Stained Canvas

(Nadale ko lang sa gusto kong palabas at ginawa ko lang yung mga gusto kong mangyari. Wala kasi akong maisulat eh. Wala naman akong balak angkinin, kaya walang pangalan yan. Salamat sa magbabasa at least 'di nasayang yung sakit ng daliri ko sa kakapindot ng tiklado't tumutug-tog ng makabagbag damdaming Doraemon Theme,  habang pinipilit kong stressin ang sarili ko ngayong day off ko. Pinipilit ko ring isak-sak sa sarili kong tapos na at wala nang mangyayari. Sana ako na lang ang unang gumawa nito, ang kaso nga lang 'di ganoong kalaki ang kokote ko.

Pakibilang na lang ang salitang "Ahm" at "Sorry" dyan sa kwento, ang magbibigay ng tamang sagot may premyo. (Secret). Nga pala, yung mga english carabao ko dyan, wag nyo na lang pansinin. 'pag 'di nyo naintindihan, skip nyo na lang. Moklogs talaga ako sa english eh. 75 lang ang average ko dyan nung high school. Promise hanggang ngayon nalilito pa rin ako sa pag gamit ng mga preposition, tss, lintek, moklogs nga!

Ang wirdo ng pakiramdam ko ngayong araw na 'to. Bawal naman akong mag-facebook at makipag-usap ng personal. Ang hirap palang maging. . . . .  Salamat ulit sa mga wala nang ibang mabasa kaya nagtiyaga na lang dito. Kwentuhan tayo minsan pag nakabili nako ng pampamanhid. Mwalavyu, Akuchikuchikuchi. )


Stained Canvas

Fiction\SPG

Maaga akong bumangon para pumasok sa trabaho. Hindi na ako nakapag-almusal dahil kailangan ko talagang pumasok ng maaga. Dahil ngayong araw ko makikilala yung artist na isang linggo ko na ring hinihintay. Isang contemporary artist na ie-endorse ng aming kompanya sa isang malaking clothing line. Sobrang hirap maghanap ng artist na kasing galing nya. Kaya naman halos hindi na ako umuuwi ng bahay. Bukod kasi sa paghahanap ng mga artist ay napakarami ko pang paper works. Pero ayos lang naman, para naman ito sa asawa't mga anak ko. Ulirang ama kung baga.

Nang makarating ako sa trabaho ay agad akong sinalubong ni Nielson. Sya ang aking assistant/secretary/coffee maker/sermon lord/bestfriend. Sya ang taga-ayos at taga-sira ng araw ko.

"Good morning boss! You got a real busy day ahead, so ihanda mo na ang lalamya lamya mong katawan!" sabi nya saken
"Ang ganda naman ng salubong mo saken!" sabi ko sa kanya.
"Aba, dapat lang noh. Mahirap nang makalimutan mo ang mga responsibilties mo dito sa kumpanya, kaya nandito ako para ipaalala sayo lahat." sagot nya na parang nangaasar pa.
"Yun na nga eh, kaya nga makita pa lang kita pakiramdam ko pagod na pagod na ako." sabi ko.
"Well, I'm here to keep you in your position boss. Maraming gustong umagaw ng posisyon mo, at hindi sila nagtatagumpay dahil saken. Gets mo?" si Niel.
"Oo na!" sagot ko
Pagkapasok namen sa opisina ay agad nyang inilatag sa harapan ko ang mga nakakastress na trabaho at mga schedule ko for today.
"Wag na muna yan. Kailangan ko muna yung catalogue ng works ni Mr. Lyndon Ramos. AT! Pakitimpla mo ako ng kape please." pakisuyo ko sa kanya.
"Right away boss." agad nya akong ipinagtimpla ng kape at pagkatapos ay ibinigay nya saken ang hinihingi ko. "Lyndon Ramos, ito po 'yung invite sa exhibit, his catalogue, references. . .."
"At. . .." sabi ko dahil parang may kulang.
"Ayaw nya magpakuha ng picture eh." sabi ni Niel
"Eh, papano ko sya makikilala dun sa exhibit?" tanong ko
"Ipagtanong tanong mo na lang." suhestyon nya.
"Hays! Ok, nevermind. Ano pang mga schedule for today." tanong ko ulit. Habang tinitignan ko ang catalogue.
"Wala namang masyadong mahalaga. Basta tapusin mo lang 'yang isang tambak mong pipirmahan at ipinapatawag ka lang ng higher boss, mukhang ipopromote ka na naman." biro nito.
"Hahaha, OA mo dyan. Sige na lumayas ka na sa harap ko para mabawasan yung stress ko." biro ko rin sa kanya.
"Yes boss." sabi nya.

6pm umuwi ako ng bahay para makapaghanda sa pupuntahan kong exhibit. Nagbihis ako ng maayos para presentable akong tignan. Ayoko naman syempreng magmukhang gusgusin sa exhibit.

Pumunta ako sa isang building sa Makati kung saan gaganapin ang exhibit. Nagtanong ako kung saan ang art exhibit ni Mr. Lyndon Ramos. Itinuro ito kaagad ng receptionist kaya madali ko lang itong nakita.

"Wow!" sabi ko sa isip ko. Habang isa isa kong tinitignan ang mga gawa nya.

Grabe talaga ang mga gawa nya. Kung pagmamasdan mo ay parang huhugutin ka ng mga paintings nya at dadalhin sa mundong nasa loob ng larawan. Kakaiba ang paggamit nya ng mga kulay. Kung susuriin ko itong mabuti ay nakikita kong wala itong pattern. Parang iginuguhit nya lang kung anomang kulay ang madapuan ng paint brush. Pero grabe ang kinalalabasan. Malungkot, masaya, sexy at galit. Lahat iyon ay mararamdaman mo kapag tinitigan mo ang mga gawa nya.

Habang nag-iikot ako para tignan pa ang iba pa nyang mga likha ay may isang larawan ang pumukaw ng aking pansin. Para itong photography na pinatungan ng pintura. Dahil may mga imahe na hindi ipininta. Marami akong alam sa art, magaling akong sumuri and that talent of mine, led me to this position.

Isang batang nakakadena. Lumuluha ito ngunit bakas dito ang napakatinding galit. Madilim ang buong paligid. At habang pinagmamasdan mo ng mas malapitan ay mapapansin mo ang ilang kislap ng liwanag. Noong una ay nagpapakita ito ng pag-asa dahil sa mga mumunting liwanag. Ngunit nang pagmasdan ko pa itong mabuti ay para akong lumubog ng tuluyan sa mundong iyon. Ang kislap ng liwanag na nakikita ko ay nanggagaling sa mata ng isang demonyong nakatago sa kadiliman. Inubos nun ang lahat ng pag-asang natitira sa larawan. At naramdaman ko ang labis na kalungkutan at galit.

Habang sinusuri kong mabuti ang larawan ay bigla na lamang may isang lalakeng humarang sa larawang tinitignan ko.

"Ahm, excuse me!" sabi ko sabay lingon ng lalake saken. "I also like the painting. Would you mind sharing the view?"
"Oh I'm sorry. Did you really like it?" tanong nya.
"Actually, I'm falling in-love with it. Wow! Lyndon Ramos is a genius." papuri ko sa gumawa ng larawan.
"Really?" ewan pero parang ang sarcastic ng dating saken ng tanong nya.
"Did you know anything about art?" medyo asar kong tanong pero mahinahon pa rin.
"Art? You called this an art?!" parang iniinis nya talaga ako. May pangiti ngiti pa sya habang idinuduro yung painting.
"Of course! It is an art, but not just an ordinary art. Everything in here is a work of wisdom. A masterpiece." napailing na lang ako dahil sa nakikita ko ay walang kahit katiting na alam sa art ang lalakeng ito. Napatango lang yung lalake sa sinabi ko na para bang hindi sya naniniwala saken. Grabe! Nagmumukha akong nagmamarunong dahil sa kanya. Feeling ko ang engot ko kasi kinakausap ko sya.
"Edi ikaw na, ang nakakaappreciate ng art." parang narinig kong pagbulong nya pero di ko na pinansin kasi medyo may pagka-pikunin ako.

Habang patuloy kaming nag-uusap nung lalake ay biglang may nagsalita. Isang babae. "Nice work, Lyndon. Congratulations!" sabi nung babae at nagbeso pa silang dalawa.
"Thank you Lucia. I'm glad you came." sabi ni.. Hala! Hala! Hala! Si.. Ay putcha! Si Mr. Lyndon Ramos pala 'tong kausap ko kanina pa. Hindi ako makapaniwalang nagfeeling magaling ako sa art sa harap ng taong 'to. Aynaku Po!

Pinilit kong huminahon sa kabila ng pagkagulat ko sa nalaman ko. Pero mukhang hindi ko ito maitago dahil nginitian ako ni Mr. Ramos nang mapang-asar. Tss. Napatakip na lamang ako ng mukha ko sa sobrang kahihiyang inabot ko.

"Mmm, and nice catch." sabi pa nung babae. Sabay sulyap saken.
"Lucia?!" bigla ni Mr. Ramos
"Just kidding. Anyway mauuna na ako ah. May dinner date ako ngayon eh." sabi nung babae.
"Ok, take care my friend." sabi ni Mr. Ramos sabay ngiti.

Pagkatapos nilang magpaalam sa isa't isa ay umalis na ang babae. Si Mr. Ramos naman ay muling napangiti at humarap saken. Napatakip na naman ako ng mukha ko sa sobrang hiya.

"Oh God! Mr. Lyndon Ramos, I'm so sorry. I didn't recognize you. And ahm, ahm, I'm sorry for what I've said earlier." paghingi ko ng tawad sa kanya.
"Uhm, actually you caught my attention. Kanina pa kita tinitignan at seryosong seryoso ka pagdating sa art. And as far as I remember, there's nothing wrong with what you've said. In fact, it is me who should've been sorry. I'm sorry." sabi nya.
"No, sir! I'm sorry. Pakiramdam ko nagmarunong ako sa inyo. I'm sorry." balik ko sa kanya.
"No. I am sorry. Hindi ko napigilan yung sarili kong biruin ka. And that's immature. I'm sorry." sabi nya.
"No, sir I'm sorry." sabi ko.
"I can't forgive you. You just called me SIR! TWICE! Nakakatanda naman hahaha. You can just call me Lyndon." sabi nya sabay ngiti.
"Ok, sorry Lyndon." sabi ko sa kanya.
"I lost count on how many 'SORRY WORDS' we've already said to each other, but I think that's enough." sabi nya sabay abot ng kamay nya saken. Agad ko naman syang kinamayan at nginitian. "Uhm, I didn't got your name."
"I'm Sorry. I'm Darren.. .Darren Punzalan, well ahm, I'm happily married so you can call me 'MISTER' if you feel like it." sabi ko.
"Oh, okey. Mr. Punzalan. Mister pa rin naman ang tawag kahit walang asawa diba hehehe." sabi nya  at bigla syang napabulong "God, why the good one's always taken."
"Uhm, I'm sorry?!" sabi ko dahil hindi ko masyadong naintindihan ang sinabi nya.
"Ah, nothing. Nevermind." sabay ngiti nya ulit at tinapunan nya ako ng isang malagkit na titig.
"I'm here to talk to you about business." sabi ko.
"Well, if it's the only way to keep you next to me then, go ahead." sabi nya. Ewan. Parang ewan lang sa pakiramdam yung sinabi nya. Pero parang gusto ko kaya napangiti na lang ako habang umiinit ang mukha ko.
"I hope you're already aware of that. I'm from 'Roger & Kim Group of Companies', and we would like to endorse you to our sponsored clothing line which is Ral Go. They badly needed a very fine artist like you." paliwanag ko.
"So you think I'm the good one?" tanong nya.
"Yes,  you are." sagot ko
"Well, if you think I'm a good one, I can freely say that i'm not taken. Not like you." sabi nya na ipinagtaka ko.
"What?" tanong ko.
"I mean, you are a good one, but you're already taken. Not like me, I'm still single." sabi nya sabay ngiti ulit. Ngayon ay diretsong diretso na ang tingin nya sa mga mata ko. Malalagkit na titig na ang hirap iwasan. Putcha ang ganda ng mga mata nya. Napangiti na lang ako sa sinabi nya. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko natutuwa ako sa mga sinasabi nya.
"Ahm, ok let's get down to business. I'm sorry nasaan na nga tayo?" tanong ko.
"Sa endorsement" sagot nya.

At ipinaliwanag ko sa kanya ang lahat nang bigla nya akong putulin.
"You know what?! I really like how your lips move while you're talking. Can you say it again 'coz I didn't get the chance to understand anything you've said. I'm too busy watching those lips." uminit talaga ang mukha ko sa mga sinabi nya. Putcha! Ano ba 'tong nararamdaman ko.
"As I've said, our company will endorse you to a well renowned clothing line which is Ral Go, for their advertizing campaign. So if you're interested, our company could contact you to set up a meeting." ulit ko sa sinabi ko kanina
"Ahm I don't really like being so formal, besides you already know that I'm interested. So here's my calling card, there's an address, you can come tomorrow at my workshop 10am and let's talk about your proposal." sabi nya sabay abot ulit ng kamay saken. inabot ko naman ito kaagad at nakipagkamay.
"It's a pleasure to meet you, Darren. Well, can I call you Darren?" tanong nya.
"Ahm, syempre naman." sabi ko.
"Aasahan kita bukas ah." si Lyndon sabay bitaw nya ng kaniyang pamatay na ngiti.

Kakaibang pakiramdam ang idinulot saken ng pakikipagkilala kay Lyndon. Hindi ko inaasahan na muling manunumbalik ang pakiramdam na akala ko ay naalis na ng tuluyan sa loob ko. Noon pa man ay nagkakaroon na ako ng interes sa kapawa ko lalake pero pinipilit ko itong paglabanan. Una, hindi pwede sa mga magulang ko at isa pa, pamilyado na akong tao ngayon kaya hindi ko na nabigyan ng pagkakataon ang mga ganitong bagay. Pero nung makilala ko si Lyndon ay parang nanumbalik ang lahat saken. Ibang iba kasi ang dating nya. Ngayon lang kasi ako nakatanggap ng ganoong uri ng atensyon mula sa isang taong kakakilala ko pa lang.

"Hon, the dinner is ready. Ikaw na lang ang hinihintay ko." sabi ni Yzza habang ako naman ay nasa kabilang linya ng telepono at nagdadrive pauwi.
"Oh! I'm sorry hon, I almost forgot. I'm on my way home, kumain ka na lang. I'm gonna be late so don't wait up ok?" sabi ko sa asawa ko. Putcha! Nakalimutan kong nagprepare pala sya ng dinner for the two of us. Ilang beses na akong nalate sa dinner namen kaya baka galit na yun. Babawi na lang ako.
"Hurry home, ok?" sabi nya
"I'll try my best hon, kiss the kids for me."
"Okey! I love you." si Yzza
"Our love is forever."
"Always has been." sabi nya
"Always will be." ganti ko

Pinaharurot ko ang sasakyan para mas mabilis akong makauwi ng bahay. Pero talagang late akong nakarating. Sosorpresahin ko sana si Yzza sa pagdating ko kaya pumasok ako ng tahimik sa aming kwarto. Pero pagpasok ko ay ako ang nasorpresa.
"Putcha! Mukhang ready ang asawa ko ah." bulong ko sa sarili, nang makita ko ang kanyang mga saplot na nakahilera sa sahig ng aming kwarto. Isa isa ko itong pinulot. Pagdampot ko ng panty nya ay agad ko itong inamoy. "Ambango talaga." sabi ko. Kumislot ang alaga ko matapos kong amuyin ang underware nya.

Inilagay ko sa side table ang kaniyang mga saplot. Tsaka ako naghubad rin ng suot ko. Wala akong itinira. Nang hubo't hubad na ako ay tsaka ako pumunta ng banyo at doon ay tumambad saken ang balingkinitan pa ring katawan ni Yzza. Ang matambok nyang pwet. Ang makinis nyang likuran. Ang paghaplos nya ng kaniyang kamay sa kanyang sariling katawan ay nakapagbibigay saken ng ibayong init.

Ang pag-ibig nyang hindi ko nagawang talikuran, sa kabila ng itinatago kong lihim sa aking pagkatao. Ang kabuuhan nya. Ang nag-iisang babaeng minahal ko ng totoo. Ang napakagandang babaeng walang katumbas. Ang pinangakuan kong pangangalagaan ko sa hirap at ginhawa. Sasamahan ko hanggang huli. Ang isinumpa ko sa harap ng dambana ng Diyos na mamahalin ko habang buhay. Si Yzza ang pinakamamahal kong asawa.

Nilapitan ko sya at agad na niyakap mula sa kanyang likuran. Nagulat sya sa aking ginawa.
"Ayy! Hihihi. Hi hon." sabi nya nang nakangiti pagkatapos ay humalik sya saken.
"Hi, hindi na ako makapaghintay eh. I wanna make it up to you." sabay halik ko ulit sa kanya. "I'm sorry for missing dinner." dugtong ko pa.
"It's ok honey, I love you." sabi nya.
"Our love is forever."
"Hihihi, It's always has been." sabi nyang may kasamang hagihik.
"Always will be." huli kong sambit sa kanya bago ko sya araruhin ng halik sa kanyang buong katawan.

Mula sa leeg papunta sa kanyang hinaharap. Pababa sa kaniyang tiyan. Napasandal sya sa pader ng banyo nang iangat ko ang kaliwang binti nya para ibuka ang kanina ko pa pinananabikang kaselanan nya. Inamoy ko muna ito.
"Ambango hon, sarap kainin." sabi ko
"Go ahead, para sa'yo talaga yan." sabi nya tsaka ko inumpisahang lasapin ang sarap ng kanyang hiyas. "Ahhh hon, sige pa." ungol nya.

Matapos kong gawin iyon sa kanya ay sya naman ang kumilos upang ako naman ang paligayahin. Hindi na sya nag-atubili pa at agad syang lumuhod sa harap ko at isinubo nya ang alaga ko. Pagkatapos nyang gawin iyon ay tsaka sya muling tumayo at isinandal ko sya sa pader. Iniangat kong muli ang kaliwang binti nya. At sa kalagitnaan ng gabi ay nagsimula kami ng labang hindi namen pinagsasawaang gawin.

Kinaumagahan ay tanghali na akong nagising. Napabalikwas ako nang mapansin kong huli na pala ako sa trabaho. Si Yzza kasi eh, naka kondisyon kaya naman talagang napuyat ako. Pagkatapos namen sa banyo ay nasundan pa iyon ng ilang ulit pa pagdating namen sa kama. Kaya heto, napasarap ang tulog ko.

Bumaba ako sa kusina. Agad kong nakita si Yzza na naghahanda ng alamusal. Nasa mesa na ang dalawa kong anak na handa na sa pagpasok sa school.
"Good morning, my happy home!" sigaw ko sa lahat.
"Good morning dad!" sabay sabay nilang sigaw.
"Yes! It's a good morning, but we're not happy." sabi ni Dalton ang panganay kong anak. 8 years old na sya.
"Why! What's the problem? Is there any?" tanong ko.
"Yup, there's always a problem. 'Coz we have to go to school again and again." sabi nya na ikinatawa naming mag-asawa.
"We like school kuya, don't we?" sabi ng bunso kong si Phoebe na ngayon ay 5 years old na at nasa kinder.
"Nope, we don't like school baby. Keep that in mind ok." buyo ni Dalton sa kanyang kapatid.
"Anak, sinisindikato mo na naman yang kapatid mo. Hahaha wag ka nang magpakampi. Dapat pumasok sa school wether you like it or not." sabi ni Yzza.
"I like school dad." sabi ni Phoebe.
"Very good baby." sabi ko. Maya maya pa ay dumating na ang school bus para sunduin ang mga bata. "Bye guys. I guess we deserve a goodbye kiss." dugtong ko bago sila lumabas.
"Bye dad! Bye mom!" sabi ng mga bata sabay halik samen.
"Ingat lovely babies." sigaw ko.
"I'm not a baby!" balik sigaw ni Dalton na umaasta pang big boy.

Napakasarap talagang gumising sa umaga lalo na't ganitong klase ng pamilya ang daratnan mo tuwing babangon ka. Sila ang buhay ko. Sila ang kaligayahan ko.
"Hon, wala nang mga bata." sabi ko kay Yzza habang yakap ko sya sa likod at hinahalikan ang leeg nya.
"Nabitin ka ba kagabi? Hihihi, mahilig ka ah." sabi nya.
"Ansarap mo kasi eh. Pwede bang umisa pa tayo."
"Late ka na sa office." paalala nya.
"It's ok hon. Minsan lang naman ako magpasaway eh." sabi ko
"Hmp! Sige na nga. Hihihi tara akyat na tayo sa kwarto." yaya ni Yzza
"Dito na lang tayo para mas exciting." sabi ko
"Ang wild mo ah, hihihi. Ahy! Hon! Nakalimutan kong magpanty." lalo akong nalibugan sa sinabi nya.
"Nakalimutan? O talagang naghihintay na yan dito." sabi ko sabay labas ng gabakal sa tigas ko nang alaga.
"Hihihi. Nakalimutan mo ring mag brief? Umpisahan mo nako hon." sabi nya na sabik na sabik na. Tsaka ko sya isinampa sa lamesa at agad nang itinutok ang kargada ko sa basa nya nang pagkababae.
"Your wish is my command honey." sabay baon ko ng aking batuta sa loob nya.
"Ahhh.. Hon, bilisan mo para makarami tayo. hihihi." sabi nya
"Wag na kaya ako pumasok. Pakainin na lang naten 'tong bibig mo sa ibaba buong maghapon. Hihihi." sabi ko.
"Ahhh.. Ikaw ang bahala. Baka sumuko ka. Hindi na rin ako magdu-duty." sabi nya.
"Hinahamon mo ako ah. Sige, tignan naten kung sino ang susuko. Yang kabibe mo o etong batuta ko. hihihi." sabi ko kasabay ng matitinding pagbaon ko ng aking alaga sa butas nya. Pabilis ng pabilis hanggang sa labasan ako sa loob nya. Pagkatapos ay umakyat kami sa kwarto at ipinagpatuloy ang maaga naming harutan.

Nasa kalagitnaan kami ng kasarapan ng biglang tumunog ang cellphone ko. May nagmessage at nang basahin ko ito ay "Nasaan ka na? May appoinment ka ngayon kay Mr. Ramos diba?" sabi sa message. Si Niel.
"Tss. Hon, may appoinment pala ako. Nakalimutan ko na. Mahalagang kliyente yun." sabi ko kay Yzza na medyo may inis dahil nabitin ako. Gusto ko mang tapusin ay hindi ko na magawa dahil medyo matagal na akong labasan dahil nakailang ulit na kami simula pa kagabi.
"It's ok hon sige na magprepare ka na. Ihahanda ko lang yung kakainin mo. Tutal pasyente rin akong dapat asikasuhin." sabi nya na kahit na nakangiti ay bakas pa rin ang pagkabitin.
"I'm sorry hon. Babawi na lang ako mamaya ah." sabi ko. Ngumiti lang sya at ako naman ay nag-umpisa nang mag-asikaso.

Madali akong umalis ng bahay. Naalala ko kasing 10am nga pala kami magkikita ni Mr. Ramos. Buti na lamang at nasabi ko ito kay Niel dahil kung nagkataon ay siguradong maghihintay sa wala yung kliyente namen.

Halos malate na rin ako sa appoinment ko. Pero nakarating naman ako kaagad. Madali lang naman hanapin yung address sa calling card. Nakarating ako sa isang bahay. Mukha itong under renovation dahil bakbak ang mga pintura nito at may ilang bahagi pang hindi pa natatapos gawin.

Ipinarada ko ang aking sasakyan sa labas ng bahay at agad kong tinungo ang gate upang mag-doorbell. Walang lumalabas. Pero napansin kong nakabukas lamang ang gate ganun din ang pinto. Tutal ay inaasahan naman ni Mr. Ramos ang pagdating kaya naman tuloy tuloy na lamang akong pumasok. Hindi naman nya siguro ako kakasuhan ng trespassing.

Nang makapasok ako sa bahay ay agad na tumambad saken ang napakaraming artworks. Iba iba. May iskultura, painting, pottery at kung ano ano pa. Napakagaganda. Sa isang gilid ay nakita ko ang isang napakagandang punyal. Sa tingin ko ay sya rin ang gumawa nito dahil may pangalan nya sa ibaba ng frame na kinalalagyan ng punyal.
"Wow! Pati forgery" sabi ko sa aking sarili. Habang patuloy kong tinitignan isa isa ang mga artwork. Panay ang tawag at bati ko kay Mr. Ramos kahit na walang sumasagot. Maya maya pa ay, nagulat na lamang ako nang may tumawag saken.
"Darren?" sabi ng boses na ikinagulat ko. Si Lyndon.
"Ahm, sorry pumasok na ako. Nakabukas kasi lahat kaya ahm. . .." utal ko
"It's ok, gusto mong kape?" tanong nya.
"No thanks." sabi ko sabay ngiti. "So dito ka rin nakatira?"
"Yup! I actually do everything here." sabi nya. Doon lang pumroseso sa utak ko ang itsura ng kausap ko. Naka-shorts lang ito at kasalukuyang nagsusuot ng t-shirt. Kitang kita ko ang malapad nitong dibdib. Ang maskulado nyang pangangatawan. Abs, biceps. "Wow!" sa isip ko dahil ngayon laang ako nakakita ng isang perpektong katawan. Ako kasi biceps lang ang meron. Hindi malaki ang tiyan ko pero wala akong abs. Sya? Putcha, parang inukit ang bawat kurbada sa katawan nya.
"Are you ok Darren? Did I scare you?" sabi nya na bigla namang nagpabalik ng ulirat ko.
"Ahm, nope don't worry I'm completely fine." sabi ko tsaka nya ako inayang pumunta sa kusina. Pagkarating namen sa kusina ay agad syang nagtimpla ng kape nya. Pinipilit nya pa nga ako kaso talagang tumatanggi ako. Gusto ko nang matapos ito para makauwi na ako kaagad. Sinabihan ko na rin si Niel na hindi na ako papasok pagkatapos ko dito. Nang matapos nyang timplahin ang kape ay tsaka kami bumalik sa sala. Nang makaupo na kami.
"Ok! Get down to business. Ahm, here's what we do at ...." putol kong pananalita.
"Let me guess. You're going to endorse me to your sponsored clothing line-Ral Go, for their advertizing campaign..." ulit nya sa sinabi ko kahapon.
"Ahahaha, well, ahm.. nakikinig ka naman pala hehehe. ahm. .. ahm. .. hehehe." halos napatitig na lang ako sa kanya dahil nag-umpisa na naman syang tumitig saken ng malagkit.
"I believe you have a contract for me to review." sabi nya sabay halungkat ko ng gamit ko. Iniabot ko sa kanya yung kontratang isinend ni Niel sa e-mail ko tsaka ko ipinaprint. Ayoko na kasing dumaan pa ng office dahil siguradong mabubulilyaso ako.
"Well, you can go over that with you attorney and do a research about us and.. ." pinutol nya na naman ako.
"No don't worry I've done all the research I need." sabi nya habang binubuksan ang ballpen na kinuha nya sa centre table at agad na pinirmahan ang kontrata.
"Aha! That's it?" bigla ko.
"That's it. Signed, sealed, delivered." sabi nya.
"Wooh! The one and only Lyndon Ramos is now our new client?" sobrang saya ko dahil tapos na ang contract signing agad agad. Tumayo kaming pareho at nagkamayan. "Ok!" dugtong ko pa.
"I'm all yours." sabi nya habang nakatitig ng diretso sa aking mga mata na ikinainit naman ng mukha ko.
"Ahahaha. I better go now. Maraming salamat." sabi ko at tsaka ko iniligpit ang gamit ko at tumungo na sa pinto. Ngunit napahinto ako nang bigla nya akong tawagin.
"Darren!" napalingon ako sa kanya. "Marami nang nag-offer saken ng ganyang klase ng business proposal. And I've turned down everyone before."
"Uhm, I guess I'm lucky. Thank you." sabi ko at nagpatuloy sa paglalakad at napahinto ulit ako nang tanungin nya ako.
"Wanna know why I chose you?" tanong nya.
"Ahm, why?" balik tanong ko.
"'Coz I wanna ask you for something in return." sabi nya na ikinakabog naman ng dibdib ko. "I wanna paint you." dugtong pa nya.
"Ahahaha, hindi ako magandang model, but let me think about that one." biro ko na lang. Tsaka ako nagmadaling tumungo ng pinto. Naramdaman ko na lang ang pagsunod nya saken at muli itong nagsalita.
"I wanna paint you and put you over my bed." sabi nya. Putcha! Yung kabog ng dibdib ko ay lalong lumakas nang marinig ko iyon. Uminit ang pakiramdam ko. Ewan. Hindi ko maintindihan. Bigla na lang parang unti unting nalulusaw ang lakas ko. Pero nagpatuloy akong lumapit sa pinto at nang akmang bubuksan ko na ito ay bigla ko na lamang naramdaman ang paglapat ng katawan nya sa likuran ko.
"So when you're not here I can satisfy myself with the mere thought of you." bulong nya sa tenga ko. Lalong uminit ang pakiramdam ko sa ginawa nya. Medyo napapikit ako nang maramdaman ko ang mainit na hanging dumampi sa tenga ko.
"Ahm, I, I, I can't. May mamay asawa't anak ako." sabi ko. Agad kong hinawakan ang doorknob at pinilit ko itong buksan. Nagmamadali ako. "Bumukas ka, putcha!" bulong ko sa doorknob. Pero patuloy akong nilalamon ng nerbyos at nanghihina ako dahil sa ginagawa nya. Parang nagugustuhan ko na ewan, pero pilit na kinokontra ng isip ko. Ayoko.
"Please. Paliligayahin kita." sabi nya na halos hinahalikan na ang tenga ko. Yung mapang-akit nyang boses. Ang kuryenteng dulot ng pagdampi ng mga labi nya sa puno ng tenga ko. Ang mainit nyang hininga.

Ayoko. Pinipilit kong pigilan ang sarili ko sa banta ng tukso. Pero ang katawan ko ay parang bumibigay na sa ginagawa nya. Halos naiiyak na ako dahil ayaw talaga ng utak ko. Dahil iniisip ko ang kahihihiyang idudulot nito sa pagkatao ko. Gusto kong kumawala pero, wala na talaga akong lakas para paglabanan.

Iniikot nya ang katawan ko paharap sa kanya. Marahil ay napansin nya ring hindi na ako gaanong tumututol sa ginagawa nya. Pagkaharap ko sa kanya ay agad nyang hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Napatungo ako pero muli nyang iniharap ang mukha ko sa mukha nya. Tinitigan nya ako nang mapang-akit sa aking mga mata. Nun ko lang napagmasdan ng malapitan ang maamo nyang mukha. Makapal na kilay, mahabang pilikmata, matangos na ilong at mapupulang labi.

Unti unti nyang inilapit ang kanyang labi sa aking mga labi. Nawalan na ako ng control at tuluyan na nga akong natalo ng tukso. Naglapat na ang aming mga labi. Nabitawan ko ang aking mga gamit tanda na nadaig na ako. Matagal kong pinigilan ang aking sarili sa ganitong uri ng tukso. Nais kong maingatan ang pamilya ko. Ayokong masira iyon ng dahil dito. Pero ngayon ay naririto na ako. Pagbibigyan ko ang sarili ko kahit ngayon lang. Wala naman sigurong makakaalam. Ngayon lang. Hindi na ito mauulit. Nais ko lang makawala sandali sa isa kong pagkatao na nilikha ko upang hindi ako pagtawanan. Ang kasinungalingan ipinakita ko sa mga taong nakakikilala saken. Ito. Ito ang totoong ako. Mahina.

Matapos kaming maghalikan ay inakay nya ako papunta sa sala. Doon ay isa isa nyang tinanggal ang mga saplot ko. Ganun din sya at naghubad ng kanyang sarili. Sinimulan nya akong halikang muli. Pababa sa leeg. Pababa sa dibdib. Pinaglaruan nya nang matagal ang utong ko at pagkatapos ay muli syang bumaba sa tiyan ko. Napaliyad ako nang paglaruan nya ang butas ng pusod ko. Pagkatapos ay agad nyang hinagilap ang kargada ko at isinubo ito.
"AHHH!" ungol ko. Magaling. Tangina magaling sya. Napakasarap. Ayaw kong magkumpara pero hindi ko mapigilan. Talagang mas magaling sya kesa kay Yzza. Napatitig ako sa kanya, at napatitig din sya saken. Hindi ko maitago sa kanya kung gaano kasarap ang ginagawa nya. Kaya napangiti sya dahil alam nyang nagtagumpay sya saken. Ilang sandali pa ay hindi ko na mapigilan. Malapit na akong labasan. Pinipilit kong alisin ang ulo nya pero ayaw nya. Hanggang sa pumutok ang katas ko sa loob ng bibig nya. Nanghina ang buo kong katawan dahil sa pagod. Muli syang umibabaw saken at bibigyan sana ako ng isang halik. Pero tumanggi ako. Maling mali ito.

Matapos akong makapagpalabas ay agad akong tumayo at nagbihis. Nakabukaka syang naupo sa sofa at nakatingin ng malagkit saken. Napakaganda ng katawan nya. Malaki ang kargada nya.
Habang nakatitig ako sa kanya ay unti unti na namang tumigas ang alaga ko. Hindi iyon nakaligtas sa paningin nya kaya naman.
"Gusto mo pa hindi ba?" nang bigla syang tumayo at lumapit saken. Hindi ako nakagalaw. Naramdaman ko ang pagdikit ng alaga nya sa katawan ko. Maya maya pa ay marahan nyang hinawakan ang matigas ko na namang pagkalalake at marahan nya itong itinaas baba. "Gusto kong matikman ulit ang ilalabas ng tubong 'to." bulong nya sa tenga ko. Muli na namang dumaloy ang init sa aking katawan. Sa ikalawang pagkakataon ay bumigay na naman ang aking katawan.

Nang matapos nya akong paligayahin ay hinawakan ko naman ang kaniyang alaga at binate ito. Ito lang muna ang magagawa ko dahil hindi pa ako talaga sanay sa ganito. Agad naman syang nilabasan. Pagkatapos ay umupo sya sa sofa at kinabig ako patabi sa kanya sabay muli nya akong niyakap.
"Lyndon, mali ito. Maling mali." bulong ko sa kanya.
"Ginusto nating pareho 'to. Papanong magiging mali?" sabi nya.
"May asawa at mga anak ako." paliwanag ko.
"Hindi mo naman sila pababayaan eh. Hindi rin kita pababayaan." sabi nya. Sa kabila ng malungkot kong mukha ay nakapaloob ang isang bagong pakiramdam. Ngayon lang ako naging masaya sa piling ng iba. Sa isang lalake. Kung ito ang pinili ko noon pa. Hindi sana magiging ganito kagulo ang utak ko. Napaligaya ako ni Lyndon. At nakasisiguro akong marami pang ligaya ang magagawa nya saken.
"Nakakatakot Lyndon." sabi ko.
"Wag kang matakot. Walang makakaalam."

--- Pagkatapos ng mga nangyari ay pumunta ako ng opisina. Wala naman sana sa plano kong pumasok pa, kaso hindi ko naman inaasahan ang agarang pagpirma ni Lyndon sa kontrata kaya kinailangan ko itong maireport kaagad. Nang makarating ako sa opisina ay agad akong sinalubong ni Niel at ibinigay ko kaagad sa kanya ang napirmahan nang kontrata.
"Wow! Napirmahan agad? Points na naman 'to sayo. Galing galing talaga ng bossing ko." sabi ni Niel. Pero parang hindi ko naiintindihan ang mga sinasabi nya. Lumilipad ang isip ko. Iniwan ko na lang sya basta at pumasok ako sa loob ng pinto. Agad kong isinara ang pinto at inumpisahang balikan sa isip ko ang mga nangyari kanina.

Habang nasa kalagitnaan ako ng aking pag-iisip ay napasandal ako sa pinto. Natatakot ako sa mga nangyare. Pero sa tuwing maaalala ko kung paano nya ako napapayag sa gusto nya ay hindi ko maiwasang mapangiti. Ngayon lang ako nakaramdam ng ganung klase ng atensyon mula sa isang lalake. Ang gwapo nya. Sexy at higit sa lahat magaling.

Patuloy ko lang inimagine lahat ng naganap kanina. Tumungo ako sa aking lamesa at doon ko ito ipinagpatuloy. Hindi mawala ang ngiti sa aking mukha. Parang napakasaya ko na ewan. May halong kaba ang kasiyahan ko. Exciting.

Gamit ang pinagsalubong na braso ko ay inilapat ko ang aking ulo sa lamesa. Nakangiti pa rin ako subalit bigla itong nawala nang makita ko ang larawan ng aking magi-ina.
"Ano 'tong ginagawa ko? Darren gising." sambit ko sa aking sarili.

"Boss! Boss!" nagising ang diwa ko nang bigla kong marinig ang boses ni Niel.
"Yes?!" tugon ko sa kanya.
"Kanina pa kita tinatawag." sabi nya.
"Ahy! Sorry, medyo masama kasi ang pakiramdam ko eh." palusot ko.
"You have a phone call, his name is George Greenwood from Red Milano. Call him back, this person is not used to be kept waiting ok?" sabi ni Niel.
"Take the message if he calls again, please." sabi ko.
"What?! Are you out of your mind?" sabi ni Niel.
"Why?!" tanong ko.
"You're just neglecting George Greenwood from Red Milano. Ano ka ba? He can change your life any moment. Call him back now! Babatuhin kita netong ballpen eh." sabi nya.
"Hey! I'm the boss here." sabi ko sa kanya.
"Then act like a boss. Don't miss the oppurtunity. Ikaw ang magdadala ng kumpanyang ito sa pedestal. And the next thing I know is that, you could be the next president of this company." sabi ni Niel.
"Please Niel, take care of it. Set up a meeting in an expensive restaurant or whatever. Ikaw na bahala, masama talaga ang pakiramdam ko." sabi ko tsaka ako tumayo upang umuwi na.
"Darren?! Where are you going?" tanong nya
"Don't you see? Uuwi nako, please ikaw na muna ang bahala. Hindi ko talaga kaya, ok?" pakiusap ko sa kanya.
"Naku! Naku! Kung hindi lang kita bestfriend, inuntog na kita sa pader eh. Anyway get well as soon as possible. I'll set up the meeting on Thursday, so get ready. Weather you like it or like it pupunta ka, ok?" sabi ni Niel.
"Yes! Boss! Handle it for me please." sabi ko. Tsaka ako lumabas ng pinto at tuluyan na ngang umuwi.

Nagtext ako kay Yzza bago ako tuluyang umuwi.
"Hon, I'm on my way home. Nasa bahay ka ba?" tanong ko.
"May pasyente ako hon eh. Urgent kaya pinuntahan ko kaagad. Sige uwi ka na, pero baka matagalan 'to ah. May pagkain naman dun. Ingat." sabi nya. Hindi na ako nagreply at tuluyan na nga akong umuwi.

Nang makarating ako sa bahay ay agad kong hinubad lahat ng saplot ko sa katawan. Nagtungo ako ng banyo at binuksan ang shower. Sinalubong ko ng aking mukha ang tubig na mula sa shower at pumikit. Kinuha ko ang sabon tsaka ko ito ikinuskos ng mabuti sa aking katawan. Pakiramdam ko ay napakarumi ko kaya halos tunawin ko ang buong sabon sa balat ko. Napaupo ako sa sahig ng banyo. Napatungo ako at nag-umpisa akong maluha.
"Tangina! Anong ginawa ko!" sabi ko sa isip ko. At muli akong nag-umpisa sa pagkuskos ng sabon. Mas madiin at may halong galit sa sarili. Halos iuntog ko ang ulo ko sa pader. Hindi ko lubos maisip na bumigay ako sa tukso. Bumigay ang pagkalalake ko. "Tangina!"

Nang matapos akong maligo ay agad akong nagbihis. Napatingin ako sa salamin. Tinitigan kong mabuti ang mukha ko. "Tangina! Ang dumi dumi mo!" sabi ko sa sarili ko. Pero maya maya pa ay muli na namang bumalik ang alaala ng mga nangyari kani kanina lang. Parang nakikita ko sa salamin si Lyndon at niyayakap ako. Muli akong napapikit at inimagine ang init ng hininga nya sa tenga ko. Ang init ng katawan nya. Ang braso nyang bumabalot sa katawan ko.

"Dad! Your home?" bigla akong bumalik sa aking ulirat nang marinig ko ang boses ni Dalton.
"Hey! Buddy" bati ko sa kanya.
"Akala ko nasa trabaho ka. Kaya hindi ka makakapunta sa school meeting. Wala tuloy nakipag meeting, even mom." sabi nya.
"I'm sorry buddy, maybe next time. I'm not feeling well." sabi ko.
"We got a family day this Friday. Punta kayo dad please, nakakahiya sa mga classmates ko." sabi nya.
"Ok baby, I promise pupunta ako." sabi ko
"Sure?!" tanong nya.
"You have my word."
"Okey. Aunt Elise, you can go home now. Nandito na po si daddy." sigaw ni Dalton sa kapatid ng asawa kong si Elise. Palagi syang pinakikiusapan ni Yzza na magpunta dito para magbantay sa mga bata kapag walang available samen ng asawa ko.
"Ok, finish your homework. Magpapahinga lang ako ah." sabi ko kay Dalton

Matapos ang pag-uusap namen ng anak ko ay agad syang lumabas ng kwarto. Pahiga na ako ng kama nang biglang tumunog ang cellphone ko. Hindi ko sana titignan dahil baka si Niel lang ang nagtext at maga-update. Pero tinignan ko na lang dahil bigla kong naalala si George Greenwood. Totoong mababago nya ang buhay ko. At parang nanghihinayang ako dahil hindi ko sya tinawagan kanina. Kaso, wala talaga ako sa mood. Nang tignan ko ang phone ko ay agad kong nakita na may nagsend ng MMS. Binuksan ko ang message at tumambad saken ang imahe ng isang artwork.
"What?! Si Lyndon?" tanong ko sa sarili. Hindi ko alam kung bakit alam nya ang number ko. Pero nasagot ang tanong ko sa sunod nyang itinext.
"Pasensya ka na ah. Hindi ko kasi napigilan eh. Kinuha ko yung number mo dun sa assistant mo. Sabi ko urgent kaya ibinigay nya kaagad. Namiss kita kaagad Darren" sabi sa txt. Hindi ako nagreply. Inilock ko na lang yung screen ng phone ko tsaka ako tuluyang nahiga. Nakaramdam na naman ako ng kaba dahil sa text nya. Ayoko na pero parang may kung ano sa loob ko na nagsasabing ipagpatuloy ko ito. Nakakatuwa sya. Yung atensyong ibinibigay nya saken parang gustong gusto ko.

Pinilit kong matulog ng hapong iyon. Pinilit ko ring alisin sa isip ko si Lyndon dahil maling mali talaga. Pero tangina! Kahit sa panaginip ko nakikita ko sya. Yung mapang-akit nyang mga mata. Yung boses nya. Ewan!

Pumasok ako sa trabaho kinabukasan. Inayos kong mabuti ang takbo ng isip ko. Kailangan ko nang ihinto ang kalokohang ito habang maaga pa.

Pagdating ko sa opisina ay agad kong hinanap si Niel.
"Niel nasaan yung contract ni Mr. Lyndon Ramos?" tanong ko sa kanya.
"Heto na, ahm sya nga pala. Yung meeting kay Mr. George Greenwood is on Thursday at 7pm sharp ok? I made the reservation sa mamahaling restaurant. Hey! Are you listening?"
"Oo, yung kontrata akin na." sabi ko.
"Darren, importante 'to kaya puntahan mo ok?" paalala ni Niel sa meeting.
"Oo, don't worry." sabi ko. Lumabas na si Niel ng office pagkatapos maibigay saken ang kontratang pinirmahan ni Lyndon. Pagkatapos ay pinunit ko ito at isinulat ko sa likod ng papel ang linyang "I'm sorry I cant do this. I'm cancelling your contract. I'm really sorry." sabi ko sa sulat tsaka ko ito inilagay sa isang envelope. Pagkatapos ay tumawag ako ng isang messenger para ipadala ang document sa address ni Lyndon.

Hindi ko alam pero nung ibibigay ko na sa messenger yung document ay bigla akong nagdalawang isip.
"Ahm, no. Nevermind. I'll take care of this." sabi ko sa messenger at agad naman itong lumabas. Parang may kung anong pumipigil saken para gawin ito. Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko. Gulong gulo na ako.

Thursday morning. Tinungo ko ang workshop ni Lyndon para dalhin sa kanya ng personal ang ikinansela kong kontrata. Gusto kong maipaliwanag sa kanya ng malinaw ang lahat. Gusto kong maintindihan nya ang nais kong mangyari nang hindi kami nagkakasamaan ng loob.

Pagdating ko sa workshop ay agad na akong pumasok. Kagaya ng dati ay nakabukas ang lahat, pinto man o gate. Umakyat ako sa itaas ng workshop at pagdating ko sa pinto ay naka-lock ito.
"Hi" sabi ng isang boses sa likuran ko. Boses ito ng isang matandang babae.
"Ahm, hello po." Pagbati ko.
"Uhm, hinahanap mo si Lyndon?" tanong ng babae.
"Ah opo, may ibibigay lang po sana ako sa kanya." sabi ko
"Wala sya eh, umalis may isang oras na rin ang nakalipas. Saken mo na lang ibigay at iaabot ko na lang sa kanya." suhestyon ng matandang babae.
"Ah, medyo confidential po eh. Ako na lang po, ahm. Babalik na lang po ako." sabi ko
"Ok lang naman saken Darren, wala namang magiging problema." sabi ng babae
"Ahm, alam nyo po ang pangalan ko?" gulat ko sa itinuran ng matandang babae
"Oo, kilala kita. Sinasabi nya saken ang lahat ng tungkol sayo. Uhm, may gusto lang sana akong pakiusap. Medyo sensitive si Lyndon kaya sana wag mo syang sasaktan. Alaga ko na sya simula pa nung pagkabata kaya kilala ko na sya pati ang buong pagkatao nya. Ngayon lang sya ulit nagkaroon ng interes sa isang lalake. Kaya sana ingatan mo kung anomang relasyon meron kayo. Hindi naman sa nanghihimasok ako. Ayoko lang masaktan ulit si Lyndon." paliwanag nung babae.
"Ah hehehe. Uhm" hindi ko alam kung anong sasabihin ko kaya napangiti na lang ako. "Babalik na lang po ako sa ibang araw. May meeting pa po ako eh." paalam ko sa babae. Ngumiti naman ito at hinayaan na lamang akong makalabas ng pinto.

Papasok na ako ng sasakyan ko nang biglang may tumawag saken.
"Darren?!" sabi ng boses. At paglingon ko ay nakita ko si Lyndon na sobrang saya ng mukha.
"Mr. Ramos" tawag ko rin sa kanya. Nawala ang saya nya sa pagtawag ko sa kanya.
"I said, I don't like being formal. Lalo na pag ikaw ang kausap ko." sabi nya.
"Ahm, I'm sorry Lyndon. I, I, I can't do this anymore. I really love my wife and my kids. Hindi ko sila kayang lokohin." sabi ko. Bigla akong nalungkot sa itsura nya.
"Wala naman akong ibang hinihiling sayo ah. Alam ko naman yun. Hindi naman ako makasarili eh." sabi nya
"Thanks." sabi ko
"Thanks?" tanong nya
"Thanks for undestanding." patuloy ko.
"Ahm, give me a favor." pakiusap nya
"What favor?" tanong ko. At bigla syang lumapit saken at hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Agad nya akong hinalikan. Hindi ko sya napigilan sa ginawa nya. Pero agad akong kumalas sa halikan namen.
"What the. . .." sabi ko.
"Darren, just give me one hour. I just wanna show you something." pakiusap nya
"Ahm." reaksyon ko.
"I wanna show you something special." sabi nya.
"I bet you do." sabi ko sabay ngiti.
"I'm not talking about that." sabi nya. "It's a work of art."
"What kind of art?" tanong ko
"Basta" sabi nya.
"One hour!" paalala ko sa kanya.
"Just one hour." paniniguro nya. "Ahm, turn around for me please." pakiusap na naman nya.
"What?! No." sabi ko
"Please, turn around and just relax." sabi nya at may kasamang pagpapacute. Tangina, ang hirap nya tanggihan. Tumalikod ako sabay bigla nya akong nilagyan ng blindfold. Dahan dahan nya akong isinakay sa sasakyan at tsaka nya ito pinaandar.
"Saan ba tayo pupunta?" tanong ko
"Basta. Maghintay ka lang." sabi nya.

Ilang sandali lang ay nakarating na kami sa aming pupuntahan. Nang huminto na ang sasakyan ay inakay nya ako pababa at agad na iniharap sa isang banda. Lumakad kami ng ilang hakbang at dahan dahan nyang inalis ang piring ko. Nasa loob kami ng isang sirang building. Walang ibang tao kundi kami lang. Tumambad saken ang isang painting na nasa isang pader. Imahe ito ng isang pamilya. Masayang pamilya.

"Wow! Angganda." sabi ko na may ngiti nang makita ko ang larawan. Napakagandang pagmasdan. Isang maliit na pamilya na sama samang kumakain. "Napakaganda ng pagkakagawa.Yan ba ang pamilya mo?" tanong ko
"Nope, that's the family I wanted. I painted it when I was eleven and I've never shown this to anyone before." sabi nya na talaga namang ikinamangha ko. Bata pa lang pala, magaling na syang magpinta.
"Uhm, nasan na ang pamilya mo?" tanong ko ulit.
"My mom ran away with another man. I was nine that time and I never saw her again." sabi nya.
"Aww." reaksyon ko.
"Nadepress ang daddy ko. Hindi nya nakalimutan ang nangyari. High school ako nun. Umuwi ako sa bahay galing ng school. Naabutan ko ang daddy ko na may hawak na baril. Iyak sya ng iyak nun habang nakatutok ang baril sa lalamunan nya. I wanted to stop him, but. . . .. It's too late, papatakbo ako sa kanya nang bigla nyang kalabitin ang gatilyo. Pumutok yung baril. Nang makalapit ako sa kanya, patay na sya. Kung. . .. Kung dumating lang sana ako ng mas maaga. Sana hindi nangyari yun.. .. Kung naging mas mabuti sana akong anak, sana.. . sana.. Minahal nya ako at kinalimutan nya na lang si mommy.. Galit saken ang daddy ko nun. Madalas nya akong saktan dahil nakikita nya raw ang mukha ni mommy saken. Kapag nalalasing sya, pinagsasamantalahan nya ako. Pupumapayag ako para.. para.. hindi na sya malungkot.. Para makalimutan nya na si mommy. Pero tuwing mawawala na ang kalasingan nya.. Nagagalit sya ulit saken at sinasaktan nya na naman ako.. Simula pagkabata, naghahanap na ako ng atensyon. Sabi ko sa sarili ko, balang araw may magmamahal din saken.. Mamahalin ako ng buo.. Yung ako lang.. Matitikman ko yung pagmamahal na hindi nagawang ibigay ng mga magulang ko.. Kaya. Kaya nung makita kita. .. Kasi akala ko, kaya mo rin akong mahalin.. Darren, kahit.. kahit may kahati ok lang saken.. Kahit konti lang. Mahalin mo ako, kahit katiting." kwento nya habang nakatulala at umaagos ang luha sa kanyang magandang mga mata. Lumingon sya sa kinalalagyan ko at tumitig saken ng diretso.
"Lyndon." tawag ko sa pangalan nya. Naawa ako sa kanya ng sobra.
"Darren, hindi ko alam kung papano hihinto. Alam kong mali itong ginagawa ko, pero pppero Darren, gusto talaga kita. Nung unang araw pa lang na makita kita, gusto na kita. Hindi ka na maalis sa isip ko. Darren, please." pakiusap nya.
"Lyndon." muli kong banggit sa pangalan nya. Lumapit sya saken tsaka nya hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Sa pagkakataong ito ay hinawakan ko rin ang pisngi nya. Tsaka naglapat ang aming mga labi.

Pagkatapos namen maghalikan ay nagtungo kami sa ibabaw ng sasakyang dala nya. Sa pagkakataong ito ay gusto kong maibsan ang lungkot na nadarama nya, kaya gagawin ko ang lahat para lang mapaligaya sya.

Isinampa ko sya sa ibabaw at pinasadahan ko sya ng halik. Pababa sa dibdib, pababa sa tiyan. Tsaka ko kinalas ang butones ng pantalon nya. At ako ay naghubad na rin ng saplot ko. Itinuloy ko ang aking ginagawa at maya maya pa ay hinagilap ko ang butas nya. Nilagyan ko ito ng pampadulas gamit ang laway ko tsaka ko itinutok ang batuta ko sa bukana nya.
"Gawin mo na." bulong nya saken pagkatapos ay muli ko syang hinalikan kasabay ang matinding pagbaon ng kargada ko sa kaloob looban nya.

Ilang sandali pa ay lalabasan na ako. Sinabi ko sa kanya iyon at ng marinig nya ay ipinahugot nya ang batuta ko tsaka sya lumuhod sa harap ko. Binate ko ang alaga ko at sya naman ay ngumanga upang hintayin ang ilalabas ko. Hanggang sa pumutok na at sinalo nya iyong lahat.

Nang labasan na ako ay nahiga kami sa ibabaw ng sasakyan. Nagpahinga lamang kami ng konte.
"Salamat." sabi nya ako naman ay ngumiti lang at hinalikan ko sya. Habang hinahalikan ko sya ay muli nyang hinawakan ang kargada ko. "Patigasin naten ulit." sabi nya.
"Sige, ikaw ang bahala." pagpayag ko. At ginawa nya ang nais nyang gawin. Hanggang sa naulit ng makailang beses ang aming pagtatalik.
"Wag mo akong iwan Darren." pakiusap nya. Ngumiti lang ako at niyakap ko sya ng mahigpit.

Gabi na nang matapos kami. Pagtingin ko sa cellphone ko ay agad akong napabalikwas dahil maga-alas otso na pala. Madali akong nagbihis at ganun din si Lyndon. Putcha, yung meeting ko. Kahit badtrip ako ay hindi ko magawang ipakita iyon kay Lyndon. Basta pinagmadali ko na lamang syang magdrive at nagpahatid ako sa restaurant kung saan ko kakatagpuin si Mr. Greenwood. Tangina! Hindi ko napapansin ang oras kapag kasama ko si Lyndon.

Nang makarating ako sa restaurant ay agad akong pumasok. Nakita ko ang isang amerikanong sa tingin ko ay masama na ang mood sa kahihintay. Nilapitan ko kaagad ito at binati. Papatayo na ito at mukhang aalis na ngunit pinigilan ko.
"Ahm, hi George, uhm,  Mr. Greenwood? I'm Darren Punzalan, I'm so sorry. Look. I would completely understand if you are furious with me for being so rude and I would do anything you want to, so please just hear me out. I, I'm always on time but my daughter Phoebe was sick tonight and I took her to the doctor and I lost track of time. I apologize." paliwanag at paghingi ko ng tawad sa kanya na medyo natataranta pa.
"I'm about to go to New York for inauguration, but I made this meeting my priority, and you. . .. you." sabi nya na halatang nagpipigil ng galit. "Just call my office for re-schedule." sabi nya.
"Thank you for understanding." sabi ko na may halong sobrang kahihiyan.
"I hope your daughter feels better." sabi nya
"Have a safe trip" paalam ko.

"Where did I put that out in the universe. Putcha!" sabi ko sa sarili ko nang mapagtanto ko na ginamit ko ang walang kamalay malay kong anak para lang makapagpalusot. Si Phoebe may sakit? Putcha. Tangina!

Maraming beses. Napakaraming beses pang naulit ang mga walang katotohanan kong palusot sa tuwing mawawala sa isip ko ang oras. Nakalimutan kong pumunta sa family day ni Dalton na ikinatampo nya talaga saken pero wala naman akong magawa. Nalate na naman ako sa dinner date namen ng asawa ko. Hindi ko nabilhan ng barbie si Phoebe at kung ano ano pang pagkakamaling hindi ko maiwasan.

Kapag kasama ko si Lyndon, parang sya lang ang mahalaga saken. Tangina. Wala akong ibang maisip kundi si Lyndon. Hindi ko sya maiwan kapag magkasama kami. Hindi ko magawang magdahilan sa kanya para magawa ko ang mga dapat kong gawin. Pag kasama ko sya parang ayokong malayo sa kanya kahit sandali.

---

Ilang buwan na ang nagdaan at ipinagpatuloy ko ang madilim kong sikreto. Hindi ko na alintana na baka may mangyaring masama saken o sa pamilya ko. Ang tanging naiisip ko na lang ay gusto ko ang ginagawa ko. Masaya ako sa piling ni Lyndon. Nakukuha ko ang ligayang matagal ko nang hinahanap. Ligayang si Lyndon lang ang nakapagbibigay.

"Tingala ka konte." sabi ni Lyndon habang nakahubad ako at kasalukuyan nya akong ipinipinta. Sinunod ko ang sinabi nya at tumingala nga ako. "Wag sobra, konti lang. Ayan! Ganyan.", "Ok, medyo harap ka dito pero wag sagad." sabi nya pa.
"Ang hirap naman. Kelan ko ba makikita yan?" reklamo ko.
"Ganyan talaga, model ka eh hintay ka lang. Sige na, harap ka konte." utos nya ulit at hindi ko na inayos gawin ang mga sinasabi nya. "Oh! Sobra na naman ihh. Ok, wait ganito." sabi nya at bigla syang lumapit saken para ayusin ang pwesto ko. Hinawakan nya ang balikat ko at iniharap ng kaunti sa kanya. Pagkatapos ay ang ulo ko naman ang ipinwesto nya. Hinawakan nya ang magkabilang pisngi ko at iginiya nya nang patingala. Nakaisip ako ng kalokohan at sinasagad ko ang pagtingala.
"Hahaha, ang kulit mo naman ihh." sabi ni Lyndon. Pagkatapos ay inayos nyang muli ang ulo ko. Hinawakan ko ang kamay nya tsaka ko ito hinalikan. "Wag kang makulit, papano tayo matatapos kung di ka susunod."
"I don't really like following orders." sabi ko sabay ngiti at muli kong hinalikan ang kamay nya.
"Pasaway ka ah." sabi nya tsaka nya pinisil ang kanang pisngi ko.
"Aray!" reklamo ko.
"Ang tigas kasi ng ulo mo eh." sabi nya.
"May isa pang matigas. Ito oh." sabi ko sabay hipo ko sa pagitan ng kaniyang hita. Hinagilap ko ang butones ng pantalon nya tsaka ko ito binuksan.
"Baka matapos tayo nyan." sabi nya. Hinubad ko na nang tuluyan ang kaniyang pantalon at tumambad saken ang hindi pa gaanong matigas nyang pagkalalake. Hinawakan ko itong mahigpit tsaka itinaas baba. Unti unti itong tumigas. Nang mapatigas ko na ay tsaka nya hinawakang muli ang magkabilang pisngi ko at iginigiya nya sa kanyang batuta. Hindi naman ako naglaban pa at sinunod ko na lang ang gusto nyang mangyare. Oo, ilang beses ko na ring naisubo ang ari nya. Noon pa man ay gusto ko na itong masubukan. At gustong gusto kong gawin ito.
"Ahhh.. Darren." ungol nya.

Nang matapos kong isubo ang kaniyang alaga ay tsaka kami nagpatuloy ng pagtatalik sa loob ng kwarto nya. At doon. Nakalimutan ko na naman ang oras. Hindi ko na naman namalayan ang paglipas ng mga sandali.

Hindi na namen naipagpatuloy ang pagpipinta. Inikot ko na lang muli at tinignan ang mga gawa nya. Marami pa pala syang painting na hindi ko pa nakikita. At isa dito ay nakakuha ng aking pansin.
"Sino ang babaeng 'to?" nang makita ko ang isang painting na may babaeng parang takot na takot at sugatan.
"Imagination." sabi nya.
"Talaga? Parang buhay na buhay eh. Parang totoo." sabi ko
"Well, I'm an artist." pagmamayabang nya.
"Edi wow!" biro ko.
"Ang sarcastic ng expression na yan eh noh." sabi nya.
"'Coz I'm sarcastic." biro ko ulit.
"Ah ganun ah!" sabi nya sabay yakap nya ng mahigpit saken at tsaka nya ako hinalikan ng mariin. "Parurusahan kita dahil sarcastic ka."
"Papano mo naman ako parurusahan?" tanong ko
"Uubusin ko laman nito." sabay hawak nya sa itlog ko.
"Edi, ubusin mo. Kung kaya mo, baka mamaga 'yang panga mo." hamon ko sa kanya.
"Sisiguruhin kong hindi ka na makakauwi sa sobrang panghihina." sabi nya sabay halik ulit. Tsaka sya lumuhod sa harap ko upang tuparin ang sinabi nya. Ngumiti lang ako at hinintay ang gagawin nya.

Nag-umpisa na naman kami sa aming mainit na pagtatalik. Walang humpay na ungulan at pamumulikat ng aking mga binti. Napakagaling nya talaga. Malayong malayo sya sa nagagawa ng asawa ko. Mas magaling sya ng di hamak. Yung tipong, sobrang sakit na ng kargada ko sa panay panay na paglabas ng semilya. Pero gustong gusto ko pa rin. Ibang klase. Malupit.
"My wife fills my stomach, but only you can make my balls empty." turan ko sa kanya na may ngiti.
"Edi mas mahal mo na ako kesa sa asawa mo nyan? Hehehe." biro nya na medyo seryoso ang dating saken.
"No, I can't love anybody more than my family Lyndon. I hope you understand." sabi ko sa kanya.
"I'm sorry, Ahm, I'm just trying to be funny about it, don't take it too seriously. And besides, hindi naman ako nakikipagkompitensya sa kanila eh, alam ko kung saan ako lulugar." paliwanag nya.
"I'm sorry, kung nasasaktan kita. Hindi ko naman sinasadya yun eh. Lyndon, I love you, but. . .." putol kong pananalita.
"Shh! Ok lang, ginusto ko 'to eh. Just take care of your family. I'd rather endure the pain and wait for my turn, than to live my life without you and feel nothing at all. Darren, sa impyernong buhay ko ngayon ko lang napatunayan na may nakalaan pa pala saken kahit katiting na langit. Kaya papano pa ako magrereklamo? Kung ito na lang yung nakikita kong paraan para maging masaya. Kahit konti lang, masaya na ako dun. Ipinagpapasalamat ko na 'yun." sabi ni Lyndon na nakangiti pero sa kabila ng mga ngiting iyon ay nakita ko ang pagsilip ng mumunting luha. Hindi ako sumagot. Wala akong naisip na sabihin. Niyakap ko na lang sya ng mahigpit at ipinaramdam ang pagmamahal na kaya kong ibigay. Bahala na.

Tinanghali na naman ako ng gising kinabukasan. Anong oras na rin kasi ako nakauwi galing kay Lyndon eh. Pagbaba ko ay wala akong inabutan. Narinig ko na lang na may nagsisigawan sa labas kaya naman agad akong sumilip. Naririto pala si Elise at ang mga anak nya na nakikipaglaro sa mga anak ko. Nandun din si Yzza at mukhang hindi papasok. Inisip ko kung anong araw ngayon dahil hindi ko na halos alam ang paglipas ng araw lately. Tumingin ako sa kalendaryo at nakita kong Sabado pala. Kaya pala naglalaro ang mga bata.
"Hi guys!" Sigaw ko sa kanilang lahat at sabay sabay silang napalingon saken. Agad namang tumakbo si Phoebe papunta saken
"Good morning dad! Let's play!" paga-aya nya
"Later baby." sabi ko. Tinignan ko si Dalton pero hindi nya ako pinansin. Namiss ko na naman kasi yung isang game nila sa basketball. Balita ko pa naman star player sya.
"Hey buddy what's wrong? Nagtatampo ka pa rin ba?" tanong ko sa kanya
"You promised dad!" medyo mataas nyang boses
"Dalton! Lower you voice, what's your problem?" sigaw ni Yzza
"It's ok honey, I was wrong." sabi ko tsaka ko nilapitan si Dalton at niyakap ko sya. "I'm sorry my big boy. I'm a bad daddy." sabi ko sa kanya.
"No, you're still a good dad, just don't break your promise ever again." niyakap ko ulit sya ng mas mahigpit. Ang totoo parang gusto kong maiyak sa dami ng kasalanan ko sa panganay ko. Hindi ko alam kung papano ako makakabawi.
"I love you baby."sabi ko na lang
"Dad, I'm not a baby anymore." reklamo nya tsaka ko sya kiniliti. Bigla namang nainggit ang bunso at sumampa din saken para makisali sa harutan.

Pinilit kong pigilan ang lumalala kong emosyon. Ayokong mahulog ng tuluyan kay Lyndon dahil mahal ko ang asawa ko. Oo, mahal ko ang asawa ko at dapat hindi ako naguguluhan. Dapat maisecure ko ang feelings ko, pabor sa pamilya ko. Hindi pwedeng may kahati. Kaya napag-isip isip kong kailangan ko nang kausapin ang asawa ko tungkol dito. Hindi ko man aminin sa kanya ang totoo, at least maipakita ko man lang sa kanya na may problema kaming dapat pag-usapan. Kailangan ko ng tulong mula sa kaniya and worst mukhang kailangan ko na ng psychiatrist. Tangina! Pakiramdam ko kabaliwan na 'tong ginagawa ko.
"Hon, I think there's a problem we should talk about." sabi ko kay Yzza
"Problem? Tell me, what's that about?" tanong nya.
"Ahm, familiar ka ba sa marriage counselling? Uhm, I think we should seek for help tungkol sa pagsasama naten, sa sex life naten." suhestyon ko.
"What? That's a crap honey, half of those people are crooks." sabi nya.
"That's ridiculous." sabi ko sabay napatawa ako.
"No! Ridiculous: is the money we spend on some fake doctors who just listening to the problems." sabi nya
"Wow! I didn't know you hated their entire profession. I can't believe that I'm hearing it from a doctor like you." turan ko sa kanya
"Look honey. We've always talk about everything right? Eh bakit pa naten kailangan dalhin ang problema naten sa ibang tao na hindi naman naten kilala. Bakit hahayaan naten silang panghimasukan ang personal nating buhay?" sabi nya.
"Honey, makinig ka muna saken." sabi ko sabay hinawakan nya ang magkabilang pisngi ko at bigla nya akong hinalikan.
"Hon, pagod ka lang. Try mo kayang mag-leave muna para makapagpahinga ka ng maayos. You're working too hard. Magpahinga ka at try nating gumawa ng bagong baby. Hihihi." medyo nainis ako sa suhestyon ng asawa ko. Hindi nya ako maintindihan. Bakit ba kasi hindi ko masabi ng diretso sa kanya na may problema kami na maaaring wasakin ang pamilya namen.
"Ahm, ok. Maglalakad lakad lang muna ako." sabi ko
"Ok, that's right. You need some fresh air. Go ahead, maliligo lang ako." sabi nya sabay halik saken.
Papalabas na ako ng pinto ang bigla nyang isinigaw na "Our love is forever!" pero tumuloy lang ako palabas at hindi sumagot. Narinig ko na lang ulit ang pagsasalita nya na "Always has been. Always will be." sya na mismo ang nagtuloy ng mga dapat kong sabihin.

Nakalipas ang ilang araw matapos naming pag-usapan ng asawa ko ang tungkol sa couples counselling ay agad ko nang kinalimutan ang tungkol dito. Wala. Hindi nya ako maintindihan. Ewan. Hindi ko kayang ayusin mag-isa 'to. Kung patuloy lang akong mag-isa sa problemang 'to ay hindi ko alam kung papano ang gagawin. Unang beses ko magloko. At sa isang bagay pang matagal nang pinangarap ng pagkatao ko. Puta! Ang hirap! Nakakabaliw. Ni hindi ko alam kung papano ko man lang iiwasan ang tukso kahit isang araw man lang.

Talagang nabuburyo nako. Gusto kong huminga kahit sandali. Para akong nasasakal na ewan. Gusto ko munang kalimutan na meron akong problema. Gusto kong kalimutan muna, na mali ang ginagawa ko. Iisipin ko munang tama ito, kahit sandali lang. Makahinga man lang ako.

"Wow! That was great!" sabi ko kay Lyndon. Nasiyahan ako sa ginawa namen. Pero napansin kong parang hindi sya masaya. "Hey, babe may problema ba?" tanong ko sa kanya sabay lumapit ako sa kanya para halikan sya.
"Ah wala, I'm ok." sagot nya
"Okey? Bakit parang namatayan ka dyan sa itsura mo?" tanong ko ulit.
"Babe, I'm ok. I'm trying. Ahm. I mean I'm not ok. I'm not Darren." sabi nya na lalong sumambakol ang mukha
"Anong problema? Sabihin mo saken." tanong ko
"I think we need to talk." sagot nya
"Talk about what?" tanong ko ulit.
"About what's happening. About everything. About us." sabi nya
"What do you mean?"
"Leave her." halos pabulong nyang salita na dinig ko naman. "Leave your wife. Let's live together." paglilinaw nya
"Ah. I can't" sagot ko
"You can't? Tell me why the hell not?"
"I can't Lyndon." sabi ko
"Tell me why? I want to know."
"Because Yzza is my life." sagot ko sa kanya
"Yeah that's why you're always here with me every chance you get." sabi nya
"Lyndon. I'm married before we met and you know that. So what do you expect?" sagot ko ulit
"I'm not expecting anything. And I don't know what to expect. I didn't expect to fall in love with you in a day. What the hell you want me to do? I believe you've thought about it." sabi nya.
"I just can't Lyndon. I got two kids and I love my wife. I have a family that's why I can't" sabi ko sabay agad akong nagbihis at bumaba ng hagdan. Pero napahinto ako nang makita ko ang painting na ginawa nya. Ang painting na magkayakap kaming dalawa. Parehong masaya. Naramdaman ko na lang na nakasunod sya sa likuran ko.
"Ako rin Darren. Gusto ko rin ng matatawag na pamilya. I want to have a family.... with you." sabi nya. Halos madurog ang puso ko sa sinabi nya. Kung nakilala ko lang sana sya ng mas maaga. Kung dumating lang sya sa tamang panahon. Sana... sana... baka sakali... Sya ang mundo ko. Pero hindi. Hindi ganun ang nangyare kaya kailangan kong tiisin 'to. Ayokong sirain ang pamilya ko dahil dito.

Hindi ko inaasahan na bigla na lamang magbabago ang rules sa pagitan naming dalawa. Akala ko kasi ay pupwedeng ganun na lang kami. Pero bakit biglang nagbago ang isip nya. Sa ginagawa nya ay lalo lang akong nahihirapan. Mahal ko si Yzza at hindi ko rin maitanggi na may nararamdaman na rin ako kay Lyndon. Ang gulo, kung pupwede lang sana ako mamili. Pero ayokong may mawala sa kanila. Natatakot ako.

Nagkasala na ako ng tuluyan. Noong una, ang pagkakamali ko lang ay ang hanapin ng katawan ko si Lyndon. Pero ngayon, puta! Pati puso ko hinahanap na sya. Anong gagawin ko? Hindi pupwede 'to.

Pumunta ako sa gaybar at doon naghanap ng lalake para pampalipas oras. Sinisiguro kong katawan ko lang ang naghahanap at hindi ang puso ko. Gusto kong maging malinaw saken na mahal ko ang pamilya ko at walang ibang makakaagaw nito. Kung katawan ko lang, masusolusyunan ko ito. Sa pamamagitan nito. Sa ganitong paraan makakaiwas ako sa mas matindi pang pagkakamali.

Naghanap ako ng lalakeng mas gwapo at mas matipuno kesa kay Lyndon. At dito ko nakilala ang isang lalake. Naka-table ko sya at pinilit kong ibaling sa kanya ang isip ko. Pinilit kong kalimutan ang naging usapan namen ni Lyndon. Nakipagkwntuhan ako dun sa ka-table ko at nauwi ang lahat sa sex. Pero walang nangyare. Hindi nya nagawang burahin ang imahe ni Lyndon sa isip ko. Tangina! Nawawala nako.

Pumasok ako sa trabaho nung sumunod na araw. Medyo bangag dahil sa hang-over. Pero pinilit ko dahil ilang beses na akong tinatawagan ni Niel. Nasa loob ako ng aking opisina nang biglang maimagine ko si Lyndon. Napahiga ako sa lamesa ko at inisip ko ang mga nagdaan sa aming dalawa. Ewan. Nakakainis dahil hindi ko man lang magawa na alisin sya sa isip ko. Tuwing dadalawin nya ang diwa ko ay para akong nanghihina at hindi ko magawang paglabanan.
"Boss?! Boss?! Hoy! DARREN!" sigaw ni Niel "Ayos ka lang ba? San ka ba naglalage? Nagleave ka, wala ka man lang paramdam. Andami mong namiss na trabaho." sabi ni Niel
"Ayos lang ako." sagot ko.
"Ah, you need to call  Ral Go. Hinahanap na nila yung artist na ie-endorse mo sa kanila. At paalala lang, be polite dahil medyo masama na ang mood nila." paalala ni Niel.
"Bakit? Superior tayo, hindi sila pwedeng umasta na parang boss! Wala silang karapatang ipressure ako." sabi ko kay Niel na medyo masama ang dating ng boses
"May point sila kaya sila ganun! Last month pa nila hinahanap yun dahil ang sabi ng boss ko na kaharap ko ngayon, ipapadala nya two weeks before yung artist sa launching ng bago nilang brand. Pero ilang beses na nilang naipostpone yung launching kasi, wala silang magamit sa advertisement. Kung ako man yung nasa kalagayan nila eh BAKA BINASAG KO NA LAHAT NG SALAMIN SA BUILDING NA TO. You know what?! May sarili silang buhay at may pamilya silang kailangan palamunin. Pero yung trabahong inaasahan nilang magpapakain sa kanila eh nakatengga dahil sa boss kong mukhang may HANGOVER NGAYON!!!" sigaw ni Niel saken at hindi ko man lang nagawang makasagot. Pagkatapos nyang sabihin ang gusto nyang sabihin ay agad itong tumungo sa pinto sabay taklab.

Natauhan ako sa mga sinabi ni Niel. Kaya naman agad akong gumawa ng paraan para matakpan ang kapalpakan ko. Wala na akong iba pang maisip na makakatulong saken kundi si Lyndon, kaya naman agad ko syang pinuntahan.

Nakarating ako sa bahay ni Lyndon. Agad akong umakyat para hanapin sya. Pero ilang beses na akong kumatok ay walang sumasagot. Hinanap ko sya sa buong bahay pero hindi ko sya makita. Lumabas ako at tiningnan ko doon sa kabilang workshop at nang makarating ako doon ay may narinig akong hiyaw ng isang babae. Agad akong napatakbo dahil sa narinig ko. At nang makarating ako doon ay... Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa nakita ko. Putcha! Si Lyndon, may kasex na babae. Buhat buhat nya ang babae at hawak hawak sa pwetan nito habang binabayo nya. Tangina! Parang pinipiga ang loob ko sa nasaksihan ko. "Tangina talaga!!!" sigaw ko sa isip ko.

"I, I, I'm sorry." sabi ko sa kanilang dalawa tsaka ako tumungo ng pinto para lumabas. Ngunit bago ako makarating ng pinto ay agad akong hinabol ni Lyndon. Niyakap nya ako. Pumiglas ako sa pagkakayakap nya.
"Puta! Wag mo akong hawakan!" sigaw ko.
"Let's talk please." sabi ni Lyndon
"Are we going to talk about your little tricks over there huh? Bitch!" sigaw ko doon sa babaeng kasex ni Lyndon na sumunod pala samen
"Gago! Wala akong kinalaman sa inyong mga bakla kayo! Bayaran nyo na ako para makaalis nako tangina nyo!" sigaw nung babae. Agad naman hinagilap ni Lyndon ang pera nya at ibinigay dun sa babae.
"Ok I just fucked up. But please..." putol ko sa sinasabi nya.
"This whole thing is fucked up Lyndon!" sigaw ko
"What I'm going to do? Darren, gumawa lang ako ng paraan para mabawasan yung lungkot ko." sabi ni Lyndon
"At eto yun? Tangina eto yung makakabawas sa lungkot mo?"
"My God Darren, what do you want me to do? You're fucking your wife every night while I'm here alone. Naghihintay kung darating ka ba o hindi. Ni hindi ko nga alam kung anong nangyayare sayo sa buong araw dahil wala akong karapatang makialam sa schedule mo. Darren! Anong gusto mong gawin ko? Tanginang buhay 'to" sabi ni Lyndon. Ayoko na sya pakinggan kaya tumakbo ako sa pinto. Nasundan nya naman ako kaagad at niyakap.
"Ayoko na Lyndon." sigaw ko
"Darren, Please tell me, what do you want me to do. Tell me, what do you want from me? Darren, nagseselos ka ba? Mahal mo na ba ako? Gusto mo bang maghintay ako sayo? Tell me Darren. What do you want me to do? What the fuck did you want from me?!!!" sigaw nya saken. Tinitigan ko sya sa mga mata nya ng diretso and I said
"Nothing. I don't want any damn thing." napahinto sya at ako naman ay tuluyan na ngang lumabas ng pinto. Narinig ko ang nabasag na salamin pero hindi ko na iyon pinansin. Diretso lang ang lakad ko at bumalik ako sa opisina.

Naglasing ako ng husto dahil sa mga nangyare! Hindi ko alam kung bakit ganito ang reaksyon ko. Ansakit ang puta! Hinanap ko ulit yung lalakeng naka-table ko nung nakaraan. nakipag-inuman ako sa kanya ng husto at nakipagsex hanggang sa abutin na ako ng umaga. Nagpakalango ako sa sex at alak. Ito lang ang paraan ko para takpan ang sakit na nararamdaman ko. Tangina talaga!!!

Halos puputok na ang araw nang makarating ako sa bahay. "Huh?! Asan yung kotse ko?" sabi ko sa sarili ko nang mapansin kong nakataxi pala ako. Nang maalala ko ay naiwan ko pala ito dun sa club at pinabantayan sa guard.

Dahan dahan akong pumasok ng bahay para walang makahalata. Pero nang buksan ko ang pinto ay agad kong narinig ang boses ng misis ko.
"San ka nanggagaling? Ano bang pinaggagagawa mo?" tanong ng asawa ko. "Anong problema naten?! Ano bang nangyayari sa'yo?!" t
"Ano ba 'yang mga tanong mo? Wala naman tayong problema ah. At tsaka bakit ka nagagalit? Naparami lang ang inom ko nagkayayaan kasi sa trabaho eh." balik tanong ko sa kanya.
"Wala ka nang oras saken. Wala ka na ring oras sa mga bata. Puro ka na lang trabaho? Ano na! Hindi ka naman ganyan dati ah!" sigaw nya ulit.
"Honey, I'm working to death para lang maibigay sa inyo yung mga pangangailangan nyo. Ano pa bang kulang? May bahay ka, may mga anak tayo. Masaya naman ang pamilya naten then suddenly nagkakaganyan ka! Ikaw ang may problema!" napasigaw na rin ako.
"That's not the point! I need you Darren! We need you! You're working almost 24/7. You're going home late and worst almost 2 days kang wala. Saan ka ba nagpupupunta? May babae ka ba?" tanong nya.
"What?! Is that what you think? Tanginang buhay 'to! Halos magpakamatay na ako sa trabaho tapos ganyan ang iniisip mo saken?! Damn!" bwelta ko sa kanya.
"You know what?! I need my husband back. Hindi na kita kilala. Hindi ka naman umiinom dati ah. And never kang sumira sa mga pangako mo. Alam mo ba kung bakit gising pa ako? Don't you even remember?" tanong ng asawa ko
"Bakit ba?" balik tanong ko sa kanya at doon ko nakitang napaiyak na si Yzza
"Darren, we're supposed to have a date last night. WEDDING ANNIVERSARY NATEN KAHAPON!!" sabi ni Yzza. Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nya. Putcha! Si Lyndon lang ang tumakbo sa isip ko pati na rin ang nangyare samen. Nakalimutan ko ang anniversary namen ng asawa ko. Syet!!
"And what's this Darren? huh?! Condoms? We never use condoms." sabay balibag nya ng isang pack ng condom sa harap ko. "Who are you?! Please give me back my husband!!!" para akong sasabog sa sunod sunod na kapalpakan ko. Parang masisiraan na ako ng bait.

Halos isang linggo akong nagkasakit matapos naming mag-away ni Yzza. I'm so exhausted dahil sa mga problemang kinakaharap ko. Kaya minabuti kong magpahinga. Magpahinga na walang nakakaabala trabaho man o si Lyndon. Pagkatapos ng ilang araw ay muli akong nagbalik sa trabaho upang asikasuhin ang mga naiwan ko. Halos ilang buwan din akong gulong gulo. Hindi ko na naiintindihan ang nangyayari sa hanap buhay ko. Nakakatorete pero wala akong magagawa kundi harapin ang lahat at maging matibay na lang. Kahit parang tinatakasan na ako ng bait.

Pagdating ko ng trabaho ay isa isang nakatingin saken ang mga tauhan ko. Hindi pa man ako nakakapasok ng opisina ko ay parang may sumalubong na kaagad na problema. "ANO BA!!!" sigaw ko sa isip ko. Maya maya pa ay dumating si Niel. Galing ito sa meeting at nang makita nya ako ay agad ako nitong hinatak papasok sa opisina.
"What's going on?" tanong ko kay Niel.
"Nagback out na si Ramon Diaz saten. Ilang beses ka raw nyang kinontact pero hindi ka raw sumasagot kaya naisip nya na hindi ka na interesado sa kanya. Kaya lumipat sya ng ibang kumpanya. Yung Ral Go, wala na tayong aasahan sa kanila dahil nakakita na sila ng bagong sponsorship. Well, hindi na naten sila kargo pero sayang dahil malaki ang pakinabang naten sa kanila. At hindi lang yan. Si Mr. Greenwood nagfile ng kaso sa kumpanya dahil ilang beses syang napostpone ng alis dahil sa meeting na hindi naman daw pala importante sayo."
"Just forget about him. Madali lang naman lusutan yung kasong yun eh." sabi ko
"Talaga?!" sarkastikong tanong ni Niel
"What? What's your problem?" tanong ko
"My problem? Let's see. I have no life! 'Coz I'm working my ass off 24/7 to keep the department going for a director who hasn't giving a shit to the department for months now! And now I'm trying to figure out, how I'm gonna pay my rent because my boss who also supposed to be my bestfriend can't even see that we might not make the payroll next week because the higher boss just decided to freeze all our salary for the next three months. 'coz the company doesn't get any help from this damn department. Alam mo pa ang sabi? Wala daw nagtatrabaho dito! Bakit daw sila magpapasahod sa mga taong wala naman silang napapala. How was that for a problem?" litanya nya at napatakip na lang ako sa mukha ko dahil hindi ko na nakita ang mga problemang 'to.
"Gosh! I'm tapped out. We're done, baka idesolve na nila 'tong department." sabi ko
"No! You don't get to give up now! I came to work here because I believed in you. You were a visionary. So if anyone can fix this, YOU can, but you need to act. Do what you do best, bring out that great Idea. You can choose only one Darren, sink or swim it's up to you. And I will do everything you need, but do not just disappear on me!" sabi ni Niel pagkatapos ay lumabas na ito ng pinto. Parang gumuho ang buong mundo para saken. Wala kong matakbuhan dahil ultimo ang pamilya ko ay nagkakagulo rin. Syet! Ano na bang gagawin ko?

Lakasan ng loob. Bahala na! Wala na akong pakealam sa kung anoman ang makikita ko. Ang target ko ngayon ay maibalik ang Ral Go sa kumpanya namen para maibalik ko rin ang tiwala nila saken. Kailangan ko nang kumilos bago pa tuluyang mahuli ang lahat. Kailangang mapapirma ko si Lyndon sa kontrata. Wala na akong pake sa anomang pupwedeng mangyare.

Pagdating na pagdating ko pa lang sa bahay ni Lyndon ay sya na agad ang bumungad saken. Napakalaki ng ngiti nito nang makita ako. Hindi ko masabing may problema ako kaya naman ngumiti na lang din ako at inumpisahan ang plano kong papirmahin sya ng kontrata. Pero bago ko pa man magawa ay sinalubong nya kaagad ako at sinibasib ng halik.
"Miss na miss kita." sabi nya at ngumiti lang ako. Pinagbigyan ko na lang sya sa gusto nyang mangyari kaya naman nauwi sa sex ang muling pagkikita namen.

Nang matapos kami ay tsaka ko binaggit sa kanya ang kontrata. Bago nya pa ito mapirmahan ay may biglang kumatok sa pinto. Nagulat ako at ganun din sya.
"Oh my, too early!" sambit nya "Pasok ka muna sa kwarto, may client ako eh." sabi nya saken sinunod ko naman sya kaagad at pumasok ako sa isang bakanteng kwarto. Sinilip ko kung sino yung dumating, naga-alala ako baka maunahan ako ng ibang kumpanya sa kanya. Pero nang makita ko kung sino ang dumating nabigla ako. Pakiramdam ko ay sinakal ako ng matindi. Si Yzza. Nakita kong nagpaikot ikot si Yzza at tumingin ng mga art work ni Lyndon.
"Alam mo, magkakasundo kayo ng asawa ko. Mahilig din sya dito eh, actually ang maghanap ng mga artist na gaya mo ang trabaho nya." sabi ni Yzza
"Ah, ganun ba? Ipakilala mo naman sya saken baka nga magkasundo kami." suhestyon ni Lyndon
"Uhm, malabo ngayon eh, medyo busy sya. Maybe next time." sabi ni Yzza sabay ngiti.
"Doc, I'm sorry pero sa ibang araw nyo na lang ituloy ang pamimili. Nandyan na po yung hinihintay naten." sabi ng kasama ni Yzza
"Ah ok, so papano Mr. Ramos, next time na ulit. Napadaan lang talaga ako para icheck yung mga gawa mo at mukhang pasado naman. kailangan ko kasi ng ilang painting sa bagong tayong ospital samen eh." sabi ni Yzza
"Ok Mrs. Punzalan. Ilalabas ko yung iba ko pang mga gawa next time. Sana mas mahaba na yung oras nyo nun." sabi ni Lyndon
"Ok sige, I'll text you na lang ulit. Bye" paalam ni Yzza

Pagkalabas ni Yzza ng pinto ay agad na binalikan ni Lyndon yung pipirmahan nya. Pinirmahan nya ito kaagad bago ako makalabas.
"What are you doing?" tanong ko
"What?" balik tanong nya na may ngiti sa mukha.
"How did you get to know my wife?" tanong ko ulit
"Ah, si Yzza ba? Maganda sya ah." sabi nya na may halong pang-aasar
"Lyndon!" tawag ko sa kanya
"Let's talk later, I should be going now 'coz I have a dinner.. ..With a client" sabi nya at agad syang lumabas ng pinto.

Naiwan akong mag-isa sa bahay ni Lyndon. Pero agad din akong lumabas para ihabol ang kontrata at ipresent sa Ral Go. Inilock ko ang lahat ng pinto bago ako umalis. Tsaka ako tumungo sa opisina ng Ral Go.

Wala akong nakuhang sagot mula sa Ral Go. Nakapending ang proposal ko at hihintayin pa raw ang instruction ng boss nila. Ako tuloy ang nagmumukhang tauhan dito. Pero hindi na ako nagpadala sa init ng ulo ko. Tutal kasalanan ko naman itong lahat eh. Kaya pinilit kong kumalma sa abot ng aking makakaya.

Linggo ng umaga. Medyo tinanghali akong magising dahil wala rin naman akong pasok. Pinilit ko talagang magpahinga ng maayos para maging matino naman ang takbo ng isip ko. Pagbaba ko ng bahay ay nakita ko ang magi-ina kong bihis na bihis.
"Oh! San kayo pupunta?" tanong ko
"We're going to watch a movie." sagot ni Phoebe
"Uhm, sandali lang sasama ako." sabi ko
"Nope dad, we don't wanna miss the movie because of you." sabi ni Dalton
"Siguradong matatagalan ka pa eh." sabi ni Yzza
"I don't wanna miss the movie." dugtong ni Phoebe.
"Ok guys, I'm fine. Go ahead and watch the movie." sabi ko
"Are you sure, you're ok?" tanong ni Yzza
"Of course, uhm. Magbebake na lang ako ng cookies para kainin pagbalik nyo." sabi ko
"Yehey! Cookies!" sigaw ni Phoebe at agad na silang lumabas.
"See you in a couple of hours." paalam ni Yzza

Sa tanang buhay ko ay ngayon ko lang naranasan ang ganito. Ang maiwang mag-isa. Ampangit sa pakiramdam. Napakalungkot. Parang ngayon ko lang narerealize kung anong mga pagkakamali ang nagawa ko. Gaano kaya kalungkot si Lyndon? Ano kayang nararamdaman ni Yzza. Ano kayang iniisip ng mga anak ko. Lahat ng iyan ay pumasok sa utak ko.

Pakiramdam ko ay unti unti nang nawawala saken ang lahat. Ang pamilya ko. Ang trabaho ko. Parang kahit sarili ko nawawala na saken. Bago pa tuluyang bawiin saken ang lahat ay kailangan ko nang kumilos. Kailangan kong mas maging matatag sa emosyon ko. Hindi ko hahayaang basta na lang kunin saken ang buong buhay ko.

"Hi honey, still mad at me?" tanong ko kay Yzza
"Look. I love you and you know that. I can't stay mad at you for a long time, I'm just waiting for you to be ok." sabi nya. Nilapitan ko sya at niyakap.
"I'm so sorry. Mahal na mahal kita at hindi ko sinasadya yung mga nagawa ko." paghingi ko ng tawad.
"Alam ko. Sorry din sa mga nasabi ko." sabi nya at bigla syang kumalas pagkakayakap namen at pinuntahan ang isang kahon na nakapatong sa ibabaw ng lames. Binuksan nya ito.
"Ano yan?" tanong ko
"Regalo, galing kay Mr. Lyndon Ramos. Wow! Napakaganda." sabi ni Yzza na ikinagulat ko. Hawak hawak nya ang isang punyal. Kilala ko iyon. Ginawa iyon ni Lyndon. Nakita ko na iyon ng ilang beses at maganda nga ang pagkakagawa nun.
"Ahm.. Ba-bakit ka naman nya bibigyan ng regalo?" tanong ko
"Bumili kasi ako ng painting nya para doon sa bagong tayong ospital. Natutuwa lang siguro sya kaya nagregalo. Medyo mabigat 'to ah. Mukhang mamahalin. Saan ko kaya idi-display 'to?" sabi nya.
"Uhm, sa tingin ko delikado yan. Baka mapaglaruan ng mga bata. Ibalik mo na lang siguro." suhestyon ko.
"Bakit? Sayang naman. Hindi naman tayo palaging mabibigyan ng ganito ng isang napakagaling na artist. I just remember. Kaya pala familiar saken ang pangalan nya, naging client mo ba sya?" tanong nya saken
"Ahm, yeah before, but I terminated his contract. Ahm, for some reason." paliwanag ko
"Ahy ganun? Sayang naman, napakagaling nya kaya. Anggaganda ng mga gawa nya." puri ni Yzza kay Lyndon. "Aha alam ko na, sa kwarto na lang naten 'to ilagay para hindi mapaglaruan ng mga bata. Maghahanap lang ako ng pwede paglagyan nito ah." paalam nya saken tsaka sya umakyat sa kwarto namen.

Parang isang multo si Lyndon. Isang bangungot na hindi ko matakasan. Sa kabila ng mga kamalasang nangyayare saken dahil sa kanya ay hindi ko pa rin sya magawang alisin sa isip ko. Hindi ko pa rin sya magawang alisin sa buhay ko. Pero buo na ang loob ko. Huminga ako ng malalim at sinabi saking sarili na "Tama na 'to. Dapat nang matigil 'to."

Napagpasyahan kong, sa huling pagkakataon ay pupunta ako kila Lyndon para tapusin na kung anoman ang namamagitan samen. Ito na lang ang tangi kong magagawa para isalba pa ang mga natitira saken. Ito na lang ang paraan ko para iiwas si Lyndon sa mas matindi pang sakit na maaari nyang maramdaman nang dahil saken. Siguro nga, minahal ko sya. Mahal ko sya kaya hindi ko magawang makawala sa anino nya. Pero hindi na ito nararapat. Ang katotohanan ay nasa harap ko na. May pamilya na akong dapat pangalagaan at wala nang maaari pang maging mas higit pa sa kanila. Napatay ko naman na noon pa ang ganitong klase ng damdamin ko nang pakasalan ko si Yzza. At sa pagkakataong ito ay papatayin ko ulit ito at hindi na kailan bubuhayin pang muli.

Binuo ko ang pasya ko at ginawa ko ang dapat kong gawin para ihinto na itong kalokohang sinimulan ko. Isang gabi ay pumunta ako sa bahay ni Lyndon para makausap ko sya ng masinsinan. Sa loob ng ilang linggo ay ngayon lang ulit ako nakabalik sa bahay nya. Medyo naging kakaiba ang pakiradam ko. Ang dating maayos na bahay ay maedyo magulo na ngayon. Parang napapabayaan na. Ito siguro ang naging resulta ng mga nagawa namen. Naiintindihan ko dahil ako man, naging magulo rin ang buhay dahil dito.

Nakasara ang pinto. Kumatok ako at hinanap si Lyndon. Hindi nagtagal ay agad na bumukas ang pinto at tumambad saken ang nakahubad na si Lyndon.
"Ahm, hi." bati ko sa kanya
"Surprise! Kumusta?" sabi nya tsaka nya ako pinapasok sa loob.
"Ahm, Lyndon pwede ba tayong mag-usap? May sasabihin lang akong mahalaga." sabi ko
"Anong kontrata na naman yan? Hindi mo na ako kailangang kausapin, akin na at pipirmahan ko." sabi nya
"Hindi, Hindi tungkol dun. Ahm, Lyndon nandito ako para. . .." putol nya sa sasabihin ko
"Umupo ka muna." sabi nya at pumunta sya sa kusina. Pagbalik nito ay may dala na itong alak. "Pasensya ka na, umiinom kasi ako ngayon eh. Gusto mo ba?" alok nya
"No thanks." sabi ko. Tsaka nya inilapag ang alak sa centre table at tumabi saken. Akmang hahalikan nya ako pero pinigilan ko ito kaagad.
"Bakit Darren?" tanong nya
"Ahm, nagpunta ako dito dahil gusto ko nang itigil ito. Tapusin na naten ang relasyong 'to." sabi ko
"Ano?! Tapusin?! Relasyon?! Nagkaroon man lang ba tayo nun?" tanong nya
"Lyndon..." pinutol nya
"Darren! Tinanggap ko na lahat. Hindi mo ba nakikita? Hindi na kita hinahanapan ng rason kung bakit antagal mong nawala. Kung bakit ngayon ka lang. Kung saan ka nanggaling. I didn't ask even a single question. Wala kang narinig na reklamo. Hindi pa rin ba pupwede 'yun? Iiwan mo na lang ako basta?" sabi nya
"Lyndon! I need you to hear me." sabi ko
"I'm listening to you. I'm ready to listen to every words you gotta say. I asked you, what you want me to do. I want you to command me. I'm going to follow your words all the way to hell, but you said nothing! And now what?! Huh?! Sasabihin mo na lang saken na itigil na 'to?! Tangina Darren!" sigaw nya muli syang lumapit saken para halikan ako pero tumayo ako at lumayo sa kanya.
"Wag kang lumapit saken." sabi ko habang unti unti syang lumalapit saken
"Bakit Darren? Nandidiri ka na ba saken?" tanong nya.
"No, Lyndon. I just want us to talk about this. Pag-usapan naten 'to ng maayos. Ayokong masaktan ka pa." sabi ko sa kanya.
"Putang ina! Masaktan?! Nakasanayan ko nang masaktan Darren. Tiniis ko. Nagpakamanhid ako. Putang ina! Nagpakagago ako, makasama ka lang sa loob ng iilang oras. Tapos sasabihin mo ayaw mo akong masaktan. Hindii na mahalaga saken 'yun Darren. Ikaw lang, kahit masaktan pa ako ng ilang ulit basta dito ka lang! Dito ka lang sa tabi ko."
"Hindi na pwede Lyndon. Nasisira na ang pamilya ko nang dahil dito. Nasisira na ang buhay ko. Hindi mo ba naiintindihan 'yun." sabi ko
"Darren kailangan kita." pakiusap nya
"Lyndon, please." sabi ko
"Bakit mo ako pinatulan? Bakit pumayag kang makapasok ako sa buhay mo? Bakit hinayaan mong mahalin kita ng ganito? Tapos iiwan mo ako? Putang ina Darren, ano 'tong ginawa mo saken?" sigaw nya at unti unti na naman syang lumapit saken.
"Lyndon." bulong ko sa kanya dahil awang awa ako sa kanya. "Sorry" paghingi ko ng tawad
"Hindi ko alam kung anong kasalanan ko! Bakit ako nilalayuan ng mga taong minamahal ko! Nagmamahal lang ako ng totoo. Ano bang mali sa ginagawa ko?! Bakit basta basta na lang kayo papasok at lalabas sa buhay ko?! Bakit nyo ako iniiwan?! Putang ina!!! ANONG KASALANAN KO SA INYO!!!" sigaw nya ulit habang umiiyak
"Don't come near me." sabi ko
"Why? Scared of me now?! Tell me?! I'm fuckin asked you something!" tanong nya
"Let's just talk about this ok? Just calm down." pakiusap ko
"No. No. No. We're not gonna talk about shit anymore. Do you hear me?! We're not gonna talk about anything." sabi nya at nagmadali syang lumapit saken. Hinablot ko ang salamin na nakasabit sa dingding na malapit saken at ibinalibag ko iyon sa harap nya. Nagkabasag basag ito sa malilitit na piraso at kumalat sa daraanan nya.
"You fuckin asshole. That was no nice! That was no nice!" gigil na gigil nyang pagsambit saken at patuloy syang naglakad papalapit saken at natapakan nya ang mga bubog. Tumuhog ang ilan sa mga basag na piraso ng salamin sa kaniyang paa. Iniangat nya ang kaniyang paa at nakita ko ang dugong nagmumula dito. Hinugot nya isa isa ang mga bubog sa paa nya.
"Putang ina. Walang kasing sakit 'to." sabi nya na may galit na sa kanyang mukha. Nagpatuloy sya sa paglapit saken. Natatakot na talaga ako sa kanya kaya naman napatakbo na ako papasok sa workshop nya. "Where are you going babe?! Come to me, I love you. You can go on, fuck my life. Let's continue fuckin our lives Darren. You started it."

Pumasok sya sa loob ng madilim na workshop. Nagtago ako sa isang malaking painting na nandoon at nakikita ko syang hinahanap ako. Narinig ko ang boses nyang nakakatakot na dati ay kinagigiliwan ko. Pero ngayon ay nagpapanginig ng laman ko dahil sa takot.
"Darren?! Where are you?! Come to me Darren, I'm not gonna hurt you. I could never ever fuckin do that." bulong nya habang patuloy akong hinahanap. Binuksan nya ang isang maliit na ilawan para lumiwanag kahit papano. At narinig ko ang tunog ng isang bakal na dinampot nya mula kung saan. Maya maya pa ay nagpatuloy sya sa paglalakad. Pinilit kong manahimik para hindi nya ako makita.
"You know?! All I ever wanna do was to have some good sex with you, that's all. But you.. You made me want you.. You made me NEED YOU!" sabi nya
"Remember the painting you saw after we had sex. Ipinipinta kita nung araw na 'yun. Naalala mo pa ba? Yung babaeng natatakot sa painting?! Sya! Sya ang mommy ko. Hindi man lang nya ako nakilala nung magkita kami. Wala syang pinagbago. Mahilig talaga sya sa lalake. Ultimo akong anak nya na hindi nya nakilala. Nagawa nyang gawing karelasyon. Hahaha, nakipagsex ako sa nanay ko. At pagkatapos kong ibigay sa kanya ang hinahanap nya. Pinatay ko sya. Dahil ayoko sa mga taong iniiwan na lang ako basta. Hahaha. But that's not gonna happen to you. I really love you so much Darren at hindi ko magagawang saktan ka." sabi nya habang naririnig ko ang ginagawa nyang pagsira sa mga ginawa nyang painting.

Malapit na sya saken at hindi ko na alam ang gagawin ko. Takot na takot na ako. Nababaliw na ata si Lyndon. Ilang hakbang pa ay tinabig nya ang malaking painting na pinagtataguan ko. Nang makita nya ako ay napangiti sya.
"No! Lyndon, please." pakiusap ko sa kanya habang nakaamba ang isang kutsilyo.
"Come to me Darren!" sabi nya sabay akmang hahablutin nya na ako nang makarinig kami ng isang malakas na hiyaw
"No!!!! Itigil mo yan, pabayaan mo ang asawa ko!!!" sabi ng hiyaw. Si Yzza.
"Anong ginagawa mo dito?" tanong ko kay Yzza
"Naiwan mo yung cellphone mo." at ipinakita nya saken yung cellphone ko.

Nang akmang susugurin ako ulit ni Lyndon ay agad na tumakbo si Yzza sa kinaroroonan ni Lyndon at itinulak ito. Lumapit sya saken at tinulungan akong makatayo. Subalit bigla na lamang may humatak sa buhok nya. Si Lyndon na agad nakabawi sa kanyang pagkakatumba. Iwinasiwas ni Lyndon ang hawak nyang kutsilyo at tinamaan si Yzza sa braso. Iwinasiwas din ni Yzza ang kanyang braso at nagdulot din ito ng sugat kay Lyndon. Nakita kong hawak ni Yzza ang punyal na ginawa ni Lyndon.
"Putang ina mo!!! Wag ang asawa ko!!!" sigaw ko at agad kong hinablot si Yzza mula sa pagkakahawak ni Lyndon. Dinala ko sya sa isang gilid at ako ang humarap kay Lyndon. Ibinigay saken ni Yzza ang punyal na hawak nya.

"Darren, Mahal na mahal kita. Hindi mo ba nakikita?" mahinahong sambit ni Lyndon
"Kung mahal mo ako. Hindi mo gagawin saken 'to Lyndon. Please just be calm." pakiusap ko
"Darren. Mamamatay ako kapag nawala ka saken. Hindi ko kaya 'to please." sabi nya
"I'm so sorry. Alam ko kasalanan ko 'to patawarin mo ako." hingi ko ng tawad
"Mahal mo rin ako Darren diba? Sabihin mo yung totoo. Please. Alam kong mahal mo rin ako." sabi nya. Sa harap ng asawa ko. Sa harap ni Lyndon. Tutal nandito na rin lang, hindi na ako magsisinungaling sa nararamdaman ko. Kaya napatango ako nung tanungin ako ni Lyndon. Napatingin ako kay Yzza at napatakip ito ng kanyang bibig dahil sa pagkabigla. Napaiyak na lamang ito sa nalaman. Ipinasya kong magpakatotoo sa harap nila, hindi ko na kasi talaga alam ang gagawin.

"Sabihin mo Darren sino ang mas mahal mo samen ng asawa mo." tanong ni Lyndon. Sa pagkakataong ito ay nakasisiguro na ako sa nararamdaman ko. Kung sino ang mas mahal ko sa kanilang dalawa.
"Darren?!" pagtatanong ni Yzza. Lumingon ako sa kanya pagkatapos ay ibinaling ko ang tingin ko kay Lyndon.
"Mas mahal mo ako diba?" tanong ni Lyndon. Hindi ko nagawang sumagot. Maya maya pa ay may hinugot mula sa tagiliran nya si Lyndon. Baril. Itinutok nya ito sa kinaroroonan ni Yzza. Nanlaki ang mata ko sa pagkabigla.
"Lyndon, No!" sigaw ko
"Sinong mas mahal mo? Ako o ang asawa mo? Isa lang Darren, hindi pwedeng pareho kami." napalingon muli ako kay Yzza.
"I Love You_______________________________________Lyndon." sabi ko at agad akong lumapit sa kanya. Niyakap ko sya ng mahigpit at binitawan nito ang hawak nyang baril. "Yzza! Takbo, bilis!" sabi ko at agad naman akong sinunod ng asawa ko. Lumabas sya ng workshop. Pagkatapos ay ibinalik ko ang pansin ko kay Lyndon.

Halos pumutok ang ulo ko sa biglaang pagsisisi nang makita ko syang nakangiti saken.
"I love you Darren. I-I love you more than life itself. And I can still love you further. More than that." sabi nya. Hinigpitan ko pa lalo ang yakap sa kanya. Nag-umpisa nang umagos ang luha ko dahil sa ginawa ko. "Ugh!" si Lyndon.
"I, I, I'm sorry Lyndon. I'm so sorry." paghingi ko ng tawad sa ginawa ko.
"Do-d-don't cry babe. I-i-i-it's Ok." sambit nya sabay pinahid nya ang luhang nasa pisngi ko. "I-i-it's for the best right?" dugtong nya at napahugot ito ng malalim na hininga.
"Di ko sinasadya. Lyndon." sabi ko sabay pinilit nyang ngumiti.
"Si-s-siguro, hi-h-hindi ako para sa mundong 'to. Me-m-maybe sa ne-nextlife, d-do-doon siguro may magmamahal na saken." sabi nya na nanginginig na ang boses.
"Shh! Wag ka nang magsalita please. Lalo ka lang mahihirapan." pakiusap ko sa kanya habang patuloy ang pag-agos ng luha ko sa aking pisngi.
"H-hi-hintayin kita sa next life, wag, wag, wag kang masyadong matagal ah?!" bulong nya saken.
"Oo, Oo hintayin mo ako sa next life." sabi ko
"Dun, siguro. Dun, pwede mo na akong mahalin diba? Mamahalin na ako ng mga magulang ko diba? May magmamahal na saken?!" patanong nyang sambit habang lalong nanghihina ang kanyang boses.
"Oo mamahalin ka na ng mga magulang mo doon, sigurado ako. Doon, ikaw lang ang mamahalin ko. Doon hahanapin kita. Doon hindi ko na lolokohin ang sarili ko. Pero sa pagkakataong ito Lyndon, patawarin mo muna ako please." sabi ko at nakita ko na naman ang marahang pagguhit ng ngiti sa kanyang mukha.
"Thank you Darren." bulong nya saken bago sya tuluyang binawian ng buhay.

Tahimik. Sobrang tahimik. Nakabibinging katahimikan at tanging pigil kong hikbi lamang ang aking naririnig. Yakap kong mahigpit ang katawang may mabuting kaluluwa. Na walang ginawa kundi ang mahalin ako. Ang katawang nagapi ko sa isang napakatinding labanan. Natalo sya. Ngunit ang pagkatalo nya ay nangangahulugan din nang pagguho ng itinatagong kong mundo. Niluwagan ko ang pagkakayakap sa katawang pinaslang ko. Tsaka ko tinitigan ang mala-anghel nyang mukha nang makita ko 'yun. Nang makita ko 'yun tsaka ko lang naramdaman ang markang idinulot nya sa puso ko. Markang nasisiguro kong hindi na matatanggal kahit kelan.

Napatingin ako sa katawan ni Lyndon at nakita ko ang punyal na ginawa nya na sya ring pumatay sa kanya. Itinarak ko sa kanya ang punyal nung sandaling yakapin ko sya ng mahigpit. Nung yakapin ko sya. Nung yakapin ko sya naramdaman ko ang matinding pagmamahal na ibinibigay nya saken. Ang pagmamahal na hindi ko kayang masuklian. Hanggang sa mga huling sandali ay hindi sya nagreklamo. Ang taong ito na ipinagkaloob saken ng kapalaran upang parusahan ako. Sya ang perpektong parusa na natanggap ko para sa mga karumal dumal na kasalanan ko.

Ilang sandali pa ay narinig ko ang alingaw ngaw na nanggagaling sa sasakyaan ng mga pulis sa labas. Pumasok muli si Yzza sa workshop at nilapitan kami ni Lyndon.
"Darren?!" patanong nyang tawag saken
"Patay na sya Yzza. Patay na sya. Pinatay ko sya Yzza!" sabi ko sa kanya
"No honey, it's a self defense right?! Ginawa mo 'yun para saken tama?!" tanong ulit nya.
"No Yzza, wag mo nang hanapan ng alibi ang krimeng nagawa ko. It's not for you. I didn't do it for you Yzza. I love him so much that I could kill him. Ayoko nang masaktan pa sya nang dahil saken. Yzza, pagbabayaran ko sa batas ang ginawa ko." sabi ko at marahan syang naglakad upang ako ay yakapin.
"Papano kami Darren?" tanong nya
"Kunin mo lahat ng pera ko sa bangko. Magsimula kayo ng bagong buhay Yzza. Bagong buhay at kung sakali mang mabigyan pa ako ng pagkakataon dito. Babalikan ko kayo, kaya sana. Kaya sana kung makakapaghintay ka.. . . . " sabi ko
"Of course honey. Hihintayin kita, hihintayin ka namen ng mga anak mo." paniniguro nya
"Salamat."

--- Kung pagmamasdan ng iba ay nakasisiguro akong iisipin nila na gumagawa ako ng lusot para hindi ko maramdaman ang konsensya. Pero ito na lang kasi ang paraan ko para hayaang makaganti man lang si Lyndon saken. Napakarami kong kasalanan sa kanya. Dahil sa pagiging makasarili ko ay halos nasira ko na ang buhay nya at ang buhay ng pamilya ko. Ayos lang sana kung ako lang. Matatanggap ko pa iyon. Pero ang katotohanang isa akong kriminal ay habang buhay ko nang magiging tatak. Mula sa pisikal kong katawan hanggang sa kaibuturan ng marumi kong kaluluwa. Makasalanan ako.

Last year ay pinakiusapan ko si Nielson at Yzza na bumuo ng isang non-government-organization. Ang layunin nito ay ang kumalap ng mga taong nagnanais magbagong buhay. Not necessarily nakakulong. Kahit sino basta gustong magbagong buhay. Hmm tunog christian ang dating pero hindi. Dahil ang ginagawa dito ay tulungang tuparin ang mga pangarap na naibaon na sa limot. Bigyan ng pag-asa ang mga nawawalan ng pag-asa. At tulungang makatayo ang mga taong pinabagsak na ng panahon. Dahil ito rin mismo ang ginagawa ko sa sarili ko ngayon.

Sa tuwing pupunta sila Yzza dito ay parang nagiging buo ulit ang pamilya namen. Parang masaya kami ulit katulad ng dati. Well, bati na kami ni Dalton. At hindi na rin umiiyak si Phoebe sa tuwing makikita ako. Pag nandirito sila ay tumutulong ako sa pagtuturo.  Nagtuturo ako ng arts sa mga bilanggong may hilig dito. Sila Yzza at Nielson naman ay kung ano ano pang skills ang itinuturo sa iba.

Pinanindigan ko ang responsibilidad ko sa aking pamilya. Minahal ko sila kagaya ng dati. Sa kabila ng kawalan ko ng kakayahang maitaguyod sila ay hindi naman ako nagkulang sa pinansyal at sa aspetong emosyonal. Palagi ko silang iniisip at inaalala. Binuo kong muli ang lahat ng pagmamahal ko sa kanila. Dahil ayokong magkulang. Ayokong maging walang kwenta.
————————————————————————————

Sa gitna ng malalim na kalungkutan ay ramdam na ramdam ko ang lamig ng pader na sinasandalan ko. Ang pader ng bilangguang ito na matagal nang nagpaparusa saken. Patuloy kong tinatanggap ang kaparusahang ipinataw saken ng batas at ng langit. Pero sa kabila ng mahalumigmig at madilim na paligid ay nagaganap ang isang bagay na hindi ko kayang iwasan. Dumating na. Hindi ko na matatakasan. At nang mapagtanto ko ang lahat ay hindi ko mapigilan ang aking pagngiti.
.
.
.
.
.
"Naaalala ko sya." huling sambit ko sa aking sarili bago ako tuluyang tumahimik.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"Hi!" sambit ko
"Hi din!" sabi nya sabay ngiti
"Namiss kita sobra" sabi ko
"Ako rin namiss kita kung alam mo lang. Bakit ka nandito?" tanong nya
"Ahm, nandito na ako para mahalin ka, yun eh kung pwede pa." sabi ko
"Pwede naman, kaso marami nang nagmamahal saken ngayon eh. Sumingit ka na lang." sabi nya
"Ganun ba? Hays." sabi ko na biglang nalungkot ang mukha
"Kasalanan mo yan, sabi ko sa'yo wag kang magtatagal eh." sisi nya saken
"Eh sa natagalan eh, anong magagawa mo." inis ko
"Tss! Halika nga dito, biro lang yun. Pangako ko sayo hihintayin kita diba?" sabi nya tsaka ako lumapit sa kanya. Niyakap nya ako at niyakap ko rin sya.

"Mahal kita Darren." sabi nya
"Mahal rin kita." sagot ko
"Talaga?!" tanong nya
"Totoo, maniwala ka." sagot ko
"Hanggang kailan?" tanong nya
"Walang hanggan." tugon ko
"Walang hanggan?" tanong nya ulit. Ngumiti sya ng pagkatamis tamis at hinawakan ko ng mahigpit ang kamay nya. Pagkatapos ay nag-umpisa kaming maglakad sa parang ng walang hanggang kalayaan.

WAKAS...