Unconditional - Chapter 5

Here is chapter 5! Dito na magsisimula ang pag-ikot ng kwento. Hope you like it! :)

I'd appreciate some comments. :D

Happy reading!

--

Chapter 5

2 months later.

“Kyle! Kyle!” sigaw ng isang boses na siyang dahilan para magising ako mula sa isang mapait na bangungot at biglaang mapabangon na lamang. Una kong nadatnan ang mukha ni Luke; banaag doon ang pag-aalala, lalo pa’t talagang nanlalaki ang mga singkit nitong mata at gulong-gulo ang palaging maayos niyang buhok.

“Binabangungot ka na naman...” naaalarma niyang pag-aamo sa akin habang hinahagod ang likod ko. Naramdaman ko ang panginginig ng katawan ko, ang tila pagkawala ng kakayanan kong magsalita, hanggang sa tuluyan na akong humagulgol habang nakayakap si Luke sa akin.

It’s been like that every night... every night since nawala si Ethan.

Pero pakiramdam ko ngayon ay tila ba iba, na mas matindi ang lahat ng emosyong nararamdaman ko. Na tila ba mas lumakas pa ang pagsabog ng lahat ng mga saloobin na matagal ko ng kinikimkim. It seemed like ang realidad ng pagkawala niya finally sank in its fullest blow and here I am, feeling all the pain it has caused.

The thing is, the death of a loved one leaves a scar that can never be healed. Masyadong malalim ang sugat ang nililikha nito, and you will forever be haunted by the thought that there is no cure for the pain, unless you decide to cure yourself on your own, which is not the easiest thing. Sabi nga ng professor namin sa literature, if you want to describe something saddening to its fullest form, “traumatized” ang dapat gamiting salita para ilarawan iyon, at ngayon, I couldn’t help but agree with what he said. It leaves you at your weakest, way beyond the point one can handle, at siguro ay maswerte ako dahil ngayon ay may mga taong umaalalay pa rin sa akin matapos ang pagkawala ni Ethan.

Ngunit kahit gaano ako magpakahirap ilarawan ang nararamdaman ko ngayon, walang mga salita na sasapat upang pantayan at mailarawan ang tindi ng sakit na nararamdaman ko ngayon.

Doon ay bigla ko na naman naalala ang lahat ng mga nangyari: ang tawag ni Kuya Paolo na nagsabing wala na daw si Ethan, ang pag-iyak ni Kuya Paolo nang hapong iyon sa harap ko, at ang video ni Ethan na laman ng flash drive na bigay niya sa akin kung saan niya sinabi kung gaano niya kamahal na araw-araw kong pinapanood. Lahat ng mga ito ay lalo lamang nagpaigting sa tindi ng nararamdaman ko. Kasabay noon ang tila pagputol ng pamilya niya ng kung anumang komunikasyon ang meron sila sa akin.

At hanggang ngayon, heto pa rin ako, hindi alam kung saan siya naroon, kung saan siya inilagak. Hindi ko pa rin nakikita, hindi pa rin ako nakakapagbigay-respeto, hindi ko pa rin siya nakakausap sa harap ng mga labi niya.

“Shhh... shhh...” patuloy pa ring pang-aalo sa akin ni Luke. Doon ko napansin na maging si Luke ay nanginginig na rin hanggang sa maramdaman ko na tila nababasa ang leeg ko na siyang dahilan para mapabalikwas ako at tingnan siya mata sa mata. Nang madatnan ko ang mukha niya ay doon ko na kumpirma na tama nga ang hinala ko.

Umiiyak na rin si Luke.

As if realizing what I’ve just seen, agad itong tumalikod at dali-daling pinahiran ang mukha niya. Seeing Luke cry is such a rare occasion. Bilang na bilang sa daliri ng isang kamay ko ang mga pagkakataong nakita ko siyang umiyak, at nangyayari lamang iyon kapag lubusan siyang nasasaktan... sa loob.

“Kyle, don’t do this to yourself... sige ka, magagalit sa akin si Seb kapag hindi ka pa tumahan. Ayokong multuhin niya ako,” pagbibiro nito, ngunit kitang-kita ko pa rin sa kanya ang awa para sa akin, na malamang na dahilan kung bakit ito umiiyak. Kahit natural na kay Luke ang pagiging cold sa iba, ay sa tagal ng pinagsamahan namin ay nalaman kong sensitive siya lalo na sa mga taong mahalaga sa kanya, which eased my emotions a bit more.

“I’m sorry, Lu... hehe matulog ka na. Nahihirapan ka lang dahil sa akin...” pagdismiss ko dito.

Bumuntong-hininga ito.

“Look, Kyle... don’t apologize, hindi ko man maintindihan gaano, pero alam kong sobrang sakit pa rin ng nangyari sa’yo. And yes, 2 months pa lang... since mamatay si Seb. At kahit abutin ka pa ng sampung taon, I would never blame you if you still can’t get over him. Pero Kyle, dapat magpakatatag ka. Isipin mo na lang ‘yung mga bagay na gusto mangyari ni Seb para sa’yo. The end of his life doesn’t signify the end of yours, Kyle...

“Just take it slow, but be sure to slowly let go, Kyle... You don’t have to unlove Ethan, pero sana huwag mo rin kalimutan mahalin ang sarili mo. I don’t want to see my bestfriend miserable for a long time kasi nasasaktan din ako...” masuyo niyang pahayag sa akin which pulled on my heartstrings.

“And wala kang dapat sabihin in reply... magpahinga na tayo. Start na naman ng second sem in two days, dapat ready ka,” paalala nito sa akin.

Nginitian ko siya ng isang totoong ngiti, at walang sabi-sabing inakap ito.

“Thank you, Lu. Hindi ko alam gagawin ko kung wala ka,”

--

Kinabukasan.

“You don’t have to do this, Kyle. Hindi ko talaga ma-gets kung bakit kailangan mo pang umalis sa amin,” protesta ni Luke for the nth time habang nag-eempake ako ng mga gamit ko para bumalik na sa dorm ko. Only God knows if magiging available pa ang room ko matapos ko iyon iwanan ng dalawang buwan. Gaya ng mga nauna kong reaksyon ay hindi ko na lamang ito pinansin dahil baka maamin ko lamang sa kanya na hindi ko talaga gustong umalis sa kanila. Ngunit alam ko sa loob-loob ko na ito ang nararapat.

It’s been a comfortable two months, living with Luke. To be honest, kung malapit lamang ang bahay namin sa school ay mas pipiliin kong mag-uwian na lamang nang hindi ako makaabala, at para naman magtigil si Luke sa kakatanong ng kalagayan ko. Aaminin ko rin na kahit alam kong gusto ko pang magstay dahil totoo namang pakiramdam ko ay mas okay akong kasama siya, ay may parte ng pagkatao ko na nagsasabi sa akin na dapat bumukod na muna ako, dahil hindi na magiging healthy kung masyado akong magiging dependent sa isang tao.

My parents, together with my older brother, have already settled in Canada, at kahit anong pilit nila sa akin na ipagpatuloy na lamang ang pag-aaral ko doon ay hindi pa rin ako nagpatinag. Nang malaman nila ang nangyari kay Ethan ay sinabihan ako ni mama na lilipad sila pabalik dito, ngunit pinigilan ko sila dahil sa totoo lang... they might provide me with comfort by consoling me, pero alam kong panandalian lamang iyon, kaya ano pang silbi noon? Magiging abala at gastos lamang ako sa kanila, at ayoko ng mangyari iyon dahil they deserve everything they have right now.

Maswerte ako na tanggap ako ng pamilya ko. I came out to them shortly matapos kong gumraduate ng High School. Alam kong mga open-minded na mga tao ang pamilya ko, ngunit they took my revelation much better than how I anticipated them to. Ang pinaka ikinakakaba ko ng lubos noon ay ang magiging reaksyon ni Kuya Ian sa totoong sexuality ko. Hindi kami close na magkapatid kahit pareho kaming lalaki dahil sa pagkakaiba ng mga personalidad namin. Ikinagulat ko na lamang na dahil sa pagtatapat ko sa kanila pa ang magiging tulay para mapaglapit kaming magkapatid. Ngayon ay mas protective ito sa akin at mas open na ang linya ng komunikasyon sa pagitan namin na siyang lubusan kong ipinagpapasalamat.

All in all, I’d say that I’m lucky to have people to rely on during this difficult time. Idagdag pa si Janine at Benj sa listahan ng mga taong maaasahan ko. Pero naisip kong... dalawang buwan na ang nakakalipas, at kung hindi ako magsisimulang magmove on ngayon, kailan pa? I want to turn my life around kaya aalis na ako sa bahay ni Luke.

At isa pa, gagawin ko ‘to para sa sarili ko. Furthermore, naiisip kong masyado ko ng inaabuso ang kabaitan ni Luke. Yes, granted that I consider him as my best friend, alam kong may mga iba pa siyang bagay sa buhay niya dapat niyang i-prioritize, at ayokong maging malaking abala lamang sa kanya.

“Ano bang problema sa bahay namin? May sarili ka namang kwarto, libre pagkain, electricity, rent, et cetera. May kulang pa ba? Ay gago, may problema ka ba sa akin, Kyle?” nag-aalalang mga tanong niya. Agad ko namang pinabulaanan ang mga iyon dahil alam kong madalas itong atakihin ng pagka-paranoid niya.

“No, Luke. Walang problema dito,” pagsisimula ko. Umupo ako sa kama at hinarap siya. Kasalukuyan itong nakatingin sa akin, at tila ba naghihintay ng isang matinong explanation kung bakit ako nagdesisyong bumukod na. “And no, lalong wala akong problema sa’yo, kaya huwag mong isipin ‘yan,” dagdag ko nang marealize kong misleading ang naging unang statement ko.

“So bakit?” pagpipilit pa rin niya.

“Gusto kong bumalik na sa normal ang buhay ko. I want to do things the way I used to, that’s why,” simpleng paliwanag ko dito. Natahimik ito ng panandalian, at doon ay alam kong pinag-iisipan niya ang naging sagot ko. Makaraan ang ilang segundo ay tumango ito at nginitian ako ng matabang, “May magagawa pa ba ako? Hatid na lang kita bukas,” ngiti nitong sagot sa akin na siya namang sinuklian ko ng isang ngiti rin.

“Pakitanong pala kay Tita Reg kung pwede ako kumanta for one last time sa bar niya? Nakakahiya rin kasi na bigla na lang akong nawala,” utos ko kay Luke.

“Kyle, naiintindihan naman ni Tita ‘yon. Nawalan ka. Hindi lang bagay ang nawala sa’yo,” pagkontra ni Luke.

“No, gusto ko rin. I’m dedicating my last set for him,” sagot ko na siyang tinanguan na lamang niya bilang tugon.

--

“Hi, everyone. I am so sorry dahil nawala ako these past few months. May mga naging personal matters lang that I needed to attend to. But I am back, however, this will be my last performance for the time being,” panimula ko sa audience ko ngayong gabi. Nakarinig naman ako ng ilang protesta at tunog ng panghihinayang mula sa crowd na siyang nagvalidate na kahit papaano ay meron din naman pala akong napasaya sa mga awiting kinanta ko rito linggo-linggo noon.

“So with that said, this night’s set is going to be about goodbyes. I carefully chose songs that reflect its different dimenstions, from pain to something positive. I do hope you will enjoy the songs I’ll be performing tonight,” dagdag ko pa. “My first song is from probably my all-time favorite OPM band, Hale. Elementary pa lamang ako noong i-release nila ito, and kahit pa wala pa akong alam sa love o sa pain na naidudulot nito, talagang ito ‘yung kanta nila na tumatak sa akin. It suggests that even after a relationship has ended, one person will always be left standing, still hoping for another chance. This is ‘Kung wala ka,’” saad ko. Agad namang tinipa ni Sidney ang kanyang gitara matapos ang aking introduction.

Nariyan ka pa ba?
Hindi ka na matanaw
Kung mayro'n bang daraanang
Pasulong, pasulong

Ohh, Hindi ko maisip
Kung wala ka
Ohh, sa buhay ko

Sundan mo
Ang paghimig na lulan na aking pinagtatanto
Sundan mo
Ang paghimig ko

Ohh, hindi ko maisip
Kung wala ka
Ohh, sa buhay ko

“The next two songs I’ll be performing is all about another kind of goodbye—a permanent one. Kapag namatay ang isang taong mahal natin, it’s inevitable that a part of us also dies. For me, both these songs reflect that feeling: the longing, the agony, and the pain of making your last goodbye. This next song is from The Corrs,” pahayag ko.

Tell me it's true, tell me there's something more

Another time for love

One day I'll know, one day I'll be there

Will you be waiting?

Oh where are you now?

Could I get there somehow?

It's time to say goodbye

Block out the sun and pack up the sky

Don't let my tears start to make you cry

Each time I try to say my goodbye

Try to stop asking why

Try to stop asking why... yeah...

“Itong susunod na kanta ko, siguro ay isa na sa mga pinakamalungkot na kanta na alam ko. It just gets me everytime. Sa tuwing pinapakinggan ko ‘to, hindi ko maiwasang hindi malungkot. This is Avril Lavigne’s ‘When you’re gone’,”

I've never felt this way before

Everything that I do

Reminds me of you

And the clothes you left, they lie on the floor

And they smell just like you

I love the things that you do

When you walk away

I count the steps that you take

Do you see how much I need you right now?

When you're gone

The pieces of my heart are missin' you

When you're gone

“Finally, this last song is fairly new, and yet sobrang laki na ng naging impact niya sa akin. These lyrics speak for themselves. When I first heard it, iba-iba ang mga naging interpretations ko, but then that’s the beauty of it: it’s multi-dimensional. This song is from Coldplay’s latest album. It’s about the legacy of a goodbye, kung ano ba ‘yung impact na naidudulot sa’yo ng pag-alis ng isang tao. There’s this light, this feeling, that despite that goodbye, may iiwanan siya sa’yong buhay. This is ‘Everglow’,”

Like brothers in blood, sisters who ride

and we swore on that night we’d be friends til we die

but the changing of winds, and the way waters flow

life as short as the falling of snow

and now I’m gonna miss you I know

but when I’m cold, cold

in water rolled, salt

I know that you’re with me and the way you will show

and you’re with me wherever I go

and you give me this feeling this everglow

oh- I I I I

what I wouldn’t give for just a moment to hold

yeah I live for this feeling this everglow

so if you love someone, you should let them know

oh the light that you left me will everglow

I tried so hard na hindi maiyak all throughout my set, which turned out to be a fatal attempt. Sa buong panahon na nasa stage ako ay tanging si Ethan lamang ang naiisip ko—ang sakit, ang mga pagkukulang ko, ang mga bagay na sana ay nagawa pa namin. Alam kong halatang-halata ng audience ko kung gaano kalalim ang kalungkutan na pinanghuhugtan ko ngayon. Bagamat ganoon ay thankful pa rin ako dahil naabot ko pa rin naman ang mga nota na kailangan kong kantahin kahit papaano.

“It’s been wonderful singing here. Minahal ko na ang pagkanta, ang crowd, pati ‘tong mga kasama kong si Ken at Sidney. I do wish all of you a wonderful night, and I thank you for all the support you have given me. Thank you!” pagpapaalam ko na siyang sinagot ng audience sa pamamagitan ng pagpalakpak.

--

Kinabukasan, gaya ng napagkasunduan namin ni Luke ay inihatid niya ako sa dati kong dorm.

“Nako, Kyle na-reserve na ‘yung slot mo para sa next sem. Ikaw kasi, hindi ka bumabalik, at ‘yung mga account mo hindi mo naman na-settle matapos mong kunin ‘yung mga gamit mo, kaya binigay ko na,” mahinahong paliwanag sa amin ng landlady namin matapos kong itanong ang estado ng room ko doon. Wala naman akong naramdamang pagka-inis dito, kahit pa totoo ang sinabi niyang hindi ko binayaran ang mga dues ko ng dalawang buwan.

“Kasi sa amin ka na lang tumira. Start na ng sem bukas, mahihirapan ka ng humanap ng dorm,” pangaral sa akin ni Luke na siyang hindi ko pinansin.

“Wala na bang bakante, ate?” tanong ko sa landlady namin.

“Meron pa namang isa, kaso mas mahal kaysa doon sa dati mong kwarto kasi pandalawahan lang tapos ‘yung may aircon pa. May sariling kusina at banyo ‘yun. May naka-occupy ng isa, pero sabi naman niya kung may interesadong kumuha, sabihan ko lang daw siya,” paliwanag nito.

“Magkano ba, ate?” tanong ko.

“Twelve thousand. Six thousand ang hati mo. Kasama na kuryente, tubig,” sagot niya.

Napaisip naman ako. Totoo ngang mas mahal ito ng dalawang libo kaysa sa dati kong tinutuluyang kwarto kung saan may tatlo pa akong kasamang mga room mates. Alam ko namang hindi iyon magiging problema masyado, pero nanghihinayang pa rin ako sa magiging dagdag na gastos sa expenses ko.

“Mahal ‘yan, Kyle. Huwag mo ng kunin. Sa amin ka na lang tumira. For sure wala ng bakanteng mga dorm sa paligid,” muling pagpipilit ni Luke.

“Sige po. Kukunin ko na,” sagot ko.

“Anong...” protesta ni Luke mula sa gilid ko.

“Oh sige. Aayusin ko na, ha. Tatawagan ko lang ‘yung magiging roommate mo. Bukas pa kasi siya magmo-move, kasabay ng pasukan. Sasabihin kong may makakasama na siya,” sabi ng landlady namin.

“Thanks, ate,” pagpapasalamat ko dito.

“Ay, ate... alam mo na, ha? ‘Yung parking ko dito, at saka walang curfew hehe. Dating gawi,” pakiusap ko rito. Bumuntong-hininga naman ito at tumango. “Kung hindi ko lang talaga kaibigan ‘yang nanay mo... basta magpakatino ka, ha. Oh, iakyat mo na mga gamit mo. Second floor, pangatlong kwarto sa kanan,” sabi nito sa akin bago iabot ang susi na siyang tinawanan ko na lamang bago ito tuluyang umalis.

“Halika, akyat na natin ‘tong gamit. Second floor lang naman, eh,” pagyaya ko rito, na siyang tinugunan niya sa pamamagitan ng pagbuhat ng ilan kong mga gamit.

Nang makapasok na kami sa magiging kwarto ko ay sinurvey namin ang paligid. Mukhang mas malaki ang floor area, dahil siguro sa dalawa lamang ang kamang naroroon. May dalawang study table, dalawang cabinet, aircon, electric fan, isang maliit na kitchen at isang banyo. Para itong simpleng apartment, at mukhang komportable naman ang lugar. Maganda at maayos ang kwarto.

Sana ay maayos ang makakasama ko sa kwarto.

“Ang pangit ng kwarto mo, Kyle. Anim na libo para dito?” mapait na puna ni Luke habang nakaupo sa isa sa mga kama. At dahil nga kanina ko pa napapansin ang mga pasakali niya ay napagdesisyonan kong harapin na siya.

“Ang lungkot mo talaga na aalis na ako sa inyo, noh?” nakangisi kong pang-aasar, which I never did for a long time. Napansin ko namang nanigas ang katawan nito, which is napaka-tipikal na para sa kanya sa tuwing inaasar ko ito, na siyang mas ikinagulat niya pa lalo marahil dahil unang beses ko itong ginawa matapos ang dalawang buwan. Gaya ng inaasahan ay kumunot ang noo nito at sinimangutan ako.

“Hindi, ah. Ang saya nga, eh! Masosolo ko na ulit ‘yung bahay,” depensa niya. Alam kong ayaw lamang nitong aminin sa akin ng diretsahan na nalulungkot siyang mag-isa sa kanila, pero dahil nga matalik ko ng kaibigan si Luke sa loob ng matagal na panahon ay natutunan ko na rin siyang basahin kahit papaano.

“Okay,” kaswal kong tugon.

“Pero seryoso, Kyle. Sa amin ka na lang,” pahayag nito kaya naman bumigay na ako at natawa. Niyakap ko ito na siyang ikinagulat niya. Mabilis lamang ang naging yakapan namin, at matapos noon ay hinarap ko siya.  “And… paano ‘yung nangyayari sa’yo? ‘Yung binabangungot ka gabi-gabi? Baka magpanic roommate mo,” pagpapatuloy niya.

Tinitigan ko na lamang siya.

“Look, Luke...” pagsisimula ko.

“Look luke... haha funny. Ang sagwa pakinggan, parang luklok, dukdok, bukbok...” pagputol niya sa akin, na tila wala sa sarili.

“Seryoso kasi ako... Luke, I need this okay? Sana maintindihan mo. Gusto kong bumalik sa normal ‘yung buhay ko. Gusto kong magawa ‘yung mga bagay na ginagawa ko dati noong buhay pa si Ethan na parang walang nangyari. ‘Di ba sabi mo sa akin na mahalin ko ang sarili ko? Well, this is my first step. I want to get out of my comfort zone, Luke. Gusto kong matutunang ibalik sa dati ang sarili ko.

“I’m grateful, sobra... dahil kahit noon pang mga bata tayo ay nandito ka para sa akin, lalong-lalo na doon sa nangyari sa amin ni...” natigilan ako.

“Ni Marco. M-a-r-c-o! Si Marco na isang gago. God, pangalan lang ng tao ‘di mo pa masabi! Ang tagal na noon,” iritableng pagputol niya sa akin, na siyang pinili kong hindi na pansinin even though it stirred up some familiar feelings I thought I’ve forgotten.

“Yeah, siya. And sana, with this decision, sana kasama pa rin kita. Alam ko namang mahalaga ako sa’yo, and sobra kitang pinapahalagahan, Luke...”

Tiningnan niya ako ng seryoso matapos ko ibuhos ang mga saloobin ko.

“I... Is this the part where we kiss?” seryoso nitong tanong, at nang ma-realize ko kung ano ang sinabi niya ay tinulak ko siya pahiga sa kama.

“Ulol ka! Nagseseryoso kasi ako!” sigaw ko sa kanya.

“Hahaha! Ang gara ng mukha mo! Nagbibiro lang naman ako,” humahagikgik niyang sagot sa akin. “Ay, galit na siya! Halika na nga, libre na kita ng lunch para ‘di ka na magalit,” pagsuyo niya sa akin na siyang tinanggap ko.

--

“Babe!” sigaw ni Janine nang madatnan niya si Benj sa hallway papunta sa classroom namin. Tumakbo siya, dinig na dinig ang tunog ng high heels niya sa sahig, at sinalubong ang boyfriend niya ng isang yakap at isang halik sa pisngi. Napangiti naman si Benj sa ginawa ni Janine. Nang matapos ang lambingan nila ay magkahawak-kamay silang pumunta sa kinatatayuan namin ni Luke.

“Uy, Benj,” bati ko.

“Uy,” simpleng bati ni Luke.

“Kamusta?” tanong niya sa aming dalawa, at doon ko napansin na mas matagal niya akong tiningnan than necessary. Alam ko ang dahilan ng mga tingin na iyon ni Benj. Inaalala niya pa rin ang kondisyon ko matapos ang pagkamatay ni Ethan, and to be honest, ayoko munang balikan at pag-usapan ang tungkol doon dahil I’ve been sober these past two days. Ayokong sirain na lamang ng biglaan ang progress ko, at bumalik sa dating estado kung saan hindi ako makausap ng matino ng mga tao, at sa dating ako na bigla na lamang uupo sa sahig ng kwarto ni Luke at iiyak tuwing maalala ko si Ethan.

“Okay naman. Sana free cut, no?” pagsagot ni Luke para sa akin.

“Uy, wait lang pala. Ilalagay ko lang sa locker ko ‘tong mga gamit ko,” paalam ko nang maalala kong dapat ko ilagay ang mga dala kong org documents. Hindi na rin kasi kasya sa bag ko. “Kita mo ‘to, ang lapit-lapit ng dorm pero may locker sa school,” pang-aasar ni Janine sa akin. “Walang basagan ng trip,” sagot ko rito na siyang dahilan para ilabas niya ang dila niya.

Malapit lang naman ang locker ko sa room namin kaya naman alam kong hindi ako maaatraso ng oras. Pagdating ko doon ay nilabas ko ang susi ko at sinimulang ayusin ang mga org documents para hindi na ako mahirapan ilabas iyon para sa GA namin mamaya.

“Kyle,” tawag ng isang malalim na boses.

“Isaac,” bati ko naman rito. Ngumiti ito sa akin ng pagkatamis-tamis, gaya ng ngiting binibigay niya sa lahat ng mga kaibigan niya. Masama man ay kahit noong kami pa ni Ethan ay mayroon talagang epekto itong si Isaac sa akin, to the point na palagi kaming nag-aaway ni Ethan tungkol sa kanya dahil sa selos niya rito. Hindi ko rin alam kung ano, pero iyon ang pinaka-naging dahilan kung bakit ko siya—at malamang halos lahat ng tao sa college namin—naging crush.

Never ko pa siya naging classmate dahil obviously ay magkaiba kami ng major, pero dahil nagkasama kami sa council ng org representatives ng college namin kung saan siya ang head ay masasabi kong naging close rin naman kami kahit papaano. Third year na si Isaac at kumukuha ng program na BS Pharmacy.

Napansin kong naka-PE uniform ito: dri-fit na t-shirt at shorts. Doon ko nalamang softball pala ang PE na inenrollan niya. Bagay na bagay naman sa kanya—kitang-kita ang magandang hubog ng katawan niya sa t-shirt niya. Napansin ko rin na tila ba punong-puno ang gym bag na dala niya. In fact, parang napakarami niya atang dala ngayon.

“Uy!” pagbabalik ni Isaac sa ulirat ko.

“Kamusta projects ng council?” ang tanging nasambit ko na lamang matapos kong mabilis na mag-isip ng topic para pag-usapan para mawala ang pagkailang ko at para hindi na rin ako mapahiya dahil sa natulala na naman ako sa kanya. Naisip ko na lamang na tanungin siya tungkol sa student council.

“Heto, busy pa rin kahit first day pa lang. May outreach kami sa 28^th… so that is, uhm, 2 weeks from now. Sana makasama ka,” ngiting pagpapaliwanag niya. “Subukan ko,” sagot ko, dahil nahihiya akong i-reject ang imbitasyon niya dahil napakabait niya sa akin. “Bakit parang ang dami mo atang dala?” puna ko.

“Ahh, ito ba? Lilipat na kasi ako. Aalis na ako dun sa condo na tinitiran ko,” pagsagot niya na siyang ikinagulat ko. “Hala, bakit? Di ba barkada mo kasama mo doon? Anong nangyari kila Jerome?” tanong ko. Kahit pa ayaw ko sa tropa niya ay hindi ko mapigilang maging concerned at magtaka pa rin kung bakit siya umalis sa tinitiran nila.

“Hay, let’s just say na hindi ko talaga mga kaibigan ‘yung mga iyon. Mahirap paligiran ang sarili ng mga taong makikitid ang utak,” walang ganang pagpapaliwanag niya na siyang tinanguan ko na lamang kahit pa hindi ko maintindihan ang pinupunto niya.

“Anyway, baka ma-late ka. Dalin ko lang ‘to sa bago kong dorm. Ingat, Kyle!” paalam niya. Medyo nagtaka ako sa mga sinabi niya ngunit hindi ko na lamang iyon binigyang-pansin at imbes ay tumuloy na papasok sa room namin.

Pagpasok ko ng room ay pinuntahan ko na ang pwesto nila Luke. Nang makapagsettle na kaming lahat ay may ilang mga lumapit sa amin upang mangamusta, na siyang inentertain namin kahit papaano. Mabuti na lamang dahil walang alam ang iba pa naming kaklase tungkol sa nangyari kay Ethan. That has spared me of a lot of awkward conversations and breakdowns. Ang tanging alam lamang ng ilan ay umalis ito ng bansa, kaya naman wala na silang tinanong tungkol kay Ethan.

At isa pa, alam nilang wala na kami which is probably why no one bothers me about it. Buti sana kung ganoon lang ang nangyari.

Nagsisimula pa lamang kaming magsettle down nang dumating ang professor namin na siyang dahilan para lahat kami ay magmadaling umayos sa mga upuan namin. Luckily, ay naka-secure kaming barkada ng mga upuan sa gitna ng classroom na siyang pinakagusto naming spot tuwing maghahanap ng magandang pwesto.

Nagpakilala ang magiging professor namin sa Statistics. May katandaan na ito, ngunit mukha namang hindi strikto na siyang ipinagpapasalamat ko dahil ayokong-ayoko ng subject na ituturo niya. Matapos niyang magpakilala ay umupo ito sa upuan sa harap at nilabas ang isang piraso ng bond paper.

Panandalian niya iyong kinilatis bago nagsalita. “Oh, mukhang maraming irregulars ngayon. Maraming magre-retake.” pang-aasar niya sa klase. “Biro lang, just listen and for sure papasa kayong lahat. Swerte niyo ako instructor niyo,” nakangiti niyang pangbawi bago muling ibalik ang atensyon sa class roster na hawak niya. Nagsimula ng magroll call na siyang hindi ko pinansin hanggang sa matawag ang pangalan ko.

“Bermudez, Kyle Andrew.” pagtawag ni sir.

“Present.” kaswal kong sagot, enough for him to hear it.

Matapos noon ay nagpatuloy si Sir sa pagtatawag ng mga pangalan. Ni hindi pa nga ako nakaka-dalawang hinga ay tinawag niya ang isang pangalang labis na nakakuha sa atensyon ko.

“Carolino, Marco Antonio.”

Naramdaman ko ang paninigas ng katawan ko, ang pagbilis ng tibok ng puso ko. All of a sudden, naramdaman kong parang naninikip ang dibdib ko, na parang hirap akong huminga. Sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko sa pamamagitan ng paghinga ng malalim, at unti-unti kong nira-rationalize ang sitwasyon.

No, imposible. Wala na si Marco sa bansa. Isa pa, kung dito siya nag-aaral, paano siya napunta sa subject na ito na para lamang sa mga third year students? Hindi maari. Baka kapangalan lamang niya iyon. Huwag kang magpanic, Kyle. The least you can do is to stress yourself out. You’re doing good with Ethan, huwag mong sirain ang nasimulan mo.

“Present, sir.” sagot ng taong sinasabing si Marco na mukhang nanggagaling mula sa pinakalikod ng classroom.

Nang marinig ko ang malalim na boses niya, ay alam kong nalintikan na. Malalim man ang boses na iyon ay hindi pa rin nakaligtas sa akin ang pagiging pamilyar ng tono na iyon. For God’s sake, I was friends with the guy since grade one! Imposibleng hindi ko makilala ang tono, ang punto, at ang paraan niya ng pagsasalita kahit pa dalawang maiikling salita lamang ang sinambit nito.

Bakit hindi ko siya napansin nang pumasok ako dito?

“Kyle...” alangang pagtawag ni Luke mula sa tabi ko.

Tiningnan ko lamang ito, alam kong kitang-kita sa mga mata ko ang pagka-nerbyos.

“Ayokong tumingin sa likod, Lu.” bulong ko dito.

“It’s him, Kyle... Hindi ko maintindihan...” si Luke.

“Ako rin... pero nagbalik na siya, Luke.”