Yakap ng Langit

Yakap ng langit

James Silver

(Fiction / SPG)

Chapter 1

James’s POV

Alas- tres na ng hapon ay nandito pa rin kami ni Raffy sa kalye. Patuloy na naghahanap ng mga basurang pwede pa pakinabangan katulad ng papel,plastic,bote,bakal, at kung ano-ano pang maaaring ibenta. Ito na ang kinamulatan naming trabaho, sa mga kagaya naming salat sa buhay ay wala rin naman kaming pagpipilian. Walang maayos na trabaho ang aming mga magulang kaya hindi na nila kami nabigyan ng tamang edukasyon. Kung may naiipon mang pera ay igugugol na lamang iyon sa aming pagkain sa araw-araw. Pero hindi katulad ng iba, hindi ako nagtatampo sa buhay dahil sa batang edad ko ay naiintindihan ko na, na may mga taong pinalad sa buhay at may mga taong nakatakdang maghirap. Pero naniniwala ako na lahat tayo ay may pagkakataong magtagumpay. Kaya hindi ako nawawalan ng pag-asa , umaasa pa rin ako na balang araw ay makakaahon rin kami sa kahirapan. Kaya imbes na ituon ko ang isipan ko kung kanino at magtanong kung bakit ganito ang aming buhay, ay inaaliw ko na lamang ang aking sarili sa paghahanap-buhay. Dahil sa ganitong paraan makakaipon ako ng pera, may mauumpisahan ako.

Ako si James labing-anim na taong gulang. Nakatira ako sa Tandang Sora. Moreno, may maitim at bilugang mata, may matangos na ilong at may katangkaran. May dalawa akong kapatid sina lezel at Irene, ang tatay kong si Rene at ang nanay kong si Martha sila ang mga kasama ko sa bahay. Ang kasama ko namang si Raffy ay kasing tangkad ko siguro nasa 5’8” kami. Pareho kami ng edad. Pero hindi katulad ko, maputi si Raffy, May singkit na mga mata at matangos ring ilong. Ang pagkakaalam ko nabuntis ang nanay nyang si Aling Esther ng isang mayamang intsik pagkatapos ay basta na lamang sila inabandona. Silang dalawa lamang ang magkasama sa bahay.

Sa aming paglalakad ay napadaan kami sa isang gasulinahan. Nakita namin ang isang napakagarang sasakyan at mukha talagang mamahalin. Napahinto kami sandali at pinagmasdan ito.

Raffy: Ganda ng kotse oh! (manghang- mangha sa nakikita)

Ako: Oo nga, siguro napakayaman ng may-ari nyan.

Raffy: Anong siguro? Sigurado kamo, makakabili ba sya nyan kung mahirap yan? Tsk! Ganda talaga, balang araw magkakaroon din ako nyan. (punong-puno sya ng pag-asa habang sinasabi nya ito.)

Ako: Hahahaha! Ayos yan , mangarap ka lang eh kahit siguro magkanda-kuba tayo sa pangangalakal eh hindi tayo makakabili nyan.

Raffy: Pagsisikapan kong magkaroon nyan, magiipon ako para makapag-aral at magkakaroon ako ng magandang trabaho. Hindi pwedeng habang buhay mahirap tayo. Kaya ikaw magsikap ka rin. (seryoso ang mukha nya habang nakatingin sakin)

Ako: Syempre naman magsisikap rin ako. Gusto mo magpaunahan pa tayong makabili nyan eh.

Raffy: O sige ba, pero kahit sinong mauna sa atin, kailangan walang makakalimot ah. Kasi ako lagi kang kasama sa mga pangarap ko.

Ako: Oo naman, espren yata kita. Pero sana tigilan mo na yang drama mo baka maiyak nako nyan hahaha! (pagkatapos kong sabihin yun ay binatukan nya ako at nagtawanan na kami pareho)

Madalas kaming ganyan mag-usap, sa tagal ba naman na naming magkaibigan hindi na nakakapagtaka na magkasama kami sa pangarap ng bawat isa. Pero sa aming dalawa mas madalas syang seryoso. Kaya pag nagkaka-ganito na sya,umiisip ako ng paraan para maging Masaya ang usapan namin.

Matapos kaming magkwentuhan ay dumiretso na kami kila mang Bert ang masungit at barat na matandang ito ang pinagbebentahan namin ng aming mga naipong kalakal sa buong maghapon. Palagi nya kaming dinudugasan, pero kabisado na namin sya kaya alam na alam na namin ang gagawin at hindi nya kami naiisahan. Pinaghiwahiwalay na namin ang aming mga kalakal at tsaka itinimbang na ang mga dapat itimbang.

Mang Bert: Aba mukhang nakarami kayo ah.

Ako: hehe sinwerte lang po kanina dun sa tindahang nadaanan namin. Nagaayos sila kaya maraming itinapon na plastic at bote.

Mang Bert: 5 kilos na bakal, 3 kilos na papel, hindi kasama yung brown ah puti lang ang binibili ko., 23 kilos na plastic at 33 na bote bale! (habang pumipindot sa calculator) 200.00 lahat-lahat.

Raffy: 5 kilos na bakal bale 36.00, 3 kilos na papel 27.00, yung mga plastic naman 23 kilos bale (nagkukuwenta sya sa kanyang isip, yan ang isang bagay na hinahangaan ko kay Raf magaling sya pagdating sa kwentahan.) 138.00! tapos 22.00 yung bote namin kung tatlo dos. Bale 223.00 po lahat, kulang kayo ng 23.00 mang Bert naman oh! Hirap-hirap mangalakal eh.

Mang Bert: Mga lintek na batang ito oh, sya ayan na. Magsialis na nga kayo binibwisit nyo lang ako. Layas mga bwisit! (ganyan si mang Bert pag natalo sa pautakan. Hindi pa sya nananalo laban kay Raf kahit kelan hahaha.)

Ako: Salamat po mang Bert (Habang nakangiti ng mapang-asar)

Ganito araw-araw ang buhay namin hindi na nagbago. Habang pauwi kami ay nakasalubong namin si Rhoda ang baklang may-ari ng parlor na di naman kalayuan samin.

Rhoda: Ahy! Swerte ko naman nakasalubong ko ang mga gwapo at makikisig na magbobote ng baranggay. Kumusta kayong dalawa? Sama nga pala kayo mamaya ah mag-iinuman kami ng mga kaibigan kong mga bakla. Naikwento ko kayo sa kanila kaya gusto rin nila kayong makita. Malay nyo magustuhan kayo. Hehe para dag-dag kita nyo oh diba? Hmm, ligo ligo ah.

Raffy: Baka naman walang pera yang mga yan?

Rhoda: Syempre naman may pera yung mga yun. Ako bahala pag di nagbayad kuyugin natin. (Habang nanlalaki ang mga mata)

Raffy: Sige kakain lang kami at maliligo tapos sunod na kami.

Rhoda: Sige maligong mabuti ah.

Tumuloy na kami sa pag-uwi ,sa mga ganitong pagkakataon ay si Raffy pa rin ang bida, sya lang kasi ang nagpapagalaw. Hindi sya pumapayag na pati ako ay gagamitin din. Ayaw nyang ginagawa ko ang mga bagay na labag sa loob ko. Sasama lang ako sa kanya ng sa gayun ay meron syang kasama pag-uwi. Pero hangga’t maari ay ayaw kong nagpupunta kami sa mga ganito. Una ay wala naman talaga kaming bisyo at pangalawa nag-iiba ang pakiramdam ko sa twing nakikita ko syang nakikipag-harutan sa mga bakla. Ngunit hindi ko sya pinipigilan dahil alam kong dag-dag ito sa kita nya. “Kailangan nya ito” yun na lamang ang iniisip ko. At kahit naman pigilan ko sya ay wala rin namang mangyayari, dahil pagkatapos ng usapan ay siguraong panalo sya. Gaya ni mang Bert hindi pa rin ako nananalo kay Raf pagdating sa diskusyon, palagi syang maraming dahilan. Dumaan muna kami sa tindahan ni aleng Tale para bumili ng ulam at bigas. Pinaghatian na namin ang aming kinita bago bumili.

Raffy: Pagbilan po!

Aleng Tale: Ano yun?

Raffy: Bigas po isang kilo at apat na itlog.

Ako: Ako rin po isang kilong bigas at tatlong balot na tuyo.

Aleng Tale: O James, nangutang nga pala yung nanay mo ng isang kilong bigas kanina, ikaw raw ang magbabayad, 33 yun ah.

Ako: ah! Ganun po ba? Pwede po bang bukas ko na lang bayaran?

Aleng Tale: O sige pero ayaw ko na dadami utang nyo ah. Kasi ikaw rin naman ang mahihirapan.

Ako: Opo

Aleng Tale: O sige sandali lang at kukunin ko lang ang mga binili nyo.

Pagkaabot ng aming mga pinamili ay tsaka kami umuwi sa kani-kaniyang mga bahay.

Pagkarating ko sa bahay.

Ako: Nay nandito na po ako.

Nanay: O anak buti dumating ka na, nagmamaktol na si Lezel gutom na daw sya. Akin na yang mga pinamili mo at nang makapagluto na.

Nagpahinga lamang ako sandali at tsaka naligo, para pag naluto na ang pagkain at nakakain na ay aalis na lang ako. Habang nagluluto si nanay ay naikwento nya sa akin na meron daw programa ang baranggay na libreng pagaaral para sa mga may edad nang hindi pa nakakatapos ng elementarya.

Nanay: Anak may programa daw ang baranggay na libreng pag-aaral para sa mga kagaya mong hindi nakapagtapos ng elementary ah. Baka gusto mo mag-aral pagkakataon mo na ito.

Ako: Nay gusto kong mag-aral, pero kung mag-aaral ako papano tayo? Sino ang maghahanap-buhay sa atin?

Nanay: Ayo slang kami, maghahanap na lang ako ng iba pang pwedeng paglabhan para naman madag-dagan ang kita ko, at nang makapag-aral ka na, dapat naman talaga nag-aaral ka eh.

Ako: Hindi ko alam nay, hindi ako sigurado, baka kasi mahirapan ka.

Nanay: Huwag mo ako alalahanin, kaya ko pa naman magtrabaho malakas pa ako

Ako: Baka kasi magkasakit ka nyan nay eh.

Nanay: Basta dapat makapag-aral ka, at tsaka sayang naman ang pagkakataon, libre daw lahat pati mga gamit. Pagnakatapos ka dyan at itinuloy mo pa sa hayskul edi makakahanap ka na ng mas magandang trabaho.

Ako: Sige po pag-iisipan ko po.

Natapos na ako sa paliligo at matatapos na rin si nanay sa kanyang pag-luluto. Naluto na ang sinaing, naghanda na si nanay at nag-aya na itong kumain. Pumasok ako sa aming maliit na kwarto upang makapag-bihis. Sa paghahanap ko ng maisusuot ay narinig ko ang isang pag hikbi. Si tatay nasa isang sulok at umiiyak, nasaktan marahil sa pag-uusap namin ni nanay kanina. Habang humihikbi ay nagsalita sya.

Tatay: Mag-aral ka, yan ang pinakamabuti mong gawin. Para hindi ka matulad sa akin, wala akong silbi (pinipilit pigilin ang kanyang pag-iyak)

Ako: Wag nyo pong sabihin yan tay, kung hindi po dahil sa inyo ay hindi napo siguro kami nagsilaki ng ganito. Hindi nyo po alam kung gaano ako nagpapasalamat na kayo ang naging tatay ko.

Tatay: Nahihiya ako sa inyo, kahit nung nakakapag-trabaho pa ako ay hindi ko na kayo kayang pag-aralin, ngayun pa kayang hindi ko na magamit ang mga paa ko.

(Dating palero ng truck ng basura si tatay, sila yung mga humahakot ng basura. Sa hindi inaasahang pangyayari ay nahulog sya habang mabilis ang takbo ng truck. Naitakbo sya kaagad sa ospital kaya nailigtas ang buhay nya, ngunit matinding pinsala daw ang natamo nya sa spinal cord nya na naging sanhi ng pagkalumpo nya. Sinagot ng kumpanya nila ang pagpapagamot ang kaso lang wala na syang nakuha nung inalis na sya sa trabaho. Naging malungkutin sya kaya heto kami ngayun nagdadrama.)

Tatay: Patawarin nyo ako at ito lang ang buhay na kaya kong ibigay sa inyo. Kaya gusto kong mag-aral ka para magkaroon ka ng maayos na buhay. Kung tutuusin nga ay wala ka namang obligasyon sa amin.

(Biglang pumasok si nanay para hatiran ng pagkain si tatay.)

Nanay: Tama ang tatay mo anak, mag-aral ka para hindi ka matulad sa amin. At ikaw naman Rene wag mong ibinababa ang sarili mo, kung hindi dahil sayo malamang wala na kami. Marami kang nagawa para sa amin na pamilya mo at habang-buhay kong ipagpapasalamat sa Diyos dahil ipinagkaloob ka Nya sa amin. Hindi ko rin alam ang gagawin ko kung nawala ka sa buhay namin. Kaya wag ka na malungkot dyan, basta kumpleto tayong pamilya magiging maayos ang lahat.

Napangiti ako sa sinabing iyon ni nanay, kaya lumapit ako sa kanila at binigyan sila ng mahigpit na yakap. Tinawag ko na rin ang mga kapati ko at sa loob na kami kumain upang saluhan doon si tatay. Ilang beses na din na ganito ang tagpo sa aming bahay kaya sa tuwing mangyayari ito ay alam ko na ang mga dapat kong gawin. Masaya ako at napunta ako sa ganitong klaseng pamilya. Salat man sa buhay pero nagmamahalan kami. Habang iniisip ko ito ay sya namang pasok ni Raf sa bahay.

Raffy: Magandang gabi po.

Nanay: O Raffy anak, halika rito at saluhan mo kami. (Sanay na si nanay na bigla na lang pumapasok si Raffy sa bahay kahit hindi kumakatok, ang totoo nga nyan eh alam ni nanay na bumabati lang si Raffy ng magandang gabi kapag may ipapaalam sya, kabastusan man yun sa iba, pero hindi sa amin. Itinuturing na si Raffy na bahagi ng aming pamilya at ganun din ako sa kanila ng nanay nya)

Raffy: Sige nay kakatapos ko lang kumain.

Nanay: San na naman kayo pupuntang mga bata kayo ah?

Raffy: birthday po kasi nung kaibigan namin, inimbitahan po kami kaya nahihiya naman kaming tumanggi. (oo magaling talaga sya humanap ng lusot)

Nanay: Ah ganun ba? Huwag masyadong gabi ang uwi ah at delikado sa daan. O ikaw naman James bilisan mo dyan ng makaalis kayo ng maaga at maaga rin makauwi.

Pagkatapos kong kumain ay agad na kaming nagpaalam ni Raffy para umalis. Nang makarating kami sa bahay nila Rhoda ay nag-uumpisa na ang inuman. Ang pwesto namin ay nasa likod ng parlor na karugtong ng bahay ni Rhoda. May mahabang lamesa at dalawang mahahabang bangko na nakalagay sa magkabilang gilid nito. Anim kaming lahat doon, kaming dalawa ni Raffy at apat na mga parlorista kabilang na doon si Rhoda.

Rhoda: O mga te! Eto na sila James at Raffy. O ano kayo ngayun, anguguwapo diba?

Ella: Oo nga panalo! Tama ka te yummy nga (sabay tingin sa aming dalawa)

Rhoda: Sabi ko sa inyo eh, matataas na uri ng epektus ang ibibigay ko sa inyo eh, maadik kayo. Hmm! Yung mga mahihirap na bakla dyan tingin-tingin lang bawal hawak.

Gie: Ahy! Oh plenty ang okaninay mmm, wit! (habang iwinawasiwas ang kanyang hintuturo at hawak sa kabilang kamay ang ipinagmamayabang nyang pera)

Ella: Ahy! Sorry meron din ako nyan.

Hindi pa man lang kami nakaka-upo ay nag-umpisa na ang kanilang pagpapayabangan kung sino ang mas maraming pera. Nakangiti lamang si Raffy ngunit ako ay medyo nahihiya. Panay rin ang kindat nya sa mga bakla, parang namimili kung sino ang sasamahan nya ngayung gabi.

Rhoda: Halina kayong dalawa, upo na, dito kayo tumabi sakin para safe.

RR: Ahy bakit dyan dito kayo sakin. Hahaha, frog umaapela!

Rhoda: Gaga dito sila sa tabi ko para hindi magalaw agad. Mga friends ko to noh kaya alam nilang safe sila sakin.

Tinagayan na nila kami at nagumpisa na ang kanilang pagpapakilala at mga pagtatanong.

Gie: Hi! Ako nga pala si Gie, Tagasan kayo?

Raffy: Kumusta ako si Raffy at ito naman si James. Dito lang rin sa Tandang Sora, Malapit lang rin dito kila Rhoda.

RR: Ako nga pala si RR. Ilang taon na kayo? Ikaw Raffy ilang taon kana? (Halatang kay Raffy sya interesado.)

Raffy: 16 na ako (sabay kindat sa bakla, na talaga namang ikinakilig nito)

RR: Ang-cute mo naman angganda ng mga mata mo.

Habang naguusap silang dalawa ay dun ko lang napansin na napakagwapo pala talaga ni Raffy. Dito ko lang naisip na hindi na kailangan ni Raffy na mangalakal, dahil sa dami ng bading na nagkakagusto sa kanya at handang magbayad para lang matikman ang katawan nya. Medyo nakaramdam ako ng inggit sa magagandang pisikal na katangian nya, at konting selos sa atensyong ibinibigay sa kanya ng mga kaharap namin. Para bang hindi ako masyadong napapansin. Pero sa kabilang banda ay mas gusto ko yun dahil na rin sa pagkamahiyain ko. Napansin ni Raffy na parang nao-OP ako kaya sa ilalim ng lamesa ay pasimple nyang hinawakan ang kanang kamay ko medyo piniga nya ito. Na sya namang nagpakalma sa akin. Napangiti ako at ang walang reaksyon kong mukha ay unti-unting lumiwanag. Bigla ko tuloy nasabi sa sarili ko na “kahit anong pagpapapansin nyo, alam ko na sa ating lahat na nandito ako lang ang mahalaga para kay Raffy”. Saan ba ako nagseselos, sa atensyon bang ibinibigay nya sa mga kausap nya o sa atensyong ibinibagay ng mga kausap nya sa kanya. Naguguluhan ako, pero isa lang ang sigurado ngayun, hawak ni Raffy ang kamay ko mahigpit, na sana wag na nyang bitiwan. Habang iniisip ko ang mga bagay na ito ay nagulat ako ng bigla akong tanungin ni RR.

RR: Eh! Ikaw naman James ilang taon kana?

Ako: 16 din ako magkasing edad lang kami.

Gie: Alam nyo mga te bet ko tong si James mukang mabait. At lalakeng-lalaki ang dating ganda kasi ng kulay nya gwapo pa. Matanong ko lang ano namang pinagkakaabalahan nyo sa mga buhay nyo? Nag-aaral ba kayong dalawa?

Ako: Hindi eh, hindi namin kaya kasi wala kaming panggastos.

Gie: Eh, anong ginagawa nyo?

Ako: Dyan lang, nangangalakal, kailangan maghanap-buhay eh.

RR: Yang gwapo nyong yan! Maraming bading ang magpapaaral sa inyo.

Ella: Oo nga! Eh bakit ba kasi kayo nagtitiyaga dyan sa pangangalakal nay an?

Ako: Mas gusto ko kasi yung pinaghihirapan eh, mas masarap gastusin yung pera, masasabi kong akin.

Ella: Sa totoo lang tama kayo. Pero sa tingin nyo ba makakatulong yan para makapag-aral kayo? Maganda yang prinsipyo nyo pero di kayo sigurado kung mapapaunlad nyan ang mga buhay nyo. Isipin nyo ding mahalaga ang edukasyon para sa isang tao. Ang tanong gusto nyo ba namang mag-aral?

Ako: Oo kaso nakakahiya na eh, matanda na kami.

Ella: Kung gusto nyo talagang mag-aral at mapaunlad yang mga buhay nyo gagawa kayo ng paraan, kahit labag sa prinsipyo nyo. Kailangan nyo magsikap. Mangangalakal ka? Ayos yun dahil marangal na trabaho naman yun eh, pero isipin nyong mabuti, buong araw nyong gagawin yun doon nauubos ang panahon nyo. Paano kayo makakapag-aral kung panahon pa lang para dun eh wala na kayo? Pera at panahon yan ang kailangan nyo sa pag-aaral, yan ang wala kayo.

Napaisip kami ni Raffy sa mga sinabi ni Ella. Totoo ang mga sinabi nya, wala kaming pera at panahon para sa pag-aaral. Noon ko lang naisip na napakahalaga ng edukasyon para sa isang tao, dahil yun lang ang tanging paraan para mapaunlad ang buhay namin. Humahaba na ang aming usapan at napansin ko rin na lasing na rin ang iba sa amin nagsisisigaw at tawanang napakalakas yan na ang maririnig mo. Tumayo si Raffy at naghahanap ng maiihian.

Raffy: San ako iihi?

Ella: Dyan may c.r. dyan, pagpasok mo ng pinto kumaliwa ka, haynaku! Samahan na nga kita. (Napangiti silang pareho at sabay na nagtungo sa palikuran.)

Habang paalis sila ay nagkatinginan pa kami ni Raf gusto ko syang pigilan sa gagawin nya pero mukang masaya sya dahil nakangiti pa sya sa akin. Gusto kong basahin ang nasa isip nya dahil di ko alam kung bakit sya masaya. Inisip ko na lang na masaya sya dahil kikita sya ng pera. Hindi ko maintindihan ang nararamdan ko ngayun. Kumakabog ang dib-dib ko na may halong kalungkutan. Pero hindi ko ito ipinahalata kahit kanino. Ngumiti rin ako. Nung makapasok na sila ay humarap muli ako sa mga kainuman at nakipagkwentuhan muli. Pilit kong nilalabanan kung ano man itong nararamdaman ko.

Raffy’s POV

Nagpunta kami ni Ella sa c.r. pagkarating namin ay agad kong hinanap ang inidoro para umihi, dahil kanina pa sasabog ang pantog ko sa naipong alak dito. Nang matagpuan ko ito ay dali-dali kong kinalas ang tali ng aking basketball shorts, ibinaba ko ito kasabay ng aking brief at inilabas ang aking alaga at tsaka umihi. Pakiramdam ko ay nakapuno na ako ng isang balding ihe sa sobrang tagal ko. Sa dami na ng nainom naming ay talagang magkakaganito. Patapos na akong umihi nang maramdaman kong may kamay na humahaplos sa likuran ko. Alam ko kung sino ito, si Ella. Ipinagpag ko ang aking alaga at tsaka ipinasok muli ito sa aking shorts. Patuloy ang paghimas nya sa likuran ko, alam ko na ang nais nyang mangyari. Kaya humarap ako sa kanya ngumiti ako at medyo pinapungay ko ang aking mga mata. Inilapit nya ang kanyang mukha sa mukha ko, nang akmang hahalikan nya na ako’y bigla ko syang pinigilan.

Ako: Wag dyan! Nakalaan yan para sa taong mahal ko.

Ella: Nakakainggit naman yung taong yun. Sana ako na lang yun.

Unti-unti nyang ibinaba ang kanyang kamay sa aking dib-dib, marahan nyang ibinaba pa hanggang tiyan pababa. Malapit na itong makarating sa nais nitong puntahan nang muli ko na namang pigilan.

Ella: Bakit na naman? May nagmamay-ari din ba nyan?

Raffy: Oo, pero pwede mong rentahan yan kung gusto mo.

Ella: Magkano naman?

Raffy: Syempre, yung nararapat na presyo para dyan, ikaw na bahala.

Hinayaan ko na ang kanyang kamay sa binabalak nitong puntahan. Nang marating nya ito ay dahan dahan syang lumuhod, patuloy nyang hinihimas ang kargada ko na nasa loob pa rin ng aking shorts. Pinipilit nya itong pinapatigas, medyo nahirapan sya dahil may tama na ako. Matagal talaga tumigas ang tite ko lalo na’t nakainom ako. Inilabas nya ito mula sa aking shorts at brief, napamangha sya sa laki nito. Malaki na kahit hindi pa ito lubusang matigas. Hindi na rin nagtagal ay nagtagumpay na rin sya, sa matyaga nyang paghimas ay tumigas rin ito. Inilabas nya ang kanyang dila at dinilaan ang ulo nito. Paulit-ulit nya itong ginawa. Pinasadahan nya rin ng kanyang dila ang buong katawan nito. Kinakagat-kagat ang balat nito na sya namang nagpalakas ng libog ko. Hinahawakan ko na ang ulo nya, tanda na nadadala na ako sa ginagawa nya. Halatang bihasa na sya sa ginagawa nya, pinasasabik nya ang alaga ko at nagtatagumpay sya sa nais nyang mangyari. Hanggang sa tuluyan nya nang isinubo ang aking kahindigan, buong buo. Nahalata kong nahihirapan sya, kaya may pumasok na kalokohan sa isip ko. Nakakadag-dag ng libog ko kapag nakikita kong nahihirapan ang katalik ko. Hinawakan ko nang mahigpit ang ulo nya, tumingin sya sakin at tila kuntentong-kunteto sya sa aking alaga. Nginitian ko lamang sya. Maya-maya pa ay pilit kong isinubo sa kanya ang aking burat ng buong-buo at pinatagal ito hanggang sa maramdaman kong pinapalo nya na ang aking binti dahil nahihirapan na syang huminga. Inulit ko ito, ngunit sa pagkakataong ito ay mas matagal na. Nakikita kong hirap na hirap na syang huminga dahil sa itsura ng muka nya at ramdam ko rin na sumasagad na sa lalamunan nya ang burat ko. Nang makita kong namumula na sya ay ipinasak ko pa nang kaunti ang burat ko sa loob ng bibig nya, naduduwal na sya, pero natutuwa ako sa itsura nya. Inilabas kong muli ang aking burat at hinayaan syang huminga ng malalim. Humihingal sya, naluluha ngunit hindi sya nagreklamo, mukahang nagugustuhan nya rin ang ginagawa ko. Nang mapansin kong may sapat na syang hangin ay ipinasak kong muli ang burat ko. Sagad na sagad hanggang lalamunan, sabay hugot at ipapasok ko ulit ng marahan, hanggang sa pabilis ng pabilis. Kinatot ko ang bunganga nya. Binarurot hanggang sa ako ay labasan sa loob ng bibig nya. Hindi sya magkamayaw sa pagsipsip sa aking katas hanggang sa lumupaypay na ang aking kargada. Pagod na pagod sya at ganun din ako kaya nagpahinga kami ng konte. Inayos namin ang aming mga sarili, bago nya iniabot ang 600.00 na bayad nya sakin.

Ella: O eto 600.00 bayad ko, madadagdagan pa yan kung uulitin natin to.

Hahalikan nya sana ako nang maalala nyang hindi puwede sa labi kaya idiniretso nya na lang ito sa aking pisngi.Nagkangitian kami bago tumuloy sa labas at makipag-inuman na muli. Pagdating sa labas.

Rhoda: Aba! Antagal nyo ah. Mukang ibang ihi ang lumabas dyan sa alaga mo Raffy ah.

Napangiti lamang ako sa sinabi ni Rhoda, at bigalang naghiyawan ang aming mga kasama, maliban kay James na napangiti lang din. Bumalik kami sa mga dati naming upuan at tumagay na ulit. Nagtagal pa nang ilang oras ang aming inuman hanggang sa malasing na nang tuluyan ang aming mga kasama. Pero may isang bagay akong ipinagtaka, patuloy pa ring umiinom si James at parang hindi nalalasing. Matagal ko na syang kilala at alam kong hindi sya malakas uminom. Pero bakit sa dami na naming nainom hindi pa rin sya lasing.

Ako: O mukang anlakas mo uminom ngayun ah, nakakagulat ka. Hindi ka pa rin lasing?

Ngumiti lang sya sa akin at patuloy na uminom. Maya-maya pa ay naubos na namin ang alak at nagpasya nang umuwi. Nagpaalam na kami kay Rhoda, bagamat sobrang lasing na ay pinilit pa rin nya kaming maihatid sa labas. Sa daan namin pauwi napansin ko ang kakaibang kilos ni James, hindi normal marahil ay dala na rin ng tama ng alak. Nauuna sya maglakad na para bang ayaw nyang sumabay sa akin. Napapabilis na rin ang lakad ko sa kahahabol sa kanya. Tinatawag ko sya pero di sya lumilingon. Tumakbo ako at pinigilan sya sa paglakad ng mabilis. Sabay kaming huminto. Tinitigan nya ako sa mga mata, napansin ko na parang ang lungkot nya. Bakit ganun? Kanina lamang ay masaya kaming nag-iinuman. Bakit ngayun ay ganito na sya?

Ako: Uy! Ano bang problema mo? Galit ka ba sakin? (umiling lamang sya, at patuloy na tumitig sa akin)

Ako: eh bakit ka ganyan, ano bang nangyayari sayo? (Muli ay umiling lamang sya, hindi ko maintindihan ang sagot nya kaya pinilit ko na syang magsalita)

Ako: Ano ba magsalita ka naman wag yang puro iling ang ginagawa mo. Pakiusap naman oh. Kung may sama ka ng loob sa akin sabihin mo para alam ko.

James: Wala akong sama ng loob sa’yo. Tara umuwi na tayo.

Ako: Baka meron sabihin mo nakikiusap ako. Natatakot ako pag ganyan ka eh. (Totoo yun, takot talaga ako kay James pag nagagalit sya sakin, simula kasi pagkabata ay hindi pa kami nag-aaway kung may tampuhan man eh gumagawa kaagad ako ng paraan para magkaayos kami. Pakiramdam ko kasi kayang-kaya nya ako kalimutan kaagad, ayaw kong magyari yun.)

James: Wala nga! Tara na umuwi na tayo. (ngumiti rin sya sa wakas)

Ako: Nakakainis ka! Sobrang lakas ng epekto mo sa akin, kayang-kaya mo ako takutin. Sana wag mo na ulitin yun ah. Para kasing masisiraan ako ng ulo eh. (ngumiti muli si James na tuluyang nagpagaan ng loob ko)

James: Oo na. hahaha alam mo para kang tanga kanina.

Ako: Parang tanga pala ah. E syempre takot akong magalit ka sakin. Hindi ko alam gagawin ko pag-ganun ka. Tsaka pag ako nagtatampo napapatawa mo agad ako ng walang kahirap-hirap, tapos pag ikaw kaylangan ko pa magmukhang tanga. Hindi patas yun.

James: Patas lang yung ganun. Kasi kahit kelan hindi naman ako nanalo sayo pagdating sa diskusyon eh.

Ako: Hindi patas yun, magkaiba naman yung sinabi mo eh. Kaya lang naman ako nananalo sa diskusyon natin kasi may pagka-anga-anga ka. (halos pabulong ko ng sinabi dahil natatakot na naman ako sa magiging reaksyon nya.medyo napapasimangot na naman kasi sya)

Ako: Yung hina ng kokote mo kaya kong pagtsagaan pero ang galit mo, hindi ko kayang tiisin yun, syempre mahalaga ka sakin. (nakita kong napangiti sya sa sinabi ko kaya napangiti na rin ako.)

James: Alam mo, hindi ko makita yung kaibahan ng pagpapahalaga at panglalait jan sa mga sinabi mo. (napatawa ako sa sinabi nya hindi dahil sa nakakatawa yung sinabi nya kundi alam kong normal na ulit ang utak ni james. Bilib na talaga ako parang hindi talaga sya nalasing)

Ako: Uy! Tukmol sa bahay ka na matulog ah.

James: Pero hindi ako nakapagpaalam na dun ako matutulog sa inyo eh.

Ako: Basta ako na bahala kay nanay Martha bukas.

Patuloy kaming nagkwentuhan. Hanggang sa makarating kami sa aming bahay. Tahimik kaming pumasok sa loob ng bahay, iningatan naming wag gumawa ng ingay para hindi magising si nanay. Tumuloy kami sa may palikuran upang maghugas ng aming mga paa, at nang makapaghilamos na din. Pagkatapos nun ay dumiretso na kami sa higaan. Pagkahiga namin ay nagsalita ako ng pabulong.

Ako: espren yung totoo lang ah, bakit ka nagalit kanina?

James: Hindi ako nagalit, wala yun wag mo nang intindihin yun. Inatake lang siguro ako ng topak ko, lam mo na may tama na rin ako eh.

Ako: Talaga lang ah, eh parang anglungkot mo kanina nung tiningnan kita eh.

James: Lintek! Sabing wala yun eh, angkulit mo?

Ako: O nagagalit ka na naman tsk!

James: Angkulit mo kasi, paulit-ulit yung tanong mo eh.

Ako: Eh, syempre gusto ko malaman, magkakaganun ka ba kung walang dahilan? Imposible naman yata yun, siguro nagselos ka kanina no? hahaha.

James: Ulol! Ako magseselos? Sayo? Di yun mangyayari uy! Kahit magpatsupa ka pa sa lahat ng bading dito sa lugar natin, hindi ako maapektuhan nun.

Ako: Aray! Ansakit nung sinabi mo, hindi ka magseselos? Hindi mo ba ako mahal? Dapat pag nalaman mong may ibang kaulayaw yung asawa mo dapat nagseselos ka. Hahaha (Pagbibiro ko sa kanya. Ganyan kami magbiruan pag me tama kami ng alak)

James: Gago! Hahaha, matulog na nga tayo puro ka kalokohan.

Ako: Huling tanong na, bakit ka nga ganun kanina? (ganyan ako kakulit pag may gustong malaman)

James: Grabe tindi mo talaga. Oo na naiinis ako kanina puro sila na lang kasi pinapansin mo. Kaya sinubukan ko lang kanina kung ano ang epekto ko sayo pag-nagtampo-tampuhan ako.

Ako: Hahaha. E di ibig sabihin nagseselos ka nga?

James: Oo, pero dahil lang yun sa atensyon na ibinibigay mo sa kanila. Syempre nasanay kasi ako na lahat ng atensyon mo nasa akin pag tayo ang magkasama, pero kanina parang hindi mo ako nakikita. O! baka kung ano na iniisip mo dyan ah. Gago ka! Kokonyatan kita.

Ako: Eeeiih! Nagselos pala sya hahaha (medyo napalakas kong tawa)

James: Sinasabi ko na nga ba eh, kaya ayaw ko na sagutin yung tanong mo, ganyan ka eh. Tsk uuwi na nga lang ako, naiinis na naman ako sayo.

Ako: Eto di na mabiro. Itigil mo na nga yang ganyan mo, hindi bagay sayo, para kang babaeng may regla. Tsaka sa tagal na nating magkaibigan eh, ngayun mo pa talaga naisipang subukan yung epekto mo sakin pag nagtatampo ka. Hindi mo man lang ba napansin kahit minsan, na sa twing magtatampo ka e hindi ako magkandatuto kung papano ka susuyuin, e mas matindi ka pa sa mga naging syota ko ah. Mas nahihirapan akong suyuin ka kesa sa kanila. (medyo nainis,pero mahinahon ko pa ring pagsasalita sa kanya.)

James: E di wag mo na lang ako pansinin pag ganun ako, nahihirapan ka pala eh. At tsaka sino ba naman ang di maiinis, anlakas mo mang-asar. Tumigil ka na nang pang-aasar mo ah, kundi uuwi talaga ako.

Hindi na ako sumagot, alam ko na kasing napipikon na sya. Ganyan si James, oo medyo mahina talaga utak nya, pero kahit kelan hindi ko sya hinamon na gawin yung mga sinabi nya. Dahil sya yung tipo ng tao na pag may nabuong desisyon sa utak e talagang ginagawa nya. Kaya pag binigyan nya na ako ng warning eh tumatahimik na ako. Yun ang ugali nyang kinatatakutan ko, natatakot ako na baka pag nagdesisyon siyang lumayo sakin e siguradong unti-unti nya akong kakalimutan., At baka dumating ang isang araw na ituring nya na lang akong ibang tao sa buhay nya. Hindi ko kakayanin yun. Dahil dalawang tao lang ang mahalaga sa buhay, ang nanay ko at sya. Nasanay na akong palagi syang nandyan, karamay ko sya sa lahat ng lungkot at saya ng buhay ko. Isang mahalagang kaibigan at kapatid na hindi ko kakayaning mawala. Dahan-dahan ko syang niyakap.

Ako: Sorry na, nagbibiro lang naman yung tao eh. Hindi ka na nasanay.

James: Ok na yun, basta itigil mo na yang pang-uurat mo sakin at alam mo namang madali ako mapikon, dapat sanay ka na din dun. (malumanay nyang pagsasalita)

Nanay: Lintik! Kayong dalawa, matulog na nga kayo. Para kayong mga bubuyog na bulong ng bulong. Pag di pa kayo natulog hahagisan ko kayo ng tae dyan.(nagulat kami sa biglang pagsigaw ni nanay)

Napalakas na pala ang boses namin, naririnig na pala kami ni nanay. Pigil kaming napatawa sa mga sinabi nya. Ganyan si nanay, hindi katulad ng nanay ni James na malumanay, ang nanay ko ay may pagka-taklesa. Pero kahit ganyan yan e napakabait nyan, sanay na rin si James sa kanya. Mabuti nga at hindi sila magkaugali, dahil kung nagkataon siguradong namamaho na kami ngayun. Tumigil na nga kami sa pag-uusap namin at natulog na.

Tanghali na nang magising kami. Pagmulat ng mga mata ko ay nasilaw ako sa matinding sikat ng araw na nagmumula sa bintana. Medyo masakit ang ulo ko kaya hindi ako tuluyang bumangon. Ipinikit kong muli ang aking mata dahil talagang inaantok pa ako.

James: Hala! uy! Tayo na jan at umalis na tayo. Tanghali na o, wala na tayong aabutang kalakal nyan eh.

Ako: Wag na muna tayo mangalakal ngayun ang-sakit ng ulo ko eh.

James: Tarando! Hindi pwede wala tayong kikitain nyang ginagawa mo eh. Sayang ang oras, pag di ka bumangon bubuhusan kita ng tubig. (natural, bumangon ako kaagad.)

Ako: Sabing wag na muna tayong magtrabaho ngayun eh, magpahinga naman tayo kahit minsan lang. Sakit nga kasi ng ulo ko. Hati na lang tayo sa kinita ko kagabi. (Hinagilap ko ang perang kinita ko galing kay Ella, inipit ko ito sa brief ko sa may bandang tagiliran kagabi. Ipinakita ko sa kanya ang 600.00)

Ako: Eto oh, Tag-300 tayo. Pabaryahan na lang natin mamaya itong 500, pero mamaya na. Matulog na ulit tayo. (Palambing na pakiusap ko sa kanya.)

Ibinalik ko sa tagiliran ko ang pera at tsaka ko sya hinawakan sa kamay at hinatak muli pahiga, at niyakap para di na muli pang makabangon sabay pikit ng mata at muling natulog. Hindi na sya pumalag dahil alam nyang hindi ko naman sya bibitawan. Nakatulog muli kami, hanggang sa marinig namin ang sigaw ni nanay.

Nanay: Hoy! Kayong dalawa may balak pa ba kayong gumusing aba, maga-alas-dies na. At bakit hindi yata kayo nangalakal ngayun?

Ako: Bukas na lang, May pera pa naman dito eh, ansakit kasi ng ulo namin.

Nanay: Ayan! Iinom-inom kasi kayo hindi nyo naman kaya. Tsk! Oy! James pumunta dito si mareng Martha kanina hinahanap ka, nag-aalala. Bakit, hindi ka ba nagpaalam kagabi?

James: Nagpaalam po nay, pero hindi ko po nasabi na hindi po ako makakauwi. Eto kasing si Raffy angkulit eh.

Nanay: O sya sige, ako na ang kakausap. Baka may pera kang ipapaabot at baka kaya ka hinahanap dahil walang pambili ng tanghalian.(Agad kong inabot kay James ang lahat ng pera para ang mga nanay na namin ang maghati, tutal sa kanila naman din namin ibibigay yun eh)

James: Eto po nay, tag-300 po kayo dyan kayo na po ang maghati.

Nanay: O, mukang malaki-laki to ah. Sige kami na ang bahalang maghati dito. Magsibangon muna kayo at kumain, hindi pwedeng puro tulog yang ginagawa nyo, magugutom kayo nyan. salamat dito ah. Angswerte talaga namin ni Martha sa mga anak namin. Wag nyo muna kaming bibigyan ng apo ah. Ayaw ko pa maging lola.

Naguluhan kami sa sinabing iyon ni nanay. Napatawa na lang kami. Muli kong niyakap si James at natulog pa nang may isang oras.