"Daniel"

(A story inspired by the song of the same title)

By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

Author's Note:

-->

Sino ba ang hindi nakarinig sa kantang ito ni Elton John? Bagamat nagustuhan ko ito, hindi ko lubos na naintindihan ang kuwento sa likod ng kanta. Ang buong akala ko, ang kahulugan lang nito ay tungkol sa kalungkutang nadarama ng dalawang magkapatid na lalaki na nagkalayo; si “Daniel” na nakatatanda ay aalis patungong Spain samantalang ang kanyang nakababatang kapatid ay ang naghatid sa kanya sa airport. Akala ko ay ang drama hanggagn doon lang.

Ngunit may malalim palang kuwento ang nasa likod. May nakapagsabi na base daw ito sa totoong buhay. At may mga nagsabi rin na ang kantang ito ay may dalang lungkot lalo na kapag naalala nila ang mahal nila sa buhay na “lumisan” din.

Ang totoo, hindi ko alam ang tunay na kuwento. Ngunit ano man ito, siguradong nakakaantig.

Heto ang liriko ng kanta –

Daniel is travelling tonight on a plane
I can see the red tail lights heading for Spain
Oh and I can see Daniel waving goodbye
God it looks like Daniel, must be the clouds in my eyes

They say Spain is pretty, though I've never been
Well Daniel says it's the best place that he's ever seen
Oh and he should know, he's been there enough
Lord I miss Daniel, oh I miss him so much

Daniel my brother you are older than me
Do you still feel the pain of the scars that won't heal
Your eyes have died, but you see more than I
Daniel you're a star in the face of the sky

Daniel is travelling tonight on a plane
I can see the red tail lights heading for Spain
Oh and I can see Daniel waving goodbye
God it looks like Daniel, must be the clouds in my eyes
Oh God it looks like Daniel, must be the clouds in my eyes

At heto ang gawa-gawang kuwento ko para sa kantang ito –

Alas 11 ng gabi, nasa second floor kami ng NAIA kung saan natatanaw ko ang isang eroplanong ang destinasyon ay patungong Madrid, Spain.

Mainit ang panahon; nanlalagkit ang aking katawan dahil sa pawis at sa halos dalawang oras na pananatili ko sa lugar upang hintayin lamang ang paglipad ng eroplano. Tiniis ko ang lahat; iyon ay dahil iyon na ang huling paghatid ko kay Daniel. Iyon ang aking pangako sa kanya. At hindi ako aalis hanggang hindi nakalipad ang eroplano.

Half-brother ko si Daniel, mas nakatatandang kapatid. Actually, maituturing na panganay siyang anak ng aking inay. Noong dalaga pa kasi ang aking inay, nakapagtrabaho siya sa bansang Espanya bilang isang katulong. Doon niya nakilala ang ama ni Daniel, si Felipe, ang kanyang amo.

Mabait si Felipe. At mahal niya ang aking inay. Ngunit may asawa na siya na isang Espanyola, ang kanyang amongbabae. Ibig sabihin, isang bawal na relasyon ang nasadlakan ng aking ina sa piling ni Felipe.

Noong ipinagbuntis na niya si Daniel, doon nabulgar ang kanilang lihim. At naging malaking issue ito sa pamilya ni Felipe. Nag-away silang mag-asawa at muntik nang nagkahiwalay. Ngunit sa bandang huli ay nagkapatawaran din sila. At ang lahat ay humantong sa kasunduan; na uuwi ng Pilipinas ang aking ina pagkatapos niyang magsilang. Ngunit bibigyan naman siya ng buwanang sustento; sa isang kundisyon nga lang: na “ipahiram” niya si Daniel sa kanilang mag-asawa. Actually, “hiram” ang lengguwaheng ginamit nila ngunit ang totoo, ampon ang ibig sabihin. Wala kasing anak si Felipe sa kanyang asawa gawa nang baog ito.

Pumayag naman ang inay. Naisip din niya kasi ang kahihiyang idudulot nito sa kanyang pamilya kung mag-uwi siya ng bata na wala namang ama. Kaya bagamat masakit sa kanyang kalooban, tiniis niya ang umuwing hindi dala si Daniel.

Naging tapat naman sa kanilang kasunduan ang mag-asawa. Walang palya ang kanilang buwanang pagpapadala ng pera sa aking inay. At palagi nilang ina-update siya sa kalagayan ni Daniel. At simula noong nasa sampung taong gulang na ang aking kapatid, pinahintulutan siyang dumalaw sa amin sa Pilipinas.

Excited nga ako sa unang pagbisita na iyon ni Daniel sa amin. Syempre, sa litrato ko lang siya nakikita. Ikaw ba naman ang magkakaroon ng kapatid na matangkad, mestiso, at napaka-guwapo. At mabait pa! Magsi-siyam na taong gulang lang din ako noon. Nakakatuwa nga kasi, kahit sampung taong gulang lang siya, siya lang mag-isa ang nagbiyahe. Inihatid siya sa airport sa Madrid ng kanyang mga magulang at sa Pilipinas naman, kaming pamilya niya dito sumundo sa kanya. Wala raw kasing pagkakataon ang kanyang mga magulang na samahan siya sa Piliipnas. At dahil atat na atat si Daniel na makita ang ina namin at kaming mga kapatid niya kung kaya nakiusap siya sa kanyang ama na kahit siya na lang ang magbibiyahe. At pumayag naman ito. May mag-aassist naman daw sa mga ganoong klaseng pasahero kung kaya ok lang. Ngunit kung sa akin nangyari iyon, baka hindi ko kakayanin. Parang nakakatakot na sa ganoong edad pa lang niya, nag-iisa lang siyang bumiyahe patungo sa ibang bansa.

Ngunit sadyang malakas ang loob niya. Sa mura niyang edad ay makikita mo na ang kanyang determinasyon at tapang na humarap sa buhay.

At simula noong nakarating na siya sa amin, taon-taon o minsan ay wala pang isang taon na dumadalaw si Daniel sa amin.

Sa bahay namin siya tumitira kapag nagbabakasyon. Syempre, bahay na rin niya iyon. Kapatid ko kaya siya at itinuring rin siyang parang anak na rin ng aking ama. Kung kaya, masayang-masaya si Daniel kapag nagbabakasyon sa amin. Ang sabi pa nga niya ay mas gusto niya sa pamilya namin kaysa sa pamilya niya sa Madrid. Paano, solong anak lang siya doon, walang mga kapatid, at sa malaking bahay nila kapag wala ang mga magulang niya ay nag-iisa lang siya. Malungkot daw ang bihay niya doon. Hindi kagaya sa amin na close kaming lahat, palaging nagba-bonding, makukulit ang mga kapatid ko, at puro harutan kapag nagsasama kaming lahat. Iyon ang gustonog-gusto niya. Kaya bagamat sabi niya ay “the best” ang Spain ngunit mas gusto pa rin niya sa amin, lalo na sa lugar namin sa bukid na presko ang hangin, berdeng-berde ang paligid, walang polusyon at traffic...

Dahil hindi naman magkalayo ang agwat ng aming edad, ako ang pinaka-close ni Daniel sa aming magkapatid. Palagi kaming nagsasama niyan; sa paliligo sa ilog, sa panghuhuli ng isda, sa paglalaro. Ako rin ang nagturo sa kanya kung paano umakyat ng niyog, kung paano sumakay sa likod ng kalabaw, at kung paano patakbuhin ito habang sinasakyan. Syempre, sa akin din siya natutong magtagalog.

Mabait na bata si Daniel. Masayahin, maalalahanin, mapagmahal. May isang beses nga noong namasyal kaming magkakapatid sa palengke, at may isang madungis na batang nakita niyang nagnakaw ng panindang prutas. Labing-limang taon na siya noon. At dahil di hamak na matangkad at malaki ang pangangatawan, hindi siya natakot na habulin ang bata.

Ang buong akala ko ay bubugbugin niya ito. Ngunit noong naabutan na niya ang bata, kinuwelyuhan niya ito at sinabihang isoli ang ninakaw niya at mag-sorry sa may-ari.

Sa takot ng bata, tumalima naman ito. Isinoli ng bata ang prutas sa may-ari at nanghingi ng sorry.

Nakakaawang tingnan ang bata. Siguro ay nasa pitong taong gulang pa lamang ito. Kitang-kita ko ang pamumutla ng kanyang mukha at panginginig niya sa takot. Pagagalitan pa sana siya ng may-ari ng tindahan ngunit pinakiusapan ito ni Daniel na huwag na lang at bayaran na lang nito ang panindang kinuha ng bata.

Ibinigay naman ni Daniel sa bata ang prutas na binayaran niya. “Nagugutom ka ba?” ang tanong niya sa bata.

“O-opo...” ang sagot ng bata na nanginginig pa rin sa takot.

“Gusto mo bang kumain sa Jollibee?” tanong uli ni Daniel.

Napangiti ng hilaw ang bata, naramdamang mabait naman pala si Daniel. At nahiya man, tumango ito.

At Hayun, sabay kaming lahat na kumain sa Jollibee. At lalo pang natuwa ang bata noong binigyan pa ito ni Daniel ng dalawang daang piso bago umuwi.

“Huwag mo nang gawin muli ang pagnanakaw ha? Masama iyan” ang sabi niya sa bata bago ito umalis.

Tumango naman ang bata. At masaya itong tumakbo pauwi. Ang sabi pa nga ni Daniel na kapag nakikita muli niya ang bata sa palengke na iyon at nagnakaw uli, tutulungan niya itong magbago. Hindi ko lang alam kung ano ang plano niya para sa bata. Hindi ko na rin inalam pa.

May isang beses din, nasira ang aking sapatos. Nag-iiyak ako. Syempre, iyon lang ang nag-iisa kong sapatos. Gamit ko iyon sa eskuwelahan, sa simbahan, sa pamamasyal, at kahit sa paglalaro; all-around ang sapatos kong iyon.

Awang-awa si Daniel sa akin. Kinabukasan agad, niyaya niya akong pumunta ng lungsod. Doon, binilhan niya ako ng bagong sapatos, gamit ang credit card extension ng papa niya. At dalawang sapatos pa! At hindi lang ako ang binilhan niya; binilhan din niya ng sapatos ang dalawa kong kapatid, si inay at ang itay ko.

“Hala ka! Baka ka pagalitan ng papa mo kuya? Mauubos ang pera ng papa mo.” sambit ko.

“N-nagpaalam na a-ako...?” ang sagot naman niyang ang pagsasalita ng tagalog ay pautal-utal. Hindi pa kasi niya kabisado ang pagtatagalog.

“Ano ang sagot niya?”

“No problemo...”

Syempre, tuwang-tuwa ako. May pang-eskuwela na ako at may panglaro pa. At tuwang tuwa rin ang mga kapatid ko at ang aking mga magulang.

Simula noon, sa bawat pagbabakasyon niya sa amin ay marami na siyang dalang pasalubong. Lahat ay mayroon. May sapatos, mga damit, sabon pampaligo, shampoo, pagkain, at gamit sa bahay; kahit ano na lang. Kahit ang mga magulang niya ay nagpapadala rin ng mga kung anu-ano para sa aking mga magulang. Kumbaga, dahil kay Daniel nagkakaroon ng excitment ang buhay namin. At nagkaroon pa ng friendly na relasyon ang pamilya ng kanyang ama sa Spain at ang pamilya ng kanyang ina sa Pilipinas... Parang naging isang pamilya kami, bagamat magkalayo nga lang. At natulungan pa kami sa aming kahirapan.

Naalala ko tuloy isang beses na seryoso kaming nag-usap, nagtanong siya. “Nagampanan ko kayang mabuti ang role ko sa buhay tol?”

“Ay hala... kalalim ng tanong ng kuya ko, hindi ko masisid” biro ko sa kanya.

Napangiti siya sa akin ng hilaw. “Lahat tayo ay may role na ginagampanan sa mundo. Kasi kung wala tayong role, walang halaga ang buhay. Walang kahulugan. Ang iba sa atin ay may maliliit na role at ang iba naman ay may malalaki. Ngunit ke-maliit man o ke-malaki ang role basta nagampanan ito ng maigi, panalo ka pa rin sa buhay kasi ang ibig sabihin niyan ay may mga taong naging masaya dahil sa atin.”

“Ay may ganoon talaga? At sinu-sino naman mga taong may malalaking role sa buhay?”

“Sila iyong mga leaders ng bansa, iyong mga taong ang mga gawain ay nakakaapekto sa nakararami.”

“G-ganoon ba? E... ano naman ang role natin?”

“Iyong pagiging kuya ko sa iyo. Iyong pagiging anak natin sa ating mga magulang. Iyong pagiging kaibigan natin sa ibang mga tao...”

“Ay ganoon lang ang role natin?”

“Oo. Ngunit kahit ganoon lang ang role natin basta nagawa natin ito ng maayos, napasaya natin ang mga taong kunektado sa ating buhay... panalo pa rin tayo.”

Iyon ang hindi ko malilimutang binanggit niya. Inaamin ko na noon, hindi ko naintindihan ang sinasabi niyang role na iyon sa buhay. Ngunit sa kalaunan, parang unti-unting nakita ko na ang punto niya. At nakita ko ito sa kabaitan niya. Sa kagandahan ng kanyang puso. At narealize kong ang role na ginamapanan niya ang pagiging tulay niya na nagdugtong sa aking pamilya at sa pamilya niya sa Spain. At isa siyang napakatibay na tulay. Sa pamamagitan niya ay nagka-isa kami, sumaya, natulungan, at nakita at naappreciate namin ang kagandahan ng kalooban ng kanyang mga magulang. Parang isa siyang anghel na ibinigay sa mama ko, at sa papa niya, upang magbigay ng saya, at magsilbing inspirasyon sa amin. Doon ko narealize ang sinabi niya. Kung sa galing lang ng pagganap ng role na sinasabi niya, panalong-panalo siya...

Isang araw, nilagnat ako. Nagkataong iyon din ang araw ng pagbalik niya sa Madrid. Agad niyang tinawagan ang kanyang papa at nagpaalam na huwag muna siyang umuwi dahil nagkasakit nga ako. Alam kasi ng papa niya na ako ang kadikit niya palagi sa Pilipinas. At alam ko, ang isang ayaw ni Daniel na mangyari ay ang aalis siya na wala ako sa NAIA. Gusto kasi niyang palaging ihahatid ko siya sa bawat pagsakay niya ng eroplano patungong Madrid. Pero alam ko naman na ang pinakamabigat na dahilan kung bakit siya nag extend ay ang pagkaawa niya sa akin. Syempre, malaking tulong ang naibigay niya sa mga gastusin sa pagpapagamot ko.

“Hmmm.... ayaw mo lang na wala ako na maghahatid sa iyo sa NAIA eh kung bakit ka nag-extend.” Ang biro ko.

“Hindi kaya. Naawa kaya ako sa pinakamakulit na utol ko...” Sagot naman niya

“Talaga kuya?”

“Oo naman... ikaw pa.”

At noong gumaling na ako at nasa airport na kami, nagbitiw siya ng salita na, “Isang araw, tayong dalawa na ang papasok d’yan.” Turo niya sa entrance papasok na sa check-in area ng airport. “Gusto kong makapunta ka ng Madrid at makasakay ng eroplano.” Labing-walong taong gulang na siya noon at ako naman ay labing-pito.

Syempre, tuwang-tuwa ako. Hindi lang dahil makapunta na ako ng ibang bansa kundi, ang pinaka-importante sa akin ay ang makasakay ng eroplano. Iyon ang pinaka-exciting. Siguro naaawa lang siya sa akin dahil palagi akong hanggang airport lang at tinitingnan ang pag-alis ng kanyang eroplano.

Ewan din ba kung bakit iyon ang palagi rin niyang gustong gawin ko; ang ihatid siya sa airport. Siguro nasanay lang siya sa ganoon kasi palagi kong ginagawa iyon sa kanya; walang palya. At hindi talaga ako umaalis ng airport hanggang hindi lilipad ang eroplanong sinasakyan niya. At kapag nakarating na siya sa Madrid, magti-text na iyan, tatanungin ako kung nakita ko raw ba ang eroplanong sinasakyan niya.

Ngunit noong huling pagpunta niya sa amin, nagulat kaming lahat dahil parang wala sa plano ang kanyang bakasyon. Hindi lang iyon, kasama pa niya ang kanyang mga magulang. At ang higit na ikinagulat namin ay ang pagpayat niya. Sobrang payat niya talaga. Matamlay, parang hapung-hapo, parang walang lakas. At hindi ko na rin nakita sa mukha niya ang dating sigla. Oo, tumatawa siya, ngumingiti, ngunit alam ko, may kakaiba.

Bagamat masaya kaming lahat na nagkaroon ng instant reunion ang mga pamilya namin at nakita pa namin sa unang pagkakataon ang papa at ang kanyang legal na ina, hindi rin maikubli ang lungkot na aming nadarama sa nakitang kalagayan niya.

Tinanong namin kung ano ang nangyari kay Daniel ngunit wala naman silang sinabing nakababahala. Huwag daw kaming mag-alala dahil may allergy lagn si Daniel at may gamot naman daw siya. Alam ko, may itinatago sila. Pansin ko iyon sa lungkot ng kanilang mga mata.

“Kuya... ano ba talaga ang nangyari sa iyo?” tanong ko kay Daniel.

“Wala ah. Nagka-allergy lang ako. May gamot naman ako kung kaya ay ok lang.”

“Sabihin mo na ang totoo kuya please...”

“Wala nga ito eh!” ang padabog niyang sagot. At nagagalit siya kapag iginigiit ko ang tungkol sa kanyang karamdaman.

Kaya hindi ko na siya kinulit pa.

Tahimik.

“Sa pagbalik namin ng Madrid ihahatid mo pa rin ako sa airport ha?” ang paglihis niya sa usapan.

“Oo naman! Palagi naman iyan di ba? Hindi iyan pumapalya. Nandoon ako palagi kahit nasa himpapawid na ang eroplanong sinasakyan mo, nasa airport pa rin ako.”

“Di bale kasi malapit ka nang makapunta ng Madrid tol.”

Napangiti na lang ako. Ilang beses ko na kasing narinig sa kanya iyan.

Nahinto ang aking pagbabalik-tanaw noong nakita ko ang paggalaw na ng eroplanong sinakyan nila. Marahan nitong tinungo nito ang isang lane sa gitan ng airport kung saan kukuha ng buwelo ang eroplano upang mag take-off.

At maya-maya nga lang ay humarurot na ito sa lane hanggang sa hindi na sumayad ang mga gulong nito sa lupa at mistulang isang missile itong pumaitaas patungo sa himpapawid. Kitang-kita ko pa ang pulang ilaw sa buntot ng eroplano.

Hindi ko namalayang tumulo na pala ang mga luha ko. Kumaway ako nang kumaway na para bang nakikita talaga niya ang aking ginagawa. Alam ko, imposibleng mangyari bagamat naglalaro sa aking isip ang eksenang kumakaway din siya sa akin.

Paano, iyon ang sabi niya. Iyon din ang pangako ko.

Naalala ko noong huling hinatid ko siya sa airport, nagtext siya sa akin pagdating na pagdating niya kaagad sa Madrid. “Travis, nakita mo ang eroplano ko?”

“Oo... ang ganda! Ang laki! Ambilis lumipad paitaas kuya! Ambilis ding nawala sa himpapawid!” sagot ko.

“Nakita mo ako sa loob?”

“Hindi ah! Hindi kita nakita. Paano kita makikita?”

“Nagbabay kaya ako sa iyo! Kaway nang kaway ako. Nasisilip kita sa bintana eh! Pula ang t-shirt mo di ba? Hindi ka naman nag-babay sa akin!”

Tawa naman ako nang tawa. “Paano kita makikita e hindi ko naman alam kung saan ka nakaupo. Atsaka, ang liit ng mga bintana di ko nakikita ang mga tao sa loob nito!” ang sagot ko naman.

“Akala ko pa naman nakita mo ako. Kaway nang kaway ako sa iyo!” sagot uli niya.

“Hayaan mo kuya... next time, kakawayan kita kahit nasa himpapawid na ang eroplano, hanggang sa tuluyan na siyang maglaho sa paningin ko...”

“Promise iyan ha?”

“Promise po...”

Iyon ang hindi ko malimutang sagutan ng texts namin.

Tuluyan nang naglaho sa aking paningin ang eroplanong sinasakyan niya. Ngunit tila hindi ko kayang huminot sa pagkakaway. Noong napagod na ako, parang ang bigat ng aking mga paang humakbang palayo sa airport. Sobrang bigat ng aking kalooban; sobrang sakit ng aking damdamin. Hindi ko naiwasang hindi pumatak ang aking mga luha.

Nanatili ako sa airport. Umupo ako sa isang sementong upuan at hinugot ko sa aking bulsa ang sulat na ginawa niya para sa akin.

Hinugot ko sa aking bulsa ang sulat na ginawa niya sa akin.

“Dear Tol... pasensya ka na dahil hindi ko sinabi kung ano talaga ang aking tunay na karamdaman. Ito ay dahil ayaw kong malungkot ka at ang ating mga kapatid. At ayokong malungkot din ang ating inay. Ayaw kong sa huling mga araw ko sa mundong ito ay malungkot tayong lahat. Ayokong may iyakan. Ayaw kong may drama…

Cancer ang sakit ko tol. Nasa advanced stage na ito at kinain na nito ang aking internal organs. Sabi ng mga dalubhasa, wala nang silbi pa ang kahit ano mang klaseng operasyon sa kaso ko. Tanggap ko naman ito. Kung kaya naisipan kong dumalaw sa pamilya natin, dito sa Pilipinas habang kaya pa ng aking katawan. Ayoko kasing lumisan na hindi ko nakikita sa huling pagkakataon ang aking best friend at number one na utol. Syempre, pati na rin ang aking iba pang mga kapatid at lalo na ang ating inay. At kung bakit ko rin isinama ang aking mga magulang dito, kasi, gusto kong makita ninyo sila at makita rin nila kayo. O di ba, may reunion tayo? Kaya iyan ang dahilan kung bakit ayokong malaman ninyo na bilang na lang ang mga araw ko. Gusto ko Masaya tayo. Gusto ko, ganoon pa rin.

Maraming salamat tol sa pagdating mo sa buhay ko. Maraming salamat sa mga bagay na itinuro mo sa akin. “The best” man ang Spain, pero it’s ‘more fun in the Philippines’ pa rin ako. (Smile naman d’yan)

Ang saya-saya kaya ng bakasyon ko dito sa piling ng ating pamilya. Salamat sa pag-alaga ninyo sa akin dito. Higit sa lahat, maraming slamat sa palagi mong paghatid-sundo sa akin sa airport. Naappreciate ko iyon. Sayang lang at hindi na darating pa ang panahon na makapunta ka ng Espanya, sabay tayong papasok sa check-in lounge ng airportmagtabi sa upuan ng eroplano. Hindi na rin kita maipasyal pa sa mga magagandang tanawin doon. Pero di bale na kasi... hanggang diyan lang talaga ang buhay ko e. Wala na tayong magagawa pa. At least, masaya ako sa buhay ko at isa ka sa mga taong nagbigay ng tuwa sa aking buhay; nagpinta ng ngiti sa aking mukha.

Sinabi ko pala sa papa ko na kapag wala na ako, papuntahin ka sa Espanya dahil iyan ang pangako ko sa iyo. Pumayag siya, tol. Ipinangako niya sa akin na bago ako mailibing ay nandoon ka na. Atsaka, inihabilin ko rin sa iyo ang lahat ng mga gamit ko, pati mga laruan at gadgets. Pati ang kuwarto ko ay sa iyo na rin. May sinabi kasi ang papa ko; na kung gusto mo raw, papa at mama na rin ang itawag mo sa kanila...“

Paalam tol. Ma-miss kita. Mahal na mahal kita tol; kayong lahat na mga kapatid ko at ang ating inay.

Ang iyong kapatid, -Daniel-

PS. Sa huling pagsakay ko sa eroplano, ihatid mo pa rin ako ha? Kawayan mo ako. Sigurado, kakaway din ako...

Doon na ako tuluyang humagulgol. Paano pa niya ako kakawayan gayong nasa loob na siya ng kabaong…

Wakas.

---------------------------------------------

Daniel

Daniel is travelling tonight on a plane
I can see the red tail lights heading for Spain
Oh and I can see Daniel waving goodbye
God it looks like Daniel, must be the clouds in my eyes

They say Spain is pretty, though I've never been
Well Daniel says it's the best place that he's ever seen
Oh and he should know, he's been there enough
Lord I miss Daniel, oh I miss him so much

Daniel my brother you are older than me
Do you still feel the pain of the scars that won't heal
Your eyes have died, but you see more than I
Daniel you're a star in the face of the sky

Daniel is travelling tonight on a plane
I can see the red tail lights heading for Spain
Oh and I can see Daniel waving goodbye
God it looks like Daniel, must be the clouds in my eyes
Oh God it looks like Daniel, must be the clouds in my eyes