Bulag Na Pag-ibig [4]

            Sa lahat ng readers at followers ng blog na ito, ako po sana ay may konting favor sa inyo. At sana pagbigyan nyo po ako dito.


            Kasali po ang ating minamahal na writer na si MICHAEL JUHA, sa dinadaos na PEBA (Pinoy Expat Blog Awards), kaya gusto ko po sana hingiin ang inyong supporta. Si MICHAEL JUHA po ang may akda ng "Ang Kuya Kong Crush ng Bayan", at maraming pang storya na ating minahal at sinubaybayan. Sana po ay supportahan natin sya. I will give out instructions kung pano nyo po kami matutulungan. :)


            Una, BASAHIN AT MAGCOMMENT: (This is a great story indeed! MUST READ!!)
             PEBA ENTRY - PANTALAN
             http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/2010/05/pantalan.html


            Pangalawa, ILIKE ang PAGE:
             PEBA FB PAGE
             http://www.facebook.com/PEBAWARDS


             Pangatlo, paki LIKE and COMMENT sa PIC:
             PEBA PIC ENTRY
             http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150327552732974&set=a.10150283934452974.356615.134794097973&type=1&theater



             Pang-apat, BUMOTO sa POLL: (#24 Entry. Michael's Shades of Blue.)

             POLL VOTING

             Sana po ay pagbigyan nyo ang aking munting hiling. Ito po ay pakiusap ko sa inyo. Na sana ay pagbigyan nyo din po. Maraming salamat po. :)









WARNING: This post contains sexually explicit scenes that is not suitable for readers under 18.

By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

-----------------------------------

“M-mahal ko na yata si Dencio k-kuya.” Ang nasambit ko na lang sa sobrang pagkalito. Hindi ko kasi alam ang isasagot. Isa pa, hindi ako handa na sabihin sa kanya ang aking naramdaman.

“Um! Gago!” ang biglang pagbatok niya sa akin. “Akala ko kung ano na! Hindi mo siya mahal at hindi ka bakla! Nalibugan ka lang dahil sa palabas! At kung ayaw mong magalit ako sa iyo, iwasan mo si Dencio, ok? Baka tuluyan ka na ngang magiging bakla! O kaya ay mapatay ko iyon. Papatayin ko talaga siya kapag may ginawa pa iyon sa iyo!” ang sambit niya.

Natulala naman ako sa isinagot niya. Hindi ko alam kung nagbibiro siya o talagang galit siya kay Dencio o sa posibilidad na tuluyn na akong magiging bakla.

Hindi na ako nakaimik. Hanggang sa umuwi kami, hindi na-klaro ang issue. Nabitin ako. Kasi, hindi naman talaga totoo ang sinabi kong mahal ko si Dencio eh. At pangalawa, hindi niya sineryoso ang aking sinabing bakla ako. Parang nasa state of denial ba sya na hindi ako ganoon?

Anyway, sa pagtulog namin sa gabi, ipinakita ko na muli ang pagka-close sa kanya. Habang nakahiga siyang nakatihaya, idinantay ko ang aking paa sa kanyang harapan, ang isang kamay ko ay nakalingkis sa kanyang katawan. Bagamat paminsan-minsang nasasagi ang paa ko sa mismong ari niya kapag gumalaw ako, dedma lang siya. Nag-iinit ang katawan ko, nalilibugan. Masakit dahil wala namang pag-asa na magiging kami o na mangyari ang nangyaring katulad sa amin ni Dencio. Hanggang doon na lang ang aking kayang nagagawa. Hanggang sa tsansing lang ako; hanggang sa pagnanasa at pagpapantasya. Kasi, ako lang ang masasaktan. Kaya bagamat nakikiliti ako sa bawat pagdampi ng aking paa sa kanyang pagkalalaki at naramdaman kong tila umaama ito sa illim ng kanyang brief, todo-pigil pa rin ako. Natuturete man ang utak na sunggaban ang pagkakataon, tiniis ko ang lahat. Ansakit. Parang isa siyang napakasarap na pagkain na nasa harap ko, abot-kamay lang ngunit kahit mamamatay na ako sa gutom ay hindi ko puwedeng kahit tikman man lang dahil may lason ito na maaaring ikamamatay ko.

Akala ko, iyon na lang talaga ang set-up namin. Ngunit sadyang mapaglaro ang tadhana.

Isang araw, nagpunta ako sa may grandstand ng school. Walang masyadong tao na dumadayo sa lugar kapag ganoong tanghali. Hindi kasi covered ang mga courts, ang mismong grandstand lang may shade kung kaya walang gustong maglaro doon, lalo na kapag ganoong oras ng tanghali.

Sa ibaba ng grandstand ay ang mga poste nito mismo, at open-air. Makalumang estruktura kasi ito at kahoy pa. At dahil hindi sinemento ang mismong flooring nito na tinirikan ng mga poste, maraming mga mahahabang damo ang lumago. Wala din kasing regular na taga-alaga. Isang public grandstand lang ito. At dahil hindi masyadong nagagamit kaya madalang din ang nagtatambay. Kadalasan, ginagawa na lang ang lugar na “dating place” o “quickie corner” ng mga estudyante o mga taong walang pera na pang motel..

Napadayo ako doon kasi, nagpatulong sa akin ang classmate ko na hanapin ang nawalang susi niya. Sabi niya kasi, sa grandstand daw sila nag practice ng cheering sa araw na iyon. Isiningit daw niya ito sa kanyang damit na extra na ipinatong naman niya sa isa sa mga nakahilerang upuang kahoy sa ilalim ng grandstand. Kung kaya isa ang lugar na iyon kung saan posibleng nalaglag o naiwanan ang susi niya. Dahil may pasok pa siya, ako na ang nagvolunteer na dumayo sa lugar at maghanap.

Nasa ganoong paghahanap ako sa ilalim ng grandstand. abala sa paghahawi ng mga papel at damo sa tinutukoy ns aupuan noong may narinig akong ingay. Boses ng isang lalaki at isang babae na nagtatawanan, tila naglalampungan.

Bigla akong napalingon sa kanilang kinaroroonan. At tamang tama noong makita ko sila, atsaka naglapat pa ang kanilang mga labi. Biglang lumakas ang kalampag ng aking dibdib. Si Dante at Shiela! Nagyakapan at naghalikan. At sa tingin ko sa mga ayos nila, sila ay nagkaintindihan na!

Pakiramdam ko ay gumuho ang buong grandstand at bumagsak ito sa akin. Mistulang tinadtad ang aking puso at pakiwari ko ay nawalan ako ng lakas. At imbes na ipagpatuloy pa ang pghanap sa nawalang susi, napaupo na lang ako sa damuhan, sa likod ng isang poste, nagtago sa kanila, at umiiyak.

Sobrang napakasakit ng aking naramdaman. Habang nasa ganoon akong pagtatago at pagi-emote sa likod ng poste, natahimik naman sila. Ewan kung ano ang ginagawa nila. Ngunit malakas ang kutob kong may ginagawa silang hindi ko kakayanin kapag nakita ko.

Palihim akong umalis sa lugar, dumaan sa may likuran ng grandstand. Bagamat ang daan na iyon ay puno ng talahib, hindi ko na ininda iyon. Ang tanging laman ng isip ko ay ang kanilang pagyayakapan, ang paghahalikan, ang paglalampungan. Ewak kung nakit nila akongumalis. Ngunit wala na akong pakialam.

Sa sobrang kalituhan ng isip ko, bigla kong naalala si Dencio… at marahil ay bunga na rin ng matinding pagkalito, naisipin kong puntahan ang college building ng aming eskuwelahan kung saan si Dencio nag-aaral. Iisang eskuwelahan lang kasi ang pinapasukan naming tatlo. At bagamat nasa 2nd year high school pa lang kami, nasa first year college na si Dencio.

Siguro, naghahanap lang ako ng outlet. O iyon lang talaga ang pumasok sa isip na defense mechanism sa sakit na naramdaman. Naghahanap ako ng taong makausap at manakintindi sa aking dinadala, o kaya ay isang taong magbigay din sa akin ng kasiyahan na kagaya ng kasiyahan na natamasa ni Dante sa pagkakataong iyon..

Bagamat hindi ko ini-expect na makita si Dencio sa oras na iyon kasi, hindi ko naman alam ang schedule niya. At ahindi ko rin alam ang room din. Ngunit sa canteen kung saan ako nagtambay at nagmumuni-muni, may biglang tumapik sa aking likod. “Tris,” ang tawag, short-cut kasi iyon ng pangalan ko. “ba’t ka napadayo dito?” tanong niya.

“Si Dencio!” sigaw ng isip ko. Noong nilingon ko ang taong tumapik sa likod ko, nakita kong si Dencio nga ito. Bigla tuloy akong kinabahan noong makita siya. HInid ko kasi alam kung ano ang ibigay kong dahilan kung bakit ako nandoon. Naka-polo shirt na blue at may stripes na white, naka-puting pantalon. “ang cute pala niya kapag naka-ayos ng damit!” sa isip ko lang.

“Hoy! Anong ginagawa mo dito!” ang nakangiting-asong pag-giit niya noong hindi kaagad ako nakasagot sa tanong. At umupo siya sa tabi ko sabay bitiw ng napakapilyong ngiti.

Napangiti na rin ako.

“Sandali… hindi ka ba nasaktan? Hindi ka ba napilayan? Hindi ka ba nagasgasan o nasugatan?”

“B-bakit?” ang sagot ko.

“Kasi para kang isang anghel na nalaglag galing sa langit eh!” ang biro niya.

Napatingin na lang ako sa kanya, kinilig sa kanyang biro at napatawa. Ganyan naman din talaga si Dencio. Bagamat may kaunting kayaabangan, palabiro naman sa mga kaibigan. “Narinig ko na iyan ‘no. At sa babae lang iyan sinasabi.”

“Bakit? Babae lang ba ang anghel?” sabay akbay naman sa akin. “At teka, bakit ka nga ba nandito?”

Ewan pero noong dumampi ang bisig niya sa aking balikat, parang nakoryente kaagad ako. Hindi kasi maiwaglit sa isip ko ang sarap ng kanyang paghalik sa akin. “A… E… may hinitay lang akong kaibigan, pinuntahan ang kuya niya d’yan sa second floor.” Ang pag-alibi ko, hinayaang ang kanyang kamay ay nakapatong sa aking balikat.

“Ah… ganoon ba?”

Tahimik. Hindi ko kasi alam kung paano sabihin na gusto kong sumama sa kanya o na gusto kong gawin niya uli sa akin ang ginawa niya. May nadarama akong hiya. Baka kasi nagawa lang din niya iyon dahil sa nag-init na ng katawan niya, at nagkataon lang na ko ang katabi niya. Libog lang ba, walang laman, walang strings attached, walang personalan. Libog lang talaga, iyon lang.

“Bakit ba ang tahi-tahimik mo? Galit ka bas a akin? Gusto mo bang iwanan na kita dito?”

“Hindi ah! Bakit? Saan ka pupunta?” tanong ko.

“Uuwi na.”

“Ay… sama ako!” ang bigla kong nasambit.

“Sige ba! Tara!” sagot naman niya. “Sandali, paano ang kasama mo?”

“Hayaan mo na iyon. Uuwi din iyon kapag nakitang wala na ako.”

Habang naglalakad kami, “Hindi ka na bumalik pagkatapos nating manood sa bahay… nagtatampo na ako sa iyo.”

“Eh… sinundan ko si k-kuya Dante noon eh.”

“Abah! At kuya na pala ang tawag mo doon ha?”

“Oo… utos ng inay. Kasi di ba, inampon naman namin siya.”

“Ah, Ok…” sagot niya, na muli na namang umakbay sa aking balikat. Para tuloy akong nasasabik sa kanya. Lalo na dahil inilalapit pa talaga niya ang kanyang bibig sa mukha ko sa kanyang pagsasalita.

Tahimik. Parang nag mental block ako sa bilis ng pangyayari.

“Wala kaming pasok ngayon. May meeting daw ang mga faculty members. Ikaw may pasok ka pa ba?” tanong niya.

“W-wala na.” Ang nasambit ko. Ewan kung bakit ko nasabi iyon. Ang totoo, may pasok pa ako. “Kaya nga sumama ako sa iyo eh.”

“E di sama ka na rin sa akin sa bahay?”

“B-bakit?” ang tanong ko pa kunyari. Ramdam ko naman ang paglakas ng kalampag ng aking dibdib sa kanyang proposal.

“Kakain tayo. Wala akong pambili ng miryenda. Iti-treat sana kita eh. Pero, tamang-tama, sa bahay na lang kasi pareho naman pala tayong walang pasok!”

Bigla na naman akong na-excite sa sinabi niya. Parang gusto ko na talagang bumigay. At nakikinita ko, hindi malayong may mangyari sa amin sa bahay nila kapag kaming dalawa lang ang nandoon. At baka iyon na rin ang nakatadhana para makatikim na ako ng sex… at makaranas ng pagpaparaos. “M-may tao bas a bahay ninyo? Baka kasi nakakahiya e!”

“Wala. Ako lang mag-isa ngayon doon. Wala d’yan ang mga magulang ko.”

At buo na talaga ang isip kong ibigay ang sarili kay Dencio. Naka-unipormeng khaki at polo shirt na puti, dala-dala pa ang aking knapsack, nag-aakbayan kaming naglakad palabas ng gate. Para kaming mag-syota sa aming porma.

Pagkapasok na pagkapasok namin sa sala nila, hinubad niya kaagad ang kanyang pang-itaas na suot at dumeretso ng kusina. “Halika….” Sambit niya, hinikayat akong sumunod doon.

“Upo ka lang d’yan… Feel at home.” ang sambit niya habang kumuha siya ng hotdogs sa ref at niluto iyon. “Hotdog ang i-meryenda natin.” Dugtong niya sabay kindat.

“Parang gusto ko na siyang sagutin ng, “Gusto ko ang hotdog mo!” Ngunit syemper, playing demure pa rin ako. Totoo naman eh. Di ko alam ang mga ganyang Gawain. Habang tila nagmamadali siya sa pagluluto, ako naman ay nagmasid lang sa kanya. “Parang ang bait naman niya…” sa sarili ko lang. At lalo pang naging cute at sexy sa tingin ko na wala siyang saplot ang pang-itaas na parte ng katawan. Bagamat 16 lang siya, may mga balahibo na sa kanyang dibdib. Balbon. At lalo pa itong nagpatindi sa kiliting naramdaman ko.

“O… nakarating ka na ba?” ang tanong niya noong natapos na siya at nakatunganga na lang ako. Nabighani kasi ako sa angking ganda ng kanyang pangangatawan, tangkad at pagka-cute.

“Saan?”

“Sa heaven?”

“Bakit heaven?”

“Kasi, nakasinhot ato ka yata ng droga eh. Hayan o, tumatagos sa dingding ang paningin mo.” Ang sabi niya habang inilatag na sa mesa ang luto nang hotdog at pagkatapos ay hiniwa-hiwa ito, ipinalaman sa sliced bread, nilagyan ng cheese at mayonnaise.

“M-may iniisip lang ako…” sambit ko.

“Hmmm… ano naman iyang iniisip mo?” tanong niya, at “Heto kain ka muna… mamaya na iyang inisip mo. Kung ano man iyan, sigurado, masarap din iyan.” ang pagabot din niya sa akin ng isang sandwich na kinain ko kaagad.

Natawa naman ako. Hindi ko kasi alam kung ano ang mga ipinaparinig niyang iyon. “Ang saraaapppp!” sambit ko na lang noong makagat ko na ang sandwich na gawa niya. “masarap ka palang gumawa ng sandwich!”

“Ako pa! Espesyal yata ang bisita ko!” sagot niya.

Kumain na rin siya. Walang imikan.

“Ako ba ang iniisip mo?”

“Hindi ah!” ang bigla kong sagot. “Bakit naman kita iisipin, waahh!”

“Baka lang…” ang maiksi niyang tugon. “Sensya ka na sa akin tol… Minsan maloko ako.” Ang seryosong sabi niya. Marahil ay pahiwatig iyon sa ginawa niya sa akin.

“O-ok lang…” sagot ko.

“Gusto kong bumawi. Kaya magpaka-good boy na ako sa iyo.”

Mistula naman akong kinilig. Ewan kung ano ang drama niya. Nginitian ko lang siya at, “Salamat.” Bagamat gusto ko din sanang sabihing “Gusto ko naman din ang ginawa mo sa akin eh…”

At pinanindigan naman ni Dencio ng sinabi niyang magpaka-good boy siya. Ngunit kahit na-frustrate ako gawa nang hindi nangyari ang aking inaasahan, sumaya naman ako sa ipinakita niyang kabaitan.

Hindi nangyari ang gusto ko sanang mangyari muli sa amin ni Dencio sa pagsama ko sa kanya sa oras na iyon. Ngunit doon ko rin narealize na mabait pala niya at sobrang sweet. Hindi ko nga rin maintindihan kung bakit ganoon ang ipinakita niyang pagka-sweet sa akin. Ang alam ko, kapag lalaki ka at lalaki rin ang turing mo sa kaibigan mo, hindi mo naman siya gawing parang babae sa ka-sweetan. Parang naninibago ako sa ipinakita niya.

Palabas na kami sa pintuan nina Dencio, nakaakbay pa siya sa akin noong timing naman ang pagdaan din ni Dante. At nakita niya kaming galing pa mismo sa loob ng bahay ni Dencio!

Kitang-kita ko ang biglang pagsimangot ng mukha ni Dante. At ang banat niya kaagad sa akin ay, “Hindi ka pumasok, ano?”

“Eh…” ang naisagot ko lang.

“Tol… ako ang nagdala sa kanya sa bahay” ang pagsingit ni Dencio.

“Huwag ka ngang makialam d’yan! Hindi ikaw ang kinakausap ko!” sagot naman ni Dante.

Hindi na umimik si Dencio at senenyasan akong babalik na siya sa loob ng bahay. Tumango lang ako, nagbabay ako sa kanya. Tumalikod na si Dencio.

Ngunit napansin ni Dante ang pagbabay ko. “Aba… at ang sweet-sweet na!” ang sambit niya, sabay sambunot sa buhok ko.

“Arekop!” sigaw ko.

Hinila niya ako sa gilid ng eskinita. “Ano? May nangyari ba sa inyo? Papatayin ko na ang lalaking iyon eh! Ginagawa ka yatang bakla ng taong iyon! Sagot! May nangyari baaaaaa????!!!”

Kumawala ako sa pagkahawak niya ng buhok ko. “Ang dumi dumi ng isip mo!!! At bakit kung may mangyari? Wala kang paki!”

Tila nabigla si Dante sa isinagot ko. Hindi agad nakasagot.

“Makauwi na nga!” sabay walk-out.

Ngunit hinila niya ang aking braso. “Hindi pa ako tapos. May nangyari ba sa inyo????!!!”

“Wala! Walaaaaa!!! Ok? At wala ka na roon kung mayroon man!!” sigaw ko na. Gusto ko pa sanang ituloy kung bakit siya, nakita kong naglalampungan, wala ba akong karapatan…” ngunit hindi ko na itinuloy pa. Pinigil ko ang sarili.

At tuluyan na akong nag-walk out. Wala na siyang nagawa kundi ang sumunod sa akin patungo ng bahay.

Wala kaming imikan hanggang sa pagpasok naming ng bahay; hanggang sa pagtulog. At sa gabing iyon, ako naman ang natulog sa sahig. Ngunit bumaba din siya at tumabi sa akin. Umakyat ako sa kama. Umakyat din siya upang tumabi. “Ano baaaa!!!!” sigaw ko na.

“S-sorry na tol…” ang bulong niya.

“Bakit ka ba nakikialam sa buhay ko? Hindi naman ako nakikialam sa iyo ah! Kahit magyarian pa kayo ni Shiela sa lumang grandstand wala akong pakialam!”

“A-alam mo na?”

“O-o!!! Nakita ko kayo sa grandstand. Naglalampungan!”

Hindi siya nakaimik. Tumagilid siyang paharap sa akin, niyakap niya ako. “T-tol… K-kami na nga ni Shiela...”

At doon na ako humagulgol. “Wala nga akong pakialam at huwag mo akong pakialaman!”

Natahimik sandali si Dante. “G-galit ka tol?”

Hindi ako umimik.

“I-iba naman kasi ang sa amin ni Shiela eh. Sa iyo… kung g-gusto mo si Dencio, hindi naman normal iyan...”

“At sino ka upang humusga na hindi normal ang sa akin?”

“Lolokohin ka lang niya tol. Alam ko. Marami akong alam na mga baklang niloko niya. At ikaw, hindi ka naman bakla ah. Ayokong maging bakla ka…”

“Masaya ka!” ang sagot kong pabulong.

“Tol makinig ka sa akin…”

Hindi ko na siya sinagot pa. Pinahid ko ng palihim ang mga luhang umagos sa aking mga mata. Halos hindi ko na rin pinansin ang iba pa niyang mga paliwanag. Hindi ko na pinahalagahan pa ang mga ito. Nabuo na talaga sa isip kong sasama-sama ako kay Dencio at kapag dumating ang pagkakataon na gagawin niya uli ang unang ginawa niya sa akin, ibibigay ko na talaga ang sarili ko sa kanya. O ba kaya, ako ang maghahanap ng paraan upang matikman niya ako.

“Gusto mo ba si Dencio? Mahal mo ba siya?”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig sa tanong niya. At ang naisagot ko, sa dahilang gusot kong sana ay magselos siya ay, “Oo. Mahal ko na si Dencio”

“Hindi ako papayag!”

“Hah! Sino ka upang hindi pumayag? Wala ka nang magagawa kasi, nililigawan ako ni Dencio! At saagutin ko na siya!” ang naisagot ko. Ewan ko rin kung bakit ko naimbento ang kuwento na iyon. Siguro matindi lang talaga ang pagseselos ko sa kanila ni Shiela.

Natahimik siya.

Maya-maya, “Basta, ayokong magiging kayo ni Dencio. Gusto ko… mag girlfriend ka rin. Kapag nalaman kong kayo na ni Dencio at nalaman kong may nangyari sa iyo sa kamay niya, papatayin ko talaga siya.”

Iyon ang huling narinig kong sinabi niya.

Araw ng Sabado, nasa tindahan si Dante at sinadya ko talagang huwag tumulong sa tindahan, nag-alibi na hindi maganda ang aking pakiramdam. Alam ko kasing wlang pasok si Dencio kapag Sabado at nag-iisa lang siya sa bahay kasi, umaalis ang mg amagulang niya sa ganoong araw.

Noong ako na lang ang natira sa bahay, dali-dali akong pumunta sa bahay ni Dencio.

“O, tol Tris, ba’t ka napadayo?” ang sambit ni Dencio habang binuksan ang kanilang pintuan.

Naka-short lang siya, iyong mahaba at ang suot niya ay sando. Bakat na bakat ang kanyang bibiluging katawan at sa gitna ng kanyang dibdib kung saan hindi natakpan ng kanyang sando ay masisilip ang parteng may balbon.

“Eh… n-nandito ba si kuya Dante?” ang tanong ko kunyari naghahanpa ako kay Dante.

“W-wala? Bakit?” tanong niya din. Ngunit bago pa man ako nakasagot, isiningit na nman niya ang kanyang biro, “Sandali.. hindi ka ba napilayan, hindi ka ba nasaktan, nagasgasan?”

Natawa tuloy ako bigla. “Narinig ko na yan, baguhin mo naman o…” biro ko din.

“Ay, nagsawa ka na ba? Ambilis mo namang magsawa?” sabay tawa. “O sige, heto na lang… nababasa mo ba ang nasa isip ko?”

“Hindi. Bakit?”

“Mabuti naman. Kasi sa isip ko, nakahubad ako eh, at kasalukuyang hinuhubaran kita…”

“Waaahhhhh! Malaswa!” sigaw ko. “Makopya nga iyan!”

Tawanan.

“Bakit mo pala hinahanap si Dante dito?”

“E… nagbakasakali lang. M-may itatanong lang ako” ang alibi ko.

“Ah… wala dito eh. Halika muna sa loob!” ang sambit niya.

Na ikinagalak ko naman. “Magluluto ka uli ng hotdog?” ang biro ko.

“Hindi lang iyan... Kakain pa tayo ng hotdog!!” ang sagot din niya sabay tawa.

At dali-dali nga siyan nagluto ng hotdog. Nugnit hindi na ito ipinaaman sa tinapay kundi naghain na rin siya ng makakain sa mesa. May sunny side up, may tusino… “Wow!!! Timing ang pagdating ko. Ansarap ng ulam!”

“Alam ko kasing darating ka eh.”

“Waaah! Di nga?”

“Hindi joke lang.” biglang bawi din niya

Tahimik. Concentrate ako sa pagkain. Panandalian kong nalimutan ang tawag ng l;aman. Masarap yata ang mga ulam nila. Di kagaya sa amin na tuyo, bagoong. Nakakasawa din.

Pagkatapos naming kumain, “Doon ka muna sa sala tol… huhugasan ko muna ang mga plato ha?”

Naghintay ako sa sala. Sa totoo lang hindi ko na lama ang gawing alibi kung bakit pa ako magtagal sa bahay nila.

Pgkatapos niyang maghugas, dumeretso na siya sa sala. Naupo siya. “Gusto mo manuod ng TV?” tanong niya.

“S-sige, ikaw ba…”

Nanood naman siya ng TV at nakipanood na rin ako; kunyari nga lang kasi ang isip ko ay talagang sa isang bagay na gusto kong mangyari. Hindi ko kasi alam kung paano mag initiate o paano isingit na ok na sa akin; handa na akong ibigay ang ano mang puwede kong ibigay, at na gusto ko nang matikman muli ag kanyang halik…

Paminsan-minsan ay may itinatanong siya; marahil ay upang hindi ako dalawin ng pagkainip. “Sino ba ang paborito mong NBA player?”

“Eh… ewan. Wala ata e…”

“E… ano ba ang pabrito mong sport?”

“Hmmmm… wala din ata.”

Tahimik.

“U-uwi na lang kaya ako?” ang nasambit ko at tatayo na sana. Para kasing naaasiwa na ako na hindi ko maintindihan.

“Ay bakit? Huwag mong sabihing natakot ka sa akin?”

“Hindi ah!”

“Pwes, huwag kang umalis. Good boy na ako at walang mangyayari sa iyo dito. Promise ko iyan sa iyo.”

Kaya hindi na ako kumibo.

“U-umiinom ka ba?” tanong niya.

“Nakaranas na rin… beer lang.”

“Good. Kasi may The Bar ako dyan. Nakatkim ka na ba niyan?”

“Hindi pa e.”

“Nice. Sige… tirahin natin iyon.”

Noong makuha na niya ang isang bote, “Tara, sa kuwarto tayo, para safe tayo, walang makakita na nag-inum tayo kung sakaling may darating man.”

At doon na biglang kumalampag ang aking dibdib. Sumunod ako sa kanya sa kuwarto.

“At huwag kang matakot, sa akin ok? Wala akong gagawin sa iyo. Gentleman ako.”

Gusto ko sanang sabihin na gusto ko nga na may gagawin siya sa akin ngunit sa isip ko na lang iyon.

Dim-light pa rin ang kuwarto niya, tanging isang maliit na lampshade lang ang nakailaw. Umupo ako sa sahig, nakasandal sa likod ng kama.

Nag-inuman kami. Unang tagay ay sa kanya at pagkatapos sa akin. Mainit-init sa lalamunan at manamis-namais. Pakiramdam ko ay nag-init kaagad ang aking katawan.

Maya-maya, binuksan niya ang DVD. At ang balang pinili niya ay x-rated. Pinaandar niya ito, mahina ang ang volume. Pagkatapos ay umupo siya sa di kalayuan ng inuupuan ko. Magkatabi ngunit may isang talampakan ang layo namin sa sa isa’t-isa. Kagaya ng sinabi niya, nagpaka-gentleman nga siya. Na-disappoint ako ng kaunti kasi hindi siya umupo ng malapitan sa akin, di kagaya noong una na magkadikit na magkadikit ang aming mga katawan.

Hinayaan ko na lang. Ibinaling ko ang aking mga mata sa monitor. Sa buong buhay ko, noon lang ako nakapanood ng bold. Parang nanginig ang aking kalamnan sa nakitang nagyayarian na babae at lalaki. Para akong lalagnatin na natatae.

Nakailang tagay na kami. Med’yo lasing na ako at nag-iinit na ang aking katawan. Parang hindi ko na mapigilan pa talaga ang sarili sa sobrang kalibugan.

Nilingon ko si Dencio na nakatutok ang mga mata sa monitor. Inaninag ng aking mga mata ang malaking nakaumbok sa kanyang harapan. Marahan pala itong hinahaplos ng kanyang isang kamay.

Sumagi na naman sa isip ko ang kanyang ginagawa sa akin sa kuwarto ding iyon. Naglalaro ito na parang mababaliw na ako sa sobrang pagnanasa.

Noong napansin niyang nakatingin ako sa kanya, nagtanong siya. “B-bakit?”

“A-alam mo, b-bago ko pa lang naranasan ang first kiss ko…”

“T-talaga?” sagot niya. “K-kanino?”

Hindi ko na sinagot pa ang tanong niya. Bagkus, “N-nababasa mo ba ang isisp ko?” ibinalik sa kanya ang una niyang biro.

“H-indi. Bakit?”

“Ay sayang… kasi, sa isip ko, nakahubad ka habang ipinalasap mo sa akin ang first kiss ko”

“T-talaga?”

“Talaga!”

“I mean, sa isip mo lang ba iyan o sa totoong nangyari?”

“Bakit di mo tanggalin ang saplot mo sa katawan at baka sakaling magkatotoo nga…”

At sa pagkarinig ni Dencio sa sinabi ko, agad-agad din siyang tumayo habang ang mga mata ay nanatiling nakatitig sa akin. Hinubad niya ang kanyang sando at inihagis sa sahig. Pagkatapos, hinila naman niya ang kanyang shorts pababa kasama na ang brief at inihagis din iyon sa sahig.

Umupo siya muli sa tabi ko. Dahan-dahang hinwakan ng dalawa niyang kamay ang aking ulo atsaka idinampi sa aking mga labi ang mga labi niya. Hinalikan niya ako. Tinugon ng mga labi ko ang mapupusok niyang halik. Para kaming dalawang taong uhaw na uhaw sa isa’t-isa. Naghahalikan kami na parang wala nang bukas…

((Note: May torrid scenes ang parte na ito and it will be upon request kapag natapos na)

At nangyari nga ang inaasam-asam kong mangyari…

(Itutuloy)