Paraffle Na Pag-ibig [10]

WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

Author's Note:

Sana kung hindi pa po kayo member, please join na po sa bagong site ng MSOB ang http://angbahaghari.com iba po ang purpose nito sa msob kaya sana ay mag sign up po kayo.

At may nagbabadya pong torrid scene na naman ang PNP sa chap 11 at kung matuloy ito, dito ko po muna ipost ito sa fb group ng michaelsshadesofblue: http://www.facebook.com/home.php#!/home.php?sk=group_136612009740737&ap=1 kaya join na po. closed group po ito kaya you got to be a member para mabasa ang torrid parts kung sakaling matuloy...

-Mikejuha-

-------------------------------------------------------------------

Pakiramdam ko ay sasabog ang tenga ako sa pagkarining ko sa aking pangalan at sa lakas na rin ng palakpakan at hiyawan ng mga tao. Parang ambilis ng mga pangyayari na hindi ko man lang nakitang darating ang puntong pati pala ako ay aakyat sa entablado.

Sa totoo lang, parang gusto kong mag walk out at magtatakbo palabas sa lugar na iyon. Tiningnan ko si Aljun na panay rin ang panghikayat sa akin na umakyat na.

At wala akong nagawa kundi ang humakbang patungo sa hagdanang nasa gilid ng stage. At noong nasa itaas na, nakita kong nakatutok na sa akin ang spotlight habang naglakad ako patungo sa direksyon kung saan naroon ang upuan ko, katabi ng kay Aljun. Nakatingin naman sa akin si Aljun, abot-tenga ang ngiti at pumapalakpak din kasabay ng audience.

Kumaway ako bagamat nilabanan ko ang matinding pakiramdam na parang malulusaw sa hiya.

Palakpakan ang mga tao, hiyawan sipulan. At may mga sumisigaw pa ng, “Ang guwapo din pala ni master!! Bagay na bagay kayo!! Parang mga artista!!”

At may mga sumigaw pa ng “Ok lang kung kayo ang magkatuluyan! Al-Gen! Al-Gen! Al-Gen!”

At may mga sumigaw din ng “Kiss! Kiss! Kiss!”

Napangiti na lang ang interviewer. Ako naman ay hindi magkamayaw sa gagawin, mabilis ang pagkabog ng dibdib, nanginginig ang kalamnan, nanlalamig ang katawan. Hindi kasi ako sanay sa ganoong exposure. Sobrang natakot ako.

Tiningnan ko ang mukha ni Aljun, kitang-kita ko ang pamumula nito. Nag-blush siya! At noong nakita niyang tiningnan ko siya, binitawan niya ang isang pilit na ngiti.

“Tinuro mo pa kasi ako eh!” ang mahina kong boses, aninisi sa kanya.

“Hayaan mo na. Ok lang iyan...” sagot niya.

“Mukhang marami ang gustong magtandem kayo. Ako man ay napahanga sa kakisigan at lakas ng appeal ninyong dalawa. Perfect match ba? Parehong matatangkad, parehong hunk materials. Parehong crush ng bayan. Parang younger versions nina Aljun Abrenica at Piolo Pascual!” Sabi ng interviewer.

Hiyawan uli ang mga tao. At ang iba ay nagsisigawan uli ng “Kiss! Kiss! Kiss!”

Hindi na kumibo ang interviewer. Hinintay ang reaksyon namin sa pagsisigaw ng audience ng “Kiss!”

At noon ko lang din napagmasdan si Aljun na mistulang hiyang-hiya sa nangyari. Alam kong game sya sa kahit ano mang panunukso. Ngunit parang affected siya sa biro sa amin at biglang natameme, ngiting hilaw lang ang binitiwan at nagyuyuko lang.

“Can I ask Gener something?” ang sunod kong narinig na tanong ng interviewer.

“Call me Jun po...” ang pag butt-in ko sa interviewer. Hindi kasi ako comportable sa Gener na tawag.

“Ok Jun... Sa ilang oras na naging ‘slave’ mo si Aljun, ano ang impression mo sa kanya?”

Tiningnan ko si Aljun na nakatingin din sa akin, nakangiti, naghihintay sa isasagot ko. “Mabait... sobra.”

“Paanong mabait?” follow-up ng interviewer.

“Mabait. Nagluluto, naghahanda ng pagkain, naglalaba, naglilinis ng bahay...”

Napa-“Wow!” ang interviewer “Ang sweet pala niya. Pero sa ibang banda, anong kabulastugan naman if any ang nagawa na niya sa iyo?”

“Iyong na late sa usapan namin, iyong nalasing siya sa flat ko at sinukahan ang buong kuwarto ko... at hindi na makatayo, ako pa ang nagbuhat patungo sa kama.” sabay tawa. Napatawa na rin si Aljun at ang audience. Marahil ay hindi niya inaasahang ibubunyag ko ang pagkalasing niya. Tawa siya nang tawa na na mistulang nahihiya na ikinatuwa naman ng mga audience.

“Totoo ba Aljun?”

“Opo. I don’t really do hard drinks. But, there was no choice. It was not a good way to refuse a master on my first slave hours. So…” ang paliwanag ni Aljun.

“From you Aljun, ano ang naramdaman mo noong time na nakita mong si Jun pala ang master mo, isang guwapong hunk. Did you expect otherwise?”

“Nagulat ako. In fact ang pasalubong ko nga sa kanya sa una ko pa lang pagpunta sa flat niya, dahil ang buong akala ko ay isang babae siya o kaya bakla, ay isang kumpol ng mga rosas.”

Tawanan ang mga tao.

“Na tinanggap naman niya.”

“He had no choice. But I promised na babawi ako…”

“At bumawi ka naman?”

“Opo. Ako ang nagsaing, naglaba, naglinis ng bahay…”

Tawanan ang mga tao.

“Pero sa isang ‘Jun’ na siyang master mo. Happy ka ba?”

Tumingin muna si Aljun sa akin bago nagsalita. “Absolutely. Masaya ako dahil parang kapatid ko na siya. Wala akong kapatid e. I have always wanted to have a baby brother. At parang nafulfill ito kay Boss Jun.”

“In an ironic situation nga lang I suppose dahil baby brother mo ngang maituturing ngunit master mo naman, at inuutusan ka...” dugtong ng editor.

“Oo. But I refuse to say that there is any contradiction. Kasi, as a big brother, I could pamper my baby brother too... He can ask me anything, even protect him. I guess I’m a loving kuya.”

“Ohhhhhhhh!” Nagreact ang audience. Na-sweetan ba?

“Ikaw Jun. How do you feel na may ‘Kuya’ Aljun ka for 365 days?”

“Masaya. I never really expected things to come out this way. Wala din akong kapatid e. And I’m kind of spoiled din, the reason kung bakit nagtransfer ako dito - upang baguhin ang sarili at maging independent. Feeling ko, there was a void in my life na na-fill din ni Boss... Aljun”

“E.... paano yan. He’s good only for 365 hours...” follow up ng interviewer.

Binitiwan ko ang isang ngiting hilaw. Parang bigla akong nalungkot. Napatingin ako kay Aljun na ang mukha ay parang na-excite sa kung ano ang aking isasagot.

Tiningnan ko uli ang interviewer at sumagot. “Some good things never last, sabi nga ng kanta. It’s sad... Pero better to have a big brother for 356 hours than not to have experienced it at all.”

Ewan kung naramdaman din ni Aljun ang lungkot sa aking puso sa pagkasabi kong iyon. Bigla kong naramdaman na lang ang kanang kamay niya na humawak sa aking kaliwang kamay, na para bang ang bulong niyon sa aking isip ay, “huwag kang mag-alala, nandito pa rin ako pagkatapos ng 365 hours...” 

Ngunit dahil sa hiya ko na baka mapansin ito ng interviewer, tinanggal ko ang kamay ko sa pagkahawak niya at nagkunyaring kinamot ko ang aking kilay. Ewan kung napansin nga ito ng interviewer.

“Last question para kay Jun; kilala mo ba ang letrang ‘G’ na crush ni Aljun?”

Napatingin muli ako kay Aljun. Nagtatanoong ang aking mga mata kung sasabihin ko. Ngunit ang tingin niya sa akin ay naghintay lang kung ano ang aking sasabihin, na parang may pag-alinlangan. “Palagay ko ay kilala ko ngunit hindi ako sigurado…” ang nasabi ko na lang.

“Maaari bang sabihin mo sa amin?”

“Ah... itanong niyo na lang po sa kanya....” sabay turo ko kay Aljun.

Napangiti ang interviewer. “Ok... I’ll keave you with that question. Thank you guys for being so sport...” ang sabi ng editor sabay tayo at isa-isa kaming kinamayan.

Palakpakan ang mga tao. Ako naman ay nakahinga ng maluwag.

Tangka na sana kaming bumaba ng stage noong nag-announce na naman ag emcee. “We would like to request Mr. Aljun Lachica and his master to render a song for us?”

Nanlaki tuloy ang aking mga mata. Isinali ba naman ako... Hindi naman ako celebrant.

Ngunit wala na rin akong magawa noong iniabot ng stage assistant sa kanya ang gitara at sinabihan ako ni Aljun na iyong kanta na lang manin na “I’m Yours” ang kakantahin. Kaya tumango na lang ako. Second voice lang naman kasi ang role ko doon.

At nakaset na ang isip kong maki-sayaw na lang sa tugtog para hindi magiging KJ.

Ayaw ko sanang tumayo kasi, hindi naman ako sanay nga sa mga ganoon. Iyon bang all-out sa showmanship. Kapag kumakanta ako sa videoke, nakaupo lang talaga. Subalit nagulat na lang ako noong tumayo talaga si Aljun hawak-hawak ang gitara. Kaya noong nasa harap na siya ng audience na nakatayo at hinikayat akong tumayo na rin, wala na akong nagawa.

At kumanta nga kami (please cleck arrow/play) -

I’m Yours – Jason Mraz Song Lyrics

Pakiramdam ko, na-mesmerize namin ang mga audience sa aming pagkanta. Tahimik na tahimik sila bagamat may iilan na kumuha ng pictures, may nagbi-video. Feeling ko mga tunay kaming celebrity talaga. At si Aljun pa na feel na feel ang pagkanta, may pa ngiti-ngiti pa at patingin-tingin sa akin habang kumakanta kami na para bang mga tunay kaming singers at tunay na magkasintahan. Nakakaloka!

At noong matapos na ang kanta, nakakabingi ang palakpakan nila at may mga sumisigaw pa ng “Encore! Ecore!”

Lumingon sa akin si Aljun. “Kanta pa tayo?”

Na gusto ko sanang sagutin ng isang simangot ngunit dahil nasa harap kami ng mga tao, nagtanong na lang ako, ang boses ay may pagtutol. “Ano pa ba ang kakantahin natin? Iyon lang ang kinakanta natin e...”

“Ako ang bahala. Heto, madali lang ito” at tinugtog niya muli ang gitara...

At wala na naman akong nagawa kundi ang sumabay sa kanya. Nakanta na rin namin kasi ito at alam niyang gustong-gusto ko rin ang tugtog na ito. Ako ang nagsecond voice sa kanya.

(please cleck arrow/play) -

The Sound of Silence – Simon and Garfunkel Song Lyrics

Sigawan uli ang mga tao, palakpakan. Pakiramdam ko ay mas nagustuhan nila ang pangalawa naming kanta.

At may sumigaw pa na, “Bagay na bagay kayo tol! Ok lang sa amin kung kayo ang magkatuluyan... Sarap palang ma-inlove ng kapwa lalaki, tangina!!! Masubukan nga!”

Tawanan ang lahat.

Pagkatapos ng program ay may kainan. Talagang pinaghandaan nila ang okasyon na iyon. Ang kulang na lang ay sayawan. Happy naman ang lahat sa kinalalabasan ng surprise birthday greeting nila kay Aljun. Nalaman ko ring nandoon pala talaga si Gina kasama ang kanyang mga barkada.

At ang isa pang nakakawindang na bagay ay napag alaman kong na may isa pa palang transferree na ang pangalan ay nagsimula din sa “G” na nandoon din sa surprise treat na iyon; si Giselle. At hindi rin ito patatalo sa ganda at tangkad. At ang tsika pa ay nanalo na daw itong Miss University sa dating pinag-aralang eskuwelahan. Bongga! Sosyal! Pero, mukhang mataray at mayabang. Kaya para sa akin, si Gina pa rin ang bet ko para kay Aljun (Araykopo!!!). Mas nagandahan kasi ako sa kanya. Simple lang ito sa pagdadala sa sarili, walang kaarte-arte sa mukha at katawan bagamat litaw na litaw pa rin ang natural niyang ganda. At mabait pa. Kumbga, simple lang ang ganda pero rock! At isa pa, crush ko rin kaya siya...

Alas 10 ng gabi noong makauwi kami sa aking flat. “Boss... tuloy pa ba tayo sa night swimming?” ang tanong k okay Aljun.

“Tuloy natin. Hindi ko na kaya birthday bukas.” ang sagot naman niya.

Kaya tumuloy pa rin kami.

Ang beach na iyon ay may floating cottage. Bale may lubid na nakatali galing sa poste na nasa aplaya patungo naman poste na nasa malalim na parte ng dagat. At kapag ready na ang lahat, hihilahin na lang ang lubid upang papalaot na ang cottage. Parang isang sampan lang ito na gawa sa kawayan bagamat may higaan sa loob, may digding, at may atip. Cottage talaga sya. Pwede ring mag-ihaw-ihaw, magluto, depende sa trip. Pwede ring mamingwit ng isda.

Dala-dala namin ang isang case ng beer at pagkain, hinahatak na namin ni Aljun ang cottage patungo sa malalim na lugar. Actually, wala akong planong maligo. At sabi ni Aljun ay ayaw din daw niyang maligo. Kaya ang ginawa namin habang nasa malalim na parte ang cottage ay inuman lang, kuwentuhan, sound trip.

Masaya naman ako. Happy. Parang sarili namin ang mundo, at pakiwari ko ay parang wala na akong mahihiling pa sa buhay sa ganoong kalagayan. Ewan ko. Basta sobrang happy ako bagamat hindi ko maipaliwanag ang malalim na dahilan kung bakit.

Pareho kaming nakaupo sa papag, ang aming mga paa ay nakalawit sa tubig-dagat at pareho kaming nakaharap sa kawalan, ang malamig na hangin ay pagbugsu-bugsong humahampas sa dingding ng cottage at sa aming mga katawan. At sa aming mga kamay ay ang tig-iisang bote ng beer.

“Ang sarap dito… ang lamig ng hangin, preskong-presko…” sabi ko.

“Oo nga. Walang problema, parang nasa kamay ko lang ang lahat ng gusto ko. Parang wala na akong pwede pang hilingin sa buhay.”

“Happy ka ba boss?” ang tanong ko sa kanya.

“Sobra...”

Tahimik. Gusto ko pa sanang itanong kung bakit siya masaya ngunit parang may hiya din akong naramdaman. Tumungga na lang ako ng beer, ninamnam ang sarap na nasarili ko ang isang taong hindi ko alam kung bakit nakapagdulot sa akin ng ibayong saya.

“I-ikaw... happy ka Boss? Ang balik din niya sa tanong ko.

Tiningnan ko siya atsaka binitiwan ko ang isang tango.

“Isa ito sa hindi ko malilimutang birthday sa buhay ko. Walang ingay, walang gulo, at kasama ko pa ang aking...” ang pagparinig niya.

Napalingon muli ako sa kanya sa hindi niya pagkumpleto sa kanyang sinabi. “Ano?”

“Master… ano pa ba?” ang maloko niyang sagot.

Natawa na rin ako. “Woi may regalo pala ako para sa iyo…” sabay tayo ko at kuha sa aking bag. “Heto boss..” at iniabot ko sa kanya ang isang Nokia cp.

“Wowwww! Yeheeyyyyyy! May cp na ulit ako! Salamat boss!” Tiningnan niya itong maigi. “Ang mahal kaya nito! Latest model ba ito? Touch screen pa!”

Tumango ako.

Itinabi niya ang cp at saka inakbayan ako. “Alam mo, kahit wala kang regalo sa akin, masayang-masaya pa rin ako…”

“Bakit?”

“Dahil kasama kita.”

Ewan. Parang may kung anong kasayahang biglang umalipin sa akin sa pagkarinig niyon. Parang gusto kong umiyak at ibulong sa kanya na ako rin ay masayang-masaya na kapiling siya, na sa araw ng kanyang birthday, nasarili ko ang oras niya, ang atensyon niya, ang kanyang pag-iisip.

Inilingkis ko ang aking kanang kamay sa kanyang beywang.

Inilingkis din niya ang kanyang kaliwang braso sa aking balikat at bahagya siyang tumagilid paharap sa akin upang tuluyang ilingkis na niya ang dalawa niyang kamay sa aking katawan.

Isinandal ko ang aking ulo sa kanyang balikat at sinimulang haplos-haplusin ng isang kamay niya ang aking buhok.

Napabuntong-hininga ako. Sa isip ko ay naglalaro ang magkahalong saya at pag-aagam-agam. Masaya dahil sa sandaling iyon ay parang naangkin ko na rin siya; at pag-aagam agam dahil hindi ko alam ang kahinatnan ng lahat. Parang gusto kong umiyak, gustong tumutol ng damdamin na kung bawal man at may malaking balakid kung sakali mang magmahal ako sa kapwa lalaki, ay huwag na sanang mangyari pang mahulog ang loob ko sa kanya. May takot akong naramdaman.

Ngnit kagaya ng isang tubig, wala akong magawa kundi ang magpaubaya sa kung saan man ang papunta ang bugso ng agos nito…

Ewan kung ang laman ng kanyang isip ay pareho din ba ng sa akin ngunit wala na akong pakialam. Wala kaming imikan sa ganoong posisyon. Nakalingkis ang aming mga braso sa kanya-kanyang katawan, ang ulo ko ay nakasandal sa kanyang balikat kung saan ang buhok ko naman ay hinihimas-himas ng kanyang kamay habang sinamsam ng aming mga katawan ang malamig na bugso ng hanging dagat.

Para akong isang batang nakahanap ng isang secure na lugar sa mga bisig ng kanyang ama, o kuya…

Nasa ganoong kaming sitwasyong pagyayakapan noong bigla niyang hinawi ang aking mukha at halos ididikit na nito ang labi niya sa mga labi ko, “Naalala mo noong bigla kitang hinalikan sa bibig?”

“Hindi naman halik iyon eh. Di ba sabi mo hindi halik iyon?” ang pagtutol ko noong maalala ang insedente.

“Halik iyon. Nagsinungaling lang ako sa iyo.”

Syempre, may tuwa akong nadarama. “Bakit mo ginawa iyon?” ang tanong ko.

“Nainis kasi ako sa dami mong satsat tungkol sa toothbrush mo na ginamit ko. At noong tinitigan ko ang bibig mo habang nagsasalita ka, iyon… hinid ko napigilan ang sariling hindi ko siilin ng halik ang mga labi mo.”

“B-bakit?”

“Ewan ko. Parang nagdilim ang paningin ko. Nanggigil ako…”

“Ibig sabihin nasarapan ka sa paghalik mo sa akin. At nagsinungaling ka noong sabihin mong hindi.”

“Ganoon na nga siguro…” ang pag-amin niya.

“Bakit ka nanggigil?” tanong ko.

Hinawakan niya ang aking panga at tiningnan ang aking mga labi.

Binitwawan ko ang isang ngiti.

“Nakakapanggigil talaga!” biro uli niya.

Tahimik.

“F-first time mo bang mahalikan?” tanong niya.

Tumango ako.

“Sabi ko na nga ba eh.”

“Paano mo nasabi?”

“Natulala ka pagkatapos ng halik ko na iyon…”

Napayuko naman ako. Nahiya, hindi makatingin sa kanya. Totoo naman kasing natulala ako. At nasarapan pa.

Tahimik. Muli isinandal ko ang aking ulo sa kanyang balikat.

Ngunit hinawi niya muli ang aking mukha at pinaharap ito sa mukha niya. “P-ayag ako… kung gusto mong m-may mangyari sa atin sa gabing ito…” ang malambing at mahina niyang boses na halos hindi ko na marinig ang kanyang sinasabi.

“P-paanong p-payag?” ang bulong ko din, hindi lubos maintindihan ang ibig niyang sabihin.

“N-naranasan mo na ba ang pakikipag-sex?”

Pakiwari ko ay may humataw sa aking ulo sa narinig. At bigla na lang lumakas ang kalampag ng aking dibdib. “H-hindi pa…” ang sagot ko.

“G-gusto mong maranasan?”

“I-ikaw ba ay may karanasan na…?”

“S-sa… babae, meron. Ngunit sa lalaki, w-wala pa... Ngunit para sa iyo, gusto kong maranasan ito.”

“H-hindi ko alam boss… parang ayoko…”

“Bakit???”

“B-baka darating sa puntong m-masaktan ako… N-natatakot ako b-boss… Ayokong masaktan…”

“Hindi ka masasaktan. Ako ang bahala…” ang bulong niya sa aking tenga.

(Itutuloy)