Si Utol At Ang Chatmate Ko [24]

WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.

By: Mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

Gusto ko pong i-announce ang bagong mga Admin ng MSOB:
Chairman : Mikejuha
Head Admin : Newbie
Co-Admins : Jayson, Nadinekyut, Silver, Earl, Myx

Gusto ko rin pong i-announce na sa darating po na:

Day: Friday, Jan 21
Time: 8pm Manila time

ay magcha-chat chat po ang mga Admin (nand’yan din po ako), at lahat ng fans, followers and readers ng MSOB na available sa araw at oras na nabanggit ay invited din pong maki-chat sa amin upang makapag-contribute po ng mga ideas kung paano i-improve ang msob.

Ito ay panawagan po sa mga Admin at sa lahat ng followers at fans ng MSOB.

At huwag pong maligaw dahil ililipat daw po ni newbie sa isang page ang chatbox.

Congratulations din pos a nanalo sa book cover design contest ng “Tol... I Love You!” na si Michael Santos. Ang pinili po niyang prize ay cash (Php 4,000.00) at naipadala nap o ito sa kanya noong January 13, Thu). The runners-up are: Reyan at Adrian. Makatatanggap din po sila ng tokens galing sa akin pero sa Aug 13 na nila ito matatanggap during the MSOB EB.

I-promote ko din pala ang book kong "Idol Ko Si Sir". Para doon sa gustong bumili, please po bili na kayo, heto po ang retail outlets: http://central.com.ph/centralbooks/outlets/

Opppsssss! May Poll pala tayo kung sino ang nararapat para sa isa't-isa.

a) Er-zo
b) Er-zach
c) En-Zach

Please join the poll po. Ang mananalo ay may kiss galing sa isa sa mga Admn na mapipili niyo - lol!

Salamat po.

-Mikejuha-

-------------------------------------------------------------------
"Kuya Erwin"

Laking gulat ko talaga sa ginawang paghalik sa akin ni kuya na hindi ko na magawang pumalag pa.

At ewan ko rin ba, bagamat may naramdaman akong takot na mapansin kami ng mga to, napayakap na rin ako sa kanya at ninamnam ang sarap ng kanyang paghalik. Panandalian kong nalimutan na nasa isang lugar kami, kung saan may maraming tao. Mistulang lumulutang ako sa ulap at pinaligiran ng mga anghel at mga cherubim...

At noong tinanggal na niya ang mga labi niya, binitiwan niya ang isang ngiting nang-aamo, dagdagan pa sa mga matang nangungusap, sabay sabing, “Uwi na tayo...”

Iyon lang. Para akong isang ice cream na nalusaw. Napawi ang lahat ng aking sama ng loob, ang aking mga pangamba, ang lahat ng takot.

Tumayo siya ay inabot ang aking kamay upang makatayo na rin ako. Hinablot ko ang kamay niya, hinawakan, at noong makatayo, inakbayan niya ako at tinungo na namin ang isang sulok sa park kung saan nakaparada ang aming sasakyan.

Parang wala lang pakialam si kuya sa mga taong nakapaligid. Noong nilingon ko ang pinanggalingan namin, kung saan kami nakaupo at hinalikan niya ako, nakita ko pa ang ibang nakatabi namin na sinundan kami ng tingin, mistulang natulala at hindi makapaniwala sa kanilang nasaksihang paghahalikan namin ni kuya.

“Hayaan mo na ang mga iyan.” ang sambit ni kuya noong mapansing tiningnan ko rin ang mga taong nakatingin sa amin. “Naiinggit ang mga iyan. Tingnan mo ha, hindi nila maiimagine na may isang napakapoging nilalang ang sumulpot galing sa langit at sa iyo humalik at hindi sa kanila?”

“Eeeeeeewwwwwwww!” ang bigla kong pag react sabay kurot sa gilid niya. “Baka isang demonyo galing sa impyerno ang ibig mong sabihin” dugtong ko pang nakatawa.

“Napakaguwapong demonyo ko naman...” sagot niya.

“Gutom lang iyan kuya... Huwag kang mag-alala, malulupig din iyang kung ano mang dumagit sa matino mong pag-iisip kapag nakakain ka na.” Dugtong ko.

Noong makaangkas na kami sa sasakyan at akmang ipaandar na ito ni kuya, hindi ko naman maiwasang titigan siya. “Ang gwapo talaga ng kuya ko!” sigaw ng isip ko.

Ngunit sa paghanga ko sa kanyang iyon ay hindi ko rin naiwasang hindi pumasok sa isip ko ang problemang kinakaharap namin; sa aming pagmamahalan. Binitiwan ko na lang ang isang malalim na buntong-hininga.

Napansin ni kuya ito at imbis na paandarin ang sasakyan ay napatingin siya sa akin. “Anong problema? Ba’t ganyan ang tingin mo?” tanong niya.

“W-wala lang...” ang maiksi kong tugon.

“Iyan lang? Tapos ganyan ka kung makatingin? At kung makabitiw ng buntong-hininga ay parang pati baga ay nailuwal mo rin d’yan sa ilong mo?”

Tahimik.

“Ano?”

“M-mahal na mahal kita kuya...”

At hindi na nakatiis ni kuya. Binitiwan niya ang paghawak sa steering wheel, inilingkis ang isang kamay sa katawan ko, hinalikan ang aking buhok at hinaplos ng isa niyang kamay ang aking mukha. “Mahal na mahal ko din naman ang baby bro ko eh... Huwag ka nang malungkot. Huwag kang mag-isip ng kung anu-ano...”

Npayakap na rin ako sa kanya.

“Kung gusto mo hipuin mo na lang ang sugat ng kagat mo sa aking katawan. Mahapdi pa iyan.”

At naalala ko ang pagkakagat ko sa katawan niya, at ang mga sugat din ng pagkagat niya sa katawan ko. Bigla tuloy may pumasok sa isip ko. “Hindi ba iyan napansin ni Zach?”

“Napansin din. Nagtanong siya.”

“Anong sabi mo?”

“Sabi kong kinagat mo noong nagalit ka sa akin.”

Sandali akong natahimik. “Naniwala naman siya?”

“Palagay ko ay... may pagdududa siya. Pero hindi na mahalaga kung maniwala man siya o hindi tol. Ang importante, hindi na siya galit.”

Tahimik. Sumagi kasi sa isip ko ang tanong kung ano ba talaga ang pinagdaanang problema ni Zach na binanggit ni Ormhel. Parang naaawa at nakokonsyensya din ako sa nangyari sa kanya.

“O ano... ayaw mo bang hipuin ang sugat ko?” giit niya.

Na agad ko namang sinunod. Isiniksik ang aking kamay sa ilalim ng kanyang t-shirt at iginapang ito sa kanyang katawan. Damang-dama ng aking kamay ang init ng kanyang balat, ang lambot at kinis nito. Noong masalat ko na ang namaga pa niyang sugat sa may bandang dibdib, hinaplos ko ito.

Naramdaman ko naman ang paghigpit ng yakap sa akin ni kuya sabay bitiw ng mahinang pigil na pag-ungol, “Uhmmmm” sanhi ng naramdamang kirot o kiliti sa aking paghaplos.

Iginapang ko muli ang kamay ko sa dalawa pang parteng kinagat ko. Dahan-dahan, ninamnam ang sensasyon ng pagdampi ng kamay ko sa balat niya. At sa bawat paghahaplos ko, hinihigpitan din niya ang pagyakap sa akin kasabay ng pagpipisil-pisil niya sa aking braso.

Habang nasa ganoong pagpipisil ako sa balat niya, iningat ko ang paningin ko sa mukha ni kuya. Nakapikit ang kanyang mga mata habang kagat-kagat ang sariling labi na tila nasarapan.

“Bakit ka nasarapan sa paghahaplos ko sa sugat mo?”

“Ramdam kasi ng buong kalamnan ko ang ginawa mo. Parang ang sarap namnamin ang magkahalong sakit, sarap, at kliliti na ginawa mo sa aking balat at katauhan. Sa sakit na dulot nito, naramdaman kong hindi ako invincible; at nilupig mo ang aking tatag at tibay. Sa sarap ay naramdaman kong may nagmamahal sa akin; at ang sarap na mabuhay dahil sa pag-ibig mo. Sa kiliti ay naramdaman kong buhay na buhay ang pagkatao ko; at kapag nawala ka, maglalaho din ang sigla, ang lakas, at buhay na ito...” sagot niya, ang mga matang mistulang nangungusap ay nakabuka ng bahagya at nakatutok sa mukha ko.

Sa narinig, hindi ko naiwsang pumatak ang aking mga luha. Napakaganda ng kanyang sinabi.

“Gusto mo, haplusin ko na rin ang sugat mo?”

“S-sa bahay na lang kuya...” ang sagot ko na lang.

Hinalikan muli ni kuya ang ulo ko sabay kalas niya sa pagkakayakap sa akin, atsaka pinaandar na ang sasakyan.

Noong dumating kami sa bahay, agad kaming nagtatakbo patungo sa kuwarto ni kuya. Para kaming hinahabol, nag-uunahan papasok. At noong nasa loob na, agad naming ini-lock ang pinto. Dali-dali din kaming naghubad n gaming mga saplot hanggang sa pareho na kaming hubo’t-hubad.

Agad akong niyakap ni kuya, lingkis na lingkis ang kanyang kamay sa aking katawan. Siniil niya ng halik ang aking mga labi na tinugon ko rin ng kasing init ng kanyang halik.

(Torrid Scene. Available soon. Please go to: http://torridparts.blogspot.com)

Balik na naman ang normal na routine namin ni kuya. Sabay kami palaging pumapasok at umuuwi ng bahay galing sa school at kapag may activity at magtatagal pa siya, pinapahintay niya ako, at kapag ako naman ang may activity, siya din ang maghihintay. Minsan din kapag gusto niyng maglaro ng basketball, nandoon lang ako, parang gago na nanonood at nagchi-cheer sa laro niya.

Tuluyan na rin niyang iniwanan ang pagiging chickboy. Bagamat alam kong maraming nagpaparamdam at nagkakaroon ng crush sa kanya, hindi na niya pinapatulan pa ang mga ito, hindi kagaya noong dati na kahit sinong babae, basta alam niyang type siya at naghahanap ng paraan para makuha siya, pinagbibigyan niya.

Sa side naman ni Zach, pinanindigan din niya na hindi na niya kami gagambalain pa. Hindi siya nanggulo, at kahit sa pagtitext, wala nang natanggap si kuya. At pati sa chat ay hindi na rin nagparamdam. As in wala na talaga. In fact, wala dinilete na rin niya yata ang ym niya dahil wala na ito sa listahan namin. Ok lang naman sa amin iyon kasi, wala na kaming problema ni kuya.

Pero, iyan ang akala ko.

May dalawang linggo ang nakalipas pagkatapos ng hiwalayan moments nila ni kuya at Zach noong isang masamang balita ang ntanggap namin mula kay Ormhel. “Nasa ospital si Zach at grabe ang kanyang kalagayan” text ni Ormhel sa akin. Binigay din niya ang ospital kung saan naka ICU si Zach.

Agad kong ipinabasa ito kay kuya. At nagulat din si kuya, nalungkot. “P-puntahan natin siya sa ospital tol...” ang mungkahi ni kuya.

“S-sige kuya. Sasama ako.”

Pagakatapos ng pagkatapos ng aming klase ay agad kaming nagpunta sa ospital na tinukoy ni Ormhel. Sa oras na iyon ay nasa ICU pa rin pala si Zach.

Nakita namin ang ibang mga staff ng resort nila Zach, halatang galing sa pag-iiyak gawa ng pamamaga ng kanilang mga mata. “Talagang mahal nila ang kanilang amo...” bulong ko sa sarili.

Sa isang sulok, nandoon din si Ormhel na bakas din sa mukha ang matinding kalungkutan.

Agad namin siyang nilapitan. “Tol... anong nangyari kay Zach?” ang tanong kaagad ni kuya.

“N-nabangga ang motor niya, tol... sa isang poste ng kuryente. Lasing na lasing kasi. May mga nagsabi ding mukhang sinadya niyang ibangga ang kanyang sasakyan. May mga nakakitang deretsahang tinumbok daw ng kanyang motor ang mismong poste. Tumilapon siya at hayun, halos magkalasog-lasog na ang katawan...”

“B-bakit naman niya ginawa iyon kung totoong sinadya niya nga?”

“Ewan ko ba sa taong iyan... May malaking problema kasing dinadala. Akala ko naman ay kaya niya kasi, nakayanan niya ito ng mahigit isang buwan simula noong madiskubre niya ito. Ngunit nitong nakaraang halos dalawang linggo lang, iba na ang ipinakita niya. Palagi na lang siyang malungkutin, tuliro, malalim ang iniisip. Nag-iba na siya, palaging wala sa sarili, mainitin ang ulo. Tapos palagi nang naglalasing at ang matindi, may mga babae at mga lalaki din siyang dinadala sa hotel, kung sinu-sino na lang. Nag-iinuman sila, party, at pagkatapos... ay m-magsi sex sila... orgy.”

Pakiramdam ko ay para kaming nasabugan ng bomba ni kuya. Kasi sa huling dalawang linggo, iyon na ang time kung saan hiniwalayan na ni kuya si Zach. Gumapang sa pagkatao ko ang matinding pagka-konsyensya. Nagkatinginan kami ni kuya. “A-alam mo ba kung ano ang problema ni Zach?” tanong uli ni kuya.

Natahimik si Ormhel. “A-ayoko munang sabihin tol... ipinagbilin kasi sa akin ni Sir Zach na hindi ko sasabihin kahit kanino.

Nagkatinginan uli kami ni kuya. Alam ko kasing may nauna nang sinabi si Ormhel na problema ni Zach bagamat hindi niya ito sinabi. Ngunit tumatak sa isip ko na ang hiwalayan nila ni kuya ang dahilan kung bakit tuluyan na siyang bumigay at nagwala.

“Tsk! Tsk! Tsk!” ang ang reaksyon ni kuya, napailing-iling.

Ako man ay namangha sa hindi kapani-paniwalang nangyari kay Zach. Akala ko kasi, napakalakas niyang tao, napakatatag. Sa sobrang pagmamahal lang lang pala niya kay kuya siya bibigay...

Dahil nasa ICU pa si Zach at hindi pa namin puwedeng makausap, ibinilin na lang namin kay Ormhel na balitaan kami kapag may bagong development.

Sa pag-uwi namin, ramdam ko ang lungkot ni kuya. Marahil ay isiniksik niya sa isip na siya talaga ang dahiln at wala nang iba kung bakit napariwara si Zach. Parang nahirapan siyang tanggapin ang lahat.

“K-kuya... kung sakalaing maka-recover si Zach sa nangyari, matatanggap ko kung magkabalikan kayo. Huwag mo nang pahirapan ang sarili mo kuya… Huwag mo nang pahirapan pa si Zach. Mahal na mahal ka niya at handa na akong magparaya...”

“Hindi ko naman siya mahal tol e... Lalo lang akong mahirapan kapag pumasok ako sa isang relasyon na pilit. Paano naman ang kalagayan ko? Paano ang kalagayan natin? Saan hahantong ang lahat kung ang isang tao ay tuluyang aasa sa isang pagkukunwaring pagmamahalan? Di ba unfair iyan para sa akin? Unfair din para sa iyo? At lalo nang unfair para kay Zach...” ang sagot ni kuya.

“Mahal mo si Zach kuya, naramdaman ko. Ngunit hindi mo lang ito maipalabas kasi... nandito ako. Kasi, iniisip mong hindi ko ito matatanggap. Kaya ko na kuya... Huwag mo akong alalahanin.”

“Ano ba yang sinasabi mo tol... lalo mo lang ginulo ang isip ko!” ang sambit ni kuya, ang boses ay tumaas, halatang nairita sa sinabi ko. At bigla na lang siyang tumalikod at umakyat sa kuwarto niya.

Tumalikod na lang din ako, pumasok sa aking kuwarto. At doon, ibinuhos ang lahat ng sakit na aking naramdaman. Nag-iiyak, naglupasay. “Tama lang na sila ang magkatuluyan. Kung ipagtagpi-tagpi ang lahat ng mga pangyayari, tumbok ng mga ito ang pagkakatuluyan nilang dalawa.” Bulong ko sa sarili.

Sinilip ko ang aking laptop kung ano ang ginawa ni kuya sa kuwarto niya. Ngunit patay ang ilaw at ang naaninag ko ay ang nakahigang hugis ng tao sa ibabaw ng kama, nakatihaya. Alam ko, gising si kuya, ang mga mata niya ay nakatutok lang sa madilim na kisame.

Sa pangatlong araw, nagtext sa akin si Ormhel. Nakalabas na raw ng ICU si Zach at bagamat hindi pa makakilos ay conscious na.

Dali-dali na naman kaming dumalaw. Nagkataong sabado iyon, walang pasok kaya dumeretso na kami sa ospital.

Noong pumasok kami sa ward niya, lumantad kaagad sa aming mata si Zach na nakahiga sa kama, nakatihaya at nakapikit ang mga mata; may bendahe sa ulo, sa ibang parte ng katawan, may tubes na nakakabit sa kanyang ilong, bibig, ang isang paa ay nakatali at bahagyang nakaangat at may mga monitoring devices na nakakabit sa katawan... larawan ng isang kalunos-lunos na kalagayan.

Nakita namin si Ormhel na nakaupo sa isang gilid. Naroon din ang ibang naka-off duty na mga staffs ng resort nila, bakas ng lungkot ang kanilang mga mukha.

Lumapit kami sa kama ni Zach. Hinila ni Ormehl ang dalawang silya upang makaupo kami.

Hinawakan ni kuya ang kamay ni Zach. Pinisil ito. “Zach... si Erwin ito, natandaan mo pa ba ako? Na-miss ka namin ni Enzo, Zach. Kumusta ka na?”

Unti-unting ibinuka ni Zach ang kanyang mga mata, nakatingin sa kisame, hindi magawang igalaw ang kanyang ulo.

“Zach... lakasan mo ang loob mo. Nandito lang ako... kami ni Enzo na mga kaibigan mo. Lagi kaming nand’yan lang sa tabi mo, Zach.”

Nanatiling nakabuka lang ang mga mata ni Zach. Walang bakas ng emosyon o expression sa kanyang mukha.

“P-pwede bang halikan kita?” ang naitanong ni kuya.

Para akong matatawa na naaawa sa narinig. Syempre, may sundot ding selos sa aking puso iyon.

At nakita ko na lang na pinisil ng kamay ni Zach ang kamay ni kuya na nakahawak din sa kamay niya, hudyat na pumayag siyang halikan ni kuya.

Tiningnan ako ni kuya na ang mga mata at tila nanghingi ng permiso na halikan niya si Zach. Tumango ako; wala akong tutol.

Tumayo si kuya ay yumuko sa kama ni Zach. At noong dumampi ang mga labi ni kuya sa pisngi niya, doon ko nakita ang mga luhang dumaloy sa pisngi ni Zach.

Mistulang piniga ang puso ko sa nasaksihan. Matinding awa ang naramdaman ko para kay Zach. Naawa din ako kay kuya, sa kalagayan niya. At nagdurugo ang aking puso...

Pagkatapos ni kuyang halikan si Zach, pinahid ni kuya gamit ang kanyang kamay ang mga luhang dumaloy sa pisngi ni Zach.

At doon, tuluyang hindi ko na nakayanan ang bigat ng aking naramdaman. Tumayo ako, tinapik ang balikat ni kuya at nagmuestra na aalis muna. Bagamat nagulat, nakita kong tumango si kuya.

Dali-dali kong tinumbok ang pintuan at lumabas, iniwasang makita niya ang pagpatak ng aking mga luha.

Tinungo ko ang CR ng ospital at sa loob ng cubicle ko ipinagpatuloy ang pag-iyak. Doon ibinuhos ko sa pag-iiyak ang lahat ng sama ng loob.

Marahil ay naka-kalahating oras na ako sa loob ng cubicle noong may narinig ako. “Enzo! Tol...!” Si kuya.

Agad kong pinahid ang mga luha at sipon ko, inayos ang sarili at kinundisyon ang utak na huwag magpahalata. “K-kuya? Nadito ako, lalabas na ako!” sagot ko naman.

“Ok antayin kita sa labas tol.”

“Sige po kuya. Matatapos na ako.”

“U-umiiyak ka ba?” Ang tanong kaagad ni kuya noong nasa labas na ako ng CR. Marahil ay napansin niyang namaga o namula ang aking mga mata.

“H-hindi ah!” ang pagtanggi ko. Iyon na lang kasi ang nakita kong paraan upang huwag mahirapan ang kalooban ni kuya; na kung si Zach man ang pipiliin niya, na magawa niya ito na hindi na siya mahihirapan pa dahil hindi niy ako makikitang nasaktan.

“Kumusta si Zach kuya?” tanong ko habang naglalakad na kami papunta sa aming sasakyan.

“Ganoon pa rin naman siya. Pero naririnig niya ang mga sinasabi ko kasi nagawa niyang pisilin ang kamay ko na tila sinasagot niya ang aking mga sinasabi. Sabi nga ni Ormhel, noon lang daw nila nakitang tila masigla si Zach. Kasi, hindi daw nito dati ibinuka ang mga mata, palaging nakapikit, at hindi iginagalaw ang mga kamay kapag kinakausap.”

“Ganoon ba?” Ang naisagot ko. “Ikaw lang ang makakapagbigay sa kanya ng lakas ng loob kuya. Kaya dapat lagi kang nasa tabi niya.”

Natahimik si kuya. Ewan kung ano ang naglalaro sa kanyang isip.

Nakarating na kami ng sasakyan noong iminungkahi kong, “D-dito ka na lang kaya muna kuya? Ako na lang ang uuwi?”

“Hindi pwede, wala kang kasama”

“E... kung gusto mo ihatid mo na lang ako at bumalik ka na lang...”

Nag-isip si kuya. Maya-maya, “Bukas na lang uli natin siya bisitahin” ang maiksi niyang tugon sabay paandar sa sasakyan.

Nakakabingi ang katahimikan sa pagitan namin ni kuya habang umaandar ang sasakyan patungo sa aming bahay. Hindi ko alam kung ano ang naglalaro sa kanyang isip; kung bakit ganoon na lang katahimik si kuya. Sa parte ko naman, hindi ko magawang magsalita gawa nang sakit na naramdaman ng aking puso. Lingid sa kaalaman ni kuya, lihim akong umiiyak

Dumating kami sa bahay na halos hindi nag-iimikan. Hindi na kumain ng hapunan ni kuya at ako din, nawalan na rin ng gana. Kaya diretso na kami sa aming kanya-kanyang mga kwarto.

Pagkapasok na pagkapasok ko, agad kong ibinagsak ang pagod kong katawan sa ibabaw ng aking kama. Pakiramdam ko, pagod na pagod ang aking puso at pati na rin ang aking isip at katawan. Nakatulog ako. May ala-una ng madaling araw noong magising ako at maisipang silipin ang laptop kung ano ang ginawa ni kuya sa kanyang kuwarto.

Noong maaninag ko ito, kinabahan ako noong tila walang laman ang kama ni kuya maliban sa kumot at mga unan. Lumabas ako ng kwarto at pinasok ang kuwarto ni kuya. Noong nabuksan ko na ang ilaw, wala nga si kuya!

Bumaba ako sa car park at tiningnan ang sasakyan. Doon ko narealize na umalis si kuya, at hindi nagpaalam sa akin!

Muli, naramdaman kong sumikip ang aking dibdib. Mistulang sinaksak ang aking puso at hindi ko na naman napigilan ang hindi mapaiyak. Malakas ang kutob kong sa ospital ang punta niya, kay Zach. Dahil dito, hindi na ako dinalaw pa ng antok, ano mang pilit ko na ipikit ang aking mga mata. Nagpabaling-baling na lang ako sa aking higaan, hindi mawala-wala sa isip ang eksenang magkasama sina kuya at Zach.

Alas 5 ng umaga, may text akong natanggap galing ka kuya. “Tol... morning. Sensya ka na, hindi na kita inistorbo kagabi. Tulog ka na noong pumasok ako sa iyong kwarto. Gusto ko sanang isama ka dito sa ospital kaso ayokong maistorbo kita sa tulog mo. Buksan mo ang drawer mo. May tsokolate at rosas ako para sa iyo. Mamaya sunduin kita d’yan... Love you. Mwah!”

Hindi ko sinagot ang text na iyon ni kuya. Tumayo ako at tinumbok ang aking drawer. Noong buksan ko ito, tumambad sa paningin ko ang isang bloke ng toblerone at pulang rosas na may nakadikit na card. Binuksan ko ang card, “Tol... tandaan mo palagi, mahal na mahal ka ni kuya...”

Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga. Ewan, hindi ko lubos maintindihan ang aking naramdaman. Parang may kulang, parang may nag-iba... Parang imbes na maglupasay ako sa tuwa ay ibayong sakit ang aking naramdaman...

Itiniklop ko ang kard at muling ipinasok iyon sa aking drawer na parang wala lang... Bumalik ako sa aking higaan at muli, nagmuni-muni.

Alas syete ng umaga, hindi pa rin ako bumalikwas sa aking higaan. Ni tawag ni mama sa almusal ay tinanggihan ko, sinabi ko na lang na hindi ako nagugutom. Pati sa kanila pala ay hindi nagpaalam si kuya. Kaya sa akin na rin nila nalaman kung saan siya naroon.

Alas 7:30 noong mag-ring ang aking cp. Si kuya. “Tol... papunta na ako d’yan. Sunduin kita. Kumain ka na ba?”

“Hindi pa po. Wala akong gana.”

“Ok, sabay na tayong kumain ha? Tapos punta na tayo sa Ospital. Hinahanap ka ni Zach. Nakakapagsalita na siya.”

“T-talaga kuya? Mabuti naman po... Ok kuya, sabay tayong kumain.” ang sabi ko, itinago ang hindi ko maipaliwanag na sakit na naramdaman.

30 minutos lang at nakarating na si kuya. Kunyari ay bagong gising ako at masaya. Nakapaligo na rin.

“Hindi pa naman siya talagang OK tol, pero nakakapagsalita na kahit papaano, kahit pautal-utal at nahirapan. Ang narinig kong sabi daw ng duktor ay marami pang dapat na i-check sa katawan niya, lalo na ang sa utak. Kapag nagkataon daw, baka tuluyan na siyang ma paralyze. At ewan ko, parang may sinabing kumplikasyon or something...” Ang sabi ni kuya habang nasa hapag-kainan na kami.

“G-ganoon ba kuya? Sana ay gagaling na siya...” ang nasabi ko na lang.

Tahimik.

“A-anong oras ka umalis dito kagabi?” tanong ko.

“Mag-aalas dose na tol... Himbing na himbing ka na e kaya hindi na kita ginising.”

“Ok lang iyon kuya. Kailangan ka ni Zach eh. Alam ko, ikaw lang makakapagbigay sa kanya ng lakas at sigla...” ang sabi ko.

Marahil ay napansin pa rin ni kuya ang lungkot sa aking mga mata o talagang naramdaman lang niyang nasaktan ako kaya binulungan niya ako, “Pagkatapos nating kumain, punta tayo sa kwarto ko ha? Sabay tayong maligo. Na-miss ko ang bunso ko eh... nangigigil pa ako.” sabay kindat sa akin.

Alam ko, may malaswang balak si kuya. “Tapos na akong maligo kuya eh...” ang sagot ko.

“Ah basta, punta muna tayo sa kwarto ko.” Ang giit niya.

At nagpunta nga kami sa kwarto ni kuya. Pagkapasok na pagkapasok pa lang naming ay agad niyang ini-lock ang pinto at nagmadaling naghubad na parang may humahabol. Una, tinanggal niya ang t-shirt at pagkatapos, ang jeans, sabay na ang brief. Walang kyeme.

Ewan, kahit ilang beses ko nang nakita at natikman ang katawang iyon ni kuya, hindi ko pa rin magawang pagsawaang pagmasdan iyon. Ang flawless niyang balat, ang ganda ng hubog ng kanyang dibdib, abs, oblique muscles, at lalo na ang mahabang nakalambitin sa gitna ng kanyang paa. Hindi ko maiwasng hindi mamangha, humanga, maalipin ng pagnanasa.

“Na-miss kita tol...” sambit niya sabay hila niya sa akin, at pinasandal ako sa pintuan.

“K-kuya...” ang nasambit ko sa pagkagulat. “M-maligo ka muna ah!” dugtong ko.

“O sige, kiss na lang muna” sabay dampi naman ng mga labi niya sa mga labi ko. Matagal ding naglapat ang aming mga labi. Naramdaman ko pa ang pagtigas ng pagkalalaki niya sa aking harapan.

Hanggang sa ako na ang tumulak sa kanya atsaka pa siya bumitaw at dumeretso sa shower habang naupo naman ako sa kama. “Lika tol, sabay tayong maligo”

“Ayoko kuya. Tapos na ako eh...” ang sagot ko bagamat may malakas ding udyok sa loob-loob ko na sundan siya sa loob ng shower.

Habang narinign ko ang pagpatak ng tubig mula sa shower, naalimpungatan ko na lang ang sariling hinubad ang t-shirt, ang pantalon, at ang brief at sinundan si kuya sa shower.

Tuwang-tuwa si kuya noong makita akong sinundan siya. Mistula siyang nag-freeze sa ilalin ng patak ng tubig sa shower habang nakaharap sa akin. Dahan-dahan ko siyang nilapitan at noong pareho na kaming nasa ilalim ng patak ng tubig, bigal niyang hinawakan ang aking ulo at siniil ng halik ang aking labi. “Tol... miss na miss na kita, uhhhhhmmmm!” sambit ni kuya.

Ramdam ko kaagad ang biglang paglaki ng ari ni kuya na bumubundol-bundol sa aking puson. Sinuklian ko ang kanyang halik ay niyakap ko siya ng mahigpit. Hanggang sa kapwa naalipin na kami ng kamunduhan at matinding pananabik sa isa’t-isa. At tuluyan nang natakpan ng mga ungol namin ang ingay ng pagpatak ng tubig sa shower...

Mag-aalas onse na ng tanghali noong makarating kami sa ospital. Sa pagbisita naming iyon naabutan namin ang daddy ni Zach. Pakiramdam ko ay tumayo ang mga balahibo ko sa katawan sa pagkakita ko sa mukha ng daddy niya. Naalala ko kasi ang huling insedente sa ospital din na iyon kung saan naka unipormeng militar siya at may dala pang baril. Bagamat naka civilian clotehes na siya sa pagkakataong iyon, hindi ko pa rin maiwasang hindi manginig sa takot. Napaihi kaya ako noong tinakot niya kaming barilin ni kuya.

Tinitigan kami ng daddy ni Zach, mistulang nagtatanong ang kanyang titig. “O, may mga bisita ka Zach.” Sambit niya.

Lumingon sa amin si Zach. At noong makita niya kami ni kuya, nakangiti ito.

Marahil ay napansin ng daddy niya na natuwa si Zach na nakita kami, nagpaalam kaagad ito. “Aalis muna ako, son...” sabay tampal sa mukha ni Zach. “Pagaling ka ha?” at tumalikod na, tinumbok ang pintuan ng kuwarto.

Nakahinga naman ako ng maluwag. Ang buong akala ko ay dadaan na naman kami ni kuya sa matinding torture.

Agad kaming kumuha ng upuan at hinila iyon sa gilid ng kama ni Zach. Muli, hinawakan ni kuya ang kamay niya. Mistula talaga silang magsing-irog na matagal nang nagsama, alam na alam na ang bawat isa. “Musta ka na tol... Heto pala, dinala ko si Enzo.” Sambit ni kuya.

“O-oo nga...” sagot niya, halatang nahihirapan sa pagsasalita. At baling ng tingin sa akin, “Salamat tol sa pagbisita...”

Isang ngiti lang ang itinugon ko.

Ibinaling niya ang tingin niya kay kuya. “T-tol... pwede bang mag-usap kami ni Enzo? Kaming dalawa lang...” pakiusap ni Zach.

“Ok... Sure.” ang tugon naman ni kuya sabay tayo at tumbok sa pintuan ng kuwarto.

Noong wala na si kuya, pilit na inabot ni Zach ang aking kamay at hinawakan ito. “P-pasensya ka na sa nagawa ko sa iyo tol... sa sobrang pagmamahal ko siguro sa kuya mo.”

“Ok lang iyon, Zach. Kasi ako naman din ang pasimuno ng lahat eh... At pasensya na rin sa pang-aaway ko sa iyo. Alam ko, masama ang ginawa kong mga pagsisinungaling...” Sagot ko.

“Wala na sa akin iyon, Enzo. Nakalimutan ko na iyon. Ngayon ko narealize na dapat pala ay hindi tayo nag-aaway kasi, ang hirap kung palaging may poot sa puso, palaging mabigat ang dinadala...”

Binitiwan ko ang isang pilit na ngiti. “Salamat Zach. Alam mo, matagal nang hindi ako galit sa iyo...”

Tiningnan niya ako sa mata. “M-mahal mo ba ang kuya mo?”

Tila may humataw naman na matigas na bagay sa ulo ko sa narinig na tanong. Pakiwari ko ay may isang sibat na tumuhog sa aking puso. May kung anong bagay na bumara sa aking lalamunan. At narmdaman ko na lang ang mga namumuong luha sa gilid ng aking mga mata. Pilit kong nilabanang huwag umiyak; na huwag ipakita sa kanyang apektado apektado ako. “E...” ang nasambit ko, hindi malaman kung magsinungaling o aaminin ang totoo.

Ngunit sumingit na si Zach. “A-alam ko naman na ikaw ang mahal ng kuya mo e.”

Na sinagot ko naman ng, “Hindi Zach... Mahal ka ni kuya. Alam ko, mahal ka niya!”

“Paano mo nasabi...?”

“N-noong maghiwalay kayo, umiyak siya. Para siyang tuliro sa ilang araw na lumipas simula noon. At ngayong may nangyari sa iyo, hindi siya mapakali... Ikaw ang mahal niya, Zach. Ang pagmamahal niya sa akin ay bilang isang kapatid lang” sagot ko. “At hindi kami bagay Zach. Ito ay malaking bawal.”

Tahimik.

“At napag-isip-isip kong ayoko na at ang gusto ko para sa kuya ko ay ikaw. At sinabi ko na rin ito sa kanya...”

“M-mahal mo ba ang kuya Erwin mo?” giit niya.

At sa pangalawang tanong niya na iyon, hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng aking luha. Hindi ako nakasagot gawa ng pagsikip ng aking dibdib.

Pilit na inabot ng kamay ni Zach ang aking katawan at hinila ito upang mapalapit sa kanya. Sumampa ako sa kama niya at inilingkis ang isa kong kamay sa katawn niya habang ang isa ay pahid-pahid ang mga luha sa aking pisngi.

“Panindigan mo ang pagmamahal mo sa kanya tol... You deserve each other.” Ang tugon ni Zach.

Kumalas ako sa pagkayakap ko sa kanya. “Hindi Zach, para kayo sa isa’t-isa. Mali ang pagmamahal ko sa kanya. Hindi ito tama. Alam ko, naguguluhan lang si kuya...”

“Basta tol... tanggap ko na ang lahat sa amin ng kuya mo. Tandaan mo palagi iyan. Ok na ako...”

“Puwes, hindi ako OK, Zach. At kaya ko ring tanggapin na hindi kami bagay ni kuya. M-mahal ka ni kuya. Maniwala ka...”

Binitiwan ni Zach ang isang pilit na ngiti sabay bukas ng isa niyang kamay, pahiwatig na gusto niya akong yakapin.

Niyakap ko uli siya.

Ewan, ngunit sa pagyakapan naming iyon ay may iba akong naramdaman, pagkahabag, pang-unawa... Parang may kung ano akong naramdaman familiarity, parang matagal ko na siyang kilala...

“P-puwede bang ‘kuya’ na uli ang tawag ko sa iyo?”

Napangiti uli si Zach. “Kuya mo naman talaga ako e... dati pa.” sagot niya.

Sa pag-uusap namin ni Zack, kahit papaano, naibsan ang aking lungkot at bigat ng dinadala. At sa pag-uusap din naming iyon nabuo ang isang desisyon: iiwasan ko na si kuya. Mabigat na desisyong iyon. Ngunit ipinangako kong pipilitin kong magawa ito.

Alas 4 ng hapon noong makauwi na kami ng bahay ni kuya. Pagkapasok namin sa sala, nadatnan namin si mama at papa na may kausap na mag-asawang Pinay at Amerikano. Halos kasing-edad lang ni mama ang babae at ang lalaki ay nasa mahigit 60 na yata at seryosong-seryoso silang nag-usap.

“Hi Ma! Pa!” ang pagbati namin ni kuya sa kanila at dumeretso na kami sa hagdanan patungo sa pangalawang palapag kung saan nandoon ang mga kuwarto namin.

Bigla silang natigilan at napansin kong ang babae ay sinundan ako ng tingin hanggang sa pag-akyat ko sa hagdanan, at nakita ko pang itinuro niya ako kay mama na parang may sinabing, “Siya ba iyon? Siya ba iyon?”

Napansin kong bigla na lang akong hinawakan sa kamay ni kuya at hinila paakyat sa aming kwarto, na para bang nagmadali at pilit akong inilayo sa kanila.

Tinanong ko kaagad si kuya. “Sino iyon kuya? Bakit para niya akong kilala? Ngayon ko lang naman nakita iyong babaeng iyon ah...”

“Huwag mong pansinin iyon! Bisita lang iyon nina mama at papa.”

“Kilala mo ba ang babaeng iyon kuya?”

“Hindi! Dali naaa sa kuwarto! Bilisss!”

Kahit hawak-hawak ako sa kamay ni kuya, pinilit ko pa ring silipin ang mag-asawa. Ngunit mistulang hinarangan na siya ni mama na mistulang ibinaling ang atensyonn nila sa ibang bagay. “Kuya! Alam kong kilala ako ng babaeng iyon! At pakiramdam ko ay kilala mo rin siya. Sino iyon???” giit ko.

“Gusto mong malaman? Halika sa kuwarto ko... Dali na!”

(Itutuloy)