'Unexpected' Chapter 23

Hi, readers! Ito na ang Chapter 23. Like what I said in my previous update, medyo mabibigat na ang mga succeeding chapters.

Maraming salamat sa patuloy na pagsuporta!

Comment niyo lang ang mga thoughts niyo. :)

--

Chapter 23

“Chill. Kasi nga, dahil sa hindi mo ako kinakausap nasasaktan ako, at wala na ako sa sarili. Ang hirap pala, Josh. Ikaw na lang kasi lagi kong nakakasama. Alam mo naman na may pagka-aloof akong tao, and ikaw lang umiintindi sa akin, kaya ang hirap na ‘yung mga nakagawian natin ay hindi natin nagagawa kasi nga galit ka sa akin. Kaya, ayun napapansin daw niya na napapabayaan ko na ‘yung relationship namin, kaya she called it quits.”

“I’m so sorry, Gab... I...”

“No, don’t be sorry. She was not worth it. Hindi niya ako inintindi. I have no regrets. I realized after all what happened that I wouldn’t trade you for anything or for anyone else. Happy ako ngayon, and that’s what’s important.”

Napangiti ako sa sinabi niya. Kilig na kilig ako sa loob-loob ko. Ang sweet kasi ng thought ng pagkakasabi niya. Hindi ko tuloy maiwasang lalong umasa.

“Oh, ako naman. Kamusta ‘yung presentation niyo sa World History?”

“Gago! Paano mo nalaman ‘yon?”

“Ahh, si ma’am kasi nakwento sa class namin. Ang daldal nga niya eh. Grabe daw ‘yung ginawa niyo. Ikaw, ha. Natural ka pala! Best actor! Clap, clap!”

“Ulol! Masamang ideya lang ‘yun ni Janine.” Pagdepensa ko.

“Pero kung ganoon nga mangyari, may chance ba nagmamahal ka rin ng guy?”

Natigilan ako sa tanong niya. Words are not enough to describe how I feel about that question.

“Paano kung oo?”

Wala naman siyang naging reaksyon.

“Wala namang masamang magmahal, ‘di ba, bes?” makahulugan kong sagot.

Napatango naman siya at napangiti. “Oo nga naman. Wala talaga.”

Medyo nahimasmasan naman ako sa naging tugon niya. Wala kasing bahid ng pagkailang o pandidiri iyon. So may chance pala na matanggap ako ni Gab, na mauunawaan niya ako. Napangiti ako. Narealize kong ako na pala ang magtatanong. May isang tanong kasing patuloy akong binabagabag, at marahil ito na ang pagkakataon para mabigyang tugon iyon.

“Oh, ako naman! ‘Yung sa hospital... anong ibig sabihin ng “Mahal na ata kita, eh.” Maingat kong tanong. Nagulat naman siya at namula, at tila hindi mapakali. “Ang tagal ko na kasing ginugulo niyan eh.” Dagdag ko.

“Ahhh... eh!” taranta niyang sabi, at pagkatapos ay bigla siyang nahikab. “Inaantok na ako! May pasok pa bukas. Good night.” Tila hindi niya mapakaling sagot at biglang humiga at nagtakip ng kumot. Natawa naman ako sa naging sagot niya, ngunit nalungkot ako dahil hindi niya sinagot ang tanong ko. Napaisip naman ako. Kung wala lang iyon sa kanya ay he can simply deny it and provide some reasons, ngunit his reactions say otherwise. Could it be? Ito lang kasi ang logical explanation kung bakit siya off-guarded doon sa tanong ko.

Ilang sandali lamang ay nasagot na ang tanong ko.

Bigla siyang bumangon at ikinagulat ko na lamang ang sumunod niyang ginawa. Hinalikan niya ako sa pisngi at mabilis na sinabing “Hope that answers your question. Good night, bes.” At walang sabi-sabing bumalik sa paghiga na parang walang nangyari.

Tulala.

Hindi ko na lang namalayang tumutulo na pala ang luha ko, ngunit hindi iyon dahil sa kalungkutan... ito ay dahil sa lubos na kaligayahan. Hindi man niya sinabi ay alam ko na ang naging sagot niya sa tanong ko. At matapos noon ay isang kataga lamang ang tumatak sa isip ko.

“Mahal din niya ako.”

Ngunit tila may gumugulo sa akin... parang may pumipigil sa akin. Hindi ba’t ito na ang katuparan ng mga pangarap ko? Hindi ba dapat masaya ako dahil kahit hindi niya sinabi ay alam ko pa rin na mahal na rin pala ako ni Gab? Bakit parang hindi lubos ang saya ko? Oo, na-overwhelm ako, natuwa...

Pero... bakit parang may mali?

--

Gab.

Stupid, Gab! Wrong move!

Nagulat na lang ako sa ginawa ko, ngunit alam ko na dahil doon ay alam na ni Josh ang damdamin ko para sa kanya. Hindi ko na rin kasi napigilan kahit ano pang pagtanggi ko. Masaya dahil tila nabunutan ako ng tinik dahil sa wakas nasabi—or rather naiparamdam—ko na sa kanya ang tunay kong saloobin. Nagkaroon lamang ako ng lakas ng loob nang sabihin niyang hindi malayo na magmahal din siya ng kapwa niya lalaki at walang mali sa pagmamahalan regardless of gender na lubos kong ikinatuwa. Wala mang pag-amin mula sa akin gamit ang mga salita, ay alam kong nakuha niya ang ibig kong sabihin.

Natuwa ako dahil tila wala siyang naging violent reaction sa paghalik ko sa kanya sa cheeks. To be honest, my heart skipped a beat the moment my lips felt his cheeks. Ang weird, pero weird na kung weird, pero alam kong mahal ko naman siya kaya ko iyon nagawa. Never in my life that I imagined myself kissing another guy. Sa hindi niya pagrereact ay alam kong tila tanggap niya kung anuman ang gusto kong ipahiwatig. Dahil kung ayaw niya ay malamang nagalit na ito sa akin. Ang tanong na lamang ay kung mahal din ba niya ako? Pero hindi ko muna inisip iyon. Ang importante ay nasabi ko na sa kanya.

Nakatulog akong may ngiti sa aking mga labi.

--

Kinabukasan paggising ko ay tila ibang mundo na ang kaharap ko. Mas maluwag ang pakiramdam ko sa ‘di malamang dahilan. Napatingin na lang ako sa taong katabi ko at hindi ko maiwasang mapangiti. Ang cute—no, ang gwapo—talaga niya. Mukha siyang isang anghel habang natutulog. Hinawakan ko ang pisngi niya at dinama ko ito. Pinalakad ko ang aking hintuturo sa bridge ng ilong niya hanggang sa makarating ito sa kanyang mga labi. Dinama ko iyon at weirdly, pinangarap kong mahahagkan ko rin iyon isang araw.

Hindi ko na rin ikinataka kung bakit nagawa ko na ngang aminin sa sarili ko na mahal ko na nga siya. Ngayon lang ako nakakita ng taong pilit na umiintindi sa akin. Napakamaunawain ni Josh, na bihira isang lalaki—at least sa circle of guy friends ko. Kahit na alam kong maraming pagkakataong inis na inis na siya sa akin ay mapagpasensya pa rin ito. Pinaramdam niyang hindi ako nag-iisa sa mundong ito. Kaya nga siguro natutunan ko na siyang mahalin unconsciously. Ngayon ko lang talaga nabigyang-linaw itong nararamdaman ko. Alam kong marami akong kakaharaping sakit sa pinili kong daan na ito, ngunit alam kong matutunan ko ring lumaban, kahit bago ito sa akin. Alam ko kasi na mahal ko talaga siya. Napangiti ako sa thought na iyon.

Napatingin ako sa orasan at nakita kong may halos 45 minutes pa kami bago tumunog ang alarm. Naglakas-loob akong yakapin siya at pumikit muli, pilit na sinusulit ang natitirang oras bago siya magising.

--

Matt.

“This is all my fault.” Rinig kong wala sa sariling sabi ni Janine nang matapatan ko siyang mag-isa sa isa sa mga covered areas ng school pagdating ko. “Janine.” Tawag ko sa kanya. Nagbigay naman siya ng isang matamlay na ngiti. “Matt.” Ang tangi niyang tugon. “So, this is what it’s like, huh?” Matamlay ko ring tugon. “This is all my fault... Masyado lang akong natuwa, Matt. I’m so... sorry.” Hinagpis na sabi ni Janine. Tila nabigla naman ako sa bigla niyang pag-iyak. This is a rare occasion. “Pareho lang tayong may kasalanan.” Pag-aalo ko sa kanya. Totoo naman kasi. Ang tanga-tanga ko rin naman kasi, dahil walang sabi-sabi ko siyang hinalikan.

“No, no. Ako pa rin. Hindi mo naman gagawin ‘yun if hindi ko inutos. Masyadong maraming alcohol kasi kaya siguro nawala na ako sa katinuan.” Tumatangis pa rin siya. Inakbayan ko siya at sinabing instead na umiyak siya ay dapat makaisip kami ng paraan para mapatawad kami ni Josh. “Ikaw ba, how are you feeling?” medyo alala niyang tanong sa akin.

Napailing na lang ako, dahil hindi ko rin gustong magpaliwanag ukol sa sakit na nararamdaman ko.

“Halika na, mauna na tayo sa classroom. Huwag na tayong umattend ng Flag Ceremony.” Pagyaya ko sa kanya.

--

Gab.

Lumilindol.

Nararamdaman kong tila gumagalaw ang lupang kinatatayuan ko. Binabangungot lang ba ako? Bakit parang totoo? Bigla namang nakaramdam ako ng sakit sa pisngi, tila isang bato ang tumama doon. “Gab! Gab!” rinig kong may sumigaw ng pangalan ko. Lalong lumakas ang pagyanig ng paligid. Nagtatakbo ako.

“AH!” bulalas ko.

Panaginip lang pala. 

“Hoy! Anong nangyari? Mukha kang timang diyan. Kanina pa kita niyuyugyog diyan. Sigaw na nga ako ng sigaw hindi ka pa rin nagigising.” Sabi ni Josh. Napatingin naman ako sa kanya at nangiti. So it was a dream after all. Siya pala ang dahilan kung bakit ako nakaramdam ng mga pagyanig. “Hehe, wala. Sige, ligo na ako.” Ngiti-ngiti kong sabi at masiglang bumangon. “Oh? Anong nakain mo bakit ang saya-saya mo ata?” natatawang tanong niya. “Wala. Ang sarap palang mabuhay haha!” nakangiti ko pa ring tugon kay Josh. “Uto. Naka-drugs ka na naman! Sige, ligo na nang mahimasmasan ka naman!” tudyo niya sa akin.

Sino nga naman ang hindi sasaya kung sa paggising mo pa lang eh mukha na ng taong mahal mo ang bubungad sa iyo? Hindi ko lang masabi ang totoong dahilan sa kanya dahil baka mailang siya o kung ano. Alam ko dahil sa ginawa ko kagabi ay medyo may ideya na siya—or pwedeng, alam na talaga niya—kung ano man itong nararamdaman ko. Masaya ako na parang wala namang nagbago. Ngunit ayoko munang magpadalos-dalos. Mahirap na. One wrong move might cost me the love of my life so I decided not to bring up the subject of my feelings again. Naisip kong darating din ako diyan.

Habang naliligo ako ay kumanta-kanta pa ako. Hindi na ako nahiya kahit marinig niya, ano pa ma’t bestfriend ko siya. Bakit ako mahihiya, ‘di ba? Or sadyang makapal lang talaga ang mukha ko? Haha.

Oooh, I’m feeling like my life had just begun,

And I’m feeling fine, Oh I feel so alive singing,

Oooh, I’m feeling like my life had just begun,

And I’m feeling fine, so fine, fine, fine...

Iyan ang paulit-ulit kong kinakanta. Iba talaga ang pakiramdam ko. I feel a thousand times lighter ngayong nabigyang-linaw ko na kung anuman ang nararamdaman ko para sa bestfriend ko. Mas lalo pa akong masaya dahil maayos na kami, at kasama ko siya ngayon. This is definitely a brand new start. Matapos maligo ay naabutan kong wala ng tao sa kwarto. Nakababa na siguro si Josh at tinulungan si tita sa paghahanda ng agahan. Dali-dali akong nag-ayos ng uniporme at nagbihis. Tumingin ako sa salamin at nagpapogi hehe. Syempre, inspired ako, eh. Medyo iniba ko ang ayos ng buhok ko. Nang matapos ako ay kinuha ko na ang bag ko at lumabas na ng kwarto.

“Hijo, okay ba ang tulog niyo?” tanong ni tita. “Nako, tita. Ayos na ayos po!” masigla kong tugon, naaalala ko kasi ang pagyakap ko kay Josh. “Mukha nga ma, eh! Parang nakadrugs ‘yan ang aga-aga pa!” pang-aasar ni Josh sa akin. “Nako, nako! Kumain na nga tayo at baka ma-late pa kayong dalawa.” Pag-anyaya ni tita.

Habang kumakain ay mataman kong tinitingnan si Josh. Lahat ng mga kilos, galaw ng mata, at ayos niya ay pilit kong inoobserbahan. Lalong bumilis naman ang tibok ng puso ko habang ginagawa ko iyon. Totoo ngang mahal ko na ang bestfriend ko. Natingin naman siyang bigla sa akin at binigyan ko na lamang siya ng isang ngiti. Nangiti rin naman siya na lubos kong ikinatuwa.

--

Nang makarating kami sa school ay palinga-linga si Josh, tila may hinahanap. “Bes, parang ‘di ka ata mapakali?” nag-aalala kong tanong. “Ahh... ehh, wala. Hehe sige pila na tayo oh. Tingnan mo, baka ma-late tayo.” Aligaga niyang sabi. Lalo ko namang ikinataka ang mga kinikilos niya. Kanina kasi ay tila kalmado naman siya. Naisip kong kailangan kong malaman ang dahilan. Clearly ay mayroong bumabagabag sa kanya.

--

“Tol, parang masaya ka ata ah!” bati ni Jerome na seatmate ko sa klase. “Syempre, inspired eh!” masaya kong gatong sa kanya. “Nako, nako. May bago ka ng chicks, pre. Kakatapos mo pa lang kay Therese, may kapalit na agad. Iba ka talaga.” Biro niya. Natawa naman ako. “Kailangan mag move on, eh.” Sagot ko. “Sino naman ‘yang pinopormahan mo? Pakilala mo naman ako!” sabi niya. “Sige, kapag sinagot na niya ako.” Natatawa kong tugon.

Napaisip naman ako sa sinabi ni Jerome. Paano ko nga kaya kung hindi ako ibigin ni Josh? Paano kung dahil sa nararamdaman kong ito ay masira ang pagkakaibigan namin? Nakakatakot. Ayoko. Kaya madalas akong nagdadalawang-isip kung tama bang sabihin ko ang nararamdaman ko sa kanya. I am now faced with two sides of the coin, and both sides have their negative implications which bothers the hell out of me. Oo, masaya dahil ngayon ay sigurado na ako sa sarili ko ukol sa nararamdaman ko para sa kanya, ngunit may iba pa palang bagay na dapat alalahanin.

Firstly, if in case hindi niya mareciprocate ito, then talo ako. Alam kong magkakaroon na ng lamat ang samahan namin kahit anong mangyari. Alam kong maiilang siya, at hindi na magiging tulad ng dati ang lahat. Higit sa lahat, masasaktan ako. Secondly, if by chance, mahal rin pala ako ni Josh—or at least, bigyan niya ako ng pagkakataon—kaya ko ba siyang panindigan? Paano kapag nalaman ito ni mama? Matatanggap ba niya ako? Kaya ko bang ipagsigawan sa buong mundo na iba pala ako? Alam ko, dahil sa mga nararamdaman kong ito ay nag-iba na rin ang pagkatao ko. But I guess wala namang pinipiling kasarian ang pagmamahal, eh. Nagmahal lang ako, ‘di ba? Ngunit iyon nga, kakayanin ko ba lahat ng sasabihin ng mga tao?

Napabuntong-hininga ako. Mahirap din pala itong pinasok ko.

“Oh, ba’t natahimik ka ata, ‘tol?” takang tanong ni Jerome. “Wala. May naalala lang.” Matamlay kong pagdadahilan. “Nakadrugs ka na naman!” tukso niya. “Oo, wala ngang supply eh.” Pagsakay ko sa biro niya. Natawa lang siya. “Tol bakit nga ba kayo nagbreak?” tanong ni Jerome. “Dahilan niya, eh tila may gumugulo daw sa akin. Basta, kumplikado.” Honest kong sagot. Napatango naman siya. “Pero sayang din si Therese. Bihira ang matinong babae dito sa school.” Komento niya. Napatango naman ako sa sinabi niya. “Oo, pero naisip ko rin na ‘di rin siya sayang. Kung hindi ko naman pala siya mahal. At saka, ‘tol, hindi naman niya ako inintindi kaya ‘di siya kawalan.” Pahayag ko. “Naks! Bitter, ah.” Natatawa niyang puna. Hindi ko na lang pinansin ang pahayag niya dahil pumasok na si ma’am sa classroom.

--

Josh.

Tahimik pa rin. Nakakailang na katahimikan.

Biyernes na at halos buong linggo ko pa ring hindi pinapansin si Matt at Janine. Nasanay na rin ako na katabi sila. Sinasabi ko sa sarili kong kailangan ko lang habaan ang pasensya ko at hindi magpatinag sa pagmamakaawa ng dalawa. I know ang sama ko, pero hindi ko naman masisi ang sarili ko dahil may pinanggagalingan din naman ako.

Dumaan ang buong araw na hindi ko pa rin sila pinapansin. Naiinis pa rin kasi talaga ako. Lalo na ngayo’t tila may nakain si Matt dahil sa kanyang sobrang kakulitan. Nakakairita na. Kaya nang idismiss kami ng huli naming subject teacher ay agad-agad kong dinampot ang bag ko at dali-daling lumabas ng classroom.

Narinig ko naman na may mga yabag na paang sumusunod sa akin. “Josh! Sandali lang!” sigaw ni Matt. Nang marealize ko kung sino iyon ay mas lalo ko pang binilisan ang paglakad. Ayoko na muna siyang kausapin dahil alam kong ngayong may galit pa ako ay marami akong hindi magagandang bagay na masasabi sa kanya. Hindi pa ito ang tamang pagkakataon. Kailangan ko munang magpalamig ng ulo.

Ngunit huli na ang lahat dahil naharangan na niya ang dinadaanan ko, pero siyempre sinubukan ko pa ring makadaan. “Tabi.” Mahina, ngunit may awtoridad kong sabi. Ngunit parang hindi siya natinag, at mataman lamang akong tinitingnan. “Tabi.” Pag-uulit ko. This time, medyo nilakasan ko na ang boses ko. “Bingi ka ba?” nabuburyo kong sabi. Konti na lang talaga at masasapak ko na ‘tong si Matt. Ngunit nakatitig pa rin siya sa akin na tila wala akong sinabi. Kaya naman nagtangka na akong dumaan, ngunit gaya ng inaasahan ay hinarangan niya ulit ako.

“Ano ba?!” at hindi na nga ako nakapagpigil at nasigawan ko na siya. Nagulat naman siya. Ngunit mas nagulat ako nang biglang may mga luhang tumulo galing sa mga mata niya. Kung hindi pa sapat iyon, ay bigla pa siyang lumuhod sa harapan ko! Nakakahiya, ang daming mga tao! Baka kung ano ang isipin nila. “Josh, I’m so sorry.” Humahagulgol at nagmamakaawang sabi ni Matt. Napatingin naman ako sa paligid at nakita kong may mga ilang estudyanteng nagbubulungan. Nagtataka siguro kung bakit ganoon ang ayos namin. Imbes na maawa ay lalo pa akong nainis sa ginawa niya. “Hoy, ano ba! Nasisiraan ka na ba?!” pagalit kong bulong sa kanya. Ngunit lalo lang umiyak ang gago. Kaya naman hinaltak ko siya patayo at hila papunta sa isang tahimik na lugar.

--

“Ano na naman ba nahithit mo, Matt ha? Tangina naman, eh! Nakakahiya ‘yung ginawa mo!” galit kong sabi sa kanya nang makarating kami sa isa sa mga kubo sa labas ng school. “Ayaw mo kasi akong kausapin, eh.” Parang bata niyang sagot na lalo kong kinainis. “So ako pa ang may kasalanan ngayon?” balik ko sa kanya. Natahimik naman siya.

“Kung wala ka ng sasabihin, uuwi na ako. Marami pa akong gagawin.” Pagpapaalam ko. “Kausapin mo na kasi ako Josh, please.” Sabi niya nang akmang lalabas na ako ng kubo. Napatingin naman ako sa direksyon niya at nakita siyang nakayuko. “Nahihirapan na kasi ako, eh. Kung alam mo lang.” Pahayag niya. At doon ay nagpantig na nga ang tenga ko at sumabog na lahat ng galit na kinikimkim ko. “Tangina, ‘tol. Sa tingin mo ba ako hindi ako nahihirapan?! HA?! Ngayon sabihin mo sa akin! Parang kasing pinagmumukha mong ako ang may kasalanan kung bakit ka nagkakaganiyan! FYI, Mr. Lopez! Ikaw ang may kagagawan ng kagaguhang ito!” pakiramdam ko ay pulang-pula na ako. Nagpupuyos na ako sa galit. Tahimik lamang siya, ngunit nagpatuloy ako.

“You want to talk?! Fine, I will talk to you! Ito lang naman ang gusto mo ‘di ba?! Bakit ako galit?! Kasi dahil sa ginawa mo! DAHIL PAKIRAMDAM KO PINAGTRIPAN MO LANG AKO, MATT! Di porke’t umamin akong may gusto ako sa kapwa ko lalaki ay iisipin mong okay lang sa akin na halikan mo ako, na gugustuhin ko iyon, kasi nga quote, unquote “bakla” ako! Hindi mo lang alam kung gaano kasakit, Matt! Sabi mo aalagaan mo ako! Pero bakit binastos mo ako noong gabing iyon?! Hindi mo man lang pinakinggan ang pagtutol ko, at basta-bastang hahalikan mo na lang ako?! Ano ba ‘yon, ha?! Matt, ang sakit, kasi bestfriend ko pa naman kitang maituturing, and yet ikaw ang dahilan ng pain ko ngayon! Ngayon, Matt sabihin mo nga! Sino ang mas nahihirapan?!” at hindi ko na nga kinaya at napahagulgol na ako. Masyado ng mabigat ang mga dinadala ko.

“Tutunganga ka na lang ba diyan?! Magpaliwanag ka! Heto ako oh! Ito lang naman ang gusto mo, eh! Nang matapos na rin tayo!” bulyaw ko sa kanya. Ngunit nakayuko pa rin siya at tuluyang nanahimik. Napailing na lang ako. “Bahala ka sa buhay mo! Akala ko pa naman... iba ka. Nagkamali lang pala ako.” Naiiyak kong sabi at lumabas na ng kubo.

--

“Ma, anong ulam?” tanong ko kay mama nang makauwi. Medyo ginabi na rin kasi ako dala ng mahaba naming eksena ni Matt kanina. “Adobong manok.” Nakangiting tugon ni mama. “Sige po, bihis lang ako.” Pamamaalam ko at umakyat na ako ng kwarto ko para magbihis. Narinig ko naman na nagring ang cellphone ko. Nang makita ko ang pangalan ni Janine ay pinili kong icancel ang tawag niya. Malamang ay alam na niya ang nangyari kanina kaya gusto niya sigurong iback-up si Matt. Masyado ng maraming nangyari ngayong araw. Ayaw ko na ulit mag-init ang ulo ko.

Habang kumakain ay tila hindi ako mapakali. Nararamdaman kong may mali, parang may hindi magandang mangyayari. Sa di malamang kadahilanan ay ninerbyos ako na siyang dahilan ng pagkabitaw ko sa baso ko. Nabasag ito na lalo kong ikinatakot. “Anak, dahan-dahan lang naman.” Nailing na sinabi ni mama. Kumuha naman ako agad ng walis at dust pan at nilinis ang kalat na ginawa ko.

Makalipas ang ilang oras ay nag-isip ako ng magandang gagawin. Ngunit tinamad na rin ako at pinili ko na lamang na manood ng TV sa sala. Nagring na naman ang cellphone ko. Medyo naiinis na ako, dahil iniisip kong si Janine na naman iyon. Nang tingnan ko ang screen ko ay unknown number ang nakalagay na siyang ikinataka ko. Sinagot ko ang tawag.

“Hello, sino ‘to?” tanong ko. “Josh, it’s Tito Richard.” Sagot niya. Nagtaka naman ako kung bakit ako tinawagan ng tatay ni Matt. “Ay, tito. Ano pong meron?” taka kong tanong. “Pwede bang pumunta ka dito sa St. Luke’s?” medyo uneasy niyang pahayag. Lalo akong kinabahan. I tried to analyze the situation. Una, hindi tatawag si Tito unless important. Pangalawa, St. Luke’s? Bakit sa ospital? “Bakit po?” kinakabahan kong tanong. Nakarinig naman ako ng buntong-hininga sa kabilang linya.

“Si Matthew kasi... naaksidente.”

--

Itutuloy...