Ang Lalaki Sa Burol [2]

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

------------------------------------- 

Kahit may hiya akong naramdaman, lumapit pa rin ako sa kanya. Pero syempre, grabe ang kabog ng aking dibdib. Parang nanginginig ang aking kalamnan.

Noong nakalapit na ako sa kanya, inabot niya sa akin ang isang bato na sya kong gagamiting panghilod sa kanyang likod.

Tinanggap ko ito. Pansin ko ang kanyang kamay noong inabot na niya ang bato sa akin. Malaki, matataba ang mga daliri, malakas. Sa porma palang ng kanyang kamay ay masasabi kong lalaking-lalaki talaga siya.

Naghanap siya ng puwesto kung saan hindi kalaliman. At noong nasa hanggang hita na lang ang tubig, tumambad naman sa aking mga mata ang pang-ibaba niyang katawan hanggang hita. Lalo pa akong nanginig sa aking nakita. Ang ganda ng kanyang abs, maraming balahibo ang kanyang dibdib at ang iba rito ay mistulang agos ng tubig na nakahilera patungo sa ilalim ng kanyang puting brief kung saan bakat na bakat naman ang kanyang pagkalalaking halos nakalantad ng buo dahil sa nabasang brief.

Nasa ganoong pagpapantasya ang aking utak noong, “Huwag mong titigan iyan at baka magalit. Mahirap pa namang amuin iyan, kailangang haplusin mo nang haplusin para mawala ang galit...” ang sambit niya. “Sabagay, jakolero ka naman kaya alam mo kung paano hulihin ang kiliti niyan.” Dugtong pa niya.

Napa-“Amfff” naman ako sa aking narinig. Nanlaki ang aking mga mata at napatingin sa kanya. Mistula akong binatukan. Hindi ako nakasagot agad. Iyon bang nag-freeze at tinitigan na lang siya, ang mga mata ay galit na galit at kinagat ko pa ang aking labi, pahiwatig na gusto ko siyang sakalin o kaya ay patayin.

May ilang segundo rin akong nasa ganoong posisyon. At napansin ko na lang na para siyang nalusaw sa aking titig. Napangiti siya ng hilaw at biglang ibinaba niya ang kanyang tingin sa tubig sabay sabing, “Biro lang po...”

Gosh! Lalo akong kinilig! Pakiwari ko ay may epekto ang aking pagtitig sa kanya. At parang may something din na hindi ko mawari sa kanyang pag-iwas sa aking titig. Iyon bang feeling na kapag tinitigan ka ng iyong crush, para kang malulusaw at ang gagawin mo na lang ay ilayo ang iyong mga tingin sa kanya, ayaw mong makipagtitigan kasi baka mahuli niyang may something ka.

Ah grabe ang aking kilig. Animoy naglulundag ang aking puso sa sobrang galak. “Biro ka d’yan...!” ang sagot ko na lang na feeling pa-demure ba, kunyari ay nagmamaktol ako, ipinakita sa kanya na nasasaktan ako o hindi ko nagustuhan ang kanyang sinabi. Charot!

“Sorry na... nagbibiro lang po. Hilurin mo na lang ang likod ko.”

“Gusto mo, ipokpok ko na lang sa ulo mo itong bato na ibinigay mo sa akin?” ang birit ko pa rin. Parang gusto kong iyon na lang talaga ang pag-uusapan namin. Iyong kunyari, naaasar ako sa kanya at siya naman ay susuyuin ako.

“O e sige. Kung gusto mo, e di gawin mo. At bukas ay may headline na sa dyaryo, ‘Isang guwapong guwardyang naka-brief, pinokpok sa ulo ng isang sampong taong gulang na batang lalaki’ dahil sa pagnanasa.  Gusto mo iyon?”

“Waaahhhh! OA ka! Kapal! Nagnanasa talaga? At hindi na ako sampung taong gulang no? 14 na ako!”

“Ah... 14 na pala. Pwede na...”

“Anong pwede na?”

“Pwede nang manligaw. Pwede nang magkaroon ng girlfriend. Pwede nang makipag-sex” Tumalikod siya sa akin at bahagyang yumuko upang maabot ko ang kanyang likod. “Sige na, hilod na.”

“Sex ka d’yan!” sambit ko habang inabot ko na ang kanyang likod at sinimulan ko nang hilurin iyon.

Tahimik. Patuloy lang ako sa paghilod na parang sinamsam ko ang sarap ng paglalaro ko sa kanyang balat. Ewan kung ano ang laman ng kanyang isip. Siguro ay ganoon din siya; tinamasa ang sarap ng paghilod ko sa kanyang likod. Ewan.

“Ano nga pala ang pangalan mo?” pagbasag niya sa katahimikan.

“Jassim” sagot ko habang patuloy pa rin ako sa paghilod.

“Cute namang pangalan. Parang hindi common.”

Tahimik.

“I-ikaw? Anong name mo?” at tinanong ko talaga siya. Pakiwari ko kasi ay parang close na kami

“James. Pareho pala tayong J ang simula ng name.” Sagot niya.

“James?”

“Oo. As in St. James, King James, James the great, James pogi.”

“Hahahaha!”

“Ba’t ka tumawa?”

“Pogi talaga? Pogi ka ba?”

“Obvious ba? Teka, ba’t mo tinanong? Type mo ako no?”

At doon ko na hinampas ang batong panghilod sa kanyang likod. Mahina lang naman. Pero sapat na upang mapa-aray siya. Ewan ko rin ba kung bakit ko nagawa iyon.

“Ansakit noon ah!” sabay kamot sa likod niyang natamaan.

“Bakit sinabi mong type kita? Hindi naman ah!”

“Hindi naman ah...” ang paggagad niya sa akin. “O sya... hindi na kung hindi. Ituloy mo lang ang paghilod. At sa baba naman...”

At hinawakan pa talaga ang kamay ko at idiniin iyon sa baba ng kanyang likurang bahagi ng katawan hanggang sa malapit sa umbok ng kanyang puwet.

At sinunod ko. Nae-excite kasi ako. Pakiwari ko ay naglalaway akong tingnan ang umbok ng kanyang puwet. Ang ganda. Nakakalibog. Parang gusto ko siyang sunggaban at lamutakin.

“O... sa umbok naman ng aking puwet...” ang casual niyang pagkasabi.

“Huh! Ayoko na d’yan ah!” ang gulat kong pagtutol. Hindi ko kasi akalain na talagang ipagawa pa niya iyon sa akin.

“Sige na Jassim, para matapos na tayo at ikaw naman ang hihilurin ko.”

Kaya, kahit tila nakokoryente man, tumalima na rin ako.

“Hawiin mo ang garter ng brief, ibaba mo ng konti.” Utos niya.

Ibinaba ko ang likurang bahagi ng brief niya at hinilod ko iyon. At habang ginawa ko ang paghilod sa umbok ng kanyang puwet, doon na ako tuluyang tinigasan. “Syeeet! Ang ganda ng butt!” sa isip ko lang. Ramdam ko ang malakas na kabog ng aking dibdib, at tila natuyuan ng laway ang aking lalamunan.

Para ring gusto kong matawa sa aking ginagawa. Kasi kung may nakakakita sa amin, iisipin talaga niya na may ginawa akong hindi kanais-nais sa kanyag puwet. Mukha kasing pini-finger ko ito.

Ngunit doon rin ako napaisip. “Bakit pala gusto niyang hilurin ko ang umbok ng puwet niya samantalang naaabot naman pala ito ng kanyang kamay?” At doon na lalo pang kumalampag ang aking dibdib.

“Tapos na!” sambit ko.

“Ambilis naman!”

“E tapos na eh. Anong gagawin ko?”

At itinaas na muli niya ang garter ng kanyang likurang brief. Noong hinarap na niya ako, kitang-kita ko naman ang malaking bukol sa kanyang harapan na naka-hiris ang porma! “Ang laki, at ang taba!” sigaw ng isip ko.

Ngunit dedma kunyari ako.

At dedma rin siya.

“O ikaw naman ang hihilurin ko...”

At dali-dali akong tumalikod. Nahiya rin kasi ako na baka mapansin niya ang tumigas ko ring ari. Baka isipin niyang nagustuhan ko ang paghilod sa kanya. Itinukod ko ang dalawa kong kamay sa mga batong nagsilbing harang sa tubig na nasa gilid ng palanguyan.

“Aray!” ang sigaw ko sabay igting ng aking katawan noong sinimulan na niyang hilurin ang aking likod. Paano kasi, malaki ang kanyang kamay at malakas pa kung humawak sa bato.

”Ay masakit ba? Sorry...”

“Masakit eh! Anlaki kaya ng kamay mo!”

“O sya, kamay ko na lang ang aking gamiting panghilod para hindi masakit.” Inilaglag niya ang bato sa tubig atsaka sinimulang hilurin ng kanyang daliri ang aking likod.

Tahimik. Muli, sa katahimikanng iyon ay ninamnam ko ang sarap ng paglapat ng kanyang kamay sa aking balat. Mistulang minamasahe niya ito. “Shyetttt!” sa isip ko lang. Lalo kasi akong nag-init sa kanyang ginawa. At lalo pa akong nag-init noong habang ang isa niyang kamay ay hinihilod ang aking likod, ang isa naman niyang kamay ay inilingkis pa talaga sa aking dibdib at ang palad ay nasa mismong utong ko na parang sinakmal ito! E... ang tindi kaya ng kiliti ko sa bahaging iyon. Kasi, iyon bang tila butil ng mais na tumutubo sa ilalim ng utong at ang sakit na nakakakiliti kaya nito kapag nasagi. Sa edad kong 14 kasi, iyon na ang simula ng pagdadalaga, este, pagbibinata ko; iyong ang boses ay nagka-crack at iyon, iyong mga pagbabago sa katawan kasama na ang butil na iyon sa ilalim ng aking utong.

“B-bakit mo ako niyakap?” ang tanong ko.

“Hinawakan ko lang ang katawan mo para madiin kong maigi ang kamay ko sa paghilod at hinid ako matumba. Hayaan mo na iyan.” Sambit nya.

Kaya wala na akong nagawa. Hinawakan ko na lang ang kamay niyang nakahawak sa aking dibdib na para bang nasarapan din talaga ako habang ang isa ko namang kamay ay naka-tukod pa rin sa bato. Ang sarap... Ninamnam ko talaga iyon, ang kakaibang kiliti na dulot ng kanyang paghilod sa aking balat at tila paglamas niya sa aking dibdib, dagdagan pa sa pagdadampi ng kanyang naghuhumindig na pagkalalakki sa aking likod. Matindi ang pagkaturete ng utak ko mga ateng. Pramis. To the max ang libog na aking nadarama. Para akong nagdedeliryo sa sarap, lumulutang sa ikapitong alapaap. Kinagat ko na lang ang aking mga labi, ipinkirt ang aking mga mata at iniimagine na may ginawa siyang kababalaghan sa aking likuran.

At ang nakakatawa pa, kasi kung may nakakita sa amin, iisipin naman na may ginawa siya sa akin na hindi kanais-nais. Kung sa paghilod ko sa kanyang likod ay nagmukang pini-finger ko ang pwet niya, sa kanyang paghilod naman ng aking likod ay nagmukhang tinitira na niya ako sa puwet.

Para rin akong matatawa sa aming sitwasyon.

“O tapos na. Humarap ka na!” sambit niya.

Gusto ko pa sanang biruin siya kung bakit natapos na siya samantalang hindi pa ako. Ngunit sa isip ko na lang iyon. Baka mamaya iba ang iisipin niya. Iba pa naman talaga ang nasa isip ko.

Humarap na lang ako sa kanya.

“Gusto mo hilurin ko rin ang dibdib mo?” sambit niya.

Napangiwi naman ang aking labi. Kasi hinid ko alam kung nagbibiro siya o ano. At parang gusto ko rin dahil sa isip pa lang ay nasarapan na ako, ngunit hindi rin dahil may hiyang gumapang sa aking katawan, natakot na baka isipin niyang sobrang easy-to-get ako. Charot.

Pero ewan ko talaga, naka-set lang siguro sa pakipot mode ang aking utak sa pagkakataong iyon. “Eh... huwag na lang” ang sagot ko.

At doon na ako nanghinayang noong “O sya, magsabon ka na.” sabay abot niya sa akin sa sabon niya atsaka lumusong na sa tubig patungo sa malalim na bahagi at lumangoy.

Napaupo na ako sa isang malaking bato, kagat-labing tiningnan siya, matindi ang paghinayang sa oportunidad na nawala. Sumagi sa isip ko na kung sakaling natuloy iyon, at hinahagod ng kanyang kamay ang aking dibdib na masakit kapag nasagi at nakakakiliti, hindi siguro maaaring hindi ako mapasigaw sa sakit ngunit nakakalibog na sensasyon.

Naputol ang aking pagpapantasya noong sinigawan niya ako. “Magsabon ka na at maligo na rin! Huwag mo akong pagpantasyahan!” sabay tawa.

“Kapal mo!” sagot ko at tumalikod na at hinanap ang sabon.

“E bakit mo ako tinitigan?”

“Tinitigan daw o... Masyado kang assuming pare!” Pina-pare ko talaga. Ngunit sa Sa totoo lang hindi ako makapagconcentrate sa pagsasabon. Nalalasap ko pa kasi ang ka sweetan niya, ang kiliti na dulot ng paghilod niya sa aking likod, ang pagyakap niya, ang pagdampi ng kanyang naghuhumindig na pagkalalaki sa aking likuran. “Haisssstt!” sigaw ng utak ko. Parang gusto ko na talagang bumigay sa kanya.

Maya-maya, lumapit na rin ako sa kanya. Naghabulan kami sa paglalangoy. Tawanan. May mga pagkakataong hahawakan niya ako, halos yakapin na lang. May pagkakataong magkatitigan kami, o na mahawakan ko ang kanyang katawan... Sobrang saya ko.

Noong natapos na kami, niyaya niya ako sa bodega, sa itaas ng burol. Sumama naman ako. Wala pa kasing alas 5 ng hapon iyon. Pareho kaming basa ang mga brief. At naka-brief lang kaming umakyat sa burol, bitbit naming ang aming mga damit.

“May shower dito.” Sambit niya noong nakapasok na kami sa likurang bahagi ng bodega kung saan naroon ang shower.

Nagpaiwan ako sa labas. Syempre, nandoon siya sa loob. Alangan namang makisabay ako.

Ngunit binuksan niya ang pinto. “Lika, sabay na tayo para madaling matapos...”

Doon na naman ako kinabahan. Iyon bang “tukso ba ito o may plano siya sa akin?” na tanong ng isip. Hindi ako nakasagot.

“Lika na... pareho naman tayogn lalaki di ba? Di ka naman bakla siguro para matakot sa isang kapwa lalaki?”

At dahil sa sinabi niyang iyon, wala na akong nagawa. Ngunit ibayong excitement ang aking nadama.

Nilock niya ang pinto sabay hubad sa kanyang brief. Lumantad sa aking mga mata ang tayong-tayo niyang alaga. “Maghubad ka na rin...” sambit niya.

Wala na akong nagawa kundi ang hubarin na rin ang aking brief...

(Itutuloy)

Minahal ni Bestfriend Book 2 Introduction

            Kamusta po sa lahat? ^_^

            Ako po itong muli, si Dark Ken. Ang naghatid po sa inyo ng “Minahal ni Bestfriend”. It has been a very long time since nakapagpost ako muli ng aking kwento. Kaya naman po gusto ko po magbalik at magbigay inspirasyon sa lahat po ng mambabasa dito sa blog na ito. Sa totoo lang, namiss ko din po talaga ang pagsusulat. Kaya sana po ay pagpasenyahan nyo na kung ano mang kwento ang maihahatid ko sa inyo dahil sa katagalan ko pong hindi nakapagsulat.

            Anyways, natatandaan po siguro ng iba dito ang aking akdang “MNB” o ang “Minahal ni Bestfriend. Kung matatandaan nyo po ay sinabi ko po sa huling parte ng kwento na nagbabalak po ako gawan ito ng Book 2. Kaya po, buong puso ko pong ihinahandog sa inyo ang Ikalawang yugto ng aking nobela. Kaso nga lang po ay magkakaroon po ng isang malaking pagbabago sa aking Ikalawang yugto. Kung matatandaan nyo po na ang original MNB ay based po sa aking buhay. Ako bilang si Jerry. Ngunit ikinalulungkot ko po sabihin na sa Book 2 po ay fiction na po ang lahat ng kaganapan. Ang halos lahat po ay base sa aking malikot na pagiisip at malawak na imahinasyon. Ngunit ito po ang surpresa, may mga part pa rin po doon na nangyari talaga sa akin. Hindi ko na lang po babanggitin kung alin dun. :P

            Ngayon po, ang tanging kahilingan ko po sana ay maibigan nyo po kahit pa nagkaroon ng malaking pagbabago sa MNB. Marami po siguro sa inyo ang magtatanong kung bakit ko ginawang fiction ang Book 2 at hindi na itinuloy ang kwento nila Jerry at Philip. Sasagutin ko na rin po ito ngayon din. Ang rason ko po ay ayaw ko na po talagang pag-usapan ang mga sumunod na nangyari dahil hindi pa po ako handing i-share o pag-usapan ito. Kaya po sana ay maintindihan nyo po itong lahat. Who knows, na balang araw ay kaya ko ng ikwento at ibahagi sa inyo ang mga sumunod na kaganapan. :)

            Ok, moving on. ^_^.. Ang aking ikalawang yugto ay papamagatan ko pong, “Minahal ni Bestfriend: Ryan”. Sana po ay maibigan nyo at suportahan nyo katulad po ng ginawa ng karamihan po sa inyo noong unang akda ko.

            Sa totoo lang po, ay talagang kinakabahan ako sa pagpopost nitong ikalawang yugto ko. Kasi po, baka hindi po magustuhan ng karamihan sa inyo. Ang tanging hiling ko po lamang ay makapagbigay ako ng inspirasyon sa mga magbabasa po nito. Hindi naman po ako nageexpect ng malaki, gusto ko lang po talagang “maka-touch” ng buhay kahit sa simpleng paraan na ito. ^_^

            Ah sya, masyado na akong maraming sinabi. Ito nap o ang pinaka sypnosis ng aking “Minahal ni Bestfriend: Ryan”

            Hanggang saan nga ba ang linya ng pagkakaibigan? Hanggang kelan maikukubli ang tunay na nararamdaman para sa pag saalang alang ng pagkakaibigan? Ano nga ba ang kaya mong ibigat sa ngalan ng pagibig at ng pagkakaibigan?

            Two sworn bestfriends, Ryan and Larc. Turn the wheels of fate as they venture on their own roller coaster ride of emotions.

Larc- From being the town’s joke to your official Hottie. Always had his bestfriend in every aspect of his life. Literally from being a weakling to the day he has been strong. And now as he lives the life he always wanted, hanggang saan ang kaya nyang isakripisyo para pakaingatan ang buhay na inaasam? Ano ang handa nyang igive up para wag lang bumalik sa buhay na kinakatakutan?

Ryan- Always been the team player all the way. The nicest guy you’ll ever know. Has been ever supportive of his bestfriend, Larc. Pero has been secretly inlove with his bestfriend.Truly, the bond between the two is as strong as any weatherd wall, or atleast that’s the way he think it is. But is it really as stable and strong as he think it is? Can he still say all of these when a very challenging obstacle comes his way? Hanggang saan ang kaya nyang ibigay para pakaingatan ang pagkakaibigan at ang pagmamahal na binuro ng panahon?

Abangan!!

Break Shot - Chapter 13 (Admin Andrey's Story)

Break Shot - Chapter 13 [Last Chapter]

*sighs* I have been extremely busy these days, and will continue doing so, until i finish all the things i have to settle in my preparation for college. That will take, uhmmm, one week. *smiles*

So, upang hindi na po maabala ang pag-update, i will proceed to the story and hindi na po magbibigay ng dedication like what i said in the last chapter. Pasensya na po. Ngunit hindi po ibig sabihin niyon ay hindi ko kayo pinapasalamatan, taos-puso pa din ang aking pasasalamat na ako'y inyong sinuportahan sa aking unang story. Maraming salamat po dahil kasabay ko, minahal natin ang BS...umiyak, ngumiti, kinilig, at na-inspired. Ngunit willing na willing pa din po ako na pasalamatan kayo at maka-usap. So, ibibigay ko sainyo ang aking facebook account. Doon na lang po tayo mag chit chat at magdramahan. hehe

http://www.facebook.com/andrey.orcales

Yung mga nagtatanong naman po kung kumusta ang aking bakasyon (hindi siya bakasyon eh,,, umuwi kasi ako sa home ko, kasi parang dito sa maynila ang bakasyon, pero soon,...ay ewan, basta sa pag-uwi ko), ahhhmmm, masaya na malungkot po ang mga nangyari. Hindi ko naman trip na ipaglantaran ang nangyari sa author's note na ito, kaya po, marahil, walang kasiguraduhan, wala muna makaka-alam ng mga nangyari. Ngunit i assure you, nag-enjoy din ako sa aking pag-uwi. Kailangan nga lang palayain ang mga pusong nagmamahalan na pinaglalayo ng panahon at pagkakataon upang matupad ang dapat matupad, at maabot ang dapat maabot. Sana'y sa aking pagbalik ay naroon pa din ang ipinangakong pagmamahal na magtatagal hanggang nananitiling bilog ang buwan . *sighs*

I would just like to tell you all about my upcoming story Mirror Fragments. The teaser is posted in MSOB also. If you have time, please spare some for reading it.

And also, I created my own blog, para po kung sakaling seryosohin ko ang pag-gawa ng story, doon ko na rin ipo-post. Please follow na lang yung may mga gmail accounts. Thanks alot! 

http://oddsanduncertainties.blogspot.com/

Happy Birthday po pala kay sir Edwin Tabalanza. Maraming salamat po sa suporta at pagmamahal. hehe. :D 

Thanks din kay Justin Shawn sa lahat lahat. 

Kay KUYA MIKE din po sa pagbibigay ng opportunity na makapost sa MSOB ng story ko.

________________________________________________________________________




Unti-unti ko na ding natatangap ang mga nangyari saamin ni Kuya Liam.




Natatanggap...ngunit hindi pa din nalilimot. A love so strong and unselfish was the kind of love Kuya Liam gave me. It was unlike any other love. Definitely one in a million. Kung kaya't hindi din naman ako masisi nina Matthew at Ella kung may mga pagkakataon - madaming pagkakataon - na kailangan kong tumigil, huminga ng malalim, at tumingin sa malayo para balikan ang mga araw na busilak at wagas ang aming pagmamahalan. But those days were long gone, i guess...for him.




Tapos na ang Ikatlong Markahan at muli, sa araw na ito ay i-aanounce na ng aming adviser ang top 10. For a reason, the students seemed to lack interest in hearing the result. Para bang kahit hindi na sabihin, alam na nila ang resulta, with me being the first. Ngunit alam kong may pagbabagong magaganap kung kaya't i kept a close ear para makinig.




Halos walang nakikinig nang magsalita na si mam para simulan mula sa ikasampu....hanggang panglima. Seeing how the students are reacting, our teacher said something to grab our attention, and she succeeded in doing so.




"Class, may kauting pag-babago sa ating Top 5 rankings. Ngunit tulad ng aking laging sinasabi, they all deserve the place because it reflect their performance in the whole grading period. But the change i am referring will somehow shock you. I hope you will do your best in the next grading and claim your rightful places." Ang sabi niya.







"Fifth...Jason..." Wala namang naging reaction mula sa aking mga kaklase. Marahil ay expected na nila iyon.




"Fourth.....is Andrey." That brought grunts and exasperation throughout the classroom. Nagsilingunan saakin ang halos lahat ng estudyante, hoping to see my reaction. By way of contrast, i smiled at them. I already expected this result. Nilingon ko si Ella at Matthew, and they both showed worried faces. Ngunit i smiled a reassuring smile to say that i'm okay. Gusto ko sana makita ang reaksyon ni kuya ngunit naisip ko na baka abot tenga pa ang ngiti noon sa naging pagbagsak ko. Ngunit alam kong hindi naman ganoon kasama si Kuya para gawin iyon. It's just the nearest, safest way to think of para hindi na ako umasa pa na may pakealam pa si kuya saakin.




"Second, is Liam....First is Matthew."




Nagpalakpakan naman ang buong klase, kasama na ako dun. I don't care if lumalabas na martyr o plastic ang ginawa ko, ngunit galing sa aking puso ang kasiyahan na kay Matthew na muli ang parangal na dapat naman talaga sakanya. At siyempre, masaya din ako kay Kuya. Hindi na ako naghangad ng ano pa. Hindi rin ako nalungkot na bumaba ang ranking ko dahil...sinadya ko iyon.




To avoid further interrogation, i made my self busy the whole day. Laging nakayuko, nagbabasa kunwari, nagsusulat, tapos pupunta sa library para lamang matakasan ang mga nag-ooffer ng sympathy at nagsasabing bawiin ko na lang next grading. When the truth is, wala na akong planong bawiin pa iyon.




Parang sinag ng araw ay paunti-unting kumalat ang balitang hindi na ako first sa buong maliit na campus ng aming eskwelahan. At pagdating ng hapon, halos lahat ng makasalubong ko ay nagtatanong kung napano at nagkaganon ang resulta. At para muling takasan ang paulit-ulit na isasagot kong 'hindi ko din alam eh', pumunta na lang ako sa may sea wall, kahit ipinangako ko na sa sariling hindi na ako pupunta doon. Napakarami na kasing ala-ala naimbak sa munting lugar na iyon....ang ilan ay masasaya...ngunit ang ilan ay dumudurog pa rin sa aking puso sa tuwing aking maalala.




Ngunit maraming beses na ding naging refugee at takasan ang sea wall na ito saakin. Kay Matthew hanggang kay Kuya Liam, nagsilbi na itong takasan at 'pahingahan' sa tuwing napapagod na din ang aking puso o kaya kailangan ko lang mapag-isa. Kaya heto, kahit iwasan ko, narito pa din ako, nakaupo sa may seawall at, tumatakas sa mga bagay na naduduwag akong harapin.




"Buti nga sayo." Ang sabi ni Matthew sabay upo sa tabi ko. Nilingon ko siya at tiningan ng masama.




"Huh?!" Naguguluhan kong sagot. Is he reffering to the rank i just got?




"Haha. Para maiba naman. Itatanong ko sana kung okay ka lang. Pero baka ako na ang ika-sampu na magtatanong ng ganoon." Paliwanag niya sabay ngiti.




"Correction, ika-twenty ka na kung sinabi mo iyon." Ang sagot ko lang sabay ngiti. "Congrats ah. You deserve it. I deserve it too."




"Anong deserve deserve ka diyan. Alam ko mababawi mo yan. Masyado ka lang naging affected sa mga bagay bagay kaya nagkaganun. Don't worry, matatalo mo din ako sa susunod. Focus ka lang sa goal mo."




Hindi ako agad sumagot. Ngunit matapos ang ilang minuto, i decided na sabihin na sakanya ang aking dahilan.




"Matt, ang totoo ay hindi ko na susubukang maging first uli next grading. Sinadya kong ibaba ang aking ranking...para sa iyo." Ang sabi ko nang hindi siya tininitingnan. Siya naman ay napalingon saakin.




"I have achieved so many things. At ikaw ang nagtanim ng lahat ng inaani ko ngayon. Kung hindi ko ninanais na matalo ka, hindi ako makatatangap ng maraming parangal. Kung hindi mo sinabi ang masasakit na salitang iyon saakin, hindi ko sana gagawin ang lahat para patunayan na mali ka. At kung maalala mo, ang goal ko ay matalo ka....at nagawa ko na iyon. Panahon na para ibalik saiyo ang nararapat na saiyo." Ang sabi ko.




"P-pero...you deserve being the first Andrey. Kung talagang hindi mo deserve, hindi ka aabot sa point na ito. Ipagpatuloy mo ang sinimulan mo...bring honor to your family. Hindi mo kailangan mag back down dahil lang saakin." He said, nangungusap ang tono ng boses. Ibinaba ko naman ang kamay at saka huminga ng malalim.




"Ewan. Wala na din akong gana dahil wala na si Kuya Liam sa tabi ko." I said, sounding so lazy. "Pero ang totoo, kasabay sa plano ko ang i-give up ang place para saiyo. I promised myself noong araw na ipinangako ko saiyo na matatalo kita na ibabalik ko din saiyo lahat kapag nagawa ko na ang goal ko. Hindi ba sinabi mo saakin noong nasa kubo tayo na gusto mo maging valedictorian dahil sa scholarship grant na ibinibigay ng mga colleges...kaya ibibigay ko pa din iyon saiyo. Walang problema saakin dahil, hindi naman sa nagmamalaki, kaya naman akong papag-aralin nina mama at papa sa unibersidad na gusto ko. Siyempre naman hindi ko sasayangin yung pagpapa-aral nila sakin, pero, i still believe na para saiyo ang scholarship. Ikaw ang mas nangangailangan nito." Ang aking paliwanag. Mistula namang hindi makapaniwala si Matthew sa narinig.




"Hindi ko alam kung tatanggapin ko o sasabihin kong mali ka...p-pero, masaya ako dahil kahit papano, alam kong you cared for me despite ng mga ginawa at sinabi ko."




Tumango lang ako.




"S-salamat Andrey"




"Salamat din sa lahat. Isa ka pa rin sa mga taong hinding hindi ko malilimutan."




"Ikaw din naman. Tandaan mo na lagi kang narito sa puso ko." Ipinatong niya ang kamay sa akin at sabay naming hinintay na tumunog ang bell.




.................................




Hindi ko maintindihan ang sarili sa mga sumunod pang araw. Akala ko ay nakapag-move na ako kay Liam, ngunit hindi pa pala. May mga araw na bigla na lang ako nakararamdam ng matinding panlulumo o awa sa sarili. I can't accept na sa dami ng pinagdaanan ko, heto ako, nasasaktan pa rin. Hindi naglaon, even a simple sight of kuya liam and leah together makes it so difficult to breath. Hindi ako makahinga dahil sa sakit na nadarama ng aking puso. Hindi ko akalain na ganoon ang sakit na mararamdaman ko despite the fact na alam kong wala nang patutunguhan ang lahat na ito. Kulang na lamang ay masiraan ako ng bait.




I was desperately trying to move on. But in the end, i still found myself stuck in my memories of Kuya Liam's tender love.




The pain was extremely unbearable. May mga times na gusto ko sumigaw, gusto ko magwala...ngunit ang tanging nagagawa ko lamang ay ikuyom ang mga kamay hanggang sumakit na ito, o dumugo dahil sa sugat sanhi ng aking mga kuko. The pain i felt desperately needed an outlet...at someone...or on something...gusto kong i-share kahit sa isang tao ang sakit na nararamdaman ko despite my pretension na naka-move on na ako. Gusto ko sabihin kina Matthew at Ella ang impyernong pinagdaraanan ko sa ngayon. Ngunit dahil nga napag-kasunduang bawal namin pag-usapan ang kahit ano tungkol kay Liam, kinimkim ko na lamang sa sarili ang lahat ng sakit.




Nginingitian ako ni Kuya at kinakausap din naman kung minsan. Hindi ba dapat masaya ako doon? But its actually killing me na ganoon na lang ang sistema namin. Gusto ko sabihin sakanya na mahal na mahal na mahal ko siya...na hindi nagbago ang nararamdaman ko sakanya...na hindi ko siya ginustong lokohin...gusto ko ipagsigawan na nasasaktan ako kapag nakikita ko sila ni Leah...na hindi ko kayang mabuhay na wala siya sa tabi ko...at hindi ko matanggap na ganoon lamang kabilis naglaho ang pagmamahal niya saakin.




Parang lason na unti-unting pumapatay saakin ang ganoong pakiramdam. The poison crept through my whole being...slowly...and soon, isinasabuhay ko na ang sakit na dulot nito. Nagsimula na naman ang kalbaryo ng aking buhay. O marahil, lumala lamang.




Hindi ko na ulit pinapansin si Kuya Liam. I can't even fake a smile for him for doing so hurts alot. Minsan, whenever he's near, my eyes betrays me and i always find myself trying to fight away my tears.




At pati ang mga best friend ko ay dinamay ko na din. Hindi ko na din sila pinapansin and each time they try to offer a helping hand for me, i boldly decline it. Hindi ko na rin kayang makipag-plastikan sakanila...hindi ko na kayang makipag-usap sa kanila ng kung anu-anong topic samantalang ipinagsisigawan ng puso at isip ko na pag-usapan namin ang tungkol sa piangdaraanan ko. Minsan ay sinubukan ko na ring sabihin kay Ella, ngunit nayamot lang siya at sinabing nagpapakatanga ako sa ginagawa ko.




Inisip ko ng mga panahong iyon na pinagdaraanan ko ang lahat ng ito ng mag-isa. Walang gustong tumulong saakin, walang gustong kumalinga. Habang nagpapakasaya at nagpapakasarap si kuya sa piling ni Leah, heto ako't pinagdaraanan ang pinakamalaking dagok sa aking buhay.




Pinabayaan ko na din ang pag-aaral. Hindi na ako nagpe-prepare ng assignment, at hindi rin ako tumatayo kapag tinatawag para sa recitation. Nang mga panahong iyon ay nagla-layout na ang editorial staff ng aming school paper, ngunit lagi ako wala kapag pinapatawag sila. Nakikipagtigasan ako sa mga guro namin, sumasagot ng pabalang, at hindi nagta-take ng kahit anong quiz.




"May mga taong napaka-swerte sa mundong ito. Ipinanganak na nandiyan lahat ng opportunity, naghihintay lang sakanila. Dagdagan pa na pati ang talino at talento ay nasa kanila na din. Pero sinasayang lang ito ng iba...porke't nandiyan na lahat, porke't mayaman ang magulang, porke't matalino, wala nang respeto sa kapwa. Akala mo kung sino. Akala mo sakanya na lahat..." Ang sabi ng isa naming guro nang tawagin niya ako para mag-recite ngunit hindi ako kumibo. Hindi ko na narinig ang iba pang sinabi niya dahil nag walk-out ako sa room. Iniwang nakanganga ang aming teacher at gulat ang mga kaklase.




Litong-lito ako paglabas ko ng paaralan. Hindi ko alam kung saan ako pupunta...parang buhat buhat ko ang mundo at lahat ng problema nito. Kahit ang munting santuaryo namin ni Kuya...ang bahay kubo, ay hindi ko na rin magawang puntahan. It brings alot of memories that were too much for me to handle. Naglalakad ako na punong-puno ang isip. Sinariwa ko ang mga araw sa maynila, nang makita ko si kuya liam at jacob sa kubo, nang sabihin niyang mahal na niya si leah, nang ilang araw at gabi akong nagkulong ng mag-isa sa kubo, nang gabing sinigawan niya ako at marahas na itinulak dahil kay Matthew, pati na ang mga araw na ginamit niya ako at pinaramdam na para akong baboy. Lahat ng iyon, umikot sa utak ko, at sa sobrang sakit, halos mabiyak ang utak ko.




Huminto ako sa paglalakad at hinayang tumulo ang ilang luha. Marahil ay iyon na lamang ang natitira dahil sa dami ng iniyak ko nitong mga araw. Mula sa malayo ay may nakita akong truck na mabilis na nagpapatakbo. Isa lang ang pumasok sa utak ko - ang takasan ang sakit na nararamdaman ko. At alam kong magagawa ko iyon kapag wala na akong ulirat. Kapag wala na akong maramdaman. Kapag manhid na ako.




Pumunta ako sa gitna ng kalsada at hinintay ang papalapit na truck. Hinanda ko ang sarili sa nais kong mangyari.




Pumikit ako. At iisang mukha lamang ang nakita ko. Si Kuya.




Naglaho ang kanyang mukha, at pumalit ang mga mukha nina mama at papa. Umiiyak sila at nagmamaka-awa.




Bigla akong natauhan. At parang mahikang nagawa kong pumunta sa kabilang dulo ng kalsada at mailagtas ang sarili sa pagbangga sanang magaganap. Wrong timing naman talaga ang pagpunta ko sa gitna ng kalsada, malayo pa lamang ang truck ay pumunta na ako doon. That gave me enought time para maisip ang dalawang taong nagmamahal saakin ng tunay at buo. Doon ko naisip na andiyan pa din ang aking mga magulang who loves me unconditionaly...Mahal ako ng walang kapalit, at kahit ilang beses akong magkamali at dayain ng mga pagsubok ng buhay, nandiyan sila...laging handang saluhin ako mula sa pagkakabagsak.




And besides, i still have a dream to cling on. Kailangan ko maabot ang pangarap na iyon.




Pag-uwi ko sa bahay ay niyakap ko sila ng mahigpit habang umiiyak. Nagulat sila na umuwi ako ng ganoong oras, dahil may pasok pa. Tinanong nila ako kung ano ang problema.




"Ma, Pa...gusto ko lumipat sa Maynila. Doon ko na lang tatapusin ang pag-aaral ko. Okay lang kung uulit ako bilang fourth year. Basta po gusto ko na umalis dito." Ang sabi ko.




Escape. Ang takasan ang sakit na aking nararamdaman ay ang tanging solusyong naisip ko. Dahil doon sa Maynila, hindi ko na makikita ang mukha ni Kuya Liam. At marahil, sa paglipas ng panahon, magagawa kong limutin ang lahat ng sakit at paghihirap na aking naranasan sa lugar na ito.




Wakas. 




Joke lang...hehe. Hinga muna kayo.




.............................................




Dalawang araw na akong hindi pumapasok sa eskwelahan. Pinipilit ako ni mama na maayos na magpaalam sa mga guro at kaklase ko ngunit siyempre, hindi ako pumayag. Sa Lunes, lalakarin na ni mama ang paglipat ko ng paaralan.




Sabado ngayon. Naroon pa rin ang sakit, ngunit may bago akong lakas na nagmumula kina mama at papa at sa aking pangarap. Sila na lamang ang dahilan ko upang magpatuloy ang ikot ng aking buhay.




Naisip kong maglibot muli sa bukid at pagmasdan ang ganda ng lugar sa huling pagkakataon, bago ako pumunta ng Maynila. Iba ang ganda ng paligid sa araw na iyon. Naririnig ko ang mararahang pagaspas ng mga dahon habang bumubulong ang hangin. Matingkad ang kulay ng mga puno at bulaklak, dala na marahil ng sinag ng araw. I closed my eyes and and felt the warmth of the sun as it hit my face. Tila ay nararamdaman din ng paligid na kailangan ko na magpa-alam. O di kaya'y alam nilang ang nagbabadyang pagbabago at pagbabalik na mangyayari.




Iniwasan kong puntahan ang masukal na parte ng bukid kung saan sa gitna nito, naroon ang kubo namin ni Kuya. Ngunit sa huli'y nahanap ko pa rin ang sariling naglalakad patungo rito. Wala namang masama siguro kung pupuntahan ko din ito sa huling pagkakataon. Panahon na upang magpa-alam sa mga ala-alang mapapait at hindi kaaya-aya.




Malapit na ako sa kubo nang makita kong may tao sa may terrace. Si Kuya Liam. Nakatingin ito saakin na blangko ang expression ng mukha.




Aatras sana ako ngunit naisip ko na ayaw ko din namang tapusin sa ganoong paraan ang mga pinagsamahan namin ni Kuya. Gusto ko rin naman ng maayos na paalam.




"Ngayon na lang kita nakita rito. Mabuti naman napasyal ka. Bakit ka pala absent ng dalawang araw?" Sunod sunod na sabi niya. Hindi ko naman siya sinagot at saka humiga sa terrace. I want an honest hour with him. Ayoko muna maki-pag plastikan.




"K-kumusta ka na?" Ang tanong niya sabay upo sa sahig ng terrace.




"Sa ganyang tanong, alam mo na ang karaniwang sagot...okay lang. Kahit hindi." I said sabay hinga ng malalim.




"Kumusta na kayo ni Matthew?" Tanong niya, diretso higa tulad ko. Tumaas naman isa kong kilay sa narinig. Kami ni Matt? Kuya must've misunderstood something.




"You mean, kumusta na kami nina Ella, at Matthew?" Ulit ko.




"Hindi. Kumusta na kayo ni Matthew? Kayo, hindi ba?" Tanong niya ulit. I can sense anger in his voice.




"Okay naman kami." I lied. Marahil dahil sa sakit, kaya ko nagawa yun. Nararamdaman ko kasing nasasaktan din siya.




Tahimik.




"Kayo ni Leah, kumusta?" tanong ko naman.




"Hindi ka talaga marunong tumupad ng pangako." Nagdaramdam niyang sabi. Napa-kunot noo naman ako at tiningnan siya. Nakapatong ang isa niyang kamay sa kanyang mata.




"Hindi ko kailangan humingi ng tawad dahil hindi ko tinupad ang pangako ko. Nagpatawaran na tayo, hindi ba? At matagal ko na iyon pinagsisihan. Hindi mo lang alam kung ano ang mga pinagdaanan ko para lang panagutan ang kamalian ko." Matigas kong sabi.




"Nasaktan mo ako ng sobra Andrey nang may mangyari sainyo ni Matthew. Hindi ko matanggap. Alam mo kung bakit? Dahil gusto ko akin ka lang. Bago pa man may mangyari sainyo, para na akong pinapatay kapag naiisip kong may ibang taong pwedeng makagalaw sayo. Hindi ba sinabi ko na iyon sayo? Kahit nga blush man lang ayoko makita ni Matthew. Gusto ko ako lang. Umaga pa lang naghintay na ako ng araw na iyon sayo. Hanggang gabi. Habang lumilipas ang oras mas lalo akong nasasaktan at natatakot na may mangyari sainyo. Sa bawat oras na lumilipas para akong pinapatay thinking that you're on the same bed as Matthew. Hindi ko talaga kaya andrey. Hindi ko makaya ang sakit noon. Hindi mo tinupad ang pangako mo...at hindi ka na lubusang akin. Ang masakit pa, kay matthew pa mismo. Sa taong minahal mo ng sobra. Hindi ba insulto yon para sakin? Na sa kabila ng lahat ng pinagsamahan natin, sa kabila ng pagsisikap kong tuluyang maangkin ang iyong puso, sa huli'y siya pa din ang pinili mo." Ang sabi niya, puno ng hinagpis ang boses.




Bakit niya sinasabi ang lahat ng ito gayong paalis na ako.




"Alam ko na ang lahat ng iyan. Alam kong nasaktan kita at lahat lahat. Pero madami na din akong pinagdaanan Liam. Gusto mo din bang ikwento ko ang sakit na naranasan ko dahil sa pagmamahal sayo? Pero wala nang halaga kung patuloy tayong magsusumbatan...wala na rin itong patutunguhan." Ang sabi ko sabay tayo. Tumayo din si kuya at saka niyakap akong nakatalikod. Umiiyak ba siya?




"hindi kami ni Matthew. Pagkatapos ng araw na magkita kami, nagi na lang kaming magkaibigan. Sayong sayo na ang puso ko noon kuya. Pero ano pa't na kay leah na ang puso mo." Napatigil naman siya sa sinabi ko.




"A-anong ibig mong sabihin?" Tanong niya, habang pinapaharap ako sakanya. Tinitigan niya ng maigi ang mga mata ko. Napaka-amo ng mukha ni Kuya. Streak marks of teardrops were visible in his cheeks.




"Oo, aalis na ako. Lilipat na ako ng eskwelahan sa Maynila. Malayo sayo kung saan hindi mo na ako makikita. At marahil, balang araw, malilimot ko na rin ang lahat tungkol satin at matanggap na hindi na ako ang laman ng puso mo. At kahit kailan----" Napatigil ako dahil he gently held my face with both hands, reminding me of our first kiss, and kissed me. Nagpumiglas ako at kumontra, ngunit hindi ko kaya ang lakas ni kuya. At hindi nagtagal, tuluyan na akong nagpaubaya.




"You can't leave. You can't simply leave me here like that." He whispered habang magkadikit ang aming noo. He kissed me again, gently and passionately. Next thing i knew, nasa loob na kami ng kubo ni kuya, and then he was making love to me again.




This time it was different. Napa-ka gentle niya at mas may control. Lagi niya ako pinapaliguan ng halik, at hinahanap lahat ng kiliti ko. Sino nga ba ang makakapalag sa ganoon. I can really feel his love and warmth during our love-making. Nag-uusap ang aming mga puso, at pinagsisigawan nito ang aming mga naguumapaw na damdamin. At noong nasa rurok na kami ng makamundong kaligayahan, he managed to say




"Mahal kita Andrey...mahal na mahal kita...more than you'll ever know."




--------------------




We were still both naked at parehong nakatingin sa dingding ng kubo. We both realized how much we still love each other. At dahil doo'y abot langit ang aking kasiyahan. Hindi ko man alam ang mga mangyayari pa sa hinaharap, at least i have one thing that i'm sure of; mahal pa rin ako ni kuya.




"K-kuya....may dahilan pa ba para magtransfer ako't pumunta sa Maynila?" Ang tanong ko.




"Wala naman talaga. Whether you like it or not, hindi ka makakatransfer noh. Matatapos na ang school year, next month graduate na tayo. Sa tingin mo papayagan ka pa nilang mag-transfer? O kaya tatanggapin ka pa sa ibang school?" Sarcastic niyang sagot. Inilagay niya ang maskuladong-kanang-braso sa ilalim ng ulo ko para gawing unan.




"Ha?! Kung ganon, bakit...bakit hindi ka pumayag na umalis ako?" Tanong ko habang naka-kunot noo.




"Despite na alam kong hindi ka na magta-transfer, the idea na hindi na kita makikita awaken me. Alam kong after na mag-graduate tayo, maaring tuparin mo na ang pangarap mo sa malayong lugar...at naisip kong hindi ko kakayanin kung doon tayo magtatapos. Sa tagal na inibig kita, sa tingin mo ba gugustuhin kong basta ka na lang pakawalan?" He said, smiling.




"Bakit ngayon mo lang naisip yan?" Nagtatampo kong tanong. "Do i really have to undergo hell bago mo naisip na mahal na mahal na mahal na mahal na mahal mo din si Andrey?"




Gumalawa siya papalapit saakin without removing his arms around me, at saka inilapit ang mukha sa mukha ko.




"Na mahal na mahal na mahal na mahal na mahal na mahal ko si Andrey? Lalo na kapag naririnig ko nang umuungol siya?" He teased me. Nagblush naman ako.




"Wag ka nga. Ibig sabihin mahal mo lang ako kapag umuungol ako? Li*** mo naman kuya." Nagmamaktol kong sabi, gumulong ako para lumayo sakanya pero pinigil niya ako.




"After all this time, ngayon mo lang narealize na mal***** ako? haha! funny. Kaya ngayon, i would just remind you why, and how." He said sabay halik saakin bago pa man ako maka-protesta. (Ang tanong, po-protesta pa ba si ako? HINDI.)




At muli, iwinagayway ko ulit ang puting watawat at nagpaalipin sa kapangyarihan ni kuya. (Magtatanong kayo kung pang ilang round na? Wag na....nyahahaha*evil laugh*)




"Basta tandaan mo na mahal na mahal kita. Nabulag man ako ng galit at nakagawa ng masasama saiyo, this time, i will never let you go. Nagpaka-tanga ako and i was acting childish. So please forgive me and let's start anew." Ang sabi niya ulit bago kami umuwi.




Pagpasok ko nung lunes, nakita ko si kuyang naghihintay sa labas ng bahay saakin. He smiled so sweetly that i almost melted. Saka sabay kaming pumunta sa school.




Ilang araw pa ay kumalat na ang balitang break na si kuya at si leah. Hindi naman ito dinamdam ni leah at sinabing 'nakipaglaro lang daw siya.' Hindi ko alam kung cover up lang iyon o sadyang naglaro lang talaga sila ni kuya.




Inayos ko na ang pag-aaral, ngunit nahirapan na ako bawiin ang mga quizzes at recitation na pinalagpas ko. It was also difficult to win the teachers' hearts again, pero pinatunayan ko ulit sakanila na i deserve a second chance. Although its a little bit too late, i still managed to rank 6th on the 4th grading.




Ginawa naman namin ni kuya ang lahat upang lubos-lubusin ang mga natitirang araw bago ang graduation. Nagkakaroon din naman ng complikasyon kung minsan, ngunit sabay naman namin itong nalalagpasan at na-oovercome. Living life to the fullest ang naging theme namin ni kuya.




Sabay sabay naming tinnggap ang diploma noong ika-29 ng Marso. Si Matthew ang aming valedictorian, na pinasyang mag-aral sa Bicol University with the scholarship. Si Kuya Liam naman ang naging salutatorian, at ako'y pang-apat dahil sa pagpapabaya ko. Ngunit ganoon pa man, proud na proud pa rin saakin sina mama at papa.




"Life is a remarkable occasion. And after this remarkable occasion, I hope everyone of us will have a remarkable achievement." Was the last line on Matthew's valedictory speech.




Hindi naman namin mapigilan ang umiyak nang kantahin ang aming graduation song na "Today my Life begins" ni bruno Mars. Nag-flash back saakin ang lahat ng pinagdaanan ko at lahat ng mga memorable experience na nangyari saakin simula noong tumuntong ako sa paaralang ito. Iyakan at yakapan ang nangyari noong matapos na ang graduation ceremony. Group hug kaming tatlo nina Matthew at Ella. Nakita ko rin na umiiyak si Leah habang niyakap siya ni kuya.




"Maraming salamat Andrey. Kung hindi dahil sayo, hindi sana ako magpupursige na tapusin ang pag-aaral ko. Salamat sa oportunidad na ibinigay mo, at higit sa lahat, sa pagmamahal." Ang sabi din saakin ni kuya habang yakap yakap ako. "Isa ka sa pinakamagandang nangyari saakin sa mundong ito."




Habang suot suot namin ang aming mga puting toga, at isa-isa naming tinanggap ang aming diploma, it also marked the start of our journey as we face the challenges of the real world. The world outside the safe havens of our alma mater. Nagsisimula pa lamang ang totoong hamon ng buhay. Ngunit natutunan ko nang magpaka-tatag habang sinusuong ito.




That day's achievement may be forgotten, the medals and certificates may gather dust among our shelves, the loud applause may just become a distant memory. But everyone of us would be remembered for caring someone, for helping someone, and for making someone feel special.

________________________________________________________________




"Ang break shot..." ani ni kuya liam ilang araw matapos ang graduation sa isang billiard house sa aming barangay. "ay ang unang shot kapag naglalaro ka ng billiard when the balls would start rolling." Pinusisyon niya naman ang sarili para gawin ang break shot. "When the ball starts rolling, bahala ka na sa mga susunod na tira."




He smiled at me. 



Oftentimes, the Break Shot in our lives are made by different people. Matthew made the first break shot in my life, when he made me fall for him. Nagsimula doon ang unang pagbabago sa aking pagkatao. Di naglaon, ako na ang nagdesisiyon kung paano ko ipagpapatuloy ang pagbabagong ginawa niya, the second and the following steps depended on me. He made another break shot in my life noong sabihin niya ang masasakit na salita saakin isang araw sa likod ng room, sa may sea wall. Dahil doo'y nagkaroon ng bagong direksyon ang aking buhay. At dahil sa break shot na ibinigay ni Matthew, nagawa kong magtagumpay at patunayan sa sariling 'kaya ko.' Kuya Liam also made significant Break Shots in my life. Tinulungan niya din akong ipagpatuloy ang break shot na ginawa ni Matthew. Dahil sakanya'y pinilit kong maging matatag, at matapang na harapan ang bawat hamon ng buhay.




The thing is, when those persons starts the random Break Shots, saatin na naka-depende kung paano natin ito ipagpapatuloy, tatapusin at pagtatagumpayan. Maaring ang bawat bola ng billiard ay mangahulugan ng mga pangarap at hangarin natin sa buhay, kung saan ginagawa natin ang lahat upang matupad ito. Some break shots are definitely life-changing. Some are optional. Mostly are inevitable.




After a month, nasa bus na ako papuntang Maynila upang simulan ang unang hakbang sa aking pangarap; ang mag-aral sa Unibersidad ng Santo Tomas. I can't stopy my tears from rolling down my cheeks when i saw the trees swiftly passing as i rode the bus. I left with a heavy heart, dahil ayoko pa ring iwan si kuya at ang magulang ko, ngunit i can't be stuck there forever. I need to move on with life, and accept the changes it requires as time passes by.




Napag-desisyunan din ni kuyang mag-aral sa isang polythecnic college sa karatig bayan. Dahil nga salutatorian siya, mayroon siyang 50% discount sa tuition na malaking bagay na din. Agriculture pa din ang kinuha niyang course, ngunit masaya ako dahil ako ulit ang nagpumilit sakanyang mag-aral ng college. At pumayag naman siya. Hindi ko alam kung ano ang naghihintay para saamin ni kuya sa hinaharap. Hindi rin namin alam kung ang mga nararamdaman ba namin ay pang habang buhay. Ngunit naroon ang pangako at magagandang ala-ala ng pagmamahalan namin sa isa't-isa. Isang pagmamahalan na sinubok din ng panahon at pagkakataon.




Balang araw, kung gugustuhin natin, maabot natin ang ating mga pangarap. Darating ang panahon na lahat ng paghihirap natin at pagsisikap ay magkakaroon ng kapalit. Magbubunga din ang lahat ng ating mga tinanim. At sa haba ng ating paglalakbay, darating din ang araw na masusumpungan din natin ang kaginhawahan at katuparan ng ating mga pangarap.




At kapag nasa rurok na tayo ng tagumpay, let us not forget the people who made significant Break Shots in our lives.




Like Matthew and Liam.







Totoong Wakas. 



:D

Ang Lalaki Sa Burol

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

-----------------

Matagal ko nang napansin ang lalaking iyon sa burol. Marahil ay may mahigit isang taon ko na siyang napapansin doon. Ang pagkakaalam ko, isa siyang security guard na naka-assign sa isang malaking bodega ng mga kopra at abaca. Ang bodega na iyon ay pagmamay-ari ng isa sa pinakamayamang negosyante sa aming lugar. Nasa tuktok ng burol ang bodegang binabantayan niya. Sa sa dulo noon ang kalsada at sa gilid ay ang gulod.

Sa ibaba ng gulod na iyon ay ang parte ng ilog kung saan ang mga tao sa aming baranggay ay naglalaba o di kaya ay naliligo. Maganda kasi ang lugar. Kapag umaga ay natatakpan ng gulod ang sikat ng araw at sa tanghali ay may lilim ang malalaking kahoy na nasa gilid ng ilog. May isang bahagi din ng ilog kung saan hinarangan ng mga bato ang daloy ng tubig upang lumalim ang gilid na bahaging iyon na parang isang catch basin ng tubig. At mainit-init ang tubig sa parteng iyon dahil may hot spring sa mismong lugar. Kung kaya sinadya talaga nila ang paggawa ng catch basin. May ginawa rin silang parang diving spot na purong bato. Napakaganda ng lugar. Napaka presko ng tubig. Kapag ang trip mo ay mainit-init na tubig doon ka maliligo. Ngunit kung gusto mo naman ng sobrang lamig, sa mismong sentro ng daluyan ng tubig-ilog ka maliligo.

Doon ko nakita ang lalaking iyon. Kapag naglalaba kami o naliligo sa ilog, kadalasan ay nandoon siya, naglalakad sa gilid ng railing ng compound sa labas lang ng bodega. Minsan naman ay sasampa siya sa railing at panoorin ang mga naglalaba o naliligo. At ang isang hindi ko malilimutang eksena sa kanya ay noong isang beses na naligo ako kasama ang mga kaibigan. Nadayo ang tingin ko sa kinaroroonan niya. Nakatutok din pala ang tingin niya sa kinaroroonan ko. Tiningnan ko ang aking likuran. Baka kasi hindi ako ang tinitingnan niya; baka may kasama akong nasa aking likuran o di kaya ay may ibang bagay na tinitingnan siya na nakaharang ako. Ngunit wala naman. Kaya ako talaga ang kanyang tinitingnan. At dahil doon, bigla akong na-conscious sa aking galaw. Umupo na lang ako sa gilid ng ilog, paminsan-minsang tinitingnan din siya.

Doon ko na siya napansing maigi. Kahit nasa malayo siya, pansin ko ang kapogian niya. Siguro ay nasa 19 o 20 ang edad niya. Matangkad, matikas, maputi, makinis ang mukha. At sa uniporme niyang puti ang pang-itaas at kulay dark blue na pantalon, parang lalo pa itong nagpatingkad sa kanyang appeal at porma. At lalo pang naturete ang utak ko noong nginitian niya ako. Nahuli kasi niya akong palihim na tumitingin sa kanya at iyon... ngumiti siya. Ewan kung para saan iyong ngiti niyang iyon.  

Ah grabe. Parang hindi ako makahinga. Pero may kumontra din naman sa aking utak at nagsabing baka hindi naman ako ang nginitian niya; na baka may nakita lamang siyang nakakatawang eksena sa ilog at napangiti siya na hindi naman sinadyang ako talaga ang pakay niyang ngitian.

Pero... wala akong paki. Basta ngumiti siyang nakatingin sa akin, kung kaya ay para sa akin ang ngiting iyon. Inangkin ko na talaga. Hanggang sa pag-uwi ko ng bahay, hanggang sa pagtulog ko, mukha niya ang aking nakikita. Kinikilig ako kapag naalala ko ang eksenang iyon.

Labing-apat na taong gulang pa lamang ako noon. At sa panahong iyon, naramdaman ko na sa sariling may kakaiba sa aking pagkatao. Mas naaattract ako sa lalaki kaysa sa babae, nagkakaroon ako ng crush sa lalaki, at nag-iinit ang aking katawan kapag nakakakita ako ng isang lalaking nakahubad o naka-brief lang. Nagkakaron din naman ako ng crush sa babae, naaadmire ko kapag may magandang mukha at katawan ang isang babae ngunit mas matindi ang atraksyon ko sa lalaki. Kapag nakakakita ako ng guwapo, para akong kinikilig.

At ang lalaking iyon sa burol ang isa sa mga taong nagpapakilig sa akin.

Syempre, pinipigilan ko ang aking sarili. Hindi ko pa naman kasi tanggap sa sarili na isa akong bakla. May mga nabasa kasi akong payo para sa mga batang kagaya kong nalilito sa kanilang pagkatao o orientation. Ang sabi ay normal lang daw sa ganitong edad na nakakaranas ng atraksyon sa kapwa lalaki. Kapag hindi pa nawala ito hanggang sa edad 23 o 25, saka na raw maaaring ma-prove na bakla nga ang isang lalaki.

May isa ngang nagpatotoong noong siya raw ay nasa edad 15, kapag nakita raw niya ang kanyang iniidolong guro, tinitigan ito kapag nag-uusap silang dalawa sa loob ng silid-aralan, nag-iinit raw ang kanyng katawan. Tinitigasan siya. Ngunit noong nasa 22 na siya at nagka-girlfriend, doon niya napagtanto na lalaki pala talaga siya dahil mahal na mahal daw niya ang gf niya. Pinakasalan niya ito at nagkaanak sila ng 4 at hanggang sa panahong iyon, mahal na mahal pa rin niya ang kanyang asawa.

Siguro ay mayroon din talagang ganoong klaseng kalagayan. Kaya hindi ako nagworry na bakla nga ako kasi wala pa naman ako sae dad na nasabi bagamat hindi ko rin nako-control ang sarili kapag may nakikita akong guwapo at nagkakaroon ako ng atraksyon dito.

Sa edad kong iyon ay wala pa naman akong seryoso rin talagang masasabing crush. I mean, maraming mga guwapo at magagandang estudyante sa aking pinapasukang public high school ngunit pag-aaral lang talaga ang laman ng aking utak. Isa kasi akong honor student kung kaya gusto kong i-maintain ito. At isa pa, hindi ako iyong tipong barkadista, o isa sa mga estudyanteng pagkatapos ng klase ay kung saan-saan nagpupunta, naglalakwatsa, nag-iinum, gumigimik. Ako, kapag galing sa eskuwela, deretso na ng bahay, kung hindi man ay sa library muna nagbabasa o nag-aaral.

Ngunit may isang bagay akong sobrang ikinahiya sa lalaking iyon sa burol.

Maaga akong umuwi galing sa eskuwelahan noon, mga alas tres lang sa hapon. Dahil sa init at alikabok sa sa school, naisipan kong maligo sa ilog. Sa edad kong iyon kasi, bako ko pa lang natutunan ang pagpaparaos. Parang na adik ako nito na araw-araw ay dalawang beses kong ginawa ito, kung minsan ay mahigit pa. Nakatihaya ako noon sa ibabaw ng divig board at ewan kung ano ang pumasok sa aking utak at bigla kong inilabas ang aking ari sa aking brief at nilaro ko ang aking sarili. Malapit na akong labasan noon noong bigla namang napadayo ang tingin ko sa may bodega at kitang-kita ng aking dalawang mga mata ang guwardiya na nakatingin sa aking ginawa!

Sa tindi ng aking pagkagulat at hiya, dali-dali akong tumalon sa tubig. Grabe. Di ko maisalarawan ang matinding hiya. Pakiwari ko ay naglupasay siya sa katatawa sa akin. Halos hindi na nga lang ako tataas sana sa ibabaw ng tubig eh. Parang gusto ko na lang ilublub ang sarili ko sa ilalim ng ilog, itatali ang aking katawan sa malaking bato doon hanggang sa tuluyan na akong maging sirena. Kung ibang tao lang sana ang sarili ko, nasigawan ko na ito ng, “O yan, gago! Tanga! Sige... jakol ka pa!” Grabe talaga...

Noong hindi na ako nakatiis, umahon na rin ako. Ang sakit ng akin gbaga huh! Lalo na ang aking puson. Sinilip ko muna ng lihim kung nandoon pa ba siya. Ngunit mabuti na lang at nawala na. Kung kaya ay dali-dali akong umahon sa tubig, nagbihis at umuwi. Sa bahay ko na itinuloy ang pagpaparaos.

Pagkatapos noon, may ilang linggo ring hindi muna ako nagpunta ng ilog. Natakot akong makitang muli ang lalaking iyon sa burol. Nabalot ng hiya ang aking isip.

Isang araw na Sabado, naisipan kong maligo uli sa ilog. Parang naka-recover na ako sa hiya. Alas 5 ng hapon na iyon. Wala lang, gusto ko lang maligo, mabisita ang lugar at lumangoy. Naisip kong baka nalimutan na ng guwardiya ang ginawa ko, o ang pagmumukha ko.  Baka rin naman ay wala na siya roon, lumipat na ng ibang assignment.

Naghubad na ako ng damit; brief lang ang natira sa aking katawan. Sa ibabaw ng diving spot na bato handa na sana akong tumalon noong bigla ko namang napansin ang isang taong naliligo ng tahimik lamang sa isang gilid ng catch basin. Tiningnan ko kung sino ito.

“Ang lalaki sa burol!” ang sigaw ng isip ko.

Ramdam ko ang biglang pagkalampag ng aking dibdib sa pagkakita sa kanya. Para bang may naghilahan sa aking isip kung tutuloy pa ba ako sa pag-dive o magsuot muli ng damit at lihim na aalis na lang. Biglang nanumbalik sa utak ko ang eksena kung saan ako nagparaos na mismong bato kung saan ako nakatungtong at nakita niya. Grabe talaga ang pagkalampag ng aking dibdib mga ateng. At bagamat crush ko siya, tila nawala na sa isip ko ang excitement na makita siya roon... Ang nasa isip ko lang ay ang ginawa ko na nasilip niya.

Ngunit dahil nakahubad na nga ako at siguro rin, pride na rin na kunyari hindi ako affected o na kung kausapin niya ako tungkol doon, idi-deny ko rin naman talagang may ginawa ako. “Hindi naman ata niya namukhaan kung sino iyon ah!” ang sigaw ng utak ko, bagamat sa totoo lang, mistula akong magko-collapse na sa hiya. Bakit naman kasi iyang bagay na iyan na public knowledge namang ginawa ng halos lahat ng tao sa mundo, ay ikinahihiya pa? Ewan ko ba... siguro ay bahagi na ito ng ating psyche, dahil iyan ang ating kinamumulatan na kapag tungkol sa sex, nakakahiya.

Anyway, ang final na desisyon ng aking utak ay “not guilty” kung kaya itinuloy ko na lang ang pagtalon. At imbes na dive ang aking gagawin sana, tila nawalan ako ng lakas at nahiyang gawin iyon. Tumalon na lang ako sa tubig na nakatayo.

“Splashhhh!” at may dialogue pa talaga ang tubig.

At noong nasa tubig na ako, lumangoy ako na parang wala lang, patungo sa isang gilid malayo sa kanya at doon tumalikod ay kunyaring kinuskos ko ang aking buhok at pagkatapos ay humanap ng bato upang ihilod sa aking balat.

Tahimik lang akong ginawa ko ang paghilod. Halos hindi ko na siya tiningnan sa sobrang hiya. Syempre, sa nangyari at dagdagan pa sa aking naramdaman kaba at kilig, para akong isang yelo na unti-unting nalulusaw.

Maya-maya, hindi rin ako nakatiis, lihim ko siyang tiningnan. Nagsasabon na pala siya at bagamat ang ang tubig ay hanggang sa kanyang beywang, kitang-kita ko ang balahibo sa kanyang matitipunong dibdib. Maputi an gkanyang balat, makinis, maganda ang hugis ng kanyang katawan, walang kataba-taba. At ang kanyang biceps ay halatang nagbubuhat, o naggi-gym. Ang sarap tingnan. Para akong naglalaway.

Tahimik lang din siyang nasasabon. Napaisip tuloy ako. Wala pala akong dalang sabon at shampoo.

Ngunit patuloy lang ako sa paghihilod. Tanging ang ingay ng agos at tilamsik ng tubig lamang ang naririnig sa pagitan naming dalawa. Parang naisip ko na baka hindi nga niya ako nasilipan sa aking ginawagawa.

May halos 15 minuto sigurong nasa ganoon kaming ayos. Naghihilod ako gamit ang bato samantalang siya ay patuloy na nagsasabon, nagsa-shampoo.

Parang nanghinayang naman ako na hanggang doon na lang. Parang may nag-udyok sa kaloob-looban ko na gumawa ng paraan. “Ngunit ano? Paano? Virgin kaya ako at wala akong kaalam-alam sa mga ganyan. Atsaka, anong iisipin niya, bakla ako? Ewwwww! Kakahiya! Baka ipagsasabi niyang ako pa talaga ang gumawa ng paraan para makalapit sa kanya o tsansingan siya? Ewnesss talaga!” sigaw ng isip ko.

Maya-maya, habang nasa ganoon pa rin akong ayos, may narinig ako. “Pssssst!”

Syempre, lumingon ako sa kinaroroonan niya. At noong nakita kong sa akin siya nakatingin, tinuro ko ang sarili ko sabay sabing, “Ako?”

“Hindi, iyang bato sa likod mo!” sambit niya. “Syempre ikaw! Ikaw lang naman ang taong kasama ko dito di ba?” ang pagbawi niya.

Napa-“Amffff!” naman ako sa sarili. “May pagka antipatiko pala tong tao na to!” sa isip ko lang. “Bakit???” ang mataray kong sagot. Playing hard-to-get ba ang drama bagamat, halong mapatid na ang aking paghinga sa sobrang excitement.

“Jack name mo no?”

“Jack? Hindi ah! Bakit Jack?”

“Jack... Jakolero!” sabay bitiw ng malutong na tawa.

At doon na ako namula. Yumuko ako at naghanap ng bato at, “Gusto mo, batuhin na kita?! Di kaya ako nagjajakol!!!” ang sigaw ko.

“O sya... hindi na kung hindi. Pero wala namang dapat ikahiya sa pagjajakol eh. Lahat ng lalaki, nagjajakol. Normal lang iyan kapag walang babae.”

Bigla ko namang naibaba ang bato sa aking kamay na handa ko na sanang ihagis sa kanya. Hindi nakakibo at nakatingin na lang sa kanya.

“Halika... hilurin mo ang likod ko. Hilurin ko rin ang likod mo.” Ang tila nanunuyo niyang boses, ang mga mata ay tila may bahid na panunukso.”

At syempre, nilapitan ko kaagad siya. Wala namang masama sa paghilod ng likod ng may likod di ba? At wala ring masama kung hihilurin niya ang aking likod.

Kaya malaking go...

(Itutuloy)