Time Machine 1

Author’s Note:

Maraming Salamat po kay Sir Mike Juha sa pagpayag na ibahagi ko ang kuwento ko sa MSOB. Isang karangalan po na mapabilang sa blog site na ito. Sana po ay magustuhan niyo ang akda ko.

Ako po pala si Red at ito po ang unang akda sa Kwadernong Pula. (Ang naunang akda ay hindi ko na itinuloy sa pakiusap na rin ng isang taong bahagi ng kwentong iyon.) Sana po ay suportahan niyo ang aking akda.

Kung mayroon po kayong mga suggestion o komento ay maari niyo po akong iadd at ipaskil ang mga ito sa aking Facebook page:

https://www.facebook.com/iamincredible09

Mayroon din pong kanta na nakatugma sa kwentong ito. Kung gusto po niyo ito pakinggan ay maari po niyo i-click ang link:

Time Machine

Disclaimer:

Ang akdang ito ay purong likha lamang ng aking imahinasyon. Anumang pagkakatulad nito sa totoong mga tao, lugar o pangyayari ay nagkataon lamang.

"Kung may pagkakataon ka na ibahin ang kahapon, ano ang iyong babaguhin?"

I

1979

Martial Law. Napakahirap ng sitwasyon ng mga Pilipino. Ang daming bawal, ang daming nakabantay. Limitado lang ang galaw ng mga tao. Isang maling galaw mo lang, pwede ka ng hulihin at parusahan. Napakahirap, lalo na sa mga taong kaiba sa lahat pagtangin sa love. Pwede kaya silang mamuhay kasama ng partners nila ng walang ibang aalahanin? Sana.

“Ron, sabay ka na sakin pumasok. Magulo ngayon. Ongoing pa ang rally ng mga Pro-Ninoy.” Sabi ng isang lalaking nakasuot ng long sleeves at tie. Kausap niya ang anak nitong si Ron. Si Ron ay 19 years old. 5’8”, katamtaman ang pangangatawan, may “golden fair” complexion, at may angking kagwapuan kahit may pagka geeky ng porma. Isinasabay siya ng papa niya pumasok dahil on the way naman ito sa trabaho nito. Nagtatrabaho bilang manunulat ang kanyang ama sa isang bahay imprenta.

“Pa, eh baka mahuli kayo. Alam ko naming madami pa kayong pinaplanong isulat laban kay Marcos. Mainit pa naman kayo sa mata nun.” Pagpapauna na lang ni Ron. Ayaw niya sa boss ng papa niya. Naniniwala kasi siyang unfair naman talaga ang president sa mga tao.

“O sige, pero mag ingat ka na lang sa pagpasok. May baon ka pa ba? Eto oh, pandagdag mo na lang.” Sabay abot ng allowance sa anak. “Pambili mo na din ng kahit anong kailangan mo sa eskwela.” Mabait ang papa ni Ron, di naman ito nagkukulang sa mga anak nito. At lagi naman siyang nakasuporta sa mga ito pagdating sa kung ano mang goals.

“Meron pa po akong natira mula sa binigay niyo nung isang buwan. Bigay niyo na lang po kay Aldrin.” Pagtanggi naman ng anak. Bakas sa pananalita ng anak ang kaunting sama ng loob dahil sa pananatili ng ama sa trabaho.

“Anak, sana naman maintindihan mo. Itong pagtatrabaho ko ngayon ang tanging bumubuhay satin ng kapatid mo.” Paliwanag naman ng papa niya. “Isa pa, kaya ka nakakapag-aral ay dahil din diyan sa trabahong yan.” Dugtong pa nito.

“Eh kasi naman, napakadelikado ng trabaho po niyo. Mahigpit si Marcos sa mga manunulat, eh pano kung mapahamak pa kayo?” sagot naman ni Ron. “Sige po, mauuna na po ako. Baka mahuli pa ako sa klase eh.”

Wala naman nang nagawa ang papa ni Ron. Kahit tutol ang anak sa trabaho ng ama ay wala naman itong magawa dahil yun lamang ang tanging alam na paraan ng ama para makapag-aral at mabuhay nito ang kanyang mga anak ng mag-isa. Simula kasi ng mamatay ang mama ni Ron ay napilitang umuwi ang papa niya mula Saudi para may mag-alaga sa mga anak nito at para magabayan na rin niya dahil siya na lang ang natitirang magulang at ayaw naman niyang magkaroon ng sama ng loo bang mga anak niya sa kanya.

---------

Papasok na si Ron sa unibersidad na pinapasukan niya. Habang naglalakad siya sa kahabaan ng pasilyo ay naiisip niya kung paano makukumbinsi ang papa niya na wag na magtrabaho sa presidente. Sa paglalakad niya ay nabunggo niya ang isang babaeng estudyante.

“Sorry Miss, di ko sinasadya.” Paumanhin naman ni Ron sa dalaga. “Tulungan na kita diyan.” At tinulungan na lang niya pulutin Ang mga gamit ng dalaga.

“Salamat ha, wag mo na isipin. Mukha kasing madami ka na iniisip eh.” Sagot naman ng dalaga. Pagsabi nito ay saka pa lang tinignan ni Ron kung sino yung nabangga niya. Si Karen pala. Anak siya ng isang mayamang negosyante na may mga ari-arian sa Amerika. Si Karen ay katamtaman lang ang taas, maputi at maganda ito. Marami ang may gusto sa kanya sa unibersidad nila, kaya lang ay natatakot lumpit dahil siga ang kuya nito na doon din nag-aaral.

“Ay, Karen pasensiya na ha? Di talaga kita nakita.” Paghingi ulit ng sorry ni Ron. “Sige mauna na ko.” Sabay paalam nito. Ang hindi alam ni Ron ay nakita pala ng kuya ni Karen ang nangyari. Walang ano-ano ay tumakbo ito sa direksyon nila para sugurin si Ron.

“Teka pare, lalayasan mo kapatid ko?! Nakita ko yung ginawa mo!” Pagsita nito kay Ron. Siya si Louie. Si Louie ay mas matanda ng isang taon kay Ron at Karen. Matangkad si Louie, maputi at malakas ang dating. Kilabot ng mga babae at kinatatakutan naman ng mga lalaki dahil sa angking yabang at pagkabasagulero nito.

“Louie, di ko sinasadya yung kay Ka…” bago pa matapos ni Ron ang sasabihin ay isang malakas na suntok ang tumama sa panga nito na siyang nagpabagsak sa kanya sa sahig.

“Kuya, aksidente yun. Tama na. Wala naming ginawa si Ron sakin.” Pag-awat ni Karen. Alam kasi niya na walang control sa timpi ang kuya niya kaya pilit niya itong pinapahinto sa balak na paggulpi kay Ron. “Pabayaan mo na yung tao.”

Nang medyo nagkaulirat na ulit si Ron ay nakaramdam ito ng init ng ulo. Mabait si Ron. Ayaw nito ng away at ayaw din niya ng gulo. Kaya lang ay hindi din naman niya gusto ang mga taong umaabuso dahil mayayaman o makapangyarihan sila. At dahil sa dami ng iniisip ay walang pasabi rin itong bumawi ng suntok at sapul naman si Louie sa nguso na siyang dahilan ng pagdugo nito. “Hindi porke sig aka hindi kita papatulan!” galit na sabi ni Ron.

Bumagsak si Louie sa sahig. Nagulat siya dahil unang beses pa lang may nagtangka manlaban sa kanya. At nakapuntos pa sa mukha niya. Naramdaman niya ang daloy sa nguso at kinapa ito. Nagulat siya na dumudugo ito. Para siyang natulala sa nakita. Hindi makapaniwala na may nagpatumba sa siga ng campus. Natauhan lang siya ng narinig ang hamon ng kaaway. “Eh gag* ka pala eh! Kilalanin mo kung sino kakalabanin mo!” at sinugod din nito si Ron.

At nagsimula na nga magrambol ang dalawa. Si Karen naman ay pilit pa rin inaawat ang dalawa. Wala naming ibang gusting umawat dahil nga siga si Louie at ayaw nilang madamay. Nang mabigo na awatin ang dalawa, humingi nan g tulong sa guard si Karen bago pa magpatayan ang kapatid at kaklase nito. Agad naman rumesponde ang guard at pinaghiwalay ang dalawa. Nang mahinto ay dinala naman niya ito sa Dean’s office.

---------

“Mr. Castro, kung si Mr. Alejandro lang ang involved sa gulong ito ay di na ko magtataka, pero ikaw na model student, Dean’s Lister ka pa, at running for Student Body President ang mainvolve ay nakapagtataka naman. You should’ve known better. At ikaw naman Mr. Alejandro, this has been your third incident for this week, kailan ka ba magtatanda? You’re always getting into trouble.” Pagpuna ng dean sa dalawa.

“Eh Ma’am, siya naman po ang nauna this time. Inagrabyado ng gag*ng to yung utol ko eh. Alangan naman na palampasin ko.” Sagot naman ni Louie. Napatingin naman sa kanya si Ron. Napatulala naman ito sa nakita. Malungkot ang mga mata ni Ron na nakatitig sa kanya. Kahit wala itong sinasabi ay ramdam niya ang lungkot ng kaaway. Sa kahit papaanong paraan ay naintindihan niya kung ano ang nararamdaman ni Ron. Dahil siguro sa parehas sila ng nararamdaman. Hindi sila magkasundo ng stepfather nito. Naputol lang ang pagiisip nito ng tawagin siya ni dean.

“Mr. Alejandro, are you listening to me?!” Tanong ng dean, at bigla nalang inalis ni Louie ang tingin kay Ron at ibinaling ang tingin sa dean ng may pagtataka. “I said, you are suspended for a week. At ikaw naman Mr. Castro ay magrerender ng service sa office ng ROTC. Given na hindi naman pwede na magfield ka with your condition.” Sabi ng dean. Si Ron ay may sakit sa puso. Although hindi naman itop masyadong seryoso, ay limitado lamang ang physical activities na kaya niya.

“Pero Ma’am…” pagtutol ni Louie. Hindi niya alam kung paano sasabihin sa stepfather nito na suspended siya ng isang linggo. Siguradong mag-aaway nanaman sila at makakatikim nanaman siya ng sapak mula dito. “Kasalanan mo to eh!” baling naman niya kay Ron at sabay labas ng office.

“Ma’am, pwede po ba kayo makausap?” tanong ni Ron sa dean nila.

“Okay, ano yun?” sagot naman ng dean.

---------

Lunch break na ng mga oras na ito. Halos puno na din ang canteen ng unibersidad kaya may kahirapan na humanap ng upuan. Nang pumasok si Ron ay nagtinginan ang mga estudyante sa kanya. Mabilis kumalat ang balita ng awayan nila ni Louie kaninang umaga. Habang naglalakad ay naririnig pa niya ang mga bulong ng ibang estudyante.

“Naku, ang lakas naman ng loob niyang labanan si Louie. Di ba siya natakot? Bilib nako sa kanya. Iboboto ko siya.” Puri ng isang estudyante.

“Paniguradong reresbakan yan ni Louie mamaya. Di na nakakapagtaka na di yan pumasok bukas. Kung ako sa kanya, magda-drop out na ko.” Sabi naman ng iba.

Pagkatapos bumili ng pagkain ay naghanap na siya ng uupuan. May mga bakante kaya lang ay natatakot na paupuin siya dahil baka pati sila ay resbakan ni Louie.

“Ron, halika dito, samahan mo kami.” Tawag sa kanya ni Karen. Di naman na siya tumanggi pa dahil wala na siya maupuan at tinungo na niya ang table nila Karen.

“Naku baka magalit nanaman kuya mo sakin niyan.” Sabi niya kay Karen. Baka resbakan ako nun mamaya pag nakita ako na ksama ka.” Dugtong pa niya.

“Hayaan mo na. Akong bahala sayo. Sorry nga pala ah, dahil sakin napahamak ka pa.” paghingi naman ng sorry ni Karen sa kaklase. “Naparusahan ka pa tuloy.”

“Ayos lang yun. Di mo naman kasalanan. Tsaka nag-init lang talaga ulo ko kanina kaya ko pinatulan kuya mo. Pasensiya ka na din ha.” Sagot naman ni Ron.

“Naku Ron, bilib na ko sayo. Ang galing mo! Naupakan mo yung siga ng campus! Iboboto talaga kita!” puri naman ng kaibigan ni Karen. “Oo nga, ang tapang mo! Sigurado ako mas madaming magkakagusto sayo niyan.” Sabat naman nung isa.

Nangiti naman si Ron sa narinig. Di niya alam kung maganda ba ang epekto ng nangyari o ito ang magpapabagsak sa kanya. “Naku, hindi naman. Ayoko ng away, masama lang talaga araw ko kanina.” Pakumbaba naman ni Ron.

“Bakit ang pormal mo masyado Ron. Classmates mo kami ano ka ba. Isa pa, gwapo ka naman kaya I’m sure na may nagkakagusto sayo.” Puna ni Karen na dahilan naman para tuksuhin sila ng mga kaibigan nito. “Ano ba, kayo talaga!” Nahihiyang pag awat ni Karen.

Ang hindi nila alam ay ng mga oras na yun ay kakapasok lang ni Louie sa canteen at nakita niya agad na tinutukso ang kapatid sa mortal na kaaway niya. Lalo siyang naiinis at kumaripas papunta sa table ng kapatid. “Halika nga dito Karen. Mag-usap tayo!” sabay hatak sa kapatid palabas ng canteen.

“Naku, mukhang may away nanaman si Ron at Louie!” usisa ng ibang mga estudyante sabay tingin kay Ron na nakaupo pa din at gulat sa biglang sulpot ni Louie.

---------

Sa may gym naman, sinisita ni Louie ang kapatid. “Sira ka ba Karen? Bakit kasama mo yung gag*ng yun? Kaaway ko yun diba?! Ano, pinopormahan k aba ng lampang yun?!” tanong nito sa kapatid.

“Ano ba Kuya, bitawan mo nga ko. Nagmamagandang loob lang ako sa tao!” tanggi naman ni Karen.

“Wag mo ko lokohin. Halata naming nag eenjoy kayong dalawa kanina dun!” galit ni Louie. “Uupakan ko talaga yung lampang yun! Wag ka nga dumidikit dun! Naiintindihan mo?!” Pagbawal pa nito.

“Ikaw na nga itong nakaargabyado ng tao, tapos bumawi lang ako sa kanya dahil sa walang dahilang panununtok mo kanina!” Sabat naman ng kapatid nito. “Isa pa, mabait yung tao!”

“Basta, pati ikaw malilintikan sakin pag nakita pa kita dumikit dun! Buwiset!” Huling banta ni Louie sabay alis. Hindi na siya sinundan ni Karen dahil sa inis. Isa pa alam naman niyang pupunta yun sa tambayan niya para magpalamig kaya hinayaan na lang niya. Nabahala din naman siya sa kung ano naman ang gawin ni Louie kay Ron.

---------

“Class dismissed. Umuwi na kayo and remember, wag niyong hayaang abutan kayo ng curfew.” Pagpapauwi ng professor sa buong klase. Alas-sais na ng gabi kaya ang mga estudyante ay kailangan na umuwi dahil sa pinapatupad na curfew na alas-diyes. Ang sinumang kabataang mahuli na nasa labas pa kasi ng bahay pagtungtong ng oras na iyon ay sisitahin at paparusahan ng mga pulis.

“Bye Ron. Kita tayo ulit bukas.” Paalam ni Karen kay Ron.

“Ah, o-oo.” Utal na sagot naman ng binata. “I-ingat ka na lang sa pag-uwi mo.”

“May problema ba? Tara nab aka di ka pa umabot sa curfew. Malayo pa uuwian mo.” Sabay hatak naman ni Karen sa kanya palabas ng classroom. Nagulat naman si Ron sa paghatak sa kanya pero mabilis naman siyang nakakawala mula sa pagkakahawak ng dalaga. “Bakit?” taka naman ni Karen.

“Ah, eh, kasi may dadaanan pa ko sa library na libro. Hahabol lang ako bago umalis yung librarian. Mauna ka na.” dahilan naman ni Ron. Ang totoong dahilan ay iniisip niya na mamaya ay Makita nanaman sila ni Louie at pagdiskitahan nanaman siya nito. Bulong-bulungan kasi na mahilig rumesbak si Louie sa mga kaaway pagkatapos ng klase. Kung kalian wala nang mga professors na makakakita sa kanila. At di nga siya nagkamali. Habang naglalakad ay biglang may kumaladkad sa kanya papunta sa may likuran ng campus.

“Di ka talaga magtatanda eh noh?! Layuan mo si Karen kung ayaw mong mapuruahan.” Banta ni Louie habang kinukwelyuhan si Ron. “Baka gusto mong tuluyan ka ng hindi makagraduate?!”

Kinakabahan si Ron sa nangyayari. Alam niyang madami na ding napuruhan si Louie. Isa na dun ang classmate nilang napilitang magdrop-out dahil sa takot. Kakawala n asana siya kay Louie at tatakbo hanggang makalayo kaya lang ay may naisip ito.

“Ano? Bubugbugin mo din ako kagaya ng ginawa mo kay Bryan? Tatakutin mo din ako?! Isa pa, hindi ko pinopormahan si Karen. Nakikipagkaibigan lang ako sa kanya. At kahit bugbugin mo ko ngayon, wala ding kwenta, kasi kahit saktan mo ko, wala ka ding mapapatunayan kaya bitawan mo ko.” Sabay kalas niya ng pagkakakuwelyo sa kanya ni Louie. “Oo nga pala. Bakit hindi mo subukang magpakatino. Baka sakaling matapos yang ano mang dahilan mo kung bakit ka umaasta ng ganyan. Pakalalaki ka.” At lumakad na si Ron papalayo kay Louie. Wala na siytang pakialam kung hahabulin pa siya nito at sasapakin. Basta mas mahalaga ay makaiwas na siya sa gulo dahil ayaw na niyang problemahin pa ito ng papa niya.

Natameme naman si Louie sa mga narinig. Sa dinami-dami ng mga binugbog niya, ngayon lang may naglakas ng loob na sabihin sa kanya ang mga bagay na ayaw niyang marinig. Mga bagay na alam naman niyang tama. Iba lang pala ang pakiramdam pag ibang tao ang nagpamukha noon sa mukha niya.

---------

Sabado ng umaga. Maagang dumating si Ron sa campus para ayusin ang mga gagamitin ng mga ROTC students at officers mamaya. Ito kasi ang parusa sa kanya dahil sa nangyari kahapon sa kanila ni Louie.

“Oh, Castro andito ka na pala. Buti naman maaga ka dumating. Punasan mo na yung mga rifles na gagamitin mamaya ng mga kadete. Pagkatapos bilangin mo na din kasi minsan may mga nawawala.” Bilin sa kanya ng isang commander na kadadating lang.

“Yes sir. Nasaan po ba yung susi ng locker na pinagtataguan ng mga rifles?” tanong naman niya sa commander. Dumukot sa bulsa ang commander at inabot sa kanya ang susi ng locker. At itinuro na yung locker sa tabi ng shower room ang kinalalagyan ng mga rifles.

Eksaktong alas-siyete ng umaga ng nagsimula na ang ROTC class. Humilera na ang mga kadete sa field para magsanay. Samantalang si Ron naman ay nakaupo sa bleachers habang nagmamasid sa may bleachers. Sa kanya kasi iniwan yung mga first-aid kits na nakahanda kung sakali mang may mangailangan.

Kalahatian ng training ay mayroon na nga hinimatay. Matindi kasi yung sikat ng araw ng umaga na iyon. Agad naman tumulong si Ron sa pag aasikaso sa hinimatay na kadete. At ilang oras pa ay natapos na din ang training at nagsipagpuntahan na ang mga kadete sa may shower room para makaligo matapos ang training. Sumunod na din si Ron para isoli yung mga rifles na ginamit ng mga kadete sa locker.

Medyo nahihirapan si Ron na dalhin ang lahat ng rifles papunta sa may locker. At nung nasa harap na siya nung locker ay nabitawan niya ito kaya naman nagkaroon ng ingay at may mga lumabas na kadeteng nakatapis.

“Eto pala si Castro eh. Balita namin napatumba mo daw si Alejandro ah. Ayos ka ah.” Sabin g isang kadete. “Totoo ba?”

“Aksidente lang yun. Nagkataong natamaan ko lang yung tao.” Paliwanag naman ni Ron habang pinupulot yung mga nalaglag na rifles.

“Ah ganun ba? Eh may isang tanong pa sana ko. Gusto ko lang makasigurado.” Pilyong tanong ng kadete sabay laglag ng tapis nito. At lumitaw sa harap ni Ron ngayon ang pagkalalaki ng kadete. “Di ko kasi masigurado kung bading ka ba?” tanong nito na may halong pang-aakit.

Hindi makasagot si Ron. Alam niya sa sarili niya na hindi siya bading. Kaya lang ay may pagkakataong nakakaramdam siya ng kakaiba pag nakakakita ng lalaki. Lalo na kung kahanga-hanga ito. Dalawang taon na rin simula ng nakaramdam siya ng mga ganitong bagay. Ayaw naman niyang magtanong sa tatay niya dahil natatakot din siya nab aka pagalitan siya nito. “Ah, eh…”

“Gago ka pala pare eh!” ang sabi ng isang binata sabay bira sa kadeteng nanunukso kay Ron. “Wag mong kantiin yan! Kung ayaw mong basagin ko yang mukha mo! Pati yang lawit mong maliit!” banta ng binata. Pamilyar ang boses na narinig ni Ron. Kaya lang ay di niya maisip kung sino ito. Di na rin niya nagawang tignan kung sino ang sumaklolo sa kanya dahil agad siyang kinaladkad nito palabas ng locker room.

“Pare wag mo ng patulan, baka maparusahan pa tayo ni Sir.” Pag-alalay ng isa pang kadete sa kasama nila.

---------

“Teka, bitawan mo ko. Sino ka ba?” tanong ni Ron habang kumakawala sa binatang may hawak sa kanya. Ng makawala ay napansin nitong nasa may likuran sila ng campus. Ikinagulat naman niya ng Makita kung sino yung lalaking sumaklolo sa kanya kanina. Si Louie.

“Hindi ka pwedeng kantiin ng ibang tao hanggang di ako nakakabawi sayo. Ako muna ang magpapahirap sayo bago ka pagtulungan ng iba.” Mayabang na sabi nito kay Ron.

“Eh ano bang pakialam mo?! Diba gusto mo gumanti, bakit di mo hinayaang pagtulungan ako dun kanina. Yun naman gusto mo diba?!” pabalang na sagot ni Ron. Naiinis siya dahil simula ng away nila kahapon ay puro gulo ang naidulot sa kanya ni Louie.

“Ako ang dapat magpahirap sayo. Sakin ka may atraso. Tsaka teka, bakit nag-eenjoy ka siguro sa ginagawa sayo kanina doon no?! Bakla ka nga siguro!” akusa naman ni Louie sa kanya.

“H-hindi ah! Sapakin kita u-ulit diyan eh!” utal na sagot ni Ron. Hindi niya inaasahang ganun din ang birada sa kanya ni Louie.

“Eh bakit ka nauutal? Siguro nga totoo. Bakla ka, tit* din ang gusto mo. Aminin mo na, para maniwala akong di mo pinopormahan utol ko!” pilit ni Louie. At isinandal niya si Ron sa may pader. Inilapit yung mukha nito na akmang hahalikan si Ron. Mas lalo pa niyang inilalapit ang mukha niya kay Ron. Hinawakan na din niya ang braso nito para hindi makapumiglas mula sa kanya.

“H-hindi ah! Baka ikaw! Bakit mo inilalapit yung mukha mo sakin tapos hinahawakan mo ko.” Sabay inuntog niya ang ulo niya sa ulo ni Louie ng may kalakasan. “Aray!” bulalas nito ng maramdaman ang sakit ng pagkakabunggo.

“Aray!” napahiyaw si Louie sa sakit. Napahawak sa ulo nito dahil sa naramdamang sakit. Sa noo niya kasi tumama ang ulo ni Ron. Natahimik ito matapos ang ilang segundo. Natahimik din si Ron sa taka kung bakit natahimik ang kaharap. “Hahahaha!” sabay tawa naman ni Louie.

“Bakit ka tumatawa?! May nakakatawa ba?! Buti nga sayo. Mayabang ka kasi. Kala mong siga ka. Napatumba nanaman kita!” Pilit na pagyayabang ni Ron. Ngunit mahahalata mong pinipilit lang niya dahil madyo utal pa din ang pagkakasabi nito.

“Iba ka talaga Castro. Palalampasin ko to. Pero di pa tayo tapos.” Sabay alis ni Louie. Sa isip ni Louie ay may kaunti siyang paghanga sa aaway. Dahil kahit paano ay nakakagawa ito ng paraan para makalban sa kanya. Sa isip-isip niya ay isang kagaya pala ni Castro ang posibleng hinahanap niyang katapat.

“Naiwan naman si Ron na nakatayo. Nagtataka siya kay Louie. Bakit hindi siya nilabanan nito. O kaya naman ay binanatan man lang siya. Ngunit hindi man lang ito gumanti, sa halip ay nagbanta lang ito sa kanya at umalis. Kaya lang ito mang mas ikinabahala niya. Mukhang mahaba-haba pa ang banggan nila ng siga ng campus. Nabahala din siya nab aka makasira ito sa imahe niya. Lalo pa na tatakbo siya sa nalalapit na eleksyon sa isang buwan.

---------

“Ano nanamang gulo ang pinasukan mong bata ka?! Ngayon suspended ka pa! kailan ka ba magtatanda!” Gali na galit ang daddy ni Louie. Naiparating na kasi sa kanya ng dean nila Louie kung ano ang nangyari kahapon ng umaga.

“Eh may gag*ng pumoporma kay Karen eh!” pangangatwiran nito. Alam naman niyang di siya pakikinggan ng daddy niya. Pero kailangan din niyang ipagtanggol ang sarili nito. “Siya yung nauna!”

“Kahit pa! Isa pa, sinabi na sakin ni Karen yung nangyari. Di mo ba alam na pwede kang kasuhan ng binugbog mo?! Wala naman daw ginagawang masama yung tao sa kapatid mo! Nakakahiya ka! Wala kang kwenta!” Galit na sabi ng daddy ni Louie.

“Oh eh di sayo na nanggaling daddy. Wala akong kwenta. Wala na din naming dahilan para magpaliwanag pa ko.” Sabat ni Louie sabay alis. Ngunit bago pa siya makaalis ay nagawa pa siyang suntukin ng daddy niya. Nakita naman ito ni Karen at agad na tinulungan ang kapatid.

“Daddy, tama na. Wag niyo na po saktan si Louie. Wag na po kayo mag-aaway.” Pag-aawat naman ni Karen. “Kuya tama na.” habang tinutulungan nito tumayo ang kapatid.

Pagkatayo ay dumiretso na agad si Louie sa kwarto nito. Di na niya inalintana ang sakit ng pagkakasuntok ng daddy niya. Maya-maya ay bigla naming kumatok sa kwarto niya si Karen.

“Kuya? Pwede bang pumasok?” Tanong nito. Hindi sumagot si Louie. Sa mga oras na ito ay mas gusto niya mapag-isa. Ayaw niya makipag-usap kahit kanino pa. mas gusto lang niyang magkulong sa kwarto. “Sige kuya, nag-iwan ako ng pagkain sa may pinto. Baka kasi gusto mo lang kumain. Baka nagugutom ka na kasi. Sorry kuya.” At bumalik na si Karen sa kwarto nito ng may pag-aalala sa kapatid.

Mabait si Karen sa kanya. Kahit hindi sila tunay na magkapatid ay kuya talaga ang trato nito sa kanya. Si Karen kasi ay anak ng madrasta niya. Walong taong gulang siya noon ng mamatay ang mommy niya at labing-tatlo naman ng magpakasal ito ulit sa mommy ni Karen. Nung una ay hindi sila magkasundo ni Karen. Pero di nagtagal ay nagkabati din ang dalawa at iyon naman ang simula ng relasyon nilang magkapatid. Maya-maya pa ay nakaramdam ng gutom si Louie. Tanghali pa kasi ng huli siyang kumain. Kaya binuksan niya ang pinto at kinuha ang pagkaing iniwan ng kapatid. Ipinagbake siya ng kaatid niya ng chocolate chip cookies. Iyon kasi ang paborito niya. At alam ni Karen na pag masama ang loob ng kapatid ay yun ang makakapagpagaan ng loob nito.

---------

Maaga naman nagising si Ron ng araw na iyon. Linggo kasi kaya magsisimba silang mag-aama sa Quiapo. Ugali kasi ito ng pamilya nila kahit nung bukhay pa ang mama nila. Pagkabangon ay lumabas na ito ng kwarto at tinungo ang kusina.

“Mabuti naman anak at gising ka na. Pwede ka bang bumili ng pandesal dun kay Aling Gina? Tinanghali kasi ako ng gising eh. Magluluto pa ko ng almusal natin.” Pakiusap ng papa niya kay Ron.

“Papa naman kasi. Siguro po nagsulat nanaman kayo ng kung ano-ano laban kay Marcos kagabi. Itigil niyo na kasi yan. Baka mapahamak pa kayo eh.” Pilit na pangungumbinse nito sa papa niya.

“Naku wag mo na ko kulitin diyan at bumili ka na, gisingin mo na din si Aldrin pagbalik mo.” Pag iwas naman ng papa nito. “Bumili ka na din pala ng keso.”

Wala nang nagawa si Ron. Alam naman niyang di siya pakikinggan ng ama. Pagka nga naman may ama ka na manunulat. At lumabas na nga si Ron para bumili. Ilang kanto din ang layo ng panaderya mula sa bahay nila. Pagdating niya ay wala naman masyadong bumibili at sakto na bagong luto ang mga pandesal sa panaderya.

“Aling Gina, pabili naman po ng kinse pirasong pandesal.” Sabi ni Ron. “Pabili na din po pala ng keso. Eto po yung bayad.” Sabay abot ng pera kay Aling Gina.

“Ay Ron, buti naman nandiyan ka. Halika dito may sasabihin ako sayo.” Pag-aya sa kanya ni Aling Gina sa loob ng panaderya.

“Ano po ba yun?” tanong naman ng binata.

“Sabihin mo diyan sa tatay mo na mag-ingat. Balita ko ay may mga pulis at sundalong pinaiikot ngayon si Marcos sa buong Maynila. Balita ko kasi ay may nakarating daw sa kanya na may mga grupo ng mga manunulat na nagsusulat ng mga masasamang bagay tungkol sa kanya. Balak daw hulihin at dalhin sa Crame para imbestigahan.” Babala naman ni Aling Gina.

“Nako Aling Gina, matagal ko nang sinasabihan yang si papa na huminto na. at baka mapahamak pa siya sa ginagawa niya. Ayaw makinig. Pero yaan niyo po, sasabihan ko siya mamaya.” At nagpaalam na nga si Ron at umuwi na. Dagdag alalahanin nanaman sa kanya ang balitang narinig.

•••••••