keep seeing Kuya Liam's face in my mind. I keep missing his sweet smile, his caring voice, his sweet caress...everything about him that gave me reasons to love him. All of this makes it so hard to accept and let go.





Nang hapong iyon, pumunta ako sa likod ng room at naupo sa seawall. Doon ako nag-isip isip at naglabas ng sama ng loob sa pag-iyak. Maya-maya'y naramdaman kong may tumabi sa akin. Si Kuya Liam.




"How's life in Manila with your Tita? Have you been well?" He said in a rather friendly tone. Somehow, hearing his kind voice made me feel better. Ngunit hindi ko na napigilan ang sariling sabihin ang mga salitang I so long to hear.




"Liam I'm sorry. Forgive me." Ang sabi ko without looking at him. "This is the last i will say these things to you. I've had enough. I still love you. There's no use in lying and telling that i don't when i still do. I still crazily do. At ang sakit na nararamdaman ko ngayon ang nagpapatunay noon." Muli na namang tumulo ang luha ko. I burried my face in my palms.




"I already forgave you Andrey...Leah taught me how to. And i'm sorry to tell you this but..."




"Stop...I didn't came here to hear that...." I stood frantically, and then went down the seawall para umalis. Mabilis niya naman akong sinundan at inihele ako sa kanyang braso. Then he gently held my face, looked into my eyes, and said the words i never wished to hear.



"I love Leah. She's my everything now..."




"No...no...stop..." Humahagulhol kong sabi habang inaalis ang kamay niya sa mukha ko.





"I never meant to hurt you...And i want to say sorry for the devious things i've done...Now na wala na ang galit ko, i don't even think na worth pang patawarin mo ako sa mga ginawa ko...i was so inconsiderate. Masyado na akong nagpalamon sa galit ko. But when Leah came...."



Umiling-iling ako at saka niyakap si Kuya.



"Tell me that you still love me..." I begged. Isinantabi na ang lahat ng natutunang aral sa buhay at nagpaalipin sa pag-ibig na nadarama. "You said you love me even when i was just a kid...prove that to me then...say that you love me. If you have loved me for a very long time, i don't believe na basta na lang mawawala iyon. Tell me that you love me...please..."



"I'm sorry...but i really love Leah now. " was his reply. Inalis ko ang kamay nang marinig iyon, tumalikod, at wala sa sariling naglakad paalis. I just kept on walking habang tulala...pumunta ako sa munting santuaryo namin ni Kuya Liam at saka doo'y tuluyang bumigay sa kalungkutan. Pumasok ako sa loob ng kubo at humiga sa kama. I decided to sleep, knowing that in there, i won't feel any pain. At iyon nga ang ginawa ko.



Nang magising ako'y madilim ang paligid at halos wala akong makita. I heard nothing but the sounds of night time creatures. I felt my heart again, but the intensive pain is still there. I let a tear roll down my face, at saka pumikit ulit.



I woke up with the song of birds and the smell of an early morning. I know i'm late para pumasok. Tumayo ako, felt my heart, but the pain was still there. Naglakad lakad ako sa palibot ng kubo, sa may clearing, habang ini-isa isa ang lahat ng ala-ala namin ni Kuya Liam. I know it too much na hindi makakatulong ito saakin kung gusto kong mag-move on ngunit, kahit sa huling pagkakataon, gusto kong sariwain ang lahat ng pinagsamahan namin ni Kuya. Umupo ako sa terrace at inaninag ang mukha ni kuya. Nakangiti siya sa akin...hinawakan niya ang mukha ko...at saka muling naglapat ang aming mga labi. But when i opened my eyes, he was gone. Pumasok muli ako sa loob ng kubo at saka padapang nahiga sa sahig. My mind was lost somewhere...in the past...where Kuya Liam used to love me with his all...but all of them now seems distant memories. Pending to be forgotten.



Hindi ko alam kung gaano ako katagal sa ganoong ayos...hindi ko namalayang madilim na pala. Naramdaman ko na ang panghihina ng katawan...and suddenly realized i haven't eaten since yesterday night. But i didn't care.



"I'm sorry...but i really love Leah now. "



Nakatulog muli ako. And when i woke up, gabi na naman. Nahihilo na ako...nanghihina...ngunit inisip ko na lang na isa lamang ito sa mga araw sa Maynila na wala akong makain at nag-iisa. Doon ko natanong kung para saan ba ang sakripisyo't paghihirap ko sa Maynila kung ngayon, may iba na palang mahal ang taong dahilan ng lahat. Ang akala ko'y malakas na ako...i thought i have grown during my stay in Manila. Pero nasaan ba ako ngayon? Heto, nag-iisa...isinasara ang sarili sa mundo...feeling exiled...like i don't belong to any place in this world. At habang sinasakripsyo ko ang sarili, habang nag-mumukhang kawawa at nagdurusa, si Kuya Liam ay masaya sa piling ni Leah. It feels so unfair...But do i really have a choice? I'm left with missing piecess...at kahit subukan ko pang buuin ito, wala nang dahilan pa para gawin ko yun.



I closed my eyes.



And opened them when i felt the sun's warmth hit my face. Ngunit sa grabeng panghihina, all i was able to do was to slightly raise my head...and then everything's dark. I don't know how long i have been staying in the darkness. I was worried na hindi ako mahanap nina mama at papa. Marahil ay nag-aalala na sila ng lubusan. Isang tao lang ang maaring makahula kung nasaan ako...si Kuya...but i guess he wouldn't even bother to search for me.



I saw a light in the far end of a dark tunnel. I came nearer towards the light...the light looked so comforting, so peaceful...i came nearer and nearer, until i myself have slowly been covered by the light.



Then I heard his voice. He called me by my name.



"Andrey! andrey...!" He keeps repeating my name...he sounded afraid...like he can't live without that name...



"Pls...open your eyes...Andrey!" He was crying...i'm sure he is...his tears were falling...



Suddenly the light disappeared. The darkness, too. Despite the weakness i feel, i opened my eyes...and saw his face.



"I'm sorry...." I said...before falling into another abyss of darkness. I heard his voice once more... He was frantic. He keeps calling my name...all over again.



---------------------------------



I woke up with the sounds of beeping machines. Even though i still feel weak physically, i can hear voices around me. It took me some time to recognize all of them.



"Gising na siya..." Matthew said with relief.



I opened my eyes at sinalubong ng mga matang nag-aalala at mapagmahal.



"Okay ka lang bhest?" Si Ella



"Anak, what do you feel?" si mama, siyempre



"Kumusta pakiramdam mo?" si papa...



Isa-isa ko silang tiningnan...Nanghihina pa rin ako ngunit isa-isa ko tinangnan ang kanilang mukha at nginitian. Before I knew it, umiiyak na pala ako. I felt so thankful that i have those people na nakapalibot sa akin. Maraming nagmamahal sa akin...and i realize na mali talaga ang ginawa kong pagpapabaya sa aking sarili. I should spend my time with these people who love me instead of mourning on something na wala namang patutunguhan. At dahil nga nanghihina pa ako, i closed my eyes again and let the tears roll down my cheeks.



"The doctor said he needs more rest." Narinig kong sabi ni papa. My senses were much awake, but my body isn't.



"Saan mo ba siya nakita Liam?" tanong ni Ella.



I flinched. Nandito si Kuya Liam?



"S-sa b-baha-...sa bukid. Nakahiga siya sa may lilim ng puno..." Naintindihan ko naman kung bakit nilihim niya ang patungkol sa aming munting bahay kubo. Ngunit masakit nang maalala ko na dinala niya dito si Kuya Jacob at doon tinugon ang curiousity nito.



"Takot na takot na kami ng Papa ni Andrey. Dalawang araw na siyang nawawala kaya nagpatulong kami kay Liam sa paghahanap. Hindi rin naman namin inisip na naglayas muli siya at pumunta sa Maynila dahil magpapaalam siya kung ganoon. Lubos kaming nabahala dahil bigla siyang nawala at hindi nagpa-alam. Mabuti na lang at nahanap siya ni Liam." Ang kwento ni mama. Gusto ko siyang pigilan sa pagkwento na pumunta ako ng Maynila. Ngunit alam ko na ang susunod...



"N-naglayas? Hindi po ba sabi ninyo pumunta siya sa mga tita niya?" Si Kuya Liam. I wanted to shout...i want to stop mama from telling them what a beggar had i been during that time...



"Ang totoo'y nagpa-alam siya sa amin upang mamuhay ng mag-isa sa Maynila. Hahanapin niya daw ang sarili niya. Nagpalaboy laboy siya doon sa buong Disyembre. Hindi pa rin kami makapaniwala sa naging buhay ng anak ko doon...naging pulubi, nabubugbog at namuhay na mas mahirap pa sa daga. Maraming beses din daw siyang inatake ng kanyang sakit at nahimatay doon...maging siya'y hindi rin alam kung papaano pa siya nabuhay. Naaawa ako sa anak ko...hindi ko alam kung ano ang pinagdadaanan niya para gawin niya ang mga bagay na ito sa sarili niya. Hindi ko alam kung bakit kailangan niyang magdusa at maghirap...Ngunit kapag naiisip kong gusto niya na malaman ang kahulugan ng buhay sa murang edad, parang binibiyak ang puso ko." Umiyak si mama...at tumulo din ang luha ko. Ang katahimikan sumunod ay nagpahiwatig na hindi makapaniwala ang mga kaibigan ko sa narinig.



"Ginawa po iyon ni Andrey?!" Hindi makapaniwalang tanong ni kuya. Maya-maya'y narinig ko na lang na humagulhol siya at pilit na pinipigil ang sarili sa pag-iyak. Marahil ay nagtanong sina mama at papa kung bakit siya ganoon. Pero hindi ko na hinintay ang mga sumunod na pangyayari. Then i fell into another deep sleep. (Tulog na lang ako ng tulog)



---------------------------------------



Nagising ako ay gabi na. Naaninag ko kasi ang dilim sa labas ng bintana. May lakas na din ako, enough para igala ko ang ulo at tingnan ang paligid. Wala sina mama't papa doon. Ang buong akala ko'y iniwan nila ako nang makita si kuya Liam sa aking bedside, nakayuko ang ulo at marahil tulog. Inilapat ko ang kamay sa buhok niya, hinaplos-haplos ito at hindi ko na naman napigilang tumulo ang aking luha. Marahil ay naramdaman niya ang kamay ko kaya iniangat niya ang ulo at nagising.



"Gising ka na?" He asked wearily. Ngunit nakita ko namang masaya siya na gising na ako.



"Asan sina mama?" I asked in a gloomy voice. Inilapit niya naman ang mukha at hinalikan ako sa noo.



"Para saan naman iyon..."



"Hindi ko alam kung saan magsisimula sa paghingi ng tawad Andrey...Gusto kong saktan ang sarili ng paulit-ulit sa mga ginawa ko sa iyo. I didn't even considered how weak your body is. I have been too cruel...and i ask for your forgiveness..." Ang sabi niya. Tumulo naman ang luha ko.



"Handa sana akong gawin lahat para mapatawad mo at maibalik ang nararamdaman mo sa akin. Pero ngayong mahal mo na si Leah, lahat ng ginawa ko mawawalan na ng halaga. Let's forgive each other. We started out as friends, so let's end this as friends." Matapang kong sabi. Kahit bawat salita ay dumudurog sa aking puso.



Tumango lang siya. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa kanyang isipan.



"May i kiss you? For the last time?" He asked, his eyes pleading. I didn't answer at hindi ko rin siya tiningnan. Saying its the last hurts so bad. Pero kahit hindi ako sumagot, nilapit niya ang bibig sa aking mga labi at padampi akong hinalikan. Pareho kaming tumutulo ang luha.



But it doesn't matter ayway.





He loves Leah now.





So it doesn't matter.



-------------------------------------------------



Lumipas ang mga araw at tuluyan na naming pinasok ni Liam ang friend zone. Ngunit wala namang ibang nangyari kundi nakakalokang plastikan at palitan ng mga kakatuwang salita sa room. Nginingitian ko si Kuya, at ngumingiti din naman siya. Ngunit kapag gusto namin pag-usapan ang isang topic, pareho kami nauubusan ng salita para pag-usapan iyon. Minsan nga, tinanong niya ako kung bakit daw ginawang bilog ang buwan sa halip na parisukat...at ang sagot ko ay "oo" na totally unrelated. We tried rebuilding our friendship, but the awkwardness of the past at ang pagpapa-iral ng pride here and there made it all impossible. So, to say, we became less friends...parang acquiantance lang with simple hi and hello.



Hindi naging madali para saakin ang bagong setup namin ni Kuya. Labis ang ka-sweetan nila ni Leah sa loob ng classroom, which makes me feel terribly sad. Napakasakit. Ngunit natatanggap ko na rin kahit papaano. Isinisik-sik ko na lang sa aking isipan na "this too shall pass."



Isang araw sa loob ng canteen, nag-share kaming tatlo nina Matthew at Ella sa isang table.



"Grrrrrrr!!!! yang si Leah, kung maka-lingkis kay Liam daig pa ang octopus!"



"Hayaan na natin sila...mukhang masaya naman si Liam eh."



"Wehh. I don't believe you. I know it hurts so much inside, diba? Ikaw pa! Don't lie to meeee..."



"yeah....it hurts...so bad." malungkot kong sabi. Tumingin sa akin si Matthew habang sinubo ang ang kinakaing burger.



"Drama niyong dalawa. Kain na lang kayo. Sumasama ang lasa ng pagkain sa mood ng isa diyan." Pamaktol na sabi ni Matthew. Sumimangot ako at tiningnan siya. Fortunately, the magic each time our eyes meet is long gone.



"Oo na. Kumain ka lang....ayaw mo lang maistorbo." Ang sabi ko naman sa kanya.



"Alam mo Matthew, palibhasa'y masaya ka lang na wala na ang Liandrey couple. Pabor na pabor ka dahil wala na sila. Anong gusto mo? AndRew? Ew." Nang-iinis namang sabi ni Ella. Hearing what she said, sabay kaming tumingin sa malayo ni Matthew. Talk about awkward. Matthew cleared his throat.



"Ano ba yan....Hindi na masarap yung pagkain....Well anyway, nasasaktan ka ba talaga Andrey?" Ang sabi ni matthew a few minutes later. Ngumiti ako dahil bigla niyang piniling sumali sa usapan namin ni Ella, which means hindi naman talaga niya gusto na wala na kami ni Liam.



"Oo......siguro...But i can overcome this over time. I just need time. Kaso mahihirapan ako dahil lagi ko silang nakikita." I replied, eating my burger.



"Mahirap talagang kalimutan ang taong mahal mo kung lagi mo siya nakikita...Akala mo nag-move on ka na tapos kapag nakita mo siya, hayun, your foolish heart would start beating fast again. I hate that feeling." Ang sabi ni Matthew sabay marahas na kinagat ang burger. "But then, seriously, kung nasasaktan ka talaga tol, let's make an agreement...the three of us."



"What it is? Baka sabihin mo na naman magkopyahan tayo sa quizzes eh ang lalayo ng upuan natin." Ang sabi ko kahit alam kong ang agreement ay concerned sa amin ni Liam.



"Nope. From now on, we would not talk about anything that concerns the L&L couple." Seryosong sabi ni Matthew.



"I AGREE!" Ang sabi naman ni Ella na kanina pang tahimik sa pagkain ng kanyang burger.



"Ganun..." I said sadly. Ngunit alam kong makakatulong kung lahat kami ay magpapangap na wala si Liam at Leah. At walang ring Liam at Andrey. "Tama kayo Guys. We should move on na." Ang sabi ko. I should move on na.



At naging mag-bff kaming tatlo. Hindi ko na alam kung papaano. Pero natutuwa ako at napapangiti kung paanong ang conflict ng third year life ko ay sa aming tatlo umikot, ngunit ngayon, nagtutulungan na kami, nagki-care, at nagmamahalan sa isa't isa.



Marahil ay isang buwan na ang nakalipas mula nang mag-usap kami sa hospital ni Kuya. For a reason i don't know, i heard from my classmates na rocky road daw ang relationship ni Leah at Liam. Hindi na sila laging magkasama at nakikita ko rin na nag-aaway ang dalawa. Ngunit dahil nga muted ang issue ng L&L sa circle of friends namin, hindi ko ito naibahagi sa kanila. Natanggap ko na rin kahit papaano na hanggang doon na lang ang story namin ni Kuya Liam...kahit mahirap.



Ngunit sadyang mapaglaro talaga ang tadhana. Kung kailan pa sabi ko sariling tanggap ko na, at handa na ako mag-move on, doo naman nagkaroon ng pagkakataon upang magtagpo ang aming mga naliligaw na puso.