Love Me Like I Am (Book 1 Part 16)

Pasensya na po kung medyo natagalan ang update!! Dami ko po kasing inaasikaso ehh, tapos pag-uwi ko po ng bahay ay kadalasan nakaka-tulog na ako agad kaya wala na po akong time mag-edit..

Bali sa Next part na lang po ang batian portion!! Hehehe..

Ngapala, inaanyayahan ko po kayo na mag-vote sa poll na nasa blog ko. Hehehe.. Ang poll po ay pawang katuwaan lang po!!! Hehehehe..

Salamat po Sa lahat ng mga nagtyatyagang magbasa sa Story ko!! Alam ko po na marami pong flaws ito at medyo malabong ma-edit ang plot gawa nga po ng 1 taon na ito nasulat pero. Pero sa kabila ng kakulangan ay salamat pa rin po sa pagbabasa at pag-suporta!!!

MALAPIT NA PONG MATAPOS ANG BOOK 1. 2 PARTS NA LANG!!!
Eto na po ang Part 16..

--------------------------------------------------------------------------------

By: White_Pal
BLOG: http://gabbysjourneyofheart.blogspot.com/
FB: whitepal888@yahoo.com

"Love Me Like I Am"
BOOK 1: Faces Of Heart
Part 16: "The False One and The True One.."

Hindi ako nakakilos sa halik niya. Mainit ang kanyang mga labi kahit na kami’y nasa ilalim ng tubig. Langhap ko ang mainit niyang hininga sa aking bibig. Nakukuryente ako sa bawat galaw ng kanyang kamay na nasa mukha ko, kasama dito ang bawat galaw ng kanyang labi. Ramdam ko ang sabay na pagpintig ng puso naming dalawa. Napaka-sarap niyang humalik, ramdam ko ang isang pagmamahal na matagal ko ng hindi nararamdaman. Pero alam ko sa sarili ko na isa pa rin ang sinisigaw ng puso ko, yun ay walang iba kundi si Jared.

Nang bumalik ako sa aking katinuan gawa ng hindi na ako makahinga sa ilalim ng tubig ay tinulak ko siya palayo. Pagkatulak ko sa kanya ay tinulungan niya akong umahon sa swimming pool.

Nang maka-ahon na kami ay nakita ko siyang tulala, alam ko nagulat din siya sa ginawa niya. Sa totoo lang feeling ko nabastos ako sa ginawa niyang paghalik sa akin. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko basta feeling ko naapakan ang pride ko.

Maya-maya ay tumayo ako at nagmamadaling umalis ngunit hinawakan niya ang kamay ko.

ACE: “Gab.. Sorry..” ang pagmamakaawa niya.

Ngunit isang suntok lang ang ginanti ko sa kanya at tumilapon siya sa swimming pool. Agad naman akong nagtatatakbo palayo.

Dumaan ang mga araw at balisa pa rin ako sa nangyari, hindi ako makapag-trabho ng maayos at hindi ko rin magawang matulog ng mahimbing gawa ng bumabagabag sa isip ko si Ace. Hindi ko alam kung bakit ko nararamdaman ito, hindi ko alam kung ano basta naguguluhan ako.

Isang araw habang naghuhugas ng pinggan,

ACE: “Gab.. Can I talk to you???”

AKO: “Sir marami po akong ginagawa..” ang nasabi ko gawa ng naiilang pa rin ako sa kanya.

ACE: “Di ba sinabi ko ng wag mo akong tatawaging Sir?? At tsaka bakit mo ba ako iniiwasan??”

AKO: “Hindi kita iniiwasan. Marami lang talaga akong ginagawa.”

ACE: “Gab.. please mag-usap tayo??” ang nasabi niya sabay hawak sa braso ko.

Sa pagkadinig ko sa katagang iyon at sa paghawak niya sa braso ko ay naalala ko ang isang taong nakikiusap din sa akin na mag-usap kami ngunit hindi ko pinakinggan. Iyon ay walang iba kundi si Jared. Haayyy..

Sa pagkakataong ito, parang nakikita ko si Jared kay Ace. Naalala ko ang mukha ng taong mahal ko na nakikiusap na pakinggan siya. Dahil nga sa naalala ko si Jared at kahit papaano ay nagsisisi naman ako sa ginawa ko na hindi makinig sa kanya ay..

AKO: “Ok sige.. Ano ito Ace??” ang sabi ko sabay tigil sa paghuhugas ng pinggan.

ACE: “Gab.. nung isang araw..” hindi niya natapos dahil sumagot ako agad.

AKO: “Ayokong pag-usapan yun please..”

ACE: “Gab.. makinig ka please.. Yung ginawa ko.. Totoo yun.. Hindi ko alam kung bakit ko nagawa iyon pero isa lang ang alam ko Gab.. You’re Special, You’re one of a kind, What you see is what you Get.. That’s you.”

Hindi naman ako nakapagsalita dahil may naalala ako..

=====FLASH BACK=====

Naalala ko na nakatambay kami sa may rooftop ng Hotel na lagi naming pinupuntahan kapag wala kaming magawa.

AKO: “Nagtataka lang ako Jared.. Bakit ako ang napili’t minahal mong mokong ka ha??? Dami namang iba diyan! Ayan nga oh yung mga babaita mong fans nagagandarapa sa iyo. Tapos eto ka nagmahal sa isang lalaki, at isang Gabriel Montenegro lang na Clown at pinagtatawanan ng lahat.”

JARED: “Gab.. Hindi mo pwedeng diktahan o sabihin sa puso mo kung sino ang mamahalin nito, dahil kagaya natin, ang puso ay buhay, humihinga, nasasaktan, natutuwa, at nagmamahal. Kagaya din natin, meron itong freewill. Tanging ang puso lang ang buhay dito sa lupa na totoong nakakaintindi sa salitang “Pagmamahal”. Siya lang ang makakapagsabi kung sino ang dapat mahalin at kung saan ito liligaya.”

AKO: “Meh ganun?? Ahahahahaha!!!”

JARED: “Oo naman!! Hehehe..”

AKO: “Pero ano ba kasi nakita mo sa akin?? Hindi naman ako gwapo, clumsy ako, lahat na ata ng negative ay nasa akin na ata ehh..”

JARED: “You maybe clumsy, but you’re not ugly. Maaring sabihin mo na lahat ng negative ay nasa iyo na.. pero ito ang sasabihin ko sa iyo.. You’re Amazing, You’re Strong, You are who you are, no sign of pretentions, a true person. What you see is what you get.. Yun ka..”

At kasabay noon ay hinalikan niya ako sa labi.

=====PRESENT TIME=====

AKO: “Ace..” ang nasambit ko na lang.

ACE: “Gab aaminin ko.. Hindi ko alam ang dahilan pero mahal na kita. Oo maaring sabihin mong baliw ako dahil nagmahal ako sa isang lalaki pero yun ang totoo. Mahal kita Gab.. Noong una pa lang kitang Makita, I felt something special. Naalala ko ang girlfriend ko sa iyo noon, ang charm and charisma niya, ang kakaibang hatak sa akin. Gab I love you. But that doesn’t mean na mahalin mo rin ako. Hindi kita minamadali and I want you to think about it. At sana, wag mo naman akong iwasan. Lagi mong tatandaan na nandito lang ako.” At kasabay noon ang pagtalikod niya.

Ngunit..

AKO: “Ace..” ang pagtawag ko sa kanya

At pagharap niya ay yinakap ko siya. Alam ko nagulat siya sa ginawa ko.

AKO: “Salamat.. Sa lahat.. Salamat sa pagmamahal.. At least alam ko na meron pang taong nagbibigay importansya sa akin. Pero Ace, hindi ko maipapangako na masusuklian ko ang pagmamahal na iyan.”

ACE: “Ok lang Gab.. Maghihintay ako..”

Walang nagbago sa samahan namin ni Ace. Kahit pinagtapat niya ay hindi ako lumayo o umiwas sa kanya. Wala naman kasing dahilan para iwasan ko siya eh. Minahal niya lang ako at walang masama doon, in fact gusto ko pa nga eh kasi kahit papaano may nagmamahal sa isang kagaya ko. Yeeesss!!! Meh ganun?? Ahahaha!!

Kinahapunan, habang naglilinis naman ako sa sala.

“Anak, magpahinga ka naman.” Ang sabi ng isang tao na nasa likuran ko.

Nang lingunin ko ito ay nakita ko na ito ang Lolo ni Ace. Para akong naging bato sa nakita ko, hindi ko alam kung bakit. Siguro ay dahil sa hinala ko na baka siya ang Lolo ko. Gusto ko siyang kausapin at kumpirmahin sa nawawala niyang anak at kugn ito ba ang Mama ko ngunit wala akong lakas ng loob at ayaw ko namang magpaka-feeling nuh.”

AKO: “Ahh.. Ehh.. Ok lang po ako Don Raphael.” Sabay ngiti.

LOLO: “Natutuwa ako sa iyo bata. Kasi all around ka eh, pwede sa kusina, sa hardin, magwalis, mag-mop, kahit ano!”

AKO: “Paano niyo naman po nalaman?”

LOLO: “Naikkwento ka sa akin ni Ace at ng ibang kasambahay dito.”

AKO: “Ahh.. hehehe.. Ginagawa ko lang po ang trabaho ko. At tsaka ayaw ko po maging pabigat dito.” Sabay ngiti.

LOLO: “Nako wag mong isipin yan. Alam mo sa totoo lang, naalala ko sa iyo ang anak ko. Ganyan din, napakasipag kahit na may mga katulong kami ay tumutulong siya sa bahay. Sa katunayan nga ehh halos magkahawig kayo ng kulay ng mata.”

AKO: “Ay ganun po ba?” ang nasabi ko na lang.

Tila kinabahan naman ako sa nadinig ko. Medium light brown din kasi ang kulay ng mata ng Mama ko. Kaya lang ang korte naman ng mata ko ay nakuha ko sa Papa ko.

LOLO: “Oo.. Pati ang ilong, ganyan na ganyan.. Sa katunayan nga ehh magkapangalan pa kayo ng yumao kong Apo. Gabriel..”

AKO: “Ahhh.. Ehh Ano po bang nangyari sa Apo niyo?” ang tanong ko na lang na pagmamaang-maangan na kunwari ay walang sinabi si Bianca tungkol dito.

LOLO: “Ayon kay Bianca, namatay daw sa aksidente ang Apo ko, kasama ang anak ko at asawa nito. Alam mo Gab, pagkatapos ko silang palayasin ay pinagsisihan ko ang nagawa ko. Wala naman kasing kasalanan ang anak ko eh. Nagmahal lang siya sa isang lalaki na—“ hindi niya natapos ang sasabihin.

AKO: “Na ano po??” ang sunod kong tanong.

LOLO: “Wala.. Hehe..” ang tawa na lang nito.

AKO: “Ahh.. Hehe.. Eh Don Raphael, bakit niyo po sinasabi sa akin ito?”

LOLO: “Hindi ko nga rin alam ehh, ang alam ko lang ay ang gaang-gaang ng loob ko sa iyo. Siguro dahil noong makita kita ay parang nakita ko ang anak ko sa iyo. Parehas na parehas talaga ng kulay ng Mata. Dagdag pa na kapangalan mo ang apo ko.”

Hindi ko na alam ang sasabihin ko. Pero malakas ang kutob ko, Lolo ko siya! Hindi ko lang alam kung paano patutunayan ito. Bigla tuloy pumasok sa isip ko ang nawawala kong kwintas na binigay sa akin ni Mama. Naisip ko na kung ipapakita ko it okay Don Raphael ay baka masagot ang mga katanungan ko.

“Kailangan mahanap ko ang kwintas..” ang sigaw ko sa isip ko.

Akala ko ay magtutuloy-tuloy na ang magandang araw ko kaya lang, habang naglilinis ako sa may terrace.

“Psssstttt!!” ang tawag ng nasa likod ko.

Alam ko namang si Bianca ito dahil siya lang naman ang tumatawag sa akin ng ganun.

AKO: “Yes po??” ang tanong at lingon ko naman dito.

BIANCA: “Anong PO!?!!? MADAM!!!” ang sigaw naman nito sa akin sabay batok sa akin.

AKO: “Sorry Madam.” Ang nasagot ko na lang.

BIANCA: “Hoy ikaw palamunin ka!! Ang kapal ng mukha mong sumipsip sa Lolo ko!! Kitang-kita ko ang pagsip-sip mo sa kanya!! Ano bang gusto mong mangyari ha?? Ang Ampunin ka niya? Kapal ng face mo ahh. Hoy Muchacho ka wag kang ilusyonado!! Ako lang ang apo ni Lolo kaya wag kang mag-ilusyon at umarte na parang apo ka rin niya.” Ang dire-diretsong sabi nito.

Ewan ko ba kung bakit iyon ang sinabi niya sa akin gayong nakikipag-usap lang naman ako kay Don Raphael, masama ba yun??”

AKO: “Madam, hindi po ako sumisip-sip, at hindi po ako nag-iilusyon. Wala po akong ginagawang masama, si Don Raphael ang Lumapit sa akin at kinausap ako. Alangan namang hindi ko po kausapin di ba po? Di ba kabastusan po iyon?” ang sagot ko na lang sa kanya bilang depensa sa sarili ko.

BIANCA: “ABa!! At sumasagot-sagot ka na ahh!!” at sabay nito ang pag-hablot niya sa buhok ko at dinala ako sa may hardin.

Pagkarating namin sa may hardin ay nginudngod niya ang mukha ko sa lupa na basa pa at kaka-dilig lang. Dahil sa ginawa niya ay napuno ng putik ang mukha’t damit ko. Hindi ako makapalag dahil sa napaka-sakit ng pagkakahablot niya sa buhok ko. Bago niya ako ingud-ngod doon ay nakita kong nasa di kalayuan sina Aling Nelly, Inday, Totoy, at Enso na gulat na gulat sa kanilang nasasaksihan.

BIANCA: “Yan ang bagay sa iyo Squatter ka!! Sampid!! Palamunin!!” ang sisigaw niya.

Pagkatapos ng pag-ngudngod niya sa mukha ko ay nagpunta siya sa lugar na kinatatayuan nila Aling Nelly, Inday, Totoy, at Enso.

BIANCA: “Lumayas kayo diyan!!!” ang sigaw niya sa mga kasama kong kasambahay.

Nakita ko naman na may iniihaw silang pagkain doon at tinangka ni Bianca na ingud-ngod ang mukha ko sa ihawan. Ngunit pinigilan siya agad nila ALing Nelly, Totoy at Enso kaya hindi natuloy ang balak niya..

BIANCA: “Mga P*tang*na niyong mga squatter kayo!!! Wag niyo akong Hawakan!! BITIWAN NIYO AKO!! BITIWAN NIYO AKO!!!” ang pagsisigaw niya kay Totoy at Enso habang pinipigilan siya.

ALING NELLY: “Ma’am Grabe naman po kayo!!” ang sabi ni Aling Nelly habang inaalalayan ako.

BIANCA: “Wala kang pakielam impakta ka!! Lumayas ka diyan at baka ikaw ang unahin kong ingudngod diyan!! Bitiwan niyo ako!!!” ang pagsisigaw niya.

BIANCA (ulit): “At ikaw palamunin ka (sabay turo sa akin), wala kang karapatang sagot-sagutin ako!! Ako ang apo dito!! Ako ang may karapatan dito kaya wag kang mag-ilusyon!! At isa pa, wag na wag na wag ka na ulit lalapit sa Lolo ko dahil kapag ginawa mo yan, mas matindi pa diyang ang gagawin ko sa iyo!!” ang pagbabanta niya.

Maya-maya ay nakita kong nandoon pala si Ace. Tinawag pala siya ni Inday na kanina ay nandoon lang.

ACE: “Bianca!!!” ang sigaw nito.

BIANCA: “What??? Ano ha??” ang sigaw pa rin nito.

ACE: “Ano yung sinasabi mo ha?? Bakit mo pinagbabantaan ng ganun si Gab?? Ano bang kasalanan niya ha??” ang sigaw nito kay Bianca kasabay ng paghawak niya sa braso nito.

BIANCA: “Hoy Ampon ka bitiwan mo ako!! Isa ka pa!! Sampid ka lang din dito kaya wala kang karapatang pagsabihan ako ng ganyan!!! Wala kang karapatang kontrahin ako sa mga ginagawa ko dahil Ampon ka lang!! Ampon!!! Sampid!!!” ang pagisisgaw niya.

ACE: “Bakit ba galit na galit ka kay Gab Bianca ha?? Bakit?? At bakit ka natatakot ka na lapitan siya ni Lolo Ha?? Wala namang masma doon ahh.”

At mataray na sinagot ito ni Bianca ng..

BIANCA: “Wala kang pakielam!!! At ayaw kong Makita na ang mga muchachang ito ay nakikipag-usap sa Lolo ko!! Lalo na yan!!” ang duro pa niya sa akin.

ENSO: “Wag mong dinuduro ang kuya Gab ko!!” ang sabat naman ni Enso.

BIANCA: “Hoy batang palamunin manahimik ka at wag mo akong sisigawan!!” sabay sampal kay Enso.

AKO: “Wag mong sasaktan ang bata” ang sigaw ko na handa na siyang sugurin. Ngunit nasa likod ko si Aling Nelly at pinipigilan ako.

BIANCA: “What?? Matapang ka na ha?? You’re Going to hit me?? GO AHEAD!!” ang pang-iinis pa niya sa akin.

ACE: “Tama na!!” ang sigaw nito okay Bianca.

ACE (ulit): “Subukan mo pang saktan sila lalong-lalo na si Gab at makakatikim ka na sa akin babae ka.”

BIANCA: “Ahh ganoon!! Sige magkampihan kayong mga sampid!! Hindi pa tayo tapos..” ang sabi niya sa amin sabay alis.

Pagkaalis niya..

ACE: “Gab, ano ba kasi nangyari??”

ENSO: “Oo nga kuya ano ba nangyari??”

At kinwento ko sa kanila ang dahilan ng galit sa akin ni Bianca.

TOTOY: “Yun lang?? Ang babaw naman noon.” Ang sabi niya.

ACE: “I smell something..” ang sabi niya sabay tingin sa akin.

ALING NELLY: “Grabe naman yun, sobrang babaw naman noon. Sir Ace, di po ba natin pwedeng sabihin ito kay Don Raphael?”

ACE: “Wag!! Hindi muna ngayon.. May hinala ako.. at may naisip akong paraan. Basta.” Ang sabi lang nito.

ACE: “Sige.. Aalis muna ako at may kailangan akong imbestigahan.”

ALING NELLY: “Ano po iyon Sir??”

ACE: “Basta.. Uuumm Gab, tara usap muna tayo.”

ENSO: “Kuya Ace, di pa po siya nakakapagpalit.”

ACE: “Ok lang yan at tsaka mabilis lang ito. Tara Gab.”

At sumunod naman ako.

ACE: “Gab, kahit anong mangyari wag kang papatalo kay Bianca ok??”

AKO: “Hindi ko alam Ace. Nahihirapan na ako. Hindi ko nga alam kung ano pa ang kaya niyang gawin ehh.”

ACE: “Basta magpakatatag ka ok?? Nandito lang ako Gab.. Hindi kita iiwan.”

AKO: “Bakit ka ba ganyan magsalita Ace?? Aalis ka ba??”

ACE: “Oo.. Di ko alam kung kalian ako babalik. Isang linggo? Dalawa?? Tatlo?? Isang buwan?? Hindi ko alam Gab. Basta kailangan mapa-alis si Bianca dito, hindi siya ang tunay na Alvarez.”

AKO: “Ace..”

ACE: “Basta Gab, magpakatatag ka ok?? Babalik ako.. I promise..” at kasabay nito yakap niya sa akin.

AKO: “Ingat ka ahh.. Babalik ka ok??” ang sabi ko sa kanya na naluluha na.

ACE: “Of course.. Love you..” sabay halik sa pisngi ko.

Sa paghalik niya sa pisngi ko ay parang isang kuryente ang dumapo dito. Masarap, nakakakilig. Ewan ko kung bakit. Siguro nga mahal ko na rin si Ace pero sadyang mas matimbang pa rin si Jared sa puso ko.

At pagkatpos noon ay ngumiti siya at umalis. Haayyy. Ang sarap-sarap ng may taong nagmamahal sa iyo. Kung wala nga lang Jared dito sa puso ko ay malamang, sasagutin ko na talaga si Ace.

Kinagabihan habang ako’y nakahiga at nagpapahinga, pinaandar ko ang radio at linagay iyon sa istasyon na lagi naming pinapakinggan ni Kuya Jared. Pagkatapos ng isang kanta ay biglang nagsalita ang DJ.

DJ: “We received a request message from an avid listener named Jared from ****** city and he says..”

“Request ko po yung kantang “My Everything by 98 degrees” and “Like I Am by Rascal flatts”. Para ito sa isang taong mahal na mahal ko. Mahal, Gabby ko.. kung nasaan ka man ngayon, sana ay masaya ka na.. Ikaw lang ang mamahalin ko hanggang sa huli.. Hintayin mo ako diyan. Love, Jarjar..”

DJ: “Aaaawww.. That’s sooooo sweet. Don’t worry Jared, we will grant your request. Here comes “My Everything”.

Hindi ko napigilang lumuha sa nadinig kong message ni Jared at talagang nag-request pa siya para lang sa akin.

My Everything – 98 Degrees Song Lyrics

“The loneliness of nights alone
the search for strength to carry on
my every hope has seemed to die
my eyes had no more tears to cry
then like the sun shining up above
you surrounded me with your endless love
Coz all the things I couldn't see are now so clear to me

You are my everything
Nothing your love won't bring
My life is yours alone
The only love I've ever known
Your spirit pulls me through
When nothing else will do
Every night I pray
On bended knee
That you will always be
My everything

Now all my hopes and all my dreams
are suddenly reality
you've opened up my heart to feel
a kind of love that's truly real
a guiding light that'll never fade
there's not a thing in life that I would ever trade
for the love you give it won't let go
I hope you'll always know

You are my everything
Nothing your love won't bring
My life is yours alone
The only love I've ever known
Your spirit pulls me through
When nothing else will do
Every night I pray
On bended knee
That you will always be
My everything

You're the breath of life in me
the only one that sets me free
and you have made my soul complete
for all time (for all time)

You are my everything (you are my everything)
Nothing your love won't bring (nothing your love won't bring)
My life is yours alone (alone)
The only love I've ever known
Your spirit pulls me through (your spirit pulls me through)
When nothing else will do (when nothing else will do)
Every night I pray (I pray)
On bended knee (on my knee)
That you will always be
be my everything

chorus repeats

[almost spoken:] Every night I pray
down on bended knee
that you will always be
my everything
oh my everything”

Habang pinapakinggan ko ang kantang iyon ay hindi ko napigilang tumulo ang luha ko. Naalala ko yung mga panahon na masaya kami, walang problema, at parang amin ang mundo. Pagkatapos ng kanta ay sinundan naman ito ng theme song namin ang “Like I Am”.

Like I Am – Rascal Flatts Song Lyrics

“Lying here with you
I watch you while you sleep
The dawn is closing in
With every breath you breathe

I can feel the change
The change you've made in me
But will I ever see
All the things you see in me

[Chorus]
When you say that I'm one of a kind
Baby, I don't see it but you believe
That I'm so strong and true, I promise you
I'll try to be that kind of man
Because you love me like I am

When it comes to love
I may not know the rules
But there's one thing I know
My heart belongs to you, just you

When you say that I'm one of a kind
Baby, I don't see it but you believe
That I'm so strong and true, I promise you
I'll try to be that kind of man
Because you love me like I am

[Bridge]
You show me you love me
With a fire that burns deep inside

When you say that I'm one of a kind
Baby, I don't see it but you believe
That I'm so strong and true, I promise you
I'll try to be that kind of man
Because you love me like I am

When you say that I'm one of a kind
Baby, I don't see it but you believe
That I'm so strong and true, I promise you
I'll try to be that kind of man
Because you love me like I am

I am
I'll never understand
I don't think I'll ever understand
Why you love me
Why you love me just like I am”

Tuluyan na akong humagulgol nang I-play ang theme song namin.. Talagang mahal na mahal niya ako, kahit patay na ako sa pagkakaalam niya ay ako pa rin ang mahal niya at gusto niyang makasama.

“Jared.. Hindi ko alam kung sa pagbabalik ko ay magawa pa kitang mahalin dahil meron namang Ely na nagmamahal sa iyo eh.. Mas bagay kayo, kayo ang nararapat sa isa’t-isa.” Ang nasabi ko na lang.

Bigla ko rin naisip si Ace. Hindi ko na talaga alam kung ano ang plano ko sa kanya. Sana lang ay mahigitan ng pagmamahal ko kay Ace ang pagmamahal ko kay Jared.

Dumaan ang ilang linggo na wala akong nakitang Ace. Sa totoo lang ay Miss na miss ko na siya. Hayy.

Isang gabi, malakas ang ulan noon samahan pa ng kulog at malakas na hampas ng hangin, habang naglilinis ako sa loob ng bahay..

BIANCA: “Hoy!! Bilisan mo diyan at may ipabibili ako sa iyo.” ang sabi niya sa akin.

At lumapit naman ako.

BIANCA: “Bilin mo nga itong mga ito.. Ngayon na!!” ang utos niya sabay abot ang isang papel.

ALING MINDA: “Ay Senyorita ako na po..” ang singit naman niya.

BIANCA: “Hindi!! Gusto ko siya ang gumawa niyan.”

ALING MINDA: “Pero Senyorita malakas po ang ulan.”

BIANCA: “Wala akong pakielam at wag kang makielam ok??” ang mataray niyang sabi.

AKO: “Ok lang po ako Aling Minda. Kaya ko po ito.”

BIANCA: “Mabuti.. Oh heto ang payong oh gamitin mo. At wag na wag kang babalik dito ng wala ang mga iyan ha!”

At paglabas ko ng bahay ay bigla namang sinara ni Bianca ang pintuan ewan ko kung bakit niya ginawa iyon. Nang buksan ko ang payong ay laking gulat ko na gutay-gutay pala ang bakal o yung kalansay ng payong na sumusuporta dito. Kaya naman kumatok ako at..

AKO: “Madam papasukin niyo po ako! Sira po itong payong na binigay niyo ehh..”

At binuksan niya ang pinto.

BIANCA: “Wala akong pakielam!! Hindi kita papapasukin hangga’t wala ang mga pinapabili ko.” At kasabay noon ang pagbagsak niya ng pintuan.

Wala akong magawa kundi takbuhin ang kahabaan ng hardin habang malakas ang ulan. Nang makalabas na ako ng Gate ay naghanap ako ng tindahan na pwedeng pagbilhan ng mga gamit na pinapabili niya. Inabot din siguro ako ng dalawang oras sa paghahanap ng tindahan na mabibilhan ng mga pinapabili niya ngunit wala pa rin. Nasa daan ako noon, naglalakad habang bumubuhos ang malakas na ulan ng..

“Bahala na.. Babalik na lang ako doon..” ang nasabi ko na lang.

May isang oras din akong naglakad pabalik sa mansion. Linakad ko gawa ng hindi naman ako binigyan ng pamasahe ni Bianca. At ng makabalik na ako ay..

TOTOY: “Gab!! Anong nangyari sa iyo??” ang tanong niya sa akin. Habang binuksan niya ang pinto.

KOKOY: “Si Bianca ba may gawa nito Gab??”

Imbis na sagutin ang mga tanong nila ay dire-diretso lang akong pumasok.

Pagkapasok ko sa loob ay..

ALING NELLY: “Diyos ko bata ka ano bang nangyari sa iyo??” ang puna sa akin ni Aling Nelly gawa ng basang-basa ako ng ulan.

ALING MINDA: “Nako!! Inutusan kasi siya ni Bianca na bumili ng kung anu-ano. Kahit na alam ni Ma’am na masama ang panahon.” Ang sabi ni Aling Minda kasabay ng pagbigay niya sa akin ng tuwalya pamunas.

ENSO: “Kuya Gab, ok ka lang??”

AKO: “Ok lang ako..”

Maya-maya ay nakita namin si Bianca na bumababa sa staircase at..

BIANCA: “Mukhang ako nanaman sinisisi niyo sa nangyari diyan sa palamunin na yan..”

ENSO: “At bakit?? Ikaw naman talaga may kasalanan ah..” ang sigaw ni Enso.

AKO: “Enso!!” ang sita ko.

BIANCA: “Hoy bata ka!! Baka gusto mong makatikim nanaman ng sampal sa akin ha!?!?!” ang sabi niya habang papalapit kay Enso.

Akmang sasampalin na niya si Enso ay..

AKO: “Bianca, wag mong kakantiin yung bata.. Ano bang problema mo?? Bakit ba ganito ka sa amin?? Lalo na sa akin??” ang sigaw ko sa kanya habang pinigilan ko ang pagsampal niya sa bata..

BIANCA: “Aba!! Ano?? Matapang ka na ha??”

AKO: “Bianca, Madam, wag mo naman pong saktan yung bata. Yun lang ang akin.”

BIANCA: “Hoy! Wala kang pakielam kung ano ang gagawin ko!! Ako ang apo’t nagmamay-ari ng mga nakikita niyo ngayon, ang hangin na linalanghap niyo, ang lupang inaapakan niyo, lahat yan akin!!!” at dire-diretso ang kanyang pagsasalita.

Habang dumadakdak siya ay napansin ko ang suot-suot niyang kwintas.

“ANG KWINTAS KO!! ANG KWINTAS NG MAMA KO!!!” ang sigaw ko sa isip ko.

Hindi ko alam ang tawag sa suot ng damit niya noon basta naka-itim na blouse siya at open pa ang balikat kaya kitang-kita ko ang suot niyang kwintas. Hindi ko naman alam kung bakit niya suot-suot iyon.

Sa nakita ko ay hindi ko napigilang hindi siya tanungin tungkol doon.

AKO: “Ma’am, mawalang galang na ho pero, saan niyo po nakuha ang kwintas na iyan?”

BIANCA: “Anong kwintas??” ang tanong niya na parang kinakabahan na.

AKO: “Yan pong suot niyo.” Ang nasabi ko.

Tumingin siya sa kwintas at pagkatapos noon ay..

BIANCA: “Akin ito BAKIT??” ang mataray niyang sabi.

AKO: “Bianca akin kasi yan ehh..” ang giit ko.

BIANCA: “Anong ibig mong sabihin ha?? MAGNANAKAW AKO GANOON!?!?” ang biglang pagsigaw niya.

AKO: “Hindi naman sa ganoon Ma’am. Pero akin kasi talaga yan ehh.. Alam ko..”

BIANCA: “Akin nga ito!! Minana ko pa ito kay Lolo. At tsaka paano ka naman magkakaroon nito ha??? Ehh squatter kayo ni Enso!! Mahirap pa nga kayo sa Daga!! Baka nga mas mahal pa ito kesa sa buhay ninyong mga muchaha kayo ehh.”

AKO: “Bianca, akin talaga yan ehh..” ang sabi ko gawa ng alam ko naman talaga na akin iyon.

BIANCA: “Ehh sira ulo ka pala talaga ehh.. Gusto mo sa pagkakataong ito wasakin ko yang pagmumukha mo??”

AKO: “Bianca akin na yan!!” ang sabi ko sabay hablot sa kwintas ko na suot niya.

Sa ginawa ko ay bigla niya akong sinampal at sa sampal na iyon ay napatumba ako. Pero kahit na natumba ako ay nakuha ko pa rin ang kwintas.

BIANCA: “Hay*p ka!! Magnanakaw!!!” ang sigaw nito.

AKO: “Hindi ako magnanakaw Bianca, IKAW ANG MAGNANAKAW!! NINAKAW MO ITO SA AKIN!! BIGAY SA AKIN ITO NG MAMA KO NA MINANA PA NIYA SA TATAY NIYA, SA LOLO KO!!

Kitang-kita ko naman ang pagka-gulat ni Aling Minda sa mga katagang binitiwan ko, ganoon din ang ibang mga kasambahay.

BIANCA: “L*che ka!! Lumayas ka!!! LUMAYAS KA!! Alam mo, doon ka naman nababagay sa pinanggalingan mo eh. Sa kalsada!! Dahil squatter ka!! Amoy kubeta!! Basura!! Kanal!! Imbornal!!!” ang pagsisigaw niya.

AKO: “Oo Squatter nga kami Bianca, sa kalsada nga kami nakatira, mabaho nga ang tinutulugan namin ni Enso. Pero alam namin sa sarili namin na hindi kami nang-aapak ng tao, hindi kami nanlalait, hindi kami nananakit, at HINDI KAMI MAGNANAKAW” ang dire-diretso kong sabi sa kanya.

At pagkatapos noon ay isang malakas na sampal ang binitiwan sa akin ni Bianca na ikinatumba ko. Pagkatapos noon ay hinablot ni Enso ang buhok ni Bianca upang iganti ako ngunit agad ding nahawakan ni Bianca ang kamay ni Enso at sinampal ito na ikinatumba ng bata. Nang makatayo ako ay bumalik sa akin si Bianca upang sampalin ulit ako ngunit nahawakan ko ito at pinilipit ko ang kamay niya. Hinablot ko ang buhok niya at inumpog ko ang ulo niya sa salamin na nasa pader.

Nabasag ang salamin at kita ko ang pagdaloy ng dugo ni Bianca mula sa pumutok niyang ulo. Kasabay noon ang isang boses mula sa may Staircase ang nadinig naming lahat.

“BIANCA!!!” ang sigaw ng taong nasa hagdan.

Kita ko naman na si Don Raphael ito at linapitan si Bianca at inalalayan. Sa pagkakita niya sa kalagayan ni Bianca ay isang matulis na tingin sa akin ang kanyang ginawa.

BIANCA: “Lolo.. He’s going to kill me!!! Papatayin niya ako!!” ang drama ng bruha.

LOLO: “W*lang hiya ka!! Pagkatapos ng lahat ito pa ang igaganti mo sa amin!!! LUMAYAS KANG MAMATAY TAO KA!!!” ang sigaw niya.

AKO: “M-mag papaliwanag po ako Don Raphael. Hindi ko po sinasadya..”

LOLO: “ANO PANG IPAPALIWANAG MO??? MALINAW NA SA AKIN ANG LAHAT!!! LUMAYAS KA!!! KUNDI TATAWAG AKO NG PULIS!!!” ang galit na galit na sigaw niya.

Sa pagkasabing iyon ni Don Raphael ay lumapit naman ang mga kasama kong kasambahay para depensahan ako.

ALING NELLY: “Don Raphael makinig po kayo, s-s-si Bianca po ang may kasalanan. Kung anu-ano pong masasakit na salita ang sinabi niya kay Gabriel. Maawa po kayo sa bata, napaka-bait na bata po nitong si Gabriel.”

INDAY: “Oo nga po.. M-m-masama po ang ugali niyang babaeng yan, t-t-ingnan niyo po si Gab Don Raphael, basang-basa siya, si Bianca ang may kasalanan niyan.”

KOKOY: “Don Raphael, hindi po totoo na papatayin ni Gab si Bianca. Dinepensahan lang ni Gab ang sarili niya.

TOTOY: “O-opo.. Sa katunayan ay n-ninakaw po ni Bianca ang kwintas ni Gab..”

ALING MINDA: “Don Raphael, matagal na namin gustong sabihin ito. Matagal na kaming sinasaktan at inaalipusta ng babaeng yan. Noong Makita niyo po na merong marka ng paso si Inday ay si Bianca ang may gawa noon, dinikit niya ang plantsa kay Inday habang mainit pa ito. Yung isang beses po na nakita niyo kami ni Nelly na naglalaba na basang-basa ang mukha ay siya din ang may gawa noon. Nginudngod niya kami sa linalabhan namin. Alam niyo po Don Raphael, hindi rin totoo na patay na ang anak niyo dahil nakita ko po si Ma’am tatlong beses sa tindahan ng bulaklak, yung ika-huling beses ay nagkamustahan pa nga kami eh..”

Nagulat naman si Don Raphael sa mga nadinig ngunit..

LOLO: “Ayaw kong makinig sa mga kasinugnalingan niyo!!! PALAYASIN NIYO ANG LALAKING YAN!! AT KAYONG LAHAT KAPAG NAGSALITA PA KAYO AY PATI KAYO PALALAYASIN KO!!!” ang sigaw niya.

Wala na akong magawa kundi magpunta sa kwarto ko at mag-empake. Pero bago pa man ako umalis ay nakita ko ang ngiting demonyo ni Bianca na parang nang-iinis pa.

Habang nag-eempake, naalala ko ang kabaitang pinakita sa akin ni Don Raphael, at sinira ni Bianca ang magandang tingin sa akin ng matanda. Naalala ko rin si Ace, dahil sa pagbalik niya alam ko walang Gab na sasalubong at yayakap sa kanya. Patuloy pa rin ako sa pag-eempake ng gamit ng..

ALING NELLY: “Gabriel anak, pinakiusapan namin si Don Raphael na bukas ka na lang umalis.”

INDAY: “Oo nga malakas kasi ang ulan ehh..”

AKO: “Salamat po..”

ALING NELLY: “Salamat saan?”

AKO: “Sa lahat po. Sa lahat ng magagandang pinakita niyo sa akin, sa pagtrato niyo sa akin bilang isang ka-pamilya na din.”

ALING NELLY: “Nako naman Gabriel, parang anak ka na rin namin, parang anak ko na kayo nila Totoy, Kokoy, at Inday. At kasama na rin itong makulit na ito.” Ang tukoy niya kay Enso.

AKO: “Salamat po Aling Nelly, Aling Minda. K-kayo na po ang bahala kay Enso ha?” ang naiiyak kong sabi.

ENSO: “Kuya Gab, sama ako sa iyo!!!” ang pag-iiyak ng bata.

AKO: “Hindi pwede, mas makakabuting nandito ka na lang Enso. At least di ba?? May bahay ka na, may pamilya ka na, hindi mo na kailangan pang sumama sa paghihirap ko.”

ENSO: “Alam mo ba kuya Gab kung bakti ayaw kita iwan?? Dahil IPINAGBILIN KA SA AKIN NI KUYA JARED!!!” ang sigaw ng bata na umiiyak na.

Nagulat naman ako sa sinabi ng bata, ano kayang ibig sabihin niya doon?

ENSO: “Yung huling beses na nagkita kami ni Kuya Jared, naalala mo?? Yung huling araw ko sa orphanage, yung araw din na umalis tayo, yung araw na nagtago tayo kuya. Yung araw na akala ng lahat ay patay—“ at tinakpan ko ang bibig ng bata.

AKO: “Ssssshhhh!!!! Wag kang maingay Enso please.. Nadidinig nila.” Ang bulong ko sa bata gawa ng nandoon ang mga kasmabahay nila Ace..

TOTOY: “Nagtago??” ang gulat na tanong ni Totoy.

AKO: “Ahhh.. eehhh.. wala..”

KOKOY: “Anong nag-tago Gab??”

AKO: “Wala iyon wala..”

ALING MINDA: “Gabriel Anak, umamin ka nga sa amin. Sino ka ba talaga?? Noong pumasok ka dito ang pakilala mo ay wala na kayong magulang ni Enso. Tapos ay ngayon madidinig ko sa bata na nagtatago daw kayo.”

AKO: “Wala po yun Aling Minda.. At kung meron man po akong nakaraan ay hindi na po mahalaga iyon.”

ALING MINDA: “Ok.. sige.. hindi na ako magtatanong pa tungkol doon, pero, talaga bang Gabriel Cruz ang pangalan mo?? At yung kwintas, bakit naman kukunin iyon ni Bianca sa iyo??” Ang sunod-sunod na tanong ni Aling Minda.

ENSO: “Gabriel Al—uuummmpppphhh!!” at tinakapn ko ulit ang bunganga niya.

AKO: “Gabriel Cruz po ang pangalan ko, yung kwintas ay bigay po sa akin iyon ng Mama ko, minana pa niya sa Tatay niya.”

ALING MINDA: “Ibig mong sabihin sa Lolo mo??

AKO: “Opo..”

ALING MINDA: “Patingin nga ng kwintas anak.”

At binigay ko ang kwintas kay Aling Minda, hindi ko alam kung bakit gulat na gulat siya sa nakita niya at pagkatapos ay tumingin siya sa akin..

ALING NELLY: “Oh Ate Minda! Bakit ba gulat na gulat ka dyan??”

INDAY: “Para po kayong nakakita ng multo..” ang sabat naman ni Inday.

Imbis na sagutin ang tanong nila ay tumayo si Aling Minda at sinarado ang pinto at linock pa ito. Bumalik siyasa inuupuan at..

ALING MINDA: “Eto!! Eto ang kwintas na laging suot-suot ng anak ni Don Raphael, Ito ang laging suot-suot ni Ma’am Teresa!!” ang sabi niya.

Para naman akong nabuhusan ng malamig na tubig sa nadinig ko. Teresa?? Pangalan iyon ng Mama ko!!

AKO: “T-t-teresa po?? Y-yung anak ni Don Raphael??”

ALING MINDA: “Yun na nga!! Saan mo nakuha ito Gab?? YUNG TOTOO!” ang sabi niya na kitang-kita parin sa mukha ang pagka-gulat.

AKO: “Kagaya po ng sabi ko ay sa Mama ko po, nakuha po niya yan sa Lolo ko. Yun po ang totoo. Sa katunayan nga ehh, kahit gipit na gipit na kami ni Enso at kumakalab na ang sikmura namin ay hindi ko magawang ibenta o isangla iya. Dahil sabi ni Mama, importante daw ito sa Pamilya at pinapasa sa bawat henerasyon ng—ng—“ hindi ko tinapos.

ALING MINDA: “Ng ano anak???”

AKO: “Ng Alvarez po..” ang pag-amin ko.

LAHAT: “ANO!?!?!?!?” ang sabay-sabay na sabi ng lahat sa kanilang natuklasan.

ALING NELLY: “Alvarez?? Akala ko ba Cruz ang apelyido mo?? Ano ba talaga ang pangalan mo Gab??”

AKO: “Aaminin ko na po.. Ako si Gabriel Alvarez Montenegro, anak ni Teresa Alvarez Montenegro at Luis Montenegro.” Ang sabi ko.

ALING MINDA: “Anak!! Gabriel!! BAKIT HINDI MO SINABI ITO NOON PA??” at pagkatapos noon ay yinakap ako ni Aling Minda.

AKO: “Noong kinwento niyo po ang tungkol sa nangyari kay Don Raphael at sa anak nito ay nagdalawang-isip ako kung sasabihin ko sa inyo ang katotohanan ng aking pagkatao. Hindi ko po kaagad sinabi ang tungkol sa akin dahil hindi naman po ako sigurado kung ako ba talaga ang apo ni Don Raphael at kung ang Mama ko ba ang sinasabi niyong anak ni Don Raphael. Aaminin ko po, minsang naglilinis ako ay naghahanap ako ng ebidensya o kahit litrato man lang ng Mama ko dito sa loob ng bahay ngunit wala akong makita. Gusto ko po kasi makasigurado na ako talaga ang apo ni Don Raphael ehh..”

ALING MINDA: “Ok lang anak.. Ok lang.. naiintindihan kita.”

ALING NELLY: “Ate Minda sigurado ba tayo na si Gab nga ang nawawalang apo ni Don Raphael??”

ALING MINDA: “Siguradong sigurado ako Nelly na si Gabriel ito, yung sanggol na dinala dito ni Ma’am Tess labing anim na taon na ang nakakaraan. Magkapangalan sila ng anak ni Ma’am. At parehas na parehas ang pangalan ng napangasawa ni Ma’am at ang Papa ni Gab. Walang duda na isang Alvarez ang nasa harapan natin ngayon. Ang totoong tagapagmana ng lahat.”

Ngumiti lang ako at ang iba naman naming kasamahan ay nakangiti na rin.

ALING MINDA: “Ang laki-laki mo na Gabriel, parang dati lang ang liit-liit mo pa.. At ayan ang mga mata mo, kuhang-kuha mo ang kulay ng mata ni Ma’am. Ang korte naman ng mata ay sa iyong ama na napaka-gwapo rin.” Ang sabi niya.

At tumawa naman ang mga kasama namin.

ALING MINDA: “At ang ilong, naku! Pinaghalong Ma’am Tess at Sir Luis!”

At ngumiti na lang ako na naiiyak na.

ALING MINDA: “Anak wag ka ng umiyak..” sabay pahid sa luha ko.

AKO: “Wala, masaya lang po ako na nandyaan kayo. At.. nalulungkot na rin dahil.. Kailangan kong umalis.”

ALING MINDA: “Hindi anak, Gagawan natin ng paraan. Pagbalik na pagbalik ni Sir Ace naku! Sigurado ako na mapapalayas na natin ang h*yup na Bianca na yan.”

INDAY: “Ehh Aling Minda sabihin na po natin kay Don Raphael ang lahat.”

ALING MINDA: “Hindi!! Hindi siya maniniwala. Kitang-kita naman natin na hawak sa leeg ni Bianca si Don Raphael, kaya kahit anong paliwanag natin ay hindi siya makikinig, nabilog na ang utak niya ng Demonyong iyon..”

TOTOY: “Ano po ngayon ang gagawin natin??”

ALING MINDA: “Hihintayin natin si Sir Ace.”

KOKOY: “Ehh si Gab? Paano naman po si Gab??”

ALING MINDA: “Hindi siya aalis.. Itatago natin siya.”

ALING NELLY: “Saan naman Ate Minda??”

ALING MINDA: “DITO.. SA LOOB NG KWARTO..”

ALING NELLY: “ANO!?!!?!?” ang gulat na gulat niyang sabi.

INDAY: “Hindi po ba delikado??”

KOKOY: “Oo nga!! Minsan nagpupunta din dito yung demeonyong si Bianca di ba??””

ALING MINDA: “Hhhmm.. Ahh!! Alam ko na!!! Sa isang Guest Room ka na lang Gab magtago.”

ENSO: “Eh Aling Minda baka naman po makita siya ni Bianca o ni Don Raphael doon. At tsaka paano po natin siya iaakyat doon??.”

TOTOY: “Oo nga po, oh baka naman mahuli siya na nandoon di ba po???”

ALING MINDA: “Hindi!! Una MARAMING GUEST ROOM DITO, MAY 30-50 GUEST ROOMS ANG BAHAY NA ITO. At yung Guest Room na gagamitin natin ay yung..” hindi niya natapos ang sasabihin at sabay tingin kay Aling Nelly.

ALING NELLY: “Ahh Ate Minda ang galing mo talaga!! Alam ko na!!” ang sabi niya na naintindihan ang pahiwatig ni Aling Minda.

At nag-apir silang dalawa.

AKO: “Ano po??”

ALING MINDA: “Idadaan ka namin sa Basement, yung bodega, at doon merong secret na daan yun patungo sa may Guest Room na sinasabi ko.”

ENSO: “Wow!! Secret room!!” ang sigaw ni Enso.”

LAHAT: “SSSSSSHHHHHHH!!!!” ang sita namin kay Enso.

At pigil kaming nagtawanan..

INDAY: “Ang tagal ko na po dito at nalinis ko na ang lahat ng kwarto pero wala po ako nakitang ganun.”

KOKOY: “Kaya nga secret di ba Inday??” ang pambabara niya kay Inday.

INDAY: “Kaya nga!! Oh ikaw na!! Ikaw na maraming alam!! Ikaw na matalino!! IKAW NA!! IKAW NA TALAGA!!” ang pagibibro niya.

At nagtawanan naman kaming lahat.

ALING NELLY: “Basta iyon yung pinaka-kakaibang guest room dito, ang lagusan noon sa basement at sa..” at tumignin siya kay Aling Minda pahiwatig ng pagpapaalam.

Tumango naman si Aling Minda senyales na ok lang na malaman ng lahat.

ALING NELLY: “Sa Kabinet..”

ENSO: “KABINET???” ang sigaw ni Enso.

LAHAT: “SSSSSHHHHHH!!!”

ENSO: “Sorry po!! Hehehe..”

AKO: “Kabinet? Paano po iyon?? At bakit po nagkaroon ng ganun dun??”

ALING MINDA: “Ahh.. Kabinet di ba anak? Bali pagbukas mo ng Kabinet ay meron pa ulit pintuan ang loob nito, pero hindi ito halata gawa ng dinesenyo nga na SECRET IYON EHH. At nagkaroon naman ng ganoon dahil.. Dahil sa Mama mo Gab, siya ang nagpagawa noon at ang yumao kong asawa ang nagdisenyo.”

AKO: “Mama ko??”

ALING MINDA: “Oo.. Doon siya dumadaan para tumakas sa Lolo mo noon. Hehehe. Di ba nga? Tutol ang Lolo mo sa relasyon nila ng Papa mo, at gusto lang ng Lolo mo na mapangasawa ng Mama mo ang kasosyo ni Don Raphael na amerikano. Doon tumatakas ang mama mo, naalala ko pa dati na tinutulungan ko pa siya sa pagtakas. Hehehe..”

AKO: “Ayos!!! Astig naman ni Mama!! Hahaha!!”

At tawa naman kaming lahat.

ALING MINDA: “Ok.. Ganito.. Totoy, ikaw ang magdadala ng pagkain kay Gabriel ha?? Dadaan ka sa Basement, laging Basement ang daan. At Gabriel, wag na wag na wag kang lalabas doon ok?? Basta kapag dumating si Sir Ace ay ilalabas natin si Gab kasama ang mga ebidensyang nakalap ni Sir Ace. At ikaw naman anak, subukan mong maghanap ng ebidensya doon sa basement.”

AKO: “Opo.. Ehh.. kaya po ba umalis si Ace dahil doon?”.

ALING MINDA: “Sa katunayan ay Oo.. At pinagbilin ka niya sa akin, dahil noon pa man, may hinala na kaming dalawa ni Sir Ace na ikaw ang anak ni Ma’am, hindi lang namin pinaalam sa iba gawa ng delikado nga.”

INDAY: “Ehh Aling Minda, balik po tayo sa doon sa SECRET. Hehehe, hindi po ba alam ni Don Raphael iyon??”

ALING MINDA: “Hindi!! Ako si Ma’am at ang asawa ko lang ang nakakaalam noon. Talagang pinasadya ni Ma’am iyon. At hanggang ngayon hindi alam ni Don Raphael iyon. Pero ngayon, ALAM NIYO NG LAHAT!!”

At natatawa naman kami.

KOKOY: “Nako Inday, yung mga tanong mo parang hindi nag-iisip, kaya nga pinagawa iyon ni Ma’am di ba?? Para takasan, alangan namang magpaalam ka sa tinatakasan mo na doon ka tatakas di ba??” ang pambabara niya ulit kay Inday.

Natawa nanaman kami sa pambabara ni Kokoy kay Inday.

ENSO: “Nako kuya Kokoy ha!!! Mamaya niyan magka-developan kayo ni Ate Inday!! Diyan nag-uumpisa yan!”

LAHAT: “Aaaayyyiiieeehhhh!!”

Ganoon ang naging takbo ng usapan namin, masaya, tawanan, na parang walang nangyari kanina. Masaya din ako dahil sa wakas, nakumpirma ko na Lolo ko nga si Don Raphael, ang kailangan ko na lang ay ebidensya. Hindi sapat ang kwintas at ang kwento ni Aling Minda, kailangan ng matibay na Ebidensya.

Isa, dalawa, tatlong araw ang nagdaan at doon ako namalagi sa Guest Room na may SECRET DOOR. Hehehe.. Si Totoy ang nagdadala ng pagkain sa akin doon at minsan ay bumibisita din ang mga kasambahay namin pero paisa-isa lang siyempre, alangan namang mawala sila ng sabay-sabay di ba?? Edi nahalata na kami. Hehehe.

Akala ko tuloy-tuloy na ang ganoong set-up kaya lang isang araw, panay ang dungaw ako sa may bintana dahil nadinig ko na darating daw ang PINSAN ni Bianca. Hindi ko alam pero kinikilabutan ako, hindi ko alam basta malakas ang kutob ko na merong hindi magandang mangyayari. Nang dumungaw ako sa may bintana ay nakita ko ang isang itim na sasakyan at bumaba dito ang isang babaeng naka-pula with matching shades and heels pa. Hindi ko masilayan ang mukha gawa ng malayo nga siya sa akin. Kinakabahan ako dahil hindi malabo na si Steph ito.

Maya-maya ay nadinig ko na bumukas ang pintuan sa tabi ng kwarto ko. Dinikit ko ang tenga ko sa dingding para pakinggan ang pinag-uusapan nila ngunit bigo ako.

Kinahapunan, pumasok si Totoy sa kwarto ko upang dalhan ako ng miryenda.

AKO: “Toy, sino yung bisita ni Bianca??”

TOTOY: “Ahh. Steph daw ang pangalan ehh..”

Parang isang malaking bato ang bumagsak sa ulo ko nang madinig ko na si Steph nga ang babaeng bisita ni Bianca. Dahil nga doon, ay kinwento ko na kay Totoy kung sino si Steph sa buhay ko at kung ano ang mga nangyari sa amin.

TOTOY: “Grabe naman!!! Wala siyang pinagkaiba sa pinsan niya!!”

AKO: “Nako sinabi mo pa.. Ehh kalian daw aalis si Steph??”

TOTOY: “Hindi ko alam ehh.. baka isang Linggo??”

AKO: “Putek naman talaga!!” ang nasabi ko na lang.

TOTOY: “Gab, kalma ka lang, basta wag ka lang lalabas dito, ligtas ka.”

Pagka-alis ni Totoy ay napag-desisyonan kong magpunta sa lihim na lagusan patungo sa bodega. Nang nasa bodega na ako ay nag-hahalungkat ako ng mga gamit na pwedeng panlaban kay Bianca at ebidensya na ako ang apo ni Don Raphael. Sa kalagitnaan ng aking paghahalungkat ay bumukas ang pintuan ng bodega. Kampante naman ako na si Totoy ito o di kaya ay kasamabahay nila Ace ngunit laking gulat ko na si Steph ang bumungad sa akin. Kitang-kita ko ang pagka-gulat sa mga mata niya na para bang nakakita ng Multo.

STPEH: “GAB!?!?!!” ang gulat na sabi nito.

(itutuloy)