The Tree The Leaf and The Wind 11: The Past

The Wind, The Leaf and The Tree

Chapter 11

“The Past”

By: Jace Knight

https://www.facebook.com/jace.pajz

 

 

 

Author’s Note:

Magandang araw sa lahat. Salamat po ng marami sa suporta at sa pagtangkilik. Salamat sa mga taong nagpapaabot ng kani-kanilang reaksyon mapa comment sa ibaba, email, o sa FB. Maraming salamat po.

Guys, alam kong na-eexcite din kayo sa mga susunod na updates, pero gusto ko lang po ipa-unawa na hindi po ganun kadali mag-isip, magsulat, at magpost ng updates.Tao lang po ako, at wala po akong kakayanang makapag-update ng mabilis. Aliping sagigilid po si Jace, meaning walang laptop o kaya PC na magagamit sa pagawa ng update. Pero sinisikap ko pong makapag-update twice a week, so pagtyagaan nyo na muna. Sana po maintindihan nyo. Hehehehe

Nabanggit ko nung nakaraang chapter na nawalan na ko ng inspirasyon kaya madalas akong magka Writer’s Block. Pero worry no more, kasi umaapaw na po ang inspirasyong nadarama ko dahil sa isang tao na napaka-espesyal sa puso ko. Basta po, sinisipag na ako ngayon mag-update, salamat sa kanya :)

I now present you with the chapter na mag-eexplore sa nakaraan at sa kasalukuyang buhay ng DAHON na si Jayden. I now present you, the Eleventh Chapter ng TLW. Enjoy guys! :)

==============================

== The LEAF ==

“Miss, okay ka lang?!” Baling ko dito.

Umiiyak pa rin ito. “O-o-okay l-lang. S-salamat h-ha?” pinunasan nito ang cake at icing, pati na ang luha nito sa mukha at tumingala sa aming dalawa ni Yui.

Biglang humupa ang apoy ng ng pagka-inis sa dibdib ko, at nabuhusan ng tubig ng pagkagulat sa nakita kong mukha ng babae. Nanlaki ang mga mata ko habang inaalala kung siya nga ba ang babaeng iyon.

Mas nagulat ako ng ma-realize na sya nga yun. “I-ikaw?!”

“Wait, so you two knew each other?” Narinig kong tanong ni Yui. Natigilan ako sa nakikita kong mukha sa harapan ko.

Pagkatapos ng ilang sandali, natawa ako ng payak. “Hindi ko akalaing ikaw pala ang ipinagtanggol ko sa hayop na Alfer Samonte’ng iyon. Why are you even here?” Sarkastikong tanong ko sa babae. Hindi naman ito maka-imik. Tss. Nahihiya sya siguro dahil ako ang tumayo para sa kanya.

“J-jayden.” Maya-maya’y lumitaw na ang dila nito. Hahawakan pa sana nito ang mga kamay ko, pero iniwas ko ito. Ayokong makipag-plastikan sa kanya. Inis at galit pa rin ang nararamdaman ko magpasahanggang ngayon. After 2 years, I’m still bitter about what happened.

“Just answer my question.” Malamig na nasambit ko habang napunta sa ibang direksyon ang mga tingin ko.

“Jayden. Di mo pa ba ako napapatawad hanggang ngayon?” Malungkot na sagot ng babae. Patawad? Big words.

“At bakit kita papatawarin? Pinagkatiwalaan kita.”Oo, pinagkatiwalaan ko siya. Pero ano ba ang nakuha ko sa pagtitiwala sa kanya? Tinraydor niya ako, kami ni Karin.

Tumikhim naman sa tabi si Yui at napatingin ako sa kanya. “A-ah Yoh. Mukang marami ata kayong pag-uusapan ah? Iwan ko muna kayo.”

Tumango lang ako at lumabas na ng cafeteria si Yui. Katahimikan lang ang namayani, ilang minuto pa ang lumipas mula nung lumabas si Yui. Nakatayo lang ako malapit sa bintana ng cafeteria habang nakatanaw sa labas, pero hindi naman sa labas ang tinatakbo ng isip ko, kundi sa babaeng naka-upo sa may mesa at mangiyak-ngiyak na napapahikbi.

Sino ba ang babaeng ito? Sino ba sya at bakit galit na galit ako sa kanya? Ano nga bang ginawa nya at bakit ganito nalang ang inis ko sa kanya?

Her name is Kira, Karin’s twin sister. Siya yung nagsuplong sa mga parents nila tungkol sa relasyon namin ni Karin. She was my bestfriend, at naging tulay ko dati kay Karin. Dumating kasi ang panahon  na mukhang nahahalata na ng parents nila na may nabago kay Karin. Late na ito umuuwi, palaging may ka text, at kung anu-ano pang pagbabago.

Nung medyo nakakahalata na nga ang parents nila, pinaghigpitan na si Karin. Yun ang simula ng naging kalbaryo namin. Madalang na kami nagkikita, at namiss ko ng todo ang babeng pinakamamahal ko. Kaya, gumawa ako ng paraan para maitawid namin ang komplikasyong iyon. Kinuntsaba ko si Kira at nagpapadala ng mga Love Letters sa mahal ko tuwing uwian nuon. At sa umaga naman, sinasagot lahat ni Karin ang mga letters ko. At lahat ng mga letters na iyon, si Kira lang ang naging tulay namin.

“Kira, please.” Sabay abot sa kanya ng isang sulat para kay Karin. May e-mail na nun, pero para sa akin, mas sincere at mas romantic ang mga old-school love letters, kasi naipapakita mo sa mahal mo ang effort na gumawa ng isang napaka-korni pero ubod-tamis na letter.

Nasa labas na kami ng school nun at uwian na. Hinihintay ni Kira ang sundo niya nun. Si Karin ay kanina pa sinundo kasi mahigpit na bilin ng parents nila na umuwi agad ito after classes.

Nagtaka naman ako ng mapansing nagdadalawang-isip si Kira na tanggapin ang sulat na ipinapaabot ko kay Karin. Parang tutulo na ang luha nito ng biglang makita namin ang isang magarang kotse na huminto sa harapan namin. Bumaba sa kotse ang isang sopistikadang babae na sa tantya ko’y nasa late 30’s na. Naka-shades ito at papalapit na sa kinatatayuan namin ni Kira.

“So this is Jayden Gonzales?” Tanong ng babae nang makalapit ito sa amin ni Kira. Kinuha nito ang shades sa mukha at tumabi kay Kira. Nagtaka naman ako dahil alam niya ang pangalan ko. Pero mas kinilabutan ako nung i-head-to-foot niya ako ng tingin.

Nakita ko lang si Kira na walang imik, pero mangiyak-ngiyak na ito.

“Good a-afternoon po.” Bati ko sa babae pero inirapan lang ako nito. “K-kayo po ba ang mama nila Karin at Kira?” Patay. Bakit ko ba yun tinanong?

“At kung ako nga, ano pakialam mo sa mga anak ko?” Sarkastikong ngisi pa nito.

“M-mom, t-tara na po.” Hinawakan ni Kira ang braso ng mama nito at tinangkang ilayo na sa akin. Nagulat ako ng mapansin ng mama nito ang sulat na inabot ko kay Kira kanina. Agad nitong kinuha ang sulat at sa harap ko mismo ay pinunit ito. “M-mom?”

“Layuan mo ang anak ko! Wala siyang mapapala mula sa isang hampas-lupa na gaya mo!” Bulyaw sa akin ng mama nina Karin. Nakatalikod na sana ito ng magsalita ako.

“M-maam. Mawalang galang na po, pero h-honestly, mahal ko si Karin. Mahal din ako ni Karin.At s-sigurado po akong wala kaming ginagawang masama ng anak nyo. M-malinis po ang hangarin ko sa kanya. Hindi po naman nasabi agad sa inyo, kasi h-humahanap pa kami ng tyempo para ipagtapat po sa inyo. Pero it was never my intention to hide it from you Maam.” Mahabang paliwanag ko sa mama nila. Nakatalikod parin ito sa akin, pero si Kira ay lumuluha ng nakatingin sa akin.

Nagulat nalang ako ng maramdaman ang kamay ng mama ni Kira sa pisngi ko at kasabay nun ang isang malutong na tunog ng isang sampal. Nakita ko ang mama nila na nanggagalaiti sa galit ang mga mata. “Sinabi na ni Kira ang lahat sa akin, sa amin ng daddy nila. At ngayon, lalayuan mo na ang mga anak ko, sa ayaw mo man o gusto mo! Wala kang alam sa mga pinagsasabi mo, so shut up!” Kalmado ngunit halatang galit na bulyaw nito sa akin pagkatapos ang ginawang sampal.

Hinablot nito ang braso ni Kira na tumingin pa sa akin at nag-sorry sa nangyari. Umiiyak na ito at halatang nagi-guilty sa mga naging hakbang nito.

Nanatili lang akong nakatayo sa may labasan ng school namin habang pinagtitinginan at pinagtsitsismisanna  ako ng mga taong nakakita sa ginawang pagpapahiya sa akin ng mama nila Karin. Masakit ang ginawa nitong pagsampal, pero mas masakit ang mga binitiwan nitong mga salita. Dagdagan pa na si Kira pala ang may kagagawan ng lahat ng ito.

Okay lang naman sa akin ang ginagawa nitong pagpapahiya sa akin eh, ang imposrtante, hindi nabawasan ang pagmamahal ko para kay Karin. “Yoh, ipaglalaban ko to. Ipaglalaban kita. Ipaglalaban natin ito.” Nasabi ko nalang sa sarili ko, at bagsak ang mga balikat na umuwi ako sa bahay para magbihis.

Pagkatapos magbihis, agad ko ding nilisan ang bahay. Ipaglalaban kita Karin. Mahal na mahal kita. Nagpara ako ng pedicab at konting praktis ng mga sasabihin. Maya-maya pa ay dumating na ako sa malaking bahay ng mga Risos, ang bahay nila Karin. Agad kong tinungo ang malaking gate at nag-doorbell. Pagkatapos ng ilang pindot, nakita kong lumabas ng gate ang sa tingin ko ay katulong nina Karin.

“Magandang hapon po ate.” Bati ko dito.

“Magandang hapon din hijo. Ano kailangan nila?” Sagot nito.

“Andyan ba si Karin? Pwede ko po bang maka-usap?”

“Kaklase ka ba niya hijo? Pwede bang makita ang ID mo at ng masiguro ko?” Nagdalawang-isip naman akong ibigay ang ID ko dito, pero sige na nga. Bahala na.

“Eto po.” Kumunot ang noo nito ng inabot ko dito ang ID ko. Binasa niya itong maigi at kapagkuwan ay tumingin sa akin na nanliliit ang mga mata. Mukang sinisiguro nya kung di ba ako nagsisinungaling.

“Sandali lang hijo ha? Hintayin mo nalang dito.” Agad nitong sinara ang gate at pumasok sa loob ng bahay.

“Karin, kailangan kita maka-usap. Mahal mo pa naman ako diba? Yung pangako nating walang iwanan, Yoh, naaalala mo pa ba yun?” Para na akong tanga’ng kinakausap ang sarili ko sa labas ng gate ng bahay. Kalahating oras na simula nung maka-usap ko ang kanilang katulong pero wala pa ring lumalabas.

Isang oras. Dalawang oras. Hindi ko na alam kung gano ako katagal nakaupo lang sa may harap ng gate na iyon.

Gumagabi na, at padami na ng padami ang mga lamok na nagpipyesta sa akin. “Yoh, labas ka naman o. Usap muna tayo.” Wishful thinking. Kahit alam kong lumalabo na ang pag-asa kong maaayos pa namin to, pinanghahawakan ko pa rin ang kahit na butil ng pag-asa sa pagmamahalan namin ni Karin.

Nagulat ako ng may isang kotse ang huminto sa harap ng gate. Yun yung kotse na sumundo kay Kira kanina. Nakita ko si Kira na umibis ng labas sa kotse at tinungo ang kina-uupuan ko.

“K-kira..” Malamig na bati ko dito. Nakita ko syang namumugto ang mga mata.

“J-jayden, kanina ka pa ba dyan?” Tanong niya na halatang galing sa pag-iyak. Nagka-crack ang boses nya.

Nun lumabas mula sa kotse ang mama nila at pinandidilatan ako’ng lumapit sa amin. Isang sampal na naman ang natanggap ko mula dito. At sa pagkakataong ito, mas masakit na ang sampal nito. “What the hell are you doing here?! Hindi mo ba naiintindihan ang sinabi ko sa iyo kanina?! Layuan mo ang mga anak ko!”

Di ko na mapigilan ang luhang kanina pa nagbabadyang mag-unahan sa pagdaloy. “M-maam, mahal na mahal ko po ang anak nyo. Wala po kaming ginagawang masama. Oo, naiintindihan ko po kung san kayo nanggagaling, at alam ko na kapakanan lang namin ang iniisip nyo kasi mga bata pa po kami, pero Maam, bigyan nyo naman sana ako ng pagkakataong ipakita sa inyo kung gano ako ka sincere sa nararamdaman ko para kay Karin.” Mahabang pagpapaliwanag ko.

Noon ko nakita na may lumapit sa aming gwardya ng subdivision at binulungan ito ng mama nila Kira. Lumapit ito sa akin at nanlaki nalang ang mga mata ko sa sakit bunga ng pagsikmura nito sa akin. Napaluhod naman ako sa tindi ng sakit ng kamao nung gwardya. Agad na lumapit at inalalayan ako ni Kira.

“J-jayden, ok ka lang ba?” Takte. Ang sakit-sakit. Mas naluha ako sa sakit ng dulot ng suntok nung gwardya. “M-mom, stop this!” Narinig kong sabi ni Kira. Nakayuko at nakaluhod pa rin ako sa pamimilipit sa sakit. Hindi ako makahinga.

“Kira, pumasok ka sa loob!” Bulyaw ng mama nito. “Pasok na!” Agad namang pumasok si Kira sa loob ng bahay nila. “Siguro naman magtatanda ka na nyan! Wag na wag mo akong sisisihin sa mga nangyari. I warned you.” Baling nito sa akin.

Tumayo naman ako kahit masakit pa rin ang parteng tinamaan ng suntok. “M-maam, please po. B-bigyan nyo po muna ako ng huling pagkakataon na maipa---“ Di ko na nagawang tapusin ang sasabihin ko ng maramdaman ang gwardya sa gilid ko at sinuntok na naman ako sa mukha. Natumba na naman ako sa suntok na iyon. Dumidilim na ang paligid ko, nakasalampak na ako sa lupa, at kahit gustuhin kong bumangon, di ko ito magawa.

“Wag na wag ka ng babalik dito Gonzales! Manang-mana ka sa nanay mo!” Hindi ko na narinig yung iba pa niyang sinabi.

“Diyos ko. Ikaw na po ang bahala sa akin. Ma, kunin mo na ako. Hirap na hirap na po ako.” Nawalan na ako ng malay-tao at tuluyan ng pumikit ang mga mata ko, habang nararamdaman ko pa rin ang mga luhang dumadaloy sa pisngi ko.

Pagkagising ko, nagulat nalang ako dahil papasikat na ang araw. Ewan ko pero masakit ang buo kong katawan, lalo na sa may bandang tiyan at mukha. Dun ko natandaan ang mga nangyari ng nagdaang gabi. Pagdilat ko ng mata,mas nagulat ako dahil natagpuan ko nalang ang sarili ko na nasa kalsada na sa may labasan ng subdivision nina Karin.

Agad kong kinolekta ang aking sarili at kahit masakit ang aking katawan, pinilit kong makauwi. Nagulat na lang si Nanay Nimfa ng umuwi akong lasog-lasog na nga ang katawan, wasak na wasak pa ang puso. Nag-suggest ito na kasuhan ang mga Risos dahil sa pambubugbog na nakuha ko, pero kinumbinsi ko itong wag nalang. Lalaki pa ang gulo, at baka tuluyan na ngang mawala sa akin si Karin.

Pagkatapos ng insidenteng iyon, di ako nakapasok ng school ng tatlong araw. Mahigpit na utos ni Nanay Nimfa na magpahinga muna daw ako, total, tapos na ang final exams namin at nag-hihintay nalang ng Graduation. Pero hindi ako tumitigil na mag-email at subukang tawagan si Karin sa cellphone niya. Pero wala akong natatanggap na reaksyon mula sa kanya. Walang emails, walang tawag, at walang reply sa text.

Nagmumukha na akong tanga, pero ok lang. Mahal na mahal ko parin si Karin. Umaasa pa rin ako na babalik kami sa dati. Balik sa dati kung san masaya kami sa piling ng isa’t isa.

Monday noon. Nakabalik na ako sa school. Nagrerehearse kami nun para sa Graduation ng bigla akong lapitan ni Kira. Nakita ko si Karin kanina pero halatang iniiwasan talaga ako nito. Di ko naman sya magawang pwersahin na makipag-usap sa akin. Na realize kong sa mga nangyayari, siya ang mas naaapektuhan at ayokong maging pabigat sa kanya. Bibigyan ko muna sya ng panahon para makapag-isip. Rerespetuhin ko parin siya.

“C-congrats Mister Valedictorian.” Sabi sa akin ni Kira. Napatingin naman ako dito ng tumabi ito sa akin sa bleacher ng gymnasium ng school, pero agad din akong nagbawi ng tingin. “Teka, nasabi na ba ni Miss Claire na ikaw ang Valedictorian ng batch natin?” Pilit itong ngumiti.

Ngayon ko lang nalaman ang balitang iyon. Pero di ko magawang magsaya dahil sa mga nangyayari sa amin kay Karin. Di lang ako umimik sa tanong ni Kira. Napabuntong-hininga lang ako habang nakatulala ang mga matang pinagmamasdan ang stage ng gym.

“Ngiti ka na Jayden. Di ka ba masaya na Class Valedictorian ka? Pumapanget ka pag nakasimangot.” Pangungulit nya pa sa akin. Pero alam ko, sa likod ng mga ngiting iyon, ay ang guilt sa ginawa nito laban sa amin ni Karin.

“Bakit mo ginawa yun?” Malamig na tanong ko.

“Napaka far-out naman ng sagot mo sa tanong ko.” Umiwas naman sya ng tingin nung hinarap ko sya.

“Bakit mo sinabi sa parents nyo ang totoo? Kira, alam mo naman kung ano nangyayari sa amin ni Karin diba? Naghahanap pa kami ng tamang tyempo para humarap sa Mom at Dad nyo. Pero bakit?” Kalmadong tanong ko sa kanya. Tumingala nalang ako kasi ayokong umiyak sa harap ng maraming tao.

“Jayden.” Hinawakan nya lang ang balikat ko at tinitigan ako.

“Pwede ba Kira? Just answer the damn question.” Narinig ko lang ang malim nyang paghugot ng hininga.

“Jayden.. mahal kita. Ayokong mapunta ka kay Karin. Ginusto kong mapasa-akin ka. Kaya ko naman ginawa yun dahil sa pagmamahal ko sayo. Pero honestly Jayden, hindi ko akalaing aabot ang lahat sa ganito.” Maluha-luhang sabi ni Kira.

“My God, Kira! Alam mo namang nagmamahalan kami ni Karin. Why can’t you just be happy for us? Bakit kailangang sirain mo pa kami?” Tumataas na ang boses ko.

“Because I was selfish Jayden. Wala na akong ginawa kundi isipin at ibigin ka. Alam mo ba, nasasaktan ako ng todo, kasi ako pa talaga ang ginawa nyong tulay ng kakambal ko. Masakit yun Jayden. Ang iparamdaman mismo ng minamahal mo na kahit kailan, hindi ka mamahalin ng minamahal mo.”

Natigilan naman ako sa sinabi nito. Pero kinain pa rin ako ng ego ko. Mas nainis ako sa sinabi nyang iyon. Madami na akong problema ngayon at ayoko ng pati si Kira, dumagdag pa sa mga ito. “I’ve trusted you Kira. But you chose to betray that trust. Just don’t talk to me again Kira.” Malamig na sabi ko sa kanya.

“I’m so sorry sa mga nangyari Jayden.” Umiiyak na sabi ni Kira na nagpabalik sa akin sa kasalukuyang panahon. “Hindi ko intensyon at hinangad na magiging ganun ang magiging resulta ng pagiging makasarili ko. Lintek kasi tong puso ko.”

Nanatili lang akong nakikinig sa mga sinabi niya. Naaawa na ako sa kanya, pero mas nangingibabaw ang galit at pride na hindi ko mabitaw-bitawan after all these years.

“I’m so sorry Jayden.”

“Sorry? Para san pa yang sorry mo Kira?” Humarap ako sa kanya. Nakita ko syang nakatungo lang. “Sorry sa pangbababoy ng nanay nyo sa akin? Sorry dahil nung time nayun, nagpalipas ako ng gabi sa gitna ng kalsada dahil sa ginawang pambubugbug ng gwardya nyo nun?” Panunumbat ko pa sa kanya.

“Jayden. Matagal na naman yun diba? Nag sorry na ako. Pinagbayaran ko naman yung lahat ng utang ko sayo eh.”

“Mag move-on? Wow. Sino ka para sabihan ako ng ganyan kadali? Alam mo bang si Karin lang ang bukod-tanging nag-ahon sa akin mula sa kalungkutan nun? Alam mo naman mga pinagdaanan ko diba, kasi kaibigan kita eh. Pero bakit nagawa mo yun sa akin Kira? Ang sakit-sakit.” Naluluha na ako. Muling nagbalik sa aking gunita ang masasakit na alaala ng kahapon.

“Dahil nga sa pesteng naramdaman ko sa iyo noon. Dahil minahal kita noon. At dahil sa bwiset na pagmamahal na iyon, nagbago na din ang buhay ko. Di na ako kinakausap ni Mommy sa bahay. Pati si Karin, hanggang ngayon, di na ako kinikibo.”

Natigilan ako sa huli niyang sinabi. Nilapitan ko siya at hinawakan ko ang magkabilang balikat nya. “Si Karin? What about her? Bakit sinasabi mo ngayong hindi ka na nya kinikibo? Magkasama kayo sa bahay? Pero sa pagkakaalam ko, ipinadala na sya ng parents nyo sa Amerika?” Sunod-sunod kong tanong.

Hindi naman naka-imik si Kira. Nag-iiwas lang ito ng tingin sa akin. Mukha itong batang nadulasan ng dila at nabisto sa aktong may ginagawang kalokohan.

“Answer me Kira!” Niyugyug ko pa ang balikat nya upang magsabi lang sya ng totoo.

“Nandito lang sa Pilipinas si Karin, Jayden. Hindi siya nagpunta ng America.” Alanganing sagot ni Kira. Nabitawan ko naman agad ang balikat nya sa gulat. Nanghina ako sa mga narinig ko.

After all these time na pangungulila kay Karin, andidito lang pala sya? Am I hearing this now? Ngayon pa na nakakamove-on na ako sa kasawian ko mula kay Karin? Nanghina naman ang tuhod ko. Unti-unti akong napa-upo.

“Oo Jayden. Andidito lang sya sa Pilipinas. Tinago lang nila Dad at Mom ang katotohanan sa iyo.” Nakatayo na sa harapan ko si Kira.

“No. No. No.”

“Hindi ko nga rin maintindihan kung bakit Jayden. Pero ang alam ko, galit na galit si Mommy sa iyo. Palagi ko syang naririnig na kausap si Karin noon na binabanggit pa ang pangalan ng mama mo. Gary Bernardo, di ba?”

“Bakit? Bakit nya kilala si Mama? Nung gabing ipinabugbog ako ng Mommy nyo, narinig ko sya na binanggit din ang mama ko.” Naguguluhan na ako sa nangyayari. Bakit ba kung kelang tahimik na ang buhay ko, saka pa ulit gugulo ito?

“Jayden.” Lumapit ito sa akin at inalo ako. Umiiyak na ako sa sakit ng dibdib ko. Bakit ganito? Bakit hanggang ngayon, apektado pa rin ako sa mga nangyayari?

Hinila ko si Kira at lumabas ng school. “Dalhin mo ko ngayon kay Karin.” Utos ko sa kanya.

“J-jayden, t-teka lang. W-wag na. Mas g-gulo lang ang lahat.” Awat ni Kira sa akin.

Tumigil naman ako sa paglalakad at nakayukong umiiyak. “Kira, I just want to find out the truth. Tungkol kay Karin, tungkol sa parents mo, at tungkol sa mama ko.” Malungkot na sa sabi ko. “Gusto ko ng tapusin ang lahat ng ito. I want to move on with my life. At hindi ko magagawa iyon hanggang marami pang mga katanungang bumabagabag sa utak ko. Please Kira. For the last time.”

Tumango naman ito. “Sige Jayden. Dadalhin kita kay Karin.”

Pumara ito ng taxi sa may labas ng school. Pareho kaming sumakay dito. Habang lulan ng taxi, hindi ko alam ang gagawin, ang sasabihin, at ang mararamdaman sa oras na makita ko si Karin. “Karin. Mahal parin kita.” Nasabi ko sa sarili ko.

Hindi ko namalayan ang oras. Dumidilim na ang kalangitan ng sapitin namin ang isang malaking bahay. Hindi ko na alam kung saang parte na ito, pero ang alam ko, nasa loob ng bahay na iyon ang mga kasagutan sa mga tanong ko.

Hinila ako papasok sa malaking gate ni Kira. Alam kong nagdadalawang-isip din itong gawin ang paki-usap ko, pero wala na akong pakialam. I just want to end this nightmare, so that I can finally wake up and welcome a brand new day.  Napabuntong-hininga ako ng makapasok na kami sa bakuran ng bahay. Maya-maya pa’y unti-unti nang bumubukas ang malaking pintuan sa harap ng bahay.

Nanlaki ang mga mata ko sa nakita kong mga taosa may sala ng bahay. Si Karin.

Wala pa rin syang kupas. Ang ganda niya’y pasimpleng nag-aanyaya sa akin para ngumiti, para tumawa. Pero may kakaiba lang akong napansin sa mukha  niya. Kasi si Karin ang pinakamasayahing tao na nakilala ko, pero bakit wala na ang mga ngiti sa mga mata at labi nito?

Ang kausap niya’y isang matandang lalaki na sa tingin ko ay nasa mid 40’s na. Wait. Kilala ko sya. Pero saan? His face is too familiar. Pareho silang naka-upo sa sofa habang nag-uusap. Naka tagilid naman ang mga ito sa aming kinalalagyan ni Kira, at mukhang di pa nila nararamdaman ang aming presensya.

“We’re home, Dad.” Wait Dad? Ito ang papa nila? Agad namang nagsilingon ang mag-ama sa aming direksyon. Nanlaki ang mga mata nito ng makita ako sa tabi ni Kira.

Nun ko natitigan ng mabuti ang mukha ng matandang lalaki. Nun ko naalala kung san ko to nakilala, at kung sino talaga ito. Nanlumo naman ako sa mga nalaman ko. Ang sakit-sakit. Kaya pala. Kaya pala nila nilalayo si Karin sa akin noon.

“I-ikaw?” Gulat na gulat na tanong ng matandang lalaki.

Natawa naman ako ng hilaw sa mga nangyayari. “Yes, ako nga. You should’ve seen this coming. Alam ko namang alam nyo eh. Pero ako hindi. I just didn’t thought I would see you here, papa!” Sarkastikong ngiti ko. Napamaang naman ang dalawang magkapatid sa sinabi ko. At pinagdiinan ko pa talaga ang salitang papa.

“P-papa?” Pag-ulit ni Karin sa sinabi ko. “Ibig-sabihin…” Gulat na gulat ito. Maging si Kira ay hindi naka-imik sa mga nalaman.

Nakita ko naman sa gilid ng mata ko si Kira na natulala lang at di naka-imik. “Ngayon alam ko na kung bakit nyo kami pinaglayo ni Karin. So sila pala yung pamilya na pinili mo. Okay. Now I get it.” This isn’t about me and Karin anymore. Iba na ang naging takbo ng isip ko. Galit, poot at pagka-inis ang nararamdaman ko sa ngayon.

Galit, sa taong kaharap ko ngayon. Poot, sa pag-iwan nito sa amin. At inis, sa sarili ko. Naging tanga ako sa palabas na ito. Ang tanga-tanga ko, kasi alam ko ako ang pinaka-sentro sa lahat ng mga nangyayari.

“A-anak..” Si papa. Nakita kong tumulo ang mga luha sa mga mata nito.

“Anak?” Sarkastikong nasabi ko. “Pagkatapos ng ilang taon, ngayon ka pa magkakaron ng lakas ng loob para tawagin akong anak? Gago ka!” Sinugod ko ito at binigyan ng isang malakas na suntok sa mukha. Napa-upo ito sa sofa. Kita ko lang ang paglapit ni Kira sa akin at pag-awat sa galit na nararmdaman ko. Si Karin naman ang umalalay sa matandang lalaki.

“J-jayden. Stop it.” Umiiyak na sabi ni Kira. Hinawakan nito ang balikat ko at pilit na nilalayo sa papa nila.

Tinulak ko lang si Kira at sumugod ulit sa naka-upo na lalaki, maging si Karin ay itinulak ko at pinatayo ang lalaki. “Para yan kay Mama!” Sinuntok ko ulit ito sa mukha, sa balikat, at sa dibdib. Halos madurog ang buto ko sa kamay sa kakasuntok. Tumatayo naman ito pagkatapos tanggapin ang isang suntok. “Hayop ka!” At pagkatapos ng pangatlong suntok napahiga ito sa sahig. “Mamatay ka na!” Sabay sipa ko pa sa katawan nito. Hindi ko namamalayang habang binubugbog ko ito, ay nag-uunahan naman ang mga luhang matagal ko ng gustong pakawalan.

“Tama na!” Sigaw ni Karin. Humahagulgol na sila ni Kira. Yumakap naman si Kira sa kakambal nito at umiyak ng umiyak. “Tama na Jayden! Papa mo pa rin siya!”

Natigilan naman ako. Hinarap ko ang magkapatid at natawa ng hilaw. “Wag na wag nyo akong husgahan dahil hindi nyo alam ang pinagdaanan ko, lalo ka na Karin!” Napahagulgol pa ito at nag-iwas ng tingin sa akin. “You should know better than this Karin! Alam mo kung pano kami naghirap ng mama ko dahil sa hayop na yan! Wag nyo akong daanin sa matinong usapan kasi iba tayo. Pinagutan kayo samantalang ako ay tinalikuran!” Nanggagalaiti na ako sa galit.

“Jayden..” Pilit na tumatayo si papa. Kita ko lang na umiiyak ito. Putok ang labi nito at umaagos ang dugo mula sa ilong nito. “Jayden, anak..”

“D-dad!” Sigaw ni Karin at Kira at lumapit dito. Tinulungan lang nila itong makatayo.

“Anak, alam kong malaki ang pagkakasala ko sa iyo. Alam kong naging duwag akong panagutan kayo ni Gary. P-pero anak, mahal kita. Natakot lang akong magpakita sa iyo. Kinakain ako ng konsensya ko. Hindi kita matignan kasi naalala ko si Gary sa iyo. Sa mga naging kasalanan ko sa iyo.”

“Just don’t come near me. Tahimik na ako sa buhay ko ngayon. Ayoko ng gumulo ito ng dahil sa iyo..” Naglakad lamang ako papalabas ng pinto. Pero bago pa man makalabas ng pintuan, tumigil ako at nagsalit. “Nice talking to you again, Karin, my sister.” At dali-daling nilisan ang bahay na iyon.

“Anak, kumain ka-“ saad ni Nanyay ng makarating ako ng bahay. Di na nito natuloy ang sasabihin ng makita akong umiiyak na inakyat ang hagdanan at dire-diretsong tinungo ang kwarto ko. Pasalampak akong napa-upo sa sahig, sa paanan ng kama ko.

Umiiyak lang ako nang mapansin kong kanina pa pala nagri-ring ang telepono ko. Si Yui, tumatawag. Sinagot ko naman ito, pero hindi ako nagsasalita. Ayokong mag-alala pa sya sa akin. Malaki ang naitulong ni Yui sa akin, pero ayoko na syang madamay sa mga problema ko.

Pagkatapos maputol ang linya, binato ko nalang ang phone ko sa kama at umiyak nalang ng umiyak. Ang sakit-sakit.  Ang papa ko na tumalikod sa amin nun, sa akin, ay nagbabalik at humihingi ng patawad. Ano? Ganun nalang kadali kalimutan yun? Namatay si Mama, at ni minsan, di man lang sya dumalaw sa puntod nito. Ngayon, malalaman ko lang pala na di totoo na nangibang-bansa ito. Oo, nagpapadala siya, pero obligasyon niya yun eh. Di pa rin nawawala ang galit ko sa kanya. Hinding-hindi.

At ang babaeng una kong minahal. Pagkatapos ng ilang taong paghahanap at pangungulila, muli lang itong nagbabalik hindi bilang isang tao na minahal ko noon, kundi bilang isang tao na di ko na pwedeng mahalin kasi siya ay kadugo ko.

“Shit!” Napapamura na ako sa inis. Pinilit ko namang tumahan. “Huling beses na itong pag-iyak ko para sa mga taong yun. At ikaw Karin, kakalimutan na kita.” Pangkonswelo ko sa sarili. “Tama Jayden. Haharapin mo na ang bagong bukas. Tatapusin mo na ang bangungut na ito.”

Noon bumukas ang pinto at nakita ko ang anino ng isang lalaki, si Yui. “Jayden?” nito sa pangalan ko habang hinahagilap at binuksan ang mga ilaw. Nang sumabog na ang ilaw na nagmumula sa flourescent bulb ng kwarto ko, agad akong nilapitan ni Yui. Nakita ko naman ang pag-alala sa mga mata nito.

“Yoh. Anong nangyari?” Tarantang tanong nito.

Wala lang akong imik. Nakatulala lang ako. Pero ramdam na ramdam ko ang sinserong pag-aalala ni Yui. At dahil dun, gusto na namang tumulo ng mga luha sa aking mga mata at yumakap dito para ibuhos lahat ng sama ng loob na naipon sa dibdib ko.

“Yoh!”

Tinatawag nya ako pero di pa rin ako umiimik. Umiiyak na ako nung tinabihan niya.

 “Ano ba kasi nangyari? Yoh, kausapin mo ako.” Isinandal naman nito ang ulo ko sa balikat nya, kagaya nung unang beses na nakita nya akong umiiyak. “Yoh.”

Natauhan ako matapos ang ilang sandaling pag-iyak. Pinilit ko ang sariling tumahan at harapin si Yui. “Yoh. Si karin.” Mahinang nasabi ko.

“Anong tungkol kay Karin?”

“Si Karin.” Ayan na naman ang mga hikbi ko. Haaisst.

“Yoh.”

Hinagod-hagod naman niya ang likod ko. Sa ginagawa niyang ito, pakiramdam ko gusto ko lang umiyak ng umiyak hanggang wala ng luha na natitira sa mata ko.

Kitang-kita ko lang ang pag-aalala sa mga mata ni Yui. Ang sarap umiyak basta si Yui ang kaharap ko.

“Yoh, si Karin. All this time, all this years, andidito lang sya sa Pilipinas.” Yumakap ako sa kanya at dun itinuloy-tuloy ang pag-iyak sa dibdib niya.

“Sige Yoh. Iiyak mo muna yan. Andito lang ako.” Hinahagod-hagod ng isa nyang kamay ang ulo ko, habang ang isa naman ay humahaplos sa likuran ko.

Shit. Bat ba gusto kg umiyak kay Yui? Haaaist. Di ko nalang pinigilan ang mga luhang iyon. Sinusulit ko nalang ang pagkakataong may nakikinig sa aking bawat hikbi. Natutulungan ng aking pag-iyak na ihinga lahat ng sama ng loob ko.

Pagkatapos ng ilang sandali. Tumahan na ako. Pilit kong kinokolekta ulit ang sarili ko. Hinila ko si Yui papunta sa kama at sabay kaming nahiga dito.

Tinititigan lang nya ako sa mga mata. Natutunaw naman ako sa mga titig na yun, kung kaya iniiwas ko nalang ang mga mata ko sa kanya at nakipagtitigan sa kisame. “Yoh, si Papa. Nakita ko siya.”

Hinawakan nya ang mga kamay ko at humigpit pa ito sa pagkakahawak.

“Yoh, ang sakit. Pagkatapos ng ilang taong pangungulila ko sa ama, ganito pala ang nangyayari sa paligid ko na di ko namamalayan?”

Hinaplos-haplos lang niya ang buhok ko. Kahit nagagalit na naman ako sa mga nalaman ko, pinapakalma ng haplos ni Yui ang buo kong pagkatao.

“Ang sakit Yoh. Pinaniwala ako nina Mama na nag-abroad si Papa kasi may pamilya na sya doon. Pero ang pamilya palang iyon ay andidito lang sa Pilipinas. At yung anak niya sa kabit niya, yun yung pinakamasakit sa lahat.” Bumuntong-hininga lang ako. “Yoh, kapatid ko si Karin.”

Nagulat naman ito kaya napabalikwas ito ng bangon. “Ano?!”

“Yung babae kanina sa school, yun ang kakambal ni Karin. Si Kira. Siya yung nagdala sa akin sa bahay nila, at dun namin nalaman lahat, naming tatlo.” Malamig na sabi ko.

“So ibig sabihin, kahit sina Karin at yung kakambal niya, di alam na magkapatid kayo?”

“Ewan ko Yoh. Masyado na akong naguluhan sa mga nangyari. Basta ginulpi ko nalang yung hayop na Miguel Gonzales na yun!” Pagalit na sabi ko.

“Binugbog mo tatay mo?” Di makapaniwalang tanong ni Yui.

“He deserve it. Sa lahat ng ginawa niya sa amin ni Mama. Kulang na kulang yun Yoh para maramdaman niya ang ipiaramdam niya sa amin ni Mama.” At ikinwento ko na nga ang lahat ng nangyari sa bahay nina Karin.

“Shhhh. Tapos ka na umiyak diba?” Umayos siya ng upo at ipinahiga ako na nakapatong ang ulo ko sa hita niya. “Yoh, alam mo, minsan hindi natin pwedeng itali ang tao sa isang relasyon kung ayaw talaga niya. Minsan, mas masakit ang makasama sa iisang bubong ang isang taong hindi ka naman mahal. Siguro, yun lang yung naging paraan ng mama mo para di na masaktan pa, ang palayain ang papa mo.” Sabi nito habang hinahaplos-haplos pa rin ang buhok ko.

“Pero Yoh, kasalanan niya lahat ng to eh. Namatay si Mama, hindi man sya nagpakita sa akin, o sa libing nito. Tanging si Nanay lang ang pinapakiharapan nito para sa pangangailan namin.”

“Yoh, base sa mga naikwento mo, napansin kong hindi naman lumaban si papa mo nung sinusuntok mo siya diba? Humingi pa nga siya ng patawad sa iyo. Siguro Yoh, inuusig na sya ng konsensya niya.”

Nag-iwas naman ako ng tingin ng tumitig na siya sa mga mata ko. “Ewan ko Yoh. Basta sa ngayon, ayoko na munang makaharap siya. Baka mapatay ko pa siya. Hahayaan ko munang humupa itong galit sa dibdib ko.” Noon ko siya nakitang ngumiti ng ubod ng tamis. Haay. “Salamat Yoh.”

Alas dose na nuon ng gabi. Nakainom na naman si Yui at sinabi ko nalang sa kanya na doon nalang magpalipas ng gabi. Agad namang itong pumayag at tinawagn si Tita Pearl upang magpaalam. Nakahiga na kami pareho sa kama ko. Tulog na tulog na sya, pero di ako dinadalaw ng antok. Natutuwa naman ako dahil natagpuan ko kay Yui ang isang kapatid na andyan sa tabi ko kapag ako’y namomroblema. Ang swerte-swerte ko sa kanya.

Maya-maya pa’y natagpuan ko nalang ang aking sarili na titig na titig na sa mukha ni Yui habang humihilik pa ito ng mahina. Ang gwapo niya. Napakaamo ng mukha nito na kakakakitaan mo talaga ng pagiging banyaga nito. “No Jayden. No.” Saway ko sa sarili ko ng mapadako ang tingin ko sa mga labi nitong nag-aanyayang halikan ko ito.

Papalapit na ng papalapit ang mukha ko sa mukha nito. Hindi ko na makontrol ang aking sarili kundi ang sumuko sa hiwagang dala ng mga labi nito. Pinikit ko nalang ang aking mga mata. Hindi pa ako masyadong nakakalapit ng biglang siya ang naglapit ng mga labi niya sa mga labi ko at sinakop ang buo kong pagkatao.

That kiss is so passionate. Wala na akong nagawa kundi tugunin ang mga halik na yun. Mumunting boltahe ng kuryente ang naramdaman ko na umalipin sa buo kong katawan. Ang lambot ng mga labi niya. Masarap. Unti-unti na akong nalulunod sa kiliting dulot ng halik nito.

- Itutuloy -