Munting Lihim [8]

[8]: Ang Bagong Natutunan

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for readers under 18.

By: Mikejuha

Email: getmybox@hotmail.com

Fb: getmybox@yahoo.com

Mag-aalas 10 na ng gabi noong nakabalik kami sa hotel. Nagpahinga kami sandali, naligo, at si kuya Andrei ay hindi na nagdamit pa noong humiga muli sa kanyang kama. Kahit brief ay hindi siya nagsuot.

Hindi ko alam kung ano ang plano niya. Ngunit tumabi pa rin ako sa kanya sa paghiga sa kanyang kama. Hindi ko pa nalimutan ang sinabi niya sa akin sa loob ng sinehan na may ituturo siya sa akin.

Tumayo siya at binuksan ang TV. Mayroon siyang pinindot na channel at laking gulat ko noong ang lumabas ay isang babae at lalaking nagtatalik. Sa buong buhay ko noon lang ako nakakita ng palabas na ganoon.

Lumakas ang kabog ng aking dibdib, napalunok ako ng laway. Biglang nag-init ang aking katawan sa nakitang lalaking pinaglalaruan ang kanyang ari sa loob ng bibig ng babae. Ramdam ko ang nanginginig ang aking kalamnan sa sobrang pagnanasa. Ang totoo, hindi ko pa naranasan iyon. Hanggang sa kamay ko lang ang paglalaro ko sa pagkalalaki ni kuya Andrei.

Naalala ko tuloy ang kuwneto ng isa naming ka-klase, si Brix, 18 years old. Bagamat nasa ganoong edad na siya, nasa high school pa lang dahil lakwatsero. Siya iyong nagku-kwento sa mga kaklase namin tungkol sa kung anu-anong mga kabulastugan, lalo na sa sex. “Nasubukan niyo na bang magpasusu sa bakla?” ang tanong niya isang beses na sumali ako sa umpukan.

Tawanan naman ang mga kasama kong lalaki. Nagkatinginan. Siguro, may experience na rin ang mga loko. Ngunit ako, syempre, wala. Hindi ko pa naranasan iyon. Bagamat maraming mga baklang nagpaparamdam sa akin, may ilan nga na lantaran talagang hihipu-hipuin ang aking harapan kapag nagpapagupit ako sa parlor at walang tao, hindi ko sila pinatulan. Natakot kasi ako. At ayaw ko ring subukan dahil baka kagaya nang nangyari sa amin ni kuya Andrei, baka hahanap-hanapin ko ito.

Nakitawa na rin ako sa umpukan naming iyon; pilit nga lang ang tawa ko. Para kasing hindi ako kumportable na pinag-uusapan ang bakla. Kasi, parang ako ang natatamaan; parang ako ang nasasaktan; parang ako ang pinag-uusapan. Ngunit nakinig pa rin ako, ayaw kong magpahalata.

“Eto ha... imaginin niyo lang ang dila na ikiskis-kiskis talaga sa ulo ng iyong tigas na tigas na pagkalalaki. Ansarap noon mga tollll! Tapos hahaluan pa ng pagsisipsip-sipsip, ah grabe! Para kang magdedeliryo sa sarap. At kapag hindi mo na kaya at idiin mo ang bunganga ng bakla hanggang pumasok ang dulo ng iyong pagkalalaki sa kanyang lalamunan, kahit hahatawin pa ang ulo mo ng pala, kahit babarilin ka pa, wala kang pakialam dahil malimutan mo ang lahat ng sakit, sa sobrang sarap...”

“O ano? Di natulala ka?” ang biglang pagsingit ni kuya Andrei noong nakitang nakatitig na lang ako sa monitor. Naputol ang aking pagmumuni-muni.

“N-ngayon lang ako nakakita ng ganyang palabas eh...” ang nahihiya ko pang sagot.

“May mas matindi pa d’yan...” sambit niya sabay hawak sa aking kamay at idinampi iyon sa kanyang naghuhumindig na pagkalalaki.

Napatingin ako sa kanya. Ang aking mga mata ay nagtatanong, ang aking dibdib ay tila sasabog sa matingding kalampag.

Hinalikan niya ako. Matagal. Mapusok.

Maya-maya, tumiwalag siya sa aming halikan. “Gusto mo... gawin mo rin sa akin ang ginawa ng babae sa tv?” ang mahina niyang tanong, nanunuyo ang kanyang boses.

Dahil sa matinding libog sinunod ko ang utos ni kuya. Nilaro-laro ko sa aking bibig ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki. Kagaya nang nasa tv, parehong-pareho ang aking ginawa. Dinila-dilaan ko ito, inilabas-masok sa aking bibig. Basta kung ano ang gagawin ng babae, ginagawa ko rin.

Sarap na sarap naman si kuya. Ramdam ko iyon sa kanyang walang patid na pag-ungol at paghahablot sa aking buhok.

Maya-maya, tiningnan ko ang monitor. Ipinasok ng lalaki ang ari niya sa pagkababae ng babae. Sarap na sarap naman ako sa paminsan-minsan kong pagsulyap sa monitor habang naririinig ko ang nakakalibog nilang mga ungol.

Habang nasa ganoong paglalaro ang bibig ko sa ari ni kuya Andrei, nagulat na naman ako noong nakita sa monitor na pinatuwad ng lalaki ang babae at ipinasok sa butas ng kanyang puwet ang kanyang dalawang daliri. Napahinto ako ng bahagya sa aking ginagawa at napangiti. Nandidiri kasi ako sa nakita, Syempre, marumi iyon. Pero sa napansin kong sarap na sarap na pakiramdam ng babae na patuloy pa rin sa kanyang pag-ungol, nalibugan pa rin ako. Parang na-excite na hindi ko mawari.

Akala ko hanggang doon lang ang gagawin ng lalaki. Ngunit noong dinuraan pa ng lalaki ang kanyang ari, itinutok ito sa butas ng puwet ng babae at ipinasok, doon na ako tuluyang nagulat. “Waaahhh!” sambit ko, ihihinto ko panandalian ang paglalaro ng bibig ko sa ari ni kuya Andrei. “Grabeh!” Hindi ko kasi akalaing maaari palang ipasok ang ari ng isang lalaki sa puwet ng tao. Noon lang ako nakakakita ng ganoon. Narinig ko ang ganoon sa mga kuwento ni Brix ngunit parang hindi na ako naniwala. Akala ko kasi gawa-gawa lang niya iyon, nagyayabang sa grupo. “Ansakit kaya niyan...” sa isip ko lang.

“Gusto mong maranasan?” sambit uli ni kuya Andrei sa akin.

Natigil uli ako sa aking ginagawa. “Masakit yata iyan kuya e...”

“Sa una lang... kagaya nang sa babae. Masakit sa una pero nawawala rin ang sakit kapag nasasarapan ka na. Tingnan mo ang babae sa tv, sarap na sarap na siya...”

“P-parang ayaw ko kuya.” Ang nasambit ko. Sa totoo lang, nalaswaan kasi ako, narumihan, nandidiri. Iniimagine ko kasi na syempre, baka may dumi sa loob ng aking puwet at kapag ipinasok niya sa akin ang ari niya, lalabas iyong dumi. Parang nakakatawa. Nakakahiya. “Ewwwww!” sa isip ko lang.

“Sige kung ayaw mo ok lang yan...”

Tahimik. Pakiramdam ko ay parang may awa rin akong naramdaman sa kanya. At sumagi sa aking isip na kung kaya ng babaeng iyon at wala namang nangyari, walang lumabas na dumi, kaya ko rin siguro. Baka walang dumi kung maglinis ako. Kaya ang nasambit ko ay, “S-sige kuya, i-try ko.”

“Sure ka?” ang tanong niyang parang na excite.

“O-opo... w-wala namang mangyayari sa akin, di ba?”

Natawa siya, niyakap ako at hinalikan ang aking ulo. “Hinid ko ipagagawa sa iyo kung may mangyaring masama sa iyo. Kaya mo yan. Tutulungan kita promise...”

“Basta hindi masakit ha?”

“Dahan-dahanin natin... hanggang makaya mo.”

“E... s-sige po...” ang may pag-aalangan ko pa ring sabi. “M-mag CR muna ako kuya...”

“Sige...”.

At tinumbok ko ang CR. Noong natapos na, naligo muli, sinabon ang bahagi ng aking katawan na gusto niyang galawin.

Dali-dali akong bumalik sa kama noong natapos na ako. Naroon pa rin si kuya, nanood ng bold, nakatakip ng kumot ang kanyang harapan, bagamat pansin ko ang bakat ng malaking umbok ng kanyang pagkalalaki.

(Detailed torrid scenes can be read in book version)

At iyon ang una kong karanasan sa ganoong klaseng pagtatalik, sa bagong itinuturo sa akin ng kuya Andrei ko.

Naidlip ako ng bahagya sa sobrang pagod at sakit ng aking likuran. Noong nagising ako, nakatagilid akong patalikod kay kuya Andrei kung saan ang kanyang braso ay inilingkis pa sa aking katawan at ramdam ko pa ang pagdikit ng ari niya sa balat ng aking likuran.

Dahan-dahang hinawi ko ito at tumagilid paharap sa kanya. Hindi pa rin siya nagising. Wala siyang saplot sa katawan. Ang puting kumot namin ay hinayaan lang niyang nakapuwesto sa gilid at ang init ng pagdampi ng aming mga katawan sa aming yakapan ang siyang nagsilbing panlaban namin sa lamig na nanggaling sa aircon.

Pinagmasdan kong maigi ang kanyang mukha na parang inukit ng aking mga mata ang bawat anggulo at maliliit na detalye nito sa aking isip. Napaka-guwapo talaga ng aking kuya Andrei. Makinis ang mukha, makakapal ang kilay, mapupula ang kanyang mga labi, matangos ang ilong... at ang kanyang matipunong dibdib ay puno ng balahibo na ang iba ay nakahilera patungo sa kanyang midribs pababa sa kanyang abs, sa pusod, sa puson, hanggang sa dumugtong ito sa balahibo sa paligid ng kanyang pagkalalaki...

Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga. Parang isang panaginip lang ang lahat. Noong huli ko siyang nakita ay 15 lang ang edad niya, hindi pa siya ganoon kakisig at kaganda ang katawan. Palagi niya akong inaasar, palagi kaming nag-aaway. Ngunit pagkatapos naman ay susuyin niya ako nang susuyin hanggang bibigay na ako dahil sa sobra naman niyang pagka-sweet, at gagawin ang lahat mapangiti lang ako. Hindi ko inaasahang babalik pa siya talaga at tuparin ang kanyang pangko. Akala ko, nalimutan na niya ako. Akala ko, hindi na niya naalala pa ang kanyang itinuturing na bunso na iniwanan niya ng isang lihim...

Nasa ganoon akong pagtitig sa kanya noong nagising siya. Noong iminulat niya ang kanyang mga mata, mukha ko kaagad ang kanyang nakita. Hindi siya gumalaw, nanatiling nakatingin sa akin, binitiwan ang isang nakakabighaning ngiti, bumakat ang dimples sa kanyang pisngi. Tila ba natuwa siyang tinitigan ko siya. “Bakit mo ako tinitigan?” ang tanong niya.

“Bakit? Bawal ba?” ang pilosopo ko ring sagot.

“Ikaw pa. Gusto ko nga titigan mo ako palagi eh. Kahit minu-minuto mo akong titigan, ok lang. Gusto ko, sa mukha ko lang ikaw nakatingin, huwag sa ibang mukha.”

Kinilig naman ako sa kanyang sinabi. At ito rin ang tinanong ko sa kanya, may halong pagkasarkastiko. “At kinilig ka naman...?”

Napangiti siya, iyong tipong nakakaloko, inilayo niya ang tingin sa mukha ko, sabay bawi din, pigil ang pagngiti at nagtanong ng, “Ano sa palagay mo?”

At dahil kinilig nga ako sa kanyang inasta, kinulit ko pa siya. “Kinilig ka eeeeeh! Sige na kuya sabihin mo, kinikilig ka kapag tinititigan kita no?” at ipinapadyak-padyak ko pa ang aking mga paa na parang bata.

Tinitigan lang niya ako. Iyong nananadya ba.

“Kuya, sige na... kinikilig ka eeeeh!”

“Oo na... kinikilig ako. Nagyon, ano?”

“Weeeeeee! Bakit?”

“Ang cute-cute kasi ng bunso ko eh. Kapag ganyang tinititigan ako, may gustong kumawala sa katawan ko.”

“Bastos!” sambit ko. Syempre, malaswa ang nasa isip ko.

“Anong bastos? Puso ko. Naglulundag, kumakawala!”

“Weeeeehhh!”

“Pati ito...” sabay dakma sa kamay ko at idiniin iyon sa kanyang pagkalalaki, “...sumasali rin sa paglulundag.” Sabay tawa.

“Sabi ko na nga eh! Bastos! Bastos! Bastos!” sambit ko.

Tawanan.

Tahimik.

Tinitigan ko uli siya.

“Kapag natunaw ako sa katitig mo, ikaw ang may kasalanan ha?”

“Di bale kuya, Ilalagay kita sa freezer ng puso ko upang doon, muli kang mabuo...” sagot ko naman.

“Ayoko d’yan.”

“Bakit? Saan mo gusto?”

“Dito... sa loob nito.” sabay tapik sa aking puwet.

“E, di lalo kang matunaw d’yan!”

Tawanan uli.

“Halika yakap na lang sa kuya.” Sabay unat sa kanyang mga kamay atsaka inilingkis iyon sa katawan ko.

At umusog ako sa kanya at niyakap ko rin siya. Nagyakapan kami. Idinantay ko ang aking isang paa sa kanyang paa na nakadantay naman sa isa kong paa.

“M-may kasalanan ako kuya...”

“Ano na naman iyan...?”

“Totoong pinutol ko nga ang puno ng mangga na itinanim mo sa harap ng bahay noong araw na umalis ka at ipinagbilin mong alagaan ko.”

Tinitigan niya ako. Maya-maya, “Sabi ko na nga ba eh... mataray talaga!” kinurot niya ang ilong ko na parang nanggigigil. “Bakit mo pinutol? Hindi mo ba siya inalagaan?”

“Inalagaan po. Lumaki na nga iyon eh... at namumulaklak na.”

“Sayang. Iyan ang isang bagay na alaala mo sa aking pag-alis, di ba? Na habang wala ako, ang kahoy na iyon ang siyang pupuno sa iyong pangungulila. Ang punong iyon ay puwede mong kausapin, puwedeng doon ka magtatambay o magpahangin, magpalabas ng saloobin, iisipin na ako ang puno ng manggang iyon kapag kinausap mo siya, makakarating sa akin ang iyong mga mensahe...”

“S-sorry talaga kuya.”

“Ok lang iyon. Pero bakit mo nga siya pinutol?”

“Wala... nainis ako sa iyo eh. Noong nakaraang dalawang linggo ko pa lang ata pinutol iyon. Akala ko ay hindi ka na babalik.”

Hinigpitan niya ang pagyakap niya sa akin sabay halik sa aking pisngi. ”Ang taray mo pa rin talaga.”

“Nagsisi ako kuya... Kawawa naman ang mangga”

“Ok lang iyon. Magtatanim uli ako pag-uwi natin.”

“Sige po...”

Bago kami umuwi, naligo muna kami sa banyo. Sabay. Nagpumilit siyang galawin uli ako ngunit umayaw ako dahil sa matinding hapdi at sakit pa na aking naranasan sa aking likuran. “S-sa bahay na lang kuya...” ang sagot ko na lang. Gusto ko man siyang pagbigyan, hindi talaga kaya. Sobrang sakit, at nagdurugo pa.

“O sige, pero laruin mo na lang sa bibig mo.”

Iyon ang ginawa ko. At noong natapos na kami, kinuha niya ang kanyang shaver at ako pa ang pinashave niya sa kanyang balahibo sa dibdib, sa tyan, at pati ang mga balahibo sa paanan ng kanyang sa ari...

Madaling araw kaming umuwi pabalik sa aming bayan. Sobrang saya ko sa piling ng aking kuya Andrei. Bagamat ngatatanong din ang isip ko kung ano ba talaga kami. “Ngunit kahit magkuya lang, OK na sa akin.” Bulong ko na lang sa aking sarili. Masaya naman kasi ako. Walang pagsidlan ang aking saya.

Noong nakarating kami ng bahay, tuwang-tuwa ang aking mga magulang lalo na sa mga pasalubng na dala ni kuya Andrei.

Simula noon, sa dalawang linggong pananatili sa amin ni kuya Andrei, halos gabi-gabi na niya akong ginalaw. At tama nga ang kanyang sinabi, sa kalaunan, hindi na ako nasasaktang masyado. Hanggang sa dumating sa puntong sarap na lang ang nangingibabaw habang ginagawa niya ang bagay na iyon sa akin.

Masaya ako. Masayang-masaya. Ang munting lihim na inosenteng ginagawa ko sa kanya noong ako’y isang musmos pa lamang ay lumalim, naging isang full-pledged na pagtatalik kung saan ay alam ko na, kabisado ko na, at may full consent ako, bagamat kulang ito sa sinasabi nilang tunay na magkarelasyon, kung ano man iyon. At iyan ang parte na hindi klaro sa aking isip. Kasi, ang alam ko, kapag ginagagawa ang mga bagay na iyon, dapat ay nasa isang relasyon ang dalawang tao. Dahil kung ang dalawang taong gumagawa noon ay labas sa isang relasyon, tikiman, experimentuhan, o laru-laro lamang ang tawag doon.

May kalituhan ang aking isip sa bahaging iyon. Ngunit dahil masaya naman ako sa ipinakitang kabaitan at pagka-sweet sa akin ni kuya Andre, mas nanaig sa aking isip ang saya sa piling niya at pagtanggap kung ano man ang kalagayan namin.

At kagaya ng sinabi niya sa akin noong akoy pitong taong gulang pa lamang, sa kanya ko lang gagawin iyon; siya lang ang lalaking puwede kong gawan ng ganoon. At kaming dalawa lang ang nakakaalam. Munting lihim. Iyon...

Ang isa pang nakadagdag tuwa sa muling pagbalik ni kuya Andrei sa amin ay ang pagtulong niya sa pagtustos sa aking pag-aaral. Bagaamt hindi kalakihan ngunit siya na raw ang bahala sa aking allowance, hanggang sa kapag nagka-college na ako. Ok lang naman kasi, libre pa ang pag-aaral ko sa high school sa isang state school. At kapag nag-college naman ako, malamang na may scholarship ako kung manatili ako sa top 1 hanggang sa paggraduate ko sa high school. Ang mga veledictorian kasi sa aming high school ay may mga offer na scholarships sa ibang colleges. At dahil ako ang palaging nangunguna sa aming klase, hindi malayong maabot ko iyon.

Hanggang sa dumating muli ang araw kung saan siya marereport na naman sa kanyang serbisyo sa pagkasundalo.

“Tol... itanim ko muna ang maggang ito!” sambit ni kuya Andrei, bitbit ang isang sapling ng mangga at itak at tinumbok ang harap ng bahay, katabi noong unang manggang itinanim niya na pinutol ko.

Dali-dali kong sinundan siya. Noong gumawa na siya ng hukay, tiningnan ko ang manggang pinutol ko, ang unang itinanim niya. At laking tuwa ko noong may nakita ako rito.

“Kuya! May sumibol na sanga sa unang manggang itinanim mo! Hindi siya namatay!”

Tumayo siya at tiningnan ito. “Oo nga! Ibig sabihin niyan, tuloy pa rin ang pamumunga niya!” At ginulo niya ang buhok ko sa tuwa. “Alagaan mo iyan ha?” at baling sa isa pang manggang itatanim niya, “Itatanim ko pa rin ito, tanda ng araw ng pangalawang pag-alis ko...”

“Sige kuya.”

Tuwang-tuwa ako sa nakitang ang puno ng manggang pinutol ko ay tila lumaban at nanindigan na mabuhay. Parang naging simbolismo ito sa inaakala kong namatay na pag-asa ngunit sumibol uli, at nagsimula na namang mangarap, humarap sa sunod na pagtatagpo muli ng landas namin ng kuya Andrei ko. Pakiwari ko ay may mensahe itong dala sa akin; na kagaya ng naputol na puno ng mangga, dapat din akong lumaban, sa kabila nang munting pagkaputol din ng aking pangarap, dapat akong manindigan at huwag magpadalos-dalos sa buhay...

“Sorry mangga... Simula ngayon, hindi na talaga kita puputulin ano man ang mangyari. Aalagaan kita at hayaang lumaki at mamunga. At salamat rin sa pagbukas mo sa aking isipan. Kagaya mo... lalaban din ako, huwag mawalan ng pag-asa, at hindi magpadalos-dalos.”

Napangiti si kuya Andrei. At pinaliit ang boses na parang sa isang duwende, “Beeee! Kaw kasi, sinabi nang huwag makulit at huwag maging maangas eh!” ang biro niya sabay bitiw ng nakakalokong tawa.

Muli ko siyang hinatid sa terminal. Naramdaman ko na naman ang sakit, bagamat hindi na kasing tindi noong una naming paglayo. Siguro dahil sa panahong iyon ay malaki na ako; may magagawa na kapag gusto kong puntahan siya sa assignment niya. Alam ko na yata kung paano pumunta ng San Pedro City. Alam ko rin kung paano sumakay patungo sa kanilang headquarters. At may address pa siya sa akin; may cp na ako, may number siya sa akin... kung kaya feeling ko, napakalapit na lang niya.

At kagaya ng unang pag-alis niya, dumaan muna kami sa isang videoke house at kinanta namin ang aming theme song na ano pa ba, “Old Photographs”

Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder

Feel like I'm getting older

Still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean

My heart still feels emotion

Even in this lonely place

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

Lately I just find my mind has turned to dreamin'

Making plans and scheming

How I'm gonna get back home

But deep down inside I know it's really hopeless

This road I'm on is endless

We climb our mountains all alone

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

Nasa bungad na ng bus siya at handa nang pumasok sa loob. “Palagi kang magtitext kuya ah... Baka mamaya, hindi mo na naman ako kukuntakin.” Ang sabi ko.

“Hindi na mangyayari iyan. May cp na nga akong binili para sa iyo di ba? At kapag di na talaga ako makakapagtext sa iyo, puntahan mo lang ang barraks namin. Baka kasi patay na ako” sambit niya, sabay tawa.

“Huwag kang magbiro ng ganyan ah!”

“Pinapatawa lang kita... Pero di ba, marunong ka nang pumunta sa San Pedro City?”

Tumango lang ako, panatag ang kalooban na sa pagkakataong iyon, hindi na talaga mangyayari pa ang dating sakit ng kalooban ko, ang dating hindi pagsulat sa akin. Ang dating naranasang hirap na umasa at mabigo...

Nanatili lang akong nakatayo sa gilid ng bus. Hanggang sa umalis ito. Kumaway ako, hindi alintana ang alikabok na kumalat sa paggalaw ng bus. Bagamat hindi ko nakikita ang mga pasahero sa loob noon, sa isip ko, kinawayan din niya ako.

Hindi ako natinag sa pagtayo hanggang sa unti-unting naglaho sa aking paningin ang sinakyan niya. Atsaka ko naman namalayan na dumaloy na pala ang aking mga luha.

At totoo naman ang pangako niyang magti-text. Hindi pa nakarating ang bus niya sa kanyang patutunguhan, may mga texts agad akong natanggap. “Lagi kang mag-iingat”, “Huwag kang malungkot”, “Alagaan mo ang sarili mo”, “Tandaan mo palagi, mahal ka ni kuya...” nga ganoong text. At sinagot ko rin naman.

At ang pangako kong sa kanya ko lang gagawin ang bagay na iyon ay talagang pinilit kong panindigan. Pinilit kong magpaka-loyal sa kanya. Kahit may mga oportunidad na maaaring magkaroon sana ako ng fling o maaaring ka-relasyon sa kapwa lalaki, pilit ko itong iniwasan.

At isa sa mga pagsubok ko ay ang ka-klaseng si Brix, iyong ka-klase namin na mahilig magkwento ng mga kabulastugan, lalo na kapag sex ang pinag-uusapan. Paano kasi, mas matanda sa amin, at siya iyong tipong parang astig, pilyo, salbahe, nambubully sa mga ka-klase at ang tawag ng iba sa kanya ay manyak, lalo na sa mga bakla. Paano, iyong mga baklang classmates namin ay kapag tinitingnan daw siya titingnan daw sila nitong ilalabas ang dila at didilaan ang kanyang mga labi o kaya ay kakagat-kagatin ang sarili niyang bibig habang titingnan sila na may pagka-pilyo ang dating, tila nanunukso ba. In fairness din naman, guwapo si Brix. Anak mayaman, matangkad, makinis ang kutis, at astig din ang porma, hindi payat at hindi rin mataba. Bilugin ang katawan. Kaso nga lang, may pagka pilyo at parang walang kaseryosohan, easy-go-lucky lang sa buhay. Kung kaya ay walang babeng pumapatol. Palibhasa ay mayaman, spoiled kaya irresponsable. At kung manyak pa ang itatawag, nakakahiya talaga iyon sa kung sino mang babae ang pumatol. At may mga kuwento rin na talagang nahuli siya ng ibang mga estudyanteng nakipagtalik sa bakla sa talahiban ng track and field ng school. Isang gabi na raw iyon, may mga estudyanteng dumaan at eksaktong lumabas raw ang dalawa galing sa talahiban at si Brix ay naka-hubad pang-itaas pa, nag-aayos sa kanyang pantalon at sinturon habang ang bakla na nasa likod pa niya, ay nag-aayos din ng kanyang polo at brief. Iyon ang kuwento. At palagay ko ay totoo talaga. Kasi, inamin ng bakla eh.

Anyway, hindi pa naman niya ako na-bully o na harass ni Brix. Siguro dahil nangunguna ako palagi sa klase at respeto na lang siguro na kesyo matalino, at sabi nila, guwapo at maraming nagka-crush. At lalaki rin naman ako kung kumilos. Aaminin ko, humanga ako sa kamachohan ni Brix, ganda ng kanyang pananamit at kapogi-an. Minsan nga, may isang beses nakatitig ako sa kanya nang wala sa koob ko. Noong napansin niya ito, kinindatan ba naman ako sabay ngiti. Iyon lang at para na akong hinataw ng matigas na bagay sa ulo at natauhan. Ngunit hindi ko maipagkaila na kinilig din ako, naalala ang kuya Andrei ko. Mas matanda kasi siya kaysa akin at may mga bagay din na pareho sila ng kuya Andrei ko.

May isang beses, nakaupo akong mag-isa sa likod ng main building. Walang katao-tao sa lugar na iyon mag-aalas 7 na kasi ng gabi at may tinapos lang akong chapter na basahin para iyon sa aming pasulit kinabukasan. Nagulat na lang ako noong bigla ba namang siyang sumulpot. “Tol... nandito ka pa? Gabi na ah!” sambit niya habang tumabi sa siya pag-upo sa inupuan kong puno ng kahoy na natumba.

Napalingon ako sa kanya. “Oo, nag-aaral ako eh. Tinapos ko lang itong isang chapter...”

“Kaya pala ang tali-talino mo. Ganyan ka pala kapag nag-aaral.”

“Hindi naman. Tamang pag-aaral lang.” ang sagot ko sabay sara ko sa aklat. Med’yo nainis din ako kasi naistrobo ang aking pagko-concentrate sa aking pag-babasa. Yumuko lang ako.

Alam ko, tinitigan niya ako, iyon bang parang may ibang plano sa kanyang utak. At doon ako ako nagulat noong bigla niyang sinabing, “Alam mo, tol... napo-pogian ako sa iyo. Para ka kasing babae kung tingnan pero astig. Astig kung kumilos, astig ang porma, astig pa sa klase!”

Bigla akong napatitig sa kanya. Gusto ko mang kiligin tinimpi ko at ang nasambit ko ay, “Tado!” at tumawa na lang ako. “Nababakla ka na yata eh!”

“Sinabi mo pa. Nakakabakla kasi ang porma tol! Hayop! Kaya ako, nababakla sa iyo!”

Tawa pa rin ako nang tawa. “O e... kun gnababakla ka sa akin, ano ngayon ang gusto mong mangyari?”

“P-pwede ba???” tanong niya ang mga mata ay tila may itinagong kapilyuhang plano habang pinisil ng isa niyang kamay ang aking paa.

Na siya ko namang ipinagreact. “Anong puwede? Ikaw talaga, palabiro ka.” Sabay hawi ng kanyang kamay na pumisil-pisil sa aking paa.

“S-sabay lang tayong magparaos tol... d’yan sa CR o...”

Natawa ako nang hilaw bagamat sa kaloob-looban ko, na-excite talaga ako sa kanyang sinabi. At ramdam ko pa ang mabilis na pagkalampag ng aking dibdib. “Tado ka talaga. E... hindi ako ganyan. H-hinid ko type ang ganyan!” ang pag-aalibi ko na lang. Natakot din ako. Public na lugar kaya iyon. At isa pa, ipinangako kong si kuya Andrei lang ang dapat na lalaki sa buhay ko.”

“Hindi ako nagbibiro tol... seryoso ako. Sige na pliss. Kung kailangang ligawan kita, gagawin ko.”

“Brix ha? Natatakot na ako sa iyo. Ayoko niyan...”

“Hirap sa atin eh.”

“Pwede ba iyon? Lalaki ka, lalaki rin ako, tapos liligawan mo ako?”

“Bakit? Wala ka pa bang narinig na lalaki sa lalaking relasyon? Wala bang purong lalaking nagsi-sex?”

Nahinto naman ako sa kanyang tanong. Syempre, may narinig na ako. At naalala ko pa si kuya Andrei. “Seryoso ka ba talaga Brix?” ang tanong ko na lang. Ayaw ko kasi siyang patulan.

“Seryoso...” ang boses ay mahina pa rin, mukha talaga siyang seryoso.

“Ikaw? Ang naughty boy ng campus? Manliligaw ng isang lalaki?” idinaan ko na lang sa pilit na tawa ang lahat.

“Bakit? Masama ba?”

“Gutom lang iyan tol...” sambit ko. Naisip ko rin kasi na baka hinuhuli lang niya ako. At kapag bumigay ako, hayun, iba-black mail na. Lalo na kapag panahon ng pasulit, baka takutin ako na kapag hindi ko pinakopya, ibubunyag niyang nadale niya ako. May ganyan kayang nangyari sa school namin. May mga video pang lumalabas. Scandal.

“Tol.. hindi ako gutom. Kakakain ko lang kanina.”

“O baka nakasinghot ka naman ng katol?”

“Hindi kami nagkakatol tol... Walang lamok sa bahay.”

“Kun ganoon, kulang lang iyan sa paligo.”

“Mabango ito tol... dalawa o kaya tatlong beses itong naliligo araw-araw.”

“Kung ganoon... may tama ka.”

“Tumpak! May tama ako tol. May tama ang puso ko sa iyo!”

Tumawa ako nang malakas. “Oo na. May tama ka... tara na uwi na tayo. Puro naman katarantaduhan ang mga kuwento mo eh.”

Doon na siya parang napikon. “Ano ba ang gusto mong gawin ko upang maniwala ka tol? Seryoso nga ako, ano ka ba?”

At dahil ayoko ngang patulan siya, biniro ko na lang siya ng isang hamon. Hindi ko naman kasi iisipin na kakagatin niya. “Sige nga, gawin mo nga ang pagpaparaos na sinabi mo? At kapag nalibugan akong tingnan ka, sasabayan na kita.”

Ngunit ako ang nagulat noong bigla siyang tumayo, “Deal!” sambit niya at walang lingon-lingon na tinumbok ang harapan ng CR na nasa malapit lang. May harang kasi iyon sa magkabilang sides kung kaya hindi siya makikita kung titingnan siya sa gilid. Noong naroon na siya, tinanggal niya ang butones ng kanyang polo. Hinayaan lang niya itong nakabukas bagamat hinawi niya upang lubos kong makita ang kanyang dibdib. Pagkatapos, tinanggal niya ang kanyang sinturon, binuksan ang butones at ibinaba ang zipper. Hinila pababa ang kanyang pantalon at bumagsak ito sa sementong sahig. Lumantad sa aking mga mata ang kanyang puting brief na bakat na bakat ang malaking bukol sa kanyang harapan. May ilaw din ang taan nito kung kaya kitang-kita ko siya sa aking kinauupuan.

Hindi ako nakakibo sa bilis ng pangyayari. Napalunok na lang ako ng laway habang napako ang aking paningin sa kanyang ginawa.

Pagkatapos, hinawi niya ang kanyang brief at doon na lumantad ang kanyang ari na sa pagkakataong iyon, ay tigas na tigas na. Malaki ito, mataba. Mahaba. Above average kumbaga.

Para akong isang tuod na nakaupo lang doon sa di kalayuan sa harap niya at nakatunganga sa kanyang ginawa.

Hinagod ng kanyang kaliwang kamay ang kanyang dibdib, dinilaan pa ang kanyang daliri at pinisil-pisil noon ang kanyang utong habang ang kanang kamay naman niya ay nagsimula nang laruin ang kanyang pagkalalaki. Sarap na sarap siya sa kanyang ginawa, ipinikit-pikit pa ang kanyang mga mata.

Pakiwari ko ay gusto ko na siyang lapitan at tulungan sa kanyang ginawa. Muling nanumbalik ang mga ginagawa namin ni kuya Andrei at lalo na ang huling itinuro niya sa akin sa isang hotel sa San Pedro City. Ramdam kong basa na rin ang ulo ng aking pagkalalaki sa ilalim ng aking brief.

“Halika tol... sabay na tayo! Please...?” ang sambit niya, ang boses ay nagmamakaawa.

At sa pag-hilahan ng aking isip kung tatanggapin ang kanyang paghikayat o hindi, biglang lumakas pa ang kabog ng aking dibdib.

Tatayo na sana ako upang lapitan siya at sabayan sa kanyang pagpaparaos noong biglang tumunog ang aking cp. Mistula akong binuhusan ng malamig na tubig sa biglang pagsingit ng ingay ng aking cp. Para bang sinadya iyon ng pagkakataon. At imbes na itutuloy ko pa ang paglapit kay Brix, binuksan ko na lang ang inbox ng cp ko at binasa ang text.

Si kuya Andrei. “Tol... musta ka na? Gabi na, kumain ka na ba? Anong ulam? Ang ML natin ha? I love you!” at ipinaalala pa tlaga niya ang aming munting lihim. ML kasi ang aming tawag doon sa text.

Naalimpungatan ko na lang na dinampot ko ang aking libro, dali-daling ipinasok ito sa aking bag, tumayo, at walang pasabing nagtatakbo. “Kay kuya Andrei ko lang puwedeng gawin iyan!” sigaw ng utak ko habang nagtatakbo palayo sa lugar, iniwan si Brix na nabitin sa kanyang ginagawa.

Kinabukasan, pansin ko ang pagdaramdam sa akin ni Brix. Ramdam ko ito sa kanyang mga tingin. At bagamat may isang bahagi ng aking isip na nag-udyok na kausapin siya upang bigyang linaw ang nangyari ngunit pinilit ko na lang na manahimik at huwag padaig sa tukso.

At ang ginawa ko, palagi ko nang sinasamahan ang girlfriend kong si Elsie. Pinilit kong magpaka-sweet, at i-focus ang aking atensyon sa kanya upang hindi na muli akong guluhin pa ni Brix.

At sa tingin ko ay nagtagumpay naman ako.

Akala ko ay tuloy-tuloy na talaga ang set-up naming ni kuya Andrei at kung may hadlang man ay kaya ko itong labanan at lampas an. Lagi kasi siyang nagtitext, at ako naman, iniiwasang matukso. Ngunit isang gabi sa aming hapag kainan kung saan ay sabay kaming kumain ng hapunan ng mga magulang ko...

“Napakatulis talaga niyang si Andrei! Mantakin mong noong pagdating na pagdating pa lang pala niyan sa Maynila ay maraming babae na ang nagkandarapa at nahuhumaling! At may isang babae na patay na patay raw sa kanya at naanakan niya! May anak na pala ang batang iyan! Pilyong bata talaga!”

Muntik na akong nabilaukan sa aking narinig. Pakiramdam ko ay biglang may tumusok sa aking puso sa sobrang sakit. Nahinto ako sa pagsubo hindi malaman kung sisingit ng tanong tungkol sa anak ni kuya Andrei o mag walk out na lang...

(Itutuloy)