The Tree The Leaf and The Wind 6: Ang Kaibigan Kong Ninja

The Tree, The Leaf, and The Wind

Chapter – 6

“Ang Kaibigan Kong Ninja”

By: Jace Knight

Author’s Note:

Yes! We did it guys. Simula sa chapter na to, marami ng pagbabago ang magaganap. Due to insistent reader’s demand, hinabaan ko na ng konti ang mga chapters simula dito. At simula dito, ako na mismo ang mag-a-update ng mga chapters, thanks to Kuya Ponse at sa iba pang admin.

Nakakagana talaga ang magbasa ng mga comments at reactions nyo, lalo akong na-iinspire. So keep those coming. Sa mga corrections at suggestions, open po tayo dyan, at tinetake-note natin yan upang mapaganda pa ang istorya. Salamat po ng marami sa patuloy na pagsubaybay.

Maraming salamat po sa mga consistent na nagbibigay ng kani-kanilang reactions. Si Franz, si allen, Cord of Bulacan, Sir Raffy Asuncion, randzmesia, Kuya Noe at Sir Vin (na talagang nagpamulat sa aking ENGLISH, hehehe), Vincent vince, si Ken, at sa iba pang Anons. Hehehe. PLEASE do add me up on Facebook at https://www.facebook.com/jace.pajz, and you can also send me an email sa jaceanime@gmail.com..

Eto na po ang pinahabang chapter ng The Tree, The Leaf, and The Wind. Enjoy!

Jace..

=============================

== The Leaf ==

It was a Friday afternoon. Nakaupo lang ako sa bench na malapit sa may fountain. Dating-gawi. Naka-on na naman ang EMO-mode ko habang nakikinig ng music sa ipod ko. Wala na akong klase nun, at since Flyday,wala na masyadong tao sa school. At ayoko munang umuwi sa bahay. Tatambay muna ako dito.

Kagabi, nung hindi ko napigilang yakapin si Yui, may naramdaman akong kakaiba sa aking sarili. My heart was beating faster, and there was joy somewhere deep in my heart. What was it? I don’t know. Hindi naman ako siguro naba-bakla no? “Ayoko.”

Kasalukuyang nagpe-play sa ipod ko ang kantang “One Last Cry” ni Nina. Hooh. Lakas maka-LSS ng kantang ito dati. Ang kantang nagpapaalala sa akin ng sakit at kalungkutang naramdaman ko magmula nung iwan ako ni Karin. Haay. Si Karin na naman ang naiisip ko.

“Asan ka na kaya Yoh? Mahal mo pa ba ako?” Napabuntong-hininga nalang ako sa mga katanungang gustung-gusto kong itanong sa kanya. “Andito pa rin ako. Naghihintay.”

Hindi pa tapos ang kanta, pero naramdaman kong may kumuha sa headphones sa tenga ko.

“Tangunu naman to oh, nagmo-moment ang tao eh.” Reklamo ng utak ko. Napalingon naman ako mula sa likuran. Si Yui. Nakita ko siyang nakakunot-noo sa pinapakinggang music sa headphones.

“Ano na naman to Yoh? Emote emote din pag may time?” Pagkuwa’y ngumiti siya at ibinalik sa leeg ko ang headphones ko. “How’s your day?” Ngiti pa niya.

God! Those smiles. Ang sarap titigan. Nakakasilaw ang mapuputi niyang ngipin. Sinabayan pa ng malalalim na dimples. And his blue eyes, wow! “What do you want?” malamig na tugon ko. Lumingon naman ako sa ibang direksyon, hindi ko kayang makipagtitigan sa kanya. Natutunaw ako.

“Yan tayo eh, nagsusungit na naman. Tsk!” Umupo siya sa tabi ko. May kinulikot siya sa bag niya. “Ui yun palang kagabi, di ko namalayang nasipunan mo ang shirt ko nung umiiyak ka.” Sabay tawa ng malakas.

“Hoy, hindi ako sinisipon pag umiiyak no. At hinaan mo nga boses mo, para kang megaphone kung magsalita.” Sabi ko nalang. Hindi pinapansin ang pang-aasar niya,nakakahiya din kasi ang ginawa ko kahapon. Hehehehe

Tumayo siya at ginaya ang “Sorry po!” pose ni Chichay ng Got To Believe. “Sorry po!” Tsaka ngumiti ng kay tamis.

“Chichay?” Napatawa naman ako sa kanyang inasta. Ewan ko ba, may kung ano talaga sa mga hirit at ngiti nya na nanghihikayat na ngumiti at makitawa na rin. “Para kang sira!” Bumalik naman siya sa tabi ko. Tinitigan niya lang ako, at napangiti.

“Yan! Ang cute mo pag naka-ngiti ka.” Sabi pa nya sabay tanaw sa fountain na nasa aming harapan.

Napabuntung-hininga lang ako. “Sigurado ka bang gusto mo akong maging kaibigan?” wala sa sariling natanong ko.

“Hindi naman ako siguro mag-eeffort ng ganito kung ayoko, diba?”

“Eh, bakit nga ako?” Sabay baling ng tingin sa kanya.

“Ewan ko. Di ko alam. Basta gusto ko lang. May angal ka?” Sabay lingon sa akin at pa-cute ng mata.

“Haay ewan. Sige na nga. OK lang.” Nasabi ko nalang na tumingin sa ibang direksyon. Noon mahirap ako makisama at magtiwala sa iba, pero ng marinig ko ang tibok ng puso ni Yui kagabi nung umiiyak ako, naramdaman ko kung gaano siya ka sincere sa mga pinagsasabi nya.

“Lang? Grabe naman to.” Napapailing na tugon nya. “Gutom ako. Ikaw ba? Tara, meryenda tayo?” anyaya niya sa akin. Paglingon ko sa kanya, nakangiti na naman ito ng ubod ng tamis sa akin.

“Libre mo?” Tinitigan ko ulit siya. Nakita ko syang nagpipigil ng tawa.

“Ikaw na manglibre, bumawi ka naman sa akin. Napahiran mo na nga ng sipon ang shirt ko kahapon.” Sabay tawa ng malakas. Napatawa naman ako. Nakakahawa talaga ang pagtawa niya. Parang si Karin lang.

“Takte! Si Karin na naman.” Naiiling na sabi ng utak ko. “O, sige na nga. Ikaw naman ang taya kahapon. ‘Nu gusto mo kainin?” Tanong ko nalang sa kanya. Ang sarap pala niya kausap.  Nawawala ang pagiging loner at emo ko ng dahil sa kanya.

Napa-isip naman siya. “Kumakain ka ba ng kwek kwek?” Tanong niya. Napakunot naman ang noo ko.

“Oo, minsan. Kumakain ka nun?” Balik na tanong ko sa kanya.

“Bakit? Porke ba Japanese ako, di pwede kumain ng Kwek Kwek?”

“Ewan ko sayo. Dami mong alam.” Tumayo naman ako. “Tara!”

Pumunta kami sa may mapalit na Kwek Kwek na suki ko na. Nasa labasan lang yun ng campus, kaya malapit lang. Masarap ang sauce nila dito, yun ang nagustuhan ko.

“Sigurado kang kakain ka nyan?” Sabay abot sa kanya ng tatlong nakatuhog na kwek kwek.

“Oo. First time.” Napatawa naman siya. Saka hinipan ang mainit-init pang kwek kwek.

“Ha? Ilang taon ka na dito sa Pinas, ngayon ka pa lang makakain nyan?” Nguso ko sa hawak niyang kwek kwek. “Where have you been all this years?”

“Dyan lang, sa puso mo.” Natawa naman ako sa binirit nya.

“Sira. Siningit mo pa talaga yun ha?” Natatawa talaga ako.

Nakita ko namang kinain na niya yung isang kwek kwek. Tinitigan ko lang sya, at inabangan ang magiging reaksyon niya. “Wow!” Napangiti siya. “Ang sarap naman nito Yoh!”

Natigilan naman ako sa kanyang tinawag sa akin, Yoh. “P-pwede bang Jayden nalang itawag mo sa akin? A-ayoko ng Yoh eh.”

“Bakit nga? Astig kaya.” Nagtataka ang mukha nya. Saka aktong sinubo naman nya ang natitirang kwek kwek.

“Tawagan kasi namin yun ng Ex ko. At ayokong maalala pa.” Malamig na tugon ko. Sabay kain ng kwek kwek.

Nagulat naman ako ng biglang mabilaukan sya. Kumuha naman agad ako ng samalamig at ipinainom sa kanya.

“Hoy! Okay ka lang? hinay hinay din sa pagkain.” Natatawa pa ako sa itsura nya ng mabilaukan sya. Mukha siyang ewan, pero cute pa rin. Tss. Ano ba tong nakikita ko sa kanya?

Natawa naman siya sa nangyari. Maya-maya, hinarap niya ako. “Eh sa gusto ko ng Yoh eh. At isa pa, ikaw ang nauna sa tawagang yun. Sumunod lang ako.” Ngiti niya.

“Basta ayoko.” Simangot ko. Kinain ko naman yung kwek kwek na hawak-hawak ko.

“Sabi nga nila, the best way to conquer our fears and pain is to face them. Accept the truth, and move on.” Sabi nya, sabay abot sa akin ng isa pang set ng kwek kwek. “Accept the things you can’t change; be brave to change the things that you can; and be wise enough to see the difference.”

Wow. Di agad ako nakapagsalita dun ah? But, he has a point. Pano ba mawawala ang sakit at takot sa dibdib ko kung palagi ko lang itong tinatakbuhan? “Ikaw na dude! Ikaw na ang mahal na Propeta.” Palakpak ko pa sa nasabi niya.

“Oi, wag dude. Gusto ko Yoh.” Sabay ngiti pa.

Napangiti nalang ako sa tinuran nya. Ewan ko ba sa lalaking ito. Ang gaan-gaan ng pakiramdam ko sa kanya, kahit kahapon lang kami masyadong nagkakilala. Tumango naman ako, senyales na pumapayag na ako sa gusto niya.

 “Pano nga pala yung ipe-present natin sa Monday? Sa bahay nyo ba tayo magpa-plano or dun sa amin?”

“Sa bahay nalang siguro. Nakakahiya kung dun sa bahay nyo.” Pilit kong ngiti sa kanya.

“Hindi yan. Mababait parents at kapatid ko. Mag-eenjoy ka sa bahay.”

“Sa susunod na lang.” Ayoko muna. Nag-aadjust pa ako sa dating tinahak kong daan, at siguro’y tatahakin na simula ngayon. Ang daan para maging masaya. At hindi na ako lilingon pa sa daan na puno ng kalungkutan.

“Okay.” Binayaran naman niya agad ang kinain namin. Hindi sana ako papayag pero mapilit siya. Sabi pa nya, “What are best friends for?” Tsk. Yung mga hirit na naman nya.

Dumidilim na ang kalangitan ng mapagpasasyahan naming umuwi na. At ngayon ko lang nalaman, malapit-lapit lang naman pala ang bahay nila Yui mula sa amin. Siguro mga 6 na bahay lang ang pagitan.

“Halika na. Sakay na.” anyaya nya sa akin na sumakay sa motor nya. Pinilit ko syang magpepedicab nalang ako pauwi pero mapilit talaga eh.

“Ha? Hindi ako marunong sumakay nyan.” Pagsisinungaling ko. Ang totoo, nahihiya lang talaga ako sa kanya.

“Sus! Ewan ko sayo. Ka lalaki mong tao, hindi ka marunong? ‘Lika na Yoh. Bilis na. Hinahanap ka na ni Nanay.” Pagpipilit nya sa akin.

“Sige na nga.” Napasakay naman ako sa motor nya. Nahiya ako sa ginamit kong palusot. Hahaha!

Umaandar na ang motor nya, at nagsisimula na naming baybayin ang kalsada pauwi sa amin. Hindi ko alam kung saan ako kakapit. Sa bewang nya ba, o sa balikat nalang.

Maya-maya pa’y napagdesisyunan ko ng sa balikat ako hahawak. Aktong papahawak na ako sa balikat nya ng kunin ng kaliwang kamay niya ang kamay ko at iniyakap sa may bewang nya. “Kapit ka Yoh, baka mahulog ka.”

Nanginginig ang kamay kong nakapulupot sa bewang nya. Takte! Bakit ganito ang nararamdaman ko? At bakit naba-bother ako sa amoy ng pabango nya? Nababaliw na ata ako. Hindi, at ayoko maging bakla.

=============================

== The Wind ==

Nakarating naman kami sa bahay nina Jayden ng walang imikan sa byahe. Naramdaman ko lang ang panginginig ng kamay nya nung iniligay ko ang mga yun sa may bewang ko. “Siguro, hindi lang sanay.” Nasabi ko sa sarili.

“S-salamat Yui.” Nakababa na sya sa motor ko at inabot sa akin ang helmet na pinasuot ko sa kanya. “Bukas nalang ulit.” Ngumiti siya, for the very first time, ngumiti siya ng ubod ng tamis.

Natulala naman ako. Maya-maya, kumunot lang ang noo nya ng hindi ako nakapagsalita.

“Yan tayo eh. Nakakain lang ng kwek kwek for the first time, nata-meme kana jan.” Sabay hampas sa balikat ko. “Hoy, gising!”

Napakurap naman ako. “H-ha?”

Natawa siya. “Hoy, okay ka lang ba? Wala naman sigurong lason yung kwek kwek kanina, ok naman ako.”

“A-ah, oo. S-sige. B-bukas ulet.” Ano ba to? Bakit nata-toungtied ako sa kanya?

Tiningnan niya lang ako na parang nagtataka. “Ok sige. Punta ka nalang dito bukas.” Sabay talikod at bukas ng gate.

“S-sige. Bye Yoh.” Nakabawi na ako sa pagka-starstruck sa ngiti niya. Nginitian ko din sya. Nakatalikod pa rin sya at papasok na sa loob ng bahay nang makita ko siyang itinaas ang kamay at kumaway sa akin.

Na starstruck talaga ako sa pagkatamis-tamis na ngiting iyon. “Haaay. May diabetes na ata ako.” Natawa lang ako sa tinuran ng isip ko. Maya-maya pa’y pinaandar ko na ang motor ko at tinahak na ang daan pauwi.

Pagkarating ng bahay, tinext ko agad sya. “Salamat sa kwek kwek Yoh. Kitakits bukas :)” sabi ko sa text na sinend ko sa kanya. Umakyat agad ako sa kwarto ko. At pagkatapos magbihis, narinig kong tumunog ang phone ko.

1 message. From Yoh:

“Salamat din, boy kwek kwek. ‘Ge, dala ka ng foods ha? xD”

Napapangiti ako sa text nya. “Boy kwek kwek pala ah?” Nahiga ako sa kama na puro Jayden ang tinatahak ng utak ko. I can’t stop thinking about this guy. Inlababo na ba talaga ako sa kanya? Bakit ba sa kapwa ko lalaki ako nagkagusto ulit?

Napabuntong-hininga na lang ako. Sumasakit na ang ulo ko sa kakaisip kung ano ba talaga ako. Pero isa pa lang ang bagay na alam kong sigurado na ako. Yun ay ang pagiging masaya ko sa pagkakaibigan namin ni Jayden. Siguro doon nalang muna. Di ko na muna iisipin ang mga bagay na ‘to.

Kinabukasan. Sabado ng umaga. Excited akong pumunta kina Jayden. Nagpaluto ako ng Chicken Adobo kay Mama, at binaon ito sa pagpunta kela Jayden. Pagdating ko sa kanila, naabutan ko lang na nagdidilig ng halaman si Nanay Nimfa sa tapat ng bahay.

“Good Morning po Nay!” Sabay mano sa kanya.

“Good morning din hijo. Ang aga natin ah?” Napako naman ang tingin nito sa lalagyan ng ulam na dala ko. “Ano yan?”

“Ah. Bigay po ni Mama sa inyo. Pwede po bang makikain ng breakfast?” Sabay pa-cute.

“Sus. Tinatanong pa ba yan? Kung ganito kagwapo at kalambing ang kakain sa amin, naku, hindi na ako magdadalawang-isip.” Napatawa naman siya. Inabot nya ang ulam at binuksan to. “Wow! Amoy pa lang masarap na ah? Salamat hijo. At pakisabi na salamat, sa Mama mo.”

“Gising na po ba si Jayden?” Tanong ko agad. Nakita ko namang napatawa ito ng mahina sa tinanong ko.

“Tulog pa ata. Akyatin mo nalang yun dun. Sabihin mo gumising na at kakain na tayo.”

Pumasok naman ako sa bahay at dumirecho sa itaas. Nakita ko namang nakabukas ang pinto, kaya pumasok na ako. Nakita ko naman si Jayden na natutulog pa. Ang cute cute niya. Nakaunan siya sa kanyang kanang braso at nakatagilid patalikod sa may bintana.

Para siyang anghel kung matulog. Ang sarap lang niyang titigan.

Maya-maya, kusang gumalaw ang katawan ko. Next thing I know is papalapit na ang mukha ko sa mukha niya. Those lips. Ang sarap halikan. Papalapit na talaga ang labi ko sa labi niya.

Ano ba tong nararamdaman ko? His lips are so tempting. Parang magnet na hinahatak ako palapit.

My lips were just 4 inches away from his. Kinakabahan na ako sa ginagawa ko. Bigla naman siyang umungol at gumalaw. Magigising na ata siya. Dali-dali naman akong natauhan at nagkunwaring tulog sa tabi niya.

“Shit! Nakakahiya. Muntik pa akong mabisto. Ang halay mo brad!” ako sa sarili ko. Nakapikit pa din ako. Nagkunwaring tulog. Maya-maya bumangon siya at umupo muna sa kama.

Dumilat naman ako. Pero parang hindi nya pa rin ako napapansin sa tabi niya. Siguro half-awake pa lang.

“Good morning Yoh!” Bati ko sa kanya habang nakahiga pa rin.

Nagulat naman sya at dali-daling tumayo. “Yui?! What are you doing here?!” Gulat na sabi niya. Kamuntikan na syang mahulog sa kama ng marinig ang boses ko.

“Ginigising ang mahal na prinsipe.” Sabay bangon at ngiti sa kanya. “Kain na tayo.”

“Ikaw ha? Kahapon ka pa. Sumusulpot ka nalang ng pabigla-bigla. Ninja ka talaga no?” Simangot pa niya sa akin at bumalik sa paghiga sa tabi ko. Naghihikab pa ito.

“Ninja na naman. Yan, adik mo kasi sa Naruto eh.” Tiningnan ko naman siya. Pumikit ulit ito. “Ui, Yoh. Bangon na. Kanina ka pa inaantay ni Nanay sa baba. Kakain na daw tayo.”

“Five minutes Yoh.” Sabi pa nya na nakapikit pa rin.

“No. Ngayon na! Bangon na, dali!” Niyugyug ko pa sya para lang bumangon na.

“Kulit naman nito eh.”

“Bangon ka na kasi. May pinadala pa naman si Mama for you.” Kunwari pagtatampo ko.

“Ano naman?” tanong niya. Iminulat na nya ang isang mata.

“Adobo. Kaya bangon ka na. Dito ako magbe-breakfast. Tas gagawa pa tayo ng ipe-present natin sa Monday.” Nakita ko naman siyang nakasimangot habang bumabangon. “Eto naman, ke aga-aga, nakasimangot ka. We should always start the day with a big smile, para maattract sa atin ang mga good vibes.”

“Opo.” Ngumiti siya. “Eto na po.”

“Good.  Ligo ka muna. Ang baho ng hininga mo. Tas may laway ka pa sa gilid ng bibig mo.” Napatawa naman ako.

Agad naman niya tong hinawakan at sinalat-salat ang gilid ng bibig nya, pero wala siyang nahawakan. Sinamaan nya lang ako ng tingin. “Wala naman ah?”

“Uto-uto. Ligo ka na.” Natawa lang ako sa pagka-inis nya.

“Sira!” Sabay tayo at kuha ng tuwalya at pumasok sa banyo ng room niya.

Inantay ko lang siya habang naliligo siya. Napapailing ako ng maalala ang tangkang paghalik ko sa kanya. Shit. Ano ba to?

After 15 minutes, natapos na sya. Kitang-kita ko naman ang katawan niya nang nakatapis lang syang lumabas sa banyo. “Hoy! Bakit ka nakatulala jan?”

“Ang puti mo pala Yoh no?” Nastar-struck naman ako sa kinis at puti ng pang-itaas na katawan nya.

“Naman! Nagmana ako ke Mama eh. Labas ka muna, magbibihis na ako.” Sabi niya habang tinutuyo ang buhok niya.

“Sabay na tayo. Magbihis ka na jan. Para naman tong babae.” Ngiti ko lang. Nagkunwari akong di naa-apektuhan. “Wala namang malisya eh, pareho tayong lalaki.” Nasabi ko nalang. Pero ang totoo, pinagpapawisan na ako sa nakikita ko. Ang kinis kinis ng balat nya. Hindi naman sya payat, hindi rin mataba. Sakto lang. Walang abs, pero ayos lang. Hindi naman yun importante sa akin.

“Mga titig mo kasi. Para kang predator na nakakita na ng prey.” Tawa nya pa. “Labas na kasi.”

“Dito lang ako. Bihis na, dali.” Pagpupumilit ko pa sa kanya.

Wala na siyang nagawa kundi magbihis habang pareho kaming nasa loob ng kwarto nya. Kinuha ko nalang yung ipod at headphones nya at nakinig ng music para naman madistract ako.

“Ano ba tong mga music mo dito? Puro heartbreak songs eh. Let Me Be The One, One Last Cry, If The Feeling Is Gone, Over You, It Will Rain?” Kunot-noong tanong ko. I was browsing his playlist. Puro talaga depressing songs ang makikita mo dun.

“Pakialamanan tayo ngayon, ha?” Sabi nya. Lumapit naman ito sa akin at kinuha ang ipod niya. “Eh, sa gusto ko ang mga kantang ito eh?”

“Ok fine. Basta hinay-hinay lang sa page-emote ha?” nasabi ko nalang.

=============================

== The Leaf ==

Nagulat talaga ako ng binati ako ni Yui nung bumangon ako kanina. Para talaga siyang Ninja na bigla-bigla nalang sumusulpot when you least expected it.

“We should always start the day with a big smile, para maattract sa atin ang mga good vibes.” Ang ganda ng sinabi niya sa akin kanina. At habang naliligo ako sa banyo, pina-praktis ko ang ngiting itinago ko ng dalawang taon. Nakaharap ako sa salamin, at parang baliw na ngumingiti-ngiti.

“Ang gwapo ko naman pala pag ngumingiti ako. Ngayon ko lang napansin.”

Lumabas ako ng banyo na nakatapis lang ng tuwalya. Nagtaka naman ako ng nakatitig lang sya sa akin. Sa akin ba, o sa katawan ko? Wala namang ipagmamalaki ang katawan ko sa katawan niya. Halata kasi na nagwowork-out siya. Ang biceps nya matitigas, at sigurado akong may abs siya. Medyo naramdaman ko kahapon nung iniligay niya sa bewang nya ang mga kamay ko, habang lulan ng motor niya.

Gusto ko sanang palabasin siya kasi nahihiya ako sa kanya. Pero makulit talaga tong lalaking ito, kaya pinabayaan ko nalang.

Pagkatapos magbihis, sabay na kaming bumaba ni Yui. Naabutan namin si Nanay na nagluluto ng fried rice. Nakita ko sa may mesa na may itlog, daing, hotdog, at ang dinala ni Yui na Adobo. Naamoy ko agad ang mabangong amoy ng laurel na nanggagaling sa Adobo.

“Ang sarap nito ah? Halatang di ikaw ang nagluto nito.” Biro ko kay Yui. Magkatabi kaming umupo sa lamesa at inaantay na matapos si Nanay sa sinangag na niluluto nya.

“Mas masarap kaya ako magluto kay Mama. Di mo pa kasi natitikman.”

“Sige nga. Patikim nga.” Hamon ko sa kanya. Napangiti naman siya.

“Itsura mo. Sige ba, contest tayo? Mamayang gabi. Si Nanay magde-decide.” Napalingon naman sa amin si Nanay at nakangiti lang habang pinapakinggan ang pinag-uusapan namin.

“Kol ako jan. Pustahan?”

“Sige. Ang matatalo ay manglilibre sa Lunes, after school.”

“Sige ba!”

Kumakain kaming tatlo ni Nanay sa kusina ng biglang tumunog ang phone ko. Dali-dali ko naman itong sinagot ng mabasa ko kung sino ang tumatawag.

“Hello Mrs. Samonte?” Agad na bati ko sa taong nasa kabilang linya. Nakita ko naman na napatigil sa pagkain si Yui at tiningnan ako.

“Yes hijo, good morning. So, have you decided yet?”

“Maam, hindi ko pa po kasi nasasabi sa guardian ko. Can I call you later tonight Maam?” Nasabi ko nalang. Napakunot-noo naman ako ng makitang palihim na napabuntong-hininga si Yui.

“Sige sige hijo. Just take your time. Bye hijo.”

“Bye po.” At naputol ang linya.

“Sino yun anak?” Si nanay.

“Ah Nay, kasi po yung may-ari ng school, inoffer ako na maging tutor ng panganay niyang anak. And sabi pa nya, dadagdagan nya ang allowance na natatanggap ko bilang SA. Eh, naisip ko pong tanggapin ang offer.”

“Sigurado ka ba jan Yoh?” tanong ni Yui sa akin. “Diba sabi-sabi sa school, mayabang at basagulero daw yang si Alfer?”

“Anak, pag-isipan mo muna yan. Bakit mo ba kasi tinatanggihan ang ibinibigay sa iyo ng papa mo buwan-buwan? Sobra-sobra pa nga ang pinapadala nya sayo eh.” Si nanay ulit.

“Nay, ayoko pong umasa sa taong iniwan na kami.” Nalungkot naman ako ng pumasok sa usapan ang taong kinamumuhian ko.

“Anak.” Napabuntong-hininga naman si Nanay.

“Basta nay, tatanggapin ko na ang offer.” Malamig na tugon ko.

Tinapos lang namin ang breakfast. Napansin ko namang natahimik si Yui, which is weird, kasi naman maingay kasi tong lalaking ito. Pagkatapos tinulungan si Nanay na magligpit ng kinainan, umakyat kami ni Yui sa kwarto ko para dun planuhin ang presentation namin.

Pansin ko pa rin ang pananahimik niya. “Yoh, okay ka lang?” Tanong ko ng nakapasok kami sa kwarto.

“Y-yeah, bakit?”

“Kanina ka pa natahimik ah?”

“Ah, w-wala. Nasarapan lang ako sa daing at sinangag ni Nanay. So anyways, how do we do this?” Pag-iiba nya ng topic. Sabay pasalampak na naupo sa kama ko.

Wala naman akong nagawa kundi pagplanuhan ang presentation sa Monday. We were exchanging ideas, and I gotta admit, his ideas were better than mine. Siguro bothered lang ako sa offer ni Maam Diana, kaya di ako makapag-concentrate.

“Akalain mong matalino ka pala?” Hirit kong biro kay Yui. Hindi pa rin kasi nawawala ang pagiging tahimik nya eh. “May problema kaya sya?” Tanong ko sa sarili.

Natawa naman ito. Pero maya-maya’y natahimik na din. “Ganyanan tayo ha?”

“Ok ka lang ba talaga?”

“Sigurado ka na ba talaga sa offer ng mga Samonte? Baka naman mapahamak ka sa Alfer na yun.” Seryosong tanong niya.

“Kanina pa kita napapansin Yoh. Kilala mo ba si Alfer?  Tsaka sabi ko nga kanina, ayokong umaasa sa papa ko.”

“Bakit naman? Papa mo yun.”

“Iniwan na nya kami.” Tumingin naman ako sa may bintana, para iwasanan ang mga titig nya. “I just don’t want to talk about him for now Yoh.”

Natauhan naman sya. Maya-maya, naramdaman kong tinapik niya ako sa balikat. “Sorry Yoh.” Saka ngumiti.

Ginugol lang namin ang buong magdamag kakaplano at practice sa activity sa Monday. Kinahapunan umuwi muna si Yui para kumuha ng sasakyan. Pupunta kasi kami sa may palengke para mamili ng lulutuin namin para sa contest namin.

Pinaplano kong magluto ng Chicken And Seafood Kare-kare, para ipanglaban sa lulutuin nya. Binabaybay na namin ang daan papuntang palengke, sakay ng isang magarang sasakyan na pag-aari ng mama ni Yui.

“Ano ba lulutuin mo?” Tanong niya sa akin habang nagda-drive.

“Ah. Chicken and Seafood Kare-kare. Ikaw?” Alas 3 na ng hapon nun at nag-alala akong baka wala ng preskong manok at hipon na mabibili sa palengke.

“Sushi.” Matipid nyang sagot.

“Wow! Japanese.” Binaling ko naman sa kanya ang tingin ko. “Nakalimutan ko tuloy itanong kung marunong ka mag-prepare nun. Matagal ko ng plano sumubok ng mga Japanese food.”

“Oo naman. Tinuruan ako ng Papa ko dati. Nung bata pa ako.” Napansin ko namang lumungkot ang mukha nya.

“Nandito ba sa Pilipinas papa mo? Di ba siya ang Japanese, kasi Filipina nga mama mo?”

“Wala siya dito. Matagal na siyang wala.”

“Eh, asan sya?” Curious na tanong ko.

“Patay na sya Yoh.”

Nagulat naman ako. “Damn! I was so insensitive.” Asik ko sa sarili. “Sorry for asking Yoh.” Tinapik ko naman ang balikat niya.

Pilit siyang ngumiti. “Ok lang. Salamat.” Di ko naman magawang magsalita pa, nahiya ako sa pinagtatanong ko. “We’re here.” Sabi nya ng marating na namin ang palengke.

Binili lang namin ang mga kinailangan naming ingredients at tsaka umuwi na. Dinamihan ko ang binili ko kasi balak kong pabaunan si Yui ng Kare-kare para naman sa Mama nya.

Kapwa effort kami na lutuin ang kanya-kanya naming pambato. Habang nagluluto din si Nanay ng banana muffins, para daw may pang-dessert kami.

At dumating na nga ang oras ng tikiman, ang dinner. Hinayaan namin si Nanay na unang sumubok sa niluto ng isa’t isa. Matuman siyang nag-isip kung sino sa aming dalawa ang nanalo.

“Sorry anak, alam mong fan ako ng mga luto mo, pero sa pagkakataong ito, mas masarap ang luto ni Yui.” Ang sabi ni nanay sa amin.

Nagtatalon naman sa saya si Yui. “Yes! Salamat po nay!” Para itong bata na para bang nanalo ng isang contest kung saan ang premyo ay isang malaking laruan na gustung-gusto nito. “Oh, ano ka ngayon?” Pagmamayabang nito sa akin.

“Itsura mo Yoh. Sige na, ikaw na. Kaya lang naman ikaw ang pinili ni Nanay kasi ngayon lang yan nakatikim ng Sushi eh.” Sabay tawa.

“Sus. Palusot ka pa.” Umupo ito at tinikman ang luto kong kare-kare. “Wow!”

“Masarap magluto si Jayden anak at alam kong magugustuhan mo din ang niluto niya.” Sabi ni Nanay kay Yui. Pakonswelo nya sa akin.

“Oo nga nay eh. Kung dito ako kakain lage, naku, tataba po ako.” Bumaling naman si Yui sa akin. “Ang sarap ng niluto mo Yoh.” Sabay ngiti na para bang bumubukas na ang pintuan ng langit dahil sa tamis nito.

Masagana naming pinagsaluhan ang hapunan na iyon. Dating-gawi. Bato ng bato naman ng jokes si Yui. Halos mabilaukan kami ni Nanay sa kakatawa sa mga hirit niya. Ang saya lang namin na kumakain. Pagkatapos, niligpit na ni Nanay ang mesa at ako nama’y inihanda ang ipapabaon naming Kare-kare at banana muffins kay Yui.

“Salamat sa bring-house ko Yoh. Nag-enjoy ako ngayong araw.” Ngumingiti pa sya ng hinatid ko na sya sa labas ng bahay.

“Sige ba. Walang problema. Salamat din sa sushi, at last nakatikim na din ako.” Sumakay na sya sa sasakyan nya at inistart na ang makina nito.

Kumaway lang ako sa kanya at tumakbo na ang sasakyan.

Umuwi na si Yui. At ako nama’y nakahiga lang sa kama ko, nakikipagtitigan sa kisame. Nag-iisip. After so much deliberation, kinuha ko ang phone ko at tinext si Mrs. Samonte. Maya-maya pa’y tumatawag na sya.

“I’m glad you have decided na hijo. So, kita nalang tayo Monday afternoon. Ipapasundo kita kay Alfer okay?”

“Ok po maam.” At naputol ang linya. “This is it! Kailangan ko ng harapin si Alfer.”

- Itutuloy -