Followers

Monday, March 3, 2014

'Untouchable' Chapter 20

Unang-una, SORRY (ulit) sa sobrang delay ng update na 'to. May pinagdadaanan akong something personal, and medyo busy na sa school dahil patapos na ang semester. :(

Maraming Salamat dahil may mga nagbabasa pa pala nito. I love you, guys. You inspire me a lot. Keep the comments coming. :)

Without further ado, here's Chapter 20.

Happy Reading!

--

Chapter 20

“Hi, kuya.” bungad sa akin ng taong kinita ko ngayon. Kasalukuyan akong nasa loob ng isa sa mga restaurants sa loob ng unibersidad na pinapasukan niya, dahil mas minabuti kong doon na lamang siya kitain para naman hindi na ako gaano makaabala pa sa kanya. Ang pagpayag niya sa alok ko ay tatanawin ko ng utang na loob, gawa ng alam ko na busy ang schedule ng taong kaharap ko ngayon.

“Hey. Kamusta? Nasaan si...” tanong ko, ngunit pinutol niya agad ang sasabihin ko. “Wala. May klase.” ramdam ko ang pinaghalong irita at tampo sa boses niya nang sabihin niya iyon sa akin. Nagtaka ako, ngunit mas nangibabaw ang tuwa sa akin dahil sa inaakto ng taong kaharap ko. “Uy, LQ kayo?” pang-aasar ko na siyang ikinakunot ng noo niya. “Oo.” walang kagatol-gatol na sagot nito. “Okay, ano bang nangyari?” tanong ko, dahil kahit papaano ay gusto ko rin namang ma-resolba kung anumang gusot ang meron sa relasyon nila sa kasalukuyan.

“Kuya Gab, sino ba namang boyfriend mo ng tatlong taon ang makakalimutan ang monthsary niyo? Naiinis ako, Kuya Gab!” paghihimutok nito. “At saka masyado na siyang busy sa eleksyon na ‘yan! Wala na siyang time para sa akin. Idagdag mo pa na magkaiba ang course namin kaya naman madalang na kami nagkikita... tapos ngayon may lumalandi pa sa kanya.” iritable niyang litanya sa akin. “Heto ako, kahapon dinalhan ko siya ng lunch sa classroom niya, tapos bigla ba naman akong sinabihan na kesyo kumain na daw siya, na busog pa daw siya, at sana hindi na daw ako nag-abala. Tapos nagcancel pa siya sa date namin kahapon, kuya. Pakikaltukan nga ‘yang bestfriend mo, please?!” dagdag niya pa.

Natawa ako.

“Bakit ka natatawa? Walang nakakatuwa, Gab.” sabi niya sa akin. Medyo kinabahan naman ako dahil marahil ay may tinamaan ako sa loob niya. Napansin ko kasi na inaalis niya ang “kuya” sa pangalan ko kapag seryoso na siya. “Ang cute mo.” komento ko. “Matagal ko ng alam ‘yon, okay? Huwag mong ibahin ang usapan, Gab. Ewan ko, pero nasasaktan na talaga ako sa pagbabalewala niya sa akin. Pakiramdam ko tuloy napag-iiwanan na ako, idagdag mo pa ‘yung lumalandi sa kanya.” pagpapatuloy niya.

“Ano bang meron doon sa lumalandi sa kanya? Sigurado naman akong mas gwapo ka doon.” pahayag ko. Parang lalo siyang nagpuyos ng galit dahil sa sinabi ok. “Kuya, babae ang lumalandi sa kanya. Alam naman niyang may boyfriend na ‘yung tao, kung makadikit parang linta.” saad niya. “Tapos ito namang bestfriend mo, parang gustong-gusto pa. Tuwang-tuwa pa. Alam mo ba minsan sinama niya ‘yon sa isa sa mga date namin? The nerve, ‘di ba?... Gab, natatakot ako.” doon ay na-sense ko ang matinding kalungkutan sa boses niya.

Naudlot ang dapat kong sasabihin nang i-serve sa amin ng waiter ang mga inorder naming pagkain.

“Mahal mo ba siya?” tanong ko sa kanya.

“Kuya naman. Anong klaseng tanong ba ‘yan? Magkaka-ganito ba ako kung hindi?” balik niya sa akin.

“Iyon naman pala, eh. Then dapat pagkatiwalaan mo siya. Kilala ko si Josh. Kilala mo siya, of all people, and alam natin pareho na hindi siya ganoong klaseng tao.”

“Pero kuya kasi... ang hirap nitong ginagawa niya sa akin, eh.”

“Intindihin mo muna ‘yung tao. And tinanong mo na ba siya tungkol doon sa babae?”

“Well, hindi p—“

“See? Huwag ka padaskol-daskol. Baka mamaya dahil diyan mag-away talaga kayo. Simpleng bagay lang kaya huwag mong patulan.”

“B—“

“No buts! Matt, hindi gagawin sa’yo ni Josh iyon. Alam kong mahal na mahal ka noon... pinagpalit nga niya ako para sa’yo, eh.” pagkadulas ko.

Oops, awkward.

“Uhm, yeah, that’s not the point, pero alam mo huwag kang ma-paranoid, Matt.” pagtatapos ko dahil baka kung anu-ano pa ang masabi ko.

Natahimik siya at nginitian ako.

“Ang lalim mo talaga, kuya. Kaya idol kita, eh hehe. Ambunan mo naman ako ng pagkalalim mo.” biro nito. “Buti na lang rin niyaya mo akong makipagkita, at least nalabas ko rin ‘to... Eh maiba ako, bakit mo nga ba ako gustong makita?” tanong niya, bago simulang lantakan ang inorder niyang tempura.

At ngayon ay ako naman ang natahimik.

“Tungkol ba ‘to kay Justin?” tanong niya na siyang ikinabigla ko.

“Uhm, yeah.” sagot ko na siyang nakapagpa-iling sa binata. “Tama ako, no? Niloko ka lang niya?” tanong niya sa akin. Tumango ako bilang tugon. “Kuya, dapat talaga napigilan ko siya, da—“ pagsisimula nito ngunit inunahan ko na agad siya. “Don’t even go there. Matt, I don’t blame you for anything, okay? I just... I haven’t told anyone. The thing is, nagka-confrontation kami, and what he said really confused me... hanggang ngayon, nalilito pa rin ako.” sabi ko sa kanya.

Wala siyang sinabi kaya naman kinuha ko iyon bilang senyales na magpatuloy.

“Umamin siya na niloko lang niya ako, pero Matt kaya ako nalilito kasi parang... totoo ‘yung mga sinabi niya after ko siya mapaamin.” sabi ko sa kanya. “Ano ba sinabi ni Justin, Gab?” si Matt. “Na... mahal daw niya ako, at sobrang pinagsisisihan na daw niya ‘yung ginawa niya sa akin. Matt, I felt his sincerity, nakita ko how vulnerable he was, kung gaano siya ka-unguarded noong panahon na iyon. I did some thinking the past few days and that is what I came up with. Nagpalimig muna ako ng ulo. Hindi ko hinayaan na lamunin na ako ng galit, oo nasaktan ako... pero may something sa akin na nagsasabi na, ewan... bigyan ko siya ng chance?” pagtatapos ko.

“Oh...” ang nasabi lamang ni Matt.

“Ano sa tingin mong dapat kong gawin?” tanong ko sa kanya.

“Mahal mo ba siya, Gab?” tanong niya sa akin.

“Hindi ko alam, pero may nararamdaman ako sa kanya. Kaya ko siguro hindi ko siya minahal ng tuluyan kasi iba ‘yung tao n—“ at natigilan ako sa dapat kong sasabihin.

Oh no.

“Kuya Gab, okay ka lang?” tanong niya, halata ang pag-aalala sa boses niya.

--

Flashback.

“Gab.” sabi ng boses. Nang marinig ko ang boses niya ay hindi ko maiwasang manigas, matakot, mainis, mangulila, makaramdam ng galit, at kung anu-ano pang pinagsama-samang mga emosyon. Hindi ko alam ang gagawin ko. Oo, hindi pa ako sigurado kung totoo man ang sinabi sa akin ni Justin patungkol sa kanya, ngunit ayoko mang aminin ay malaking bahagi ng sarili ko ang nagsasabi ng oo—at iyon ang hindi ko matanggap at ang katotohanang pilit kong iniiwasan.

“Caleb. Anong atin?” kaswal na sagot ko sa kanya.

“Gab... iniiwasan mo ba ako?” malungkot na tanong niya.

Natigilan ako.

“Hindi, ano ka ba? Bakit mo naman naisip ‘yan?” pagsisinungaling ko. Dahil sa inaakto nito ay hindi ko maiwasang hindi magtanong sa sarili ko kung lahat ba ng pagtratong pinakita at pinapakita ngayon sa akin ni Caleb ay pawing mga palabas lamang. May naramdaman akong sakit sa aking puso nang ma-realize ko ang posibilidad na pagkukunwari lamang lahat ng iyon.

“Wala, kasi nire-reject mo lagi ‘yung mga tawag ko, and hindi ka na umuwi. Ang tagal mo ng wala dito.” ramdam ko ang lungkot sa boses niya, ngunit gaya nga ng sabi ko ay dapat hindi ako magpadala dahil baka niloloko lamang niya ako.

“Ah, busy kasi ako.” sabi ko sa kany bilang pagdadahilan.

“Pumunta ka dito, ah. Kapag hindi ka pumunta dito bukas ibig sabihin noon may galit ka sa akin.” pagbabanta niya.

“B-but—“

“No buts! Bye, Gab.” pagputol nito sa akin.

And the line went dead.

--

“Gab, stop spacing out.” pagkuha ni Matt sa atensyon ko na nakapagpabalik sa akin sa realidad. “Uhm, sorry may naalala lang ako. Where were we again?” tanong ko dito. Napabuntong-hininga ito. “Tinatanong kita kung mahal mo si Justin, sabi mo may nararamdaman ka sa kanya, tapos bigla ka na lang nagspace-out.” saad nito. “Gab, kung may problema ka huwag kang mag-alinlangang sabihin sa akin, ah.” paalala nito. Tumango ako, ngunit mas pinili kong manahimik na lamang dahil sadyang hindi ko matanggap sa sarili ko ang mga bagay na naiisip ko sa kasalukuyan.

“Hmm, sige. I have an idea.” pahayag niya. Napansin ko naman na kanina pa pala niya naubos ang kanyang pagkain ngunit nang datnan ko ang pinggan ko ay nakita kong hindi ko man lang ito nagalaw. “Ano?” tanong ko dito.

“Pero dapat muna kitang tanungin, Gab... Handa ka bang patawarin siya?” tanong niya sa akin.
“Uhm, siguro naman through time magagawa ko rin iyon.” pahayag ko, which is the truth. Humupa na rin naman kahit papaano ang galit ko kay Justin dahil na rin sa napagisip-isip na rin naman ako. At kung totoo man ang sinabi nito patungkol kay Caleb ay medyo nabawasan na ang pagkagalit ko dito dahil in the first place naman pala ay hindi ito ang nakaisip ng masamang planong iyon laban sa akin.

“And lastly, if totoo ngang mahal ka niya, handa mo bang buksan ang puso mo para sa kanya?” tanong ni Matt na siyang ikinagulat ko.

“I know what you’re thinking, kuya. Dapat ‘di ba galit ako kay Justin dahil sa ginawa niya sa’yo? Pero sa pagkakakilala ko doon sa gagong ‘yon, hindi naman niya sasabihin sa’yo lahat ng iyon kung niloloko ka lang niya.  Maybe this time, totoo na... na baka natutunan na niya ang leksyon niya. Kaya nga kakausapin ko siya, eh.” sabi niya sa akin.

“Huwag na.” pagtutol ko.

“I insist. Dapat malaman natin kung totoo nga lahat ng sinabi niya. Sayang naman, malay mo siya na pala talaga. Baka nagbibiro lang si tadhana sa nangyari, pero malay mo iyon na pala ang paraan niya para mas maging malapit at matatag kayo sa isa’t-isa.” makahulugang sabi nito.

Katahimikan.

“Kaso Matt... may problema pa, eh.” pagsisimula kong muli.

“Ano ‘yon?” concerned na tanong niya sa akin.

“Sabi kasi ni Justin... ‘yung half brother ko daw ‘yung... ‘yung nag-utos sa kanya na lokohin ako.” pahayag ko na siyang ikinalaki ng mata ni Matt.

“Whoa. Ganoon ba talaga ka-gago ‘yung kapatid mo? Wala siyang puso.” mapait na pahayag ni Matt.

“Actually, noong una ayaw talaga niya sa akin, and then nagkasundo na talaga kami nito lang. Humingi siya ng sorry after siguro isang buwan kong pagtira sa kanila... and then boom. Nalaman ko ‘to.” pahayag ko bago bumuntong-hininga. It finally felt good telling someone, pakiramdam ko kasi ay sasabog na talaga ako. Hindi ko lamang akalain na  sa lahat ng tao na pwedeng pagsabihan ay si Matt pa ang napili ko.

“Kausapin mo rin ‘yon. Malay mo naman pinatigil na niya, pero itong gagong si Justin pinagpatuloy pa rin.” diretsong pahayag ni Matt.

“Bakit... ang bait mo? You always see the positive side in every situation.” hindi ko mapigilang itanong.

Natawa ito ng mahina.

“Kuya Gab, hindi ako mabait. It’s just that... kahit sino sa atin deserve ang second chance.” sagot niya.

--

“Trisha, uuwi muna ako.” sabi ko dito habang nanood siya ng paborito niyang series at nilalantakan ang isang pint ng ice cream. “Akala ko ba nagpapapayat ka?” pang-aasar ko dito. Sumimangot ito at binato ako ng unan. “Go away! Umuwi ka na sa inyo!” protesta nito na siyang ikinailing ko na lang. “I’ll be back by 11:00 or earlier.” sabi ko dito. Binigyan niya lamang ako ng middle finger, pero alam ko namang nagbibiro lamang ito ay ayaw maabala kaya umalis na ko.

Habang tinatahak ko ang daan pauwi ng bahay namin ay hindi ko maiwasang kabahan sa posibleng kahantungan ng mga pangyayari kapag nagkita kami ni Caleb. Alam kong marami akong gustong sabihin sa kanya, ngunit alam ko ring hindi pa ako handa. Ayoko pang malaman ang katotohanan na niloko lamang niya ako, na ginamit niya si Justin upang paikut-ikutin ako ayon sa kagustuhan niya. Ngunit ang ikinababahala ko ay ang nararamdaman ko para sa kanya.

Stop overthinking, paalala ko sa sarili ko.

Iniisip ko na lamang na kung hindi pa ako handa ay kailangan kong isipin ang sarili ko. Hindi ko ipipilit na pag-usapan ang nangyari kung wala naman siyang sasabihin ukol dito. I just need to get this dinner over with and then I can go back to the safety and comfort of Trisha’s condo. Kailangan ko lang mairaos ang gabing ito at alam kong magiging okay na rin ako.

Nang malapit na ako sa village namin ay naisipan ko munang dumaan sa isang coffee shop para bumili ng maipapasalubong ko sa pamilya ko. Ngunit naisip ko ring magagamit ko rin ito to stall some time. Kaya naman binagalan ko ang lahat ng aking kilos hanggang sa mabili ko ang isang buong cake na iuuwi ko mamaya sa amin.

Sa hindi inaasahang pagkakataon, habang papalabas ako ng coffee shop ay nakasalubong ko ang isang taong hindi ko inaasahang makikita ko pa kahit kailan.

“M-ma?!”

“Gab!” nabigla rin ang tono ng boses niya.

Katahimikan.

“Anong ginagawa mo dito?” kaswal na tanong niya. Pinilit kong huwag magpakita ng kahit anumang pagkabigla. Ayokong mahalata niyang mabigat para sa akin ang tagpo naming iyon.

Ayokong mahalata niyang mahina ako.

“Papauwi na rin po. Binilhan ko lang po ng pasalubong ‘yung mga... tao sa bahay.” sagot ko.

“Nagmamadali ka ba?”

Tiningnan ko ang orasan ko at nakita kong marami pa namang oras. Sa loob-loob ko ay nakipagdebate ako sa sarili ko kung hahayaan ko bang magkausap kaming dalawa ni mama o gagawa na lamang ako ng dahilan para makaalis na agad at takasan ang kasalukuyang sitwasyon. Ngunit naisip kong dapat bawasan ko na lahat ng mga bagay na pinoproblema ko at dapat ay magpakalalaki ako at maging matapang at harapin ang lahat ng mga problemang iyon.

“Maaga pa naman po.” sagot ko.

“Pwede bang mag-usap muna tayo?” tanong nito.

Tumango ako. Sinabi niya sa akin na bibili lamang daw ito ng kape at babalik agad. Hindi ko rin napansin ang mabilis na pagtakbo ng oras, dahil pagbalik ko mula sa sandaling pagkakalingat ay nakita kong papalapit na si mama sa akin at may dala-dalang tray na naglalaman ng dalawang kape. Muntik na akong maluha dahil nakita kong dala-dala nito ang paborito kong flavor ng frappe na madalas kong pinapabili sa kanya tuwing nagpupunta kami sa lugar na ito.

Umupo ito at nginitian ako bago magsalita.

“Kamusta ka na, anak?” pagsisimula nito.

--

“Basta, tatandaan mo. Kung gusto mong bumalik sa akin, okay lang. Anak pa rin kita...” hanggang sa makarating ako sa harapan ng bahay namin ay paulit-ulit kong naririnig ang linyang iyan ni mama na parang sirang plaka. Hanggang ngayon ay ramdam ko pa rin ang yakap niya. Halos pigilan ko ang sarili kong maiyak sa harapan nito dahil ayokong makita niyang miserable ako at mahina. Gusto kong makita niya na matatag ako at kaya kong harapin ang ginawa niya sa akin. Hindi ko alam kung anong dapat mararamdaman ko sa naging usapan namin ni mama.

Unang-una ay gulat na gulat ako sa biglaan naming pagkikita. Halata rin naman sa kanya na hindi niya inaasahang magtatagpo ang mga landas namin ngayong gabi. Ikalawa ay naramdaman ko ang pangungulila para sa kanya. Kasi aaminin ko, kahit pa malaki ang galit ko sa ginawa niyang pagpapalayas sa akin ay hindi ko ikakailang na-miss ko siya. Siya ang kasama ko buong buhay ko kaya naman naging malaking dagok para talaga sa akin ang mahiwalay sa kanya. Ikatlo ay nalulungkot ako dahil hindi niya ako pinilit na bumalik sa kanya. Napaisip tuloy ako kung mahal ba niya talaga ako dahil hindi na niya ako pinaglalaban ngayon mula kay daddy. Hindi rin kasi siya nagsorry sa ginawa niyang pagpapalayas sa akin. Ngunit higit sa lahat ay natutuwa ako, dahil wala na akong nakikitang galit sa kanya, at hinayaan na niya akong magdesisyon para sa sarili ko. Kaya nam—

“Sir!”

“Huh?!” gulat kong pahayag, dahilan ng pagkawala ko mula sa mga bagay na iniisip ko.

”Hay, eto talagang si Sir, kanina ka pa po nakatulala diyan.” natatawang saad ni Ate Jen. “Halika na po. Nang makakain na po kayo.” pagyaya niya sa akin na siya kong sinundan.

Pagpasok ko ng bahay ay nagulat ako nang madatnan kong papalabas na rin ng bahay sila papa at Tita Audrey. “Dad, Tita.” pagbati ko sa kanila. Nagmano ako sa kanila pareho, at si Tita Audrey naman ay binigyan pa ako ng isang mahigpit na yakap. “Buti naman at nagpakita ka na.” saad ni papa, ngunit wala naman akong galit o inis na naramdaman sa boses nito; sadyang sinabi lamang niya iyon dahil siguro ay iyon ang nasa loob niya. “Sorry po, naging busy lang po talaga.” pagdadahilan ko.

“This is bad timing, Gabriel. May emergency meeting kami ng papa mo sa Makati. Doon na rin kami kakain, but I’m glad nagpang-abot tayo. Na-miss ka namin.” ngiting pahayag ni tita Audrey. “Okay lang po, tita. Para namang hindi na ako babalik kung makapagsalita kayo.” biro ko dito. Natawa naman sila pareho. “Sige, mauna na kami ng tita mo. It was nice seeing you again, anak.” sabi ni papa. “You too. Ingat po kayo.” sabi ko at binigyan ko sila ng daan palabas ng pinto.

“Ay nga pala!” biglang bulalas ni tita na siyang dahilan para mapalingon akong muli sa kanila. “Your brother has good news!” ngiting-ngiting sabi ni tita na parang isang teenager na kilig na kilig. “I’m sure matutuwa ka kapag nalaman mo. Anyway, mauna na kami.” dagdag ni papa. Nagpaalam akong muli sa dalawa at tuluyan ng pumasok sa loob ng bahay.

Kinakabahan ako. Lalo na nang sabihin ni tita ang tungkol kay Caleb. Ngayon kasi ay bumalik na naman sa akin ang realidad na kailangan ko siyang harapin. Hindi ko nga lang alam kung itong gabi ba na ito ang tamang oras o pagkakataon para gawin iyon. Ang isa pang bagay na bumabagabag sa akin ay hindi ko alam kung ano dapat kong gawing pagtrato sa kanya.

Habang nagmumuni-muni ako ay bigla akong nakaramdam ng isang pares ng mga braso na biglaang lumingkis sa baywang ko. Napaigtad ako dahil sa yakap na iyon. Ibinaling ko ang ulo ko patalikod at nakita ko na lamang ang isang pares ng mapupungay na mga mata na dati ko pang gustong pagmasdan. Nakita ko rin ang maamo nitong mukha at ang maluwag na ngiting naka-ukit sa labi nito.

“Hey, Gab. Na-miss kita.” masuyong sabi ni Caleb.

Parang tumigil ang oras dahil sa nangyari.

Nang mapagtanto ko ang ayos naming dalawa ay agad akong umiwas dito. “Ano ba? Adik.” pagbibiro ko at tuluyan ng tinanggal ang mga braso ni Caleb mula sa katawan ko. Napakamot naman ito ng ulo at natawa. “Hehe, sorry naman. Na-miss lang kita. Ang tagal mo kayang nawala. Wala akong makakwentuhan dito.” pahayag nito. Dito ko na-sense na parang may iba nga kay Caleb, na parang naging mas masaya ang aura nito. Napansin ko din ang ayos niya. Naka-sando ito at naka-short, ngunit may nakapatong na apron dito. Napansin ko din na may ilang marka ng harina sa mga pisngi nito. Sobrang kisig ng tanawing nasa harapan ko ngayon.

“Si Selah?” pag-iiba ko ng usapan dahil tumutungo na naman ang utak ko sa mga lugar na hindi nito dapat puntahan. “Ahh, magssleep over sa kaklase niya. May report ata, ewan.” sagot nito. Kinabahan naman ako dahil na-realize ko na ang ibig sabihin nito ay kaming dalawa lamang ang tao ngayon sa bahay. Pagkakataon ng naman.  “Ahh, sige Gab. Magpahinga ka muna. Tatapusin ko lang ‘yung dinner.” ngiting pahayag nito. Narinig ko namang napasambit ito ng “Oh, shit!” bago siya makapasok sa kusina. Naisip ko na malamang ay nasunog ang niluto nito o kung anu pa mang dahilan.

For some reason ay panandaliang nawala ang mga agam-agam ko kay Caleb dahil sa nangyari.
--

“Oh, kain ka na.” pag-alok sa akin ni Caleb. Nagmukha naman akong tanga dahil sa dami ng iba’t-ibang putahe sa table na sobra-sobra para sa dalawang tao lamang. “Ang dami kong kwento sa’yo!” maligalig na pahayag niya. Naninibago talaga ako dahil sa ayos niya ngayon. It seemed like he really missed me at excited na excited siya sa mga bagay na ikinukwento niya. Ngunit at the back of my mind ay hindi pa rin maalis sa akin ang nalaman ko mula kay Justin.

Don’t even go there.

“Whew, Gab. Akala ko galit ka talaga sa akin kaya hindi ka umuuwi. Buti naman hindi kasi nandito ka.” ngiting-ngiting sabi sa akin ni Caleb.

“Bakit naman ako magagalit sa’yo? Wala namang dahilan para magalit ako sa’yo, ‘di ba?” tanong ko dito na siyang dahilan para panandaliang manigas ang katawan nito. At doon ko lang na-realize ang possible meanings ng sinabi ko. It was unintentional, but I may have struck a chord or two.

“Wala, syempre.” sagot nito.

Katahimikan. Nagpasya akong tikman muna lahat-lahat ng niluto ni Caleb. Masarap.

“Oh, kamusta ka naman? Di ba nakikitira ka kay Trisha? Umamin ka nga, girlfriend mo ba ‘yon?” tanong nito.

Tumawa ako at sinagot ko siya. “Hindi, ah.  Close lang talaga kami.”

“Ahhh.” ang nasabi na lamang niya.

Nagkwento pa ito hanggang sa parang naubusan na ito ng mga ikkwento kaya muling nanaig ang nakakabinging katahimikan sa paligid naming dalawa.


“Kainin na nga pala ‘yung dala kong cake.” suhestyon ko dahil naiilang na talaga ako sa pakiramdam ng paligid ko. Ngumiti ito at binuksan ang dala kong kahon. Kinuha rin niya ang kampit na kanina pa nakatengga sa tabi ng kahon. Nilagyan niya ako ng isang slice habang siya naman ay bumalik sa pagkakaupo.

“Ayaw mo?” takang tanong ko.

“Uhm, Gab... I’m diabetic.” sagot nito na siyang ikinagulat ko.

“What? Really?” ‘di ko makapaniwalang tanong dito. Tumango lamang ito.

“Sorry. Hindi ko alam. Had I known, I would’ve bought something different.” paghingi ko ng paumanhin.

“Okay lang, Gab. I really appreciate this. Thanks. Tikman ko na rin pero konti lang, ah.” natatawang sabi nito.

Bigla ko namang naalala ang sinabi ng mama niya kanina.

“Nga pala, ano ‘yung sabi ng mom mo na may good news ka daw?” tanong ko dito.

Napansin ko ang pagkagulat niya, at for a moment ay napansin kong tila nanamlay ito ngunit naisip kong baka guni-guni ko lamang iyon dahil agad-agad din namang bumalik ang sigla nito.

“Ahh, iyon ba?” Uhm...”

Naghintay ako.

Ngumiti ito.

Hindi ko inasahang isang bomba ang papasabugin ni Caleb sa harap ko.


“Gab, kami na ni Sari.” sabi niya.

--

Itutuloy...

26 comments:

  1. nakakamiss nga itong story mo mr. author inaabangan ko tlaga ito. ano na kya kahahantungan ng lovelife ni Gab. and one thing kung anoman pinagdaraanan mo sa ngayon mr. author mlalampasan mo rin yan be strong and adk for God's guidance. tnx sa update

    randzmesia

    ReplyDelete
  2. Cool. Maganda pa din ang kwento. Hehe. Ok lang kahit sila na ni sari. I like justin for gab. Totoo kasi sya aa sarili nya. Lol. Thanks mr. Author.

    ReplyDelete
  3. Syempre isa ako sa nag aabang nito. Nice to read again your updates and good job mr. Author

    ReplyDelete
  4. thanks s update. namis ko to, hehe. Sino kaya si Sari?

    bharu

    ReplyDelete
  5. Namiss ko tong chapter na to! Bitin na naman! Pero magaling as usual. Excited na po sa banging chapter. Tsaka kung ano man yang pinagdadaan mo, sana malampasan mo yan. Kaya mo yan. Sana tapusin mo rin itong series. Isa talaga to sa sinusubaybayan ko. ~Ken

    ReplyDelete
  6. Ty po sa update mr author *.*


    Ran~

    ReplyDelete
  7. Bitin big time. Today I decided n gab caleb nq. He he he. Tanx Mr Author

    ReplyDelete
  8. Nakakamiss tong kwento nato. Kaso maiksi ata ang update ngaun? Sana dalasan yung update. Haha maganda padin yung flow ng story. :)

    ReplyDelete
  9. Gab & Trisha, finally!

    ReplyDelete
  10. Wow, ang ganda ng kwento, pero di ko nabasa yung unexpexted, di ko kasi mahanap, may nakita ako pero sa malayong chapter na, wew. Kahapon ko lang nadiscover tong blog, Musmos story brought me here. Thank God. Mr. Author pahelp naman po. Phinge ng link ng the unexpected. Thanks =)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Hi! Here are the first 2 chapters (note that sobrang iba ng atake ng story na 'to kaysa sa Untouchable hehe. Mas light 'tong Unexpected):

      http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/2013/05/unexpected-chapters-1-2.html

      Ito 'yung archive: http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/search/label/Unexpected

      Maraming Salamat!

      Baka ma-push 'yung next update next week pa. Hindi ko na kasi alam kung saan isisiksik 'yung oras ko para dito. Literal na sobrang daming ginagawa sa school. Sana maintindihan niyo.

      Salamat!

      Delete
    2. Thanks Mr. Author! But before ko pa nakita yung reply nyo sa comment ko nag explore na ako at napunta ako dun sa archive kanina siguro mga lunch time. Nahanap ko dun yung lahat ng chapters ng unexpected. And I must say, Ang ganda talaga ng story, sobra wala akong masabi. Kakatapos ko lng bsahin yun ngaun kasi sinadya kong tapusin lahat kahit mag 3:00AM na ngaun. wew. Thanks ulit Mr. Author

      - GG

      Delete
  11. P.S. Mr. Author. Aabangan ko talaga tong Untouchable! Thanks! Mwah! =)

    -GG

    ReplyDelete
  12. tagal ng update.. update na pls mr author

    ReplyDelete
  13. mr author dapat dalawang chapters na ang update pagbalik neto tutal bakasyon na ng estudyante at tapos na mga school works mo. pambawi sa mga linggo na walang update

    ReplyDelete
  14. Dapat tapusin mo na ito mr author para hindi tumagal ang update thnks!

    ReplyDelete
  15. Kailan po ito matatapos para hindi tumagal ang update?

    ReplyDelete
  16. Sana si Gab at Trisha ang magkatuluyan saFinale. Bagay na bagay pa sila. Isang pogi at hot chick.

    ReplyDelete
  17. NASAN NA ANG NEXT CHAPTER????!!!! ipapahunting kita sa UP. hahaha

    ReplyDelete
  18. Tapusin mo na lang ang story kesyo mag antay ng matagal mr. Author.

    ReplyDelete
  19. Hintay lang daw dahil may finals pa ang author. Matuto tayong rumespeto. May sarili naman yamg buhay bukod sa pagsusulat.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Oo nga he'sdoing his best. Be patient mga ateng. Ano ba yan!!

      Delete
  20. Mr Author make Gab and Trisha sa ending like what Anon@7:09 am said.

    Mr. Boo

    ReplyDelete
  21. Si Trisha ang nag effort para mag reconciled ai Gab at ang Dad . Siya ang gumanti kay Justin in behalf of Gab. She deserves to be with Gab at the end .

    ReplyDelete
    Replies
    1. E ano ngayon! pakasalan mo na lang si Justin Ha-ha-ha

      Delete
  22. ano na author? isang buwan na ah. tapos na school year. please naman o! magpost kna! please!!!

    ReplyDelete

FOLLOW US

Follow us in
- Friendster: www.friendster.com/msob
- Twitter: twitter.com/msoblue
- Facebook

Add michaelshadesofblue as your friend in facebook, friendster, and twitter: juha.michael@gmail.com

Disclaimer

All images and videos in this site are copyrights of their respective owners and "MSOB" claims no credit unless otherwise acknowledged. If you own the rights to any of the images or videos and do not wish them to appear on this site please, contact us at getmybox@hotmail.com and the items in question will be promptly removed.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails