Bulag Na Pag-ibig [3]

By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com

Author's Note:

Maraming salamat sa mga followers at sa mga readers ng MSOB. Syempre, maraming salamat din sa mga writers natin at contributors na palaging nag-uupdate ng kanilang mga kuwento at nagbibigay sa atin ng entertainment na libre po.

Welcome din po sa mga bagong followers. Feel at home sa MSOB.

OPPPS! Naglagay na muli ako ng MSOB CHATBOX, pagpasensyahan na. You may leave your messages if the writers you want to message are not around. We will get back to you.

Haissttt! Daming laman ang utak ko, di ko lang maisusulat lahat dahil kulang sa oras at... parang umeeksena na naman ang aking vertigo attacks. Pero kaya ko to, hehehe.

Salamat sa inyong mga concerns. I really, really appreciate it. Ang inyong mga thoughtfulness ay nakatulong kung bakit ansarap pa ring mabuhay sa kabila ng lahat. :-)

Oo nga pala, wala pang mukha ang mga characters ko dito, sana ay may magsuggest. Need ko rin po ng theme song...


-Mikejuha-

----------------------------------------

Palabas na kami ng Jollibee, handa na ako sa aming pag-uwi noong imbes na sa exit ng SM kami tutungo, hinila niya ako patungong second floor. “S-saan pa ba tayo kuya?” ang tanong ko.

“Sunod ka lang, maaga pa naman eh.” sagot niya.

Kaya sumunod ako. At laking gulat ko noong sa harap ng sinehan ako niya dinala. “M-manood ba tayo ng sine kuya?” ang tanong ko. Nagulat ako dahil sa jollibbee pa lang, malaki na ang gastos niya tapos kung manood pa kami ng sine, e di lalo nang lalaki pa iyon. Bagamat alam kong may kita siya kahit papaano sa kanyang pagsasideline, ngunit alam kong iniipon niya ito at hindi iyan nagpapalabas ng pera kahit pambaon. Ganyan siya ka-ingat sa kanyang pera.

“Oo… anong gusto mong palabas?”

“Waahh! Andami mong pera?”

“Huwag ka nang maingay. Sa ipon ko nga ito sa pagbabarbecue ko. Kumuha lang ako ng para i-treat ka. Bakit ayaw mo?”

Syempre, touched na naman ang lola ninyo. Sabagay, malaki-laki din ata ang kita niya sa pagbabarbecue ng mga kung anu-ano, kagaya ng paa ng manok, isaw, balat ng baboy, dugo… Masipag kasi siya, at magaling dumeskarte. “Syempre g-gusto ah!” ang sagot ko uli.

“Ano na nga ang panoorin natin?

“Hindi ko alam.” sagot ko. Hindi ko naman kasi alam kung alin doon ang talagang maganda at hindi ko rin alam kung paano ang pumasok ng sinehan. “I-ikaw na ang bahala kuya…” ang sabi ko na lang.

At pumili siya ng pelikula. Pinili niya ang “The Transformers”. “Hayan tol… maganda ito.”

“Talaga kuya? Sige, iyan na lang.”

Bumili siya ng ticket at noong papasok na kami, “A-alam mo kuya… di pa ako nakapanood ng sine.”

“Pareho tayo, tol. Ako rin, first time kong makapanood ng sine.”

Nginitian ko na lang siya. Syempre, natuwa ako. Pareho naming first time ang panonood ng sine at ako ang pinili niyang makasama. Paano, hindi lang kami mahirap, sobrang pagtitipid pa ng mga magulang ko kasi nga nag-aaral pa raw kaming dalawa. Bagamat may tindahan kaming maliit sa sidewalk, mga angkat lang ang mga paninda namin. At si Dante naman, nag-ipon para daw hindi siya pabigat kapag nag college na kami. Kaya nakakapanood lang kami ng mga pelikula sa tv o kung hindi man sa mga kapitbahay na kaibigan… kagaya sa nangyari kina Dencio.

Noong nasa loob na kami, “Ang dilim kuya! At ang ginaw!”

Tumawa siya. “Huwag kang maingay, baka matapilok tayo.”

Noong makaupo na kami, doon ko na naranasan ang sobrang pagka-touched sa ginawang pagtreat ni Dante sa akin. Ewan. Feeling heaven talaga ako. Habang abala siya sa panonood ng pelikula, isinandal ko ang aking ulo sa kanyang balikat. Ang totoo, gusto ko siyang yakapain sa tuwa. Kaso nahiya akong baka magalit siya at mapahiya lang ako. Ang ginawa ko na lang ay ang isandal ang ulo ko sa kanyang balikat. Ngunit nagulat ako sa tugon niya sa ginawa kong pagsandal ng ulo ko: bagamat nakatutok ang mga mata niya sa palabas, dahan-dahan din niyang inilingkis ang kanyang braso sa aking katawan.

Lalong lumakas ang kabog ng aking dibdib. Di ko akalaing yayakapin pa niya ako. Mistula kaming magsing-irog sa aming postura. Doon na tumulo an gaking luha. Iyon bang pakiramdam na matinding saya na na pinapahalagahan ka ng taong mahal mo.

Ang totoo, halos hindi na nakafocus ang concentration ko sa palabas. Nakatutok na lang ang aking isip sa sarap ng pagyakap niya sa akin.

Inilingkis ko na rin ang isa kong braso sa katawan niya. At hindi naman siya pumalag. Sa katunayan, bahagya pa niyang inangat ang kanyang likod sa sandalan upang maipasok ko ang aking bisig sa likuran niya. Napakasarap ng aking pakiramdam. Parang nasa langit ako sa sandaling iyon. Naalala ko tuloy ang ginawa sa akin ni Dencio. Parang kinuryente ang buo kong katawan sa ginawa niyang paghalik sa akin. Nakiliti ako sa bawat pagsisipsip niya sa aknig mga labi, sa bawat pagkiskis ng dila niya sa dila ko hanggang sa kailaliman ng aking bibig.

“Sana… si Dante na lang ang gumawa sa akin niyon” sa isip ko lang. At binitiwan ko ang isang malalim na buntong hininga.

“Alam mo, k-kuya… mahal kita” ng bulong ko kay Dante, di ko na rin napigilan ang sarili.

Napatingin siya bigla sa akin. Halos magdikit na ang aming mga labi sa lapit ng aming mukha. “Mahal ko rin naman ang bunso ko eh…” ang sagot niya sabay baling uli ng mukha niya sa screen ng sinehan.

“T-talaga kuya?”

“Oo naman.” Sagot niya na parang wala lang, nanatili siyang naka-focus sa palabas.

Ewan, hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman. Masayang-masaya ngunit may naramdaman din akong kulang sa kanyang sinabi. Kasi, alam ko, ang ibig niyang sabihin sa pagmamahal niya sa akin ay bilang isang bunso niya lamang.

Inaninag ng aking mga mata ang kanyang harapan. Noong maitutok ko na ang aking mga mata dito, gumapang naman sa aking katawan ang matindign pagnanasa. Alam ko na sa ilalim ng khaking pantalon na uniporme namin sa school, nandoon nakatago ang kanyang pagkalalaki. Maaring ang brief din na isinuot niya sa sansdaling iyon ay ang siya ring brief na naisuot ko na minsan. Iniimagine ko na lang na ako iyong brief na isinuot niya. Nalalanghap ang amoy ng kanyang pagkalalaki, nasasalat ang kabuuan nito, nakikita kung tinitigasan siya… o kung nilalaro ng kanyang amo sa panahon na nag-iisa lang siya sa aming kuwarto. “Sarap sigurong maging brief niya…” Sa utak ko lang.

Itinodo ko na ang pagtagilid paharap sa puwesto niya. At habang ang isang kamay ko ay nakalingkis sa kanyang likuran, ang isa naman ay sa kanyang tyan. Halos maghahalikan na lang kami sa aming ayos. Hindi pa rin siya pumalag, kahit alam kong nakakaistorbo na ako sa kanyang panonood.

Sarap na sarap naman ako sa ginawang pagsasalat ng aking kamay sa kanyang katawan. Iginagalaw-galaw ko pa ang aking mga daliri – sa kanyang tyan, dibdib… ninamnam ang bawat dampi nito sa kanyang katawan.

Dedma pa rin siya.

Maya-maya, nagkunwari akong nakatulog at ibinagsak ko ang aking kamay sa kanyang mismong harapan. Napansin kong napatingin siya sa aking kamay na bumagsak. Ngunit saglit lang ibinaling muli niya ang kanyang paningin sa pelikula. Concentrated tlaga siya sa palabas. Ngunit may naramdaman akong marahang paghahaplos-haplos ng kanyang kamay na nakayakap ang aking tagiliran. Hindi ko alam kung mannerism lang niya, o unconscious na galaw ng kanyang kamay.

Parang gusto ko nang bumigay at kapain na lang ang kanyang harapan. Ngunit takot ang namayani sa aking isip. Kaya hinayaan ko na lang ang aking sariling tiisin ang ang itinatagong pagnanasa…

At maya-maya nga lang, napansin kong hininto na niya ang paghahaplos sa aking tagilirian noong naging tensyonado na ang takbo ng palabas. “Marahil nga, ang paghahaplos niya sa aking tagiliran ay wala lang iyon sa kanya. Maaring unconscious lang na galaw niya habang nasa kasagsagan siya ng panonood.

Alas 10 na ng gabi noong lumabas kami ng sinehan. At dahil full-moon at mahangin ang panahon, nasumpungan naming dumaan sa plaza, bumili ng pop corn at softdrinks na ang laman ay ipinasok sa isang plastic na may straw. Kanya-kanya kaming dala, naupo kaming magkatabi sa may gilid mismo ng seawall.

Napakaganda ng gabi; may malaking buwan sa langit, presko ang hangin, at sa ilalim ng mga nakalambitin naming paa ay humahampas ng marahan ang alon alon sa inuupuan naming seawall. Iyon lang ang natatanging ingay na narinig naming sa aming kinauupuan.

“H-hindi ka na galit sa akin kuya?” tanong ko habang nilingon siya.

Mistulang malalim ang kanyang iniisip. Ang kanyang buhok na hati sa gitna ay ginugulo ng ihip ng hangin na paminsan-minsan niyang hinahawi kapag tumatakip ito sa kanyang mga mata. “Kalimutan mo na iyon…” ang maiksi niyang tugon, sabay lagay ng popcorn niya sa sementong inuupuan namin at umakbay na sa aking balikat.

Natuwa ako sa kanyang sagot. Nginitian ko siya at ibinaling ko muli ang paningin sa dagat. Ngunit syempre, feeling ko ay may malaking kulang sa sagot niyang iyon. Sa kailaliman ng aking isip ay may mga tanong kung bakit siya nagalit. Iyon ba ay dahil sa ginawa ni Dencio na paghalik sa akin, o dahil nakita niyang nasarapan ako at maaaring bakla pala ako. O ba kaya ay nagselos siya, o kaya… nagalit na hindi siya ang aking kahalikan.

Ngunit may pumipigil sa aking sariling ilabas ang mga katanungang iyon. Ayoko kasing magalit muli siya kapag igigiit ko ang issue. Syempre, babalik-balik sa isip niya ang bagay, kung ano man iyon, na siyang ikinagalit niya sa akin.

Tahimik.

Maya-maya, binasag niya ang katahimikan. “Tol… e… huwag kang magalit sa itatanong ko ha?” tanong niya.

“A-ano iyon kuya?” sagot ko.

“B-bakla ka ba?”

Mistula akong binagsakan ng isang mabigat at matigas na bagay sa tanong niyang iyon. Pakiramdam ko ay sumikip ang aking dibdib at hindi ako kaagad nakapag-isip ng sagot. Kaya ang naisagot ko na lang ay, “Hindi ah!” nilingon ko pa siya na para bang defensive ako. “Paano mo naman nasabi iyan?”

“E.. di ba, nakikipaghalikan ka kay Dencio…”

“E… siya naman itong humalik sa akin eh. At anlakas kaya ng pagyakap niya sa akin, hindi kaya ako nakapalag.” Ang pag-aalibi ko.

“Pwede ka namang kumalas kung ayaw mo talaga eh. Nandoon naman ako, pwede naman nating pagkaisahang suntukin pareho iyon!”

“Anlakas nga kuya… tingnan mo naman, anlaki kanyang mga braso, malaking tao pa. Di ako nakapalag kuya. Pinilit talaga ako…”

“Ganoon ba. Eh, buti naman… At least pimilit mo pa ring pumalag. Akala ko kasi, nasarapan ka at pumapatol ka na sa kapwa lalaki.”

“H-hindi ah!”

Tahimik.

“B-bakit pala kuya… Kapag bakla ba ako o kaya ay papatol sa lalaki… magagalit ka ba?”

“Oo naman! Ayokong maging bakla ka!” Ang bigla niyang sagot, matigas ang boses.

Napa-“Ouch!” talaga ang utak ko. Ansakit kaya ng kanyang binitiwang salita. Hindi dahil sa gusto ko talagang maging bakla kundi dahil sa pagnanasa at naramdamang kakaibang “pagmamahal” ko sa kanya. Parang sinaksak ng paulit-ulit ang aking puso. At naalala ko ang eksena sa sinehan na muntik na akong hindi makapigil. “Mabuti na lang at hindi ako natukso na hipuan siya. Kung nagkataon, baka iyon na naman pala ang ikagagalit niya sa akin.” sa isip ko lang.

Hindi na ako nakakibo. Pakiramdam ko ay may mga namumuong luha sa aking mga mata. Para kasing wala na palang pag-asang magiging kami ni Dante; na may mangyari sa amin; na mahalin niya ako.

“Sino ba ang crush mo tol?” tanong niya uli.

Pakiramdam ko ay may umumpog uli sa aking ulo sa tanong na iyon. “A-ano uli iyon kuya?” ang pagkunwari kong hindi narinig ang tanong.

“May nililigawan ka ba, o may crush kang babae ngayon…” ang pag-ulit naman niya.

At nakahanap naman ako ng magandang rason. “Ay… 13 pa lang kaya ako, ayaw ng mga magulang natin na may nililigawan tayo ah! Estorbo daw iyan sa pag-aaral.”

Natahimik siya.

“B-bakit ikaw mayroon?” ang mahina kong tanong, kinabahan na maaaring hindi ko magustuhan ang kanyang sagot.

“M-mayroon akong crush tol…”

“Ha??? Sino???”

“Si Shiela. Matagal ko na siyang crush tol. Simula noong lumipat sila sa lugar natin.”

Mistulang sinabugan ako ng isang napakalakas na bomba sa aking narinig. Pakiramdam ko ay hindi ko na talaga kaya ang bigat at sakit na naramdaman. Sobrang sakit. Grabe… Kilala ko rin kasi ang babaeng binanggit niya. Kapitbahay namin si Shiela, kasing edad din namin. Galing ang pamilya nila sa probinsya ng Camarines Sur. Maputi, makinis, at sa edad na trese ay pormang-porma na ang pangangatawan. Sexy kumbaga. Parang isang mature na talaga na ang pangangatawan. Ganoon naman daw talaga ang babae, mas nauunang magmamature ang katawan. At ang pagkakaalam ko pa, ay maraming nanliligaw sa kanya. Ngunit ang isa pang nagpapatindi ng sakit para sa akin ay napag-alaman ko rin kung sino ang crush niya: si Dante. Hindi ko lang alam kung alam niya na siya rin ang crush ni Shiela. Ngunit wala akong balak na sabihin…

Kaya sa sinabi ni niya tungkol kay Shiela, hindi talaga malayo na magiging sila. Para tuloy huminto ang tibok ng puso ko at hindi makahinga. “Araykopooo!!!” sigaw ng utak ko.

“K-kuya… mag-cr muna ako ha?” Ang nasambit ko na lang. Ramdam ko na kasi ang pagbagsak pagbagsak ng aking mga luha at ayaw kong mapansin niya ito. At hindi ko na napigilang pumatak ang mga luha ko habang nagtatakbo ako patungo ng CR. Hindi ko alam kung bakit ako nasaktan ng ganoon katindi. Para akong magko-collapse, parang biglang gumuho ang aking mundo.

Agad akong pumasok sa isang cubicle at doon naupo sa toilet bowl at ipinagpatuloy ang pag-iyak, ibinuhos ang lahat ng sama ng loob, ang mga hinanakit sa mundo. Maraming katanungan ang gumulo sa aking isip; kung bakit ako nasaktan; kung bakit ako nakaramdam ng ganoon; kung bakit sa kanya…

May halos 30 minutos ako sa loob ng CR. Hindi pa rin ako lumabas. Maya-maya, “Tol… nand’yan ka ba?”

Si Dante. Sinundan pala ako.

Dali-dali kong inayos ang sarili, pinahid ang mga luha, at pati na ang sipon. “D-dito pa kuya!” sagot ko pinilit na huwag niyang mahalata ang aking pag-iyak.

“Antagal mo ah! ang sigaw niya uli.

“M-matatapos na ako kuya… S-sandali na lang po.” sagot ko uli.

At maya-maya nga ay lumabas na ako ng cubicle at dumeretso sa washbasin at naghilamos upang hindi mapansin ang aking mga basing mata.

“B-bakit ang tagal mo?” tanong niya habang tinabihan ako sa wash basin.

“Eh… n-nasira yata ang tyan ko sa pop-corn kuya???”

“Nsira??? Bakit ako wala naman?”

“Ewan ko po… baka nahaluan lang iyong akin ng kung ano…”

“B-baka nga siguro…. O-ok ka na?”

“Opo… O-ok na kuya.”

“Bakit namumula yata ang mga mata mo?”

“Nagsusuka din ako kuya eh.”

“Ah…”

At dumeretso na kaming umuwi ng bahay at natulog, nagtabi na uli sa kama.

Parang sobrang ironic ang mga pangyayari sa akin sa araw na iyon. Roller coaster ba. Pinasaya niya muna ako at pagkatapos ay sinaksak na ang puso. Para akong nanlulumo at nawalan ng gana sa buhay.

Lampas alas dose na iyon ng hatinggabi ngunit hindi pa rin ako dalawin ng antok. Kahit madilim ang kuwarto, naaaninag kong nakatihaya siyang nakahiga sa aking tabi, ang isang bisig ay ipinatong sa kanyang noo. Gusto ko siyang yakapin, idantay ang aking paa sa kanyang katawan. Ngunit pinigilan ako ng aking isip. “Dapat… ngayon pa lang ay… ilayo ko na ang aking sarili. Ngayong alam kong hindi kami maaaring magiging kami. Kasi, kapag umasa ako, o kaya ay hayaan ko ang sariling maalipin ng pag-ibig o tuluyang mahulog ang loob sa kanya, ako pa rin ang magdusa. Ako pa rin ang talo sa banding huli.” ang sigaw ng isip ko.

Sa gabing iyon, matagal akong nakatulog. At habang himbing na himbing na natutulog si Dante sa aking tabi, ako naman ay lihim akong umiiyak na lingid sa kanyang kaalaman.

Sa gitna ng dilim, inaninag ko ang kabuuan ng kanyang mukha. Larawan ito ng kawalang malay sa mga pangyayari at sa aking naramdaman para sa kanya. “Mahal kita k-kuya..” ang bulong ko. Alam ko hindi niya narinig iyon dahil sa pagkahimbing niya. “S-salamat sa pag-treat mo sa akin kuya… masayang-masaya ako, bagamat, nasaktan din dahil, mahal kita eh. Pero hindi naman puwede. Paano kaya kita malilimutan kuya? Lalo nang ganyan ka, mabait, maalaga, at sobrang bini-baby ako.”

Para akong isang baliw na ang kinakausap ay ang sarili. At pinagmasdan ko na lang ang kanyang mukha. Nag-uumapaw ang pagnanais kong halikan ang kanyang mga labi. Ngunit hindi nangingibabaw pa rin ang pagpigil ko sa sarili.

Simula ng gabing iyon, pinilit ko na ang sariling lumayo-layo. Bagamat hindi ako nagpahalata, tinuruan ko ang aking sariling kung maaari ay papasok ako sa eskuwelahan na nag-iisa, kakain ng lunch sa school na hindi siya katabi, tutulong sa pagrerepak sa tindahan na naka-upo sa isang sulok, malayo-layo sa kanya…

Kahit nga mga biro niya ay hindi na ako tumatawa. Paano ako makatatawa… kung palaging nagtatalo ang dalawang parte ng aking katauhan; ang aking isip at damdamin.

Nagtaka siya. Marahil ay napansin na niyang lumalayo-layo na ako sa kanya. Isang beses, pauwi ako ng bahay galing eskuwelahan, inabangan niya pala talaga ako sa gate at biglang sinabayan. “Bakit ba parang iniiwasan mo na ako ngayon? Hindi ka naman ganyan noong dati ah!”

Binilisan ko ang aking paghakbang na parang sinusundan ng hindi kakilalang taong may masamang-loob.

“Hoy! Tinatanong kita!” ang bulyaw niya na binilisan din ang paglakad.

“Hindi naman sa ganoon kuya. Gusto ko lang na magiging independent. Kasi di ba, para naman matuto din akong tumayong mag-isa.” Ang pag-aalibi ko na lang noong isang beses na tinanong niya ako.” Sagot ko, mabilis pa rin ang paglalakad.

“Hindi ako naniniwala. Alam ko may dahilan. Ano iyon?”

“Wala nga…” sagot ko sabay liko n asana sa isang kalye.

“Hoy! Huwag mo akong iwasan ah! Kinakausap kita ng matino!” bulyaw pa rin niya. “Hindi ako papayag na wala kang sasabihin sa akin. Tara punta tayo sa may seawall at doon tayo mag-usap. Lintek na…” sabay hawak niya sa aking braso.

“S-saan ba tayo kasi pupunta k-kuya?”

Hindi siya sumagot. Bagkus, hinatak niya ako hanggang sa makasakay kami ng tricycle. “Sa may seawall mama.” Ang sabi niya sa driver.

Noong nasa seawall na kami, “Ano ba ang problema mo tol… sabihin mo naman o. Naninibago ako sa iyo eh. Hindi ako mapakali sa kakaisip kung bakit, kung may nagawa ba akong mali o kasalanan sa iyo eh. Ano ba ang problema mo? Nakokonsyensya na ako…” panunuyo niya.

“W-wala nga kuya. Hindi ikaw ang may mali… ako.” Ang nabitiwan kong salita.

Na siya palang lalong makapagbibigay sa kanya ng pagdududa. “O… di inamin mong may problema ka nga! Ano nga iyan tol. Sabihin mo naman o, para maitama ko.”

“Huwag kuya, please… huwag mo akong pilitin.”

“Unfair naman iyan tol. Hindi puwede iyan. Kung ganyang nag-iba ka na sa akin, ayokong matapos ang gabing ito na hindi mo sinasabi sa akin ang problema. At kung kuya nga ang turing mo sa akin, sasabihin mo sa akin iyan!”

“Ayoko nga eh!” ang mataray ko pang sagot.

“Ano bang nangyari sa iyo? Sa simula pa, wala naman tayong sikreto ah! Lahat ng sa akin ay alam mo. Bakit may itinatago ka na ngayon?” ang boses niya ay tumaas na.

“Ayoko! Ayoko! Ayoko!” sigaw ko rin.”

“Bakit ayaw mong sabihin? Ako ba ang dahilan ng pagkaganyan mo?!”

At napaiyak na ako sa sinabi niyang iyon. Totoo naman kasi na siya, ngunit hindi ko kayang sabihin, at ayaw ko. Labis na pagkaawa sa sarili ang aking naramdaman.”

“O, e di ako nga ang dahilan ng iyong problema.” Ang sabi niya, ang boses ay bumaba na at napayuko na parang may naramdamang pagkahabag din sa kanyang sarili.

Hindi pa rin ako nakakibo. Hindi ko kasi alam kung aaminin ko na lang ba sa kanya ang lahat o manatili akong tahimik. Kasi naman, tumbok na tumbok na niya ang dahilan ng lahat at kapag hindi ko nga sinabi, baka magalit siya o magtampo sa akin. Pakiwari ko ay nasa deadend na eskinita na ako.

“K-kung ganoong ayaw mong sabihin sa akin iyan at ako pala ang dahilan… aalis na lang ako sa bahay. Ayokong ako ang sanhi ng iyong problema.” Ang sabi niyang nakayuko pa rin at biglang humahagulgol. “Akala ko… maging masaya ka kapag kasama ako. Akala ko, natutuwa ka na naging kuya mo ako. Sayang kasi, mahal na mahal ko na ang mga magulang natin. Sa kanila ko lang naramdaman na mayroon akong pamilya, na may nagmamahal na mga magulang, may kapatid. Simula noong mamatay ang nanay ko, kayo na ang pamilya ko. Pero ok lang tol… ganyan siguro talaga. Ganito na lang siguro ang swerte ko.”

Mistula namang nasabugan ako ng isang bomba sa narinig. Hindi ko akalain na hahantong sa ganoon ang pagpapakita ko ng pag-iwas sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin.

“Di bale, handa naman ako. May kaunting natira pa naman ako sa naipon ko sa pagtitinda ng barbecue, makahanap pa rin siguro ako ng lugar para sa akin…”

“Huwag ka namang ganyan kuya. Masaya naman akong kasama ka ah. At masaya ang inay at itay na nasa amin ka… Wala naman akong sinabing ikaw an gproblema ko e.”

Bigla siyang tumayo. “Kaya nga sabihin mo sa akin ang problema mo, tanginaaaaaa!!!!” ang sigaw na niya bakas sa mga mata ang galit at tumalikod, akmang aalis na.

Ngunit hinawakan ko ang kamay niya. Pinigilan ko siya, natakot na baka totohanin niya ang pag-alis sa bahay namin. “S-sige kuya, sasabihin ko na po.” Ang naisagot ko na lang.

Bumalik siya sa kinauupun, nanatiling nakayuko, nag-hintay sa aking sasabihin. “Naghintay ako.” Ang sabi niya.

“K-uya… huwag kang magalit ha…?”

“Bakit naman ako magagalit?”

“Basta huwag kang magalit, promise?”

“Promiose…”

“K-kasi…”

“Ano…”

“N-nalilito ako sa sarili ko kuya…”

“Paanong nalilito?”

“N-noong hinalikan ako ni Dencio noong nanood tayo ng palabas sa bahay nila?”

“B-bakit?”

“P-parang… p-arang nagustuhan ko iyon” ang pag-amin kong nahihiya.

“Ngayon?”

“K-kuya… bakla kaya ako kuya?”

“Iyan lang ba ang problema mo?” ang may halong pagkainis niyang sambit, hindi pinansin ang pagkaseryoso ko sa aking tanong.

“O-opo…”

“Bakit mo ako iniiwasan?”

“E….”

“Anong e…”

“K-kasi…”

“Kasi… ano?”

“P-parang hinahanap-hanap ko iyon.”

Hindi pa rin niya pinansin ang aking sinabi at iginiit pa rin ang gusto niyang malaman. “Ngayon, bakit mo nga ako iniiwasan…” ang makulit niyang tanong.

“Eh… parang may naramdaman kasi ako eh.”

“Anong naramdaman mo? Para saan?”

“Parang pagmamahal…”

“Shit! Anong mahal? Sino? Kanino?”

“K-kuya... m-mahal…”

“Anoooooooooooo???? Tanginaaaaa!!!”

“M-mahal….”

(Itutuloy)