Ipad

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

-------------------------------------------------

Si Ivan, siya ang prince charming ng aming departamento. Pareho kaming kursong kinuha kung kaya ay halos sa lahat din ng subjects ay classmates kami.

Syempre, dahil prince charming, masasabi kong ang lahat na mga katangiang ninanais ng mga lalaki ay nasa kanya na. Tangkad, kisig, ganda ng katawan, kinis ng mukha at balat, hayop na porma… Siguro kung totoo ngang naghagis ang langit ng mga katangian ng tao, ang lahat ng mga magaganda ay nasalo niya.

Ngunit kung gaano siya kakisig ay siya namang kabaligtaran ng kanyang ugali. Proud sa sarili, snub, minamaliit ang ibang mga ka-klase namin. Matapobre kumbaga. At hindi lang iyan... bully pa siya. At ako ang kanyang paboritong ibu-bully sa klase.

“Taba! Baboy! Gorilla!” “May saging ba kayo d’yan?” “Oink! Oink!” “Nag-aaral pala ang gorilla?” “Mag fund-raising tayo! Ibenta natin ang baboy nating classmate. Magkano ba ang per kilo ng baboy ngayon?” ang ilan sa mga linyang pambu-bully niya sa akin.

Paano kasi, kung gaano siya kagaling at ka-attractive, kabaligtaran naman ako. Nasa 5’8 nga ang height ko, saksakan naman ng taba. Imagine, sa height kong iyan, nasa 110 ang aking timbang. Kilo iyan, hindi pounds. Para nga akong isang Sumo wrestler kung tingnan. At ang balat ko pa, maitim at ang buhok naman ay iyong curly na parang ang kay Matt Ivans noong nasa PBB house pa lang siya. Ang kaibahan lang namin ay maitim ako. Paano, ang tatay ko kasi ay isang black American. Isang single mother ang aking ina dahil hindi na siya binalikan ng aking ama. Turista lang kasi ang aking ama at nagkaroon sila ng maiksing relasyon. Ngunit napag-alaman ng aking ina na may pamilya pala sa Amerika ang aking ama.

Sa sobrang pagka-discourage ko sa aking anyo, nawalan na ako ng ganang mag-ayos. Basta may maisusuot lang, puwede na. Kasi, mahirap kayang maghanap ng super-duper laking damit na kakasya sa akign katawan. At ganoon din naman ang mangyayari. Pagbabaliktarin ko man ang mga suot ko, mataba pa rin ako. Kaya hindi maiwasan na mababa talaga ang tingin ko sa sarili.

Kaya isa ito sa dahilan kung kaya palaging ako na lang ang binu-bully at tinutukso ni Ivan. Hindi ko rin alam kung bakit. Kung kaya ay lalo pa akong na-depressed at nawalan ng gana. Para bang lahat na lang ng katatawanan sa mundo ay nasa akin na at kapag gusto niyang mag enjoy at tumawa, kasama ang mga ka-klase o grupo niya, ako kaagad ang haharapin niya.

Pero… crush ko naman talaga rin si Ivan. Kaya tiniis ko ang mga pambu-bully niya. At siguro nga, mahal ko na rin siya. Naisip ko na lang na at least, napapansin niya ako. Kaya kapag nagtatawanan sila tungkol sa akin, tahimik na lang ako. As in dedma. Nasanay na lang din naman ako eh. Sa isip ko lang, wala na akong magagawa kung ganyan ako kapangit. Tanggapin ko na lang ito. Kasalanan ko rin naman kasi. Kahit alam kong mataba na ako, sige pa rin ako nang sige sa pagkain.

Isang araw, nang nagtungo ako sa CR, laking gulat ko nang sa pagbalik ko sa aming silid aralan, hawak-hawak na ni Ivan ang aking notebook. “May lihim ka pala ha…?” ang sambit niya kaagad nang nakita ako.

Bigla akong nagulantang sa aking nakita. Kasi ba naman, may idinikit akong picture niya na dinownload ko sa kanyang fb, piniprint out ko, at idinikit sa isang pahina sa aking notebook at sa sa ilalim pa noon ay may nakasulat na, “Crush kita… di mo lang alam. -Kevin-” At pinirmahan ko pa talaga.

Agad niyang pinunit ang isang pahina ng aking notebook atsaka isiniksik ito sa kanyang bulsa samantalang ang naiwang notebook ay inihagis sa sahig at tinapak-tapakan.

Nagtawanan ang mga katropa niyang nakapaligid sa kanya. “Ano iyan, bro?” ang tanong ng isang kasama nila nang napansin ang pahinang pinunit niya at isiniksik sa kanyang bulsa.

“W-wala ito bro…” ang sagot niya at baling sa akin, “Nakakadiri ka!!! Ewww!!!” ang sambit niya, halatang gigil na gigil akong saktan.

Ngunit dahil dumating na ang aming guro sa subject na iyon, kung kaya ay nahinto na sila sa pang-aasar sa akin.

Syempre, sa sarili ko lang, isang napakalaking kahihiyan ang pagkabunyag sa naramdaman ko para sa kanya.

Habang nagpatloy an gaming klase, palihim pa rin akong tiningnan ni Ivan. At ang kanyang mga mata ay tila lumiliyab sa matinding galit.

At sa oras ng labasan, sa paglabas na paglabas ko kaagad ng pinto ng silid-aralan, naroon na siya sa aking likod, hinablot ang aking buhok at habang hawak-hawak niya ito, binulungan niya ako ng, “Tangina ka! Nakakahiya ka. Pinagnasaan mo pa talaga ako! Ganyan kapangit pa talaga ang nagkakainteres sa akinTangina mo!” sabay duro sa mukha ko. “Baboy! Humanda ka sa gagawin ko sa iyo. Bakla!”

Simula noon, kapag nadatnan niya ako sa silid aralan, o kahit saan, palihim na susuntukin na lang niya ako o kaya ay hilahin ang buhok, o di kaya ay itulak. Nagpaparinig din siya. “Bro… kapag ganyang may nagkakagusto sa akin na isang gorilla na nga, bakla pa, magpapakain na lang ako sa isang buwaya!”

Minsan nang nakasalubong ko ang grupo niya, maulan pa naman iyon, umiwas ako.  Ngunit hindi ko namalayan, sinundan pala nila ako atsaka biglang itinulak. Nalaglag ako sa kanal na puro putik.

Tawanan lang silang magkabarkada. “Bakla! Bakla!” ang sigaw pa nila.

Last day na iyon ng klase nang binaybay ko ang madilim na daan patungo sa aming bahay. Hindi naman kasi kalayuan ang aming bahay sa school kung kaya ay hindi na ako nagboarding house pa. Ang siste, bago makarating sa bahay ay may madilim na bahagi ng daan kung saan ay walang mga ilaw ang poste. Paano, palagi itong binabato ng mga tambay.

“Huli ka!” ang boses na narinig ko mula sa aking likuran. Nang nilingon ko ang pinagmulan ng boses, naaninag ko ang isang lalaking biglang sumulpot sa kalsada.

Biglang kumalampag ang aking dibdib sa takot. Tatakbo na sana ako ngunit may tatlong taong nakaharang sa aking harapan.

At mabilis ang sumunod na mga pangyayari. Hinawakan ng dalawang lalaki ang magkabila kong kamay habang binugbog naman ako ng tatlo pa. kanya-kanya sila nang palo sa aking ulo, mukha, katawan, ulo habang nagtatwanan sila at nagmumura. Alam ko, si Ivan ang isa noon at ang iba pang mga lalaki ay ang mga katropa niya. Kahit naka-takip ng bonnet ang mga mukha nila, kilala ko ang mga boses at tawa nila.

Nang halos mawalan na ako ng ulirat, kinaladkad nila ako patungo sa loob ng van. Doon pinatihaya nila ako, atsaka hinubaran ng pantalon at brief. Pagkatapos, salit-salitan nila akong hinalay…

Wala na akong nagawa kundi ang umiyak at magmakaawa. Ngunit imbes na kaawaan, pinagtatawan pa nila ako. “Bakla ka di ba? Kaya heto… tingnan natin kung hindi ka ba magsasawa sa amin.

Iyon na ang huli kong natandaan. Nagising na lang ako sa ospital at sa aking tabi ay ang aking inay.

Noon ko lang nalaman na may saksak pala ako sa aking tiyan at ang aking pang-upo ay may nakapasak pa raw na isang bote ng softdrinks. Marahil ay nawalan na ako ng malay nang sinaksak nila ako at pinasakan ng bote ng softdrinks.

Iyon na ang breaking point sa pagmamahal ko kay Ivan. At naipangako ko sa aking sarili na piliting kong tumayo at gantihan si Ivan.

Nang nakalabas na ako ng ospital, pinili kong huwag nang magreklamo. Alam kong kapag nagreklamo pa ako, lalao lalamang lalaki ang issue, at sa bandang huli, ako at ang aking inay pa rin ang magdusa.

Ang ginawa ko na lang ay ang magpunta ng Maynila, magpakalayo-layo sa aming probinsya upang makalimot, magsimula, at paghandaan ang aking paghiganti.

Masakit ang naging desisyon kong iyon. Masakit naiiwan ko ang aking inay na nag-iisa, gawa nang wala na akong ama at kaming dalawa na lang sana ang natira sa mundo. Ngunit malaking kahihiyan ang nangyari sa akin. Ayaw man akong payagan ng aking inay ngunit nagbanta ako na magpakamatay na  lamang kapag manatili pa ako roon. Kung kaya ay pumayag na lang din siya.

Hinatid ako ng aking inay sa bus terminal sa araw ng aking pag-alis. Masakit ang tagpo kung saan ay niyakap niya ako nang mahigpit bago ako sumakay ng bus at ibinilong sa akin ang salitang, “Mag-ingat ka roon anak. Palagi kang manalangin.”

Nagdurugo ang aking puso… tanging ang inay ko lang talaga ang nag-iisang tao sa mundo na nagmahal sa akin, na tanggap ang pagkatao ko, ang kapangitan ko, ang pagka-“gorilla” ko. Ganyan naman siguro talaga ang mga nanay. Kahit pangit ang anak nila, kaya nilang sabihing “Guwapo ka naman anak ah” o “Huwag mo na lang silang pansinin, hindi totoo ang sinasabi nila.”

Pumasok ako sa bus na lihim na umiiyak. At nang umadar na ang aking sinasakyan, muli kong ibinulong sa aking sarili ang aking pangakong hindi ako babalik sa lugar na iyon kung hindi ako magtagumpay sa Maynila upang sa aking pagbalik ay maisakatuparan ko ang aking paghihiganti. “Isusumpa kita Ivan. Sa pagbalik ko, ikaw naman itong magdusa. Itaga ko iyan sa bato…”

At marahil dahil nga sa obsession kong baguhin ang sarili at magsikap sa pag-aaral, unti-unting nagbago ang mundo ko. Dahil sa aking puspusang pagda-diet at paggigym, para akong nanalo sa biggest loser na reality show. Alam ko kasing kapag may hitsura ang isang tao, may magandang appeal, paiiralin ang utak kaysa sa puso, di hamak na aangat siya. Iyon ang ginawa kong spring-board upang makamit ko ang aking pangarap na umangat, magkapera, at uuwi sa aking lugar na handa sa aking gagawing paghihiganti.

Kaya dahil sa obsession kong iyon, nagtagumpay ako sa una kong hakbang. Gumanda ang aking katawan, gumanda ang aking porma. Pinapaayos ko ang aking buhok na pina-straight… at kapansin-pansn ang malaking pagbabago ng aking postura. Kumbaga, na-reinvent ang aking pagkatao. Tumaas ang aking confidence sa sarili at dahil d’yan, kinuha ako bilang isang modelo ng underwear at sumikat. May mga imbitasyon na rin sa akin upang maging artista. Ngunit hindi ko na ito tinanggap. Alam kong magulo ang mundo ng showbiz at kapag pumasok pa ako doon, maliligaw na ako sa aking numero unong target na bumalik sa aming bayan at maghiganti.

At… dahil sa pagsikat kong iyon, nagkaroon ako ng mga manliligaw, na mga bakla. At isa ang sinagot ko, isang matandang mayamang lalaking walang pamilya. Walang sabit kumbaga. At ang habol ko lang naman ay ang kanyang kayamanan.

Nagsama kami. Tumira ako sa kanya.

Oo, ibenenta ko ang aking katawan. Natuto ako sa kalakaran ng syudad, iyong “gamitan”, iyong ugaling oportunistic, iyong makikisabay sa tinatawag na dog-eat-dog existence at cut-throat competition. At dahil nagkaroon na ako ng pera, lalo pang inayos ko ang aking sarili. Nagpaputi ako ng balat, nagpaalaga sa isang sikat na clinic na experto sa pagpapaganda ng katawan at mukha.

Sa aking pag-aaral naman, nakuha ko ang pinakamataas na honors. Nang naka-graduate na, nakapasok kaagad sa isang maganda at high-paying na trabaho. At dagdagan pa sa aking pagsa-sideline sa pagmomodelo, kung kaya ay nakapag-ipon ako, pinagawan ko ng bagong bahay ang aking inay, at binilhan din ng bagong sasakyan.

Eksaktong 10 taon ang lumipas at bumalik ako sa aming probinsya, dala-dala ang pangako sa sarilign gantihan ang taong lumapastangan sa aking pagkatao.

Hindi ko lubos maisalarawan ang tunay kong naramdaman sa pagtungtong ko pa lamang sa bus station ng aming lungsod. Mistulang isang talon ang aking isip na kusa na lang nagsilabasan ang mga alaala ko sa lugar na iyon.

Malaki ang ipinagbago sa lugar, maliban na lang sa iilang bagay na naroon pa rin, kagaya ng simbahan na abot-tanaw lamang sa hindi kalayuan. May malalaking buildings na makikita sa paligid ng estasyon ng bus, may isang malaking shopping mall, sementado na ang daan, at maaliwalas at maganda na ang bus station na iyon.

Napabuntong hininga na lang ako. Sariwa pa sa aking ala-ala ang paglisan ko sa lugar na iyon kung saan ay nakita ko ang pag-iyak ng aking inay at ang takot nab aka kung ano ang mangyari sa akin sa Maynila. Naihalintulad ko rin sa aking sarili pagbabago ng aming lugar. Kung nuon na isa akong napakamahiyaing tao, pangit, piangtatawanan, sa pagkakataong iyon halos lahat ng tao ay hindi pu-puwedeng hindi mapalingon sa aking porma.

“Anak!!! Anak!!!” ang sigaw ng aking inay habang hindi magkamayaw sa pagtatakbo palapit sa akin. At nang nakalapit na, matinding yakapan ang nangyari. Syempre, sampong taong tiniis ko ang aking inay nang dahil lamang sa pangako kong iyon sa sarili na hinding-hindi babalik hangang kaya ko nang panindigan ang aking pangakong makapaghiganti.

“Ang guwapo-guwapo mo na ngayon anak!” ang sambit ng aking inay.

“Dati pa naman nay di ba?”

Tawa nang tawa ang aking inay. “Oo naman. Pero ngayon, mahigit sa sampong beses ang kapogian mo anak kaysa dati!”

“Grabe naman. Sampong bese lang? Di ba 100 times ang improvement ko sa aking sarili?”

Tawa lang ang isinukli ng aking inay. “O sya… narito ang kotse mo anak. Bagong bili talaga iyan. Di ba iyan ang instruction mo sa akin? Isang puting lexus?”

“Nasaan na nay?”

“Nasa labas ng gate, anak. Bawal kasing ang ipasok dito ang mga private na sasakyan.”

“K-kayo po ba ang nagdrive inay?”

“Hindi ah. Hindi pa ako marunong niyan. Si Marlon ang nag-volunteer na magdrive. Natandaan mo pa ba iyong kapitbahay nating bata na dati ay gusgusin at palaging nang-aasar sa iyo? Aba’y malaki na. At ang bait-bait pa, masipag na bata at ang guwapo-guwapo! Palagi ngang nangungumusta sa iyo? Kaya hayan, nang sinabi kong darating ka na, tuwang-tuwa sa pagbo-volunteer na siya na raw ang magdrive sa iyong kotse.”

Napangiti na lang ako sa sarili. Naalala ko kasi ang batang si Marlon. Noong nasa first year college ako, 15 years old at nasa kasagsagan ng pag-iilusyon ko kay Ivan, siya ang kaharutan ko kapag nasa bahay na o kaya ay walang pasok. Nasa walong taong gulang lang si Marlon noon. Ang tawag niya sa akin ay “Porkchop!” At ang pang-aasar ko naman sa kanya ay “Supot!” Alam ko kasing supot pa siya sa panahong iyon, narinig ko kasi sa kanyang inay na pinapagalitqan siya dahil ayaw pa raw magpatuli. Pero mabait na bata si Marlon. Kahit ganyang nag-okrayan kami, alam ko, mabait siyang bata. At matalik na kaibigan ang turing niya sa akin. Naalala ko pa ang isang insidente na nalungkot ako at nag-iiyak, dahil iyon sa pambubully sa akin ni Ivan, nakita niya ako. At imbes na okrayin ako, tumabi siya sa pag-upo sa akin, “Bakit ka umiiyak?” ang tanong niya kaagad.

“Wala…”

“Siguro in love ka na no?”

“Heh! Kabata mo pa, may nalalaman ka na sa love?”

“Syempre naman.”

“O ano ngayon kung in love ako? May maitutulong ka ba?”

“Wala… pero kung sa akin ka ma in-love, wala ka nang problema.”

“Huh!” ang gulat ko sa pagkarinig sa sinabi niyang iyon. “Nakaranas ka nang ma in-love?” dugtong ko pa.

“Hindi pa pero alam ko iyan.”

“Paano mo nasabi na wala na akong problema kung sa iyo ako ma in-love?”

“Kasi… mabait ka naman eh. Kaya, ok lang sa akin.”

“Hmmmm” Napaisip ako. Alam ko namang dahil lang iyon sa kanyang pagka-inosente, hindi pa naranasan kung paano ba talaga ang umibig, kung kaya ay nasabi niya iyon. Mabait din naman kasi ako sa kanya. “Eh… kung main-love ako sa iyo na pareho tayong lalaki, papayag ka?” At pinatulan ko pa talaga ang bata bagamat biro lang naman iyong sa akin. Iyon bang gusto ko lang hukayin ang laman ng isip ng isang paslit.

“Bakit hindi? Di ba sa palabas sa TV mayroong ganyan? My husband’s lover. Pareho naman silang lalaki, di ba?”

“Sabagay…” ang sagot kong tumango-tango.

At iyon, na-divert ang aking lungkot sa kuwela naming pag-uusap. At lalo pa nang umalis isya at nang bumalik ay may dala-dalang dalawang cone ng ice-cream at iniabot sa akin ang isa, tuluyan ko nang nalimutan ang sakit ng aking damdamin. “Bakit mo ako binilhan ng ice cream?” ang tanong ko habang tinanggap ang cone ng ice cream na inabot niya.

“Kasi ako, kapag umiiyak, binibilhan ako ng inay ng ice cream. Tapos, hindi na ako iiyak. Kaya ikaw, huwag ka na ring umiyak.”

Sobrang touched naman ako sa kanyang sinabi. Wala na akong nagawa kundi ang akbayan ang bata habang sabay naming kinain ang binili niyang ice cream.

“Saan ka pala kumuha ng pera?” ang tanong ko nang naalalang paslit pa pala iyong bumili sa akin ng ice cream.

“Baon ko para bukas”

“Ay… paano iyan? E di wala ka nang baon para bukas?”

“Yaan mo na. Friend naman kita eh.”

At doon ko na niyakap si Marlon, at kinurot-kurot pa ang pisngi, hinalikan ang buhok na may dalang pangigigil.

Ang isa pang hindi ko malimutan tungkol sa kanya ay nang isang beses na nag-asaran kami. “Porkchop! Porkchop!” ang sigaw niya.

“Porkchop ka d’yan! Isang araw, makikita mo, papayat ako at gaganda ang katawan ko” ang sagot ko.

“Weeeee!”

“Totoo!”

“Weee!”

“Ayaw mong maniwala?”

“Ayaw! Baboy ka na eh.” Sabay tawa, iyong tawang pag-aasar.

“Gusto mo pustahan tayo?”

“Oo ba. Huwag lang pera. Wala akong pera eh.”

“Ano ang ipupusta mo?”

“Kiss.” At may kasama pang pagpapausli ng nguso niya, iyon bang nag-aasar talaga. Siguro, biro lang iyong sa kanya o confident talaga siyang hindi na ako papayat pa.

“Talaga?”

“Oo!”

“Dapat sa lips” dagdag ko pang biro.

“Hmm. Puwede…” sagot niya.

“Promise?”

“Promise! Basta di ka na baboy.” Sabay halakhak.

“E, ayaw kong magpahalik sa supot eh.” Ang pagbawi ko rin, pang-iinis sa kanya sabay tawa.

“Waaahhh! Magpatuli na kaya ako sa sunod na linggo. Bakasyon na eh!”

“Paano ko malalaman na tuli ka na?”

“Ipakita ko pa sa iyo!”

“Ganoon? Ipakita mo talaga sa akin?”

“Oo! Para maniwala ka!”

“Sige nga tingnan ko na ngayon?” Ewan ko rin kung bakit nasambit ko ang tanong na iyon. Iyon bang talagang todo take advantage na. Bata naman kasi iyon at walang malisya. At hindi ko rin naman alam kung kagatin niya ang biro kong iyon.

“Titingnan mo talaga?”

“Oo naman. Para malaman ko ang kaibahan sa supot at tuli. Kumbaga, before and after.”

At talagang hinawi niya ang kanyang short, pati na ang kanyang brief. At dahil nasa likod kami ng aming bahay kung saan ay walang tao, kung kaya ay walang katakot-takot na ipinakita niya iyon sa akin. “Ayan…” sambit niya habang ang dulo ng kanyang t-shirt ay itinaas at inipit pa sa gitna ng kanyang baba at dibdib.

Gusto kong tumawa sa kanyang ayos. Napaka-inosente talagang bata. Ngunit wala naman akong naramdaman kasi nga, bata, madungis, at amoy araw pa. Siguro ay talagang ganoon lang siya. Ganyan naman talaga kapag mga bata, nagpapakitaan ng ari lalo na kapg ganoong supot pa, naghahambingan kung sino sa grupo ang puwede nang magpatuli, iyong kung sino ang may maluwag na ang balat sa dulo ng ari at nahihila na ito pababa upang malantad nang buo ang ulo. Ganyan kasi ang ginagawa rin naming noong nasa ganyang edad pa ako. Minsan nga ay nagpapayabangan pa kung kaninong ari ang mas may pinakalantad ang ulo ng ari.

“Ewwww! Ang liit!” ang sambit ko nang lumantad sa aking paningin ang ari niyang kasing liit lang ng aking hintuturo.

“Paglaki ko malaki na rin iyan!” ang sambit niyang tila naiirita sa aking pang-ookray sa maliit niyang ari.

“Tingnan na lang natin... baka mas lalong liliit pa yan.”

“Bakit ayaw mo ba sa maliit?”

Mistula rin akong nabilaukan sa tanong niyang iyon, gustong matawa. “At bakit mo naman nasabi iyan?”

“Bakit sabi mo ‘Ew! Anliit?’”

“O di sige… Wow! Ang liit! Ancute-cute naman niyan! Gusto ko yan! Supot!” Sabay tingin sa kanya na ang hitsura ay nahirapan sa pagdiin sa kanyang baba sa dibdib upang maipit ang dulo ng kanyang t-shirt.

Pansin ko ang pagsungit ng kanyang mukha. Tiningnan lang ako.

“Iyan ba ang gusto mong sabihin ko?”

“Basta paglaki ko, malaki na iyan. Hindi ka na mag ‘Ew’” sagot niya sabay hila na ng kanyang pantalon at brief at pagtakip noon sa kanyang t-shirt.

Tawa na lang ako nang tawa. Ang kulit kasi ng bata.

Ngunit hindi na kami nagkita pa ni Marlon. Iyon na rin kasi ang panahon kung saan ay nangyari sa akin ang karumaldumal na bagay na iyon. Kaya pagkatapos na pagkatapos kong ma-ospital, nagkulong na ako sa kuwarto dahil sa matinding hiya at pagkatapos, tumungo na nang Maynila. Hindi ko rin alam kung alam ni Marlon ang nangyari sa akin. Ngunit malamang din na hindi dahil pinakisuyuan ko ang inay na kung maaari ay huwag ipagsabi ang nangyari sa akin dahil sa hiya at depressed na depressed ako sa mga sandaling iyon.

Naputol ang aking pagbabalik-tanaw nang, “Kevin!!! Dito ang sasakyan mo! Halika na!” ang sigaw ng inay na nauna na sa akin. “Naghihintay na si Marlon!” dugtong niya.

Sasagutin ko na sana ang inay nang sumingit naman ang isang driver ng Potpot na iniharang pa talaga niya ang kanyang potpot sa aking harap. Ang Potpot ay iyong tricycle na de padyak, isang unique na pampublikong mode of transport sa aming lugar. “Sir… saan po ba kayo? Ako na po ang maghahatid sa inyo.” Ang sambit niya.

Bigla namang nahati ang aking isip kung susunod ba sa inay o sasakay na lang sa potpot. Na-miss ko kasi ang pagsakay nito. Maraming magagandang ala-ala ang dala sa akin nito. Dati kapag ganyang nalulungkot ako, sumasakay ako sa Potpot at habang umaandar ito, saka kao magmumuni-muni. At dahil hindi kailangan ang gasoline upang umandar, mura lang ito. Mabagal nga lang pero kahit papaano, mag-eenjoy ka naman sa pagsa-sight-seeing. At nang nakita ko pa ang driver na parang kakilala ko na hindi mawari kung saan ko nakilala. Sa tantiya ko ay nasa 35 na ang edad niya, mas matanda sa aking ng sampong taon, payat, sunog ang balat, at medyo nangungulubot na ang balat marahil ay sanhi ng klaseng ng kanyang tarabaho. Parang may kakaiba sa driver na iyon. Parang nakita ko na siya. Hindi ko lang alam kung saan.

Kaya… “Nay! Dito na lang po ako sa potpot sasakay!”

Muling lumapit sa akin ang inay. Hindi makapaniwalang doon ako sasakay samantalang naroon ang kotse na bagong bili ko pa lang, naghintay sa isang gilid ng kalsada. “Ano kamo ang sabi mo anak?”

“Dito na lang po ako sa potpot. Na-miss ko ang pagsakay nito. Ang tagal na noon. Mauna na lang po kayo nay.”

“D’yos ko namang batang ito. Sige… doon na kami. Sabihin ko na lang kay Marlon.”

Kaya sa potpot na ako sumakay.

“Sir… parang nakita na kita ah. Artista po ba kayo?” ang tanong ng potpot driver sa akin.

“Hindi ah!”

“Modelo po siguro kayo. Namukhaan kita sa isang brand ng underwear eh.”

“Ah, kamukha ko lang siguro iyon.” Ang palusot ko na lang. Ayaw ko kasing malaman nila ang aking buhay at trabaho sa Maynila.

“Turista po ba kayo rito Sir?” ang tanong uli ng potpot driver.

“Hindi… taga-rito ako. Dito ako ipinanganak.”

“Ay ganoon po ba?”

“Oo. Nakapagtrabaho lang sa Maynila. Ikaw… parang kilala kita eh.” ang tanong ko sa kanya.

“Naku, hindi po Sir… Ni minsan ay hindi ko matandaan na nagkakilala tayo. Nakikita ko ang modelo ng underwear na kamukha mo pero iyon lang.”

“Ah…” ang sagot ko na lang. “Ano nga pala ang pangalan mo?” Dugtong ko.

“Jun.” Sagot niya.

Nahinto ako, nag-isip kung may nakilala ba akong Jun. Ngunit wala akong matandaan.

“K-kayo po sir ano po ang pangalan ninyo?” ang dugtong din niya.

“Miko” ang sagot ko. Iyan na kasi ang ginamit kong pangalan sa Maynila. At gusto ko rin talagang baguhin ang pangalan ko; gusto kong malimutan ang dati kong pagkatao at ang nakakabit na pagdurusa sa pangalang iyon.

“Kung gusto po ninyong mamasyal sir, ako na lang ang kunin mo. Ipapasyal kita sa mga magagandang lugar dito.”

“Ok, good. Ano ba ang number mo. Tatawagan na lang kita” ang sagot ko na lang.

At ibinigay niya ang kanyang numero. Kinuha ko ito at na-save ko sa aking cp.

Tahimik.

Maya-maya lang ay dumaan na kami sa lugar kung saan ginawa sa akin ang kahalayan. Pakiwari ko ay biglang nanumbalik na naman sa aking alaala ang mga nangyari sa akin sa lugar na iyon. Naramdaman ko na naman ang sakit at ang matinding galit para sa taong gumawa noon sa akin.

Pinagmasdan kong maigi ang paligid nito. Marami na ring nagbago salugar. Kung dati ay basag ang mga ilaw ng poste, nagkaroon na ito. Kung noon ay hindi sementado at puno sa mga potholes ang kalsada, sa panahong iyon ay sementado na, at may mga buildings na na rin. Pati ang talahiban sa gilid lang ng kalsada ay may mga nakatirik nang bahay. Nawala na ang lugar na nagsilbing alaala ko sa kahayupang ginawa sa akin ni Ivan. Ngunit sariwa pa rin sa aking alalaala ang lahat. At ang poot… nanatili pa rin ito sa aking puso.

“Dito na lang ako, Jun.”

“H-ha?” ang sagot niyang naguluhan. “D-dito lang ba ang bahay mo?”

“Oo… malapit lang dito. Sige heto ang bayad mo” sabay abot ko ng dalawang daan. Alam ko, malaking halaga na iyon. Wala pang sampong piso kaya ang pamasahe ng potpot kapag nasa loob lang ng bayan.

“Ang laki naman po nito Sir!”

“Huwag ka nang magtanong kung ayaw mong bawiin ko pa iyan.” Sagot ko namang biro. “Tatawagan na lang kita Jun kapag kailangan kita.”

“Salamat po sir!”

At iyon. Naglakad ako pauwi, ninamnam ang nakaraang nakasanayan kung saan ay nilalakad ko lang ang lugar na iyon patungo sa bahay. At dahil dinala na ng inay ang isa kong bag, hand-carry lang ang aking dala.

Habang naglalakad ako, sinasariwa ko rin sa aking isip ang mga pangyayari noong ako ay nag-aaral pa lamang at naglalakad sa lugar na iyon. Maraming bagay ang nanumbalik sa aking isip. Isa na ang naramdamang pagmamahal ko kay Ivan na sa huli ay naging poot.

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni nang narinig ang malakas na busina ng sasakyan. Napatalon ako sa pagkagulat at napasigaw ng, “Ay Pokemon!”

Nang nilingon ko ang pinagmulan ng busina, ang inay pala na nakasakay sa tabi ng driver’s seat sa harap ng kotse. At ang nagdrive nito ay namukhaan ko na… si Marlon nga, ang dating batang gusgusin.

Nakita kong nagtatawanan silang dalawa sa porma kong nakahawak sa barrier sa gilid ng kalsada habang nanlaki ang mga mata sa gulat.

“Tado ka supot ah!” ang banat ko kaagad nang nakalapit na sila sa akin at nasa harap ko na ang sasakyan at nasa side ko si Marlon na nasa manibela,nakabukas ang bintana. At noon ko na muli siyang napagmasdang maigi. Kung gaano ako kagulat nang narinig ko ang busina niya ay siya ko ring pagkagulat sa nakita kong anyo niya. Mistulang isang artista ang kapogian. Parang isang artista lang ang porma. Clean-cut ang buhok na halatang bagong gupit. At ang mga mata ay tila nangungusap, makakapal ang kilay, ang ilong ay matungis, ang mga mapupulang labi ay mistulang nang-aakit. At halata na ang maninipis na mga balahibong pusang bigote ay nagsimula nang sumibol. At nang binitiwan pa niya ang isang nakakabighaning ngiti, lumantad naman ang mapuputi niyang ngipin at dagdagan pa sa dimples sa magkabila niyang pisngi, para na akong lumutang sa ikapitong alapaap.

Hindi kaagad ako nakapagsalita nang makita siya. Para akong na-shock at hindi makapaniwala sa nakita. Ang dating gusgusin at uhugin na bata na hindi marunong magdamit o maglinis sa katawan ay tila isang Adonis na sa kakisigan. Talagang nabighani ako, na mesmerize, na-awestruck, na-starstruck, nag-upgrade ng memory status sa utak.

Nanatili lang akong nakatitig sa kanya samantalang patuloy sa pagtatawa silang dalawa ng inay. At nang napansin niyang nakatutok ang mga mata ko sa kanya, bigla rin siyang nahinto sa pagtatawa pinawi ang ngiti sa kanyang mga labi at yumuko na tila nahiya ba o natakot.

Nagmamadaling binuksan ko ang likurang pinto ng kotse, sa likuran niya at nang nakapasok na, pabiro kong hinablot ang kanyang buhok at inalog-alog ang kanyang ulo, “Si supot pala tooooo! Muntik na akong atakehin sa puso, punyeta kaaaa!”

Hinawakan niya ang kamay kong nakahablot sa buhok niya. “Arekopoooo! Arekoppooo!”

“Salbahe ka? Papatayin mo ba ako?”

 “Sabi kasi ni Tita, tawagin ka eh.”

Na mabilis ko ring sinagot ng, “Tawagin, pero hindi patayin sa gulat! Ummmmm! Supot ka talaga!” at inilingkis ko naman ang mga daliri ko sa leeg niya, iyong pabirong nananakal, bagamat di ko maintindihan ang aking naramdaman. Tila may kumiliti sa puso ko sa ginagawa kong iyon sa kanya.

Tawanan uli.

Ang saya-saya ko sa tagpong iyon. Parang sa buong buhay ko ay may kung anong kulang na siyang dahilan ng aking kalungkutan ngunit sa pagkakataong iyon ko lang natagpuan.

At habang umaandar ang sasakyan, talagang hindi na binitawan ng aking bisig ang leeg ni Marlon, iyon bang pa-tsansing na inilingkis iyon sa kanya, kunyari ay inaakbayan habang nasa likod lang niya ako, at idiniin-diin ko pa ang mukha ko sa kanyang ulo, inaamoy-amoy ang kanyang buhok na sa pagkakataong iyon, ay hindi na amoy araw kundi amoy head and shoulders na!

“Paano ka pala natuto ng pag-drive supot!” at talagang nilakasan ko pa ang pagbigkas sa salitang supot.

“Natuto lang…” sagot niya.

“As in nagising ka na lang isang araw at pagkatapos ay nadiskubre mong alam mo palang mag-drive, ganoon?” ang pang-ookray ko pa.

“Talagang nag-aral iyan, anak.” Ang pagsingit naman ng inay. “Nang nalaman na nagpabili ka ng sasakyan, dali-daling nag-enrol ng quick driving lesson dahil gusto niyang siya ang mag-drive sa iyo kapag gusto mong mamasyal o magtungo kahit saan.”

Na siya ko na namang ikinatuwa. Touched na naman ako. Ngunit hindi ako nagpahalata. “At bakit ko naman gugustuhin na ikaw ang magdrive sa akin, aber? Ano ang mayroon ka na wala ang iba?”

At kahit na nagdrive, madalian siyang lumingon sa akin at ang isang kamay ay inilagay sa ibaba ng kanyang baba, iyong pormang pa-cute, sabay sabi ng, “Eto…” pahiwatig na pagka-cute niya ang lamang niya sa iba.

“Wahahahaha!” ang sigaw ko. “Ang yabang!”

Tawanan.

Pagdating namin ng bahay ay katakot-takot na harutan at kantyawan muli ang nangyari. Kuwentuhan, bigayan ng pasalubong. Sobrang saya ng aking inay. At si Marlon, bakas din sa mukha niya ang ibayong saya sa pagdating kong iyon. Ramdam kong sabik na sabik na rin siyang makita ako.

“Grabe, ang dami nang nagbago sa lugar. At pati ikaw ang guwapo-guwapo mo na!” wika ko kay Marlon.

“Ikaw rin hindi ka na baboy. At maputi ka na rin. Pati ang buhok mo ay di na iyong sa aswang.” Ang sagot niya rin na natatawa.

“Oo pero ikaw, supot pa rin.” Ang biro ko, inobserbahan kung ano ang magiging reaksyon niya.

Ngunit hindi niya pinatulan ang aking sinabi. Binitiwan lang ang isang ngiting nakakaloko. Siguro sa isip niya, hindi na dapat patulan pa ang sinabi ko dahil obvious namang nagpatuli na siya. Alangan namang sa edad niyang 18 ay supot pa rin siya. Hindi ko na iginiit pa ang biro.

“Salamat sa pasalubong na ipad…” sambit niyang tila nahihiya.

“O… ba’t nawala na ang porkchop na tawag mo sa akin? Nasaan ang baboy? Nasaan ang taba?”

“Saka na kapag nasira na to. Tawagin uli kitang baboy.” Sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.

“Masaya ka sa pasalubong ko sa iyo?”

“Syempre naman. Ngayon lang ako nakakahawak ng ganito. Thank you…” at ngumiti uli at nagpapacute pa. Ewan… siguro feelingero lang ako pero tila may kakaiba sa kanyang tingin. Parang nang-aakit ba? Tapos, ibinaling na ang tingin sa kanyang ipad.

Napangiti na lang ako at tinititigan siya habang nakaupo sa sahig na parang bata, kinakalikot ang kanyang ipad. Iyon bang titig na aliw na aliw, masayang-masaya ka sa tao, at sa isip mo ay may naglalarong paghanga, pagnanais na sana ay mas makilala mo pa siya, mas magiging close pa siya sa iyo.

At iyon… hindi ko na natiis ang sarili at buong pangigigil na “Hmmmm! Ka-cute talaga nitong kaibigan ko. Mwah!” at hinalikan ko pa talaga siya sa kanyang pisngi habang niyakap ko.

Hinayaan naman niya akong yakapin siya at ipinaplasta pa niya ang kanyang pisngi sa aking mga labi, at idiniin pa ito nang hinalikan ko siya, na para bang sa isang batang talagang walang kiyemeng nagpapahalik.

Simula noon, palagi nang dumadalaw sa bahay si Marlon. Pagkagaling ng klase niyan, doon na dideretso iyan sa bahay kapag natapos na sa kanyang mga gawain sa kanila. Minsan din, doon na natutulog sa bahay ko, sa guest room. Parang bahagi na talaga siya nag aking pamilya. At kapag ganyang lumalabas ako, mamamalengke o kaya ay mamamasyal, sini-set ko ang schedule kung saan ay bakante siya sa klase upang siya ang magmaneho sa kotse. 

Isang araw ng Byernes, naisipan kong yayain si Marlon na mag-inuman kami. Doon ko siya dinala sa theater roon ng aking bahay. Pinagawa ko kasi iyon dahil mahilig akong kumanta at mahilig din akong manuod ng palabas. May 72 inches na monitor ang kuwarto at may kapasidad na 10 tao ang maaaring manuod.

May refrigerator naman sa loob ng theater kung kaya ay doon na rin kami kumuha ng mainum, beer. Isinalpak ko ang isang palabas na M2M love story atsaka inadjust ang ilaw upang medyo didilim ang kuwarto, mas lalong lilitaw ang palabas sa monitor.

Syempre, hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya sa palabas ngunit wala akong pakialam dahil bahay ko naman iyon.

“Ano iyan?” ang tanong niya nang nagsimula na ang palabas.

“Manood ka lang. Love story iyan” ang sabi ko na lang.

Tahimik.

Wala kaming imikan habang patuloy lang ang pagtakbo ng kuwento. Basta inum lang kami ng inum hanggang san aka-apat na bote na kami at pakiramdam ko ay gumapang na ang alkohol sa aking katawan… at dumating na rin ang kuwento sa eksenang halikan ng dalawang lalaki.

Inobserbahan ko lang ang reaksyon ni Marlon sa nakita niya. Ngunit nanatili lang siyang naood at paminsan-minsang tumutungga sa kanyang bote. Hindi ko lang alam kung ano ang laman ng kanyang isip.

Natapos ang palabas. Naiyak ako sa kuwento dahil love story nga ito, mahirap ang pinagdaanan ng mga characters, ngunit nagtatapos lang ang lahat sa isang tragic na ending. Nakarelate din kasi ako, sa pinagdaanan kong hirap sa pag-ibig ko kay Ivan at sa ginawa nilang panghahalay at pananakit sa akin. Feeling ko ay sa kabila ng aking pagpapakumbaba, sa aking pagtitiis, mistula ring kinitil nila ang buhay ko.

Tumayo ako at pinatay ang player. Ngunit, hindi ko pinailaw ang kuwarto. Ayokong makita niya ang pamumula ng aking mga mata. Dumeretso muli ako sa ref at kumuha pa ng sampong bote ng beer. Nakita ko kasing nauubos na ang tig-lilima namin.

“Sensya ka na. M2M ang pinalabas kong pelikula.”

“Ok lang iyon. Maganda nga ang pelikula eh. Nagustuhan ko ang matatag nilang pag-iibigan kahit ganoon sila…”

“Salamat naman. Sobrang lungkot lang.” Ang sagot ko. Siguro, iyon pa ang unang kuwentuhan namin na sobrang seryoso. “Naranasan mo na bang umibig Marlon?”

“Hindi pa eh…”

“Sa hitsura mong iyan? 18 ka na di ba?”

“Oo… 18 na. Kaso, ayokong pumasok sa isang relasyon na hindi ako sigurado. Baka masaktan ko lang iyong tao.”

“So ibig sabihin… kapag nakikipagrelasyon ka, iyon na iyong sigurado ka?”

“Oo…”

“Syempre, sa hitsura mong iyan, maraming umaaligid at nagpaparamdam sa iyo. Wala ka bang napupusuan?”

“Mayroon. Pero parang ayoko pa. Hindi pa ako sigurado kung kaya ko bang panindigan ang isang relasyon.”

“Virgin ka pa pala…”

Napangiti siya at tiningnan ako. Tumango. “Ibigay ko lang ang sarili ko sa taong mamahalin ko.”

Napabuntong-hininga na lang ako. “Swerte naman niya…” sagot ko.

“Ikaw… m-may karelasyon ka ba ngayon?” ang tanong niya.

“Dati mayroon. Ngunit sinaktan niya ako. At hanggang ngayon ay dala-dala ko pa rin ang poot na iyan para sa kanya.”

“L-lalaki?”

“Oo… alam mo naman siguro na b-bakla ako di ba?”

“Actually, hindi. Pero nagduda ako.”

“Puwes, confirmed ang pagdududa mo. Sa likod ng macho at lalaking anyo ko, lalaki rin ang hanap ng puso ko…”

“Noted…” sagot niya.

Tahimik.

“S-sana ay hindi ka natatakot sa akin.” Ang pagbasag ko sa katahimikan.

“Hindi naman. Bakit ako matatakot sa isang taong simula nang bata pa ako ay nagging matalik ko nang kaibigan? Noon pa lang naaawa na ako sa iyo kasi, palagi kitang nakikitang malungkot, minsan ay umiiyak. At alam ko naman wala kang kaibigan. Kaya hindi ako nataakot sa iyo. Gusto kita… at na-miss kita.”

Napangiti naman ako. Iyon bang feeling na nalungkot ka at pagkatapos ay may isang cute na biglang nagpapakilig. “Alam mo… ikaw ha, ang sweet sweet mo talaga. Kahit noong bata ka pa lang, grabe kinikilig ako kapag naalala ko iyong ka-sweetan mo sa akin. Siguro kung sa panahon na iyon ay hindi ka isang bata, na in love na ako sa iyo.”

Na kaswal din niyang sinagot ng, “So ngayon… hindi na ako bata. Puwede ka nang ma-in love sa akin.” at naaaninag ko pa ang mga matang mapupungay dahil sa epekto ng alak na tila nakikiusap ang mga ito.

“Marlon ha… huwag kang ganyan. Baka mamaya papatulan kita at magsisi ka.”

“Sariwa pa sa aking isip ang pustahan natin… Ikaw ba ay natandaan mo pa iyon?”

Tumango ako.

“Nanalo ka na. Bakit hindi mo singilin ang panalo mo?” Sabay hubad niya sa kanyang t-shirt at isinandal ang katawan sa sofa habang ang mga matang mapupungay ay nakatutok sa aking mukha.

Hindi ko lubos maintindihan ang aking nadarama sa pagkarinig ko sa sinabi niya. Pakiwari ko ay biglang nawala ang aking kalasingan.

At lalo na nang inunat pa niya ang kanyang mga kamay, pahiwatig na gusto niyang yakapin ako, doon ko na hindi nakayanan ang aking sarili. Umusog ako palapit sa kanya at agad niya akong niyakap. Nagyakapan kami.

At nang tinangka na niya akong halikan sa bibig, may naalala naman ako. “Di ba sinabi ko ring hindi ako nakikipaghalikan sa isang supot?”

Hindi siya sumagot. Kumalas siya sa pagyakap sa akin, habang nakaupos siya sa sofa, tinanggal niya ang hebilya ng kanyang sinturon at pagkatapos, binuksan ang kanyang zipper. Nang nabuksan na ito, bahagya niyang iniangat ang kanyang beywang at ibinaba nang bahagya sa kanyang hita ang kanyang pantalon kasama ang puting brief.

Bagamat may kadiliman ang paligid, aninag na aninag ko ang naghuhumindig niyang pagkalalaki. At nagulat ako. Hindi na ito kasing liit ng aking hintuturo. At mas mataba siya at mas mahaba kaysa normal na laki!

“Hindi ka na mapapa-Eww niyan.” Sambit niya sabay hawak sa aking kamay at iginiya iyon sa kanyang ari. “Hawakan mo para makasiguro ka…” bulong niya. At habang hinawakan ko ang sa aking kamay ang kanyang tirik na tirik na pagkalalaki, naramdaman ko na lang ang paglapat ng aming mga labi.

At wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya. Naghalikan kami. Mapusok, nag-aalab, sabay napinakawalan ang nag-uumapaw na pananabik namin sa isa’t-isa. Hanggang sa tuluyan na naming hinubad ang lahat ng saplot sa aming katawan at nabalot sa aming ungol ang katahimikan ng kuwartong iyon.

At sabay naming narating ang ruruk ng kaligayahan.

“Ano supot pa rin ba?”

Napangiti ako. “Gusto mo salatin ko uli?”

Tawanan.

“Ano na ang tawag mo sa akin ngayong napatunayan mong hindi na ako supot?” ang tanong niya.

“Taba.”

“Huh! Bakit Taba?”

“Mataba iyan eh…” sabay nguso ko sa harapan niya. “Ikaw, anong tawag mo sa akin?”

“E, di Supot na. pagbaliktarin na lang natin.” Sabay tawa.

At iyon na ang tawagan namin.

Simula noon, mas lalo pa kaming naging close ni Marlon. Bagamat wala naman kaming kinukumpirmang kami na nga ngunit feeling ko, masayang-masaya ako kapag kasama ko siya. At para sa akin, sapat na iyon. Nasaisip ko kasi na hindi naman talaga kami para sa isa’t-isa kasi nga, lalaki naman iyong tao at alam kong darating ang araw na mahahanap din niya ang babaeng bubuo sa kanyang mga pangarap at pagkatao. At least, sa sarili ko lang, i-enjoy ko na lang ang kung ano man ang mayroon ako.

At dahil close na nga kami, isiniwalat ko sa kanya ang pagnyayaring iyon sa aking buhay na tila isang multogn palagi kong kinatatakutan. At isa lang ang payo niya: pakawalan ko ang galit sa aking puso. “Kapag wala kang kinikimkim na galit sa kapwa, matiwasay ang buhay mo. May peace of mind ka.”

“Paano ako magkaroon ng peace of mind kung gabi-gabi ay napapaniginipan ko ang nangyari” Paano ako magkaroon ng katiwasayan sa buhay kung palagin bumabalik-balik sa aking isip ang kahayukang ginaa nila sa akin? Paano ko pakawalan ang galit sa puso ko kung ganitong palagi akong nagdurusa?”

“Pagpakumbaba. Iyan ang lunas. Huwag kang mag-alala… tuturuan kitang makalimot. Maaaring matagal, ngunit kung kaya mong maghintay, darating din ang araw na malilimutan mo ang lahat.”

Iyan ang payo niya. Simple lang. Ngunit ang hindi niya alam, tagos sa aking kaluluwa ang lahat. Ngunit, nabigyan din ako ng pag-asa kahit papaano n asana, sa pamamagitan ni Marlon ay mapawi na ang poot k okay Ivan, at hindi ko na nanaisin pang maghiganti sa kanya.

Isang araw, naisipan kong sunduin si Marlon sa school niya. Ang sabi kasi niya ay off na siya sa oras na iyon. At nagplano sana akong mamasyal kami at kakain sa isang restobar na paborito kong kainan. Nabanggit kasi niya na hindi pa raw niya napuntahan ang restobar na iyon. Paano kasi, ang mahal ng mga pagkain at drinks. Pero masarap naman ang kanilang mga pagkain. Pang 5-star hotel kasi ang restobar na iyon at dinadayo ng mga turista. Sea-foods kasi ang specialty nila at ang gusto mong kainin ay ikaw rin ang manghuli na nasa ilalim lang ng kanilang resto-bar, nakikita  mong lumalangoy pa. Sabi ko, treat ko iyon sa kanya kasi, alam kong sa araw na iyon matatapos na ang mga tests nila.

Tinext ko pa siya noon ngunit dahil wala siyang sagot, tumuloy na lang ako sa kanyang paaralan. Naisip ko kasi na baka concentrated pa iyong tao sa pagsasagot ng mga questionnaires ng test kung kaya ay hindi makareply. 

Ipinarada ko ang sasakyan sa parking area ng school nila at tumungo ako sa kanilang student center at doon naupo sa isang bangko. Nasa ganoon akong paghintay sa oras nang maya-maya lamang ay nagsilabasan na ang mga estudyante. Isa-isa kong tiningnan sila nagbakasakali na isa sa kanila ay si Marlon.

At laking pagkadismaya ko nang nakita ko nga siya, ngunit may kaakbayang isang babae. At ang sweet nila sa isa’t-isa, nagtatawanan, dire-diretso sa gate ng eskuwelahan. At sa kanilang ayos, siguro ay walang maniniwalang hindi sila magsyota.

At sa pagkakita kong iyon, tila sumabog ang puso ko. Hindi ko alam kung bakit ko nadarama ang ganoon. Noong nangyari sa amin ni Marlon ang lahat, pilit kong iginiit sa isip ko na laro-laro lang ang sa amin, na panandalian lamang ito, na ang nangyari sa amin ay sanhi lamang ng aming pustahan na napanalunan ko at ang kasunod na mga nangyari pa ay masasabing tawag na lamang ng libog. At higit sa lahat, iginiit ko sa aking isip na darating ang panahon na magkaroon siya ng babaeng kanyang mahalin at na dapat ay matanggap ko ito dahil ito ang magbibigay sa kanya ng kaligayahan.

Ngunit ang sakit pala. Akala ko ay kayang-kaya ko. Ang ginawa ko ay hinintay ko na lang na makalayo sila atsaka ako bumalik sa kotse at nagtungo sa restobar na nag-iisa. At sa restobar na iyon, nag-isa na naman ako. Feeling ko ay napakalupit talaga ng tadhana. At muli na namang nanumbalik ang poot sa aking puso para kay Ivan.

“Alas 11 ng gabi, naroon pa rin ako sa restobar. At iyon din ang oras kung saan nagtext back sa akin si Marlon. “Pot… nasaan ka?” iyan na kasi ang tawag niya sa akin, simula nang may nangyari sa amin, shortcut sa “supot”. At ang tawag ko naman sa kanya ay “Tab” short for “taba”

Hindi ko na sinagot ang text niya. Sa isip ko lang baka naisipan na lang niya akong itext dahil maaaring nasa bahay na siya at nag-iisa at nakita ang aking text. Hanggang sa umuwi ako ng bahay, mag aalauna na ng madaling araw.

Simula ng insidenteng iyon, nagbago na ang pakikitungo ko sa kanya. Natakot kasi ako na baka tuluyang mahulog ang puso ko sa kanya at muli na naman akong masasaktan nang labis. Pinili kong tiisin ang sakit na hindi siya makakausap upang bigyang laya siya sa kung ano man ang plano niya sa buhay. Kapag ganyang nasa bahay siya, halos hindi ko na siya pansinin pa, maliban sa “Hi Tab” at kunyari ay may lakad ako, sadyain kong aalis ng bahay.

Hanggang sa dumating ang araw na maaaring hindi na niya natiis ang pagiging dry ko sa kanya. Isang gabi na nasa loob ng kuwarto lang ako, nagulat na lang ako nang bigla siyang pumasok.

“Bakit ka pumasok nang hindi man lang kumatok?”

“Pasensya na… kapag kakatok pa kasi ako, sasabihin mo namang pagod ka o kaya ay matutulog na. Wala akong choice.” Ang sagot niyang walang kiyemeng umupo sa gilid ng aking kama. “Ano ba ang kasalanan ko sa iyo Pot? Mayroon ba akong nagawang hindi mo nagustuhan? Sabihin mo naman o. Nasasaktan ako.”

“Ano bang pinagsasabi mo d’yan. Wala. Nagbago lang siguro ang schedule ko. Kasi… may b-boyfriend na ako. May mahal na ako. Syempre, mas importatnte siya sa akin kaysa iyo, di ba?” Ang palusot ko.

“Boyfriend??? Bakit di mo man lang sinabi sa akin?”

“Bakit ko ba sasabihin sa iyo? Ano ba tayo? At ikaw, bakit… sinabi mo ba sa akin na may girlfriend ka na?”

“Huh!” ang expression niyang tila gulat na gulat sa narinig na salitang girlfriend at nalaman ko. “Sinong nagsabi sa iyo na may girlfriend ako?”

“Akala mo hindi ko kayo nakita ha? Noong last week. Nagpunta ako sa school ninyo, pagkatapos ng huling test mo. Hinintay kita sa student center. At ano ang nakita ko? Ikaw na yakap-yakap pa ang isang estudyanteng babae habang lumalabas kayo ng school…” huminto ako nang bahagya, “At nakita ko pang naghalikan kayo!” ang pag-imbento ko pa.

Napangito siya ng hilaw. “Naghalikan talaga? Sa loob ng campus?”

“Sinundan ko kayo…”

“So nagseselos ka Pot…”

“Bakit ako magseselos? Ano ba kita? Di ba? Ano mo ba ako?”

“Nagseselos ka nga Pot… at ok lang iyan.” Sambit niya sabay higa rin sa tabi ko.

Ngunit bumalikwas ako sa aking higaan at tumayo sa isang gilid. “Syeeettt! Nagseselos daw ako! May boyfriend ako at di hamak na mahal ko ang boyfriend ko!” ang sambit kong tumaas na ang boses.

“So nagagalit ka sa akin dahil sa girlfriend ko, ngunit hindi ka nagseselos? Ganoon?”

“Gosh… wala akong paki sa girlfriend mo, tangina!”

“Ikaw… sige nga, kung totoong may boyfriend ka, ipakilala mo siya sa akin. May cp naman siguro ang tarantadong tao na iyan. Nasaan? Kausapin ko siya!” ang sigaw niya.

Medyo nataranta ako sa hamon niyang iyon. Ngunit nang naisip ko ang sugar daddy ko na nagbakasyon sa Amerika ng tatlong buwan, dinalaw ang mga kamag-anak niya roon, dinayal ko kaagad ang number niya. At naka speaker phone pa.

“Hello! Ang sambit sa kabilang linya.

“Hi sweet heart! Kumusta ka na d’yan! I miss you sooo much! May pinsan ako dito sa Pinas! Gusto ka raw niyang makilala at makausap.” Sambit ko sabay bitiw ng mtulis na tingnin kay Marlon.

“What’s his name, sweetheart, go ahead! I’ll be glad to talk to him.”

At minuwestrahan ko si Marlon na magsalita sa speaker phone. Wala na siyang nagawa kundi ang mag, “Hi! I’m Marlon! How are you?”

“I’m fine here Marlon. I’m glad to meet you. I hope to see you in person!”

“Same here sir… I’ve got to go now Sir. Nice talking to you.”

“Ok Marlon. I’ll see you. Take care!”

“Ok sweetheart! I’ll see you.” Ang sambit ko.

At nang natapos na kaming mag-usap, hinarap ko si Marlon. “O… naniwala ka na na may boyfriend ako? At English speaking iyon. Mayaman… at palagi kaming nagkikita kung kaya palagi akong busy at pagod dahil sobrang malibog ang taong iyon!” ang pagsisinungaling ko uli. Hindi naman kasi sinabing nasa amerika siya kung kaya ay pinanindigan ko nang nasa malapit lang iyong tao.

Bakas sa mukha ni Marlon ang matinding galit. “Sinungaling ka pala. Hindi ko akalain.”

“Bakit? Pareho lang naman tayong sinungaling, di ba?”

Ngunit hindi na siya sumagot pa. Bigla siyang tumalikod at tinumbok ang pinto ng aking kuwarto at tila magigiba ito sa lakas ng kanyang pagsara.

Naramdaman ko na lang ang pagdaloy ng aking mga luha. Nakumpirma ko kasi na girlfriend niya talaga ang babaeng iyon. “Tama lang ang ginawa ko…” ang bulong ko sa aking sarili.

Kinabukasan biglang sumagi sa isip ko ang potpot driver na iyon. Naisip ko na kailangang kong umaalis-alis ng bahay para maisip ni Marlon na may boyfriend talaga ako. At isa pa, kailangan kong mahanap si Ivan. Kaya agad kong tinawagan ang potpot driver na si Jun. Sinabi kong magkita na lang kami sa central market.

“Boss, saan mo ba gustong magpunta?” ang tanong niya nang nagkita na kami at nakasakay na ako sa kanyang dinadalang potpot.

“K-kahit sa isang beach resort na lang Jun, doon sa may bandang south? Maganda raw doon.”

“Ok boss…” at agad siyang umarangkada.

At dahil pagsasayang lang naman ng oras ang pakay ko roon, hinikayat ko na rin si Jun na samahan ako. Kumbaga, exclusive ko siyang tour guide sa araw na iyon.

Umurder ako ng makakaiin naming ni Jun at mainum na rin. Masaya namang kausap si Jun. At habang kumakain kami, unti-unting may nadiskubre ako sa kanya. Tila may naalala ako sa aking nakaraan na hindi ko mawari. May excitement na may kahalo ring hindi ko maintindihan kabog sa aking dibdib.

“O ba’t ang liit ng kain mo?”

“May ulcer kasi ako Boss. Bawal na sa akin ang kumain nang marami, bawal din ang magpalipas ng gutom.”

“Ay ganoon ba? Hirap naman niyan. So ibig sabihin ako lang ang iinum nitong beer na inorder ko?”

“Sensya na Boss. Matindi na kasi ang ulcer ko. Minsan… kapag umaatake ito, nagsusuka na ako ng dugo, at pati ang sa pagdumi ko, dugo na rin ang lumalabas.”

“Grabe pala… Paano ba nangyari sa iyo yan?”

“Nang bata pa ako kasi, wala na akong ginagawa kundi ang magbisyo, alak barkada... at droga. Pinagsabay-sabay ko ang lahat ng bisyo. At kahit walang laman ang aking tyan, inum pa rin, magdamag… at dahil sa droga, hindi ako napupuyat. Abuso sa katawan talaga. Kaya heto ang napala ko ngayon.”

“So… nagdo-droga ka pa rin ba?”

“Tinalikuran ko na Boss. Nagparehab ako at pinilit ang sariling huwag nang bumalik sa ganoon.”

“So… nagpapagamot ka na rin sa ulcer mo?”

“Hindi na lang. Inuuna ko ang pangangailangan ng aking anak.”

“May anak ka? May asawa?”

“Anak lang Boss. Siya ang dahilan kung bakit ako nagbago at nagsikap. Gusto kong bigyan siya ng magandang buhay. Ang live-in partner ko naman, iniwan ako. Wala raw siyang mapapala sa akin. Sumama siya sa kanyang boyfriend na mayaman. Ang huli kong balita ay nasa Amerika na raw sila ng asawa niya.”

“S-sino ang nag-aalaga ng anak mo ngayon?”

“Kapitbahay ko. Si Aling Milagros. Kapag ganyang may sobra ako sa pamamasada, binibigyan ko siya na kaunti.”

“Tsk! Tsk! Ang hirap pala ng kalagayan mo.”

“Mahirap talaga ang buhay Boss. Nawala na sa akin ang babaeng mahal ko, heto, may karamdaman pa. Kung hindi nga lang dahil sa aking anak, siguro matagal na akong nagpapatiwakal eh.” 

Nasa ganoon kami kaseryosong pag-uusap at ramdam ko na rin ang epekto ng alak sa aking katawan. Ako lang kasi ang umiinum sa inorder kong 10 bote ng beer. Ngunit sa sunod kong nalaman mula sa kanya ay tila nagpawala sa epekto ng beer sa aking katawan.

“Actually Boss… mayaman ang pamilya ko. Ngunit siguro, hindi lahat talaga ng bagay sa mundo ay pera ang solusyon. Kasi, bilang anak-mayaman, hindi ko naappreciate ang kahalagahan ng pera eh. Akala ko lang dati ay nand’yan lang siya palagi. Ngunit nang namatay ang aking ama dahil sa sakit na kanser, naglaho din ang lahat. Naubos ang pera naming sa pagpagamot niya sa iba’t-ibang bansa habang an gaming negosyo ay palugi na rin nang palugi dahil wala na ang aking ama na nagmanage ditto. At dagdagan pa sa mga pangungurakot ng mga pinagkatiwalaang tao sana ng aking ama, kung kaya ay nabankrupt din ito, kasabay sa kanyang paglisan. At ito na rin ang dahilan kung bakit iniwan ako ng aking live in partner. Naghirap na ako. Sadya talagang totoo ang sinasabing ang buhay ay umiikot sa isang isang gulong ng palad. Minsan nasa taas ka, minsan naman, nasa baba. Kung noon ay nagtatapon lamang ako ng pera, bale-wala ang halaga nito, ngayon naman, naghirap ako upang makamit ang ilang piso na kakailanganin ko upang mabuhay.”

Napangiti ako ng hilaw sa kanyang sinabi. Naihalintulad ko kasi ang akin sarili na kabaligtaran naman sa kanya. Noon, naghirap ako, nagdusa, ngunit sa pagkakataong iyon, tila pag-aari ko ang mundo. “Bakit ikaw, bakit ang mommy mo? Hindi ba kayo ang nagmanage ng negosyo ninyo?”

“Patay na rin ang aking ina. At ako, nag-iisang anak, wala naman akong pakialam sa negosyo kasi nga, puro barkada ang inatupag ko eh. At sa isip ko ay hindi mauubos ang pera namin. Ngunit mali pala. Kasi, may mga taong may vested interest sa kumpanya ng daddy at matindi ang kasakiman sa pera.”

“A-ano pala ang negosyo ninyo?” ang tanong ko nang biglang may kung anong kaba akong naramdaman sa narinig na bumagsak na negosyo.

“Bus transport. Kilala mo ang ‘Polaris Bus Transit System’? Amin iyon.”

“A-ano nga pala ang tunay mong pangalan?”

“Ivan Jimenez, Jr.”

“Huh!” ang naisagot ko lang. Tila may isang malakas na bagay na humataw sa aking ulo sa pagkarinig ko sa kanyang tunay na pangalan. Ang taong siyang dahilan ng aking paghihirap at pagdurusa ay siya ring tao na hinahanap ko ay nasa harap ko na lang pala. At sa isip ko lang, “What an irony!” Siya na dati ay sikat, mayaman, makisig, pinagkaguluhan ng mga babae at kabaklaan, ay nagmukha nang matanda, masakitin na halos buto na lang ang natira sa katawan, iniwan ng mahal sa buhay, at nababalot sa kahirapan.

Gusto kong ngumiti at humalakhak sa aking nalaman. Gusto kong pagtawanan siya at maliitin ang pagkatao. Ngunit pinigilan ko ang sarili. Sa isip ko lang, kung ang tadhana ang gumawa ng paraan upang mabigyan ng hustisya ang nangyari sa akin, gusto kong mas malasap pa niya ang aking paghihiganti.

Tumango na lang ako sa kanyang sinabi, nagkunwaring hindi ko siya kilala. At dahil sa nalaman ko tungkol sa kanya, may nabuong plano sa aking isip. “So… kailangan mo ng pera, di ba?”

“Tama ka Boss. Talagang kailangang-kailangan ko.”

“Ok… heto. Maaaring hindi mo magustuhan pero kung kailangan mo talaga ng pera, baka puwede mong gawin.”

“A-ano iyon Boss?”

“Gusto kong makipag sex sa iyo.”

Hindi siya nakasagot. Mistulang nabilaukan.

“Hindi mo kaya?”

“Eh…”

“Nakaranas ka na ban g pakikipagsex sa kapwa lalaki? Naranasan mo na bang tumira sa isang bakla?” ang tanong ko.

“H-hindi pa.”

At doon lalo pang kumulo ang dugo ko sa galit. Ibig sabihin, nakalimutan niya na isang beses ay ginahasa nila ako, kasama siya, pinagtatawanan pa nila ang kahayukang ginawa sa akin, binaboy nila ako, at sinaksak pa. Ngunit hindi ako nagpahalata. “Sigurado ka bang hindi pa talaga? Kahit noong bata ka pa? Kahit noong nasa kasagsagan ka pa ng kaguwapuhan at yaman?”

Hindi siya kumibo. M-may nagkagusto sa akin ng mga bakla. Pero hindi ko pinatulan…

“Wala ka namang inapi sa kanila, o minamaliit, o pinaglaruan?”

“W-wala. Wala…”

“Mabuti naman. Kasi, galit na galit ako sa mga taong pinaglalaruan ang damdamin ng mga bakla. At lalo na iyong mga taong nang-aabuso, nanamantala, at nanglalapastangan sa mga bakla. Siguro, makakapatay ako ng tao kapag may nakita akong baklang inapi. Kahit ikaw… kapag nalaman kong may isan gbakla kang pinahhirapan, magagalit ako sa iyo.”

“H-hindi. W-wala akong inaping bakla. Nirirespeto ko sila.”

“Salamat naman. So… kaya mong gawin natin?

“K-kaya. Kaya…” nahinto siya sandali. “M-magkano naman k-kung papaya ako?”

“One thousand, puwede na?”

“S-sige… kakagatin ko iyan.”

Pumasok kami sa loob ng cottage at doon, isinakatuparan ko ang aking balak.

At nangyari sa amin ang bagay na iyon. Gusto kong pagtawanan siya habang ginawa niya ang pagpapaligaya sa akin; ang pagsubo niya sa ari ko, ang paghahalik niya sa aking katawan, ang pagtira ko sa kanyang likuran. At talagang pinapahirapan ko siya, tinagalan ko ang pag-ulos sa sa kanyang likuran.

Ngunit, oo, aaminin ko. Bagamat minahal ko siya noon, may naramdaman akong pandidiri sa kanya sa pagkakataong iyon. Paano, payat siya, mas tumandang tingnan ng mahigit sampong taon kaysa edad niya. At sa sinabi pa niyang ulcer na sakit niya, nakakawalang gana talaga. Nakakaturn-off na. Pero ginawa ko iyon upang ipadama sa kanya kung paano lapastanganin ang pagkatao.

“Gusto mo, magsyota na tayo?” ang sambit ko sa kanya nang matapos na kami. Naisuot ko na ang aking brief at pantalon, nakaupo sa papag na kawayan ng cottage habang hithithithit ko ang isang sigarilyo na sinadya ko pang ibuga sa kanyang mukha ang usok.

Hindi siya kumibo.

“Magkakaroon ka ng maraming pera kapag sini-yota mo ako. Susustentuhan kita.”

“Ano bang gagawin ko?”

“Magsyota? Ano bang ginagawa ng magsyota? Pareho lang naman sa babae at lalaki ang pagigigng magsyota ng dalawang lalaki.”

“Sex.”

“Syempre!”

“Sakit… Napunit yata ang tumbong ko.”

“Sa una lang iyan…”

“P-puwede bang pag-isipan ko muna?”

“Huwag mo nang pag-isipan. Kapag pag-isipan mo pa, huwag na maghahanap na lang ako ng iba. Ioyng mas bata, mas maganda ang katawan, mas guwapo.”

Yumuko siya. Nanatiling tahimik.

“Ano bang ayaw mo sa akin? Disente, may pera, malinis, hunk, may hitsura, handing magbigay sa lahat ng mg aluho mo… Ano pa ba ang hinahanap mo?”

“S-sige, payag na ako.”

“Good. Sige nga yakap ka sa akin.”

Lumapit siya sa akin niyakap ako.

“Halik…”

Hinalikan niya ako sa labi bagamat para akong nandiri, hindi ako nagpahalata.

“Simula ngayon, magsyota na tayo.”

Tumango lang siya.

“Gusto kong gawin muli sa iyo ang ginawa natin kanina…”

“M-masakit pa boss eh.”

“Yaan mo na. Masanay ka rin. Tiisin mo lang. Isang libo rin uli yan. Sayang din. Sa araw na ito, magkakaroon ka ng dalawang libo sa akin. May pambili ka na ng gatas sa anak mo, at may mabibili ka pang pagkain. At puwde ba, love na ang tawagan natin?”

“S-sige l-love.”

“So gawin natin uli...”

Dahan-dahan siyang tumayo at hinubad ang kanyang pantalon, pati na ang brief.

At sa pagkakataong iyon, nangyari muli sa amin ang bagay na iyon. Tila gusto kong humalakhak sa unti-unting tagumpay na naramdaman ko. At habang ginawa ko sa kanya iyon, mistula akong isang adik na minumura siya habang umuulos ako sa kanyang likuran, sinambunutan ang buhok niya at kinagat-kagat ang kanyang balat samantalang ang ang mukha niya ay halos hindi ma-drawing sa naramdamang sakit. “Pu**** ina mo, ang sarap mo palang tirahin! Virgin na virgin. Hindi ka pala talaga nakaranas ng sex sa kapwa lalaki. Kaya pala ang sarap mo, tangina!”

Nang makaraos na ako at hinugot ko na ang akign pagkalalaki sa kanyang likuran, kitang-kita kong nabalot ng dugo ang aking ari at ang kanyang likuran ay may dumaloy pang preskong dugo. Sanhi ng malalakas kong pag-ulos. Pansin ko rin ang nagrurugong balat niya sanhi ng aking pagkakagat.

Wala naman siyang reklamo. Bagamat sa una naming tagpo ay maingay siya, pala-kuwento, bubbly, sa pagkakataong iyon, tila biglang nagbago ang pagkatao niya. Marahil ay hindi lang siya makapaniwala sa kanyang isip na nagpatira siya sa isang lalaki o hindi niya inakalang isang araw ay darating siya sa puntong gagawin ang kumapit sa patalim.

Nang inabot ko na ang pera sa kanya, napansin ko ang mg aluhang dumaloy sa kanyang pisngi. Hindi ko alam kung bakit siya umiyak. Ngunit wala na akong pakialam. Ang tanging nasa isip ko ay ang makapaghiganti.

“Tara na… uwi na tayo love.” ang sambit ko.

Walang imik na tumalima siya. Pinapadyk niya ang kanyang potpot, ramdam ko naman ang munting tagumpay ko sa una kong balak para sa kanya.

“Simula pa lang ito…” ang bulong ko sa sarili. “Sa isang linggo, punta ka sa bahay ko love ha?” ang sambit ko.

“S-sige.” Ang sagot niya.

Habang hinintay ko ang isang lingo, nagluluksa naman ang aking damdamin sa kalagayan namin ni Marlon. Madalang na siyang bumisita sa bahay. Hindi na kasi kasing lapit ang mga tirahan namin kaysa noong mga bata pa kami. Nang ipinatayo ko ang bagong bahay para sa aking ina, mas malayo na ito nang halos isang kilometro kaysa sa dati. At kapag bumisita naman si Marlon sa bahay, ang sasadyain niya ay ang aking ina lang. At kapag ganyang nagkasalubong an gaming mga tingin, parang wala lang siyang nakita. Hindi ako papansinin. Parang hindi lang ako nagi-exist sa mundo.

“Hi Tita!” ang maririnig ko lang kapag dumalaw siya.

At sasagutin naman ito kadalasan ng aking inay ng, “Hello Marlon! Kumusta ka na?”

“Mabuti naman po.”

“Ano ba ang pakay natin?”

“Wala naman po, binisita lang kita, Tita.”

“Ay ganoon. Salamat naman.” At mag-uusap na iyan silang dalawa. Alam kasi ni Marlon ang hilig ng aking ina; bulaklak, pareho ng hilig ko. Kaya nagkukuwentuhan iyan sila tungkol sa pag-aalaga ng mga bulaklak at minsan pa nga, dinadalhan niya ang aking inay ng mga itatanim na bulaklak, lalo na kapag wala pa sa collection ng aking inay.

Kapag natapos na silang mag-usap, aalis na rin si Marlon. “Hindi mo ba kausapin si Kevin?” Ang kadalasan ding sasabihin ni inay sa kanya kapag ganyang nakitang hindi ako kinausap.

“Saka na lang tita… nagmamadali ako eh.” Ang isasagot naman niya.

Mistulang tinutusok ang aking puso kapag nakikita ko ang ganyang eksena. Pero at least, nand’yan pa rin siya, binibisita ang aking inay, nakikita ko pa rin siya.

Araw bago ang nasabing pagkikita muli namin ni Ivan hinanda ko na ang aking sarili at kumuntak ng mga taong maaari kong bayaran para sa isakatuparan kong plano. Isinet ko talaga ang araw na iyon kung saan ay aalis ang aking inay, may seminar daw sila sa karatig na syudad kasam ang grupo nila sa simbahan. Bale tatlong araw sila doon kung kaya ay libre ako sa aking gagawin para kay Ivan.

Dumatign ang takdng araw. “Ang ganda pala ng bahay mo, love… ang yaman mo pala.” Ang sambit ni Ivan nang nakapasok na siya sa bahay namin.

“Pagsisikap. Kapag dumanas ka aksi ng matinding pagsubok, hirap, at pang-aapi… darating ang punto s abuhay mo na isusumpa mo ang araw na naghirap ka at piloting makaangat sa buhay.” Ang sagot ko pagpapatama sa kanya.

“Naghirap ka rin dati?”

“Oo… at lalo na, may isang taong ginawang impyerno ang buhay ko nang bata pa lang ako. Kaya heto, nagsumikap upang umangat.”

Tahimik.

“Ay… oo nga pala, may gagawin tayo love. At this time, bibigyan kita ng dalawampong libo katumbas sa gagawin natin. Payag ka?”

“T-talaga? Ang laki!”

“Oo… malaki iyan. Marami ka nang mabibilign gatas niyan para sa anak mo.”

“S-sige love. Tamang-tama, kailangang-kailangan ko ang malaking halaga ng pera... para sa anak ko. Ito na ang solusyon sa problema naming mag-ama.”

“Good!”

“Maya-maya lang ay magsidatingan na ang mga kaibigan ko.”

“A-ano pala ang gagawin ko love?”

“Basta, malalaman mo rin.”

Dumating ang mga kinontak kong tao. Anim silang lahat. Taga malayong bayan, nasa edad 25 – 35, malalaki ang mga katawan. Iyan kasi ang aking specification sa aking contact, ang maghanap sa gym clubs ng mga lalaki baka sakaling may magkainters sa aking offer. Mga tao lamang na naghanap ng trip at nangangailangan din ng pera. Actually, hindi ko sila mga kaibigan o kilala, sinuhulan ko lang upang gawin ang isang bagay – ang gahasain si Ivan.

Agad kaming pumasok sa aking kuwarto. Alam kong sa isip ni Ivan ay nagtaka siya kung bakit kaming walo ang pumasok sa aking kuwarto. “Love… trip ko lang ha.” Sabay hugot sa lubid na itinago ko sa ilalim ng aking kama at inihagis iyon sa isa sa mga lalaki.

Agad namang naintindihan nila ang ibig kong ipahiwatig. Agad nilang pinaligiran si Ivan atsaka hinawakan ang mga kamay, tinalian; iyong pagkatali na nasa likod ang dalawang kamay at hindi maigalaw ang mga ito.

Hindi naman sila nahirapan sa pagtali kay Ivan bagamat nagtatanong si Ivan kung para saan at tinalian siya. “Huwag kang mag-alala love, hanggang d’yan lang iyan.” Ang sagot ko na lang.

At iyon… nagsitanggalan na ng mga damit at saplot sa katawan ang mga lalaki habang ako ay nakamasid lang sa kanila sa isang gilid ng aking kuwarto, nakaupo sa isang silya.

At sinimulan nilang pagpupunit-punitin ang damit ni Ivan simula sa t-shirt hanggang sa pantalon habang ang iba ay nagsimula nang paghahalikan at pagkagatin ang balat ni Ivan.

“Love! Maawa ka sa akin love please! Ayaw ko sa ganito love!” ang pagmamakaawa ni Ivan.

Ngunit tawa lang ang aking isinukli sa kanyang pagmamakaawa.

At habang isa-isang nagpapasasa sa likuran ni Ivan ang mga lalaki na nagtatawanan pa, nagsasarili naman ako. At si Ivan… iyak nang iyak at nagsisgaw, nagmamakaawa. Alam ko, masakit iyon. Hindi lang dahil sa napupunit niyang tumbong kundi sa napupunit niyang pagkatao.

Ngunit diterminado akong makaganti. Determinado akong ipadama sa kanya ang sakit na aking naranasan. Ramdam ko pa rin ang poot sa aking puso. Ramdam ko pa rin ang galit. “Ilapit niyo siya sa akin upang dilaan niya ang aking mga paa patungo sa aking bayag!” ang utos ko sa mga lalaki.

Kinaladkad si Ivan patungo sa akin habang patuloy na umuulos ang isang lalaki sa kanyang likuran. At nang nasa harap ko na si Ivan, inutusan siya ng isang lalaki. “Dilaan mo ang mga paa ni bossing!” sabay puwerahang pagdiin nila sa ulo ni Ivan patungo sa aking mga paa.

Walang nagawa si Ivan kundi ang dilaan ang aking mga paa. At habang nasa ganoon siyang pagdidila, hinawakan ko naman ang isa sa mga lalaki, iyong may hitsura at makinis. At nakikipaghalikan ako sa kanya, hanawakan ko ang kanyang pagkalalaki at nilaro-laro iyon habang siya naman ang naghimas sa aking pagkalalaki.

Babalot ang buong kuwarto ng ungol, nang halakhak, at ng pag-iiyak at pagsisigaw ng pagmamakaawa ni Ivan. At ako naman, habang pilit naidiniin-ang mukha ni Ivan sa aking mga paa upang madilaan niya, enjoy naman sa halikan at hipuan ng pagkalalaki sa isa sa mga “rapist” ni Ivan.

Nasa ganoon kaming eksena nang biglang bumukas ang pinto ng kuwarto. At laking pagkagulat ko nang makita kung sino ang nagbukas niyon. Si Marlon.

Bigla naman akong nahinto sa aking ginagawa. At nang nagkasalubong ang aming mga tingin, kitang-kita sa mukha ni Marlon gang ibayong pagkagulat at galit.

“Ang sama moooo!” sigaw ni Marlon sabay talikod at pahambalos na isinara ang pinto.

  

Natigilan ako nang sandali. Nagtinginan sa akin ang mga lalaki.

“Tuloy!” ang sigaw ko rin sabay tayo at ini-lock ang pinto. May guilt din akong nadarama sa nakita kong reaksyon na iyon ni Marlon. Ngunit naalipin pa rin ako sa matinding pagnanasang makaganti kay Ivan.

At tinapos namin ang aming ginawa. Isa-isang nagpalabas ang mga lalaki sa loob ni Marlon, habang ako naman ay kuntento na sa pagsubo sa lalaki habang nilabasan siya at ako naman ang sinubo niya hanggang sa nilabasan ako.

Binayaran ko ang mga lalaki. At iyogn lalaking nakapareha ko ay nagparamdam pa na gusto niyang bumalik. Nasarapan yata sa aking ginawa sa kanya. Sinabi ko na lang na tatawagan kapag nalilibugan ako.

Inihatid ko sila sa labas ng bahay pagkatapos ko silang mabayaran ng malaki-laking halaga.

Nang binalikan ko si Ivan sa kuwarto, nakaupo na siya sa sahig, ang kanyang mga kamay ay nakatali pa rin sa kanyang likod. Nakakawang tingnan habang nasa ganyang ayos na ang t-shirt ay gutay-gutay na, at ang pantalon at nakababa pa rin sa kanyang mga paa.

Wala siyang imik, tahimik na nakayuko at umiiyak.

Ramdam ko ang aking tagumpay sa nasaksihan ko sa kanya.

“P-puwede bang makuha ko na ang pera l-love?” ang mahina niyang sambit niya kitang-kita ko ang mga luhang dumaloy sa kanyang pisngi.

“Pera lang talaga ang katapat, ano?” ang sarkastiko ko namang sagot.

“K-kailangan ko lang kasi love… Maawa ka.”

At kung sabihin kong hindi ko ibibigay sa iyo?”

Nahinto siya. “B-bakit kailangan mong gawin sa akin ito kung hindi mo naman pala ako bayaran?” ang tanog niyang halatang nairita na sa aking sinabi.

“Dahil magsyota naman tayo, di ba? At kapag magsyota, di naman kailangang libre ang pakikipagtalik.”

Nahinto siya sandali. Nag-isip. “K-kailangang-kailangan ko lang talaga ang pera love eh. Please” ang pagbaba naman ng kanyang boses. Tila pinigilan lang ang sarili. Siguro naisip niya na wala siyang choice kundi ang magmakaawa. Bahay ko kaya iyon. At di hamak na mas puno ng muscles ang katawan ko kaysa kanya.

“Sa droga?” ang pabalang ko ring sagot.

“H-hindi na ako nagdorga love. S-sinabi ko na iyan sa iyo, di ba?”

“E, saan?”

“P-para sa anak ko. Kailangan niya lang.”

“Paano kung ayaw ko? Anong magagawa mo?”

“Maawa ka naman love…”

“O sige, lumuhod ka muna”

Nahalata ko ang biglang lungkot ng pa ng kanyang mukha sabay sa kanyang pagluhod sa aking. Kitang-kita ko ang kanyang panginginig marahil ay dahil sa magkahalong sakit pa ng kanyang katawan at matinding pagmamakaawa.

“Ano ang naramdaman mo ngayon? Masakit ba? Masarap?”

“G-galit ka ba sa akin love? Bakit ginaganito mo ako?” ang tanong niya habang nakaluhod.

“Ikaw? Galit ka ba sa akin? Bakit mo ako pinarusahan?”

“P-paano kita pinarusahan?”

“Kilala mo ba si Kevin Sanchez?”

Mistula siyang nagulat sa narinig. Tinitigan ako.

“Di mo siya kilala?”

“I-ikaw si K-kevin?”

“Oo… at ikaw ang dahilan kung bakit ako nagsikap sa buhay. Kung bakit ako naging ganito, kung bakit ako nagdusa!”

Mistula siyang natulala sa narinig. Hindi nakaimik.

“So… naranasan mo na rin ang lapastanganin? Naranasan mo na rin ang pagsamantalahan? Naranasan mo na rin ang mawasak ang pagkatao? Masakit ba?”

Hindi pa rin siya nakaimik. Halatang nagulat sa nalamang ako pala ang dating ka-klase niyang palagi niyang inaapi.

 “Kulang pa nga iyan eh. Di ba sinaksak mo ako? Di ba pinasakan mo ng bote ang tumbong ko?” dugtong ko pa.

At doon ko na siyang nakitang humagulgol. “Patawarin mo ako Kevin… nagsisi na ako. Pagkatapos nangyari ang panghahalay ng grupo ko sa iyo, nakonsyensya ako. Hindi ako makatulog. At nang umalis ka sa lugar natin, hinahanap kita.”

“Sinungaling!”

“Totoo iyan, Kevin. Nagsisi ako sa ginawa namin sa iyo.”

“Hindi ako naniniwala!”

“P-patawarin mo ako Kevin…”

“Sorry, hindi kita mapapatawad. Alam ko, sinabi mo lang iyan dahil kailangan mo ng pera. Dahil kailangan mong mabuhay. Tama ba ako?!”

“Hindi dahil sa pera kung kaya ay nanghingi ako ng tawad, Kevin. Nagkataon lang na nasa matindi akong pangangailangan. Ngunit kung ayaw mong akong patawarin, wala akong problema. Kahit matindi ang pangangailangan ko ng pera, kalimutan mo na lang iyon, naiintindihan ko. Ngunit patawarin mo ako please. At kung hindi mo ako mapapatawad, kalagan mo na lang ako, please. Uuwi na lang ako. Kailangan ako ng aking anak.”

“Kakalagan naman talaga kita eh. Pero… kailangan mob a talaga ng pera?”

“O-oo. Oo. Kailangang-kailangan ko Kevin.”

“Ok… ibibigay ko sa iyo ang pera kapag bumalik ka sa isang linggo.” Ang sambit ko. May plano na naman kasing nabuo sa aking isip.

At kinalagan ko siya. Nagmamadali siyang umalis. Bago siya nakalabas ng pinto, “Nagsisi na ako Kevin. Sana ay mapatawad mo ako.”

“Patawarin kita kapag bumalik ka sa isang linggo.”

Hindi na siya sumagot. Tuloy-tuloy lang siyang umalis. Nagmamadali.

May ilang minute simula nang umalis si Ivan, bumukas ang pinto ng aking kuwarto.

Si Marlon. Nanatili lang siyang nakatayo sa bungad ng pinto. “Ang sama mo… hindi ko akalaling ganyan ka na kasama!”

“Marlon, hindi mo alam ang kuwento ko. Hindi mo alam kung gaano kasama ang taong iyon!”

“Bakit? Ano ba ang ginawa ng taong iyon sa iyo at kung pahirapan mo siya ay parang sagad sa buto ang galit mo sa kanya?”

“Tama ka. Sagad sa buto nga ang galit ko sa kanya.”

“Hindi ka Diyos upang magparusa ng taong may kasalanan!”

“Hindi ako Diyos upang magpatawad!”

Hindi na nakipag-argumento pa ni Marlon. Kagaya ni Ivan, dali-dali rin siyang tumalikod at umalis.

Pero nagmamatigas pa rin ako. Sa isip ko, ako pa rin ang tama. Hindi lang kasi alamni Marlon ang naranasan ko. Hindi niya alam ang buong pangyayari.

Ewan. Ngunit marahil ay dahil sa matinding poot ko kay Ivan kung kaya ay ganoon na lamang ang nagging reaksyon ko. At pati ang aking inay na simula noong bata pa ako ay hindi ko nasasagot, sinasagot ko na, at hindi ako nagpapatatalo.

Dumating ang araw kung saan ko sinabihan si Ivan na dadalaw. Naghintay ako. Umaga, hindi siya dumating. Sumapit ang hapon, hindi pa rin siya dumating. Hanggang alas 6 ng gabi ay wala pa ring Ivan ang sumulpot.

Sa galit ko, pinuntahan ko ang bahay ni Ivan. May sinabi kasi siyang address ng bahay niya at bagamat hindi ko pa napuntahan, alam ko naman ang lugar. Tila isang bulkan ang naramdaman kong galit sa kanya. At naisip kong dahil hindi siya sumipot, lalo ko pa siyang pahihirapan.

Ipinasok ko ang kotse ko sa kanilang lugar at nagtanong-tanong. Hanggang sa natumbok ko ang itinurong bahay.

Ngunit laking gulat ko rin nang nakitang maraming tao sa labas ng barong-barong niya at maliwanag ang paligid. Imbes na lalabas pa ako ng sasakyan, inaninag ko na lang muna kung ano ang mayroon. “Excuse me po… iyan po ba ang bahay ni Ivan Jimenez?” ang tanong ko sa isang taong dumaan.

“Ah… opo. Iyan nga po.”

“B-bakit maliwanag sa bahay niya at may maraming tao?”

“Kahapon, namatay ang anak niya. Dati nang maysakit ito at kailangan sanang maipagamot na dahil tumindi na ang sakit at dapat na maoperahan. Kaso walang pampaopera. Kaya nalungkot si Jun. At kaninag umaga lang, nakita naman ng mga kapitbahay na nakalambitin na siya sa loob ng kanyang barong-barong. Nagbigti sa tindi ng sama ng loob. Nagkapatong-patong na kasi ang mga problema. Iniwanan ng asawa, may sakit ang anak, walang pera. Hindi na niya nakayanan pa ang mga problema niya. At alam mo ba… dating mayaman ang pamilya niyan. Kaso, nang namatay ang kanyang ama, doon na nagsimulang bumaligtad ang buhay niya…”

Hindi ko na hinintay pang tapusin ng taong pinagtanungan ko ang kuwento. Pinaandar ko na lang ang aking kotse at tila wala sa sariling minaneho ang kotse pauwi ng bahay. Pakiwari ko ay binagsakan ako ng ng isang mabigat na bagay sa aking narinig. Hindi ko lubos maisalarawan ang nadarama. Nagulat, nakonsyensya, naawa…

Nang nasa bahay na, hindi ko na alam ang aking gagawin. Hindi mapakali, sobrang nakonsyensya.

Maghahating gabi na nang di ko rin natiis ang sarili. Naisipan kong bumalik sa lugar. At doon sa lamay. Naroon din si Marlon. Napag-alaman kong myembro pala siya sa isang volunteer group na inorganize ng simbahan. May mga myembrong estudyante, may mga professionals, may mga ordinaryong tao lamang. Sila pala ang nag handle sa pag-asikaso sa burol gawa ng wala nang mga kamag-anak si Ivan.

Sa pag-uusap ng mga naglalamay, napagalaman ko na si Ivan pala ay kasali rin nila sa organization na iyon ng simbahan. Sa mga kuwento-kuwento, nagbago na raw ito at aktibo sa mga gawain nila bagamat nahinto ang pagiging aktibo nang nagkasakit ang anak. Nag-ambag-ambag daw ang mga kasama sa grupo para sa araw-araw na pangangailangang gamot ng anak ngunit hanggang doon lang ang nakayanan nila. Dagdagan pa sa sariling gamot niya, kung kaya ay simot na simot daw talaga. At kailangan ng malaking halaga ang pagpagpapaopera sa bata. Siguro ay nawalan na raw ito ng pag-asa dahil sa tagal ng tulong na ipinaabot ng DSWD at iba pang hiningian nila ng tulong.

Tila may sibat na tumusok sa aking puso sa aking mga naririnig na kuwento. Lalo na nang narinig ko ang kuwento ng kabayanihang ginawa niya noong nasunog ang isang bahagi ng kanilang lugar. Kahit daw halos natupok na ng apoy ang bahay, pinasok pa rin niya it at sinagip ang isang matandang bulag at apo nito na na-trap sa loob ng bahay. Parang piniga ang puso ko sa sobrang pagkahiya. Lihim akong napaluha sa mga narinig na sinabi nila tungkol kay Ivan.

Nang nakita ako ni Marlon, matalim pa rin ang titig niya sa akin. At syempre, ano bang lakas ng loob kong makipagtitigan sa kanya. Alam ko ang titg na iyon, puno ng paninisi at panunumbat. Yumuko na lang ako.

Nilapitan ko ang paring nag-lead sa grupo nila at tinanong kung ano pa ang mga kailangan nila. Nang sinabi ng pari ang mga bayaran sa libing, sa serbisyo ng punerarya, sa mga snacks ng mga naglalamay, nagvolunteer akong ako na ang sumagot sa lahat. Natuwa naman ang pari. Pero alam ko, hindi sapat ang mga iyon. Kung alam lang ng pari na may kinalaman ako sa dahailan ng pagkamatay ng bata at pagpapatiwakal ni Ivan, baka hindi niya tanggapin ang tulong kong iyon.

Nang tiningnan ko si Marlon, matulis pa rin ang mga tingin niya sa akin. Alam ko, huli na ang pagbibigay ko ng pera. Alam ko, napakalaking kasalanan ang nagawa ko.

Limang araw at gabi ang lamay para kay Ivan at sa anak niya. At sa limang araw at gabi na iyon na halos palaging nagkasabay kaming naroon pareho ni Marlon, hindi kami nag-iimikan. Matinding galit pa rin sa akin ang nakita ko sa mukha niya. Hangang sa inilibing si Ivan. Hindi pa rin kami nag-uusap. Kahit nagkakasalubong kami sa pagsi-serve ng pagkain sa mga naglamay, parang hindi ako nag-i-exist sa kanyang paningin.

Nakauwi na ako ng bahay pagkatapos ng libing. Nagpahinga ako noon, nagmumuni-muni, hindi pa rin maalis sa aking isip ang epekto ng ginawa ko sa buhay ni Ivan. Feeling ko ay isa akong kriminal na kailangang ikulong o parusahan. Nag-iiyak na lang ako. Wala na kasi akong magagwa. Wala na si Ivan, wala na rin ang anak niya.

Maya-maya, nagulat na lang ako nang biglang bumukas ang pinto. Hindi ko pala ito nailock.

Si Marlon. Pumasok siya sa kuwarto at umupo sa isang silya sa gilid ng aking study table. “Aalis na ako bukas. Doon ko na ipagpatuloy ang pag-aaral ko sa Maynila. Dumaan lang ako upang magpaalam at ipalabas ang lahat ng sama ng loob ko sa ginawa mo. Ayaw kong sa aking paglisan ay may dala akong sama ng loob laban sa isang tao. Ayaw kong magtanim ng galit, ng hangaring makaganti dahil baka buhay ang magiging kapalit nito.

“N-nagsisi na ako, Marlon. P-patawarin mo ako.”

“Kay Ivan ka dapat manghingi ng tawad… at sa anak niya.”

Natahimik ako. Totoo naman. Sa kanila ako nagkasala.

“Isoli ko na pala ang i-pad na ibinigay mo. Hindi ko naman ginamit iyan. Hindi naman importate iyan sa buhay. Ayaw ko ng luho. Gusto ko ay ang mga simpleng bagay lang. Nagsisi lang ako kung bakit ko itinago pa iyan. Dapat pala ay ibinenta ko iyan upang ang pera ay makatulong upang maisalba ang buhay ng anak ni Ivan… at ang buhay ni Ivan.

Hindi ako nakaimik sa sinabi niyang iyon. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin.

“Na-miss ko ang dating mataba, pangit na Kevin, ang kaibigan kong minahal ko. Iyong taong simple lang na kapag may nang-aapi, iiyak na lang sa likod ng maliit na bahay nila, iyong nakilala kong sobrang mapagkumbaba. Iyo ang mga katangian ang nagustuhan ko sa iyo. At alam mo ba na dahil sa ipinakita mong kabaitan noon, iyon ang dahilan kung bakit sumasali ako sa mga gawaing pagtulong sa kapwa. Naalala ko kasi dati, sinabi mo sa akin noong isang beses na may mga batang nang-api sa iyo, tinawag kang baboy, mataba, pangit tapos, tiningnan ko sila at pagkatapos, sinigawn kong magsuntukan na lang kami. At sinabi mo sa akin na huwag ko na lang silang patulan kasi... masama iyon. Masama ang mang-aaway, masama ang magtanim ng galit sa kapwa. At ang sabi mo pa, na kapag isang araw ay bumalik sila sa akin at manghingi ng tulong, tutulungan ko pa rin sila kahit salbahe sila kasi kapag nakatulong ka sa isang tao, hindi niya malilimutan ang kabutihang-loob mo.” Natahimik siya sandali at tiningnan ako. “Anong nangyari? Nasaan ang kabutihang-loob mo? Dalawang tao ang naroon lang, naghintay ng tulong mo, anong ginawa mo? Pinahirapan mo iyong tao, hindi mo pa tinulungan? Sinira mo ang matinding respeto at pag-iidolo ko sa iyo.”

“Tama na Marlon! Tama na!!!”

“Bakit? Masakit ba? Masakit ba ang sinabi ko???”

At doon ko na naramdaman ang mga luhang dumaloy sa aking pisngi. Ang sakit ng aking naramdaman. Sobrang tumagos ang sakit ng mga sinabi niya sa kaibuturan ng aking puso.

At nakita kong tumayo siya at tinumbok ang pinto. “Aalis na lang ako. At hindi na ako muling magpakita pa sa iyo.”

Umiyak na lang ako nang umiyak. Pakiramdam ko ay wala akong karapatang pigilan siya.

At bago siya nakalabas, nagsalita pa siya. “Oo nga pala… wala akong girlfriend. Kaibigan ko lang ang babaeng iyon. At hindi totoong naghalikan kami base sa sinabi mo. Alam ko, gawa-gawa mo lang iyong sinabi mong nakita mo kaming naghahalikan. Isang beses pa lang akong nakipaghalikan. Alam mo kung kanino iyon. At hindi ako nakikipaghalikan kung hindi ko mahal ang iang tao…” sabay sara sa pinto.

Doon ko narealize ang sobrang kasakiman at kasamaan ko. Doon ko na rin naramdaman ang matinding panghihinayang. Mahal pala ako ni Marlon ngunit sinayang ko lang ang pagmamahal niya.

Para akong sinampal ng maraming beses. Totoo, nagtagumpay ako sa paghihiganti ko kay Ivan ngunit hindi ako masaya dahil hindi ko inaasahan na babalik din pala sa akin ang lahat. Hindi pala nasusukat sa tagumpay ng paghihiganti ang kaligayahan ng tao. Kung naging mabait lang sana ako kay Ivan, maaaring buhay pa ang anak niya, buhay pa sana siya. Tama si Marlon, sa pagbago ng aking anyo at kalagayan sa buhay, nagbago na rin ang aking ugali at pananaw. Imbes na magbago ako para sa ikabubuti ng aking buhay, ang pagbabago ko ay nakakasama sa aking sarili, dahilan upang ang taong mahal ko ay magalit sa akin, at mapahamak ang iba paang nakapaligid sa akin.

LUMIPAS ang isang taon, dahil sa matinding pagsisisi, iniwanan ko na ang aking sugar daddy. Hindi na ako bumalik pa sa aking trabaho. Parang gusto kong ikulong ang sarili sa probinsya naming iyon. Every week kong dinadalaw ang puntod ni Ivan at kanyang anak. At sa bawat pagdalaw ko, umiiyak ako, lumuluhod sa harap ng kanyang puntod, nanghingi nta patawad. Hindi pa ako naka move on sa mga nangyari. Sobrang nakonsyensya pa rin ako.

At si Marlon… hindi siya mabura-bura sa aking isip. At tila lalo pang tumindi ang pananabik ko sa kanya. Ang panghihinayang ko. Feeling ko ay hindi pa niya ako napatawad.

Hindi rin nagtagal, binawian naman ng buhay ang aking ina. Sobrang sakit. Sobrang lungkot. Nag-iisa na lang talaga ako sa mundo.

Pinilit kong hanapin si Marlon sa Maynila. Ngunit bigo ako. Hindi ko alam kung saan siya nag-aral, at ayaw namang sabihin ng kanyang inay kung nasaan siya. Bilin daw ito ni Marlon sa kanya. Ang kanyang mga kaibigan naman ay wala ring kaalam-alam kung saan siya sa Maynila nagtungo.

Bumalik na lang ako sa probinsya, dala-dala ang matinding kalungkutan at kabiguan. Hangang sa naisipan kong ibenta na lang ang aking bahay at kotse at mga ari-arin at bumalik sa dati naming maliit na kubo. At dahil sa nawalan na ako ng ganang mag-exercise at magpaganda at mag-ayos ng katawan, bumalik ang aking dating katabaan at kapangitan. Nangitim uli ang balat ko, ang buhok ko ay hindi ko na inasikaso pa, bumalik ito sa pagka-mahabang kulot at kinky.

Hanggang sa kapag may dumaang mga bata at nakikita ako, may naririnig na akong sumisigaw ng, “Bakulaw! Kapre! Elepante!”

Hindi ko na lang sila pinansin. Feeling ko ay nararapat lang sa akin iyon. At parang wala na rin akong pakialam sa aking sarili. Upang mabuhay, gumawa ako ng maliit na tindahan sa harap ng aking bahay.

Isang araw, hindi ko inaasahang dalawin ako ng ina ni Marlon. “Kevin… may sulat si Marlon para sa iyo!”

Tila naglulundang ang puso ko sa sobrang tuwa sa pagkarinig sa kanyang sinabi. At nang inabot na sa akin ang nakalagay pa sa isang malaking brown na envelope ang sulat, agad ko itong binuksan.

Ngunit kung gaaano ako kasaya sa pagkatanggap ko sa sulat ay siya namang pagguho ng aking mundo nang mabasa ko na ang laman nito, “Mr. Kevin Sanchez, you are cordially invited to my wedding”

Mistulang pinunit ang aking puso sa nabasa. “S-sige po. S-salamat” ang sagot ko sa inay ni Marlon, pilit na pinigilan ang mga luhang namuo sa aking mga mata na huwag pumatak sa harap niya.

“Pupunta ka ha?” ang tanong niya.

“O-opo. Opo. P-pupunta po ako.” At doon na pumatak ang mga luha ko. Tumalikod ako sa kanya upang lihim na pahiran ang mga luhang iyon ng aking palad.

“At huwag kang mag-alala sa pamasahe dahil sagot iyon ni Marlon. Sinabi ko kasi sa kanya na ibinenta mo na ang lahat ng mga ari-arian mo at inilagay ito sa isang cooperative kung saan ang shares ng profit ay mapupunta sa volunteer group na sinalihan niya at ni Ivan para sa mga mga mga mahihirap at kawang-gawa. At sinabi ko rin sa kanya na ngayon ay nag-isa ka na lang at nagtitinda sa isang maliit na tindahan sa harap ng iyong kubo.”

“S-salamat po…”

“At sabay tayong dalawa na tutungo sa Baguio…”

“B-Baguio?”

“Oo… hindi siya sa Maynila nagtungo kundi sa Baguio.”

“G-ganoon po ba?” ang sagot ko na lang. Kaya pala hindi ko siya mahanap sa Maynila.

Sobrang sakit ng aking damdamin sa pagkatanggap ko sa imbitasyong iyon ni Marlon. Para akong ilangbeses na sinaksak sa bawat sandal na sisingit siya sa aking isip. Ngunit nilakasan kop pa rin ang loob ko. Naipangako ko sa sarili na tatagan ko ang aking loob na harapin ang masakit na kaganapan ng kanyang pagpapakasal.

HALOS MAG-TATANGHALIAN na nang makarating kami ng Baguio. Dahil hapon pa naman ang kasal, nagpahinga muna kami sandali sa hotel. Ang haba pa kasi ng biyahe sa bus.

Nagising ako nang may nagsalita ng, “Musta ka na taba!”

Nang iminulat ko ang aking mga mata. Si Marlon pala, at ang kasama niya ay isang magandang babae na halata na ang pagbubuntis.

Pakiwari ko ay may matulis na bagay na tumusok sa kaing puso sa nakita sa kanila. Maganda ang babae, at guwapo rin si Marlon. Bagay na bagay sila. At napansin ko pa sa babae na parang sosyal ito, at sa tingin ko ay mayaman.

Sumampa si Marlon sa kama. Niyakap niya ako at hinalikan sa pisngi. Pagkatapos, ipinakilala niya ako sa kanyang fiancée. “Si Daria, ang magiging asawa ko” At baling sa babae, “Si Kevin, siya ang sinabi ko sa iyong ‘idol’ ko simula pa nang bata pa lamang ako. Siya ang best friend ko sa amin at sa kanya ko natutunan ang maraming mahalagang bagay sa buhay. Siya na ang kuya-kuyahan ko. Kapag inaway iyan, ako ang mang-aaway sa mga salbahe.” Sabay tawa.

Mistula naman akong natulala sa pag-introduce niya sa akin. Hindi ko kasi akalain na sa kabila ng aking nagawa masasbi pa rin niyang idol niya ako. Ngunit nasapawan na rin iyon sa sakit na naramdaman ko sa pagkakita ko sa kanila. Bumalikwas na lang ako at iniabot ko ang kamay sa kanyang kasintahan. “Best Wishes!” ang sambit ko na lang.

Iyon lang. At iniwan na naman nila ako. “Dalawang oras na lang at magsimula na ang kasal Taba ha! Magbihis ka na.” ang pahabol ni Marlon bago sila nakalabas ng kuwarto ko.

Binitiwan ko na lang ang isang pilit na ngiti habang nakatingin silang dalawa sa akin. Hindi ko lubos maisalarawan ang aking nadarama. Masaya na hayun, balik na naman sa dati ang tawag niya sa akin ngunit malungkot din na hayan… ikakasal na siya. “Marahil ay nalimutan na niya ang sinabi niyang unang halik sa taong mahla niya” sa isip ko lang.

Pinahid ko na lang ang luhang dumaloy sa aking pisngi. “Dapat lang na makuntento na ako na pinatawad niya. Dapat lang na magdusa ako dahil ako ang may kasalanan ng lahat. Hindi ako deserving sa pagmamahal. Hindi ako deserving na mahalin. Dapat sa akin ay parusahan upang kahit man lang sa ganoon ay mapatawad ako sa mga nagawa kong kasalanan.” Ang bulong ko sa aking sarili.

Tuluyan na akong nagtungo sa shower at pagkatapos maligo, nagbihis atsaka kinuha ang regalo ko para kay Ivan. Sinulatan ng dedication, “Congratulations kay supot! Pasensya ka na, wala akong makayaang ibigay sa iyo kundi itong ipad na binili ko sa iyo noon at sinoli mo sa akin. Siguro naman, ngayon, kailanganin mo na ito. May asawa ka na, kailangan ninyo ang kumunikasyon. Salamat sa pag-imbita mo sa akin. Masaya ako na kahit papaano, nagging bahagi ako sa pinakamemorableng yugto ng iyong buhay…” at sa unahan ng dedication na iyon ay nagdrawing ako ng nakatayong linya, sa gitna naman ay square, at ang sa pinakadulo, pagkatapos ng tatlong tuldok ay sqauare.

Tiningnan ko ang aking relo. May isang oras pa bago ang takdang kasal. Ang sabi ni ng ina ni Marlon ay susunduin loang daw ako sa kuwarto upang sabay kaming tumungo sa simbahan. Naghiga muna ako sa aking kama, ipinagpatuloy ang pagmumuni-muni habang hinintay ang tawag ng inay ni Marlon.

“BAGO KO tuluyang ibigkis ang tali upang magsudlong sa buhay ng dalawang nagmamahalang ito sa harap ng tao at Diyos, gusto kong itanong kung may tutol ba sa kanilang pag-iisang dibdib…” ang tanong ng pari nang naroon na kami sa simbahan at nasa isang bahagi na ng seremonya ng kasal.

Tahimik. Pakiwari ko ay nakiramdam ang mga tao kung may sisigaw at tututol sa seremonya. Parang gusto kong tumayo at sumigaw. “Ito na ang pagkakataon! Sumigaw ka na! Sabihin mong ‘Tutol ako padre! Mahal ko ang lalaking iyan!’” Ang sigaw ng isang bahagi ng aking utak.

“Inuulit ko… at hindi ko na uulitin pa ito, kung sino man ag tututol sa pag-iisang dibdib ng dalawang nagmamahalang ito, tumutol na ngayon o wala ka nang pagkakataong tumutol pa magpakailanman.”

At… “Tutol po ako padre! Ayaw ko pong makasal sila?” ang bigla kong pagsigaw.

Napalingon silang lahat sa akin. Pati na ang ina ni Marlon at si Marlon mismo ay nagulat.

“At sa anong kadahilanan ang pagtutol mo?” ang tanong ng pari.

“Dahil mahal ko po si Marlon! Mahal na mahal ko po siya!” ang sigaw ko.

Nagbubulungan ang mga tao at maya-maya lang ay nagtatawanan na sila. At nang tiningnan ko ang pari, pati ito ay natawa rin. Hanggang sa napuno ng halakhak ng mga tao ang simbahan.

Ngunit hindi tumawa si Marlon. Tinitigan niya ako at nilapitan. At nang nasa harap ko na siya, hinawakan niya ang aking kamay at pagkatapos ay hinalikan ako sa bibig. “Hindi na po matutuloy ang kasal padre!” ang sigaw niya sa pari.

Mas lalo pang lumakas ang ingay ng pagkadismaya ng mga taong naroon.

Agad akong hinila ni Marlon palabas ng simbahan. Nasa ganoong pagtatakbo kami malapit na sa pinto nang narinig ko ang malakas na, “Bang! Bang! Bang!”

Biglang bumagsak si Marlon. At nabalot ng dugo ang kanyang katawan at pati ang kanyang bibig ay may dugo ring lumabas. “Marlonnnnnn! Marloooonnnnnnnn!” ang sigaw ko habang nagkagulo at nagtatakbuhan ang mga tao patungo sa side entrance ng simbahan.

Tiningnan kung ang pinanggalingang sino ang bumaril. Isang pulis pala ito at nagpakilalang kapatid ng babae. “Hindi maaaring sa ganoon mo na lang iiwanan ang kapatid ko! At lalo na kapag ipagpalit mo pa ay isang baklang pangit! Magkamatayan tayo!!!”

“P-pinilit l-lang n-nila a-akonggg p-pak-kasalan s-si D-Daria…” ang pautal-utal na sambit ni Marlon sa akin. “S-sor-ryyy.” Ang nasambit ni Marlon. At nakita ko na lang ang pagbagsak ng kanyang katawan na parang naubusan ng lakas.

“Marlonnnn! Marloooonnnnnnnnnn!!!” ang sigaw ko uli. “Huwag mo akong iwan Marlon! Marlonnnn!!!”

Walang humpay ang aking pagsisigaw at pag-iiyak.

“Bakla! Ikaw na ang sunod kong papatayin! Tangina mo! Sinira mo ang plano ng kapatid kooooo!!!”

At, “Bang! Bang! Bang!”

Iyon na ang huli kong natandaan.

“KRIIIIINNNGGGGGG! KRIIIIINNNGGGGGG!!!” ang narinig kong ingay. Bigla akong nagulantang. Doon ko nalaman na nanaginip lang pala ako.

Dali-dali akong bumaliwas ng kama, pinahid ang basa ko pang pisngi sa mga luha na dumaloy dito. “Grabe! Parang totoo ang lahat!” sa isip ko lang. Ramdam ko pa rin kasi ang takot, ang panginginig ng aking kalamnan, at matinding lungkot sa pagkabaril kay Marlon. At pati ang dibdib ko ay sobrang nanikip, habol-habol ko pa ang aking paghinga.

Tinungo ang aking binalot na regalo para kay Marlon, isinilid ito sa isang plastic bag at tinumbok na ang pinto ng kuwarto.

“Halika na! Mali-late na tayo!” ang sambit ng inay ni Marlon. “Handa ka na ba?”

“Opo...”

“BAGO KO tuluyang ibigkis ang tali upang magsudlong sa buhay ng dalawang nagmamahalang ito sa harap ng tao at Diyos, gusto kong itanong kung may tutol ba sa kanilang pag-iisang dibdib…” ang tanong ng pari.

Tahimik. Pakiwari ko ay nakiramdam ang mga tao kung may sisigaw at tututol sa seremonya.

Grabe ang kabang naramdaman ko. Halos pareho ang lahat na ng eksena na naroon sa aking panaginip! Hindi tuloy ako mapakali kung gagawin ko ba ang ginawa ko sa panaginip na sumigaw at tumutol. Parang totoo kasi ang lahat. At kung totoo man iyon, ibig sabihin ay pilnilit lang si Marlon na magpakasal kay Daria. “At kapag totoo, hindi siya maaaring magpakasal sa babaeng hinid naman niya mahal!” sigaw ng isip ko.

Inikot ko ang aking paningin sa iba pang mga tao sa loob ng simbahan, kung may kapareha rin bang eksena kagaya ng sa panaginip ko. At lalo pa akong kinabahan nang may nakita akong dalawang naka-unipormeng pulis!

“Diyos ko!  Totoo ang panaginip ko!” sigaw ng utak ko. Lalo pa tuloy akong naturete. Parang gusto ko nang tumayo at sumigaw na lang at upang hindi mabaril si Marlon, hilahin ko kaagad siya patungo sa side entrance ng simbahan.

“Inuulit ko… at hindi ko na uulitin pa ito, kung sino man ag tututol sa pag-iisang dibdib ng dalawang nagmamahalang ito, tumutol na ngayon o hindi ka na maaaring tumutol pa magpakailan man!”

“Ito na ang pagkakataon! Sumigaw ka na! Sabihin mong ‘Tutol ako padre! Mahal ko ang lalaking iyan!’” Ang sigaw ng isang bahagi ng aking utak. Lalo pang lumakas ang pagkalampag ng aking dibdib. Tila nakakabingi ito nang naghintay pa ng ilang sandali ang pari na parang ako na lang ang hinintay.

At naalimpungatan ko na lang ang sariling tumayo. Ngunit hindi ako nakapagsalita. Tila may bumara sa aking lalamunan.

“Bakit hijo, may sasabihin ka ba?” ang tanong ng pari nang nakita niya akong tumayo. Nasa bandang unahan kasi kaming upuan at kitang-kita niya ang aking pagtayo.

At nang nasitinginan pa sa akin ang mga tao, pati na si Marlon at ang kanyang kasintahan, doon na ako naalipin ng matinding hiya. Ibinaling ko ang aking paningin sa inay ni Marlon na katabi ko, “N-natatae po ako…” ang lumabas na salita sa aking bibig.

Tawanan ang mga tao na nakarinig.

At dahil sa hiya, dali-dali akong umalis at nagtatakbo na palabas, dumaan sa side entrance ng simbahan, dala-dala pa ang aking regalo para kay Marlon.

Walang humpay ang pagpatak ng aking mga luha habang naglalakad ako sa kalsada pabalik ng hotel. At nang sumagi pa sa aking isip ang eksena ng seremonya kung saan sila magsasabi ng “I do” sa isa’t-isa, doon na ako humagulgol. Napaupo na lang ako sa ilalim ng lilim ng pine tree at doon ipangpatuloy ang pag-iyak. Mistulang paulit ulit akong namatay sa bawat pagsagi sa isip ko ang mga salitang “I do” na maaaring binibigkas na nila para sa isa’t-isa. At sa aking porma, para akong isang paslit na inagawan ng kendi. Kung may nakakakita lang sa akin sa ganoong sitwasyon, baka isipin nilang isa akong baliw kundi man isang bakulaw na nakalabas galing sa zoo.

Nang makarating ako ng hotel, agad akong nag-pack up at dumiretso na ng bus terminal. Parang hindi ko kasi kaya ang pagmasdan sila pagkatapos ng kasal at nag-eenjoy sa kanilang party habang ang puso ko naman ay parang sinaksak ng maraming beses.

Gabing-gabi na nang naisipan kong tawagan si Marlon. Nasa terminal pa ako. Madaling araw pa raw kasi ang alis ng bus. Naisip kong tawagan siya dahil kabastusan naman kasi ang ginawa kong pag-alis nang walang paalam. Sa tantiya ko ay nasa kasagsagan pa sila ng party.

“Hello? Ang sagot sa kabilang linya.”

“M-Marlon… sensya ka na. M-may urgent akong gagawin sa probinsya kung kaya ay umalis ako kaagad!” ang palusot ko.

“Iyong totoong rason. Bakit?” ang tanong uli niya. Alam ko hindi naman kapani-paniwala iyong ganoon. Naroon na nga ako ngunit umalis pa. Sino ang maniwala sa ganoong klaseng rason.

“N-nahiya ako nang t-tumayo ako sa kasal mo at pinagtawanan ng mga tao eh.”

“Bakit ka naman tumayo noon?”

“W-wala. Eh… n-natatae ako.”

Natawa siya. “Talaga bang dahil natatae ka lang kung kaya ay tumayo ka? O gusto mong harangan an gkasal ko?”

“B-bakit ako haharang? Ano ba kita?”

“Hmmmmm..”

“Ppasensya ka na ha?”

“Ok lang iyon.”

“M-may party pa ba kayo? Sorry na-istorbo kita.”

“Wala eh…”

“W-ala? Bakit wala?”

“Hindi na kailangan iyon.”

“G-ganoon ba? Eh.. n-nasaan ka na ngayon?”

“Nandito…”

“Sa hotel?”

“Hindi.”

“Saan?”

“S-sa likod mo.”

“Huh!” ang reaksyon ko kaagad, nalito sa kanyang sagot. At nang nilingon ko ang aking likuran, naroon nga si Marlon, bitbit-bitbit ang kanyang bag, kasama ang kanyang inay. “B-bakit? Anong nangyari?” ang tanong kong naalipin ng kalituhan an gisip sa mga pangyayari.

“Nang nakaalis ka na, may isang lalaking tumayo at sumigaw ng pagtutol sa kasal. At ang sabi pa niya ay ‘mahal daw niya si Daria at sila ang totoong magkasintahan. Pinilit lamang daw ng mga pamilya ng babae na ipakasal siya kay Marlon dahil ayaw ng pamilya ng babae sa lalaking iyon dahil isa lamang siyang driver ng pamilya nila. At inamin din niya na siya ang ama ng batang nasa sinapupunan ni Daria.” ang pagsingit ng ina ni Marlon. “At pagkatapos noon, hayun, nagkabarilan na.”

“Huh! M-may barilan?” ang tanong ko. “N-napatay ang lalaki?”

“Silang dalawa kamo. Hinarang kasi ni Daria ang katawan niya sa lalaki nang binaril muli ito ng kaniyang kapatid na pulis.”

Gulat na gulat talaga ako sa narinig. “H-halos magkapareho sa aking panaginip!” Bulong ko sa aking sarili.

“Ano kamo?” ang tanong ni Marlon. “Ah, wala. B-bakit ka pala nagpakasal kay Daria? Mahal mo ba siya?”

“Tinakot lang din ako ng mga kapatid niyang pulis at pinsan na nasa militar. Kapag di raw ako magpakasal, pati ang inay at mga kapatid ko ay hahantingin nila sa probinsya. Kaya napilitan ako. Pero ang totoo niyan, plano na talaga nilang magtanan sa sana gabing iyon pa. Ngnit naunsyami dahil sa mahigpit na pagbabantay ng mga kapatid. At iyon, ang balak nila ay sa simbahan na lang ibulgar ang lahat at itatakas ng lalaki si babae. Kaya iyon…”

“Hmmm. Pero ako, bakit mo ako inimbitahan kung alam mo naman palang hindi matutuloy iyon?”

“Wala. Gusto ko lang makita ang reaksyon mo kapag ikinasal ako.”

“Weeh! At ano naman ang reaksyon ko?”

“Hayan, ipinahinto ang kasal dahil… natatae.” Sabay tawa ng malakas.

“Weee! Natatae kaya ako.”

“Talaga lang ha?”

Tahimik.

“Sandali. B-bakit pala narito kayo sa terminal?” ang pagbasag ko sa katahimikan.

“Uuwi na.”

“Sasama kayo sa akin?”

“Oo. At hindi lang sa bus tayo magsama. Nagpaalam na ako sa inay na doon na ako titira sa barong-barong mo. Para hindi ka na mag-iisa.”

“Weeee???”

“Totoo iyan, Kevin. Sa iyo na raw siya titira. Simula nang sinabi ko sa kanya na bumalik ka na sa barong-barong mo, palagi ka na niyang tinatanong sa akin. Ok lang sa akin. Naroon naman ang mga kapatid niyang may mga trabaho na kasama ko sa bahay. Wala akong tutol. Sa katulad mong may ginintuang puso, wal aakong tutol na damayan ka ni Marlon.”

Hindi na ako nakaimik pa. Tiningnan ko na lang si Marlon na binitiwan ang nakakalokong ngiti.

Niyakap ko siya. Nagyakapan kami sa gitna ng maraming tao sa terminal.

Ngayon ay magkasama na kami ni Marlon. At dahil sa encouragement niyang maghanap kaming pareho ng trabaho, nag-oopisina na kami, sa isang malaking business establishment sa aming lungsod. Nakapag-loan na rin kami ng pabahay na siyang lilipatan namin.

Tungkol sa aking katawan, pinaganda ko na uli ito. Ipinakita ko sa kanya na kapag may disiplina ang isang tao, kaya niyang makamit kung ano man ang gugustuhin niya sa pagpapaganda ng kanyang katawan. At ang sabi pa ni Marlon, wala masama kung baguhin ko ang aking pisikal na anyo para sa ikabubuti ko; huwag lang ang ugali at prinsipyo.

Aktibo na rin kaming pareho ni Marlon sa volunteer group na sinalihan nina Ivan. Presidente si Marlon at ako naman ang treasurer.

At ang ipad na pasalubong at iniregalo ko sa kanya? Ginawan namin ito ng frame at isinabit sa dingding ng aming bahay. Sabi niya, ito ang magiging simbolo ng pagpapakumbaba, pagiging kuntento sa mga simpleng bagay sa buhay, at pagpapatawad.

Tama naman siya. Kung ang lahat ng tao sa mundo ay mapagkumbaba, kuntento sa mga simpleng bagay sa buhay, walang kinikimkin na galit sa kapwa o marunong humingi ng tawad at magbigay ng kapatawaran, siguradong ang mundo ay magiging mas kanais-nais pang lugar upang tayo ay gustong mamuhay.

Iyan ang mga leksyon sa buhay na natutunan ko mula kay Marlon. At sa mga prinsipyo at paninindigan niyang ito, tiwala akong kahit anong dagok ang pagsubok pa ang darating sa aming buhay, mas lalo pang patibayin ng panahon ang aming pagsasama.

Wakas.