EVERYTHING I HAVE CHAPTER 8

Chapter 8

            Nang tinanong ako ni Gerald kung gusto ko siya, alam ng puso kong hindi ko lang siya gusto kundi may namumuong pagmamahal ngunit tumatanggi ang utak ko. Pagmamahal na mabilis na umusbong. Tinatanggi ng utak na naroon ang pag-ibig ngunit sadyang mapilit ang puso at alam kong bibigay at bibigay kahit anumang prinsipyong pinanghahawakan nito. Gusto ko na siyang sagutin noon ngunit ngumiti lang ako. Maraming mga takot sa nakaraan na pumipigil sa akin ngunit sa tuwing nagkakatagpo ang aming mga mata o kahit yung alam kong nandiyan siya ay pilit nitong hinihigop kahit katiting na himaymay ng nakaraan. Mahal ko na din ba siya? Bakit parang napakabilis naman akong nahulog? Bakit hindi ko na ngayon kayang paglabanan ang lahat?

“Nagugutom na ako. Siguro mas magugustuhan pa kita kung kakain muna tayo.” Pabiro kong pagtatapos sa aming usapan.

            Pumasok kami sa isang restaurant na kahit hindi man ganoon ka-class ay nakagagaan ng loob ang kinakantang love songs. Magkakalayo ang bawat table na parang nasa gitna lang ng gubat dahil sa mga artificial na puno ngunit puno ng mga totoong halaman at bulaklak ang paligid na binagayan naman ng mga maliliit na falls. Tama lang ang lakas ng live band na hindi kailangan magsigawan ang mga kumakain para magkarinigan. Noon lang ako nakapasok sa ganoong lugar at inalalayan naman ako ni Gerald para hindi ako makaramdam ng pagkailang.

Habang kumakain kami ay kunukuwento niya sa akin kung gaano kahirap sa kaniyang pigilin ang nararamdaman niya sa akin. Kilala daw kasi ako sa buong campus bilang tahimik ngunit matalino sa College of Medicine. May mga sandaling kapag nagkakasalubong kami ay natatakot siyang masalubong ko ang kaniyang mga titig. Iyong papasok siya ng library para magresearch at magreview ngunit lahat ng konsentrasyon niya ay mawawala dahil ang utak ay nakatuon sa akin at hindi sa kaniyang binabasa. Nalulungkot siya sa maghapon kung hindi niya ako makita. Kailangan pa niyang hintayin ang oras na paglabas ko bago siya uuwi. Kung nakikita na niya akong naglalakad pauwi ay doon na rin siya sasakay sa sasakyan at masaya na daw siyang lilingunin ako sa tabi ng daan hanggang tuluyan niya akong malampasan at sa gabi mukha ko ang laman ng kaniyang isip. Akala niya hanggang doon na lang ang lahat. Akala niya magiging masaya na siya ng pagano’n gano’n lang.

Sinikap siyang mapansin ko siya sa pamamagitan ng pagtatabi sa akin kapag nagreresearch ako pero ni hindi ko daw matapunan ng tingin. May isang araw daw na tumingin ako sa kaniya ngunit blangko ang utak ko. Iyong parang tinitignan ko siya ngunit hindi ko siya nakikita. Siguro iyon yung mga panahong ang utak ko ay nakatuon lang sa isang direksyon. Iyon ay ang aking pag-aaral. At dahil sa tatlong taon na pagtitiis niya at sobrang nahihirapan na siya ay naglakas loob na lamang ang siyang makipagkilala sa akin. Iyon na daw ang pinakamahirap na nagawa niya sa buhay niya. Hindi kasi daw niya alam kung paano simulan ngunit naisip niyang kung hindi siya gagawa ng unang hakbang ay baka pagsisihan niyang dadaan ako sa buhay niya na hinayaan niyang takot at hiya lamang ang tanging dahilan kung bakit nagiging blangko ang kuwento naming dalawa. Kaibigan, iyon muna daw ang hangad niya ngunit nang nakausap na daw niya ako, hindi na lang iyon ang gusto niya at kung papayag daw ako ay higit pa dun ang ninanais niya.

            “Bakit ako?”

            “Bakit nga hindi ikaw? Nasimulan ko na ito. Handa kong tapusin ang lahat kahit anuman ang magiging kapalit. Lagi ko ding iniisip kung papasukin ko ito, dapat paghandaan ko kung anuman ang magiging kapalit ng kasiyahang ito. Una, magugustuhan mo ba ako?”

            “Gusto mong sagutin ko ang mga tanong mo sa unang araw na paglabas natin?”

            “Look, we’re not born yesterday. Sa katulad natin, sa una pa lamang ay alam na natin kung magugustuhan natin ang isang tao o hindi. Hindi natin kailangan ng mahabang ligawan dahil naniniwala akong sa unang tingin o sa unang paglabas ay nalalaman kaagad natin kung puwede o hindi puwede. Hindi ko maipaliwanag pero alam kong alam mo yung sinasabi ko sa iyo. Siguro dahil kapwa tayo ng kasarian kaya mabilis nating malalaman kung magugustuhan o kaya nating mahalin ang isang tao at alam din natin na hindi talaga puwede at walang patutunguhan kaya hindi na dapat pang tinutuloy. Kaya sana sagutin mo ako ayon sa iyong nararamdaman ngayon.”

            “Bakit ka nagmamadali?”

            “Hindi ako nagmamadali. Kung hindi ka handa sa relasyon, at least I should know what’s in you about me. Sagutin mo lang ang tinatanong ko ang I’ll be directing you in some points that I presumed you knew, but you are just denying its existence. Huwag na sana natin pahirapan ang sitwasyon. Matatanggap ko naman kung sakaling ayaw mo. Hindi ko puwedeng pilitin kang gustuhin ang bagay na sa una pa lamang ay ayaw mo na.”

            “Hindi sa ayaw. Mahirap ako. Pag-aaral ko lang ang tanging pag-asa ko para umangat. Iniiwasan kong mainvolve na maaring ikakasira ng aking pag-aaral.”

             “Okey, I get it. Gusto mo din ako ngunit natatakot kang masira ang mga pangarap mo dahil sa akin. Makakaasa kang hindi ko gagawin iyon. Mahal kita at handa kong patunayan sa iyo na everything I have, I am very much prepared to give it up para sa iyo. Bago ko gustong pasukin ito pangalawang inisip ko ay kung ano ang masasabi ng ibang tao. Tingin ng iba, hindi ito karaniwan. Pagmamahalang tinututulan ng simbahan at ayaw tanggapin ng karamihan sa ating lipunan. Ngunit naisip ko, hindi ba kapag nagmahal tayo ang dapat nating iisipin muna ay kung ano ang sasabihin ng taong mahal natin hindi yung uunahin nating pakikinggan ang sasabihin ng iba? Di ba dapat, ang unang pakikinggan ay kung ano nga ba ang tunay na sinasabi ng puso’t utak ng dalawang sangkot na nagmamahalan bago ang pagkutya ng ibang tao? Hinanda ko na ang sarili ko. Hindi naman nakakahiyang magmahal. Sa una lang tayo pag-uusapan ngunit pagdaan ng panahon, matatanggap din ang lahat. Lahat ay kayang matanggap ng lipunan kung walang inaagrabyado at tinatapakan.”

            “Alam mo bang mga sinasabi mo sa akin? Hanggang kailan ang pagmamahal na ‘yan? Sa tingin mo anong mapapala natin kung sisimulan natin ito?”

            “Lahat ng sinasabi ko ngayon ay napag-isipan ko na bago ko tinangkang simulan ang tungkol sa atin. Kaya alam ng puso ko at naintindihan ng utak ko ang lahat ng sinasabi ko dahil iyon ang nararamdaman ko. Sa tanong mo kung hanggang kailan kita mamahalin. Hindi nasusukat ang nararamdaman. Wala din kasiguraduhan ang bawat relasyon ngunit hindi natin kailangan bigyan ng takdang panahon at isipin kung hanggang kailan, ang dapat tinatanong ay kung paano natin tinanggap ang pagmamahal na iyon, kung paano natin inenjoy at kung paano tayo binago bilang tao. Sabi nga nila, minsan ang mga magagandang bagay pa ang hindi nagtatagal ngunit alam natin na ang mga magagandang bagay at pangyayari ang siyang nananatili sa ating alaala at iyon ang gustung-gusto nating balik-balikan at ang mga pangit na nakaraan na nangyari sa ating buhay ay pilit nating tinatakasan at kinakalimutan.”

            Naisip kong tama siya sa sinasabi niya. Sa mga oras na iyon, lahat ng mga sinasabi at lahat ng mga nangyayari ngayon kahit hindi ako lubusang makapaniwala pa ay gusto kong uulit-uliting isipin hanggang pagtanda ngunit ang nangyari sa akin sa aming baryo ang pilit kong kinakalimutan at tinatakasan. Sa sandaling iyon ay natatangi siya sa paningin at sa kaniyang mga sinasabi ay lalo akong nahuhulog sa kaniya. Alam kong hindi na kinakaya pa ng aking utak na pakinggan dahil ang dating bulong ay ngayo’y sigaw na ng aking utak.

            “Doon sa tanong mong anong mapapala natin kung sisimulan natin ito?” pagpapatuloy niya at nanatili akong tagapakinig. ”Kailangan bang kapag nagmahal tayo ang iisipin natin ay kung anong mapapala natin? Doon palang sa pagbibigay laya sa nararamdaman natin at pagiging masaya sa hatid ng pag-ibig sa buhay natin ay di pa ba sapat iyon na gantimpala natin? Kapag nagmahal tayo, ang sana isipin natin ay kung ano ang kaya nating ibigay at hindi iyong kung ano ang mapapala natin sa kaniya dahil kung ginawa natin iyon, hindi siya ang minahal natin at hindi tayo nagmahal ng iba kundi ipinakita lang natin ang pagkamakasarili. Sarili mo parin ang minahal mo at hindi siya.”

            Napayuko ako. Dama ko ang lahat ng sinabi niya. Naroon ang katotohanang hindi ko kayang itanggi. Nang magsalita ako ay nabigla ako ng tinatawag ang pangalan niya sa entablado.

            “Dito kami kumakain ni Daddy. Nakasanayan na kasi nilang kapag nandito ako ay kailangan kong umakyat sa stage para kumanta. Di mo naitatanong, may boses ako. Dati si Daddy o mga kaibigan niya kinakantahan ko, ngayon, ikaw at ikaw lang ang gusto kong kantahan. Isa ito sa mga pinangarap kong mangyari. Napakatagal ko ng pinaghandaan ang kantang ito para sa iyo at ngayon, isa sa mga pangarap ko sa gabing ito ay makakamit ko na. Sa iyo ko lang gustong kantahin ito at sana maging memorable sa iyo ang gabing ito lalo na kapag marinig mo ito. Makinig ka saka huwag mo akong pagtawanan.”

            Namula ako. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Hindi ako sanay na binibigyan ako ng ganoong atensiyon. Nanginginig na ako lalo pa’t bago siya tumayo sa aming mesa ay hinawakan muna niya ang kamay ko. Kinindatan ako at sinabi niya… “damhin mo ang bawat lyrics dahil lahat ng iyon ay para sa iyo.”

I feel like I never measure up to who you see
Sometimes I think I can't give you all the love you need
You keep changing everyday
Amazing me in everyway.

            Dama ko ang hagod ng kaniyang napakalamig na boses. Palakpakan ang mga tao ng pumailanlang ang napakaganda niyang boses at hindi ko napigilan ang hindi maluha dahil may kakaibang dating sa akin lalo pa’t sa mata ko siya nakatingin nang kumakanta siya.

Naikuwento niya kung paanong hindi ko siya napansin noon. Na natatakot siyang simulang mahalin ako dahil baka hindi niya kayang matumbasan ang gusto kong pagmamahal. At araw- araw, hindi siya napapagod na lihim akong mahalin dahil para sa kaniya, bawat pagdaan ng araw ay may nababago sa akin.

If I could be the perfect man in your eyes
I would give all I'm worth to be a part of your life
I could promise the world but it's out of my hands
I can only give you everything I have

Nahg hinatid niya ako sa bahay ay isang halik ang hindi ko makalimutan. Nagpasalamat ako sa napakamemorabale na gabing iyon. Isang gabing hindi ko kakalimutan dahil binuksan niya ang puso kong matagal ko ng sinara dahil sa mga hindi magandang nakaraan. Binigyan niya ako ng panibagong buhay at pag-asang liligaya din ako sa ngalan ng pag-ibig.  At nagsimula nga ang kuwento ng aming pag-iibigan magmula ng gabing iyon. Siya ang lalaking para sa akin. Ang lalaking hindi man tumpak na mamahalin ko at naramdaman kong ginawa niya lahat ang dapat para sa aming dalawa kaya siya ang naging pinakamahalagang bahagi ng aking buhay. Hindi na noon mahalagang mapasaakin ang mundo dahil kumpleto na ako sa kaniya at sa mga nakakaya niyang ibigay sa akin.

I never dreamed I could ever feel the way I do
I hope and pray I will always be enough for you
I can only do my best
I have to trust you with the rest

Ni minsan ay hindi ko naisip na makakatagpo ako ng katulad ni Gerald sa buhay ko. Ni hindi ko naisip na muli akong magmahal at mamahalin pa ako ng higit sa inaasahan ko. Hindi siya naging balakid sa pag-aaral ko. Mas naging madali sa akin ang bawat pagdaan ng araw. Kasama ko siya sa pagrereview. Sabay naming pinag-aaralan ang mga bagay na hindi namin naiintindihan sa aming mga subjects. Kapag natutulog siya sa pagod ay hahagkan ko ang kaniyang labi at kapag nagising ay siguradong ako ang hindi niya titigilang na halik na karaniwan ay nauuwi sa mainit na pagtatalik. Bago ako matulog sa gabi ay lagi akong nananalangin na sana ay hindi na matapos pa ang aming kasiyahan. Sana din ay magiging sapat na ako para sa kaniya. Kuntento na ako siya lang sa buhay ko at sana ganoon din siya sa akin. Ginagawa naman niya ang lahat ng nakakaya niyang gawin para sa akin. Una, mula sa bed spacer ay nagkaroon ako ng sarili kong kuwarto sa magandang apartment. Mula sa halos walang mga gamit na naging kumpleto ang mga kasangakapan ko mula appliances hanggang sa kaliit-liitang kailangan sa kusina dahil gusto niyang ipinagluluto ko siya habang naggigitara siya at kinakantahan niya ako. Wala siyang alam na trabahong bahay at nang minsang umuwi ako ay nakita kong nagkasugat-sugat ang mga kamay niya dahil sa gusto niyang ibida sa akin na habang wala ako ay naglaba siya ng mga pantalon kong maong at ilang piraso ng damit. May washing machiene naman ngunit nagtaka akong kamay niya ang ginamit niya. Gusto daw kasi niyang ipakitang nag-effort talaga siya pero dahil masakit ang kamay ay washing machiene padin ang tumapos. Dahil sa pinagalitan ko siya ay hindi na niya naulit pa. Minsan din ay halos himatayin siyang lumabas sa banyo dahil sinikap niyang linisain iyon gamit ang muriatic at sinara ang pintuan at bintana dahil ayaw niyang makita ko ang ginagawa niya. Naalala ko din nang minsang nagluto siya at puro tilamsik nang mantika ang kaniyang mukha pagkagising ko ng tanghali at ang nakahain na ulam ay halos sunog lahat at walang lasa. Hindi namin nakain at ang resulta, lumabas na lang at trinit ako sa isang mamahalin restaurant bilang bayad daw sa perwisyong ginawa niya.

 

If I could be the perfect man in your eyes
I would give all I'm worth to be a part of your life
I could promise the world but it's out of my hands
I can only give you everything I have

May mga gabing magigising na lang ng ala-una sa madaling araw na biglang may yayakap sa akin at sasabihing namimiss daw niya ako kaya nakapantulog pa siyang tumakas sa bahay nila. Kahit halos dalawang oras lang iyon ay parang nakapatagal niyang yayakap sa akin at bago lumiwanag ay kailangan na niyang bumalik sa bahay nila ngunit nakaiskor na siya sa akin. Kung hindi ako pagod ay lumalabas parin kami sa madaling araw, bumibili ng balut, kumakain sa lansangan ng lugaw, maglalasing-lasingan sa daan at magtatagu-taguan kami at kung nahanap ko siya at mahanap niya ako ay nauuwi sa mainit na halikan na pilit itinatago sa mga taong dumadaan.

I promise I will hold you through the changes and fears
When life seems unclear
And when I can't be right there with you
I know there's angels by your side

        Sa mga panahong hindi kami magkasama ay parang may kulang sa akin. Nang isinama siya ng Daddy niya sa ibang bansa ay lalo kong naramdaman ang pangungulila kahit pa halos pagakaraan ng dalawang oras kung tawagan niya ako at kinakanta niya ang linyang ito sa akin… “And when I can't be right there with you, I know there's angels by your side” …nang umuwi siya sa bakasyong iyon ay doon lamang niya naisip na wala pala siyang nabili para sa sarili niya kundi ang lahat pala ng nabili niya ay para sa akin. Dahil sa higit isang linggong pagkakalayo namin ay tatlong araw siyang natulog at di bale nang magsinungaling siya ng magsinungaling sa mga tawag ng daddy niya huwag lang muna siyang uuwi na hindi siya nakakabawi sa pagkakamiss niya sa akin.

            Sa buong maghapon nga lang o kahit dadaan ang isang araw na hindi namin makita ang isa’t isa ay para na kaming tatamaan ng depression at kahit inaabot na kami ng madaling araw sa pagtetexan at pagtatawagan ay hindi kami nagsasawang gawin iyon ng araw-araw. Hindi kami nauubusan ng pag-uusapan, hindi kami nagsasawang banggitin kung gaano naming kamahal ang isa’t isa.
            Naging positibo ang kinalabasan ng pagdating ni Gerald sa buhay ko. Naging consistent ako sa mga may mataas na general average sa buong Department namin at si Gerald ay nakapasok din sa Top 5 habang ako ay nasa Top 2.

Mabilis na dumaan ang panahon, dumating ang anniversary namin at iyon ang unang pagkakataong napunta ako sa Boracay. Kahit dalawang araw lang kami doon ay pinuno namin ng pagmamahalan.

“Salamat sa isang puno ng saya na pagmamahalan bhie.” Garalgal niyang sinabi nang nakahiga kami sa buhangin at hawak kamay kaming nakamasid sa kalangitan. Maliwanag ang buwan noon. Hindi kasi naging maganda sa akin ang pagkakasabi no’n. Parang mabigat medyo nabubulol pa siya.. Kaya dumapa ako at tinignan siya sa kaniyang mga mata.

“Umiiyak ka?” nakita ko kasi ang mabilis na pag-agos ng luha.

Pumikit siya. Alam ko kasi na kapag pumikit siya ay kailangan kong halikan ang labi niya. Hinalikan ko siya at hinawakan niya ang batok ko. Pilit niyang binuka ang labi ko gamit ang dila niya at nagpaubaya lang ako pero may naramdaman akong matigas na bagay na nilipat niya sa bunganga ko. Nilayo ko ang labi niya sa labi ko at niluwa ko ang matigas na bagay na iyon at nagulat ako ng isang singsing.

“Hirap pala yang teknik na iyan. Hirap kasi mag-isip ng bago at mahina talaga ako sa mga ganiyang plano.” Natatawa niyang sabi sa akin. “Meron din ako dito pero isusuot ko muna sa iyo ito baby ko he he.”

Hindi ako nakapgsalita. Napipi ako at hindi ko iniexpect na mabibigyan ako ng singsing ng taong lubos kong minahal.

“Salamat baby at ngayong isang taon na tayo, siguro sapat na rin na panahon para taas noo kitang ipakilala sa angkan ko. Bahala na. Naghintay ako ng isang taon dahil ayaw kong mapahiya ako sa family ko na ipakilala kita tapos iiwan mo rin lang pala ako. Gusto kong kapag mag-out ako sa family ko, iyon ay yung taong alam kong mamahalin niya ako at hindi masasayang yung risk na ginawa ko na mag-open sa tunay kong pagkatao. Sana hindi mo ako ipapahiya na baka ilang araw o buwan lang ay tuluyan kang mawawala sa akin. Gagawin ko ito dahil naniniwala akong di mo ako iiwan kahit anong mangyari. Gusto kong marinig ‘yun sa iyo. Sumumpa ka muna para may panghahawakan akong lakas na tuluyan i-open sa family ko ang tungkol sa atin. Apat na buwan pa birthday ko na, iyon ang pagkakataong sasabihin ko na lahat. Kung hindi man ako maintindihan, alam kong nariyan kang magiging lakas ko at sandigan hanggang darating yung araw na matatanggap din ako. Alam kong mahihirapan sila sa una ngunit sa pagdaan ng araw ay matatanggap din nila ang lahat.”

“Pinapangako ko sa iyo ‘yan bhie”

“Sabi ko sumumpa ka, ayaw ko ng pangako lang.”

“May pagkakaiba ba ‘yun?”

“Sa akin meron. Gusto kong isumpa mo.”

“Sinusumpa ko.”

At muli naming pinagsaluhan ang isang mainit na halik at nabigla ako ng binuhat niya ako. Wala siyang pakialam noon sa mga nakangiting tumitingin sa amin. Pumikit na lang ako para hindi ko makita ang reaction ng mangilan-ngilang tao na naroon pa sa beach. At nang nasa kuwarto na kami ay doon namin itinuloy ang walang puknat at kamatayang sarap ng aming pagtatalik.

Ngunit isang buwan pagkatapos ng anniversary na iyon ay may mga nagbago. Pagbabagong nakapahirap kong tanggapin. Tatlong buwan bago ang pagpapakilala niya sa akin ng formal sa family niya ay may mga unos pang dumaan na sadyang sumubok sa katatagan ng aming pagmamahalan. Siguro iyon ay bunga na rin sa sobrang pagmamahal. Sabi nga nila, lahat ng sobra ay hindi na nagiging maganda. At doon ko napatunayan na ang pagmamahal ay hindi lang puro saya, dumarating din talaga ang oras ng pagsasakripisyo, ng pagluha, ng pagsuko kahit pa gaano katindi ang nararamdamang pagmamahal.

BASAHIN ANG CHAPTER 9 AND 10 SA AKING BLOG.... http://joemarancheta.blogspot.com/