Part 7 and 8 : Engkantadong Gubat

WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.


By: Jayson

Genre: Homo-erotic, Fantasy

Note: Matatapos na po ang Engkantadong gubat. Salamat sa nagsubaybay nito. Maraming salamat din kay JoshX inaabangan ko ang iyong Catch me Irwin, salamat din kay Royvan, sweetjohn, mico, Ar , Kearse, Myx, Akie, Clydekent at sa mga anonymous commentors. Kung may nalimutan man ako ay pasensya na po. Sana ay magustuhan niyo po ang mga huling tagpo sa mahiwagang mundo ni Jed at Joseph.

--ooOoo----ooOoo----ooOoo----ooOoo----ooOoo----ooOoo--

Kinaumagahan, sinlamig pa ng nyebe ang pakikitungo ng dalawa sa isat isa. Kumain sila ng agahan, nilinis ang sarili, nagbalot ng mababaon sa panibagong paglalakbay at humayo sa kweba. Ni hindi man lang nagkibuan o nag usap si Jed at Joseph. Nang sumapit ang tanghalian, nakaramdam na naman ng pamilyar na sensasyon sa katawan si Joseph, mainit at naglalaway siya habang tinitigan ang batang si Jed. Ang bata naman ay lalong naging mapang akit, nagpalitan lamang sila ng mga nakaw na sulyap ngunit hindi parin nag uusap.

“Ngayon munting nilalang, pagmasdan mong maigi ang susunod na mangyayari, sapagkat ang susunod na pagsubok ay sigurado akong kapana-panabik.”

“Paano pong kapana-panabik panginoon? Ano po ang ibig ninyong sabihin?”

“Ang nakatatandang lalaki ay napaka aktibo at malibog, marami na itong karanasan sa babae at sa lalaki. Kapag nahaharap ito sa sitwasyon kung saan susubukin ang pagpigil niya sa kanyang tawag ng laman ay sigurado akong mabibigo ito. Sapagkat mas makapapangyarin ang ibaba niya kaysa kanyang utak. Ngayong araw na ito haharapin nila si Lorena, ang pinaka magandang kataw at nakakaakit na espiritu ng tubig. At upang malagpasan ang pagsubok nito, dapat nilang labanan ang kalibugan at iwasan ang makipag talik sa kanya.”

“ano po ang mangyayari kung, isa sa kanila ay makikipagtalik sa kataw na si Lorena?”

“Iyan ang kapana-panabik munting nilalang sapagkat ang kataw na si Lorena ay magpapakita sa gitna ng lawa, ngunit may bantay itong lalaking espiritu ng tubig, si Agwador. Ang sinumang sumubok na lapitan ang kataw na si Lorena ay siguradong di na makakasilay ng umaga. Mararating lamang nila ang kinalalagyan ni Lorena gamit ang mahiwagang tungkod.”

“Sa tinging niyo po panginoon, tatablan sila sa awit at alindog ni Lorena?”

“Napakagandang tanong munting nilalang. Ang nakakatandang lalaki ay siguradong tatablan at di nito malalabanan ang pagnanasang makipagtalik kay Lorena; sigurado akong mabibighani siya sa awit ng kataw at hindi na makakapag isip pa ng matino. Ngunit ang bata, bagamat malibog din ito, wala pa naman itong karanasan sa mga babae kaya di ako sigurado kung tatalab sa kanya ang awit at alindog ni Lorena. Tingnan nalang natin.”

Gaya ng dati, walang hudyat ang pagdating ng susunod na pagsubok, Isang ikot pa lang sila sa tinhahak nilang daan ng matanaw nila ang isang malaking lawa at sa gitna nito ay isang malaking bato na mukhang maliit na isla. Sa ibabaw ng batong iyon, namataan nila ang isang nilalang, ang kalahati ng katawan nito ay isang nakakabighaning dalaga habang ang kalahati ang buntot ng isang isda na kulay ginto. Nang makita sila ng nilalang, bigla itong tumay at nagbagong anyo. Ang dating kulay ginto na buntot ay naging isang pares ng malalambot at mapuputing paa. Walang saplot ang dalaga at kahit mula sa malayo ay matatanaw ang isang napakagandang hubog ng katawan. Biglang binalot ang paligid ng isang mahika ng magsimulang umawit ang magandang nilalang. Isang awit na nakakapukaw ng nagsusumidhing damdamin at kalibugan. Nang marinig ito ni Joseph, napako ang mga mata niya sa dalaga, nagmistulang blanko ang mukha nito at dahan dahang tinungo ang lawa upang puntahan ang kataw na si Lorena.

Pinagmasdan ni Jed so Joseph habang nagsimula itong lumusong sa tubig, ang kamay  nito ay pilit na inaabot sa napakandang kataw. Biglang nahintakutan si Jed ng makita niyang nagsimulang umikot ang tubig sa paligod ni Joseph. Nilamon ng tubig ang lalaki at hindi na niya ato makita.Akala niya ay wala na ang lalaki ng bigla itong niluwa ng lawa sa may pang-pang, nagsusuka at halos di na makahinga, biglang may mataas na alon ang paparating na lalamon ulit sa lalaki ng dalidaling tumakbo si Jed, sinagip ang lalaki at dinala sa dalampasigan.

“Ano ang nangyari sayo?” tanong ni Jed, noong makaligtas na sila sa malaking alon.

“Lorena, Lorena ang kanyang pangalan. Hindi mo ba naririnig ang kanyang awit?”

“Narinig naman, pero ano naman ngayon? Anong mero sa kanyang awit”

“Kung ganun wala kapang karanasan sa babae?”

“Wala pa,” sagot ni Jed na medyo nahihiya, “May problema ba dun?”

“Syempre, si Lorena ay isang kataw, isang makapangyarihang uri ng serina; narinig ko na ang tungkol sa kanila noon kay Sir Jayson. Walang sino mang lalaki ang nakakalaban sa kanilang kapangyarihan, ang sino mang lalaking makarinig sa awit nila ay mahihipnotismo at tuluyang lalamunin ng tubig.”

“So, bakit wala man lang itong epekto sa akin?”

“Sapagkat, lalaki ang una mong karanasan at hindi ka pa nakaranas makipagtalik sa mga babae. Bilisan mo, hilingan mo sa tungkod mo na maging bingi ako ng sa ganun ay di ko marinig si Lorena kapag umawit itong muli!”

“Una, sabihin mo kung ano pa ang alam mo tungkol sa nilalang na ito.”

“wala akong masyadong alam, ngunit sabi ni sir Jayson, manghihina at tuluyang mawawalan ng kapangyarihan ang mga kataw kapag may isang lalaki ang makakalaban sa tawag ng laman.”

“Kung ganun, kahit mabingi kaman hindi pa rin mawawala ang kapangyarihan nito?”

“Sa tingin ko ay ganoon na nga.”

“Pero kapag makahanap tayo ng paraan na malaban ito, mawawala ang kanyang kapangyarihan tama ba?”

“Tama ka, pero imposible iyan, kailangan mong gamitin ang tungkod. Pwdeng hilingin mong maging bingi ako o gumawa ka ng isang malakas na ingay upang di ko marinig ang awit nito.”

“Per kapag ginawa natin yan, maaring malampasan natin ang kataw na si Lorena, ngunit papaano kapag may naligaw ditong ibang lalaki? Alam kong may iba pang paraan,” sabi ni Jed na nag-iisip.

Naupo si Jed sa tabi ni Joseph sa tabi ng dalampasigan ng lawa ng biglang may ideya siyang naisip. Sa punto namang iyon muling umawit si Lorena at si Joseph naman ay muling nahipnotismo at tumayo, blanko ang mukha at akmang lulusong ulit sa lawa. Biglang pinigilan ni Jed si Joseph, hinila nito ang soot na pantalon, kinapa ang alaga ni Joseph na sa puntong iyon ay tigas na tigas na. Blanko parin ang mukha ni Joseph at hindi man lang pumalag sa ginawa ni Jed. Tuluyang hinubad ni Jed ang pantalon ng lalaki at hinawakan ang matigas na laman sa loob nito. Sinalsal ng saglit hanggang sa tuluyan niya itong isubo. Nakaluhod si Jed sa harap ni Joseph habang ang kanyang ulo ay taas baba na nilalaro ang alaga ng lalaki. Ang blankong mukha ni Joseph ay biglang muling nabuhay at ang kanyang mga mata ay tuluyang pumikit sa kiliti at sarap na dulot ng mga dila ni Jed na dahan dahang humhagod sa ulo at sa kabuuan ng kanyang alaga. Lalo pang lumakas ang awit ni Lorena, ngunit tila nababaliw na sa sarap si Joseph at di na niya inintindi pa ang engkantadong awit ng kataw. Huminga siya ng malalim, hinawakan ang ulo ni Jed, nakapikit ang mata na nakatingala sa bughaw na kalangitan. Halos mabilaukan si Jed ng parang gripong dumaloy ang dagta ng alaga ni Joseph sa kanyang bibig, ngunit wala siyang sinayang at sinaid niya ang kahuli-hulihang patak ng dagta ng lalaki. Nanghina si Joseph at ng ibuka niya ang kanyang mata, napansin niyang napakahina na ng awit ni Lorena. Nakita nilang umikot ang tubig ng lawa palibot sa batong kinauupan ni Lorena at tuluyan itong lumubog sa tubig. Kasama sa paglubog nito ang isang babaeng may buntot.

“Hindi ko inakalang, sa ganoong paraan lamang matatalo si Lorena. Kahanga-hanga! Munting nilalang mukhang naubusan din ng lakas ang mga bisita natin, ihanda mo na ang kanila hapunan at magtatakip silim na rin.”

“Ano po ang iniisip nyo ngayon panginoon?”

“Paano kaya kung pagandahin mo ang kwebang matutulugan nila ngayong gabi, maghanda ka ng mas masarap na pagkain, naaliw ako sa magkaparehang ito at dapat lamang na komportable sila ngayong gabi.”

“Gaya ng inyong itos panginoon, masusunod po.”

Pagkgat ng dilim, gaya ng dati muling lumitaw sa isang pang-pang ang bunganga ng kweba. Agad nila itong pinasok at napanganga sila sa kanilang nakita. Imbes na mesa na may masasarap na pagkain ang una nila napansin ay ang isang tambak ng kayamanan na nakalatag lamang sa sahig ng kweba. Sa ibabaw ng kayaman ay may isang hayop na sinlaki ng kalabaw, may apat na paa, dalawng malalaking pakpak at ang ilong nito ay umuusok. Buti nalang tulog ang nilalang na iyon. Agad na lumabas ang dalaw sa kweba, dahan dahan upang di magising ang dragon na nakabantay dito.

“Hindi kapani-paniwala,!” sabi ni Jed.

“Hindi pa ako nakakita ng ganoon karaming kayamanan sa tanang buhay ko,” sabi naman ni Joseph. “Kung mananakaw ko lang  kahit ikasampong bahagi lamang ng kayamanang iyon, sigurado akong hindi na ako maghihirap.”

“Marahil ay tama ka, ngunit sa tingin ko di na rin magtatagal ang buhay mo kapag nagising mo ang bantay nitong dragon.”

“Tama ka Jed, pwede mo bang hilingin na magkaroon tayong muli ng dalawang espada upang mapatay natin ang halimaw na iyon?”

“Hindi na kailangan, hindi na kailangan. Hindi mo ba napansin na may dalawang espada sa kabilang dako kung saan nakalatag ang kayaman?

“Talaga meron?”

“OO meron, at sa tingin ko ay isanng patibong ang kayaman. Sadya itong pinakita sa atin upang magulihan tayo.”

“So, papasokin natin muli ang kweba ng dahan dahan, kuninnatin ang mga espada saka patayin ang dragon, pagkatapos iuwi na natin ang kayamanan.”

“Sa tingin ko ay hindi ganyan kadali ang lahat. Kahit pa na ipalagay nating pwede nating gawin yun, papano naman natin mabubuhat ang napakaraming kayamang iyon?”

“Eh di, kunin lang natin ang kaya nating buhatin, o ano, game ka bang subukan natin?”

“Joseph, sa tingin mo ay may pagpipilian kaya tayo?”

“Ano ang ibig mong sabihin?”

“Sa tingin ko ay kailangan talaga nating patayin ang dragon upang may matutulugan tayo ngayong gabi.”

“Bahala na, subukan nlang natin. Bakbakan na..”

********************************

Si Joseph ang naunang pumasok sa kweba at dahan dahn nilang tinungo ang kinaroroonan ng kayamanan kung saan naman natutulog ang dragon. Sa tapat ng kayamanan nakita nila ang dalawang espada, walang ingay nila itong kinuha, ngunit nang papalapit na sila biglang nagising ang dragon at lumabas ang usok sa mga ilong nito. Napatigil naman ang dalawang magkapreha na parang natulala. Tinitigan sila ng dragon at kumindat kindat pa ito sa dalawang lalaki. Nabigla sila ng bigla itong nagsalita.

“Maari ninyong kunin ang dalawang espada at lisanin ang kwebang ito, ngunit huwag na huwag ninyong gagalawin ang aking kayamanan kung hindi ay mamatay kayo!”

Binigyan ng konsiderasyon ni Jed ang pakiusap ng dragon at akmang aalis na sana, ngunit si Joseph ay umandar ang kasakiman at sa tindi ng pagnanasang maangkin ang kayamanan ay niglang dinampoy ang espada at dali-daling tinaga ang buntot ng dragon. Nasugatan ito at sa sobrang sakit, sumigaw ito ng napakalakas at pagkatapos ay bumuga ng apoy. Swerte naman si Joseph at hindi umabot ang apoy sa kanyang kinatatayuan kundi ay tostado sana ang labas niya.

Natantiya agad ng dalawang lalaki kung hanggang saan lamang aabot ang apoy na ibubuga ang dragon, Nanatili sila sa pwesto kung saan ligtas sila sa mainit na apoy. Gaya ng ginawa nila sa agta, naghiwalay si Joeph at Jed at sinugod ang dragon mula sa magkabilang direksyon. Mukhang epektibo namang ang kanilang ginawa at ang dragon ay nagtamo ng maraming sugat sa katawan nito.

Pakiramdam ni Jed ay mahina na ang dragon at medyo naging kompyansa na sya. Naging madalas ang kanyang pagtaga sa katawan nito. Noong mulli niyang tagain ang dragon ay mabilis itong nalabuga ng apoy at tinamaan ang kanyang braso, nasunog ito at sa sobrang sakit ay nabitawan niya ang espada at napasigaw ng malakas sa sobrang sakit.

Binigyan ng attensyon ng dragon ang sugatang si Jed akmang bubuga nanaman ito ng apoy ng mabilis na tumalon si Joseph sa harapan nito ng di napapansin at tinaga ang  leeg ng dragon. Sa puntong iyon, naglumpasay sa sahig ang dragon at nawalan ng buhay. “Bilis, hilingin mo agad sa tunkod mo na gumaling ang iyong sugat” utos ni Joseph kay Jed.

Pinagmasdan ni Joseph kung papaano gumaling ang mga paso sa kamay ni Jed gamit ang mahika ng tungkod. Sa kanyang likuran naman agad na naglaho ang kayamanan kasabay ng huling hininga ng dragon. Tinulungan ni Joseph si Jed na makatayo at agad na tumingin sa paligid upang kunin na sana ang kanyang gantimpala ngunit napa sigaw nalang siya sa galit ng wala na siyang mahagilap ni kahit isang kayamanan. Naglaho na din ang patay na katawan ng dragon. Pagkatapos ay naglakad ang dalawa papasok sa isang silid ng kweba at doon nila nakita ang nagsasarapang pagkain at maiinom.

                “Hmm at ginamit ulit ng bata ang tungkod, panginoon.”

                “Tama ka at hindi lang isang beses kundi dalawa, napaka galing. Namangha talaga ako.”

                “Dalawa? Dibat isang sugat lang naman ang hinilom niya?”

“Hiniling din niyang maglaho ang kayamanan. Alam niyang magiging pabigat ito sa kanilang paglalakbay. At sakto lang din ang kanyang ginawa kasi makikita mong sa susunod nilang paglalakbay ay mawawala din ito sa kanila. Napaka talino ng kaniyang hiniling na maglaho ang kayamanan, kasi ang nakakatanda ay medyo sakim at madaling masilaw dito. Magiging sanhi pa ito ng panibagong problema.”

Naiinis ng sobra si Joseph sa pagkawala ng kayamanan, ngunit di naman niya alam na si Jed ang may kagagawan nito kaya hindi niya sinisi ang bata. Sa gabing iyon, mahimbing na nakatulog si Jed sa bisig ni Joseph.

“Hmmm, nagkakasundo sila at may teamwork, dahil dito ay madali nilang natatalo ang kanila mga kalaban. Sa susunod nilang pagsubok, sigurado akong mahihirapan sila sapagkat bibigyan ko sila ng kunting pahirap sa sarili.”

“Pinapayagan po ba iyan sa ating batas, panginoon?”

“Habang nakikipaglaban sila bilang isa, at wala naman ako idadagdag o kukunin sa kanilang mga kakayahan at kapangyarihan, Naayon pa rin sa batas ang aking gagawin.”

“Maaring tama po kayo panginoon, pero taliwas parin ito sa kaluluwa n gating batas.”

“Ah, munting nilalang, isang araw, kapag mayroon kanang sariling teretoryo, madidiskobre mo nalang na ang pagkilos ayon sa mga titik na nakasaad sa batas ay mahirap gawin. At isa pa ito ay magiging parte ng kanilang pagsubok at kapag napagtagumpayan nila ito ay mawawala din naman ang sumpang ibibigay ko sa kanila.”

“Nag aalangin parin po ako panginoon.”

“Magtiwala ka lang sa akin munting nilalang.”

Kinaumagahan, naunang gumising si Jed, nakahiga lamang siya at pilit inintindi kung ano ang mali sa paligid. Alang alam niya ay nakatulog siya sa mga bisig at yakap-yakap ni Joseph, pero ngayon ay iba ang lahat. Siya na ngayon ay may yakap yakap sa kanyang mga bisig. Mas maliit kaysa kanya an gang taong kayakap niya at sa tingnin niya isa itong bata.

Kumurap siya at muling dinilat anng kanyang mga mata at nakita niya ang ulo ng batang kayakap niya. Itim ang buhok nito at medyo manipis ang pangangatawan. Sa kanyang pagkamangha, nalilibugan siya sa katawan ng bata. Hindi yata ito tama, sapagkat dati ay mas gusto niya ang mas nakakatanda sa kanya, ngunit ngayon ay talagang nalilibugan siyang pinagmasdan ang bata sa kanyang kandungan.

Sa pagnanasa niyang Makita ang kabuuan ng katawan ng bata ay inangat niya ang kanyang balikat at halos mapasigaw siya ng Makita niyang napaka balbon na ng kanyang mga kamay. Tiningnan niya ang kanyang katawan na bumagay naman sa kanyang maskulado at mabuhok na kamay. Napansin niyang mabalbon ang boo niyang katawan ngunit alam niyang hindi naman siya makisig, amskulado at mabalbon. Ang tanging pamilyar lamang sa kanya ang ay ang tungkod na nakadikit pa rin sa kanyang tagiliran.

Kinuha niya ang bag ni Joseph at kinuha ang isang salamin. Nang tingnan niya ang sarili sa salamin nakita niya ang mukha ni Joseph. Hindi siya makagalaw at hindi makapaniwala sa kanyang nakita.

Tiningnan niya ang kanina ay kayakap niyang bata, pamilyar sa kanya ang imahe nito, ito ang mukha na dato niyang nakikita kapag kaharap niya ang sarilli sa salamin. Nakatitig lamang siya sa bata at di makapaniwala sa mga pangyayari.

Nagising si Joseph at napako ang tingin niya sa sariling mukha na ngayon ay nasa harapan niya. Sa likod ng kanyang ulirat, pilit niyang inintidi kung ano ang nagyayari at kung papaano ipaliwanag ang kanyang nakikita. Sa hindi maipalawanag na dahilan, nakatingin siya sa sariling katawan, at nakita niyang malaki pala ito. Sa puntong iyon, nakatayo ang dalawa, magkaharap at nakitingin sa katawang dati nilang pag aari.

Napansin ni Joseph na malaking lalaki sa kanyang harapan ay may hawak na salamin, hinarap ng malaking lalaki ang salamin sa kanya at nakita niya ang mukha ni Jed sa salamin.

“Mahabaging Diyos!” sabi ni Joseph ngunit ang boses ay di kanya.

“Pinagpalit an gating mga katawan” sabi ng lalaki.

Tiningnan ni Joseph ang malaking lalaki sa kanyang harapan at sa kauna-unahang pagkakataon nakita nya ang sarili sa mata ng ibang tao. Kakaiba ang kanyang naramdaman at sa loob niya ay parang may kiliting nangunguryente sa boo niyang kalamnan. Nabighani siya sa kanyang nakita, kahit napakalaki nito. Nagustuhan niya ang maskulado at matipuno nitong katawan, kahit ni minsan hindi niya naisip na attractive ang isang ari ng lalaki ngunit sa puntong iyon ay tila ang tingnan ito ay nagdudulot ng kakaibang sensasyon sa kanyang katawan.

Dati pa ay gusto na ni Joseph ang babae at kapwa lalaki, ngunit ni minsan hindi siya nakakantot ng sino man, sapagkat nasanay siya na laging may control sa kama. Ngunit ngayon, naramdaman nalang niya ang pagnanasag tumuwad at maangkin. Naramdaman din niya ang pagnanasang mahawakan at maisubo ang alaga ng lalaki.

Si Jed man ay naguguluhan kasi ni minsan hindi pa niya naramdaman o naranasan ang manggahasa ng sino man. Ngunit ngayon, kahit na inagmamasdan lamang niya ang batang katawan na dati niyang pagmamay-ari ay tumayo na ang kanyang alaga. Hinawakan niya ito at namangha siya sa laki nito. Lalo pa itong lumaki ng Makita niyang nakatingin dito ang bata. Agad niyang hinawakan ang ulo ng bata at diniin ang mukha nito sa ngayon ay galit na galit nitong alaga. Nasarapan naman si Joseph sa ginawang iyon ni Jed. Pinagsaluhan nila ang kaligayahan na noon lamang nila naranasan. Isang kaligayahan na hindi naman nila normal na nararamdamn noong nasa kani-kanilang katawan pa sila. Naabot nila ang langit ng sila ay maging isa at dahan dahan na naiinitindihan ang isip at damdamin ng taong dating nagmamay ari ng katawang kanila ngayon ay taglay.

Nang humupa na ang kanilang makamundong pagnanasa, nagutom ang dalawa. Agad silang naglinis ng katawan, nagbihis at pagkatapos ay tinungo ang silid kung saan nadoon ang mga pagkain. Nang matapos silang kumain, nagpahinga ng kunti at saka nagpasyang maligo sa may ilog. Habang papalabas sila sa kweba nakarinig ng kakaibang ingay si Joseph at bigalang napasandal kay Jed.

“Anong nangyari sayo?” tanong ni Jed.

“Nakaramdam ako ng kakaiba, parang nag iba ang paligid. Tama ka, ang loob ng kweba ay nasa iba sa labas.”

“Wag kang mag alala, sa hindi kalaunan ay masasanay ka rin diyan.”

Nang makarating sila sa isang ilog upang maligo, napansin ni Jed na makapal na ang balbas sa kanyang mukha ay kailangan niyang mag ahit. Hindi pa niya naranasan ang mag ahit at nang Makita siya ang shaving kit ni Joseph ay medyo natakot siyang baka masugatan. Tinuruan naman siya ni Joseph kung paano hawakan iyon. Tinulungan na rin ni Joseph si Jed na ahitin ang bigote nito.

Nang matapos silang maligo, naisipan nilang bumalik sa kweba upang magbalot ng makakain. Nang makapasok, nakita nila sa ding-ding ng kweba at nasa ibabaw lang ng mesa kung saan nakahanda ang mga pagkain, ang nga salitang nagsasaad:

                ‘Ngayong ikaw ay siya at siya ay ikaw,

                Upang wakasan ang sumpa kailangan ninyo ng palatandaan.

                Kayo ay muling magbabalik sa inyong katauhan,

                Kung masasagot ninyo ang pitong bugtong ng kagubatan.’

-Abangan ang huling mga tagpo-