Perfect Two - Episode 12

Author's Note: Sorry po sa late na update :(
Btw, I would like to thank those who read the previous episode. And gusto ko rin po magpasalamat sa mga comment nina Kuya Win :P, kuya kambal, kuya jennor, kuya jeffrey,kuya dhenxo, Ernes_aka_jun, vinz_uan, franklin, kuya jm, arvin, xtian and robert.
Anyway, eto na po ang next episode! Enjoy reading and comment na lang po kau, thanks!

Episode 12 - Mind Huricane

I was shocked as I cope up with the fast transition of the events. I pulled myself away from him and stood up.

“I-..” tumayo siya para lapitan ako. “I’m sorry.” Hinawakan niya ang kamay ko.

“It’s ok…” ang nasabi ko na lang… Pero okay nga lang ba talaga? Hindi ko alam kung paano ako mag-rereact.. dapat ba magalit ako? Dapat ba matuwa ako? Hindi ko talaga alam.. Right now, nasa state of shock pa rin ako. Tumalikod ako at tinungo ang pinto..

“Where are you going?” tanong niya.

“I-I just need some air..” sagot ko na lang.

“Uhmmm samahan na kita.” Alok niya.

“No need..” sabi ko. Sabay pa namin nahawakan ang door knob.

“Sigurado ka?” tanong niya.

“Yeah…” sabi ko na lang. At hinayaan naman niya akong makalabas.

I went to the beach. I stared at endless darkness. For the first time in my life, there’s nothing I can feel.. There’s nothing on my mind.. It’s as if everything went blank for a second.. Then it flashed back to my head.. He kissed me.. Paul Rivera kissed me.. my bestfriend..my long-time crush..the person who I’ve thought na straighter than any straight line…..kissed me… am I dreaming?? Did it really happened??? But it’s impossible….it can’t be true…

I pinched my cheeks to see if I can feel it..I felt it…so it is true..he did kissed me…so ibig sabihin,…he’s not as straight as I think…pero bakit niya ko hahalikan?..

Then it came up to my mind… He likes me…No! He doesn’t! baka nagkamali lang siya… baka hindi naman…baka….argghhh…why am I arguing with myself?? Shouldn’t I be happy with what happened? Hindi ba dapat nagtatatalon ako sa tuwa? Hindi ba dapat kinikilig ako ng sobra sobra??

Pero bakit…wala akong maramdaman…Bakit parang, may pumipigil sa dapat kong maramdaman…bakit…uggggghhhh!!!!!!

My mind was full of questions.. I didn’t even realized na nakaluhod na pala ako at nakatitig lang sa buhangin. And then somebody spoke up.

“Marvin..” sabi niya.

Biglang nagising ang buong pagkatao ko. Ayoko siyang lingunin.. ayoko siyang makita.. ayoko ko siyang makausap.. ayoko siyang makasama.

Kaya tumayo ako at nag-umpisang maglakad palayo sa kanya. Hindi ko man lang siya tinignan..

Sinundan niya ako at hinawakan ang kamay ko. “Marvin, please, kausapin mo naman ako..”

Pero hinablot ko ang kamay ko mula sa kanya at nagpatuloy sa paglalakad.

Sinundan niya akong muli at humarang sa daan ko.. “Please naman, just give me some time, for God’s sake!”

Sinampal ko siya..“Time?! For God’s sake, I’ve given you a lot of time! I’ve given you time that you don’t even deserve! You wasted all of those time that I’ve given you! And now you want me to give you more?! Who are you to tell me what I should do, huh?!” sumbat ko sa kanya.

At hindi siya nakasagot. “Oh ano? You told me you want to talk to me? Why so speechless all of a sudden? Huh?!”

“I-I-I’m so..” hindi pa tapos ang sasabihin niya ng bigla akong nagsalita.

“What? You’re sorry?! How many times are you gonna say sorry?! You think your sorry can fix everything?! You think na, sa sorry mo na yan, papatawarin na kita?! At papalampasin ko yung ginawa mo?! You lied to me MR. MARVIN SANTOS! Pinagmukha mo kong tanga! Pinaniwala mo ko na mahal mo ko! Yun pala, may asawa’t anak ka na pala! Tapos ano ngayon, mag-sosorry ka?! Bullsh*t!” halos duraan ko na siya sa sobrang bilis ng pagsasalita ko.

Tinalikuran ko na siya ngunit pinigilan niya ako.

“Please..gagawin ko ang lahat…mapatawad mo lang ako…” at ngayo’y lumuluha na siya.. “Please vinvin….i’m sorry…Just..tell me what I have to do…just forgive me…”

I didn’t even think about what I said. “Go to hell!” and I pushed him off me and ran away from him.

I know I was wrong..I know I was rude..But I couldn’t help myself not to be angry.. I want him to know how painful it is to be in my situation..and hirap hirap para sa akin nito..

Sinundan niya ko at hinawakan ang dalawa kong braso. “Marvin please…” pagmamakaawa niya.

Pilit kong tinatanggal ang mga kamay niya ngunit hinigpitan niya ang pagkakahawak niya sa akin. “Aray! Ano ba?! Nasasaktan na ko!”

Sinusubukan ko pa ring kumawala sa kanya ng bigla na lang may sumuntok sa kanya.

“Walangya ka! Layuan mo siya!”  sinuntok siya ni Paul sa kaliwang pisngi. Halos natumba siya.

“Paul!” sigaw ko. At pinigilan ko na siya bago pa siya makasuntok ulit.

“Tang-ina! Bakit ka ba nakikielam sa amin ha?!” sumbat naman nung isa.

“Boyfriend niya ako kaya may karapatan akong makielam!” aba at mukhang kinareer na talaga niya yung sinabi niya kanina.. “Gago ka! Ang kapal ng mukha mo! Pagkatapos ng lahat ng ginawa mo sa kanya! Pinaiyak mo siya! Sinaktan! Kaya papatayin kita!”

I’ve never seen him so furious. Kitang kita mo sa mukha niya, sa mga mata niya at ramdam na ramdam ko ang galit niya. Nakasuntok siya muli at hindi ko siya napigilan. Ngayo’y nakahiga na sa lupa si Mr. Santos at si Paul naman sinusuntok suntok siya. Parang bigla akong natakot sa kanya.

“Tama na!” sinubukan kong pigilan si Paul. Hinatak ko ang kamay niya pero parang ayaw niyang magpahatak. “Paul! Tama na!” At hinatak ko na si Paul para lumayo na siya sa nabugbog niya.

“Pasalamat ka nandito si Marvin kung hindi! Papatayin talaga kita!” Pagbabanta pa ni Paul.

Hindi naman makasagot si Mr. Santos, sa halip ay pinunasan na lang niya ang dugo sa labi niya. “Kung yun lang ang paraan para mapatawad ako ni Marvin, sige, patayin niyo na ako.”

Bigla akong napatingin sa kanya,. Ano?! Ginawa pa kong killer?!

“Oh eh yun naman pala eh, papatayin na kita!” lalapitan na sanang muli siya ni Paul ngunit pinigilan ko siya.

“Paul tama na!” humarang ako sa harap niya at hinawakan ang mga braso niya. “Please..tama na..”

Nagkita ang aming mga mata. Yung sa kanya, puno ng galit, yung sa akin, nakikiusap. He just sighed and grabbed my hand. Bago kami umalis, muli siyang lumapit kay Mr. Santos. “Wag na wag mo na siya ulit lalapitan dahil hindi lang yana ng aabutin mo sakin!” 

At umalis na kami. Nakahawak pa rin siya sa kamay ko ng mahigpit. Hindi naman ako nagreklamo. Kasi ang time na pinakanakakatakot si Paul, yung talagang ayaw mo siyang kausapin, gambalain, at pakielaman, ay kapag galit siya. Lahat kaming magkakaibigan hindi makaimik kapag galit si Paul, natatakot kasi kami. I’m not saying na violent siya, minsan lang kasi namin makita si Paul na galit, kaya hindi namin alam kung anung mga kaya niyang gawin pag galit siya.

Hindi kami nag-uusap hanggang pag dating namin sa kwarto. Pagsara ng pinto, binitawan na niya ang kamay ko. “Bakit ka ba kasi nakipagkita sa lalaki na yun?” Medyo kalmado na ang boses niya pero nararamdaman ko pa ring may galit sa boses niya.

“I-I didn’t..know..he was..there..” Hindi ako makatingin sa kanya.. ewan ko, parang natatakot ako..

He was about to say something pero mukhang napansin niya ang pagiging tahimik ko.. Lumapit siya sa akin at hinawakan niya ang braso ko. Nagulat naman ako sa ginawa niya, marahil ay sa takot, kaya biglang gumalaw yung mga braso ko.

“Bakit?” nagtatakang tanong niya.

“W-wala. Nilamig lang ako.” Palusot ko na lang.

“Sige, halika na matulog na tayo,.” At niyaya niya akong matulog na.

“Sige, magbabanyo lang ako.” Sabi ko naman.

“O sige.”

Pumasok ako sa bathroom at binuksan ang ilaw. Humarap ako sa salamin.. Muli, hindi ko na naman maintindihan ang nararamdaman ko.. Una, naguguluhan sa paghalik sa akin ni Paul, pagkatapos, galit ng makita yung taong nanakit sa akin, pagkatapos, takot… Ang gulo! Para akong mababaliw.. Sobrang bilis ng mga pangyayari at hindi na ako makasabay.. Para kasing iba na yung Paul na nasa harap ko.. Hindi ko na alam kung anung ibig sabihin ng bawat galaw niya.Hindi ko na mabasa kung anung iniisip niya. Hindi katulad dati, alam ko kapag nagsasabi siya ng totoo, alam ko kapag galit siya, alam ko kapag nagtatampo siya, alam ko kapag may gumugulo sa isip niya…Pero ngayon…hindi ko alam kung bakit niya ako hinalikan…hindi ko alam kung bakit sobrang galit ang nakita ko sa kanya,. At hindi ko na rin maintindihan ang sarili ko..Bakit hindi ko siya maintindihan?? Bakit niya ako hinalikan? Posible bang may nararamdaman para sa akin si Paul? Possible bang mangyari yun? Pero hindi talaga eh. Hindi talaga pwede.. Mababaliw na yata ako.. Sasabog na ang utak ko sa kakaisip. Arrrgghh!!! Naguguluhan na talaga ako!

Matagal-tagal rin siguro akong nasa loob ng bathroom dahil pag labas ko, tulog na si Paul. Humiga na rin ako, but I kept a space between us. I looked at him—the guy whom I’ve thought I knew, but suddenly, just one kiss changed everything, complicated things, and left my mind asking, how much do I really know Paul? Could the kiss really mean something? Ayokong mag-assume…pero ano pa bang meaning ng halik?? Meron bang friendly kiss kapag isang gay at isang straight? Or is he really straight? Gosh! Why am I even thinking this way?? But could it be?? The Paul that every girl in school dreams about, is gay????

I sat up and stared at the view outside..looks like Paul left the balcony door open.. But it’s okay.. It’s kinda relaxing watching the curtains dance with the wind then the dark sky enlightened by stars and the moon..Plus the sound of splashing water on the shore..Everything seems so relaxing.. And hindi ko na pala namalayang nakatulog ako ng nakaupo.

Pag-gising ko, nakaupo pa rin ako, pero nakasandal ang ulo ko sa balikat ni Paul, na katabiko ring nakaupo. Inangat ko ang ulo ko. Medyo kumirot ng kaunti kaya napa-aray ako,.Well, it’s been a long night, I wouldn’t whine because I know that my head can’t handle everything that happened the day before.

“O okay ka lang?” tanong niya. Sa tono ng pagasasalita niya, parang walang nangyari kagabi.

Tumango na lang ako, pero hawak pa rin ang ulo ko.

“Bakit ba kasi natulog ka ng naka-upo? Ayan tuloy.” tanong niya muli.

Hindi ko sinagot ang tanong niya. Sa halip ay binigyan ko siya ng isang ngiti. Ngunit hindi pa rin ako makatingin sa kanya ng diretso.

“Nagugutom ka na ba?” tanong niya. Sa tono niya, alam kong alam na niya na may something wrong with me.. kaya sinubukan kong wag magpahalata.

“Medyo,.” At binigyan ko siya ng matamis na ngiti. Pinilit kong tignan siya sa mata. I hope my eyes didn’t give away anything.

Mukha namang nakumbinsi ko siya dahil nginitian niya ako pabalik. “Sige hilamos ka na tapos kain na tayo, hinihintay na nila tayo.”

“Okay.” Tumayo ako at pumunta sa sa bathroom at naghilamos.

Tinignan ko ang sarili ko sa salamin. I can’t give anything away.. I have to act like there’s nothing wrong.. I’m not ready to confront him yet…Natatakot ako sa isasagot niya.. Paano kung mali ako? Edi napahiya lang ako diba???

Pero wala naman sigurong mawawala kung magtatanong ako diba? Besides, he gave me the thought, dahil nga hinalikan niya ako… Pero malay mo baka aksidente lang yun, malay mo may naalala lang siyang babae, tapos yun…Arrrggghh!! Nakikipagtalo na naman ako sa sarili ko.. -_-

Natigil lang ako sa pag-iisip ko ng biglang may kumatok,. “Vin? Okay ka lang ba jan?” tanong ni Paul.

Kaya mo to Vin..Just don’t let him penetrate you.. Whew!

Binuksan ko yung pinto. “Tara na?” yaya ko sa kanya.

I tried to act as normal as possible, one wrong move, and he might spot it instantly.. So I was very careful..Mula sa pagkain, hanggang sa pag-swimming sa beach..

Hindi ko na rin pa nakita ang Santos family sa resort. Mukhang nakauwi na sila. Mas okay na rin na hindi ko sila nakita, baka may mangyari na naman.

I had another alone moment sa bathroom that afternoon. Siguro I just have to let this pass.. Hindi ko kailangan mangamba, hindi ko kailangan matakot.. kung anu nga siya,…edi okay lang, diba? Tinanggap naman niya ako noon, so, dapat tanggapin ko rin kung ano siya diba? Pero bakit ako natatakot? Natatakot ba kong malaman na may pagtingin din siya sa akin? Bakit naman? Hindi ba noon pa man, may gusto ako sa kanya, hindi ba dapat masaya pa ako na may gusto rin siya sa akin? Pero bakit iba nararamdaman ko? Bakit ako natatakot?

Paglabas ko ng bathroom, napansin kong nakaupo lang siya sa balcony. And I saw in his eyes na may malalim siyang iniisip. Malayo ang tingin niya. I feel like hindi ko siya napaniwala na walang something na gumugulo sa isipan ko. I feel like alam niyang nagsisinungaling lang ako sa kanya. Na-gi-guilty man ako, parang hindi pa rin kasi ako handing pag-usapan.

Nilapitan ko siya at umupo sa upuan sa tabi niya. “Ang ganda no?”  I was talking about the view. It was one of the most beautiful sunsets I’ve seen. The sun looks like it’s touching the sea. The mixture of colors in the sky and the sea, yellow, orange, blue; the palm trees rooted on the white sand,. Everything seems to harmonize with each other, to make a very beautiful and romantic view.

Hindi siya sumagot, sa halip, nagbuntong-hininga na lang siya.

Nagpakamanhid na ako. “Is there a problem Paul?” I’m such a hypocrite.

“Wala.” He said. We both know that he lied.

“Sure ka?” I don’t know why am I persuading him of telling what’s bothering him, eh alam ko naman kung anu un..

“Namimiss ko lang siguro sina mama.” Sagot na lang niya.

Right, hindi ko pa pala nasasabi sa inyo. Paul has 3 brothers (2 older and 1 younger) and 2 younger sister. Single parent lang ang mommy niya, his dad died a year ago, from a car crash. I met his dad before, mabait siya, and mapapansin mo talaga na mahal na mahal niya ang pamilya niya, although sometimes he’s strict, nasa lugar naman. Paul’s mom was the sweetest person I’ve met, well next to my mom.lol. Palagi niya nga akong inaasikaso kapag na kila Paul ako, she makes me feel like I’m a part of their family. Mababait din yung mga kapatid niya, sina Kuya William, Kuya Allen, Charles, at pati na rin yung dalawa niyang cute na little sisters, sina Lauren and Lisa, twins sila by the way. Nung namatay na ang daddy nila Paul, si Tito Angelo, ang mommy niya na, na si Tita  Annie, at ang mga kuya niya ang nagtrabaho.

Ang alam ko, lahat ng kamag-anak niya, nasa ibang bansa na, meron sa US, meron Spain, meron din sa Australia. Sa pagkakalam ko wala na siyang natirang relatives ditto sa Pilipinas.

“Bakit hindi mo sila tawagan? Baka nami-miss ka na rin nila.” Sagot ko naman.

“Tinawagan ko na sila kanina nung nasa bathroom ka pa. Mukhang nagtatagal ka na ata sa bathroom ngayon ah, ayos ka lang ba?” tanong naman niya.

Napansin din pala niya iyon.. Kasi naman ako, kapag nag-umpisang magmoment, hindi ko na nararamdaman ang oras. Ang isang oras ay parang 10 minutes lang. Biniro ko naman siya, “Ah eh kasi mini-make sure ko muna na cute ako bago ako lumabas.” Sabay ngiti sa kanya.

Natawa naman siya. “Hindi mo naman kailangan yun.” Sabi niya. Napatigil ako at napatingin sa kanya. Nagkatitigan kaming dalawa. “Kasi cute ka naman kahit hindi na mag-ayos.” sabi niya.

Hindi ko alam kung anung sasabihin ko, kaya bigla kong iniba ang usapan. “Uhmm do you wanna grab some ice cream?” tanong ko.

Mukha namang nadisappoint siya, pero hindi niya pinahalata at nginitian niya ako. “Sure.”

Natapos ang araw na puro ngitian na lang ang ginawa namin at hindi nag-uusap.

Kinabukasan, nag-check out na kami at umuwi na. Dec. 24 na, ilang oras na lang pasko na! This is a different Christmas for me, kasi nga kasama ko si Paul. Well last year, he came too, pero tanghali na ng Dec. 25 nun. Iba ngayon, since Christmas Eve pa lang, kasama ko na siya. Kaya nga lang naiwan ko sa States yung gift ko sa kanya, malay ko bang pupunta rin siya dito diba?

“O mga anak, mag pahinga muna kayo para gising na gising kayo mamayang Noche Buena!” sabi sa amin ng mommy ko pagdating namin sa bahay.

“Tama ang mommy niyo, sige na umakyat na kayo sa kwarto ninyo.” Dagdag naman ni daddy.

Kaya umakyat na kaming lahat para makapag-pahinga. Napagod ako sa biyahe kaya dumiretso kaagad ako sa kama ko at nahiga. Nagulat na lang ako na tumabi sa likod ko si Paul at niyakap ako. Hindi ko naman siya binawal at hinayaan na lang siya. Kahit pagod ako, hindi ako makatulog. Hindi ko nga rin alam kung bakit.

Maya maya, nagulat na lang ako na biglang suminghot si Paul. Umiiyak ba siya? Suminghot siya ulit. Kaya tumalikod ako para harapin siya. Umiiyak nga siya.

“Bakit ka umiiyak?” bulong ko.

Pero hindi siya sumagot, sa halip, niyakap niya lang ako ng mahigpit. Hinimas-himas ko naman ang likod niya at sinubukan siyang patahanin.

“Ano bang problema?” tanong ko.

Humarap siya sa akin at tinitigan ako sa mata. He held my cheeks and kissed me. Hindi ako nakagalaw, he caught me off guard. Hindi ko naman alam kung bakit pero bigla ko na lang siyang tinulak palayo sa akin at tumayo. Lalo naman lumungkot ang mukha niya.

“Why did you kissed me?” tanong ko.

“Bakit ba ang manhid manhid mo?!” sumbat niya.

Nagulat ako sa sinabi niya. “What?”

Tumayo siya at lumapit sa akin. “Gusto ko lagi kitang nakikita. Gusto ko lagi kong naririnig ang boses mo. Gusto ko palagi kitang kasama. Gusto ko palagi kitang nayayakap nahahalikan. Gusto ko palagi tayong magkatabing matulog. Gusto ko pag-gising ko nandiyan ka lang sa tabi ko.”

Hindi ako makasagot sa kanya. Parang hindi ko maabsorb yung mga sinasabi niya.

“Kapag nagagalit ka sa akin, para akong nanghihina na prang may sumasaksak sa puso ko. Kapag may nananakit sa’yo, gusto kitang ipagtanggol. Aamnin ko sa’yo, nung gabing pumunta ako sa inyo na maraming pasa at sugat, nakipag-away ako noon.”

Napaisip ako bigla.. “Ano?!”

“Oo, nakipag-away ako.. kay Frank.. Nakita kitang umiiyak, at hindi ko na napigilan ang sarili ko.. Nasa bahay ako noon ng kaibigan ko, at nakita kong nandoon din siya, nagdilim ang paningin ko at hindi ko na napigilan ang sarili ko..” pagsasalaysay niya. “At nung nakita kong kausap mo yung lalaking nanakit sa’yo, hindi ko napigilang magalit,..ayokong nakikita kang umiiyak..ayokong nakikita kang nasasaktan..” dagdag pa niya.

Hinawakan niya ang mga pisngi ko. “Vin, gusto kita.. marahil noon hindi ako sigurado..pero ngayon…siguradong sigurado ako,.”

“N-naka-drugs ka ba Paul? Tumigil ka nga!” sabi ko na lang. At tumalikod sa kanya. Papunta n asana ako sa bathroom ng bigla niya akong pinigilan.

“Vin! Mahal kita!” sabi niya.

“J-joke ba to? O sige na sige na you caught me, matulog ka na.” sabi ko na lang.

Kinuha niya ang kanang kamay ko at idinikit ito sa dibdib niya. “Hindi ako nagjo-joke Vin..Feel my heart..You know I’m telling the truth.. and I know that you can feel it too, you just don’t want to admit it.”

Well, wala ng point para iwasan ko pa tong issue na to.. Kailangan ko na nga talaga harapin..

“Paul,” tinanggal ko ang kamay ko sa dibdib niya.

“Bakit? Ayaw mo ba sakin?” tanong niya.

“Baka hindi mo-” hindi ko pa tapos ang sasabihin ko ng bigla siyang nagsalita.

Hinawakan niya ang pisngi ko. “Hindi ako sigurado? I told you Vin..I love you.. And I am 100% sure of that. Bakit ba ayaw mo maniwala? Hindi pa ba sapat na proof yung paghalik ko sa’yo? Mayroon bang bestfriend na hinahalikan sa lips ang bestfriend niya? Mayroon bang bestfriend na handing patayin ang kung sinu mang manakit sa kaibigan niya?”

Hindi ako nakasagot. Tama nga ang mga sinasabi niya.. Pero natatakot pa rin ako. Parang pagkatapos ng nangyari sa amin ni…(kilala mo na kung sino siya)…parang ayoko na.. Parang feeling ko na masasaktan lang din ako, kaya wag na lang.. na I will end up crying lang naman.. so ano pang point para i-try ulit diba? Mapapagod lang ako kakaiyak..Mapapagod lang akong masaktan..

Parang nabasa naman niya ang nasa isip ko. “I will never hurt you Vin.. Kung iniisip mong katulad nila ako, nagkakamali ka.. Iba ako sa kanila.. at alam mo yan..kilala mo ko Marvin..”

Hindi ko alam kung anung sasabihin ko..Mabait si Paul.. minahal ko na siya noon, noon na akala kong straight siya,..noon na akala ko na walang ibig sabihin ang pagyakap niya sa akin at ang pagiging sweet niya…Pero ngayong sinasabi niya sa akin na mahal niya ako, hindi ko masabing gusto ko siya.. Oo aaminin ko, gusto ko nandiyan siya palagi.. Gusto ko pag-gising ko nakayakap siya sa akin..I feel secure if he’s around. I feel happy kapag kasama ko siya..Pero natatakot ako…natatakot ako na baka mawala siya sa akin…Baka kapag minahal ko siya, naging kami, tapos magkakaproblema, maghihiwalay, at mawawala siya sa akin…. Ayokong mawala siya sa akin…kaya nga mas pinili ko na lang na hindi aminin sa kanya noon na mahal ko siya, dahil natatakot akong mawala siya…

Kinuha niya ang mga kamay ko. “Vin please…kaya kong maghintay kung hindi ka pa ready…just please give me a chance..”

Chance..Isang bagay na ibinigay ko noon sa isang tao..pero anong kinahinatnan ng chance na iyon? Umiyak lang ako..nasaktan…so why should I give out another one kung dun naman pupunta lahat diba? Papahirapan ko lang ang sarili ko..

Pero may isang parte sa utak ko na nagsasabing, “TAKE RISKS!!” ***

Take risks? Kaya ko ba? Should I give him a chance kahit na alam kung na kung saan papunta to? Dapat ba kong maniwala sa kanya na iba siya at hindi niya ako sasaktan? Dapat ko bang buksan muli ang puso ko para sa kanya?

------------------------------------

Until the next episode,

Vin.

***(courtesy of Mr. Erwin F. thanks kuya :P)