The Tree The Leaf and The Wind 9: Si Peter Pan at Ang Mahiwagang Suntok

The Wind, The Leaf and The Tree

Chapter 9

“Si Peter Pan at Ang Mahiwagang Suntok”

By: Jace Knight

https://www.facebook.com/jace.pajz

Author’s Note:

Hello sa lahat! Eto na po ang ika-siyam na kabanata ng ating istorya. Unang-una po, salamat sa paghihintay sa update na ito, at sa patuloy na pagsuporta sa mga gawa ko. Pangalawa po, pasensya na sa matagal na pag-a-update. Ang plano ko po sana ay Tuesday ng gabi ito i-post, kaso kaninang umaga po kasi, may nilalakad kaming requirements for our Internship kaya ayun natagalan.

Isa pa pong announcement is hindi ko pa alam kung kelan ako makakapag-update sa susunod. Babyahe po ako bukas, pauwi ng Zamboanga City, at hindi ko talaga alam ang madadatnan ko dun. Pero, pwede nyo naman po akong i-add sa facebook, para makakuha ng info tungkol sa updates.

Lastly, sa mga Anonymous na nagpapahayag ng kanilang komento, sana po malagyan natin ng pangalan o di kaya’y codename para ma-recognize ko po kayo. Hehehehe. Pasensya na po kung mefdyo natagalan ha? Inumaga na nga ako sa pagawa nito eh. Pero ayos lang po. Para naman sa inyong mga minamahal kong taga-subaybay..

No comment po tungkol sa title ng chapter. Wala na po akong maisip eh. Shutdown na ang left and right side ng utak ni Jace. Hahahaha. Without further much blah blah blah.. Eto na po ang Next chapter ng TLW. Enjoy mga dude! :)

=============================================

== THE TREE ==

Tuesday morning. As usual, wala naman akong magawa kundi umupo at makinig ng klase. Alam kong pinababantayan ako ni Mom. At nakakasiguro akong si Jayden ang ginawa nyang espiya. “Haaay.”

Natapos na ang klase ko sa isang major. Palabas na ako ng classroom ng makita ko si Yui sa may cafeteria na mag-isang naka-upo habang nagbabasa ng libro. Lumapit ako sa kanya at na-upo sa lamesang kinaroroonan niya.

“Hey.” Bati ko sa kanya.

Napadako naman ang mga mata nito sa akin mula sa librong binabasa. “Ui, A-Alfer. Kaw pala?”

“Shemps. O, kumusta ka? Kumusta kayo ni Gonzales?”

Nanlaki naman ang mata niya. “H-ha? What do you mean?” Napabalik naman ang atensyon nito sa librong binabasa. Napansin kong namumula ang mga pisngi nya.

“Tsk! Bakit ba napaka-defensive nito? I smell something.” Sabi ko sa sarili ko. “How’s your new friend?”

“Well, he’s fine naman. Kelan magsisimula nyo?”

“Sa Thursday pa daw eh, sabi ni Mom. Pero teka nga, masungit ba talaga yung si Gonzales? Napakaangas.”

“Ganun lang talaga yun. Pero pag nag-open-up naman sya sayo eh, mabait naman yun.” Hindi sya tumitingin sa akin. May itinatago ba sya? Kung meron man, ano yun?

“Ahh. Nahihiwagaan ako sa lalaking yan eh. Napaka unpredictable. Kahapon, maayos pa naman siyang nakikipag-usap kay Mom eh. Pero nung hinatid ko na sya, binulyawan na naman ako. ‘The hell is his problem?”

Binaba naman nito ang hawak na libro at tumingin sa akin. Maya-maya pa’y napabuntong-hininga ito. “Basta dude, be kind to him.” Inayos naman nito ang mga gamit sa bag. “Una na ako Al. Sige.”

Nakito ko lang na palabas na si Yui ng cafeteria. Naba-bother pa rin ako sa ikinikilos ni Yui. Parang ang weird nya pag pinag-uusapan si Gonzales.

Natigil naman ako sa aking pag-iisip ng dumating si Paul, ang pinaka best friend ko simula pa nung Grade school. Actually, nung High School, kaming tatlo ni Yui at Paul ang sanggang-dikit. Pero simula ng mag-college kami, lumayo na rin ang loob ni Yui sa amin ni Paul.

“Wait. Was that Yukito?” Tanong sa akin ni Paul.

“Yes. Wala ng iba. Ang weird nya.” Tsaka nilantakan ang burger na binili ko kanina.

Umupo naman si Paul sa tabi ko. “Weird naman talaga yan dati pa eh.”

“No. There’s something more to him. I just can’t figure what it is.”

“Ui dude. Nagiging tsismoso ka na. Chill lang.”

Haay. Kagabi pa ako binobomba ng mga katanungan na yan eh. Simula kay Jayden, tas ngayon si Yui na naman. Ano ba kasi ang meron sa dalawang yon?

Panu nga ba kami naging magkaibigan ni Yui noon? Ah yes. That was because parehas kami mahilig noon sa basketball. Mas close pa ako kay Yui kaysa kay Paul.

Pero ano na ba nangyari sa kanya ngayon? Ewan. Both of us don’t know. Basta nag-iba siya ng school after High School, pero ngayon dito na ulit siya sa school namin. But he seems so distant. “Haay. I just need to shrug it off. Kung ayaw na nya ibalik ang dati naming pinagsamahan namin, okay. Fine.” Nasabi ko nalang sa sarili.

==========================

== The Leaf ==

“Naniniwala ka ba kay Peter Pan?” Seryoso pa rin ang mukha niya.

Joke ba to, or what? “Ewan. Baket?”

“Kasi sabi nya, when you think of happy thoughts, you will fly.”

“Oo. Sabi nga nya. So?” Bumuntong-hininga naman ito. Takte! “Ano na naman problema nito?” sa sarili ko.

“Kasi, I’m thinking of you right now, but I’m falling..”

Natigilan naman ako. Kinikilig ako, pero hindi ko ipinakita kay Yui. Pero para sa akin ba yun? Tumingala nalang ako sa kalangitan. “Hanep ng banat natin ah?”

“Ayos ba?”

“Medyo corny. Pero okay na. Teka, para kanino yun? May nililigawan ka ba at ako ang napagtripan mong pag praktisan?” Tanong ko. Narinig ko syang napabuntong-hininga.

“M-meron. K-kaso..”

“Kaso ano?”

“Di pa ako sigurado sa magiging kinahinatnan eh.”

“Kow. Naduduwag ka lang eh. Ang sabihin mo, torpe ka.” Natawa naman ako. Napadako ang tingin ko sa kanya.  Nakangiti lang sya habang nakasandal sa bench at nakapikit ang mata. “So sino nga? Ka-schoolmate lang ba natin?”

“Wag na kasi Yoh. Di mo naman kilala eh.”

“Ok, sabi mo eh.” Naiiling nalang ako. “Pero yoh, you should tell her. Atleast, alam niya na gusto mo sya. Kung natatakot kang baka iwasan ka nya,  take the chance.”

“Salamat Yoh.” Napangiti sya.

Kinaumagahan. Wednesday. Sa klase sa Taxation. Ang klase kung san kami magkaklase ni Alfer. Pagdating ko sa classroom, nakita ko syang naka-upo sa tabi ng inuupuan ko na may ngiti sa mga labi. “Marunong pala sya ngumiti?” tanong ko sa sarili.

“Good morning Jayden.” Bati nito sa akin. Di naman ako umimik. Naglakad lang ako sa harap nya at naupo sa silyang katabi ng inuupuan nito, na dati kong pwesto.

“Good morning.” Nasabi ko nalang pagka-upo ko. Gusto ko lang maging civil sa kanya.

“Ui, himala. Good mood ata tayo ngayon?” Di na ako sumagot. Baka kung san pa mauwi ang usapan.

Buti nalang at dumating na ang professor namin at nagsimula na nga ang klase. After an hour of discussing, nag-ring na ang bell. Dali-dali naman akong tumayo at lumabas ng classroom. Pero humabol lang sya sa akin.

“Bukas na ang start ng pagtsu-tutor mo diba?” Sabi niya sa akin habang naglalakad kasama ko.

“Oo.” Malamig na sagot ko.

“Great. ‘Can’t wait to work with you.” Nakita ko pa syang ngumiti.

“Takte! Ano ba problema nito? Bakit ganito ipinapakita nya, taliwas sa mga unang encounters namin?” sabi ko sa sarili ko. Tumigil ako sa paglalakad, na ikinatigil rin niya. Hinarap ko siya at direktang nakipagtitigan. Mata sa mata.

“What?” Tanong nya. Nakakunot ang noo niya.

“Ba’t iba yata ang ihip ng hangin ngayon?” Tanong ko sa kanya.

“Well, siguro dahil nagi-guilty ako sa mga sinabi ko sayo noong mga nakalipas na araw.”

“Tingnan mo nga naman. Marunong pala ma-guilty ang isang Alfer Samonte?” Sarcastic na sagot ko dito. This man has something up his sleeves. I just know it.

“Di magandang gawain ang maging mapaghinala sa kapwa Jayden.” Sagot nya na may ngisi. I knew it! Ang ngising iyon ang patunay na may itinatagong balak ang Alfer na to.

“And why not Mister Samonte? Sa pagkakaalam ko kasi, ikaw ang taong di marunong mag-guilty. Let alone ang makipagkaibigan sa mga taong nakabangga mo na.”

“Gonzales, I don’t consider you as an enemy. I wanted us to be friends. Mahirap bang paniwalaan yun? Pano tayo magiging successful pareho, kung ikaw ang tutor ko, pero di man lang tayo nakakapag-establish ng good rapour?”

“Who gives a damn about good rapour? Ang kelangan lang natin gawin, do your job para matuto, and I’ll do my job na turuan ka. That’s how simple it is.” Kung maaari lang sana, ayoko na maging civil sa taong ito. Pero what can I do? Somebody needs to do the dirty job.

“Ang hirap sayo Gonzales, ikaw na nga tong ina-approach, ikaw pa may ganang mang-repel ng tao. Tsk!” Lumapit sya sa akin at mas tinitigan pa ako sa mga mata. Napasandal naman ako sa wall ng college namin dahil napaatras ako sa paglapit nya. “Tandaan mo, we’re both tied unto this. Wala na tayong choice kundi pakisamahan ang isa’t isa.”

Napakurap naman ang mga mata ko dala ng pagkakalapit ng mukha namin. His lips were so close to mine. “Arrgh! What is this feeling?” Maya-maya, natigilan ako. Huli na ng ma-realize kong nasa hallway kami ng college namin. “TANGUNO! Machichismis ako nito!” Ako sa sarili ko

“So, what would it be, Mr. Gonzales?” Palapit pa ng palapit ang mukha niya sa mukha ko.

Napa-isip naman ako sa sinabi ng kumag. Tama siya. Kelangan kong paghusayan ang trabaho ko, para na rin sa sarili ko. “Okay. See you tomorrow nalang.” At umalis na ako sa kinatatayuan namin pagkatapos kong hawiin ang kamay nyang itinungkod niya sa pader. Buti naman at di na ito humabol pa.

Naglalakad na ako sa hallway pero halos lahat ng to ay sa akin nakatingin. May tingin na parang nakiki-usyoso lang, pero may mga tinging nanggagalaiti sa galit. Siguro dahil alam nilang hindi maganda ang relasyon ko kay Alfer.

“Tss. Akala naman nila kung ano nangyari?" Sa sarili ko. Naglalakad ako sa hallway ng makita ko ang magkaibigang sina Sheena at Quimee. Ang talim ng tingin brad! Nakakatusok. “Ano na naman nasa utak nilang makikitid?” Nilagpasan ko lang sila.

Bahala sila kung ano isipin nila. Wala akong pakialam. Wala naman akong ginagawa sa idol nilang basketbolista eh. Kung tutuusin, ako pa nga ipinahiya ni Alfer sa harap ng mga estudyante. Pero siguro ganun talaga. When you’re just a NOBODY, you will play your role in the society as someone who is easily judged by others from the higher hierarchy. Pakialam ko naman sa kanila.

Alfer Samonte. Ang kilalang chickboy at heart-breaker ng campus. Nakukuha ang lahat sa porma, sa yaman, at sa karisma. Pero, kanina ko lang napansin ang mga pisikal na katangian ng mokong na yun. Sa taas ba naman na 6’2, may malalagong kilay, malamlam na mga mata, at mapang-akit na labi, sino ba namang babae ang hindi maiinlove dito? Halos linggo-linggo yata kung magpalit ito ng girlfriend.

Ang team captain ng varsity basketball team, tinitilian siya ng mga babae sa school, at sa mga taga-labas ng school. Marami ng nahumaling at lumuha sa kamay ng lalaking ito. Clearly, we’re not on the same wavelength.

Pero dapat ba talaga akong maniwala sa lalaking ito? May kung ano sa mga ngisi nito na nagsasabing di ako dapat magpa-kampante sa mga salita nito.

“Haay. Ano ba tong iniisip ko?” reklamo ng utak ko. Bakit ba pumasok si Alfer sa kokote ko?

Kinahapunan, tumambay muna ako sa may fountain para hintayin si Yui. Naka-upo lang ako sa may bench at nakikinig sa bagong ipod na bigay ni Yui sa akin.

I finally did it. I have changed my old ways. Nang dahil kay Yui. Dati, kung tatambay ako dito, nakikinig lang ako ng ipod at mag-eemote. Pero ngayon, may rason na ako para ngumiti. Para tanggapin at i-appreciate ang kagandahan ng mundo.

Si Yui? Ano na ba ang estado namin? Masasabi kong masarap siyang kaibigan. He’s the best friend I’ve always wanted. Yung kayang i-negate ang lahat ng negativity at kalungkutan mo sa katawan. Sa iilang araw simula nang magkakilala kami, naramdaman ko kung paano niya pinandigan ang mga sinabi niya sa akin.

Mas gusto kong isipin na siya ay isang nakatatandang kapatid na overprotective sa kaptid. Isang kuya na handang patawanin ang kanyang kapatid kapag nalulungkot ito. Ganun ko i-describe ang relasyon namin ni Yui.

Pero sa iilang araw namin bilang magkaibigan, may nararamdaman akong kasiyahan sa tuwing magkasama kami. I was asking many different questions about myself since I’ve felt that weird feeling towards him. Questions about myself, and even my own sexual preference. “Bakla ba talaga ako? Or may posibilidad ba talagang mahulog ang loob ko sa kapwa ko lalaki?”

At yung pick-up line nya kagabi. Natamaan ako dun..

“Yoh..” tawag niya sa akin.

“Yup?” Sagot ko.

“Naniniwala ka ba kay Peter Pan?”

 “Ewan. Baket?”

“Kasi sabi nya, when you think of happy thoughts, you will fly.”

“Oo. Sabi nga nya. So?”

“Kasi, I’m thinking of you right now, but I’m falling..”

Honestly, di ako magpapaka-plastic sa sarili ko. May isang parte ng puso ko na humihiling na sana, ako ang inalayan nya ng pick-up line na yun. My heart was filled with ecstasy, but not until he told me it was meant for someone else.

Siguro dapat na lang talaga akong makontento sa kung anuman ang meron kami. At kaya siguro ako nakakaramdam ng ganito, kasi I’m just inlove with the idea na si Yui ang nagpabago sa akin. Siya ang naging Karin, sa pangalawang pagkakataon.

“Wag ka ngang Erotomanic, Jayden.” Pangaral ng isip ko.

“Wala naman sigurong masama kung pangarapin kong mahalin din ako ni Yui diba?” Sagot naman ng puso ko.

“Wag kang OA Jayden. Lalaki ka. At lalaki yun.” Kontra pa ng isip ko.

May point ang utak ko eh. Papano nga ba magiging posibilidad na mahulog ako sa kapwa ko lalaki, eh nagkaron na naman ako ng Karin sa buhay ko? And ni isang bese sa buhay ko, di ko naisip na magiging bakla ako.

Haay! Gumugulo na ang isipan ko. At napansin ko lang ha? Sa pag-eemote ko sa hapong ito, dalawang beses ko ng nasambit ng utak ko ang pangalang Karin. Dumudugo na ang utak ko sa mga pinag-iisip ko. Nakakunot-noo ako habang nag-iisip ng malalim, at hindi ko napansin ang taong lumapit sa akin..

Kinalabit niya ako, dahilan upang tanggalin ang headphones na nakakabit sa tenga ko. “Yes Yoh?”

“Ang lalim ng iniisip natin ah? Chill lang.” Sabay upo sa tabi ko.

“Wala. May bumabagabag lang sa akin.”

“So di pwede i-share sa akin?” Tanong niya. May kinuha siya mula sa bag niya at binigay to sa akin.

“Salamat yoh.” Nasabi ko nalang ng abutin ang isang pack ng paborito naming tsitsirya. “Di naman importante yun eh.”

“Well, ikaw bahala. Ito lang masasabi ko sayo Yoh. We make our lives more difficult by asking the wrong questions. Ibig sabihin, minsan, dun tayo nagfo-focus sa mga bagay na wala namang relevance sa current situation na kinalalagyan natin.”

“Yoh, may salba bida ka?” Biglaang tanong ko sa kanya.

“Bakit?”

“Nosebleed Yoh. Ang lalim nun. Baka malunod ako.” At nagtawanan kami.

“Ui, natututo ka ng bumanat ah?” Sabi niya at hinampas nya pa ang kanang balikat ko.

“Shemps Yoh. I learn from the master.” At binalingan ko sya, sabay tawa. “Ui, kumusta pala crush mo?”

“Ayos lang Yoh. Alam mo ba? Nag-smile na sya sakin!” Excited na sagot nito.

“Nice! Smile ka din. Konti lang.” At dinaig pa namin ang TV Commercial ng Mcdo. Hahahaha!

“Ewan sayo Yoh. Dami mong alam.”

Kinakain namin ang tsitsiryang binigay ni Yui sa may fountain, nang may biglang umagaw sa atensyon naming dalawa. May mga estudyanteng nag-uumpukan sa entrance ng student center at may pinagkakaguluhan ata.

Tumayo si Yui. “Tara Yoh. Tingnan natin.” Ayaw ko man maki-usyoso pa, pinilit at kinaladkad ako ni Yui upang pumunta sa umpukan ng mga estudyante.

Pagkarating namin dun, nakita namin si Alfer na may kaharap na babae. Hindi ko kilala ang babae, pero sa tingin ko ay Economics student ito. At may iba pa akong napansin. Ang babae, may hamak hawak na cake, at halatang nanginginig ang mga tuhod habang ibinibigay kay Alfer ang cake.

Tinitigan lang ni Alfer ang chocolate cake na inaabot ng babae habang may kung anong ngisi lang sa mga labi ng isang lalaki na kasama ni Alfer.

“Ui dude. Cake daw oh.” Sarkastikong sabi ng lalaki kay Alfer.

“Masarap ba to?” Walang kagana-ganang tanong ni Alfer sa babae. Alanganing napatango naman ang babae. Halata sa mukha nito ang matinding kaba.

Pagkatapos ng ilang sandali, pinadaan ni Alfer ang kanang hintuturo nito sa icing mismo ng cake at diretsong isinubo ang daliri nito na may icing. Nakataas lang ang isang kilay nito, na parang judge sa isang cooking contest at kinikilatis ang gawa ng isang contestant.

Napangisi si Alfer, at inabot ang cake mula sa mga nanginginig na kamay ng dalaga. “Salamat.” Akto na itong tatalikod sa dalaga ng bigla nitong iminudmod sa mukha ng dalaga ang chocolate cake.

Lahat nagulat sa ginawa ni Alfer. Walang marinig na kung anumang ingay pagkatapos masaksihan ang ginawang pagpapahiya ni Alfer sa kawawang dalaga. Pagkatapos makabawi sa pagkagulat, nagtawanan ang lahat ng estudyanteng nakakita sa pangyayari.

But except me. Kumulo ang dugo ko sa mga nasaksihan ng mata ko. Unang-una, ang pagkabastos ni Alfer na hindi man lang nagpakita ng appreciation sa regalo nung babae. Pangalawa, ang ginawa nitong pagpapahiya sa babae. At ang pangatlo, ang hindi pag kontra ng mga nakasaksi sa ginawa ni Alfer, bagkus ay pinagtawanan pa ang babae.

“Sorry miss. Hindi ako tumatanggap ng basura.” Sarkastikong sabi ni Alfer sa maluha-luhang babae. Nagkalat pa ang cake at icing sa mukha nito. Nagtatawanan pa ang mga estudyante habang pabalik na sa kani-kanilang ginagawa. Arrrgh! This has got to stop! Pupunta na ako sa kinalalagyan nina Alfer ng tinangka akong pigilan ni Yui.

“Bitiwan mo ako Yoh!” Galit na sabi ko dito, at lumapit na nga ako kay Alfer. “Oo nga no?” Nilakasan ko talaga ang boses ko para marinig ng lahat. Nagtinginan naman pabalik sa amin ang mga ususerong mga estudyante. “Bakit nga ba tatanggapin ng isang BASURA ang basura’ng kagaya din nya? Sabi nga sa kasabihan, ang MAGNANAKAW ay takot sa kapwa MAGNANAKAW.” Sarkastikong pahayag ko.

Nanlaki lang ang mga mata ng mga nakakita sa harapang pagkalaban ko kay Alfer. Wala lang siyang imik, habang nakatanaw sila sa aking paglapit sa kanila. Nakita at naririnig ko na ang pag-iyak ng babae na hindi man lang nakaalis sa kinatatayuan nito.

“Gonzales.” Maya-maya’y nasambit ni Alfer. Nakita ko namang nanlilisik ang mga mata ng lalaking kasama niya.

Nakataas pa rin ang kilay ni Alfer. At yun na nga ang ikinasabog ko. “Gago ka!” Bigla ko siyang binigyan ng isang malakas na suntok sa mukha dahilan upang mapatumba ito. Kung nagulat ang mga nakakita sa ginawa ni Alfer sa babae, mas nagulat sila sa ginawa ko. Honestly, masakit ang kamao ko. First time ko makasuntok ng tao eh.

Katahimikan ang namayani. Nakabawi na si Alfer sa gulat, pero naka upo pa ito sa sahig habang sapo-sapo ang dumudugong labi niya. Aktong susugod na ang lalaking kasamahan nito ng pigilan nya ito.

“At sinong may sabi sa iyo na pwede ka nang mamahiya ng tao, ha Samonte?!” Galit na saad ko. Tumayo naman ito. “Sa pagkakaalam ko, ang eskwelahan lang ang pag-aari nyo, at hindi ang bawat estudyanteng pumapasok dito!”

Nilapitan naman ako ni Yui at pinilit na lumabas na ng student center. Pero nagpupumiglas pa rin akong ipamukha kay Alfer kung anong klaseng tao siya.

“Eto tandaan mo, Samonte! Hindi pa tayo tapos. Oras na makita ko pa yang ka-hambugan mo dito sa campus, di lang yan ang aabutin mo sa akin!” Sabi ko pa, at hinila ko ang kamay ng babaeng ipinahiya ni Alfer para sumama sa amin ni Yui palabas ng center.

Wala kaming imikan habang tinutungo naming tatlo ang cafeteria. Yung babae, iyak lang ng iyak. Naaawa ako sa kalagayan nya. “Pakshet na Alfer na yun!” Agad na nabulalas ko ng makapasok na kami ng cafeteria. Buti nalang at wala ng tao, kasi uwian na. Nakatayo lang kami ni Yui, habang pina-upo niya ang babae sa kalapit na silya.

“Yoh, hindi mo dapat ginawa yun.” Alalang sabi ni Yui. Inabutan nito ng tissue ang babae na nakatango lang habang umiiyak. “Miss, tisue o. Maglinis ka muna.”

“At bakit hindi Yoh? Hahayaan nalang ba nating gawin ni Alfer ang kung anumang nanaisin nya? Buti sana kung hindi sya mandadamay ng ibang tao!”

“Pero Yoh, sa nangyari, manganganib ka dito sa eskwelahan. Alam ko kung paano mag-isip at gumanti yang si Alfer.”

“Wala akong pakialam! Magkikita kami sa impyerno!” Hindi pa rin humuhupa ang galit ko sa Alfer na iyon. Dun ko lang na tandaan na isinama pala namin ang babae. “Miss, okay ka lang?!” Baling ko dito.

Umiiyak pa rin ito. “O-o-okay l-lang. S-salamat h-ha?” pinunasan nito ang cake at icing, pati na ang luha nito sa mukha at tumigala sa aming dalawa ni Yui.

Biglang humupa ang apoy ng galit sa dibdib ko, at nabuhusan ng tubig ng pagkagulat sa nakita kong mukha ng babae. Nanlaki ang mga mata ko habang inaalala kung siya nga ba ang babaeng iyon.

Mas nagulat ako ng ma-realize na sya nga yun. “I-ikaw?!”

- Itutuloy -