A Dilemma of Love: Chapter 13

“Pagka-ikot mo, lalayo ka sa akin, pero magkahawak pa rin ang kamay natin...”

Madiin naming hinawakan ang kamay ng bawat isa.

“Ihawak mo sa kanan kong balikat ‘yang kaliwa mong kamay!”

Gusto ko na siyang tuluyang yakapin, hagkan ang buo niyang katawan ng may pagmamahal at pagnanasa.

“Ikot papunta sa akin...”

At sa huli, nagdikit ang aming mga katawan, nagdikit ang aming mga kaluluwang nais makapiling ang isa’t...

KABLAG!!!!

“ARAY!!!”

“Fonse...” Tinawag ako ni mama, pagtawag na may pigil na panggagalaiti.

FUCK!!!! Kanina pa ako wala sa sarili!!!

“Kanina ka pa tinatanong ng tatay mo kung anong nangyari sa practice mo kanina?”

“Ah....ah? Ahhhhh, ‘yung practice ko kanina, oh, ah. Ah, perfect. Naituro naman sa akin ‘yung sayaw...” ang aligaga pero masaya kong sagot. Dinampot ko ang kutsilyo’t tinidor na kanina ko pa binitawan at saka hiniwa ang steak. Haaayyy, kung pwede ko lang talagang sabihin kung gaano kaganda ang mga nangyari kanina.

“Perfect. What an adjective? Parang description ng kasal...” ang sabi ni Papa sabay subo ng steak.

Unti-unting nawala ang ngiti ko. Habang si Fonse naman ay nangingiting hinihiwa ang steak niya.

 “Bakit sabi ni manang kanina, tumatakbo daw na umalis ‘yung nagturo sa’yo? Ni hindi man lang daw nagpaalam...” sabay subo ng caesar salad.

Bwisit.

“Ah, ‘yun ba?” Anong sasabihin ko!!! “...May naging emergency kasi sa bahay nila, ah, lima kasi ‘yung kapatid nun eh, kaya ganoon, aa...actually nakiusap lang talaga ako na turuan niya ako ng sayaw, kahit na busy ‘yung sched niya, pumayag siya...”

“Oh, bakit hindi mo uli imbitahing pumunta dito minsan at nang ako naman ang maturuan niya ng sayaw...” ang natatawang sabi ni Papa.

Napangisi na lang ako. Kung alam lang niya kung anong klaseng sayaw ang ginawa namin kanina ni Chong.

“Why not, it’s been a decade since I last dance. Bakit hindi tayo magpaturo doon sa kaibigan mo Fonse...” ang pagsang-ayon ni Mama.

Haaayyyy, buhay...

“Ma, hiphop po ang sinayaw namin kanina...” ang dahilan ko. Teka, hindi ba nasabi ni Manang na lalaki si Chong?

Napahalakhak si Papa. “...Bakit hindi, Ga, eh noong nanganak ka nga kay Carlito, eh nagbrebreakdance ka sa sahig...”

Umirap lang si Mama. “...Shut up, Carlos, palibhasa kasi kasintigas ng narra ‘yang katawan mo...”

Wala akong nagawa kundi ngumiti. “Ahehehe...” Pilit na ngumiti.

Nabilaukan si Fred. At napatingin ako sa kanya. Alam kong alam niyang hindi breakdance ang sayaw namin. At mas lalong alam kong alam niyang kung anong mangyayari kapag sinabi niya ang nalalaman niya.

Nagkatinginan kami.

“...Oh Fred, dahan-dahan! ‘Wag mong sabihing nagbreakdance din kayo ng girlfriend mo kanina kaya pagod-pagod ka...” Halakhak. Maski si Mama, pero may konting paninita kay Papa dahil tungkol sa sex ‘yung sinabi ni Papa.

“Carlos, stop. Kapag naman nakabuntis ‘yang si Fred, tingnan ko lang kung makapagbiro ka pa ng ganyan. Fred, study first, okay...” sabay subo ng caesar salad, with matching bagoong at alamang, pero joke lang ‘yun.

“Ma, I know...” sabay tingin sa akin ni Fred. Anong ibig sabihin ng tingin na ‘yun?

“...Tapos ng graduation, pwede ka na ring magbreakdance kasama si Sandra...” Halakhak.

Palabiro talaga si Papa. Masayahin. Kaya laging masaya kapag nandiyan siya, kaso nga lang, mga limang beses lang yata siyang nakakasabay sa amin sa pagkain dahil sa trabaho niya. Pero kapag nandiyan siya, sisiguraduhin niyang alam niya ang lahat ng bagay na nangyayari sa amin, mula sa pag-aaral, sa buhay, at sa mga babae.

Pero mukhang hindi ngayon ang araw ng pagtatanong niya tungkol doon.

“Oh, ikaw naman Fonse, kailan mo balak humanap ng makakabreakdance mo?”

Napalunok ako.

“HA?” Napatanga na lang ako.

“Dad, please stop bugging them about that. Ang babata pa nga mga iyan...”

“Nagbibiro lang naman ako. Ngayon na nga lang ulit ako nakasabay sa inyo eh, kailangan masaya. Oh sige, girlfriend-girlfriend lang muna ah, wala munang anak-anak...”

Bigla akong napalingon at nakita kong nakatingin sa akin si Fred, walang talas sa tingin niya, walang insulto, pero parang ipinapamukha niyang may alam siyang hindi niya dapat malaman.

Iniwasan ko na lang ang tingin niya.

“Maliwanag ba Fred, Fonse?”

“Yes...” ang sagot naming dalawa.

“Pero pwede naman kayong magbreakdance, basta...‘wag niyo lang tatapusin ‘yung sayaw...” saka humalakhak si Papa.

Tinapik lamang siya ni Mama, at parang nadalang huminto sa paghalakhak si Papa. “Oh, titigil na...”

Katahimikan.

Mga kutsilyo’t tinidor lang na tumatapik sa plato ang maririnig na tunog sa dining room namin.

Katahimikan.

Tinitingnan ni Papa si Mama, tila nakikiramdam kung pwede pa siyang humirit uli ng biro.

“Pero, pwede...”

“Shhhhh...”

“Okay...” sabay tingin ng patigilid kay Mama habang sumusubo ng salad.

“Okay, tapos na ‘yung sayaw...” ang biglang sumagi sa isipan ko. Napangisi na lang ako. ‘Yung ngiting parang kinikilig, at bigla ko na lang hinimas ang ulo kong nauntog kanina...

...Hanggang sa nakita ko na lang sina Mama at Papang nakatingin sa akin na nagtataka...

“Kinikilig si Fonse...” At pagkatapos ay halakhakan ay pumuno sa 60 square meters naming dining room...

...Pwera nga lang kay Fred, na seryosong kumakain, patagilid tumingin, at may alam na hindi niya dapat malaman...

As usual, pagkatapos kumain, eh, deretso sa kwarto. Bahala na sila Manang at ‘yung mga katulong sa dining room. Hindi talaga ako nasanay maglinis, maski naman si Fred. Nasanay talaga kaming may yaya, kaya ayun. Pagkatapos kumain, bahala ka na kung anong gagawin mo. Pwede kang lumabas ng bahay at magmuni-muni, o ‘ di kaya pumunta sa recreational room, tumutugtog ng instruments, manood sa home theater, magbilliard, foose ball, o ‘di kaya magswimming, pero hindi ko ginagawa ‘yang mga ‘yan. Diretso ako kaagad sa kwarto ko, at dun ko gagawin ang kung ano-ano. Hindi pala kung ano-ano, nakaharap lang ako sa computer at naglalaro.

Kakabreak ko lang maglaro. Sunod-sunod din kasi ‘yung talo ko. Kahit kasi halos sampung oras na ang nakalipas, hindi ko pa rin makalimutan kung ano mang nangyari sa amin ni Chong. Kapag mapapatingin ako sa kinauntugan ko, bigla na lang akong mapapangiti, at mapapangiti, at mapapa-upo sa kama, at mapapangiti. Teka, nakalimutan ko, maglalaro pala ako. Kapag titirahin ko na ‘yung kalaban ko...

“Kailangan ko pa bang sabihin na mukha kang tao, kahit na halata naman descendant ka ng mga unggoy...”

...Ako tuloy ang natira. Kapag nakakalimutan ko na ‘yung nangyari at unti-unti na akong nakakabawi sa laro...

Sa kanyang mga mata lang ako nakatingin. Unti-unti. Maski mga mata niya’y sa akin lang nakatuon. Dahan-dahan. Ang mga labi nami’y magsasalo na. May pag-iingat. Hindi namin maipaliwanag ang aming nadarama...

...Mamamalayan ko na lang na pula na ‘yung metro ng buhay ko. Atsaka ko mababasa ang, “Noob!!!” Anak ng putcha...

“Okay, tapos na ‘yung sayaw...”

TAMA NA!!!!

Bumaba muna ako sandali para uminom ng gatas. Pero hindi pa rin ako nilulubayan ng pagdikit ng balat namin, ng paghaplos namin sa katawan ng bawat isa, at sa unti-unti pagdikit ng aming mga la...

TEKA, TAMA NA!!!

Pero hindi pa rin ako nilulubayan ng pagdikit ng balat namin, ng paghaplos namin sa katawan ng bawat isa, at sa unti-unti pagdikit ng aming mga lab...

SINABING TAMA NA EH!!!

“Huy, Fonse...” May boses-lalaking biglang tumawag sa akin, isang lalaking kamukhang-kamukha ko.

Saka ako lumingon at nakita ko si Papa. Shet.

Katulad ng nasabi ko kamukhang-kamukha ko si Papa. Actually kaming dalawa ni Fred. At actually ulit, dahil pati si kuya Carlitos, kamukhang-kamukha niya. Ang lakas ng genes. At pasalamat kami dahil malakas ang genes ni Papa at kamukhang-kamukha namin siya, dahil doon habulin kaming tatlo. Oo, gwapo si Papa, at sa kanya ko namana ang kagwapuhan ko. Actually, habulin rin si Papa, nakakatuwa ngang hanggang ngayon eh sila pa ni Mama. Actually, fixed marriage ‘yung kanilang dalawa. Kaya mas nakaka-amaze na sila pa rin hanggang ngayon. Pero minsan na ring nagloko si Papa, buti na nga lang hindi sila sumuko.

“Anak, tumitira ka ba? Bakit nagsasalita ka mag-isa?” ang nag-aalala niyang tanong. Teka, obvious namang dapat nag-aalala siya sa tanong niya eh, bakit kailangan ko pang sabihin...

“Kailangan ko pa bang sabihin na mukha kang tao, kahit na halata naman descendant ka ng mga unggoy...”

SINABI KO NA NGANG TAMA NA EH!!!

“Uy, Fonse...”

 “Ah, ahhhh. Yes, Pa...okay lang ako... Ah, sunod-sunoo..dd lang ‘yung loss sa DOTA, kaya medyo depressed...” ang sabi kong ngumingiti, ng pilit.

“Ah ganon ba, batang ‘to, ang daming dapat alalahanin sa mundo, inuuna mo ‘yang virtual world mo. Bakit hindi mo muna unahin ‘yung paghahanap ng...” Bigla siyang natigilan.

“...Paghahanap ng ano, Dad?”

“Ahhhh, Ah, wala...” Saka ngumiti, na parang nalilito.

“Pa, tumitira rin ba kayo?”

“Batang ‘to, oo. Oo, tinitira ko ‘yung Mama niyo...” saka tumawa ng may pagkapilyo. “Ah, Fonse, ikaw ba, ayaw mo pang...” Natigilan na naman.

Uminom ako ng gatas. “Ano pong ayaw?”

Pero para na naman siyang nalito. “Ah, wala. Painom na nga lang ng gatas...”

Tinungga ko ang laman ng baso. “Ah, Pa, una na ako sa taas ah...”

“TEKA!!!” Bigla siyang sumigaw. Nanlaki na lang ang mata ko. Ba, bihirang ganito si Papa, kunsabagay, bihira lang naman siya sa bahay. Pero kakaiba pa rin eh. Dali-dali niyang tinungga ang gatas niya. “Ako ng mauuna...”

Tatabi sana ako pakaliwa para makadaan siya. Pero humakbang siya pakanan. Saka ako humakbang ng pakanan, pero humakbang siya pakaliwa. Para kaming nagpapatintero.

“Pa...” hinawakan ko siya sa balikat. Natigilan siya. At saka ako tumabi. Nagmadali na lang siyang umalis. Pero hindi ko sasabihin dahil sa pagkapahiya, dahil obvious naman na dahil sa pagkapahiya iyon, pero sige na nga, dahil ‘yun sa pagkapahiya...

“Kailangan ko pa bang sabihin na mukha kang tao, kahit na halata naman descendant ka ng mga unggoy...”

HAY NAKU!!!

“Ah, anak...” bigla uling lumitaw si Papa. Naglakad papunta sa akin na hinihimas ang batok.

May sasabihin ‘to sa kin eh. “May sasabihin kayo no, Pa...” Inulit ko lang eh, putik, ang redundant. “Kailangan ko pa bang sabihin na mukha ka...” Hep, tama na.

“Ah anak, oo sana eh...” saka siya tumabi sa akin. Nagrefill ako ng gatas. Mukhang seryoso ‘yung bagay na ‘to ah...

“Mukhang seryoso yata ‘yung sasabihin niyo sa akin ah...” Tae. Practice conciseness. Okay. Try. Inom muna ng gatas.

“Ayaw mo na bang magkagirlfriend?”

Takshuta. Gulat. Nabulunan.

“DAD!!!”

“Bakit anong problema?”

Oo nga naman, over-reacting. “Wala naman...”

“Wala ka naman girlfriend ngayon diba?”

“Wala, Dad, diba nga si Andrea ‘yung last girlfriend ko, ‘yung nahuli kong pinagsasabay pala kami ni Fred...” Inom ng gatas.

“Ayaw mo na ba uling magkgilrfriend?” ang seryoso niyang tanong. Omit ‘ang’.

Tinitigan ko lang si Papa.

“... ganito kasi, alam niyo naman na may business partner kasi ako na half-Filipino, half-Chinese blood. Actually, buong angkan nila. Mas lalo silang natuwa sa akin noon ng malaman nilang may dugong Chinese ‘yung family natin...and...” Natigilan.

“...And...” Nabitin.

“Hindi ba nameet mo na rin naman si Mylene? Mylene Chua. Nameet na rin natin sila noon, ng imbitahin nila tayo sa kasal ng isang anak ni Mr. Chua. Naalala mo diba?”

“Pa? Ilang taon ba ako nun? 4 years? 4 months?”

“Fonse, 7 years na kayo ng imbitahan na nila tayo?”

“Ah, ganon ba, hindi ko na maalala eh?”

“Well, pwede tayong mag-arrange ng dinner with them, pwede bukas.” Kumpas ng kamay. Nangangatog. Parang kinakabahan.

“Pwede rin Dad, bakit hindi...Pero anong connect ng pagkakaroon ko ng girlfriend sa pamilya nila Chua?”

“Ah, kase...”

“Ano po?”

“Ah naisip ko lang na since si Fred, ‘yung kuya mo, eh, naipagkasundo na rin sa Altamirano, kaya naisip kong...”

“Ano nga ‘yung naisip niyo?”

“... Naisip kong...”

“Ano nga Pa?”

“...Naisip kong pumayag sa proposal nilang ipagkasundo kayo ni Mylene, para sa ties ng Chua at Santiago...”

...ANG NAG-AALANGAN NIYANG SAGOT...

Biglang umihip ang malakas ng hanging may dalang kilabot na galing sa labas. Parang may kasabay na babaeng lulutang-lutang sa hangin.

Nanatili lang siyang nakatingin sa akin na parang nag-aalala.

Biglang sumindi ang ilaw sa kusinang hindi naman namin binuksan. Nagpatay sindi ito, kasabay ng pagtayo ng mga balahibong bumabalot sa katawan ko.

Nanatili lang na nakakunot ang noo kong nakatingin sa kanya.

Biglang sumara ang mga pinto sa kusina, kasabay ng pagbabgong-anyo ng mga dingding at tila naging nag-aapoy na rehas. Saka tumugtog ang nakapaghihilakbot na tutugtugin mula sa isang organ.

...Pero exaggeration lang ang mga iyan...

“PA, ANONG INIISIP NIYO? IPAGKASUNDO AKO SA TAONG HINDI KO PA NAMEET, AT KUNG NAMEET KO MAN, HINDI KO MATANDAAN?!!!”

Shet!!! Wala dapat exaggeration eh!!! Dapat concise!!! Naman!!!

“Kailangan ko pa bang sabihin na mukha kang tao...”

FUCK!!!!!!!

Bawal na Pag-Ibig: Notes on The Wall - 06

Bawal na Pag-Ibig: Notes on The Wall
By PrinceSky of Roxas City
(Chapter 6)
--------------------------------------------------------------------------------------------
Ibabalik ko na sana ang libro sa dating kinalalagyan niya ng makita ko ang isang filer na nasa likod ng mga libro. Isinira ko muna ang pintuan ng kwarto ni kuya at dahan-dahan kong binuksan ang filer ni kuya. Napaisip tuloy ak,  bakit kaya dito pa nilagay ni kuya ang kanyang filer sa lugar na di makikita ng ibang tao. Siguro may sekreto si kuya. Pagkabukas ko ng filer ay tumalikod ako sa bookshelf at inilatag ko ito sa kama niya. Hindi kapani-paniwala ang aking mga nakitang documents sa filer ni kuya. At ang mas kagimbal-gimbal na mga nakita ko doon ay ang mga sulat na siguro ay umabot na ng ilang taon. 

Puro love letter ang mga iyon. Inisa-isa kong basahin ang mga ito ng biglang gumuho ang iba pang mga libro at tinamaan naman ako sa ulo ng…..

(Present Day)

Nurse: Doc, we will transfer the patient to the ICU. Teeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeet
Nurse: Code 00 to ICU. Code 00 to ICU
Doctor: What happened?
Nurse: Doc, the patient is bradypneic. Heartrate down to 40 beats per minute.
Doctor: Prepare for intubation.
Nurse: Yes doc.

Doctor: 02 saturation?
Nurse: 70% Doc
Doctor: Raise 02 inhalation to 10 liters per minute
Nurse. Yes Doc.
Teeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeet
Nurse: Doc, we are losing the patient.
Doctor: Epinephrine shot. Prepare for CPR
Nurse one, on-thousang, two one-thousang, three one-thousand.
Doctor: Let me… blaggg! (Cardiac punch)
Teeeeeeeeeeet.  Teeeeeeeet.  Teet. Teet. Teet.
Nurse: Patient’s vital sign is going up.
Doctor: standby intubation. Monitor vital signs every 5 minutes. We will have CT scan to check for internal bleeding. Monitor signs of hemorrhage.
Nurse: Yes Doc

Nahihirapan na ako sa aking sitwasyon pero alam ko na hindi ko pa ito oras mamatay. Alam kong meron pa akong dapat gawin sa buhay. Hindi ito ang tamang panahon na mawawala ako sa mundo. Naririnig ko na hinihingal ang lalaking nurse sa dulo ng bed ko. Humahagulhol din si mommy sa labas ng room. Ramdam ko na lumapit sa akin ang isang nurse na familiar ang boses pero hindi ko makita ang kanyang mukha dahil hindi ko pa kayang buksan ang maga mata ko. Narinig ko nalang ang mga sinabi ng lalaking iyon “Please, don’t die… Wait for me… Kung mamatay ka lang naman, sabay na tayo” boses ng lalaki. Hindi ko malilimutan ang mga pangyayaring iyon at bigla nalang……

Teeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeet.

Nurse: Code 00 to ICU. Code 00 to ICU
Doctor: Prepare for intubation.

Pinasok ng doctor ang tubo sa aking lalamunan at tuluyan na nga akong naka hinga dahil sa tulong ng assisted respiratory machine. Tanging pandinig nalang talaga ang nabubuhay kong sense.

Doctor: Ma’am, I need your decision now. Your son needs an immediate operation. We don’t know what will happen next. The condition of his brain suffered from blood clots. Kapag nagpatuloy ito ay mawawalan ng oxygen supply ang utak niya at baka hindi na natin matutulungan pa ang anak niyo.

“Gawin nyo po ang lahat doc. I’ll sign the consent”. (humahagulhol si mommy pero ramdam ko na malakas pa rin ang loob at panata niya sa Diyos para matulungan ako).

Doctor: Nurse, can I have the OR consent.
Nurse: Yes Doc!

Maya-maya lang ay naramdaman ko na hinahatid na ako sa CT Scan room. Siguro ay para macheck nila kung gaano kalala ang pinsalang dulot ng blood clots sa utak ko. Pagkatapos nun ay dumiretso na kami sa Operating Room. Inilagay na nila ako sa OR table at ginawa ang mga pre-operation management sa akin. Pagkatapos ma sedate ay nakita ko ang isang liwanag kahit nakapikit ang aking ng mata ng biglang (flashback)

Nakahandusay ako sa sahig ng kwarto ni kuya dahil tinamaan ng malaking hardbound na book ang ulo ko. Nagbalik na rin ang aking katinuan at nakitang nakakalat pa rin ang mga libro sa sahig. Umupo muna ako sa kama nang narealize ko na gabi na pala. Hindi na ako nakapananghalian kaya minabuti ko nang ayusin ang mga nakakalat na gamit at inilagay sa bookshelf. Hindi ko na rin pinakikilaman ang mga letter ni Kuya Mike na hanggang ngayon ay hindi pa ito nabuksan. Pero ang ikinagugulat ko ay ang nabasa kong birth certificate ni kuya mike. “Bakit ganun?” iba ang apelyedo ni kuya mike. Pagkatapos nakita ko rin na iba ang pangalan ng ama ni kuya mike. Nagkaroon ba nang asawa si mommy habang namamalagi sa states? Tanong ko sa sarili. Hindi talaga ako makaisip ng malalim kasi naguguluhan ako. Magkapatid kami ni kuya mike sa iisang ina? Pero bakit? Hindi naman sinabi ni mommy sa akin ang mga ito. Gusto ko sanang tawagan si mommy or si kuya mike tungkol dito pero pinagdesisyunan ko nalang na huwag munang itanong ang mga bagay na ito kasi hindi pa ako handa sa maari kong malaman.

Niligpit ko narin ito at inilagay sa kanyang filer. Pagkatapos ay tinago ko ulit doon sa lugar kung saan ko ito nakita. Lumabas na ako sa kwarto ni kuya mike at nakita ko ang oras na mag-aalas siete na nang gabi. Tang-ina! Ganun ba talaga ka tagal ang pagkawindang ng lola niyo? Mabilisan akong naligo at nagpalit ng damit. Sapagkat alam kong late na ako sa meeting namin ni JB. Lumabas ako kaagad sa bahay at pinaandar ang kotse. “Ate Jing, pwede po bang pakibukas ng gate?” utos ko kay ate jing na busy sa pag-aayos ng basura sa labas ng terrace. “Saan ka pupunta iho? Hindi ka na naglunch ah” tanong at paliwanag ni ate jing habang binubuksan ang gate. “Sandali lang po ako, may bibilhin lang diyan sa labas” sagot ko naman habang pinapaandar ang kotse. Nakaalis na rin ako ng bahay at tinungo ko na ang daan patungo sa park kung saan kami magkikita ng mysterious guy ko. “Ay lintek na! nakalimutan ko ang cellphone ko” sabi ko sa isip habang tinatahak pa rin ang daan patungo sa park ng biglang bumuhos ang napakalakas na ulan. “Shit! Baka mainip si JB at umalis na” sa isip ko.

Malapit na ako sa park at wala akong makitang tao doon. Kinabahan agad ako kasi baka umalis na nga si JB at naiinis sa kakahintay sa akin. Pinark ko ang sasakyan at lumabas kahit nababasa na ng ulan. Pinuntahan ko kaagad ang wall malapit sa CR at tiningnan kong merong sulat galing sa kanya. Pero wala! Naghintay ako ng ilang minuto at wala pa ring JB na dumating. Maya’t-maya lang ay may nakita akong dalawang lalaki. Bigla akong nakaramdam ng takot dahil parang mga adik at mukhang nakainom pa ito. Papalapit sila sa akin ng nakita ko ang isa na may parang ibinubulong sa kasama niya sabay turo sa akin. Bullshit! Nakaramdam na talaga ako ng hindi maganda at dumadabog na ang aking dibdib sa kaba.

Umalis ako bigla sa wall at pumunta ng cr. Pinasok ko ang isang cubicle at nilock ito. Maya’t-maya ay narinig kong bumukas ang pintuan ng CR at narinig ko silang dalawa “Puta pare, alam ko nagtatago lang  siya dito” sabi ng isang lalaki. “Tingnan mo doon sa may cubicle” utos ng isang lalaki. Kinabahan na talaga ako kasi baka pagtripan ako ng mga gago!

Inisa-isang buksan ang mga cubicle at ng matapat na siya sa pintuan ng cubicle ko ay biglang nagsalita ang isa. “Pare pabayaan mo na yan, baka wala siya dito” seryosong paliwanag ng isang lalaki. Lumabas na nga sila at naka hinga na rin ako ng maluwag. Binuksan ko kaagad ang pintuan ng cubicle at dahan-dahang binuksan na rin ang pinto ng CR ng biglang itinulak ang pinto at sabay pasok ang dalawang lalaki “Huli ka!” sigaw ng isang lalaki habang nakangisi ang isa pa nitong kasama. “Sir, ano po yon?” nanginginig kong boses. “Ayos ito mukhang masarap” sabi ng isang kasama. “Sir, maawa po kayo sa akin. Wala po akong ginawang kasalanan sa inyo” sabi ko na may halong takot. Hinawakan ng isang lalaki ang aking kamay at inilock nila ang pintuan ng CR. Maya’t-maya ay nakita kong humuhubad ng pantalon ang isang lalaki habang ang isa naman ay tinatakpan ang bibig gamit ang panyo niya ng panyo niya. “Puta! Ulam ito pare” sigaw ng isa at humahalakhak pa. “Pare ako muna! Tigang na tigang na ako” sigaw ng lalaking nakahawak sa aking mga kamay. Pilit ko siyang tinatadyakan ngunit sadyang magaling siyang umilag. “aba! Lalaban ka pa ha!” sigaw ng lalaking humahawak pa rin sa aking kamay. Biglang sinuntok ng kasama niya ang aking tiyan at napahandusay naman ako sa sahig sa sobrang sakit na tinamo ng aking katawan. Wala akong magawa kasi hindi ako makasigaw dulot sa naka takip pa rin ang aking bibig ng panyo. Nilagyan na rin nila ng isa pang panyo ang aking kamay at tinalian ito.

Kitang-kita ko na inilabas ng isang lalaki ang kanyang burat na matigas! Malaki ito at mahaba. Maya’t-maya ay pinatayo ako ng isang lalaki at isinandal sa may lavatory. Binuksan niya ang aking pantalon at hinubad ito kasama ang aking underwear. “Pare jackpot tayo. Maputi at mataba ang puwet!” sigaw ng isang lalaki at nanlilisik ang mga mata. Pilit na binuka ng isang lalaki ang pisngi ng aking puwet. Napaaray ako sa sakit dahil pwersahang ginawa niya iyon.

“Diyos ko! Tulungan niyo po ako” sambit ko habang pumapatak ang mga luha sa aking mata. Maya’t-maya ay unting-unting pinasok ng isang lalaki ang kanyang daliri sa butas ng aking puwet. At patuloy na umaagos ang mga luha ko sa aking mga mata. Tumatawa pa ang isang lalaki “Pare, ang sikip nito at mainit-init” sabi ng isang lalaki habang pinapasok ang kanyang daliri sa aking puwet. “Puta pare, ako na muna ang titira diyan” utos ng kasama niya.

Maya’t—maya ay hinawakan ng isang lalaki ang aking ari na medyo tumitigas na rin. “Putang-ina nagustuhan rin pala ng gagong ito. Siguro bakla ka no? tanong ng isang lalaki habang sinsakal niya ako. Umaagos pa rin ang luha sa mga mata ko at biglang pinasok naman ng isang lalaki ang dalawang darili niya sa puwet ko. Napasipa ulit ako pero sadyang magaling talaga umiwas ang hayop na lalaking iyon. “Hindi na talaga ako makatiis pare!” sabi ng isang lalaki habang kinuha na niya ang kanyang daliri sa butas ng puwet ko.” Nakita ko naman sa reflection ng salamin na nakahubad na siya at inilalapit na ang kanyang matigas na malaki at matabang ari. Naramdaman ng puwet ko ang sapilitang pagpasok ng ulo ng kanyang burat ngunit itinulak siya ng kanyang kasama. “Puta pare, ako muna! Ako ang unang nakakita kaya dapat ako ang unang titira sa kanya” nakahubad na ang isa pang lalaki at ipapasok na sana niya ang kanyang matigas na ring ari ng biglang may kumatok sa pintuan ng CR.

Natauhan ang mga lintek at hindi nagsalita. Nakita ko silang binalaan nila ako na huwag lumkha ng kahit ano mang ingay. Dinala nila akong dalawa sa loob ng cubicle sa pinaka dulong part ng CR. Ramdam ko pa rin ang kaba sa ginawa nila at nang nasa loob na kami ay pinasok pa rin ng isang lalaki ang kanyang dalawang daliri sa aking puwet at parang kinakantot ito. Umiiyak na ako sa sakit na nadarama ko dahil hindi ko akalaing mangyayari ito sa akin. Ng ilang saglit pa ay tumigil na rin ang pagkakatok. Napangisi naman ang dalawang demonyo at biglang pinatuwad ako sa loob ng cubicle. Ibinuka ang aking legs at dinuraan ng laway. “Diyos ko po. Huwag niyo po akong pabayaan. Maawa po kayo sa akin. Tulungan niyo po ako” mataimtim na panalangin ko habang ramdam ko na ang ulo ng ari ng isang lalaki sa labas ng butas ko. Naramdaman ko na rin na ang kasama niyang lalaki ay ikiniskis ang kanyang ari sa aking katawan.

Wala na talaga akong pag-asa at lubusan ng umagos ang aking luha sa mata. Nakapasok na ang ulo ng ari sa aking butas at naramdaman kong parang mawawasak ang puwet ko. “Shit pare! Ang kipot ng putek na puwet nito!”  sinasalsal naman ng kasama niya ang ari nito habang nakangising parang demonyo. Maya’t-maya ay parang may bumubukas ng pinto sa labas at biglang kinuha ulit ng lalaki ang kanyang ari sa aking butas. Naramdaman ko ang biglang pagalis nito sa butas ko at napakahapdi. Nakita ko nalang na may dugong tumatagos sa sahig.

Maya’t-maya ay pumasok na rin ang tao sa loob ng CR at parang may hinahanap na tao. “Diyos ko tulungan niyo po ako” sambit ko pa rin ng biglang bumulaga sa amin ang dalawang lalaki. Isang guwardiya at sa hindi kong inaasahan ay si JB.

Tinadyakan ni JB ang isang lalaki at sabay itinutok ang baril ng security guard sa noo ng isa pa niyang kasamahan. Mangiyak-ngiyak ako sa nangyari ng biglang hinablot ni JB ang panyo na nakatali sa aking bibig. “Tulungan niyo po ako!” nangingig na boses ko. Pilit na lumalaban ang isang lalaki at nasipa niya si JB. Napahandusay si Jb dahil na out-of-balance siya sa kakasipa ng isa. Maya’t-maya ay pinagtulungan ng dalawang lalaki ang security guard. Nag-aagawan sila ng baril at tumayo ulit si JB. Sinakal niya ang isang lalaki at ping-tadyakan ang likod habang nag-aagawan pa rin ng baril ang isa pang lalaki at ang gwardya.

Lumabas na rin ako sa cubicle at pilit na inaayos ang sarili upang makatulong sa kanilang dalawa. Sinipa ng isang lalaki si JB at pinag-tadyakan niya ito sa dibdib. Hindi nanlaban si JB at patuloy pa rin sa pagsisipa ang isang lalaki. Bahala na kahit hindi ko pa naayos ang aking sarili at dali-dali kong pinuntahan si JB at saka sinipa na rin sa likod ang hayop na lalaking iyon. Napahandusay siya sa sahig at saka namang pintayo ko si JB. Kinuha ni JB ang panyo sa aking mga kamay at saka tinulungan ang guwardiya. Inayos ko muna ang aking sarili at nang napalingon na ako sa kanila ay biglang sinapak naman ako ng isang lalaki. Buti nalang ay naharangan ito ni JB at siya ang nakatanggap ng malaking kamao ng isa pang lalaki. Nakasandal si JB sa akin at kitang-kita ko na parang may nilalabas na kutsilyo ang lalaking iyon. Sasaksakin na sana niya si JB ng pinaputok ng guard ang baril. Tiningnan ng lalaking iyon ang narining na putok at nakita naming na tinamaan ang kasamahan nito. Napahandusay siya sa sahig na may tumatagos na dugo. Nakakuha naman ako ng tyempo at sinipa ko ang kamay ng demonyong iyon at naitapon niya ang kanyang kutsilyo.

Si JB naman at dali-daling tinungo ang kutsilyo pero naabutan parin siya ng lalaki. Tinutok na rin ng gwardya ang kanyang baril sa noo ng lalaking iyon at doon na siya natauhan. Hindi na kumilos ang lalaki at nanahimik nalang. Napasandal nalang ako sa gilig ng pintuan ng cubicle dahil sa mga nangyari. Maya’t-maya ay tumawag na ang guard gamit ang kanyang scanner. Mga ilang minute ang nakalipas at dumating na rin ang mga pulis. Pinusasan ang isang lalaki habang binubuhat naman ang isang lalaking sa tingin ko ay patay na.

“Sir, sumama ka muna sa amin doon sa present para makunan ka nang statement” sabi ng isang police. Napalingon ako kay JB at tiningnan kong ok siya. “Yes Sir” sagot ko na may halo pa ring kaba. Pinuntahan ko si JB at tinulungang makatayo. “Ok ka lang?” tanong ko na medyo may konti pang kailangan. “Ok naman ako. Pasensya na at nahuli ako” sagot niya na may paghihinayang. “Wala sa akin yon. Ang mabuti ay ligtas na tayo” sagot ko naman na may halong pag-alala. Pinatayo ko si JB at sabay na kaming lumbas ng CR. “Sir, may dala akong kotse, pwede po bang doon nalang ako”. Tumango naman ang police at inutos ang kasamahan niya na sumabay sa amin.

Pumasok na kami ng kotse at saka tinungo ang daan papunta sa police station. Kinunan ako ng statement at inisa-isa kong ipinaliwanag ang mga nangyari. Pagkatapos ng dalawang oras ay umalis na rin kami ni JB. “Pare, pasensya na talaga dahil nahuli ako sa pagsaklolo” sabi ni JB. “Ok lang yon’ hindi mo naman kasalanan” sagot ko habang pinapaandar ang sasakyan. “Saka nga pala, diba ikaw yong JB sa wall?” tanong ko sa kanya habang tinitingnan ko ang kanyang mga mata. Maluha-luha pa ito pero hindi ko na iyon pinansin. Ang ganda ng mga mata ni JB. Kahit gabi na ay kitang-kita ko pa rin ang nangungusap niyang mga mata. Medyo chinito ito pero ang ganda talaga tingnan. “Oo, ako iyon” sagot niya habang pinapahid ang mga luha sa kanyang mga mata. “Ako nga pala si Marcus” sabay bigay ko ng aking kamay sa kanya. Hindi na ako nagtanong pa tungkol doon kaya niyaya ko nalang siyang kumain. “Nagdinner ka na ba?” tanong ko habang naka tingin na sa daan. “Hindi pa, pero hindi naman ako nagugutom. Ikaw Marc? Baka gusto mong kumain? Tanong ni JB habang nakatingin sa akin. “Hindi kasi ako naglunch eh” sagot ko naman sa kanya habang diretso pa rin ang aking focus sa pagmamaneho. “Eh sige, kumain muna tayo. Basta, sigurado ka bang ok ka lang?” paalalang tanong ni JB sa akin. Medyo kinilig naman ako ng konti kasi kahit papaano ay nag-aalala din siya sa akin.

“Ok nga ako” sagot ko naman na pa demure ang dating. “Gusto mo sa bahay nalang tayo kumain?” paanyaya ni JB sa akin. Whaaaaaaat! Agad-agad? Hindi pa nga kami magkakilala at nagsama pa lang ng iilang oras tapos take home agad? (sa isip ko) Hay nako! Kung hindi lang siguro kita type. “Oo naman” nagulat ako sa aking sagot. Siguro ang hayop kong ID naman ang nangunguna sa aking isip. Kaya eto, walang magawa, ipauubaya na naman ang aking sarili sa lalaki. Ay pota! Naalala ko bigla ang nangyari sa akin. Pero hindi ko na iyon naopen-up kay JB basta ang importante ay nakita ko na rin, nakasama, nakausap at higit sa lahat makapunta sa bahay ni JB! Oh diba? Package! “San ba kayo banda kuya?” tanong ko sa kanya na may konteng kilig. “Huwag mo na nga akong tawaging kuya. Jacob na lang ok?” sagot ni JB habang inaayos niya ang seatbelt. See! Si Jacob na tumatawag sa radio ay siya na nga. Check! As in super check talaga. Gusto ko sana siyang tanunging tungkol dito pero nakikita ko naman sa mga mata niya na parang pre-occupied ito sa nangyari kanina. “Iliko mo nalang diyan tapos dire-diretso lang” utos ni Jacob.

Finally, nakarating na rin kami sa loob ng isang subdivision. Malalaki yong mga bahay. Siguro mayaman si Jacob (sa isip ko lang) pero ano naman ang paki ko kung mayaman siya o hindi. Basta ang importante sa akin ay magkasama kaming dalawa diba mga ateng? “Saan po kayo?” tanong ng guwardiya sa loob ng subdivision. “Bellarama residence manong” sagot ni Jacob sa guwardiya. “Ah, ikaw lang pala sir Jacob” sagot naman ng guwardiya at may konteng ngiti. Isinara nan i Jacob ang bintana ng kotse at tinungo na naming ang bahay nila. Napa wow talaga ako sa bahay ni Jacob kasi ang laki. Japanese-inspired ito. At sa labas ng kanilang bahay ay may malaking Zen Garden. Shit. Paborito ko pa naman ang mga ganitong design. “Mahilig pala ang family mo sa Japanese designs noh” tanong ko sabay sirado ng kotse. “Oo, kasi yong daddy ko ay nagtatrabaho sa Japan bilang engineer. Kaya eto” paliwanag ni Jacob habang lumalakad kami papasok ng bahay nila.

“Tadaima!” biglang sambit ni Jacob. Hindi ko naintindihan ang sinabi niya pero hindi ko na rin siya tinanong kong ano ang ibig sabihin nun. “Konbanwa” sabi ng isang babae na siguro ay katulong din nila Jacob. “O, ano ang gusto mong kainin?” tanong ni Jacob sa akin ng nabigla naman ako dahil sa nakita kong interior design ng kanilang bahay. Sa loob mismo ng bahay nila ay meron ding garden. Tapos, dadaan ka sa maliit na parang man-made underground aquarium na merong maliit na tulay. Parang isang park ang living room. Tapos puti yong kulay ng pinta ng wall nila at malinis na malinis talaga.

“Kahit ano lang ang meron diyan” sagot ko naman habang patuloy pa rin akong nakatingin sa mga palamuti at mamahaling sculptures sa loob ng bahay nila. “Kumakain k aba ng sushi?” tanong ni Jacob. “ah.. eh” ang naisagot ko.(lintek na! hindi nga ako nakapaglunch tapos sushi ang ipapakain sa akin?) sa isip ko lang. “Ganito nalang, oorder nalang tayo ng food kasi siguro hindi ka mahilig sa Japanese foods. Nakasanayan na kasi naming dito na ganito yong pagkain” paliwanag ni Jacob. “Ok kuya este Jacob” ang naisagot ko naman ng nabigla akong makita ang mga ngiti niya. Shit! Nawiwindang naman ako. Ang sarap siguro halikan si Jacob. Maputi ang kanyang mga ngipin at pantay-pantay ito. Nakita niya akong nakatitig sa kanya ng biglang “Oh! Ano na? Ayan ka naman marc eh! Mamaya mo na akong titigan. Gugutumin ka lalo niyan” sabi ni Jacob na may halong ngisi. Natauhan naman ako sa sinabi niya. Medyo naiinis ako doon kasi parang lumaki ang ulo niya sa inasal ko. Pero carrybells lang ‘yon mga ateng kasi kahit papaano, totoo naman ang sinasabi niya.” Pwede po bang Jolly hotdog na lang ang orderin natin?” sabi ko habang sumusunod sa likuran niya. “Ha? Hotdog? Akala ko naman iyong hotdog ko ang gusto mo?” sagot niya habang nakalingon sa akin. Napa urong ako sa sinabi niyang iyon. “Aaaanno? Ho-hotdog mo?” nakakalitong tanong ko na may halong kaba. “Joke lang! Ikaw ha kung ano ang iniisip mo. Meron kaming hotdog dito” sagot ni Jacob habang hinahawakan ang aking balikat. Kinukuryente naman ako sa ginawa niyang iyon at ang nakakabwesit ay nagreact din ang aking alaga. Biglang napatingin si Jacob sa pantalon ko. Sadyang tinakpan koi yon para hindi niya makita ang tumatango-tango kong ari sa loob ng pantalon. “Ano ang tinitingin-tingin mo diyan” tanong ko sa kanya habang siya ay tumatawa ng patago. Tumalikod na rin siya. “Yong zipper mo bukas!” sabay paalala niya.

Naiinis naman ako sa nangyari kasi naalala ko nga pala na nakalimutan kong izip yong zipper ng pantalon ko. Pumasok kami sa loob ng kusina niya at kitang-kita ko na merong malaking aquarium na namamagitan sa kusina at bar corner nila. Malaking-malaki ito na parang wall na siya. Punong-punog ng iba’t-ibang klase ng koi ang aquarium. Pagkatapos, pagtumingin ka naman sa kisami ay makikita mo ang mga tala. Para kang nasa isang paraiso. Meron palang crystal ang kanilang kesami kaya makikita mo talaga ang mga tala. Pero hindi ko masyado na appreciate ‘yon kasi medyo mabasa-basa pa ito. Siguro dahil na rin sa ulan.

Nagusap kami ni Jacob habang tinatawagan ang isang 24/7 na food chain at umorder ng food. Pagkatapos niyang umorder ay hinarap naman niya ako. “Gusto mo bang kumain ng fruits o appetizer habang hinihintay ang inroder kong HOTDOG?” tanong ni Jacob na may kasamang nakawiwiling ngiti. “Ah.. ehh..” ang lumabas sa aking bibig habang patuloy na nakatitig sa kanyang mga ngiti. “Hoy! Marc! Ikaw ha. May pagka pilyo ka rin!” biglang pasingit ni Jacob. Naudlot din ang pagkatitig ko sa kanya na umay bigla akong nakita sa may table malapit sa bar corner nila. Hindi ko masyado nakilala kung sino ang nasa picture pero alam kong pamilyar talaga sa akin ang taong iyon. Pupuntahan ko na sana iyon at titingnan ng mabuti ng bigla naman akong tinawag ni Jacob. “Marc!” sigaw ni Jacob, at ng napalingon ako sa kanya ay bigla namang natameme ako sa kanyang ginawa….

Itutuloy…

Bawal na Pag-Ibig: Notes on the Wall - 05

To Readers:

Guys, pasensya na kung hindi napost ang chapter na ito according sa prescribed date. Nagkamali ako sa pagschedule ng story. Sa ulit, salamat at pasensya na po.

PrinceSky

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Bawal na Pag-Ibig: Notes on the Wall

By PrinceSky

(Chapter 5)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hihiga na sana ako sa aking kama ng may biglang tumunog sa labas ng bahay. Tiningnan ko kung saan nangagaling ang tunog na narinig ko sa bintana at nakita ko ang sasakyan ni Aiza, kababatang kaibigan ni Kuya Mike. Hinatid pala ni Aiza si kuya. Mukhang nakainom si kuya mike. Lumabas ako ng kwarto at tinawag si ate jing ngunit siguro nakatulog na ito kaya minabuti ko na akong bubukas ng pintuan para kay kuya mike.

Lumabas kaagad ako sa terrace at binuksan ang gate. "Kuya Mike, Ok ka lang ba?" tanong ko habang inalalayan namin ni aiza si kuya mike. "I'm Okay Bro, don't need to worry" sagot ni kuya mike na parang masusuka. "Marc, bantayan mo si kuya mike mo at baka ano ang gawin niya" utos ni aiza na may halong pangangamba. Pinasok na namin si kuya sa bahay at nan diyan na rin si ate jing. "O ano ang nangyari sa kuya mike mo?" tanong ni ate jing habang tinutulungan kaming i-assist si kuya sa kanyang kwarto. "Niyaya niya po ako maginuman ate at di na namin namalayan na napasobra ang inum ni mike" sagot ni aiza sabay latag kay kuya sa kama.

"Salamat aiza, pasensya na sa mga abala na nagawa ni kuya sa iyo" sabi ko habang kinukuha ang mga sapatos ni kuya mike. "Ok lang iyon marcus, basta ang sinabi ko kanina ha." Paalala ni aiza, "aalis na ako at uuwi na din ako sa amin" dagdag ni aiza. "Sige po aiza, ihahatid nalang kita sa labas" suggestion ko. "Iho ako na ang maghahatid kay aiza sa labas" presenta ni ate jing.

Hinubad ko ang damit ni kuya ng biglang sumuka naman ito sa harapan ko. "YUCK! Kuya naman iinom-inom tapos hindi naman pala kaya! Kinuha ko ang towel at binasa ito ng mainit na tubig. Nilagay ko ito sa noo ni kuya at nakita kong may mga luha na pumapatak sa mata ni kuya. Gusto ko sana siyang tanungin pero alam kong hindi naman siya magsasalita. Isa pa lasing na si kuya. Habang nililinis ko ang suka niya napansin kong may suot pala si kuya na kwentas at may dalawang sing-sing na nakasabit doon. Nacurious agad ako kasi bakit ganun. Pero hindi ko na inisip na tingnang sapagkat napuunan ko nang pansin ang kanyang abs. shit! Ang sarap pala ng kuya ko. Maganda ang hubog ng kanyang katawan. Merong maliit na balbon sa chest area niya at ang mga utong nito ay mapula-pula.

Mestizo nga talaga si kuya mike ko. Habang nililinis ko naman ang kanyang katawan ay napabigla ako ng nakita ko ang umuumbok sa bukol sa loob ng pantalon ni kuya. Shit na malanding demonyo! Napalunok ako ng laway habang pinagmamasdan ko ang bukol ni kuya. Gusto ko sanang makita kung ano ang maipagmamalaki nito. Kasi kahit magkapatid kami ay di naman kami palaging magkasama. Isa pa hindi naman dito lumaki si kuya mike sa pilipinas e. pinagmasadan ko ulit ang bukol na iyon at nakita kong gumagalaw-galaw. Parang ahas na gustong lumabas sa kulungan. May mga kunting butil ng pawis ang lumalabas sa aking noo. Para akong dinidemonyo ng kaluluha ni Freud at sinasaniban ng mga kaluluwang haliparot. May umuudyok sa aking isip na tangalin ko na ang pantalon at himudin ang kargada ng kuya ko.

Binuksan ko ang pantalon ni kuya at lumabas agad ang garter ng brief ni kuya mike na Nike. Napalunok naman ako ng laway ng nakita ko ang well-trimmed na pubic hair galing sa loob ng brief ni kuya mike. Shit! Buhok pa lang parang manganganak na ako. (Ano ba?) tanong ko sa sarili ko. Parang kinukuha ng haliparot na kaluluwa ang aking kamay at gustong ilanding sa bukol ni kuya pero mabuti nalang at medyo mabait naman ang super-ego ko dahil pinapaalala niya sa akin na mali ang binabalak kong gawin. Napabigla ako ng narinig kong umuungol si kuya mike. Nang tiningnan ko siya nakita ko na ang towel na nilagay ko sa noo niya ay natatabunan na pala ang ilong at bibig ni kuya. Biglang pumasok sa isip ko na takpan ang bibig at mata niya para gawin ko na ang binubulong ng malanding ID ko! Pota! Mali ito. Pero na cucurious talaga ako eh!

Kinuha ko ang towel sa mukha ni kuya at nakabulagta naman sa akin ang maamong mukha ng kuya mike ko. Amfness mga ateng! Kung hindi ko lang kuya ito noon pa ako nagpabuntis ng nagpabuntis sa kanya. Shit! Ano ba ang nasa isip ko. Mali. Mali. Mali… ito ay isang paghanga lang sa kuya mike ko. Kumuha ako ulit ng bagong towel,  binasa ito at pinahidan ang kili-kili ni kuya. Shit ang ganda ng mga buhok sa kili-kili ni kuya. Amoy na amoy ko pa ang panglalaking bango nito. (Gurl! Sige na dilaan mo na ang kilikili ng kuya mike mo! Sabi ng ID ko! (Hoy! Malanding demonyo sa katawan ni marcus! Umalis ka! Isa kang talipandas na makati ang butas!) sabi ng super-ego ko. (shit mga ateng! Naguguluhan ang lola niyo!) pinikit ko nalang ang aking mata sabay sambit sa lahat na mga santo at santa sa buong daigdig. Pero nanaig parin ang malaswang pag-iisip ko.

Dahan-dahang inalis ko ang pantalon ni kuya mike at nabigla ako ng nakabulagta ang kanyang bukol. Shit! Pati ang ulo ng kanyang ari ay mistulang nakalabas na sa garter ng brief ni kuya. Kitang-kita ko na mapula-pula ito at makinis talaga. Napalunok ako ng laway. Punyeta Juice ko! Ayaw ko ng ganitong feeling. Nadidileryo ang aking kamay at kalamnan na parang gusto ng sumabog! (Gurl, tingnan mo, nakatihaya na ang butil ano pa ang gagawin mo? Lamunin mo na hayop ka!) sabi ng ID ko. (Patawarin ka sana sa balak mong gagawin. AMEN!) sabi naman ng super-ego ko! Napayuko nalang ang lola parang nabubuang na ako mga ateng! Hindi talaga kaya ng powers ko!

Pagmulat ng aking mata ay nakita ko namang gumagalaw-galaw na ang matigas na titi ng kuya ko at parang kalahati na ng kanyang burat ang lumalabas sa brief niya. Napa shit talaga ako kasi ang laki at haba ng shaft! Lampas pusod pala ang ari ng kuya ko. Puta ka kuya! Pati itong lintek na ahas mo ay dinedemonyo din ako! (See gurl? ayan na todo show na ang burat ni kuya mike mo at hindi lang basta burat. DAKOTA FANNING! Pa) sabi ng ID ko! Shit mga ateng! Parang mawiwindang na ang lola niyo! (HOY! Talipandas na kaluluwa ng pitong demonyo! Umayos ka!) sabi ng super-ego ko! Pucha! Bahala na! naghahalo-halo na ang mga nasa-isip ko mga ateng! Sabi ng isa (go lng ng go! Unlimited kaya ito!) pero ang sabi naman ng isang bahagi ng utak ko na parang nag pra-pray over (ave maria na puno ng grasya) maloloka na ako! Tapos gumagalaw-galaw pa ito. Nanginginig na ang aking kamay at pati ang tubig na may towel ay umuusok-usok pa sa init. Parang nag-pipiesta ang mga demonyo at paligid ko habang sinasabihan ako na. You can do it! You can do it! You can do it!

Amputa naman! Parang monster kill talaga ang burat ni kuya! Ay hindi! God-like na talaga ito! Hay naku pati yong nilalaro kong DOTA ay nakikisabay na rin. Naisip ko tuloy si Dwarven sniper parang tinatarget na ang ulo ko kung hindi ko hahawakan, salsalin at tsutsupain ang ari ng kuya ko! Pinikit ko ulit ang aking mata sabay sambit sa lahat na mga angheles sa kalangitan na tulungan ako. Pero nananaig pa rin ang makating demonyo sa katawan ko! Bahala na! hinubad ko na nga ng tuluyan ang brief ni kuya mike at nakabulagta na sa akin ang malaking burat niya. May nasa 7-8 inches ito at ang ganda ng pagkakacircum sa kanya. Shit! Bayag-banyaga pala ang kuya mike ko!

(gurl, ayan na. 1^st base kana. Ngayon tumakbo kana sa 2^nd base!) sabi ng ID ko. (hoy! Umayos ka! Kumag ka!) sabi naman ng super-ego ko. Tiningnang ko ulit ang paligid. Umaaso pa rin ang towel na parang sinasabihan ako na hot na hot ang kuya mike mo. Dakmain mo na at tsupain. Naiimagine ko naman si dwarven sniper na parang ipuputok na niya ang kanyang super skill kung hindi ko pa ito sisimulan. Bahala na! hinawakan ko na ang burat ni kuya at sinasalsal. Umuungol si kuya mike na parang gusto rin ang ginagawa ko. Kahit ang lintek na burat ni kuya ay tumatango-tango lang na parang uma-agree na sa ginagawa ko. Isusubo ko na ito! Bahala na hindi naman siguro malalaman ng kuya mike ko kasi lasing na lasing siya. Nakayuko na ako sa harapan ng matigas na ari ni kuya. Umaaso pa rin ang tubig na mainit. Kumakabog ang aking dibdib. Nakukuryente ang aking katawan at sumasang-ayon na rin ang galit kong ari. Nagpaparty na ang pitong demonyo sa katawan ko kasama ang hari nitong malandi! Malapit na ang bibig ko sa ulo ng burat ni kuya mike ng biglang dumating si ate jing "Marcus! Ano yang ginagawa mo?" sigaw ni ate jing sa may pintuan. Nagulat bigla ako at hinablot ang basang towel at sa sobrang init nito ay naitapon ko sa burat mismo ni kuya mike nang biglang nagmulat nag mata ni kuya at sumigaw nga (SHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIITTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT! Ang INIIIIIIIIIIIIIIIITTTTTTTTTTTTTTT)

Nagulat din ako sa inasal ko at sa nangyari. Buti nalang dumating si ate jing kung hindi nagawan ko na ng kahalayan si kuya mike ko. "Wholly Shit! Crap! What did you do??!!!" sigaw ni kuya mike habang tinabunan niya ang kanyang pangilalim na katawan ng kumot. "Marcus! Bat mo natapon ang mainit na towel?" tanong ni ate jing sabay pulot ng mainit na towel. Hindi ako nakasagot kaagad-agad dahil nag-aadjust pa ako sa sitwasyon. Napasuntok si kuya mike sa unan at nasipa ako na di naman niya sinasadya. Nahulog ako sa kama pero nabalanse ko pa rin ang aking katawan. Tumayo ako kaagad "nagulat ako sa iyo ate jing! Pinupunasan ko si kiya mike pero natapon ko ang towel dahil sa sigaw mo ate jing." Depensa ko sa aking sarili. Maluha-luha parin si kuya mike at parang nawala ang kanyang pagka-lasing. "Can you just please leave me alone?!" bulyaw ni kuya habang hinihikap-hikap nito ang kanyang ari na I'm sure lumapaypay sa naramdamang init na dumampi dito.

Umalis na kmi ni ate jing ng biglang inutos ni kuya na magpaiwan muna ako. "Marc! I need to talk to you" utos ni kuya habang hinihimas-himas pa rin ang ari nito sa sakit. Sinirado na ni ate jing ang pintuan ng kwarto ni kuya mike at umupo na ako sa kama. "What is it kuya mike?" tanong ko na may halong panginginig. "I just want to ask you if you are going with me tomorrow? Tanong ni kuya mike. "I can't, I still need to finish my scrubs first" sagot ko. "I'll be there probably next week" dagdag ko. Nakita ko naman na parang sad ang mukha ni kuya. "Okay, well I guess we'd better sleep. Maaga pa ako bukas bro" sabi ni kuya habang inaayos na niya ang kanyang sarili. Kinuha ko agad ang boxers shorts at sando ni kuya mike sa cabinet at binigay ito sa kanya.

Lumabas na rin ako sa kwarto ni kuya at humiga sa kama ko. Hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyari. Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Nanginginig pa ang aking tuhod at kabado. Tangina! Nakita kaya ni ate jing ang ginagawa ko? May alam kaya si kuya sa binalak kong gawin sa kanya? Hay naku! Kasalanan ko naman eh. Pero mga ateng hindi ko naman masisisi ang sarili ko kasi nga tao lang ako at mapusok talaga ang puso at kaluluha ko sa mga ganung sitwasyon. Mag-aalauna na pala. Makatulog na nga (sabi ko sa isip ko).

Mag-aalas otso na ng umaga ng gumising na ako. Lumabas ako ng kwarto at pinuntahan si kuya mike. Ngunit wala na pala si kuya mike sa room niya. "Iho, magbreakfast ka muna, umalis na si kuya mike mo kasi hindi pa siya nakakuha ng ticket niya e" sabi ni ate jing habang naglilinis ng sahig. Kumuha nalang ako ng kape at lumabas sa terrace. Pagkatapos kong magkape ay naligo na rin ako at inayos ang mga scrub forms ko. Kinuha ko na ang naka charge pa ring cellphone ko at may 3 new messages ako.

1 message - Kuya Mike

Bro, sorry if I haven't woke you up. I need to be in the airport as soon as possible. Catch you soon. Take care.

1 message - Ralph

Pare kamusta ka? Ano na ang balita diyan? Pupunta k aba ng skul ngayon? Ingat ka palagi friend. Mwah!

Hay nako. Si ralph talaga. Daig pa sa isang nobya ang inasal niya ka pag magmessage sa akin. I replied him" Oo pare, isusubmit ko lang ang mga scrub forms ko sa dean's office at aalis din naman ako" sending message… message sent. Nag reply na rin ako kay kuya mike "ok bro, I'll update you soon. Take care too" message sending… sent.

3 message - Unregistered number

Good morning marc, I hope you are okay. Take good care of yourself. See you!

Shit! Kinabahan naman ako sa text message ng stalker ko.. "see you?" amfness! Natakot naman ako nito. Pero yong takot ko ay may halong excitement din kasi gusto ko malaman kung sino ito. Umalis na ako at pinaandar ang sasakyan. Naku, malapit na palang maubus ang gas. Mag gas up nga muna. Pinuntahan ko ang pinakamalapit na gasoline station at nag pa gas up. "full tank boss" sabi ko sa gasoline boy. Pagkabayad ko ay tinahak ko muna ang park malapit sa beach. Titingnan ko muna kong merong reply na ang mysterious guy ko. Nakarating na rin ako sa park at tinungo ang wall ngunit walang reply galling kay JB. Umalis ako ng may halong lungkot sa aking mukha dahil hindi man lang nag reply si JB sa message ko.

Umalis na ako sa park at tinungo ang skul namin. Pumunta na ako sa office ng scrub coordinator namin at binigay ang scrub forms. Hinintay ko lang ang adviser namin para sa final instructions. Nagkita kami ng mga kaklase ko at hinanap nila si ralph. "Marcus, asan si ralph?" tanong ni Jean na kabarkada din namin. "Umuwi si ralph sa Roxas City, Jean" sagot ko. "siguro next week pa babalik si ralph" dagdag ko habang umiinum ng softdrinks. "Ganun? Saying. So ano plano mo marc? Saan ka mag rereview? Tanong ni Jean. Ewan ko siguro sabay nalang kami ni ralph mag rereview." Sagot ko naman na walang halong malisya. Ngunit ng narinig nang mga kabarkada ko sa sago kong iyon ay biglang nang-aasar. "uy! Magsasama ang mag sweetheart!" pasingit na sabi ng isa pang barkada naming. "Hay naku, magsasama naman ang mga poging magkasintahan" dagdag ng isa pang kabarkada naming. "HOY! Hindi kami mag kasintahan ni ralph at isa pa hindi ako bakla noh! Mas lalo na si ralph!" sagot ko na may kunting irita. Ngunit sa kabila ng isip ko ay may medyong kilig na nadarama. "Oh! Tingnan mo si marcus hu! Namumula ang pisgi!" sabi naman ng isa pa naming barkada. "In fairness ha. Tinalaban ka naman marcus!" dagdag pa ni Jean. "anu ba kayo. Walang ganyanan". Inis kong sagot. Ng biglang "Hello? Ralph? Napaano ka? Shit! Ok ka lang ba?" sabi ni Jean habang ang mukha ay parang nagulat. "Shit! Ano ang nangyari kay ralph" bigla kong sagot at hinablot ang cellphone ni jean. "Hello ralph? Ano ang problema? Dagdag ko habang nanginginig ang aking boses.

Ngunit pinagtripan lang pala ako ni Jean sabay tiliaan ang mga lintek kong barkada. "Oy! Affected. Halatang-halata sa boses mo marcus ang panginginig!" sigaw ng isa naming barkada. Nagtawanan sila at nagtitilian. "Bwisit! Hindi maganda ang biro niyo!" sigaw ko at umalis na ako. Ngunit tinawag ako ng adviser naming "Mr. Dela Rosa. Your scrub forms need for authentication" sabi ng adviser namin. "I already checked and verified the data at tapos na rin itong permahan ng clinical coordinator. For the mean time hintayin niyo nalang si dean for final signature" dagdag ng adviser naming. "Ok Sir. Thank you po" respetong sagot ko sa adviser naming. "By the way, nasan si Mr. Delfin?" tanong ng adviser naming. Tumingin naman ako sa mga barkada ko sa likuran at nagtatawanan ng palihis. "Sir, he is in Roxas City" sagot ko naman.

"Kindly tell him that I wanted to see him as soon as possible. Samahan mo na rin siya kasi merong problema ang scrubs niya. May double entry ito at ikaw lang ang mapagkatiwalaan ko sa ganitong bagay" dagdag na sagot ng adviser naming. Tiningnan ko ulit ang mga barkada ko at lalong nang-aasar. Maluha-luha pa si Jean sa kakatawa ng narinig nila na sasamahan ko si Ralph.  (putang-ina naman!) sa isip ko lang. umalis na si sir at nag-sigawan ulit ang mga barkada ko. Sa kakainis ko ay biglang natawa nalang ako sa mga pinag-utos at inasal ng barkada ko. "So, paano yan? Mag de-date pa kayo ni ralph?" sabi ni Jean. "HOY! Hindi na maganda ang tono ng pagsasalit niyo ha." Sagot ko. "akala niyo nasisiyahan ako sa mga pang-aasar niyo" dagdag ko habang hinahampas ko ang ulo ng isang kabarkada naming.

"Pakipot ka pa!" dagdag ng isa pa naming barkada. "sige na nga mag de-date kami ng mahal ko" sagot ko para matapos na ang pangangantyaw nila. "Oo, MAHAL na MAHAL ko si ralph at matagal ko nang iniibig siya! Happy?" sagot ko na may inis. Natigilan sila lahat at si jean naman ay parang natauhan ng katinuaan. "JOKE!" dagdag ko naman. Nagtawanan ulit sila. Hay naku ma mimiss ko talaga ang barkada ko. Umalis na rin ako at tinawagan si ralph habang nasa kotse. Ring… ring… ring.. "Oh parekoy! Napatawag ka. Salamat naman at tinawagan mo ako na miss kita!" si ralph sa kabilang linya. "Pati ba naman ikaw?" biglang sagot ko. "Ano ang ibig mong sabihin?" tanong ni ralph na may konting intriga. "wala! Hinahanap ka ni sir kasi merong problema ang scrubs mo" sagot ko habang pinapaandar ang kotse. "sige next week na ako pupunta diyan. Oy! Totoong mahal mo ako?" tanong ni ralph na mahinahon. "Ano? Bat mo naman nasabi yan? Tanong ko na may konting kaba. "Kasi tinawagan ako ni Jean at nang sinagot ko ang phone niya narinig kitang sinabi mo na mahal na mahal mo ako at matagal mo na akong iniibig." Paliwanang ni ralph. Napalunok nalang ako ng laway. "Hindi totoo yon ralph. Kasi inaasar lang nila ako noh!" depensa ko naman sa kanya. "Talaga lang ha? Dagdag na tanong ni ralph. "ay naku bahala ka na nga diyan. Bye!"

Nainis talaga ako at umalis na din ako sa skul. Pumunta muli ako sa park kasi hindi talaga makumpleto ang araw ko kung hindi ko man lang makikita ang reply ni JB. Malapit na ako sa park ng nakita ko ulit si JB. Bullshit! Si JB nga! Naka red baseball cap siya, white tshirt, straight-cut jeans at naka boots. Tanginang porma. Hahabulin ko pa sana siya pero malayo pa ang u-turn at mabilis din ang kanyang takbo. Sisigawan ko n asana siya ng bumusina naman ang sasakyan sa likuran ko. Lintek na! nakakainis naman ng pangyayari. Bigla ko nalang naisip na baka galling siya sa park.

Pagkadating ko sa park ay tinungo ko kaagad ang wall malapit sa CR. May response si JB! Pero nagulat naman ako sa sinulat niya. Ang nakasulat sa wall ay. "Let's meet and talk tonight 7PM, JB" shit! Totoo kaya eto? Hindi ako makapaniwala sa nabasa ko. Magkikita kami ni JB! Mamaya? Saan? Siguro dito na rin sa park. Kabadon-kabado ako sa mga nabasa ko. Pero hindi ko alam kong ano ang gagawin ko. Medyo excited ako pero medyo kinakabahan din. Naisip ko tuloy na baka masama ito pero nanaig pa rin ang aking isip na makipag-kita sa kanya.

Umuwi ako kaagad ng bahay at nag-ayos ng sarili. Pagkadating ko sa kwarto ay nag ring ang cellphone ko. Si kuya mike tumatawag. "Hey bro, where you at?" tanong ni kuya sa kabilang line. "I'm here at home kuya, why? Sagot ko habang naghuhubad ng sapatos. "Can you check my passport at the dresser? I don't have it here with me" utos ni kuya. "Ok, hold on for a second". Pinuntahan ko ang room ni kuya at binuksan ang kanyang cabinet. Hindi ko Makita ang kanyang passport. Tiningnan ko naman ang bookshelf at wala din doon. "Bro, I can't find your passport" sabi ko. "Where did you put it?" dagdag ko pang tanong. "Nevermind it bro, I'll just check my bag here" sagot ni kuya. Binaba na niya ang call at bumalik ulit ako sa kwarto ni kuya upang ayusin ang mga gamit na nagkalat sa kakahanap ko ng passport niya.

Sa di inaasahang pangyayari ay nasagi ko ang isang libro sa bookshelf ni kuya. Nahulog ito at pinulot ko naman. Nang ibabalik ko na sana sa shelf ay may nakakuha naman ng attention ko sa mismong kalalagyan ng libro nito. Tiningnan ko kung ano iyon at may nakita akong...

Itutuloy

Ang Patagong Pagmamahalan - Pt. 10

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 10"
By. Iam Kenth


Lagi lang akong nasa kwarto, wala rin naman kasi akong ibang pupuntahan. Paulit-ulit kong binabasa ang mga sulat sa akin ni Ryan na nagpapangiti sa akin. Mga bagay na pinapaalala niya sa akin sa sulat noong magkasama pa kaming dalawa.

Nakakalungkot isipin na parang bula na nawala nalang ang lahat ng iyon ng bigla.

Humiga ako sa kama habang nakakalat pa sa paligid ko ang lahat ng naipon kong sulat na galing sa kaniya. At isang litrato na magkasama kaming dalawa ang aking hawak hawak at pinagmamasdan ko iyon.

Para akong baliw na ngingiti at maya-maya ay malulungkot, maluluha.

Mula sa mga sandaling iyon sinabi ko sa sarili hinding hindi na ako magmamahal pa ng iba, tama na siguro na si Ryan lang. Kahit na alam kong malabong magkasama pa kaming dalawa.


Nauna ako sa Maynila. Sila Mama at Papa ay nasa probinsiya pa. Kaya wala akong kasama pa sa bahay na tinutuluyan namin sa Maynila.


Matutulog ako ng nagiisa, kakain ng nag-iisa. Halos natatapos lang ang buong araw ko sa loob ng bahay, lalabas lang ako sa tuwing may bibilhin ako. Kagaya ng makakain o ng kung ano-ano pa.


Habang nakahiga ako sa kwarto biglang may kumatok sa pintuan.

Sino naman kaya iyon? Wala kasi akong ideya talaga, ay mga kakilala ako sa Manila, pero sa ganitong bakasyon, wala akong kaibigan na pupuntahan ako sa bahay.

Hindi rin naman iyon sila Mama dahil pagkakaalam ko kasi, sa kalagitnaan pa sila ng taon papaMaynila ni Papa.

Bumangon ako sa kama ko at lumabas ng kwarto ko, patuloy ang pagkatok.

"sandali lang nandiyan na..." Sabi ko.

Pagbukas ko ng pinto, nabigla ako noong malaman ko kung sino ang kumakatok.

"Ryan??? Paanong??? anong ginagawa mo dito??" Pagkabigla ko.

Bigla siyang pumasok at agad akong niyakap. Mahigpit iyon, Sinarado niya ang pinto at sinimulan niya akong halikan sa aking mga labi.

Hindi ko muna inalintana ang kahit na anong katanungan sa aking isipan, kung bakit siya nandito? kung paano siya nakarating dito? at kung anong ginagawa niya dito sa maynila noong mga sandaling iyon.

Dinama ko ang bawat linya ng kaniyang mga halik. Napasandal ako sa pader.

Mainit ang mga palitan namin ng halik at napansin ko nalang na kapwa na kami nakahubad sa kama ng aking kwarto.

Nakayakap ako sa kaniya habang nakaibabaw siya sa akin. Ayaw kong ipikit ang aking mga mata, baka kasi kung sakaling ipikit ko ang mata ako at muling dumilat, baka magising na ako kung itoy isa mang panaginip.

Nakahawak ako sa matitigas niyang braso, nakatitig siya sa akin at mayat mayay hinahalikan sa labi.

Noong matapos kami ay humiga na siya sa tabi ko.

Hindi iyon isang panaginip.

Hinaplos niya ang aking pisngi at nagsimulang magsalita.


"Hindi ako maaring magtagal Myk, nagbasakali lang ako na dito parin kayo nakatira, ito kasi ang ginagamit mong address sa mga sulat mo, nagtatanong tanong lang ako hanggang sa matagpuan ko ang bahay na to." Sabi niya.

Hindi parin ako makapaniwala na kasama ko si Ryan, nahahawakan ko siya, nayayakap ko siya, nahahalikan ko siya, sabik na sabik na ako sa kaniya.


"Pero anong ginagawa mo dito sa Maynila?" tanong ko. Hinawakan niya ang palad ko at hinalikan iyon.

"Aalis na kami sa susunod na Linggo at sa ibang bansa na kami maninirahan ni Herminia at ng bata. Mananatili muna kami ng ilang araw dito sa Maynila bago kami tuluyang umalis. Kaya, gagawa ako ng paraan para makasama muna kita hanggat nandito pa kami." Sabi niya.

Masaya ako na malungkot dahil, sa ilang araw na palihim ko siyang makikita, pagkatapos noon ay habambuhay ko na siyang hindi na makikita, pero hindi ko alam, pero hinanda ko na ang sarili ko sa bagay na iyon.

"Aalis na pala talaga kayo..." Malungkot kong pagkakasabi.

"Huwag ka naman malungko oh? Kahit naman ako nalulungkot na.. pero, pagwala na talaga ako dito sa bansa, huwag mong isasarado ang puso mo sa iba. Subukan mong magmahal ng iba para hindi ka malungkot..." sabi niya. Iniisip parin niya ang nararamdaman ko.

"Hindi ko alam, hindi ko alam kung magagawa ko iyon Ryan. Ikaw lang ang mahal ko, kahit tumanda na ako, ikaw parin ang mamahalin ko..." Hinalikan ko siya sa kaniyang labi.

"Ikaw lang din ang mamahalin ko Myk... ikaw lang." Mahina niyang pagkakasabi.


Pagkalipas ng ilang sandali ay bumangon na siya at nagbihis. Pinagmamasdan ko lang siya, nakahiga pa ako. Noong matapos siyang magbihis ay lumapit siya sa akin at humalik.

Bumangon na rin ako. at hinatid ko siya sa pintuan. pero bago siya lumabas ay yumakap siya sa akin ng mahigpit.

"Babalik ako dito bukas... okay?" bulong niya sa akin.

"Maghihintay ako sa iyo..." sabi ko.

Paglabas niya ay muli akong nalungkot. Bumalik ako sa kwarto ko, sumilip sa bintana at pinagmasdan ko siyang papalayo. Tumingi pa siya sa akin. At itinaas niya ang kamay niya upang magpaalam.

Noong hindi ko na siya natanaw ay humiga ako sa kama ko, dinama ko ang pinagkahigaan niya noong kasama ko pa siya kanina.



Kagaya ng kaniyang pinangako, muli siyang bumalik kinabukasan. At muli naming pinagsaluhan ang kasabikan namin sa isa't isa.

"Hindi ba maghihinala si Herminia na ako ang pinupuntahan mo?" Tanong ko sa kaniya.

"Hindi naman, hindi niya alam na nandito kana sa Maynila. Ang akala niya nasa probinsiya ka pa, tska ang alam niya, nilalakad ko ang passport ko. Sinasabi ko sa kaniya na kailangan kong araw arawin balikan upang makasigurado ako na makukuha ko. Pero dahilan ko lang iyon para makita kita, sa probinsiya palang inayos ko na ang mga papeles ko at pasaporte ko. Gumawa nalang ako ng kung ano-ano pang dahilan." Sabi niya na may ngiti sa labi.

"mahal mo talaga ako no?" Nakangiting tanong ko.

"Oo. sobrang mahal na mahal." Humalik siya sa labi ko.


Marami pa kaming napagkwentuhan, kinukwento niya rin sa akin ang anak niya. Masaya siya habang nasasaksihan niyang lumalaki ang bata. nagdala din siya ng litrato ng kaniyang anak.

Naikwento din niya sa akin na nabigyan ng posisyon sa Cityhall sa amin ang kaniyang mga magulang dahil nga sa Mayor ang ama ng kaniyang asawa.

Ilang araw din niya akong pinuntahan sa bahay.


At sa huling araw ng pagsasama namin, ayaw ko na siyang pabalikin pa.

Pinagmamsdan ko sya. Tinatatak ko sa aking isipan ang kaniyang itsura, at sa tuwing maluluha ako, pupunasan niya iyon.

Hindi kami naguusap, pinagmamasdan lang namin ang isa't isa.

"Kailangan ko ng umalis... maaga pa kami bukas." Sabi niya. Biglang tumulo ang aking luha muli.

"Magiging okay ka din.. ipangako mo sa akin na makakamit mo ang mga pangarap mo sa buhay. Mga pangarap natin noon na sinsabi mo sa akin noong mga bata pa tayo." sabi niya.

Hindi na ako makapagsalita pa.

Ayaw ko kasi siyang mawala.Ayaw ko siyang paalisin pero... wala akong magawa.


"Naalala mo iyong sinabi ko sa iyong bituin na malapit sa buwan? pagmasdan mo lang palagi iyon, asahan mong sa tuwing gabi, titingin ako doon, araw man dito, at gabi doon...lagi kong ipapaalala sa bituin na iyon na sabihin sa iyong mahal na mahal kita." Sabi niya. At napansin kong gumuhit na rin ang mga luha sa kaniyang mga mata.

"Mag-iingat ka doon, mahal na mahal kita Ryan." Sabi ko.

"Oo, ikaw din dito....mahal na mahal kita." Humalik siya sa palad ko, sa noo ko, at sa labi ko.

Bumangon na siya at nagbihis.


Hinatid ko siya sa labas...

Hanggang sa sakayan.

Bago siya sumakay ng Bus ay niyakap muna niya ako ng mahigpit.

Matagal na yakap iyon.

Pagkatapos ng yakap na iyon ay agad na siyang sumakay ng bus at hindi na humarap pa sa akin.

Noong papalayo ang bus at pinigilan kong hindi umiyak dahil nasa lugar ako ng napakaraming tao.

Pinagmasdan kong papalayo ang bus kasabay noon ay ang hapdi at kirot na tanggapin ang katutuhanang malabo ng magkita pa kaming dalawa...



Walang kasing sakit, walang kasing kirot....


Napakasakit palang magbiro ng tadhana...


Hindi ko na kaya pang mabuhay pa...


Paalam, Ryan.


Mahal na mahal kita...









----KATAPUSAN NG UNANG YUGTO----


Iam Kenth
http://hipogi.blogspot.com

Ang Patagong Pagmamahalan - Pt. 9

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 9"
By. Iam Kenth


Sa araw ng kasal ni Ryan at Herminia, parang ayaw ko noong bumangon sa kinahihigaan ko, pero kasi ako ang best man ni Ryan.

"Anak? gumising kana diyan, maligo ka na at pupunta na tayo sa simbahan." Sabi ng Mama. at sa tuwing nadidinig ko ang tungkol sa kasal, parang unti unti akong pinapatay.

Pero, itinindig ko ang sarili ko. Kailangan ko silang harapin.

Naligo ako at nagbihis, inisip ko na sa oras na mabasbasan na si Ryan at Herminia, ako na ang magiging saling pusa.

Pinanghahawakan ko parin kasi ang sinabi sa akin ni Ryan na kahit na maging kasal sila ni Herminia, ako parin ang mahal niya. Alam kong mali, pero inisip ko din, sino ba ang mali?

Ako na alam ni Herminia na minamahal ng asawa niya? o siya na alam niyang hindi siya mahal ni Ryan at patuloy niya kaming pinaghihiwalay?


Kung hindi lang sana nagbunga ang kanilang ginawa, pero kung hindi man nagbunga iyon, malamang maghahabol padin si Herminia sa kaniya.

Hindi ko alam kung dati ng may gusto si Herminia kay Ryan, pero kasi si Ryan naging crush niya iyon. Pero sabi niya sa akin na crush lang daw talaga.


Pagpunta ko sa simbahan, wala pa noon si Ryan.

Hanggang sa dumating itong si Herminia.

Nagkakabulong bulungan na, tapos pinahanap si Ryan dahil naiinis na ang papa ni Herminia. Nakatingin ng masama sa akin si Herminia. Iniwas ko nalang ang paningin ko sa kaniya.

"Oy, Ryan.. bakit wala kapa..." sabi ko sa sarili ko.

Napakarami pa namang tao noon, kasi anak ng Mayor ang ikakasal. At isang malaking kahihiyan na ang nangyayari sa pagkawala ni Ryan.

Ginawa ko. Humiram ako ng bisekleta dahil may ideya ako kong nasaan siya.


mabilis akong nagbike.

at tama nga ako, nasa lambak si Ryan. Nakaupo siya doon. Suot niya ang damit pangkasal niya.

"bakit kapa nandito?" Tanong ko.

Tumingin siya sa akin.

"Hindi ko alam kong kakayanin ko to." Sabi niya.

"Eh diba nakapagusap na tayo? magpapakasal ka pero ipagpapatuloy padin natin ang relasyon natin ng patago" sabi ko.

"Pagnagpakasal ako sa kaniya... hindi mo na ako makikita." sabi niya sa akin. Napalunok ako.

"sinabi na sa akin ni Herminia iyan, pero gagawa tayo ng paraan para makapgkita tayo diba?" sabi ko..nakatayo ako sa likod niya.

"Hindi iyon ganun kadali... sinabi niya sa akin na tutungokami sa states at doon maninirahan." sabi niya.

bigla akong napaluha. hindi ko kinaya iyon.

"Ayaw kong mas mapalayo sa iyo." sabi niya, tumayo siya.. lumapit sa akin, niyakap ako. Mahigpit, pero blanko ang isipan ko. hindi ko lubos maisip na magagawa ni Herminia iyon.

gusto talaga niya kaming paglayuin.

at kung pupunta siya sa ibang bansa. paano na ako? hindi ko natalaga siya makikita pa, wala na akong babalikan sa lugar namin sa tuwing uuwi ako.

Hindi ko na alam ang gagawin ko.

"Kung ganun pala... tigilan na natin to." Sabi ko sa kaniya.

Inalis niya ang pagkakayak niya sa akin, hinawakan niya ako sa pisngi.

"Huwag! huwag kang magsalita ng ganyan...mahal na mahal kita." sabi niya, naiyak na din siya.

"Oo, mahal natin ang isa't isa. pero wala tayong lakas ng loob para ipaglaban ang nararamdaman natin!"

"Magpakalayo na tayo! Sumama ka sa akin." sabi niya.

"Paano ang pamilya mo?" Tanong ko.

"mauunawaan nila ako."

"paano ang pamilya ko?" tanong ko. "..alam ni Herminia ang tungkol sa ating dalawa, madadamay sila dito. tandaan mo, nakakatakot makabangga ang pamilya nila. hahanapin ka nila, tayo.. paghindi nila tayo nakita, pamilya natin ang babalingan nila." sabi ko.

Napaatras siya, hinilamos niya ang kamay niya sa kaniyang mukha.

"AHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!!!" sumigaw siya ng pagkalakas lakas. nagulat ako. Inis na inis siya. Sinuntok suntok niya ang puno, hanggang sa masugatan at magdugo ang kaniyang kamay.

Niyakap ko siya.

"kailangan na natin tigilan ito Ryan. Nahihirapan na din naman ako eh,,, nasasaktan na ako, sa tuwing gabi na wala ka sa tabi ko.."

"pasensya ka na Myk...kasalanan ko to!" sabi nya, naiyak siya.

"Hindi,,, kasalanan ko to, kung hindi ko sinabing mahal kita, hindi ka magkakaganyan...hindi sana tayo aabot sa ganitong sitwasyon..." sabi ko.

"mahal na mahal kita myk...at naramdaman ko na mahal na mahal mo din ako, kaya ako nagkakaganito ngayon.."

"Oo, alam ko.. pero wala na tayong magagawa pa. Tumayo ka na diyan at pupunta na tayo sa simbahan, kanina ka pa nila hinihintay..."

"paano ka?" tanong niya.

"Huwag mo akong alalaahanin... magiging okay din ako," pero sa loob loob ko.. gusto ko ng mamatay nalang dahil alam kong mawawala na si Ryan sa akin, para na rin kasi akong papatayin nun.

Inalalayan ko siyang tumayo...

Pinunasan ko ang mukha niya ng panyong dala ko para alisin ang bakas ng kaniyang luha. Humawak siya sa pisngi ko... at hinalikan niya ako, naluha ako noon dahil pakiramdam ko iyon na ang huling halik na matitikman ko mula kay Ryan.

Pagdating namin sa simbahan ay nakita naming naiyak na si Herminia noon, nagalit ang Papa ni Herminia pro tahimik lang ang mga magulang ni Ryan.

At pinagpatuloy na ang kasal. Katabi ko si Ryan habang inaabanagan niya si Herminia na papalapit sa kaniya. Hindi makatingin ng tuwid si Ryan sa babaeng mapapakasalan niya.

"Magiging okay din ang lahat.." Pabulong ko sa kaniyang tenga.

Tumango siya.

At nakarating na nga si Herminia at sinalubong na siya ni Ryan. At humarap na sila sa dambana.

Habang pinapanuod ko sila, tila nabibiyak ang puso ko dahil hinahayaan ko lang na masaksihan ang taong mahal ko na ikinakasal sa iba.

habang nagpapangakuan sila sa isa't isa. ay hindi ko na talaga kinaya.

"Lalabas lang po ako, medyo nahihilo ako eh.." Bulong ko sa magulang ni Ryan. Tumingin pa ako noon kay Ryan, at napatingin siya sa akin noong napansin niyang aalis ako, napayuko ako at lumabas ng simbahan.


sa likod ng simbahan, ibinuhos ko ang lahat ng iyak ko habang nadidinig ko sa loob ang palakpakan at sigawan ng lahat ng. 'maligayang bagong kasal'

Pinunasan ko ang luha ko at sinalubong ko silang dalawa.

"Congratulations.." sabi ko sa kanilang dalawa.

Hindi ko na nakakausap noon si Ryan, at si Herminia naman, bakas sa kaniyang mga ngiti ang saya na wala ng magpapahiwalay pa sa kanila.

Nagkaroon ng kasiyahan, salo salo, masaya ang lahat para sa dalawa, maliban nalang siguro sa akin.

Noong gabi din iyon.

Nagpaalam na ako kay Ryan.

Pinigilan kong hindi maluha, pero hindi ko kinaya.

sinabi ko sa kaniya na kung magkakalayo man kami, lagi niyang tatandaan na mamahalin ko parin siya.


at ganun din siya sa akin.



kahit wala pang pasukan ay nagdesisyon na akong bumalik ng Maynila



Hindi na ako nakipagkita noon kay Ryan.


Nabalitaan ko nalang na aalis na sila patungong ibang bansa kagaya nga ng sinabi niya sa akin.



patuloy parin akong nasasaktan.

walang katapusan pighati ang aking nararamdaman ng mga sandaling iyon.