Munting Lihim [4]

Chapter 4: Sa Paghupa Ng Malakas Na Ulan
By: MIkejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com


Author's Note:


Muli gusto kong magpasalamat sa mga readers at followers ng MSOB, at lalo na sa mga writers na nagbahagi ng libre ng kanilang talento upang mapasaya po tayo. Maraming-maraming salamat.

At babatiin ko ang isang masugid na tagasubaybay ng MSOB si jan jaraaannnn!!!! Official Nursing Student na raw siya, si... Rj Cadwising-tupac. Congratulations!

-Mikejuha-

----------------------------------------------------

Alas otso iyon ng gabi. Abala ako sa pagliligpit ng mga gamit. Kinabukasan kasi base sa pagkakaalam ko ang pagdating ni kuya Andrei. Abala ako sa paghihiwalay ng mga basura o gamit na hindi ko na kailangan. At iyong mga kailangan ko pa ay inilalagay ko sa isang karton. Nilinis ko rin ang mga cabinet, nag-iwan ako ng bahagi na maaari niyang paglagyan ng kanyang mga gamit. Pinunsan ko ang salamin, ang mesa, tinanggal ko ang mga alikabok. Nagbunot din ako upang kuminis ang sahig ng aking kuwarto.

Pinalitan ko rin ang pillow cases ng tatlong unan ko. Iniba ko ng kulay ang pillow case ng isa, na para kay kuya Andrei. Syempre, isa lang ang unan niya at dalawa ang sa akin. Pinagpag ko rin ang mga alikabok sa comforter ko at sa banig na syempre, sa kanya upang sa sahig siya humiga. Hindi naman ako assuming na gugustuhin pa niyang tabihan ako sa kama. Sa isip ko lang ay nag-iba na siya. Nalimutan na niya ang mga nangyari sa amin dati; ang aming munting sikreto. At assuming din na gugustuhin pa rin niyang tumabi sa akin sa kama, hindi pa kaya ng aking kalooban. Syempre, galit ako sa kanya. At hindi lang galit; galit na galit. “Bata pa kaya ako noong tinatabihan niya, kinakarga, pinapagawa nang kung anu-anong bagay. Bata pa rin ako noong pinaasa niya at nasaktan. At hindi napapawi ang sakit na iyon sa aking kalooban.” sa isip ko lang.

Habang naglalaro sa isip ko ang ganoong mga senaryo, parang may kung anong kaba akong naramdaman. Marahil iyon ay dala ng magkahalong excitement at poot sa nakaambang pagdating niya… Hindi ko alam.

“Inay! Inay! Isa lang pala ang kumot ko! Walang kumot si kuya Andrei!” ang sigaw ko noong napansing iisa lang pala ang kumot sa aking kuwarto. Dali-dali akong tumayo ako at tinumbok ang pintuan upang puntahan sa kuwarto niya si inay. Ngunit laking pagkagulat ko noong sa pagbukas ko pa lang ng pinto, nasa bungad na pala nito si inay at akmang bubuksan na sana ang kuwarto ko ngunit naunahan ko lang.

Mistula akong isang tuod na nakatayo lang doon, hindi magawang kumilos. Nakita ko kasi ang kanyang kasamang nakatayo rin sa tabi niya, nakangiting-asong nakaharap sa akin.

“Si kuya Andrei mo. Kaninang hapon na pala siya pinayagan ng kanyang kumander na mag leave imbes na bukas pa. Kaya dali-dali nang sumakay ng bus papunta rito. Sabik na sabik na raw siya...” Napahinto si inay sa pagsasalita, pinagmasdan ang aking reaksyon. “Kilala mo pa ba siya?” dugtong niya. Alam ko biro lang ng inay iyon. Alam niya kasi kung gaano katindi ang pag-iiyak ko noong bata pa ako dahil sa pag-alis ni kuya Andrei.

“Eh…” ang nasambit ko lang. Para akong isang kandilang unti-unting natunaw habang tinitigan siyang nakatitig din sa akin.

“O siya pasok ka na sa loob Andrei!” ang sabi ni inay kay kuya Andre habang iminimuestra ang loob ng aking kuwarto. At baling sa akin, “At ikaw Alvin, ikaw na ang bahala sa kuya Andrei mo!” at baling uli kay kuya Andrei, “Mamaya, darating ang tatay Berto mo at siguradong yayayain kang makipag-inuman noon. Aba’y sabik na sabik na rin sa iyo iyon Andrei!”

Ngunit iba ang isinagot niya kay inay. “Ang laki na pala ni bunso nay! Dati kinakarga-karga ko pa ito! Ngayon hindi ko na yata kayang buhatin. At ang pogi pa! Hanep ang porma! Tisoy!” sambit niya habang nakatutok ang mga mata sa akin at abot tainga ang ngiti.

Tumawa ang inay. “At binatang-binata na iyan! May girlfriend na!” Dugtong ng inay habang naglalakad ito patungo sa kuwarto nina itay.

“Owww??? Marami pala kaming pag-uusapan nito!” ang sagot niya sa inay.

Habang nandoon lang siyang nakatayo sa bungad ng pintuan, hindi ko naman alam ang aking gagawin. Napako akong nakatingin lang sa kanya, mistulang lumisan ang aking kaluluwa sa aking katawang lupa at kasama niyang lumipad patungo sa malayong-malayong lugar. Pakiwari ko ay naalipin ako sa sobrang paghanga sa taglay niyang anyo. Napaka-guwapo niya. Sa suot niyang unipormeng fatigue na pantalon at plain na puting t-shirt, ang kanyang punong-punong knapsack ay nakalaylay sa kanyang likuran, bakat ang ganda ng kanyang matipunong pang-itaas na katawan at laki ng kanyang mga biceps. At ang kanyang mukha, para siyang si Tom Cruise sa “Top Gun” na napanood ko sa pelikula. Sa porma ng kanyang mukha, gupit at pagdadala niya sa sarili, hayop na hayop ang dating. Pamatay. Matangkad, chest out, proportioned ang katawan, makinis ang mukha bagamat mamula-mula dahil sunog sa araw. Astig. Hunk na hunk.

Nanatiling nakatitig rin siya sa akin, seryoso ang kanyang mukha, mistulang naghintay ng kung ano ang sasabihin ko.

Ngunit nanatili akong nakatayo, hindi nagsalita. At noong naalala ko ang ginawa niyang pagpapaasa sa akin, ang hindi niya pagsulat, ang sakit na naramdaman ko, bigla ko rin siyang sinimangutan. Hindi ako nagpahalata na natuliro ang isip ko sa maraming katanungang sa aking isip kung bakit hindi niya ako sinulatan.

Inabot niya sa akin ang isang supot.

“Ano to???!” tanong ko noong akmang tanggapin ko na sana iyon sa kanyang mga kamay habang tiningnan siya nang matulis.

“Paborito mo. Puto... Dumaan muna ako sa palengke, naghanap niyan, kung kaya nagabihan ako ng pagdating dito.” Sambit niyang nakangiti pa rin, feeling tuwang-tuwa, sa isip niya siguro ay matutuwa rin ako.

Sa totoo lang, touched ako. Ngunit hindi ko ipinahalata ito. Nakasimangot pa rin ako. “Binata na ako. Hindi na ako paslit. Hindi ko na gusto ang puto. Iba na ang gusto ko!” ang mataray kong sagot habang tumalikod at pumasok na sa kuwarto, hinayaan sa kanyang nakaangat pa ring kamay ang supot ng puto.

“Wala man lang hug d’yan?” ang pahabol niyang sabi habang nakatalikod na ako.

Napahinto ako. Nilingon ko siya. Inirapan.

Ngunit isang nakakabighaning ngiti ang kanyang binitiwan, ang dalawang dimples ay bumakat pa sa kanyang magkabilang pisngi.

Kung gaano ako kataranta sa pagkakita niya sa harap ng aking pinto ay siya ko ring pagkataranta sa nakitang ngiti niyang iyon. At lalo na noong nagsalita pa ito. Pati boses niya ay napansin kong parang nag-iba. Lalaking-lalaki. Pakiwari ko ay biglang sinabuyan ng malamig na tubig ang aking katawang-lupa habang aking aking kaluluwang enjoy na enjoy sa pagsamsam sa ganda ng mga tanawin sa kalangitan ay napilitang bumalik sa aking katawan noong biglng narinig ang boses niya. Sa boses pa lang, parang alam ko na kung paaano i-define ang “love” sa scrap book.

Napatingin siya sa aking mga kamay. Bigla kong naalala ang singsing. Hindi ko pala suot iyon. Sabi kasi niya noon, ito ang unang hahanapin niya sa akin kapag bumalik na siya. Ngunit napagtanto ko rin, “Ah… dapat lang na makita niyang hindi ko suot ito upang malaman niyang masama ang loob ko sa kanya.” Sa isip ko lang. Noong tiningnan ko rin ang kanyang daliri, nagulat din ako; may puting singsing na nakasukbit ang isa niyang daliri. At white gold pa yata. Mamahalin!

Sa pagkakita ko noon, kung nag-instant definition ang salitang love sa aking isip sa boses niya, bigla ring nag flash ang instant definition ng salitang “liar” sa aking isip sa pagkakita ko sa singsing sa kanyang daliri. “Grrrrr! Sinungaling talaga siya!” sa isip ko lang. Ang sabi kasi niya ay dapat malinis ang kanyang kamay sa sunod naming pagkikita dahil ang nag-iisang singsing daw niya ay nasa akin.

“O... e, di hug ka!” ang mataray kong sagot sa sinabi niya, sabay irap at padabog na bumulong sa sarili ng, “Problema ba yan!”

“Hmmm parang ang taray yata ng bunso ko ngayon. Hindi mo ata ako na-miss ah. Tampo na ako niyan. Dahil ba iyan sa girlfriend mo?”

“Dahil ba iyan sa girlfriend mo?” ang lihim kong paggagad sa kanyang sinabi. “Anong kinalaman ng girlfriend ko dito?” at dinagdagan ko pa talaga ng “Tange!”

Napangiti siya ng hilaw, hindi nakapagsalita. Siguro nabigla siya sa katarayan ko.

“Hug na! Baka mag expire pa ang gana ko!” bulyaw ko.

Natawa siya. “Mag-expire talaga. Sabagay, ganyan ka naman dati pa. Mataray, makulit… at palaging nang-aaway.”

“Ikaw kaya itong mahilig mang-asar! Hug na! Tagal!” bulyaw ko uli.

At niyakap niya ako nang mahigpit, iyon bang yapos na iangat ka talaga sa iyong tinatapakan sa sobrang panggigigil at iindayog ka pang paikot. Parang iyong magsyotang matagal na hindi nagkita at niyakap ni lalaki si babae at inikot-ikot ito sa sobrang tuwa. “Miss ko na ang bunso koooooooooo!”

Nagpaubaya lang ako. Ngunit pinigilan ko ang sarili, hindi nagpakita ng emosyon; hindi rin ko rin sinuklian ang kanyang yakap bagamat sumisigaw ang isip kong yakapin din siya. Kahit halos matumba na kami sa pag-indayog niya, steady lang ang dalawang kamay ko sa aking gilid.

“Tapos ka na? Tara pasok na sa kuwarto.” ang sambit ko noong ibinaba na niya ako, ang mukha ko ay walang expression. Para bang galing lang siya sa loob ng CR at noong nakalabas na ay tinanong ko lang ng “Tapos ka na?” na parang wala lang... siya lang ang nakaraos.

Hindi ko alam kung ano ang laman ng isip niya. Sumunod siya sa akin pagpasok ng kuwarto.

“Ilagay mo lang d’yan ang bag mo!” Para lang akong nag-utos sa isang paslit, wala akong pakialam kung sundalo pa siya o kung ano man ang ranggo niya, o kung may baril man siyang dala. Parang ako lang ang kanyang kumander. Sa inis ko nga ay kulang na lang na utusan ko siya ng “Drop like a log!” o “Crawl like a snake!” o “Walk like a duck!” o mag squat ba sya o magpush ups ng sampung libo. Nakita ko kasi iyon sa training ng mga fourth year high school.

Tumalima naman siya. Inilatag niya ang dalang knapsack sa ibabaw ng cabinet, inilabas ang mga damit niya sa loob niyon atsaka paisa-isang inayos ito sa loob ng cabinet.

“Halos ganoon pa rin… wala pa ring pagbabago sa bahay na ito. Na-miss ko tuloy ang pagtira ko rito.” sambit niya. habang nakatayong nakaharap sa akin, nakasandal sa dingding ang kanyang likod habang ako naman ay nakaupo sa gilid ng kama, nakaharap din sa kanya.

Ewan, Hindi pa rin talaga maalis sa aking isip ang matinding paghanga sa kanyang postura, tindig at kapogian. Sa puwesto niyang isinandal ang pang-itaas na bahagi ng kanyang likod ng dingding habang ang kanyang harapan ay iniunat na mistulang idenisplay pa sa akin, may malisyosong eksenang pumasok sa aking utak. Ewan kung sinadya ba niya o sadyang walang bahid na malisya iyon sa kanya. Pilit kong iwinaksi ito sa aking isip, hindi ipinahalatang na-distract ang isip ko at napansin ang kanyang harapan. “Sa bahay, maaaring wala. Pero sa tao, marami. Sa paglipas ng panahon, lahat ay nagbabago.” Ang sagot kong pasaring.

“Sabagay…” sagot niya. “Kagaya mo… dati ang liit-liit mo. Pero ngayon halos pareho na tayo katangkad. Hindi na yata kita puwedeng kargahin. At hindi ka na ngayon super cute kundi super pogi na! Mas pogi ka pa nga siguro kaysa sa akin eh. Sigurado, maraming nagkandarapang chick sa iyo.”

Gusto kong ngumiti sa sinabi niyang super pogi ako. Ngunit dinaig ako ng tinitimping galit at inis. “Kumain ka na? Gutom lang iyan, private Andrei!” ang nasambit ko lang.

“Hahahaha! Dinemote mo naman ako eh!”

“Bakit ano ka ba? Corporal?”

Tawa pa rin siya ng tawa.

“Andrei! Kumain ka muna! Alvin, samahan mo ang kuya Andrei mo dito sa kusina!” sigaw ni inay.

Nagkatinginan kami.

“Kain ka na raw!”

Ngunit ang isinagot niya kay inay ay, “Mamaya na po nay! Magkuwentuhan pa kami ni bunso!”

Na ikinatataas naman ng aking kilay. “Ano naman ang pagkukuwentuhan natin?” Gusto ko pa sanang dugtungan ng, “Ang hindi mo pagtupad sa mga pangako mo? Ang hindi mo pagsagot sa mga sulat ko? Ang pagpapaasa mo sa akin? Ang ipinapagawa mo sa akin noong bata pa ako na siyang nagpatuliro ngayon sa isip ko?” Ngunit hindi ko na ito itinuloy pa ito.

“Ikaw… kumusta ka na. Anong balita sa iyo dito. Sa girlfriend mo, sa pag-aaral mo…”

“Ok lang. Heto buhay pa...” ang sagot ko na lang. Feeling ko wala namang kalatoy-latoy ang mga topic na iyon. Hindi iyon ang gusto kong marinig sa kanya.

Tahimik. Tinitigan niya ako. Naging seryoso ang kanyang mukha.

Ngunit umiwas ako sa kanyang titig. Itinakip ko ang aking mga palad sa aking mukha.

“Ang laki-laki mo na talaga… Hindi ko akalain na sa paglipas ng ilang taon ba?” Nag-isip siya, nagbilang “...pitong taon, ganyan ka na kalaki, katangkad, at kakisig.”

“Ano ngayon? Syempre, sa paglipas ng panahon lahat ng bata ay lumalaki, tumatangkad. Alangan namang palagi na lang akong bata.” Ang pabalang kong sagot.

Napangiti siya. “Ganoon ka pa rin… Mataray, makulit, palaban. Walang nagbabago sa ugali.”

“Hindi na ah! Nagbago na ako!” ang pagkontra ko rin.

“O sige… nagbago ka na. At mabait ka na ngayon”

“Hindi rin ah!”

At ang ngiti niya ay naging tawa. “Ganoon. Sige mamaya o bukas, bantayan mo na ang tsinelas at sapatos mo dahil sigurado, mawawala na naman ang mga ito.”

“Gawin mo at makatikim ka sa akin! May baril ka ba d’yan? Itago mo, dahil kapag nahagilap ko iyan, babarilin kita!”

Na lalo pang ikinalakas ng kanyang tawa. “Ayaw mo na ba sa itak? Itak ang panlaban mo sa akin noon, di ba?”

Na siyang ikinaiinis ko naman. “Gusto mo tagain ko na yang leeg mo? Hindi ako nagbibiro!”

Nasa ganoon kaming asaran noong tumawag ang itay. Nakarating na pala siya galing sa kanyang trabaho sa bukid.

Lumabas si kuya Andrei ng kuwarto at narinig ko na lang sa labas ang kumustahan nilang dalawa. Ramdam ko ang tuwa ng itay sa kanilang pag-uusap. Sabik na sabik siya kay kuya Andrei. Paborito kasi niya ang kuya Andrei ko. Hiindi ko alam kung bakit. Pero naintindihan ko. Kasi nga, inaanak niya ito at magkasundo sila sa halos lahat ng bagay.

Maya-maya, pumasok uli si kuya Andrei, “Tol… sama ka sa amin ni itay dito sa labas. ‘Lika...”

“Ayoko!” ang sagot ko. Alam ko naman na mag-iinuman lang sila.

“Halika na, samahan mo ako...”

“Ayoko nga! Masakit ang ulo ko eh!” pag-aalibi ko.

“Ito naman o... Kararating ko lang, nasasabik akong kasama ka. Please???”

“Kulit namannnnnnnnn!!!” pagmamaktol ko na. “Sinabi nang masakit ang ko eh!”

Kaya wala na siyang nagawa kundi ang lumabas.

Maya-maya, narinig ko na lang ang pag-uusap nila itay sa labas. Pinilit kong hagilapin ang kanilang pinag-uusapan. Medyo mahina pero naririnig ko ang kanilang tawanan. Parang ikinuwento ni kuya Andrei ang kanyang trabaho bilang isang sundalo, parang kinumusta rin ng itay ang kanyang mga magulang, ang kanilang kalagayan, trabaho… Hindi ko masyadong narinig ang iba pa.

Habang abala sila sa kanilang kwentuhan at inuman, nilatag ko naman ang banig sa sahig at inilagay doon ang unan. At dahil iisa lang ang kumot ko, tanging unan at banig lang ang sa kanya. Gusto ko kasing sa pagpasok niya makikita niya kaagad ang banig na nilatag ko sa sahig at wala nang tanong-tanong pa kung saan siya hihiga.

Maya-maya, gumitara na ang itay at kumakanta. Magaling kumanta ang itay. Magaling din siyang maggitara. Kay itay natutong maggitara si kuya Andrei.

Ngunit doon ako na-antig noong si kuya Andrei na ang kumanta. Noong mag-intro na ang gitara niya, pakiramdam ko ay nanindig ang aking mga balahibo –


Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder
Feel like I'm getting older
Still I can't forget your face
Separated by a million miles of ocean
My heart still feels emotion
Even in this lonely place

Old photographs and places I remember
Just like a dying ember
That's burned into my soul
Even though we walk the diamond-studded highways
It's the country lanes and byways
That makes us long for home

Lately I just find my mind has turned to dreamin'
Making plans and scheming
How I'm gonna get back home

But deep down inside I know it's really hopeless
This road I'm on is endless
We climb our mountains all alone

Old photographs and places I remember
Just like a dying ember
That's burned into my soul
Even though we walk the diamond-studded highways
It's the country lanes and byways
That makes us long for home


Pakiramdam ko ay biglang nag flashback ang lahat ng mga pangyayari sa amin, lalo na ang pagkanta niya sa akin sa kantang iyon sa araw mismo ng kanyang pag-alis. Naramdaman ko muli ang lungkot, ang sakit, ang pag-iisa, at ang ginawa niyang pagpapaasa sa akin na halos ikamamatay ko sa sobrang sama ng loob. At namalayan ko na lang ang pagpatak ng aking mga luha. Hindi ko lubos maisalarawan ang tunay kong naramdaman. Napahagulgol ako. Pakiramdam ko ay tinorture ang aking kalooban. Naawa at nagalit sa sarili, nagalit sa mga pangyayari, nagalit sa kanya,...

Maghahating gabi na noong narinig ko ang mga yapak niya patungo sa kuwarto ko. Dali-dali kong itinalukbong ang kumot sa aking buong katawan upang hindi niya mapansing gising pa ako.

Noong nakapasok na siya ng kuwarto, narinig ko ang pagsara niya sa pinto. Pinakiramdaman ko ang kilos niya. Narinig ko ang kaluskos niya na parang naghubad ng damit. Narinig ko rin ang tunog ng kanyang zipper; ang kaluskos ng paghubad niya sa kanyang pantalon at ang pagsabit nito sa nakausling pako sa kahoy na poste. At maya-maya lang ay narinig ko na ang ingay ng paglapat ng kanyang katawan sa nilatag kong banig.

Nakiramdam lang ako. Nakamulat ang aking mga mata sa ilalim ng kumot ngunit hindi ako kumilos.

“Hayyyy... ganoon pa rin si itay. Walang kakupas-kupas sa pag-inum at pagkanta. Ang lakas-lakas pa rin pati. Tatalunin pa ata ang isang sundalong kagaya ko sa tibay ng kanyang katawan!” Sambit niya ang boses ay halatang lasing, malambing na malambing ang tunog.

Noon ko lang narinig ang boses na iyon. Noong bata pa ako, hindi ko naranasang makasama siyang lasing. Pinapagalitan kasi siya ng kanyang inay kapag umiinum. Kaya hindi na siya tinatagayan ni itay kapag ganyang naggigitara at nagkakantahan sila.

Hindi ako kumibo, bagkus ay humilik pa kunyari ako. At nilakasan ko pa talaga upang malaman niyang tulog na ang taong kasama niya sa kuwarto at dapat ay tumahimik na siya.

Ngunit hindi siya maawat sa pagdaldal. “Narinig mo ang kanta ko tol? Kapag hindi mo narinig sabihn mo lang at hindi na ako magsasalita. Kung narinig mo naman, kakantahan uli kita.”

Syempre, tulog ako kung kaya hindi ako sumagot.

“Ah... narinig mo pala. Sige kakantahan na kita.” At kumanta na naman siya, “Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder, feel like I'm getting older, still I can't forget your face, separated by a million miles of ocean, my heart still feels emotion, even in this lonely place. Old photographs...”

“Hindi ko nariniiiiiigggggggggg!!!” ang sigaw ko na. Ngunit napaisip din ako. Parang baligtad yata. Dapat sana ay kung hindi ko narinig, kantahan niya ako at kung narinig ko na, titigil na siya sa pagkanta. “ni-reverse psychology ba niya ako?” sa isip ko lang. Ngunit nanatili pa rin ako sa aking posisyong nakahiga at nakatalukbong. Nagmanman.

“Sabi ko na nga bang hindi ka pa tulog eh…” ang biglang paglakas ng kanyang boses na tila na-excite.

“Sabi ko na nga ba!” sa isip ko lang sabay balikwas sa higaan upang talakan ko na sana siya. Ngunit ako ang nagulat sa aking nakita. Tumambad sa aking mga mata ang hubad niyang katawan, na brief lamang ang nakatakip. Ang lalaki ng kanyang biceps, ang kanyang dibdib na matipuno, pormang-porma ang dalawang umbok nito na parang sadyang inukit ng isang magaling na eskulptor, at ang balahibo sa gitna ng kanyang dibdib na halatang hindi naaahitan ng ilang araw ay napakagandang tingnan, parang mga maninipis na damong bagong ni-lawn mower. At higit sa lahat, ang bukol sa ilalim ng kanyang puting brief.

Natahimik ako sandali, na-distract, napalunok ng laway. Naramdaman kong lumakas ang ang kabog ng aking dibdib at ang kakaibang init at kiliti na dumaloy sa aking kalamnan. Naglaro sa aking isip ang porma ng bahagi ng katawan niyang iyon na nakatago sa ilalim ng kanyang brief. Nanumbalik sa aking isip ang nangyari kung saan inutusan niya akong laruin ito. “Ano na kaya ang hitsura niyan ngayon? Siguro mas malaki na. Sinu-sino na kaya ang naka-tikim niyan?” ang tanong sa aking isip. Ngunit pilit na pinigilan ko ang aking sarili at hindi ko ipinahalatang napansin ko ang mga iyon.

Inilayo ko kunyari ang tingin ko sa kanyang katawan at nagsalita. “A-ano ngayon kung hindi pa ako tulog? Di ako makatulog dahil sa ingay mo!”

“Hindi ka kasi bumaba upang sumali sa amin eh...”

“Sabi nang masakit ang ulo ko... Kulit mo!”

“Na-miss kita tol eh...”

“Neknek mo!”

“Hindi mo ba na-miss si kuya?”

“Hindi!”

Tahimik.

“Nagbago ka na…” ang mahina at malungkot niyang sabi.

“Malaki na ako.”

“Tama... may girlfriend ka na pala, nalimutan ko.”

“Matulog ka na ah!”

“Sabihin mo munang na-miss mo ako”

Natahimik ako sandali. Nag-isip. At upang tumahimik na siya, “Sige... na miss kita. Happy ka na? Tulog ka na!”

Humiga siya.

Humiga uli ako at muli itinalukbong ko ang kumot sa aking buong katawan.

Ngunit nagsalita pa rin ito. “Sabi ni itay may aswang pa rin daw dito sa inyo.”

Sa narinig kong iyon, nanumbalik sa aking isip ang insedente kung saan gumawa siya ng kuwento tungkol sa aswang upang makatabi lang ako. Ngunit sa pagkakataong iyon, hindi ko na kinagat pa ito. “Hindi ko naman narinig na sinabi ng itay iyan sa iyo ah!”

“Ibig sabihin ba niyan ay nakinig ka pala sa mga pinag-usapan namin ng itay?”

Na siya ko ring ikinagulat. “Arrggghhh! Talagang hinuhuli niya ako!” sa isip ko lang. “Hindi ah! Wala akong paki sa mga pinag-uusapan ninyo. Ang ibig kong sabihin, hindi naman nagkukuwento tungkol sa aswang ang itay! Di naman naniniwala iyan sa mga aswang! Atsaka malaki na ako. Hindi na ako takot sa aswang. Walang aswang dito… Baka ngayon pa lang; nasa loob ng aking kuwarto.”

Natawa siya. “Mamaya, aaswangin kita.”

“Laslasin ko ang leeg mo. May itak ako sa ilalim ng aking kama.”

Tahimik.

Noong sinilip ko siya, nakatulog na pala ito.

Marahan akong bumangon at naupo sa gilid ng kama. Pinagmasdan ko ang kanyang anyo natutulog siya. “Napakaguwapo niya!” sigaw ng isip ko. Ang gandang tingnan ng kanyang matipunong katawan kung saan ang kanyang dibdib ay halos mapuno ng balahibo. Nakatihaya siya, ang kaliwang braso ay ipinatong sa kanyang noo samantalang ang isang kamay ay nakapatong naman sa ibabaw ng kanyang pusod, ang dalawang daliri ay bahagya pang nakapasok sa loob ng garter ng kanyang puting brief kung saan bumakat ang kanyang pagkalalaki.

Lalo pang tumindi ang aking pagnanasa sa aking nakita. Parang gusto ko na siyang tabihan, yakapin, halikan, haplusin ang katawan at, kagaya ng ginawa ko sa kanya noong bata pa ako, laruin ang kanyang pagkalalaki.

Ngunit nangibabaw pa rin ang galit ko sa kanya. Hindi ko alam kung paano ko mabigyang kasiyahan ang aking pagnanasa; ang naglalarong eksena sa aking isip.

Bumalik ako sa paghiga, dumapa sa aking kama at pinilit na makatulog.

Naidlip ako sandali noong narinig ko ang ingay ng pagpatak ng malakas na ulan. Tiningnan ko ang lugar kung saan nakahiga si kuya Andrei. May butas kasi ang bubong sa parte ng kanyang hinigaan. At nakita kong basa na ang kanyang banig. At basa na rin ang katawan niya. At bagamat pumapatak ang tubig sa katawan niya, nanatili pa rin itong tulog. Siguro ay dahil sa sobrang kalasingan.

Sa nakita ko, pakiramdam ko ay tinablan din ako ng pagkaawa. Malamig ang gabi, wala siyang kumot, at nababasa pa siya sa ulan.

Dali-dali ko siyang ginising. “Kuya! Lipat ka sa higaan ko!” ang sambit ko. Ngunit hindi pa rin siya nagising. Ang ginawa ko ay hinila ang kanyang braso. Sumunod naman ito bagamat nakapikit lang ang kanyang mga mata. Para bang nanaginip lang at sumunod sa aking paghila sa kanya.

Noong nahiga na kaming magkatabi, lumakas na naman ang kabog ng aking dibdib. Noong una, dumestansya pa ako sa kanya, pilit na umusog palayo upang huwag magdikit ang aming mga balat. Nakatihaya ako, nakatutok ang mga mata sa bubong, ang aking isip ay tuliro, mistulang may nag-agawang pangitain sa aking isip; ang isa ay siguradong ikasisiya ko bagamat lulunukin ko ang aking pride at galit sa kanya ngunit maaaring magiging dahilan sa isang pagsisisi; at ang isa naman ay ang paninindigan at pananatiling buo ang respeto para sa sarili.

Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga. Litong-lito ang aking isip. Para akong isang manok na nasa harap na ang bigas at tutukain ko na lang ito.

Tumagilid ako paharap sa kanya, maingat pa rin na hindi maglapat ang aming mga balat. Sa gitna ng munting ilaw na nanggaling sa maliit na boltahe ng fluourescent light, pinagmasdan ko ang kanyang mukha, inisa-isang inukit ang kaliit-liitang detalye noon sa aking utak.

Nanumbalik ang lahat ng mga ala-ala sa kanya; ang aming kulitan, harutan, awayan, ang kanyang pag-aalaga sa akin, at higit sa lahat, ang aming munting lihim. “Halos ganoon pa rin siya; ang kaibahan lamang ay mas lalo pa siyang gumuguwapo... at ang dating bigoteng maninipis pa ang mga hibla ay naging mas makapal na, at halatang bagong ahit. Nandoon pa rin ang kinis ng mukha niya, ang matungis na ilong, ang makapal at pantay na kilay na mistulang ipininta ng isang magaling na pintor...” sa isip ko lang.

Binitwan ko ang isang malalim na buntong-hininga. Napakalapit na lang sana niya, abot-kamay ko lang at kaya ko nang gawin muli ang dati kong ginawa sa kanya. Ngunit hindi ko magawa ito dahil sa kinikimkim ko pa ring galit. At isa pa, hindi ko rin alam kung gusto pa niyang gawin ko ito muli sa kanya. Baka mapahiya lang ako, isipin niyang bakla pala ako. Baka kapag ginawa ko iyon, baka magising siya at iisiping nag take advantage ako sa kalasingan niya. Para akong isang taong natatae ngunit hindi mahanap ang kubeta.

Dahan-dahan kong ibinaba ang aking paningin sa kanyang leeg, sa kanyang matipuno at balbuning dibdib. Isang bahagi ng aking utak ang sumigaw na haplusin ko ito.

Pinigilan ko pa rin ang aking sarili. Ibinaba ko pa ang aking paningin sa sa kanyang tiyan. Kitang-kita ko ang paggalaw nito sa bawat paglabas-masok ng hangin sa kanyang baga habang ang mga litid na gumuhit sa kanyang six-pack abs ay nakisabay din sa bawat pag-angat-baba ng kanyang tiyan.

Ibinaba ko pa ang aking paningin sa kanyang puson. Sa gilid nito ay kitang-kita ko pa ang kanyang oblique muscles na pumorma ng magkabilang litid at patungo ang mga ito sa kanyang pagkalalaki. Naroon din ang nakahilerang mga balahibo sa gitna noon na pumorma ng guhit galing sa kanyang pusod patungo sa kanyang pagkalalaki.

At noong napako na ang aking paningin sa kanyang puting brief, kitang-kita ng aking mga mata ang malaki at mahabang bukol na pahiris. Alam ko, tumitigas ang ari niya. Kung hindi lang ito nakahiris, sigurado, umusli na ang ulo nito sa garter ng kanyang brief.

Naimagine ko kaagad ang porma ng kanyang alaga sa ilalim ng brief na iyon. Mistulang naaaninag ko pang kumikislot-kislot ito at gustong kumawala. Naalala ko pa ang ginawa ko sa kanya noon. Naaamoy ko pa at nalalasahan ang mapakla at malangsang amoy na pumulandit sa kanyang pagkalalaki kung saan ay aksidenteng pumasok sa aking bibig at nalulon ko ang bahagi noon.

Lalong nag-aalab ang aking pagnanasa. Nanginginig ang aking kalamnan. Parang gusto kong matikman uli iyon. Sumisigaw ang aking isip, matindi ang udyok na sunggaban ko na ito, habang himbing na himbing siya.

Dali-dali ngunit maingat akong tumayo at tinumbok ang switch ng fluorescent light sa aking kuwarto at pinatay ko ito. Dali-dali at naka tip-toe akong bumalik sa aking puesto. Nanginginig. Tila mabibingi ako sa lakas ng kalampag ng aking dibdib.

Tahimik. Limang minuto. Sampung minuto. Labing-limang minuto…

Dahan-dahan akong tumayo at nangangapang tinumbok uli ang kinalalagyan ng switch. Pinailaw ko muli ang kuwarto atsaka maingat ring bumalik sa aking puesto ng kama at naupo.

Pinagmasdan ko muli siya. Himbing na himbing pa rin siya at tila napaka-inosente ng kanyang mukha. Marahan at maingat kong ipinasok muli sa loob ng kanyang brief ang kanyang pagkalalaking bahagya na lang na tumigas. Hinila ko ring marahan ang kumot at pinahid ang parte sa kanyang tiyan at dibdib kung saan nagkalat ang dagtang lumabas sa kanyang ari.

Naaamoy at nalalasahan ko pa ang dagta ng kanyang pagkalalaki. Pakiramdam ko ay may kaibahan na ito. Mas malapot, at mas lalo pang mapakla. Pinahid ko na rin ang mga tirang dagtang dumikit sa aking bibig. Ang iba ay tuluyan ko nang nilunok...

Humupa na ang malakas na ulan. Muli akong humiga, dahan-dahan upang hindi siya magising. Tumagilid akong patalikod sa kanya, ang agwat ay sapat upang hindi maglapat ang aming mga balat. Itinalukbong ko ang kumot sa aking katawan atsaka ipinikit ang aking mga mata...



(Itutuloy)